,,συμπορευόμενοι με τους εργατοπατέρες, τους νομιμοποιούν, στηρίζουν τους βρικόλακες της τάξης τους,,

,,είναι εντυ­πω­σια­κή η αδυ­να­μία τους να ανα­ρω­τη­θούν τα αυ­το­νό­η­τα:
«Τι θέ­λου­με εδώ»; «Γιατί τους στη­ρί­ζου­με και τους τρο­φο­δο­τού­με»; «Έχου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα κοινά με τους προ­δό­τες της ερ­γα­τι­κής τάξης παρά με το ΠΑΜΕ»; «Ποιους εξυ­πη­ρε­τού­με»;,,

Η τα­ξι­κή «μο­να­ξιά» του ΠΑΜΕ και τα δε­κα­νί­κια των ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Ανέ­βαι­νε η με­γά­λη απερ­για­κή δια­δή­λω­ση του ΠΑΜΕ την Πα­νε­πι­στη­μί­ου, ξε­τυ­λί­γο­ντας το τα­ξι­κό λαϊκό κου­βά­ρι της συ­γκέ­ντρω­σης στην Ομό­νοια και τους γύρω δρό­μους. Ομό­νοια, Αιό­λου, Πα­νε­πι­στη­μί­ου, Σύ­νταγ­μα, Β. Σο­φί­ας, πρε­σβεία των φο­νιά­δων των λαών Αμε­ρι­κά­νων. Στο Σύ­νταγ­μα η κο­ρυ­φή, στην Ομό­νοια το τέλος.
Πα­ρα­κάμ­πτο­ντας 40 πανό και καμιά τε­τρα­κο­σα­ριά νο­μα­ταί­ους (πε­ρί­που 10 ανά πανό) που ‘χαν απλω­θεί ως ξινός τρα­χα­νάς της αι­σχρής ερ­γα­το­πα­τε­ρί­στι­κης συ­μπό­ρευ­σης στο ύψος της Κλαυθ­μώ­νος. 

«Αραία-αραία να φαι­νό­μα­στε καμία δε­κα­ρέα». Οι πεμ­πτο­φα­λαγ­γί­τες ερ­γα­το­πα­τέ­ρες και τα δε­κα­νί­κια των ομά­δων και των γκρου­πού­σκου­λων που τους ακο­λου­θούν. 

Οι Πα­να­γό­που­λοι, οι με­τα­μνη­μο­νια­κώς αντι­μνη­μο­νια­κοί Λα­ε­τζή­δες, η κω­μι­κή Πλεύ­ση, το σχι­ζο­φρε­νι­κό ΕΠΑΜ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Όλοι μαζί κι όμως αθλί­ως λει­ψοί και θλι­βε­ροί. Ακόμη κι αν δε­χθού­με την αθω­ό­τη­τα των συ­να­θροι­σμέ­νων (όχι όμως και των ηγε­τί­σκων τους), είναι εντυ­πω­σια­κή η αδυ­να­μία τους να ανα­ρω­τη­θούν τα αυ­το­νό­η­τα:
«Τι θέ­λου­με εδώ»; «Γιατί τους στη­ρί­ζου­με και τους τρο­φο­δο­τού­με»; «Έχου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα κοινά με τους προ­δό­τες της ερ­γα­τι­κής τάξης παρά με το ΠΑΜΕ»; «Ποιους εξυ­πη­ρε­τού­με»;

Αδυ­να­τούν να αντι­λη­φθούν πως συ­μπο­ρευό­με­νοι με τους ερ­γα­το­πα­τέ­ρες, τους νο­μι­μο­ποιούν, στη­ρί­ζουν τους βρι­κό­λα­κες της τάξης τους, πριο­νί­ζουν και δια­σπούν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, μά­λι­στα σε ιδιαί­τε­ρα δύ­σκο­λες στιγ­μές γε­νι­κής επί­θε­σης ενα­ντί­ον των ερ­γα­ζό­με­νων και των δι­καιω­μά­των τους. 

Αδυ­να­τούν να κα­τα­λά­βουν πως χωρίς αυ­τούς – έστω τους με­ρι­κούς εκα­το­ντά­δες, οι που­λη­μέ­νοι ερ­γα­το­πα­τέ­ρες δεν θα ‘βρι­σκαν ούτε βα­στά­ζους για τα πανό τους.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης – φυλακές. Η νέα μορφή δουλείας που επιβάλλεται στις ΗΠΑ:

,,Στις φυλακές των ΗΠΑ (πολιτειακές, ομοσπονδιακές, ιδιωτικές) σήμερα, κρατούνται πάνω από 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι.[2] 

Βάσει των ίδιων στατιστικών, 2,7 εκατομμύρια παιδιά έχουν τον ένα γονιό τους στις φυλακές. 

Ο εγκλεισμός, συν τω χρόνω, όλο και περισσότερων αμερικανών στις φυλακές έχει αναχθεί σε μια εξόχως επικερδή δραστηριότητα – βιομηχανία για την αμερικάνικη (καπιταλιστική) οικονομία. 

Στην οποία αποτυπώνεται αγρίως η καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων, φαινόμενο που τείνει να γενικευτεί. 

Εργασία που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αμείβεται με 1,25 δολάρια την ώρα, δηλαδή μόλις δέκα (10) δολάρια το 8ωρο!,,

Είναι τα στρατόπεδα… αμερικάνικα…

Οι ΗΠΑ αντιστοιχούν στο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι φυλακισμένοι τους αντιστοιχούν στο 25% (!!!) του παγκόσμιου πληθυσμού φυλακισμένων. Στις αμερικάνικες φυλακές – πραγματικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, κρατούνται σήμερα μισό εκατομμύριο περισσότεροι άνθρωποι απ’ ότι στην Κίνα, της οποίας ο πληθυσμός είναι πενταπλάσιος των ΗΠΑ.[1]

Κατά δήλωση της Σάλι Γιέϊτς, της αμερικανίδας αναπληρώτριας γενικής εισαγγελέα, από τη δεκαετία του ’80, ενώ ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά 30% ο αντίστοιχος στις φυλακές έχει αυξηθεί κατά 800%.

Στις φυλακές των ΗΠΑ (πολιτειακές, ομοσπονδιακές, ιδιωτικές) σήμερα, κρατούνται πάνω από 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι.[2] 

Βάσει των ίδιων στατιστικών, 2,7 εκατομμύρια παιδιά έχουν τον ένα γονιό τους στις φυλακές. 

Ο εγκλεισμός, συν τω χρόνω, όλο και περισσότερων αμερικανών στις φυλακές έχει αναχθεί σε μια εξόχως επικερδή δραστηριότητα – βιομηχανία για την αμερικάνικη (καπιταλιστική) οικονομία. 

Στην οποία αποτυπώνεται αγρίως η καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων, φαινόμενο που τείνει να γενικευτεί. 

Εργασία που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αμείβεται με 1,25 δολάρια την ώρα, δηλαδή μόλις δέκα (10) δολάρια το 8ωρο!

Οι φυλακές – στρατόπεδα τείνουν να ιδιωτικοποιούνται. Ενώ δέκα χρόνια πριν υπήρχαν μόνο πέντε (5) ιδιωτικές φυλακές με περίπου 2.000 κρατούμενους, σήμερα έχουν φτάσει τις εκατό (100) με 62.000 έγκλειστους. 

Στο τέλος της δεκαετίας, ο αριθμός κρατουμένων στις ιδιωτικές φυλακές θα φτάσει τους 360.000. 

Στον τομέα ήδη δραστηριοποιούνται 18 εταιρείες σε 27 αμερικανικές πολιτείες. 

