Το Άουσβιτς το σήκωσαν σα σκήνωμα μια νύχτα χλιαρή και το κατέβασαν στην Ελλάδα:

Μ. Λουντέμη: «Άουσβιτς»

Στις 27 Γενάρη 1945 οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού (60ή Στρατιά του 1ου Ουκρανικού Μετώπου) απελευθερώνουν τους 7.000 περίπου εναπομείναντες κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Με αφορμή αυτή την επέτειο δημοσιεύουμε το ποίημα του Μενέλαου Λουντέμη «Άουσβιτς», όχι όμως στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα, όπως δημοσιεύτηκε στα ποιητικά του. 

Αλλά όπως πρωτογράφτηκε τον Αύγουστο του 1947 και δημοσιεύτηκε στις 8 Σεπτέμβρη 1947 στην εφημερίδα «Ρίζος της Δευτέρας». 

Είναι περίοδος που ξαναγεμίζουν οι τόποι εξορίας στα ελληνικά ξερονήσια και η σύνδεση στο ποίημα είναι προφανής. 

Στα ποιητικά του που κυκλοφόρησαν από το «Δωρικό» και αργότερα από τα «Ελληνικά Γράμματα» το ποίημα διαφοροποιείται πάρα πολύ, προσπαθώντας να το κάνει επίκαιρο με βάση τα δεδομένα της εποχής, στηλιτεύει την αμερικανοκρατία (παραθέτουμε κι αυτή την εκδοχή).

Έγραψε ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Άουσβιτς

Ναι. Έτσι το λέγανε κάποτε. Τώρα είναι ένα τεφρό χωνευτήρι.

Κι ένα δάπεδο που γκρεμίστηκε παρασέρνοντας στον Άδη τις ζωές του.

Τώρα εκεί λιώνει πεσμένη η ζωή ανάμεσα σε φρύγανα, στάχτη και σποδό

Τώρα «Άουσβιτς» λένε κάτι στήθια και κάτι έρημες μητρικές αγκαλιές…

Κάτι αραχνιασμένα δώματα και κάτι μάτια που βράδιασαν νωρίς…

Ναι. Έτσι το λέγανε κάποτε. Τώρα είναι μια νεκρόπολη που πήρε τη λαλιά της κι έφυγε.

Έφυγε αφήνοντας πίσω της έναν χειμωνιάτικο οδυρμό.

Το βράδυ κατεβαίνει ο Αίολος και παίζει στα κρανία τον αυλό του.

Κατεβαίνουν τ΄ άστρα και φωσφορίζουν μέσα στους άδειους φεγγίτες των ματιών.

Κατεβαίνουν οι νυχτερίδες και κωπηλατούνε έντρομες στα σκότη.

«Άουσβιτς» το λέγανε. Τρία χρόνια το λέγανε έτσι. Τώρα είναι χωράφι.

Ενα απέραντο βοσκοτόπι για τους γύπες που κρώζουνε νυχτοήμερα νηστικοί.

Άχρηστο υλικό, σκεύη ανάκατα από συντρίμμια λευκάζουνε στη χλόη

Κόμες ξέπλεκες κυνηγιούνται έξαλλες στους θάμνους

Κόμες που γέρασαν κλαίοντας πάνου απ’ τα λείψανά τους.

Βρέθηκαν ακόμη εκεί κοκάλινα χεράκια παιδικά – ολάνυχτες πεντάφυλλες μαργαρίτες.

Και παπουτσάκια… πλήθος παπουτσάκια από απίθανα μικρά πόδια που ψάχνουν να βρουν το ταίρι τους.

Ναι. Έτσι το λέγανε κάποτε. Οι άνθρωποι ανατρίχιασαν και ξέχασαν.

Μα φέτος η Άνοιξη ήρθε κι απόθεσε εκεί τους σπόρους της

Μυριάδες παπαρούνες κι αγριολούλουδα πλουμιστά στόλισαν την έκταση

(γάργαρα γελάκια και σκιρτήματα παιδικά ακομπούνε στις ρίζες τους…)

Είναι γι’ αυτό που η Άνοιξη είναι φέτος συλλογισμένη

Είναι γι’ αυτό που οι πεταλούδες βάψανε μαύρα τα βελούδα τους.

Γιατί εκεί κάτου πλάι-πλάι στις ρίζες κοιμάται σαν απέραντο παράπονο

το βλέμμα του μικρού παιδιού…

«Άουσβιτς». 

Έτσι το λέγανε κάποτε. Τίποτε άλλο. Τώρα έφυγε.

Πήρε μια νύχτα τους σκελετούς του και κατέβηκε στη Μεσόγειο

Εδώ, στο ακρωτήρι μας, που κλαίνε τα χώματά του ατάιστα απ’ ανθρώπους

Έφυγε μια νύχτα μπρος απ΄ τα αδιάφορα μάτια των φυλάκων

που έπαιζαν κρίκετ κι έφτυναν σαξονικές βρισιές.

Έφτυναν και εκπαιδεύουνταν στην υψηλή Τέχνη του Κράμερ και της Ιλζέ Βέσνε

Και προχτές πήραν το δίπλωμά τους και κατέβηκαν με τ’ αεροπλάνα τους εδώ,

και ξωπίσω τους ένα κοπάδι από κοράκια που εκπατρίστηκαν

(γιατί είχε καιρό να βρέξει αίμα στο Άουσβιτς…).

Έτσι το ΄λεγαν κάποτε. Τώρα η Λορελάι φυτεύει στο χώμα του πατάτες,

γιατί Άουσβιτς δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει εκεί.

Το Άουσβιτς το σήκωσαν σα σκήνωμα μια νύχτα χλιαρή

και το κατέβασαν στην Ελλάδα

Άουσβιτς! Φτωχή, πεσμένη Μεγαλειότητα… Τώρα κλάψε

Τώρα τη δόξα σου τη σκέπασαν οι ψηλές φωτιές που ανεβαίνουν απ’ την Ελλάδα!

Γιούρα, Μακρόνησο, Ψυττάλεια, Ικαρία – ω δόξα!

Κι ο Ράιχ, ουαί! – νενικήκαμεν σε!

Αθήνα – Αύγουστος 47

***

Το ποίημα όπως δημοσιεύτηκε στη συλλογή «Το σπαθί και το φιλί» (εκδόσεις «Δωρικός» 1977)

«Άουσβιτς»

Έτσι το ΄λεγαν κάποτε. Κι ήταν

μια φάμπρικα παραγωγής στάχτης

με πρώτη ύλη τον άνθρωπο.

Σήμερα είναι ένα πελώριο χωνευτήρι.

Ένα δάπεδο που βούλιαξε στη γη

παρασέρνοντας στον Άδη τους σταυρούς του.

Τώρα εκεί λιώνει η ζωή

μεταστοιχειωμένη σε χλόη!

Και δεν απόμεινε απ΄ όλα τίποτα

παρά μια περιπλανώμενη ανάμνηση

που κούρνιασε μες στ΄ άδεια στήθια

και στ΄ αραχνιασμένα κρανία των νεκρών.

Έτσι το λέγανε κάποτε. Άουσβιτς!

Τώρα είναι μια απέραντη νεκρόπολη

που πήρε τη μιλιά της κι έφυγε. Έφυγε…

Αφήνοντας πίσω της έναν χειμωνιάτικο οδυρμό.

Κι όταν πέφτει το βράδυ

ο Πάνας παίζει τον αυλό του

στα διάτρητα κόκαλα.

Και τ΄ άστρα φωσφορίζουν λυπητερά

στους φεγγίτες των άδειων ματιών.

Μόνο οι νυχτερίδες ξυπνούν νωρίς

και κωπηλατούνε τρομαγμένες μες στα σκότη.

Έτσι το λέγανε κάποτε.

Τρία χρόνια το λέγανε έτσι.

Τώρα δεν είναι πια

παρά ένα εφιαλτικό χωράφι

όπου γύπες κρώζουνε νηστικοί.

Και κόμες ξέπλεκες τρέχουνε στους θάμνους

κλαίοντας τον εαυτό τους.

Όπου χεράκια παιδικά

λευκάζουνε σα μαργαρίτες. Και παπουτσάκια,

-απίθανα μικρά παπουτσάκια-

ψάχνουνε να βρούνε τα ποδάρια τους.

Έτσι το ΄λέγαν κάποτε.

Μα οι άνθρωποι βάλθηκαν να το ξεχάσουν.

Και κάλεσαν την Άνοιξη να ΄ρθεί,

ν΄ αποθέσει εκεί τους σπόρους της

και να καλέσει τα πουλιά της

και να σπείρει τις πεταλούδες της

και τα γάργαρα γελάκια των παιδιών.

Όμως… Η Άνοιξη…

Κατέβηκεν εφέτος λυπημένη

κι οι πεταλούδες βάψαμε μαύρα τα φτερά τους.

Γιατί εκεί… πλάι-πλάι με τις ρίζες

κείται –σαν απέραντο παράπονο-

το βλέμμα του μικρού παιδιού.

Έτσι το λέγανε κάποτε. Τώρα έφυγε.

Πήρε μια νύχτα τους σκελετούς του

κι έφυγε μπρος απ΄ τα μάτια των σκοπών

που ΄παιζαν κρίκετ κι έφτυναν εγγλέζικες βρισιές.

Και μαζί τους…

Έφυγε κι ένα σμήνος από κοράκια

που οδύρουνταν χρόνια νηστικά.

Γιατί είχε καιρό να βρέξει αίμα στο Άουσβιτς.

Έτσι το ΄λεγαν κάποτε.

Τώρα η Λορελάι,

φυτεύει στο χώμα του πατάτες,

γιατί Άουσβιτς δεν υπάρχει πια.

Γιατί το Άουσβιτς το σήκωσαν μια νύχτα χλιαρή

το φορτώσαν σε βαριά αεροπλάνα

και το μοίρασαν σ΄ Ασία κι Αφρική

(και σε λιγάκι Αλαμπάμα). Εκεί…

Που καίνε πάλι οι υπαίθριες ψησταριές

(Ζώα ανάκατα με σπίτια και γυναίκες).

Ανακατωμένος –όλα- ο ερχόμενος,

χωρίς τη λεπτή επιστήμη των «Φον».

Γιατί τώρα διευθύνουν οι «Μακ»,

κάτι χοντρομπαλάδες απ΄ το Νότο,

που καίνε και σφάζουνε με ουρλιαχτά.

Ανίκανοι να σου ψήσουν έναν καθηγητή

με λίγην υπόκρουση Μπετόβεν.

Εκεί όλα γίνονται τώρα άχαρα

σκότωμα μόνο για το σκότωμα

(η Τέχνη για την Τέχνη…)

Την ανεβάσανε, φτωχό μου Άουσβιτς,

την ανεβάσανε τη γκάμα του φονικού.

Ποσότητα… ποσότητα… ποσότητα…

Ναι, φτωχό μου Άουσβιτς.

Και να γιατί νικηθήκαμε.

.............

Οι εμφάσεις στο κείμενο 

του Viva La Revolucion

*****************************

Για το Σήμερα:

"Εμείς"

Ποιος θα φωτίσει όλο τούτο το σκοτάδι,
τη νύχτα που ’πεσε απάνω στις ζωές μας;
Πριν να σιγήσει κι η ελπίδα στις φωλιές μας,
ποιος θ’ ανατείλει απ’ τους κραδασμούς του κόσμου;

Ποιος θα διασχίσει όλο αυτόν τον παγετώνα,
τα βήματά μας που ’χει δέσει μ’ αλυσίδες;
Πριν να νεκρώσει απ’ του ψύχους τις αγκίδες,
ποιος την καρδιά μας σαν φωτιά θα την ανάψει;

Ποιος θα αντέξει όλη αυτή την ανηφόρα
που την ανάσα μας την κόβει σαν μαχαίρι;
Πριν πάψει η δύναμη να σφίγγουμε το χέρι,
ποιος στ’ ανηφόρι όρθιους θα μας κρατήσει;

Εμείς. Θα γίνουμε φωτιά μέσα στον πάγο.
Λαός, θα γίνουμε το φως μέσα στη νύχτα.
Εμείς. Θα σπάσουμε του ανήφορου το αδράχτι
που γνέθει κάματο, υποταγή και ήττα.

Εμείς. 

Κρατώντας πάλι κόκκινες σημαίες,
λαός που τον δικό του δρόμο θα ανοίξει.
Εμείς. Με ανάσα των νεκρών μας τους αγώνες,
στις φλέβες το αίμα κι η οργή τους να κυλήσει.

Είχαν και Έχουν στόχο το Μυαλό των Παιδιών μας:

Να μην επιτρέψουμε να καλλιεργηθούν στους μαθητές αντιδραστικές και επικίνδυνες αντιλήψεις

Να συμβάλουν στην αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, να εμποδίσουν να καλλιεργηθούν στους μαθητές αντιδραστικές και επικίνδυνες αντιλήψεις και να μην αφήσουν να γίνουν τα σχολεία βορά των διαφόρων ΜΚΟ και διαφόρων αντιδραστικών και σκοταδιστικών φορέων, καλούν τους εκπαιδευτικούς οι εκλεγμένοι της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, με τοποθέτησή τους σχετικά με τη Θεματική Εβδομάδα στα Γυμνάσια.

Σημειώνεται, ότι το υπουργείο Παιδείας έστειλε πρόσφατα, σε όλα τα Γυμνάσια της χώρας, εγκύκλιο για τη Θεματική Εβδομάδα που πρέπει να υλοποιήσουν με θέματα «Διατροφή και ποιότητα ζωής», «Πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων» και «Έμφυλες ταυτότητες».

Οι εκπρόσωποι της παράταξης που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, απαιτούν από το υπουργείο την προαιρετική εφαρμογή της εγκυκλίου και από τις ΟΛΜΕ και ΕΛΜΕ να καλύψουν συνδικαλιστικά τους εκπαιδευτικούς και τους Συλλόγους Διδασκόντων, που δεν θα υλοποιήσουν ή θα χειριστούν διαφορετικά τις κατευθύνσεις της.

Ολόκληρη η τοποθέτηση των εκλεγμένων της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» στο ΔΣ της ΟΛΜΕ.

«Το υπουργείο Παιδείας, έστειλε πρόσφατα σε όλα τα Γυμνάσια της χώρας, εγκύκλιο σχετικά με το σχεδιασμό, την οργάνωση και την υλοποίηση δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων στα πλαίσια του θεσμού της "Θεματικής Εβδομάδας" με τίτλο "Σώμα και ταυτότητα" στις ενότητες α) διατροφή και ποιότητα ζωής, β) πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων, γ) έμφυλες ταυτότητες.

Με βάση την εγκύκλιο επισημαίνουμε τα εξής ζητήματα:

1. Οι προθέσεις του υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης δεν είναι αθώες. Έχουμε πια αρκετή πείρα για το πώς επιδιώκεται να αξιοποιηθούν τέτοιες δραστηριότητες. Το υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι με αυτό τον τρόπο ενισχύεται η εκπαιδευτική διαδικασία. Αναρωτιόμαστε αλήθεια πώς ενισχύεται η εκπαιδευτική διαδικασία όταν: οι συγκεκριμένες δραστηριότητες προωθούνται στα μέσα της σχολικής χρονιάς, με γνωστή την κατάσταση των σχολείων (κενά, ελλείψεις σε υποδομές, χρηματοδότηση κ.τ.λ.), ένας μεγάλος αριθμός συναδέλφων αναγκάζεται να συμπληρώνει ωράριο σε 2-3 ή 4 σχολεία και ο φόρτος από τις Β' και Γ' αναθέσεις είναι πολύ μεγάλος; Την ίδια στιγμή που περικόπτονται ώρες από τον κύριο κορμό των μαθημάτων στο Γυμνάσιο (π.χ. Φιλολογικά, Βιολογία, Οικιακή Οικονομία), την ίδια στιγμή που κόπηκαν οι 2 ώρες του Project για κάθε τάξη του Γυμνασίου, έρχονται σήμερα να στριμώξουν μέσα σε μια εβδομάδα, μια σειρά θέματα που θα μπορούσαν να προσεγγίζονται μέσα στην τάξη, μέσα στο μάθημα, καθ' όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Και όλα αυτά, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι κάθε σχολείο στα πλαίσια του προγραμματισμού που κάνει κάθε Σεπτέμβρη μπορεί, με συλλογικό τρόπο, να αποφασίσει ποια θέματα και με ποιο τρόπο θα ανοίξει, τι εκδηλώσεις θα κάνει, τις διδακτικές επισκέψεις θα πραγματοποιήσει κ.τ.λ. Τι σκοπούς έχει λοιπόν η κυβέρνηση και το υπουργείο λοιπόν μέσα από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα;
2. Ο τίτλος της θεματικής εβδομάδας και η θεματολογία που θέτει το υπουργείο σχετίζονται με ζητήματα διαμόρφωσης συνείδησης και στάσης ζωής των μαθητών. Η επιλογή των θεμάτων δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια συνειδητή προσπάθεια που κάνει η κυρίαρχη τάξη και το κράτος της να παρέμβει με συστηματικό τρόπο στο μυαλό και τη ψυχή της νέας γενιάς. Μέσα από τα θέματα που έχουν επιλεγεί προσπαθούν να πείσουν μαθητές γονείς και εκπαιδευτικούς ότι το άτομο είναι δήθεν ελεύθερο να υιοθετεί στάσεις και συμπεριφορές, ότι έχει ο καθένας τη δικιά του ατομική ευθύνη στα ζητήματα ταυτότητας, ναρκωτικών, διατροφής, διαπαιδαγώγησης, συσκοτίζοντας όλους τους κοινωνικούς παράγοντες και αιτίες, οι οποίες μέσα σε μια ταξική κοινωνία διαμορφώνουν συνείδηση και στάση ζωής.
3. Τα ζητήματα που επιλέγονται φυσικά δεν είναι ασύνδετα με τα σοβαρά προβλήματα που εντοπίζονται μέσα και έξω από τα σχολεία. Τα τεράστια διατροφικά προβλήματα, την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων που εμφανίζονται μέσα στο σχολείο και σχετίζονται με το λεγόμενο "bullying", την ολοένα αυξανόμενη χρήση ναρκωτικών από τους νέους μαθητές. Όλα αυτά είναι υπαρκτά προβλήματα. Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να παρεμβαίνουν με επιστημονικό αλλά και συστηματικό τρόπο και να συμβάλουν στην ανάδειξη των αιτίων που τα προκαλούν αλλά και στην αντιμετώπισή τους.
4. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν έχουμε απλά υποκρισία, αλλά και προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας, όταν το υπουργείο και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (μέσα από το υποστηρικτικό υλικό) μιλάνε: για την προαγωγή της υγείας των μαθητών, τη σωστή διατροφή, την ώρα που ακόμα και σήμερα παραμένουν φαινόμενα υποσιτισμού και τα αντιλαϊκά μέτρα διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, την ώρα που η Γυμναστική και η Βιολογία έχουν εξοβελιστεί από το σχολικό πρόγραμμα, την ώρα που ο αθλητισμός κοστίζει και έχει μετατραπεί σε πανάκριβη ατομική υπόθεση της κάθε οικογένειας. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση αντί να υλοποιεί π.χ. το αίτημα του κλάδου για ένα γεύμα για όλα τα παιδιά με ευθύνη της πολιτείας, προωθεί πότε στο ένα σχολείο πότε στο άλλο, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τις ΜΚΟ του Λάτση και του Νιάρχου, όσων δηλαδή στηρίζουν (και κερδίζουν από) τα μέτρα σε βάρος του λαού και την αντιλαϊκή πολιτική. Είναι απορίας άξιο, ποιες κατευθύνσεις θα δώσει το υπουργείο στο θέμα "πρόληψη του εθισμού", όταν με χίλιους τρόπους, η κυβέρνηση τοποθετείται υπέρ της νομιμοποίησης των "μαλακών ναρκωτικών", ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά συμμετέχει σε "φιέστες για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών", καλλιεργώντας μία στάση φυγής και ναρκωκουλτούρας της νέας γενιάς που βιώνει καθημερινά τα αδιέξοδα και τη βαρβαρότητα του σάπιου, εκμεταλλευτικού συστήματος. Τι κατεύθυνση θα δώσει αλήθεια για το ζήτημα της ισοτιμίας των δύο φύλων όταν με την πολιτική και της σημερινής κυβέρνησης τσακίζεται η μητρότητα, αυξάνεται η ταξική εκμετάλλευσης των γυναικών, βαθαίνει η ανισοτιμία των δύο φύλων;
5. Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να πάρει θέση απέναντι σ' αυτή την αντιδραστική και αντιεπιστημονική ιδεολογία που προβάλλεται και μέσα από διάφορες ΜΚΟ, ποικιλώνυμων οικονομικών και άλλων συμφερόντων που θα αποκτήσουν βήμα και πεδίο δράσης στα πλαίσια της θεματικής βδομάδας.
6. Οι εκπαιδευτικοί ως παιδαγωγοί, οφείλουν να παρεμβαίνουν και να αναδεικνύουν τα ζητήματα που απασχολούν και προβληματίζουν τους νέους, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία με δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Είναι στοιχείο παραίτησης και βαθιά επικίνδυνη, η αντίληψη που λέει ότι ο εκπαιδευτικός δεν είναι ειδικός, δεν μπορεί να πάρει θέση απέναντι σ' αυτά ζητήματα. Η αντίληψη ότι ο ρόλος του πρέπει να περιορίζεται μόνο στο μάθημα του (π.χ. ο μαθηματικός να κάνει μόνο μαθηματικά κ.λ.π.) και όχι στο να συμβάλει στη διαμόρφωση αγωνιστικών νεανικών συνειδήσεων. Τεράστιες ευθύνες έχουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που υιοθετούν αυτές τις αντιλήψεις, που θεωρούν ότι το σχολείο είναι "ουδέτερη ζώνη" και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μένουν αμέτοχοι σ' αυτή αυτή τη διαδικασία και επί της ουσίας να στοιχίζονται μαζί με το αστικό κράτος και τις επιδιώξεις του.

Εναντιωνόμαστε στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και του υπουργείου. Η αντιπαράθεση με τις στοχεύσεις του υπουργείου αφορά πρώτα και κύρια το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων και όχι απλά το αν θα γίνουν ή όχι κάποιες δραστηριότητες, με τη μία ή άλλη μορφή.

Με βάση τα παραπάνω:

1. Είναι στο χέρι μας να συμβάλουμε στο μέτρο του δυνατού στην αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, να συζητήσουμε σε σωστή και επιστημονική βάση τα θέματα με τους μαθητές μας αλλά και με τους εργαζόμενους γονείς τους. Αξιοποιώντας φορείς του αγωνιστικού γυναικείου κινήματος, του κινήματος ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, επιστήμονες, ερασιτεχνικούς αθλητικούς συλλόγους κ.ά. Δεν δεσμευόμαστε από το "επίσημο" κατάλογο του ΙΕΠ.
2. Καλούμε τους συναδέλφους να μην επιτρέψουμε να καλλιεργηθούν στους μαθητές μας αντιδραστικές και επικίνδυνες αντιλήψεις που αναπαράγουν τη ναρκοκουλτούρα, την απάθεια, τον ανορθολογισμό, τον ατομισμό και την ανταγωνιστικότητα.
3. Καλούμε τους συναδέλφους, τους Συλλόγους Διδασκόντων να μην αφήσουν να γίνουν τα σχολεία, τα παιδιά μας βορά των διαφόρων ΜΚΟ και διαφόρων αντιδραστικών και σκοταδιστικών φορέων στα πλαίσια της Θεματικής Βδομάδας.
4. Απαιτούμε να οριστεί από το υπουργείο η προαιρετική εφαρμογή της εγκυκλίου για τη Θεματική Εβδομάδα. Στους μαθητές μας μιλάμε ως εκπαιδευτικοί - παιδαγωγοί με την ευθύνη και το ρόλο που έχουμε και όχι από πειθαναγκασμό.
5. Καλούμε την ΟΛΜΕ και τις ΕΛΜΕ να καλύψουν συνδικαλιστικά τους συνάδελφους και τους Συλλόγους Διδασκόντων, που δεν θα υλοποιήσουν ή θα αποφασίσουν να χειριστούν διαφορετικά από τις κατευθύνσεις της εγκυκλίου την οργάνωση των δραστηριοτήτων.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών εργάζεται καθημερινά μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες, με μεράκι και δημιουργική ανησυχία για τη μετάδοση της επιστημονικής αλήθειας, για την καλλιέργεια των ανθρωπιστικών αξιών, για την υπεράσπιση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, για τη διεκδίκηση μαζί με τους μαθητές ενός καλύτερου κόσμου. Αυτός είναι κατά τη γνώμη μας, ο πιο σημαντικός ρόλος του εκπαιδευτικού.»

ο Βρώμικος Ρόλος των Φασιστοειδών όπου Γής:

Giorgos Trihakis: 

26/1/17

Στην πρώτη φωτογραφία εφτά στρατιώτες Αλβανικής καταγωγής σχηματίζουν με τα χέρια τους τον αετό,το έμβλημα της Αλβανικής σημαίας. Αναμφισβήτητα αυτό αποτελεί σήμα κατατεθέν των Αλβανών εθνικιστών και σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει προβολή της σημαίας τους,ούτε δηλώνει αγάπη προς την πατρίδα.

Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε ένα ταξίαρχο του Ελληνικού στρατού,να κάνει κάτι παρεμφερές,με τη διαφορά ότι αυτός χαιρετάει ναζιστικά, και ενώ οι άλλοι είναι απλοί φαντάροι,που σε εννιά μήνες ολοκληρώνουν την θητεία τους,αυτός είναι ανώτερος αξιωματικός,ένα από τα κορυφαία μόνιμα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων. 

Ο στρατιωτικός που χαιρετά ναζιστικά είναι ο Δημήτριος Μούρτος, ταξίαρχος εν αποστρατεία, πρόεδρος του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, μέχρι τον θάνατό του το 2013. Ο Μούρτος υπήρξε ενεργός χρυσαυγίτης και η Χρυσή Αυγή τον αποχαιρέτησε με τα ακόλουθα λόγια: ''Ο Ταξίαρχος Μούρτος Δημήτριος τίμησε τη στολή του Ελληνα Αξιωματικού, όπως αρμόζει σε έναν γνήσιο Εθνικιστή. Παρέμεινε μέχρι τέλους πιστός στην ιδέα της Πατρίδας, της Φυλής, του Εθνικισμού. Πίστεψε αταλάντευτα το δόγμα ότι ορισμένα αγαθά είναι πολυτιμότερα από την υγεία, ακόμη και από τη ζωή. Και το ακολούθησε μέχρι τέλους. Πιστός στις αρχές της Χρυσής Αυγής αγωνίστηκε μέσα σε ένα καθεστώς εχθρικό για καθετί εθνικό''. Μετά την εκλογική επιτυχία της ναζιστικής οργάνωσης, ο Μούρτος είχε στείλει συγχαρητήριο μήνυμα στον Μιχαλολιάκο: ''Θεωρώ εμαυτόν ευτυχή διότι ζω μια Χρυσή Αυγή, για να ξεβρωμίσει ο τόπος.

Η ψυχή μου φτερουγίζει μαζί σας. Με τα ιερότερα αισθήματα για μια Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών!''

Η ομολογία ήταν ανατριχιαστική. Διότι η ''Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών'' στην οποία προσέβλεπε ο ταξίαρχος είναι η οργανωμένη μαζική δολοφονία των αντιπάλων του που σχεδίασε ο Χίτλερ το 1934.

Και οι δυο φωτογραφίες 

συνθέτουν την μια και αυτή εικόνα,όπου το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ένα. 

Όσο ο εθνικισμός αφήνεται από την πολιτεία στο απυρόβλητο,τα φαινόμενα αυτά θα διογκωθούν με απρόβλεπτες συνέπειες.

Και μη μου πείτε ότι ο Έλληνας ταξίαρχος χαιρετάει αρχαιοελληνικά,γιατί τότε οι επτά νεαροί στρατιώτες θα ισχυριστούν ότι,τραγουδούσαν το ''μια ωραία πεταλούδα'', έτσι για να περάσει η καταραμένη ώρα,που είναι ατέλειωτη στον στρατό.

Παραθέτω και μια τρίτη φωτογραφία,

όπου Έλληνες και Αλβανοί εθνικιστές σε αγαστή συνεργασία με επικεφαλής τον Παπά,δεν ενοχλούνται ο ένας από την σημαία του άλλου. 

Η έκφραση ''Αλβανικό γουρούνι'' δεν ισχύει εδώ για τους εν λόγω εθνικιστές.

απ' τα σχόλια:

Tsourakis Manolis ρε που παμε ρε που παμε

χρήστος χρήστου Παμε Αλβανία;

Giannis Eudokiou Την αλήθεια μην την φοβάσται!!! πόσες φορές μας έχουν δείξει βίντεο με τα καμώματα της εγκληματικής οργάνωσης;; να χαιρετάν Ναζιστικά και μαζί δίπλα τους φώτο του Χίτλερ, να καμαρώνουν υπερήφανα, για αυτά που κάνουν;; το μεγάλο πρόβλημα είναι τι κάνει οι δικαιοσύνη και πότε θα τους δικάσει;;; να πληρώσουν για αυτά που έχουν κάνει;; εγκλήματα-ξυλοδαρμούς-φάλαγγες-μαχαίρια-ξιφολόγχες κ.α. φονικά όργανα που έχουν αυτοί οι εγκληματίες;;. Άρα οι περισσότεροι είναι όργανα της τάξεως ασφαλείας και μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις, όπως εμφύλιο κ.α. κακά που κάναμε δεκαετίες να ξεχάσει ο λαός μας!!

Nikos Crowl Είναι πια 5 χρόνια απ τη διαρροή του UCK στους εδώ δικούς του, να ενταχθούν στη αδελφή ναζιστική ΧΑ. Τώρα που άρχιζαν ντυμένοι ή όχι να πρωτοστατούν στα πογκρόμ κι ιδίως στον Αγ. Παντελεήμονα. Η τρίτη φωτογραφία δεν είναι συνύπαρξη ναζιστών απο τις δυο χώρες, θα τους χαλούσε το παραμύθι, είναι χρυσαυγίτες που δείχνουν ''προσάρτηση'' της Αλβανίας .....http://vtube.ge/en/videos/play/UzMxR1RRWFJXaDQ



συνοριακός σταθμός Κακαβιάς 1/9/2013 » Vtube.Ge
VTUBE.GE|ΑΠΟ GEWEB - STUDIO

Giorgos Trihakis Πάντως αυτός αριστερά,μπροστά από τον Μπαμπαρούση,είναι Αλβανός,πρωτοπαλίκαρο του φασίστα βουλευτή,που παλιά τον είχε εργάτη στα χωράφια του.

Nikos Crowl Ναι φυσικά...

Η 'Ερη Ρίτσου για το Νόμπελ σε ΕΛΥΤΗ-ΡΙΤΣΟ:

Ερη Ριτσου μαζί με Ερη Ελευθερία Ριτσου.

24 Ιανουαρίου στις 9:24 μ.μ. · 

Ο ΕΛΥΤΗΣ, Ο ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ

Επειδή το βλέπω να γράφεται ξανά και ξανά πως το 1978 είχε προταθεί στον Ρίτσο και στον Ελύτη να μοιραστούν το Νόμπελ και αρνήθηκαν και οι δύο, έχω να πω πως σε ό,τι με αφορά δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε αυτό.

Κατ' αρχάς το Νόμπελ δόθηκε στον Ελύτη το 1978. 

Ο Ρίτσος πέθανε το 1990 και ο Ελύτης το 1996. 

Από το 1978 μέχρι το 1990 ή ακόμα και το 1996,

 γιατί ο έχων την πληροφορία δεν την κοινοποιούσε αλλά περίμενε να πεθάνουν και οι δύο ποιητές για να αναφέρει την "άρνησή" τους;

Για τον Ελύτη δεν ξέρω να πω, μπορεί να μιλήσει εάν θέλει η κυρία Ιουλίτα Ηλιοπούλου.

Θα πω όμως για τον Ρίτσο.

Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να του έγινε τέτοια πρόταση και να αρνήθηκε. 

Πρώτον γιατί εκτιμούσε τον Ελύτη ως ποιητή, και τόσο το τηλεφώνημα που έκανε στον Ελύτη όταν έγινε γνωστή η βράβευση, όσο η δήλωσή του: 

“Η απονομή του βραβείου Νόμπελ στον μεγάλο μας Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη δεν είναι μία τιμή προς τον Ελύτη, αλλά μία τιμή προς το ίδιο το Νόμπελ.” όταν ο ο Ελύτης πήρε το Νόμπελ, καθώς επίσης και η συμμετοχή του στις τιμητικές εκδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα (υπάρχει η γνωστή φωτογραφία με Ελύτη, Ρίτσο, Θεοδωράκη, Κατράκη), δείχνουν καθαρά την εκτίμησή του αυτή.

Δεύτερον γιατί ήταν άρχοντας και μια τέτοια άρνηση θα έδειχνε μικρότητα. Εδώ δεν είχε αντίρρηση να μοιραστεί το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1956 με τον Άρη Δικταίο και θα είχε αντίρρηση να μοιραστεί το Νόμπελ με τον Ελύτη!

Τρίτον γιατί ήταν εξαιρετικά περήφανος άνθρωπος, που δεν θα ανεχόταν να υπάρχει έστω και μια υπόνοια μικρότητας σε ό,τι αφορούσε τις ενέργειές του. 

Τέταρτον γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα μέλος της οικογένειάς μας, ούτε ένας φίλος του, ούτε ένας γνωστός του που να έχει ακούσει κάτι τέτοιο και θεωρώ πραγματικά απίθανο να του είχε γίνει μια τέτοια πρόταση, να την είχε αρνηθεί, και να μην το είχε κουβεντιάσει με τη μητέρα μου ή με μένα ή με τους στενούς του φίλους ή με τους εκδότες του. Μια τέτοια πληροφόρηση δεν είναι προσωπικό μυστικό που το παίρνεις στον τάφο μαζί σου, όταν μάλιστα έχει γίνει "επισήμως" η πρόταση και άρα είναι ευρέως γνωστή. Προφανώς όμως τέτοια πρόταση δεν έγινε και για τούτο δεν ήταν και "ευρέως γνωστή"