31 Μαΐου, 2016

για την Γαλλία k τα παράδοξα του κινήματός της

H ταξική πάλη στην Γαλλία




Το Γαλλικό «παράδοξο» 

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού. 

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού. 













Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση
-Ποιό είναι το «παράδοξο»; 

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του. 

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90),μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ,
αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του. 
Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα 
–με μια επιφανειακή ματιά- 
να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ». 

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις; 
Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς: 

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. 
Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. 
Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού....»[1]
Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση. 
Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής. 

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ). 

Κλείνοντας. 
Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότηταςέχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». 

Τι μέλλει γενέσθαι; 

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή 
και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης-
 δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. 
Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. 
Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι.
 Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2] 

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3] 
________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ 
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982 
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει το πρόσημο των κερδών του κεφαλαίου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
Με κάλπικους διαχωρισμούς πάνε να κρύψουν τη στρατηγική σύμπλευσή τους
Τοποθετήσεις του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις
Στο πλαίσιο της ομιλίας του στην εκδήλωση για το Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου, την Κυριακή 29/5, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, σημείωσε τα εξής σε ό,τι αφορά τις πολιτικές εξελίξεις:
«Η κυβέρνηση, προκειμένου να κρύψει την αντιλαϊκή της πολιτική και τη στρατηγική σύμπλευσή της με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, προσπαθεί να αναβιώσει το διαχωρισμό του δημοψηφίσματος "ΟΧΙ - ΝΑΙ", ο οποίος αποδείχτηκε κάλπικος και χρεοκόπησε απ' την ίδια τη ζωή, όταν όλοι μαζί ψήφισαν το 3ο μνημόνιο.
Αυτή η προσπάθεια αναβίωσης αυτού του διαχωρισμού είναι τόσο γελοία όσο και τα πρόσωπα που επιστρατεύονται να την κάνουν.
Οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας επιβεβαιώνουν τις βασικές εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις του Κόμματος, για την "πρώτη φορά Αριστερά", για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα χρόνια.
Η μετατροπή του, από ένα οπορτουνιστικό ανάχωμα, πριν από το 2012, σε κόμμα που παίρνει σταδιακά τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ, που κατέρρεε.
Που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012, για να διεκδικήσει την εξουσία ως "αριστερή εναλλακτική" δήθεν, το Γενάρη του 2015 και να ακολουθήσει μια "θριαμβευτική" πορεία, αστικής μνημονιακής διαχείρισης και σοσιαλδημοκρατικής απόλυτης μετάλλαξης και επίσημα πλέον, τους τελευταίους 16 μήνες, καθότι ουσιαστικά την πορεία αυτήν την είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Ιδιαίτερα μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, κύλησε παραπέρα σε έναν κατήφορο, που δεν έχει πάτο, ψηφίζοντας μια σειρά νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία δεν έχουν τελειωμό βέβαια και αποτελούν επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου, του ΣΕΒ, της ΕΕ, του ΔΝΤ.
Κι όλα αυτά στο όνομα της "ανάπτυξης", που "ΘΑ" έρθει, που "ΘΑ" ανατείλει το φως, που "ΘΑ" βγούμε από το τούνελ και άλλα τέτοια γνωστά και μη εξαιρετέα, από την εποχή ακόμα του Ανδρέα Παπανδρέου, του Μητσοτάκη πατέρα, του Σημίτη αρχηγού, του Κώστα Καραμανλή ανιψιού, του Γιώργου Παπανδρέου υιού, του Α. Σαμαρά και φυσικά τώρα του Αλέξη Τσίπρα, που αποδείχτηκε ότι τα "παίρνει" εύκολα τα γράμματα της υποκρισίας και της κοροϊδίας.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει το πρόσημο των κερδών του κεφαλαίου
Αλήθεια, όμως, τι σημαίνει επιστροφή στην ανάπτυξη, που ο πρωθυπουργός έχει το θράσος να λέει ότι "δεν θα βασίζεται στη συντριβή της εργασίας και την ασυδοσία της ολιγαρχίας, αλλά θα είναι μια ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο";
Η ανάπτυξη, παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, βασίζεται στη συντριβή της εργατικής τάξης, στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, στην κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Κι αυτή η ανάπτυξη έχει ταξικό πρόσημο. Εχει το πρόσημο των κερδών των καπιταλιστών και τη θωράκιση της εξουσίας τους.
Αλήθεια, τι σημαίνει ελάφρυνση του χρέους, που τόσο την προπαγανδίζουν ότι και αυτή "ΘΑ" γίνει;
Πραγματική ελάφρυνση χρέους για το λαό θα σήμαινε να δοθούν πίσω οι μισθοί και τα δώρα που κόπηκαν, οι συντάξεις.
Να μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης, να δοθούν αξιοπρεπείς συντάξεις, να λιγοστέψουν οι φόροι, να αυξηθούν οι δαπάνες στην Παιδεία, στην Υγεία.
Να καταργηθεί ο ασφαλιστικός νόμος, ο οποίος όχι μόνο μονιμοποιεί όλες τις προηγούμενες μειώσεις στις συντάξεις, αλλά επιβάλλει και νέα μείωση για όλους, μέσω του νέου υπολογισμού και της μείωσης των επικουρικών.
Να καταργηθεί ο νόμος που προβλέπει εθνική σύνταξη πείνας των 384 ευρώ για 20 χρόνια δουλειάς, που σε συνθήκες μαύρης, ανασφάλιστης εργασίας, ανεργίας και ημιαπασχόλησης, μετατρέπει το δικαίωμα στην αξιοπρεπή σύνταξη σε "άπιαστο όνειρο".
Να καταργηθεί ο νόμος που καταργεί το ΕΚΑΣ, χτυπάει τις αναπηρικές συντάξεις, το εφάπαξ, τις συντάξεις χηρείας, τα βαρέα κι ανθυγιεινά. Που μειώνει τους μισθούς μέσω της αύξησης των εισφορών των εργαζομένων, την κατακόρυφη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για αγρότες κι επαγγελματίες.
Να καταργηθεί η μείωση του αφορολόγητου, η φοροεπιδρομή και τα άλλα χαράτσια που πλήττουν ιδιαίτερα τις φτωχές - λαϊκές οικογένειες.
Να αρχίσουν να παίρνουν σταδιακά πίσω οι εργαζόμενοι όλα όσα έχασαν τα χρόνια της κρίσης.
Αυτά για το λαό, μάλιστα, θα σήμαιναν ελάφρυνση χρέους.
Αλλά οι κυβερνώντες άλλα έχουν στο μυαλό τους, με ελάφρυνση χρέους:
Επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων και ελάφρυνση των επιχειρηματικών ομίλων με νέες φοροαπαλλαγές, με νέα προνόμια, με ικανοποίηση όλων των αιτημάτων τους για να ριχτούν στον Καιάδα τα εργασιακά δικαιώματα και το εισόδημα των εργαζομένων, για να ανακάμπτουν αυτοί στα κέρδη τους και θα ζητούνται από το λαό νέες θυσίες, στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας».
Αντίσταση ενάντια στην κυβέρνηση που συνεχίζει τη βρώμικη δουλειά των προηγούμενων
Το Σάββατο 28/5, κατά την περιοδεία του στην Αρκαδία, ο Δ. Κουτσούμπας έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Οι κυβερνώντες των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα πρέπει να σταματήσουν να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό, κοροϊδεύοντάς τον με γελοία επιχειρήματα, ψηφίζοντας αντιλαϊκά βάρβαρα μέτρα, τα οποία για να τα δικαιολογήσουν και για να έχουν τα εύσημα του κ. Σόιμπλε, της κας Μέρκελ και των εταίρων τους στην ΕΕ και το ΔΝΤ, λένε μεγάλα ψέματα, αναλήθειες μπροστά στον ελληνικό λαό, που ματώνει για να κερδίζουν οι λίγοι, για να κερδίζουν οι εταίροι και πάντα ο λαός να είναι το μόνιμο υποζύγιο.
Η αντίσταση, ο αγώνας είναι το μοναδικό μήνυμα που πρέπει να στείλει όλος ο ελληνικός λαός σήμερα, απέναντι σε μια κυβέρνηση που συνεχίζει τη βρώμικη δουλειά που έχουν αρχίσει οι προηγούμενοι».





Δείτε  την ομιλία: