ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ !!

Οι υπουργοί της κυβέρνησης θα έστελναν τα παιδιά τους σ' αυτό εδω το σχολείο ; Ο Πατούλης, η Δουρου, ο Σγουρός και οι λοιποί που χθες δεν καταδεχτηκαν να συζητηθεί στο περιφερειακό συμβούλιο η αντισεισμική θωράκιση θα έστελναν τα παιδιά τους στα θρανία κάτω από κολώνες σαν κι αυτή της φωτό? Η είδηση εδω απο το Ριζοσπάστη
Εικόνα - σοκ σε σχολείο στο Μενίδι που λειτουργεί κανονικά!
Η κολόνα που φαίνεται στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε είναι από το ισόγειο του 7ου Γυμνασίου Αχαρνών, που χτες λειτούργησε κανονικά και από σήμερα ξεκινούν τα μαθήματα. Δεν χρειάζονται πολλές περιγραφές για να καταλάβει, όποιος βλέπει τη φωτογραφία, την επικινδυνότητα του συγκεκριμένου σχολικού κτιρίου.
Το πρόβλημα, βέβαια, όπως φάνηκε και από τη χτεσινή μέρα έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς, έχει έκταση. Σύμφωνα με στοιχεία που ακούστηκαν χτες από εκπροσώπους συλλόγων εκπαιδευτικών και άλλων φορέων στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, «δεν έχει γίνει κανένας αντισεισμικός έλεγχος σε καμία σχολική μονάδα του Μενιδίου»! Επιπλέον: «Στο 4ο Δημοτικό Σχολείο έχουν "φύγει" τσιμέντα και έχει ρωγμές, αλλά ο δήμος τούς είπε να μπουν μέσα. Το ίδιο ισχύει και στο 8ο, στο 14ο, στο 23ο στην Αυλίζα».
https://www.rizospastis.gr/page.do…

Σε παρέμβαση με αφορμή τη συζήτηση για τις αλλαγές στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τις εξετάσεις για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ο σημερινός πρύτανης του Κρατικού Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Μόσχας επιχειρεί μια σύγκριση των συστημάτων εξετάσεων, αλλά και γενικότερα της Εκπαίδευσης στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, με τη σοβιετική περίοδο. Γράφει μεταξύ άλλων: «Ο άθλος του σοβιετικού συστήματος Εκπαίδευσης συνίστατο στο ότι έδινε πανίσχυρη βάση γνώσεων και αυτό έδινε με τη σειρά του εξαιρετικά καταρτισμένους μηχανικούς, μαθηματικούς, χημικούς (...) Κατείχαμε ηγετική θέση στον κόσμο σε πολλές σημαντικές κατευθύνσεις: Στο διάστημα, στην πυρηνική φυσική, στη χημεία, στην επεξεργασία (...) Στη συνέχεια όλα αυτά τα χάσαμε». Αν έχει μια αξία η μαρτυρία του, είναι επειδή αναγνωρίζεται η ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος και στην Παιδεία. Σε μια περίοδο μάλιστα που τα επιτεύγματά του συκοφαντούνται και γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «μονόδρομος» η μία ή η άλλη εκδοχή της υποβάθμισης της μόρφωσης και του ταξικού σχολείου.

Από:
Konstantinos Mpourxas

Με θέμα: «Κυβερνητική πολιτική στην Παιδεία: Σε ευθεία αντίθεση με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και προσδοκίες», μίλησε ο Γιάννης Δελής, μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης στην εκδήλωση της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ με θέμα «Πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις και οι θέσεις του ΚΚΕ» με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα.

Παρατίθεται η ομιλία:

«Πάντα, το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς γεννάει όνειρα και ελπίδες.

Στις λαϊκές οικογένειες, όμως, φέρνει μαζί και περίσκεψη και άγχος για το πώς το αγαθό της Παιδείας θα γίνει κτήμα των παιδιών τους.

Αφού, ξέρουν καλά, πως από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο χρειάζονται αρκετά λεφτά για να σπουδάσεις.

Η αιτία απλή: Στον καπιταλισμό, η Παιδεία, όπως και άλλα αγαθά, αναγνωρίζονται ως κοινωνικά μόνο στα λόγια, αφού στην πράξη υπάρχουν ως εμπορεύματα.

Σε πανάκριβο εμπόρευμα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο και η Παιδεία και μάλιστα, όσο αυτή ακριβαίνει τόσο φτωχαίνει το περιεχόμενό της για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.

Στο πανεπιστήμιο, η εμπορευματοποίηση επιταχύνει.

Το βλέπουμε στις εκρηκτικές ελλείψεις και τα χάλια των φοιτητικών εστιών, με το κόστος της φοιτητικής στέγης για πολλές λαϊκές οικογένειες να είναι απαγορευτικό για τις σπουδές των παιδιών τους.

Σε ένα πανεπιστήμιο-"επιχείρηση" χωράνε μόνο τα πανάκριβα εμπορεύματα της εκπαιδευτικής αγοράς, όπως τα διάφορα μεταπτυχιακά, τα ξενόγλωσσα προπτυχιακά.

Σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο χωράνε να μπαινοβγαίνουν μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις για να το αξιοποιούν στις μπίζνες τους.

Σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο χωράνε να μπαινοβγαίνουν μόνο η ΕΕ και το ΝΑΤΟ για να προπαγανδίζουν τις σάπιες θέσεις τους, αλλά δεν χωρά το άσυλο, ούτε τα λαϊκά δικαιώματα.

Η Παιδεία-εμπόρευμα, όμως, προωθείται και στις υπόλοιπες βαθμίδες.

Περιορίζεται στο Λύκειο η γενική μόρφωση, σύμφωνα με τον απαράδεκτο νόμο Γαβρόγλου, τον οποίο η ΝΔ διατηρεί ουσιαστικά, νόμος που μετατρέπει το Λύκειο σε ένα ατέλειωτο εξεταστικό κέντρο και ήδη "τρίβουν τα χέρια" τους οι μεγάλοι φροντιστηριάρχες.

Η επέκταση της μαθητείας γίνεται κακοπληρωμένη σκληρή δουλειά στα εργοδοτικά κάτεργα.

Ενώ, η συρρίκνωση της Γενικής Παιδείας στα ΕΠΑΛ, φανερώνει ότι αυτοί που σήμερα στερούν από τα παιδιά των ΕΠΑΛ τη μόρφωση αύριο, θα τους στερούν τα δικαιώματά τους στη δουλειά και τη ζωή.

Για τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, αυτά τα ανυπέρβλητα εμπόδια για τα παιδιά της λαϊκής πλειοψηφίας!

Τώρα, λοιπόν, είναι η σειρά της ΝΔ να έρθει για να χτίσει και αυτή πάνω στο αντιλαϊκό πλαίσιο που ετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την υψηλή εποπτεία, βεβαίως, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ!

Και επιθετικά προβάλει η ΝΔ την αυτονομία των σχολείων, το διαφοροποιημένο σχολικό πρόγραμμα, την αριστεία, τις ίσες ευκαιρίες και την επιχειρηματικότητα, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται το δικό του έργο, με το οποίο έστρωσε το έδαφος για το βάθεμα της αντιλαϊκής επίθεσης και στην Εκπαίδευση.

Πολλά τα λόγια για τις ίσες ευκαιρίες στην Εκπαίδευση και από τη ΝΔ, αλλά τσιμουδιά από όλους τους για το δικαίωμα του λαού στην Παιδεία και για την ευθύνη του κράτους στην ισότιμη παροχή της σε όλα τα παιδιά.

Καμιά συγκεκριμένη δέσμευση για την κρατική χρηματοδότηση που βρίσκεται καθηλωμένη -για το ΝΑΤΟ δίνονται περισσότερα λεφτά-, τσιμουδιά για τη δημιουργία νέων σύγχρονων υποδομών, εγκληματική αδιαφορία για την αντισεισμική θωράκιση των σχολείων στην πιο σεισμογενή χώρα της Ευρώπης.

Και, τέτοιο καιρό, καραβάνια οι δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές να ξεκινάνε για κάθε γωνιά της πατρίδας μας, μιας και μόνιμοι διορισμοί χρόνια έχουν να γίνουν.

Και όταν νομοθετούν τη δίχρονη Προσχολική Αγωγή, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΝΔ φροντίζουν να χρηματοδοτήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα που προϋποθέτει κατάλληλα κτήρια και μόνιμο προσωπικό που δεν υπάρχουν.

Αποτέλεσμα, νήπια να στοιβάζονται σε υπεράριθμα τμήματα, σε ακατάλληλες αίθουσες, ακόμα και σε κοντέινερς, όπως εδώ στην Ευκαρπία, ή να αναγκάζονται να μετακινηθούν χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους με ευθύνη των γονιών τους.

Το ΚΚΕ, όμως, το ζήτημα της Προσχολικής Αγωγής δεν το περιορίζει μόνο στα στενά πλαίσια της "εναρμόνισης της επαγγελματικής και της οικογενειακής ζωής", όπως κάνει η ΕΕ, προκειμένου απλώς οι γυναίκες να ενταχθούν με λιγότερες έγνοιες στην παραγωγή.

Για το ΚΚΕ, η Προσχολική Αγωγή σημαίνει πρώτα από όλα το δικαίωμα όλων των παιδιών στη διαπαιδαγώγηση, την κοινωνικοποίηση και την ολόπλευρη ανάπτυξή τους και γι' αυτό οφείλει το κράτος να την παρέχει ποιοτικά, δωρεάν και ενιαία σε όλα τα παιδιά, με σύγχρονο επιστημονικό πρόγραμμα και μόνιμο προσωπικό και όχι όπως θέλει ο κάθε δήμος.

Όσο για την Ειδική Αγωγή, οι ελλείψεις σε ειδικά σχολεία και εκπαιδευτικούς χτυπάνε κόκκινο με τους γονείς παιδιών με αναπηρία να κουβαλάνε μόνοι τους κάθε μέρα το δικό τους σταυρό, αφού η πλειοψηφία αυτών των παιδιών βρίσκεται εκτός ειδικών δομών.

Τελικά, πίσω από την προπαγανδιστική βιτρίνα των "ίσων ευκαιριών", δεν κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που δεν παίρνουν ολοκληρωμένη μόρφωση.

Και από πάνω, όταν έρθουν σε αυτά τα παιδιά οι δυσκολίες και η αποτυχία που γεννούν οι ταξικές ανισότητες, οι ευθύνες όλες να ρίχνονται στους ίδιους τους μαθητές και τις οικογένειές τους, που ενώ τους δόθηκε η "ευκαιρία", αυτοί δεν την άρπαξαν.

Τέλος, θέλει προσοχή από τις λαϊκές οικογένειες η καραμέλα της αυτονομίας του σχολείου που "πρέπει να απελευθερωθεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του υπουργείου".

Γιατί, αυτό που επιδιώκουν είναι από τη μια το κάθε σχολείο να τα βγάζει πέρα μόνο του, αναζητώντας πόρους σε γονείς και χορηγούς, μιας και η κρατική χρηματοδότηση λιγοστεύει και από την άλλη, το πρόγραμμα του κάθε σχολείου να διαφοροποιείται, με σκοπό να μαθαίνουν άλλα εδώ και άλλα εκεί, ανάλογα πάντα με τις οικονομικές δυνατότητες του κάθε σχολείου.

Πανταχού παρών, όμως, προορίζουν το μάθημα της επιχειρηματικότητας, όχι γιατί όλοι θα γίνουν επιχειρηματίες, αλλά για να προετοιμάζονται από μικροί οι μελλοντικοί εργαζόμενοι να σκέφτονται πρώτα για τους εργοδότες τους.

Κι όμως!

Είναι αναγκαίο σήμερα και ώριμο για το λαό ένα σύγχρονο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο, ενιαίο δωδεκάχρονο για όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από τη μετέπειτα επαγγελματική τους πορεία.

Ένα σχολείο όπου το κράτος θα έχει την αποκλειστική ευθύνη στη λειτουργία του, ώστε όλα τα παιδιά να μορφώνονται και διαπαιδαγωγούνται ολόπλευρα στο ίδιο το σχολείο, χωρίς να τρέχουν όλο το απόγεμα και να ξοδεύονται για εξωσχολικές δραστηριότητες στον Αθλητισμό και την Τέχνη.

Ένα σχολείο που κανένα παιδί δεν θα χρειάζεται να το σταματά πριν τα 18 του χρόνια για να πάει να δουλέψει.

Για ένα τέτοιο σχολείο παλεύει το ΚΚΕ και γι' αυτό με σταθερότητα και συνέπεια υπερασπίζεται τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών του λαού μας».

902

ΑΠ' ΤΗ ΠΟΛΩΝΙΑ:-“ΛΑΧΤΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΙΟΜΑΣΤA”-

Κατιούσα

“Όλα όσα μας περιβάλλουν, όσα βλέπουμε, όλα όσα ακούμε και καταλαβαίνουμε, είναι η πραγματικότητα. Εκτός από την ανάγκη για ζωή, έχουμε ανάγκη να την καταλάβουμε, θέλουμε να ξέρουμε, για ποιο σκοπό και γιατί ζούμε. Με αυτό ακριβώς ασχολείται η τέχνη”. Έτσι ξεκινούσε τη διπλωματική του εργασία ο άσημος τότε φοιτητής Κινηματογράφου Κριστόφ Κισλόφσκι. Στην αρχή του αυτή έμεινε πιστός από τα πρώτα του ντοκιμαντέρ ως τις τελευταίες του ταινίες, που κυρίως αυτές ήταν που τον καθιέρωσαν ως το δημοφιλέστερο ίσως Πολωνό σκηνοθέτη της γενιά του, ιδιαίτερα στο ευρωπαϊκό κοινό.

Ο σκηνοθέτης σε νεαρή ηλικία


Ο σκηνοθέτης, σύμφωνα πάντα με την ίδια διπλωματική, έπρεπε να παραδίδεται στην τυχαιότητα της στιγμής, να συλλέγει υλικό και να διακρίνει τις συνδέσεις που δημιουργεί η ίδια η ζωή. Στόχος η δημιουργία μιας πραγματικότητας γεμάτης εκπλήξεις, μέσα από το μωσαϊκό πολύσημων και ποικίλων συμπτώσεων. H πραγματικότητα που αποτύπωσε μέσα από το φακό του ο μεγάλος δημιουργός, δεν ήταν φυσικά τυχαία, αλλά αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, επηρεασμένων από τις αισθητικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και πολιτικές του προτιμήσεις.
Γεννήθηκε στην κατεχόμενη από τους ναζί Βαρσοβία στις 27 Ιούνη 1941, μετά τον πόλεμο ωστόσο πέρασε ήσυχα παιδικά χρόνια. Η μητέρα του ήταν λογίστρια και ο πατέρας του μηχανικός, που αναγκαζόταν με την οικογένειά του να μετακομίζει από πόλη σε πόλη για να βρει γιατρειά στη φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε.

O ίδιος έλεγε πως ήταν η φιλοδοξία περισσότερο, παρά η αγάπη για το σινεμά που τον οδήγησε στη σκηνοθεσία. Φοίτησε σε μια σχολή θεατρικών τεχνιτών που είχε συγγενείς του, Και στη συνέχεια έκανε αίτηση για την Ακαδημία Κινηματογράφου του Λοντζ, φυτώριο κι άλλων διάσημων συμπατριωτών ομοτέχνων του, όπως ο Αντρέι Βάιντα και ο Ρόμαν Πολάνσκι, στοχεύοντας μεταξύ άλλων και στην αποφυγή της στρατιωτικής θητείας. Έγινε τελικά δεκτός στην τρίτη απόπειρα το 1964. 

Αντιπαθώντας το σοσιαλιστικό καθεστώς, τα πρώτα του ντοκιμαντέρ αναπαράγουν – με έμμεσο κριτικό σχόλιο – τη στερεοτυπική εικόνα μιας γκρίζας και καταπιεστικής ατμόσφαιρας. Παρά τα επιμέρους προβλήματα με τη λογοκρισία, ο ίδιος ομολογούσε αργότερα πως “το κράτος μπορεί να μην έδινε την ηθική του στήριξη στις ταινίες, τουλάχιστον όμως τις χρηματοδοτούσε”, γεγονός εξάλλου που επέφερε την κριτική συναδέλφων του.

Στην τηλεταινία του Εργάτες ΄71, απεικονίζει τις συνθήκες που οδήγησαν στις μεγάλες απεργίες του 1970, ενώ στο έργο Curriculum Vitae εμπλέκει πραγματικά πλάνα από συνεδριάσεις του Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος κόμματος με τη φανταστική ιστορία ενός άντρα που βρίσκεται στο στόχαστρο κρατικών αξιωματούχων.

 H πιο ανοιχτά πολιτική του ταινία ήταν το “Χωρίς Τέλος” (1984), που διαδραματίζεται το 1982, την περίοδο επιβολής του στρατιωτικού νόμου. Σε αυτή, η χήρα ενός δικηγόρου προσπαθεί να βοηθήσει ένα πελάτη του άντρα της που είναι πολιτικός κρατούμενος, ενώ το φάντασμα του εκλιπόντος προσπαθεί να βοηθήσει τους ζωντανούς. 

Η ταινία εντέλει δεν ευχαρίστησε κανέναν, αφού οι αρχές της χώρας κατηγόρησαν τον Κισλόφσκι για προσπάθεια υπονόμευσης του σοσιαλισμού, οι αντικαθεστωτικοί θεώρησαν την ταινία φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, ενώ και η καθολική εκκλησία εξανέστη με το “αντιχριστιανικό” τέλος της ταινίας. Η εισαγωγή του φαντάσματος του νεκρού στην ταινία αποτελεί προάγγελο της μεταφυσικής διάθεσης που έκτοτε θα επανέρχεται σταθερά στο έργο του.

To 1988 γυρίστηκε ο “Δεκάλογος” μια σειρά ωριαίων αυτοτελών επεισοδίων που προβλήθηκαν στην πολωνική τηλεόραση, με χρηματοδότηση από τη Δυτική Γερμανία. Με έμπνευση από τις Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, οι πρωταγωνιστές κάθε επεισοδίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ή περισσότερα ηθικά διλήμματα και τις συνέπειες των επιλογών τους.

Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεκινά η ευρωπαϊκή περίοδος του Κισλόφσκι, κατά την οποία οι ταινίες του ήταν πολυεθνικές συμπαραγωγές, με πάντα παρόν το γαλλικό στοιχείο. Αυτές εξάλλου οι δημιουργίες ήταν που τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό έξω από την πατρίδα του και ταυτίζονται μέχρι σήμερα με το όνομά του. 

Η πρώτη από αυτές ήταν “Η διπλή ζωή της Βερόνικα” (1991), που εξερευνά το βαθύ και μυστηριώδη δεσμό δυο γυναικών – σωσίων, που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, ζώντας η μία στην Πολωνία και η άλλη στη Γαλλία.

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Το αριστούργημα με το οποίο κατέκτησε όμως μια για πάντα μια θέση στο πάνθεον των λειτουργών της έβδομης τέχνης είναι αναμφίβολα η τριλογία του “Τρία χρώματα” (1993-1994), με τη “Μπλε”, τη “Λευκή” και την “Κόκκινη ταινία”, τίτλοι εμπνευσμένοι από τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Κάθε ταινία έχει στο θεματικό της πυρήνα μία από τις έννοιες του τριπτύχου της Γαλλικής Επανάστασης: “Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα”, έννοιες που φυσικά, όπως και οι Δέκα Εντολές στο “Δεκάλογο” που προηγήθηκε, αξιοποιούνται εδώ με έναν τρόπο αμφίσημο και ειρωνικό. 

Παρότι οι ταινίες αυτές είναι κυρίως ατομοκεντρικές και υπαρξιακές, δεν είναι αποκομμένες και από το κοινωνικό και ιστορικό τους περίγυρο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη “Λευκή” ταινία, όπου, μέσα από το προσωπικό συναισθηματικό δράμα του πρωταγωνιστή, ξετυλίγονται οι συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Πολωνία. 

Σε συνέντευξή το 1994, ο ίδιος ερωτηθείς για το αν η ζωή στην πατρίδα του ήταν πια ευκολότερη, εκείνος απαντούσε: “Όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Για το λόγο αυτό η πρώην ανατολικές χώρες ψηφίζουν ξανά κομμουνιστές. Τους πεθυμήσαμε και λαχταρούμε τις εποχές που καταριόμαστα”. Προσέθετε πως, αν και δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στην εποχή του σοσιαλισμού αφού δήλωνε πως “Μισούσα τους κομμουνιστές και ακόμα τους μισώ”, νοσταλγούσε τις παλιές φιλίες και τους δεσμούς που υπήρχαν κάποτε και δεν υπάρχουν πια: “Η συντροφικότητα του παλιού καιρού χάθηκε”.

Η “Λευκή” ταινία

Αμέσως μετά την τριλογία ο Κισλόφσκι αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία, την οποία χαρακτήριζε “ανέντιμη δουλειά” και τον κόσμο του θεάματος “ψεύτικο, γεμάτο αξίες πολύ διαφορετικές από αυτές που είχα συνηθίσει”. Δύο μόλις χρόνια μετά, στις 16 Μαρτίου 1996,, έφυγε πρόωρα από τη ζωή στη διάρκεια εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς, μετά από καρδιακό επεισόδιο. Τάφηκε στη γενέτειρά του τη Βαρσοβία και τον τάφο του κοσμεί γλυπτό με δυο χέρια σε χαρακτηριστική “σκηνοθετική κίνηση”.

Δύσκολες Νύχτες

ΑΠ' ΤΟ "ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ" -30ΧΡΟΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ !!

,,Εγώ που τα είχα τα θεωρούσα τότε όλα αυτονόητα. Σήμερα βλέπω ότι δεν ήταν. Θα έπρεπε να τα υπερασπιστούμε και να μην επιτρέψουμε στην Αντεπανάσταση να νικήσει και να ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλες τις κατακτήσεις του Σοσιαλισμού.,,

Όποιος μου ξαναμιλήσει για τις "ελευθερίες" του καπιταλισμού, θα τον βάλω να το διαβάζει κατ' εξακολούθησιν, μέχρι να το μάθει απ' έξω!

Από τη φίλη Mara Gargalakou
"Τριαντάχρονη εμπειρία από τη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία"

Θα αρχίσω από το 9τάξιο σχολείο, που πήγα στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα.

Το μεσημέρι τρώγαμε στο σχολείο πλήρες μεσημεριανό γεύμα, μετά διαβάζαμε τα μαθήματά μας για την επόμενη ημέρα και συμμετείχαμε σε διάφορες δραστηριότητες (τέχνες – αθλητισμός – φυσικό περιβάλλον), ανάλογα με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα, πάντα με την παρουσία και συμβολή εκπαιδευτικού, μέχρι να γυρίσουν οι γονείς μας από τη δουλειά. 

Ολα αυτά σε καθαρό, ζεστό, υγιεινό και ασφαλές περιβάλλον σχολικών κτηρίων και εγκαταστάσεων με τακτική συντήρηση και άμεσες επισκευές, εάν αυτό ήταν αναγκαίο.

Τα φροντιστήρια υπήρχαν στο σχολείο μόνο για τους αδύναμους μαθητές και βεβαίως δωρεάν. Είχαμε εργαστήριο χημείας και φυσικής, εργαστήριο για διάφορες μικρο-κατασκευές, κήπο για μαθήματα κηπουρικής και μαγειρείο για μαθήματα μαγειρικής. Κάθε σχολείο είχε το δικό του γήπεδο και κλειστό γυμναστήριο με όλα τα όργανα γυμναστικής.

Αυτές οι εγκαταστάσεις ανταποκρίνονταν σε πολύ αυστηρές απαιτήσεις και προδιαγραφές για την ασφάλεια της μαθητικής και εκπαιδευτικής κοινότητας και προσέφεραν τις καλύτερες συνθήκες για το εκπαιδευτικό έργο στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.

Δύο φορές το μήνα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε θέατρο, συναυλίες σε κάποιο μέγαρο μουσικής ή σε κινηματογράφο, στα πλαίσια της σχολικής μας εκπαίδευσης. Ολα αυτά ήταν πάντα δωρεάν. Παράλληλα, στις αρχές της σχολικής χρονιάς οι καθηγητές της μουσικής, του αθλητισμού και άλλων ειδικοτήτων έκαναν επιλογή ανάλογα με την ιδιαίτερη κλίση του κάθε παιδιού και επέλεγαν τα παιδιά με ιδιαίτερα ταλέντα και τα προωθούσαν, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών τους, για μετασχολική και δωρεάν εξειδίκευση. 

Στο σχολείο, στα πλαίσια της προληπτικής ιατρικής, δύο φορές το χρόνο μας εξέταζαν οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων και μας έκαναν εκεί και τα απαραίτητα εμβόλια.

Στα βουνά υπήρχαν δημόσια θεραπευτήρια για υπέρβαρα ή αδύνατα παιδιά όπου πήγαιναν το καλοκαίρι και εκεί για δύο μήνες ακολουθούσαν μια ειδική διατροφική θεραπεία και σωματική άσκηση. Χρήση αυτών των θεραπευτηρίων, για διάφορες παθήσεις και για ανάρρωση, κάνανε και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. 

Υπήρχαν και οι λεγόμενες λουτροπόλεις με ιαματικά νερά, με ξενοδοχειακές μονάδες, για τις διάφορες θεραπείες και φυσικοθεραπείες του λαού της Τσεχοσλοβακίας.

Αυτή τη φροντίδα απολάμβαναν τα παιδιά σε όλα τα επίπεδα της εκπαιδευτικής και φοιτητικής διαδικασίας.

Παντρεύτηκα όταν ήμουν 21 χρόνων. Εγώ εργαζόμενη και ο άντρας μου δευτεροετής φοιτητής του πολυτεχνείου. Μετά από ένα χρόνο κάναμε το παιδί μας. Πήρα ένα χρόνο άδεια τοκετού με πλήρεις αποδοχές, αργότερα το έκαναν τρία χρόνια, με τα τελευταία δύο χρόνια με αποδοχές 70% του μισθού. Οταν τελείωσε η άδεια, γύρισα στον ίδιο χώρο και την ίδια θέση της εργασίας.

Ο άνδρας μου, παντρεμένος φοιτητής και με παιδί, έπαιρνε επίδομα αντίστοιχο του βασικού μισθού ενός εργαζομένου. Μόλις γέννησα, δύο φορές την εβδομάδα ερχότανε μια νοσοκόμα στο σπίτι μας, να ζυγίσει το παιδί και να με βοηθήσει στο θηλασμό, στο μπάνιο και στη φροντίδα του. Γάλα, βρεφικές τροφές και πάνες ήταν δωρεάν. Και οι τρεις μας είχαμε δικαίωμα να τρώμε στις φοιτητικές εστίες, δωρεάν, το μεσημέρι και το βράδυ.

Το παιδί μας, μόλις κάναμε την αίτηση, πήγε σε παιδικό σταθμό. Στον παιδικό σταθμό παρείχαν ακόμα και τα ρούχα του παιδιού, τρία γεύματα την ημέρα και φροντίδα από εξειδικευμένο προσωπικό με τακτικές επισκέψεις παιδιάτρου.

Σε περίπτωση ασθένειας του παιδιού, η μητέρα έπαιρνε άδεια από την εργασία της 8 ημέρες με πλήρεις αποδοχές και τις υπόλοιπες ημέρες το 80% των αποδοχών. Η προληπτική ιατρική ήταν πολύ αναπτυγμένη. Για όλες τις ειδικότητες. Με επιστολή στο σπίτι, με προγραμματισμένο ραντεβού και με επίπληξη εάν δεν ανταποκρινόσουν στο κάλεσμα. Ειδικά στην περίπτωση των παιδιών.

Το Κράτος μας έδωσε σπίτι που πληρώναμε με επιταγή 8% του μισθού μας. Αυτή η επιταγή κάλυπτε το νοίκι, το ρεύμα, το νερό και φυσικό αέριο. Όλο το εικοσιτετράωρο είχαμε ζεστό νερό και το χειμώνα θέρμανση.

Οι εταιρείες και τα εργοστάσια είχαν και αυτά μαγειρεία. Μέσα στο οχτάωρο της εργασίας είχες μισή ώρα για κολατσιό και μια ώρα για το μεσημεριανό σου. Όλες οι εταιρείες και τα εργοστάσια είχαν τα δικά τους εξοχικά καταλύματα στα βουνά, σε χιονοδρομικά κέντρα για τις χειμερινές διακοπές και σε μεγάλες λίμνες και στα ποτάμια για τα καλοκαίρια.

Στις άλλες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης που είχαν θάλασσα υπήρχαν ξενοδοχειακές μονάδες όπου κάνανε τις διακοπές τους και εργαζόμενοι της Τσεχοσλοβακίας. Ο εργαζόμενος πλήρωνε μόνο ένα μέρος της διατροφής του και της μεταφοράς του. Τη διαμονή και το υπόλοιπο κόστος κάλυπτε το ασφαλιστικό του ταμείο. Οι γυναίκες δικαιούνταν σύνταξή στα 55 και οι άνδρες στα 60.

Δεν είχαμε όλοι αυτοκίνητα γιατί δεν μας ήταν και τόσο απαραίτητα. Είχαμε πολύ καλές και πυκνές αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, τραμ, μετρό, τρένα, αεροπλάνα κλπ. Την ημέρα κάθε τρία λεπτά και τη νύχτα τουλάχιστον κάθε μια ώρα υπήρχαν δρομολόγια των αστικών μέσων μεταφοράς. Ποτέ δεν χρειάστηκα ταξί, ήταν μόνο για τους τουρίστες.

Δεν είχα νοιώσει ποτέ το άγχος και την ανασφάλεια, διότι δεν ήξερα, μάλλον δεν ξέραμε τι θα πει η ΑΝΕΡΓΙΑ ή απλήρωτη εργασία, τι θα πει εκμετάλλευση, τι θα πει να κρυώνεις, να μην έχεις σωστή ή καθόλου ιατρική περίθαλψη και σωστή Παιδεία.

Εγώ που τα είχα τα θεωρούσα τότε όλα αυτονόητα. Σήμερα βλέπω ότι δεν ήταν. Θα έπρεπε να τα υπερασπιστούμε και να μην επιτρέψουμε στην Αντεπανάσταση να νικήσει και να ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλες τις κατακτήσεις του Σοσιαλισμού.

Ζώντας στην Ελλάδα, τα τελευταία 30 χρόνια, είδα και την καπιταλιστική ανάπτυξη και τώρα την καπιταλιστική κρίση.

Γνώρισα τι θα πει ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια.

Σήμερα ξεθεμελιώνουν και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα, τις άδειες μητρότητας, το επίδομα τοκετού, τη συνταξιοδότηση, για να διαφυλάξουν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Μόνη ελπίδα για το λαό, η δημιουργία Λαϊκής Συμμαχίας για Σοσιαλιστική Λαϊκή Οικονομία και Εξουσία, με αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, για ειρήνη και προκοπή του λαού.

Όσο ζω δε θα ξεχάσω το Σοσιαλισμό και θα παλεύω γι’ αυτήν την κοινωνία…!!

Χρυσούλα ΣΛΑΒΙΚ
           Κέρκυρα

Stelios Kanakis

Απ' τα σχόλια: 

Irene Platia Είναι υπέροχο και έχω ακούσει την ιστορία απο την ίδια τη Χρυσούλα σε μια εκδήλωση στην Κέρκυρα για τα νέα ζευγαρια!

Foteini Makou Manazi Τα έχω ζήση και εγώ !!!!!!!

Soula Nikos Paraskevopoulos Stelio to idio boro na po ke ego 30/polli omorfa xronia stin Oyggaria sto Hroiko xorio Nikos Beloiannis ta pio aksexasta xronia tis zoismas ..Ke den thelo pote na ta ksexaso ine i proti patrida mou ..Tora me ton diktatora ton Orban alaksane ola ke apo to xirotero sto xirotero pane distixos...AFTA ...

Βαγγέλης Χριστοδούλου Την Χρυσούλα Σλάβικ (και τον σύζυγό της τον Κάρολο) είχα την χαρά και την τύχη να τους γνωρίσω στην Κέρκυρα από την δεκαετία του '90.
Σπάνιοι άνθρωποι και οι δυο τους.
Πορευτήκαμε χρόνια στους αγώνες με το ΚΚΕ. Η γνωριμία μας αποτέλεσε ένα αληθινό σχολείο γνώσης των επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Τσεχοσλοβακία.
Κρίμα που μας έφυγε τόσο νέα....

1961:ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΙΤΖΕΔΙΝ

Ήταν Απρίλης του 1961, όταν οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές του Ιτζεδίν, έστρεψαν το βλέμμα τους στον ουρανό, πλημμυρισμένοι από μια κρυφή περηφάνια. 

Το νέο είχε αρχίσει να διαδίδεται από το ένα κελί στο άλλο. Ο Γιούρι Γκαγκάριν είχε αγγίξει τα άστρα, ο δικός τους Γιούρι, το παιδί των αγροτών από ένα χωριό το Κλούσινο της επαρχίας Σμολένσκ, το παιδί του πρώτου κράτους των εργατών όπως ήταν οι ίδιοι, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αψήφησε τη βαρύτητα. 

Οι κρατούμενοι κοιτούσαν τον ουρανό και ένιωθαν να πετούν μαζί του, να αφήνουν πίσω τους ψηλούς τοίχους που φυλάκιζαν τις ιδέες τους για έναν καλύτερο κόσμο. 

Το πέταγμα του Γκαγκάριν ήταν η λαμπρότερη απόδειξη, ότι ο κόσμος που πάλευαν να χτίσουν ήταν αυτός που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα στο επόμενο βήμα, ένα βήμα μπροστά στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην ανθρωπιά. Ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο των πολιτικών κρατουμένων, που τώρα ήταν αιτία να τους κλείσουν πίσω
από τους ανήλιαγους τοίχους του κάστρου του Ιτζεδίν.
Εκεί που δεν έμπαινε ο ήλιος, μπήκε ο δικός τους Γιούρι
και τους έφερε πιο κοντά στ’ αστέρια.
Σύμφωνα με αρχεία και μαρτυρίες πολιτικών κρατουμένων στον σύλλογο Φίλων και Συγγενών Πολιτικών Κρατουμένων στο Ιτζεδίν, για τα επόμενα χρόνια από το 1961 και μετά, οι κομμουνιστές των φυλακών Καλαμίου γιόρταζαν την κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης. 

Οι συγκεντρώσεις ήταν απαγορευμένες στις φυλακές, αλλά η περηφάνια και η χαρά τους έβρισκαν τρόπο να εκδηλωθούν. Κάθε Κρητικός πολιτικός κρατούμενος είχε αναλάβει και έναν ακόμα από την υπόλοιπη Ελλάδα. 

Κάθε φορά που ο ντόπιος δεχόταν επισκεπτήριο, ένα μέρος των πραγμάτων που του έφερνε η οικογένειά του μοιράζονταν με κάποιον κρατούμενο που δεν είχε τη δυνατότητα να συναντήσει τους δικούς του. 

Το Ιτζεδίν ήταν πολύ μακριά για τη μάνα, τη γυναίκα ή το παιδί από τα χωριά της Κεντρικής ή Βόρειας Ελλάδας. Όμως, ο άνθρωπός τους δεν ήταν μόνος. Μια άλλη μάνα, μια άλλη αδερφή, φρόντιζε και για τους δύο.

 Την ημέρα της επετείου της πτήσης του Γκαγκάριν τα δέματα ήταν λίγο πιο πλούσια και οι κρατούμενοι ήταν πιο περιποιημένοι. Εκείνη τη μέρα φορούσαν τα καλά τους, τα ρούχα που κρατούσαν στην άκρη
για την ημέρα της εκτέλεσής τους και ήταν όλοι ξυρισμένοι και γελαστοί. 

Κάθε χρόνο, στις 12 Απριλίου, χαμογελούσαν γνωρίζοντας ότι η πάλη τους για έναν καλύτερο κόσμο έδινε καρπούς. Κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου, το επίτευγμα του κράτους των αγροτών και των εργατών, θύμιζε σε όλους τους εργάτες και τους αγρότες του κόσμου, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον για εκείνους που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο.
Το ποίημα που ακολουθεί βρέθηκε στα χαρτιά του πολιτικού κρατούμενου Ηρακλή Κοσσιβάκη και αποκαλύπτει ότι το πέταγμα του αγροτόπαιδου από το Κλούσινο ήταν το πέταγμα ενός ολόκληρου κόσμου προς τον ουρανό.

Νίκη Στο Διάστημα

Εκεί ψηλά ζεσταίνει τις καρδιές μας
Και μας δίνει φτερά για πιο μακριά
Ο Γκαγκάριν γκρεμίζει τ’ από αιώνες
θεμελιωμένα παραμύθια
Και οι θεοί αγανακτισμένοι ξύπνησαν
από τους ξεθωριασμένους βωμούς
και αναρωτιούνται
«Τι είναι άραγε εκεί, στο φεγγάρι ψηλά
που μας περιγελά;»
Και οι Άγιοι από την άλλη μεριά
Τους λένε πως είναι ο Γκαγκάριν
«Και ποιός είναι αυτός που τόλμησε
τον ύπνο να μας χαλάσει
Και από τους ωραίους βωμούς
κάτω να μας κατεβάσει;»
«Είναι αυτός ο Άνθρωπος που
μέσα στα βαθειά σκοτάδια που επλασε και εσας...
«Μα ’ αυτό λέγεται ασέβεια»,
δεν μπορεί, θα φωνάζουν
«Έχουμε ακόμη ανθρώπους
που μας υμνούν και μας λατρεύουν»
Του κάκου καλοί μου Θεοί
Μόνο οι μορφές μας θα μείνουν να υμνούν
από δω και μπρος
τους ζωγράφους που μας στόλιζαν
με τα καλύτερα χρώματα
Και μεις οι παπάδες, καλοί μου Θεοί,
τι θα γίνουμε αν χάσωμε το μαγαζί,
που ούτε φως ούτε ενοίκιο.
εισπράτωμε τοις μετρητοίς
υμνολογώντας εσάς
Αχ άνθρωπε γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς
Και έστειλες τον Γκαγκάριν τόσο ψηλά;

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ
πολιτικος κρατουμενος στο ΙΤΖΕΔΙΝ

Ανακοινωση του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΙΤΖΕΔΙΝ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΑΛΑΜΙΟΥ
12/4/2019

Velissarios Kossivakis

ΠΡΟΣ -ΕΥΤΡΑΦΟΑ­ΥΤΟϊ­ΚΑ­ΝΟ­ΠΟΙΟΥ­ΜΕ­ΝΟΥΣ

Διά­βα­σα πως πρό­κει­ται να γίνει στη Ρωσία Μου­σείο επι­τευγ­μά­των της ΕΣΣΔ. «Η ΕΣΣΔ ήταν ένα με­γα­λειώ­δες έργο πα­γκό­σμιας κλί­μα­κας», δη­λώ­νουν διά­φο­ροι Ρώσοι ιθύ­νο­ντες.





Η ΕΣΣΔ, το μου­σείο, το τεί­χος, εμείς και το fb – του Στέ­λιου Κα­νά­κη
ΑΠΟ ΣΤΕ­ΛΙΟΣ ΚΑ­ΝΑ­ΚΗΣ

Διά­βα­σα πως πρό­κει­ται να γίνει στη Ρωσία Μου­σείο επι­τευγ­μά­των της ΕΣΣΔ. «Η ΕΣΣΔ ήταν ένα με­γα­λειώ­δες έργο πα­γκό­σμιας κλί­μα­κας», δη­λώ­νουν διά­φο­ροι Ρώσοι ιθύ­νο­ντες.

Ήταν! Πόσα χρό­νια από τότε! Μά­λι­στα κα­θά­ρι­ζε και για τους υπό­λοι­πους βα­σα­νι­σμέ­νους απ’ τον κα­πι­τα­λι­σμό. Αλλά εμείς ενο­χλού­μα­σταν από το… τεί­χος του Βε­ρο­λί­νου. Κι ας μη γνω­ρί­ζου­με – ακόμη και σή­με­ρα πολ­λοί, που βρι­σκό­ταν αυτό το γα­μη­μέ­νο το Βε­ρο­λί­νο σε σχέση με την επι­κρά­τεια της ΛΔΓ. Μας ερ­χό­ταν κάπως και το ότι, αν ήμα­σταν στην ΕΣΣΔ, δεν θα μπο­ρού­σα­με να… τα­ξι­δεύ­ου­με. Όχι δη­λα­δή πως στον κα­πι­τα­λι­σμό ήμα­σταν κο­σμο­γυ­ρι­σμέ­νοι, αλλά εί­χα­με να λέμε. Η πλάκα είναι πως, απ’ όσους τα­ξι­δεύ­ουν στη Γερ­μα­νία σή­με­ρα, ελά­χι­στοι αντι­λαμ­βά­νο­νται το ότι όλα τα προ­γράμ­μα­τα, όλων των τα­ξι­διω­τι­κών γρα­φεί­ων σε πάνε μόνο στην πρώην ΛΔΓ και κα­νείς δεν ανα­ρω­τιέ­ται γιατί συμ­βαί­νει αυτό. Βε­ρο­λί­νο, Πό­τσ­δαμ, Λει­ψία, Δρέσ­δη. Και στο… τεί­χος. Κι εκεί που ‘ναι πε­σμέ­νο να ‘σου και ξε­προ­βά­λει πίσω του το συ­γκρό­τη­μα της Mercedes Benz.

Κι όλο και παίρ­να­με κα­νέ­να τε­τρα­κί­νη­το SUV. Μη και μας πιά­σει χιόνι στις τα­βέρ­νες της Χα­σιάς. Συ­νή­θως κο­ρε­ά­τι­κο. Προ­σέ­φε­ρε κα­λύ­τε­ρη σχέση όγκου-τι­μής. Και τα Σαβ­βα­τό­βρα­δα ανε­βαί­να­με και σε κα­νέ­να τρα­πέ­ζι «εκ­πο­λι­τι­σμέ­νου» σκυ­λά­δι­κου ή χα­ζεύ­α­με τη γκό­με­να που λι­κνι­ζό­ταν πάνω σ’ αυτό. Όχι πως ήμα­σταν του σκυ­λά­δι­κου, αλλά πή­γαι­νε η παρέα κι απ’ την άλλη η κλα­σι­κή μου­σι­κή δεν είναι για όλες τις ώρες. Στο κά­τω-κά­τω δεν ζού­σα­με στην ΕΣΣΔ για να τη βγά­ζου­με με μπα­λέ­το, συ­ναυ­λί­ες και θέ­α­τρο. Όλο… κου­βερ­τού­ρες πια, νι­σά­φι. Καλή η τέχνη αλλά μην πά­θου­με και ζά­χα­ρο! Και περ­νού­σαν τα χρό­νια. Η ΕΣΣΔ υπο­νο­μεύ­τη­κε κι ένα βράδυ – στις 25 Δε­κέμ­βρη, που γεν­νιού­νται οι θεοί, η κόκ­κι­νη ση­μαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το αστέ­ρι υπε­στά­λη. Να λοι­πόν που δεν θα χρεια­ζό­ταν να κου­βα­λά­νε καλ­σόν και οι… γα­μιά­δες στα τα­ξί­δια τους στην ΕΣΣΔ για να ξε­λα­μπι­κά­ρουν. Τώρα έρ­χο­νταν εδώ οι πρώην σο­βιε­τι­κές. Στην πα­ρα­ζά­λη του κό­σμου τους που γκρε­μί­στη­κε σε μια νύχτα, τους έμενε μόνο το κορμί τους να ξε­που­λή­σουν μπας και τη βγά­λουν. Αλλά μήπως κι εδώ γα­μού­σαν;

Με τα χρό­νια οι γε­νιές των αν­θρώ­πων διερ­ρά­γη­σαν σ’ εκεί­νους που δεν μπο­ρού­σαν να φα­ντα­στούν τη ζωή τους χωρίς την ΕΣΣΔ και σ’ αυ­τούς που δεν μπο­ρού­σαν ν’ αντι­λη­φτούν ζωή με ΕΣΣΔ. Κι όλοι μά­θα­με να με­τρά­με «νε­κρούς» του… Στά­λιν. Πολλά εκα­τομ­μύ­ρια! Που αν τα πρό­σθε­τες χρεια­ζό­σουν και Κι­νέ­ζους ή Ιν­δούς για να βγουν τα νού­με­ρα.

Συν τω χρόνω, πάνε τα ωρά­ρια, πάνε τα δώρα, οι μι­σθοί έγι­ναν χαρ­τζι­λί­κι, στο τέλος χά­θη­καν κι οι δου­λειές. Κι όλο, σε πεί­σμα εμείς, να με­τρά­με «νε­κρούς» και να γκρε­μί­ζου­με αντι­φα­σι­στι­κά μνη­μεία. Κι όσο έπε­φταν τα με­ρο­κά­μα­τα τόσο αυ­γά­τι­ζαν οι «νε­κροί» του Στά­λιν. Κι όσο λι­γό­στευαν τα μνη­μεία, τόσο αυ­γά­τι­ζαν οι μαύ­ροι λύκοι. Μυ­στή­ρια πράγ­μα­τα.

Ήταν και με­ρι­κές χι­λιά­δες πνιγ­μέ­νοι στη Με­σό­γειο και κά­ποιες εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κροί του Ιράκ, άλλοι της Λι­βύ­ης, της Συ­ρί­ας, της Υε­μέ­νης. Στην πρώην Γιου­γκο­σλα­βία είχαν τρι­πλα­σια­στεί οι καρ­κί­νοι μετά τους βομ­βαρ­δι­σμούς του ΝΑΤΟ, αλλά πού να βρεις καιρό με τα εκα­τομ­μύ­ρια του… Στά­λιν.

Πάνω εκεί ήρθε και το fb! Επί τέ­λους ζού­σα­με! Δεί­χνα­με το νέο μας φλερτ, το αυ­το­κί­νη­τό μας, το σκυ­λά­κι μας, το γα­τά­κι μας, ό,τι είχε τέλος πά­ντων ο κα­θέ­νας, με­ρι­κές κυ­ρί­ες έδει­χναν και τα πόδια τους, τις δια­κο­πές μας στο χωριό – εν ανά­γκη την κα­φε­τέ­ρια που ήπια­με καφέ, το ταψί με το μπριάμ που μόλις βγά­λα­με απ’ το φούρ­νο. Μάτσο οι selfies, οι παι­δι­κές οι «πως θα ‘μαστε στα 80. Από δε επα­να­στα­τι­κά σύμ­βο­λα, να γί­νε­ται της… που­τά­νας. Στην κούπα του καφέ, σε μπρε­λόκ, πο­τή­ρια, μα­ντή­λια, τρα­πε­ζο­μά­ντι­λα, στα νύχια, σε τατού… Να ξε­χει­λί­ζει το μέσο από κόκ­κι­νες ση­μαί­ες τόσο που να λες έγινε η επα­νά­στα­ση χωρίς εμένα. Κι ο κα­να­πές στο πυρ το εξώ­τε­ρο. Να θέ­λεις ν’ απο­θέ­σεις το κορμί σου να σιά­ξει η μέση σου και να κοκ­κι­νί­ζεις από ντρο­πή.

Ανε­βά­ζα­με κα­νέ­να ποι­η­μα­τά­κι, κα­νέ­να τρα­γου­δά­κι, διά­φο­ρες μα­λα­κί­ες, περ­νού­σε ο και­ρός. Γρά­φα­με όλοι! Ποι­ή­μα­τα, πεζά και πολ­λοί στ’ αρ­χί­δια τους. Άλλος τα παι­διά του, τη ζωή του, το παρόν του, το μέλ­λον του, την αξιο­πρέ­πειά του, όλους τους άλ­λους…

Και… μνη­μό­συ­να σ’ επι­φα­νείς πε­θα­μέ­νους. Φτά­σα­με να δι­στά­ζουν να πε­θά­νουν οι επώ­νυ­μοι, τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι απ’ το τι θα ακο­λου­θού­σε στις επε­τεί­ους του θα­νά­του τους. Άλλοι πάλι από­φευ­γαν να γεν­νη­θούν ή να γί­νουν κάτι τις, γιατί και τότε τους έπια­ναν στο πλη­κτρο­λό­γιο. Μόνο οι πα­ρα­γνω­ρι­σμέ­νοι ήλ­πι­ζαν στον μετά θά­να­το νε­κρο­λο­γι­κό ορυ­μα­γδό τους.

Εν τω με­τα­ξύ, ίσως λόγω υπε­ρε­πάρ­κειας σε καλ­σόν – μέχρι κι ο Γιώρ­γος φο­ρού­σε, δεν γα­μού­σε κα­νείς. Κάτι ελ­πί­δες που εί­χα­με ενα­πο­θέ­σει στα παι­διά μας εξα­νε­μί­ζο­νταν μαζί με τη ζωή τους, που με σβη­σμέ­νο βλέμ­μα την πα­ρα­κο­λου­θού­σαν, στα τρα­πε­ζά­κια έξω, να ξε­θυ­μαί­νει μπρο­στά στα μάτια τους. Στρά­φι και η σε­ξουα­λι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­ση που τα εί­χα­με υπο­βά­λει: Μην το κά­νεις με τον εαυ­τόν σου, πρό­σε­χε μην κολ­λή­σεις τί­πο­τα… μόνο με προ­φυ­λα­κτι­κό… μην έχει καμιά αρ­ρώ­στια… όταν θα’ σαι έτοι­μη… μη μεί­νεις έγκυος… μη σε τυ­λί­ξει…

Κι αν κά­ποιος θαρ­ρα­λέ­ος, απε­ρί­σκε­πτος ή χυ­δαί­ος τολ­μού­σε να φλερ­τά­ρει, αμέ­σως σι­δη­ρο­δέ­σμιος, απ’ την κο­ρε­κτί­λα με πο­λι­τι­κά, κα­τη­γο­ρού­με­νος για σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση. Και που να φλερ­τά­ρεις; Στη δου­λειά που έτρω­γες τη μισή σου ζωή, κιν­δύ­νευ­ες από δη­μό­σια δια­πό­μπευ­ση μέχρι κι ευ­νου­χι­σμό αν σ’ έπια­ναν. Οι πα­ρέ­ες είχαν πε­ριο­ρι­στεί λόγω κρί­σης, η γει­τό­νισ­σα στην απέ­να­ντι πο­λυ­κα­τοι­κία σπά­νια έβγαι­νε η άλλη στον τρίτο με­τα­κό­μι­σε – χώρια που η γριά στον πρώτο, κά­πνι­ζε στο μπαλ­κό­νι χει­μώ­να-κα­λο­καί­ρι κι όσο για καμιά βρα­δι­νή έξοδο, πού λεφτά. Ούτε τη «μου­νά­ρα», «μου­νά­ρα» δεν μπο­ρού­σες να πεις πια. Και γι­νή­κα­με όλοι δι­καιω­μα­τι­κοί. Αγώ­νες για το δι­καί­ω­μα του Γιώρ­γη στη φού­στα – βγήκε και βι­βλίο: «Ωραίο το φου­στά­νι σου Γιώρ­γο μου». Οδύνη, σπα­ραγ­μός κι οργή για τη δη­μο­σιο­γρά­φο που πριν 25 χρό­νια την πα­ρε­νο­χλού­σε ο χο­ντρο­μα­λά­κας (ευ­τρα­φο­αυ­τοϊ­κα­νο­ποιού­με­νος με τα νέα μέτρα) συ­νά­δελ­φός της κι αυτή θυ­μή­θη­κε να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί σή­με­ρα, διότι τότε είχε ανά­γκη την δη­μο­σιο­γρα­φία στον «Ορ­γα­νι­σμό» και φρο­νί­μως έκανε την πάπια. Πάει και η κότα, ως σε­ξι­στι­κό. Και τα… κε­ρά­σια! Πα­ρα­πέ­μπουν στ’ αρ­χί­δια.

Αγώ­νες για τον δη­μό­σιο θη­λα­σμό στην Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Για το δι­καί­ω­μα των οι­κο­νο­μη­μέ­νων ν’ αγο­ρά­ζουν μια φου­κα­ριά­ρα, να την γκα­στρώ­νουν με κά­ποιο τρόπο και να τους βγά­ζει παιδί – πα­ρέν­θε­τη μη­τρό­τη­τα το είπαν κι ακου­γό­ταν όμορ­φο. Οι μισοί φω­νά­ζα­με στην Κλαυθ­μώ­νος για την πα­ρεν­θε­σία κι οι άλλοι μισοί την αρά­ζα­με στο Μου­σείο για το δι­καί­ω­μα στην πα­τρό­τη­τα ή μη­τρό­τη­τα ή και τα δύο – μπερ­δε­μέ­νο το έχω, του Μή­τσου με τον Τάκη που πρό­σφα­τα στε­φα­νώ­θη­καν. Στο Οφθαλ­μια­τρείο έβρι­σκες και κά­ποιους να δια­δη­λώ­νουν πότε ενά­ντια στις πορ­δές των βο­οει­δών, πότε για την απα­γό­ρευ­ση των κρε­ο­πω­λών, για τα δι­καιώ­μα­τα του τρι­φυλ­λιού ένα­ντι της μο­βό­ρι­κης λαί­λα­πας των αι­γο­προ­βά­των, για την αγω­νία του αστα­κού πριν το βρά­σι­μο, το δι­καί­ω­μα της σα­ρα­ντα­πο­δα­ρού­σας στην υπό­δη­ση…

Βρί­σκα­με, κάθε τόσο και τους γρα­φι­κούς κομ­μου­νι­στές ν’ ανη­φο­ρί­ζουν τη Στα­δί­ου που – πα­ρα­δό­ξως, με τον καιρό γί­νο­νταν και πε­ρισ­σό­τε­ροι, αλλά καμία σχέση με τον δι­καιω­μα­τι­σμό αυτοί. Όλο για δου­λειά, δι­καιώ­μα­τα τα­ξι­κά, δο­λο­φό­νοι αμε­ρι­κα­νοί, σο­σια­λι­σμός και τέ­τοια. Σώνει και καλά να χά­σου­με τα τα­ξί­δια.

Άλ­λα­ξε και η γραμ­μα­τι­κή. Αρ­σε­νι­κό, θη­λυ­κό, τρίτο φύλο και ου­δέ­τε­ρο. Το τε­λευ­ταίο πέ­ρα­σε και στους αν­θρώ­πους. Πως λέ­γα­με το τρα­πέ­ζι, το ζώο… τώρα λέμε το Δη­μή­τρη, το Μαρία, το κω­λό­παι­δο, αν και το τε­λευ­ταίο προ­ϋ­πήρ­χε.

Με­ρι­κοί, ως ασύ­στο­λοι βι­βλιο­φά­γοι, φω­το­γρα­φί­ζα­με και τα βι­βλία που παίρ­να­με στις δια­κο­πές. Κάτι «Η 18η Μπρυ­μαίρ του Λου­δο­βί­κου…», κάτι «Οι θέ­σεις του Απρί­λη» – κι αυτοί οι χρι­στια­νοί δεν έγρα­ψαν τί­πο­τα για… Αύ­γου­στο, τον «Οδυσ­σέα» του Τζόυς, το «Ανα­ζη­τώ­ντας το Χα­μέ­νο Χρόνο» του Προυστ, τί­πο­τα το σπου­δαίο – ψι­λο­πρά­μα­τα για την πα­ρα­λία. Το «Ένα βήμα μπρος, δυο βή­μα­τα πίσω» το κρα­τού­σα­με για το γυ­μνα­στή­ριο, το χει­μώ­να.

Κι ο και­ρός κύ­λα­γε. Πα­ράλ­λη­λα, τείχη υψώ­νο­νταν σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νά. Εί­χα­με πήξει στο τεί­χος κι έτσι το πράγ­μα έχασε το εν­δια­φέ­ρον του. Ξε­χά­στη­κε και του Βε­ρο­λί­νου.

Στέ­λιος Κα­νά­κης

Δι­δά­σκει στην επαγ­γελ­μα­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και πα­ράλ­λη­λα δρα­στη­ριο­ποιεί­ται σε διά­φο­ρες επι­χει­ρή­σεις, κυ­ρί­ως στο χώρο του βι­βλί­ου. Έχει γρά­ψει, υπό μορφή ημε­ρο­λο­γί­ων, τα «Με τη μου­σι­κή του κό­σμου», «Οι μου­σι­κοί του κό­σμου» και «Δώ­δε­κα μήνες μου­σι­κή». Επί­σης τα βι­βλία «Ιερές Βλα­κεί­ες», Εμπει­ρία Εκ­δο­τι­κή 1η και 2η έκ­δο­ση – Εκ­δό­σεις Εντύ­ποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκ­δό­σεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κε­φά­λι μας», Εκ­δό­σεις Εντύ­ποις.

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΣΚΑΚΙ ? ΑΝ ΝΑΙ -ΜΑΘΕ Για Το «Ματς του Αιώνα» Το 1970 !!

***

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η ΕΣΣΔ από πολύ νωρίς είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως η μεγάλη σκακιστική υπερδύναμη. 

Κυρίως από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα, όλος ο σκακιστικός κόσμος παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την εμφάνιση του σοβιετικού «σκακιστικού θαύματος». 

Κι αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε οφείλεται σε κάποια ιδιομορφία του Σοβιετικού πολίτη. 

Ήδη από τη δεκαετία του 1930, το σκάκι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εκπαιδευτικού συστήματος και ο αριθμός των εγγεγραμμένων σε σκακιστικούς συλλόγους ξεπερνά τον αστρονομικό αριθμό των πέντε εκατομμυρίων!
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γεννήθηκε η ιδέα μιας μεγάλης συνάντησης, μιας «τιτανομαχίας» ανάμεσα στην πανίσχυρη Εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ και τους καλύτερους σκακιστές του υπόλοιπου κόσμου κι έτσι το περίφημο «Ματς του αιώνα» αποφασίστηκε να γίνει στο Βελιγράδι, από τις 29/3 έως τις 5/4 του 1970. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι από τη 10μελή μικτή του υπόλοιπου κόσμου τα 8 μέλη ήταν πολίτες των υπόλοιπων Σοσιαλιστικών χωρών.
Για την ιστορία το μάτς, έστω και δύσκολα, κέρδισε η Σοβιετική ομάδα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σ’ ένα ανελεύθερο, καταπιεστικό καθεστώς είναι αδύνατον να ευδοκιμήσουν τόσα πολλά, οξυμένα, μαθηματικά μυαλά, τα οποία ταυτόχρονα να αποδέχονται την «καταπίεση»……

***Από την τελετή έναρξης στο Βελιγράδι

Νίκος Βουρτσάνης

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΖΙBΚΟΦ: 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ, ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ:

Μια επιστολή του πρώην ηγέτη της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας Τόντορ Ζίβκοφ κυκλοφορεί ευρέως τις τελευταίες μέρες στη γειτονική χώρα, 20 χρόνια από τη στιγμή στην οποία γράφτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Επιστολή Τόντορ Ζίβκοφ – “Eίναι δικό μου λάθος, που επιτρέψαμε στον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά”

Κατιούσα

Μια επιστολή του πρώην ηγέτη της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας Τόντορ Ζίβκοφ κυκλοφορεί ευρέως τις τελευταίες μέρες στη γειτονική χώρα, 20 χρόνια από τη στιγμή στην οποία γράφτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του. Σε αυτή ο Ζίβκοφ υπενθυμίζει τα επιτεύγματα του σοσιαλιστικού συστήματος, απαντά στις κατηγορίες περί καταστολής και φυλακίσεων, εξηγεί τους λόγους για το προβάδισμα της Δύσης στο βιοτικό επίπεδο, προβλέπει την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή – ορατή και στην εποχή συγγραφής της επιστολής – που θα έφερνε ο καπιταλισμός στη χώρα του τις επόμενες δεκαετίες. Τέλος, κλείνει με έναν αισιόδοξο τόνο, υπογραμμίζοντας πως ο λαός είναι εκείνος που έχει τη δύναμη αν το θέλει να ξαναφέρει το σοσιαλισμό, χωρίς να εμποδιστεί από το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα:

“Αγαπητοί Βούλγαροι, θα ήθελα να σας αποκαλώ σύντροφοι, γιατί αυτοί, ήσασταν για μένα…

Αγαπητοί σύντροφοι,

34 φορές σας απεύθυνα Πρωτοχρονιάτικο χαιρετισμό. Ανασκόπησα, όσα σας είπα κατά τη διάρκεια αυτών των ετών και αποφάσισα να σας μιλήσω για το μέλλον. Όταν λάβετε αυτό το χαιρετισμό, δεν θα είμαι ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά αισθάνομαι υποχρεωμένος να κάνω, κάτι τελευταίο χρήσιμο για τη χώρα μας.

34 φορές, εγώ και το Κόμμα, απολογούμασταν για όλα όσα κάναμε για σάς κατά τη διάρκεια του έτους. Η ανασκόπηση των χαιρετισμών, επισημάνει το μεγάλο άλμα που πετύχαμε ως λαός γι’ αυτά 34 χρόνια.

Ο πληθυσμός της χώρας μας στο πρώτο μου χαιρετισμό, ήταν 7 εκατομμύρια, και στο τελευταίο ήταν 9 εκατομμύρια.

Η οικονομία αναπτύχτηκε 23 φορές. Σκεφτείτε το – όταν διαβάζεται, αυτό το μήνυμα, θα έχουν περάσει, περίπου 30 χρόνια από τότε που η Βουλγαρία εγκατέλειψε το Σοσιαλισμό. Σκεφτείτε αυτά τα 30 χρόνια αν πετύχατε αυτό ,που καταφέραμε τα τελευταία 34 χρόνια; Έχει αναπτυχθεί η οικονομία 23 φορές; Εμείς το κάναμε, ο λαός το πέτυχε, άρα ήταν δυνατόν.

Γιατί δεν συμβαίνει τώρα;

Xτίσαμε χιλιάδες νοσοκομεία και σχολεία. Αυξήσαμε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Γιατί, από το 1989, έχει μειωθεί ξανά; Όταν διαβάζετε, αυτό το μήνυμα μετά από 20 χρόνια, κοιτάξτε πού βρίσκεστε …

Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, που  θα μισούν τον Σοσιαλισμό. Θα πουν – υπήρχαν στρατόπεδα, καταστείλατε τους ανεπιθύμητους.

Η χώρα με τους περισσότερους κρατούμενους στον κόσμο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, το 3% του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Πολύ περισσότερο από ό, τι στη Σοσιαλιστική Βουλγαρία. Αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη καταστολή. Η μεγαλύτερη καταστολή είναι η κυριαρχία των μεγάλων κεφαλαίων και των εταιρειών που καθορίζουν ποιος θα εργαστεί και πόσο θα πάρει. Αυτή η καταστολή είναι, που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις φυλακές μας!

Αλλά και η ΗΠΑ έχουν φυλακές. Κρατούν τους ανθρώπους, που χαρακτηρίζουν ως «τρομοκράτες», χωρίς δίκη και καταδίκη, για απεριόριστο χρόνο. Απαιτούν την έκδοση τους από οποιοδήποτε σημείο του κόσμο και οι περισσότερες χώρες τους υπακούν.

Και για να σας πω, αγαπητοί συμπατριώτες – στο Σοσιαλισμό δε φυλακίσαμε αθώους. Οι συγγενείς τους τώρα περηφανεύονται ,διότι θα ντρεπόταν για το παρελθόν τους. Η αλήθεια είναι, ότι δεν τιμωρήσαμε αθώους. Τιμωρήσαμε εγκληματίες, μεγάλους καπιταλιστές και ολιγαρχίες. Αυτούς, για τους οποίους είμαι πεπεισμένος, πως θα θελήσετε κι` εσείς ένα Λαϊκό Δικαστήριο.

Αγαπητοί φίλοι, πριν φτάσουμε στον Σοσιαλισμό, είχαμε μελετήσει προσεκτικά τον Καπιταλισμό. Είναι πάντα ο ίδιος – ένα σύστημα στο οποίο μικρή ομάδα προνομιούχων, παρασιτεί εις βάρος του λαού, ο οποίος λαός εξαντλείται.

Μετά από 20 χρόνια, που θα διαβάζετε αυτό το μήνυμα, είμαι βέβαιος ότι το κράτος θα κυριέψουν οι εγκληματίες, αυτοί θα γράψουν τους νόμους, θα σας επιβάλλουν φόρους, τέλη, τιμές και όσα άλλα μέσα τους επιτρέπουν. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια μικρή ομάδα από υπερ-πλούσιους ανθρώπους που θα κλέβουν αδιάκριτα και δε θα κρύβονται. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός θα υποφέρει, αλλά θα έχει καθηλωθεί από τη κυριαρχία, το φόβο και την αβεβαιότητα του αύριου.

Ο Καπιταλισμός εξ`αρχης είναι άδικος, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Συγκεντρώνει τον πλούτο και μαζί με αυτόν – τη δύναμη, και τελικά η εξουσία αποδεικνύεται πηγή πλούτου, ενώ ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος. Πάντα έτσι ήταν.

Αγαπητοί Βούλγαροι, θα σας επιδεικνύουν τον Καπιταλισμό ως καλύτερο από τον Σοσιαλισμό μας ξεγελώντας σας.

Πράγματι η Δύση είχε πλεονεκτήματα. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Το τονίζω αυτό – όχι λόγω του καπιταλισμού. Είχε πλεονεκτήματα στην πραγματικότητα εξαιτίας του Σοσιαλισμού. Κάτω από το φόβο του συστήματος μας, οι καπιταλιστές στη Δύση, άρχισαν να κάνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και έτσι βελτίωσαν την κατάστασή τους. Το Σοσιαλιστικό σύστημα βοήθησε τον άνθρωπο στις καπιταλιστικές χώρες, να ζήσει καλύτερα.

Αλλά να ξέρετε- πως μετά τη καταστροφή του Σοσιαλισμού , θα πάρουν όλα όσα είχαν δώσει στους εργάτες τους. Αυτό το καθεστώς ευημερίας, έχει μεγάλο κόστος για τον καπιταλισμό, οπότε θα το αποσυνθέσουν. Χωρίς ανταγωνισμό με τον Σοσιαλισμό, οι εταιρείες και οι τοπικοί ολιγαρχίες θα πάρουν τα πάντα.

Η Δύση ήταν καλύτερη για 2 λόγους – πρώτον είχε μια μεγαλύτερη βιομηχανική ιστορία, είχε αποκτήσει περισσότερη εμπειρία και περισσότερους πόρους. Και δεύτερον, αναγκάστηκε από τον Σοσιαλισμό να εξασφαλίσει καλές συνθήκες για τους λαούς του για να αποφύγει την Επανάσταση.

Εάν συνεχίζαμε με τον Σοσιαλισμό, ίσως μετά από άλλα 20-30 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας, θα είχαμε φτάσει τη Δύση. Παρατηρήστε, ότι είχαμε μόνο 45 χρόνια επιταχυνόμενης ανάπτυξης, κυνηγώντας  κράτη με 400 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας. Αυτή η σύγκριση ήταν άδικη, πράγμα που οδήγησε στο να την αποκαλώ- ηλίθια άρνηση του Σοσιαλισμού.

Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τη Δύση. Είμαι βέβαιος ότι θα δείτε τα συμπτώματα καταστροφής της κοινωνίας τους.. Τα 20 χρόνια είναι αρκετά για να δείτε την πραγματική φύση του Καπιταλισμού.

Μπορείτε, μόνοι σας να το διαπιστώσετε από τις εξελίξεις ,την άνοδο των διεθνών εντάσεων, το ξέσπασμα νέων πολεμικών συγκρούσεων- αυτά είναι τα σημάδια του αυξανόμενου άγριου καπιταλισμού.. Πάντα έτσι ήταν, δεν μπορούν να κρυφτούν.

Αγαπητοί συμπατριώτες, πετύχαμε πολλά όσο ήμασταν μαζί. Και είναι δικό μου λάθος, που επιτρέψαμε στον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά. Ίσως, αν ήμουν πιο σοφός και πιο αποφασιστικός, δεν θα επέτρεπα αυτό που συνέβη το 1989. και να καταστρέψει τις ελπίδες του λαού, αφού συνέβη είμαι υπεύθυνος.Αλλά με το χέρι στη καρδιά, σας λέω ότι υπεύθυνος για την ενδεχόμενη αποκατάσταση του Σοσιαλισμού και τη διόρθωση των λαθών είναι μόνο ο ΛΑΟΣ . Το μέλλον είναι δικό σας. Καταφέραμε μια φορά να νικήσουμε τον Καπιταλισμό, όσο ακατόρθωτο κι` αν φαινόταν. Ανοικοδομήσαμε τον ευτυχισμένο κόσμο του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός είναι ο ΛΑΟΣ, που κατέχει την απόλυτη δύναμη στην κοινωνία. Εάν το θελήσετε ως λαός, μπορείτε να τον αποκτήσετε εκ νέου και κανένα καταπιεστικό καθεστώς δε μπορεί να σας σταματήσει….

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Αυτό, που υπήρχε, εκ νέου θα γίνει…

Πιστεύω σε αυτό …

Todor  Zhivkov, 1998

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: ΤΟ "ΤΙΜΕ" ΦΑΝΕΡΩΝΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 1942 !!

,,εξέφραζε ολοκάθαρα και την εκτίμηση για τον Στάλιν: “Στάλιν: ο σωτήρας του Δυτικού πολιτισμού”.,,

Σαν σήμερα, στις 4 Ιανουαρίου του 1943, πριν 76 χρόνια, το γνωστό περιοδικό «ΤΙΜΕ», κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του τη μορφή του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. 

Ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν σαν “Άνθρωπος της χρονιάς 1942”. 

Ένα εξώφυλλο με μια ωραία εικόνα του σοβιετικού ηγέτη κι ένα συνοδευτικό κείμενο γεμάτο αναφορές και συνειρμούς που θα έκαναν τους σημερινούς «ιστορικούς» και«δημοσιολόγους» της θεωρίας των δύο άκρων να κοκκινίζουν από αντικομουνιστική κι αντισοβιετική ιερή μανία εναντίον του περιοδικού. Μέχρι και “Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού” τον αποκαλούσαν.

Μάνος Δούκας

Όχι. Δεν είχε “κολλήσει” προσωπολατρία το περιοδικό. Ούτε είχε αρχίσει να αλληθωρίζει φιλοσοβιετικά.

Το κλίμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη

Ήταν τότε που όλη η ανθρωπότητα είχε μείνει με κομμένη την ανάσα μπροστά στην επική άμυνα και αντεπίθεση της ΕΣΣΔ απέναντι στο Χίτλερ. 

Ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Χίτλερ προχωρούσε παντού ακάθεκτος. 

Κατάπινε χώρες – ακόμα και υπερδυνάμεις σαν τη Γαλλία – με μια χαψιά. Είχε προχωρήσει μέσα στην ΕΣΣΔ, μέχρι τα πρόθυρα της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλιγκραντ και του Καυκάσου, σ’ όλο το τεράστιο ανατολικό μέτωπο.

Ο κόσμος ήταν παγωμένος και ανήσυχος. Απλοί άνθρωποι και ηγέτες της αντιχιτλερικής συμμαχίας, περίμεναν με ανυπομονησία μια κάποια νίκη. Κι αυτή πιά την περίμεναν από τον κόκκινο στρατό. Αφού το ανατολικό μέτωπο ήταν εκεί που φαινόταν από τότε ότι κρίνεται ο πόλεμος. 

Από τη μάχη της Μόσχας, που ο κόκκινος στρατός έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του, αλλά τίποτα δεν είχε κριθεί ακόμα. Από τις δυνάμεις που ήταν αντιμέτωπες. Από το ότι οι Γερμανοί είχαν στην ανατολή το 75% του στρατού τους.

Μη ξεχνάμε ότι στη Δύση, πριν το 1941, οι ηγέτες κι οι μυστικές υπηρεσίες, «μπουκωμένες» από τις προπαγάνδες των αντισοβιετικών κάθε είδους (Γκαίμπελς, Τρότσκι, Χέρστ, κλπ) , πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ θα αντέξει την επίθεση του Χίτλερ μερικές μόνο εβδομάδες, όπως ισχυριζόταν κι ο ίδιος Χίτλερ. 

Ότι μόλις ξεκινήσει η επίθεση οι λαοί κι οι εθνότητες της ΕΣΣΔ θα αποσχιστούν από την ΕΣΣΔ. 

Ότι κάποιο πραξικόπημα θα ανατρέψει το Στάλιν (αυτό που ετοίμαζε η Γκεστάπο με τους τροτσκιστές) και θα γίνει στη Ρωσία κυβέρνηση φιλοχιτλερική. Ότι η οικονομία δεν θα αντέξει. 

Κι ότι ο στρατός είναι «διαλυμένος» και χωρίς ικανή ηγεσία, λόγω των λεγόμενων «εκκαθαρίσεων του 1936».

Και μετά διαψεύστηκαν οικτρά. Διαψεύστηκαν ως προς την αντοχή της ΕΣΣΔ, ως προς τις δυνατότητες της οικονομίας της, ως προς την ενότητα και την ομοψυχία του λαού της στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας.

«Και μετά οι λαοί αποκτήσανε Στάλιγκραντ” (Φ. Αγγουλές).

Η μάχη του Στάλιγκραντ είχε αρχίσει στα τέλη Ιούνη του 1942.

Στο ΤΙΜΕ, είχαν “σοβιετικό” εξώφυλλο και τον προηγούμενο μήνα (14 Δεκεμβρίου του 1942), που ήταν αφιέρωμα – σε ποιόν άλλον – στον Ζούκωφ.

Η επιλογή τους δικαιώθηκε όταν 5 μέρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού (στις 19/11/1942) ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού, από βορά και νότο του μετώπου του Στάλιγκραντ, που οδήγησε στην περικύκλωση της Γερμανικής στρατιάς του Φ. Πάουλους κι όλος ο κόσμος περίμενε την παράδοσή τους ή την όποια άλλη πιθανή εξέλιξη.

Με την είσοδο της νέας χρονιάς, στις 4 Ιανουαρίου 1943, (όπως είδαμε), το περιοδικό ανακήρυξε τον Στάλιν άνθρωπο της χρονιάς 1942. Πριν βγει ο μήνας, η στρατιά του Φον Πάουλους είχε παραδοθεί. Το γόητρο και το περίφημο «αήττητο» της Γερμανικής Βέρμαχτ είχε γίνει κουρέλια.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1943, πάλι το ΤΙΜΕ είχε πρωτοσέλιδο τον σοβιετικό στρατιωτικό F. Golikov, διευθυντή της υπηρεσίας πληροφοριών του σοβιετικού στρατού και τίτλο « πόσα ποτάμια πρέπει να περάσει ο κόκκινος στρατός», προαναγγέλλοντας επί της ουσίας την επική επέλαση του κόκκινου στρατού από τη Μόσχα και το Στάλιγκραντ μέχρι το Βερολίνο. Πράγματι, χρειάστηκαν πολλές διαβάσεις μεγάλων ποταμών στον κόκκινο στρατό, μέχρι να μπει στο Βερολίνο.

Έλεγε το άρθρο του ΤΙΜΕ, με αφορμή την αρχή της κούρσας του κόκκινου στρατού να σπρώξει τους ναζί έξω από τα σοβιετικά σύνορα : «Ήταν δύσκολο να κατανοήσουμε ποιες νέες νίκες θα φαινόταν δυνατές στο τέλος της περασμένης εβδομάδας. Αυτή η περασμένη εβδομάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη εβδομάδα του πολέμου για το στρατό της Ρωσίας. Οι θρίαμβοι της εβδομάδας ήταν φοβεροί. Νέες δυνατότητες ξεδιπλώθηκαν, οι οποίες πριν από ένα μήνα θα φαινόταν μάλλον αποκυήματα αισιόδοξης φαντασίας». Πίσω από τον σοβιετικό αξιωματούχο έχουν σχεδιαστεί οι αιχμές των σοβιετικών αντεπιθέσεων για την απώθηση των εχθρών Αντίστοιχο εξώφυλλο είχε το LIFE, κι ήταν ολόκληρο αφιερωμένο στην ΕΣΣΔ, στις 29 Μαρτίου 1943. Πάλι με τη φωτογραφία του Στάλιν.

Τέσσερεις μήνες με εξώφυλλα παρμένα από το ανατολικό μέτωπο.

Παγκόσμια ανακούφιση και αναγνώριση

Το εξώφυλλο αυτό λοιπόν με τον “άνθρωπο της χρονιάς Στάλιν”, ήταν ουσιαστικά ένα “ουφ” ανακούφισης, της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που αντιλαμβανόταν ή ένοιωθε απλώς τη στροφή του πολέμου. 

Ένοιωθε τη νίκη των συμμάχων. Ένοιωθε ότι ο πόλεμος από κει και πέρα θα γύριζε ανάποδα. Ότι από δω και πέρα αρχίζει το κυνήγι των ναζί μέχρι το Βερολίνο. 

Θαύμαζε τον ηρωισμό, την αντοχή και τις δυνατότητες της σοβιετικής οικονομίας. Τιμούσε τα εκατομμύρια των νεκρών. 

Αλλά ταυτόχρονα αναγνώριζε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η ΕΣΣΔ πολεμάει μόνη της για λογαριασμό όλου του κόσμου. Αυτό εξέφραζε ολοκάθαρα και η εκτίμηση για τον Στάλιν: “Στάλιν: ο σωτήρας του Δυτικού πολιτισμού”.

Ίσως λίγοι διορατικοί μπορούσαν τότε να φανταστούν τι θα έγραφε το ΤΙΜΕ μερικά χρόνια αργότερα (μετά το 1945). 

Κι ακόμα λιγότεροι ότι θα υπήρχαν κάποιοι που θα τολμούσαν να αποπειραθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου και να εξισώσουν τον Χίτλερ με το Στάλιν και τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Ας ξαναδιαβάσουν λοιπόν τα δικά τους γραπτά, όπως έχουν αποτυπωθεί στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα.

Το περιοδικό ΤΙΜΕ, είχε κι άλλες φορές στο εξώφυλλο τον Στάλιν ή άλλους σοβιετικούς ηγέτες του στρατού (π.χ. το στρατάρχη του πυροβολικού Βορονόφ). 

Παραθέτω παρακάτω μερικά τέτοια παραδείγματα, ασχολίαστα.

Μάνος Δούκας

"Δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα στη ψυχή μου. Ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας" (Μαγιακόφσκι).

Διαβάστε περισσότερα