12 Μαΐου, 2016

το Κράτος του Ισραήλ - η Παλαιστίνη κ όσα δεν Γνωρίζατε... ως Σήμερα !!


Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός:
Υπάρχει ένα Τείχος με κάμερες, αισθητήρες κίνησης, πύλες, ηλεκτροφόρα καλώδια που έχτισε το Κράτος του Ισραήλ προσαρτώντας με αυτόν τον τρόπο τα γόνιμα υδροφόρα εδάφη εφαρμόζοντας ταυτόχρονα πρόγραμμα εποικισμού αυτών των εδαφών, διώχνοντας τους Παλαιστίνιους αγρότες κάπου στους λόφους έξω από το τείχος καταδικάζοντας τους σε αργό θάνατο. 

Όπως εξήγησε ο Dow Weissglass, σύμβουλος του Ariel Sharon, οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν «σε δίαιτα, αλλά δεν θα πρέπει να πεθάνουν στην πείνα»*…
Τον Ιούνιο του 2014 μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει «Τουλάχιστον το 57% των νοικοκυριών στη Γάζα είναι σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας και περίπου το 80% είναι πλέον αποδέχτες της ανθρωπιστικής βοήθειας (…) Η αναιμία στα παιδιά κάτω των δύο ετών στη Γάζα είναι τουλάχιστον στο 72,8%, ενώ οι αποβολές, ο νανισμός και η έλλειψη βάρους έχουν μετρηθεί στα 34,3%, 31,4% και 31,45% αντίστοιχα» 
Πηγή: thepressproject.

 Παλαιστίνη. Το μήλο της Έριδος.


Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. 
Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του. 

Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.
Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη.
Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.

Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή:
δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση.
Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων.
Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη 
ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, 
τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν.

Στην Παλαιστίνη εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκατεστημένοι Αραβικοί πληθυσμοί που θεωρούσαν αυτή τη γη πατρίδα και στην οποία ήθελαν και θέλουν να ζουν. 
Στην ίδια γη ζούσε μια μειοψηφία Εβραίων που επίσης θεωρούσε αυτήν τη γη πατρίδα. 
Αλλά μόνο η αριθμητική αύξηση των Εβραίων της Παλαιστίνης μπορούσε να κάνει τους Άραβες να αναλογιστούν την κατάσταση και να αναγνωρίσουν τους Εβραίους (λαός διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο) όχι ως θρησκευτική μειοψηφία, που ζούσε σε ένα status quo που είχε χαρακτήρα δημογραφικής κυριαρχίας καθαρά αραβικής, αλλά ως ανεξάρτητο λαό. 
Με πιο τρόπο όμως θα γινόταν αυτό; 
Με δικαιοσύνη ή με δύναμη; 
Αποφασίστηκε η δύναμη διότι έτσι θα αποσπούσαν μεγαλύτερο μερτικό. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Νταβίντ Μπεν Γκουριον:
«Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βεβαιωθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα ξαναρθούν ποτέ. 
Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν».
Ας πεταχτούμε όμως για λίγο στην φασιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 όπου οι «άριοι» επιχειρηματίας της Mannesman της Dresdner Bank της Krupp της IG Farben της Thyssen της Deutsche Bank ωφελούνταν από τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των επιχειρήσεων των Γερμανών Εβραίων. 
Εκεί όπου οι Εβραίοι μετατράπηκαν σε απόβλητα και παρίες, ζώντας μιαν άθλια ζωή, 
που δεν τους επιτρεπόταν ούτε φρέσκα φρούτα να αγοράσουν, 
ούτε να περπατούν στα πεζοδρόμια που άστραφταν από ρατσιστική καθαρότητα.
Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν την σκληρή σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση «Haganah» που δρούσε στην Παλαιστίνη
(ο πυρήνας των μετέπειτα Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων) 
να έρθουν σε συνεννόηση με τον Χίτλερ ώστε να ξεκινήσει διαβούλευση για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Ο Χίτλερ αποδέχτηκε το αίτημα και οι συζητήσεις ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 1937 στο Βερολίνο με τον Adolf Eichmann από μεριάς των φασιστών και τον Feivel Polkes από μεριάς των σιωνιστών.
Από τον Polkes ζητήθηκε να επιτρέψει η φασιστική Γερμανία στους πλούσιους Εβραίους να μεταβιβάσουν συνάλλαγμα στην Παλαιστίνη 
και να διευκολύνει η Γερμανία με επιδότηση την μετανάστευση των φτωχών Εβραίων.

Ο Eichmann ανέθεσε στον υπασπιστή του μέλος των SS Otto von Albrecht Bolschwing 
να πάει στην Παλαιστίνη ως πράκτορας για να «λειάνει» το έδαφος και υποσχέθηκε στον Polkes 
ότι θα επισκεφθεί την Παλαιστίνη όπου και θα έδινε την οριστική απάντηση της φασιστικής Γερμανίας.
(Για την Ιστορία ο Bolschwing μετά τον πόλεμο είχε προσληφθεί από την μυστική αμερικανική υπηρεσία Counter Intelligence Corps (CIC), η οποία αργότερα συγχωνεύθηκε με τη CIA. 
Εργάστηκε και ως αντιπρόεδρος στην αμερικανική εταιρεία “Τrans-International Computer Investment Corporation” που είχε συμβάσεις μόνο με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.)
Ο Adolf Eichmann μαζί με τον προϊστάμενο του Herbert Martin Hagen αναχώρησαν για την Παλαιστίνη τον Νοέμβριο του 1937.
Όμως οι ταραχές που είχαν ξεσπάσει στην Παλαιστίνη και η άρνηση των Βρετανών να δεχτούν στην αποικία τους Εβραίους μετανάστες έκαναν τον Hagen και Eichmann να μεταφέρουν την συνάντηση με τους σιωνιστές στο Κάιρο.
Επιστρέφοντας στην Γερμανία έκαναν μια αρνητική αναφορά στον Χίτλερ σχετικά με την πρόταση των σιωνιστών για επιδότηση της εβραϊκής μετανάστευσης στην Παλαιστίνη.
Οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν. 

Έτσι κι αλλιώς σε όλη την Μέση Ανατολή οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες δημιούργησαν Κράτη Μωσαϊκό πλέκοντας:
Σουνίτες με Σιίτες, 
Εβραίους με Χριστιανούς 
και Νεστοριανούς με Μανδαίους και Δρούζους που ευχαρίστως ο ένας θα ξεφορτώνονταν τον άλλο.
Επιπροσθέτως, χωρίς οι αποικιοκράτες να στραφούν στους μαιάνδρους του παρελθόντος αλλά στην βία, στρίμωξαν σε σύνορα Άραβες, Τουρκμένους, Πέρσες, Κούρδους που από την μια μέρα στην άλλη έπρεπε να αποκαλούν, τα σχεδόν τετραγωνισμένα σύνορα που φτιάχτηκαν σε ωραίες αίθουσες των ευρωπαϊκών αυλών, «πατρίδα»

Στους Άραβες βέβαια η Βρετανία και Γαλλία είχαν υποσχεθεί ένα ανεξάρτητο Κράτος αν συνέδραμαν στις πολεμικές προσπάθειες τους, πρώτα κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και εναντίων της Τουρκίας μα και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τότε είχαν συμφέρον και υπόσχονταν μα μετά είχαν άλλα πιο μεγάλα συμφέροντα οπότε αθέτησαν την υπόσχεση τους.

Τα πετρέλαια της περιοχής ανακαλύφθηκαν λίγο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Δεν ήταν τυχαία η συνάντηση λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου, στις 14 Φεβρουαρίου 1945, πάνω στο κατάστρωμα του πολεμικού αμερικανικού πλοίου S.S Quincy του Roosevelt και αυτού του βεδουίνου, που ο κόσμος αποκαλούσε Ιμπν Σαούντ.
Στην άμμο του βασιλείου του Σαούντ αναπαυόταν ένας μυθικός θησαυρός. Το πετρέλαιο.
Για να αναλάβει η εταιρεία «Aramco» την εκμετάλλευση του πετρελαίου ο Ιμπν Σαούντ ζήτησε από τον Roosevelt οι επιζήσαντες, της φασιστικής σφαγής, Εβραίοι να επιστρέψουν να ζήσουν εκεί από όπου εκδιώχτηκαν.
Ο Roosevelt δεν απέρριψε το επιχείρημα και πρότεινε να σταλεί μια αραβική αποστολή στην Αμερική προκειμένου να εκθέσει την θέση των Αράβων για την Παλαιστίνη.
Λίγο μετά όμως ο Roosevelt πέθανε και η τύχη της Παλαιστίνης άλλαξε με τον Τρούμαν. 
Ο Ιμπν Σαούντ φοβήθηκε τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών και θυσίασε την Παλαιστίνη…

