Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

30 Σεπτεμβρίου, 2016

1941: η Σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ απ τους Ναζί

Σαν σήμερα 29/9 το 1941, περισσότεροι από τριάντα χιλιάδες Εβραίοι της Σοβιετικής Ένωσης και άλλοι «ανεπιθύμητοι» εκτελούνται στο φαράγγι «Μπάμπι Γιαρ» του Κιέβου, από δυνάμεις των SS με τη βοήθεια των τοπικών συνεργατών τους και της ουκρανικής αστυνομίας, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.


Το Μπάμπι Γιαρ είναι ένα φαράγγι βόρεια του Κιέβου. Το 1941 στις 29 Σεπτέμβρη έγινε ο τόπος εκτέλεσης για χιλιάδες εβραίους, τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

Οι προελαύνουσες στο Ανατολικό Μέτωπο γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν το Κίεβο στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. 
Εννιά μέρες αργότερα τοιχοκόλλησαν μια ανακοίνωση σε κάθε γωνιά της πόλης: 
«Όλοι οι Εβραίοι του Κιέβου και των περιχώρων διατάσσονται να παρουσιαστούν στις 8 το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου στη γωνία των οδών Μελνικόφσκι και Ντοκτούροφ, κοντά στο νεκροταφείο. Θα πρέπει να φέρουν μαζί τους οποιοδήποτε έγγραφο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους, καθώς και τα προσωπικά τους είδη. Όποιος παρακούσει τη διαταγή και βρεθεί σε άλλο μέρος της πόλης θα εκτελείται επιτόπου, όπως και κάθε πολίτης που θα εισέλθει σε κατοικία εβραίου και συλληφθεί να κλέβει».

Οι περισσότεροι από τους 175.000 εβραίους της περιοχής πίστεψαν ότι θα κατέληγαν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. 
Όμως, οι Ναζί είχαν αποφασίσει ήδη από τις 26 Σεπτεμβρίου να τους εκτελέσουν σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση.
Ο εβραϊκός πληθυσμός του Κιέβου (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) συγκεντρώθηκε τελικά στο κοιμητήριο, περιμένοντας τα τρένα που θα τους μετέφεραν στην εξορία, όπως πίστευαν. 
Μόλις άκουσαν το κροτάλισμα των πολυβόλων κατάλαβαν ότι ήταν ήδη πολύ αργά για να ξεφύγουν από την κόλαση που τους περίμενε.
Οι άνδρες των SS και οι ντόπιοι συνεργάτες τους οδηγούσαν τους εβραίους σε μικρές ομάδες των 10 ατόμων στο χείλος του φαραγγιού, όπου τους πολυβολούσαν, αφού πρώτα τους έγδυναν και τους χτυπούσαν ανηλεώς αν προέβαλαν αντίσταση. 
Στις 30 Σεπτεμβρίου η πρώτη πράξη της ανθρωποσφαγής είχε ολοκληρωθεί.
Τη διαταγή είχε δώσει ο ίδιος ο αρχηγός των SS, o διαβόητος Χάινριχ Χίμλερ και την εκτέλεσή της ανέλαβε ο στρατηγός Φρίντριχ Γιέκελν. 
Σύμφωνα με την αναφορά του τοπικού τμήματος των SS προς την κεντρική διοίκηση στο Βερολίνο, 33.771 εβραίοι εκτελέστηκαν. 

Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλους 60.000 ομοεθνείς τους, αλλά και τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, που εκτελέστηκαν λίγες μέρες αργότερα στο ίδιο σημείο.

Ο υπεύθυνος της σφαγής Φρίντριχ Γιέκελν συνελήφθη από τους Σοβιετικούς και αφού προσήχθη σε δίκη εκτελέστηκε στη Ρίγα της Λετονίας στις 3 Φεβρουαρίου 1946.

Η σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ ενέπνευσε τον σπουδαίο ουκρανό ποιητή Γιεβγένι Γεφτουσένκο να γράψει ένα ποίημα με τον τίτλο «Μπάμπι Γιάρ». 
Το μελοποίησε ο μεγάλος ρώσος συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς και το ενέταξε στη Συμφωνία αρ. 13, που φέρει τον υπότιτλο «Μπάμπι Γιάρ».