Πρόκειται για την μεγαλύτερη εμπορική δραστηριότητα στο σύμπλεγμα σωφρονισμού των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, η ομοσπονδιακή υπηρεσία μετανάστευσης και τελωνείων πληρώνει στη CCA[3] 90 δολάρια την ημέρα για κάθε κρατούμενο στις ιδιωτικές φυλακές.[4]

Σε πάνω από 37 πολιτείες έχει νομιμοποιηθεί η χρήση της εργατικής δύναμης των κρατουμένων από εταιρείες, με αποτέλεσμα πολλές να εγκαθιστούν τις παραγωγικές δραστηριότητές τους εντός των φυλακών. Σύμφωνα με την έρευνα της Palaez, στη σχετική λίστα περιλαμβάνεται η αφρόκρεμα των αμερικανικών εταιρειών: 

ΙΒΜ, Boeing, Motorola, Microsoft, Dell, Compaq, Intel, Texas Instruments και πολλές άλλες.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης – φυλακές. Η νέα μορφή δουλείας που επιβάλλεται στις ΗΠΑ 

μέσω των φυλακών-κάτεργων καταναγκαστικής εργασίας.

[1] Αποκαλυπτική έρευνα που υπογράφει η Περουβιανή δημοσιογράφος Vicky Palaez, ρεπόρτερ ερευνήτρια της ισπανόφωνης εφημερίδας της Νέας Υόρκης El Diario La Presna

[2] Σύμφωνα με το ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικό Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (Centre for Research on Globalization, CRG), που εδρεύει στο Μόντρεαλ του Καναδά.

[3] Μεγάλη εταιρία ιδιωτικών φυλακών. Μαζί με την Wackenhut –ο γνωστός πολυεθνικός όμιλος υπηρεσιών ασφαλείας–, ελέγχουν το 75% της «αγοράς».

[4] Στοιχεία του πρακτορείου Bloomberg.

Του Στέλιου Κανάκη //

Το της εργατικής τάξης «νόμιμον»

από:

STELIOS KANAKIS·ΠΈΜΠΤΗ, 20 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2017

«Προσέταττε γαρ ο νόμος τους υπέρ εξήκοντα έτη γεγονότας κωνειάζεσθαι και του διαρκείν τοις άλλοις την τροφήν».

Κι επί το νεοελληνικότερον: «Να παίρνουν κώνειο όσοι ξεπερνούν τα εξήντα χρόνια της ζωής τους και να πεθαίνουν, ώστε να επαρκεί η τροφή για τους υπόλοιπους».

Αυτό ήταν το «Κείων νόμιμον». Στην αρχαία Κέα με αιτία την πολιορκία από τους Αθηναίους.

Σήμερα με εξαφανίζει η αστική τάξη. Είμαι των πεντακοσίων ευρώ. Ακόμη χειρότερα, είμαι άνεργος. Είτε έτσι - είτε αλλιώς είμαι ξοφλημένος. Γύρω μου ανασφάλεια, φτώχεια, δυστυχία. Ξεθεμελιώνουν τα πάντα. Εργατικά δικαιώματα, συνταξιοδοτικά, περίθαλψη, υγεία, παιδεία, πολιτισμό.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, σε πείσμα της απύθμενης ανικανότητας να την αντιληφθούμε. 

Κι όσο θα αδυνατούμε, θα βγαίνει κάθε Ξαφαδούλα, κάθε Καμμένο φασιστοειδές και σάπιο Βερυκιοειδές (να ‘ταν οι μόνοι) να τυμβωρυχεί πάνω μας.

Σε τέτοιες στιγμές, που κι η αυτοδικία ακόμη εμπλουτίζεται σε περιεχόμενο, που πρέπει να επιβληθεί το της εργατικής τάξης «νόμιμον», χαζεύουμε απαθείς τους δημίους μας και τα φερέφωνά τους, ως η αγελάδα τα τρένα που περνούν.

Αλλά τι ανάγκη έχουμε; Μπορούμε να… ταξιδεύουμε και να λέμε τη… γνώμη μας.

,,Οι άνθρωποι φοβούνται ότι δεν καταλαβαίνουν και μαθαίνουν εύκολα να φοβούνται,,

Η κραυγή

Του:ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΝΑΚΗ

(σχετικά με έρευνα του ΕΚΚΕ)1

Το 65% των Ελλήνων θεωρούν ότι οι μετανάστες κάνουν κακό στην ελληνική οικονομία. Το 59% ότι τους παίρνουν τις δουλειές τους. Το 59% ότι κάνουν περισσότερη χρήση των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας από όσο συνεισφέρουν σε επίπεδο φόρων (αυτό κρατείστε το, έχει βαθύτερη σημασία).

 Ένα 57% θεωρεί πως η πολιτιστική ζωή της Ελλάδας υποβαθμίζεται λόγω των μεταναστών (κι αυτό έχει βαθύτερη σημασία).

Ας πάμε δυο χιλιάδες χρόνια πριν στο Κολοσσαίο. Όταν οι θεατές, απ’ τις κερκίδες του, ζητούσαν από τον ρωμαίο αυτοκράτορα τον θάνατο του μονομάχου. 

Ίσως να φαίνεται περίεργο, αλλά την ίδια απαίτηση εξέφραζαν και μονομάχοι.

Μ’ ένα άλμα μιάμισης χιλιετίας βρισκόμαστε στη σκοτεινιά του μεσαίωνα.

 Η οσμή της καμένης σάρκας από τις χιλιάδες των ψημένων στην πυρά του θεού των χριστιανών πλανάται ολούθε. 

Ένας από τους τελευταίους ήταν ο μέγας Τζορντάνο Μπρούνο2.

 Υπέθεσε κι άλλους κόσμους, σε άλλους γαλαξίες. Η εκκλησία τον καταδίκασε. Ο όχλος παρακολουθούσαν το ψήσιμό του. Στις μάζες και τους δυνάστες τους αρκούσε το φτωχό γεωκεντρικό (θεοκεντρικό) σύστημα.

Ίσα με έναν αιώνα αργότερα, στον πρώιμο καπιταλισμό της Βρετανικής αυτοκρατορίας οι ξεσηκωμένοι εργάτες καταστρέφουν τις μηχανές, θαρρώντας πως είναι αυτές που εντατικοποιούν ή παίρνουν τις δουλειές τους. 

Εισέπρατταν το αποτέλεσμα μιας μεγάλης αλλαγής που επέλαυνε, αγνοούσαν όμως τα αίτια.

Στις αρχές του 20ου αιώνα οι αυτόχθονες Έλληνες προπηλάκιζαν, απομόνωναν και χλεύαζαν τους μικρασιάτες πρόσφυγες. 

Έπρεπε να ζήσουν και θαρρούσαν πως ήταν οι νεοφερμένοι που τους έπαιρναν το ψωμί. Κι οι «παστρικές» πως θα ‘παιρναν τους… άντρες τους.

Στο μεσοπόλεμο, στις πόλεις ένθεν – κακείθεν των ποταμών Ρήνου, Έλβα, Σπρέε και άλλων, οι άνθρωποι έμαθαν να ευφραίνονται από την καύση βιβλίων και σπιτιών. 

Τα βιβλία ήταν απρόσιτα, έτσι κι αλλιώς, από τον όχλο και τα σπίτια ήταν των Εβραίων. Η χώρα έπρεπε να κερδίσει ζωτικό χώρο. Κι οι Γερμανοί να ζήσουν καλύτερα.

Κάποιοι από δαύτους που επέστρεψαν ζωντανοί, ίσως να ‘ταν σε χειρότερη μοίρα από τους πεθαμένους ομοεθνείς τους, που αντάλλαξαν την εθνική τους υπερηφάνεια με ένα λάκκο Σοβιετικής γης. 

Ξόδεψαν την υπόλοιπη ζωή τους αναλογιζόμενοι το απόκοσμο συναίσθημα, όταν τους έφταναν οι νότες των μεγαφώνων του πολιορκημένου Λένινγκραντ από την έβδομη συμφωνία του Σοστακόβιτς.

 Κατά πάσα πιθανότητα δεν κατάλαβαν ποτέ.

Οι άνθρωποι φοβούνται ότι δεν καταλαβαίνουν και μαθαίνουν εύκολα να φοβούνται.

Η κραυγή. Πίνακας του Έντβαρτ Μουνκ

Σ’ όλες τις μαύρες στιγμές της ανθρωπότητας, οι αδίκως στερημένες, χυδαία εξαθλιωμένες και εντέχνως φοβισμένες μάζες επέδειξαν ανάλογη συμπεριφορά.

 Ο αφιονισμένος όχλος πάντα κραύγαζε γύρω από τις πυρωμένες σκοτεινιές, οσφραινόμενος την τσίκνα της ανθρώπινης σάρκας των διαφορετικών.

Δεν με ξενίζει το αποτέλεσμα της έρευνας. 

Ζούμε στην εποχή που θάβονται τα σφυροδρέπανα και στήνονται σταυροί. Όπως κάποτε θάβονταν οι κλασσικοί κίονες και πάνω τους φύτρωναν εκκλησίες. 

Γύρω μας οι φωτιές έχουν αρπάξει για τα καλά. Κι όσο αυτό θα απλώνεται, τόσο το διαφορετικό θα γίνεται λιγότερο κατανοητό και έτσι θα φοβίζει ακόμη περισσότερο.

Εκείνο το 57% είναι που με φοβίζει που θεωρεί πως η πολιτιστική ζωή της Ελλάδας υποβαθμίζεται λόγω των προσφύγων. 

Μάθαμε να κολυμπάμε στα λύματα του υποπολιτισμού, κι αγνοούμε τα γράμματα, τις νότες, τις πλαστικές γραμμές. 

Απωλέσαμε την καλαισθησία στον ήχο των βρυχηθμών, τη χρωματική πανδαισία για το γκρίζο του μέλλοντός μας. 

Σερνόμαστε μπροστά από κάθε απάτη των εκπροσώπων του τρομακτικού αλλά και ανόητου θεού μας. Και φοβόμαστε μπας και οι γείτονες μαγαρίσουν το αισχρό μας τίποτα.

 Όταν στις χώρες τους – λίκνα του πολιτισμού η φωτιά του κέρδους απανθράκωσε γέρους και νέους, γονείς και παιδιά. Φωτιά που όλο και ζυγώνει στην αυλή μας.

Μα ακόμη περισσότερο με τρομάζει το 59% που θεωρεί ότι οι μετανάστες κάνουν περισσότερη χρήση των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας από όσο συνεισφέρουν σε επίπεδο φόρων. 

Αυτοί οι δύστυχοι που τους εμφύσησαν την έννοια της ανταποδοτικότητας 

στην υγεία. Στη ζωή. Στο θάνατο.

Έτσι αποκρουστικός είναι ο φασισμός από τα γεννοφάσκια του και τρομακτικός έστω κι αν φαντάζει ακατανόητος.

Στέλιος Κανάκης – stelioskanakis@yahoo.gr

[1] Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, 2017 

[2] Ιταλός φιλόσοφος, μαθηματικός, ποιητής και αστρονόμος.»Δεν υπάρχει κανένα άστρο στο κέντρο του σύμπαντος, διότι το σύμπαν εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις με τον ίδιο τρόπο. Κάθε αστέρι είναι ένας ήλιος σαν το δικό μας, και γύρω από το καθένα από αυτά τα αστέρια περιστρέφονται άλλοι πλανήτες, αόρατοι στα μάτια μας, αλλά υπάρχουν.»»Συνεπώς, υπάρχουν αναρίθμητοι ήλιοι και άπειρος αριθμός Γαιών που περιστρέφονται γύρω από αυτούς τους ήλιους, σαν τις επτά «Γαίες», η Γη, η Σελήνη, και οι πέντε τότε γνωστοί πλανήτες: ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος που βλέπουμε να περιστρέφονται γύρω από τον κοντινό μας ήλιο.»(Giordano Bruno, De l’infinito universo et Mondi, 1584). Για τα ανωτέρω, κάηκε στην πυρά στις 17 Φεβρουαρίου του 1600. Κατά την καταδίκη του είπε στους δολοφόνους του:«Πιθανόν εσείς, κριτές μου, να ανακοινώνετε την καταδίκη εναντίον μου με μεγαλύτερο φόβο απ’ ότι τη δέχομαι εγώ».

τέκνον μου: είδες τον Παπά ;;

Ένας παπάς, παρ’ ολίγον… αστροναύτης

Θα μπορούσε να έχει γίνει… αστροναύτης... Παπάς σε χωριουδάκι, αποφάσισε και προτίμησε την επισκοπική μίτρα και την πατερίτσα (ποιμαντορική ράβδος) από την αστροναυτική κάσκα. 

Έγινε, λοιπόν, ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Για την περίπτωση που σας ενδιαφέρει είναι ο εκατοστός δέκατος έβδομος (117ος) από τον απόστολο Παύλο. Τώρα πως το μετράνε, είναι απορίας άξιο.

από: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ • 12/1/2017

Ο μητροπολίτης, κύριος Νικόλαος Χατζηνικολάου, είναι σπουδαγμένος άνθρωπος, με εντυπωσιακό βιογραφικό. 

Σπούδασε Φυσική στο ΑΠΘ, Αστροφυσική στο Harvard και Μηχανολογία στο MIT. Απόκτησε μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε Ιατρική, Μαθηματικά και Αστρονομία. Διετέλεσε μέχρι και επιστημονικός συνεργάτης της NASA.

Θα μπορούσε να έχει γίνει… αστροναύτης. Ένας φυσικός, ένας γιατρός, ένας μηχανικός έστω.

Παραδόξως, η αιτιοκρατία της Φυσικής και των άλλων επιστημών, οι γνώσεις βιολογίας που απόκτησε, η Θεωρία της Εξέλιξης – που δεν μπορεί, κάτι θα πήρε το αυτί του, δεν στάθηκαν ικανές να καλύψουν τις επιστημονικές και φιλοσοφικές ανησυχίες του.

Δεν κατάφερε να παρασυρθεί από την ανίερη στάση πλήθους άλλων επιστημόνων, υβριστών, που χρειάστηκε να παίξουν το κεφάλι τους – πολλοί το έχασαν (εντελώς… δικαιολογημένα), στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την επιστήμη, ενάντια σε ιερά και όσια. Ίσως δεν έτυχε να σταθεί κάτω από κάποια μηλιά – ενδεχομένως λόγω της βιβλικής απέχθειας προς το συγκεκριμένο φρούτο, ώστε ο πίπτων επί της κεφαλής του καρπός (ανάλογο γεγονός εικάζεται για τον Νεύτωνα), να τον αφυπνίσει επιστημονικά και να τον παρασύρει θεολογικά. Άλλωστε, η σχέση του με τα μήλα έχει πληρωθεί με το δάγκωμα της Εύας, όπως αυτό απεικονίζεται στους υπολογιστές της Apple, που καλό είναι να τους αποφεύγουμε.

Αντιθέτως, οδηγήθηκε στη θεολογία και προϊόντος του χρόνου, αναρωτήθηκε «αν ήθελε να γίνει ένας πανεπιστήμων, ένας οικογενειάρχης με πολλά σπίτια…» (βλέπετε είναι απολύτως συνηθισμένο οι οικογενειάρχες να έχουν πολλά σπίτια, σ’ αυτή τη χώρα) ή «ένας παπάς σε χωριουδάκι».

Παπάς σε χωριουδάκι, αποφάσισε και προτίμησε την επισκοπική μίτρα και την πατερίτσα (ποιμαντορική ράβδος) από την αστροναυτική κάσκα. 

Έγινε, λοιπόν, ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Για την περίπτωση που σας ενδιαφέρει είναι ο εκατοστός δέκατος έβδομος (117ος) από τον απόστολο Παύλο. Τώρα πως το μετράνε, είναι απορίας άξιο.

Ως μητροπολίτης, έχει επιδείξει τον αυτονόητο ζήλο για τα εκκλησιαστικά και οξυμένα κοινωνικά ζητήματα και άλλα τινά φιλοσοφικά ερωτήματα, που απασχολούν το ταλαίπωρο ποίμνιο.

Με τη βοήθεια του αμόλυντου επιστημονικού του υποβάθρου και της σχέσης που ανέπτυξε με τον μοναχό και άγιο Παΐσιο και τον τάφο του αγίου Νεκταρίου – όπου συχνά περνά μια ολόκληρη μέρα, στηλίτευσε διάφορα φαινόμενα και δημοσιοποίησε τον προβληματισμό του, ειδικά σε φλέγοντα ζητήματα του θυματοποιημένου από την καπιταλιστική κρίση εκκλησιάσματος.

Από την αθανασία[1] και πώς να την αποκτήσουμε, την πολιτική κηδεία[2], την καύση των νεκρών[3], που δεν είναι ατομικό δικαίωμα των πεθαμένων, αφού πια, είναι τέτοιοι και δεν δύνανται να το στηρίξουν, τα υγιή νεκροταφεία[4] που στερούνται μικροβίων, αφού δεν τα… βλέπουμε, την «υλιστική» και «κατευθυνόμενη» παιδεία[5].

Σχετικά με τη δωρεά οργάνων[6], ανορθώνει το επιστημονικό ανάστημά του και με παρρησία υποστηρίζει πως πρόκειται για ζήτημα που πρέπει να εκφράζεται και όχι να εικάζεται. 

Θέτει έτσι προ των ευθυνών του, τον ευρισκόμενο σε κώμα ασθενή και απαιτεί να συνέλθει, να εκφράσει την θέλησή του για δωρεά των οργάνων του και στη συνέχεια, να ξαναπέσει σε κώμα, με την ησυχία του.

Για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή[7], διατυπώνει την εύλογη ανησυχία του για το μέλλον που θα έχουν τα παραμένοντα κατεψυγμένα έμβρυα, υπενθυμίζοντας βεβαίως, πως η σύλληψη του κάθε ανθρώπου (εννοεί την γονιμοποίηση του ωαρίου κι όχι την σύλληψη από την αστυνομία) είναι θέλημα θεού.

 Γι αυτό ακριβώς, και η συνουσία χωρίς αναπαραγωγή αλλά και η αναπαραγωγή χωρίς συνουσία είναι ανησυχητικές καταστάσεις. 

Ειδικά με την τελευταία παράγραφο είναι σαφής ο υπαινιγμός του, για τον ύποπτο ρόλο των εταιρειών ειδών και μεθόδων αντισύλληψης και την ολέθρια επίδρασή τους στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους της χώρας. 

Χώρια που η αναπαραγωγή χωρίς συνουσία είναι καθαρώς θεϊκή δεξιότητα.

Επίσης και εδώ ακριβώς είναι που αναδεικνύεται περίτρανα το επιστημονικό υπόβαθρο και ο μητροπολίτης – επιστήμων προβαίνει σε επιστημονικά άλματα, καθώς αναφέρεται εκτενώς στην περιγραφή για τη μορφή, τις ιδιότητες και τα «σημάδια της χάριτος, τις αποδείξεις του μαρτυρίου ή τις επιβεβαιώσεις αγάπης» που θα φέρουν και θα κοσμούν τα… αναστημένα σώματά μας, όταν με το καλό επανέλθουμε στον μάταιο τούτο κόσμο[8]. 

Κατά την γλαφυρή περιγραφή του, την οποία και παραθέτω ολόκληρη, συνεπικουρείται από τους Πατέρες, το βιβλίο της Αποκάλυψης, τον Μέγα Αθανάσιο, τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον όσιο Σισώη, τον αββά Παμβώ, τις πράξεις Αποστόλων και άλλους ερευνητές και επιστημονικά συγγράμματα και αποτυπώνει με ενάργεια το αναστημένο σώμα. 

Προς επίρρωση δε των λόγων του, αναδεικνύει το κάλλος των λειψανοθηκών, των οστεοφυλακίων και των λειψάνων.

Αλλά ο σεβασμιότατος μητροπολίτης – επιστήμων, υπερέβη εαυτόν. 

Προσφάτως και επί τη ευκαιρία της αρχής του νέου εκκλησιαστικού έτους και εν πλήρη ανησυχία που η Εκκλησία «πορεύεται σὲ μία θάλασσα πρωτοφανοῦς ἀσεβείας, συντονισμένης ὕβρεως, ἰσχυρῶν ἀμφισβητήσεων, ἀθεϊστικῆς μανίας, συστηματικῆς προσπάθειας ἀπόρριψης κάθε ἔννοιας μυστηρίου καὶ ἱερότητος, ὕπουλου διωγμοῦ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀποκαλυπτικοῦ διαμετρήματος, μάλιστα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χριστιανικὰ συστήματα» συνέταξε τον δεκάλογο, τρόπον τινά, των κινδύνων, που αντιμετωπίζει στις μέρες μας η χριστιανική πίστη[9].

Οι προσφυγικές ροές. Όπως πάμε σε λίγα χρόνια σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, οι μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς. 

Κι άντε όπως είναι καλυμμένες οι μουσουλμάνες να διακρίνουμε τις… αποτριχωμένες. 

Να σε ξυπνάει το μεγάφωνο του Ιμάμη στα μαύρα χαράματα; Δεν σου φτάνουν οι καμπάνες;

 Άσε που όπως πάμε οι χριστιανοί θα είναι ακόμη λιγότεροι ανάμεσα στους κατ’ όνομα χριστιανούς.

Η επιστήμη και η τεχνολογία. Το ποίμνιο έχει παραδοθεί συλλήβδην στον υλιστικό τρόπο ζωής και απευθύνονται στην επιστήμη διά πάσαν νόσον. 

Που είναι τα ευχέλαια, τα τρισάγια, οι ολονυκτίες, τα διαβάσματα, οι λιτανείες, οι εξορκισμοί της παλιάς εποχής; 

Χώρια που μ’ ένα αυτοκίνητο όλοι, κορνάρουν ακόμη και κατά την διάρκεια των κυριακάτικων λειτουργιών διακόπτοντας βαναύσως τις εύηχες και μελωδικές καμπανοκρουσίες.

Ο φιλοσοφικός ορθολογισμός και οι ιστορικές και ανθρωπολογικές επιστήμες.

Επιστρατεύονται για να γκρεμίσουν την πίστη στο Θεό. Τι θα πει ο Χριστιανισμός είναι προϊόν του δουλοκτητισμού; 

Σας πείραξε η λίγη τσίκνα από την ιερή εξέταση ή σας έλειψαν τα εκατομμύρια των αφανισμένων Ινδιάνων και των Εβραίων; 

Άσε που χωρίς δούλους και μαύρους δεν θα είχαμε την Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά. 

Ή σας ενόχλησαν τα ΕΣ-ΕΣ; Που ήταν και χριστιανικά!

Η αστροφυσική και οι θεωρίες της περί τυχαιότητας. Επιδιώκουν να εξαφανίσουν κάθε ιδέα δημιουργικής επέμβασης στην αρχή του Σύμπαντος και να μηδενίσουν τη θεϊκή παρουσία. 

Τυχαιότητα και αηδίες! 

Στο τέλος θα μας πείτε πως η Γη μπήκε μόνη της στη θέση της και γυρίζει γύρω απ’ τον Ήλιο. 

Ας όψεται ο Κέπλερ που δεν προλάβαμε να τον κάψουμε. Κι η ζωή, φύτρωσε σα ραπανάκι. Που είναι το φτύσιμο του θεού και η λάσπη;

Τελικά, μια χαρά ήταν τα πράγματα με την μεγάλη έκρηξη του Λε Μετρ.

Η θεωρία της εξέλιξης.

Έχουμε τόσα κοινά γονίδια με τις… κατσαρίδες, τόσα με το γουρούνι και τόσα με τον χιμπατζή. 

Έχουμε κεραίες εμείς ή έχετε δει κατσαρίδα γριπιασμένη; 

Και το γουρούνι άντε να ‘χει σχέση με το… τιρμπουσόν που μοιάζει με το πουλί του. 

Όσο για τον χιμπατζή, τις μπανάνες τις τρώει με τις φλούδες. 

Κι αυτό το 3 δις χρόνια ζωή που το είδατε; Πριν 6.000 μας έκανε ο ύψιστος και μάλιστα παρά λίγο οι Ασσύριοι να πλαστούν με την κόλλα, που προσφάτως είχαν ανακαλύψει και τον κώδικα Χαμουραμπί. 

Κι οι Έλληνες με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ανά χείρας. 

Πάντως αν αυτός ο Δαρβίνος είχε γίνει παπάς και δεν είχε μπαρκάρει μ’ εκείνο το σαπιοκάραβο, θα ήμασταν καλύτερα σήμερα.

Η θεωρία των πάντων στη Φυσική.

Δεν μας έκανε που οι πατέρες της εκκλησίας θεωρούσαν τη Γη τετράγωνη κι έκαναν τα τέσσερα ευαγγέλια για να κρατάνε τα… πόδια της,

 βάλαμε τον Ήλιο στη θέση της, βρήκαμε κι άλλους ήλιους κι άλλους γαλαξίες, τώρα μας λέτε πως υπάρχουν και δισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων σύμπαντα. 

Που θα πάει αυτό;

Η βιολογία, η ιατρική, οι μεταμοσχεύσεις.

Τα συνθετικά γονιδιώματα, η τεχνητή ζωή, οι παρεμβάσεις γενετικής και εγκεφαλικής ενδυνάμωσης, τα εγκεφαλικά εμφυτεύματα, όλα αυτά είναι του διαβόλου. 

Στο τέλος θα φτιάξετε ανθρώπους – κωλοφωτίκια! 

Κι αυτή η νευροβιολογική ερμηνεία των ψυχικών φαινομένων; 

Ρε, ο εξορκισμός, κάνει θαύματα!

Η αλλαγή φύλου. 

Που συντρίβει την ιερότητα της ψυχοσωματικής υποστάσεως του ανθρώπου, τον απομακρύνει βάναυσα από την κληρονομιά της «κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού» παρακαταθήκης του. 

Έχετε δει, ρε, κανέναν άγιο με φούστα κλαρωτή ή αγία που να έγινε… Μήτσος;

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο αντιρατσισμός και η ανεκτικότητα, η πολυπολιτισμικότητα και η πολυθρησκευτικότητα.

Ίσα κι όμοια είμαστε όλοι; 

Οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι κόβουν το πουλί τους. 

Εμείς το αφήνουμε και… μαραίνεται.

 Οι Κινέζοι έχουν σχιστά μάτια. Ν’ αποκτήσουμε κι εμείς; 

Και θα τρώμε όλοι αστακό; Έχει τόσους αστακούς η θάλασσα;

Ο εκφυλισμός της Εκκλησίας σε σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. 

Να δείτε που δώσε από ‘δω, δώσε από ‘κει, στο τέλος θα μείνουμε άφραγκοι. Ξέρετε με τι πόνο και κόπο (δικόν σας) τα μαζέψαμε;

Οι μυθικιστές. 

Αυτοί οι τρισκατάρατοι τύποι που αμφισβητούν την ιστορικότητα του Χριστού και την αυθεντικότητα των ιερών κειμένων. 

Όπως λέει κι ο Σολζενίτσιν – καλά, λίγο φασίστας και τον αναφέρει ο μητροπολίτης: «Οι άνθρωποι λησμόνησαν τον Θεό, από εκεί έρχονται όλα τα κακά».

Δηλαδή ένας κόσμος χωρίς θεό; 

Μπορείτε να φανταστείτε μια κοινωνία άθεων; 

Καλά να μην υπάρχουν μουσουλμάνοι κι εβραίοι – αυτό έτσι κι αλλιώς το παλεύουμε, βουδιστές και ινδουιστές, αλλά να μην υπάρχουν χριστιανοί; 

Και χωρίς παπάδες τι θα κάνετε; 

Πώς θα έρχεται το άγιο φως, πώς θα σέρνεστε στην Τήνο; 

Ποιος θα ρίχνει το σταυρό στη θάλασσα; 

Λιτανείες, ποιος θα κάνει;

 Ποιος θα ευλογεί τον πλούτο και θα καθοδηγεί τους δούλους του θεού; 

Να μην υπάρχουν πλούσιοι και δουλικό ποίμνιο; 

Κι είναι νοσοκομεία αυτά που σας κατάντησαν για να μην κάνετε το σταυρό σας; 

Θα… πηγαίνετε αδιάβαστοι, κακομοίρηδες. Εκτός κι αν το πάτε για Σοσιαλισμό, οπότε το πράγμα σοβαρεύει.

1] «Ο άνθρωπος δεν τελειώνει με τον θάνατο. Έχει αιώνια προοπτική. Ο θάνατος δεν είναι επιστροφή στην άβυσσο και στον ωκεανό της ανυπαρξίας…»

[2] «Δεν είναι ζώο ο άνθρωπος. Πολιτική κηδεία, να θέλει να φύγει σαν το σκυλί στο χώμα…»

[3] «Αὐτό θά ὁριστικοποιήσει τήν ἀσέβεια. Ἡ καύση τῶν νεκρῶν δέν εἶναι ἀτομικό δικαίωμα τοῦ νεκροῦ πλέον ἀνθρώπου· ἡ διατήρηση τοῦ σώματός τους ἀποτελεῖ κοινωνική ὑποχρέωση σεβασμοῦ καί ἐπιβιώσεως τοῦ προσώπου του. Εἶναι ἀδύνατο τό θέλημα τοῦ ἑνός -κι ἄς ἀποκαλεῖται αὐτό δικαίωμα -νά προσκρούει στήν ἀνάγκη γιά σεβασμό τοῦ συνόλου- ἄν βέβαια ὑπάρχει κάτι τέτοιο. Δέν μπορεῖ νά εἶναι δικαίωμα κάποιου νά τόν κάψουμε ἐμεῖς!

Γιά τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι πτώματα τά νεκρά σώματα. Οὔτε εἶναι κόκκαλα τά ἀπομεινάρια τῶν λειωμένων πτωμάτων. Γιά τήν κοινωνία μπορεῖ νά εἶναι κάτι τετοιο ἤ νά εἶναι ὀστᾶ. Γιά μᾶς ὑπάρχει ἡ ἱερή λέξη λείψανα· αὐτή περιγράφει τήν οὐσία τους, διότι αὐτή ὑπογραμμίζει τήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεώς της».

[4] «Εἶναι πράγματι ὑποκριτικό, ἐνῶ καταστρέψαμε περιβαλλοντικά ὅ,τι φαίνεται καί ζεῖ, τώρα νά νοιώθουμε πώς κινδυνεύουμε ἀπό τά μικρόβια τῶν νεκρῶν, πού οὔτε φαίνονται, οὔτε ἀπειλοῦν, οὔτε φυσικά ὑπάρχουν στά κοιμητήρια· ὑπάρχουν μόνο στά μυαλά τῶν συγχρόνων μηδενιστῶν».

[5] «Φτιάχνεται μια παιδεία χωρίς Χριστό»

[6] «Η δωρεά οργάνων (ή σώματος) δεν εικάζεται, αλλά εκφράζεται»

[7] Το ζευγάρι μπορεί να ζητήσει ιατρική βοήθεια αλλά παρ’ ολ’ αυτά πρέπει να αφεθεί στα χέρια του Θεού. Αντιπρόταση της Εκκλησίας όσον αφορά τη στειρότητα είναι η υιοθεσία και συστήνει της απλοποίηση της διαδικασίας καθώς πιστεύει ότι είναι λιγότερο επώδυνη διαδικασία από μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη.

[8] Όπως λέγουν οι Πατέρες και υπαινίσσεται το βιβλίο της Αποκαλύψεως, μόνον τα σημάδια της χάριτος, οι αποδείξεις του μαρτυρίου ή οι επιβεβαιώσεις της αγάπης θα κοσμούν τα αναστημένα σώματά μας.

Η τοποθέτηση αυτή αποτελεί και απάντηση σε όσους σχολαστικά εκφράζουν ενδοιασμούς για το τι θα συμβεί με τα αναστημένα σώματά μας σε περίπτωση δωρεάς οργάνων και μεταμοσχεύσεως. Αν η πράξη αυτή αποτελεί έκφραση αγάπης, ανιδιοτελούς προσφοράς στον αδελφό και αυταπάρνησης, τότε όχι μόνον δεν θα προκαλέσει σύγχυση ανίερης παρέμβασης, αλλά θα είναι αποτυπωμένη αιωνίως στα πνευματικά μας σώματα ως απόδειξη επιστροφής στην κατάσταση του πρώτου Αδάμ. Καθώς βεβαιώνει ο Μέγας Αθανάσιος, «ο αποθανών λελωβημένος, υγιής ανίσταται» στην βασιλεία του Θεού.

Το αναστημένο σώμα θα έχει επίσης οικειότητα με την αιωνιότητα, με την αφθαρσία και με την αθανασία. Ο καθένας που πέρασε από αυτόν τον κόσμο στην βασιλεία του Θεού θα ζει με πολλή φυσικότητα την κατάργηση του χρόνου και την αιωνιότητα, την κατάργηση της φθοράς και την κατάσταση της αφθαρσίας, την κατάργηση του θανάτου και την κατάσταση της αθανασίας, την ελευθερία από την αμαρτία.

Πρόγευση, απόδειξη και μαρτυρία αυτής της καταστάσεως διακρίνει κανείς στα σώματα των αγίων, όταν απεργάζονται υπερφυσικά θαύματα και σημεία, όταν αναδίδουν μια υπερβατική ευωδία, χωρίς καν να λούζονται, όταν παρουσιάζουν ευρωστία ή και μακροζωία παρά την αυστηρή άσκηση, νηστεία και συχνά κακουχία και ασιτία. Το ίδιο και τα άγια λείψανα- αναδίδουν ζωή όντας νεκρά.

Δείγμα επίσης της καταστάσεως της δόξης των σωμάτων μπορούμε να λάβουμε από περιστατικά αγίων, το σώμα των οποίων παρουσίασε αλλοιώσεις λίγο προ του θανάτου τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου, όπως αυτό παρουσιάζεται στην περιγραφή του μαρτυρίου του, στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων: «και ατενίσαντες εις αυτόν πάντες οι καθεζόμενοι εν τω συνε¬δρίω, είδον το πρόσωπον αυτού ωσεί πρόσωπον αγγέλου». Παρόμοιο περιστατικό αναφέρεται στο συναξάριο του οσίου Σισώη, όπως και στην ζωή του Αββά Παμβώ. Εκτενής αναφορά γίνεται για την λαμπρότητα, ωραιότητα και ιερότητα του σκηνώματος της Υπεραγίας Θεοτόκου από τους λόγους των Πατέρων στην Κοίμηση της Θεοτόκου και τα σχετικά υμνολογικά κείμενα.

Επίσης, κατ’ αναλογίαν προς το σώμα του Κυρίου, του «οποίου η σάρξ διαφΘοράν ουκ είδε» και αναλήφθηκε στους ουρανούς, στην εκκλησιαστική παράδοση και αγιογραφική ιστορία αναφέρονται περιπτώσεις δικαίων και αγίων τα σώματα των οποίων μετέστησαν, δεν γεύθηκαν την φθορά (π.χ. ο Ενώχ, ο Ηλίας, η Θεοτόκος, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος). Σε ορισμένες δε περιπτώσεις και εν ζωή, κατά το πρότυπο του Κυρίου, υπερβαίνουν τους φυσικούς νόμους και λειτουργούν στους νόμους της χάριτος (ο Πέτρος βαδίζει επί των κυμάτων, οι απόστολοι διενεργούν θαύματα, τα σώματα αγίων ευωδιάζουν εν όσω ακόμη ζουν κ.λπ.).

Η Εκκλησία τιμά τα σώματα και εν ζωή και μετά τον θάνατο. Ο πνευματικός πλούτος και θησαυρός της διαφυλάσσεται στα ιερά θυσιαστήρια, τις λειψανοθήκες και τα οστεοφυλάκια. Στα πρώτα επιτελείται το μυστήριο -μας προκύπτει ο Θεός-, από τα δεύτερα προχέεται η χάρις των αγίων -αναδύεται η Εκκλησία- και τα τρίτα αποτελούν το πανεπιστήμιο της εν Χριστώ φιλοσοφίας, το εργαστήριο της μνήμης του θανάτου -αφυπνίζεται το πρόσωπό μας. Και τα τρία περιέχουν λείψανα. Και τα τρία υφίστανται στην πνευματική παράδοση και ζωή της Εκκλησίας μας για να υπενθυμίζουν την ύπαρξη, την ζωντάνια, την ετερότητα των αναστημένων σωμάτων και την ιδιάζουσα σχέση τους με την ψυχή, αφού τα μεν οστά των κεκοιμημένων αναμένουν την κατά το όραμα του προφήτου Ιεζεκιήλ ανάστασή τους, τα δε των αγίων αποδεικνύουν την ζωή τους με την χάρι που προχέουν.

[9] Χαιρετισμός του μητροπολίτη στην επίσημη ιστοσελίδα της μητρόπολης.

Έτσι σκούρα φάνταζαν τα πράγματα και τον Ιανουάριο του 1917:

Το 2017 δεν είναι 1917. Αλλά…

Από:ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

«Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν
σαστισμένους λαγούς».*

Εκατό χρόνια! 

Της επιστήμης, των τεχνών, των κοινωνικών αγώνων, της επανάστασης, 

αλλά και της γέννησης του φασισμού, 

των πολέμων, των γενοκτονιών.

Ο αιώνας της Οχτωβριανής Επανάστασης, της ΕΣΣΔ, των Λαϊκών Δημοκρατιών. Της ψήφου των γυναικών.

 Του Ισπανικού Εμφύλιου και του Λόρκα. Του Μπεζαντάκου. 

Του εξευτελισμού των Γάλλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στο Βιετνάμ. Της Σοσιαλιστικής Κούβας, του Κάστρο και του Τσε.

Του Συμφώνου του Μονάχου. Του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ. 

Του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, του απαράμιλλου ηρωισμού στο Στάλινγκραντ, στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα. Των εκατομμυρίων νεκρών. 

Της ήττας του φασισμού. 

Των εγκλημάτων πολέμου. Της Δρέσδης, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ. 

Του Ολοκαυτώματος. Των Άουσβιτς, Νταχάου, Μπέργκεν-Μπέλζεν, Μπούχενβαλντ. Της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Ο αιώνας του Λένιν και του Στάλιν, του Δημητρώφ, της Ρόζας και του Καρλ Λίμπκνεχτ. 

Του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη. Του Χαρίλαου. Της λεβεντιάς της Μπέλλου.

Του Αϊνστάιν αλλά και του Αϊζενστάιν. Του Τσάπλιν. Του Οσίμα και του Κουστουρίτσα. Του Πικάσο, του Νερούδα και του Μάρκες. Του Γκόρκι, του Μαγιακόφσκι, του Σοστακόβιτς, του Προκόφιεφ, αλλά και του Γκαρμπάρεκ και του Γκλας. Του Λούις Άρμστρονγκ. Του Στάινμπεκ, του Λόντον, του Χέμινγουεϊ, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Άρθουρ Μίλερ, του Μέιλερ, του Γκορ Βιντάλ. Του Ρίτσου και του Ελύτη. Του Μίκη. Του Ελυάρ και του Εμπειρίκου. Του Αραγκόν. Του Μπρεχτ και του Έκεχαρτ Σαλ.

Του Διαστήματος, της Λάικα και του Γκαγκάριν. Της Βαλεντίνα Τερέσκοβα. Του Μιρ.

Ο αιώνας που δάκρυσε ο Μίσα. 

Η πόλη μέσα σε ξένη χώρα, το Τείχος και ο αλαλαγμός των ανόητων.

 Ο αιώνας της πλύσης εγκεφάλου. 

Η πτώση του Σοσιαλισμού και η διάλυση της ΕΣΣΔ. Το πισωγύρισμα. Η καπιταλιστική λαίλαπα. Οι άνεργοι, οι υποσιτισμένοι, οι ξοφλημένοι.

 Η αναπόληση. Η νοσταλγία.

Ένας αιώνας προόδου, ελπίδων, επαναστάσεων, πραγμάτωσης ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και παλινωδιών και πισωγυρισμάτων. 

Ο μακρόσυρτος ρόγχος του καπιταλισμού.

Η γενιά αυτών που δεν φανταζόταν τον κόσμο χωρίς Σοβιετική Ένωση και η γενιά αυτών που αγνοεί τον κόσμο με Σοβιετική Ένωση.

Έτσι σκούρα φάνταζαν τα πράγματα και τον Ιανουάριο του 1917. Σ’ εννιά μήνες, όμως, ξημέρωσε ο Οχτώβρης!

* Μιχάλης Γκανάς

Για τους Θεούς μας κ τον Ήλιο !! Γιατί Γεννήθηκαν Σήμερα ?

,,Το 336 μτχ. ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου ως η μέρα γέννησης του Χριστού, ο οποίος αντικατέστησε τον «θεό-ήλιο» στη νέα θρησκεία.,, 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο – η μεγάλη νύχτα των χριστουγέννων

Φανταστείτε τους προγόνους μας πριν από χιλιάδες χρόνια. Έναν Ίνκας, έναν Κινέζο από την άλλη πλευρά της γης, έναν Σουμέριο κάπου στη μέση ή και τους προγόνους αυτών.

Κοιτάζουν τον ουρανό. Την ημέρα βλέπουν τον Ήλιο, του οποίου τις μέγιστες ευεργετικές επιδράσεις αντιλαμβάνονται εμπειρικά και τη νύχτα τη Σελήνη και πολυάριθμα φωτεινά σημεία. Άλλα από αυτά κινούνται, άλλα μένουν (σχετικώς) σταθερά και κάποια – ελάχιστα, κάνουν του… κεφαλιού τους.Εστιάζουν, ως είναι φυσικό, κυρίως στον Ήλιο. Τους προσφέρει την ημέρα που κάνει τη ζωή τους ευκολότερη, περιόδους ζεστές – κατάλληλες για σπορά και καλλιέργεια, ακόμη και τον υπολογισμό του χρόνου με τις επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις του.

Οι εν λόγω πρόγονοι της ανθρωπότητας αγνοούν τα πάντα… παντελώς.

Δεν γνωρίζουν ούτε γιατί απ’ το χώμα, εκεί που πριν φαινόταν να υπάρχει το τίποτα, φυτρώνει κάτι, γιατί το νερό κυλάει και μάλιστα μόνο απ’ τη μία κατεύθυνση, ακόμη και το τι είναι οι ίδιοι που υπάρχουν. Αγνοούν τις πολυάριθμες φωτίτσες στο νυχτερινό ουρανό – μάλιστα κάποιοι τις θεωρούν φωτιές μακρινών συνανθρώπων τους, μιας και προσομοιάζουν με κάτι αντίστοιχο στη γη και θα χρειαστεί να περάσουν χιλιάδες χρόνια μέχρι να καταλήξει η σκεπτόμενη ανθρωπότητα για το τι πραγματικά είναι ο Ήλιος.

Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής είχαν την τάση να προσδίδουν υπερφυσικές ιδιότητες και ικανότητες, σε ότι φυσικό αλλά… φυσιολογικώς δεν καταλάβαιναν τότε, συνήθεια που έχει κληρονομηθεί σήμερα τουλάχιστον στη μισή ανθρωπότητα.

Έβλεπαν τον Ήλιο να ανατέλλει κάθε μέρα από διαφορετικό σημείο του ορίζοντα κι όλο να ανεβαίνει στο στερέωμα, μέχρι που φτάνοντας σ’ ένα ανώτατο σημείο έμοιαζε να κοντοστέκεται κάνα – δυο μέρες κι ύστερα πάλι έπαιρνε τον κατήφορο. Κι όσο ο Ήλιος σκαρφάλωνε, κατά την φαινόμενη διαδρομή του, τόσο μεγάλωναν οι ημέρες, ανέβαινε η θερμοκρασία, οι κλιματολογικές συνθήκες βελτιώνονταν, η ζωή της ανθρωπότητας γινόταν πιο εύκολη και παραγωγικότερη.

Αλλά ο Ήλιος άρχιζε την κάθοδό του. Αργά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, όλο και χαμήλωνε κι… αδυνάτιζε. Οι μέρες συντόμευαν, η θερμοκρασία έπεφτε, η ζωή δυσκόλευε. Κι όσο χαμήλωνε τόσο περισσότερο οι μέρες μίκραιναν και κρύωναν. Έφτανε σ’ ένα σημείο, κάποια στιγμή, που έμοιαζε να αιωρείται αδύναμος ως γέροντας. Σα να δίσταζε: Συνεχίζει προς τα κάτω ή παίρνει την ανηφόρα; Τρεις μέρες, κάθε χρόνο, αγωνίας.
Οι δυστυχείς εκ θέσεως, αλλά ανήσυχοι εκ φύσεως, πρόγονοί μας – τουλάχιστον όσοι από αυτούς είχαν χρόνο για προβληματισμούς, γνώριζαν πως τις προηγούμενες φορές ξαναπήρε τα πάνω του, όμως τίποτα από τις γνώσεις τους δεν προεξοφλούσε πως αυτό θα συμβεί για μια ακόμη φορά.
Τον Ήλιο που εμπειρικά τον έχουν συνδέσει με τις αλλαγές των εποχών, τις καλλιέργειες και το κυνήγι τους, με όλα τα καλά της παρουσίας του και τα δεινά της ενδεχόμενης απουσίας του. Δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, αλλά αντιλαμβάνονται την βαρύνουσα σημασία που έχει η παρουσία του στη ζωή τους. Γνωρίζουν πως η σπορά, η συγκομιδή, άλλες γεωργικές ασχολίες, αλλά και η ζωή τους γενικώς, εξαρτώνται από τις αλλαγές των εποχών. Ακόμη και ο υπολογισμός του έτους γίνεται με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στη Γη ο Ήλιος.
Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του και την εν γένει προσφορά του, ο Ήλιος, συν τω χρόνω, θεοποιείται από την ανθρωπότητα… σωρηδόν. Του πρόσφεραν δε κατά καιρούς και συνανθρώπους τους, κατά προτίμηση μικρά παιδιά και παρθένες – οι τελευταίες ενδημούσαν επαρκώς☺ τότε ανά την υφήλιο, χώρια που τις είχαν και σε ιδιαίτερη εκτίμηση.

Οπότε ετίθετο αμείλικτο το ερώτημα για το τρομακτικό ενδεχόμενο: Θα ξανανέβει; 

Θα αναγεννηθεί;

Κατά την ανεξήγητη διαδρομή του, είχαν ξεχωρίσει τέσσερα σημεία:

Το ανώτατο, με τη μεγαλύτερη μέρα, όπου όλα πήγαιναν καλά και το κατώτατο, με τη μεγαλύτερη νύχτα κι όλα να έχουν δυσκολέψει. Ανάμεσά τους δύο ακόμη σημεία όπου μέρα και νύχτα εξισώνονταν.

Ας κάνουμε όμως ένα άλμα μερικών χιλιάδων ετών – ως τις μέρες μας κι ας ανοίξουμε μια επιστημονική παρένθεση:

Η νύχτα της 22ας Δεκεμβρίου είναι η μεγαλύτερη του έτους με διάρκεια 14 ωρών και 29 λεπτών.Την ημέρα εκείνη ο Ήλιος φτάνει στο σημείο της τροχιάς του (εκλειπτική), που ονομάζεται Χειμερινό ηλιοστάσιο και αρχίζει επίσημα η εποχή του χειμώνα. Αντιθέτως, έξι μήνες μετά, στις 21 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο με την μεγαλύτερη μέρα. Αυτά, βεβαίως, στο Βόρειο Ημισφαίριο διότι στο Νότιο, όταν έχουμε εμείς τη μεγαλύτερη νύχτα εκεί έχουν τη μεγαλύτερη μέρα.  Στον ουρανό, το τόξο που φαίνεται να διαγράφει ο Ήλιος κατά το θερινό ηλιοστάσιο, απέχει 46ο52΄ από το αντίστοιχο του χειμερινού. Τα δύο σημεία όπου έχουμε εξίσωση μέρας και νύχτας είναι οι ισημερίες (εαρινή στις 20-21 Μαρτίου και χειμερινή στις 22-23 Σεπτεμβρίου).

Τα παραπάνω θεωρούνται αυτονόητα και απολύτως φυσιολογικά σήμερα, για τους περισσότερους από εμάς και συμβαίνουν λόγω της κλίσης του άξονα περιστροφής της Γης κατά 23ο26΄, σε συνδυασμό με την περιστροφή της γύρω απ’ τον Ήλιο.

Εμείς, λοιπόν, γνωρίζουμε. Οι πρόγονοί μας όχι. 

Ειδικά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, από τις απαρχές σχεδόν των οργανωμένων κοινωνιών, κατέχει ιδιαίτερη θέση στο σύνολο των δοξασιών που σχετίζονταν με αστρονομικά φαινόμενα. 

Συνοδευόταν πάντοτε από μικρές ή μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, όπου ο συμβολισμός τιμούσε τη «γέννηση» ή την «ανάσταση» του ηλιακού θεού. 

Πολύ φυσικά και αναμενόμενα ο Ήλιος λατρεύτηκε από όλους τους αρχαίους λαούς σαν ο θεός, ο δημιουργός της ζωής, αλλά και των εποχών του έτους και όσων συσχετίζονται με αυτές, από την σπορά και την βλάστηση ως την ανθοφορία και τη συγκομιδή.

Στους Αιγύπτιους ήταν ο Ρα, ο Ατόν ο Ώρος (1) και ο Όσιρις. Στους Σουμέριους και Βαβυλώνιους ο Σαμάχ, ο Βάαλ, ο Μαρδούκ, ο Νεργκάλ. Ο Βράχμα και ο Βισνού στους Ινδούς. Στους Πέρσες ο Μίθρα. Στους αρχαίους Έλληνες ο Δίας, ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, αλλά και ο Απόλλων.

Για όλους αυτούς τους θεούς – Ήλιους είχαν τις ανάλογες γιορτές. 

Οι Σουμέριοι – Βαβυλώνιοι τη μάχη του Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους.Οι Βουδιστές την «Ημέρα των παιδιών».Στην αρχαία Ελλάδα γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης.Αποκαλούσαν τον Διόνυσο «σωτήρα» και «θείο βρέφος», αν σας λένε κάτι αυτά. Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο.Περίπου έτσι είχαν τα πράγματα και με τον Αιγύπτιο Όσιρη και Ώρο. Στην παγανιστική Σκανδιναβία, είχαν τον εορτασμό του «Yule».Στις 25 Δεκεμβρίου εορταζόταν και η γέννηση του Μίθρα.Επίσης, η μέρα αυτή θεωρείται γενέθλια μέρα για τον Όσιρη, τον Ώρο, τον Δία, τον Ηρακλή και άλλους.

Την παράδοση των άλλων αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου «Dies Natalis Invicti Solis», δηλαδή την «Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου Ήλιου».

Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της αλλαγής πορείας του ηλίου, όπου οι ζωογόνες ακτίνες του θα ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει.

Κι όλα αυτά ορίζονται στις 25 Δεκεμβρίου διότι με το Ιουλιανό ημερολόγιο (εισήχθη το 44 πτχ), είχε θεσπιστεί το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, πράγμα που μετατέθηκε στις 22 Δεκεμβρίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο (από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ και ισχύει από τις 24 Φεβρουαρίου του 1582). 

Το 325 μτχ, στη σύνοδο της Νίκαιας, θεοποιήθηκε ο Ιησούς. 

Όπως με τους προγενέστερους θεούς η γέννησή του ορίστηκε στις 25 Δεκεμβρίου. 

Για να περάσει πιο εύκολα η νέα θρησκεία στους λαούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δανείστηκε συνήθειες και πρακτικές των άλλων θρησκειών, με αποτέλεσμα στοιχεία της παλιάς πίστης και πολλές από τις παλιές δοξασίες, ίδιες ή παραλλαγμένες, να διασωθούν μέχρι τις μέρες μας.
Το 336 μτχ. ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου ως η μέρα γέννησης του Χριστού, ο οποίος αντικατέστησε τον «θεό-ήλιο» στη νέα θρησκεία. 
Ο Χριστιανισμός διαμορφώθηκε φέροντας στοιχεία από τις προγενέστερες θρησκείες και τον Ιουδαϊσμό. 
Χάρη στις ανησυχίες των προγόνων μας και στην έλλειψη γνώσης, έχουμε, τους θεούς, την χρονολογική ταύτιση της γέννησής τους και των θρησκειών.

(1) Ειδικά για τον Ώρο η συγγένεια με τον δικό μας Ιησού είναι… σκανδαλώδης. Αναφέρει ο μύθος γι αυτόν: 

«Ο υιός του θεού γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από μητέρα παρθένα. Το πνεύμα προειδοποίησε τη μέλλουσα μητέρα για το επικείμενο γεγονός. Τη γέννηση την έδειξε ένα αστέρι στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν τρεις βασιλιάδες για να δοξάσουν το νέο σωτήρα.
Σε ηλικία δώδεκα χρόνων ήταν παιδί-δάσκαλος. Όταν έγινε τριάντα χρονών, βαφτίστηκε από έναν προφήτη και ξεκίνησε τις περιοδείες.
Είχε δώδεκα μαθητές, οι οποίοι τον συνόδευαν στα ταξίδια του, και έκανε διάφορα θαύματα και πράγματα παράξενα και άνευ νοήματος όπως το να περπατά στο νερό. Κάποια στιγμή προδόθηκε από έναν δικό του, συνελήφθη, σταυρώθηκε, έμεινε νεκρός τρεις μέρες και τελικά αναστήθηκε. Ήταν γνωστός με πολλά προσωνύμια όπως “η αλήθεια”, “το φως”, “υιός του θεού”, “καλός ποιμένας”, “αμνός θεού” και πλήθος άλλα.»

Του: ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΝΑΚΗ