Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

21 Μαρτίου, 2018

Η ΠΡΩΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΗΣ “ΕΘΝΙΚΟΦΡΩΣΥΝΗΣ” -ΤΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Ο Ζέβγος ήταν το πρώτο θύμα. Η δολοφονία του οργανώθηκε “άνωθεν” και εκτελέστηκε “εν ψυχρώ”. Σε πλήρη ανταπόκριση με την απαίτηση και παρότρυνση “έγκυρων κύκλων” και “ΜΜΕ” της εποχής. “Βάλτε χέρι στους αρχηγούς”!.. Και σήμαινε “Ολοταχώς προς Εμφύλιο”!.. 
Σήμερα συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη δολοφονία του στελέχους του ΚΚΕ, Γιάννη Ζέβγου. Τιμώντας τη μνήμη του, αναδημοσιεύουμε από το πλούσιο αρχείο του Ριζοσπάστη ένα κείμενο που έγραψε ο Γιώργης Μωραΐτης, με αφορμή τη συμπλήρωση -τότε- 50 χρόνων από τη δολοφονία του Ζέβγου.
Δεν κίνησα με κλάρες δάφνης να έβγω
για να σε προϋπαντήσω Γιάννη Ζέβγο,
σε δάσκαλο δε πρέπουν ταπεινό.
Στο μέτωπό σου εμπρός ανθρώπου θρέμμα
που η στόχαση τ’ αυλάκωσε και το αίμα
σκύβω με πόνο και το προσκυνώ
Γ. Κοτζιούλας
Ανεξίτηλη στη μνήμη η μορφή του, η εικόνα φρικτή… Αν και πέρασαν από τότε 50 χρόνια. (Και κάνουμε τώρα αφιέρωμα τιμής. Σε κλίμα και γεγονότα, στη γειτονιά μας, ανάλογα με τα τοτινά. Μια που τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχουν τα ξένα αφεντικά).
 Φεύγαμε στις 21 Μάρτη 1947, τρεις νεαροί, Ελασίτες, απ’ την Αθήνα, πρωί με το τρένο για το Δεύτερο Αντάρτικο. Τραβούσαμε για τον Παρνασσό. Κι άξαφνα σφίχτηκε η καρδιά μας, κι η ψυχή μας πλημμύρισε θλίψη. Στα περίπτερα του Σταθμού, που πήραμε ‘φημερίδες, τα πρωτοσέλιδα κρεμασμένα, ανάγγέλναν με χοντρούς τίτλους την τρομερή είδηση μιας στυγερής δολοφονίας. Κι ο “Ριζοσπάστης” είχε και το θύμα σε φωτογραφία, χτυπημένο με μια σφαίρα στον κρόταφο κι απ’ την τρύπα να τρέχει αίμα!…
Ηταν ο Γιάννης Ζέβγος. Ο γνωστός ηγέτης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Επεφτε νεκρός, την προηγούμενη μέρα, στις 20 Μάρτη 1947, καταμεσήμερο, στη Θεσσαλονίκη, κοντά στην Αγιά Σοφιά. Κάτω απ’ τα δολοφονικά βόλια των εγκάθετων του ξενοστήρικτου μεταβαρκιζιανού κράτους. 
Βρέθηκε στη συμπρωτεύουσα ως εκπρόσωπος του συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ, διαπιστευμένος στη Διεθνή Ερευνητική Επιτροπή του ΟΗΕ, που βρισκότανε στην Ελλάδα, εξετάζοντας τις συνθήκες και τις αιτίες του Εμφυλίου που άρχιζε. Δυο ώρες νωρίτερα, είχε πάει στα γραφεία της εφημερίδας “Αγωνιστής” και σύνταξε γράμμα προς την Επιτροπή, καταγγέλλοντας την τρομοκρατία και τους νέους διωγμούς. Πάλευε για την ειρήνευση, πάλευε για την ομαλή πολιτική εξέλιξη, πάλευε για την αποτροπή της γενίκευσης του Εμφυλίου. 
Ενα από τα τελευταία του άρθρα είχε τίτλοΟχι άλλο αίμα”. Τι ειρωνεία… Τα πλήρωσε με το αίμα του.
Ολοταχώς προς Εμφύλιο
Δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες από τη θορυβώδη – με πρωτοφανείς τυμπανοκρουσίες – εξαγγελία, στις 12 Μάρτη 1947, του διαβόητου – απαίσιας μνήμης – “Δόγματος Τρούμαν”. Η, αλλιώς, του πακτωλού της “Βοήθειας”, που έταζαν “θα τρώμε με χρυσά κουτάλια” και βύθισαν τη χώρα μας στη χειρότερη (κι από την άλλη κατοχή) συμφορά και τον όλεθρο… Ο Ζέβγος ήταν το πρώτο θύμα. Η δολοφονία του οργανώθηκε “άνωθεν” και εκτελέστηκε “εν ψυχρώ”. Σε πλήρη ανταπόκριση με την απαίτηση και παρότρυνση “έγκυρων κύκλων” και “ΜΜΕ” της εποχής. “Βάλτε χέρι στους αρχηγούς”!.. Και σήμαινε “Ολοταχώς προς Εμφύλιο”!.. Ο κόσμος της αντίδρασης και του δοσολογισμού, το επίσημο, ξενόδουλο κράτος και παρακράτος των συμμοριών (που λυμαίνονταν την ύπαιθρο) ούτε ήθελαν ν’ ακούσουν για ομαλότητα και ειρήνευση. Με την υψηλή προστασία των Αγγλων, και τώρα των Αμερικανών, έσπρωχναν με όλα τα μέσα και πυροδοτούσαν τον Εμφύλιο. Δε δίσταζαν ακόμα και να εκτεθούν, με δολοφονίες και ανώτερων στελεχών, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Η εκτέλεση του Ζέβγου καταφανώς ήταν και πρόκληση προς την ίδια την Επιτροπή του ΟΗΕ.
Ταυτόχρονα με το Δόγμα Τρούμαν, άρχιζε κατά των ανταρτών η εφαρμογή του Σχεδίου, που έφερε την κωδική ονομασία “Τέρμινους”. Ο Ν. Ζαχαριάδης, ΓΓ του ΚΚΕ, που είχε καταγγείλει με άρθρο του στο “Ριζοσπάστη” (στις 21.3.47) τη δολοφονία του Ζέβγου, επανέρχεται με άλλο άρθρο (στις 4.4.47), με τίτλο “Αβυσσος άβυσσον επικαλείται” και γράφει:
