Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Villy Kakaflika. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Villy Kakaflika. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

24 Φεβρουαρίου, 2020

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΑ ΗΘΗ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Όπως έχει αποδειχθεί από τις σύγχρονες λαογραφικές-εθνογραφικές ανθρωπολογικές έρευνες η παράδοση παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση όχι μόνο της εθνικής αλλά και της ατομικής ταυτότητας των μελών μιας κοινότητας / κοινωνίας, ακόμη και αν αυτό δεν γίνεται άμεσα κατανοητό από την ίδια.
Τι είναι αυτό όμως που καθόρισε την έκφραση, αυτό που λέμε Λαϊκό Πολιτισμό..
Είναι παράγωγο μιάς ενιαίας λαϊκής έκφρασης ή υπάρχουν ποικίλες κατηγοριοποιήσεις σε σχέση με τον τόπο και το χώρο-την γεωγραφική θέση και τις επιρροές που αυτές συνεπάγονται, Ταξικές, έμφυλες (ο ρόλος της γυναίκας και του άντρα στη κάθε κοινωνική δομή), ηλικιακές και μορφωτικές, τόπου, χώρου και επιρροών, οι οποίες χαρακτηρίζουν και το πολιτιστικό του προϊόν.
Και αυτή είναι και η ομορφιά σε όσους μελετούμε την παράδοση. 

Η ετερογένεια, η πολυποικιλότητα και όλο αυτό το ταξίδι που με αφορμή τη μελέτη των παραδοσιακών στολών ας πούμε, μπαίνουμε στο δίκτυο των εσωτερικών δομών κάθε μιας τοπικής κοινωνίας, και μέσα από αυτές ανακαλύπτουμε, την ιεραρχία της, τους συμβολισμούς της πχ στα κεντήματα, το στολισμό, τα ήθη και τα έθιμα. 
Υπάρχει λοιπόν ετερογένεια και είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι διαφορές βρίσκονται ακόμη και σε γειτονικούς οικισμούς. 
Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που ήθη και έθιμα, ενδυμασία κλπ διαφέρει από χωριό σε γειτονικό χωριό. 
Οι διαφορές βέβαια είναι εμφανείς και μέσα στην κάθε κοινότητα. 
Άλλη η κατοικία του γαιοκτήμονα και άλλη του αγρότη,του εμπόρου ή του εργάτη γης, άλλα τα δικαιώματα, άλλος ο τρόπος ζωής, ανέσεων και παροχών, διατροφής κλπ, αλλά και άλλες οι ευκαιρίες πχ στη μόρφωση, άλλη η ενδυμασία, άλλη η ιεραρχία και όλα αυτά με καθορισμένους και απαράβατους κανόνες, οπότε και σαφώς υπήρχε και ο ταξικός χαρακτήρας. 
Επίσης το διάβα της ιστορίας μέσα από την διαδοχή των ιστορικών αλλαγών αλλά και το πέρασμα και την επιρροή και άλλων άλλων πολιτισμών δεν ήταν παρά κάτι που σίγουρα άφησε τα ίχνη του.

Η παράδοση λοιπόν είναι το σύνολο αλλά και το κάθε ένα ξεχωριστά, από τα στοιχεία του παρελθόντος ενός πολιτισμού, είναι οι υλικές και πνευματικές κατακτήσεις, οι οποίες μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. 
Είναι όλα εκείνα τα ήθη και έθιμα, οι ηθικές αντιλήψεις, οι αρχές, η νοοτροπία, η γλώσσα, η θρησκεία, η ιστορική πορεία και η μνήμη, οι θεσμοί και οι αξίες, τα δημιουργήματα, η λαϊκή καλλιτεχνική έκφραση, αλλά και η πολιτική οργάνωση και η κοινωνική δομή.
Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που μελετούν και ερευνούν πολλές επιστήμες (Ανθρωπολογία,Κοινωνιολογία,Λαογραφία κ.α.) και βέβαια ένας χώρος που θέλει μεγάλη σοβαρότητα προσέγγισης.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί σύλλογοι ή μεμονωμένοι πολίτες, προσπαθούν να ασχοληθούν με την παράδοση και τον λαϊκό πολιτισμό πάντα με καλή διάθεση και κίνητρο. 
Όμως παρατηρείται δυστυχώς, η προσέγγιση αυτή πολλές φορές να γίνεται με λανθασμένο τρόπο και να φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα ή μπερδεύει το κοινό.
 Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα να αναπαράγω ένα έθιμο, αν δεν γνωρίζω πρώτα τι ήταν αυτό που το δημιούργησε, που δημιούργησε την ανάγκη του εθίμου, ποια ήταν η κοινωνική δομή της κοινότητας που το παρήγε, ποιος ήταν ο συμβολισμός του κλπ.
Όταν γίνεται απλή αναπαραγωγή, διατρέχει κανείς τον κίνδυνο ή να παρουσιάσει ένα εξιδανικευμένο παρελθόν που καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει και φυσικά να πέφτει στη παγίδα του φολκλόρ και ακόμη χειρότερα να μεταφέρει ξεπερασμένα και λάθος μηνύματα μέσα στο σήμερα,ειδικότερα στη νεολαία.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό ατόπημα που γίνεται είναι η μεταφορά εθίμων από άλλες περιοχές κι αυτό γιατί ότι αφορά τη λαϊκή παράδοση, ήταν γέννημα συγκεκριμένων εκφράσεων του κάθε τόπου.
 Βεβαίως θα μπορούσε να γίνει ως θεατρικό δρώμενο αλλά με προηγούμενη ενημέρωση και ανάλυση, τι βλέπουμε, τι σήμαινε, τι ήταν και γιατί γεννήθηκε στην εκάστοτε τοπική κοινωνία. Διαφορετικά μπαίνουμε στο κανάλι του φολκλορισμού ο οποίος χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού, αλλά έξω από την εποχή του και τις δομές που το δημιούργησαν και αυτό αλλοιώνει φυσικά τα πραγματικά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού ενός τόπου , αλλοιώνει και παραποιεί το αρχικό του νόημα αλλά επίσης δρα και επάνω στα δρώμενα και έθιμα ενός άλλου τόπου, επάνω στη τοπική του μουσική παράδοση, τους χορούς κλπ.
Όμως ας επανέλθω σε ένα θέμα που με έχει απασχολήσει και με απασχολεί ακόμη. Τη γυναικεία εθνογραφία. Ποιά ήταν δηλαδή η έκφραση της γυναίκας μέσα από στο λαϊκό πολιτισμό. Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι το βρήκα μέσα από την ενδυμασία.
Ένας απέραντος κόσμος συμβολισμών και συμβόλων, δοξασιών και προλήψεων. Αλλά επίσης δεσμευτικός και ιεραρχικός, που πρόδιδε την ιεραρχία της στη κοινότητα. 
Ένας χώρος που αποκρυπτογραφεί τον τρόπο ζωής της στη κάθε κοινωνία απ΄άκρη σ΄άκρη στην Ελλάδα, δικαιώματα υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, οι επιρροές που είχαν και από ποιόν προηγούμενο πολιτισμό ή γειτονικό ή συνοδοιπορούντα χρονικά και ιστορικά. Από την μελέτη της στολής βλέπεις ακόμη και το αντιπάλεμα με την φύση, με το κλίμα ή με τους κινδύνους και τις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου. 
Στη Ρόδο για παράδειγμα η παραδοσιακή γυναικεία στολή έχει μπότες.. Πριν χρόνια, όταν είχα ξεκινήσει να μελετώ το συγκεκριμένο αντικείμενο είχα απορήσει. Δεν είναι σύνηθες..ώσπου ένας μεσαιωνικός χάρτης με..φώτισε..Ρόδος η Οφιούσσα..λόγω των πολλών φιδιών στα χωράφια..έτσι ας πούμε βρίσκει κανείς ένα ένα τα κλειδιά για να μπει στις κοινωνίες εκείνες που δυστυχώς πολλά δεν είναι καταγεγραμμένα.
Τέτοια λοιπόν κλειδιά και ακόμη πιο δύσκολα ερμηνεύσιμα, είναι αυτά που θα μας βάλουν στην πραγματική ουσία και το κόσμο της παράδοσης..
Κι εμείς αν θέλουμε να ασχοληθούμε με αυτήν, με τέτοιο τρόπο πρέπει να τη προσεγγίσουμε. Δεν είναι το όμορφο ή το άσχημο, το διασκεδαστικό ή το ρομαντικό, αλλά τι σήμαινε, ποια ήταν η αιτία που το γέννησε.

Ένα άλλο θέμα που χρήζει αποκωδικοποίησης, είναι η θέση της γυναίκας στις τοπικές παραδοσιακές κοινωνίες.
Είναι γνωστό ότι από την αρχαιότητα με εξαίρεση τη Σπάρτη, έως και την σχετικά πρόσφατη ιστορία η κοινωνία στην Ελλάδα ήταν κατά κύριο λόγο πατριαρχική. Όταν συζητούσαμε πριν κάποιες δεκαετίες για το γυναικείο ζήτημα είχε τεθεί και το ερώτημα
-Τι είναι αυτό που κάνει τη γυναίκα, γυναίκα;.. το βιολογικό της φύλλο ή οι κανόνες αιώνων;

-Πως κατασκευάστηκε τελικά μέσα από συγκεκριμένες πατριαρχικές δομές το μοντέλο ή τα μοντέλα ; (γιατί βεβαίως δεν ήταν ένα, μιας και η καταγωγή, η θέση στην ιεραρχία που κατείχε η οικογένεια της και γενικά η ταξική της διαβάθμιση στη κοινωνία έπαιζαν και αυτά ρόλο).
Τι ήταν εκείνο που διαμόρφωνε εικόνες, προβολές και συμπεριφορές εν τέλει. Φυσικά υπήρχαν ορατοί κανόνες. Φυσικά δεν είχε καν δικαίωμα ψήφου μέχρι και πρόσφατα και ας μην ξεχνάμε ότι παρά του ότι οι γυναίκες πολέμησαν το 1940 και μπήκαν στην Αντίσταση, μόλις το 1952 απέκτησαν δικαίωμα ψήφου 
-με μοναδικό φωτεινό παράδειγμα τις εκλογές τον Απρίλη του 1944, στην περίοδο της Κατοχής όταν έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη του Εθνικού Συμβουλίου (δηλαδή της Βουλής) στην Ελεύθερη Ελλάδα της Αντίστασης!-
Και κάπου στο 1934, δόθηκε το δικαίωμα να ψηφίζουν και όχι να ψηφίζονται, αλλά μόνο γιά στις Δημοτικές εκλογές και με περιορισμό επίσης, να ψηφίσουν μόνο οι μορφωμένες.
Ψήφισαν λοιπόν γύρω στις 300-400 Ελληνίδες και αυτό μας δείχνει δυστυχώς και το ποσοστό των αναλφάβητων γυναικών.

Να μην ξεχνάμε επίσης πως Το 1844 πραγματοποιείται η Α΄ Εθνοσυνέλευση και ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο ορίζει στο άρθρο 3 ότι « οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου», ξεχνώντας παντελώς να αναφέρει τον υπόλοιπο πληθυσμό, ήτοι τις Ελληνίδες, οι οποίες είχαν μάλιστα προσφέρει ουκ ολίγα στον πόλεμο για την ανεξαρτησία από τον οθωμανικό ζυγό. 
Έτσι, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘20 θεωρούνταν δεδομένο ότι μόνον οι άνδρες είχαν δικαίωμα να μετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες, ενώ η γυναικεία ψήφος θεωρείτο «πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».

Αυτή η προ υπάρχουσα κοινωνία είχε φυσικά ήθη και έθιμα. Αυτές οι κοινωνίες μας μετέδωσαν και οι προηγούμενες από αυτές αυτό που σήμερα λέμε παράδοση, παραδοσιακό πολιτισμό, ήθη και έθιμα.
Άλλα που μας δείχνουν την υπέροχη πλευρά της λαϊκής πολιτιστικής ταυτότητας, άλλα που μας δείχνουν την ταξική διάσταση, άλλα που μας δείχνουν τη δεινή πολλές φορές θέση της γυναίκας ως αποτέλεσμα της πατριαρχικής δομής και εξουσίας, χωρίς δικαίωμα σε περιουσία, με προίκα που κληροδοτείτο στο σύζυγο, και με εξουσία επάνω της πατρική αδερφική συζυγική, χωρίς δικαίωμα στην μόρφωση εκτός από κάποιες εξαιρέσεις συνήθως ταξικές, γυναίκες που αναγνωρίζονταν κοινωνικά μέσα από το γάμο και ακόμη περισσότερο μέσα από τον ρόλο τους ως μητέρες και μάλιστα αυτή η καταξίωση τους η κοινωνική, ερχόταν ειδικότερα όχι απλά με τη γέννηση του παιδιού, αλλά με τη γέννηση του αρσενικού παιδιού!
Το κορίτσι έπαιρνε προίκα άρα αποδυνάμωνε την πατρική οικογένεια, ο γιός θα έφερνε προίκα, χωράφια και βιός, άρα συνέχιζε το όνομα αλλά δυνάμωνε και οικονομικά το σόι.

Όσες γυναίκες έμεναν άτεκνες, μαγκούφα και γρουσούζα και χίλια δυο άλλα προσβλητικά τις περίμεναν και συνήθως ήταν αποκλεισμένη από κοινωνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις (γάμους,βαπτίσεις κλπ),μιας και θεωρούνταν η παρουσία της γρουσούζικη και βλαπτική. Το πρόσφορό της ο παπας -αν το δεχόταν- δεν θα το μοίραζε στο κόσμο.
Ξέρετε, ήθη και έθιμα είναι κι αυτά.. Μονάχα που πολλά από αυτά καλώς ξεχάστηκαν..Σερνικοβότανα, και κάποιες μαγικές συνήθειες.. Σταμάτα, Αγορίτσα και άλλα ..μαγικά ονόματα έδιναν στο κορίτσι προκειμένου να σταματήσει η μάνα να γεννά θηλυκά παιδιά.. Με το συμπάθειο..
-Πόσα παιδιά έχεις;.. -Δύο κορίτσια..(ακόμη δεν είχα αποκτήσει το γιό μου).. Ο γέρος επέμενε.. Πόσα Παιδιά;.. -Γιατί αυτά είναι κουνέλια;..(Πραγματική συζήτηση σε καφενείο του δικού μας χωριού δεν πάνε και.. αιώνες)
Δύσκολη λοιπόν η θέση της γυναίκας. Στη πλειοψηφία τους σκληρή δουλειά στα χωράφια και στο σπίτι. Αντικείμενο μελέτης και προσέγγισης. 
Και τι ρόλο έπαιξαν τα ήθη και τα έθιμα στη διαμόρφωση της υποτιμημένης εικόνας της γυναίκας;..
Καλούμαστε λοιπόν να ανιχνεύσουμε τις αντιθέσεις. Να τις ερμηνεύσουμε και βέβαια να τις δούμε ως αποτέλεσμα μιας κοινωνικής δομής που άλλαξε, αν και φυσικά ακόμη υπάρχει εκμετάλλευση άλλου περιεχομένου αλλά πάντα μειωτικού για τη γυναίκα από τα ΜΜΕ, προβολή λάθος προτύπων κλπ. 
Αλλά αυτό είναι τεράστιο επίσης θέμα από μόνο του.(Σκεφτείτε πάντως και τον μελλοντικό πολίτη αν σταθεί επιφανειακά μονάχα σε αυτά τα αρνητικά του σημερινού πολιτισμού..σκεφτείτε αν ελαφριά τη καρδία θελήσει να τα αναπαράγει δίνοντας τους τη δικαιολογία,που πιθανώς και να πιστεύει..παράδοση.
Φυσικά και δεν θα έχει καμμία σχέση με την εικόνα του σήμερα ούτε θα αντανακλά την πραγματικότητα).

Η γυναίκα έχει κερδίσει τη θέση της με πολλούς αγώνες και βέβαια πολλούς έχει να κάνει ακόμη για να αποτινάξει τα πρότυπα αιώνων αλλά και να αμυνθεί στα νέα στρεβλά πρότυπα.

Κάθε πολιτισμός περιέχει μορφές βίας κατά των γυναικών που είναι σχεδόν αόρατες επειδή θεωρούνται μέρος της κοινωνίας, των ηθών και των εθίμων τους.

Η λαϊκή παράδοση και το αντρικό μόριο.

Φυσικά το πέος λειτούργησε στις πατριαρχικές κοινωνίες ως δείγμα εξουσίας και ανωτερότητας. 
Ο φαλλός εμφανής, η γυναίκα δεν είχε γεννητικά όργανα ή τουλάχιστον δεν υπήρχαν, αφού δεν ήταν ορατά. 
Και φυσικά κρυμμένα ακόμη πιο πολύ πίσω από το αξεσουάρ όλων των τοπικών φορεσιών, την ποδιά, η οποία ήταν γεμάτη σύμβολα κάθαρσης και αποτρεπτικά αλλά και σύμβολα γονιμότητας.
Πολλά περιθωριακά έθιμα, που φυσικά είχαν εκτός από το περιορισμένο γεωγραφικό εύρος και χαρακτήρα, χρησιμοποίησαν τον φαλλό αναπαράγοντας και τονίζοντας αυτή την προσωποποιημένη μορφή εξουσίας, αν και στα χρόνια εκείνα επιτρεπόταν μονάχα μεταξύ αντρικών συναθροίσεων και μεταξύ τους πειραγμάτων πχ κατά την διάρκεια των Αποκριών,όπως το Μπουρανί του Τυρνάβου και που στις μέρες μας μεταλλάχτηκαν σε φολκλορικά δρώμενα και τουριστική ατραξιόν και τείνουν να απλωθούν και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα.
 Φυσικά και στο κέφι μπορεί να κάνει ο καθένας ότι θέλει, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι με τέτοιους τρόπους παράγουμε πολιτισμό, πόσο δε μάλλον όταν αναπαράγουμε σεξιστικά πρότυπα και προφανώς επηρεάζουμε και αναπαράγουμε, σε αγόρια και κορίτσια σήμερα, την εικόνα του κυρίαρχου φαλλού. Που φυσικά είναι ζωογόνος όπως και ζωογόνα είναι και τα γυναικεία γεννητικά όργανα με την ίδια σημαντικότητα και τα δυό.
Φυσικά και αναπαράγουμε σεξισμό και φυσικά γιατί να μην θέλει να κάτσει η γυναίκα απάνω σε ένα ανασηκωμένο πέος, δε πα ναναι και καλόγρια δε πάει ναναι και αποθαμένος..απο ότι λέει το άλλο τραγούδι του Γιάνναρου που απόθανε..από άλλη περιοχή της Ελλάδας αυτό..

Διαθέσιμη και μάλλον λυσσαλέα η εικόνα της γυναίκας εδώ.. Φυσικά θα πρέπει να ανταποκριθεί στην εικόνα ενός πέους κι αν δεν ανταποκριθεί μάλλον δεν ξέρει τι χάνει, οπότε θεμιτό να της το δείξει το πέος, ακόμη και χωρίς την θέληση της.
Στην εποχή μας και ξεπερασμένο και ζημιογόνο.

Και όσον αφορά για το αναμασημένο Διονυσιακά έθιμα, υπάρχει πάντα και ο αντίλογος του Πλάτωνα, του Πλούταρχου και πολλών άλλων.* Αλλά ας σταθεί έστω ευκαιρία να μελετήσουμε κιόλας τι ήταν οι Διονυσιακές γιορτές, οι Μαινάδες κλπ και τι εξέφραζαν για την εποχή τους.
*θέμα για τεράστια κουβέντα ότι ακόμη κι αυτές, οι διονυσιακές γιορτές είναι αποτέλεσμα και κατάλοιπο μιας ακόμη θρησκείας και πολλοί αρχαίοι φιλόσοφοι που επέμεναν (και τις πολέμησαν) στην ανάπτυξη του πνεύματος και την καλλιέργεια της σκέψης, γιατί αυτό ήταν ο δρόμος προς την ελευθερία του ανθρώπου και όχι το στιγμιαίο ξέσπασμα το οποίο μάλιστα είχε και ακρότητες...

Εν κατακλείδι..
Παραδοσιακά Έθιμα είναι το κάψιμο του Ομβριού(Εβραίου) και του Αράπη..
Παραδοσιακό έθιμο και το άπλωμα του σεντονιού της παρθενίας της νύφης..
Έθιμο παραδοσιακό και η προίκα.. και πολλά άλλα ακόμη μακρύς ο κατάλογος..
Σήμερα όμως θα τα λέγαμε ρατσιστικά, σεξιστικά και αναχρονιστικά. 
Και οι σύγχρονες κοινωνίες τα κατήργησαν. Δημιουργώντας τον δικό τους παραδοσιακό σύγχρονο πολιτισμό. 
Και με αγώνες γυναικών σε κάθε επίπεδο. Απο τη δουλειά, το σχολείο την Εθνική Αντίσταση. 
Παίρνοντας υλικό σαν πρώτη ύλη, μελετώντας, ερμηνεύοντας, γεννώντας και απορρίπτοντας.
Φυσικά με λάθη, όπως πάντα υπήρχαν στρεβλά και λάθη . 
Τότε παράγουμε πολιτισμό όπως και έκαναν οι προγονικές μας κοινωνίες και που εξέφραζαν τη δική τους εποχή με όλα τα συν και τα μείον.

Η αναπαραγωγή *αρνητικών*(σεξιστικών,ρατσιστικών κλπ) εθίμων μιας παρελθούσας πατριαρχικής κοινωνίας μπορεί να γίνει μόνο με την ταυτόχρονη ερμηνεία των δομών της συγκεκριμένης κοινωνίας που το παρήγαγε.
Στην ουσία εδώ τίθεται το ερώτημα τι είναι παράδοση; τι εννοούμε στην ουσία όταν λέμε..ήθη κι έθιμα; Δημιουργούμε παράδοση ή απλώς αναπαράγουμε στιγμές από εποχές ξεπερασμένες μέσα από τους αγώνες των τάξεων και των φύλων; Τι τελικά είναι αυτό το προϊόν*του φολκλόρ έτσι όπως το προβάλουμε σήμερα ονοματίζοντας το,*παράδοση;* 
Μήπως τελικά εξακολουθεί να παίρνει σάρκα και οστά εκείνο το παλιό των Ρωμαίων, δώσε στο λαό άρτον οίνον και θεάματα,ντύνοντας το με προβιά *παράδοσης;
Για να είναι φανερός ο δρόμος που διένυσε ο Άνθρωπος, Άντρας και Γυναίκα για να φτάσει εδώ σήμερα. Και φυσικά να κατανοήσει τα εμπόδια που ακόμη έχει να ξεπεράσει.
ή για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ν.Σβορώνου Τα κύρια στοιχεία της ταυτότητας ενός ζωντανού λαού είναι ό,τι καινούριο ο ίδιος ζει και δημιουργεί, η θεμιτή έρευνα δεν μπορεί να στραφεί παρά στις πηγές έμπνευσης, που δημιουργούν τα καινούρια αυτά στοιχεία και στη γενεσιουργική τους αιτία, που βρίσκεται χωρίς αμφιβολία στις ιστορικές εξελίξεις ενός λαού.

Ενδυματολόγος

Αλίευση  Παρουσίαση: Viva La Revolucion

19 Νοεμβρίου, 2019

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΣΙΩΠΗΛΕΣ; - ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ;;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΣΙΩΠΗΛΕΣ;..



Ψάχνω τις παλιές φωτογραφίες..κοιτάζω..νέα πρόσωπα..όμορφα πρόσωπα..τσακισμένα λίγο απ΄τις κακουχίες άραγε, ή απ' το φθαρμένο χαρτί της εικόνας..βυθίζομαι στα βλέμματα..
ψάχνω τις σκέψεις..χαμένες σκέψεις μέσα στο χρόνο..τις δικές τους σκέψεις.. προσπαθώ να ξεκολλήσω απ' το χτες, το Τότε!..

Το Τότε!..να το κάνω σήμερα..
Αναρωτιέμαι βασανιστικά..
άραγε σκέφτεται την αγάπη του;..θάχε μια αγάπη άραγε;..γιατί τα νιάτα πάντα έχουν μια Αγάπη..
Κι εκείνη,,που νάταν εκείνη;

..σε κάποια άλλη γωνιά θα κρατούσε την δική του εικόνα..
Στο βλέμμα της;..στη προσμονή της, στις ελπίδες στις προσδοκίες και στα όνειρά της;..το μετέωρο βασανιστικό Αύριο..
Κι η μάννα..που νάταν η μάννα;
..γιατι πάντα μια μάνα κάθεται στη σκιά..σαν εικόνισμα σε παλιά εκκλησιά..
Η μάννα του!…να πίστευε άραγε,ότι ακόμα ζει ή θα τον έκλαιγε κρυφά σε σκοτεινά κατώγια;..
Μου τόχαν πει σαν μυστικό..ψιθυριστά..κανένας..όχι, κανένας, δεν μιλούσε για κείνους που είχαν τραβήξει το δρόμο του βουνού, του θανάτου ή της εξορίας..
Δεν θα κλαιγε η μητέρα φανερά για το χαμένο της παιδί.. θα κούρνιαζε στο κόρφο της όσα παιδιά της είχαν απομείνει να τα φυλάξει από το μίσος..
Μονάχα, σαν τέλειωνε τις δουλειές κι έβαζε τα πιάτα στο τραπέζι με το λευκό λινό τραπεζομάντιλο -και στο παιδί που λείπει σέρβιρε- ..ίσως θα ρθει..ίσως σήμερα θάρθει.. κι έστριβε το μάτι κατά τη δημοσιά..
Ισως τα νέα ήταν ψέμα.. ίσως..κάθε μέρα..κάθε νύχτα..κάθε ώρα..
Σκίρταγε η καρδιά..καθώς δάγκωνε το μαντήλι να κομπιάσει το δάκρυ..να σταθεί..να μην τρέξει...να μην τρέξουν τα πόδια, να μην τρέξει το δάκρυ.. βιαστικά κατέβαινε να πιάσει κρασί απ' το βαγένι..το κρασί που θά μπαινε στη κανάτα..κι ύστερα θα βαζε τη κανάτα καταμεσίς του τραπεζιού.. 
κόκκινο..βαθύ κόκκινο.. 
κι όλο την έσπρωχνε λίγο πιό σιμά στο πιάτο του απόντα..του σιαχνε ξανά τη πετσέτα.. ίσιωνε το πηρούνι και το μαχαίρι και κάθε φορά, τούτο το μαχαίρι μπιγότανε και πιο βαθειά στη καρδιά...
με περισσή φροντίδα έβαζε το κρασί..μπροστά στην άδεια καρέκλα..
και σαν έπεφτε κόμπο-κόμπο αφρίζοντας στο λευκό κρύσταλλο.. αχ..η τρελλή η σκέψη.

-Κι αν το αίμα του, τόπιε η γη;
-Kι αν....σαν τούτες τις ρουμπινιές στάλες..
Έμπλεκε θαρρείς τα δάχτυλα στα μαλλιά του, το κανάκευε στη νωτισμένη γη…
Κι εκείνη η άσπλαχνη, δεν της μαρτυρά μήτε τον κόρφο του μνήματος..
Τότες, έστριφτε τη ποδιά με τα δάχτυλα, βόγγαγε σα σφαχτό που του ξεριζώνουν τα σωθικά ζωντανό..άχνα..άχνα..όλο της το είναι φώναζε να κρυφτεί..τα παιδιά τ άλλα, να μην στερήσει την ελπίδα..
Τα δόντια της κόβανε το πανί με λύσσα..τρύπες τρύπες η ποδιά γινότανε απ' αυτή τη λύσσα.. κατρακύλαγε με εφηβική ορμή τα ξύλινα σκαλιά ως κάτω..
..και τα μάτια παραφυλάγανε απ' τις ρωγμές του ξύλινου πατώματος..

-Αργησε η Μάνα στο κατώι..ψιθύριζαν τ' αδέρφια..τα μικρότερα..-Γιατί βογγάει η Μάνα;..κλαίει;..γιατί κλαίει η Μάνα;..
Ανάστατα τα βλέμματα, πιάνονταν απ΄τα χέρια σφιχτά..σπρώχνονταν να ιδούν σε εκείνη τη μικρή ρωγμή τη μάνα.. καταγής, με τη κρουσταλλένια κανάτα πεσμένη στις πέτρες του κατωγιού.. και μιά μικρή ρουμπινένια αυλακιά άφριζε στις γκρίζες πέτρες.. ρίγος..θάνατος. και κομμένη ανάσα...κρύο νερό στις ραχοκοκκαλιές..
Κι ανάμεναν το βλέμμα της, σαν ανέβαινε..κι αυτή 
τάνοιωθε τούτα τα βλέμματα..
Ρίγαγε η ραχοκοκαλιά της..γύρναγε ο πόνος αναμμένο δαυλί και την πυρόπαιρνε ολάκερη..
χίλιες γέννες, χίλιες οδύνες..
τα μάτια του, το λευκό πουκάμισο της Λαμπρής κρεμασμένο εκεί στο παραγώνι..ακόμη..άδειο..κι η προσμονή της άδεια κι αυτή..
..Τό ξερε!
ίδρωνε το μέτωπο, το σκούπιζε βιαστική με την ίδια δαγκωμένη ποδιά.. κι ύστερα στητή , ξανάπαιρνε τα βήματα της..και τη κανάτα την ολόγιομη..
και,
-Φάτε..άιντε..δεν περιμένουν οι δουλειές..
Φωνή δωρική, λιτή κι απόκοσμη.. κι εκείνα ανάσαιναν!..αα..όλα καλά είναι!..κι έτρωγαν μ' όρεξη.. όπως τα νιάτα πάντα γυρεύουν τη ζωή..κι η ζωή γυρεύει τη χαρά και το παιχνίδι. κι η τελευταία γωνιά του γλυκού ψωμιού τρώγονταν ανάμεσα σε γέλια, φωνές και παιχνίδια στη ρούγα..ακράτητη η χαρά..όχι λαθέψανε..δεν έκλαιγε η Μάννα..
Κι η Μάννα..μάζευε το αφάγωτο φαγί απ΄ πιάτο και το τύλιγε στη λινή καρό πετσετούλα..την υφαντή στον αργαλειό, εκεί που ύφαινε με τα παρθενικά της όνειρα το διάβα της ζωής της..ένας κόμπος η ζωή της, φαρδύς, σαν το κόμπο στο πιάτο του..
-Πήγαινε το στη χαμοκέλα..πάλι νηστική θα κοιμηθεί η γριά Βάγια..διάταζε τη ψυχοκόρη, ενώ πάστρευε βιαστική τα ψίχουλα απ' το τραπέζι..
-έτσι, για να κρύψει το τρέμουλο του χεριού..-
το σπάραγμα της καρδιάς δεν ακουγόταν..τό ξερε..
ποτέ δεν ακούγεται ο πόνος ο βαθύς..
Κι αν κάποιος ρώταγε που ειναι ο γιός.. κοφτά του λεγε..
-Στην Αθήνα για δουλειές..στην Αθήνα..
και έβιαζε το βήμα της με ορθό το κορμί..
περήφανη μέσα της..το χαμόγελο δεν τόκρυβε..αυτό το μοναχό χαμόγελο της μέρας..
-Δε προσκύνησε ο γιός μου σαν και σένα χαφιέ!..
αχ..τούτο, δεν το ξεστόμιζε..μα το μαρτύραγε το κορμί της ολάκερο..το κοφτό της μάτι..το ίσιο της περπάτημα..
Ετσι μεγάλωσα..
Κι αυτές οι παλιές φωτογραφίες που προσπαθώ να περάσω στη στιγμή τους..κι αυτές οι κλεμμένες στιγμές.. πόσες ιστορίες.. πόσα μυστικά μου ψιθυρίζουν.. τόσα για να μην μπορώ να περάσω δίπλα τους αδιάφορα.. σα να με περιμένουν εκεί χρόνια και να μου χουν βάλει στη γωνιά του τραπεζιού ένα πιάτο από λευκή πορσελάνη που σταξε μιά ρόγα κρασί....ρουμπινένιο το κρασί..αφρισμένο ακόμα στη κανάτα ..ξέχειλο.. με κερνάει τούτη η γενιά το βιός της..το πλούσιο τραπέζι της..κερνάει τη δική μου με περίσσευμα μιας ζωής..κερνάω και γω..τις μνήμες που μάζεψα στα παιδιά μου.. όπως τα ψίχουλα του τραπεζιού..
Απο χούφτα σε χούφτα..κάθε ψίχουλο μιά ζωή..
Κι ήρθαν και τις γενιάς μου οι αγώνες..οι δικοί μου νεκροί..

κι αν τον λεν Γιώργη..Θανάση..ή Διομήδη στο Πολυτεχνείο το 1973;..
Αχ..οι καρδιές ίδιες..τα νιάτα..τα χαμόγελα..τα όνειρα..οι άνθρωποι..η υπερηφάνεια..η αξιοπρέπεια..ίδια
Δε τρώμε...σκύβουμε όλοι μαζί.. κοιτάμε τη Μάννα στο κατώι...σιωπηλά βλέμματα...κοιτάμε απ' τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματος τις ξέσκλιες ζωές ανάκατες με τις ρουμπινένιες στάλες...
Και παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε τους δικούς μας καθημερινούς αγώνες για μιά καλύτερη και δίκαιη ζωή, με τιμιότητα, αξιοπρέπεια κι ελπίδα.

Το χρωστάμε σ΄εμας και την επόμενη γενιά..το χρωστάμε σε όλους αυτούς που μας έδειξαν το φωτεινό και όμορφο
-κι ας ειναι δύσβατο- μονοπάτι..

ΚΑΚΑΦΛΙΚΑ ΒΙΛΛΗ


....................................................
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ....

-Στη Μάννα..και Γιαγιά μου...την Ελένη Κακαφλίκα, που ποτέ δεν έμαθε τους τάφους των παιδιών της και όσο ζούσε έβαζε δυο άδεια πιάτα στο τραπέζι και δυο ποτήρια κόκκινο κρασί που τελετουργικά το έριχνε κάθε απόδειπνο, στις πλάκες της αυλής...
Στα παιδιά της:
-Στο Γιώργη Κακαφλίκα..και θείο μου..Σαμποτέρ και μαχητή του ΕΛΑΣ που χάθηκε μετά από σαμποτάζ 3 Αυγούστου 1944 σε Γερμανικά πλοία στο λιμάνι του Πειραια 25 ετων και ποτέ δεν βρήκε τον τάφο του. Σε έγγραφο του ΓΕΣ αναφέρεται ως εκτελεστείς από τους Γερμανούς



-Στο Θανάση Κακαφλίκα..και θείο μου..26 ετών..μαχητή στην Αλβανία και στον ΕΛΑΣ που σκοτώθηκε στη μάχη της Δημητσάνας το 1948 και ποτέ δεν βρήκε το τάφο του


-Στο Δημήτρη Κακαφλίκα..πατέρα μου..φοιτητή Ιατρικής, μαχητή του Ιερού Λοχου των Φοιτητών


-Στους θείους μου..Χρήστο και Νίκο Κακαφλίκα μαχητές του ΕΛΑΣ


Στον πρωτοξάδερφό τους Δημήτρη Κακαφλίκα που χάθηκαν τα ίχνη του μετα από σαμποτάζ στο λιμάνι του Πειραιά σε Γερμανικά πλοία

         ΑΘΑΝΑΤΟΙ   !!!!!!


Στους Ήρωες της Τάξης μας:

16 Νοεμβρίου, 2019

17.11.1973: ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ !! Ντοκουμέντο !!

Μαρτυρία - Κατάθεση Ψυχής Αγωνίστριας του Πολυτεχνείου !!
Ηταν τραγικές οι τελευταίες ώρες..τόσο περιεργα εσωτερικές ωρες..ο καθενας ανεμετριοταν με τον εαυτο του και πεταγε ψηλα και ταυτοχρονα μια ανασα και μια αγκαλια με τον διπλανο του..ο κόσμος ειχε φύγει..
στο κεντρικό κτίριο στον πρώτο όροφο ειχε στηθεί ενα πρόχειρο νοσοκομείο..στο διάδρομο υπήρχαν πατημασιές απο αίμα..και αυλακιές κόκκινες..
η πόρτα άνοιξε λίγο και πρόλαβα να δω κάποια θρανια που ειχαν γινει πρόχειρα κρεβατια.. επανω νεανικά κορμια..
η πόρτα εκλεισε γρήγορα.. -Μην πεις τιποτα μου ψιθύρισε ενας φιλος φοιτητης πρωτοετής..εγω ημουν μαθήτρια ακομη.. δυο μερες πριν ειχε γινει η μεγαλη συνέλευση στο αμφιθέατρο με αντιπροσωπειες μαθητων απο σχολεια της Αθηνας..
-Μην πεις τιποτα ο πανικός θα ειναι κακός σύμβουλος..και μου σφιξε το μπράτσο..
Νωρίτερα στο αμφιθεατρο κατω ειχε ερθει ο Ξυλούρης.. τον σηκώσανε στα χερια για να περασει το προαύλιο.. και η Μαρια η Δημητριάδη 
..καθομαστε με βαρδειες.. ακούγαμε σιωπηλοί.. βγαιναμε εξω για να πιασουμε την θεση στα καγκελα αλλων που επρεπε να ξεκουραστουν.. ζωγραφιζαμε και φτιαχναμε τα πανο και τις αφισες με μαρκαδορους.. περιφρουρούσαμε τους χωρους.. και 
οι ελευθεροι σκοπευτες εριχναν σφαιρες..
τα ασθενοφορα εριχναν δακρυγόνα.. κοβαμε τα νερατζια και βαζαμε τις φλουδες γυρω γυρω στα ματια νοιωθαμε πως μειωνε το τσουξιμο..
μας ειχαν πει οτι για να ανακουφιζομαστε απο την επιδραση των δακρυγόνων να χρησιμοποιούμε βαζελίνη και λεμόνια..τις τελευταιες ομως ωρες ολα ειχαν σωθει και τα δακρυγονα επεφταν βροχη..το τσουξιμο στα ματια και στο δέρμα ηταν φοβερα επωδυνο ..σαν παρηγοριά λογω της ελλειψης λεμονιων πλέον -οχι οτι κι αυτα εκαναν πολλα- κοβαμε απο τις νερατζιές νεράτζια και απλώναμε λιγο απο το χυμό στο δέρμα και γυρω απο τα ματια..των περισσοτερων ειχαν πριστει-  τα δακρυγονα επεφταν μπροστα στα πόδια μας..μαζι με τις σφαιρες απο τις γυρω ταρατσες
Χτυπήθηκε κάποιος, η πόρτα ανοιξε γρηγορα και ξανακλεισε και δε ξερω που βρεθηκε εκεινη η πόρτα και επαιξε αυτοσχέδια το ρολο του φορειου..
φορουσε ενα λευκο πουλοβερ και το ενα χερι,το αριστερο, κρεμοταν σαν φτερουγα στο χωμα.. σερνοταν στο χωμα και πηγα να το σηκωσω και τα καστανά του ματια ηταν γυαλινα..ομορφος νέος με μαύρα μαλλιά..
-ειναι νεκρος ψιθυρισα και ο συντροφος διπλα μου μου σφιξε το μπρατσο..Μη το πεις.. μου ειπε...
Ναι ξεραμε ειναι τυχαιο να ζησεις η να πεθανεις εκεινο το βραδυ..
Καποιοι εκατονταδες.. σαν τους τριακόσιους ειπε καποιος και γελασε.. τα νειατα γελάνε κι ελπίζουν.
περιμεναμε μεχρι τη τελευταια στιγμη τα εκατομμύρια της Αθηνας να ξεχυθουν στους δρομους για τα παιδιά του.. ποιος μπορει να σταθει απεναντι στις χιλιάδες κόσμο; ..περιμεναμε οτι απο ολη την Ελλάδα θα ξεχυνονταν μπροστα σε όλο αυτο.. δεν ηρθαν..
Ερχονται τανκς στην Αλεξανδρας.. εγινε καταληψη του υπουργειου.. του οτε..  ερχονται τανκς κατεβαινει στρατος.. ολα αντικρουόμενα.. βαζαμε εφημεριδες μεσα απο τα ρουχα να μην κρυωνουμε.. με τη ποδια του σχολειου ημουν .. με τα αιματα του παιδιού.. οι φωνες ειχαν κλεισει.. μοναχα οι καρδιές ακούγονταν..
Λίγες ωρες πριν οταν εκλεισαν οι πυλες παρθηκε η αποφαση.. ποιος θελει να μεινει ποιος να φυγει.. οσοι μειναμε δωσαμε τηλεφωνα.. να ειδοποιησουν τη μανα μου..τους δικους μου*...αποχαιρετιζομαστε με αγκαλιές..
*κατα τις 7με 8 το βραδυ επεσε σαν ψιθυροος..οσοι θελουν να φυγουν θα ανοιγαν λιγο λιγο τις πυλες..και οσοι θελουν να μεινουν να ξερουν πως δεν θα ξανανοιξουν..κάποιοι εφυγαν.. οσοι μειναμε δωσαμε σε αυτους καποια στοιχεια αν καταφερναν να εφταναν σπιτι τους να ειδοποιουσαν τους δικους μας..μαλιστα τα γραφαμε και σπαστα.. ενα νουμερο σε ενα χαρτακι δυο νουμερα σε άλλο ωστε αν τους επιαναν να μην ειχαν στοιχεια.. οι δικοι μας ειχαν παρα πολλες ωρες να παρουν νεα μας.. η μητερα μου ας πουμε δεν ηξερε οτι ημουν μεσα κι ετσι αν κατι γινοταν αν μας σκοτωναν η μας συνελάμβαναν και μας.. εκπαραθυροναν -ηταν γνωστη μεθοδος της εποχης..δηλαδη ο κρατουμενος πηδηξε μονος του απο το παραθυρο-  να ξερανε οτι ειμαστε ζωντανοι ως εκεινη την ωρα και οτι ειμαστε μεσα στο Πολυτεχνειο, σκεψου οτι μετα το τανκς.. και αφου με συνελαβαν μαζι με αλλους η μητερα μου δεν ηξερε που ημουν.. πηγε σε νεκροτομεια..ρωτουσε στις φυλακες για ονοματα κρατουμενων και δεν δινανε στοιχεια βριζοντας την και λεγοντας ειρωνικα.. μανα εισαι εσυ που δεν ξερεις που ειναι το παιδι σου; ..εε..ας τη κραταγες στο σπιτι τη κορη σου ναξερες.. κι αλλα τετοια για μερες με ειχε σκοτωμενη..οταν ακουσε τη φωνη μου στο τηλεφωνο μετα απο μερες λιποθυμησε..
αν και περιμεναμε βοηθεια στο βαθος ξεραμε ...
ο συντροφος φοιτητης πεθανε πριν τρια χρονια.. γι αυτον ισως τα γραφω,, μαζι δε μιλουσαμε γι αυτο.. χαμογελουσαμε πικρα ομως καθε φορα που ακουγαμε..ημουν κι εγω στο Πολυτεχνειο.. ολη η Ελλάδα ηταν!!!
..εκεινη τη νυχτα εκεινες τις τελευταιες ωρες ..καποιες εκατονταδες μεσα και καποιοι σκορπιοι απέξω.. αυτη ειναι η αληθεια.. στο φως της μερας ηταν γιορτη,,
οταν επεσε το σκοταδι..ηταν ενα αλλοιωτικο *πανηγυρι.*.αναμετρηθηκαμε με τους εαυτους μας .. αυτους νικήσαμε..τους φοβους και τις αντοχες μας.. ισως και αυτη να ηταν η πιο μεγαλη μας νικη..
μετα απο δυο τρια χρονια στην αιθουσα ντοκουμεντων ειδα ξαφνικα εκεινο το λευκο πουλοβερ πισω απο μια βιτρινα μεσα στο αιμα..διπλα μια φωτογραφια..Διομήδης Κομνηνός..ίσως και να κανω λάθος..τι σημασία εχει.. οι φωνές.. οι ερπύστριες.. το τανκς..
η Ασφαλεια οι εξευτελισμοι το ξυλο το αιμα η απώλεια χρονου εκεινο το απεραντο κενο χρονου και οι ματαιες ελπίδες....
οι χιλιαδες λαού εξω απο την Ασφαλεια το ΕΑΤ ΕΣΑ τα νοσοκομεια..εκεινες οι χιλιάδες λαού που θα μας ελευθερωναν..ποτε δεν ήρθαν...
ομως ο αγωνας ειναι εκει.. 
πίσω απο οσα δεν εχουν ειπωθει..
οπως οι ιστοριες του βουνου και του ανταρτικου..
πως να πεις το συναισθημα.. δεν τα λες.. δεν εχει λογια και τοσες δεκαετιες μετα παλι δεν εχεις λογια...
πες μου, ελεγα του πατερα μου.. προσπαθουσε.. ελεγε τα γεγονοτα..
τότε στο Πολυτεχνειο επιασα ενα μικρο κομματι της καρδιάς τους..πως νοιώθανε.. κι επειτα ναι , εκεινοι εκαναν πεντε Πολυτεχνεια τη μερα..
ο Αγωνας ειναι ενας..και ο Δρομος ενας.!!..

Villy Kakaflika

 Στη σ. ΒΙΛΛΗ αφιερωμένο το παρακάτω βίντεο:

Απ' τα σχόλια στο f/b

  • Νικόλαος Κρομμύδας Πράγματι, ο δρόμος είναι ένας και αυτός είναι ο δρόμος διαχρονικά του αγώνα του τότε και του σήμερα. Δεν είχα την τύχη να ήμουν εκεί γιατί ήμουν μαθητής της 5ης Γυμνασίου στο χωριό άλλως θα ήμουν και ΕΓΩ ΕΚΕΊ στην επανάσταση της σπουδάζουσα γενιάς και του λαού για ψωμί-παιδεία-ελευθερία,συνθήματα που είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα λες και δεν πέρασε μισή μέρα από τότε τον Νοέμβρη 1973.
    2


  • Villy Kakaflika Ναι το ξέρω Νίκο μου..εγώ ήμουν μικρή αλλά είχα τη τύχη να είμαι μαθήτρια τότε στο Ε γυμνάσιο Εξαρχείων στη Κωλέττη..έζησα κάθε λεπτό και πριν στη προετοιμασία και όλες τις μέρες της κατάληψης μιας και ήμουν συνέχεια μέσα..όσο δύσκολο κι αν ήταν και το μετά..θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε η δυνατότητα αυτή..