Η ‘Συνείδηση’ 
Απόσπασμα από διήγημα του βιβλίου 
του  Ρωμύλος Αυδής : Ο ΛΕΚΕΣ
Ο Δνείπερος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Σοβιετικής Ένωσης. Στις όχθες του είναι χτισμένο το Κίεβο, με θρύλους που το ακολουθούν από τον έβδομο περίπου αιώνα. Πολλοί λένε, ότι το Κίεβο είναι η ‘μητέρα όλων των πόλεων’ της Ρωσίας, τόσο βαθιές είναι οι ρίζες του χωμένες στο έδαφος του χρόνου. Μια ‘μάνα’, η πρωτεύουσα της Ουκρανίας, που στέναξε δυο χρόνια από τη γερμανική κατοχή.
Το Κίεβο, πριν τη γερμανική εισβολή τον Ιούνιο του 1941, ήταν μια από τις ωραιότερες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης. Είχε όμως την ατυχία να γνωρίσει τα αποτελέσματα του γερμανικού ‘πολιτισμού’. 
Μετά την πτώση των υπερασπιστών της πόλης, οι γερμανοί συνέχισαν την πορεία τους ανατολικά. Ήταν ακόμη η εποχή των θριάμβων, της προέλασης, οι πρώτες μέρες των ‘χιλίων ετών’ γερμανικής κυριαρχίας. 
Θρίαμβος από τη μια μεριά, θρήνος και οδύνη από την άλλη. 
Ορισμένοι ‘ονειροκρίτες’ ισχυρίζονται, ότι τα όνειρα διαρκούν λίγα μόνο δευτερόλεπτα, πριν την αφύπνιση. Δεν παίρνω θέση επί του θέματος, μιας και τα ατομικά όνειρα είναι κάτι έξω από το πεδίο των ενδιαφερόντων μου. 
Εμένα μ’ ενδιαφέρουν τα ‘συλλογικά’ όνειρα. Την ίδια μ’ εμένα γνώμη φαίνεται πως είχαν και εκατομμύρια μπολσεβίκων. 
Είναι άλλο πράγμα το ‘συλλογικό’ όνειρο, που αναφέρεται στην επιθυμία ενός λαού, να ζήσει, να εργαστεί, να σπουδάσει, να ερωτευτεί σε συνθήκες ειρηνικές , συλλογικής κοινωνικής ευημερίας και άλλο πράγμα η ‘ατομική ψύχωση’, την οποία ο Χίτλερ κατάφερε να μεταδώσει στους Γερμανούς, πλην των κομμουνιστών, οι οποίοι ‘παραθέριζαν’ σε διάφορα κάτεργα.
*
Η γη ακολουθούσε μέχρι τον Ιούνη του ’41 τους δικούς της ρυθμούς. Κάρπιζε ανέμελα, αυγαταίνοντας το βιος, πρόσφερνε με ευχαρίστηση από τα σπλάχνα της το ατσάλι, για να μη διακόψει τη λειτουργία των υψικάμινων, έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα της πανέμορφα λουλούδια για να χαίρεται το μάτι και η μύτη των ανθρώπων. 
Τα παιδιά πήγαιναν με ευχαρίστηση στο σχολειό, για να μπουν στους δαιδαλώδεις ωκεανούς της γνώσης.
Μια ωραία πρωία σαράντα πέντε παιδιά ο Γκιόργι, ο Φιοντόρ, η Όλγκα, η Λυδία, ο Γκενάντι, ο Τιμοφέεφ, για να αναφέρουμε μερικά μόνο, έκαναν την πρώτη τους γνωριμία με τον πόλεμο. Είδαν την πόλη τους να καταστρέφεται ολοκληρωτικά, και τους δυο γονείς τους να σκοτώνονται. 
Αντί να μάθουν για τον Γκόργκι, για τον Λέοντα Τολστόι, ν’ ακούσουν Τσαϊκόφσκι, έμαθαν τι σημαίνει ξαφνική ‘ορφάνια’. 
Σαράντα πέντε παιδικές ψυχούλες δέχτηκαν ένα φρικτό διπλό σοκ. 

Ένα γιατί έβλεπαν την πόλη τους να καταστρέφεται κι ένα άλλο γιατί έχασαν το στήριγμά τους, τους γονείς τους. Τα σημάδια του θανάτου δύσκολα τα αντικρίζει το ανθρώπινο μάτι, πόσο μάλλον όταν είναι παιδικό. 

Δίπλα στους Δνείπερους και τους Ντον, τους Βόλγες και τους Δνείστερους όλου του κόσμου, μέσα στα Κίεβα, τις Αθήνες, τις Μόσχες και τα Στάλινγκραντ της Ανθρωπότητας, στις πεδιάδες και στα βουνά της Γης ζούνε πολλές άγνωστες ευγενικές και ηρωικές ψυχές. 
Η μπολσεβίκα Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια μάζεψε αυτά τα ορφανά και τα φρόντισε λες και είχαν βγει από τη δικιά της μήτρα. 
Τους απάλυνε τον πόνο της ορφάνιας, την οδύνη της μοναξιάς , τα έντυσε με τα ρούχα της στοργής, τα τάισε με την αγάπη της και γιάτρεψε τις τραυματισμένες ψυχούλες τους με απέραντη δύναμη ψυχής, ν’ αντλούν δύναμη κι υπομονή για να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα. Έγινε μάνα και δασκάλα τους, τα μπόλιασε με πίστη για τη ζωή, που ήταν σίγουρη πως ήταν καθ’ οδόν.
Κάτι περισσότερο από δυο χρόνια ‘έμειναν’ οι Γερμανοί στο Κίεβο. Όταν ένα πρωί ξύπνησαν κι αντιλήφθηκαν, ότι το όνειρο τους δεν θα πραγματοποιούνταν, άρχισαν να υποχωρούν προς την κατεύθυνση, απ’ όπου είχαν έρθει. 
Υποχωρούσαν και γκρέμιζαν, έκαιγαν πόλεις και χωριά, σκότωναν αθώους.

Η καταστροφική μανία των Γερμανών από την παρουσία τους στην Ουκρανία, μεταφράζεται ως εξής: 
Κατέστρεψαν 16.150 εργοστάσια, περίπου 400 ορυχεία, ερημώθηκαν 714 πόλεις και κωμοπόλεις και 28.000 χωριά. Τέσσερα εκατομμύρια είναι συνολικά οι νεκροί της Ουκρανία, ένας στους έξι.
Πεντακόσιες χιλιάδες είναι περίπου οι νεκροί του Κιέβου. Εκατό χιλιάδες απ’ αυτούς είναι θαμμένοι σε ομαδικό τάφο στο Μπάμπι Γιαρ, στα περίχωρα του Κιέβου. Εκατό χιλιάδες νεκροί όλων των εθνικοτήτων, κυρίως Εβραίοι, θάφτηκαν σ’ ένα τάφο. 

Στις έξι Νοεμβρίου του ’43, ο κόκκινος στρατός έβαλε τέλος στην παρουσία των Γερμανών στο Κίεβο. 
Ύστερα από 778 μέρες ο σοβιετικός στρατός απελευθέρωσε την πόλη και η Μόσχα υποδέχτηκε τα νέα με κανονιοβολισμούς. Είχε ελευθερωθεί μια ‘αδελφή’ πόλη. Στις έντεκα Νοεμβρίου ανακαλύφθηκε ο ομαδικός τάφος στο Μπάμπι Γιαρ.

 Οι οιμωγές των θυμάτων ακόμα δονούσαν την ατμόσφαιρα. 
Τα πουλιά μόλις είχαν αρχίσει να συνηθίζουν να ξαναπετάνε χωρίς φόβο, τα σπίτια είχαν αρχίσει να ζωντανεύουν, τα χωράφια να τα σπέρνει πάλι το ανθρώπινο χέρι, στα φουγάρα των εργοστασίων ξεπρόβαλαν πάλι οι καπνοί, η ζωή είχε αρχίσει να ξαναμπαίνει δειλά-δειλά στα καταστρεμμένα σπίτια…..
Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς αφιέρωσε την 13η Συμφωνία του στα θύματα του Μπάμπι Γιαρ, 

ενώ το 1961 ο Γεβγκιένι Γιεφτουσένκο έγραψε για τους Εβραίους νεκρούς:
‘….. Είμαι κάθε γέρος που τον σκότωσαν, 
Είμαι κάθε παιδί που το σκότωσαν,
Τίποτα,
Τίποτα μέσα μου δε θα ξεχάσει, Ποτέ.’
Όταν η Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια πέθανε, μετά από αρκετά χρόνια, τα ‘παιδιά’ της έκαναν ένα μνημείο και πάνω στην πλάκα, εκτός από τα σαράντα πέντε ονόματά τους, έγραψαν:

 ‘Μητέρα, είσαι η Συνείδησή μας. Σ’ ευγνωμονούμε και προσευχόμαστε, για σένα’.
Ίσως τώρα να νομίσετε, ότι η Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια, να ξαναγράψω το όνομά της για να ‘τυπωθεί’ στη μνήμη σας, ήταν μια εκκεντρική κυρία βιομηχάνου ή επιχειρηματία, η οποία ‘συγκινήθηκε’ από το δράμα που προκάλεσε ο πόλεμος στις αθώες παιδικές ζωές και τα μεγάλωσε συλλέγοντας χρήματα σε διάφορα ‘φιλανθρωπικά γκαλά’.
Πάλι με ξένα λεφτά γίνονται κάτι τέτοια στις μέρες μας. Εξαγοράζουν οι ‘κυρίες’ τη ‘συλλογική ευθύνη’ της τάξης τους και διαχέουν ανύπαρκτες τύψεις στους αφελείς. Μετέχοντας στη νέα μόδα ‘κοινωνικής ελεημοσύνης’, αισθάνεσαι, στο ασυνείδητό σου, εκτός από τη λύπη για το κάθε φορά γεγονός, μια συνυπευθυνότητα για τα εγκλήματα της αστικής τάξης .
Δεν ανήκε στην κατηγορία αυτής της κοινωνικής υποκρισίας η Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια. Ότι έκανε, το έκανε αφιλοκερδώς, από ιδεολογική πίστη στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Ήταν μια απλή κομμουνίστρια…….

18 Δεκεμβρίου 1962. Η πρώτη εκτέλεση της 13ης Συμφωνίας "Μπάμπι Γιαρ" του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Μπάμπι Γιαρ
Στο Μπάμπι Γιαρ μνημεία δεν υπάρχουν.
Απότομη πλαγιά, σαν μια ταφόπλακα χοντροκομμένη.
Φοβάμαι.
Είμαι τόσων ετών,
όσο και ο εβραϊκός λαός.

Τώρα νομίζω πως–
Ιουδαίος είμαι.
Να, περιφέρομαι στην αρχαία Αίγυπτο.
Να, σταυρωμένος στο σταυρό, αργοπεθαίνω,
και μέχρι σήμερα έχω τα σημάδια των καρφιών.
Τώρα νομίζω πως -
Ο Ντρέιφους είμαι.
Ο μικροαστισμός είναι για ‘με
ο καταδότης και ο δικαστής μου.
Βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελα.
Έπεσα στην παγίδα.
Κυνηγημένος,
χλευασμένος
συκοφαντημένος.
Και κυριούλες με φραμπαλάδες Βρυξελλών,
Τσιρίζοντας, με χτυπούν με τα ομπρελίνα τους στο πρόσωπο. 
Τώρα νομίζω πως -
ένα αγοράκι στο Μπελοστόκ είμαι. 
Το αίμα χύνεται, απλώνεται στο χώμα. 
Φωνάζουν οι ταγοί του πιόματος του καπηλειού
βρωμοκοπούν βότκα και κρεμμύδι κομμένο στα δυο.
Είμαι αδύναμος, μ’ έχουν κλωτσήσει με την μπότα. 
Άδικα τους φονιάδες παρακαλώ.
Λένε γελώντας δυνατά: 
«Βάρα τους οβριούς, σώσε τη Ρωσία!» -
Βιάζει την μάνα μου ο αλευράς. 
Ω, λαέ μου ρωσικέ! – 
Ξέρω 
πως εσύ
είσαι βασικά διεθνιστής. 
Συχνά πυκνά, εκείνοι που ‘χουν τα χέρια λερωμένα,
Το καθαρό σου όνομα βρωμίζουν.
Την καλοσύνη των χωμάτων σου γνωρίζω.
Τι προστυχιά,
δίχως καν μια φλέβα να κουνήσουν,
που οι αντισημίτες βιαστικά σε ανακήρυξαν
«Ένωση του ρωσικού λαού»! 
Τώρα νομίζω πως -
η Άννα Φρανκ είμαι, 
διάφανη, 
σαν του Απρίλη το κλαράκι.
Αγαπώ.
Τις φράσεις δεν χρειάζομαι. 
Εκείνο που θέλω 
είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. 
Πόσα λίγα μπορεί να δεις κανείς,
Μυρίζοντας!
Μας απαγορεύουν τα φύλλα,
μας απαγορεύουν τον ουρανό.
Μπορείς όμως πάρα πολλά να κάνεις – 
είναι τόσο τρυφερό
να αγκαλιάζεις τον άλλον σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Έρχονται ‘δω; 
Μη φοβάσαι – είν’ η βοή
της άνοιξης – 
αυτή μας πλησιάζει. 
Έλα κοντά μου. 
Τα χείλη δωσ’ μου γρήγορα.
Σπάνουν την πόρτα; 
Όχι – είναι το λιώσιμο των πάγων …
το θρόισμα των αγριόχορτων πάνω στο Μπάμπι Γιαρ.
Τα δέντρα κοιτάζουν σκυθρωπά,
σαν δικαστές. 
Όλα σιωπηλά εδώ κραυγάζουν,
και, βγάζοντας το γούνινο καπέλο,
νιώθω
πως αργά γκριζάρουν τα μαλλιά μου.
Και είμαι εγώ,
σαν πνιχτή, δίχως ήχο, κραυγή,
πάνω από τους χιλιάδες θαμμένους. 
Εγώ είμαι –
καθένας από τους εκτελεσμένους γέροντες.
Εγώ είμαι –
καθένα από τα εκτελεσμένα παιδιά. 
Τίποτα μέσα μου
δεν πρόκειται να το ξεχάσει αυτό! 
Και ας ηχεί η «Διεθνής»,
όταν για πάντα θα θαφτεί
Ο τελευταίος πάνω στη γη αντισημίτης.
Στο αίμα μου δεν υπάρχει ούτε μια στάλα αίμα εβραϊκό.
Με μίσος άγριο εμένα με μισούν
οι αντισημίτες όλοι,
αφού εβραίο με θεωρούν, 
γι’ αυτό και είμαι 
Ρώσος αληθινός!





Π.Α.ΜΕ: Έχουν βαλθεί να «σώσουν» τις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα όπως «έσωσαν» τις συντάξεις

ΠΑΜΕ

Έχουν βαλθεί να «σώσουν» τις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα όπως «έσωσαν» τις συντάξεις

Κατοχυρώνεται και διευρύνεται ο εργασιακός Μεσαίωνας τονίζει το ΠΑΜΕ για την έκθεση της «Επιτροπής Σοφών» και καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να στηρίξουν την πρωτοβουλία των Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Συνδικάτων για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, για την επαναφορά των ΣΣΕ και αναπλήρωση των απωλειών που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο, με αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ:
«Η κυβέρνηση και ο υπουργός της κ. Κατρούγκαλος, νεκροθάφτες της Κοινωνικής Ασφάλισης, εφιάλτες των συνταξιούχων, έχουν βαλθεί να "σώσουν" τις εργασιακές σχέσεις και τα εργατικά δικαιώματα, όπως ακριβώς "έσωσαν" και τις συντάξεις με το νόμο-λαιμητόμο. 

Κατ‘ εντολή του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών οργανώσεων έχουν βάλει στο στόχαστρο ό,τι έχει απομείνει από Συλλογικές Συμβάσεις και τα εργατικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα που μπαίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη που ευαγγελίζονται,
δηλαδή στη διατήρηση και την αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. 
Αυτό υπηρετεί η Έκθεση των Σοφών.

Με τις σημερινές δηλώσεις του υπουργού, για τη δήθεν "θετική κατεύθυνση" που κινείται το πόρισμα της "Επιτροπής Σοφών", μας δίνει μια πρόγευση για την προετοιμασία του νέου κύκλου επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα. 
Το συγκεκριμένο πόρισμα θέτει όρους και προϋποθέσεις για την υπογραφή ΣΣΕ που θα βοηθούν στη μεγαλύτερη μείωση των μισθών για να διασφαλίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. 
Ταυτόχρονα ενισχύονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και μάλιστα προτείνονται ως αντίδοτο στην ανεργία.

