Πάλη για αλλαγή διαχειριστών ή για αλλαγή τάξης στην εξουσία ;

Αλ. Παπαρήγα: «Χρειάζονται αγώνες που φέρνουν σε δύσκολη θέση την καπιταλιστική εργοδοσία»

Σάββατο 25/06/2016 

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η πολιτική συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΤΕ Ηρακλείου την Παρασκευή 24 Ιούλη στην πλατεία Αγ. Τίτου, με ομιλήτρια την Αλέκα Παραρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτή του Κόμματος. 

Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της πολιτικής δραστηριότητας της ΤΕ Ηρακλείου, με σύνθημα: «Καμία ανοχή, καμιά υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχει άλλος δρόμος: Λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία».

Η Αλέκα Παπαρήγα ξεκινώντας την ομιλία της σημείωσε:

«Δεν πρόκειται από αυτό το βήμα να περιγράψω τα ατελείωτα βάσανα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. 

Δεν το έχει ανάγκη ο εργατοϋπάλληλος της Κρήτης.
Όμως, έχει πολιτικό χρώμα η εξήγηση του γιατί υποφέρουμε, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που ζούμε, πολιτικό χρώμα έχει η απάντηση στο ερώτημα τι να κάνουμε για να βγούμε στο ξέφωτο, τι εννοείται ως ξέφωτο.
Υπάρχουν περίοδοι κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων που δεν προκαλούν μεγάλα ερωτήματα και αναζητήσεις. 

Η τελευταία όμως 20ετία στην Ελλάδα, απαιτεί άμεση, γρήγορη αντικειμενική κριτική ανακεφαλαίωση των εξελίξεων, αντικειμενικά πολιτικά συμπεράσματα».

Όσον αφορά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Μ. Βρετανία ανέφερε:
«Ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και φτωχών λαϊκών στρωμάτων αποφάσισαν αποδέσμευση από την ΕΕ. 

Το ζήτημα όμως είναι άλλο. 

Αν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θέλουν να αξιοποιήσουν την αποδέσμευση, πρέπει να αποτινάξουν τις σημαίες των κομμάτων που ήταν υπέρ του Brexit, των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών, το κόμμα του Φάρατζ κ.ά. Οι σημαίες αυτές δεν τους εκφράζουν καθόλου. 

Χρειάζεται να εντάξουν την πάλη τους όχι μόνο ενάντια στον εξωτερικό εχθρό αλλά και στον εσωτερικό αφού δεν υπάρχει εξωτερικός εχθρός εάν δεν υπάρχει εσωτερικός. Χρειάζεται αγώνας με αντικαπιταλιστικά-αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά για να αποσπάσει παραχωρήσεις, για να κερδίσεις κάτι. 

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εκφράζει και συμφέροντα της αστικής τάξης αφού η αστική τάξη δεν είναι πάντα ενιαία ως προς τις επιλογές της. 

Ενιαία είναι μόνο όταν στρέφεται ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού. 

Το δημοψήφισμα μπορεί να συμβάλλει μόνο αν δημιουργήσει ένα αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό κίνημα και στρέψει τα πυρά του στη δική του αστική τάξη».

Συνεχίζοντας για την κατάσταση στην Ελλάδα και πιο ειδικά για την αμερικανόΝΑΤΟϊκή βάση στη Σούδα είπε πως:

«Η ''αριστερή'' σε εισαγωγικά κυβέρνηση με το δεξιό σύμμαχό της τους ΑΝΕΛ γίνεται με προθυμία το κλοτσοσκούφι στην ιμπεριαλιστική διαμάχη λόγου χάρη για του αγωγούς. 

Οι ΗΠΑ τους το είπαν καθαρά, αν θέλετε να σας βοηθήσουμε στη ρύθμιση του χρέους, δεν πρέπει να κάνετε συμφωνίες για αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου που συμφέρουν τον ανταγωνιστή μας, τη Ρωσία. 

Δεν πρέπει να θέσετε ζήτημα για ανταλλάγματα από την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας που είναι γνωστό ιμπεριαλιστικό πολεμικό ορμητήριο στην περιοχή, και μάλιστα σε μια περίοδο που ετοιμάζεται νέα επέμβαση στη Λιβύη.

Ας προβληματισθούν όλοι εκείνοι που θεώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κατώφλι και γκρίνιαζαν ή κατηγορούσαν το ΚΚΕ για τη στάση του απέναντί του. 

Η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση δια στόματος του δεξιού υπουργού Άμυνας Καμένου σε επίσημη ομιλία του διακήρυξε: 

''Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα, που τους επόμενους μήνες θα ενισχυθεί και παραπέρα, κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο''.

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την ανάπτυξη τεσσάρων ενισχυμένων πολυεθνικών ταγμάτων σε Βαλτική και Πολωνία, στο πλαίσιο της επικίνδυνης συγκέντρωσης ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη.

Παράλληλα προχθές το Ευρωκοινοβούλιο που προβάλλεται ως ο ευρωπαϊκός "ναός της δημοκρατίας", διατύπωσε ψήφισμα στήριξης του ΝΑΤΟ για συμμετοχή όλων των ευρωενωσιακών κρατών, και της Ελλάδας, σε ανοικτή στρατιωτική δράση εκτός Ευρώπης ανάλογα που διακυβεύονται τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Όλα τα κράτη - μέλη να παίρνουν μέρος σε τέτοιες επιχειρήσεις υπό την καθοδήγηση των πιο έμπειρων ιμπεριαλιστικών κρατών.

Δεν μπορεί να μας είναι αδιάφορο ποιοι σύμμαχοι της Ελλάδας δίνουν πράσινο φως στην Τουρκία ή σφυρίζουν αδιάφορα για τις παραβιάσεις που κάνει στο Αιγαίο και ότι άλλο ετοιμάζει. 

Δεν μπορεί να μας είναι αδιάφορο ότι διεκδικεί η Αλβανία. 

Δεν μπορεί να αδιαφορούμε για το ρόλο της Κρήτης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο…

Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν πλασάρει όλα τα ατού στους επενδυτές και τα στρατιωτικά-πολεμικά και τα άμεσα οικονομικά».

Στη συνέχεια της ομιλίας αναφερομένη στην «ανάπτυξη» που επικαλείται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σημείωσε:

«Απόδειξη για το τι ανάπτυξη έρχεται αποτελεί το γεγονός ότι κανένα κόμμα και η κυβέρνηση δεν δίνουν ούτε μια υπόσχεση για επιστροφή των απωλειών. 

Γιατί μεθοδεύονται νέες απώλειες σε βάρος των εργαζομένων και ανέργων, συνταξιούχων. 

Μαγειρεύουν νέο εκλογικό νόμο. 

Ο καβγάς τους για το πάπλωμα, ποιο κόμμα θα ηγηθεί στο νέο μπλοκ διακυβέρνησης.

Όλα τα κόμματα, και επικεφαλής η κυβέρνηση με την μεγάλη ικανότητα εξαπάτησης του λαού, προβάλλουν ότι πρέπει να δοθεί βάρος στα πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα: 

Στον τουρισμό, τον αγροτοδιατροφικό τομέα, τις υποδομές επικοινωνίας και μεταφορών, την γεωστρατηγική της θέση για την ενέργεια και το ΝΑΤΟ. 

Η Κρήτη μάλιστα θεωρείται φιλέτο.

Αδιάντροπα λένε ότι κριτήριο για το τι θα παράγεται και σε ποια περιοχή δεν είναι οι ανάγκες του λαού, 

δεν είναι ο περιορισμός των εισαγωγών, αλλά οι εξαγωγές, 

δηλαδή η έξοδος των προϊόντων σε άλλες αγορές, στην κούρσα του ανταγωνισμού των υπερκερδών.

Όταν βγάζουν πύρινους λόγους για την τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας δεν αναφέρονται στις διακοπές, την αναψυχή των λαών της Ευρώπης, που και αυτοί έχουν, ανεξάρτητα από κρίση, χάσει κατακτήσεις. 

Δεν αναφέρονται στην εξασφάλιση δωρεάν διακοπών ή έστω πολύ φθηνών σε λαϊκές κατασκηνώσεις λόγου χάρη, για τα νέα ζευγάρια, τους μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές, για τις οικογένειες των ανέργων, των φτωχών εργατικών λαϊκών στρωμάτων, για το ιαματικό τουρισμό των χρόνιων πασχόντων κ.λπ.

Οι εξαγγελίες απευθύνονται στους απανταχού μεγιστάνες του πλούτου, τους νεόπλουτους των πρώην σοσιαλιστικών και νυν καπιταλιστικών χωρών, στους Κινέζους πολυεκατομμυριούχους και άλλους, στα 5άστερα και πάνω ξενοδοχειακά συγκροτήματα. 

Τα έσοδα από αυτόν τον τουρισμό δεν θα τα χαρεί ο λαός αλλά οι ιδιοκτήτες των ξενοδοχειακών και των άλλων σχετικών με το τουρισμό συγκροτημάτων και υποδομών. 

Για τους εργαζόμενους στον κλάδο τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και αν αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο.

Όταν λένε για ανάπτυξη της αγροτικής διατροφής, εννοούν τη στήριξη ελληνικών και ξένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, την ίδια ώρα όπου πάνω από 400.000 αγροτικές οικογένειες εκδιώκονται από την παραγωγή τους και οι περισσότεροι κι από την ίδια τη γη τους.

Εννοούν την προκλητική ενίσχυση επιχειρήσεων που θα πάρουν στα χέρια τους ένα μεγάλο μέρος της γης και της παραγωγής, για εξαγόμενα κυρίως προϊόντα, ενώ ταυτόχρονα θα εισάγονται άφθονα αγροτικά προϊόντα μέχρι και από τη μακρινή Λατινική Αμερική. 

Την ίδια ώρα τα συσσίτια θα γίνουν μέσο διατροφής κακής ποιότητας για νέες εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Όταν λένε για έργα υποδομής δεν εννοούν την ανάγκη μαζικού εκσυγχρονισμού και ίδρυσης νέων λαϊκών κατοικιών πρόβλημα οξυμένο στα αστικά κέντρα, εννοούν δρόμους για τη γρήγορη μεταφορά των εμπορευμάτων σε μία Ελλάδα πύλη διακίνησης προϊόντων σε ευρωπαϊκές χώρες. 

Εννοούν καζίνο, περίκλειστες παραλίες, ελικοδρόμια. 

Δρόμους με διόδια εννοείται.

Αντί να λύσουν όλες τις τραγικές εκκρεμότητες στα νοσοκομεία, στην πρωτοβάθμια Υγεία, στο ΕΚΑΒ, στην πρόληψη, στις εντατικές μας, υπόσχονται ιατρική βοήθεια από μακριά μέσω του ηλεκτρονικού υπολογιστή. 

Η τηλεϊατρική δεν μπορεί να υποκαταστήσει πλήρως ή και σε μεγάλο βαθμό την προσωπική άμεση επαφή και εξέταση. 

Δεν εννοούν έρευνα λόγου χάρη, για παλιές και νέες ασθένειες που μαστίζουν, για προβλήματα επαγγελματικών ασθενειών, για νέα φάρμακα και θεραπείες, κριτήριο έρευνας είναι το μεγάλο και μαζί άμεσο κέρδος.

Η καινοτομία, η έρευνα στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων σημαίνει ότι θα διοχετεύονται πόροι για την παραγωγή προϊόντων που εξασφαλίζουν άμεσο κέρδος και γρήγορη απόσβεση».

Καταλήγοντας την ομιλία της σημείωσε:

«Όμως σήμερα στην Ελλάδα εκατομμύρια ζουν στο πετσί τους την ταξική εκμετάλλευση, ξέρουν τι σημαίνει καπιταλιστική εργοδοσία. 

Εκατοντάδες χιλιάδες είναι αυτοί και αυτές που πήραν μέρος στους αγώνες έστω περιστασιακά, σήμερα έχουν παθητικοποιηθεί, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν υιοθέτησαν προοδευτικά, ριζοσπαστικά αντιμονοπωλιακά συνθήματα, σήμερα αισθάνονται προδομένοι και απογοητευμένοι.

Ο λαός πρέπει να αντεπιτεθεί, δεν υπάρχει άλλο φάρμακο παρά οι αγώνες. 

Μιλάμε για αγώνες που φέρνουν σε δύσκολη θέση την καπιταλιστική εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση, τα κόμματα του συστήματος.

Σήμερα απαιτείται ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, συμμαχία του με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Οι αγώνες πρέπει να έχουν πόδια πάνω απ’ όλα εκεί που πονάει ο εχθρός του λαού, η αστική τάξη και τα κόμματά της, στον τόπο δουλειάς, στο εργοστάσιο, στον κλάδο, να ενώνουν μαχητικά όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης. 

Να συσπειρώνουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που είναι οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι που ξημεροβραδιάζονται στα μικρομάγαζα, η φτωχή αγροτιά, οπωσδήποτε οι μισοπρολετάριοι, προπαντός να προσελκύουν τις βασανισμένες ήδη νεώτερες ηλικίες.

Όταν εμείς βροντοφωνάζουμε ότι οι αγώνες, η γραμμή συσπείρωσης πρέπει να δίνει προοπτική και προοπτική είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, δηλαδή η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας μας απαντάνε όλα τα κόμματα του συστήματος, 

από δεξιά ως αριστερά 

ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια προοπτική αφού σήμερα πουθενά δεν επιζεί ο σοσιαλισμός.

Πώς θα ήταν τα πράγματα στην Ευρώπη και παγκόσμια χωρίς τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση και την διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο;

 

Πώς θα ήταν ο 20ός και οι πρώτες 10ετίες του 21ου αιώνα σήμερα δίχως την ταξική πάλη;

Σήμερα είμαστε όλοι και όλες πολύ πιο ώριμοι, διδαγμένοι από την πρώτη αυτή απόπειρα. 

Χάθηκε μια μάχη, όχι ο πόλεμος.

Το σοσιαλισμό τον απεχθάνονται και τον συκοφαντούν, η αστική τάξη, τα κόμματά της, οι συνοδοιπόροι και σύμμαχοί της, οι κάθε λογής πρώην γιατί το ταξικό, το πολιτικό τους συμφέρον είναι ασύμβατο με το σοσιαλισμό. 

Ενδιαφέρονται να προλάβουν την εργατική, τη λαϊκή χειραφέτηση, να τσακίσουν το κίνημα πριν σηκώσει κεφάλι, για να συνεχίσουν ανενόχλητοι.

Δεν απαιτούμε όσοι και όσες μπαίνουν στον αγώνα να συμφωνήσουν σε όλα μαζί μας, τους καλούμε 

να προβληματίζονται, 

να παρατηρούν, 

να ξεχωρίζουν τη φωνή και το συμφέρον του καπιταλιστή και του πολιτικού του υπηρέτη 

από τη φωνή και το συμφέρον του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του φτωχού εμπόρου, επαγγελματία, βιοτέχνη, επιστήμονα, του άνεργου, της άνεργης, της εργατικής λαϊκής οικογένειας. 

Το ερώτημα που θα κληθούν αργά ή γρήγορα όλοι και όλες να απαντήσουν είναι: 

"Πάλη για αλλαγή διαχειριστών ή για αλλαγή τάξης στην εξουσία;" 

Για να απαντηθεί σωστά, την κατάλληλη στιγμή αυτό το ερώτημα απαιτείται προετοιμασία σήμερα, 

χθες».

Και ολοκλήρωσε την ομιλία της λέγοντας:

«Στο δρόμο για τα 100χρονα του ΚΚΕ δίνουμε καθημερινούς αγώνες, σε αυτούς τους αγώνες ο λαός πρέπει να πάρει μαζικά μέρος, καμία καθυστέρηση, καμία αναβολή. 

Ο αντίπαλος τρέχει, μπορούμε να του αφαιρέσουμε δυνατότητες, να του αφαιρέσουμε δυνάμεις.

Αυτός είναι ο δρόμος διεξόδου, οφείλουμε να τον τραβήξουμε ως το τέλος ως τη νίκη, ως την εργατική, τη λαϊκή εξουσία».

Μετά την ομιλία ακολούθησε λαϊκό γλέντι με την συμμετοχή κρητικού συγκροτήματος με τους Νίκο Βλατά, Γιάννη Σπαχή, Γιώργο Ξυλούρη, Γιώργο Κουτάντο και Γιώργο Σκουλά, καθώς και λαϊκού-ρεμπέτικου συγκροτήματος με τους Χριστόφορο Παπανικολάου, Παναγιώτη Καπιζιώνη και Θέμη Πολυζωάκη.

Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις ελίτ της εργοδοσίας;;

"Το δημοψήφισμα στη Βρετανία προφανώς και αφήνει έκθετους όσους παρουσιάζουν το εθνικό νόμισμα σαν ελιξίριο της λαϊκής ευημερίας. Θυμίζουμε ότι η Βρετανία ήταν εκτός ευρώ. Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στη Βρετανία, είτε με Θάτσερ και Μπλερ, είτε με Μπράουν και Κάμερον, λαμβάνονταν (και θα λαμβάνονται) με νόμισμα τη στερλίνα. 

Διότι, τελικά το θέμα δεν είναι με πιο νόμισμα θα υποτάσσεται η εργασία στο κεφάλαιο με στόχο την κερδοφορία του δεύτερου. Αλλά το πώς θα αποδεσμευτούν οι λαοί από τη μέγγενη των μονοπωλίων, είτε αυτά μετρούν την ανταγωνιστικότητά τους με στερλίνα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή. 

Η πάλη γι’ αυτού του τύπου την αποδέσμευση και η οργάνωση της ενότητας των εργαζομένων σε αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στο σαθρό έδαφος του «εθνικού νομίσματος» που ανάγεται σε φετίχ και του λεγόμενου «αριστερού ευρωσκεπτικισμού»."

Σκέψεις με αφορμή το Brexit

27/06/2016

του Νίκου Μπογιόπουλου απ' τον eniko

ΠΡΩΤΟ: Τέταρτη μέρα μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία και ο Ήλιος συνεχίζει να βγαίνει από την συνήθη θέση του, η θάλασσα δεν έχει γίνει γιαούρτι και η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται περί τον άξονά της. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και παρά την καταστροφολογία (που συνεχίζεται), παρά την εσχατολογία (που εντείνεται), ενδεχομένως να υπάρχει ζωή ακόμα και εκτός ΕΕ…

                                                                  ***

    ΔΕΥΤΕΡΟ: 

Ότι η ΕΕ είναι ένας αντιλαϊκός μηχανισμός, απονομιμοποιημένος  στη συνείδηση των «υπηκόων» της, αποτελεί κοινό τόπο για πλατιές μάζες των ευρωπαϊκών λαών που όποτε τους δόθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν τη γνώμη τους γι’ αυτήν, την απέρριψαν παρά την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς που ασκήθηκαν εναντίον τους. Συνέβη στα δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Δανία, Βρετανία.

    Διπλή επιβεβαίωση του αντιλαϊκού και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ΕΕ είναι οι διάφορες τεχνικές «πραξικοπημάτων» που ακολουθήθηκαν ώστε να ανατραπούν τα αποτελέσματα όλων των αρνητικών για την ΕΕ δημοψηφισμάτων που προηγήθηκαν του βρετανικού. 

                                                                *** 

    ΤΡΙΤΟ: Ο κομπογιαννίτικος χαρακτήρας των θεωριών περί «αιώνιας» ΕΕ προκύπτει από μια και μόνο ματιά στην Ιστορία. Όπως έχει επισημανθεί, από το «Bloomberg» και τον «Economist» μέχρι την Καθημερινή (Ιάσωνας Μανωλόπουλος, 22/4/2012,http://www.kathimerini.gr/456098/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/oyte-twra-einai-alliws) όχι μία ή δυο, αλλά 69 (!) νομισματικές ενώσεις προηγήθηκαν της ΕΕ κατά την διάρκεια του 19^ου αιώνα και 20^ου αιώνα. Από την Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση μέχρι την Λατινική, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα. Καμία από αυτές δεν υπάρχει σήμερα. Διαλύθηκαν. Πρόκειται για μια αλήθεια που οι ταγοί του ευρωμονόδρομου επιμένουν να «ξεχνούν».    

                                                            ***

    ΤΕΤΑΡΤΟ: Αμέσως μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία φόβου πλευρά της οποίας είναι η προστυχιά των εντός και εκτός Βρετανίας επιτελείων της ΕΕ να χαριστούν οι ψήφοι υπέρ της αποδέσμευσης στους ακροδεξιούς, στους ρατσιστές και στους φασίστες.

    Όμως, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η ανακοίνωση του «Lexit», της καμπάνιας για «αριστερή έξοδο» της Βρετανίας από την ΕΕ (στην οποία συμμετείχαν το ΚΚ Βρετανίας, αριστερά κόμματα και αντικαπιταλιστικές κινήσεις),υπέρ της εξόδου ψήφισαν πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι αλλά μόνο 3,8 εκατομμύρια είχαν ψηφίσει το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές.   

    Συνεπώς, εκείνο που θέλουν να αποκρύψουν, σημειώνει το «Lexit», είναι ότι «η ψήφος για την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ εκφράζει πάνω από όλα την απόρριψη ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου από εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης που έχουν υποφέρει από τη λιτότητα για δεκαετίες». Μια ματιά να ρίξει κανείς στην ταξική «γεωγραφία» της ψήφου ακόμα και στις γειτονιές του Λονδίνου που κατοικούν φτωχοί και εργάτες, θα το διαπιστώσει.

                                                             ***

    ΠΕΜΠΤΟ: Σε σχέση με το προηγούμενο, οι αντικειμενικοί λόγοι που οδηγούν εργατικά, λαϊκά και φτωχά στρώματα να «τιμωρούν» την ΕΕ και τους εγχώριους πολιτικούς φορείς για την υπονόμευση της ζωής και των δικαιωμάτων τους, δεν αναιρούν την άλλη πλευρά:

    Η απέχθεια για την ΕΕ δεν εκφράστηκε πολιτικά στη Βρετανία κυρίαρχα από τον αριστερό, αντικαπιταλιστικό λόγο, αλλά από τον ακροδεξιό, φασιστικό λόγο των φορέων του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού. Το ίδιο συμβαίνει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες.

    Γιατί; Μήπως επειδή οι ψηφοφόροι του «όχι» στην ΕΕ είναι «φτωχοί, αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι» όπως σε ένα κρεσέντο «δημοκρατικότητας» έχουν αρχίσει να λένε από το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα τα διάφορα αθύρματα του «διαφωτισμού»;

    Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου επειδή είναι«μουζίκοι»; 

Αυτό ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Οι «υπανάπτυκτοι αντιευρωπαίοι», μας λένε οι «δημοκράτες», δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών της ΕΕ».

    Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν; 

Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου» (μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), 

για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), 

για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), 

για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων» (αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους).

    Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:

• Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ και οι πολιτικοί φορείς της ανά την Ευρώπη εφαρμόζουν την πολιτική του 1/3.
• Είναι οι ίδιοι φορείς που διαλαλούν τη θεωρία «δεν υπάρχει εναλλακτική».
• Οι ίδιοι που πανηγύρισαν την πτώση του σοσιαλισμού.
• Είναι οι ίδιοι, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Ολαντ στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΤσιπροΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.

    Είναι εξίσου προφανές, λοιπόν, ότι τα λαϊκά στρώματα  ταυτοποιούν τους φορείς αυτής της πολιτικής ως δράστες του εγκλήματος κατά της ζωής τους με συνέπεια να ψάχνουν διέξοδο όχι στην «αριστερά», 

όπως την έχουν ξεφτιλίσει σαν έννοια σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και ευρωαριστεροί, 

αλλά σε  εκείνον τον λόγο, τον ακροδεξιό, που, τελικά, επιδοτείται από το ίδιο το ευρωσύστημα να φαντάζει «αντισυστημικός».

    Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.

    Από την άποψη αυτή (και μάλιστα σε συνθήκες όπου η ΕΕ των αγαστών σχέσεων με τους Ουκρανούς ναζί έχει χρηματοδοτήσει με πάνω από 4 εκατομμύρια ευρώ τις φασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης από το 2014) είναι απόλυτα σωστή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους»  (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π.Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος).  

                                                                ***    

    ΕΚΤΟ: Το δημοψήφισμα στη Βρετανία προφανώς και αφήνει έκθετους όσους παρουσιάζουν το εθνικό νόμισμα σαν ελιξίριο της λαϊκής ευημερίας. Θυμίζουμε ότιη Βρετανία ήταν εκτός ευρώ. Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στη Βρετανία, είτε με Θάτσερ και Μπλερ, είτε με Μπράουν και Κάμερον, λαμβάνονταν (και θα λαμβάνονται) με νόμισμα τη στερλίνα.

    Διότι, τελικά το θέμα δεν είναι με πιο νόμισμα θα υποτάσσεται η εργασία στο κεφάλαιο με στόχο την κερδοφορία του δεύτερου. Αλλά το πώς θα αποδεσμευτούν οι λαοί από τη μέγγενη των μονοπωλίων, είτε αυτά μετρούν την ανταγωνιστικότητά τους με στερλίνα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή.

    Η πάλη γι’ αυτού του τύπου την αποδέσμευση και η οργάνωση της ενότητας των εργαζομένων σε αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στο σαθρό έδαφος του «εθνικού νομίσματος» που ανάγεται σε φετίχ και του λεγόμενου «αριστερού ευρωσκεπτικισμού».

                                                              ***

    ΕΒΔΟΜΟ: Ήδη μετά το βρετανικό δημοψήφισμα έχει ξεκινήσει – παράλληλα με την τρομοκρατία εκ μέρους τραπεζιτών, χρηματιστών και ευρωγραφειοκρατών που θέλουν να ξορκίσουν τους δικούς τους φόβους για τις εξελίξεις εκφοβίζοντας τους λαούς – μια προπαγανδιστική εκστρατεία για την δυνατότητα της ΕΕ να «διορθωθεί» και να «βελτιωθεί»…

    Μόνο που για να «διορθωθεί» κάτι, πρέπει να παίρνει διόρθωση. Η ΕΕ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το γνωρίζουν πρώτα και κύρια όσοι ομιλούν για την επιστροφή της ΕΕ «στις ιδρυτικές αξίες και αρχές της». Παριστάνουν να αγνοούν ότι η ΕΕ δεν έφυγε ποτέ από αυτές τις «αξίες» και τις «ρίζες» της.

    Απ’ όταν δημιουργήθηκε το ’51 ως ένωση άνθρακα και χάλυβα μέχρι τη σημερινή της μορφή, οι «αρχές» της δεν ήταν ποτέ η ευημερία των ανθρακωρύχων και των χαλυβουργών. Ήταν και είναι ο θησαυρισμός των μεγιστάνων του άνθρακα και του χάλυβα, των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

    Η ΕΕ που τώρα «οι ηγέτες της θα ακούσουν τους λαούς», έχει τις ρίζες της στην αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης. 

Από γεννησιμιού της ειδικεύεται στο «ξεζούμισμα» των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών. 

Η «δικαιοσύνη» της είναι απόρροια της δύναμης που προκύπτει από την αναπαραγόμενη ανισομετρία των μελών της. 

Οι αντιθέσεις όπως και οι συμβιβασμοί στο εσωτερικό της αποτελούν έκφραση των αδυσώπητων και ανθρωποφάγων ανταγωνισμών που αποτελούν τον κανόνα λειτουργίας της.

                                                            ***

    ΟΓΔΟΟ: Η πολιτική της ΕΕ, με τις χωματερές της, οι προ κρίσης χρηματοπιστωτικές φούσκες και τα Μάαστριχτ τους, οι προ Μνημονίων «ευελφάλειές» τους, οι προ «κόφτη» περιορισμοί της εθνικής κυριαρχίας (όπως έλεγε η τότε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κυρία Μπενάκη), δεν είναι προϊόν κάποιου «λάθους» των ηγητόρων της. Δεν ευθύνεται γι’ αυτήν (η δεδομένη πολλές φορές) ανικανότητάς τους.

    Δεν οφείλεται στο «κακότροπο» και «εγωπαθές» γερμανικό DNA, όπως διατείνεται ο εθνικιστικός και ρατσιστικός αντιγερμανισμός που – για να μην μιλήσει για τα ανεξαρτήτως εθνικότητας συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών - καμώνεται τον «πατριωτισμό» έχοντας ως σημαία τον ναζιστικό φυλετισμό που τον εισάγει από την πίσω πόρτα του αντιμερκελισμού.

    Γι’ αυτό και η ΕΕ δεν παίρνει κανενός είδους φτιασίδωμα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν όσοι πουλάνε το μακιγιάζ και τις μπούρδες περί  επιστροφής της ΕΕ και των ηγετών της στα «οράματα και τη σύνεση των ιδρυτών της». 

Η πολιτική  

• των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων,
• της ΕΕ που 6 από τα μέλη της ΕΕ φιγουράρουν στον κατάλογο των 15 πρώτων χωρών στον παγκόσμιο δείκτη μιζέριας,
• της ΕΕ που όταν το ΑΕΠ της αυξάνει αναιμικά 1,7% οι μεγιστάνες της αυξάνουν τα πλούτη τους με τριπλάσιο ρυθμό,
• της ΕΕ όπου 16.734 «υπερπλούσιοι» της Γερμανίας αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού των 82 εκατομμυρίων και η περιουσία τους που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας,
• της ΕΕ των Μνημονίων από Πορτογαλία και Ιρλανδία μέχρι Κύπρο και Ελλάδα, της άνευ Μνημονίων λιτότητας από Βρετανία μέχρι Ισπανία και Ιταλία,
• των νεκρών Αιλάν στο Αιγαίο που παζαρεύει «τόσα γρόσια το κεφάλι» των προσφύγων με την Τουρκία,
• της Γερμανίας των 16 εκατομμυρίων φτωχών και των 7,5 εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα,
• της Γαλλίας με τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τα 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα,
• της Ιταλίας που οι συμπράξεις των «αριστεροκεντροδέξιων» κομματικών παρατάξεων βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών,

    είναι η μόνη σωστή επιλογή για εκείνους που έφτιαξαν την ΕΕ για να ενεργεί ως μηχανισμός εφαρμογής των βαθύτερων επιλογών του συστήματός τους που αξιοποιεί την εξουσία του για να μετράει κέρδη μεταθέτοντας βάρη στα αδύναμα κράτη και στους αδύναμους ανθρώπους, εργάτες, υπάλληλους, άνεργους, μετανάστες.

    Αυτή είναι η ΕΕ. 

Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια: 

«... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...».

                                                               ***   

    ΕΝΑΤΟ: Αυτοί που διατείνονται ότι η ΕΕ «αλλάζει» και «βελτιώνεται» είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας… ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών. Ότι το ΔΝΤ μπορεί από βαμπίρ και αιμοσταγής οργανισμός στην υπηρεσία των τοκογλύφων να μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο!

  Αλλά ενώ "μια άλλη Ευρώπη είναι δυνατό, μια άλλη ΕΕ είναι αδύνατο" να συμβεί. 

Η ΕΕ δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς.

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα) αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας.

    Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων. 

Πρόκειται για τον ορισμό της αντιδημοκρατικότητας που εκφράζεται ακόμα και με - θεσμικά απολύτως κατοχυρωμένα - «πραξικοπήματα» ανατροπής της λαϊκής θέλησης (πχ δημοψήφισμα στην Ελλάδα), είτε με παύσεις ακόμα και πρωθυπουργών (πχ Κάννες).  

                                                              ***

    ΔΕΚΑΤΟ: 

Η πραγματικότητα βοά! 

Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια Ευρώπη των λαών, που η συνεργασία τους θα είναι οικοδομημένη πάνω στην λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία.

    Αυτή η προοπτική θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό μοντέλο εν συνόλω. Και γι’ αυτό συκοφαντείται. 

Η κυρίαρχη άποψη που προωθείται (και) στην Ελλάδα είναι πως η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι αρνητικό, συντηρητικό, εθνικιστικό, αδιέξοδο κι επικίνδυνο.

 Η προπαγάνδα αυτή έχει ενισχυθεί με αφορμή το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η προπαγάνδα που εξυπηρετεί το ευρωενωσιακό κατεστημένο, το οποίο - ήδη το σημειώσαμε - ενισχύει τον βολικό για το σύστημα ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό»,καταγγέλλοντάς τον.

    Όμως, το ερώτημα είναι έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να εξυπηρετηθούν ποια συμφέροντα; Αν η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και των λαϊκών αναγκών, τότε είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να διαλέξει ένας λαός, για να ορίζει το δρόμο ανάπτυξης που θέλει να ακολουθήσει.

    Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν την επιλέξει ο λαός προς όφελος του, είναι προϋπόθεση για την εθνική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία μιας χώρας. Mε αυτόν τον τρόπο μπορεί να υλοποιηθεί ένας δρόμος ανάπτυξης, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που επιβάλλεται από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

    Αλλά τι σημαίνει έξοδος και αποδέσμευση προς όφελος του λαού;

   Προφανώς δεν σημαίνει την έξοδο και την αποδέσμευση με την προσδοκία μιας «εθνικής» λιτότητας. Δεν σημαίνει μια δήθεν ανάκτηση «εθνικής κυριαρχίας» που θα παραδοθεί στην κυριαρχία του «έθνους» των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.

   Μία έξοδος εναντίον των ελίτ, εφόσον είναι τέτοια, δεν θα άφηνε χώρο ώστε να τίθενται επικεφαλής της πατενταρισμένοι υπάλληλοι των ελίτ, όπως ακροδεξιοί κλόουν τύπου Φάρατζ και νεοφιλελεύθεροι «τόρυδες» τύπου Τζόνσον.

    Εν ολίγοις: 

Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά - εθνικιστικά τους τσιράκια.

   Για παράδειγμα: Η Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων μεταναστών στις στοές του Βελγίου και στα λαντζέρικα της Αμερικής δεν ήταν στη ζώνη της ΕΟΚ τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ήταν, όμως, στη ζώνη του καπιταλισμου. Η Ελλάδα του παγώματος μισθών και συντάξεων το 1985 και της μητσοτάκειας λιτότητας του «0%+0%=14%» το 1990, δεν ήταν στη ζώνη του ευρώ. Ήταν, όμως, στη ζώνη της εξουσίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των εργολάβων.

    Θα το ξαναπούμε: Η Βρετανία δεν είναι στο ευρώ και στην Ευρωζώνη και η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο εκτός ευρώ βρετανικός λαός.

                                                                    ***

   ΕΝΔΕΚΑΤΟ (και για να έρθουμε στην Ελλάδα): Η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της χώρας μας προς όφελος του λαού της.

    Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος.

Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός.

Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. 

                                                                   ***

    ΔΩΔΕΚΑΤΟ: Η στάση του κάθε πολιτικού φορέα απέναντι στην ΕΕ ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση του, τελικά, στο ερώτημα: 

Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας; Στην τοποθέτηση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος».

    Αλλά δεν χωράει και κανενός είδους αντιεπιστημονικότητα ή ψάρεμα στα θολά νερά. Που πάει να πει: Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι συνθήκη αναγκαία για να μπει τέρμα στις αβυσσαλέες κοινωνικές και οικονομικές του ανισότητες πίσω από τις οποίες κρύβεται η ανελέητη ταξική βαρβαρότητα. Το αναγκαίο, όμως, της αποδέσμευσης από την ΕΕ δεν την καθιστά και ικανή από μόνη της συνθήκη για αλλαγή πορείας.  

    Εξηγούμαστε: Το σύστημα που με η χωρίς ευρώ, με ή χωρίς ΕΕ, είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε μια χούφτα κεφαλαιοκρατών, μονοπωλίων, πολυεθνικών να ιδιοποιείται τον μισό και παραπάνω από τον πλούτο που παράγει ο λαός κάθε χώρας χωριστά και όλοι οι λαοί του πλανήτη μαζί, έχει όνομα:«Καπιταλισμός».

                                                                  ***

    Υπό την έννοια αυτή και με αφορμή το Brexit, εύστοχα υπενθύμισε ο φίλος και συνάδελφος Ηρακλής Κακαβάνης μια κουβέντα του Μπρεχτ: «Σε κάθε ιδέα - έλεγε - πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και που πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι».

    Η’ όπως θα το έλεγε ο Λένιν, το να πετάξεις τη μαϊμού πάνω από το κεφάλι σου είναι προϋπόθεση να ξεμπερδέψεις με το τσίρκο, αλλά από μόνη της δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψες με το τσίρκο.

    Κάθε εκδοχή, δε, ότι ο Λένιν ήταν με το… τσίρκο επειδή έλεγε το πρόδηλο, ότι δηλαδή η κάτι από επιβεβλημένη ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μαϊμού πρέπει να είναι συνδυασμένη με την πάλη για την αποδέσμευση από όλο το τσίρκο, συνιστά καταφανή πολιτική λαθροχειρία. 

το σκίτσο από Panos Zacharis

Ε,, όχι και κομμουνιστής !

Πάω τις προάλλες σε μια συνάντηση με τους γονείς ενός μαθητή, ο οποίος τη νέα σχολική χρονιά θα πάει στην τετάρτη δημοτικού,  για να του κάνω μαθήματα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, επειδή στην τρίτη δημοτικού παρουσίασε πολλές αδυναμίες. Ο πατέρας εξ αρχής μου φάνηκε πολύ αυστηρός.

– Έχεις να μας πεις τίποτα για τον χαρακτήρα σου, πέρα από την επιστημονική σου κατάρτιση, με ρωτάει!

Κόπηκαν τα γόνατά μου, αλλά αποφάσισα να είμαι ειλικρινής.

Ξέρετε, του λέω, για να μην έχουμε προβλήματα αργότερα πρέπει να σας πω ότι είμαι ομοφυλόφιλος και μάλιστα συζώ με ένα παλικάρι!

– Αυτό δεν είναι πρόβλημα, μου απαντά, αρκεί να συνάψετε σύμφωνο συμβίωσης! Δεν μ΄ αρέσουν οι παράνομοι!

Μα έχουμε συνάψει ήδη!

– Ε τότε να ζήσετε, να ευτυχίσετε! Κάτι άλλο που χρειάζεται  να ξέρω;!

Πρέπει να ξέρετε, του λέω, ότι μ’ αρέσει και ο μπάφος!

– Δεν πιστεύω, μου λέει, να έχεις σχέση με τίποτα ηρωίνες και άλλα σκληρά;!

Όχι βέβαια, του απαντώ!

– Τότε δεν τρέχει τίποτε! Έτσι κι αλλιώς είναι ζήτημα χρόνου να νομιμοποιηθούν τα μαλακά ναρκωτικά! Άλλωστε αυτοί που πίνουν, επειδή το πιοτό δεν είναι παράνομο, είναι καλύτεροι;! Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;

Μ’ αρέσει και το μπαρμπούτι, αλλά μην φανταστείτε για τίποτα περιουσίες!

– Βρε άσε το μπαρμπούτι, μου λέει! Τίποτε άλλο που να δημιουργεί πρόβλημα στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού μου!

Δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο εννοείτε;!

– Βρε μήπως είσαι κομμουνιστής;!

Πετάχτηκα πάνω κι άρχισα να φτύνω τον κόρφο μου!

  Ε όχι και κομμουνιστής του απαντώ! Εγώ δεν σας έβρισα!

Δίνει ένα άλμα μέχρι το ταβάνι, μ’ αγκαλιάζει και με φιλάει σταυρωτά καθώς φωνάζει πανηγυρικά:

– Έτσι πρέπει να είναι ο δάσκαλος! Να σέβεται τα νόμιμα, να σέβεται την ηθική! Όχι να είναι με αυτούς που γουστάρουν τις παρανομίες, που γουστάρουν τις ανηθικότητες!

  Αν με ρωτούσατε, του λέω παίρνοντας θάρρος από τη συμπεριφορά του, θα έπρεπε ήδη αυτά τα μιάσματα να είναι εκτός νόμου, πράγμα που ελπίζω η αριστερή μας κυβέρνηση, η οποία είναι προοδευτική αλλά τάσσεται με τη νομιμότητα, να πραγματοποιήσει πολύ σύντομα!

Βγάζει που λες ο άρχοντας και μου δίνει προκαταβολή όλα τα μαθήματα του καλοκαιριού και μάλιστα επί δύο! Δάκρυσα από τη συγκίνηση!

– Γιατί συγκινήθηκες, με ρωτάει!

     Γιατί πάντοτε πίστευα πως τελικά η ηθική ανταμείβεται, του απαντώ.

Οράτιος Μενιππίδης

πηγή 

Για περισσότερη άκουσε Εδώ 

,,Οι αλλαγές που ετοιμάζουν στα Εργασιακά,,

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ

Διαμορφώνουν το αντεργατικό τοπίο στη «νέα εποχή» που ανοίγεται για το κεφάλαιο

Οι αλλαγές που ετοιμάζουν στα Εργασιακά, κατοχυρώνουν ένα μηχανισμό αυτόματης προσαρμογής μισθών και δικαιωμάτων στις ανάγκες των επιχειρήσεων

Η πρόσκληση που απηύθυνε την περασμένη Τρίτη ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ «στο σύνολο των κοινωνικών φορέων να συμμετάσχουν σε ένα γόνιμο και δημιουργικό διάλογο για τη βελτίωση και την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τη μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που δεν μπορεί παρά να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό του ρόλου των παραγωγικών φορέων», ούτε συμβολική είναι ούτε τυχαία.

Η παρέμβαση του πρωθυπουργού, σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις, ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: 

Οτι οι εργαζόμενοι, παλιότεροι και νέοι, βρίσκονται μπροστά σε μια νέα επίθεση στα δικαιώματά τους, με την οποία κυβέρνηση και εργοδοσία θα επιχειρήσουν να κατοχυρώσουν τις ανατροπές που έγιναν έως τώρα, κυρίως στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και να τις επεκτείνουν, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσουν τα οφέλη τους στην ανάκαμψη της οικονομίας.

Η χρονική συγκυρία δεν είναι, επίσης, τυχαία. 

Πέρα από το γεγονός ότι οι ανατροπές στα Εργασιακά προβλέπονται από το τρίτο μνημόνιο και συνιστούν προαπαιτούμενο της δεύτερης «αξιολόγησης», τα μέτρα που θα επιχειρήσει να νομοθετήσει η κυβέρνηση μονιμοποιούν και επεκτείνουν τις ανατροπές που έγιναν έως τώρα.

Στην πραγματικότητα, στόχος τους είναι να προσαρμόσουν το εργατικό δίκαιο στη μετά την κρίση εποχή, να ξεμπερδεύουν με ό,τι απέμεινε όρθιο από τη νομοθέτηση έκτακτων τάχα μέτρων στην περίοδο της κρίσης και να κατοχυρώσουν ένα μηχανισμό αυτόματης προσαρμογής των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου, που μεταβάλλονται ραγδαία, εννοείται σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

Για παράδειγμα, από 1/1/2017 προβλέπεται να μπει σε εφαρμογή ο νέος νόμος για τον καθορισμό του κατώτερου μισθού (άρθρο 103 του Ν. 4172/2013), ο οποίος έρχεται να αντικαταστήσει την ΠΥΣ 6/2012 (μετέπειτα συμπεριλήφθηκε στο νόμο για την έγκριση του μεσοπρόθεσμου 2013 - 2016), με την οποία έγινε η αναστολή της τελευταίας ΕΓΣΣΕ και για πρώτη φορά καθορίστηκε από το κράτος ο κατώτερος μισθός.

Τώρα η κυβέρνηση σηκώνει κουρνιαχτό με την αποκατάσταση δήθεν των συλλογικών διαπραγματεύσεων, όταν από το ίδιο το μνημόνιο προβλέπεται ότι στις αλλαγές που θα γίνουν στα Εργασιακά, «θα πρέπει να αποφευχθεί επιστροφή σε πολιτικές του παρελθόντος που δεν είναι συμβατές με τους στόχους της προώθησης μιας ανάπτυξης βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς».

Οι «βέλτιστες πρακτικές» στον κατώτερο μισθό

Από αυτή τη σκοπιά, είναι πρόκληση τα όσα είπε ο Αλ. Τσίπρας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, επικαλούμενος τις «αξίες της ΕΕ», οι οποίες «αντανακλώνται στη μεγάλη παράδοση των εργασιακών κεκτημένων και στην προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων», η υπεράσπιση των οποίων«περνάει μέσα από την ανάπτυξη και τη φυγή προς τα μπρος, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη».

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νόμου 4172/2013, με τον οποίο ορίζεται στο εξής ο κατώτερος μισθός, «στην ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική ο καθορισμός του νομοθετημένου κατώτατου μισθού γίνεται είτε με διάταξη νόμου ή με Υπουργική Απόφαση που εκδίδεται έπειτα από νομοθετική εξουσιοδότηση ή με απόφαση συλλογικού οργάνου της διοίκησης, που έχει συγκεκριμένη αρμοδιότητα για το σκοπό αυτό μέσω νόμου.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, προηγείται διαβούλευση μεταξύ της κυβέρνησης και εκπροσώπων των Κοινωνικών Εταίρων, η οποία, ναι μεν δεν είναι δεσμευτική για την κυβέρνηση, ασκεί όμως υψηλή πολιτική επιρροή στα σημεία για τα οποία οι Κοινωνικοί Εταίροι έχουν σύμφωνη άποψη.

Σε 20 από τις 27 χώρες της Ευρώπης, ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από την κυβέρνηση έπειτα από διαβούλευση με τους Κοινωνικούς Εταίρους (ενδεικτικά Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Βουλγαρία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ισπανία και Τσεχία). 

Με συλλογικές συμβάσεις μόνο, ο κατώτατος μισθός καθορίζεται στο Βέλγιο, την Εσθονία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία και την Ουγγαρία, καθώς και στην Ελλάδα μέχρι την ψήφιση του Ν.4093/2012 (σ.σ. Εγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 - 2016).

(...) Σε πολλές χώρες ορίζεται χαμηλότερος νομοθετημένος μισθός για νέους, όπως συμβαίνει στο Βέλγιο, στον Καναδά, στη Γαλλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ. 

Ακολουθώντας την ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική, με το Ν.4093/2012 θεσπίστηκε ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και ημερομίσθιο, με αντίστοιχο περιορισμό της έκτασης εφαρμογής των μισθολογικών όρων της ΕΓΣΣΕ στους εργαζόμενους που απασχολούνται από επιχειρήσεις εκπροσωπούμενες από τις συμβαλλόμενες εργοδοτικές οργανώσεις».

Σ' αυτά συνίστανται επομένως «η μεγάλη παράδοση των εργασιακών κεκτημένων» της ΕΕ και «η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων» από το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, εν ολίγοις οι «βέλτιστες πρακτικές» που επικαλείται τώρα η κυβέρνηση για να νομοθετήσει στα Εργασιακά. Κι αυτές τις «πρακτικές» δεν τις ανακάλυψε βέβαια η ίδια, αλλά αποτέλεσαν τον «οδηγό» όλων των μέχρι τώρα αντεργατικών ανατροπών στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες.

    

Η διαδικασία καθορισμού του κατώτερου μισθού

Τι προβλέπει ο νόμος 4172/2013, τον οποίο ο υπουργός Εργασίας δεσμεύεται να τον εφαρμόσει ...δυο χρόνια αργότερα

Eurokinissi

Διαμαρτυρία των ταξικών δυνάμεων έξω από το υπουργείο Εργασίας με αιχμή τον κατώτερο μισθό

Την περασμένη βδομάδα, υπήρξε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων για το πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να ρυθμίσει το ζήτημα τουκατώτερου μισθού. 

Από τα λεγόμενα του υπουργού Εργασίας, προκύπτει ότι η «μάχη» που σκοπεύει να δώσει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο, πίσω από τις φανφάρες περί «αποκατάστασης των συλλογικών διαπραγματεύσεων», είναι να αρχίσει η εφαρμογή του νόμου4172/2013 όχι από την 1/1/2017, όπως προβλέπεται έως τώρα, αλλά μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή από το τέλος του 2018.

Οπως είπε ο Γ. Κατρούγκαλος, ενημερώνοντας την περασμένη Πέμπτη τους δημοσιογράφους, σε περίπτωση που από τη διαπραγμάτευση του Σεπτέμβρη δεν προκύψει επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για την ΕΓΣΣΕ, τότε θα εφαρμοστεί ο νόμος 4172/2013, αλλά από το τέλος του 2018. 

Με άλλα λόγια, από το 2012 μέχρι και το 2018, για μια ολόκληρη επταετία, ο κατώτερος μισθός θα παραμείνει καθηλωμένος στα 586 και 511 ευρώ μεικτά, κάτω ακόμα και από τα όρια της φτώχειας, ενώ παραμένει άγνωστο σε ποια επίπεδα θα διαμορφωθεί μετά την έναρξη της εφαρμογής του νόμου.

Ας δούμε, όμως, συνοπτικά τι προβλέπει ο νόμος 4172/2013 για τον κατώτερο μισθό. 

Κατά το Αρθρο 103, «έπειτα από διαβούλευση, που διεξάγεται σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρούσα, ορίζεται ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και το νομοθετημένο κατώτατο ημερομίσθιο, για πλήρη απασχόληση, ήτοι μηνιαίος μισθός για εργασία 25 ημερών μηνιαίως και ημερομίσθιο για εργασία 8 ωρών ημερησίως, για τους υπαλλήλους και εργατοτεχνίτες όλης της χώρας, των οποίων η αμοιβή δεν ρυθμίζεται από συλλογική σύμβαση εργασίας».

Στο τέλος αυτής της πρώτης παραγράφου, προστέθηκε με τον νόμο 4254/2014 η φράση «και ως τέτοιος νοείται μια μοναδική αξία (ποσό) αναφοράς». 

Η προσθήκη αυτή δεν έγινε τυχαία. 

Στην πραγματικότητα, η ερμηνεία της οδηγεί σε κατώτερο μισθό απαλλαγμένο πλήρως από επιδόματα και τριετίες, το οποίο θα φέρει νέες δραματικές απώλειες για χιλιάδες εργαζόμενους, που σήμερα αμείβονται με τα κατώτερα όρια, προσαυξημένα με τις τριετίες, αλλά και με το επίδομα γάμου, το οποίο υποτίθεται ότι διασφαλίζεται από την ισχύουσα ΕΓΣΣΕ.

Γκολ από τα αποδυτήρια στους εργαζόμενους

Κατά τα άλλα, οι βασικότερες διατάξεις του ίδιου νόμου ορίζουν τα εξής:

-- «Το ύψος του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και νομοθετημένου ημερομισθίου θα πρέπει να καθορίζεται λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιμών, και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδημάτων και μισθών».

Είναι σαφές το ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο θα καθορίζεται στο εξής ο κατώτερος μισθός. 

Το ίδιο πλαίσιο, συνεπικουρούμενο από έναν κατώτερο μισθό διαμορφωμένο στα σημερινά επίπεδα και ακόμα πιο κάτω, θα αποτελεί τον μπούσουλα των εργοδοτικών απαιτήσεων και στις κλαδικές συμβάσεις, όπως γίνεται και σήμερα.

-- «Για τον ορισμό του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και νομοθετημένου κατώτατου ημερομισθίου διεξάγεται διαβούλευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και της κυβέρνησης με την τεχνική και επιστημονική υποστήριξη, εξειδικευμένων επιστημονικών, ερευνητικών και συναφών φορέων και εμπειρογνωμόνων, σε θέματα οικονομίας και ιδίως οικονομίας της εργασίας, κοινωνικής πολιτικής καθώς και εργασιακών σχέσεων και το συντονισμό από επιτροπή, που ορίζεται στην παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου.

(...) Η διαβούλευση συντονίζεται από τριμελή Επιτροπή αποτελούμενη από τον Πρόεδρο του ΟΜΕΔ, ως Πρόεδρο, ένα πρόσωπο κύρους ως εκπρόσωπο του Υπουργού Οικονομικών και ένα πρόσωπο κύρους ως εκπρόσωπο του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, με τη γραμματειακή υποστήριξη των υπηρεσιών του ΟΜΕΔ».

Και μόνο ο επιτελικός ρόλος, που αναγνωρίζεται στον ΟΜΕΔ, πρέπει να χτυπήσει καμπανάκι για τους εργαζόμενους, κρίνοντας από τις συμβάσεις που κατοχύρωσε ο Οργανισμός μόνο τους τελευταίους μήνες στην Παιδική Στέγη και στην ιδιωτική Υγεία.

-- Επιπλέον, στη «διαπραγμάτευση» θα παίρνονται υπόψη τα σχετικά πορίσματα φορέων όπως η Τράπεζα Ελλάδος, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, ο Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ (ΙΝΕ - ΓΣΕΕ), το Ινστιτούτο ΙΜΕ - ΓΣΕΒΕΕ, το Ινστιτούτο Βιομηχανικών και Οικονομικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το Ινστιτούτο του ΣΕΤΕ (ΙΝΣΕΤΕ), το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), που θα συντάσσουν έκθεση για την προσαρμογή του κατώτερου μισθού «στις επίκαιρες οικονομικές συνθήκες».

Πάνω σ' αυτήν την έκθεση, θα συζητάνε οι εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων και στη συνέχεια, μέσα από μια δαιδαλώδη διαδικασία, θα συντάσσεται ένα Σχέδιο Πορίσματος Διαβούλευσης, που θα παραδίνεται στην Επιτροπή Συντονισμού της διαβούλευσης και από εκεί ολοκληρωμένο θα υποβάλλεται στον υπουργό Οικονομικών και τον υπουργό Εργασίας.

-- Μετά απ' όλα αυτά, «εντός του τελευταίου δεκαπενθημέρου του μηνός Ιουνίου κάθε έτους ο υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας εισηγείται στο Υπουργικό Συμβούλιο, τον κατώτατο μισθό υπαλλήλων και το κατώτατο ημερομίσθιο των εργατοτεχνιτών, λαμβάνοντας υπόψη το Πόρισμα Διαβούλευσης, όπως αυτό υποβλήθηκε και συντάχθηκε κατά την ανωτέρω διαδικασία», και εκδίδει απόφαση «μετά από την σύμφωνη γνώμη του Υπουργικού Συμβουλίου».

    

«Μαγειρέματα» σε ομαδικές απολύσεις και συνδικαλιστικό νόμο

Αλλαγές σε βάρος των εργαζομένων ετοιμάζονται και στα άλλα δύο μέτωπα που κρατούν ανοιχτά κυβέρνηση και κουαρτέτο στο τραπέζι της διαβούλευσης, δηλαδή οι ομαδικές απολύσεις και οσυνδικαλιστικός νόμος. 

Πρόκειται για ζητήματα που έχουν απασχολήσει και στο παρελθόν τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην προηγούμενη κυβέρνηση και τους «εταίρους» της.

Ειδικά για τις ομαδικές απολύσεις, ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι η διαβούλευση αφορά την αύξηση ή και την κατάργηση των ορίων που προβλέπει σήμερα ο νόμος για τους εργαζόμενους που μπορεί να απολύει μια επιχείρηση κάθε μήνα, ανάλογα με τον αριθμό του προσωπικού που απασχολεί. 

Με τον τρόπο αυτό, ανοίγει επί της ουσίας ο δρόμος για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν εμποδίζεται από τη «διοικητική έγκριση» του υπουργού, που ακόμα ισχύει τυπικά, αλλά με βεβαιότητα θα καταργηθεί.

Σε ό,τι αφορά τέλος το συνδικαλιστικό νόμο, η κυβέρνηση φαίνεται να επικεντρώνει στη θέσπιση νέων εμποδίων για την κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα, με πρόσχημα τη «μεγαλύτερη δημοκρατία» στη λήψη των αποφάσεων. 

Συγκεκριμένα, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση, μελετάει να νομοθετήσει ότι για να παρθεί απόφαση για απεργία σε μια επιχείρηση, θα πρέπει να την εγκρίνει το 50+1% των εργαζομένων σε αυτή και όχι η πλειοψηφία των παρόντων στη γενική συνέλευση, όπως γινόταν έως τώρα.

Μελετάει, επίσης, να βάλει ζήτημα χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, θεωρώντας δικά της λεφτά τις εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι στην Εργατική Εστία, από την οποία χρηματοδοτούνται τα συνδικάτα. 

Πρόκειται για πρόκληση, που στόχο έχει να συκοφαντήσει τη συνδικαλιστική δράση, αξιοποιώντας και τα φαινόμενα εκφυλισμού που υπάρχουν με ευθύνη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, τον οποίο πάντως ενισχύει και δεν αποδυναμώνει με τα σενάρια που διακινεί για τη χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

    

ΠΑΜΕ

Το πλαίσιο πάλης στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων

Τη Δευτέρα 6 Ιούνη, το ΠΑΜΕ οργάνωσε μια πλατιά συνδικαλιστική σύσκεψη, με θέμα τις εξελίξεις στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, την αποτελεσματικότερη οργάνωση και το συντονισμό της πάλης. 

Τα συμπεράσματα και το πλαίσιο πάλης που καθορίστηκε στη σύσκεψη αποκτούν ξεχωριστή σημασία για τα σωματεία και τους εργαζόμενους κάτω από το φως των εξελίξεων.

Θυμίζουμε ότι στο πλαίσιο πάλης που παρουσιάστηκε εισηγητικά στην Ημερίδα, σημειώνονταν τα εξής: «Με κριτήριο τις ανάγκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών για μια αξιοπρεπή ζωή, είχαμε παλιότερα υπολογίσει ως ελάχιστη βάση τα 1.400 ευρώ. Εχει αξία αυτή η υπογράμμιση, γιατί δείχνει το πλήγμα που έχει δεχτεί σήμερα το εργατικό εισόδημα, αλλά και την προοπτική που έχουμε καθήκον να χαράξουμε στις διεκδικήσεις μας.

Πρώτο και βασικό μέτωπο είναι η αποκατάσταση των κατώτερων μισθών και μεροκάματων. 

Με βάση τα σημερινά δεδομένα, στη γραμμή της κάλυψης των απωλειών, απαιτούμε και παλεύουμε για κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ για όλους, μέσα από Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, ως αφετηρία. Να καταργηθεί η διάκριση για τους νέους.

Το αίτημα αυτό χρειάζεται να γίνει καθολικό, όλης της εργατικής τάξης, όλων των κλάδων, όλων των Σωματείων.

Η πάλη για την κατάκτησή του είναι κριτήριο για τη στάση κάθε συνδικάτου και συνδικαλιστικής παράταξης, αν είναι με το μέρος των εργατών ή της εργοδοσίας.

Δεύτερο μέτωπο είναι η κατάργηση όλου του αντεργατικού πλαισίου για τις ΣΣΕ. 

Είναι βασική διεκδίκηση απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και την εργοδοσία. 

Η πάλη αυτή θα συνδυάζεται με τη διεκδίκηση αυξήσεων στους κλαδικούς μισθούς. 

Κάθε κλάδος εδώ είναι ανάγκη να επεξεργαστεί συγκεκριμένο πλαίσιο, να υπολογίσει τις απώλειες που είχε από το 2009 και να προσδιορίσει τις διεκδικήσεις του.

Ενιαίο καθήκον είναι η αποκατάσταση του νομικού πλαισίου των ΣΣΕ, όπως: Καθολική ισχύς και υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ, που δεσμεύει όλες τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα αν είναι μέλη ή όχι σε εργοδοτικές οργανώσεις, καθολική ισχύς της ευνοϊκότερης σύμβασης που υπάρχει στον κλάδο, με κατάργηση της δυνατότητας να υπογράφονται επιχειρησιακές με μικρότερους μισθούς και εργασιακούς όρους από αυτές που προβλέπει η κλαδική Σύμβαση, εφαρμογή της μετενέργειας της ΣΣΕ μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ και κατάργηση του νόμου που αφορά τον ΟΜΕΔ και τις Ενώσεις Προσώπων.

Επιπλέον, διεκδικούμε:

• Επαναφορά όλων των οικογενειακών, κλαδικών και άλλων επιδομάτων.
• Υπολογισμό της αμοιβής της υπερωριακής απασχόλησης (που πρέπει να δικαιολογείται και να περιορίζεται η πραγματοποίησή της με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, π.χ. αποκατάστασης ζημιών που δημιουργούν κινδύνους), με βάση τον κλαδικό μισθό και τις προσαυξήσεις που ίσχυαν πριν την ψήφιση των αντεργατικών νόμων. Σε αυτήν την περίπτωση, επιπλέον και άμεσα να χορηγείται άδεια ανάπαυσης (με χρονικό όριο τη βδομάδα που πραγματοποιήθηκαν οι υπερωρίες) και τέτοια που θα εξασφαλίζει την πενθήμερη εργασία στη βδομάδα και το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, δηλαδή το 8ωρο ή το 7ωρο για ορισμένους κλάδους.
• Κατάργηση των Προεδρικών Διαταγμάτων που ισοπέδωσαν τις αποζημιώσεις.
• Κατάργηση όλων των ρυθμίσεων που προβλέπουν αύξηση του ορίου των απολύσεων.
• Κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας. Μόνιμη, σταθερή δουλειά με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Στην προοπτική των αγώνων μας πρέπει να μπει ως σταθερός στόχος η παραπέρα μείωση του εργάσιμου χρόνου, υπολογίζοντας την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και μια σειρά άλλους παράγοντες».

πηγή