«ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…»

«Αν θέ­λεις να λέ­γε­σαι άν­θρω­πος δεν θα πά­ψεις ούτε στιγ­μή ν’ αγω­νί­ζε­σαι για την ει­ρή­νη και για το δίκιο».

Του Νίκου Μότ­τα //ΑΠΟ ATEXNOS3 

Είναι θύ­μα­τα ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων. Έζη­σαν από κοντά, είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, την κτη­νω­δία του πο­λέ­μου. Έχα­σαν γο­νείς, αδέλ­φια, φί­λους. Ξε­ρι­ζώ­θη­καν με τη βία απ’ τα σπί­τια τους. Μπή­καν σε σα­πιο­κά­ρα­βα, περ­πά­τη­σαν χι­λιό­με­τρα αφι­λό­ξε­νων εδα­φών για να γλυ­τώ­σουν απ’ την κό­λα­ση. Βρέ­θη­καν σε τρι­το­κο­σμι­κούς κα­ταυ­λι­σμούς, πίσω από συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα, στοι­βαγ­μέ­νοι σαν τα σακιά, έρ­μαια των κάθε λογής μη κυ­βερ­νη­τι­κών απα­τε­ώ­νων και της αστυ­νο­μι­κής κα­τα­στο­λής.


Είναι τα παι­διά-πρό­σφυ­γες, τα πιο αθώα θύ­μα­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας που στην πλέον τρυ­φε­ρή ηλι­κία έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με τη φτώ­χεια, την εκ­με­τάλ­λευ­ση, την απα­ξί­ω­ση, το ρα­τσι­σμό. Τα προ­σφυ­γό­που­λα άφη­σαν πίσω τους το θά­να­το και την κα­τα­στρο­φή του πο­λέ­μου για να βρε­θούν απέ­να­ντι στον πα­ρα­λο­γι­σμό της ξε­νο­φο­βί­ας.

Στη Χίο έστη­σαν… «επι­τρο­πή αγώνα» ενά­ντια στην έντα­ξη των προ­σφυ­γό­που­λων στα σχο­λεία. Στις Σέρ­ρες οι κη­δε­μό­νες 105 μα­θη­τών δεν έστει­λαν τα παι­διά τους στο μά­θη­μα δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι για τη φοί­τη­ση δέκα μι­κρών προ­σφύ­γων στο σχο­λείο. Στο Βόλο ο διευ­θυ­ντής του Γυ­μνα­σί­ου Ιωλ­κού έγινε δέ­κτης απει­λών επει­δή δέ­χθη­κε προ­σφυ­γό­που­λα!

Σκε­φτεί­τε την ψυ­χο­λο­γία ενός παι­διού έξι, οκτώ η δέκα ετών που βιώ­νει τέ­τοιου εί­δους ρα­τσι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση, τέ­τοια μι­σαν­θρω­πιά, που του στε­ρούν το- αυ­το­νό­η­το- δι­καί­ω­μα στην εκ­παί­δευ­ση και την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση. Διότι, πράγ­μα­τι, θέλει πε­ρίσ­σευ­μα μι­σαν­θρω­πιάς για να στο­χο­ποιείς μικρά παι­δια. Θέλει πε­ρίσ­σευ­μα πα­λιαν­θρω­πι­σμού να επι­χει­ρείς να εμπο­δί­σεις ενα παιδί απ’ το να πάει σχο­λείο, να παί­ξει, να κάνει φί­λους, να εντα­χθεί αρ­μο­νι­κά στο κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο.

Άραγε, πόσοι απ’ αυ­τούς τους «ελ­λη­να­ρά­δες», απ’ το Ωραιό­κα­στρο μέχρι τη Χίο, που στή­νουν «επι­τρο­πές αγώνα» ενά­ντια σε μικρά προ­σφυ­γό­που­λα, δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν έστω και μια φορά για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους των ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ; Πόσοι εξ’ αυτών ζή­τη­σαν το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών βά­σε­ων στην Ελ­λά­δα που κα­τα­στούν τη χώρα μας συ­νέ­νο­χη σε μια σειρά δο­λο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις στη Μέση Ανα­το­λή;

Είναι, βλέ­πε­τε, εύ­κο­λο να που­λάς εθνι­κο­φρο­σύ­νη και κάλ­πι­κο πα­τριω­τι­σμό κά­νο­ντας το «νταή» στον αδύ­να­μο, στο με­τα­νά­στη, στο προ­σφυ­γό­που­λο. Το δύ­σκο­λο είναι να ‘σαι άν­θρω­πος, με όλη την έν­νοια που πε­ρι­κλεί­ει η λέξη αυτή, έτσι όπως το ‘χε θέσει ο Λει­βα­δί­της: «Αν θέ­λεις να λέ­γε­σαι άν­θρω­πος δεν θα πά­ψεις ούτε στιγ­μή ν’ αγω­νί­ζε­σαι για την ει­ρή­νη και για το δίκιο».

Για τον έλ­λη­να και ξένο ερ­γα­ζό­με­νο, για ελ­λη­νό­που­λα και προ­σφυ­γό­που­λα, είναι κοι­νός ο εχθρός και κοι­νός ο αγώ­νας για την ει­ρή­νη και το δί­καιο. Μια κοι­νω­νία χωρίς πο­λέ­μους, εκ­με­τάλ­λευ­ση και προ­σφυ­γιά. Αν θέ­λεις να λέ­γε­σαι άν­θρω­πος…