Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

29 Απριλίου, 2016

"Ω Ναζωραίε μου, Αδελφέ! Και να ξερες καλέ μου πόσο καλοί ήταν οι δικοί σου οι Εκατόνταρχοι"

Στη φωτογραφία διακρίνονται: Ο ηθοποιός Γ. Γιολδάσης, ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης, ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης, ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης, ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, ο λογοτέχνης Νίκος Παπαπερικλής, ο Γιάννης Ιμβριώτης και ο ηθοποιός Κώστας Ματσακάς. (Από τη Μακρόνησο 1950)
Στη φωτογραφία διακρίνονται: Ο ηθοποιός Γ. Γιολδάσης, ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης, ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης, ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης, ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, ο λογοτέχνης Νίκος Παπαπερικλής, ο Γιάννης Ιμβριώτης και ο ηθοποιός Κώστας Ματσακάς. (Από τη Μακρόνησο 1950)

Κατά εξάδας μας παρέλαβαν της Μακρονήσου οι εκατόνταρχοι.

Κατά εξάδας γίνουνται όλα εδώ.
Κατά εξάδας κι οι στιγμές του χρόνου αγκομαχάνε…
Μας επλαισίωσαν οι ατσαλάκωτοι βασανιστές μας
πάνοπλοι
κι εδώ
σ’ αυτό το πλάτωμα μας έφεραν
να μελετήσουμε τα πάθη σου Χριστέ μου.
Άπνοη εσπέρα του Απριλιού
Γιομάτη απ’ αναμνήσεις αρωμάτων…..

*******************

Το τρισανέμι καταλάγιασε
και σιγανά στην ηρεμία μας
μπορούμε τα δικά μας να μιλήσουμε
ενώ οι τυφλοί βασανιστές
κι οι μαύροι αρχιερείς σου
κορδώθηκαν εκεί
να περιπαίξουν
το μεγάλο, τον ανείπωτο πόνο πασών των γενεών
και της βραδιάς τη θλίψη…
Απλά θα σου ιστορήσουμε
σ’ αυτή την ησυχία
μαρτύρια που δεν έτυχε ποτέ σου να γνωρίσεις…
Το Γολγοθά σου, όπως θυμάσαι, ανέβηκες
για μια φορά μονάχα
και βρέθηκαν κοντά σου άνθρωποι
που θέλησαν να σηκώσουνε
το φοβερό Σταυρό σου.
Κοίταξε, ολόγυρα σου αυτές τις φαλακρές κορφές!
Η κάθε μια ανηφόρα
κι ένας Γολγοθάς
και το καθένα πλάτωμα
κι ένας Κρανίου τόπος.

******************

Σε σταύρωσαν για μια φορά
Μονάχα, ω Αφελφέ μου.
Κι όταν εδίψασες αργά το δειλινό
να δροσιστείς σου δώσαν λίγο ξύδι…
Αλάτι μοναχό δε σε ταΐσανε
και δε σου δείξανε ύστερα το πέλαγο
τη δίψα σου να σβήσεις…
Κι όταν ελίγωσες κοντά στο ηλιοβασίλεμα
λίγη σπλαχνιάν οι άσπλαχνοι τη βρήκαν
να λοχίσουνε
την τρυφερή καρδιά σου….

*******************

Κι όταν εζύγωσε η υπέρτατη στιγμή
μπόρεσες το «Τετέλεσται» να σιγοψυθιρίσεις
Είχες φωνή και φρόνησιν ακόμα…
Δε σου’ κοψεν ο τρόμος τη λαλιά
Και δεν σε εκτύπησεν η τρέλα μας η αλλόκοτη
που ξέρει να πονάει και να γνωρίζει…
Δε σου ‘τυχαν οι πόρνοι κι οι δειλοί
Την αρετή και την αντρειά να σου διδάξουν!

*********************

Ω Αδελφέ
Οι Αρχιερείς δε λείπουνε ποτέ
απ’ τα μαρτύρια των Ανθρώπων!

*********************

Έτσι ήταν πάντα, ω Αδελφέ, οι Αρχιερείς
Δεν ξέχασες που Αρχιερείς δικάσανε και σένα…
Αρχιερείς δικάζουν πάντοτε, συνάδελφε,
την ευτυχία ν’ ασφαλίζουν των Καισάρων!

*********************

Μα ήρθανε τώρα άλλοι καιροί!
Το τέλος των Καισάρων έφτασε αδυσώπητο
Κι είναι γι’ αυτό
σκληρότεροι οι Πιλάτοι σήμερα
Κι οι Αρχιερείς
πολύ σκληρότεροι οι δικοί σου.
Σκληρότεροι όμως γίναμε κι εμείς

Και την Ανάσταση που ετάξαμε
θα φέρουμε στ’ αδέλφια μας τα κακομοιριασμένοι!
Και πιο σκληροί από Σένανε
γι ‘ Αρχιερείς και Καίσαρες
Θα κάνουμε Παράδεισο τη γη μας που πατούμε……

Αποσπάσματα από το πολύστιχο ποίημα Του Καρούσου Τζαβαλά:  ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

tzavalas4

Στην αυλή του Μουσείου Μακρονήσου τίμησε την Κυριακή 24/4/2016, με μια σεμνή εκδήλωση η Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ), τον Καρούσο Τζαβαλά,
τον ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και Μακρονησιώτη κρατούμενο. 
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το ποίημά του ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.


Στο σύντομο βιογραφικό του αγωνιστή καλλιτέχνη που παρουσίασε η Γ. Μαχαίρα, από το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ, τονίστηκε η αγωνιστικότητα, το θάρρος και ο ηρωισμός που επέδειξε μπροστά στους βασανιστές του παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

Ο Καρούσος Τζαβαλάς εξορίστηκε πρώτα στην Ικαρία, μετά στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη. 
Η δικτατορία των συνταγματαρχών, αργότερα, τον ανάγκασε να καταφύγει στο Παρίσι, μετά την απελευθέρωσή του, όπου πέθανε το 1969. 
Η Γ. Γ. της ΠΕΚΑΜ είπε επίσης χαρακτηριστικά ότι ο σκηνοθέτης Ν. Παπατάκης, αποχαιρετώντας τον Καρούσο, είπε: 
Ο Καρούσος πέθανε από μια αρρώστια που ενάντιά της θα έπρεπε να επιστρατευτούν οι δυνάμεις όλου του κόσμου. 
Αυτή η αρρώστια λέγεται «φασισμός»!

Στην Ικαρία, πριν μεταφερθούν κι οι δυο στη Μακρόνησο, γνώρισε τον Καρούσο Τζαβαλά ο Πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ Γρηγόρης Ριζόπουλος, που τον χαρακτήρισε -στην ομιλία του- έναν πολύ σοβαρό συναγωνιστή με ήθος και είπε ότι είχε την τύχη -κι όχι ατυχία- να γνωρίσει τον ηθοποιό μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.

Στη συνέχεια διάβασε το ποίημα ο ηθοποιός Β. Κολοβός που είπε ότι το δημοσίευσε για πρώτη φορά ένας θείος του που το διέσωσε, αφού έκρυψε τα χαρτάκια στα οποία το είχε γράψει ο Καρούσος Τζαβαλάς. 

Το ποίημα γράφτηκε για τον υποπλοίαρχο Δημήτρη Τατάκη, που άφησε την πνοή του στη Μακρόνησο μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Στο ποίημα παραλληλίζονται η σταύρωση και τα πάθη του Ιησού με τα μαρτύρια των δεσμωτών της Μακρονήσου. 
Ο ποιητής διαπιστώνει ότι τα πάθη των μακρονησιωτών ήταν πιο φοβερά κι από αυτά του Ιησού.

Ω Ναζωραίε μου, Αδελφέ!
Και να’ ξερες καλέ μου
πόσο καλοί ήταν οι δικοί σου οι Εκατόνταρχοι.

Η εκδήλωση έκλεισε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη.



Εμπρός,  λοιπόν! 
Κι  όπως ο ποιητής, που παρόλα τα βάσανα και τα πάθη  που αφηγείται στο ποίημα του,  κλείνει με αισιοδοξία κι όραμα, έτσι κι εμείς.
Ας φέρουμε την πολυπόθητη Ανάσταση που έχουμε τάξει στ’ αδέλφια μας!! 
Ας κάνουμε Παράδεισο τη γη μας!!
ΑτέχνωςΕμπρός!

Καλή Ανάσταση στο Λαό μας!!
Απαλλοτριωμένο απ' το: atexnos.gr 

28 Απριλίου, 2016

1η Μάη: 130 χρόνια μετά το Σικάγο κρατάμε με πείσμα αναμμένη τη δάδα και την ελπίδα για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

 Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά:«Τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά, τους νεκρούς εργάτες του Σικάγο της 1ης Μάη του 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής του Μάη του ’44, τους αλύγιστους της ταξικής πάλης που στάθηκαν όρθιοι μπροστά στις διώξεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακές και τις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα της τάξης τους, την απελευθέρωση από τη μισθωτή σκλαβιά, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η θυσία των εργατών του Σικάγο, πριν από 130 χρόνια, το 1886, αλλά και οι ταξικοί αγώνες που ακολούθησαν, η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917, που σήμανε τη νίκη της εργατικής τάξης ενάντια στους εκμεταλλευτές της, επιβεβαίωσαν ότι η εργατική τάξη δεν είναι μόνο ο δημιουργός του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η πρωτοπόρα εκείνη κοινωνική τάξη που μπορεί να ηγηθεί και να συσπειρώσει τα άλλα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, στην πάλη για την ανατροπή του βάρβαρου και σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Πριν από 130 χρόνια, το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα αναπτυσσόταν κυριολεκτικά με το αίμα της εργατικής τάξης, που δούλευε από ήλιο σε ήλιο με ψίχουλα για μεροκάματο, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα. 

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη ύψωσε το ανάστημά της και επέβαλε με τους ηρωικούς αγώνες της το 8ωρο, ως αφετηρία για μια σειρά από κατακτήσεις τον 20ό αιώνα. Σήμερα 130 χρόνια μετά
το ίδιο αυτό σύστημα δεν είναι λιγότερο βάρβαρο και αποδεικνύεται από τις ίδιες τις εξελίξεις ότι δεν μπορεί ούτε να διορθωθεί ούτε να γίνει πιο ανθρώπινο. 
Η εργατική τάξη, ο παραγωγός όλου του πλούτου, όχι μόνο δεν μπορεί να απολαύσει τον πλούτο που παράγει, τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά αντίθετα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. 
Ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να έχουν όλοι δουλειά, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα, να εργάζονται λιγότερες ώρες, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος, να ζουν χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να απολαμβάνουν σύγχρονες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, δωρεάν Υγεία και περίθαλψη με προστασία της μητρότητας, των παιδιών και των ηλικιωμένων, σήμερα ζουν μέσα στη διαρκή ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, όπου τσακίζονται η μία μετά την άλλη κατακτήσεις και δικαιώματα.

Η αιτία είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο ανταγωνισμός και η αναρχία στην παραγωγή, ότι μια χούφτα κεφαλαιοκράτες κλέβουν τον παραγόμενο πλούτο και με μοναδικό κριτήριο το κέρδος αποφασίζουν τι και πώς θα παραχθεί.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, στους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, λόγω των αποφάσεων της ΕΕ που στήριξε και η ελληνική κυβέρνηση. 
Σε όλους αυτούς που πέφτουν στα δίχτυα των δουλεμπόρων, αντιμετωπίζουν τα μέτρα καταστολής της ΕΕ και γίνονται θύματα του ρατσισμού. 
Καλούμε τους εργαζόμενους να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στους πολέμους και τις επεμβάσεις.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μην επιτρέψουν να κυριαρχήσει η μοιρολατρία, η λογική του ''τίποτα δεν γίνεται'', ο συμβιβασμός με τα πρωτοφανούς αγριότητας μέτρα που υλοποιεί η κυβέρνηση, όπως ο νόμος-λαιμητόμος για το Ασφαλιστικό που βάζει ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει από τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης.

Τους καλούμε να απορρίψουν την κοροϊδία της κυβέρνησης ότι η αξιολόγηση ''είναι η τελευταία δύσκολη στροφή'', ότι τα μέτρα είναι τα τελευταία, γιατί η πείρα λέει πως κάθε διαπραγμάτευση, κάθε αξιολόγηση συνοδεύεται από σκληρά μέτρα που προστίθενται στα προηγούμενα.

Να απαντήσουν στη χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό κυβέρνησης - κεφαλαίου ότι μετά την αξιολόγηση ''η ελληνική οικονομία θα επιστρέψει στην ανάπτυξη'' και ''ξεκινά η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους''. 
Επιστροφή στην ανάπτυξη δεν σημαίνει πως θα βρει δουλειά το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων, ότι η πλειοψηφία των νέων θα έχει σταθερό μισθό, ωράριο και δικαιώματα. Ελάφρυνση του χρέους δεν σημαίνει ότι θα δοθούν πίσω οι μισθοί και οι συντάξεις που κόπηκαν, ούτε θα μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης, θα λιγοστέψουν οι φόροι, θα αυξηθούν οι δαπάνες στην Παιδεία, στην Υγεία. 
Μόνο το κεφάλαιο μπορεί να προσδοκά από την ελάφρυνση του χρέους και την ανάπτυξη, γιατί από τη μεν ελάφρυνση θα εξοικονομηθεί κρατικό χρήμα για τις επενδύσεις του και η ανάπτυξη είναι ταυτισμένη με την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Να γυρίσουν την πλάτη και στα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης που στηρίζουν την εξουσία του κεφαλαίου, την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. 
Όλοι μαζί βρίσκονται απέναντι από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες και ο καθένας για λογαριασμό του συστήματος προβάλλουν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις για να μη διακοπεί η πορεία υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής. 
Να απομονώσουν τη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, που βρίσκεται στην υπηρεσία του συστήματος, ως τσιράκι της μεγαλοεργοδοσίας στηρίζει τα κέρδη της, στήνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε όσους προβληματίζονται, αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τη μαχητικότητα και τη συνέπεια στην πάλη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, να σταθούν στο πλάι του για να χτυπηθεί η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός, να γίνει ένα βήμα μπρος στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Η 1η Μάη για όλη την εργατική τάξη είναι ημέρα έμπνευσης και διεθνιστικής αλληλεγγύης για την ενίσχυση της ταξικής πάλης, που είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας. 
Το 8ωρο, η σταθερή δουλειά, η Κοινωνική Ασφάλιση, κάθε εργατική κατάκτηση και δικαίωμα κερδήθηκε με σκληρούς ταξικούς αγώνες και θυσίες.
Με αγώνες και θυσίες ανοίγουμε, βαδίζουμε στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής, της οργάνωσης της ταξικής πάλης, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα αντιπαλεύει τα μέτρα και ταυτόχρονα θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων: 
Την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν.

Καλούμε σε αφύπνιση και συσπείρωση στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό που είναι αναγκαίος και επίκαιρος και η μόνη απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα και τον καπιταλισμό. 

130 χρόνια μετά το Σικάγο κρατάμε με πείσμα αναμμένη τη δάδα και την ελπίδα για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά».

* Σημ.: oι υπογραμμίσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion. 

Κώστας Βάρναλης: "Η μάνα του Χριστού"

Κώστας Βάρναλης (Αίγινα, 1931)
Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι,
ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρο μπαξέδες!
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει
και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει.

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,
των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν
κι αν η μάβρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,
νά που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! (*)

Α! πώς είχα σα μάνα κ’ εγώ λαχταρήσει
(είταν όνειρο κ’ έμεινεν, άχνα και πάει)
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ' από μίση!

Ένα κόκκινο σπίτι σ’ αβλή με πηγάδι...
και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι...
νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδι,
το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι.

Κι’ άμ’ ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,
με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,
(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι
ν΄ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι.

Κ’ αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει
τον καλό σου τον ήσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,
η ακριβή σου να βγάνει νερό να σου χύσει,
ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει.

Κι ο κατόχρονος θάνατος θά φτανε μέλι
και πολλή φύτρα θά φηνες τέκνα κι αγγόνια
καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,
τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει.

Κατεβάζω στα μάτια τη μάβρην ομπόλια,
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει...
Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρο περβόλια,
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια.

Φέβγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου,
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.
Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,
δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

Καθώς κλαίει, σαν της πέρνουν το τέκνο, η δαμάλα,
ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.
Στύλωσέ μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα:
τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα.

Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις!
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου!

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...
Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη
κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ρθει το δείλι,
το σταβρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ’ οι φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;» τί πες «Νά με»!
Αχ! δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Κώστας Βάρναλης, "Η μάνα του Χριστού" (από την συλλογή Φως που καίει. Εδώ η αντιγραφή έγινε από την συγκεντρωτική έκδοση: Κώστας Βάρναλης, Άπαντα τα ποιητικά 1904-1975, Κέδρος, 2015, σελ. 542)


Μπουργκάς, γενέτειρα του Βάρναλη: Αναμνηστική πλάκα προς τιμή του. ("Εδώ γεννήθηκε ο μεγάλος
έλληνας κομμουνιστής ποιητής και άνθρωπος της ειρήνης Κώστας Βάρναλης 1884-1974")

Τούτο το ποίημα κουβαλάει και μια ιστορία. 

Αν και η συλλογή "Φως που καίει" δημοσιεύθηκε το 1922 (με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας), η άκρως συντηρητική -αυτοπροσδιοριζόμενη και ως φιλολογική- εφημερίδα Εστία στο φύλλο της 10/11/1924 κατηγόρησε ευθέως τον ποιητή ως υβριστή της Παναγίας. 
Στην ουσία, τον Βάρναλη τον πήρε από σπόντα το κύμα που είχε σηκώσει ο συντηρητισμός κατά των δημοτικιστών τής εποχής (Γληνός, Δελμούζος, Ιορδανίδης, Ιμβριώτου κλπ). 
Το δημοσίευμα της Εστίας λειτούργησε ως καταλύτης για να ξεσπάσουν τα μεγάλα επεισόδια, που έμειναν στην ιστορία ως Μαρασλειακά
Απόρροια όλων αυτών ήταν να απολυθεί ο Βάρναλης από την θέση τού καθηγητού στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία.

Το 1935, ο Βάρναλης απαντά σ' εκείνο το προ 11 ετών δημοσίευμα της Εστίας. Η απάντησή του σώζεται στην πολύτιμη έκδοση του Κέδρου "Κώστας Βάρναλης: Φιλολογικά απομνημονεύματα", την οποία επιμελήθηκε ο Κωστής Παπαγιώργης. Εκεί, ο ποιητής σημειώνει, μεταξύ άλλων:

Όποιος διάβασε το ποίημα της "Μάνας του Χριστού" δεν πιστεύω να συνάντησε πουθενά καμιά βρισιά. 

Αυτό το ποίημα έχει απαγγελθεί πολλές φορές από διάφορους μπροστά σε πολύν κόσμο κι ωστόσο όλοι συγκινηθήκανε και κανένας δε βρήκε την περίφημη βρισιά της "Εστίας". 
ΙΙρώτα-πρώτα θα ήτανε πολύ γελοίος άνθρωπάκος εκείνος, που θα μπορούσε να έχει προηγούμενα με τα υπερφυσικά όντα κάθε θρη­σκείας και κάθε μυθολογίας! 
Όσο για μένα όλες οι υπερφυσικότητες και οι μεταφυσικότητες είναι έξω από την πνευματική και από τη συναισθηματική ζωή μου. 

Αν ή Παναγία μού κίνησε το ποιητικό μου ενδιαφέρο, είναι γιατί μπορούσε εύκολα να γίνει η Μάνα-Σύμβολο, ο τύπος όλων των μανάδων, που κλαίνε και δέρνονται, όταν τους αδικοσκοτώνουνε τα παιδιά τους, ο τύπος και το σύμβολο της πραγματικής μητρότητας, που μπορεί να φτάσει ίσαμε την έσχατη προστυχιά και ίσαμε το έγκλημα για να σώσει το πλάσμα της. 
Αυτό δεν ήτανε βρισιά ούτε ενάντια της μάνας ούτε ενάντια στα θεία! 
Ένας άθρησκος άνθρωπος δε βρίζει τα θεία (πώς να τα βρί­σει, αφού δεν τα πιστεύει!). 
Εκείνοι τα βρίζουνε, που και τα καπηλεύονται. Οι γνωστές βλαστήμιες "Το Χριστό σου! την Παναγία σου! τα πεθαμένα σου" είναι αποκλειστικό δικαίωμα και προνόμιο εκείνων που "πιστεύουνε" στα θεία και φοβούνται το θάνατο, όσο και την Αλήθεια! (...) 

Δεν έχω καμιά πρόθεση ν' αποδείξω με λογικά και... άλλα επιχειρήματα, πως το Κράτος άδικα με έπαψε από καθηγητή, ενώ εγώ ήμουνα και καλός χριστιανός και καλός πατριώτης και καλός στρατιώτης! 

(Αυτές οι δύο τελευταίες ιδιότητες του υποδειγματικού πολίτη δε συμβιβάζονται συναμεταξύ τους. Ενας καλός πατριώτης δεν υπηρετεί ποτές στρατιώτης. Κόβει αυτός κι υπηρετούνε τα κορόιδα). 
Ομολογώ πως δεν έχω καμιά απ' αυτές τις τρεις καλοσύνες - κι ας σημειώνει το στρατιωτικό απολυτήριό μου "διαγωγή εξαίρετος"! 
Κι ομολογώ πως δίκαια με τιμώρησε το Κράτος, σύμφωνα με τη βαθύτερη, την πραγματική έννοια του όρου Δίκιο = "το του κρείττονος συμφέρον", δηλαδή το συμφέρο του δυνατότερου, αλλιώς "δίκαιον του ισχυρότερου". 
Και σε όλες τις ταξικές κοινωνίες, υλικά δυνατότερη είναι η κυρίαρχη τάξη, πνευματικά δυνατότεροι οι ιδεολόγοι της κυριαρχίας της και ηθικά δυνατότεροι οι λακέδες. 
Στην Ελλάδα αυτή η κυρίαρχη τάξη, με τους ιδεολόγους της και τους λακέδες της, ήτανε πάντα τρομαχτικά καθυστερημένη στον πολιτισμό, άρα τρομαχτικά αντιδραστική.

----------------------------------------------
(*) Ακούστε τον ίδιο τον Βάρναλη να απαγγέλλει το ποίημά του και προσέξτε ότι η δεύτερη στροφή είναι τελείως αλλαγμένη:

Της οργής και του μίσους, τη θρέψαν οι αέρες
τὴ χαρά, της Λαοθάλασσας τούτης, που βόγγει.
Πόσες νύχτες λευκές, πόσες μαύρες ημέρες
οι κρυφές, οι μουγγές την εθρέψαν φοβέρες.
Δεν ξέρω πού, πότε και πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή. Όμως, ο Βάρναλης συνήθιζε να κοιτάζει, να ξανακοιτάζει, να διορθώνει και να ξαναδιορθώνει τα ποιήματά του.

Απαλλοτριωμένο από εδώ  !!

27 Απριλίου, 2016

Ποία Είναι η Φωλιά των Μνημονίων ;



ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ 
ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ
ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η  "ΦΩΛΙΑ ΤΟΥΣ" ;

"4ο μνημόνιο" - "Νέο μνημόνιο" "μνημόνιο κάβα"
"προληπτικό μνημόνιο"
"πακέτο εφεδρικών μέτρων"  "μηχανισμός ενεργοποίησης"
λένε τα ΜΜΕ

Το κύριο δεν είναι να μετράμε μνημόνια,
η πολιτική της ΕΕ είναι συνεχή μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, είτε με κρίση, είτε χωρίς,
όπως αυτό μπορεί κανείς να το δει στις χώρες που "έχουν μνημόνιο",
ή που "δεν έχουν μνημόνιο", ή στις χώρες που "βγήκαν από το μνημόνιο", αλλά και στις χώρες που "φτιάχνουν τα μνημόνια

Κι ήταν πολύ εύκολο για όλους να προβλέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει νέα μνημόνια ... νέα δεσμά ... αλλά μόνο το ΚΚΕ το έλεγε.

Λέω πως είναι καιρός να το πάρετε απόφαση αυτό που έλεγε το ΚΚΕ από την αρχή, το θέμα δεν είναι τα "μνημόνια",
αλλά ο εγκλωβισμός στη λογική και την πολιτική της ΕΕ και του
καπιταλισμού, 
το "έδαφος" πάνω στο οποίο κινούνται, σκέπτονται, διαπραγματεύονται όλοι τους, τους οδηγεί στην υποταγή, σε νέα μέτρα, σε ολοένα και "νέα" μνημόνια, δεξιά ή κεντρώα ή "αριστερά" 
κι η διαπραγμάτευση σ' αυτό το έδαφος είναι καταδικασμένη να οδηγήσει στην υποταγή.
Κι επειδή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να το καταλάβει αυτό ο λαός, φροντίζουν να έχουν μια ποικιλία κομμάτων και παραγόντων που το κρύβουν, το θολώνουν, το μπερδεύουν.
Όμως όλοι τους, έχουν ένα κυρίαρχο στόχο (και τον διακηρύσσουν):
"ΝΑΙ στην ΕΕ και στον καπιταλισμό".

Όλοι τους υπηρετούν το στόχο:
"Κανένας να μη λέει έξω από την ΕΕ και τον καπιταλισμό".

Επ' αυτού εμφανίζουν παραλαγές :
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με πολύ φανατισμό ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με λίγο φανατισμό ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με επιφυλάξεις ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με ενστάσεις ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με γκρίνιες ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... αλλά θα την αλλάξουμε προς το καλύτερο ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... αλλά με δραχμή ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με ευρώ ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με τσιριτσάντζουλες ...
Υπέρ να είναι κι ότι θέλει ας είναι.

Πάρτε για παράδειγμα (άσκηση για το σπίτι): 
"Ποιές είναι οι διαφορές των θέσεων για την ΕΕ, των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ και "Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό" ... ποιός είναι πιο "υπέρ" της ΕΕ και ποιός είναι πιο "μεσα" στην ΕΕ ;

Υπάρχει λοιπόν κανείς που να αμφισβητεί το δεδομένο της ΕΕ σαν "ομπρέλας", σαν "αλυσίδας" στα πόδια τους και στο μυαλό τους ;

Υπάρχει κανείς που να αντιστέκεται στη στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης που είναι η Ευρωπαική προοπτική και ολοκλήρωση ;
Υπάρχει κάποιος που να λέει ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, 
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΑΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ;

Ευτυχώς υπάρχει 
και δε θα χρειαστεί να τον δημιουργήσουμε από την αρχή
υπάρχει και σου λέει την απλή αλήθεια για την ΕΟΚ - ΕΕ και για όλες αυτές τις μαριονέτες, από το 1950 που πρωτοάρχισαν οι επαφές της Ελλάδας με την Ευρωπαική Κοινότητα.

του Manos Doukas

24 Απριλίου, 2016

Είμαι ο εργαζόμενος, είσαι το αφεντικό.

Είμαι ο εργαζόμενος, είστε το αφεντικό.

Εγώ είμαι αυτός που δημιουργεί και παράγει, είστε αυτός που τα παίρνει υπό την κατοχή του.

Εγώ έκανα αυτές τις πόλεις, αυτούς τους δρόμους, εγώ σκιαγράφησα, ετοίμασα το μείγμα, έβαλα τα τούβλα, έστρωσα την άσφαλτο. 

Εγώ έβαλα το καλώδιο, τις κολόνες, εγκατέστησα το δίκτυο.

Το αυτοκίνητο που οδηγείτε, ο υπολογιστής και το πρόγραμμα που χρησιμοποιείτε, το τηλέφωνο στο χέρι σας, είναι η δημιουργία μου.

Εγώ είμαι αυτός που δημιούργησε όλες τις αξίες της ζωής, χρησιμοποιώντας το μυαλό μου και το σώμα μου.

Εσύ Είσαι ένα παράσιτο. εκμεταλλεύεσαι τις γνώσεις μου και τη δημιουργικότητά μου. κλέβεις την παραγωγή μου.

Είστε ένας κλέφτης. κλέβεις το αποτέλεσμα της εργασίας μου.

Είστε ένας δολοφόνος. Κάθε χρόνο σκοτώνεις χιλιάδες από εμάς κατά τη στιγμή που προσπαθούμε να κερδίσουμε τη ζωή μας. Δεν είμαστε σε διακοπές, ούτε στους δρόμους ή τα σπίτια μας, πεθαίνουμε στους χώρους εργασίας μας, όταν προσπαθείς να μας εκμεταλλεύεσαι περισσότερο λόγω της αγάπης σου για τα χρήματα. Και χωρίς καμία ντροπή, λές ότι ήταν ένα πεπρωμένο, ένα ατύχημα.

Είμαι ο δημιουργός, ο παραγωγός. Είστε ο κυβερνήτης.

Η πολιτική οικονομική κατάσταση είναι δική σας.
Η αστυνομία, ο στρατιώτης είναι δικά σας. 
Τα κόμματα στο κοινοβούλιο είναι δικά σας και το σύστημα που ονομάζεται δημοκρατία είναι και δικός σας.
Νομίζεις ότι μια συνδικαλιστική οργάνωση είναι πάρα πολύ για μένα. Που με εμποδίζουν με κάθε δυνατό τρόπο από την οργάνωση και τις συγκεντρώσεις.

Από την πλευρά σας, χειρότερο έγκλημα μου είναι ότι εγώ δεν πρόκειται να υποκύψω σε σας, εγώ εναντιώνομαι στο σύστημά Σας και δεν δέχομαι ότι αυτός είναι ο τρόπος που μου πηγαίνει.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σας χειροκροτούν, Αυτοί που συνθλίβουν τους εργάτες.

Στην πραγματικότητα, είστε αυτός που σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει.
Αυτός είναι ο λόγος που γελούσατε κατά τη διάρκεια του φασισμού της 12ης Σεπτεμβρίου. Όταν βάλατε τον Οζάλ, που έμοιαζε με ένα κακομαθημένο παιδί, να πάρετε ό,τι θέλατε.
Η περίοδος του ΑΚΡ ήταν η πιο κερδοφόρα περίοδο της ζωής σας.

Μπορείτε να ανοίξατε το δρόμο για τον φονταμενταλισμό. 
Όσοι αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους να νομίζουν ότι είναι αμαρτία κ ντροπή αν αντιτίθενται σε σας. Αυτό είναι δική Σας επινόηση.
Μάς Δίνεται ως φιλανθρωπία μόνο ένα μικρό μέρος απ΄ο,τι αξίζουμε και με αυτόν τον τρόπο θέλετε να εξαρτόμαστε από εσάς, είναι η εφεύρεσή σας.
Μπορείτε να φέρετε επάνω όλους τους φανατικούς, ώστε να μας κάνετε να αποδεχτούμε την αδικία στον κόσμο. Ήταν η καλύτερη επένδυση σας, τα σχολεία των ιεροκηρύκων ιμάμη να αυξάνονται, όλο και περισσότερο.

Είστε ένας κλέφτης και ένας δολοφόνος.
Αν δεν βρήκατε καλύτερο εκπρόσωπο απ το ΑΚΡ είναι επειδή σας ταιριάζει ο Erdoğan.

Είστε ψεύτης, ενώ έχω την υποχρέωση να πω την αλήθεια.

Μεγαλύτερο ψέμα σας είναι ότι δεν υπάρχουμε. 
Όμως, υπάρχουμε. Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν εργαζόμενοι. Αυτή η χώρα έχει μια εργατική τάξη.
Υπάρχουμε.

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη γνώμη μου, στο πλευρό μας.
Εσείς μπορείτε να συνεχίσετε τα ψέματα.


Η αλήθεια βρίσκεται πάντα πάνω από τα ψέματα.

23 Απριλίου, 2016

η Ολυμπιακή Φλόγα στη Πάτρα


"Καλωσορίζουμε την Ολυμπιακή Φλόγα στην πόλη μας, 

τη γενέτειρα του μεγάλου μας ποιητή, Κωστή Παλαμά, που έγραψε τον εμπνευσμένο και επίσημο πλέον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων, 
τη γενέτειρα πόλη των αρχαίων Ολυμπιονικών Χείλωνα και Αυθίδιου και των σύγχρονων Ιωάννη Μητρόπουλου, Νικόλαου Ανδριακόπουλου, Αντώνιου Πεπανού, Στέφανου Χρηστόπουλου, Αριστόβουλου Πετμεζά και Δημήτρη Τόφαλου.
Αναμφισβήτητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν πάντα ένα μεγάλο γεγονός, όχι μόνο αθλητικό, 
αλλά κοινωνικό, πολιτιστικό γεγονός που αγγίζει τα εκατομμύρια των λαών σε όλο τον πλανήτη.
Θα θέλαμε το φως της Ολυμπιακής Φλόγας να φώτιζε στο διάβα του δρόμους φιλίας και ειρήνης ανάμεσα σ’ όλους τους λαούς της γης, 
να σκορπούσε τα σκοτάδια και τον τρόμο των ιμπεριαλιστικών πολέμων που εξελίσσονται στην ευρύτερη περιοχή 
και να μην έχουμε δυστυχία και προσφυγιά στους λαούς του πλανήτη μας, στις γειτονικές μας περιοχές.
Θα θέλαμε 
οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ως διεθνής αθλητικός θεσμός, να προωθούσαν τα ιδανικά και τις αξίες του αθλητισμού, 
του πολιτισμού, της ειρήνης και όχι τους αγώνες των πολυεθνικών να κυριαρχήσουν σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, αξιοποιώντας σ’ όλα τα επίπεδα την αγάπη των λαών για τον αθλητισμό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους ίδιους τους αθλητές.
Ευχόμαστε να μην έχει ο βραζιλιάνικος λαός την ίδια τύχη που είχε ο ελληνικός με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. 
Με βάση τη δική μας εμπειρία, ο ελληνικός λαός πλήρωσε πανάκριβα τα έργα και τη διοργάνωση, ενώ οι μεγάλες εταιρίες συσσώρευσαν τεράστια κέρδη. Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες του λαού μας ότι θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια επ’ ευκαιρίας των Ολυμπιακών Αγώνων, ότι θα άνοιγαν δουλειές. 

Ο λαός τελικά κληρονόμησε χρέη, που συνεχίζει να πληρώνει μέχρι και σήμερα, 
τα Ολυμπιακά έργα αφέθηκαν στην τύχη τους, χωρίς συντήρηση, όπως το Παμπελλοποννησιακό στάδιο στην πόλη μας, που καλείται ο πατραϊκός λαός να το ξαναπληρώσει ως συντήρηση και ως λειτουργία.
Δυστυχώς και οι αξίες του αθλητισμού υποχώρησαν στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. 
Ο θάνατός σου η ζωή μου κυριαρχεί και εδώ, 
ο πρώτος τα παίρνει όλα, 
ο δεύτερος τίποτα, 
συνδέοντας τη διάκριση με το κέρδος. 

Χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα θεμιτά και αθέμιτα, μετατρέποντας τους αθλητές σε εργαλεία αναλώσιμα που κινούν τη βιομηχανία θεάματος, με κίνδυνο ακόμα και της ίδιας τους της ζωής.


Λόγω της τεράστιας ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνικής, 
δίνεται η δυνατότητα να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος και να ικανοποιηθεί η ανάγκη για σωματική άσκηση και άθληση για όλους, με χρηματοδότηση, υποδομές, εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, ξεκινώντας από την εκπαίδευση πάνω απ’ όλα. 

Μέσα από την οργανωμένη συστηματικά, μαζική συμμετοχή των νέων θα προκύψει και το ταλέντο που θα πρωταγωνιστήσει σε διεθνείς οργανώσεις, σε Ολυμπιάδες. 

Βασική προϋπόθεση είναι μία. 

Όλος ο πλούτος που παράγει ο λαός να επιστρέφει σε αυτόν σχεδιασμένα, οργανωμένα, 
με σύγχρονες παροχές, με σύγχρονα μέσα, στο σχολείο και στη γειτονιά, και όχι να τον καρπώνονται οι λίγοι, οι μεγάλοι όμιλοι και οι δραστηριότητές τους. 
Αυτό μπορεί να γίνει σήμερα, δηλαδή ένας κεντρικός σχεδιασμός σε πανελλαδική κλίμακα, με κατανομή προσωπικού και υποδομών, με ανάπτυξη όλων των μορφών σωματικής δραστηριότητας, στο σχολείο, στο Δήμο.

Φίλες και φίλοι,
Αν και γνωρίζουμε ότι η Ολυμπιακή Φλόγα, στο μακρινό της ταξίδι για το Ρίο της Βραζιλίας, 
δεν θα σκορπίσει τα πλοκάμια των οικονομικών μονοπωλίων γύρω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που φέρνουν τις αρνητικές συνέπειες, 
θα ευχηθούμε ο βραζιλιάνικος λαός, ο ελληνικός λαός, οι λαοί όλου του κόσμου με τους αγώνες τους ενωμένοι, να προχωρήσουν στην ανάπτυξη ενός αδιάφθορου Ολυμπιακού κινήματος, που θα απελευθερώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, 
για να έχουμε στο βάθρο του νικητή τον ΑΝΘΡΩΠΟ, για να δοξαστούν εκείνοι που έδωσαν την καρδιά τους στον αθλητισμό και με τα κατορθώματά και το παράδειγμά τους, καλούν στην εκπλήρωση του άθλου στην καθημερινή ζωή.

Για να αποθεωθούν τα πανανθρώπινα ιδανικά της Φιλίας των Λαών και της Ειρήνης.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Ο Δήμαρχος ΠατρέωνΚώστας Πελετίδης

προς "φιλεύσπλαχνους" "φιλό"ζωους



Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που χαζεύω στο fb είναι οι διάφορες εικόνες ή video με ζωάκια.


Είναι από τις πιο τρυφερές αναρτήσεις. 

Και τα βλέπω όλα.

Στις περισσότρες περιπτώσεις, στα αντίστοιχα ιστολόγια, η ευαισθησία είναι όχι μοιρασμένη, αλλά διάχυτη. 


Ευαισθησία και αλληλεγγύη στα ζωάκια, στους φτωχούς, στους πρόσφυγες, σ' όσους έχουν ανάγκη ...
Κι αυτό (νομίζω) ότι είναι το φυσιολογικό ... το ανθρώπινο ... ή είσαι ευαίσθητος ή όχι ...

Ύστερα πάλι μπαίνω στα ιστολόγια και σε ΚΑΠΟΙΑ από αυτά βλέπω μόνο και αποκλειστικά ... ευαίσθητες τρυφερές αναρτήσεις για ζώα ... και καμμιά για τους πρόσφυγες ... 

Και καμιά φορά στα ίδια ιστολόγια, βλέπω και αναρτήσεις που αναδίδουν μυρωδιά ... 

"φέτος στην παραλία μας δε θάχει πρόσφυγες" ... 
Και σκέφτομαι :
Πώς γίνεται κανείς να νοιάζεται (καλώς) πώς θα σωθούν σκυλάκια πεταμένα στα σκουπίδια ... 
και να μη νοιάζεται το ίδιο έστω  για προσφυγάκια που πνίγονται εκεί που αύριο θα κάνουν μπάνιο τα σκυλιά τους ; 
ή για προσφυγάκια ασυνόδευτα που "χάνονται" στις μητροπόλεις του καπιταλισμού της ΕΕ ;

Πώς γίνεται να νοιαζόμαστε (καλώς) που θα καταλήξει ένα όμορφο ή ανάπηρο ή τραυματισμένο σκυλάκι ... 
και να μη νοιαζόμαστε που θα καταλήξουν μερικές χιλιάδες όμορφα αλλά άτυχα παιδάκια ;

Πως μπορεί κάποιος να λέει "δε τους φωνάξαμε εμείς εδώ" ... 
για ανθρώπους ... 
αλλά να είσαι έτοιμος να περιθάλψεις (και καλά να κάνεις) 
κάθε αδέσποτο σκυλάκι ;

Πώς μπορεί κάποιος να μην ανέχεται (και καλώς) τον εγκλεισμό των σκυλιών σε κλουβιά ... 
αλλά να ανέχεται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων ;

Πώς μπορεί κάποιος να είναι τρυφερός (και καλώς) με κάθε είδους σκυλί ... με κολάρο 

ή αδέσποτο ... 
αλλά να χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες 
(ντόπιους και ξένους, πρόσφυγες και μετανάστες, κλπ) 
για τις οποίες προτείνει 
ή ανέχεται διαφορετική μεταχείριση ;


Μήπως αν σας δημοσιεύσω ψωτογραφίες ζώων που ήρθαν μαζί με τους πρόσφυγες ... 
σας συγκινήσω κι ασχοληθείτε λίγο και μ' αυτά τα ζωάκια 
(και πάρει η μπάλα και λίγο τους ανθρώπους) ; 

ή 

 και στα ζώα ισχύει 
το 
"αυτά είναι δικά μας ... 

αυτά είναι πρόσφυγες... 

κι αυτά είναι μετανάστες" ;



















του Manos Doukas













22 Απριλίου, 2016

η Μαλβίνα: για τους μικροαστούς


Μαλβίνα Κάραλη: «Ο μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα, γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι»
Η Μαλβίνα ποτέ δεν μάσησε τα λόγια της. Πάντα έγραφε και έλεγε αυτό που πίστευε. 

Σήμερα, οι ιστορικές στιγμές που ζούμε επιβάλλουν μια δεύτερη ανάγνωση των όσων έγραψε πριν από μια δεκαετία περίπου. 

Μερικά πράγματα φαίνεται πως δεν αλλάζουν.

Διαβάστε απόσπασμα από το άρθρο «Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;» (Περιοδικό 01, 1995)

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. 
Χτίζουν ντουβάρια. 
Αγοράζουν οικοπεδάκια. 
Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, 
αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. 
Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. 
Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: 
“Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. 
Μόνο σκουπίδια. 
Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. 
Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). 
Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. 
Υπεκφεύγει. 
Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. 
Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα
Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. 
Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».