ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ: Η "ΕΡΓΑΣΙΑ" EKEI ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΟΥΤΕ ΦΥΤΟ ΟΥΤΕ ΕΝΤΟΜΟ !!

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Στο ηφαί­στειο Kawah Ijen στην Ανα­το­λι­κή Ιάβα λει­τουρ­γεί το πιο παλιό ορυ­χείο θεια­φιού και το τε­λευ­ταίο που το θειά­φι συλ­λέ­γε­ται μόνο χει­ρω­να­κτι­κά.

Μια σύγ­χρο­νη κό­λα­ση μέσα στον κρα­τή­ρα του ηφαι­στεί­ου ανα­δύ­ει θειού­χες δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες. Η μικρή μπλέ λίμνη νερού μέσα στον κρα­τή­ρα βρά­ζει από τις χη­μι­κές διερ­γα­σί­ες.



Δεν ζει ούτε φυτό ούτε έντο­μο στην πε­ριο­χή. Ο κα­πνός τσού­ζει τα μάτια, καίει τα πνευ­μό­νια. Οι ερ­γά­τες κα­τε­βαί­νουν ένα χι­λιό­με­τρο μέσα στον κρα­τή­ρα, σε θερ­μο­κρα­σί­ες πάνω από 40 βαθ­μούς, και συλ­λέ­γουν κομ­μά­τια από στε­ρεό θειά­φι σε κα­λά­θια που ζυ­γί­ζουν 40 κιλά.

Θα το κου­βα­λή­σουν στην άκρη έξω από τον κρα­τή­ρα σε ανη­φό­ρα με κλίση 45 μοι­ρών, βή­χο­ντας από τις ανα­θυ­μιά­σεις και μετά με κα­ρο­τσά­κι θα δια­νύ­σουν τα 17 χι­λιό­με­τρα μέχρι τον χώρο του ορυ­χεί­ου. Αυτό γί­νε­ται 3-4 φορές την ημέρα. Φο­ρούν μά­σκες μιας χρή­σης χωρίς φίλ­τρο εδώ και μόλις 5 χρό­νια.



Από τον καιρό που δεν είχαν κα­ρο­τσά­κια φαί­νο­νται οι πλη­γές που δη­μιούρ­γη­σε η επαφή τους με το θειά­φι που κου­βα­λού­σαν στην πλάτη.

Μέσα στην δου­λειά των ερ­γα­τών του ορυ­χεί­ου είναι να ρί­χνουν νερό για να ψύ­χουν τους αγω­γούς που οδη­γούν το διο­ξεί­διο του θείου πάλι κάτω στον κρα­τή­ρα ώστε να στε­ρε­ο­ποιεί­ται μόλις έρθει σε επαφή με τον κρύο αέρα.

Η θερ­μο­κρα­σία των αε­ρί­ων φτά­νει τους εκα­το­ντά­δες βαθ­μούς. Την δε­κα­ε­τία του 80 μια με­γά­λη έκρη­ξη αγω­γού κό­στι­σε την ζωή σε 40 ερ­γά­τες.

«Στοι­βιά­ζα­με τα πτώ­μα­τα όπως τότε με το τσου­νά­μι» λέει ένας ερ­γά­της που την νύχτα απο τις 11 μέχρι τις 7 το πρωί κου­βα­λά­ει θειά­φι και την ημέρα ψύχει τους αγω­γούς και που δεν θέλει να πεί το ονομά του στην Σου­η­δι­κή εφη­με­ρί­δα Arbetet Global. «Κα­λύ­τε­ρα να με φω­νά­ζε­ται κύριο Θειά­φι», λέει. «Πού αλλού να βρώ δου­λεια” προ­σθέ­τει με από­γνω­ση. “Υπάρ­χει με­γά­λη προ­σφο­ρά χε­ριών και φο­βά­μαι μην χάσω την δου­λειά μου και πει­νά­σουν τα παι­διά μου, γιαυ­τό κάνω δύο δου­λειές».



Το θειά­φι χρη­σι­μο­ποιού­νταν πα­λιό­τε­ρα για να κα­τα­σκευα­στεί μπα­ρού­τι και σή­με­ρα για λεύ­καν­ση ζά­χα­ρης, κα­τα­σκευή σπίρ­των και στην κα­τα­σκευή ελα­στι­κών αυ­το­κι­νή­των. Η πα­ρα­γω­γή μπα­ρου­τιού άρ­χι­σε από τον 17ο αιώνα από τους Ολ­λαν­δούς αποι­κιο­κρά­τες που έφυ­γαν το 1949. Το 1968 άρ­χι­σε η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή. Ιδιο­κτή­τες είναι Κι­νέ­ζοι επεν­δυ­τές με ντό­πιους υπερ­γο­λά­βους.

