28 Δεκεμβρίου, 2017

Το Παιδί της Κοκκινιάς: Γιάννης Γιοκαρίνης !!

«Μια ζωή υπερασπιζόμουν τον κομμουνισμό. Στην Κοκκινιά μεγάλωσα, από εργάτη πατέρα και φτωχή οικογένεια»

Γ. Γιοκαρίνης: «Μια ζωή υπερασπιζόμουν τον κομμουνισμό»

Από την έντυπη έκδοση της κυπριακής εφημερίδας “Χαραυγή”, αντιγράφουμε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε σήμερα ο αγαπημένος τραγουδοποιός Γιάννης Γιοκαρίνης, στον Σπύρο Σωτηρίου:

Ο Γιάννης Γιοκαρίνης δεν δηλώνει απλά νοσταλγός του ροκ εν ρολ αλλά… ζει ροκ εν ρολ! Συναντήσαμε τον Γιάννη στη μουσική σκηνή Εξάντας στη Λευκωσία λίγο πριν τη συναυλία μαζί με τους Λάκη Παπαδόπουλο, Γιάννη Μηλιώκα και Νίκο Ζιώγαλα, και κάναμε μια “ροκ” συζήτηση για όλους και για όλα. Για τα πανηγύρια, τα δημοτικά τραγούδια, τα βλάχικα, τον Μπαχ, τους Led Zepellin, τον Καζαντζίδη, το ΙΚΑ, την Ευλαμπία.
 Εξηγεί γιατί δεν ήθελε να μπει στο δίσκο η Ευλαμπία και γιατί αυτή η επιτυχία των ’80s βοήθησε να ακουστούν και τα υπόλοιπα τραγούδια του. 
Μιλά για την παρουσία του στο The Voice, ξεκαθαρίζοντας ότι συμμετείχε επειδή του το ζήτησε ο Μιχάλης Σταβέντο, και εξηγεί τη διαφωνία του με τον τρόπο που γίνονται τα talent shows. 
Τονίζει τη σημασία που έχει για τον ίδιο η μουσική και μας μιλά για το οικοπεδάκι στη Σαλαμίνα, για το σοβαρό ατύχημα που είχε με τη μοτοσικλέτα και γιατί δεν θα ξανακαβαλήσει τη μηχανή. 
Εξηγεί γιατί δεν έκοψε ποτέ το μαλλί του, τονίζοντας ότι κουβαλάει τη “χιπίλα” από τη δεκαετία του ’80. Μιλά με περηφάνια για τον γιο του, λέει την άποψή του για τους πολιτικούς και αυτοπροσδιορίζεται κομμουνιστής από τα γεννοφάσκια του. 
Παιδί της Κοκκινιάς, δηλώνει πως όταν έχει ένα καρβέλι ψωμί, θα δώσει το μισό σε αυτόν που δεν έχει.
Γιάννη θεωρείς ότι είσαι ταυτισμένος με το ροκ μιας άλλης δεκαετίας; Τι είναι το ροκ για σένα;
Λίγο και πολύ με το ροκ δεν υπάρχει. Ούτε υπάρχει δεκαετία, ότι είναι αλλιώτικο σήμερα το ροκ από άλλη δεκαετία. Το ροκ είναι ένα, η μουσική είναι μία και όλα τ’ άλλα είναι είδη της μουσικής. Έγω είμαι ένας άνθρωπος που έχω σπουδάσει κλασική μουσική αλλά με κερδίσανε και οι Led Zepellin, οι Deep Purple και οι Steppenwolf και τόσα άλλα συγκροτήματα που μου “μιλήσανε”, όπως μου “μίλησε” κι ο Μπαχ κι ο Μότσαρντ, όπως μου “μίλησε” κι ο Στέλιος ο Καζαντζίδης. Τ’ αυτιά τα έχω ανοιχτά για να ακούω. Θυμάμαι πιτσιρικάς που είχα πρόβλημα, κόμπλεξ και έλεγα δημοτικά τραγούδια, βλάχικα… μεγάλη αξία. Όταν έπαιξα σε πανηγύρι ως μουσικός, οργανοπαίχτης, κατάλαβα τι αξία και τι σπουδή είναι να παίζεις σε πανηγύρι. Μην κοιτάς που τώρα τα λέμε συναυλίες, έχουμε γίνει μοντέρνοι. Σημασία έχει να έχουμε ανοιχτά τ’ αυτιά μας και να ακούμε όλα τα είδη της μουσικής. Η μουσική είναι μία. Παραμένεις όμως νοσταλγός του ροκ εν ρολ. Είμαι και θα είμαι πάντα νοσταλγός του ροκ εν ρολ και όχι μόνο. Το ροκ εν ρολ είναι η ζωή μου. Ζω ροκ εν ρολ. Αυτός είμαι.
Ροκ εν ρολ είναι και σήμερα αυτό που περιγράφεις στα τραγούδια σου; “Το βραδάκι παντελόνι κολλητό φοράω… το garelli μας κοιτάζω και θυμώνω, μια εφτάμισι yamaha ζαχαρώνω”.
Όχι, δεν είναι μόνο η εμφάνιση. Είναι και αυτό αλλά δεν πα’ να φοράς αλυσίδες… άμα έχεις κολοκύθια στο κεφάλι θα είσαι κολοκυθάς!
Τι είναι για σένα αυτή η κουλτούρα του ροκ εν ρολ; Τι εκπροσωπεί;
Εγώ το είδα από τους χίπις που μεγάλωσα και έβλεπα. Ούτε η υπερβολή του “sex, drugs and rock ’n’ roll” είναι ροκ εν ρολ. Αυτά είναι υπερβολές. Το ροκ πλέον είναι λαϊκή μουσική. Το έχει αγκαλιάσει πολύ ο κόσμος παγκόσμια.
Είναι και λίγο μόδα σήμερα;
Όχι, και αυτοί που το κάνουν για μόδα, φαίνονται. Άλλοι το κάνουν και για να κονομήσουν. Το έχω βιώσει αυτό, το έχω δει. Σημασία έχει να είναι αληθινό.
Το The Voice πώς προέκυψε;
Ο Μιχάλης Σταβέντο μού είπε να πάω να τον βοηθήσω. Για τον Μιχάλη πήγα όμως, όχι για το Voice.
Και μετά από αυτό; Ένιωσες ότι ξαναβγήκες στο προσκήνιο;
Όχι. Βοηθάει όμως. Σε βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι. Δεν κυνήγησα ποτέ μου το προσκήνιο. Δεν είμαι φιλόδοξος. Είμαι φίλος της τέχνης, όχι φίλος της δόξας. Μ’ αρέσει όταν περπατάω και με αναγνωρίζουν, είναι ωραίο. Γιατί δεν αναγνωρίζουν τον Γιάννη αλλά και το έργο του. Τους κόπους του Γιάννη και του κάθε Γιάννη που κουράζεται. 
Υπάρχει φαντάζομαι και μια αναγνώριση από τους πιο νέους. νεαροί που πιθανόν να μη σε γνώριζαν.
Και μεγάλοι άνθρωποι, που με είδαν ξανά και σημασία έχει ότι τους άρεσε αυτό που έκανα. Ήμουν ειλικρινής και δεν μάσησα τα λόγια μου για να υπερασπιστώ κάτι που θα έπρεπε. Δεν μ’ αρέσουν τα πρέπει.
Πώς σχολιάζεις όλο αυτό το πράγμα με τα talent shows;
Αυτά τα talent shows και τα φουρφουρίσματα γίνονται πιο πολύ για να κάνουν προβολή οι γνωστοί καλλιτέχνες. Πιο πολύ γίνεται για να κάνουν προβολή οι ίδιοι παρά για την προώθηση νέων ταλέντων. Πραγματικά έχω ακούσει πολύ καλές φωνές… Πού ’ν’ τες ρε αδελφέ;
Εννοείς και από αυτούς που είχες δουλέψει μαζί τους στο Voice;
Και πιο παλιά ακόμα. Αλλά και από αυτούς που γνώρισα εγώ. Σκέφτηκα και αποφάσισα μάλιστα να δώσω και τραγούδια σε κάποια παιδιά αλλά πώς; Ούτε ένα δίσκο δεν έχουν κάνει για αυτούς τους νέους καλλιτέχνες. Μόνο αυτά που θέλουν αυτοί. Κάνουν επιλογές. «Άντε να κάνουμε ένα δισκάκι σε αυτή την κοπελίτσα ή σ’ αυτό το παλικάρι επειδή πουλάει για τον Α ή Β λόγο». Πού ’ν’ τα αυτά τα παιδιά; Έχω ακούσει καταπληκτικές φωνές και έχω δει να λανσάρουν άλλα που δεν αξίζουν τόσο.
Γιατί γίνεται αυτό;
Διότι άλλα πράγματα βλέπουν ότι πουλάνε.
Είχες πει ένα τραγούδι, “Τα Αδέσποτα Παιδιά”, που λέει ο στίχος «είπα να γράψω ένα τραγούδι πληγωμένο». Συνήθως όμως τα τραγούδια σου δεν είναι λυπητερά.
Υπάρχουν κι άλλα πληγωμένα που δεν έχουν ακουστεί. Όπως υπάρχουν και κάποια άχρηστα τραγούδια που δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσω καν. Κάποια στιγμή τότε με τις εταιρείες που με πίεζαν να βγάζω δίσκους και τους έκανα το χατίρι, βγήκαν τραγούδια που δεν θα τα άφηνα να βγουν.
Τραγούδια που έκαναν και επιτυχία;
Όχι, το καλό τραγούδι θα κάνει επιτυχία. Κοίτα τώρα πόσα χρόνια έχουν περάσει. 30 χρόνια και βλέπεις ότι τα τραγούδια αυτά έχουν ακόμα λόγο ύπαρξης και θα έχουν. Ακόμα και η Ευλαμπία που δεν ήθελα να μπει στο δίσκο.
Γιατί δεν ήθελες την Ευλαμπία στο δίσκο;
Γιατί την έκανα για καλαμπούρι. Όταν πρωτοπαίχτηκε, τη μυριζόμουνα την επιτυχία, αλλά δεν παύει να είναι ένα τραγούδι που έγινε για καλαμπούρι. Της φαντασίας μου είναι όλα αυτά που λέω στο τραγούδι… εκτός από το ΙΚΑ που το έχω βιώσει πιτσιρικάς, και με τη μάνα μου και μετά μόνος μου. Πήγαινα και περίμενα στην ουρά. Και τώρα είμαι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ αλλά δεν πάω ποτέ να εξυπηρετηθώ γιατί δεν με εξυπηρετεί. Υπήρχαν οι εικόνες από την ουρά του ΙΚΑ.
Νιώθεις ότι η Ευλαμπία επισκίασε την υπόλοιπη δουλειά σου, τα υπόλοιπα τραγούδια;
Όχι. Το βλέπω αλλιώς. Ισχύει κι αυτό αλλά υπάρχει κι η άλλη πλευρά. Αν δεν ήταν η Ευλαμπία, δεν θα ήξεραν “Το Παιχνίδι της Έμπνευσης”. Ένα τραγούδι πολύ ήσυχο, πολύ βαθύ. Ή δεν θα ήξεραν το “Φάουλ” ή το “Νοσταλγός του ροκ εν ρολ”. Η Ευλαμπία βοήθησε να ακουστούν και τα άλλα. Είναι γεγονός όμως ότι τα είχε επισκιάσει όλα τα υπόλοιπα. Τα έσκισε όλα η Ευλαμπία!
Γέμιζαν τα καράβια για να πάει ο κόσμος να ακούσει την Ευλαμπία στις συναυλίες σου στα νησιά.
Έχουν γίνει πολλές ιστορίες με την Ευλαμπία. Μέχρι και φαντάροι μού είπανε ότι τους έκαναν καψόνι με αυτό το τραγούδι. Τους έβαζαν να τη χορεύουν την Ευλαμπία. Ένα τραγούδι, όταν πιάσει γερά τα μυαλά των ανθρώπων, δεν τ’ αφήνει εύκολα.
Σημαίνει κάτι η Ευλαμπία; Είναι αυτοβιογραφικό;
Όχι…
Δεν βρήκες δηλαδή καμιά Ευλαμπία μπροστά σου στην ουρά του ΙΚΑ;
Όχι, ήταν η φαντασία μου.
 Μιας και μιλάμε για το ΙΚΑ, πώς βλέπεις τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα;
Το ψάρι από την κεφαλή μυρίζει. Κανονικά οι πολιτικοί έπρεπε να μας υπηρετούν. Γι’ αυτό τους πληρώνουμε. Βλέπεις να μας προσφέρουν καμιά υπηρεσία; Εγώ δεν βλέπω τίποτα και στενοχωριέμαι.
Εσύ αυτοπροσδιορίζεσαι ιδεολογικά σε κάποιο πολιτικό χώρο;
Μια ζωή υπερασπιζόμουν τον κομμουνισμό. Στην Κοκκινιά μεγάλωσα, από εργάτη πατέρα και φτωχή οικογένεια. Όταν έχω ένα καρβέλι ψωμί, θα σου δώσω το μισό άμα δεν έχεις. Σήμερα νομίζω το έχουμε ανάγκη να κοιτάξουμε και να βοηθήσουμε τον άνθρωπο.
Τους καλλιτέχνες με ποιο τρόπο τους επηρεάζει η κρίση; Τυγχάνουν και αυτοί εκμετάλλευσης όπως τις υπόλοιπες ομάδες της κοινωνίας;
Υπάρχουν και τα υπέρ και τα κατά. Το κακό είναι ότι η δισκογραφία έχει πεθάνει. Για να κάνεις ένα δίσκο, είναι σοβαρό πρόβλημα πλέον. Πα να πάρεις ένα cd, χρειάζεσαι 20 ευρώ. Πώς θα το πάρεις όταν έχεις μισθό 500 ευρώ το μήνα και έχεις τόσα έξοδα; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα να πάρουν γάλα στο σπίτι για το παιδί τους.
Όταν δεν τραγουδάς, με τι ασχολείσαι;
Με τον κήπο μου. Στη Σαλαμίνα έχω ένα οικοπεδάκι, έχω τα δεντράκια μου μέσα, βάζω τα μαρούλια μου, τις ντομάτες μου, έχω τις κοτούλες μου. Τα ευχαριστιέμαι αυτά.Έχω και τα περιστέρια μου που πετάνε και επιστρέφουν πίσω. Όλα όμως τα βλέπω με μουσική άποψη, ακόμα και τη φωνή του κόκορα και το φτερούγισμα των πουλιών.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεσαι επί σκηνής με επιτυχία με τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Μηλιώκα και τον Ζιώγαλα. Πού οφείλεται η επιτυχία; Είναι ο συνδυασμός των τεσσάρων ή ότι έρχεστε από άλλη δεκαετία την οποία λησμονεί ο κόσμος;
Είναι απλό το πράγμα. Όταν παίζουμε και οι τέσσερις βλέπεις ότι ξεκινά το πρόγραμμα και συνεχώς ανεβαίνει γιατί ακούς τραγούδια επιτυχίες από τέσσερις ανθρώπους. Είναι καταπληκτικό. Εγώ που παίζω το διασκεδάζω. Γιατί να μην το διασκεδάζει και αυτός που έρχεται να μας δει;
Ηλικιακά το ακροατήριό σας;
Θα δεις παιδάκια 10 χρονών που έρχονται με τπ μαμά και τον μπαμπά μέχρι παππούδες και γιαγιάδες στην ηλικία μου… αν και δεν έχω γίνει ακόμα παππούς.
Έχεις παιδιά;
Έχω ένα γιο από τον πρώτο μου γάμο.
Ακολουθεί τον δικό σου δρόμο, της μουσικής;
Όχι, έχει πάρει δυο πτυχία πανεπιστημίου και πάει για μεταπτυχιακό. Ακούει όμως μουσική και γράφει ποιήματα. Διαβάζει πολύ ο Ιάκωβος.
Δεν θα ήθελες να γίνει μουσικός;
Όχι, αυτό που μου αρέσει, όχι μόνο για τον γιο μου αλλά και για όλα τα παιδιά του κόσμου, είναι να κάνουν αυτό που τους αρέσει χωρίς να ενοχλούν κανένα. Αυτή είναι η αρχή μου.
Δέχεσαι τον χαρακτηρισμό “θρύλος” των ’80s;
Θρύλος είναι μόνο ένας, στον Πειραιά (γέλια)! Χαρακτηρισμοί, καλοί ή κακοί, είναι και αυτοί στο πρόγραμμα. Θεωρώ ότι είμαι εκτεθειμένος δημόσια. Θα δεχθώ και τον καλό και τον κακό χαρακτηρισμό γιατί πιστεύω στην άποψη του ανθρώπου. Πρέπει να έχει άποψη και να την λέει με αλήθεια. Εκνευρίζομαι όταν υπάρχουν ανακρίβειες και αναλήθειες, όταν λένε ψέματα προκειμένου να βγάλουν χαρακτηρισμούς π.χ. ένας δημοσιογράφος.
Είχες δηλώσει πως σου έχει λείψει η αλήθεια και την αναζητάς.
Μου έχει λείψει πολλές φορές η αλήθεια και όποτε μου λείπει παθαίνω πλάκα, έχω ανασφάλεια και προσπαθώ να μαζευτώ. Μου αρέσει η ειλικρίνεια, η αλήθεια σε όλα τα πράγματα.
«Κι εγώ στη θύρα εφτά μόνος να τραγουδώ…». Πας στο Καραϊσκάκη να δεις τον Ολυμπιακό;
Όχι. Ποτέ δεν ήμουν φίλαθλος. Και να χάσει ο Ολυμπιακός και να κερδίσει, το ίδιο μου κάνει. Δεν μπορεί κιόλας να κερδίζει συνέχεια.
Ποιες συνεργασίες αποτέλεσαν σταθμό στην καριέρα σου;
