Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νίκος Μόττας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νίκος Μόττας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

18 Νοεμβρίου, 2017

Η πο­λι­τι­κή ξε­φτί­λα της νεο"αρι­στε­ράς"

Όταν έχεις ξε­πε­ρά­σει κάθε όριο ξε­δια­ντρο­πιάς και αθλιό­τη­τας κα­πη­λευό­με­νος τους ηρω­ϊ­κούς αγώ­νες των κομ­μου­νι­στών, όταν χρη­σι­μο­ποιείς τους 200 της Και­σα­ρια­νής και το Μπε­λο­γιάν­νη για να εξα­γνί­σεις τη βαρ­βα­ρό­τη­τα της πο­λι­τι­κής σου, όταν διορ­γα­νώ­νεις του­ρι­στι­κές εκ­δρο­μές στη Μα­κρό­νη­σο για να δια­φη­μί­σεις την ψευ­δε­πί­γρα­φη αρι­στε­ρο­σύ­νη σου, τότε δεν θα δι­στά­σεις ούτε στην επέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Ο λόγος ασφα­λώς για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Αυτή τη φορά, η νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­φά­σι­σε πως η φε­τι­νή 44η επέ­τειος του Πο­λυ­τε­χνεί­ου προ­σφέ­ρε­ται και για λίγο ξέ­πλυ­μα της αντι­λαϊ­κής-αντερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης. Έτσι, στην χθε­σι­νή ανα­κοί­νω­ση της για το Πο­λυ­τε­χνείο, γρά­φει, με­τα­ξύ άλλων, τα εξής «ωραία»:
«Σα­ρά­ντα τέσ­σε­ρα χρό­νια μετά από αυτή τη σπου­δαία στιγ­μή αντί­στα­σης και νίκης, η Ελ­λά­δα, μετά από μία μακρά πε­ρί­ο­δο λι­τό­τη­τας που έπλη­ξε κυ­ρί­ως τις πιο αδύ­να­μες κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, προ­σπα­θεί σή­με­ρα να στα­θεί με τις δικές της δυ­νά­μεις. Σε συν­θή­κες ερ­γα­σια­κής απορ­ρύθ­μι­σης και ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας, που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την αγορά ερ­γα­σί­ας, γί­νο­νται για πρώτη φορά κι­νή­σεις στην κα­τεύ­θυν­ση προ­στα­σί­ας των δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων».
Δεν πε­ρι­μέ­να­με βέ­βαια από τη νε­ο­λαία του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος να ανα­φερ­θεί στα μνη­μό­νια της «πρώ­της φοράς αρι­στε­ρά», στο βά­θε­μα της ασυ­δο­σί­ας του κε­φα­λαί­ου, στην ερ­γα­σια­κή ζού­γκλα, στις γο­νυ­κλι­σί­ες της κυ­βέρ­νη­σης σε ΣΕΒ και με­γα­λο­ερ­γο­δό­τες. Δεν πε­ρι­μέ­να­με καν να πει κου­βέ­ντα για το ξυ­λο­φόρ­τω­μα και το ψέ­κα­σμα των συ­ντα­ξιού­χων από την«αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση», για τη φο­ρο­λη­στεία και το γε­νι­κό­τε­ρο τσά­κι­σμα των λαϊ­κών δι­καιω­μά­των στο βωμό της πε­ρι­βό­η­της ανά­πτυ­ξης.
Αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε την πρε­μού­ρα της νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να βάλει πλάτη στο ξε­φτι­σμέ­νο πα­ρα­μύ­θι της δήθεν «φι­λο­λαϊ­κής» δια­χεί­ρι­σης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, όπως και την ανά­γκη τους να ξε­πλύ­νουν, με όποιο δυ­να­τό τρόπο, τη βάρ­βα­ρη-αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το αξιο­ση­μεί­ω­το ωστό­σο είναι πως μέσα στις 400 λέ­ξεις της ανα­κοί­νω­σης τους για την επέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου δεν υπάρ­χει ούτε νύξη για τις ΗΠΑ και το ρόλο τους στα χρό­νια της Χού­ντας. Προ­φα­νώς, οι πρό­σφα­τες «κο­λε­γιές» της συ­γκυ­βέρ­νη­σης με τη διοί­κη­ση Τραμπ, η ανα­βάθ­μι­ση της Σού­δας και των άλλων βά­σε­ων, τα F-16 και τα λοιπά συμ­φω­νη­θέ­ντα έχουν προ­τε­ραιό­τη­τα ένα­ντι της ιστο­ρι­κής αλή­θειας.
Το Πο­λυ­τε­χνείο ζει, ζήτω οι Αμε­ρι­κα­νοί. Στο σύν­θη­μα αυτό θα μπο­ρού­σε να συ­μπυ­κνω­θεί η πο­λι­τι­κή ξε­φτί­λα της αρι­στε­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της νε­ο­λαία της.

21 Σεπτεμβρίου, 2017

Απάντηση στον κανιβαλισμό,, στα πάσης φύσης «πορφυρογέννητα»,,



Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Η πρόσφατη φράση του προέδρου της ΝΔ Κ.Μητσοτάκη περί κοινωνικών «ανισοτήτων» και «ανθρώπινης φύσης», όσο ανατριχιαστική και αποκρουστική κι’ αν είναι, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. 
Και αυτό διότι στη φράση αυτή αποκρυσταλλώνεται και συνοψίζεται η ουσία της αστικής ιδεολογίας – το πως αντιλαμβάνεται τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνία, τον κόσμο ολόκληρο, η άρχουσα αστική τάξη.

Δεν αποτελεί κάτι καινούργιο αυτό που εκστόμισε ο πρόεδρος της ΝΔ. 
Ο κοινωνικός δαρβινισμός
- η ερμηνεία, δηλαδή, των κοινωνικών φαινομένων με όρους της δαρβινικής θεωρίας περί «φυσικής επιλογής» και «επιβίωσης του ισχυρότερου» – 
είναι ιδεολόγημα του 19ου αιώνα. 
Ως τέτοιο γεννήθηκε από την ανάγκη της αστικής τάξης να διατηρήσει και να διαιωνίσει την κυριαρχία της επάνω στην συνεχή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Το ιδεολόγημα του κοινωνικού δαρβινισμού και μια σειρά νεοδαρβινιστικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν τον 20ο αιώνα επιχειρούν να προσφέρουν «επιστημονική» κάλυψη στη διαιώνιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. 
Στο πλαίσιο αυτό, ισχυρίζονται ότι κάθε προσπάθεια καταπολέμησης της κοινωνικής ανισότητας είναι όχι μονάχα μάταιη, αλλά επιπλέον παραβιάζει την υποτιθέμενη «φυσική εξέλιξη» του ανθρώπου η οποία βασίζεται στον αγώνα για την «επιβίωση». 
Με πιο απλά λόγια, το ιδεολόγημα αυτό παίρνει τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης των ειδών και, ούτε λίγο, ούτε πολύ, την εντάσσει αυτούσια στο κοινωνικό πεδίο.

Ωστόσο, η
- τόσο βολική για την αστική τάξη- 
αυτή θεώρηση της κοινωνικής εξέλιξης λογαριάζει χωρίς τους «ξενοδόχους»: 
το διαλεκτικό χαρακτήρα του προτσές της ιστορικής εξέλιξης και την κινητήριο του δύναμη, την ύπαρξη της πάλης των τάξεων. 

Όσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν την ανθρώπινη- εκ των πραγμάτων ταξική- κοινωνία με «δαρβινικούς όρους», παραμελούν, σκόπιμα η μη, το γεγονός ότι ο δαρβινισμός αφορά το ζωϊκό βασίλειο, το σημείο δηλαδή μέχρις ότου το ζώο αναπτύσσεται σε άνθρωπο. Από κει και έπειτα, στο πλαίσιο της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, η θεωρία του δαρβινισμού δεν έχει καμία απολύτως εφαρμογή. 
Αυτό διότι τα κοινωνικά ερωτήματα είναι αδύνατο να απαντηθούν με όρους φυσικών επιστημών.

Για τον αντεπιστημονικό χαρακτήρα του κοινωνικού δαρβινισμού και των νεοδαρβινιστικών ιδεολογημάτων θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά. 
Ήδη, από το 19ο αιώνα, ο Φρ. Ένγκελς αντέκρουσε τις διάφορες θεωρίες που επιχειρούσαν να βιολογικοποιήσουν τους κοινωνικούς νόμους. Έτσι, στο έργο του «Η Διαλεκτική της Φύσης» (1883), αποδεικνύει πως η απλή αναγωγή των βιολογικών νόμων (όπως, π.χ. η επιβίωση του ισχυρότερου) δε μπορεί να ερμηνεύσει την συνθετότητα της ανθρώπινης- ταξικής- κοινωνίας, στην οποία υπάρχει και επιδρά ως ιδιαίτερος παράγοντας η δραστηριότητα της παραγωγής, της εργασίας. 
«Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ ανθρώπινης και ζωϊκής κοινωνίας», σημείωνε ο Φρ. Ένγκελς, 
«συνίσταται στο ότι τα ζώα συλλέγουν ενώ οι άνθρωποι παράγουν. 
Αυτή η μοναδική, αλλά βασική διαφορά αποκλείει την απλή μεταφορά των νόμων των ζωικών κοινωνιών σε ανθρώπινες κοινωνίες» (Φρ. Ενγκελς: «Διαλεκτική της Φύσης», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 284-285).

Οι Μαρξ και Ένγκελς είχαν συνειδητοποιήσει εγκαίρως τον κανιβαλιστικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος και της «δαρβινοποίησης» της κοινωνίας. 
Να τι έγραφε ο Ένγκελς στο εξαιρετικό του έργο «Αντί-Ντύρινγκ» (1877): 
«Τελικά, η σύγχρονη βιομηχανία και το άνοιγμα της παγκόσμιας αγοράς έκανε τον αγώνα οικουμενικό και, την ίδια στιγμή, του προσέδωσε ανήκουστη αγριότητα. Τα πλεονεκτήματα σε φυσικές ή τεχνητές συνθήκες της παραγωγής 
καθορίζουν πλέον την ύπαρξη ή μη τόσο μεμονωμένων καπιταλιστών όσο και ολόκληρων βιομηχανιών και χωρών. 
Όποιος πέσει πετιέται χωρίς έλεος στο περιθώριο. Είναι ο δαρβινικός αγώνας του ατόμου για την επιβίωση, μεταφερόμενος από την φύση στην κοινωνική κοινωνία και μάλιστα με οξυμένη βιαιότητα. 
Οι φυσικές συνθήκες ύπαρξης του ζώου εμφανίζονται σαν η τελική περίοδος της ανθρώπινης εξέλιξης».

Βέβαια, εκτός από τους Μαρξ και Ένγκελς που ξεμπρόστιασαν τα «επιστημονικοφανή» ιδεολογήματα των αστών της εποχής, η κατάρριψη
- στην πράξη- 
των «νεοδαρβινιστικών» θεωριών 
περί κοινωνικής ανισότητας ήρθε με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και την σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη. 
Εκεί, παρά τα προβλήματα, τις ατέλειες και τα πισωγυρίσματα, η εμπειρία απέδειξε 
ότι καμιά «ανθρώπινη φύση» δεν αποτελεί εμπόδιο στην πραγμάτωση της κοινωνικής ισότητας.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η απάντηση στον κανιβαλισμό των πραιτωριανών της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, στα πάσης φύσης, «πορφυρογέννητα» η μη, θατσερικά κακέκτυπα, είναι ο ανειρήνευτος ταξικός αγώνας για να τραβήξει μπροστά το δρόμο της η Ιστορία.
ΑΠΟ ATEXNOS

06 Αυγούστου, 2017

Ο Che στη Χιροσίμα: "Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις"


από:Velissarios Kossivakis
6/8/2017
Ιούλιος 1959- Στο πλαίσιο του ταξιδιού του στην Ιαπωνία, ο Τσε πραγματοποιεί ανεπίσημη επίσκεψη στη μαρτυρική πόλη της Χιροσίμα. Από 'κει, θα στείλει το ακόλουθο γράμμα στη σύζυγο του, Αλέϊδα:
"Αγαπημένη μου,
Σήμερα σου γράφω απ' τη Χιροσίμα, την πόλη της βόμβας. Στο βάθρο που βλέπεις υπάρχουν τα ονόματα εβδομήντα οκτώ χιλιάδων νεκρών. Το σύνολο υπολογίζεται σε εκατόν ογδόντα χιλιάδες. Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις ακόμη πιο αποφασιστικά για την ειρήνη".
Για την επίσκεψη του Γκεβάρα στη Χιροσίμα: 


Η επίσκεψη του Τσε Γκεβάρα στη μαρτυρική Χιροσίμα


Τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων, Χιροσίμα 1959.

Ήταν Ιούλης 1959, επτά περίπου μήνες μετά το θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, όταν ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα προσγειώνονταν στο αεροδρόμιο του Τόκιο φορώντας την χαρακτηριστική στρατιωτική του στολή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη επιβάλλει στην Κούβα οικονομικό αποκλεισμό στο εμπόριο ζάχαρης και ο Τσε, μαζί με αντιπροσωπεία κουβανών, μετέβησαν στη χώρα της Άπω Ανατολής με στόχο μια εμπορική συμφωνία για αύξηση του αριθμού των εξαγωγών. 

Πέραν των συναντήσεων της με υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ιαπωνικής κυβέρνησης, η κουβανική αποστολή επισκέπτηκε μεγάλους βιομηχανικούς κολοσσούς της χώρας όπως η Τογιότα, η Σόνυ και η Μιτσουμπίσι. Όταν η κυβέρνηση του Τόκιο απέκλεισε την Χιροσίμα από το πρόγραμμα των επισκέψεων, ο Τσε αποφάσισε να επισκεφτεί την πόλη ανεπίσημα και χωρίς την συνοδεία επισήμων.

Εκείνη την περίοδο – ήταν μόλις λίγους μήνες μετά την Επανάσταση στην Κούβα άλλωστε – ο Γκεβάρα δεν ήταν ακόμη γνωστή φυσιογνωμία στην Ιαπωνία. Παρ’ όλα αυτά όμως, η παρουσία του σε όσους είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν και να συνομιλήσουν μαζί του άφησε ισχυρές εντυπώσεις. Το αληθινό, καθαρό και διαπεραστικό του βλέμμα, καθώς και ο ήπιος τρόπος με τον οποίο συνομιλούσε προκάλεσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αξιωματούχου της ιαπωνικής κυβέρνησης που συνόδευε την κουβανική αποστολή.

Ο Τσε, λοιπόν, επισκέπτηκε την πόλη της Χιροσίμα παρά τις αρχικές αντιδράσεις της κυβέρνησης της Ιαπωνίας. Ο ίδιος ήταν από πριν αποφασισμένος να μην αφήσει το τραγικό αυτό μέρος έξω απ’ το πρόγραμμα της περιοδείας του. Αρχικά υπήρξε η ιδέα να επισκεπτεί ένα νεκροταφείο πεσόντων στρατιωτιών της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας – Ο Τσε αρνήθηκε να μεταβεί εκεί με το σκεπτικό ότι δεν υπήρχε λόγος να τιμήσει στρατιώτες που μακέλευσαν αθώους ανθρώπους στο όνομα μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Στο μυαλό του Κομαντάντε ήταν η Χιροσίμα και η ανείπωτη τραγωδία που οι κάτοικοι της (και μαζί τους ο Ιαπωνικός λαός) έζησαν με τη ρήψη της ατομικής βόμβας, τον Αύγουστο του 1945. 

“Επιθυμώ να δω το μέρος όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες σκότωσαν περισσότερους από 100.000 ανθρώπους” έλεγε στα μέλη της αποστολής εκείνες τις μέρες. Αποφάσισε να μεταβεί κρυφά στην Χιροσίμα, γνωρίζοντας ότι κανένας δεν θα αναγνώριζε την ιδιότητα του ως υψηλόβαθμου στελέχους της επαναστατικής Κουβανικής κυβέρνησης. 

Μαζί με δύο μέλη της αποστολής αναχώρησαν με το βραδινό τρένο από το Τόκιο για την πόλη της Χιροσίμα. Στην συνέχεια ο Τσε είχε την ευκαιρία να επισκεπτεί το “Πάρκο της Ειρήνης” (Hiroshima Peace Memorial Park), το μουσείο της πόλης και το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν ασθενείς που υπέφεραν από διάφορες παθήσεις-αποτέλεσμα της ραδιενέργειας που σκόρπισε η δολοφονική ατομική βόμβα των αμερικανών.

Φωτογραφία που τράβηξε ο Τσε στη Χιροσίμα (Δημοσ. σε γιαπωνέζικο περιοδικό).

 Βλέποντας όμως το μέγεθος της τραγωδίας που άφησε πίσω της η πυρηνική καταστροφή, η οργή του επαναστάτη που αποζητά δικαιοσύνη βγήκε στην επιφάνεια: “Πρέπει να δώσουμε την αγάπη μας στη Χιροσίμα και στους ανθρώπους της για πάντα” και ρώτησε: “Γιατί η Ιαπωνία δεν ζητά μια δημόσια συγνώμη από τις ΗΠΑ και γιατί δεν δείχνει τον θυμό της για όσα συνέβησαν, ώστε να σταματήσουν (οι ΗΠΑ) να ελέγχουν τη χώρα αυτή;”. Ένας ρεπόρτερ τοπικής εφημερίδας που αναγνώρισε τη φιγούρα του Τσε ζήτησε μια σύντομη συνέντευξη. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε αργότερα, ο Γκεβάρα ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στα λόγια του, ούτως ώστε να μην πει κάτι που θα έθιγε, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τους λαούς της Ιαπωνίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για έναν άνθρωπο με έκδηλο το πνεύμα του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, όπως ο Ερνέστο Γκεβάρα, ήταν πολύ δύσκολο να μην νιώσει την πρωτοφανή στα ιστορικά δεδομένα αδικία που συντελέστηκε στη Χιροσίμα το 1945. Ήταν αδύνατο να μην εξοργιστεί, ως γνήσιος διεθνιστής επαναστάτης, μπροστά στον πόνο και την τραγωδία των ανθρώπων την γιαπωνέζικης πόλης που ισοπεδώθηκε από την ατομική βόμβα της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Με την επιστροφή του στην Κούβα, μετά το πέρας του ταξιδιού του, ο Τσε προέβη σε μια δημόσια δήλωση αναφορικά με την ανάγκη να τιμάται η μνήμη των θυμάτων της Χιροσίμα. Αυτήν του την εμπειρία την μετέδωσε και στον Φιντέλ Κάστρο, καθιερώνοντας κάθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου, την ημέρα μνήμης των θυμάτων του πυρηνικού ολοκαυτώματος. 

Το έγκλημα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι διδάσκεται στους κουβανούς μαθητές του δημοτικού, ενώ ο Φιντέλ Κάστρο πραγματοποίησε επίσκεψη στη μαρτυρική πόλη το 2003, κάνοντας έτσι πράξη μια υπόσχεση που είχε δώσει στον αλησμόνητο φίλο και σύντροφο του.

Πηγή: Toru Miyoshi. Che Nihon wo Iku (Che goes to Japan). Bungei Shunju. Tokyo: Bungei Shunju Ltd., March 1969.

17 Απριλίου, 2017

Yetmez ama Hayir:“Αυτό το δημοψήφισμα φέρει τα σημάδια της τυραννίας και της απάτης” “Boyun Egme”


Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας: Νόθο το δημοψήφισμα, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση η κυβέρνηση Ερντογάν
Αυτό το δημοψήφισμα φέρει τα σημάδια της τυραννίας και της απάτης” 
αναφέρει σε ανακοίνωση της η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (TKP) που καλεί την εργατική τάξη και το λαό της χώρας 
να ενωθεί, να δράσει οργανωμένα και να μη δεχθεί τετελεσμένα γεγονότα”.
 Η αντίδραση του TKP ήρθε μόλις λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση Ερντογάν και την οριακή επικράτηση του “Ναι” με 51.4%.

Το ΚΚ Τουρκίας χαρακτηρίζει “κοροϊδία του λαού” τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος, επισημαίνοντας τις προσπάθειες αλλοίωσης του αποτελέσματος και το γεγονός ότι θεωρήθηκαν έγκυρα και ψηφοδέλτια χωρίς σφραγίδες. 
Η ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων: Είναι μάταιο για το AKP (σ.σ: το κυβερνών κόμμα), το οποίο διοικεί τη χώρα σύμφωνα με τα συμφέροντα των εχθρών του εργαζόμενου λαού, τις καπιταλιστικές δυνάμεις και τα μονοπώλια,
 να προσπαθεί ακόμη μια φορά να επιβιώσει βασιζόμενο σε αυτές τις δυνάμεις”.

Της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος ακολούθησε σωρεία αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες πόλεις, με τους Τούρκους κομμουνιστές να πρωτοστατούν. 
Η πιθανότητα να δεχθεί η κοινωνία το “Ναι” είναι μηδενική” 
υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση του TKP που επισημαίνει το γεγονός ότι η ψήφος υπέρ του “Όχι” κυριάρχησε στα μεγάλα αστικά κέντρα (Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Σμύρνη) τα οποία θεωρούνταν εκλογικά προπύργια της κυβέρνησης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚ Τουρκίας -παρά το όργιο κυβερνητικής τρομοκρατίας και της απαγόρευσης συγκεντρώσεων που του επιβλήθηκε- βγήκε τις προηγούμενες μέρες στους δρόμους, καλώντας το λαό σε απόρριψη των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων. 
Το σύνθημα του TKP ήταν “Yetmez ama Hayir” (“Όχι”, αλλά αυτό δεν αρκεί), 
αναδεικνύοντας ότι, πέραν της αρνητικής ψήφου στο δημοψήφισμα, προέχει η πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του.
 Με το σύνθημα “Boyun Egme” 
(Μην παραδίνεσαι
και την προσπάθεια να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη για γενικότερη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, το TKP συνεχίζει, μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, την προσπάθεια για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό της γειτονικής χώρας.
ΑΠΟ HERKO στο
Έγραψε ο Νίκος Μόττας //

30 Ιανουαρίου, 2017

1 εκατομμύριο Άνθρωποι: ένα απ' τα ολοκαυτώματα του ιμπεριαλισμού.

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

Προχθές, 27 Γενάρη, ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Στις 27 Γενάρη 1945, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε τους εναπομείναντες φυλακισμένους του κολαστηρίου του Άουσβιτς, δίνοντας τέλος στη μεγαλύτερη θηριωδία που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα.

Αναμφίβολα, το εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του περασμένου αιώνα. Πρόκειται για εγκλήματα που δεν πρέπει να σβηστούν ποτέ από την συλλογική μνήμη των λαών, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. 
Υπάρχουν ωστόσο και οι «λησμονημένες» πλευρές της Ιστορίας, τα «ξεχασμένα» ολοκαυτώματα στα οποία ο δυτικός Τύπος και ευρύτερα η αστική ιστοριογραφία έχουν φροντίσει να αποδώσουν ελάχιστη σημασία, είτε προσπερνώντας τα ως ασήμαντες λεπτομέρειες της παγκόσμιας Ιστορίας, είτε διαστρεβλώνοντας τις πραγματικές τους διαστάσεις. 
Ένα κορυφαίο παράδειγμα τέτοιου, «ξεχασμένου» ολοκαυτώματος, είναι η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, την περίοδο 1965-1966.

Σαν χθες λοιπόν, πριν 9 χρόνια, στις 27 Γενάρη 2008, πέθανε ο αλήστου μνήμης ινδονήσιος δικτάτορας Σουχάρτο, που κυβέρνησε την ασιατική χώρα από το 1967 μέχρι το 1998. 
Ο στρατηγός Σουχάρτο υπήρξε ο άνθρωπος που, με την ανοχή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ευθύνεται για ένα από τα χειρότερα λουτρά αίματος του 20ου αιώνα: τη μαζική σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, μέλη και υποστηρικτές του ΚΚ Ινδονησίας (1).

Προκειμένου να έχει κάποιος ολοκληρωμένη εικόνα του πλέγματος των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που οδήγησαν στο μακελειό του 1965-66, θα πρέπει να ανατρέξει στην ιστορική εξέλιξη της Ινδονησίας από το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα. 
Πρόκειται για μια εξέλιξη 
που περιλαμβάνει το ρόλο των Βρετανών και Ολλανδών αποικιοκρατών, τις συνθήκες ανεξαρτητοποίησης της Δημοκρατίας της Ινδονησίας, την διαμόρφωση της ταξικής πάλης στη χώρα και ασφαλώς, τη θέση της Ινδονησίας στους μεταπολεμικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που οδήγησαν στην ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ και των μυστικών τους υπηρεσιών στις πολιτικές εξελίξεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η όξυνση των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων (με την ασίγαστη παρεμβατικότητα αμερικανοβρετανικών δυνάμεων) οδήγησε σε μια σειρά στρατιωτικών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων, που είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Σουκάρνο.

Αντιγράφουμε από το «Ριζοσπάστη»: «Το πρωί της 2 Οκτώβρη 1965 οι δρόμοι της Τζακάρτα, της
πρωτεύουσας της Ινδονησίας, κατακλύζονται από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούν περιπολίες, για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές στασιαστές, ύστερα από την αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος της προηγούμενης νύχτας. 
Η απόπειρα είχε οργανωθεί από το διοικητή της Προεδρικής Φρουράς αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ.
 Σε ένα μήνυμά του, από το ραδιόφωνο των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίζεται ότι το υπό την ηγεσία του κίνημα αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία, γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της CIA και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου Προέδρου Σουκάρνο.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών παίζει ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος προβάλλει πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον Σουκάρνο.
 Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος πέφτουν στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, παίζει σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκεί επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο» (29 Δεκ. 2000).

Η ανάδειξη του στρατηγού Σουχάρτο στην εξουσία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, οδήγησε σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ ενάντια στους κομμουνιστές, με μαζικές δολοφονίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους.
 Ήταν τέτοια η θηριωδία του καθεστώτος Σουχάρτο που ακόμη και μεταγενέστερη έκθεση της CIA αποκαλεί τα γεγονότα του 1965-66 ως «μια απ’ τις μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του 20ου αιώνα» (2). Ασφαλώς, η ίδια η CIA και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ενεργό ρόλο στο έγκλημα.

Πολλά χρόνια αργότερα, άρχισαν να έρχονται στο φως της δημοσιότητας πληροφορίες για την ανάμειξη των ΗΠΑ, της Βρετανίας αλλά και της Αυστραλίας στο αντικομμουνιστικό ολοκαύτωμα της Ινδονησίας.
 Στις 17 Μάη 1990, σχετικό άρθρο του States News Service της Ουάσιγκτον, επικαλούμενο μαρτυρίες αξιωματούχων που στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εργάζονταν στην αμερικανική πρεσβεία της Τζακάρτα, ανέφερε ότι άνθρωποι της πρεσβείας και της CIA παρέδωσαν στις δυνάμεις του Σουχάρτο λίστες με περισσότερα από 5.000 ονόματα κομμουνιστών και οπαδών του ΚΚ Ινδονησίας (3).

Το ρόλο των ιμπεριαλιστών στο μακελειό της Ινδονησίας επιβεβαιώνουν και ερευνητές-ακαδημαϊκοί, όπως ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας και Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Princeton, Μπραντ Σίμπσον, σύμφωνα με τον οποίο οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Βρετανίας «έκαναν ότι περνούσε απ’ το χέρι τους προκειμένου να διασφαλιστεί η επιτυχία των μαζικών εκκαθαρίσεων του ινδονησιακού στρατού» (4).

Φυσικά, της μαζικής φυσικής και πολιτικής εξόντωσης των κομμουνιστών στην Ινδονησία ακολούθησε ένα οργανωμένο σχέδιο εισόδου ξένων μονοπωλιακών κεφαλαίων στη χώρα. 
Αυτό αποτυπώνεται στο ντοκυμαντέρ “The New Rulers of the World” (2001) του αυστραλού δημοσιογράφου και ερευνητή Τζον Πίλτζερ. 
Σύμφωνα με την έρευνα του Πίλτζερ, των σφαγών του 1965-66 ακολούθησαν πλούσιες μπιζνες του καθεστώτος Σουχάρτο με μονοπωλιακούς και τραπεζικούς ομίλους όπως, μεταξύ άλλων, οι General Motors, Daimler-Benz, Chase Manhattan Bank, Standard Oil, Siemens κλπ.

Αντί επιλόγου
Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας από το αυταρχικό καθεστώς του Σουχάρτο, με την στήριξη και ανοχή των αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών, αποτελεί μια απ’ τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας του 20ου αιώνα. 
Πρόκειται για ένα σκόπιμα «ξεχασμένο» ολοκαύτωμα που η αστική προπαγάνδα επιχειρεί να υποβιβάσει ως υποσημείωση- ή ακόμη χειρότερα ως «παράπλευρη απώλεια»- του Ψυχρού Πολέμου. 
Και, βέβαια, έχει κάθε λόγο να το επιχειρεί αυτό, μιάς και η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας αποτελεί άλλο ένα κορυφαίο ιστορικό δείγμα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας.

Ο ιμπεριαλισμός νοιάζεται να σβήσει το αιματοβαμμένο του παρελθόν προκειμένου να προφυλάξει το μέλλον του. 
Γι’ αυτό επιχειρεί να θολώσει τα νερά και να διαστρεβλώσει την Ιστορία. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. 
Γι΄αυτό η εργατική τάξη, οι λαοί, οφείλουν να γνωρίζουν την Ιστορία, να αντιπαλεύουν την διαστρέβλωση και τη λήθη, έτσι ώστε να έχουν ένα ισχυρό όπλο στην πάλη ενάντια στο μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας, το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τη βαρβαρότητα, την εξαθλίωση, τους πολέμους.



ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, πρώτο που ιδρύθηκε στην Ασία (1920), είχε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 πολύ ισχυρή κομματική δύναμη που έφτανε τα 3.000.000 μέλη, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ιάβα.
Ωστόσο, μια σειρά τυχοδιωκτικών πολιτικών επιλογών της ηγεσίας του ΚΚΙ την περιόδο εκείνη (π.χ. συμπόρευση με την πολιτική του ΚΚ της Κίνας) είχε αποδυναμώσει τους δεσμούς του κόμματος με πλατιές λαϊκές μάζες. 
Παρά την οργανωτική του ισχύ και το μεγάλο αριθμό των μελών του, το Ινδονησιακό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν κατάφερε να αποφύγει την παγίδα που του έστησαν τόσο οι εσωτερικοί του εχθροί όσο και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι τους.
Blumenthal, T.L.H. McCormack (Ed.), The Legacy of Nuremberg: Civilising Infuence or Institutionalised Vengeance?. International Humanitarian Law Services, Martinus Nijhoff.
I.A. Tie Asserted in Indonesia Purge, The New York Times, July 12, 1990.
The 1965-1966 Indonesian Killings Revisited, Συνέδριο στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης, 17-19 Ιούνη
Από HERKO στο Ατέχνως 

25 Ιανουαρίου, 2017

Γιορτάζουμε τα 2 χρόνια αριστερής☺ κυβέρνησης:

Από Panos ZacharisΔεύτερος χρόνος Αριστεχαχαχαχαχαχαχα.











..........................................
Ο Γιορτασμός Συνεχίζεται Εδώ:
25/1/17 - 14:01
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ: Η δικαίωση του Ανιέλι

Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τον ερχομό της «πρώτης φοράς Αριστερά» στην κυβερνητική εξουσία. 
Δύο χρόνια πολιτικής εξαπάτησης του λαού και υπηρεσίας προς το κεφάλαιο. Μεταφράζοντας τη λαϊκή ψήφο σε εν λευκώ εξουσιοδότηση, ορκιζόμενοι στις «αξίες» και την «ηθική» της «αριστεράς» που τάχα εκπροσωπούν, οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν πως με τον ερχομό τους στην κυβερνητική εξουσία θα εξαργύρωναν ένα κύρος που δεν τους ανήκε.
Αφού είπαν τέτοια ψέματα- «που ντράπηκαν μέχρι και τα ίδια τα ψέματα αφού δεν ντρέπονταν οι ίδιοι που τα’ λεγαν»-, αφού επένδυσαν στην αγωνία και δίψα του λαού για την ανακούφιση του απ’ τις πολιτικές των μνημονίων, αφού εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη λαϊκή ανοχή, οι κύριοι της «πρώτης φοράς αριστερά» βάδισαν στο δρόμο των προκατόχων τους, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο πως οι ετοιμασίες για τους εορτασμούς των δύο χρόνων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν το κεντρικό ζήτημα πρόσφατης συνεδρίασης του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ. Και ερχόμαστε, λοιπόν, να ρωτήσουμε:

Από πότε γιορτάζεται η υπογραφή μνημονίων, τα οποία προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ… «θα έσκιζε»;
Από πότε γιορτάζεται η ψήφιση- και μάλιστα με διαδικασίες fast track-εκατοντάδων αντιλαϊκών νόμων, τους οποίους προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ…«θα καταργούσε»;
Από πότε γιορτάζεται η ταφόπλακα που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βάζει σε Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία και Πρόνοια; Από πότε η σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων που απέμειναν αποτελεί αντικείμενο… εορτασμών;
Από πότε γιορτάζεται το ξύλο και τα χημικά των ΜΑΤ της «αριστερής»κυβέρνησης ενάντια σε συνταξιούχους διαδηλωτές;
Από πότε γιορτάζεται η πλήρης υποταγή στα δόγματα και τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, για το οποίο προεκλογικά ο κ.Τσίπρας έλεγε πως «δεν έχει λόγο ύπαρξης» (ΔΕΘ, 14/9/2014).
Από πότε γιορτάζεται η χοντροειδής εξαπάτηση του περίφημου δημοψηφίσματος και η μετατροπή του «Όχι» σε «Ναι»;
Από πότε γιορτάζεται το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς στην οποία, πριν 4 χρόνια, ανεβασμένος πάνω σε τρακτέρ, ο κ.Τσίπρας έλεγε:«Όσο υπάρχει μνημόνιο και τρόικα προοπτική για τον αγρότη δεν υπάρχει».
Η απάντηση είναι απλή: Από ένα κόμμα και μια κυβέρνηση πολιτικών απατεώνων, που βαφτίζουν το κρέας ψάρι, που ενώ τσακίζουν το λαό παριστάνουν πως πασχίζουν για την σωτηρία του, που ενώ παραδίδουν τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών στις τράπεζες δηλώνουν ότι συμπάσχουν, όλα είναι πιθανά.

Ωστόσο, αν είναι κάτι που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον κ.Τσίπρα και την κυβέρνηση του αυτό είναι το γεγονός ότι, τα δύο τελευταία χρόνια, διαπραγματεύτηκε σκληρά. Πράγματι, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδωσε και δίνει σκληρές μάχες για λογαριασμό του κεφαλαίου. 
Έδωσε και δίνει μάχες για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, για να μείνει στα κρατικά ταμεία ζεστό χρήμα ώστε να δωθεί για τις επενδύσεις των καπιταλιστών. Εξ’ ου και τα συγχαρητήρια που έχει λάβει από τους βιομήχανους του ΣΕΒ. 
Έδωσε και δίνει μάχη η «πρωτοδεύτερη φορά αριστερά» ώστε η αστική τάξη της χώρας να κατακτήσει σημαντικό μερίδιο στη μοιρασιά του πλούτου που επιθυμούν να βάλουν στο χέρι οι ιμπεριαλιστές στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε απο μερίδα του κεφαλαίου- γιατί μπορεί να δίνει μάχες για το κεφάλαιο παριστάνοντας ότι παλεύει, τάχα, για τα λαϊκά συμφέροντα. 
Γιατί, στη δεδομένη χρονική περίοδο, μπορεί να κάνει τη «βρώμικη δουλειά»αποτελεσματικότερα σε σχέση με τα άλλα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ). Δικαιώνοντας έτσι τον Τζιάνι Ανιέλι, τον ιταλό μεγιστάνα που, αναφερόμενος στην ιταλική κεντροαριστερά πριν δυο δεκαετίες, είχε την σοφία να πει πως «υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
25/1/2107 - 17:30