Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

01 Οκτωβρίου, 2022

Όταν Λησμονείς τον Τρόμο, τον Ξαναζείς. 🚩Ντοκουμέντο ❤️


ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Όταν λησμονείς τον τρόμο τον ξαναζείς
Όσο τα πράγματα πάνε καλά για τον καπιταλισμό, αρκεί η παρουσία της σοσιαλδημοκρατίας και κάποιες παροχές προς τους λαούς για να «απονευρώνεται» και να διασπάται η εργατική τάξη. 
Η σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ακόμη και για να προλειάνει το έδαφος, να απο-ενοχοποιήσει τον φασισμό και την ακροδεξιά. 
Στη χώρα μας αυτό κατέστη φανερό κι από την προηγούμενη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ψήφισμα της ΕΕ για το “Σιδηρούν παραπέτασμα”.
Η έλευση της οικονομικής κρίσης όμως, αναγκάζει τον καπιταλισμό να σαρώσει τις «κατακτήσεις» στους μισθούς, στην κοινωνική ασφάλιση και να αποσύρει τις όποιες άλλες “παροχές” με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό αυξάνει τον κίνδυνο η εργατική τάξη να επαναστατήσει, να χειραφετηθεί και να περάσει με τους κομμουνιστές. 
Είναι απαραίτητο λοιπόν να βρεθεί ένα νέο εργαλείο για τη διάσπαση της εργατικής τάξης.
Ένα εργαλείο που τμήμα του, ήδη το συναντάμε και στη σημερινή κυβέρνηση.
Αν πάμε περίπου 100 χρόνια πίσω (δεν είναι τόσο μακριά) όταν για πρώτη φορά έστρωναν τον δρόμο στον φασισμό, εποχή από την οποία δεν έχει να ζηλέψει και πολλά πράγματα η δική μας, το τότε χρηματιστικό κεφάλαιο εκφραζόταν με παραδειγματική σαφήνεια. 
Μια αξιοπρόσεκτα ειλικρινής και νηφάλια δήλωση, λόγω και της μυστικότητάς της, σχετικά με την αληθινή υπόσταση του φασισμού και του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας. 
Σε μελέτη της Ομοσπονδίας των Γερμανών Βιομηχάνων (το αντίστοιχο του δικού μας ΣΕΒ αλλά σε ικανό μέγεθος) με τον τίτλο 
“Η κοινωνική επανασταθεροποίηση του καπιταλισμού”*, 
κατά το κρίσιμο έτος 1932, διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
«Η διαδικασία μετάβασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, λόγω ακύρωσης αυτών των κατακτήσεων από την οικονομική κρίση, περνάει το στάδιο του οξυμένου κινδύνου, καθώς με την εξαφάνισή τους ο μηχανισμός διάσπασης της εργατικής τάξης ο οποίος βασίζεται σε αυτές θα πάψει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να αρχίσει να στρέφεται στην κατεύθυνση του κομμουνισμού και η αστική κυριαρχία να βρεθεί αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της οργάνωσης ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Αυτό το στάδιο θα σηματοδοτήσει την αρχική φάση της ανίατης ασθένειας της αστικής κυριαρχίας. Καθώς το παλιό τεχνητό φράγμα δεν μπορεί πλέον να αποκατασταθεί επαρκώς, η μόνη πιθανή σωτηρία της αστικής εξουσίας από την άβυσσο είναι να υλοποιήσει τη διάσπαση της εργατικής τάξης και να την προσδέσει στον κρατικό μηχανισμό, με άλλους πιο άμεσους τρόπους. Εδώ ακριβώς εδράζονται οι δυνατότητες και τα καθήκοντα του εθνικοσοσιαλισμού.»
Από μόνος του αυτός ο παραλληλισμός δείχνει πως έρχεται καιρός που ο φασισμός με σκληρή ή πιο λάιτ μορφή (αυτό εξαρτάται από το μέγεθος των κινδύνων που αντιμετωπίζει το σύστημα) 
καλείται και προωθείται να αφαιρέσει από τη σοσιαλδημοκρατία το ρόλο της παροχής μαζικής στήριξης στην κυριαρχία της αστικής τάξης.
Είναι τότε που η σκοτεινιά και το αίμα πνίγουν την ανθρωπότητα. 
Που όταν δεν θυμάται και δεν αφυπνίζεται καλείται να ξαναζήσει τον τρόμο.
* “Fuhrerbriefe” “Επιστολές στους ηγέτες” Νο 72 και 75, 16 Σεπτέμβρη 1932. Από το ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, έκδοση ΣΕ.