Το ΠΑΜΕ καλεί όλους τους εργατοϋπαλλήλους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. 
Με οργάνωση και συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα να εμποδίσουμε το σχεδιασμό τους και ταυτόχρονα να οργανώσουμε τη δική μας επίθεση με βάση τις ανάγκες μας. 
Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Να στηρίξουν την πρωτοβουλία των Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Συνδικάτων 
για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, 
για την επαναφορά των ΣΣΕ και αναπλήρωση των απωλειών που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο, 
με αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές».

29 Σεπτεμβρίου, 2016

ο Χ. Ζουλιάτης μας ξεναγεί στο παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ !!





Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2016


Το παράνομο Τυπογραφείο του ΕΑΜ και η θρυλική «Βικτώρια» κάτω απ΄ το σαλόνι.


Σοκ και δέος με την ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης «Βικτώρια»
Σοκ και δέος ένιωσα όταν πρωταντίκρυσα την «Βικτώρια», κατεβαίνοντας την κρυφή καταπακτή στο … σαλόνι του Βαγγέλη Μενεμενή, που σαράντα χρόνια παρέμενε κλειστή, σκεπασμένη μόνιμα με ένα χαλί, χωρίς να γνωρίζει κανένας, ούτε τα παιδιά του, ούτε ακόμα και η γυναίκα του, πως κάτω απ΄τα πόδια τους και σε βάθος δύο μέτρων υπήρχε το παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ, όπου τυπωνόταν κατά κανόνα και μόνιμα η εφημερίδα του ΕΑΜ, «Ελεύθερη Ελλάδα» και «Απελευθερωτής» (όργανο του ΕΛΑΣ) και σποραδικά, φύλλα του «Ριζοσπάστη», έντυπα του ΚΚΕ, διάφορα έντυπα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της Εθνικής Αλληλεγγύης. 




Ήταν το μεγαλύτερο παράνομο Τυπογραφείο στην κατεχόμενη Ευρώπη. 
Έβγαιναν τεσσεράμισι με πέντε χιλιάδες φύλλα, τρεις φορές τον μήνα και οι χρεωμένοι σε αυτή τη δουλειά, δούλευαν από το πρωί ως το βράδυ, συνέχεια, από την Άνοιξη του 1942 μέχρι τον Οκτώβρη του 1944 που έφυγαν οι Γερμανοί, διατηρώντας, πάντα, όλους τους κανόνες της παρανομίας και προφύλαξης από περίεργα μάτια και «ευαίσθητα» αυτιά. 
Βλέπεις, η «Βικτώρια» έκανε ένα σχετικό θόρυβο. Έκτοτε, παρέμεινε κλειστό για σαράντα χρόνια.




Είχα την τύχη και την τιμή να κατέβω πρώτος την καταπακτή

του, το 1984, μετά από πρόσκληση του ΚΚΕ και να φωτογραφήσω τη θρυλική εκτυπωτική μηχανή «Βικτώρια» και τα άλλα σύνεργα, που όλα ήταν παραδομένα στη φθορά του χρόνου, όχι όμως, στη λήθη.




Με την ευκαιρία της σημερινής ιστορικής επετείου από την ίδρυση (1941) του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), σας ξεναγώ, όχι στο σαλόνι της οικογένειας Μενεμενή αλλά, κάτω απ΄αυτό, σε έναν υπόγειο χώρο, δυο επί τρία μέτρα, όπου πρέπει να σκύψετε για να χωρέσετε. 
Με την έντονη μυρωδιά της μούχλας και με ένα κλεφτοφάναρο, προσέχοντας μην τσακιστώ κατέβηκα την απότομη σκάλα. 
Ρίγος και συγκίνηση ένοιωσα αντικρίζοντας την εκτυπωτική μηχανή, αραχνιασμένη μέσα στη σκόνη και δεξιά κι αριστερά τα κατάλοιπα της παράνομης και παράτολμης αυτής δουλειάς, τις στοιχειοθετημένες «σελίδες», τις μπροσούρες, τα κουπόνια, τις προκηρύξεις, ακόμα και αχρησιμοποίητο χαρτί. 
Όλα είχαν την εικόνα της εγκατάλειψης, παραδομένα στην αδηφάγα υγρασία. 
Και μόνο στη σκέψη, πως εκεί μέσα δούλεψαν σαν τυφλοπόντικες σύντροφοι, αγνοώντας τους κινδύνους, με ένα υπέρμετρο θάρρος και τόλμη για μια ελεύθερη Ελλάδα, ριγώ.