Σαββόπουλος, Βαγγέλης Γερμανός, οι SOS που ήταν ένα καταπληκτικό συγκρότημα που παίζαμε μαζί τη δεκαετία του ’80, οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά.Έπαιξα με τον Γιώργο Ζαμπέτα ως μουσικός και ένιωθα ότι έπαιζα με τον Μικ Τζάγκερ! Γιατί το ροκ δεν είναι μόνο ένα δωδεκάμετρο. Ένιωσα πολύ ροκ όταν έπαιζα με τον Ζαμπέτα. Ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης. Άσε που ήταν πολύ καλός μουσικός, οργανοπαίχτης. Έπαιρνε το μπουζούκι και σου έδινε ρυθμό, χαιρόσουν να τον ακούς να παίζει.
Τι όργανο έπαιζες τότε με τον Ζαμπέτα;
Αρμόνιο και πιάνο.
Ταυτίστηκες με αυτό το αρμόνιο.
Παίζω και τύμπανα και κιθάρα αλλά δεν έχω τέτοια άνεση όπως έχω στο πιάνο. Το κατέχω καλύτερα.
Νιώθεις ότι τραγουδάς πιο ωραία όταν έχεις μπροστά σου τα πλήκτρα;
Ναι, νιώθω πιο άνετος, έχω και σιγουριά. Όποια νότα θέλω την χτυπάω στο πιάνο, την ακούω, την έχω.
Δεν άλλαξε καθόλου η εξωτερική σου εμφάνιση από τότε που πρωτοεμφανίστηκες στο τραγούδι. Δεν βρέθηκε κάποιος όλα αυτά τα χρόνια, π.χ. μια γυναίκα, να σου πει “κόψε αυτό το μαλλί ρε Γιάννη”;
Όχι μόνο γυναίκα. Και άντρες μου το έχουν πει. Και τι έγινε; Δεν θα μου το επιβάλει κανένας αυτό. Κουβαλάω τη “χιπίλα” από τότε. Δεν μπορώ να το απαρνηθώ αυτό το πράγμα. Μόνο φαντάρος κουρεύτηκα, υποχρεωτικά.
Είχες ένα σοβαρό ατύχημα με τη μοτοσικλέτα πριν μερικά χρόνια;
Ένιωσα ότι την “έκανα” και ξαναγύρισα. Ήταν πολύ άσχημο αλλά ξεπεράστηκε.
Ξανακαβάλησες τη μηχανή;
Όχι δεν την ξαναπήρα. Μου λείπει και θα μου λείπει πάντα η μηχανή αλλά σέβομαι την αγωνία που πέρασε η γυναίκα μου και το φόβο που απέκτησε μετά από αυτό το ατύχημα. Δεν γουστάρω να την πιέζω. Προτιμώ να μην έχω μηχανή παρά να τρέμει η ψυχή της γυναίκας μου.
Έφταιγες εσύ στο ατύχημα;
Όχι, άλλος έφταιγε και εξαφανίστηκε από τη σκηνή.
Είναι διαφορετικό το ακροατήριο εδώ στην Κύπρο;
Το ακροατήριο δεν αλλάζει. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει τραγούδια, μουσικές, να τραγουδήσει μαζί μας. Αυτό σέβομαι και εκτιμώ όπου και να παίξω. Είναι πολλές φορές συγκυρίες που κάνουν τη βραδιά την καλύτερη. Ένας άνθρωπος από το ακροατήριο όταν τραγουδάει μαζί μου την ώρα που παίζω, μου δίνει δύναμη για να “φτιαχτώ” και να “φτιάξω” άλλους εκατό, άλλους χίλιους.Ένας άλλος μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση και να μην έχει καλό αποτέλεσμα όλο το παίξιμο.
Γιάννη «χάθηκες» για μια δεκαετία περίπου. Γιατί;
Δεν έπαιζα καθόλου για 11 χρόνια. Δεν ήθελα να παίζω, είχα κουραστεί. Ένιωθα τις μπαταρίες μου πεσμένες και δεν ήθελα να κοροϊδεύω, πρώτα τον εαυτό μου και ύστερα τον κόσμο.
Με τον Σάκη Μπουλά τι σχέση είχατε;
Την καλύτερη. Χρυσό παιδί και μέγας καλλιτέχνης. Τέτοιο ταλέντο δεν βρίσκεις εύκολα. Πολύπλευρο ταλέντο. Μας έχει λείψει πολύ ο μπαγάσας.