Οι ερ­γά­τες στο ορυ­χείο αμοί­βο­νται με 100.000 ρού­πιες δη­λα­δή πε­ρί­που 6 ευρώ την ημέρα, ποσό που δεν φτά­νει για επι­βί­ω­ση. Ανα­γκά­ζο­νται να κά­νουν και δεύ­τε­ρη δου­λειά όπως δη­λώ­νουν οι συ­νο­λι­κά 30 στα­θε­ροί ερ­γά­τες. Υπάρ­χουν εκα­το­ντά­δες άλλοι που δου­λεύ­ουν με 0,70 σέντς το κιλό. Δεν μπο­ρούν να μα­ζέ­ψουν πάνω από 100 κιλά την ημέρα. Κα­νείς δεν φτά­νει την ηλι­κία των 60 χρο­νών.

Δίπλα τους στρι­μώ­χνο­νται του­ρί­στες από τα­ξι­διω­τι­κά πρα­κτο­ρεία που δια­φη­μί­ζουν την ερ­γα­σία των ερ­γα­τών θεια­φιού και βγά­ζουν σέλφι. Η με­τα­φο­ρά τους κο­στί­ζει 24 ευρώ, ίσα με 4 ερ­γα­τι­κά με­ρο­κά­μα­τα. «Ελάτε να δείτε την πιό επι­κίν­δυ­νη δου­λειά του κό­σμου και την μπλέ λίμνη» δια­φη­μί­ζουν οι αφί­σες.



Μι­κρές εκρή­ξεις γί­νο­νται συχνά και κρύ­βουν τον ου­ρα­νό με επι­κίν­δυ­νο διο­ξεί­διο του θείου και στέλ­νουν δε­κά­δες ερ­γα­ζό­με­νους με ανα­πνευ­στι­κά προ­βλή­μα­τα στο Νο­σο­κο­μείο όπως τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρ­τιο. Κό­στι­σε τον θά­να­το στα πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­τοι­κί­δια ζώα της πε­ριο­χής. Δεν υπάρ­χει καμία προ­στα­σία για τους ερ­γα­ζό­με­νους ούτε γί­νε­ται κά­ποια συ­ζή­τη­ση γιαυ­τό.

Σ’ αυτή την σύγ­χρο­νη κό­λα­ση της Ιν­δο­νη­σί­ας τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης και της ερ­γο­δο­σί­ας προ­στα­τεύ­ο­νται με Νόμο που προ­βλέ­πει ο στρα­τός να πυ­ρο­βο­λεί εν ψυχρώ τους απερ­γούς σε πε­ρί­πτω­ση απερ­γί­ας. Ο Νόμος είναι κα­τά­λοι­πο μετά από την σφαγή 1 έως 3 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κομ­μου­νι­στών και άλλων αγω­νι­στών το 1965-66 όταν ο δι­κτά­το­ρας Σου­χάρ­το κα­τέ­λα­βε την εξου­σία με το πιό αι­μα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μα στην ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στην νη­σιω­τι­κή Ιν­δο­νη­σία με 262 εκα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους, τέ­ταρ­τη στον κόσμο, επι­κρα­τεί η φτώ­χεια και η ανέ­χεια στην συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία. Πα­ράλ­λη­λα έχει και με­ρι­κούς από τους πλου­σιό­τε­ρους αν­θρώ­πους στον κόσμο στον τομέα του πε­τρε­λαί­ου. 

Το πα­ρά­δειγ­μά της δεν πα­ρα­τί­θε­ται για να σκε­φτού­με πως «υπάρ­χουν και χει­ρό­τε­ρα» αλλά για να δια­φα­νεί ότι όπου η ερ­γα­τι­κή τάξη, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, δεν αγω­νι­στούν για τα δι­καιώ­μα­τά τους αλλά και για να ξε­μπερ­δέ­ψουν με την εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο μπο­ρεί ο άν­θρω­πος να κα­τα­λή­ξει δού­λος όπως οι ερ­γά­τες στο ηφαί­στειο.

 Στο χέρι μας είναι να το απο­τρέ­ψου­με.
_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Πάνος Αλε­πλιώ­της