Στο παράνομο τυπογραφείο, που είναι στην οδό Σκρα 31 και σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο δούλεψαν, εκτός από τον ιδιοκτήτη Βαγγέλη Μενεμενή, ο Γιώργος Ελληνούδης και η γυναίκα του Καλλιόπη, ο Χρήστος Τζίμης και η γυναίκα του Ελένη, ο Νίκος Καλατζόπουλος, ο Τάκης Χατζής και ο Κώστας Βιδάλης (δημοσιογράφος) που ήταν προμηθευτής των υλικών. 
Υπεύθυνος για την παραλαβή και διανομή των εντύπων είχε αναλάβει ο εκτελεσμένος (1952) κομμουνιστής Μανώλης Λυγηρός (Λυγερός), ο «θείος» ή «παππούς» όπως τον αποκαλούσε η ομάδα, που υποδυόταν τον παλιατζή, καρβουνιάρη, μανάβη, κλπ., κουβαλώντας τσουβάλια ή τη χειράμαξά του. 
Τώρα θα μου πείτε, πώς μεταφέρθηκε εν μέσω των Γερμανών και των ρουφιάνων γερμανοτσολιάδων, η
εκτυπωτική «Βικτώρια» στην οδό Σκρα. 
Ο Γ. Ελληνούδης με τον Β. Μενεμενή σχεδίασαν τη δημιουργία του υπογείου και ο Κ. Βιδάλης είχε ήδη βρει την ηλεκτροκίνητη μηχανή «Βικτώρια», κάσες με τυπογραφικά στοιχεία, χαρτί κλπ., που ήταν καλυμμένα και αποθηκευμένα σε ένα υπόστεγο κτιρίου στα Χαυτεία.
 Η μεταφορά της μηχανής και των άλλων υλικών υπήρξε πολύ ριψοκίνδυνη περιπέτεια. 
Βρέθηκε καραγωγέας, με αμοιβή 500.000 δραχμές, για να μεταφέρει τη μηχανή και τα εξαρτήματα «αλευρόμυλου», όπως είπε στον καραγωγέα ο Γ. Ελληνούδης, αλλά χρειάστηκε και γερανός και τέσσερις φορτοεκφορτωτές για να φορτωθεί η «αλευρομηχανή». 
Το φορτίο έφθασε στο σπίτι της Σκρα και τοποθετήθηκε στο διάδρομο του σπιτιού. Ο καραγωγέας υποψιασμένος ότι δεν επρόκειτο για αλευρομηχανή απαίτησε επιπλέον 200.000 δραχμές, για να «ξεχάσει» αυτή τη μεταφορά. 
Το σπίτι σφραγίστηκε από φόβο μη μιλήσει ο καραγωγέας και παρακολουθούνταν από μακριά από τους Ελληνούδη - Μενεμενή σχεδόν ένα μήνα. 
Όταν εξέλειπε ο κίνδυνος κατέβασαν στην κατακόμβη τα υλικά και τη μηχανή και γρήγορα ο Χρήστος Τζίμης κατασκεύασε το παρκέ, με αδιόρατο από μη γνωρίζοντες άνοιγμα. 
Ο Β. Μενεμενής μετέτρεψε την ηλεκτροκίνητη «Βικτώρια»σε ποδοκίνητη και αργότερα σε χειροκίνητη, ώστε να γίνει τελείως αθόρυβη.



Ο Βαγγέλης Μενεμενής, κομμουνιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης που χάθηκε απροσδόκητα από τροχαίο, το 2007, θυμάται:
 «Ο Ελληνούδης με προέτρεψε να γίνω βοηθός του. Ο Κώστας Βιδάλης προμήθευσε τα υλικά. Ο Κώστας ήταν δημοσιογράφος στον "Ριζοσπάστη". Φορτώσαμε τα κιβώτια σε ένα τετράτροχο κάρο, τα μεταφέραμε εδώ, τα κλειδώσαμε και μετά από λίγες μέρες ξαναμπήκαμε μέσα - παρακολουθούσαμε στενά, γιατί υπήρχε ο φόβος των Γερμανών - και αρχίσαμε τη δουλιά. 
Ο Γιώργος Ελληνούδης και η γυναίκα του Καλλιόπη κόψανε το πάτωμα, σκάψαμε το χώμα για να χωρούν δύο άνθρωποι. Το χώμα το ρίξαμε στο διπλανό δωμάτιο. Βάλαμε τις κάσες με τα στοιχεία, αλλά είχαμε πρόβλημα με το πιεστήριο. Δεν μπορούσαμε να σκάψουμε άλλο, γιατί δεν μπορούσαμε να βγάλουμε πολύ χώμα. Μετά σκεφτήκαμε να κατεβάσουμε το πιεστήριο κοντά στα θεμέλια του σπιτιού, σε σκαμμένη τρύπα, με λοστούς και σχοινιά - πολύ βαρύ..! 
Μετά εγώ ασχολήθηκα με τη συναρμολόγηση και ο Ελληνούδης φρόντισε να χτίσει τον τοίχο. Σε δέκα μέρες ήταν έτοιμο να λειτουργήσει το Τυπογραφείο. Ο Ελληνούδης έφερε δυο στοιχειοθέτες, τον Χρήστο Τζίμη και τον Τάκη Χατζή, ο οποίος έκανε και τις διορθώσεις.
Υπεύθυνος για την ομάδα του Τυπογραφείου ήταν ο Νίκος Πλουμπίδης. Άρχισε η στοιχειοθεσία και έτσι ξεκίνησε να δουλεύει το Τυπογραφείο. Το πρόβλημα ήταν ότι το πιεστήριο έκανε μεγάλο θόρυβο. Έτσι τα κουζινέτα του πιεστηρίου τα αντικαταστήσαμε με ρουλεμάν και τύλιξα τα σίδερα με λάστιχο ποδηλάτου και έτσι έγινε το πιεστήριο σχεδόν αθόρυβο και ευκολότερο.
Με το φόβο να μην εντοπιστεί το επάνω μέρος της καταπακτής και άρα και το πιεστήριο, καθότι ήταν ο φόβος των γερμανοτσολιάδων που έψαχναν τα σπίτια, αποφασίσαμε να το καμουφλάρουμε. 
Ο Ελληνούδης έφερε με δεμένα μάτια για το παρκέ ένα φίλο. Ηταν ο Χρήστος Τζίμης. 
Εκείνη την εποχή, γίνονταν εντατικές προσπάθειες για τον εντοπισμό του Τυπογραφείου από τους Γερμανούς, αλλά λόγω του καμουφλάζ και των συνωμοτικών σχεδίων, του Ελληνούδη, δεν μπορούσαν να το εντοπίσουν…». 

(Στοιχεία γι αυτή την ανάρτηση άντλησα από διάφορα δημοσιεύματα εφημερίδων και, κυρίως, από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης»).








Σήμερα θεωρείται ιστορικό διατηρητέο μνημείο και λειτουργεί ως Μουσείο Αντιστασιακού Τύπου.



ΧΡΗΣΤΟΣ/Christos στις 10:54:00 μ.μ.

Πρόσφυγες ξήλωσαν τη σκεπή της Μονής Πέτρας για να ζεσταθούν ;;


Χάρης Ζάβαλος
4 ώρες

Έβγαλε χτες το πρωί το site seleo.gr μια είδηση,ότι πρόσφυγες κοντά στον Όλυμπο ξήλωσαν την σκεπή μιας ρημαγμένης μονής με σκοπό να κάψουν τα ξύλα κ να ζεσταθούν.
Αμέσως την είδηση αναδημοσιευσαν το ΣΚΑΙ κ το πρώτο θέμα.
Το μεσημέρι βγαίνει ο μητροπολίτης της περιοχής κ διαψεύδει την είδηση, λέγοντας ότι στην μόνη γίνανε εργασίες με διαταγή του στρατού, γιατί ήταν ρημάδι κ θα έπεφτε. Πρόσθεσε μάλιστα ότι οι πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί είναι φιλήσυχοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν περάσει πολλά κ βρέθηκαν στον Όλυμπο κυνηγημένοι από φανατικούς τζιχαντιστες.

Το seleo.gr αμέσως έβγαλε την δήλωση του μητροπολίτη κ ζήτησε συγγνώμη για το δημοσίευμα.
Κάτι που το ΣΚΑΙ κ το Θέμα δεν θεώρησε σκόπιμο να κάνει, αφήνοντας το hoax να αιωρείται, ταΐζοντας φανατισμό τον κάθε χρυσαυγιτη κ ταλιμπαν χριστιανο, οι οποίοι προφανώς δεν διαφέρουν σε τπτ από τους τζιχαντιστες που διωξαν τους πρόσφυγες από τον τόπο τους.

Προσπαθούν με ψέμματα κ hoax (ότι έγινε στην Λέσβο πριν λίγες μέρες με την υποτιθέμενη μη υποστολή της σημαίας για να μην τσαντιστουν οι πρόσφυγες που άλλη καυλα δεν είχαν), να στήσουν προβοκατορικα καταστάσεις οι οποίες θα βάλουν στο στόχαστρο του πιο συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας, τους πλέον βασανισμενους ανθρώπους οι οποίοι παλεύουν παντού να σταθούν κ να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
...................................................................................................
Πρόσφυγες ξήλωσαν τη σκεπή της Μονής Πέτρας;



Πρόσφυγες ξήλωσαν τη σκεπή της Μονής Πέτρας;

In Fake news, Hoax, Αθλιότητες by Θοδωρής Δανιηλίδης28 Σεπτεμβρίου 20162 Comments


Εμφανίστηκαν δημοσιεύματα που αναφέρουν πως πρόσφυγες ξήλωσαν τα κεραμίδια της Μονής Πέτρας για να πάρουν την ξυλεία από τη στέγη και τα παράθυρα και να ζεσταθούν τις νύχτες ανάβοντας φωτιές, αλλά δεν είναι έτσι.
ΥΠΕΡΒΟΛΗ


Απίστευτο: Μετανάστες ξήλωσαν κεραμίδια της Ιεράς Μονής Πέτρας Ολύμπου για να ζεσταθούν!


Δείτε τις φωτογραφίες -Παίρνουν την ξυλεία από τη στέγη και τα παράθυρα και ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν τις νύχτες

Ολοσχερείς είναι οι καταστροφές που έχουν προκαλέσει στα κτίρια της Ιεράς Μονής Πέτρας Ολύμπου.

Αφαιρούν τα κεραμίδια από τις στέγες των κτιρίων και από τα παράθυρα και παίρνουν την ξυλεία, με την οποία ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν τις νύχτες. Οι στέγες έχουν υποστεί σημαντικές ζημιές, την ώρα μάλιστα που ο χώρος αυτός φυλάσσεται λόγω της παρουσίας των στον καταυλισμό της περιοχής.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η Μητρόπολη Κίτρους έχει προβεί σε έντονες έγγραφες διαμαρτυρίες προς την αστυνομία, αλλά και προς τον αναπληρωτή υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννη Μουζάλα για την καταστροφή που προκλήθηκε στα κτίρια της ιστορικής μονής Πέτρας Ολύμπου.


Κάποιοι το πήγαν ακόμη μακρύτερα…



Όπως διαβάζουμε, το παραπάνω άρθρο αναφέρει πως, η Μητρόπολη Κίτρους έχει προβεί σε έντονες έγγραφες διαμαρτυρίες προς την αστυνομία, αλλά και προς τον αναπληρωτή υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννη Μουζάλα για την καταστροφή που προκλήθηκε στα κτίρια της ιστορικής μονής Πέτρας Ολύμπου, αλλά δεν είναι έτσι.

Τα παραπάνω δημοσιεύματα, διαψεύδει ο Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης & Πλαταμώνος Γεώργιος, σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα Πολιτεία και δημοσιεύθηκε στις 26 Σεπ 2016.

Τις περασμένες μέρες, φαίνεται ότι κάποιοι επιχείρησαν να στήσουν σκηνικό καταστροφών στην Πέτρα Ολύμπου, προβάλλοντας (πραγματικές) εικόνες από πρόσφυγες πάνω σε παλιό κτίριο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, οι οποίοι έβγαζαν τα κεραμίδια. Όπως ήταν η φυσικό, η εικόνα από μόνη της, «θορύβησε» την τοπική κοινωνία, για να αποδειχθεί τελικά, ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι (οι οποίοι δεν ήταν όλοι πρόσφυγες που διαμένουν στην περιοχή) προχώρησαν σε εργασίες αποκεράμωσης, με εντολή του στρατού, αφού υπήρχε σοβαρός κίνδυνος κατάρρευσης της στέγης και σοβαρού ατυχήματος.

Ο Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, σχολιάζοντας τα περί «καταστροφών» ανέφερε: «Από τις πληροφορίες που έχω, από συνεργάτες μου που πήγαν στο χώρο, πρόκειται για αποκεράμωση σε παλαιό κτίριο. Όπως ενημερώθηκα οι παρεμβάσεις έγιναν ύστερα από εντολή του στρατού, γιατι εγκυμονούσε ο κίνδυνος λόγω της παλαιότητας του συγκεκριμένου κτιρίου, να πέσουν κεραμίδια προκαλώντας κάποιο ατύχημα. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, δεν έδωσαν κάποιο δικαίωμα μέχρι τώρα. Πρόκειται για μια φυλή φιλήσυχων ανθρώπων η οποία έχει υποστεί διώξεις από φανατικούς μουσουλμάνους. Γενικά πρόκειται για αξιοπρεπείς, ευγενικούς και πολιτισμένους ανθρώπους. Στο σημείο αυτό θέλω να εξάρω τη συμβολή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πιερίας, αλλά και του στρατού, η παρουσία των οποίων δημιούργησε γενικά συνθήκες επιπλέον ασφάλειας των χώρων, αλλά και των ίδιων των προσφύγων.»


Powered byPublish for Free



Όπως βλέπουμε οι οργανωμένες εργασίες αποκεράμωσης μιας επικίνδυνης σκεπής, παρουσιάζονται σαν ανεξέλεγκτες καταστροφές από τους μετανάστες.

Τα ψευδή δημοσιεύματα διέψευσε και ο Διοικητής του Γ.Ν. Κατερίνης κ. Ανέστης Μυστρίδης.

«Αναφορικά με τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών σχετικά με τις δήθεν Ολικές καταστροφές που έχουν προκαλέσει οι πρόσφυγες του καταυλισμού στα κτίρια της Ιεράς Μονής Πέτρας Ολύμπου» και για την αποκατάσταση της αλήθειας, κατόπιν επικοινωνίας μου με τον επικεφαλής της δομής φιλοξενίας προσφύγων, επίλαρχο κ. Κυριακόπουλο, δηλώνω ότι:

«Εντός της δομής από την έναρξη της του προγράμματος φιλοξενίας των προσφύγων, υπήρχε κατεστραμμένη σκεπή, σε παλιό ερειπωμένο κτίριο των εγκαταστάσεων του ΨΝΠΟ. Λόγω του άμεσου κινδύνου ολικής κατάρρευσης της σκεπής και προκειμένου να αποφευχθεί σοβαρότατος τραυματισμός μεταναστών και κυρίως μικρών παιδιών που παίζουν στο χώρο, κάτω από το εν λόγω κτίριο, με απρόβλεπτες συνέπειες ο επικεφαλής της δομής φιλοξενίας προσφύγων «Πέτρας Ολύμπου», Επίλαρχος Κ. Κυριακόπουλος, έκρινε άμεση την ανάγκη συλλογής και εναπόθεσης των κεραμιδιών της σκεπής στην ταράτσα του κτιρίου. Το εγχείρημα έγινε με την προσωπική επίβλεψη του επιλάρχου, με τη βοήθεια εργαζομένων συμβασιούχων του Δήμου Κατερίνης στη δομή, αλλά και με τη συμμετοχή προσφύγων


Λες κ αν τυχόν ίσχυε το περιστατικό, θα έπρεπε να πεθάνουν από το κρύο από το να πάρουν ξύλα από ένα ρημάδι που τυγχάνει να είναι μέρος μιας μονής.
Που οι νοικοκυραιοι που κρίνουν τόσο εύκολα το δράμα αυτό των ανθρώπων, θα άφηναν την μονή όρθια, βλέποντας τα παιδιά τους να τρέμουν από το κρύο, μην τυχόν κ τους τιμωρησει ο Θεός, αν βρισκοντουσαν στην θέση των προσφύγων.