Και μας λένε οι «αόμματοι»: Δε βλέπετε;
Τα σύμβολα ξεθώριασαν. Μας ρωτούν οι «κωφοί»: Δεν ακούτε; Τα συνθήματα έσβησαν.
Μας ορμηνεύουν οι «ανόητοι»: Δεν το καταλάβατε; Τα οράματα χάθηκαν.
Κι εμείς τους απαντάμε: Κάνετε την επιθυμία σας πραγματικότητα. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε κι «όλα είναι ακόμα ζωντανά». Κάνατε τα πάντα για να ξεχαστεί το «γεγονός». Κι όλοι το θυμούνται. Δώσατε πάμπολλες μάχες για να διαστρεβλώσετε το «μήνυμα». Και τις χάσατε όλες. Πασχίσατε να κόψετε τη σύνδεση του «τότε» με το «τώρα». Κι αποτύχατε παταγωδώς.
«Το Πολυτεχνείο Ζει». Στην καρδιά και στη σκέψη όσων το έζησαν. Στη φαντασία και στο όνειρο όσων ενέπνευσε. «Ζει και Εμπνέει». Ως έπος μιας νεολαίας αδούλωτης και καύχημα ενός λαού απροσκύνητου. Είναι η «προίκα» στο παρόν κι η ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας.
Αν τα σύμβολα ξεθώριασαν, γιατί η εικόνα της γκρεμισμένης πόρτας δε φεύγει από το βλέμμα;
Γιατί οι τρύπες από τις σφαίρες είναι ακόμα στους τοίχους; Γιατί η αιματοβαμμένη σημαία, που κρατιέται σαν ιερό φυλακτό και πολύτιμο κειμήλιο, ξεδιπλώνεται κάθε φορά που η μνήμη «περπατάει» στο δρόμο του αγώνα;
Γιατί το γερμένο κεφάλι είναι στολισμένο με λουλούδια;
Αυτά είναι σύμβολα και παραμένουν αξεθώριαστα. Και μη μας λέτε να κοιτάξουμε τα ξεθωριασμένα πρόσωπα του Λαλιώτη, του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκη και των άλλων που αλλαξοπίστησαν. Αυτοί δεν είναι σύμβολα. Εγιναν «σύμβουλοι» της εξουσίας και τη βοηθούν να δημιουργήσει «άλλοθι» για τα τοτινά και «δικαιολογία» για τα τωρινά και τα μελλούμενα εγκλήματά της.
Κι αν τα συνθήματα έσβησαν, γιατί το «Εξω αι ΗΠΑ» παραμένει ανεξίτηλο στην κολόνα της εισόδου;
Γιατί το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γίνεται πανό, γίνεται πικέτα κι ακούγεται από μυριάδες στόματα ανθρώπων, που διαδηλώνουν, καθημερινά, στους δρόμους;
Γιατί χιλιάδες πορεύονται προς την αμερικάνικη πρεσβεία; Γιατί στα σχολειά και στα πανεπιστήμια στήνονται «μετερίζια»; Τα συνθήματα των παιδιών του Πολυτεχνείου δεν έσβησαν, γιατί τα αιτήματα της εξέγερσής τους δεν ικανοποιήθηκαν.
Το Ψωμί λείπει, ακόμα, από πολλούς.
Η Παιδεία εξακολουθεί να είναι προνόμιο των λίγων.
Η Ελευθερία είναι το εσαεί ζητούμενο μιας κοινωνίας που είναι «αιχμάλωτη» της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης.
Αν τα οράματα χάθηκαν, γιατί στα δωμάτια των φοιτητών είναι κρεμασμένη η φωτογραφία του Τσε;
Γιατί στα αμφιθέατρα μιλούν για τον Μαρξ και τον Λένιν;
Γιατί τα ποιήματα του Ρίτσου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη, τα χαρακτικά του Τάσσου, οι ζωγραφιές του Τσαρούχη, ο κινηματογράφος του Αγγελόπουλου, το θέατρο του Κατράκη, εξακολουθούν να συγκινούν και να συνεγείρουν μεγάλο μέρος της νεολαίας;
Τα οράματα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» δε χάθηκαν, γιατί είχαν και έχουν αναφορά στο μέλλον.
Η κοινωνία που ονειρεύτηκαν εκείνα τα παιδιά, που όρθωσαν το ανάστημά τους στη χούντα, είναι μια κοινωνία καλύτερη. Και την πορεία προς αυτή δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς...
το Πολυτεχνείο !!!
Εγώ μαθητής της 2ας Αγνοώντας τι Γινότανε.. πορεύτηκα για το Σπίτι της θείας, κατ' εντολή της που με φιλοξενούσε...
το ξύλο της Αρκούδας Άμεσο από το Μπάρμπα.., γιατί θα τους '"έκθετα"... λόγω ότι η τάξη μου το Β2 συνέχισε να κάνει μάθημα...
Την μεθεπόμενη στο Σπίτι του Ξαδέλφου μου θεοδόση Χ. πρωτοετή στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.. Έμαθα...!!
Τιμή κ Δόξα στα Παλικάρια που Μας ΔΊΔΑΞΑΝ το Δρόμο της Αντίστασης κ της Ανυπακοής για τη Ανατροπή του Άδικου Συστήματος των Πλουτοκρατών !!!

Σχόλια



Villy Kakaflika Τα ειπες όλα!!!..κι οπως θα λεγε και ο Ριτσος...Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά,μέρα τη μέρα πέτρα και αίμα, στοχασμός και αγώνας, χέρι με χέρι
με το μυστρί, με το σφυρί, με το μολύβι, με τον ακριβή διαβήτη
να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο
να έχει ο καθένας και ψωμί και βιβλίο και σιγουριά και διάπλατη πόρτα,
να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του-.



Διονύσης Βολιμιάτης να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του... ❤️👌


Villy Kakaflika υπέροχοι στίχοι..μεγάλη αλήθεια!!!



Διονύσης Βολιμιάτης που η γενιά του κ η γενιά σου Villy Kakaflika τους στοχασμούς... κ τον αγώνα... τον κάνατε πράξη ❤️


Villy Kakaflika Διονύσης Βολιμιάτης 
καθε μέρα τον κανουμε ολοι πράξη Διονύση.. στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στο πανεπιστήμιο.. στις διεκδικήσεις, στους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες, στη στάση ζωής.. 
δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.. ίσως κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν αλλα δεν ειναι λιγότερο βαρύ για εκεινον που ξέρει οτι συμμετέχοντας στην απεργία θα βρεθεί στο δρόμο .. 
δεν ειναι λιγοτερο βαρυ το να επιλέξει κάποιος με αξιοπρέπεια να παλεψει για μια δικαιη ζωή και να μην έχει μεροκάματο.. 
για εκείνον που κρατιέται όρθιος στις μέρες μας, που παλευει, που κραταει το μυαλό του καθαρό.. 
ολες οι γενιές εχουν τον δικό τους αγωνα σήμερα..οι νέοι, οι φοιτητες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζομενοι, οι άνεργοι.. εκει υπάρχουν κομμάτια-διαμάντια..
Ξέρεις.. να θυμάμαι παντα τον πατερα μου.. οταν συνήλθα -μετα το Πολυτεχνείο εννοώ..- μια μερα μιλούσαμε γι αυτο και μεσα στη νεανική μου *ζάλη* μεγένθυνα μάλλον πολύ το γεγονός.. ισως υπερφιαλα να ειχα μιλησει , εε..ημουνα και 16 χρονών και για μενα ηταν οτι πιό συγκλονιστικο....
κι εκεινος μου επιασε το χερι και μου χαμογελασε αλλά με κοιταξε και λιγο αυστηρα και μου ειπε-..
-Ηταν κάτι μεγάλο αυτο που κάνατε, η γενιά σου.. όμως, σκέψου στην Εθνική Αντίσταση μετριόμαστε.. η γενιά του - με τον εαυτο μας κάθε μέρα..
κάθε μέρα θα γίνονταν και πέντε και δέκα *Πολυτεχνεία*..
Χιλιάδες, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, σακατεύτηκαν, έδωσαν ζωές πτυχία και καριέρες, 
δε σκέφτηκαν γυναικες παιδιά μανάδες και δεν εξαργύρωσαν τα ιδανικά τους για μια *ήσυχη* ζωούλα.. 
άφησαν τα κοκκαλα τους στα βουνά και δεν υπάρχει κανένας να τους ξέρει, ή να γραφτει σε ενα τοίχο το όνομα τους, μήτε ενα λουλούδι να τους πάει μήτε ενα μνήμα να κλαίει η μανα τους.. 
Ηταν μια μεγάλη στιγμή για σας, αλλά οι αγώνες στήνονται με καθημερινή προσπάθεια και με προσήλωση και συνέπεια..
Να δεις που κάποιοι θα το χρησιμοποιήσουν.. να εισαι ετοιμη και γι αυτο.. κάποιοι θα σκορπίσουν..
εσυ να εχεις πάντα το νου σου.. ο δρόμος ειναι ενας και θελει καθημερινή δουλειά.. 
με τα μέσα σου πρώτα.. αν θελεις να κανετε μια μερα τον κόσμο καλύτερο.. (τότε ειχα στεναχωρηθεί γιατι θεωρούσα οτι *υποβάθμιζε*το γεγονός..) μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο απόλυτα δίκιο ειχε...