03 Ιανουαρίου, 2017

Γιατί δημιουργήθηκε ο ΕΦΚΑ ;; ανακοίνωση ΠΑΜΕ:


Τρίτη 03/01/2017 
ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Ο ΕΦΚΑ δημιουργήθηκε για να ανατρέψει παραπέρα τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα



«Να δυναμώσουμε την κοινή αγωνιστική δράση και το συντονισμό για να εμποδίσουμε τις νέες επώδυνες ανατροπές, να διεκδικήσουμε την αναπλήρωση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών», καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους συλλόγους των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των γυναικών, των συνταξιούχων, τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, το ΠΑΜΕ, με αφορμή τη σημερινή συνέντευξη Τύπου της υπουργού Εργασίας για τον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ).

«Επτά μήνες μετά την ψήφιση του νόμου-λαιμητόμου για το Ασφαλιστικό και ύστερα από τις πρώτες βαριές συνέπειες στη ζωή χιλιάδων ασφαλισμένων και συνταξιούχων η κυβέρνηση μέσα από τη σημερινή συνέντευξη Τύπου της υπουργού Εργασίας, διαφημίζει τα νέα βάρβαρα μέτρα», τονίζει σε ανακοίνωσή του και προσθέτει:

«Οι αλλαγές που ήδη έχουν ψηφιστεί με το νέο νόμο για το Ασφαλιστικό δεν αφήνουν κανέναν κλάδο ανέγγιχτο. 
Αφορούν το σύνολο των μισθωτών, αλλά και τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους επιστήμονες.

Η δημιουργία του ΕΦΚΑ δεν ήρθε για να λύσει τεχνικά και πρακτικά ζητήματα, αλλά για να ανατρέψει παραπέρα τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. 
Με το νόμο-λαιμητόμο μπαίνουν σε πλήρη εφαρμογή όλες οι διατάξεις και οι ρυθμίσεις που πετσοκόβουν τις συντάξεις, αυξάνουν τα όρια ηλικίας, εκμηδενίζουν το ΕΚΑΣ, διαλύουν κοινωνικές παροχές.

Ο εξαρχής ελλειμματικός προϋπολογισμός του ΕΦΚΑ όπως και μια ενδεχόμενη απόκλιση από τα έσοδα που προβλέπονται για να καλύψουν το ήδη μεγάλο έλλειμμα, θα αποτελέσουν τα θεμέλια των επόμενων αντιασφαλιστικών ανατροπών. 

Θυμίζουμε πως παρά τα πρόσφατα αποτυχημένα κόλπα περί απονομής 13ης σύνταξης, αλλά και των συνθημάτων για αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, το ύψος των περικοπών μόνο για έτη λειτουργίας του νέου Ασφαλιστικού (2016 - 2019), σύμφωνα με την Έκθεση του Λογιστηρίου του Κράτους, ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ.

Ήδη το πρώτο φορτίο στις πλάτες των συνταξιούχων ήρθε με το κόψιμο του ΕΚΑΣ, 
τη δραστική μείωση των επικουρικών συντάξεων σε 250.000 δικαιούχους,
 τη μείωση των μερισμάτων στους 257.000 δημόσιους υπαλλήλους κατά 40% φέτος, 
το πετσόκομμα εκ νέου των δεκάδων χιλιάδων εφάπαξ που είναι υπό έκδοση κατά 20%,
 την αύξηση της εισφοράς για τις επικουρικές.

Οι συνέπειες του νόμου της τωρινής κυβέρνησης ήρθαν να αθροιστούν πάνω σε προγενέστερες αντιασφαλιστικές ανατροπές, 
αλλά και στις 11 μειώσεις των συντάξεων και 
των 2 επιπλέον που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015.

Μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να θεωρεί πως οι προηγούμενοι νόμοι "υποθήκευσαν το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης", δεν μπορεί όμως να ξεγελάσει και να βγει εκτός κάδρου από τη νέα σφαγή στο Ασφαλιστικό, αφού προχωρά ένα βήμα παραπέρα τις ανατροπές, υλοποιεί ότι δεν μπόρεσαν να τελειώσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους συλλόγους των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των γυναικών, των συνταξιούχων, τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, 
να δυναμώσουμε την κοινή αγωνιστική δράση και το συντονισμό για να εμποδίσουμε τις νέες επώδυνες ανατροπές, να διεκδικήσουμε την αναπλήρωση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Διεκδικούμε:
Αποκατάσταση των κύριων και επικουρικών συντάξεων στο ύψος που ήταν το 2009. 
Επαναφορά 13ης και 14ης κύριας και επικουρικής σύνταξης. 
Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων και των τριών μνημονίων, που μειώνουν συντάξεις και παροχές.
Άμεση αποκατάσταση των απωλειών από τις περικοπές επιδομάτων και συντάξεων σε ειδικές ομάδες, όπως αναπηρίας, χηρείας.
Κατάργηση της απαράδεκτης μείωσης της κατώτερης σύνταξης από τα 486 ευρώ στα 392 ευρώ. 
Κατώτερη κύρια σύνταξη 600 ευρώ, δηλαδή στο 80% της ΕΓΣΣΕ των 751 ευρώ.
Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.
Να πληρώσουν το κράτος και η μεγαλοεργοδοσία για τα ελλείμματα στα Ταμεία. 
Κάλυψη, με κρατική χρηματοδότηση, του συνόλου των απωλειών των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, και των απωλειών από το κούρεμα (PSI), με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας.

Πλήρης ανάληψη της ευθύνης από το κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο. 
Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών. Άμεση κατάργηση της εισφοράς των εργαζομένων, αγροτών, αυταπασχολούμενων στον κλάδο Υγείας.

Άμεση απόσυρση των αποθεματικών των Ταμείων από κάθε λογής "τζόγο". Κατάργηση κάθε διάταξης για μεταφορά ή τζογάρισμα των αποθεματικών σε μετοχές και άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, για τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους να μη ξεπερνούν τα 60 χρόνια για τους άνδρες και τα 55 για τις γυναίκες, τα 55 και τα 50 αντίστοιχα για τους εργαζόμενους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα».

2017: Ωραία χρονιά για εξέγερση !!

«Καλή χρονιά», είπες;

,,,«Καλή χρονιά» σημαίνει φως από τη φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά κάθαρσης και αναγέννησης! 
Που πάει να πει: Φως – ανάτασης από το βούρκο. 
Φως – αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά. 
Φως – ανυπακοής, απειθαρχίας και αντίστασης στην μαυρίλα. 
Φως – αντεπίθεσης και ξεκίνημα για το χτίσιμο εκείνου του λαϊκού ξέφωτου που θα σαρώσει την αιθαλομίχλη του ψεύδους, της απάτης, της βαρβαρότητας.

Τέτοιο φως, τέτοια χρονιά χρειαζόμαστε το 2017. 
Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. 
Και δεν θα τη φέρει κανείς άλλος έξω από εμάς και τα παιδιά μας. 
Ας τη φέρουμε. 
Για μας και για τα παιδιά μας,,,




«Καλή χρονιά». Μια ευχή, μια φράση που ακούγεται και φέτος εκατομμύρια φορές. Αλλά όλοι το ξέρουμε. Λίγοι, πια, την εννοούν. Ελάχιστοι την πιστεύουν. Ποτέ άλλοτε τόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν έβαλαν τόσες φορές στο στόμα τους μια φράση που δεν την πιστεύουν. 
Παλιά ήταν η ελπίδα που σε έκανε να μοιράζεσαι την ευχή με τους άλλους. Τώρα είναι η προσπάθεια μέσω της ευχής να βρεις την ελπίδα. 
Να υποδυθείς πως πιστεύεις ότι κάπου – δεν μπορεί – θα υπάρχει…

Οι ταγοί μας – πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε – σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν: Σκότωσαν την ελπίδα. 

Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με την πιο καταθλιπτική εκδοχή της «Πανούκλας» του Καμύ.
 Το χειρότερο – έγραφε – δεν είναι η Πανούκλα. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την Πανούκλα. 
Το χειρότερο δεν είναι η δυστυχία, η απελπισία. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την απελπισία…

Φυσικά, μέσα στην καταχνιά, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, οι δορυφόροι και οι παραποταμίσιοι τους, παρά τις έγνοιες τους το τήρησαν το έθιμο. 
Στις ευχές τους για το νέο έτος μας το υποσχέθηκαν όλοι μαζί: Το 2017 θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ…

Σαράντα χρόνια τώρα– επιτρέψτε τον προσωπικό τόνο – από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι κι έναν καλό κύριο – όχι πάντα τον ίδιο – να βγαίνει κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς και να μου λέει ότι με το νέο χρόνο θα έρθει και το φως. 
Να μου εύχεται «καλή χρονιά». Να με διαβεβαιώνει ότι υπάρχει φως. Και ότι αν είμαι καλός, υπάκουος και ήσυχος τότε θα το δω κι εγώ.

Εγώ, εν τω μεταξύ, παραμένω στο τούνελ. 
Γεννήθηκα στο τούνελ, μεγάλωσα στο τούνελ και γερνάω μέσα στο τούνελ. Κι ο πατέρας μου το ίδιο. Και εκεί που παραλίγο να το συνηθίσω το τούνελ τους μαζί με τους εργολάβους τους και διόδια τα μεγάλα τους, τώρα βλέπω και το γιό μου να τον έχουνε αλυσοδέσει μέσα στο τούνελ. 
Και τα άλλα παιδιά. Που και σ’ αυτά, τα ίδια τους λένε. 
Που πάνε κι αυτά να τα παραμυθιάσουν. Να τα ευνουχίσουν. Με τα ίδια λόγια. Με τις ίδιες ψευτιές.

Τότε, ακριβώς, πάνω στο άκουσμα των ευχών τους για «καλή χρονιά», έτσι όπως ποζάρουν σαν «μάγοι» που θα μου φέρουν την «καλή χρονιά», μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. 
Χτυπούν οι φλέβες μέσα μου. Ξέρω τι θέλουν. 
 Θέλουν μαζί με εμένα να θάψουν και το γιό μου – και τα άλλα παιδιά – μέσα στο τούνελ τους.
Ξέρω το κρύβει η ευχή τους: Η «καλή χρονιά» τους είναι η αρχή μιας νέας λεηλασίας που θα κρατήσει 99 χρόνια! Όσο και η αιώνια αθλιότητα που εκπροσωπούν.

Συνεπώς; Ματαιοπονούμε; 
Ειδικά εμείς, οι φορείς του «άλλου κόσμου», οι οργανωτές ενός νέου αύριο, τι κάνουμε; 
Σήμερα, τώρα, τι κάνουμε; 
Παίζουμε κι εμείς το παιχνίδι του «σκάσε και κολύμπα»; 
Πετάμε και λίγη άχνη από κανά τσιτάτο του Λένιν για να μας αντέχει ο καθρέφτης μας; 
Και;

Όχι! Ακόμα κι αν η Κίρκη βασιλεύει, ακόμα κι αν από παντού ξεφυτρώνουν οι «ρινόκεροι» του Ιονέσκο, υπάρχουν και οι όρθιοι. 
Είναι εκεί, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στους δρόμους. 
Αυτοί που δίνουν το χέρι για να σηκώσουν και τους άλλους, που απεργούν για να έχουν δουλειά οι υπόλοιποι, 
που λιώνουν στις πορείες για να μείνουν ανοιχτά τα περάσματα. 

Λοιπόν, να το πούμε και στους «φίλους» για να το ξέρουν κι αυτοί, αλλά για να το θυμηθούμε κι εμείς: 
Δεν πετάμε στα σύννεφα, ξέρουμε ότι πίσω από το «καλή χρονιά» εκείνο που βασιλεύει είναι το «βόηθα Παναγιά». 
Αλλά η Παναγιά δεν θα βοηθήσει. 

Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι καλή η χρονιά που έρχεται; Υπάρχει! Ένας είναι ο τρόπος. Και μοναδικός: Να γίνει το 2017 η χρονιά που θα τους πάρει ο διάολος.

Κι όποιος νομίζει ότι όντως ματαιοπονούμε, τον καλούμε στην παρέα του Ρίτσου: «Ωστόσο – ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να / αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…).»

Η γενιά μας, η εποχή μας, ζει την δική της «εφταετία». 
Που σημαίνει ότι το σκοτάδι των «σωτήρων», του συστήματός τους, της απρέπειάς τους παράγινε. 
Κι όσο το σκοτάδι τους γίνεται έρεβος, τόσο περισσότερο εμείς έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή την αλήθεια: Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει! Και θα ξημερώσει! 
Παρά και ενάντιά τους.

Θα ξημερώσει γιατί έχουμε χρέος να ξημερώσει. 
Έχουμε χρέος να απαντήσουμε στη νέα «εφταετία» τους με τον τρόπο που πέφτουν οι «εφταετίες»: Με την εξέγερση! 
Την εξέγερση που θα κάνει τους αγανακτισμένους από αποκαρδιωμένους και παραιτημένους να σηκωθούν στο μπόι των οργανωμένων και των αποφασισμένων!

2017: Ωραία χρονιά για εξέγερση! 
Ναι, αυτή θα ήταν μια πραγματικά «καλή χρονιά» αν στα 100 χρόνια από το νικηφόρο μειδίαμα του Ιλιτς, δίναμε το χώρο που αξίζει στο φως που βλέπω στα μάτια του γιού μου και των άλλων παιδιών. 
Αυτό το φως είναι που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Τα μάτια τους λάμπουν! Τα μάτια τους πετάνε σπίθες! Βγάζουν φωτιές!

«Καλή χρονιά» σημαίνει φως από τη φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά κάθαρσης και αναγέννησης! 
Που πάει να πει: Φως – ανάτασης από το βούρκο. 
Φως – αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά. 
Φως – ανυπακοής, απειθαρχίας και αντίστασης στην μαυρίλα. 
Φως – αντεπίθεσης και ξεκίνημα για το χτίσιμο εκείνου του λαϊκού ξέφωτου που θα σαρώσει την αιθαλομίχλη του ψεύδους, της απάτης, της βαρβαρότητας.

Τέτοιο φως, τέτοια χρονιά χρειαζόμαστε το 2017. 
Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. 
Και δεν θα τη φέρει κανείς άλλος έξω από εμάς και τα παιδιά μας. 
Ας τη φέρουμε. 
Για μας και για τα παιδιά μας.

Καλή χρονιά! Ας το πιστέψουμε. Είναι – τελικά – στο χέρι μας.

Έτσι σκούρα φάνταζαν τα πράγματα και τον Ιανουάριο του 1917:


Το 2017 δεν είναι 1917. Αλλά…








«Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν
σαστισμένους λαγούς».*


Εκατό χρόνια
Της επιστήμης, των τεχνών, των κοινωνικών αγώνων, της επανάστασης, 
αλλά και της γέννησης του φασισμού, 
των πολέμων, των γενοκτονιών.

Ο αιώνας της Οχτωβριανής Επανάστασης, της ΕΣΣΔ, των Λαϊκών Δημοκρατιών. Της ψήφου των γυναικών.
 Του Ισπανικού Εμφύλιου και του Λόρκα. Του Μπεζαντάκου. 
Του εξευτελισμού των Γάλλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στο Βιετνάμ. Της Σοσιαλιστικής Κούβας, του Κάστρο και του Τσε.

Του Συμφώνου του Μονάχου. Του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ. 
Του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, του απαράμιλλου ηρωισμού στο Στάλινγκραντ, στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα. Των εκατομμυρίων νεκρών. 
Της ήττας του φασισμού. 
Των εγκλημάτων πολέμου. Της Δρέσδης, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ. 
Του Ολοκαυτώματος. Των Άουσβιτς, Νταχάου, Μπέργκεν-Μπέλζεν, Μπούχενβαλντ. Της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Ο αιώνας του Λένιν και του Στάλιν, του Δημητρώφ, της Ρόζας και του Καρλ Λίμπκνεχτ. 
Του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη. Του Χαρίλαου. Της λεβεντιάς της Μπέλλου.

Του Αϊνστάιν αλλά και του Αϊζενστάιν. Του Τσάπλιν. Του Οσίμα και του Κουστουρίτσα. Του Πικάσο, του Νερούδα και του Μάρκες. Του Γκόρκι, του Μαγιακόφσκι, του Σοστακόβιτς, του Προκόφιεφ, αλλά και του Γκαρμπάρεκ και του Γκλας. Του Λούις Άρμστρονγκ. Του Στάινμπεκ, του Λόντον, του Χέμινγουεϊ, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Άρθουρ Μίλερ, του Μέιλερ, του Γκορ Βιντάλ. Του Ρίτσου και του Ελύτη. Του Μίκη. Του Ελυάρ και του Εμπειρίκου. Του Αραγκόν. Του Μπρεχτ και του Έκεχαρτ Σαλ.

Του Διαστήματος, της Λάικα και του Γκαγκάριν. Της Βαλεντίνα Τερέσκοβα. Του Μιρ.

Ο αιώνας που δάκρυσε ο Μίσα. 
Η πόλη μέσα σε ξένη χώρα, το Τείχος και ο αλαλαγμός των ανόητων.
 Ο αιώνας της πλύσης εγκεφάλου. 
Η πτώση του Σοσιαλισμού και η διάλυση της ΕΣΣΔ. Το πισωγύρισμα. Η καπιταλιστική λαίλαπα. Οι άνεργοι, οι υποσιτισμένοι, οι ξοφλημένοι.
 Η αναπόληση. Η νοσταλγία.

Ένας αιώνας προόδου, ελπίδων, επαναστάσεων, πραγμάτωσης ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και παλινωδιών και πισωγυρισμάτων. 
Ο μακρόσυρτος ρόγχος του καπιταλισμού.

Η γενιά αυτών που δεν φανταζόταν τον κόσμο χωρίς Σοβιετική Ένωση και η γενιά αυτών που αγνοεί τον κόσμο με Σοβιετική Ένωση.

Έτσι σκούρα φάνταζαν τα πράγματα και τον Ιανουάριο του 1917. Σ’ εννιά μήνες, όμως, ξημέρωσε ο Οχτώβρης!
* Μιχάλης Γκανάς