Αρχισε η “εαρινή εκστρατεία”. Η δολοφονία του Ζέβγου, οι σφαγές στο Γύθειο, η εκτέλεση του Μπαμπακά και οι ομαδικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη είναι μόνο μερικά δείγματα… Πρόκειται για μια εύκολη αιματοχυσία σε βάρος του ειρηνικού πληθυσμού… Ο Ζέρβας, τόχει πιο εύκολο και βολικό να επιδίδεται σε λεονταρισμούς στη Βέροια και να οργανώνει προσωπικά τη δολοφονία του Ζέβγου στη Θεσσαλονίκη, παρά να βγει και να μετρηθεί με το στρατηγό Μάρκο και το στρατό του… Η ιμπεριαλιστική ανάμειξη του προέδρου Τρούμαν στα εσωτερικά μας, με τις εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που τη συνοδεύουν αποθράσυνε και αποχαλίνωσε το μοναρχοφασισμό και την κυβέρνησή του…
Τα δολάρια του αίματος
Δύο μέρες πριν τη δολοφονία του Ζέβγου (στις 18.3.47) ο διευθυντής του “Ριζοσπάστη” Κ. Καραγιώργης, σε κύριο άρθρο του, με τον παραπάνω τίτλο έγραφε:
Ενα τρανό “Αχ” βγήκε με το λόγο του προέδρου Τρούμαν. “Πέστα Χρυσόστομε!”, ουρλιάζει ένα κύριο άρθρο – τό ίδιο άλλωστε που έβρισκε χρυσόστομο τον Αδόλφο Χίτλερ. Σε κάποιο θέατρο παίζεται κιόλας η επιθεώρηση: “Στείλε κι άλλα θείε Τρούμαν”. Αλαλάζουσα η ηχώ και αντήχηση απ’ το πανηγύρι της Δεξιάς. Κι από δίπλα βραχνή η ιησουίτικη έκρηξη “ευγνωμοσύνης” του Κέντρου. Εγινε θαύμα! Πλούσια τα ελέη του δολαρίου!..
Μα τα τωρινά δολάρια του θείου Τρούμαν δε θα μπορέσουν να μπαλώσουν τις τρύπες που είναι ανοιχτές. Και θ’ ανοίξουν κι άλλες τεράστιες τρύπες, για το λόγο ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα δολάρια θα διατεθούν για τον αλληλοσπαραγμό. Θα φουντώσει μ’ αυτά ακόμα αγριότερος εμφύλιος πόλεμος. Οσο για τους γλοιώδεις Γραικύλους, που τρίβουν τη λιπαρή κοιλιά τους, νόμισαν πως θα πουλήσουν την τιμή του ελληνικού λαού, που την κατέκτησε με τις τρομακτικές του θυσίες στο αλβανικό μέτωπο και στη μεγαλειώδη του εθνική Αντίσταση, με τα δολάρια της προδοσίας”.
Αλλά κι ο ίδιος ο Ζέβγος, στο άρθρο που προαναφέραμε (“Οχι άλλο αίμα”), τόνιζε με έμφαση:
Στις εκκλήσεις, που έκαναν οι Λάκωνες, οι Ρουμελιώτες, οι Ευβοείς, οι Επτανήσιοι, οι γυναίκες, απάντησε η Β. Ελλάδα. “Πάντες πρέπει να αξιώσωσιν από πάντας εν ονόματι της σωτηρίας του έθνους την παύσιν του εμφυλίου πολέμου. Οχι άλλο αίμα. Οχι άλλοι τάφοι! Απευθύνομεν υστάτην και αγωνιώδην έκκλησιν προς όλους οι οποίοι πονούν την Ελλάδα”. Οι κάπηλοι του αίματος των Ελλήνων ξαναβρήκαν την ευκαιρία να βρίσουν τους πατριώτες που υπέγραψαν την έκκληση, όπως έβρισαν “Βουλγάρες” και τις γυναίκες της Αθήνας. Η έξαλλη αντιελληνική “εθνικοφροσύνη” πιστεύει ότι βρήκε καινούριο στήριγμα στην αμερικανική “προστασία” για να παρατείνει το εγκληματικό της έργο. Ομως, το αίμα των Ελλήνων είναι απείρως πολυτιμότερο και από τις λίρες των Αγγλων και από τα αμερικάνικα δολάρια, που αποτελούν το ιδεώδες της “εθνικοφροσύνης””.(Υπογράμμιση δική μας).
Αδύνατο ν’ αποφύγει κανείς τον πειρασμό ν’ αφήσει στη “λησμονιά” τον αξέχαστο Σπήλιο, το χρονογράφο του “Ρ”. Αντιγράφουμε από τις “Σφυριές” (22.3.47) μόνο μια φράση:
Η σφαίρα που πέρασε και τρύπησε την καρδιά του Ζέβγου ξεκίνησε από πολύ μακριά… Αν έχουν την περιέργεια να σκύψουν απάνω της τα μέλη του ΟΗΕ θα δουν τα “δακτυλικά αποτυπώματα” της “έξωθεν ενίσχυσης”. Της μόνης έξωθεν ενίσχυσης που έρχεται και δρα σ’ αυτό τον βασανισμένο τόπο”.
Πολιτική δολοφονία
Η δολοφονία του Ζέβγου ξεσήκωσε κύμα αγανάκτησης και οργής σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Είχαμε ένα μεγάλο πολιτικό έγκλημα που εξυφάνθηκε και εκτελέστηκε κατά τα χιτλερικά πρότυπα. Οι ένοχοι φοβισμένοι, με αστυνομική διαταγή, απαγόρευσαν ακόμα και την κηδεία. Η κυβέρνηση Μάξιμου τα είχε εντελώς χαμένα. Αντιπροσωπεία του ΕΑΜ από τους Σιάντο, Γαβριηλίδη, Κριτικά κ.ά. επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό και τους δύο αντιπροέδρους Σ. Βενιζέλο και Κ. Τσαλδάρη. Διαμαρτυρήθηκε έντονα. Και έθεσε θέμα απομάκρυνσης από την κυβέρνηση των Γ. Παπανδρέου (υπουργού Εσωτερικών) και Ν. Ζέρβα (υπουργού Δημόσιας Τάξης), “των δύο σημαιοφόρων της υπερδυναμικής πολιτικής κατά των αντιπάλων”, όπως ανέφερε σχετική ανακοίνωση. 
Οσο όμως κι αν εντάθηκε ακόμα περισσότερο το τρομοκρατικό όργιο, το έγκλημα δεν μπόρεσε να συγκαλυφθεί. Το παρασκήνιο της σκηνοθεσίας ξεσκεπάστηκε. (Και θυμίζει. Θα το σημειώσουμε εδώ. Τη δολοφονία – το 1963 – του Γρ. Λαμπράκη. Τηρουμένων, βέβαια, των χρονικών, αλλά και “εκσυγχρονιστικών” αναλογιών. Αλλά και την πρόσφατη απόπειρα κατά Εφραιμίδη και Θεωνά, ευρωβουλευτών του ΚΚΕ). Πιάστηκε ο δολοφόνος Χρ. Βλάχος και προέβη σε ομολογίες. Ορισμένοι άλλοι της ομάδας, που ήρθε από το Μπούλκες, έφεραν στη δημοσιότητα τα συγκλονιστικά στοιχεία. Αποκαλύφθηκαν πλήρως και οι ηθικοί αυτουργοί.
