Για το «ροκάνισμα» του επιδόματος ανεργίας κ τον σχεδιασμό της συγκυβέρνησης να το σπρώξει κατευθείαν στο στόμα της μεγαλοεργοδοσίας...

Τους ταΐζουν στο στόμα...

Τα προγράμματα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση για τη μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε «επίδομα απασχόλησης» συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος εργαζομένων και ανέργων, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτούν την έφοδο του κεφαλαίου για την πλήρη κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας.

Ο στόχος είναι καθαρός: Από τα κονδύλια που διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ, λεφτά των ίδιων των εργαζομένων, να μην υπάρχει η παραμικρή διαρροή προς επιδόματα που στηρίζουν υποτυπωδώς τους ανέργους, αλλά στο σύνολό τους να κατευθύνονται σε προγράμματα ενίσχυσης και χρηματοδότησης της εργοδοσίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης.

Τώρα, με το νέο πρόγραμμα, η κυβέρνηση επινόησε και ένα νέο προπαγανδιστικό επιχείρημα, αυτό της δήθεν στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες στο εξής θα προσλαμβάνουν επιδοτούμενους ανέργους με 586 και 511 ευρώ μεικτά και ένα μέρος του μισθού τους θα είναι το επίδομα ανεργίας!

Ούτε οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που στενάζουν από την αντιλαϊκή πολιτική και τον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια, ούτε βέβαια οι χιλιάδες άνεργοι θα σωθούν με τέτοια μέτρα.

Οι επιδοτούμενοι άνεργοι αποτελούν κατά μέσο όρο το 10% των εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση επιλέγει αυτή την κατηγορία για να τους εντάξει σε προγράμματα επιδότησης της απασχόλησης και όχι κάποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που δεν δικαιούνται το επίδομα, με βάση τις απαράδεκτες πρακτικές και τα κριτήρια του ΟΑΕΔ.

Στόχος είναι να καταλήξουν και τα κονδύλια του επιδόματος στην τσέπη της εργοδοσίας. Κι αν σήμερα χρησιμοποιείται ως «όχημα» η στήριξη τάχα των μικρομεσαίων, αύριο, αυτοί που θα καρπώνονται τα χρήματα ακόμα και αυτού του πενιχρού επιδόματος ανεργίας, θα είναι οι μεγαλοεπιχειρήσεις, στις οποίες καταλήγει άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων από τον ΟΑΕΔ.

Αλλωστε, ένας αυτοαπασχολούμενος και μικρός ΕΒΕ δύσκολα μπορεί σήμερα να συντηρήσει την οικογένειά του, πόσο μάλλον να διαθέσει και χρήματα για να προσλάβει έναν άνεργο, έστω και επιδοτούμενο. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτήν την τραγική κατάσταση των μικρομεσαίων, για να κάνει πιο εύπεπτη την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας.

Πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν πρωτοτυπεί το υπουργείο Εργασίας με τις εξαγγελίες που κάνει. Η κατάργηση του επιδόματος ανεργίας υπήρξε διαχρονικά διακαής πόθος του κεφαλαίου και των κομμάτων του, στο όνομα της ενίσχυσης των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, σε βάρος της «παθητικής» επιδότησης των ανέργων. Τον ίδιο στόχο θέτει και η ΕΕ στη στρατηγική της για την απασχόληση.

Ετσι, πηγαίνοντας πίσω στο 1999, διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη» ότι «το υπουργείο Εργασίας έχει δώσει εντολή στο Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας (ΕΙΕ) να διενεργήσει μελέτη για την "αναπροσαρμογή" της επιδοματικής πολιτικής για την ανεργία (...) Στη μελέτη εξετάζεται το σύστημα επιδομάτων και των χαρακτηριστικών των δικαιούχων, ώστε να καταλήξει σε προτάσεις μετάβασης από επιδοματικές πολιτικές σε ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης (...) σύμφωνες με τις ανάγκες της αγοράς».

Το 2003, η τότε κυβέρνηση ετοίμαζε νόμο, με τον οποίο όποιος επιδοτούμενος άνεργος δεν δεχόταν στο εξής να παρέχει «κοινωνική» εργασία σε υπηρεσίες του Δημοσίου, έχανε το επίδομα ανεργίας. Το 2007, στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο, προβλεπόταν ότι «ο άνεργος που, δύο φορές, δεν αποδέχεται να απασχοληθεί σε εργασία (...) ή δε δέχεται να παρακολουθήσει προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης του ΟΑΕΔ (...) χάνει την αξίωση για επιδότηση και την ιδιότητα του ανέργου για την τακτική επιδότηση ανεργίας».

Οπως φαίνεται, δηλαδή, το «ροκάνισμα» του επιδόματος ανεργίας κρατάει χρόνια, από όλες τις κυβερνήσεις και έρχεται τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να το σπρώξει κατευθείαν στο στόμα της μεγαλοεργοδοσίας...

Από το ριζοσπάστη

Άχρηστη κ η Πρωταπριλιά

Από δω το 'φερε από κει το πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε άχρηστη και την Πρωταπριλιά. Σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν τα στελέχη της, βγαίνουμε επιτέλους από το μνημόνιο! Οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο, υπογράφεται η συμφωνία με τους «εταίρους». Κοιτάς το ημερολόγιο, Πρωταπριλιά, αλλά πού να βρεις ψέμα που τα 'χει τερματίσει όλα η κυβέρνηση;

Κι αυτό που θα μείνει ως πραγματικό γεγονός από αύριο κιόλας είναι τα 5,4 δισ. νέα μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με τους «εταίρους». 

Από την παραπέρα συμπίεση των συντάξεων θα αρπαχτούν από το λαϊκό εισόδημα ποσά ύψους 1,8 δισ. ευρώ, άλλα 3,6 δισ. θα αρπαχτούν με τη διόγκωση της αντιλαϊκής φοροληστείας (ισόποσα μοιρασμένα στη φορολογία εισοδήματος και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης). 

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Η κυβέρνηση είχε ήδη εγγράψει στον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 μέτρα ύψους 5,7 δισ. κι αυτό που μένει είναι η κυβερνητική προπαγάνδα, που σ' αυτήν τη φάση προσπαθεί να περάσει τον ισχυρισμό πως «αν η πορεία των εσόδων είναι καλύτερη, τότε αρκετά από αυτά τα μέτρα δε θα υλοποιηθούν»! 

Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι βαρέλι δίχως πάτο, γιατί είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Το παραμύθι για τις καλύτερες μέρες δεν είναι καινούριο. 

Πρώτα ήταν η έξοδος από το τούνελ. 

Μετά ήρθαν τα «χρυσά κουτάλια» από την ΕΕ. 

Και κάθε φορά η εργατική τάξη είχε να μετρήσει μόνο απώλειες. 

Σταθερά και με ενιαία στρατηγική πολύ πριν εκδηλωθεί η σημερινή καπιταλιστική κρίση, οι στόχοι του κεφαλαίου έγιναν κοινοτικά ντοκουμέντα που υπογράφτηκαν απ' όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις (το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο).

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν έρθει η ανάκαμψη (αναιμική ή όχι), για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, το ίδιο το κεφάλαιο, πατώντας πάνω στις αιματηρές λαϊκές θυσίες, δεν θα φέρει ανάκαμψη δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων αλλά νέο κύκλο έντασης της εκμετάλλευσης, θα παγιώσει τη χασούρα των προηγούμενων ετών. Με επιχείρημα να μην ξαναγυρίσουμε στην κρίση θα ολοκληρωθούν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Ενώ ο διεθνής ανταγωνισμός θα φέρει στο προσκήνιο και νέες.

Τα σημερινά μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, ήρθαν για να μείνουν. Η «ευημερία για όλους», που υπόσχονται, έχει ως προϋπόθεση διαρκώς φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Για την εργατική τάξη ο απολογισμός είναι ήδη βαρύς. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού που το 2009 ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη, σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για να υπάρξει πράγματι έξοδος από αυτήν την κατάσταση απαιτείται οι αγώνες να προβάλλουν μεν τις άμεσες πιεστικές ανάγκες για την ανακούφιση των εργαζομένων, να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά κυρίως πρέπει να οδηγούν σε ευθεία αμφισβήτηση τη στρατηγική της αστικής τάξης, το μύθο της «ανάκαμψης για όλους».

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 1ης Απρίλη του 2016.