Ωστόσο οι πρώτοι Εβραίοι που πάτησαν τα πόδια τους στην Παλαιστίνη ήταν ο στρατός των 30.000 ανδρών που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Βρετανία. Και ήταν ο μυστικός σιωνιστικός στρατός του Feivel Polkes που ονομάζονταν «Haganah» δηλαδή «Άμυνα»,
που τώρα είχε αγαθές σχέσεις με τους Βρετανούς,
με αποστολή να προστατεύσουν τους Εβραίους μετανάστες που θα έφταναν στην Παλαιστίνη.
Λίγες βδομάδες μετά υπήρχε σχεδόν ένα εκατομμύριο, εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι από τις εστίες τους και πάνω από πεντακόσια χωριά κατεστραμμένα.
Μια χώρα άλλαξε «ιδιοκτησία» στο όνομα της βίβλου και ως δικαιολογία φέρει την σφαγή από τον Γερμανικό φασισμό. 


Οι Παλαιστίνιοι πριν από 68 χρόνια κλήθηκαν να πληρώνουν ένα χρέος που δημιούργησε η καρδιά της Ευρώπης. 
Και αρνήθηκαν να τους κλέψουν να τους ταπεινώσουν να τους διώξουν.

Γράφει: ο Ίουλιανός

από: redflecteur     

*oι επισημάνσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion

"η μουτζούρα γράφει σκληρές αλήθειες"

Το συνεργείο (1)
φωτό από την Laura Pap
Εφτά ο βαθμός του ενδεικτικού, που΄βγαλα το σχολείο,
κι έγραψα τέλος διάβασμα, οπίσω στο βιβλίο.
Δημοτικό σαν ήμουνα, όλο ζωή γεμάτος,
έμαθα, τι δεν έμαθα,σε μάκρος και σε πλάτος.

Ο σεβασμός κυρίευε, τα συναισθήματά μου,
κι η πειθαρχία μ΄έσφιγγε, στα πρώτα βήματά μου.
Αγάπαγα τον τόπο μου, αγάπαγα τη φύση,
ο τρόπος του δασκάλου μου, ποτέ δεν θα μ΄αφήσει.
Οι φίλοι μου Γυμνάσιο, κι εγώ για συνεργείο,
για μια ψυχή ευαίσθητη, ένα μικρό σφαγείο.
Σκληρή η αρχή του πάγκου του, εκεί άλλο θρανίο,
και με φωνές πρωτόμαθα, που΄ναι το καφενείο.
Σοφό το πεζοδρόμιο, που θα μου φέρει γνώση,
να ασβεστώνω την αυγή, τσι οχτό να΄χει στεγνώσει.
Μια τέχνη και το σάρωμα, να΄ναι σεστάδοι οι χώροι,
και τα εργαλεία στη σειρά, που θα΄ρθουν οι μαστόροι.
Κλείδωσα που΄χα μέσα μου, ένα μικρό παιδάκι,
και φοβισμένος το΄κρυψα, πέταξα το κλειδάκι.
Το συνεργείο, η αίθουσα, του άλλου μου σχολείου,
και μάθημα στον πίνακα, η θέση του εργαλείου.
Μυαλό κι αυτοσυγκέντρωση, αρχές και πειθαρχία,
να εκφράσεις γνώμη δύσκολο, γιατ΄είχε ιεραρχία.
Σκληροί η δασκάλοι, αφεντικά, φουσκιά οι παρεμβάσεις,
πρώτη δουλιά στη βλάβη σου, κοίτα να την διαβάσεις.
Δεν θέλει χέρια άτσαλα, μιμίσια προθυμία,
κοίτα να δώσεις προσοχή, νιώσε τη γνωριμία.
Σφυριά, τα λόγια που άκουγα, με βάζαν στη σειρά μου,
ήταν η αρχή του δρόμου μου, ο τρόπος στα όνειρά μου..


Πέταξα μπόι στη δουλιά, και πρόωρο αντριλίκι,
ήρθε και κειό του κόπου μου, το πρώτο χατζιλίκι.
Άλλαξα φίλους που΄ξερα, και σχολικές συνήθειες,
μέσα η μουτζούρα πρόσεξα, γράφει σκληρές αλήθειες.
Γράφει για το επίπεδο, κοινωνικών στρωμάτων,
με άλλο μάτι η μπλούζα η γκρί, με άλλο η των χρωμάτων.
Εφτούνο με δυσκόλεψε, να διώξω τη ντροπή μου,
και μεσ΄τη νέα τάξη μου, να λύσω τη σιωπή μου.
Αυτό κι αν ήταν μάθημα, με τόνους και σημεία,
μοιάζαμε σαν ομώνυμα, και με επαφή καμία.
Διαχωρισμός και έντονος, στη χώρα των πνευμάτων,
αλλού οι μικροί μουτζούρηδες, αλλού οι των γραμμάτων.
Άλλη η παλάμη του στυλού, άλλη των εργαλείων,
άλλη η ζωή των πρακτικών, και άλλη η των βιβλίων.
Ροζιάσανε τα χέρια μου, και πήραν άλλο χρώμα,
κείνη του ΩΜΟ η μυρωδιά, είναι στη μύτη ακόμα.
Το συνεργείο μου΄μαθε, καλός- κακός πελάτης,
και κειο, αν είναι ψεύτικο, το χτύπημα τση πλάτης.
Στο κάθε τι αδούλευτο, ζέσταμα και άφηνέτο,
κι αν δεν σου λύσει, μην βιαστής, καίει το καμινέτο.
Εδιάβαζα τα λάθη μου, διάβασμα σημασίας,
ήταν για κειό το ένστικτο, τση αυτοπροστασίας.
Μην στέκεις στο αυτονόητο, λιμνάζουν τα νερά του,
το πρόβλημα έχει κώδικα, τη λογική σειρά του.
Πρέπει να είσαι αθόρυβος, σαν μάστορας αν γίνεις,
ή με μυαλό το βάδισμα, ή έδωπα θα μείνεις.
Να μάθω με όποιο τίμημα, ήταν η απόφασή μου,
τα βράδια η παρέα μου, εγώ και η κούρασή μου..

Το Συνεργείο (3)
Σχολή το πεζοδρόμιο, δύσκολη και μεγάλη,
πατεί στην ολοκλήρωση, για όποιονε τη βγάλει.
Μαθαίνει, νιώθει τη ζωη, μ΄όλη την έντασή τσης,
τα χίλια τση τα πρόσωπα, κι όλη την έκτασή τσης.
Σου φέρεται ανάλογα, μετράει και τι πιστεύεις,
κι αν δεν υπάρχει υποταγή, μόνος σου την παλεύεις.
Σε δένει σε μιά μέγκενη, να βήξεις δεν σ΄αφήνει,
η υγεία κι η ασφάλεια, είναι δική σου ευθύνη.
Το θέμα επιβίωσης, σε τρώει κάθε μέρα,
ψάχνεις ανάσα επίμονα, το καθαρό αέρα.
Ζούσα την εκμετάλλευση, συνάμα και τη βία,
στην άμισθη προσπάθεια, δεν έπερνα βραβεία.
Τιμή μου και καμάρι μου, το λερωμένο ρούχο,
ένα κορμί με μώλωπες, είναι το μόνο που΄χω.
Δεν είχα εγώ τη δύναμη, στα γράμματα ήμουν πάτος,
δεν είχα γνώσεις σπούδαγμα, για να πιαστώ από κράτος.
Εγώ ζητούσα επίμονα, μάστορα να με βγάλει,
με όνειρο κι απαίτηση, το διορισμό οι άλλοι.
Εγώ παλεύω σήμερα, να σώσω αυτό το κράτος,
το πελατοδημόσιο, ο δρόμος ο χορτάτος.
Μια αναδρομή εστοίχησα, από τα περασμένα,
έχουν αξία όλα αυτά, κι ας έιναι γερασμένα.
Τα παιδικά τα τραύματα, κάπου βαθιά έχουν μείνει,
σε μια ζωή παράλογη, σε μια ζωη καμίνι.
Η Ελλάς το συνεργείο μου, νοσεί και δεν γειαίνει,
κι ας άσπρισε το στήθος μου, μαλλιά φρύδια και γένι.
Πληγή και φτούνη μέσα μου, που΄χασα το παιδάκι,
θα΄βρω ποτέ που έθαψα, εκείνο το κλειδάκι;!!!