«ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…»

«Αν θέ­λεις να λέ­γε­σαι άν­θρω­πος δεν θα πά­ψεις ούτε στιγ­μή ν’ αγω­νί­ζε­σαι για την ει­ρή­νη και για το δίκιο».

Του Νίκου Μότ­τα //ΑΠΟ ATEXNOS3 

Είναι θύ­μα­τα ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων. Έζη­σαν από κοντά, είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, την κτη­νω­δία του πο­λέ­μου. Έχα­σαν γο­νείς, αδέλ­φια, φί­λους. Ξε­ρι­ζώ­θη­καν με τη βία απ’ τα σπί­τια τους. Μπή­καν σε σα­πιο­κά­ρα­βα, περ­πά­τη­σαν χι­λιό­με­τρα αφι­λό­ξε­νων εδα­φών για να γλυ­τώ­σουν απ’ την κό­λα­ση. Βρέ­θη­καν σε τρι­το­κο­σμι­κούς κα­ταυ­λι­σμούς, πίσω από συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα, στοι­βαγ­μέ­νοι σαν τα σακιά, έρ­μαια των κάθε λογής μη κυ­βερ­νη­τι­κών απα­τε­ώ­νων και της αστυ­νο­μι­κής κα­τα­στο­λής.


Είναι τα παι­διά-πρό­σφυ­γες, τα πιο αθώα θύ­μα­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας που στην πλέον τρυ­φε­ρή ηλι­κία έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με τη φτώ­χεια, την εκ­με­τάλ­λευ­ση, την απα­ξί­ω­ση, το ρα­τσι­σμό. Τα προ­σφυ­γό­που­λα άφη­σαν πίσω τους το θά­να­το και την κα­τα­στρο­φή του πο­λέ­μου για να βρε­θούν απέ­να­ντι στον πα­ρα­λο­γι­σμό της ξε­νο­φο­βί­ας.

Στη Χίο έστη­σαν… «επι­τρο­πή αγώνα» ενά­ντια στην έντα­ξη των προ­σφυ­γό­που­λων στα σχο­λεία. Στις Σέρ­ρες οι κη­δε­μό­νες 105 μα­θη­τών δεν έστει­λαν τα παι­διά τους στο μά­θη­μα δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι για τη φοί­τη­ση δέκα μι­κρών προ­σφύ­γων στο σχο­λείο. Στο Βόλο ο διευ­θυ­ντής του Γυ­μνα­σί­ου Ιωλ­κού έγινε δέ­κτης απει­λών επει­δή δέ­χθη­κε προ­σφυ­γό­που­λα!

Σκε­φτεί­τε την ψυ­χο­λο­γία ενός παι­διού έξι, οκτώ η δέκα ετών που βιώ­νει τέ­τοιου εί­δους ρα­τσι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση, τέ­τοια μι­σαν­θρω­πιά, που του στε­ρούν το- αυ­το­νό­η­το- δι­καί­ω­μα στην εκ­παί­δευ­ση και την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση. Διότι, πράγ­μα­τι, θέλει πε­ρίσ­σευ­μα μι­σαν­θρω­πιάς για να στο­χο­ποιείς μικρά παι­δια. Θέλει πε­ρίσ­σευ­μα πα­λιαν­θρω­πι­σμού να επι­χει­ρείς να εμπο­δί­σεις ενα παιδί απ’ το να πάει σχο­λείο, να παί­ξει, να κάνει φί­λους, να εντα­χθεί αρ­μο­νι­κά στο κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο.

Άραγε, πόσοι απ’ αυ­τούς τους «ελ­λη­να­ρά­δες», απ’ το Ωραιό­κα­στρο μέχρι τη Χίο, που στή­νουν «επι­τρο­πές αγώνα» ενά­ντια σε μικρά προ­σφυ­γό­που­λα, δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν έστω και μια φορά για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους των ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ; Πόσοι εξ’ αυτών ζή­τη­σαν το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών βά­σε­ων στην Ελ­λά­δα που κα­τα­στούν τη χώρα μας συ­νέ­νο­χη σε μια σειρά δο­λο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις στη Μέση Ανα­το­λή;

Είναι, βλέ­πε­τε, εύ­κο­λο να που­λάς εθνι­κο­φρο­σύ­νη και κάλ­πι­κο πα­τριω­τι­σμό κά­νο­ντας το «νταή» στον αδύ­να­μο, στο με­τα­νά­στη, στο προ­σφυ­γό­που­λο. Το δύ­σκο­λο είναι να ‘σαι άν­θρω­πος, με όλη την έν­νοια που πε­ρι­κλεί­ει η λέξη αυτή, έτσι όπως το ‘χε θέσει ο Λει­βα­δί­της: «Αν θέ­λεις να λέ­γε­σαι άν­θρω­πος δεν θα πά­ψεις ούτε στιγ­μή ν’ αγω­νί­ζε­σαι για την ει­ρή­νη και για το δίκιο».

Για τον έλ­λη­να και ξένο ερ­γα­ζό­με­νο, για ελ­λη­νό­που­λα και προ­σφυ­γό­που­λα, είναι κοι­νός ο εχθρός και κοι­νός ο αγώ­νας για την ει­ρή­νη και το δί­καιο. Μια κοι­νω­νία χωρίς πο­λέ­μους, εκ­με­τάλ­λευ­ση και προ­σφυ­γιά. Αν θέ­λεις να λέ­γε­σαι άν­θρω­πος…

90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ CHE

Τσε Γκεβάρα: Η φλόγα της επανάστασης θα καίει για πάντα

Ήταν 14 Ιούνη 1928 στην κωμόπολη Ροσάριο της Αργεντινής. Ένα ταξί κινούμενο με ιλλιγγιώδη ταχύτητα μεταφέρει τον Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς και την ετοιμόγεννη σύζυγο του, Σέλια ντε λα Σέρνα σε σπίτι συγγενών τους. 

Εκεί θα δει για πρώτη φορά το φως της ημέρας ο μικρός Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα.

 

Οι βασικοί σταθμοί της σύντομης, αλλά έντονης, ζωής του είναι λίγο έως πολύ γνωστοί – θα ήταν τετριμμένο και βαρετό να παραθέσουμε ξερά βιογραφικά στοιχεία για να τιμήσουμε τον σπουδαίο επαναστάτη. 

Αυτό που αξίζει να θυμηθούμε είναι οι αξίες με τις οποίες πορεύτηκε ο Γκεβάρα, για τις οποίες έδωσε και την ίδια του τη ζωή. 

Διότι είναι ακριβώς αυτές οι αξίες που σήμερα, 90 χρόνια μετά τη γέννηση του, είναι εξαιρετικά επίκαιρες. Είναι αυτές οι αξίες, του επαναστατικού μαρξισμού-λενινισμού, που διατηρούν άσβηστη τη φλόγα της εικόνας του Τσε Γκεβάρα και όχι η ανάδειξη της μορφής του σε fashion icon του καπιταλιστικού μάρκετινγκ.