Ο παλαίμαχος κομμουνιστής Γιώργης Δημητράκος, σε βιβλίο του, αναφέρει:
Στις 3 Απριλίου 1947 – είχε μεσολαβήσει ο ξαφνικός θάνατος του βασιλιά Γεωργίου Β – ξαναήρθε στην επιφάνεια το θέμα. 
Ο “Ριζοσπάστης” δημοσίευσε το γράμμα του Ν. Σιδηρόπουλου, πρωτοσέλιδο οκτάστηλο. Στο ερώτημα “Ποιος σκότωσε το Ζέβγο;”, δινόταν απάντηση. “Ο Ζέρβας, το Γ Σώμα Στρατού, η Ασφάλεια, η ΕΣΑ οργάνωσαν τη δολοφονία”.
Το γράμμα (επίσης) του Χ. Γκιαουρίδη, άλλου μετανοημένου μέλους της ίδιας συμμορίας, έριχνε νέο φως στην υπόθεση. (Να σημειωθεί ότι στην αποκάλυψη του εγκλήματος σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο Σταύρος Δημητράκος, αδελφός του συγγραφέα, που εκτελέστηκε το 1948). Ποικίλες ήταν οι αντιδράσεις από το αντίπαλο στρατόπεδο. Η “Ακρόπολις”, 4.4.47, χαρακτήρισε τα καταγγελλόμενα “μυθιστόρημα νοσηράς φαντασίας”. Το “Εθνος”, 5.6.47, δημοσίευσε ανακοίνωση του Γ Σώματος που προσπαθούσε να δικαιολογήσει το στρατωνισμό της συμμορίας στους θαλάμους του ως μέτρο προστασίας των φυγάδων του Μπούλκες (“Απολογισμός και Απολογία – επί του φοβερού βήματος”” (Σελ. 153 – 154).
Η ζωή και το έργο του
Ο Γιάννης Ζέβγος (πραγματικό όνομα Γιάννης Ταλαγάνης) υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του κομμουνιστικού και λαϊκού μας κινήματος. Από το βιογραφικό του, που δημοσίευσε ο “Ριζοσπάστης” (1.3.47) και η ΚΟΜΕΠ (Ιούνης ’47) αντλούμε μερικά σύντομα στοιχεία.
Γεννήθηκε το 1897 στη Δόριζα της Τρίπολης. Οικογένεια αγροτοκτηνοτροφική, φτωχή, 11μελής. Ο παππούς του, αγωνιστής του ’21. Στο στρατό το 1917. Δάσκαλος στο επάγγελμα. Το 1918, με το πρώτο Συνέδριο του Κόμματος, ένα εκκλησιαστικό περιοδικό παρέθετε κομμάτια από τις συζητήσεις και αποφάσεις και έκανε κριτική. Αυτές οι σοσιαλιστικές απόψεις – γράφει – που για πρώτη φορά διάβασα μού εμφάνισαν θερμή και ιδανική ατμόσφαιρα. Και άρχισα να προμηθεύομαι “Ριζοσπάστη” και “Εργατικό Αγώνα”. Το 1919, δάσκαλος στη Μακεδονία. Επισκέφτηκε το Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη, όπου και το Σοσιαλιστικό Τμήμα. Υστερα από λίγους μήνες, έγινε μέλος του Κόμματος. Δουλεύει στο διδασκαλικό συνδικαλιστικό κίνημα. Μετά την πτώση του Πάγκαλου, Β Γραμματέας στην Οργάνωση Αθήνας. Στο 6ο Συνέδριο εκλέγεται στην ΚΕ. Πιάστηκε, βασανίστηκε, κρατήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας, Ακροναυπλίας. Το 1943 προσλήφθηκε στο ΠΓ και στη Γραμματεία. Στη 10η Ολομέλεια – Γενάρης ’44 – είναι εισηγητής (στη θέση του Δ. Γληνού, που είχε πεθάνει). Υπουργός στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μέχρι τα Δεκεμβριανά. Από το 7ο Συνέδριο – Οκτ. ’45 – αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ. Και μέλος της ηγεσίας του ΕΑΜ.
Στην ΚΟΜΕΠ (Ιούνης ’47) υπάρχει μακρύς κατάλογος βιβλιογραφίας του. (Βιβλία, έργα, μελέτες, άρθρα του, κριτικές. Με τους τίτλους και με τις υπογραφές του Ζέβγος, Πολύβιος, Αρκ-ινός ή με αρχικά ή ανυπόγραφα. Δημοσιευμένα στην ΚΟΜΕΠ ή στους “Νέους Πρωτοπόρους”). Συγγραφική παρουσία πλουσιότατη. Κι ανεκτίμητη κληρονομιά.
Στον αγώνα 1/4 του αιώνα
Τέλος, το λόγο τώρα στον Γιώργη Λαμπρινό. (Πάει κι αυτός στον Εμφύλιο, μαχητής στο ΔΣΕ). Από άρθρο του, σαν είδος νεκρολογίας, για τον Ζέβγο, στο “Ρίζο της Δευτέρας” (24.3.47).
“Το χώμα της Μακεδονίας, ποτισμένο με το αίμα του, το σκέπασε για πάντα… Αλλά μένει ανάμεσά μας ο πύρινος Λόγος του. Ενα πελώριο ηθικό ανάστημα κι ένα ακριβό πρότυπο αγωνιστικό. Μια βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο και μια ασάλευτη πίστη στην Ιδέα για τον άνθρωπο… Σαν πνευματική προσωπικότητα, ένας φιλοσοφημένος νους. Μαρξιστής. Η ανάγκη μελέτης των νεοελληνικών προβλημάτων τον οδήγησε στην ιστορική ρίζα τους. Την επανάσταση του 1821. Οι πολύχρονες μελέτες του έδωσαν έναν ώριμο καρπό. Τη “Σύντομη μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας”… Σαν αγωνιστική μορφή, αυτός ο αδύνατος, σχεδόν οστεώδης, με τη σκαμμένη όψη στοχαστικού ανθρώπου, πέρασε απ’ όλες τις σκληρές και πικρές δοκιμασίες του αγώνα του λαού, στη διάρκεια ενός τετάρτου περίπου του αιώνα. Και τις πέρασε παλικαρίσια”!
Το προσυπογράφουμε.
Γιώργης ΜΩΡΑΪΤΗΣ

12 Μαρτίου, 2018

- ΠΟΣΟ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ...-ΠΟΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ??


Στα Σκόπια, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες,  διεκδικούν τα εδάφη της, Μακεδονίας του Πιρίν (Βουλγαρία) και της δικής μας Μακεδονίας ....
Οι Σκοπιανοί κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών "
Στην Αλβανία ,κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, διεκδικούν τα εδάφη της Ηπείρου και ονειρεύονται την Μεγάλη Αλβανία ....
Οι Αλβανοί κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών "
Στην Τουρκία, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, διεκδικούν το Αιγαίο, υποστηρίζουν εκκαθαρίσεις Κούρδων και ονειρεύονται την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ...
Οι Τούρκοι κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών "
Στην χώρα μας, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, φωνάζουν για σύνορα με την Αυστρία,και ονειρεύονται την "Μεγάλη Ελλάδα " ...
Οι Ελληνες κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών ".
...και μιας και τα σύνορα δεν είναι γραμμές που χαράζονται στο χάρτη με μολύβι, αλλά με αίμα αθώων,  ξεριζωμούς, προσφυγιά, φωτιά κι όλεθρο,...
...βάλτε κάτω το κεφάλι σας και σκεφτείτε : 

Πόσο πατριώτης μπορεί να είναι αυτός που θέλει να βουλιάξει την πατρίδα του στο αίμα και την φωτιά του πολέμου ; 
Πόσο άνθρωπος μπορεί να θεωρείτε αυτός που μισεί συνανθρώπους του απλά επειδή γεννήθηκαν σ άλλη χώρα ;
Πόσα κοινά μπορεί να έχει η ιδεολογία αυτών που ζητάν Ειρήνη και φιλία των λαών και αγωνίζονται για αυτήν, με αυτήν των μισάνθρωπων που ονειρεύονται αιματοκυλίσματα παίζοντας ξένα προς τα συμφέροντα τους και επικίνδυνα, παιχνίδια εθνικισμών ;
Γιατί κάποιοι προσπαθούν να τις εξομοιώσουν με παραλογισμούς τύπου "αριστερόστροφος φασισμός" και "θεωρία των δύο άκρων" ;

Ηλίας Σιδηρόπουλος
****
Όταν η ιδεολογία
 και η πολιτική Σου
 προβλέπει:


Για αυτό σου λέω μην ακούς παπαγάλους...
Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η διαφαινόμενη ενίσχυση της πολιτικής του προστατευτισμού θα επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, που ήδη κινείται σε σχετικά χαμηλούς ρυθμούς. Την ίδια στιγμή εντείνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις. Αυξάνεται αντικειμενικά ο κίνδυνος πιο εκτεταμένων, πιο γενικευμένων ιμπεριαλιστικών πολεμικών αναμετρήσεων. Αυξάνεται επίσης η πιθανότητα ανακατατάξεων και κλονισμού της συνοχής ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως του ΝΑΤΟ (...).
Η υποβόσκουσα νέα, πιο συγχρονισμένη οικονομική κρίση, η όξυνση της διαπάλης για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι υπάρχουσες πολεμικές εστίες στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, οι εντάσεις στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη σε σχέση με τη Ρωσία, στην Αρκτική και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αυξάνουν και τον κίνδυνο μιας ευρύτερης γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου (...)».
Με τέτοια κριτήρια χρειάζεται ο λαός να βλέπει τις εξελίξεις, να ανεβαίνουν η επιφυλακή και η αγωνιστική εγρήγορση απέναντι στους ιμπεριαλιστές, τα σχέδια και τους ανταγωνισμούς τους.
-Αυτά λέει το ΚΚΕ, εσύ δεν έπρεπε να τα γνωρίζεις...?

16 Φεβρουαρίου, 2018

***το -ΑΥΓΟ του ΦΙΔΙΟΥ- κάπως έτσι ΕΚΚΟΛΑΠΤΕΤΑΙ



,,Για την ομι­λία που «συ­γκί­νη­σε τα πλήθη»
με τον «με­τριο­πα­θή» λόγο,, 


Το κί­νη­μα και οι αγώ­νες της .. « αρ­πα­χτής»

Πολλή κου­βέ­ντα γί­νε­ται από την Κυ­ρια­κή γύρω από το συλ­λα­λη­τή­ριο που ορ­γά­νω­σαν διά­φο­ρες «ομά­δες» και φο­ρείς της Βό­ρειας Ελ­λά­δας, από κοι­νού με φο­ρείς της ομο­γέ­νειας, ερ­γο­δο­τι­κές ενώ­σεις, θρη­σκευ­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις, ακρο­δε­ξιά μορ­φώ­μα­τα, φο­ρείς της Το­πι­κής Διοί­κη­σης και άλ­λους, με αί­τη­μα να μην ανα­γνω­ρι­στεί η ΠΓΔΜ με όνομα που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει τον όρο «Μα­κε­δο­νία».

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όλοι τους απο­σιω­πούν συ­νει­δη­τά και απο­κρύ­πτουν την ουσία, που είναι οι επι­κίν­δυ­νοι σχε­δια­σμοί των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στα Βαλ­κά­νια και την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι είτε στέ­κο­νται στην πλευ­ρά του εθνι­κι­σμού είτε του κο­σμο­πο­λι­τι­σμού, «συ­στε­γά­ζο­νται» κάτω από την κοινή ομπρέ­λα των ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών σχε­δί­ων στην πε­ριο­χή και της συμ­με­το­χής της αστι­κής τάξης της Ελ­λά­δας σε αυτά.

Τρα­γέ­λα­φος πέρα για πέρα!

Δεν θα σταθώ στα τάγ­μα­τα εφό­δου της Χρυ­σής Αυγής που έκα­ναν ορ­γα­νω­μέ­να την εμ­φά­νι­σή τους.

Ούτε στις κάθε λογής φα­σι­στι­κές ομά­δες που κυ­κλο­φο­ρού­σαν με σύν­θη­μα «Πρω­τεύ­ου­σά μας είναι η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη».

Ούτε στους βου­λευ­τές της συ­γκυ­βέρ­νη­σης καθώς και της ΝΔ και της Ένω­σης Κε­ντρώ­ων διότι όλοι μαζί είχαν ψη­φί­σει και το 3ο μνη­μό­νιο και σορό αντι­λαϊ­κών νόμων και βρή­καν ευ­και­ρία να ξε­πλύ­νουν τις αμαρ­τί­ες τους σαν σύγ­χρο­νοι Πό­ντιοι Πι­λά­τοι.

Ούτε στους πρώην και νυν Δη­μο­τι­κούς άρ­χο­ντες και βου­λευ­τές, που λι­μπί­ζο­νται την κα­ρέ­κλα.

Ούτε στους «Κρή­τες» που κάτω από το άγαλ­μα του Λε­ω­νί­δα κρα­τού­σαν πανό που έγρα­φε «αν κυ­βερ­νά­νε οι προ­δό­τες, φταί­νε οι πα­τριώ­τες», διότι κάτω από αυτό βρί­σκο­νταν ο με­γα­λό­σω­μος «πα­τριώ­της», που πριν λίγο καιρό χει­ρο­κρο­τού­σε τον Τσί­πρα και προ­φα­νώς προ­δό­θη­κε, αλλά κατά τις πρά­ξεις του, δεν πήρε το μά­θη­μά του.

Ούτε σε ‘κείνο το «η Ελ­λά­δα δεν πω­λεί­τε γιατί την έχει αγο­ρά­σει ο Χρι­στός!» διότι, αν ζούσε, θα τους είχε πε­τά­ξει στο πυρ το εξώ­τε­ρον.

Στέ­κο­μαι όμως στον πιο «με­τριο­πα­θή» λόγο, αυτόν του πάτερ Αν­δρέα Κε­φα­λο­γιάν­νη, καθώς στο νησί μας γνω­ρι­ζό­μα­στε καλά!
Η ομι­λία που «συ­γκί­νη­σε τα πλήθη»

Στην ομι­λία του παπά Αν­δρέα στά­θη­καν διά­φο­ρα ΜΜΕ και μπλοκς χωρίς βέ­βαια να σχο­λιά­ζει κα­νείς τη σκο­πι­μό­τη­τα. Θα δούμε στο άμεσο μέλ­λον αν πα­ρα­μεί­νει πι­στός στο ποί­μνιο του ή αν αναρ­ρι­χη­θεί στα εκ­κλη­σια­στι­κά αξιώ­μα­τα…

Το «συλ­λα­λη­τή­ριο του λαού των αγώ­νων και του πο­λι­τι­σμού», όπως ανέ­φε­ρε, ση­μα­το­δό­τη­σαν τα τάγ­μα­τα εφό­δου… αλλά ση­μεί­ω­σε «μα­κριά από ακραί­ες φωνές» για να μην ταυ­τι­στεί από­λυ­τα με τους Χρυ­σαυ­γί­τες. 

Αμέ­σως πα­ρα­κά­τω, συ­μπλή­ρω­σε: «έχου­με θεό, έχου­με ση­μαία, οι­κο­γέ­νεια», κάτι σαν «Πα­τρίς, θρη­σκεία, οι­κο­γέ­νεια» και κα­τέ­λη­ξε: «μας αρέ­σει να απλώ­νου­με το χέρι μας στο δι­πλα­νό μας και όχι να το κό­βου­με!» Δι­πλα­νός βέ­βαια είναι και ο γεί­το­νας αλλά δεν του άπλω­σαν το χέρι να απε­μπλα­κεί από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς τυ­χο­διω­κτι­σμούς αλλά για να ολο­κλη­ρω­θούν οι δια­δι­κα­σί­ες του ονό­μα­τος ώστε να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ.

Οι Έλ­λη­νες «ποτέ στην ιστο­ρία μας δεν υπήρ­ξα­με άρ­πα­γες» τό­νι­σε, ξε­χνώ­ντας στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν τον αλυ­τρω­τι­σμό και τη Με­γά­λη Ιδέα του «εθνάρ­χη» Ελ. Βε­νι­ζέ­λου, που μόνο το ΚΚΕ κα­τα­δί­κα­σε, ενώ όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα υπη­ρέ­τη­σαν και πάλι τις επι­διώ­ξεις της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στο πλευ­ρό των ισχυ­ρών κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών.

«Χι­λιά­δες έδω­σαν το αίμα τους, τό­νι­σε, για να υπε­ρα­σπι­στούν τα χώ­μα­τα των προ­γό­νων μας πέρα από πο­λι­τι­κή, πέρα από συμ­φέ­ρο­ντα, πέρα από ιδε­ο­λο­γί­ες και ιδε­ο­λη­ψί­ες». Αλή­θεια τι έκα­ναν οι ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες συ­νερ­γά­τες των Γερ­μα­νών για την Μα­κε­δο­νία που πα­ρέ­δω­σαν οι Γερ­μα­νοί στους Βούλ­γα­ρους φα­σί­στες; Απλά συμ­φώ­νη­σαν. 
Τι έκα­ναν οι αντι­στα­σια­κές ορ­γα­νώ­σεις, και ει­δι­κά το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ; 
Ορ­γά­νω­σαν δια­δή­λω­ση ενά­ντια στους Γερ­μα­νούς για την πα­ρα­χώ­ρη­ση της Μα­κε­δο­νί­ας, την οποία έβα­ψαν με αίμα οι Γερ­μα­νοί. Κι αυτό και πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γία και συμ­φέ­ρο­ντα εξυ­πη­ρέ­τη­σε ως στάση. Αλλά ο κα­θείς εφ ο ετά­χθει!

«Η Μα­κε­δο­νία ξε­κα­θά­ρι­σε είναι μία και είναι Ελ­λη­νι­κή» αλλά κου­βέ­ντα για την επέμ­βα­ση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και το δια­με­λι­σμό της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, που άνοι­ξε τους ασκούς του Αιό­λου για επα­να­χά­ρα­ξη των συ­νό­ρων στην Βαλ­κα­νι­κή και τρο­φο­δό­τη­σε τους αλυ­τρω­τι­σμούς των φα­σι­στών στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Να προ­σέ­ξουν λοι­πόν οι φίλοι μας οι Ανω­γεια­νοί γιατί και οι χω­ρια­νοί μου οι Μο­χια­νοί ήταν αντι­φα­σί­στες και επί χού­ντας έβρι­σκαν κα­τα­φύ­γιο στο χωριό μου οι κυ­νη­γη­μέ­νοι, αλλά μετά γέ­μι­σε το χωριό χω­ρο­φυ­λά­κους και τώρα κά­νουν «πάρτι» οι Χρυ­σαυ­γί­τες.. Γιατί κάπως έτσι εκ­κο­λά­πτε­ται, αργά και στα­θε­ρά, το αυγό του φι­διού!***

ΥΓ 1. Δεν είναι λίγο “πα­ρά­ξε­νο” να σκί­ζε­σαι για την Μα­κε­δο­νία και να μη δί­νεις δε­κά­ρα για τον ση­με­ρι­νό Μα­κε­δό­να άνερ­γο, που τον πε­τά­νε στο δρόμο οι Έλ­λη­νες επι­χει­ρη­μα­τί­ες, αφού την έκα­ναν για άλλες πο­λι­τεί­ες –αρ­κε­τοί δε εξ αυτών και στην ΠΓΔΜ –για με­γα­λύ­τε­ρα κέρδη;

ΥΓ 2. Η Μα­κε­δο­νία είναι ελ­λη­νι­κή εκτός από τα τρένα που είναι Ιτα­λι­κά, τα λι­μά­νια που είναι Κι­νέ­ζι­κα, τα αε­ρο­δρό­μια που είναι Γερ­μα­νι­κά, το χρυσό που είναι Κα­να­δι­κός, το νερό που είναι Γαλ­λι­κό, τις πα­ρα­λί­ες που είναι πο­λυ­ε­θνι­κές. 
Τα ερ­γο­στά­σια είναι στην ιδιο­κτη­σία των κα­πι­τα­λι­στών και ως τέ­τοια δεν γνω­ρί­ζουν πα­τρί­δα. 
Θα πα­ρα­μεί­νουν όμως στην ιδιο­κτη­σία τους; 
Ιδού το ερώ­τη­μα!

ΑΠΟ HERKO 

Συγ­γρα­φέ­ας

12 Φεβρουαρίου, 2018

Απ' την Ιστορία: ΟΤΑΝ O ...EΘΝΑΡΧΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ «ΠΡΟΣΦΕΡΕ» ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στη ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ (!!)

Στείλτε το στους πατριδοκάπηλους: 
***σε υπόμνημά του στις 11 Γενάρη 1915, ο Βενιζέλος πρότεινε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο «να παραχωρηθή προς τους Βούλγαρους το τμήμα Καβάλας, Δράμας, Σαρισαμπάν», υπό ορισμένες προϋποθέσεις και με τα ανάλογα ανταλλάγματα.3
Όταν ο ...Εθνάρχης Βενιζέλος θυσίαζε τμήματα της ελληνικής Μακεδονίας με αντάλλαγμα τη Μικρά Ασία, στο όνομα της Μεγάλης (για την αστική τάξη-εννοείται) Ιδέας🤮...

Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική!!! λένε
οι κάθε λογής Μακεδονομάχοι... 
Να τους θυμίσω εδώ ότι ο ...Εθνάρχης Βενιζέλος -ως πιστός εντολοδόχος των Αγγλων και των συμφερόντων της της ντόπιας αστικής τάξης (τι ξύλινη γλώσσα, αλήθεια😊)- 
στις στις 11 Γενάρη 1915, πρότεινε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο ''να παραχωρηθή προς τους Βούλγαρους το τμήμα Καβάλας, Δράμας, Σαρισαμπάν (Νέστος)'', υπό ορισμένες προϋποθέσεις και με τα ανάλογα ανταλλάγματα...
Κατά τα άλλα η πατριδοκαπηλία καλά κρατει...

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9708392***

Σχόλια
Ελενη Μαρκακη «Δεν θα εδίσταζα», τόνισε μεταξύ άλλων ο Βενιζέλος, «όσο οδυνηρά και αν είναι η εγχείρησις, να συμβουλεύσω την θυσίαν της Καβάλας, όπως διασωθεί ο εν Τουρκία ελληνισμός και ασφαλισθή η δημιουργία αληθούς μεγάλης Ελλάδος...».5Η ουσία βέβαια βρισκόταν στο δεύτερο: Στη δημιουργία «αληθούς μεγάλης Ελλάδος».
Διαχείριση

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΘΗΣ πεστε ρε Ελενη στους Ανιστοριτους και Μπατριωτες!!
Διαχείριση
Αλεξανδρος Λελεκανος ΠΟΛΛΟΙ...ΟΙ ΕΘΝΑΡΧΙΔΕΣ...ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ...
***

Η πατριδοκαπηλία της αστικής τάξης
Η αστική τάξη «θυσίαζε» πόλεις της Μακεδονίας με αντάλλαγμα τη Μικρά Ασία (φωτ.: Ελληνες στρατιώτες στη Σμύρνη το 1919)

Διαχρονικά, η αστική τάξη ουδέποτε λογάριασε θυσίες για την ισχυροποίηση της εξουσίας της και του καπιταλισμού συνολικότερα, είτε σε ανθρώπους (ακόμα και δικούς της), είτε σε εδάφη κ.λπ. 
Ετσι, αν σε μια δεδομένη χρονική συγκυρία οι περιστάσεις απαιτούσαν την αλλαγή συνόρων, άλλοτε με την προσάρτηση εδαφών και πληθυσμών, άλλοτε με την παράδοσή τους («ζυγίζοντας» κάθε φορά τα αντισταθμιστικά οφέλη), η αστική τάξη δεν είχε ποτέ κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει στη μία ή την άλλη επιλογή. 
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προείχε και προέχει - ορθά από την σκοπιά της - στον πυρήνα των επιλογών της, ήταν και παραμένει το ταξικό της συμφέρον.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό υπήρξε, μεταξύ άλλων, η πρόθεση της ελληνικής αστικής τάξης, το 1915, να παραδώσει μέρος του προσφάτως τότε ενσωματωμένου τμήματος της Μακεδονίας, με αντάλλαγμα μελλοντικά «δικαιώματα» στη νομή της Μικράς Ασίας - κομμάτι των γενικότερων «ευκαιριών» που «προσέφερε» η νέα πολεμική αναμέτρηση για την αναδιανομή του κόσμου (βλέπε Α' Παγκόσμιος Πόλεμος).
Αυτή η σχετικά άγνωστη πτυχή της Ιστορίας είναι εξαιρετικά επίκαιρη και χρήσιμη, αφού αναδεικνύει με τα έργα και τα λόγια των ίδιων των αστών την πατριδοκαπηλία τους, που γνωρίζει έξαρση για μια ακόμη φορά στις μέρες μας. 
Καταδεικνύει επίσης το πώς διαστρεβλώνεται η Ιστορία, πώς συσκοτίζονται σημαντικά ιστορικά γεγονότα, προκειμένου να γίνουν πράξη οι σύγχρονες αστικές επιδιώξεις (με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ) για αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας (διάβαζε: αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο των ευρύτερων ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή).
 Ετσι, το 1992, βασικό μέλημα της αστικής τάξης ήταν η «μάχη» για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Σήμερα, κυρίαρχη έχει γίνει η επιλογή της σύνθετης ονομασίας. Και γύρω από αυτήν διεξάγεται η σύγκρουση «πατριωτών» και «μειοδοτών». 
Οπως και τότε...
Οταν η αστική τάξη «πρόσφερε» ένα τμήμα της Μακεδονίας στη Βουλγαρία...
Τον Αύγουστο του 1914 ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. 
Επιδιώκοντας την είσοδο της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας στον πόλεμο με το μέρος της, η «Αντάντ» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία κ.ά.) απέδωσε στις αντίστοιχες κυβερνήσεις διακοίνωση, «συμβουλεύοντάς» τις να διευθετήσουν ειρηνικά τις μεταξύ τους διαφορές, ενώ ειδικότερα στη Βουλγαρία υποσχέθηκε εδαφικά ανταλλάγματα επί της Μακεδονίας και Θράκης.
 
Η άρχουσα τάξη της τελευταίας ωστόσο προσανατολιζόταν προς τις «Κεντρικές Δυνάμεις» (Γερμανία - Αυστροουγγαρία), τον έτερο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, ενώ παράλληλα η Σερβία βρισκόταν σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, υπό το βάρος της επίθεσης των αυστροουγγρικών δυνάμεων.

Ενόψει της επικείμενης επίθεσης στα Δαρδανέλια, το ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στις πολεμικές επιχειρήσεις τέθηκε ακόμα πιο επιτακτικά. Ετσι, «οι Σύμμαχοι προσεκάλεσαν ημιεπισήμως την Ελλάδα όπως τους βοηθήσει εν Δαρδανελλίοις. Αντί της βοηθείας ταύτης τη προσέφερον το βιλαέτιον της Σμύρνης».1

Ο Δ. Α. Κόκκινος αναφέρει σχετικά στο έργο του «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος»: 
«Αι προτάσεις των συμμάχων προς την Ελλάδα ως προς Βουλγαρίαν ήσαν σαφείς. Θα εντάσσοντο συγχρόνως... παρά τω πλευρώ των συμμάχων και η μεν Βουλγαρία θα ελάμβανε προσφερόμενα εκ μέρους της Ελλάδος το Σαρισαμπάν (Νέστος), την Δράμαν και την Καβάλαν, η δε Ελλάς δεκαπλάσιαν έκτασιν εις την Μικράν Ασίαν, όταν θα εγίνετο εκεί επιτυχής εκστρατεία. Δηλαδή η Ελλάς θα έδιδε τμήματα της χώρας και θα ελάμβανε ως αντιστάθμισμα εδάφη τα οποία δεν είχον εις τας χείρας των εκείνοι οι οποίοι τα υπέσχοντο».
2Το δέλεαρ ήταν πολύ ελκυστικό για την ελληνική αστική τάξη ώστε να το αγνοήσει.

Ετσι, σε υπόμνημά του στις 11 Γενάρη 1915, ο Βενιζέλος πρότεινε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο «να παραχωρηθή προς τους Βούλγαρους το τμήμα Καβάλας, Δράμας, Σαρισαμπάν», υπό ορισμένες προϋποθέσεις και με τα ανάλογα ανταλλάγματα.3

Το σχετικό κείμενο δημοσιεύτηκε από φιλελεύθερες (φιλοβενιζελικές) εφημερίδες της Αθήνας στις 20 Μάρτη 1915. Βρετανικά κρατικά έγγραφα όμως δείχνουν πως οι σχεδιασμοί της «Αντάντ» για πραγματοποίηση «ικανοποιητικών εδαφικών παραχωρήσεων της Μακεδονίας» προς τη Βουλγαρία δεν περιελάμβαναν αρχικά παρά μια αόριστη νύξη, που συνοψιζόταν στο ότι «δεσμευόμαστε να βρούμε αλλού αποζημίωση για την Ελλάδα». Οι παραχωρήσεις αυτές θεωρούνταν «μια θυσία που προσφέρεται στον κοινό σκοπό»4(διάβαζε: των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της «Αντάντ»).
...ως «θυσία» για την «αληθή μεγάλη Ελλάδα»
«Δεν θα εδίσταζα», τόνισε μεταξύ άλλων ο Βενιζέλος, «όσο οδυνηρά και αν είναι η εγχείρησις, να συμβουλεύσω την θυσίαν της Καβάλας, όπως διασωθεί ο εν Τουρκία ελληνισμός και ασφαλισθή η δημιουργία αληθούς μεγάλης Ελλάδος...».5Η ουσία βέβαια βρισκόταν στο δεύτερο: Στη δημιουργία «αληθούς μεγάλης Ελλάδος». Η αναφορά στους δοκιμαζόμενους ελληνικούς πληθυσμούς δεν αποτελούσε παρά το πρόσχημα, ένα περισσότερο «ευγενές» περιτύλιγμα, ή στην καλύτερη περίπτωση έναν δευτερεύοντα παράγοντα, στη στοιχειοθέτηση της εν λόγω επιχείρησης.

Εχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι περίπου δύο χρόνια πριν, ο Βενιζέλος είχε αντικρούσει το ενδεχόμενο οποιασδήποτε παραχώρησης προς τη Βουλγαρία, με το εξής σκεπτικό: 
«Η Ελλάς ουδέν δύναται να παραχωρήση εκ του εδάφους της εις την Βουλγαρίαν... Η Ελλάς εάν επρόκειτο να παραχωρήση τι θα έπρεπε να παραχωρήση ελληνικότατους πληθυσμούς περιλαμβάνοντας και την πόλιν της Καβάλλας, είτε να εκθέση την ασφάλειαν των συνόρων της προς την Θεσσαλονίκην...».6

Στο Β' Υπόμνημά του προς τον βασιλιά στις 17 Γενάρη 1915, προσέθετε: 
«Αι παραχωρήσεις εν Μ. Ασία, ων εισήγησις μοι εγένετο δύνανται να λάβουν έκτασιν τοιαύτην, ώστε εις την εκ των νικηφόρων προελθούσαν διπλήν Ελλάδα να προστεθή άλλη μία εξ ίσου μεγάλη και όχι βέβαια ολιγότερον πλούσια Ελλάς». Το επιχείρημα του ασύγκριτου - σε σχέση με άλλες διεκδικούμενες περιοχές - πλούτου της Μικράς Ασίας επαναλαμβάνεται και πάλι στη συνέχεια του Υπομνήματος, προτού γίνει καν λόγος για τους ελληνικούς πληθυσμούς.7

«Ως προς τον τρόπον της παραχωρήσεως», έγραφε η εφημερίδα «Εμπρός» στις 21 Μάρτη 1915, «ο κ. Βενιζέλος εξέφρασε την σκέψιν ότι διά της παρεμβάσεως των Δυνάμεων θα εξησφάλιζε την υπό της Βουλγαρίας εξαγοράν της περιουσίας των κατοίκων, οι οποίοι θα μετηνάστευον εις την Ελλάδα και ότι θα αντηλλάσσοντο οι Ελληνικοί και Βουλγαρικοί πληθυσμοί εκατέρωθεν, ήτοι οι εν Μακεδονία Βουλγαρικοί και οι εις το παραχωρηθησόμενον τη Βουλγαρία τμήμα Ελληνικοί». Οπως διαπιστώνουμε, το απάνθρωπο μέτρο της ανταλλαγής των πληθυσμών είχε προκύψει για τους ελληνικούς και βουλγαρικούς πληθυσμούς τού υπό διαπραγμάτευση τμήματος της Μακεδονίας πολύ πριν το 1923 (μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή). Αξίζει να σημειωθεί πως στην ίδια περιοχή είχαν καταφύγει ήδη δεκάδες χιλιάδες Ελληνες πρόσφυγες από τα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης που είχε προσαρτήσει η Βουλγαρία με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).Ζήτημα «μάλλον πολιτικόν και οικονομικόν, παρά εθνικόν...»

Οι προτάσεις Βενιζέλου δεν έγιναν αποδεκτές από τη φιλοβασιλική μερίδα της αστικής τάξης και το Επιτελείο Στρατού (Ι. Μεταξάς), το οποίο αιτιολόγησε τη στάση του υπογραμμίζοντας πως «η επέκτασις εις την Μικρασίαν ήτο και στρατιωτικώς ασύμφορος και πολιτικώς επικίνδυνος διά την Ελλάδα».8

Οι Σύμμαχοι από την άλλη καθιστούσαν σαφές πως οι όποιες μελλοντικές παραχωρήσεις στη Μικρά Ασία συνδέονταν άμεσα με την εγκατάλειψη της Καβάλας και των περιχώρων της από τους Ελληνες.9

Τελικά, καμιά διπλωματική ενέργεια δεν έλαβε χώρα σχετικά, αφού σύντομα η Βουλγαρία τάχθηκε στο πλευρό των «Κεντρικών Δυνάμεων».

Αναφορικά με τις πραγματικές προθέσεις του Παλατιού γύρω από το ζήτημα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συνομιλίες μεταξύ του Κωνσταντίνου και του πρέσβη της Βουλγαρίας Πασάρωφ, στον οποίο και δήλωσε εμπιστευτικά στις 18 Αυγούστου 1915:
 «Ο Βενιζέλος (...) φοβείται ότι, καταλαμβάνοντες την Μακεδονίαν, θα γίνετε κατά 1, 1/2 εκατομμύριον ισχυρότεροι και επικίνδυνοι δι' ημάς. Εγώ δεν συμμερίζομαι την πολιτικήν αυτήν διότι δεν μπορώ να εμποδίσω την πρόοδον του (βουλγαρικού έθνους)... Και αφού οι δύο λαοί είμεθα με την Γερμανίαν, το δυσκολώτερον των ζητημάτων μας, το της Καβάλας, θα το λύσωμεν ικανοποιητικώς διά τας δύο χώρας, διότι το ζήτημα τούτο είναι διά σας μάλλον πολιτικόν και οικονομικόν, παρά εθνικόν».10

Λίγο αργότερα, με τις «ευλογίες» του Βενιζέλου,
 οι στρατιωτικές δυνάμεις της «Αντάντ» αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη, κατέλαβαν τη Μυτιλήνη, το Καστελόριζο και την Κέρκυρα, αντικατέστησαν τις ελληνικές αρχές σε μεγάλα τμήματα της Μακεδονίας, ενώ προχώρησαν και στο ναυτικό αποκλεισμό της νότιας Ελλάδας, με αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων από πείνα. 
Ακολούθησε η κατάληψη των Κυκλάδων, της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, καθώς και ο βομβαρδισμός της Αθήνας και του Πειραιά.
Οι βασιλικοί, από τη μεριά τους, 
θέλοντας να επιβάλουν την πολιτική της «ουδετερότητας» της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέδωσαν αμαχητί στις γερμανοβουλγαρικές δυνάμεις το στρατηγικής σημασίας οχυρό του Ρούπελ, το Δ' Σώμα Στρατού, που έδρευε στην Καβάλα (οι άνδρες του οποίου στάλθηκαν στη Γερμανία και εκατοντάδες πέθαναν από τις αρρώστιες και τις κακουχίες), και κατά συνέπεια ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία.

Ολα τα παραπάνω σπάνια αναδεικνύονται και ακόμα πιο σπάνια αποτελούν αντικείμενο συζήτησης. 
Οι αναθεωρητές και πλαστογράφοι της Ιστορίας παραγνωρίζουν συνειδητά διαχρονικά στοιχεία της πολιτικής της αστικής τάξης. 
Πόλεμοι, σφαγές, βίαιες και αναγκαστικές εκτοπίσεις ολόκληρων πληθυσμών από τις εστίες τους (όπως η ανταλλαγή των πληθυσμών)... 
Ετσι λύνουν οι άρχουσες τάξεις το «εθνικό ζήτημα» την εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου οι εθνικές μειονότητες δεν αποτελούν παρά ένα ακόμα διαπραγματευτικό «χαρτί» στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου.


Παραπομπές:

1. «Εμπρός», 3/3/1915.

2. Κόκκινος Δ. Α., «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», τ. 3, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1971, σελ. 1134.

3. Βεντήρης Γ., «Η Ελλάς του 1910 - 1920», εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1931, σελ. 270.

4. Εγγραφα του Foreign Office, 23 και 26 Ιανουαρίου 1915, Φάκελος 173/11, Αρχείο Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη).

5. Α' Υπόμνημα του Ελευθερίου Βενιζέλου προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο, 11 Ιανουαρίου 1915.

6. Απάντηση Βενιζέλου σε τηλεγράφημα του Ιωνέσκου (τέλη 1912), Φάκελος 173/265, Αρχείο Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη).

7. «Εμπρός», 22/3/1915.

8. Βεντήρης Γ, ό.π., σελ. 269 - 273.

9. Τηλεγράφημα Δ. Σισιλιανού προς το υπουργείο των Εξωτερικών, 8/8/1915, Φάκελος 173/10, Αρχείο Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη).

10. Βουρνάς Τ., «Ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας», τ.Β., εκδ. «Πατάκης», Αθήνα, 2001, σελ. 167.