02 Δεκεμβρίου, 2016

Το ταξικό εργατικό κίνημα της Ζακύνθου αλληλέγγυο στη Νεολαία για Μόρφωση:

Για τα Λαϊκά Φροντιστήρια που διοργανώνουν το Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου, η ΕΛΜΕΖ και ο Σύλλογος Δασκάλων, 
μιλά στη εφημερίδα Ημέρα της Ζακύνθου ο πρόεδρος του Ε.Κ.Ζ.:



Με μεγάλη πληρότητα και ανταπόκριση από άποψη μαθητών ξεκίνησαν και φέτος τη λειτουργία τους, τα Λαϊκά Φροντιστήρια για μαθητές δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων του νησιού, που διοργανώνουν το Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου, η ΕΛΜΕΖ και ο Σύλλογος Δασκάλων.
Μάλιστα, ο αριθμός των ενδιαφερομένων είναι τέτοιος ώστε οι διοργανωτές προσανατολίζονται στο να απευθυνθούν στη δημοτική αρχή υποβάλλοντας αίτημα παραχώρησης σχολικών αιθουσών καθόσον το Εργατικό Κέντρο δεν διαθέτει επαρκείς χώρους. 
Ταυτόχρονα, τα μαθήματα θα γίνονται σε συνθήκες πολύ πιο κατάλληλες. Ανάλογο είναι το ενδιαφέρον και από τους εθελοντές εκπαιδευτικούς που θα διδάξουν αυτές τις έξτρα ώρες.
“Σκοπός δεν είναι η πρωτοβουλία αυτή να υποκαταστήσει το σχολείο αλλά να μπορέσουν τα παιδιά που αδυνατούν σήμερα να βοηθηθούν με τα μαθήματά τους να μπορούν να το κάνουν” δήλωσε στην εφημερίδα μας ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Γιώργος Κωνσταντίνου, ενώ πρόσθεσε πως 
“οι πολίτες έχουν ήδη εκφράσει το ενδιαφέρον τους και έρχονται στο Εργατικό Κέντρο. 
Το πρόγραμμα έχει οριστεί ενώ για όσους θέλουν μπορούν για μερικές ημέρες ακόμη να υποβάλλουν αίτηση”.
Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο
Τα μαθήματα θα ξεκινήσουν από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και τα τμήματα θα απαρτίζονται κυρίως από παιδιά μεταναστών που έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη φροντιστηριακής στήριξης. Στόχος είναι να βοηθηθούν ακόμη και μαθητές των τελευταίων τάξεων του Λυκείου που θέλουν να πάρουν μέρος τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. 
“Καταθέτουμε το μεράκι και την ψυχή μας, ώστε τα παιδιά των άνεργων και φτωχών οικογενειών, να έχουν, όσο αυτό είναι εφικτό, τα ανάλογα εφόδια για την καλύτερη μόρφωση και διαπαιδαγώγησή τους. Απλώς φέτος θα το οργανώσουμε λίγο περισσότερο από όσο πέρσι”, εξηγεί ο κ. Κωνσταντίνου και συμπληρώνει
 “Οι λεπτομέρειες είναι πολλές και πρέπει να διευθετηθούν όλα, προκειμένου η λειτουργία του Φροντιστηρίου να γίνει όσο το δυνατόν πιο υπεύθυνα και ολοκληρωμένα. 
Οι ανάγκες των πολιτών είναι μεγάλες και άλλο τόσο η ευθύνη που αναλαμβάνουν οι διοργανωτές του Φροντιστηρίου”.

“Δεν είναι ελεημοσύνη”
Τέλος ξεκαθάρισε ότι δεν κινούνται στη λογική της ελεημοσύνης και της φιλανθρωπίας, όπως παρόμοιες προσπάθειες που οργανώνονται από άλλους φορείς, ενώ πρόσθεσε πως “δεν απευθυνόμαστε σε ζητιάνους, δε δίνουμε ελεημοσύνη! 
Θέλουμε να δείξουμε ότι μπορεί, με τη δική του οργάνωση και δράση, να παλέψει και να κατακτήσει αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν, ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. 
Μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας, παλεύουμε για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία για όλο το λαό”.

Συντάκτης: Βασίλης Μούτσιος 
φωτο: 902.gr
από www.imerazante.gr/

Πρόεδρος Ναμίμπιας προχτές: "Όταν όλοι οι άλλοι γύρισαν πίσω να μαζέψουν χρυσό και διαμάντια, οι Κουβανοί γύρισαν πίσω μόνο για να μαζέψουν τους νεκρούς τους"

στο 2:34:00: https://www.facebook.com/RTnews/videos/10154938788129411/?pnref=story


"Όταν μας επιτέθηκαν τα στρατεύματα του ρατσιστικού καθεστώτος της Νότιας Αφρικής, 
οι Κουβανοί ήταν οι πρώτοι που ήρθαν να μας βοηθήσουν στρατιωτικά 
και οι πρώτοι που πήραν τα ορφανά μας και τα εκπαίδευσαν στα σχολεία τους(...)

Θα θυμόμαστε τον Φιντέλ στα άπταιστα ισπανικά αυτών των παιδιών. 
Θα τον θυμόμαστε στους γιατρούς και τους νοσοκόμους 
που ακόμα δουλεύουν στην χώρα μας.
Το μόνο ενδιαφέρον του Κάστρο ήταν η απελευθέρωση του καταπιεσμένου λαού μας. 
Όταν όλοι οι άλλοι γύρισαν πίσω να μαζέψουν χρυσό και διαμάντια, 
οι Κουβανοί γύρισαν πίσω μόνο για να μαζέψουν τους νεκρούς τους."


Πρόεδρος της Ναμίμπια Χάγκε Γκέινγκομπ στον επικήδειο λόγο του για τον Φιντέλ

*********************

Από μια άποψη ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα "καλό":
 Έδωσε τη δυνατότητα να διαχωριστεί για μια ακόμα φορά η ήρα από το στάρι. 
Εξηγούμαστε:

Η «μεσαία» μαυρίλα...

Πρόσφερε την ευκαιρία να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου "μεσαίου" χώρου.
Να καταδειχτεί τι είδους "φιλελευθερισμό" πρεσβεύουν κόμματα σαν τη ΝΔ.
Και τι είδους "ενημέρωση" προσφέρουν φυσιογνωμίες της τηλεμνημονιάδας, από Μπογδάνους μέχρι πορτοσαλτε κι από κυριλέ ακροδεξιές νυφίτσες μέχρι κουστουμαρισμένους διακινητές της θεωρίας περί "σοβαρής χρυσής αυγής".
  • Τόσο "μεσαίοι" είναι ώστε οι κραυγές τους κατά του "δικτάτορα" Κάστρο στα κανάλια - σαν αυτές ενός Κυρανάκη (εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ) - να συναγωνίζονται εκείνες της αμερικανοκουβανικής μαφίας του Μαιάμι.
  • Είναι τόσο "φιλελεύθεροι" σαν την κυρία Σπυράκη, που πριν γίνει ευρωβουλευτής της ΝΔ ήταν από τους δημοσιογράφους που έκρυβαν (κατά δήλωσή της) τις πληροφορίες στο μαξιλάρι τους. Αλλά τώρα καταθέτει με παρρησία τη γνώμη της: "Η Κούβα - είπε - είναι το βασίλειο της πορνείας". Πόσο συγκινητικό, αλήθεια, να ακούμε μια κυρία που υπηρετεί Μνημόνια, τα οποία στέλνουν γυναίκες (εδώ στην Ελλάδα) στην φτώχεια, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην πορνεία, να νοιάζεται τόσο γενναιόδωρα για τις πόρνες... της Κούβας.
  • Τόσο "αντικειμενικοί" είναι που δεν άφησαν γελοιότητα και προβοκάτσια που να μην την μεταδώσουν σαν "είδηση": Από το εδώ και μια δεκαετία γνωστής πλαστότητας δημοσίευμα του Forbes για τον "δισεκατομμυριούχο Κάστρο" μέχρι τις αναλύσεις περισπούδαστης ευήθειας (έτσι λένε οι μορφωμένοι την παλιά γνωστή τους "μαλακία") του τύπου Κάστρο = Φράνκο και Πινοσέτ...
Τα συμπεράσματα είναι ασφαλή.
Πρώτον: Η βλακεία είναι ανίκητη.
Δεύτερον: Η "μαυρίλα" δεν καθαρίζει όσο πατσουλί "φιλελευθερισμού" και να της ρίξεις.
Τρίτον: Ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 50 ή 100 χρόνια θα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο απόψεις.
 Η μια είναι των Μπογδάνων ότι ο Κάστρο ήταν "δικτάτορας. 
Η άλλη είναι του ΟΗΕ και της UNESCO που προχτές ανακήρυξαν τον Φιντέλ 
"σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης" και εξέχουσα μορφή λόγω "της εθνικής και της διεθνούς ηγετικής του ικανότητας".
Λέτε να ταλαιπωρηθεί πολύ ο ιστορικός του μέλλοντος ποια άποψη θα αποδεχτεί;
Τέταρτον: Όταν το εξαμηνίτικο κρατούμενο της χούντας (κατά δήλωσή του), ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεφθεί τον Προκόπη Παυλόπουλο, περιμένουμε να τον βάλλει στη θέση του. Ο Παυλόπουλος αν και βγαλμένος από τα σπλάχνα της ΝΔ έστειλε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην Κούβα όπου κάνει λόγο για τον Κάστρο ως "διακεκριμένη προσωπικότητα του 20ου αιώνα". Είναι προφανές ότι ο Κούλης θα τον επαναφέρει στην τάξη...

…και η "αριστερή" οπορτουνίλα

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. 
Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν "μεσαίου" χώρου, 
η άλλη όψη του είναι ο "αριστερός" οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.Είδαμε, λοιπόν, τον κ.Τσίπρα να θρηνεί για τον θάνατο του Κάστρο και να σπεύδει στην Κούβα. 
Μια πρώτη παρατήρηση 
είναι ότι ο Τσίπρας 
δεν ντράπηκε να πάει στην Καισαριανή; 
Στην Κούβα θα κώλωνε; 
Σωστό κι αυτό.
Αλλά, ας θυμηθούμε ποιος πήγε στην Κούβα να "τιμήσει" τον Φιντέλ.
 Δυο βδομάδες πριν εμφανιστεί στην Αβάνα, 
εδώ στην Αθήνα, ο Τσίπρας 
τραυλίζοντας τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά μπροστά στον Ομπάμα, έλεγε:
Θα ήθελα να καλωσορίσω θερμά τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας του άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο και που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας...
Υπέρμαχος, λοιπόν - και μάλιστα σθεναρός - των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο Ομπάμα, κατά τον Τσίπρα
ο Ομπάμα, θυμίζουμε, είναι αυτός που θα έκλεινε το αμερικάνικο Νταχάου στο Γκουαντάναμο, το οποίο βρίσκεται στην Κούβα. 
Αλλά δεν το έκλεισε…
Δυο βδομάδες μετά, από την Αβάνα πια, ο Τσίπρας εκφώνησε λόγο στον οποίο είπε ότι τιμά ξανά τις ίδιες αξίες, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. 
Αλλά αυτή τη φορά τις τιμά και τις αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κάστρο…
Όμως, αν είναι έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Δημοκρατία κι ο Ομπάμα, δημοκρατία και ο Κάστρο; Ελευθερία και ο Ομπάμα, ελευθερία και ο Κάστρο;
Το επόμενο που μας απειλεί, σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικοκρεσέντο ανωτάτου «ΠΑΣΟΚΙσμού», είναι να μας πουν ότι αφού ο Τσίπρας συμφωνεί με τον Ομπάμα, αλλά συμφωνεί και με τον Κάστρο, τότε δεν απομένει παρά να συμφωνούσαν μεταξύ τους κι ο Κάστρο με τον Ομπάμα περί του τι είναι δημοκρατία και ελευθερία…
Επαναλαμβάνουμε: Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κι επειδή το "κάτι" που "δεν πάει καλά" δεν βρίσκεται ούτε στην ελευθερία, ούτε στην δημοκρατία, προφανώς βρίσκεται αλλού. Πού;
Υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πραγματικός Τσίπρας - αυτός που γλύφει και στέκεται προσοχή στον Ομπάμα, στις ΗΠΑ, στη Μέρκελ, στα ΔΝΤ και τις ΕΕ - θέλει να παριστάνει ότι είναι ένας άλλος Τσίπρας. 
Που όμως επειδή δεν μπορεί να είναι, 
τρέχει μέχρι την Κούβα μπας και κλέψει κάτι από τη λάμψη ανθρώπων που δεν θα τους μοιάσει ούτε στο νυχάκι τους.
Έχει τους λόγους του. Βλέπετε, όταν γυρίσει πίσω, εδώ στο Ελλάντα,  
στους ιθαγενείς που τους έταζε αξιοπρέπεια και τους έφερε Μνημόνιο, 
θα πρέπει
- ειδικά στις επόμενες εκλογές – 
να έχει κάτι να τους δείξει. 
Κι αφού από την Ελλάδα δεν έχει να τους δείξει παρά μόνο Υπερταμεία και φωτογραφίες «κομμουνιστών» τύπου Κατρούγκαλου, 
είπε να πάει στην Κούβα μπας και φέρει καμιά φωτογραφία που να σπάει τη μονοτονία των φωτογραφιών του με τον Γιούνκερ, τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τους Έλληνες εφοπλιστές. 
Και κάτι ακόμα για τον καλό μας πρωθυπουργό. 
Είπε από την Αβάνα ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό έχει σκαμπανεβάσματα, δυσκολίες, πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς και ανατροπές. 
Σωστά. Πολύ σωστά.
Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό τα έχει όλα αυτά. Κι άλλα πολλά. 
Τι δεν έχει;
Δεν έχει προδοσίες. Ψέματα. Κωλοτούμπες. Αναξιοπρέπεια. Υποκρισία. Φαρισαισμό. Θράσος. Λεονταρισμούς στα λόγια 
και επικύψεις στα τέσσερα στην πράξη.
Ευεξήγητο ότι ο καλός (και "αριστερός" ) πρωθυπουργός μας, 
αυτή την διάκριση την παρέλειψε στην ομιλία του.

αν Είσαι Kομμουνιστής: Προβλέπεις:


Φιντέλ (1996): Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι αυτός που θα υποστεί την πιο σοβαρή κρίση στα χρόνια που έρχονται .

φωτο από την ομάδα : facebook.com/pages/Ernesto-Che-Guevara-Ερνέστο-Τσε-Γκεβάρα
Προφητικά λόγια 20 χρόνια πριν, του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης στο Συνέδριο των Συνδικάτων της Κούβας το 1996:
«Δεν είναι ότι αγωνιζόμαστε, κυρίως, για μας. Η Κούβα, έχει μετατραπεί σε σημαιοφόρο των απανταχού εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων. «Γι’ αυτό μας ικανοποιεί τόσο, όταν μας αποκαλούν διεθνιστές, όταν μας αποκαλούν σοσιαλιστές, όταν μας αποκαλούν κομμουνιστές… Αυτά είναι τρία πράγματα που μας ενισχύουν, την έκφραση αυτού που θελήσαμε να είμαστε, αυτού που είμαστε και αυτού που θα συνεχίσουμε να είμαστε για πάντα».

Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι αυτός που θα υποστεί την πιο σοβαρή κρίση στα χρόνια που έρχονται. «Οι εκμεταλλευτές αρχίζουν να φοβούνται γι’ άλλη μια φορά»
«Φοβούνται τις κοινωνικές εκρήξεις, τις κοινωνικές εξεγέρσεις, φοβούνται το χάος… διότι δεν γνωρίζουν πραγματικά τι πρόκειται να συμβεί».

ο αθλητής που αρνήθηκε τα εκατ δολάρια, Δεν δελεάστηκε από τα μπιχλιμπίδια του καπιταλισμού k Προτίμησε να παραμείνει "κόκκινος" !!

Το περιοδικό «Sports Illustrated» στις 18 Μαρτίου 1974 είχε άρθρο για τον Στίβενσον και την άρνησή του να δεχτεί ένα εκατομμύριο δολάρια για να γίνει επαγγελματίας.



Τεόφιλο Στίβενσον
Ο μποξέρ που έριξε γροθιά στον καπιταλισμό



Ο ποδοσφαιρικός μύθος θέλει την μπάλα να μην είναι γεμάτη αέρα, αλλά χρήμα και δόξα. Κανόνας για όλα τα επαγγελματικά σπορ. 
Καπιταλισμό έχουμε και το κέρδος χωράει παντού. 
Στην ιστορία του αθλητισμού, όμως, υπάρχουν εξαιρέσεις που δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 
Δημιουργούν έναν άλλο, στον οποίο τα χρήματα δεν είναι το παν. 
Δεν ακολουθείται συχνά. Όταν όμως κάποιος το κάνει, ξεχωρίζει. Τέτοια περίπτωση ήταν ο κουβανός πυγμάχος Τεόφιλο Στίβενσον. Δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας. Δεν δέχτηκε να παλέψει με τον Μοχάμεντ Άλι για ένα εκατομμύριο δολάρια και έμεινε πιστός στα πιστεύω του και στη χώρα του. Την Κούβα. Έδειξε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Αντανάκλαση της κουβανικής επανάστασης

Πριν περπατήσουμε στον δρόμο του Στίβενσον, ας δούμε πώς αντιμετώπιζε τα σπορ η Κούβα επί Κάστρο. 
Προσέγγιση που δεν έχει αλλάξει και πολύ. Στην επανάσταση το σύστημα φυσικής αγωγής ήταν η επιτομή της ισότητας και της εικόνας που ήθελε να παρουσιάσει το καθεστώς. 
Τα ρεκόρ της Κούβας σε διεθνές επίπεδο ήταν αντανάκλαση της επιτυχίας της επανάστασης.


Η αύξηση της αθλητικής δύναμης οφειλόταν σε μια μετατροπή του σοσιαλισμού. 
Η κουβανική κυβέρνηση ακολούθησε το σοβιετικό σύστημα φυσικής αγωγής και το άλλαξε όπου θεώρησε ότι ήταν απαραίτητο.
 Η πρώην ΕΣΣΔ ανακάλυψε την αξία των σπορ ως πολιτικό εργαλείο. 
Η Κούβα άμεσα ενσωμάτωσε αυτή την πολιτική στο δικό της σύστημα και ιδεολογία.

Το κουβανικό αθλητικό σύστημα διαμορφώθηκε πάνω στο σοβιετικό δίνοντας έμφαση στον κεντρικό έλεγχο. 
Στόχος μαζική συμμετοχή και ανάδειξη πρωταθλητών.
 Για την Κούβα, οι επιτυχίες σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελούν δύναμη επιβεβαίωσης. Σε γενικές γραμμές η επαναστατική κυβέρνηση ήθελε να δείξει πως το κομμουνιστικό σύστημα μπορεί να βοηθήσει μια αναπτυσσόμενη χώρα να ξεφύγει από την οπισθοδρόμηση και μέσω του αθλητισμού. 
Ο Τεόφιλο Στίβενσον εντάσσεται σε αυτό πλαίσιο.

Αστείρευτη ενέργεια

Ο Στίβενσον γεννήθηκε το 1952 στη επαρχιακή πόλη Λα Τούνας. Στην Κούβα. Σαν παιδί ήταν ανήσυχο και δύσκολο. Στο σχολείο, ενώ θεωρούνταν έξυπνος, συνεχώς αναζητούσε τρόπους να αναστατώσει τους άλλους. Είχε αστείρευτη ενέργεια και δεν άργησε να βρει οδό διοχέτευσής της. Στο γυμναστήριο.

Όπως οι περισσότεροι πρωταθλητές της Κούβας, έτσι και ο Τεόφιλο ξεκίνησε να προπονείται στα κρυφά. Υπό τις οδηγίες του Τζον Ερέρα. Φοβόταν ότι οι γονείς του θα το μάθουν και όταν έφτασε η ώρα να το πει, έκανε πίσω. 
Ο πατέρας του, αργότερα, είπε στον βιογράφο του:«ήρθε μια μέρα και μου είπε ψιθυριστά πως θα πήγαινε στη Λα Τούνας με τον Ερέρα, διότι θα έκανε το ντεμπούτο του στα μεσαία βάρη. Του είπα εντάξει, αλλά θα έπρεπε να το πει και στη μητέρα του για να του ετοιμάσει τα ρούχα του. Εσύ πες της το, μου αντιγύρισε και έφυγε. Όταν το ανακοίνωσα στην Ντολόρες, ήμουν τυχερός που ήμουν πυγμάχος στο παρελθόν, καθώς ήξερα πώς να αποφύγω μια γροθιά. Χτύπησε το ταβάνι και μου δήλωσε ότι φταίω εγώ για ό,τι έγινε. Όταν ηρέμησε, συμφώνησε να παίξει μποξ ο γιος μας αρκεί να πήγαινα κι εγώ μαζί του».

Πήγαν μαζί και ο Τεόφιλο ηττήθηκε από τον Λουίς Ενρίγκεζ, πυγμάχο με εμπειρία. Ήταν αξιοπρεπής ήττα και ο πατέρας τού Τεόφιλο ανακουφισμένος, μιας και ο γιός τους δεν δάρθηκε άσχημα.

«Μου άρεσε ο τρόπος που έπαιξε εκείνη τη νύχτα» δήλωσε ο Ερέρα, στο γυμναστήριο του οποίου είχε κάνει προπόνηση ο Στίβενσον.
 «Μπορούσες να διακρίνεις ότι είχε κάτι» συμπληρώνει.
 Ο Ερέρα έκανε καλή δουλειά και έστρωσε το έδαφος για τον Τεόφιλο. Αγωνίστηκε λίγες φορές ακόμη για τον Ερέρα.
 Κέρδισε τον τίτλο στους νέους στην ανατολική Κούβα και πήγε στην Αβάνα για περισσότερη διδασκαλία. 
Στα 17 του (1969) πήρε μέρος σε πρωτάθλημα μεγαλύτερων ηλικιών. Έφτασε ως τον τελικό των βαρέων βαρών απέναντι στον Γκαμπριέλ Γκαρσία. 
Έχασε, αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα. Στις κερκίδες βρισκόταν ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα του Στίβενσον. 
Ήταν ο Σοβιετικός Αντρέι Σερβορένκο. Κατόπιν δικής του επιμονής προήχθη στους μεγάλους. 
Έκτοτε, η καριέρα του πήρε την άνοδο. Το 1970 έβγαλε νοκ άουτ τον Νάντσιο Καρίλο. Η φήμη και το κύρος του άρχισαν να μεγαλώνουν.



Το πρώτο χρυσό

Το 1972 είναι χρονιά ορόσημο για τον Στίβενσον. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου οδήγησε την Κούβα σε νέο αθλητικό επίπεδο, υψηλότερο. 
Η Κούβα δεν είχε κερδίσει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς από την εποχή του Ραμόν Φονστ το 1904, στην ξιφασκία. 
Εκείνη την εποχή η πυγμαχία φάνταζε ως η μεγαλύτερη ελπίδα της Κούβας. 
Ο Ενρίκε Φιγκουερόλα έχασε το χρυσό, το 1964, στο 100μ. ανδρών για πολύ λίγο από τον Μπομπ Χέις.

Στο μεταξύ, ο επαγγελματικός αθλητισμός ήταν απαγορευμένος από το 1961 και η επαναστατική κυβέρνηση της Κούβας ήταν πιστή στη μαζική συμμετοχή και στη βελτίωση των εγκαταστάσεων. 
Η επιτυχία της πολιτικής στα σπορ θα αποδεικνυόταν στους Ολυμπιακούς. 
Το 1968, δύο πυγμάχοι, οι Ενρίκε Ρεγκιφέρος και Ρονάλντο Γκάρμπι, σε διαφορετικές κατηγορίες, έφτασαν στον τελικό και έχασαν. 
Το 1972 αυτό θα άλλαζε.

Για τον Στίβενσον η χρονιά ξεκίνησε με τους εθνικούς αγώνες στο Σαντιάγκο. 
Στον τελικό έβγαλε νοκ άουτ τον παρτενέρ του στην προπόνηση, Λουίς Βαλιέρ. 
Στα 20 του, μέχρι τον Σεπτέμβριο ήταν αήττητος. 
Εκείνο τον μήνα θα εκτοξευόταν. Ο Στίβενσον, στον πρώτο γύρο, έστειλε στο καναβάτσο εύκολα τον 28χρονο Λούντβικ Ντέντρι από την Πολωνία. Υποτίθεται ότι μπορούσε να αντέξει γερά χτυπήματα. Με το σώμα του σκούπισε το καναβάτσο τελικά.

Τα βαρέα βάρη ήταν κατηγορία των Αμερικανών.
 Το 1964 ο Τζο Φρέιζερ είχε κερδίσει το χρυσό και το 1968 ο Τζορτζ Φόρεμαν.
 Σύμφωνα με τους Κουβανούς που ήταν εκεί, στο Μόναχο, λαχταρούσαν να «κλέψουν» αυτό που υποτίθεται ανήκε στις ΗΠΑ. 
Οι Αμερικανοί κατέβηκαν με τον Ντουέιν Μπόμπικ, τη «Μεγάλη Λευκή Ελπίδα», όπως τον αποκαλούσαν. 
Προημιτελικός. Ο πυγμάχος των ΗΠΑ φαβορί και όχι άδικα. Την προηγούμενη χρονιά, 1971, είχε νικήσει τον μεγάλο Κουβανό. 
Ο πρώτος γύρος πήγε στον Στίβενσον. Ο δεύτερος ανήκε στον Μπόμπικ. Ο τρίτος ήταν ξέσπασμα. Αστραπές και βροντές πάνω στον Μπόμπικ. 
Με ένα αριστερό ξάπλωσε τον Μπόμπικ. Ο διαιτητής διέκοψε τον αγώνα. Όλα είχαν τελειώσει. Ο δρόμος για το πρώτο χρυσό είχε ανοίξει.



Νοκ άουτ στα εκατομμύρια

Σε αυτό το σημείο έρχεται η πιο μεγάλη δοκιμασία για τον Στίβενσον. 
Να κρατήσει τις αξίες και τις αρχές του. Την πίστη του σε αυτά που πίστευε. Την πίστη του στην επανάσταση του Κάστρο. 
Αντίπαλος ο καπιταλισμός και τα δολάρια. Εκατομμύρια παρακαλώ. 
Το περιοδικό «Sports Illustrated» στις 18 Μαρτίου 1974 είχε άρθρο για τον Στίβενσον και την άρνησή του να δεχτεί ένα εκατομμύριο δολάρια για να γίνει επαγγελματίας. Ο τίτλος του ήταν «Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος».

Το 1974, δύο χρόνια μετά το Μόναχο, οι προωθητές Μπομπ Αρουμ και Ντον Κινγκ, πλησίασαν τον Κουβανό, ο καθένας ξεχωριστά. 
Σκοπός τους να τον πείσουν να φύγει από την Κούβα και να γίνει επαγγελματίας. Βολιδοσκόπηση είχε γίνει και στο Μόναχο. 
Η προσφορά έφτασε το ένα εκατομμύριο. Θα αγωνιζόταν εναντίον του Μοχάμεντ Αλι. 
Τίποτα απ’ αυτά δεν έκαμψε τον Στίβενσον. 
Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «Όχι. Όχι, δεν θα αφήσω τη χώρα μου για ένα εκατομμύριο δολάρια ή για περισσότερα. Τι είναι ένα εκατομμύριο δολάρια απέναντι στην αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών;»

Το αναπάντητο ερώτημα

Το ερώτημα Στίβενσον ή Αλι δεν θα απαντηθεί ποτέ. 
Δεν θα πάψει όμως και να υπάρχει. Εμείς δεν μπορούμε να πούμε, γιατί δεν έχουμε τις γνώσεις. 
Ο Τζορτζ Φόρεμαν σε άρθρο του ESPN τον Ιούνιο του 2012, είχε απαντήσει. «Ο Στίβενσον ήταν καλύτερος απ’ όλους μας. Πέρασε τον καιρό του σαν επαγγελματίας. Είχε το καλύτερο δεξί στην ιστορία του ερασιτεχνικού μποξ. Κρίμα που δεν έγινε επαγγελματίας. Θα κρατούσε σίγουρα τον τίτλο στα βαρέα βάρη».

Στο ίδιο κομμάτι, μιλά και ο Μπόμπι Κάσιντι Τζούνιορ.
 Δημιουργός του ντοκιμαντέρ «AFighting Chance» στο οποίο ερευνάται η πυγμαχία στην Κούβα. 
Αναφέρει ότι ο Στίβενσον ζούσε σαν διασημότητα, στα πρότυπα της Κούβας φυσικά. 
Ήταν ο αγαπημένος αθλητής του Φιντέλ Κάστρο και πρεσβευτής του αθλητικού προγράμματος και της επανάστασης.

Τον αγάπησε ένα έθνος

Στο πορτρέτο του Στίβενσον βοήθησε και ο δημοσιογράφος Αντώνης Πανούτσος, πρώην διαιτητής πυγμαχίας. 
Συνάντησε τον μποξέρ το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους κάλυπτε για την εφημερίδα «Το Βήμα». 
Μας λέει: «Ήμασταν με την κουβανική αποστολή στο ξενοδοχείο. Βράδυ. Κάποια στιγμή τον εμφανίζουν. Υπήρχαν δύο σκαλιά στην ταράτσα και τον βοηθούσαν να τα ανέβει. Διακριτικά. Για μένα ο μεγαλύτερος πυγμάχος. Ευγενικός και δεν προσπαθούσε να σκοτώσει τον αντίπαλο. Μάλιστα, στο Παλέ της Αβάνας υπάρχει φωτογραφία του με τη γροθιά που δίνει στον Μπόμπικ. Όσον αφορά τον αγώνα με τον Άλι, μέχρι το 1975 θα κέρδιζε αυτός, μετά το ’75 ο Στίβενσον».

Ο Τεόφιλο Στίβενσον απεβίωσε στις 11 Ιουνίου 2012 από έμφραγμα. Σίγουρα θα αναφέρεται ως ένας από τους καλύτερους πυγμάχους όλων των εποχών.
 Ισως να κέρδιζε τον Μοχάμεντ Αλι. 
Θα μείνει όμως στις μνήμες μας και ως ένας άνθρωπος που αρνήθηκε την αλλοτρίωση των χρημάτων.
 Που δεν δελεάστηκε από τα μπιχλιμπίδια του καπιταλισμού και που τον αγάπησε ένα έθνος.

Πηγή