,,Όμως ο μπαμπάς Δεν ερχόταν,,


Γλυκόπικρο . Αξίζει να το διαβάσετε, ίσως σας θυμίσει κάτι.....
Αυτός ο σιδηρόδρομος πάντως είναι ακόμη το απωθημένο του Νίκου μου κι ας έφτασε 65 χρονών 
Από το βιβλίο της Έλλης Αλεξίου "Προσοχή συνάνθρωποι"(1978),



H Αγγελικούλα, μόλις άνοιξε τα μάτια της το πρωί, ξαναθυμήθηκε τη χθεσινή κουβέντα της μαμάς τους, ακριβώς όπως τους τα είχε πει αποβραδίς: 
«...γιορτές και να μη με ζητήσουν μήτε για πλύσιμο... μήτε για άσπρισμα... άλλο πια δεν έχει. Θα πάω να σταθώ στην οδός Αιόλου, να διακονέψω*...».
Πάντα της ξενοδούλευε, γιατί ο άντρας της -πλανόδιος ντενεκετζής που ήταν- τι να βγάλει, και πού να φτάσουν, μα τώρα που είχε απομείνει μονάχη, ακόμα χειρότερα. 
«Θα σταθώ στην οδός Αιόλου... και θα σας πάρω και σας. Τα σκολειά κλειστά είναι. Θα χαζέψετε και τον κόσμο... Θα δείτε τα πράματα που θα 'χουν απλωμένα από δω κι από κει... μπορεί να βρεθεί και κανείς χριστιανός να σας δώσει και καμιά δεκάρα...»
- Πότε, μαμά, θα πάμε στην οδός Αιόλου; ρώτησε η Αγγελικούλα.
- Θα λέμε και τα κάλαντα της εξορίας; ρώτησε κι ο Πέτρος τη μαμά του.
- Να τα λέτε.
Κι ο Πέτρος άρχισε να σιγοτραγουδά από κει που ήταν ξαπλωμένος:
Αρχημηνιά-ά κι α-αρχή χρο-νιά,
είν' ο μπαμπάς, χρόνους εννιά στη
μα- στη μαύ-ρην εξορία...
συ 'σαι αρχό- συ 'σαι αρχόντισσα κυρία...
- Θ' αργήσουμε, μαμά, ακόμα;
Η Αγγελικούλα βιαζότανε να φύγουν.
- Εμ τώρα είναι ακόμα πρωί... Καλά καλά δεν έφεξε. Θα πάμε άμα σφίξει ο κόσμος.
- Και πότε θα σφίξει ο κόσμος;
- Άμα βγει ο ήλιος.
- Κι αν δε βγει ο ήλιος, δε θα πάμε; ρώτησε ο Πέτρος.
- Τι να κάνουμε από τέτοιαν ώρα; Να ξεπαγιάσουμε άδικα;
- Τα παιγνίδια όμως, ας είναι και πρωί, δεν είναι στα τζάμια; ξανάπε ο Πέτρος. Αν μαζέψεις, μαμά, πολλά λεφτά, και μας δώσουν και μας από τα κάλαντα, θα μου πάρεις, μαμά, κείνο το σιδερόδρομο που σου 'λεγα;

