περί Στάλιν: η κοινή πανούργα γραμμή του αναθεωρητισμού, για να εξοντωθεί η Μνήμη.

Από:

Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός

Είναι γεγονός αναντίρρητο πως ο Στάλιν είναι ένας παράγοντας νεύρωσης που ενεργεί καταλυτικά στον εγκέφαλο εξωθώντας αυτόν που ασχολείται μαζί του μακριά από την λογική. 

 
      Γι αυτό και ο Σταλινολόγος προς επίρρωση τής θέσης του παραλείπει κάθε γεγονός του οποίου η επαλήθευση, πέραν της δικιάς του μαρτυρίας δεν είναι εφικτή.

Η νεύρωση αυτή που είναι ριζωμένη βαθιά στο ασυνείδητο, δυστυχώς προκαλείται από ριζωμένες κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, από αντιδραστικές αντιλήψεις για το ιστορικό γίγνεσθαι, που εμποδίζουν βίαια οποιαδήποτε άμεση θεραπεία.

   Παρακαλώ λοιπόν να δείξουμε την συμπάθεια μας, έστω και προσποιητή στον αρθογράφο της «Καθημερινής» κύριο Στέφανο Κασιμάτη, στον δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ κύριο Κώστα Μπογδάνο, στους αναθεωρητές καθηγητές Μαρατζίδη –Καλύβα, στον υστερικό κύριο Σάκη Μουμτζή, διότι γι αυτούς θεραπεία προσιτή δεν υπάρχει, δεδομένου του τεράστιου ποσού της νευρωτικής αθλιότητας τους.

Ωστόσο εδώ αναγνωρίζουμε την κοινή κατευθυντήρια γραμμή του φαινομένου του ελληνικού αναθεωρητισμού στο σύνολό του που προσπαθεί με πανούργα δύναμη να εξοντώσει την μνήμη. 

Βλέπουμε και εδώ να επιχειρείται, στο μέτρο του δυνατού, η δημιουργική ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων του αναθεωρητισμού στη βάση της αποκατάστασης της ηθικής και των ανώτερων πανανθρώπινων ιδανικών τής Δύσης και τής καταγγελίας τού «ανατολίτικου» κομμουνισμού και των «αιμοσταγών» εκπροσώπων του, που προγραμματικά αποσκοπεί στην διατήρηση και ισχυροποίηση του κοινωνικού status quo. 

Εκείνο λοιπόν που προέχει είναι να ξαναγραφεί η ιστορία. 

Όμως πέραν αυτής τής «κατανοητής» επιθυμίας υπάρχει και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό πως η καπιταλιστική ιδεολογία και τα οικονομικά συμφέροντα δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα λόγο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα. 

Όσο «πειστικότερα» εξισώνουν το κομμουνισμό με το φασισμό τόσο ευκολότερα μπορούσαν να επιβληθούν και τα απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση της απόλυτης κυριαρχίας του καπιταλισμού. 

Διότι ο κομμουνισμός εξακολουθεί και είναι ζωτικό πρόβλημα της κεφαλαιοκρατίας.

Ταυτόχρονα εμφανίζουν την Ιστορία ως μεταφυσικό πεπρωμένο και ως αποτέλεσμα θερμογόνων προσωπικοτήτων και προσωπικών παθών αδιαφορώντας για το παγκόσμιο, συνεχώς μεταβαλλόμενο, συσχετισμό δυνάμεων ,τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, τα πολιτικά αδιέξοδα με βάση τα δεδομένα των καιρών.

Όμως τις αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις δούμε 

μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά κοινωνικό –οικονομικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν.

Viva La Revolucion:Η ματιά Του ακόμη "συντροφεύει" τον ύπνο και το ξύπνιο Τους !!

Το "τιμιοδουλειόμετρο'' k η ευκολία που "καίμε" ένα τμήμα εργαζομένων.

Απ' το προφίλ του: 

Panos Zacharis

Όταν έγραφα χτες δύο λόγια για το MEGA,νόμιζα πως το πρόβλημα ήταν αφενός μια διάχυτη ευκολία με την οποία προσπερνάγαμε τους εργαζόμενους και αφετέρου οι αναίτιοι πανηγυρισμοί για ένα φούντο που ούτε πλήττει τα λαμόγια, ούτε αλλάζει το μιντιακό τοπίο.

Μαλακία μου.

Παρακολουθώντας την συζήτηση, όχι μόνο κάτω από την ανάρτηση μου, αλλά και σε πολλές ανάλογης λογικής αναρτήσεις φίλων διαπίστωσα πως υπάρχει ένα μικρό (;) κομμάτι ανθρώπων που ανοιχτά υποστηρίζει ότι οι εργαζόμενοι ενός Μέσου είναι συνυπεύθυνοι με τον Καναλάρχη ή τον Εκδότη στην δηλητηριώδη προπαγάνδα.

Το "τιμιοδουλειόμετρο'' έχει βγει ως εργαλείο ταξικής ανάλυσης και θερίζει.

Διάβασα ότι οι κοπέλες του μακιγιάζ και οι μοντέρ δεν κάνουν τίμια δουλειά, αλλά λίγο πολύ προσκυνούν, παρασιτούν, δηλητηριάζουν, βλάπτουν συνειδητά την τάξη τους, οπότε, διάολε, ούτε δάκρυ, ούτε αλληλεγγύη, ούτε υποστήριξη:

Τα θέλαν και τα πάθαν.

Η ανάλυση αυτή πέρα από παντελώς αντιδιαλεκτική, αντιεπιστημονική και γεια σου, είναι επικίνδυνη. 

Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, διότι πολλοί φίλοι τα΄χουν γραψει ολοκληρωμένα και δε βρίσκω νόημα να ανακυκλώνουμε μια συζήτηση περί επιλογής εργοδότη και όρων πώλησης εργατικής δύναμης. Απλά δηλώνω τρομαγμένος με την ευκολία που "καίμε" ένα τεράστιο τμήμα εργαζομένων. 

Στο οποίο ανήκω κι εγώ.

ΥΓ: Δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στους πολλούς φίλους που χαρήκαν εύλογα με την ιστορία αυτή. 

Σκατά στους παπαγάλους, σκατά προφανώς και στα τσιράκια της εργοδοσίας υψηλόμισθα ή χαμηλόμισθα. 

Αναφέρομαι σε μια μικρή μεν, διευρυνόμενη δε μερίδα ανθρώπων που συνειδητά και καθαρά από χτες τσουβαλιάζει τους πάντες ως συνυπεύθυνους και προσκυνημένους επειδή βγάλαν το ψωμί τους πουλώντας εργατική δύναμη σε ένα Κανάλι κι αύριο σε μια Τράπεζα.

Aπ το σχόλιο του:  

Ηρακλής Κακαβάνης 

Ο παραλογισμός έχει και αυτός ένα όριο. 

Σταματά στο «ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι όργανο άρα και ο αστυνόμος μπουζούκι» (αυτά περί Αουσβιτς)
Για να μην έχουμε αυταπάτες, τα μέσα ενημέρωσης είναι αυτά που χειραγωγούν, αλλοτριώνουν κατευθύνουν. Αυτά που ρίχνουν πέπλο για να κρύψουν κάθε βρωμιά και αδικία αυτού του συστήματος. 

Ο βαθμός, η ένταση η που καθένα το κάνει ποικίλει. 

Ολοι όσοι δουλεύουμε σε αστικά Μέσα, ξέρουμε ότι αυτό που γράφουμε, η πληροφορία – είδηση που συλλέγουμε θα χρησιμοποιηθεί για αυτά που έγραψα πριν. Ακόμη και αν δημοσιευθεί αυτό που εμείς θέλουμε, με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, το φύλο συκής είναι. 

Επίσης η ένταση του βαθμού εκμαυλισμού συνειδήσεων ακολουθεί και το επίπεδο ταξικής πάλης. 

Οσο περισσότερη ανασφάλεια νιώθει το σύστημα τόσο και απελευθερώνονται φωνές σαν του Πρετεντέρη και γεννιούνται και άλλες. 

Μεσα σε αυτή την κοινωνία είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι θα έχουμε ΜΜΕ που θα υπηρετούν τον άνθρωπο, το λαό. 

Το επιμέρους συμφέρον του ιδιοκτήτη τους εξυπηρετούν και ταυτόχρονα υπηρετούν τη διαιώνιση του συστήματος.
Δεν είναι καλύτερος ΑΝΤ από το Μέγα, ούτε ο Σκάι, ούτε το Σταρ κλπ. Ούτε ΤΑ ΝΕΑ, η Ρίαλ, το ΠΘ, η ΕφΣυν κλπ. 

Όπως δεν μπορούμε να φτιάξουμε φιλολαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα, υγεία στην υπηρεσία του λαού κλπ. Έτσι και δεν μπορούμε να έχουμε τον Τύπο που θα θέλαμε.

Ήμουν τυχερός όσο δούλευα στον Ριζοσπάστη. Βιοπορισμός , επάγγελμα και ιδεολογία ταυτιζόταν. 

Σήμερα δουλεύω σε αστικό μέσο. Ειμαι επαγγελματίας και στη βάση της προσωπικής δεοντολογίας πορεύομαι, όπως και πολλοί άλλοι σαν εμένα. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανάγκη ότι θέλουμε έναν άλλο Τύπο.

Λυπάμαι και συμπαρίσταμαι στους συναδέλφους του Μέγα, άσχετα πού βρισκόταν πολιτικά ή πώς ασκούσαν το επάγγελμά τους. 

Λυπάμαι και συμπαρίσταμαι γιατί κι αυτοί είναι θύματα του ανταγωνισμού στο χώρο των ΜΜΕ και της κρίσης.

Συμπαρίσταμαι και τους καλώ όχι τόσο να μην κλείσει το Mega, αλλά με αφορμή αυτό να δουν την πραγματική τους θέση στην κοινωνία