Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

18 Σεπτεμβρίου, 2017

Για ,,όσους οι προσδοκίες τους, οι ελπίδες τους δεν περιορίζονται στα όρια του συστήματος της φτώχειας και της εξαθλίωσης,,



(...) Απευθυνόμαστε σε όσους σήμερα μελετούν και αξιοποιούν σωστά την πείρα τους.


Την πείρα που λέει πως δεν υπάρχουν άλλοι σωτήρες, πως το μικρότερο κακό οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο.


Απευθυνόμαστε σε όσους οι προσδοκίες τους, οι ελπίδες τους δεν περιορίζονται στα όρια του συστήματος της φτώχειας και της εξαθλίωσης.


Σε όσους κοιτούν πίσω στο παρελθόν όχι για να χάσουν κι άλλα, αλλά για να πάρουν αυτά που έχασαν.


Κυρίως, όμως, κοιτούν μπροστά για να διεκδικήσουν αυτά που μπορούν να έχουν σήμερα, αυτά που δικαιούνται και τους τα στερούν μια χούφτα παράσιτα-καπιταλιστές.


Τους καλούμε να συμπορευτούν με το ΚΚΕ.

Με το ΚΚΕ στο εργατικό - λαϊκό κίνημα που έχει γραμμή ρήξης και σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα.

Με το ΚΚΕ για το κίνημα που ανασυντάσσει τις δυνάμεις του, που δεν υποχωρεί, δεν τα διπλώνει, δεν κάνει πίσω, δεν σκοντάφτει σε κυβερνήσεις και κόμματα, δεν τα χάνει, δεν ταλαντεύεται, γνωρίζει πως η αστάθεια του βάρβαρου αυτού πολιτικού συστήματος είναι προς το συμφέρον του.

Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για την κοινωνική συμμαχία, όπου εκεί μπορούν να συναντηθούν οι εργάτες με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, τα νέα παιδιά και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και μαζί να βαδίσουν στο δρόμο της σύγκρουσης για να βρεθούν πραγματικά όλοι αυτοί στην εξουσία.



Με το ΚΚΕ, γιατί παλεύει για την κοινωνία που μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία που την εξουσία θα την έχει η εργατική τάξη.

Αυτή η εξουσία, η εργατική εξουσία είναι το αντίπαλο δέος απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, μπορεί να καλύψει σύγχρονες ανάγκες στη νέα γενιά.

Γιατί απαλλαγμένη από εμπόδια που βάζουν σήμερα οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας, όλοι οι νέοι θα έχουν ισότητα δικαιωμάτων και δυνατοτήτων για να αξιοποιήσουν τη σύγχρονη ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής, για να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, τις ικανότητές τους και να συμμετάσχουν με τον πιο πρωτοπόρο τρόπο στην οικοδόμησή της.



Μόνο αυτή η κοινωνία μπορεί να καλλιεργήσει πραγματικά την πρωτοβουλία, τη δημιουργικότητα, την πραγματικά καινοτόμα σκέψη και τη συνειδητή δράση, να απελευθερώσει όλες εκείνες τις δυνατότητες των νέων ανθρώπων που σήμερα στραγγαλίζει το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής.

Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, ακόμα και υψηλής τεχνολογικής και επιστημονικής ειδίκευσης. Διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών και ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης.



Με το ΚΚΕ, γιατί σήμερα το πραγματικά “σύγχρονο και νέο” είναι να απολαμβάνει ο λαός τον πλούτο που παράγει, να χρησιμοποιούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, όλες οι δυνατότητες που η εργατική τάξη με τη δουλειά της δημιουργεί, για να δουλεύει με καλύτερες συνθήκες, με λιγότερο γενικό εργάσιμο χρόνο, αλλά με εργασιακό εισόδημα και κοινωνικές υπηρεσίες που θα εξασφαλίζουν πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής.

Με το ΚΚΕ, γιατί σήμερα το πραγματικά "σύγχρονο και νέο" είναι η νεολαία να έχει μόνιμη δουλειά, με σύγχρονα δικαιώματα, να ζει χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας. Να απολαμβάνει σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας, Κοινωνικής Φροντίδας, Περίθαλψης, Παιδείας, ελεύθερο χρόνο και υποδομές δημιουργικής αξιοποίησής του.

Με το ΚΚΕ γιατί ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου! ''


Από την σημερινή ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα στο 43ο Φεστιβαλ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ στην Θεσσαλονίκη ! Όλη η ομιλία εδώ
και Εδώ:

Δες Ακόμα την

17 Σεπτεμβρίου, 2017

Ποιος και πώς γινόταν βουλευτής στην ΕΣΣΔ:



,,Οι βουλευτές μετέχουν στην κρατική διοίκηση ενώ διατηρούν τις κανονικές επαγγελματικές τους θέσεις και δεν πληρώνονται για την εκτέλεση των βουλευτικών τους καθηκόντων. 
Το εκλογικό σώμα μπορεί την όποια στιγμή ύστερα από ψηφοφορία να ανακαλέσει ένα βουλευτή αν αυτός αποτύχει να ικανοποιήσει την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.,,




Ένα κατατοπιστικό απόσπασμα από το άρθρο του Α. Λουκιάνοφ για την “κομμουνιστική ιδέα περί κράτους”, που περιλαμβάνεται στη συλλογική έκδοση “κομμουνισμός – ερωτήματα κι απαντήσεις” και διαφωτίζει πολλά σχετικά ερωτήματα, διαλύοντας παράλληλα μερικά εύκολα και διαδεδομένα στερεότυπα της δυτικής κοινής γνώμης και των κυρίαρχων ΜΜΕ που την διαμορφώνουν.


Στο σοσιαλισμό, η διοίκηση της κρατικής εξουσίας δεν περιορίζεται διόλου στην παραδοσιακή ερμηνεία της -δηλαδή στην κυκλοφορία διαταγμάτων και στην εξασφάλιση του νόμου και της τάξης. 
Αυτό που σημαίνει εδώ κρατική διοίκηση είναι η καθημερινή διαχείριση εκατοντάδων και χιλιάδων μονάδων στους πλήθος τομείς της κουλτούρας και της Οικονομίας. 
Σημαίνει ότι τα κρατικά όργανα παίρνουν καθημερινά αποφάσεις πάνω σ’ ένα πλήθος μεγάλα και μικρά προβλήματα, χωρίς να παραγνωρίζουν την προσαρμοή όλων αυτών των προβλημάτων στις ιστορικές, εθνικές κι άλλες ιδιομορφίες και στα συμφέροντα του πληθυσμού.

Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του σοσιαλιστικού κράτους είναι ότι εκατομμύρια άνθρωποι βοηθούν στη διαχείρισή του.
 Η συμμετοχή τους δεν είναι ούτε σποραδική, ούτε συμβουλευτική, αλλά σταθερή κι αποφασιστική. 
Και δεν είναι απλά μια κομμουνιστική ιδεολογική επινόηση όλο αυτό, αλλά μια αντικειμενική απαίτηση ενός διοικητικού συστήματος χωρίς ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής.

Στις σοσιαλιστικές χώρες ο λαός εκλέγει εκατομμύρια άξιων αντρών και γυναικών μέσα σ’ ένα πλατιά αναπτυγμένο σύστημα αντιπροσωπευτικών οργάνων της κρατικής εξουσίας. 
Στην ΕΣΣΔ, λόγου χάρη, υπάρχουν πάνω από 50.000 όργανα εξουσίας, δηλαδή τα διάφορα Σοβιέτ. Αποτελούνται από πάνω από 2.200.000 εκλεγμένους βουλευτές.

Στα σοσιαλιστικά κράτη, οι βουλευτές εκλέγονται από το σύνολο του πληθυσμού, μέσω μυστικής ψηφοφορίας. Ο λαός έχει το δικαίωμα γενικής, ίσης κι άμεσης ψήφου. 
Στις σοσιαλιστικές χώρες, ο νόμος εξασφαλίζει τη δυνατότητα να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια πολύ περισσότεροι υποψήφιοι απ’ όσους τελικά θα εκλεγούν στο όποιο ειδικό συνταγματικό σώμα. 

Ωστόσο, οι κανόνες κι η πρακτική της διεξαγωγής των εκλογών, ποικίλλουν ανάλογα με τις συνθήκες, τις παραδόσεις και τα έθιμα των διαφορετικών κρατών. Σε μερικά απ’ αυτά, συνταγματικά σώματα με πολλές “εντολές” έχουν καθιερωθεί, σ’ άλλα υπάρχει σύστημα εκλογής βουλευτών και βοηθών βουλευτών, ενώ σε άλλα πάλι οι ψηφοφόροι εκλέγουν μόνο έναν υποψήφιο από τα ονόματα που υπάρχουν στο ψηφοδέλτιο.
 Αλλά παντού ο βασικός αντικειμενικός σκοπός είναι να εκλεγούν οι καλύτεροι υποψήφιοι, εκπρόσωποι των εργατών, των αγροτών και των διανοούμενων που θα μπορέσουν να εκφράσουν καλύτερα τη θέληση και τα συμφέροντα ολόκληρου του εργαζόμενου λαού.

Ποιος διορίζει όμως τους υποψήφιους για εκλογή και πώς γίνεται η εκλογή τους; Οι υποψήφιοι είναι κατά κανόνα, εκπρόσωποι του δημοκρατικού εκλογικού συνασπισμού -που αποτελείται από Κομμουνιστικά Κόμματα, άλλα κόμματα και δημόσιες οργανώσεις, ή από συνδυασμούς μελών των Κομμονιστικών Κομμάτων και μη μελών του Κόμματος. 
Δεν είναι απαραίτητο να αποτελούν την πλειοψηφία των αντιπροσώπων τα μέλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων: στην ΕΣΣΔ, το 1973, οι Κομμουνιστές αριθμούσαν λιγότερο από το μισό των αντιπροσώπων που εκλέχτηκαν στα Σοβιέτ (44%), ενώ οι υπόλοιποι δεν ήταν μέλη του Κόμματος.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ο βασικός τόνος δίνεται στη γενική αξιολόγηση της προσωπικότητας του κάθε υποψήφιου. 
Οι υποψήφιοι διορίζονται από τις διάφορες δημόσιες οργανώσεις και τις εργατικές κολλεχτίβες στα βιομηχανικά συγκροτήματα, στα εργοστάσια, στα Ινστιτούτα και στις διάφορες υπηρεσίες. 
Οι προσωπικές τους ικανότητες σαν άτομα και σαν εργαζόμενοι, τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά τους συζητιούνται σε δημόσιες συγκεντρώσιες. 
Λόγου χάρη στα 1973 κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής εκστρατείας για τα τοπικά Σοβιέτ, πάνω από 400 εγγεγραμμένοι υποψήφιοι διαγράφηκαν από τα ψηφοδέλτια που εκτέθηκαν στην προτίμηση του λαού. 
Ακόμη σε 80 σώματα οι υποψήφιοι δε συγκέντρωσαν την απαιτούμενη πλειοψηφία κι έτσι δεν εκλέχτηκαν.

Ποιο είδος όμως αντιπροσώπων του θέλει ο λαός; Στην ΕΣΣΔ, κατά τις εκλογές του 1973 για τα τοπικά Σοβιέτ, οι εργάτες αποτελούσαν το 39,3% των εκλεγμενων αντιπροσώπων, οι κολλεχτιβοποιημένοι αγρότες το 27,9%, οι άνθρωποι που απασχολούνταν στους διάφορους τομείς της Οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων και των δημόσιων υπαλλήλων, το 32,8%. 
Η τελευταία κατηγορία περιλαμβάνει πολλούς εκπαιδευτικούς (5,8%) και γιατρούς (3,2%). Υπάρχουν βουλευτές από 100 και πάνω εθνότητες. 
Πάνω από το 47% των βουλευτών είναι γυναίκες και σχεδόν ένας στους τρεις είναι ηλικίας κάτω των 30 χρόνων.

Το ανώτατο όργανο κρατικής εξουσίας στη Σοβιετική Ένωση, το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ αποτελείται από 1.517 βουλευτές. 
Περισσότεροι από τους μισούς (498) είναι εργάτες και κολλεχτιβοποιημένοι αγρότες (221). 
Αν συγκρίνουμε τη σύνθεση των Σοβιετικών οργάνων εξουσίας μ’ αυτή του πρώην Ρωσικού Κράτους, της Δούμας, γίνεται ξεκάθαρο το γιατί μερικοί χωρίς προκαταλήψεις πολιτικοί, και χωρίς κομμουνιστική τοποθέτηση παρόλα αυτά, θεωρούν τα Σοβιέτ σαν έναν πραγματικό δημοκρατικό κι αντιπροσωπευτικό οργανισμό.

Αλλά αυτό που έχει σημασία -εκτός από το ποιοι εκλέγονται σαν βουλευτές- είναι το πώς αποκαθιστούνται οι σχέσεις ανάμεσα στο βουλευτή και στους ψηφοφόρους του μετά την εκλογή. 
Αυτό, ως ένα μεγάλο βαθμό καθορίζει το αν ή όχι ο βουλευτής ξεχνά το τι υποσχέθηκε στους εκλογείς του, την άλλη μέρα κιόλας των μη σοσιαλιστικών χωρών. Στις σοσιαλιστικές χώρες, ο βουλευτής είναι υποχρεωμένος να διατηρεί στενή επαφή με τους ψηφοφόρους του, με τις κολλεχτίβρες του εργαζόμενου λαού και με τις δημόσιες οργανώσεις που τον διόρισαν υποψήφιο. 
Ο νόμος λέει ότι ο υποψήφιος είναι υπεύθυνος απέναντι στο εκλογικό του σώμα κι είναι υποχρεωμένος να δίνει απολογισμό των πράξεών του σε αυτούς που τον εξέλεξαν. 
Το εκλογικό σώμα μπορεί την όποια στιγμή ύστερα από ψηφοφορία να ανακαλέσει ένα βουλευτή αν αυτός ο τελευταίος αποτύχει να ικανοποιήσει την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.

Και δεν πρόκειται μόνο για θέμα κανονισμού, αλλά για κάτι που εφαρμόζεται πολύ συχνά στην πράξη. Μόνο μέσα στα τελευταία εννιά χρόνια (1965-1973) οι Σοβιετικοί ψηφοφόροι ανακάλεσαν 3.470 βουλευτές, από τους οποίους οι 11 ήταν μέλη του Ανώτατου Σοβιέτ και περίπου 100 εκπροσώπους στα ανώτατα όργανα εξουσίας των άλλων Δημοκρατιών της Ένωσης. Ο βασικός λόγος για την ενέργεια αυτή ήταν το ότι οι βουλευτές δεν είχαν εκπληρώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις τους σύμφωνα με τον τρόπο που ήθελαν οι ψηφοφόροι ή και μια δυσαρέσκεια σχετικά με τις ηθικές κι επαγελματικές ικανότητες του βουλευτή.

Οι βουλευτές μετέχουν στην κρατική διοίκηση ενώ διατηρούν τις κανονικές επαγγελματικές τους θέσες και δεν πληρώνονται για την εκτέλεση των βουλευτικών τους καθηκόντων. 
Ο σοσιαλισμός όχι μόνο προσελκύει τους παραγωγούς των υλικών και πνευματικών αγαθών στην κυβέρνηση, αλλά ως ένα βαθμό συνδυάζει το νομοθετικό λειτούργημα με το διοικητικό. 
Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη οι βουλευτές συνδυάζουν το νομοθετικό λειτούργημα της λήψης αποφάσεων, με τον έλεγχο πάνω στον τρόπο που αυτοί οι νόμοι κι οι αποφάσεις εφαρμόζονται στην πράξη. 
Έτσι ένας βουλευτής πρέπει συνέχεια να φροντίζει ώστε οι αποφάσεις να αντιστοιχούν με τις γρήγορα εναλλασσόμενες απαιτήσεις, συμφέροντα κι ανάγκες των εκλογέων του.

Η κοινωνική κι εθνική σύνθεση των σοσιαλιστικού τύπου οργάνων εκπροσώπησης του λαού απαιτεί τη συμμετοχή όλων των ειδών των εργαζόμενων και τη στενή επαφή των βουλευτών με τους εκλογείς τους και με την καθημερινή ζωή των εργαζόμενων στα εργοστάσια και στα γραφεία, πράγμα που βοηθά τα όργανα της εξουσίας να λειτουργούν σωστά. 
Κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό αν σκεφτούμε ότι η σκοπιά δραστηριότητας του Ανώτατου και των τοπικών Σοβιέτ είναι τεράστια. 
Μέσα στη δραστηριότητα αυτή βρίσκονται ο εθνικός οικονομικός προγραμματισμός κι ο προϋπολογισμός, η ανάπτυξη της βιομηχανίας και τα οικοδομικά έργα, οι Μεταφορές κι οι Επικοινωνίες, η γεωργία, τα προβλήματα προστασίας του περιβάλλοντος, η οργάνωση των κοινωνικών υπηρεσιών, η Παιδεία, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η τήρηση του νόμου και της τάξης. Με δυο λόγια, δεν υπάρχει σχεδόν κανένα πρόβλημα εθνικής ή τοπικής σημασίας που να εκφεύγει της προσοχής των Σοβιέτ.

16 Σεπτεμβρίου, 2017

Η ώρα της Καμόρα k του προσωπικού της:


Μη Μασάς…




Εδώ, μπροστά στα μάτια σας, θα ξεδιπλώσω τις αρχές της φιλελεύθερης φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης. Εξ αφορμής και εκ των προτέρων εγγυώμαι πως αμερόληπτα θα περιγράψω τις αναφορές του φιλελευθερισμού στη σύγχρονη και όχι μόνο πολιτική πραγματικότητα!

Η Ιστορία μου θα σας διασκεδάσει γιατί πρόκειται να εξιστορήσω τον θρίαμβο του φιλελεύθερου πνεύματος. Θα μιλήσω για τα πιο θαυμαστά και μεγαλειώδη έργα του.

Απλώστε λοιπόν τα πόδια σας, γείρετε στην καρέκλα σας, και, ας ξεκινήσουμε.

Τι είναι Βία; Και τι Τρομοκρατία;

Χμ! Οι θεοί έχουν αποσυρθεί γι αυτό μην ρωτάτε αυτούς!

Προτείνω, κατ’ αρχάς να προσφύγουμε σε ένα αγαπημένο νέο-φιλελεύθερο ο οποίος ακτινοβολεί αναλυτική ενάργεια και θα μας εξηγήσει πρώτα τί δεν είναι βία.

Ο λόγος στον…

Πάσχο (ουαου) Μανδραβέλη:

Η Αριστερά είναι ένα «μεταμοντερνιστικό νεφέλωμα που εξισώνει κάθε δυσάρεστη ή άσχημη κατάσταση με τη βία. Έτσι, βία θεωρείται η φτώχεια, η ανεργία, η φορολογία, η εφαρμογή του νόμου, ό,τι γενικώς δεν μας αρέσει. Τα ρητορικά σχήματα λαμβάνονται τοις μετρητοίς (ειδικά από άγουρους εγκέφαλους) και οποιαδήποτε πραγματική άσκηση βίας. Ετσι, κάθε δυσάρεστη κατάσταση εξισώνεται με τη βία, με αποτέλεσμα η πραγματική βία («κοινωνικής», «κινηματικής» ή «επαναστατικής» βίας) να δικαιολογείται εξαιτίας των δυσάρεστων καταστάσεων που εκ των πραγμάτων κάποιες θα είναι πάντα παρούσες». («Η περί βίας θολούρα»http://www.kathimerini.gr/778768/opinion/epikairothta/politikh/h-peri-vias-8oloyra)

Τώρα, μετά το συμπόσιό μας με τον Πάσχο είναι ώρα να φιλοξενήσουμε ένα διάττοντα αστέρα των εγκεφαλικών συνάψεων, ο οποίος θα εδραιώσει με την ακαταμάχητη σκέψη του την σύνδεση της Τρομοκρατίας με την Αριστερά. 

Μιλάω βέβαια για τον ένα, τον ανυπέρβλητο φιλελεύθερο στοχαστή, τον δημοσκόπο Νίκο Μαρατζίδη: «Η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Αρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλωμένη στα γραφεία των κομμάτων της Αριστεράς αντιμετώπισε την επαναστατική βία ως φυσική προέκταση του πολιτικού ανταγωνισμού, ως ένα είδος πολιτικής με άλλα μέσα. Γι’ αυτό και η βία δεν καταδικάζεται συλλήβδην». («Η επαναστατική βία η αριστερά και η Δημοκρατία». http://www.kathimerini.gr/733742/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/h-epanastatikh-via-h-aristera-kai-h-dhmokratia )

Αφού πρώτα αναγνωρίσω στον Πάσχο και στον Νικολάκη το εντυπωσιακό θεματικό εύρος του στοχασμού τους και την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου, θα προχωρήσω με δονούμενη στοχαστική ελευθεριότητα, οφείλω να ομολογήσω, στο παρακάτω ερώτημα:

Ποια βία;

Σε αυτό το σημείο θα στεναχωρήσω τους παραπάνω τιτλούχους φιλελεύθερους στοχαστές και θα πω:
  Πίσω από την σημερινή φιλελεύθερη ανάπτυξη του καπιταλισμού, δηλαδή, στην επιβολή της κυριαρχίας γιγάντιων εταιρειών και τραπεζών πάνω στην δημόσια ζωή, που οδηγεί στη βαρβαρότητα και στην κτηνωδία, 
υπάρχουν άνθρωποι που για τους καπιταλιστές είναι περιττοί! 
Αυτό είναι βία ρε!

Η δομική ανεργία, που αφοπλίζει ηθικά και συντρίβει φυσικά το άτομο, είναι βία.

Η κατάργηση των δικαιωμάτων του εργάτη, η αποσάθρωση της σταθερής εργασίας και του οκτάωρου, οι μισθοί γαλέρας που δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος ζωής, είναι βία!

Η φτώχεια είναι βία!

Η καταστροφή δημοσίων υπηρεσιών ή η συρρίκνωσή τους, σε τομείς όπως: η ιατροφαρμακευτική και συνταξιοδοτική κάλυψη, η νοσοκομειακή περίθαλψη, η διανομή ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης, υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών είναι βία!

Η παρακμάζουσα λόγω κοινωνικής αδικίας κοινωνία με ένα εξαθλιωμένο πληθυσμό να αναζητά την πιο χυδαία επιβίωση είναι βία.

Όμως οι συγκεκριμένες ηθικοπλαστικές αντιλήψεις των δύο φίλων, μάς υποβάλλονται καθημερινά από εφημερίδες, από την τηλεόραση, από το συγκεκριμένο δεσπόζον ιδεολογικό σχήμα του νεοφιλελευθερισμού με σκοπό να διαμορφώσουν τις συνθήκες που απαιτούνται για να καθοδηγεί η ελεύθερη αγορά τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ώστε να διατηρηθεί χωρίς απρόοπτα η καταστατική «ιεραρχία». Με άλλα λόγια, στοχεύουν το δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.
Όσο αφορά το θέμα της επανάστασης, της τρομοκρατίας, και της δημοκρατίας θα αναφέρω το εξής: 
Αν και έχουμε πιαστεί στον ιστό του κόσμου των εστέτ του ανθρωπισμού όπου η «βία καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται», δεν υπάρχει τίποτα πιο επείγον από το να αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα την κυρίαρχη ιδεολογία όσο αφορά το δικαίωμα του καταπιεσμένου λαού στην επαναστατική βία. Επείγει να συντρίψουμε την ταύτιση της επανάστασης με την τρομοκρατία και να τσακίσουμε την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι το αντίθετο της επανάστασης. Η κατάσταση υπαγορεύει τα μέσα, γι αυτό και είναι άρρηκτη η σχέση επανάστασης και δημοκρατίας…

Έτσι κι αλλιώς η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο, εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.

Χμμ…

Δεν πειστήκατε ε;

Το φωτάκι της αμφιβολίας σας άναψε και αναζητά διευκρινήσεις;

Ε, αν πιστεύετε τυφλά σε αυτό μου νομίζετε ότι γνωρίζετε τότε σας παρακαλώ μην με κρίνετε αυστηρά γιατί το σφάλλειν είναι ανθρώπινο…

Παρ΄όλα αυτά αν συνεχίσετε την ανάγνωση στο φαιδρό ονειροπόλημα μου, διευκρινίζω πως θα μετανιώσετε, μα τότε θα είναι πολύ αργά…

Τώρα που λέτε, έχω την μυστήρια ιδέα να σας μιλήσω 
για την γνήσια βία. 
Αυτή που γεννά οδύνες και καταστρέφει ανθρώπους, οικογένειες, λαούς. 
Αυτή που είναι παρούσα στην Ιστορία και την συναντάμε στο κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. 
Αυτήν που είναι αδύνατο να μην την βρούμε μπροστά μας.

Ας ξεκινήσω με μια ιστορία ελονοσίας.
Μαδαγασκάρη.

Το 1895 η δημοκρατική Γαλλία εισέβαλε στρατιωτικά στην χώρα και αφού πρώτα σφαγίασε ένα σεβαστό αριθμό ιθαγενών, άνω των πεντακοσίων χιλιάδων, ανακήρυξε την Μαδαγασκάρη γαλλική αποικία και επέβαλε πολιτισμό.
 Δηλαδή, επέβαλε φόρους για να«πληρωθεί το κόστος της εισβολής αλλά επίσης, καθώς η δημοσιονομική πολιτική των γαλλικών αποικιών, υποτίθεται έπρεπε να είναι ανεξάρτητη, για να καλύψει τα έξοδα δημιουργίας σιδηροδρόμων, λεωφόρων, γεφυρών, φυτειών[…]», εννοείται πως κανείς Μαλγάσιος δεν πήρε μέρος στην λήψη αποφάσεων ούτε ως διακοσμητικό στοιχείο. 
Λογικό από την μεριά των πολιτισμένων ευρωπαίων καθώς οι υποδομές «δεν κατασκευάστηκαν στην πράξη για να διευκολύνουν τον λαό της Μαδαγασκάρης μέσα στην ίδια τους την χώρα αλλά για την μεταφορά προϊόντων στα λιμάνια για να βγει συνάλλαγμα». (David Graeber ΧΡΕΟΣ Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες)

Τα χρόνια πέρασαν οι μέρες κυλούσαν ήρεμα οι ξένοι επενδυτές έβγαζαν χρήματα και έδιναν δουλειά στους ντόπιους και η Μαδαγασκάρη συσσώρευε χρέη στους τραπεζίτες. Αλλοίμονο, όμως, η κάθε City bank δεν δέχεται παραμέληση ή αθέτηση των υποχρεώσεων…

Διαβάστε, λοιπόν, τι έγινε:
Η ελονοσία λόγω των δημοσίων προγραμμάτων πρόληψης είχε εκλείψει πάνω από δυο γενιές στην Μαδαγασκάρη. Το πρόβλημα προέκυψε όταν ένα παγκόσμιος οργανισμός, με μαφιόζικη δομή και σύσταση, υποχρέωσε την κυβέρνηση της χώρας να διακόψει το πρόγραμμα καταπολέμησης της ελονοσίας, γιατί οι δανειστές της χώρας απαιτούσαν τα λεφτά τους και γιατί τα δημόσια προγράμματα δεν συνάδουν ούτε με την απελευθέρωση των ατόμων από τα δεσμά του δημοσίου, ούτε με τα προγράμματα δομικής μεταρρύθμισης της οικονομίας. Ο μαφιόζικος οργανισμός ο οποίος ανάμεσα σε άλλα παγκοσμιοποίησε την βία γιατί έτσι συνέφερε τον ισολογισμό της City bank είναι το International Monetary Fund.

Έτσι λοιπόν, εξαιτίας των προγραμμάτων λιτότητας των καθαρμάτων των ελεύθερων αγορών, δέκα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην Μαδαγασκάρη. Από … ελονοσία!

Ας μιλήσουμε τώρα για χολέρα.

Νότιος Αφρική.

Τον καιρό που ο Μαντέλα απελευθερώθηκε, βρέθηκε σε έναν εχθρικό κόσμο και είχε ελάχιστο χρόνο να προσαρμοστεί πριν τον καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ο ρατσιστής πρωθυπουργός Ντε Κλερκ ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις γνωρίζοντας ότι οι επόμενες εκλογές θα ήταν πολυφυλετικές, δηλαδή θα συμμετείχαν όλοι οι πολίτες του κράτους, και έτσι οι μαύροι θα εξέλεγαν εύκολα κυβέρνηση. 
Φρόντισε λοιπόν η ισχύς της εξουσίας να παραμείνει στα χέρια των λευκών. Πρώτα πρώτα σύναψε δάνειο ύψους 850 εκατομμυρίων δολαρίων με το ΔΝΤ. Αμέσως η κυβέρνησή του, υπακούοντας στις υποδείξεις του ΔΝΤ, ιδιωτικοποίησε τις κοινωφελείς επιχειρήσεις και κατέστησε την Εθνική Τράπεζα αυτόνομο οργανισμό (!) που δεν λογοδοτούσε στην κυβέρνηση αλλά στην Παγκόσμια Τράπεζα. 
Ο Ντε Κλερκ αναθεώρησε το σύνταγμα για να μπορέσει να παραδώσει τον έλεγχο των διεθνών εμπορικών συναλλαγών και συμφωνιών σε «ανεξάρτητους» ειδικούς, δηλαδή στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.

Ο Μαντέλα λοιπόν και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο με ευκολία πήραν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. 
Για παράδειγμα, ο Μαντέλα ήθελε να ηλεκτροδοτήσει τα «σοβέτο» και να ανεγείρει καλύτερες κατοικίες για τον πληθυσμό. Αυτό όμως δεν επιτρεπόταν, καθώς δεν προβλεπόταν από τη συμφωνία για τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Ντε Κλερκ με το ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση Μαντέλα ήθελε να υδροδοτήσει φτηνά τους φτωχούς, να προσλάβει δασκάλους και να χτίσει σχολεία, να διανείμει δωρεάν φάρμακα για τον τύφο, την ελονοσία και το AIDS, να φορολογήσει τις πολυεθνικές μεταλλευτικές εταιρείες. Αυτά ήταν αδιανόητα πράγματα, διότι παραβίαζαν μια σειρά συμφωνιών που ξεκινούσαν από τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας των φαρμακευτικών εταιρειών και κατέληγαν στην υποχρέωση της κυβέρνησης να παρουσιάζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς πληρώνοντας ταυτόχρονα τους τόκους των δανείων του ΔΝΤ.

Οποιοδήποτε ξεστράτισμα από αυτές τις συμφωνίες θα οδηγούσε σε φυγή κεφαλαίων, σε διακοπή της δανειοδότησης, σε κατάρρευση του νομίσματος, ίσως και σε εμφύλιο πόλεμο. (Διαβάστε και «Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ)

Ας σταθούμε όμως στην ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης.

Στην Νότιο Αφρική το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης που είχαν δημιουργήσει οι λευκοί, κάλυπτε μόνο συγκεκριμένα τμήματα του μαύρου πληθυσμού αφήνοντας εκτός δικτύου την πλειοψηφία των κατοίκων. 
Ακόμα και όταν αυτό επεκτάθηκε ήταν ατελές και μη αξιόπιστο. Και όμως, το νερό ιδιωτικοποιήθηκε γιατί αυτό απαίτησαν οι ευπρεπείς μαφιόζοι δολοφόνοι του ΔΝΤ. 
Αμέσως οι επενδυτές μείωσαν τα έξοδα συντήρησης, δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των σωλήνων, εν ολίγοις δεν βελτίωσαν το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης. 
Αυτό που έκαναν ήταν να αυξήσουν το κόστος των τιμολογίων με αποτέλεσμα να πλήξουν χιλιάδες φτωχών κυρίως των παραγκουπόλεων. Σε αυτές τις φτωχές περιοχές του Γιοχάνεσμπουργκ στις οποίες κόπηκε η πρόσβαση στο δίκτυο τον Αύγουστο 2000, ξέσπασε η επιδημία της χολέρας. 
Ως το τέλος του 2002 είχε μολύνει περισσότερους από 250.000 ανθρώπους και είχε προκαλέσει 300 θανάτους.
Στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αργεντινή, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε πάνω από το 60% των 12 εκατομμυρίων κατοίκων του Μπουένος Άιρες κόπηκε η σύνδεση νερού και αποχέτευσης, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ασθενειών που είχαν εξαλειφθεί από δεκαετίες όπως η χολέρα. 

Ενώ στην Βολιβία το ΔΝΤ επέβαλε όχι μόνο την ιδιωτικοποίηση των παροχών ύδρευσης και αποχέτευσης, με αποτέλεσμα την αύξηση κατά 150% των λογαριασμών, αλλά οι ιδιοκτήτριες εταιρείες του νερού αγόρασαν ακόμα τα ποτάμια, τις λίμνες και επέβαλαν στους αγρότες και στους κτηνοτρόφους να πληρώνουν μια ειδική άδεια για να συλλέγουν το νερό της βροχής στο κτήμα τους! 
Τις πολυεθνικές εταιρείες από την διεστραμμένη απαίτηση του λαού για ελεύθερη πρόσβαση στο αγαθό του νερού, προστάτευε ο στρατός και η αστυνομία του εξαγορασμένου καθεστώτος.

Μα και στη Βρετανία «η κυβέρνηση της Θάτσερ μετέτρεψε 10 περιφερειακούς οργανισμούς νερού σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με παραχωρήσεις 25-έτιας, απαλλαγή από χρέη, απαλλαγή φόρων στα κέρδη, επιχορηγήσεις, καθώς και είσοδο τους στο χρηματιστήριο και δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων.
 Σύντομα εμφανίστηκαν σοβαρές αντιδράσεις καθώς οι τιμές αυξήθηκαν κατά μέσο όρο πάνω από 50% τα πρώτα 4 έτη. 
Τα τεραστία κέρδη προσέλκυσαν τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και οι περισσότερες από τις 10 επιχειρήσεις αγοράστηκαν μετά από την πενταετή περίοδο «προστασίας» τους. 
Ακολούθησε διακοπή της παροχής νερού σε σημαντικό αριθμό κατοίκων που δεν είχαν να πληρώσουν και η λειτουργία των «μετρητών προκαταβολής πληρωμής» που παρείχαν πρόσβαση στο νερό με την χρήση πλαστικής κάρτας μόνο όταν προπλήρωναν οι πελάτες τα χρήματα και για όσο καιρό είχε χρήματα ο λογαριασμός τους (ακριβώς όπως η καρτοκινητή τηλεφωνία)».(TVXS: Οι Βαρόνοι του Νερού http://tvxs.gr/news/user-post/oi-baronoi-toy-neroy)

Τι λέτε;

Οι μεγάλες πολυεθνικές: Veolia, Suez, Agbar, RWE, Saur, Bechtel, Mekorot καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται;

Ο Έλληνας θυρωρός των πολυεθνικών Δημήτρης Καπελούζος, ο οποίος ενδιαφέρεται για λογαριασμό τους, για την αγορά νερού στην Ελλάδα, λέτε να καταδικάζει τέτοιες βίαιες προοπτικές ή μήπως μια εκ γενετής ατέλεια των αισθητηρίων του τον καθιστά έρμαιο του κέρδους;

Προσωπικά δεν κατέχω την απάντηση, αλλά έχω μια συνήθεια να κρίνω τα πάντα σύμφωνα με όσα μας είναι γνωστά. 
Λοιπόν, το εξέχων μέλος της επενδυτικής κοινότητας Δημήτρης Καπελούζος, μέσω της Offshore του «Helvason Ltd» συμμετέχει στο επενδυτικό σχήμα της Emma Delta που κατέχει το 33% του ΟΠΑΠ, ενώ η Fraport Greece, κοινοπραξία της Fraport AG που ελέγχει ποσοστό 73,4% και του ομίλου Κοπελούζου που κατέχει το υπόλοιπο 26,6% αγόρασαν με δάνειο, όχι με δικά τους χρήματα, 14 περιφερειακά αεροδρόμια. Έτσι ήθελε το ΔΝΤ και η ψωνισμένη από τους επενδυτές κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Άρα;

Όμως ας θέσω ένα δύσκολο ερώτημα: Τι ακριβώς είναι το International Monetary Fund το ΔΝΤ δηλαδή, που μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα έχουν την δύναμη να αποφασίζουν πώς και πού θα διατεθούν τα έσοδα της όποιας χώρας και επιλέγουν σε ποια χέρια επενδυτών θα κατανεμηθεί ο δημόσιος πλούτος;

Ας αφήσουμε να απαντήσει αυτό το καίριο ερώτημα ένας γνώστης των αγορών, ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Αντιγράφω από το βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα, 
 «Θα πρέπει να θεωρούμε ως μέρος του αμερικανικού συστήματος τον παγκόσμιο ιστό εξειδικευμένων οργανισμών, ιδιαίτερα τους διεθνείς οργανισμούς. 
Μπορεί να ειπωθεί ότι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα αντιπροσωπεύουν παγκόσμια συμφέροντα και τα συστατικά τους μέρη μπορεί να ερμηνευτεί ότι εκπροσωπούν όλο τον κόσμο. 
Στην πραγματικότητα, όμως, σε αυτούς τους οργανισμούς κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό η Αμερική και η προέλευσή τους ανάγεται σε αμερικανική πρωτοβουλία».

Στις «πολιτισμένες» δημοκρατίες, η χρήση βίας για τον έλεγχο και την μετάβαση στους «επενδυτές» των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των κοινωνικών υπηρεσιών, θα αποτελέσει μόνο την έσχατη λύση. 
Το ΔΝΤ και οι διάφορες επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν στην διάθεση τους πολύ λιγότερο δαπανηρά όπλα, από ότι τα τάνκς και τα πραξικοπήματα, που μπορούν να κάνουν, εξίσου καλά, την δουλειά υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία μιας ειδικής οικονομικής θεώρησης, ο λεγόμενος φιλελευθερισμός, που χρησιμοποιεί ιδρύματα όπως το ΔΝΤ προς ενίσχυση των ιδιωτικοπολιτικών οικονομικών αρχών, και προς υπονόμευση των κοινωνικοπολιτικών αρχών, δημιούργησε απλώς θύματα. 
Οι παραληρηματικοί copy paste κανόνες του ΔΝΤ και οι παράμετροι που υπαγορεύουν στις δημόσιες αρχές διάφοροι «οίκοι αξιολόγησης», αποσκοπούν στην ακύρωση των βαθύτερων αιτιών του κρατικού παρεμβατισμού και των μεταπολεμικών κοινωνικών κατακτήσεων. 
Η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία προτάσσει την υποταγή όλων των πτυχών των κοινωνικών θεσμών, σε χρησιμοθηρικές σταθμίσεις και χρηματιστηριακούς υπολογισμούς!

Ένας σύγχρονος Προμηθέας, ο Τομάς Σανκαρά έλεγε:«Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μάς αρνούνται πόρους για να βρούμε νερό στα εκατό μέτρα, αλλά διατίθενται να σκάψουν πηγάδια τριών χιλιάδων μέτρων για την εξαγωγή πετρελαίου».

Από το 1983 μέχρι τη δολοφονία του το 1987, ο Σανκαρά εθνικοποίησε όλη τη γη, το νερό και τον ορυκτό πλούτο της χώρας του, της Μπουρκίνα Φάσο, και έδιωξε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και τις γαλλικές και πολυεθνικές εταιρείες. 
Οι πολιτικές του επικεντρώθηκαν στην πρόληψη και την καταπολέμηση της πείνας με προγράμματα αγροτικής αυτάρκειας, στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού και στην ίδρυση σε κάθε χωριό ενός ιατρείου. 

Ο Τομά Σανκαρά σε ομιλία στην Αντίς Αμπέμπα, στις 29 Ιουλίου τού 1987 προφήτευσε: «Το χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί, διότι είναι κατ’ αρχάς προφανές ότι η μη πληρωμή του δεν συνεπάγεται τον θάνατο των δανειστών μας. Ισχύει, μάλιστα, το αντίθετο: η εξόφλησή του θα μας καταδικάσει σε βέβαιο θάνατο. […] 
Μας είναι αδύνατο να αποδεχθούμε την ηθική τους. 
Δεν δεχόμαστε να μας μιλάνε για αξιοπρέπεια. Δεν δεχόμαστε να μας μιλάνε για το ήθος και την εντιμότητα όσων εξοφλούν και για την απώλεια εμπιστοσύνης έναντι των κακοπληρωτών. 
Αντιθέτως, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι φυσιολογικό να δηλώνει κανείς σήμερα ότι οι μεγαλύτεροι κλέφτες είναι όσοι κατέχουν τον μεγαλύτερο πλούτο. […] η άρνηση τής πληρωμής τού χρέους θα μας επιτρέψει να αφιερώσουμε στην ανάπτυξη τους πενιχρούς πόρους που διαθέτουμε. […] 
Αν μόνο η Μπουρκίνα Φάσο αρνηθεί να πληρώσει το χρέος, είναι βέβαιο ότι θα αδυνατώ να παρευρεθώ στην επόμενη διάσκεψη». http://www.humanite.fr/04_02_2011-tunisie-ha%C3%AFti-des-dictateurs-trop-peu-inqui%C3%A9t%C3%A9s-464383)

Πράγματι, ο Σανκαρά δεν πρόλαβε να παρευρεθεί σε άλλη διάσκεψη. Η δολοφονία του σχεδιάστηκε από τη Γαλλία του 21ου Πρόεδρου της Δημοκρατίας και σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, και εκτελέστηκε από το τσιράκι των αγορών Μπλεζ Κομπαορέ, ο οποίος επανασύνδεσε αμέσως την Μπουρκίνα Φάσο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Τι έγινε γατάκια;

Καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται;

Οι πολιτικές που ορίζονται ως φιλελεύθερες ή ως νεοφιλελεύθερες επειδή τα τσογλάνια που τις εκπροσωπούν αποφεύγουν να τις προσδιορίσουν ως ολοκληρωτικές καπιταλιστικές, συνιστούν βίαιη επίθεση με άλλοθι το «χρέος», εναντίων της κοινωνίας;

Τι έχετε να πείτε μοχθηρά ανόητα ανθρωπάκια;


Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ένας εγκληματικός παγκόσμιος οργανισμός επιβολής χρέους, 
το οποίο χρησιμοποιεί τόσο βίαιες πρακτικές που θα έκαναν τις μαφιόζικες οργανώσεις, όπως την Καμόρα, να κοκκινίσει από ντροπή.

Το όπλο του Χρέους είναι μια επινόηση των τραπεζών την δεκαετία του 1970 όταν οι χώρες του ΟΠΕΚ είχαν διοχετεύσει, κυρίως, στο αυτόνομο και Offshore κρατίδιο του City of London τέτοιο πακτωλό χρημάτων, που οι τράπεζες δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. 
Έτσι, μεγάλες τράπεζες αποφάσισαν να στείλουν αντιπροσώπους σε όλους τους φιλοδυτικούς δικτάτορες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου με σκοπό να τους πείσουν να συνάψουν δάνεια. Η πρακτική αυτή ονομάστηκε «go-go Banking» και σιγά -σιγά κατέκτησε και τα προηγμένα κράτη.

Όταν τα χρόνια πέρασαν και τα επιτόκια εκτινάχτηκαν, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 1980, λόγω των οικονομικών πολιτικών που επέβαλαν οι ΗΠΑ, αυτοστιγμεί οδηγήθηκαν τα κράτη στην κρίση Χρέους. 
Τότε ήρθε η ώρα της Καμόρα του ΔΝΤ. Οι τεχνοκράτες οδήγησαν κοινωνίες στην κατάρρευση, στον υποσιτισμό, στην φτώχεια και στο ξεπούλημα των δημοσίων υποδομών. 
Άλλωστε, τα τσογλάνια των αγορών δεν χρειάζεται να σταθμίζουν τις ανθρώπινες συνέπειες. Τους αρκεί το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, τα χρεωστικά και τα πιστωτικά υπόλοιπα.

Οι λαοί κλήθηκαν να εξοφλήσουν ένα χρέος, που αποτελεί το ορατό σύμβολο της υποταγής τους στα συμφέροντα χρηματοπιστωτικών κύκλων και στον επενδυτικό οικονομικό υπόκοσμο.

Στις ΗΠΑ το Σεπτέμβριο του 2008 με το ξέσπασμα τις καπιταλιστικής κρίσης γιγαντιαία δημόσια ποσά δαπανήθηκαν για να σώσουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Σύμφωνα με τοBloomberg Businessweek, σε άρθρο του στις 14 Σεπτεμβρίου 2012 με τίτλο «Tallying the full cost of the financial crisis», οι δημόσιες δαπάνες για να ορθοποδήσει το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα υπολογίζονταν στα 12,8 τρισεκατομμύρια δολάρια!

Ο τότε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Χένρι Πόλσον (Henry Paulson), πρώην διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs, ακύρωσε την ελεύθερη αγορά, καθώς προέβη σε μια «σοσιαλιστική» πολιτική και διέσωσε τα ιδιωτικά χρηματοοικονομικά ιδρύματα με χρήματα του κράτους. Οι αγορές, δηλαδή οι εταιρείες Fannie Mae, Merill Lynch, Citigroup, Freddie Mac, American International Group (AIG), απόλαυσαν την προστασία του κράτους. 

Το σύστημα ορθοπόδησε, καθώς διασώθηκε με δημόσιο χρήμα, αλλά τι επιπτώσεις είχε αυτή η διάσωση όσον αφορά τους εργαζόμενους;

Ο Ρόμπερτ Ράιχ (Robert Reich), υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Κλίντον, γύρισε το 2013 ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Inequality for αll», στο οποίο κατέγραψε την πτώχευση του λαού με άλλοθι την κρίση και την άνοδο της κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού τομέα. Εκεί ανέφερε ότι μετά την κρίση η ανάπτυξη που ακολούθησε είχε ευεργετική επίδραση: «στο 1% του πληθυσμού [που] έχει καρπωθεί το 90% της αύξησης του ΑΕΠ, ενώ το 99% του πληθυσμού μοιράστηκε το υπόλοιπο 10%. Η περιουσία των 400 πλουσιότερων ατόμων της χώρας αντιστοιχεί σε εκείνη των 150.000.000 φτωχότερων Αμερικανών».

Για την «κοινωνικοποίηση» των βαρών από τις ζημιές των τραπεζιτών ο οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ (James Galbraith) σε ομιλία του στο Βερολίνο με τίτλο «Η μεγάλη κρίση και η αμερικανική αντίδραση» ανέφερε: «Ήταν μια κατάσταση όπου οι τράπεζες διασώθηκαν αλλά όχι οι οικονομίες, και το κόστος καταβάλλεται από ανηλεείς γύρους δημοσιονομικής λιτότητας».

Και τι είδαμε αμέσως μετά;
Τους τραπεζίτες που, ας επαναλάβουμε, σώθηκαν με δημόσιο χρήμα, από τους φορολογούμενους, να στρέφονται εναντίων των μικροοφειλετών τους ώστε να εισπράξουν ξανά χρήματα!


Και στην Ελλάδα;

Το 2008 ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργος Προβόπουλος, δήλωσε πως η Ελλάδα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο, γιατί οι ελληνικές τράπεζες ήταν ισχυρές και δεν είχαν εκτεθεί σε τοξικά προϊόντα.

Ξαφνικά αυτό άλλαξε!

Οι τράπεζες καταρρέουν ο κόσμος θα χάσει τα λεφτά του, φώναζαν. Σε έπεισαν να στεναχωριέσαι για τον Σάλλα, τον Λάτση, τον Λαυρεντιάδη, τον Κωστόπουλο, οι οποίοι για να αντιμετωπίσουν την κρίση, χρειάζονται δημόσια στήριξη.

Την πήραν!

Ας θυμηθούμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος δημιούργησε νόμο με τον οποίο παρέχει στον εαυτό του ασυλία για την απόφασή του να δώσει στην Proton Bank του Λαυρεντιάδη, 100 εκατομμύρια ευρώ!

Ας θυμηθούμε όμως πως ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, ο υπουργός Πολιτισμού, Π. Παναγιωτόπουλος, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρας αποφάσισαν ότι τα δάνεια του ιδιωτικού Μεγάρου Μουσικής ύψους 229,27 εκατ. Ευρώ θα αποπληρωθούν από το ελληνικό Δημόσιο. Απόφαση που επικύρωσε και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ας θυμηθούμε πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χρωστούν σε δάνεια πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ! Για το δάνειο της ΝΔ ο αντιπρόεδρος της Άδωνης Γεωργιάδης δήλωσε πως «θα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία διαγραφής του χρέους». Ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια. Άρα δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος.

Ωστόσο για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείστηκαν με υψηλά επιτόκια για να εξασφαλίσουν την ανακεφαλαιοποίηση τους.

Όχι μια, όχι δυο, αλλά τρεις φορές! 

Τα δάνεια αυτά τα πληρώνουμε εμείς.

Η δημόσια αιμοδοσία των τραπεζών σε μετρητό ξεπέρασε τα 50 δισ. Ευρώ. Ενώ δόθηκαν και εγγυήσεις του κράτους, με ποικίλες μορφές, ύψους 130 δισ. ευρώ!

Ποιοι είναι αυτοί που σώθηκαν με δημόσιο χρήμα;

«[…]Οι τραπεζίτες όμως έκαναν ακόμη μεγαλύτερα αίσχη. Έδιναν δάνεια σε offshore εταιρείες που ανήκαν στους ίδιους και τις οικογένειές τους, χωρίς εγγυήσεις και στη συνέχεια χρέωναν τα θαλασσοδάνεια στις ζημιές της Τράπεζας κλέβοντας τους μικρομετόχους. Έδιναν επίσης δάνεια σε επιχειρηματίες (πάντα χωρίς εγγυήσεις) οι οποίοι έκαναν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε άλλες δικές τους επιχειρήσεις. Έτσι δημιουργούσαν εικόνα ισχυρών επιχειρήσεων, με δανεικά και αγύριστα, χειραγωγώντας και εξαπατώντας τους επενδυτές που επένδυαν στις ίδιες επιχειρήσεις εξαιτίας της πλαστής εικόνας που είχε δημιουργηθεί.

Πολλοί τραπεζίτες πουλούσαν ή νοίκιαζαν στις τράπεζές του ή στο Δημόσιο, κτήρια τα οποία είχαν αγοράσει με δάνεια των τραπεζών τους αλλά μέσω παρένθετων προσώπων σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών.

Ταυτόχρονα δανειοδοτούσαν τα κόμματα, ώστε να έχουν την πολιτική κάλυψη και τα ΜΜΕ για να εξασφαλίζουν τη σιωπή για τα σκάνδαλά τους. Μεγάλα ποσά τα έβγαλαν στο εξωτερικό μέσα από κομπίνες με τα υποκαταστήματα των Τραπεζών που άνοιγαν στα Βαλκάνια. Δημιούργησαν μέσα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ την εικόνα οικονομικού τραπεζικού θαύματος στα Βαλκάνια, και διοχέτευσαν έτσι ποσά σε δανειολήπτες του εξωτερικού που δεν ήταν άλλοι από τους εαυτούς τους.

Όλα αυτά τα σκάνδαλα και η ευθεία ληστεία του χρήματος, εμφανίστηκε ως μόλυνση από την κρίση. 
Οι μαύρες τρύπες από τη ληστεία και τη συναλλαγή με τη διαπλοκή (600 εκατομμύρια είχε πάρει το ALTER από τις τράπεζες χωρίς εγγυήσεις) εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης. Έτσι στο όνομα της ευστάθειας των τραπεζών, αυτές ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα χρήματά μας. Όχι όμως οι τράπεζες, αλλά οι τραπεζίτες. Οι τράπεζες δεν ελέγχθηκαν πριν ανακεφαλαιοποιηθούν, ώστε να βρεθεί ποιό κομμάτι της ζημιάς οφείλεται στην κρίση και ποιό στη ληστεία.[…]

Παρ’όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που πετιούνται καθημερινά στην φυλακή για χρέη, άνθρωποι στους οποίους κατάσχεται το όποιο πενιχρό εισόδημά τους ή η σύνταξή τους γιατί δεν έχουν πληρώσει την δόση του εισοδήματος, άνθρωποι που σε λίγο θα χάσουν το μοναδικό σπίτι τους, γιατί αυτό επιτάσσουν οι δανειστές, το ΔΝΤ, και τα καθάρματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής:
«Χιλιάδες εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά που δεν έχουν ενταχθεί στις ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη αντιμετωπίζουν άμεσα το ενδεχόμενο πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας. Ζουν με την αγωνία εάν θα έχουν σπίτι να μείνουν. 
Η όποια «προστασία» παρέχει ο νόμος αυτός, έχει ισχύ μόνο μέχρι τις 31.12.2017 και αφορά εργαζόμενους και λαϊκές οικογένειες κυριολεκτικά εξαθλιωμένες. Αυτές οι περιπτώσεις είναι μόνο ένα μέρος του συνόλου των οικογενειών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα μη δυνατότητας αποπληρωμής του στεγαστικού τους δανείου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει ήδη φροντίσει να πάρει μια σειρά μέτρα σε αυτήν την κατεύθυνση, όπως: 
Καμία προστασία στην πρώτη κατοικία, σχετικά με τα χρέη λαϊκών νοικοκυριών στις τράπεζες. Καθιέρωση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. 
Από την 1/1/2018 το σύνολο των δανείων πρώτης κατοικίας «απελευθερώνεται» πλήρως και σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα πώλησης. Σύμφωνα με τους επιχειρησιακούς στόχους των τραπεζών και τους βασικούς δείκτες απόδοσης, προβλέπεται μείωση των συνολικών μη εξυπηρετούμενων δανείων κατά 38% (ή περίπου 40 δισ. ευρώ) μέχρι το τέλος του 2019». (Το…Κοντράστ Εφημερίδα Ριζοσπάστης)

Αν μας λένε κάτι οι παραπάνω πρακτικές είναι ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να νομιμοποιήσεις την βία των καταπιεσμένων από την καταχρηστική, νομιμοποιημένη θεσμική κρατική βία!

Την ιχνηλασία μου στον οικονομικό υπόκοσμο, με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια, την σταματώ εδώ με μια αμερικανική παροιμία: «Αν χρωστάς στην τράπεζα εκατό χιλιάδες δολάρια ανήκεις στην τράπεζα. Αν της χρωστάς εκατό εκατομμύρια η τράπεζα σου ανήκει».

Μια τελευταία κουβέντα μόνο θέλω να προσθέσω η οποία απευθύνεται σε όποιον αναγνωρίσει τον εαυτό του!

Ενδέχεται η προστασία της κοινωνίας από μια ορισμένη Αριστερά, μέσα από τα συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές και άλλους φορείς του κινήματος, να μην είναι πασιφιστική για την κυρίαρχη τάξη που ονειρεύεται την υποταγή του συνόλου της κοινωνίας…

Δεν Μασάμε ρε!


Τίτλος και παρουσίαση 
κειμένου: Viva La Revolucion

12 Σεπτεμβρίου, 2017

Στρατόπεδα συγκέντρωσης – φυλακές. Η νέα μορφή δουλείας που επιβάλλεται στις ΗΠΑ:

,,Στις φυλακές των ΗΠΑ (πολιτειακές, ομοσπονδιακές, ιδιωτικές) σήμερα, κρατούνται πάνω από 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι.[2] 
Βάσει των ίδιων στατιστικών, 2,7 εκατομμύρια παιδιά έχουν τον ένα γονιό τους στις φυλακές. 
Ο εγκλεισμός, συν τω χρόνω, όλο και περισσότερων αμερικανών στις φυλακές έχει αναχθεί σε μια εξόχως επικερδή δραστηριότητα – βιομηχανία για την αμερικάνικη (καπιταλιστική) οικονομία. 
Στην οποία αποτυπώνεται αγρίως η καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων, φαινόμενο που τείνει να γενικευτεί. 
Εργασία που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αμείβεται με 1,25 δολάρια την ώρα, δηλαδή μόλις δέκα (10) δολάρια το 8ωρο!,,

Είναι τα στρατόπεδα… αμερικάνικα…

Οι ΗΠΑ αντιστοιχούν στο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι φυλακισμένοι τους αντιστοιχούν στο 25% (!!!) του παγκόσμιου πληθυσμού φυλακισμένων. Στις αμερικάνικες φυλακές – πραγματικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, κρατούνται σήμερα μισό εκατομμύριο περισσότεροι άνθρωποι απ’ ότι στην Κίνα, της οποίας ο πληθυσμός είναι πενταπλάσιος των ΗΠΑ.[1]

Κατά δήλωση της Σάλι Γιέϊτς, της αμερικανίδας αναπληρώτριας γενικής εισαγγελέα, από τη δεκαετία του ’80, ενώ ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά 30% ο αντίστοιχος στις φυλακές έχει αυξηθεί κατά 800%.

Στις φυλακές των ΗΠΑ (πολιτειακές, ομοσπονδιακές, ιδιωτικές) σήμερα, κρατούνται πάνω από 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι.[2] 
Βάσει των ίδιων στατιστικών, 2,7 εκατομμύρια παιδιά έχουν τον ένα γονιό τους στις φυλακές. 
Ο εγκλεισμός, συν τω χρόνω, όλο και περισσότερων αμερικανών στις φυλακές έχει αναχθεί σε μια εξόχως επικερδή δραστηριότητα – βιομηχανία για την αμερικάνικη (καπιταλιστική) οικονομία. 
Στην οποία αποτυπώνεται αγρίως η καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων, φαινόμενο που τείνει να γενικευτεί. 
Εργασία που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αμείβεται με 1,25 δολάρια την ώρα, δηλαδή μόλις δέκα (10) δολάρια το 8ωρο!

Οι φυλακές – στρατόπεδα τείνουν να ιδιωτικοποιούνται. Ενώ δέκα χρόνια πριν υπήρχαν μόνο πέντε (5) ιδιωτικές φυλακές με περίπου 2.000 κρατούμενους, σήμερα έχουν φτάσει τις εκατό (100) με 62.000 έγκλειστους. 
Στο τέλος της δεκαετίας, ο αριθμός κρατουμένων στις ιδιωτικές φυλακές θα φτάσει τους 360.000. 
Στον τομέα ήδη δραστηριοποιούνται 18 εταιρείες σε 27 αμερικανικές πολιτείες. 
Πρόκειται για την μεγαλύτερη εμπορική δραστηριότητα στο σύμπλεγμα σωφρονισμού των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, η ομοσπονδιακή υπηρεσία μετανάστευσης και τελωνείων πληρώνει στη CCA[3] 90 δολάρια την ημέρα για κάθε κρατούμενο στις ιδιωτικές φυλακές.[4]

Σε πάνω από 37 πολιτείες έχει νομιμοποιηθεί η χρήση της εργατικής δύναμης των κρατουμένων από εταιρείες, με αποτέλεσμα πολλές να εγκαθιστούν τις παραγωγικές δραστηριότητές τους εντός των φυλακών. Σύμφωνα με την έρευνα της Palaez, στη σχετική λίστα περιλαμβάνεται η αφρόκρεμα των αμερικανικών εταιρειών: 
ΙΒΜ, Boeing, Motorola, Microsoft, Dell, Compaq, Intel, Texas Instruments και πολλές άλλες.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης – φυλακές. Η νέα μορφή δουλείας που επιβάλλεται στις ΗΠΑ 
μέσω των φυλακών-κάτεργων καταναγκαστικής εργασίας.

[1] Αποκαλυπτική έρευνα που υπογράφει η Περουβιανή δημοσιογράφος Vicky Palaez, ρεπόρτερ ερευνήτρια της ισπανόφωνης εφημερίδας της Νέας Υόρκης El Diario La Presna
[2] Σύμφωνα με το ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικό Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (Centre for Research on Globalization, CRG), που εδρεύει στο Μόντρεαλ του Καναδά.
[3] Μεγάλη εταιρία ιδιωτικών φυλακών. Μαζί με την Wackenhut –ο γνωστός πολυεθνικός όμιλος υπηρεσιών ασφαλείας–, ελέγχουν το 75% της «αγοράς».
[4] Στοιχεία του πρακτορείου Bloomberg.

11 Σεπτεμβρίου, 2017

ο Δημήτρης Κουτσούμπας στη Σεμίνα Διγενή «Real FM»


Συνέντευξη παραχώρησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στο ραδιόφωνο «Real FM» και τη δημοσιογράφο Σεμίνα Διγενή.
Αναφέρθηκε στις πολιτικές εξελίξεις, στον Πολιτισμό και τη σημασία του άλλα και στην τέχνη της εξαπάτησης που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξπέρ, όπως είπε. Αναφέρθηκε ακόμα στα χρόνια της κατοχής, στις πολιτικές διώξεις και τις εκτελέσεις, στα χρόνια της Χούντας και στην αντιδικτατορική πάλη και σε εκείνους που έμειναν σταθεροί στον αγώνα ενώ άλλοι πέρασαν στην αντίπερα όχθη και ασκούν αντιλαϊκή εξουσία.
Επιπλέον, έκανε αναφορά στον γιορτασμό, το 2018, των 100 χρόνων του ΚΚΕ και στις φετινές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.