Ο Τσε ήταν και είναι η προσωποποίηση του συνεπούς κομμουνιστή επαναστάτη, του ανθρώπου που αντιλήφθηκε τον Σοσιαλισμό όχι ως ακαδημαϊκό εγχειρίδιο πολιτικής και οικονομίας αλλά ως βίωμα – «για μας δεν υπάρχει κανένας άλλος ορισμός του Σοσιαλισμού πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» όπως σημείωνε ο ίδιος. Αυτή του την πεποίθηση ο Τσε την έκανε στάση ζωής. Και γι’ αυτό σήμερα, 90 χρόνια μετά, τον θυμόμαστε:
Ως παιδί μιας μεσοαστικής αργεντίνικης οικογένειας που πλησίασε τις ιδέες του μαρξισμού μέσα από τις εικόνες και τα βιώματα που είδε και έζησε στη λατινική ήπειρο. 

Εικόνες και βιώματα της δυστυχίας που το ανώτατο στάδιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ο Ιμπεριαλισμός, προκαλεί στους λαούς, στην εργατική τάξη. «Εκεί, στις τελευταίες ώρες για τους ανθρώπους των οποίων ο ορίζοντας δεν εκτείνεται πέρα από το αύριο, εκεί επικεντρώνεται η τραγωδία της ζωής του προλεταριάτου όλου του κόσμου […] Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η τάξη πραγμάτων που βασίζεται σε μια παράλογη διαίρεση, στις κοινωνικές τάξεις;» θα γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο το 1952.

Ως γιατρό που προσέφερε τις υπηρεσίες του σε όλους όσους είχαν ανάγκη. Από τους λεπρούς ασθενείς του νοσοκομείου Σαν Πάμπλο μέχρι τους συντρόφους του στο αντάρτικο αλλά και στους τραυματισμένους στρατιώτες της αντίπαλης πλευράς. 

Σε ομιλία του προς φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, τον Αύγουστο του 1960, έλεγε: «Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων, με το μούδιασμα που προκαλούν η πείνα και οι τιμωρίες, ώσπου φτάνουμε σ’ ένα σημείο που φαντάζει ασήμαντο γεγονός να χάνει ένας γονιός το παιδί του, όπως συχνά συμβαίνει στις σκληρά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις στην πατρίδα μας, τη Λατινική Αμερική. Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους».

Ως άξιο Κομαντάντε της Κουβανικής Επανάστασης που μια νύχτα του Νοέμβρη του 1956, αφήνοντας πίσω του οριστικά κάθε πιθανότητα για μια ειρηνική και ήσυχη ζωή, επιβιβάστηκε μαζί με άλλους 82 αντάρτες στο πλοιάριο Γκράνμα και το Γενάρη του 1959 έμπαινε θριαμβευτής στην Αβάνα. 

Μια ακανθώδης πορεία, με αφάνταστες δυσκολίες, εμπόδια που έδειχναν απροσπέλαστα, ενάντια σε μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή. Σε αυτήν την πορεία ο Τσε ανδρώθηκε πολιτικά και στρατιωτικά. Σε αυτόν το δρόμο η Επανάσταση έγινε κτήμα του λαού και ο Τσε, όπως και οι λοιποί σύντροφοι του στη μάχη, έμαθαν «την άξια της οργάνωσης» διδάσκοντας «την άξια της επανάστασης κι απ’ αυτό τον συνδυασμό γεννήθηκε η οργανωμένη ανταρσία σ’ όλη τη γη της Κούβας».

Ως αλτρουϊστή ιδεολόγο που έβλεπε το αντάρτικο όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ο ένοπλος αγώνας ήταν, για το Γκεβάρα, η μόνη λύση όταν είχε πλέον εξαντληθεί κάθε πολιτικό μέσο για την σοσιαλιστική επανάσταση και την εργατική-λαϊκή εξουσία. 

Η πηγή της ιδεολογικοπολιτικής σκέψης του Τσε υπήρξε ο μαρξισμός-λενινισμός, όχι ως ξερή θεωρία, αλλά ως στάση ζωής, ως “όχημα” για την αλλαγή του κόσμου, για τη νικηφόρα πορεία του προλεταριάτου προς την κατάκτηση της εξουσίας, τον εξανθρωπισμό των συνειδήσεων και το «νέο άνθρωπο» της σοσιαλιστικής-κομμουνιστής κοινωνίας.

Ως συνεπή επαναστάτη του προλεταριακού διεθνισμού. Τον νεαρό αργεντίνο που πολέμησε για το λαό της Κούβας, αυτόν που παραμέρισε τον υπουργικό θώκο και την πολιτική σταδιοδρομία για να οργανώσει αντάρτικο αγώνα στην καρδιά της Αφρικής και αργότερα στη Βολιβία. 

«Νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν» έλεγε το Δεκέμβρη του 1964 από το βήμα της Γεν.Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Ως άνθρωπο με ισχυρό αίσθημα δικαίου που έτρεμε απο αγανάκτηση απέναντι σε κάθε αδικία που συντελούνταν στον κόσμο.

 Τον Στρατηγό του αντάρτικου στρατού που, αρνούμενος να απολαύσει λίγο παραπάνω φαϊ το μοιράζονταν με τους συντρόφους του – τον Στρατηγό που πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις το δικτατορικό καθεστώς αλλά που έδινε εντολή να μην πειραχθεί ούτε τρίχα από τους αιχμάλωτους φαντάρους του κουβανικού στρατού τους οποίους θεωρούσε παιδιά του λαού.

Όσοι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, για την εξάλειψη της αδικίας και της εκμετάλλευσης, έχουν πολλούς λόγους να θυμούνται τον Τσε και να εμπνέονται απ’ αυτόν.

 Όχι ως ήρωα μιάς αφηρημένης επαναστατικότητας του παρελθόντος, ούτε ως ποπ ίνδαλμα για αφίσες. Αλλά ως πρότυπο καθημερινής πάλης ενάντια στην αδικία του καπιταλισμού, ως πρότυπο κομμουνιστικής ηθικής, ταξικής αλληλεγγύης και συνείδησης. 90χρόνια μετά τη γέννηση του και σχεδόν 51 χρόνια απ’ τη δολοφονία του, το μήνυμα του Τσε παραμένει επίκαιρο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι το άσβεστο μήνυμα που καλεί σε ταξικούς αγώνες, για τον σοσιαλισμό και την πραγμάτωση της λαϊκής εξουσίας. 

Είναι το αναλλοίωτο μήνυμα για το ξερίζωμα της παντοκρατορίας των μονοπωλίων (των«καπιταλιστικών χταποδιών» όπως ο ίδιος ο Τσε τα χαρακτήριζε) και την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα δεν αποτελεί αντικείμενο για ιστορική αναπόληση και “πολιτικά μνημόσυνα”. Είναι παράδειγμα που φωτίζει – και θα φωτίζει – τους λαϊκούς αγώνες, μέχρι τη νίκη, για πάντα.
Ν.Μόττας.

Με αφορμή τα 85 χρόνια από τη γέννηση του Επαναστάτη.
Ελληνικό Αρχείο Τσε Γκεβάρα, 14 Ιούνη 2013.

ΝΑΤΟ'ΦΡΟΣΥΝΗ ή ΛΑΪΚΌΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ?!!

Να τι σημαίνει πατριωτισμός, κύριοι!

-Πα­τριω­τι­σμός δεν είναι οι εθνι­κι­στι­κές κο­ρώ­νες σε σκο­πια­νο­φά­γα συλ­λα­λη­τή­ρια για το όνομα της «Μα­κε­δο­νί­ας».

 Ούτε οι ανεύ­θυ­νες πο­λε­μο­χα­ρείς κραυ­γές για εκ­δί­κη­ση απέ­να­ντι στους «κα­κούς τούρ­κους» που «επο­φθαλ­μιούν» τα νησιά και εδάφη μας.

Πα­τριω­τι­σμός δεν είναι να προ­σπα­θείς να κε­φα­λαιο­ποι­ή­σεις πο­λι­τι­κά τον άδικο χαμό ενός πι­λό­του της πο­λε­μι­κής αε­ρο­πο­ρί­ας με υπερ­πα­τριω­τι­κές φλυα­ρί­ες στο του­ϊ­τερ.
Δεν έχει ου­δε­μία σχέση με τον πα­τριω­τι­σμό- τον αγνό και ανό­θευ­το πα­τριω­τι­σμό του λαού- το να πα­ρι­στά­νεις τον πό­ντιο πι­λά­το όταν γύρω σου δο­λο­φο­νού­νται εν ψυχρώ οι λαοί για τ’ αφέ­ντη το ψωμί.

Ούτε, ασφα­λώς, να πα­ρι­στά­νεις, όπως η συ­γκυ­βέρ­νη­ση του κ.Τσί­πρα, το «πε­ρι­στέ­ρι της ει­ρή­νης» την στιγ­μή που είσαι συ­νέ­νο­χος στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό έγκλη­μα. Όταν, ακο­λου­θώ­ντας την «πε­πα­τη­μέ­νη» των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας, έχεις ήδη πα­ρα­χω­ρή­σει γη και ύδωρ στους φο­νιά­δες, με­τα­τρέ­πο­ντας τη χώρα σου σε απέ­ρα­ντο στρα­τό­πε­δο ευ­ρω­να­τοϊ­κών μα­κε­λά­ρη­δων.

Είναι ντρο­πή να θε­ω­ρείς τον εαυτό σου πα­τριώ­τη όταν, σαν θλι­βε­ρό πο­λι­τι­κό τσι­ρά­κι της αμε­ρι­κα­νι­κής πρε­σβεί­ας, βγά­ζεις ανα­κοι­νώ­σεις χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας «ανα­γκαία» την εγκλη­μα­τι­κή στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση ενά­ντια στο λαό της Συ­ρί­ας. 

Αμε­τα­νό­η­τη ΝΑ­ΤΟ­φρο­σύ­νη λέ­γε­ται αυτό – όχι πα­τριω­τι­σμός.

Ο πα­τριω­τι­σμός, κύ­ριοι, είναι άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νος με την πάλη ενά­ντια στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού. Μια βαρ­βα­ρό­τη­τα που δε γνω­ρί­ζει όρια και σύ­νο­ρα, που κα­τα­σπα­ρά­ζει λαούς στο όνομα του αντα­γω­νι­σμού για πε­ρισ­σό­τε­ρα κέρδη, με­γα­λύ­τε­ρο με­ρί­διο στη μοι­ρα­σιά της λείας και των αγο­ρών.

Στο διάβα της ιστο­ρί­ας έχει απο­δει­χθεί πε­ρί­τρα­να ότι κα­νέ­νας δε μπο­ρεί να είναι αλη­θι­νός πα­τριώ­της, αν δεν είναι ταυ­τό­χρο­να διε­θνι­στής.

 Αν δε νιώ­θει βαθιά μέσα του την αδι­κία που συμ­βαί­νει απέ­να­ντι σε άλ­λους λαούς, αν δεν εξορ­γί­ζε­ται απέ­να­ντι στα δεινά που βιώ­νουν άν­θρω­ποι, σε οποιο­δή­πο­τε μέρος της γης, εξαι­τί­ας του σά­πιου εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συ­στή­μα­τος και της ανεί­πω­της βαρ­βα­ρό­τη­τας που αυτό πα­ρά­γει.

Ο πό­λε­μος, ο θά­να­τος, η ίδια η βαρ­βα­ρό­τη­τα βρί­σκε­ται στην πόρτα μας. 

Χρό­νος για χά­σι­μο δεν υπάρ­χει. Στους δρό­μους του ξε­ση­κω­μού, του αγώνα, εκεί που ορ­θώ­νε­ται λαϊκό τεί­χος στα σχέ­δια των ιμπε­ρια­λι­στών και των συμ­μά­χων τους – εκεί βρί­σκο­νται οι αλη­θι­νοί πα­τριώ­τες.

Να τι ση­μαί­νει πα­τριω­τι­σμός, κύ­ριοι! 

Να αγω­νί­ζε­σαι ενά­ντια στο σάπιο σύ­στη­μα που γεννά τους πο­λέ­μους και τη δυ­στυ­χία, που χρη­σι­μο­ποιεί τους λαούς, τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα παι­διά τους ως «κρέας για τα κα­νό­νια» των φο­νιά­δων που αι­μα­το­κυλ­λούν την αν­θρω­πό­τη­τα.

ΑΠΟ ATEXNOS

Toυ Νίκου Μότ­τα

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ

ΚΚ Τουρκίας: Καμπάνια για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο των αμερικανονατοϊκών βάσεων



Εντεί­νει τον αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό αγώνα το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα Τουρ­κί­ας (TKP), εγκαι­νιά­ζο­ντας κα­μπά­νια συλ­λο­γής υπο­γρα­φών και πλα­τιάς ενη­μέ­ρω­σης του λαού με κύρια αι­τή­μα­τα την απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από το ΝΑΤΟ και το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων.

Σε σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση που πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στην εβδο­μα­διαία κομ­μα­τι­κή εφη­με­ρί­δα “Boyun Egme”, το ΚΚ Τουρ­κί­ας χα­ρα­κτη­ρί­ζει «ανοη­σί­ες» την προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης Ερ­ντο­γάν να προσ­δώ­σει αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στην πε­ρι­στα­σια­κά αντι­δυ­τι­κή ρη­το­ρι­κή του τούρ­κου προ­έ­δρου και καλεί το λαό να δώσει έναν πραγ­μα­τι­κό αγώνα ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς.

Κά­νο­ντας λόγο για «υπο­κρι­τι­κό πα­τριω­τι­σμό» της κυ­βέρ­νη­σης Ερ­ντο­γάν, η οποία την ώρα που στα λόγια κα­ταγ­γέ­λει τις ΗΠΑ και την ΕΕ επι­χει­ρεί ταυ­τό­χρο­να να ανα­προ­σαρ­μό­σει τις συμ­μα­χί­ες μαζί τους, το ΚΚ Τουρ­κί­ας επι­ση­μαί­νει ότι είναι ανα­γκαίο «να απαλ­λα­χθεί η χώρα από τον ιμπε­ρια­λι­σμό όχι ως ξένη δύ­να­μη, αλλά ως κα­θε­στώς εκ­με­τάλ­λευ­σης μέρος του οποί­ου είναι η τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη».

Το κεί­με­νο της συλ­λο­γής υπο­γρα­φών, που το TKP θέτει υπ’ όψη του τουρ­κι­κού λαού, ανα­φέ­ρει, με­τα­ξύ άλλων, τα εξής: 

«Η Τουρ­κία πρέ­πει να απο­δε­σμευ­τεί από το ΝΑΤΟ και όλες οι βά­σεις των ΗΠΑ στη χώρα να κλεί­σουν». 

Ο λαός κα­λεί­ται να υπο­γρά­ψει για τα εξής. 

1) Να κλεί­σουν οι βά­σεις ΝΑ­ΤΟ-ΗΠΑ στην Τουρ­κία, 2) Κα­τά­σχε­ση και απο­συ­ναρ­μο­λό­γη­ση των πυ­ρη­νι­κών όπλων που φυ­λάσ­σο­νται στις βά­σεις αυτές (π.χ. Ιν­τσιρ­λίκ), 

3) Απο­δέ­σμευ­ση από το ΝΑΤΟ, επι­στρο­φή όλων των τούρ­κων στρα­τιω­τών που βρί­σκο­νται σε απο­στο­λές και βά­σεις του ΝΑΤΟ στο εξω­τε­ρι­κό.

Στο πλαί­σιο αυτό, το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα ανα­πτύσ­σει δρα­στη­ριό­τη­τα και η Κομ­μου­νι­στι­κή Νε­ο­λαία Τουρ­κί­ας (TKG), η νε­ο­λαία του ΚΚ Τουρ­κί­ας, με σειρά συ­γκε­ντρώ­σε­ων, ομι­λιών, ανα­κοι­νώ­σε­ων και ενη­μέ­ρω­σης του λαού, σε χώ­ρους δου­λειάς, πα­νε­πι­στή­μια και γει­το­νιές.

ΑΠΟ ATEXNOS

Του: Νίκου Μότ­τα

Ποίος Είπε:«Ο ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑΣ»

Kaι συνέχιζε:"Τούτο πρέ­πει να κα­τα­στή συ­νεί­δη­σις της Νέας Γε­νιάς. Ο εθνι­κός φρο­νη­μα­τι­σμός, καθώς και η ηθική και πο­λι­τι­κή αγωγή των μα­θη­τών είναι η πρώτη απο­στο­λή του Δι­δα­σκά­λου. Και εις αυτήν οφεί­λουν να επι­δο­θούν. Τα δικά μας ιδα­νι­κά είναι τα ιδα­νι­κά του Ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κού Πο­λι­τι­σμού. "

Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, ο αντι­κομ­μου­νι­στής «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας»

Η φε­τι­νή χρο­νιά είναι διπλά επε­τεια­κή για μια πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος του 20ου αιώνα: σή­με­ρα, 13 Φλε­βά­ρη, συ­μπλη­ρώ­νο­νται 130 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του, ενώ το Νο­έμ­βρη κλεί­νουν 50 χρό­νια από το θά­να­το του. Ο λόγος ασφα­λώς για τον Γε­ώρ­γιο Πα­παν­δρέ­ου, τον πε­ρί­φη­μο «Γέρο της Δη­μο­κρα­τί­ας» τον οποίο κε­ντρώ­οι, σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες και λοι­ποί «σο­σια­λι­στές» ανα­μέ­νε­ται να τι­μή­σουν και φέτος σε σχε­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις.

Ο Πα­παν­δρέ­ου υπήρ­ξε αναμ­φί­βο­λα πο­λι­τι­κός ευ­φυ­ής και ικα­νός, θέ­το­ντας τα χα­ρί­σμα­τα του στην υπη­ρε­σία της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης της οποί­ας διε­τέ­λε­σε άξιος πο­λι­τι­κός εκ­πρό­σω­πος για δε­κα­ε­τί­ες. 

Από το 1916, όταν και διο­ρί­στη­κε από τον Ελευ­θέ­ριο Βε­νι­ζέ­λο διευ­θυ­ντής του πο­λι­τι­κού του γρα­φεί­ου, έως την πα­ραί­τη­ση του από την πρω­θυ­πουρ­γία τον Ιούλη του 1965, ο Γεωρ. Πα­παν­δρέ­ου υπε­ρα­σπί­στη­κε με συ­νέ­πεια τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρ­χου­σας τάξης.

Στα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά χρό­νια, μέχρι και σή­με­ρα, ο λε­γό­με­νος «κε­ντρώ­ος» και «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός» χώρος, ιδιαί­τε­ρα αυτός του ΠΑΣΟΚ, επι­χει­ρεί να πα­ρου­σιά­σει το Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου και τις κυ­βερ­νή­σεις της «Ένω­σης Κέ­ντρου» ως φω­τει­νή εξαί­ρε­ση σε μια ζο­φε­ρή πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο. 
Έτσι, σύμ­φω­να με αυτήν την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή εκ­δο­χή της ιστο­ρί­ας, ο Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου πα­ρου­σιά­ζε­ται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως η «δη­μο­κρα­τι­κή», «προ­ο­δευ­τι­κή» και «φι­λο­λαϊ­κή» δύ­να­μη απέ­να­ντι στην αντι­δρα­στι­κό­τη­τα της «δε­ξιάς» και του πα­λα­τιού.

Η ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ωστό­σο είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή.

 Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της πα­ρου­σί­ας του στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, ο Πα­παν­δρέ­ου όχι μόνο δεν αμ­φι­σβή­τη­σε, ούτε κατ’ ελά­χι­στο, την εξου­σία της πλου­το­κρα­τί­ας αλλά, επι­πλέ­ον, έκανε ότι περ­νού­σε απ’ το χέρι του για την στα­θε­ρο­ποί­η­ση και ενί­σχυ­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. 

Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το χά­ρι­σμα της ρη­το­ρι­κής του δει­νό­τη­τας υιο­θε­τού­σε πλη­θώ­ρα φι­λο­λαϊ­κών συν­θη­μα­των («πι­στεύ­ο­μεν και εις τη λα­ο­κρα­τία», αύ­ξη­ση με­ρο­κά­μα­του, ρύθ­μι­ση αγρο­τι­κών χρεών, κλπ.) προ­κει­μέ­νου να προ­σελ­κή­σει και να εγκλω­βί­σει- τα­λαι­πω­ρη­μέ­νες από τα δεινά της Κα­το­χής και της ανέ­χειας- πλα­τιές ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Με αυτόν τον τρόπο, επι­χει­ρού­νταν η εκτό­νω­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης των λαϊ­κών μαζών.

Όπως ορθά ση­μειώ­νει ο Μ.Μαϊ­λης, «με την πο­λι­τι­κή της η «Ενωση Κέ­ντρου» ένα πράγ­μα επι­βε­βαί­ω­σε: 

Οτι «πα­ρα­χώ­ρη­σε» το δευ­τε­ρεύ­ον, για να υπη­ρε­τή­σει το κύριο: Την άμεση και μα­κρο­πρό­θε­σμη στα­θε­ρο­ποί­η­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. Από­δει­ξε ότι ήταν πιο «ευαί­σθη­τη» στο να αφου­γκρά­ζε­ται και να απο­δέ­χε­ται ορι­σμέ­να αι­τή­μα­τα, που η λαϊκή πάλη είχε κα­τα­στή­σει υπε­ρώ­ρι­μα. Γιατί είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι οι «πα­ρα­χω­ρή­σεις» που πραγ­μα­το­ποί­η­σε το «Κέ­ντρο», είχαν τη σφρα­γί­δα των λαϊ­κών αγώ­νων» (Από την 4η Αυ­γού­στου ως τις μέρες μας, Συγχρ. Εποχή, 2009, σελ.237-238.

Με απλά λόγια, πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κή που με το ένα χέρι έδινε ορι­σμέ­νες «πα­ρα­χω­ρή­σεις» (πα­ρο­χές) στο λαό- απο­τέ­λε­σμα σκλη­ρών τα­ξι­κών αγώ­νων- και με το άλλο χέρι να στα­θε­ρο­ποιού­σε την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου. 
Ασφα­λώς, η στα­θε­ρο­ποί­η­ση του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που επε­δί­ω­κε ο Γεωρ. Πα­παν­δρέ­ου πή­γαι­νε χέ­ρι-χέ­ρι με την κα­τα­στο­λή του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. 
Παρά την προ­σπά­θεια της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας να εξω­ραϊ­σει την ει­κό­να του «Γέρου της Δη­μο­κρα­τί­ας», τα ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα μας υπεν­θυ­μί­ζουν τον βαθύ αντι­κομ­μου­νι­σμό από τον οποίο διέ­πο­νταν τόσο οι από­ψεις, όσο και η πο­λι­τι­κή δράση του Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου.

Ο Γ.Πα­παν­δρέ­ου (κέ­ντρο), με τον Αρ­χιε­πί­σκο­πο Δα­μα­σκη­νό και τον στρα­τη­γό Ρό­ναλντ Σκό­μπι

Είναι γνω­στός ο πρω­τα­γω­νι­στι­κός του ρόλος κατά τον ηρω­ϊ­κό Δε­κέμ­βρη του 1944- την κο­ρυ­φαία αυτή στιγ­μή της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να- όταν το ντό­πιο αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και οι βρε­τα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοι του αι­μα­το­κύ­λη­σαν το λαό της Αθή­νας.
Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κυ­νι­σμού και της υπο­κρι­σί­ας του Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου 

απο­τε­λεί το γε­γο­νός ότι ενώ κατά την άφιξη του στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πρω­τεύ­ου­σα ρη­τό­ρευε περί «λα­ο­κρα­τί­ας», ταυ­τό­χρο­να ζη­τού­σε σε σχε­τι­κή επι­στο­λή του από τον σφα­γέα Τσώρ­τσιλ να «απο­στεί­λει επι­βλη­τι­κές δυ­νά­μεις διότι τα πο­λι­τι­κά μέσα διά την αντι­με­τώ­πι­σιν της κρι­σί­μου κα­τα­στά­σε­ως δεν ήσαν πλέον επαρ­κή». 

Όταν έφτα­σαν δε οι «επι­βλη­τι­κές δυ­νά­μεις» των ιμπε­ρια­λι­στών, ο Πα­παν­δρέ­ου δεν είχε κα­νέ­ναν εν­δοια­σμό να δια­τά­ξει την ένο­πλη δο­λο­φο­νι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στην ει­ρη­νι­κή δια­δή­λω­ση του λαού της Αθή­νας και του Πει­ραιά. 

Ένα χρόνο αρ­γό­τε­ρα, ο ίδιος άν­θρω­πος δή­λω­νε: «ήλ­πι­ζεν ο κομ­μου­νι­σμός – και αυτή υπήρ­ξε η αυ­τα­πά­τη του – ότι ήτο δυ­να­τόν ημείς να πα­ρι­στά­νω­μεν την κυ­βέρ­νη­ση και εκεί­νος να δια­θέ­τει την πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη…».

Μετά το τέλος της τρί­χρο­νης ηρω­ϊ­κής επο­ποί­ιας του Δη­μο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελ­λά­δας- όταν οι διωγ­μοί κατά των κομ­μου­νι­στών βρί­σκο­νταν στο από­γειο τους- ο Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σε υπέρ της μη νο­μι­μο­ποί­η­σης του ΚΚΕ. 
Να τι έλεγε το 1950:

«Αλλά (…) υπάρ­χει το αί­τη­μα της νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ως του ΚΚΕ. Και ηκού­σθη­σαν φωναί απο­δε­χό­με­ναι την νο­μι­μο­ποί­η­σιν (…). Η δια­φω­νία μας είναι από­λυ­τος. (…) Είναι τόση η έκτα­σις της προ­δο­σί­ας, είναι τόση η έκτα­σις του εγκλή­μα­τος, είναι τόσαι αι κα­τα­στρο­φαί και αι θυ­σί­αι της Ελ­λά­δος, (…) ώστε ου­δέ­πο­τε το Έθνος και ο Λαός μας θα ανε­γνώ­ρι­ζον την επά­νο­δον των προ­δο­τών και των εγκλη­μα­τιών εις τους κόλ­πους του πο­λι­τι­κού βίου της Χώρας» (Μ.Μαϊλη, Το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στην Ελ­λά­δα από το 1950 έως το 1967, Σύγ­χρο­νη Εποχή, 2014, σελ.160).

«Πι­στεύ­ο­μεν και εις την λα­ο­κρα­τί­αν»….

Από τα- αντι­κομ­μου­νι­στι­κά- έργα και ημέ­ρες του Πα­παν­δρέ­ου δεν θα μπο­ρού­σε να απου­σιά­ζει η πε­ρί­φη­μη εγκύ­κλιος 1010, με ημε­ρο­μη­νία 11 Μαρ­τί­ου 1965, που στό­χευε στον εξο­βε­λι­σμό κάθε αντί­στα­σης του κι­νή­μα­τος Παι­δεί­ας, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την επί­κλη­ση του «κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου». 
Αιχμή της απρο­κά­λυ­πτης αυτής αντι­κομ­μου­νι­στι­κής επέμ­βα­σης που έφερε την υπο­γρα­φή του «Γέρου της Δη­μο­κρα­τί­ας» 
ήταν η διά­λυ­ση της Δη­μο­κρα­τι­κής Νε­ο­λαί­ας Λα­μπρά­κη. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό από­σπα­σμα της εγκυ­κλί­ου- που θα ζή­λευε ακόμη και ο δι­κτά­το­ρας Με­τα­ξάς- είναι το ακό­λου­θο:

«Ο ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑΣ. Τούτο πρέ­πει να κα­τα­στή συ­νεί­δη­σις της Νέας Γε­νιάς. Ο εθνι­κός φρο­νη­μα­τι­σμός, καθώς και η ηθική και πο­λι­τι­κή αγωγή των μα­θη­τών είναι η πρώτη απο­στο­λή του Δι­δα­σκά­λου. Και εις αυτήν οφεί­λουν να επι­δο­θούν. Τα δικά μας ιδα­νι­κά είναι τα ιδα­νι­κά του Ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κού Πο­λι­τι­σμού. ΕΛΕΥ­ΘΕ­ΡΙΑ (Εθνι­κή και Πο­λι­τι­κή) και ΔΙ­ΚΑΙΟ­ΣΥ­ΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδε­ώ­δη μας και μ’ αυτά πρέ­πει να εμπο­τι­σθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑ. Αλη­θής Δη­μο­κρα­τία. Πάσα εκτρο­πή πρέ­πει να κο­λά­ζε­ται αυ­στη­ρό­τα­τα. Κι αν συμβή να υπάρ­ξουν δι­δά­σκα­λοι όχι ανή­κο­ντες, αλλά και απλώς συ­μπα­θού­ντες ή ανε­χό­με­νοι την κομ­μου­νι­στι­κήν προ­πα­γάν­δαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκ­παί­δευ­σιν».

Αυτός ήταν ο Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, ο «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας» ή, ορ­θό­τε­ρα, της «αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας». Η ιστο­ρία- αμεί­λι­κτη με όλους ανε­ξαι­ρέ­τως- έχει κρί­νει την πο­λι­τι­κή του δια­δρο­μή, τα πε­πραγ­μέ­να του και την «προ­σφο­ρά» του στο λαό και τη χώρα.

ΑΠΟ ATEXNOS

Του Νίκου Μότ­τα //

Patria o Muerte * Πα­τρί­δα ή Θά­να­τος: Αλήθεια για ποια Πατρίδα ?

Ποιός είναι στ’ αλήθεια πατριώτης;

Aυτός ?

ή Αυτός ?

***

Ας ξαναθυμηθούμε: «Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας… Ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο… και, όταν χρεια­στεί, θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας… Ετσι αγα­πά­με εμείς την Ελ­λά­δα, με την καρ­διά μας και με το αίμα μας».

ΑΠΟ ATEXNOS3 ΣΤΟ ΦΕΒ 8, 2018

ΑΠΟ­ΨΕΙΣ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Με αφορ­μή τις τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις για το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος της «Μα­κε­δο­νί­ας» και τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια σε Θεσ­σα­λο­νί­κη και Αθήνα, επα­νήλ­θαν δυ­να­μι­κά στο προ­σκή­νιο του δη­μό­σιου δια­λό­γου μια σειρά έν­νοιες, όπως αυτές του «πα­τριω­τι­σμού», της «πα­τρί­δας», της «εθνι­κής ενό­τη­τας». Τα αστι­κά κόμ­μα­τα, από τον κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι τη ΝΔ και τη να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή, επι­δί­δο­νται ξανά στο γνώ­ρι­μο τους παι­χνί­δι των αλ­λη­λο­κα­τη­γο­ριών περί «εθνι­κής προ­δο­σί­ας», μειο­δο­σί­ας κλπ. Πρό­κει­ται για χι­λιο­παιγ­μέ­νο έργο.

Στην εποχή μας- εποχή κυ­ριαρ­χί­ας του μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού, δη­λα­δή του ιμπε­ρια­λι­σμού- το ολο­κλη­ρω­τι­κό πέ­ρα­σμα της αστι­κής τάξης στην αντί­δρα­ση σφρα­γί­ζει ανε­ξί­τη­λα κάθε πεδίο εσω­τε­ρι­κής αλλά και εξω­τε­ρι­κής κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης. Σε αυτό το ιστο­ρι­κό πλαί­σιο και στις δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες της τα­ξι­κής κοι­νω­νί­ας μπο­ρεί και πρέ­πει να ερ­μη­νευ­τεί η έν­νοια του «πα­τριω­τι­σμού». Με απλού­στε­ρα λόγια, σε μια τα­ξι­κή κοι­νω­νία όπως αυτή που ζούμε, ο πα­τριω­τι­σμός έχει τα­ξι­κό πρό­ση­μο και πε­ριε­χό­με­νο. Κάθε κοι­νω­νι­κή τάξη αντι­με­τω­πί­ζει την έν­νοια της πα­τρί­δας μέσα από το πρί­σμα των ει­δι­κών της συμ­φε­ρό­ντων.

Είναι αδύ­να­το και συ­νά­μα πα­ρά­λο­γο- από κάθε άπο­ψη- να μιλά κά­ποιος για πα­τριω­τι­σμό πέρα και έξω από το τα­ξι­κό πλαί­σιο της κοι­νω­νί­ας. Εκ­με­ταλ­λευ­τές και εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι δεν έχουν την ίδια πα­τρί­δα. Η «πα­τρί­δα» του κε­φα­λαί­ου, της αστι­κής τάξης, δεν είναι άλλη από το κέρ­δος. «Το κε­φά­λαιο», ση­μεί­ω­νε ο Λένιν,«θέτει τη δια­φύ­λα­ξη της συμ­μα­χί­ας των κα­πι­τα­λι­στών όλων των χωρών ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους πάνω από τα συμ­φέ­ρο­ντα της πα­τρί­δας, του λαού και από οτι­δή­πο­τε άλλο». Έτσι, για τους κα­πι­τα­λι­στές, η έν­νοια της πα­τρί­δας υπάρ­χει στο βαθμό που τους προ­σφέ­ρει τη διευ­κό­λυν­ση να διαιω­νί­ζουν τη δική τους ύπαρ­ξη ως τάξη εκ­με­ταλ­λευ­τών.

Η ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία του 20ου αιώνα βρί­θει πα­ρα­δειγ­μά­των όπου οι έν­νοιες «πα­τριω­τι­σμός» και «εθνι­κό συμ­φέ­ρον» χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν από την αστι­κή τάξη και τους πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­ή­σουν τα δικά τους- τα­ξι­κά- συμ­φέ­ρο­ντα.

• 
  

  Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία: Όταν οι επι­διώ­ξεις της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης οδή­γη­σαν στην τρα­γω­δία του 1922.
  Για την «πα­τρί­δα» και τα«εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» έστελ­νε, το 1919, η κυ­βέρ­νη­ση Ελ.Βε­νι­ζέ­λου τους έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες να συμ­με­τά­σχουν στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στη νεαρή Σο­βιε­τι­κή Ρωσία.

• Για την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» – στο όνομα της «Με­γά­λης Ιδέας»– έλαβε χώρα η μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία το 1919 που κα­τέ­λη­ξε με την τρα­γω­δία του 1922.

• Την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» επι­κα­λού­νταν ο φα­σί­στας-δι­κτά­το­ρας Με­τα­ξάς για τη δη­μιουρ­γία ενός κρά­τους στα πρό­τυ­πα της χι­τλε­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας, ενώ τις ίδιες έν­νοιες επι­κα­λού­νταν το αστι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, των Τσο­λά­κο­γλου και των Ράλ­λη­δων, όταν συ­νερ­γά­ζο­νταν με τους κα­τα­κτη­τές Ναζί. Στο όνομα του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος» ο «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας» Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου αι­μα­το­κυ­λού­σε, απο κοι­νού με τους βρε­τα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές, την Αθήνα το Δε­κέμ­βρη του ’44.

• Στο όνομα της «πα­τρί­δας» και των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων»στάλ­θη­καν οι έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο της Κο­ρέ­ας το 1950-53.

• Την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» επι­κα­λού­νταν οι απρι­λια­νοί πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες όταν εγκα­θι­στού­σαν τη Χού­ντα των συ­νταγ­μα­ταρ­χών τον Απρί­λη του 1967.

• Στο όνομα της «πα­τρί­δας» και των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων»η Ελ­λά­δα έγινε μέλος των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ), πα­ρεί­χε βο­ή­θεια και ποι­κί­λες διευ­κο­λύν­σεις στον Πό­λε­μο του Κόλ­που (1991), στο ΝΑ­ΤΟϊ­κό σφα­γείο της Γιου­γκο­σλα­βί­ας (1999), στους αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κούς πο­λέ­μους σε Αφ­γα­νι­στάν (2001), Ιράκ (2003), Λιβύη (2011), Συρία (2011-12). Στο όνομα της εξυ­πη­ρέ­τη­σης των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων» οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και σή­με­ρα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ) δί­νουν γη και ύδωρ στους ευ­ρω­α­τλα­ντι­κούς φο­νιά­δες, πα­ρα­χω­ρούν στρα­τιω­τι­κές βά­σεις, αε­ρο­δρό­μια, λι­μά­νια, εμπλέ­κο­ντας τη χώρα ολο­έ­να και βα­θύ­τε­ρα στο κου­βά­ρι των εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών σε Βαλ­κά­νια και Μέση Ανα­το­λή.

Τις ίδιες έν­νοιες- της πα­τρί­δας, του πα­τριω­τι­σμού, του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος- επι­κα­λεί­ται η άρ­χου­σα αστι­κή τάξη και το πο­λι­τι­κό της προ­σω­πι­κό όταν πρό­κει­ται να επι­βά­λει αντι­λαϊ­κά-αντερ­γα­τι­κά μέτρα, μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας, μη­χα­νι­σμούς δη­μο­σιο­νο­μι­κής επι­τή­ρη­σης. Στο όνομα του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος», οι κα­τα­σταλ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί του κρά­τους ξυ­λο­φορ­τώ­νουν ερ­γά­τες, απερ­γούς, συν­δι­κα­λι­στές, μα­θη­τές, συ­ντα­ξιού­χους, αγρό­τες όταν αυτοί «ση­κώ­νουν κε­φά­λι» ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Έτσι οριο­θε­τεί η αστι­κή τάξη κάθε κρά­τους τον «πα­τριω­τι­σμό» της- κό­βο­ντας και ρά­βο­ντας τον στα μέτρα των συμ­φε­ρό­ντων της. «Πα­τριω­τι­κό» και «εθνι­κά συμ­φέ­ρον» είναι ότι συμ­φέ­ρει τη διαιώ­νι­ση της εξου­σί­ας των μο­νο­πω­λί­ων. Στο πλαί­σιο αυτό- και προ­κει­μέ­νου να κα­τα­φέρ­νει να εξα­πα­τά όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο γί­νε­ται το λαό- ο αστι­κός πα­τριω­τι­σμός εμ­φα­νί­ζει δύο όψεις, οι οποί­ες και εναλ­λάσ­σο­νται ανα­λό­γως των πε­ρι­στά­σε­ων.

Οι δύο αυτές όψεις είναι, απ’ τη μια πλευ­ρά ο εθνι­κι­σμός και απ’ την άλλη ο κο­σμο­πο­λι­τι­σμός. Πρό­κει­ται για τις δύο όψεις του ίδιου νο­μί­σμα­τος. Το πα­ρά­δειγ­μα της ονο­μα­σί­ας της ΠΓΔΜ και των σχέ­σε­ων της Ελ­λά­δας με το γει­το­νι­κό κρά­τος είναι εν­δει­κτι­κό της χρή­σης του δι­πό­λου εθνι­κι­σμού-κο­σμο­πο­λι­τι­σμού από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Η φαι­νο­με­νι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση εθνι­κι­σμού-κο­σμο­πο­λι­τι­σμού έχει στόχο να απο­προ­σα­να­το­λί­σει το λαό, εγκλω­βί­ζο­ντας τον στην «ονο­μα­το­λο­γία», την ίδια ώρα που έλ­λη­νες κε­φα­λαιο­κρά­τες κά­νουν «μπίζ­νες» στην ΠΓΔΜ με αθρόα εξα­γω­γή κε­φα­λαί­ων ενώ, ταυ­τό­χρο­να, προ­ω­θού­νται τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια για έντα­ξη της χώρας στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό άξονα.

Ποιά είναι, λοι­πόν, η στάση της κυ­ρί­αρ­χης ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στο θέμα της ΠΓΔΜ; Την απά­ντη­ση τη δί­νουν οι αριθ­μοί: Σε 477,3 εκα­τομ. ευρώ ανέρ­χε­ται το ύψος του επεν­δε­δυ­μέ­νου ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου στην ΠΓΔΜ κατά την πε­ρί­ο­δο 1997-2015, ενώ η Ελ­λά­δα κα­τα­τάσ­σε­ται στην 3η θέση με­τα­ξύ των χωρών προ­έ­λευ­σης άμε­σων ξένων επεν­δύ­σε­ων στη γει­το­νι­κή χώρα από το 1997 (Ρι­ζο­σπα­στης, 6-7 Γε­νά­ρη 2018).

«Ποιος είναι λοι­πόν πα­τριώ­της; Αυτοί ή εμείς; Το κε­φά­λαιο δεν έχει πα­τρί­δα και τρέ­χει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρ­χου­νε τέ­τοια. Γι’ αυτό δε νοιά­ζε­ται κι ούτε συ­γκι­νεί­ται με την ύπαρ­ξη των συ­νό­ρων και του κρά­τους. Ενώ εμείς, το μόνο πού δια­θέ­του­με, είναι οι κα­λύ­βες μας και τα πε­ζού­λια μας. Αυτά αντί­θε­τα από το κε­φά­λαιο που τρέ­χει, οπού βρει κέρδη, δε μπο­ρούν να κι­νη­θούν και πα­ρα­μέ­νουν μέσα στη χώρα που κα­τοι­κού­με. Ποιος, λοι­πόν, μπο­ρεί να εν­δια­φερ­θεί κα­λύ­τε­ρα για την πα­τρί­δα του; Αυτοί που ξε­πορ­τί­ζουν τα κε­φά­λαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που πα­ρα­μέ­νου­με με τα πε­ζού­λια μας εδώ;»

– Άρης Βε­λου­χιώ­της, Λόγος στη Λαμία, 22 Οκτώ­βρη 1944.

Ο πα­τριω­τι­σμος της ερ­γα­τι­κής τάξης

Στον αντί­πο­δα του αστι­κού πα­τριω­τι­σμού στέ­κε­ται ο τα­ξι­κός πα­τριω­τι­σμός- αυτός της ερ­γα­τι­κής τάξης και των σύμ­μα­χων στρω­μά­των της. Από το έργο των Μαρξ- Έν­γκελς-Λέ­νιν συ­νά­γε­ται το συ­μπέ­ρα­σμα ότι η εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν απο­τε­λεί εθνι­κό, αλλά κοι­νω­νι­κό κα­θή­κον της ερ­γα­τι­κής τάξης που αφορά όλες τις χώρες και για την πραγ­μά­τω­ση του απαι­τεί­ται η αλ­λη­λεγ­γύη και συ­νερ­γα­σία (θε­ω­ρη­τι­κή και πρα­κτι­κή) των ερ­γα­ζο­μέ­νων όλων των χωρών.

Και αυτό διότι η νίκη της ερ­γα­τι­κής τάξης μιας χώρας και η απο­τί­να­ξη των δε­σμών της κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης δε μπο­ρεί να έρθει χωρίς την αλ­λη­λεγ­γύη του διε­θνούς προ­λε­τα­ριά­του. Να γιατί,κα­νέ­νας δε μπο­ρεί να είναι αλη­θι­νός πα­τριώ­της αν δεν είναι ταυ­τό­χρο­να αλη­θι­νός διε­θνι­στής.

«Η πα­τρί­δα, δη­λα­δή το δο­σμέ­νο πο­λι­τι­κό, πο­λι­τι­στι­κό και κοι­νω­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον, είναι ο πιο ισχυ­ρός πα­ρά­γο­ντας στην τα­ξι­κή πάλη του προ­λε­τα­ριά­του», ση­μεί­ω­νε ο Λένιν, γι’ αυτό και το «προ­λε­τα­ριά­το δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζει με αδια­φο­ρία και απά­θεια τις πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­στι­κές συν­θή­κες της πάλης του, συ­νε­πώς δεν μπο­ρεί να του είναι αδιά­φο­ρη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπο­ρεί να τον εν­δια­φέ­ρει παρά στο βαθμό που αφορά την τα­ξι­κή πάλη, και όχι εξαι­τί­ας κά­ποιου αστι­κού «πα­τριω­τι­σμού, που είναι τε­λεί­ως ανάρ­μο­στος να προ­φέ­ρε­ται από χεί­λια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών». (Λένιν, «Απα­ντα», τ. 17, σελ. 194).

Σε αντί­θε­ση λοι­πόν με τον πα­τριω­τι­σμό του κε­φα­λαί­ου που συ­νο­ψί­ζε­ται στη λέξη «κέρ­δος», ο πα­τριω­τι­σμός της ερ­γα­τι­κής τάξης, ο πα­τριω­τι­σμός των κομ­μου­νι­στών στο­χεύ­ει στην κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο, στη δη­μιουρ­γία μιας πα­τρί­δας πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρης, απαλ­λαγ­μέ­νης από την κα­τα­πί­ε­ση της εκ­με­ταλ­λεύ­τριας αστι­κής τάξης.

«Εμείς αγα­πά­με τη γλώσ­σα μας και την πα­τρί­δα μας» έγρα­φε ο Λένιν και προ­σέ­θε­τε, «εμείς πο­νά­με πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλον, όταν βλέ­που­με και αι­σθα­νό­μα­στε σε τι βία, κα­τα­πί­ε­ση και εξευ­τε­λι­σμό υπο­βάλ­λουν την όμορ­φη πα­τρί­δα μας. Εί­μα­στε γε­μά­τοι από αί­σθη­μα εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας, γιατί και το με­γα­λο­ρω­σι­κό έθνος δη­μιούρ­γη­σε επα­να­στα­τι­κή τάξη, γιατί και αυτό απέ­δει­ξε ότι είναι ικανό να δώσει στην αν­θρω­πό­τη­τα με­γά­λα πρό­τυ­πα αγώνα για την ελευ­θε­ρία και το σο­σια­λι­σμό». (Λένιν, «Απα­ντα», τ. 26, σελ. 105).

Το σύν­θη­μα «Πα­τρί­δα ή Θά­να­τος» (Pa­tria o Muerte)* του Τσε και των κου­βα­νών επα­να­στα­τών – ένα σύν­θη­μα που σκό­πι­μα δια­στρε­βλώ­νε­ται σή­με­ρα από διά­φο­ρους- είχε αμι­γώς τα­ξι­κό πρό­ση­μο, ήταν άρ­ρη­κτα δε­μέ­νο στις αρχές και τις αξίες του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού. Στη λέξη «πα­τρί­δα» αντι­κα­το­πτρί­ζο­νταν η πα­τρί­δα των ερ­γα­τών, των φτω­χών αγρο­τών, η σο­σια­λι­στι­κή Κούβα. (Patria o Muerte! Η δια­φο­ρά τα­ξι­κού και αστι­κού πα­τριω­τι­σμού).

Η ιστο­ρία του 20ου αιώνα είναι πλού­σια σε πα­ρα­δείγ­μα­τα που μας δι­δά­σκουν πως στην κόκ­κι­νη ση­μαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο – την τόσο μι­ση­τή και συ­κο­φα­ντη­μέ­νη από τους αστούς- αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται ο πα­τριω­τι­σμός όλου του κό­σμου. Από τους μπολ­σε­βί­κους της Με­γά­λης Οκτω­βρια­νής Σο­σια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης μέχρι τους εθε­λο­ντές μα­χη­τές του ισπα­νι­κού εμ­φυ­λί­ου και από τους αντάρ­τες του ΕΛΑΣ μέχρι τον ηρω­ϊ­κό αγώνα του ΔΣΕ, εκα­τομ­μύ­ρια κομ­μου­νι­στών, πρω­το­πό­ρων τέ­κνων της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού, απέ­δει­ξαν στην πράξη τη δια­λε­κτι­κή σχέση πα­τριω­τι­σμού-διε­θνι­σμού.

Μια σχέση που είναι σφρα­γι­σμέ­νη με τη θυσία όσων έδω­σαν τη ζωή τους για να ξη­με­ρώ­σουν κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο. Στα συ­γκλο­νι­στι­κά λόγια του αλύ­γι­στου κομ­μου­νι­στή, γέν­νη­μα-θρέμ­μα της ηρω­ϊ­κής πο­ρεί­ας του ΚΚΕ, Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη στη δεύ­τε­ρη απο­λο­γία του, συ­νο­ψί­ζε­ται ο πιο αγνός, ο πιο κρυ­στάλ­λι­νος τα­ξι­κός πα­τριω­τι­σμός: «Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας… Ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο… και, όταν χρεια­στεί, θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας… Ετσι αγα­πά­με εμείς την Ελ­λά­δα, με την καρ­διά μας και με το αίμα μας».

___*** οι πάνω φωτο προστέθηκαν απ΄το blog ____________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες από το Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.