Ήταν ένας σιδερόδρομος που έπιανε όλη τη βιτρίνα! Τα παιδιά, στα σκολειά, στα διαλείμματα, όλο για το σιδερόδρομο μιλούσαν. 
Διηγούνταν πώς κάνει γύρους. Πώς ανάβουν και σβήνουν τα ηλεκτρικά του. Πώς έχει σειρά τα βαγόνια. Ανεβοκατεβαίνει στα βουνά, χωρίς να γκρεμίζεται. Περνάει κι ένα ποτάμι πάνω από μια γέφυρα και ύστερα!... τρυπώνει σ' ένα τρυπημένο βουνό... και χάνεται!... Μα σε λίγο... να σου τον και ξετρυπώνει από την άλλη μεριά της βιτρίνας, και ξαναρχίζει τα ίδια...
- Αυτά τα παιγνίδια είναι ακριβά! Δεν μπορούμε να τ' αγοράσουμε μεις...
- Άμα πιάσουμε πολλά λεφτά;
- Όσα και να πιάσουμε... δεν μπορούμε.
- Πότε θα μπορέσουμε;
- Άμα έρθει ο μπαμπάς σου.
- Πότε θα 'ρθει ο μπαμπάς μου;
- Άμα τον αφήσουν οι κακοί ανθρώποι.
- Θα τον αφήσουν πριν από την Πρωτοχρονιά;
- Ναι... ναι... πριν από την Πρωτοχρονιά.
- Κι άμα έρθει, θα μου πάρει το σιδερόδρομο;
- Ναι... ναι...
- Να του το πεις όμως και συ...
- Ναι... ναι... θα του το πω.
Στην οδό Αιόλου κόντεψαν να χαθούν. O Πέτρος έψαχνε να βρει το σιδερόδρομο, κι η Αγγελικούλα είδε μια κούκλα, που στεκόταν πίσω από το τζάμι και κουνούσε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά, κι ανοιγόκλεινε τα μάτια της, και σταμάτησε, γιατί ήθελε να τη δει καλά.
- Αν δεν έχετε το νου σας, να το ξέρετε, πως θα χαθούμε. Εγώ θα στέκουμαι εδώ σε τούτη τη γωνιά. Μην ξεμακρύνετε... Και να 'στε πιασμένοι χέρι χέρι...
- Άντε να πάμε να βρούμε το σιδερόδρομο, είπε ο Πέτρος στην Αγγελικούλα, και ύστερα ξαναγυρίζομε.
Μπρος από τη βιτρίνα, που ήταν ο σιδερόδρομος, είχαν μαζευτεί ένα σωρό παιδιά. 

Κι όλα φώναζαν:
- Κοιτάτε! Τώρα θ' ανεβεί, θα το δείτε, σ' αυτό το ψηλό βουνό.
- Θα περάσει και το ποτάμι... πάνω από τη γέφυρα... - Κοίτα το μηχανικό πώς κάνει;
- Τώρα θ' ανάψει το πράσινο φως και θα σβήσει το κόκκινο.
- Θα μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, είπε το παιδί ενός καθηγητή, τώρα στις γιορτές, που θα τους δώσουν δύο μισθούς...
- Εγώ θα πω στο νονό μου, είπε ένα αδυνατούλικο, χλομό αγοράκι, να μου τον αγοράσει, που είναι σωφέρης.*
- Η θεία μου η μικρή, είπε της μαμάς μου, πως θα βάλουν όλοι τους, ο θείος ο Νικόλας, κι ο θείος μου που 'χει το περίπτερο, να μου τον αγοράσουν..., είπε ένα άλλο παιδί.
- Εμάς, ξεθαρρεύτηκε ο Πέτρος, θα μας τον αγοράσει ο μπαμπάς μας...
Τα παιδιά στράφηκαν και πρόσεξαν τα δυο φτωχοντυμένα αδέλφια. O Πέτρος φορούσε μαύρο σακάκι μπαλωμένο στους αγκώνες και το γιακά, και στο λαιμό μαύρο κασκόλ, και καφέ γάντια, που βγαίναν όξω τα δυο πρώτα δάχτυλα. Η Αγγελικούλα δε φαινόταν τι φορούσε. Ήταν διπλοτυλιγμένη μέσα σ' ένα μποξά* σκούρο, σφιχτοδεμένο κάτω από τα χέρια, μ' ένα κορδόνι. Τα παπούτσια τους -αρβυλάκια- ήτανε βουτηγμένα στη λάσπη, καθώς είχαν κάμει πεζή* όλο το δρόμο, από του Ζωγράφου ως την οδό Αιόλου.
- Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;, ρώτησε τον Πέτρο το παιδί του καθηγητή.
- Είναι εξορία, μα θα 'ρθει πριν από την Πρωτοχρονιά.
- Ξέρεις πόσο κάνει ο σιδερόδρομος;, του λέει. Για να μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, θα δώσει το μισό μισθό, απ' αυτόν που θα τους δώσουν για τις γιορτές.
Η Αγγελικούλα με τη μαμά και τον Πέτρο πήγαν και την άλλη μέρα στην οδό Αιόλου, και την παράλλη. O Πέτρος, κρατώντας την Αγγελικούλα από το χέρι, τραβούσε ίσια για τη βιτρίνα που ήταν ο σιδερόδρομος. Είχε το φόβο μην πάνε καμιά μέρα και βρούνε άδεια τη βιτρίνα. 
Κ' ύστερα; Σαν έρθει ο μπαμπάς; Αν είναι πουλημένος ο σιδερόδρομος;
Τα βράδια, άμα χτυπούσε η οξώπορτα της μάντρας, τ' αδέρφια συνερίζονταν* ποιο να προλάβει ν' ανοίξει πρώτο.

- Πώς θα καταλάβουμε πως είναι ο μπαμπάς μας;
- Από το γέλιο του.
- Εκείνος θα μας γνωρίσει;
- Ναι, ναι...
- Μα αφού δε μας ξέρει;
- Θα σας γνωρίσει από τη φωτογραφία που του στείλαμε.
Μα οι μέρες περνούσαν. Πέρασε κι η Πρωτοχρονιά. Κόντευαν τα Φώτα, κι ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Ευτυχώς που κι ο σιδερόδρομος δεν είχε φύγει από τη βιτρίνα. 
Πολλά παιγνιδάκια, που κάνανε συντροφιά στο σιδερόδρομο, χάνονταν μέρα με τη μέρα. Κάτι σερβίτσια του τσαγιού, κάτι επιπλάκια, που στέκαν όρθια από δω κι από κει, μέσα στα κουτιά τους, πουλήθηκαν. 
Έλειψε κι η αρκούδα, που κοίταζε με τόση προσήλωση τα παιδιά, έφυγε και το αεροπλάνο, που κρεμόταν από ψηλά και, μόλις το κούρντιζαν, έφερνε γύρους. 
Όμως ο σιδερόδρομος έμενε πάντα στη θέση του. Μόνο πως άμα πέρασε η Πρωτοχρονιά, δεν περπατούσε πια. Είχε σταματήσει ακριβώς πάνω από τη γέφυρα. Και τα φώτα του δεν αναβοσβήνανε. Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος.
- Αν ερχόταν ο μπαμπάς μας από την εξορία, είπε ο Πέτρος, θα μας τον είχε αγοράσει. Κανένας όμως μπαμπάς δεν ήρθε από την εξορία. Δεν τους άφησαν οι κακοί άνθρωποι.
- Εμένα δεν μου τον πήρε ο μπαμπάς, γιατί δεν τους δώσανε τον άλλο μισθό.
- O νονός μου, είπε και το αδυνατούλικο αγοράκι, είπε στη μαμά μου πως είναι καλύτερα να μου αγοράσει μια φανέλα, γιατί έχω πλευρίτη. Ξέρεις πώς πονάω, άμα παίρνω ανάσα;
- Η θεία μου η μικρή, κι ο θείος μου ο Νικόλας, κι ο άλλος που 'χει το περίπτερο, είπε και το άλλο παιδί, μ' αγόρασαν καλύτερα τούτο το παλτό... γιατί το περσινό μου ήταν λιωμένο, μα και δε με χωρούσε κιόλας.
 
Κι ο σιδερόδρομος κι αυτός ήταν πολύ στενοχωρημένος. Γιατί αυτός είχε έρθει στον κόσμο, μόνο και μόνο για να δώσει χαρά στα παιδιά, και τώρα αντί χαρά, τους είχε δώσει στενοχώρια.
Για όλους ήτανε φέτος πολύ στενόχωρες οι γιορτές.
- Μα του χρόνου, θα δείτε, είπε η μαμά, στα δυο λυπημένα παιδιά της. Όλα θα 'χουν αλλάξει... θα 'χουν φύγει οι κακοί ανθρώποι, κι οι καλοί μπαμπάδες θα μας έχουν έρθει, θα 'χουν γεμίσει τα έρημα, τα ορφανεμένα μας τα σπίτια...
Από τη φίλη Cloe Pappa

26/12/17

* οδηγός
* με τα πόδια 


Παρουσίαση κειμένου: