22 Δεκεμβρίου, 2019

ΟΙ "ΕΧΘΡΟΙ" και ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ !!

Μερικά παραδείγματα… «Εχθρότητας». Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;
Εχθροί και φίλοι – Ήταν πράγματι οι Αγγλο-γαλλο-αμερικάνοι εχθροί του Χίτλερ;
Φτάσαμε σε σημείο (π.χ. πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου) οι ιμπεριαλιστές κι οι απολογητές τους, να επιχειρούν να ταυτίσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό και να πείσουν ότι η ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν φίλη με τη ναζιστική Γερμανία και συνυπεύθυνη για την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου (Μολότοφ Ρίμπεντροπ κλπ). Ποιοι; Αυτοί οι δήθεν «εχθροί του Χίτλερ» που τον δημιούργησαν και τον έθρεψαν. Να λοιπόν κάποια παραδείγματα αυτής της περίεργης «εχθρότητας» που χαρακτήριζε τις σχέσεις της Δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) με το Χίτλερ και τον άξονά του. Μιας «εχθρότητας» λιγάκι… «τρυφερής».

ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το διάστημα ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, οι Αγγλογάλλοι στήριξαν με κάθε τρόπο το Γερμανικό μιλιταρισμό, χωρίς να το κρύβουν.
Η στρατηγική τους ήταν να ξεπαστρέψουν κάθε κομμουνιστική εστία και ιδέα, με νέα επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και με αιχμή του δόρατος το Χίτλερ και τον «αντικομουνιστικό του άξονα». Έτσι ανέχτηκαν τις επανειλημμένες παραβιάσεις της συνθήκης ειρήνης του 1918 και έδωσαν πακτωλό χρημάτων, πρώτων υλών και τεχνολογίας, από πολλές μεγάλες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες προς το Χίτλερ, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί γι’ αυτό τον αντισοβιετικό πόλεμο.

Αυτή η «εχθρότητα» φάνηκε περίτρανα στην πολιτική του κατευνασμού που είχαν οι δυτικοί απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, στους οποίους επέτρεψαν ανενόχλητοι να ικανοποιήσουν όλες τις επιθετικές τους ορέξεις χωρίς αντίδραση και να καταπιούν ολόκληρες χώρες (Αυστρία, Αιθιοπία, Ισπανία, κλπ) χωρίς καμιά απολύτως αντίδραση.
Η «εχθρότητα» έφτασε μέχρι τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου οι Δυτικοί υπερέβαλαν εαυτόν, χαρίζοντας στο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με τη μεγάλη της πολεμική βιομηχανία και δείχνοντας ότι στόχος τους ήταν η απομόνωση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα του δρόμου για επίθεση του Χίτλερ εναντίον της.

Οι δυτικοί, όλο αυτό το διάστημα απέρριπταν και κωλυσιεργούσαν τις επανειλημμένες προτάσεις της ΕΣΣΔ για τριμερή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σταματήσουν τον Χίτλερ. Δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν το Χίτλερ, αλλά ήθελαν να διευκολύνουν την επίθεση του εναντίον της ΕΣΣΔ.
Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, οι Αγγλογάλλοι του κήρυξαν έναν κάποιο δήθεν… «πόλεμο», που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες (Σεπτέμβρη ‘39 – Μάη ‘40), χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Κι αυτό, την ώρα που (είναι κοινή διαπίστωση στρατηγών και ιστορικών) ακόμα ο Χίτλερ δε μπορούσε να αντέξει μια συντονισμένη επίθεση των Αγγλογάλλων, αφού παρέτασσε τότε στα δυτικά του σύνορα 23 αδύναμα εξοπλισμένες μεραρχίες, απέναντι σε 120 πλήρεις μεραρχίες των Αγγλογάλλων.

Αντίθετα (μ’ ότι δεν έκαναν ενάντια στο Χίτλερ), οι Άγγλοι είχαν έτοιμες δυνάμεις για να στείλουν σε ενίσχυση των Φιλανδών συμμάχων του Χίτλερ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι δε Γάλλοι ετοίμαζαν βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού σαν αντίποινα γι’ αυτόν τον πόλεμο.

Κι ύστερα ο Χίτλερ στράφηκε στη Γαλλία. Ήθελε κι άλλα όπλα, κι άλλα εδάφη, κι άλλες βιομηχανίες στην υπηρεσία του στρατού του, εν όψει της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» που την ονειρευόταν από τότε που έγραψε το «Ο Αγών» μου. Τους νίκησε γρήγορα και στρίμωξε στην αμμουδιά της Δουνκέρκης 400.000 Άγγλους και Γάλλους «εχθρούς» του, μπροστά στις μπούκες των τανκ του. Τη διαταγή να σταματήσουν χωρίς να τους επιτεθούν, χρειάστηκε να τη δώσει ο Χίτλερ δυο φορές, γιατί ο Γκουντέριαν την πρώτη φορά δεν το πίστεψε. Τους άφησε να διαφύγουν, ενώ μπορούσε μέσα σε μια μέρα να τους εξουδετερώσει όλους. Ανταπόδοση των «δώρων» που είχε μέχρι τότε λάβει από τους Αγγλογάλλους; Ο Χίτλερ πάντα λογάριαζε τους δυτικούς σαν εν δυνάμει συμμάχους απέναντι στον κομμουνισμό της ανατολής.

Το μόνιμο όνειρο του Χίτλερ ήταν ο «ζωτικός χώρος» στην ανατολή κι η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. «Βασικός στόχος της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και το νόημα της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξαφάνιση του μπολσεβικισμού» έγραφε. Κι έξι βδομάδες πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Ρούντολφ Ες, ο «Νο 2» του Χίτλερ, μ’ ένα μονοθέσιο αεροπλάνο πάει στη Σκωτία να συναντήσει κάποιους από τους ναζιστές φίλους του στα κυβερνητικά κλιμάκια της Βρετανίας και να συζητήσει για ειρήνη και κοινή επίθεση στην ΕΣΣΔ. Ήταν τρελός ο Ες; Ή έφερνε προτάσεις Χίτλερ; Ποια δεδομένα του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι μπορεί και να τα καταφέρει; Ίσως το ότι στην κυβέρνηση της Αγγλίας (και κυρίως της Γαλλίας) υπήρχε ισχυρός θύλακας φιλοναζιστών (ακόμα και μέσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ χαιρετιόντουσαν ναζιστικά);

Αν η Δύση ήταν ο βασικός «εχθρός» του Χίτλερ, γιατί αυτός στο δυτικό μέτωπο διατηρούσε το ένα όγδοο από όσες δυνάμεις διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου (ακόμα και τον καιρό της Νορμανδίας) ο Χίτλερ συνέχεια τραβούσε δυνάμεις από τη δύση για να ενισχύσει το στρατό του στην Ανατολή;
Γιατί η απόβαση στη Νορμανδία έγινε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που πρωτοσυμφωνήθηκε, ενώ θα μπορούσαν να έχουν λήξει τον πόλεμο στην Ευρώπη τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα; Αυτή η τριετής καθυστέρηση ήταν βοήθεια στο «σύμμαχο» Στάλιν ή στον «εχθρό» Χίτλερ;

Κάνουν οι «σύμμαχοι» μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους εχθρούς τους, την ώρα των μαχών, κρυφά από τους συμμάχους τους; Αυτό έγινε επανειλημμένα ανάμεσα σε εκπροσώπους των Αγγλογάλλων και της ναζιστικής Γερμανίας σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Διαπραγματεύσεις, πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης, με μεσολάβηση της Ισπανίας, Σουηδίας, Πορτογαλίας, Ελβετίας Βατικανού κλπ. Πιο γνωστές περιπτώσεις, οι διαπραγματεύσεις στην Ολλανδία, οι προτάσεις του Χίτλερ προς τους δυτικούς που μετέφερε ο Φράνκο στο Βρετανό πρέσβη, κλπ.

Αλλά και στις αρχές Μαρτίου του 1945, όταν το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που απαντούσαν ότι «αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται». 
Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: 
«Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν με συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσερλιγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα Άγγλο – Αμερικανικά στρατεύματα και οι Άγγλο – Αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».
Ακόμα κι η απόπειρα κατά του Χίτλερ, ήταν ένα παράδειγμα τέτοιων «διαπραγματεύσεων». 
«Το κύριο κίνητρό τους είναι η φλογερή επιθυμία τους να εμποδίσουν την κεντρική Ευρώπη να περάσει ιδεολογικά κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Το νόημα του σχεδίου ήταν οι αντι – ναζί στρατηγοί ν’ ανοίξουν δρόμο στα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα έτσι, ώστε να καταλάβουν τη Γερμανία, ενώ οι Ρώσσοι θα ήταν ακόμη απασχολημένοι στο ανατολικό μέτωπο» λέει μυστική έκθεση του Αμερικάνου διπλωμάτη Ντάλες, προς την Ουάσιγκτον.

Αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς συνέβη. Από τα τέλη του Γενάρη του 1944, στην Ανατολή συνεχίζονται οι σκληρές μάχες, την ώρα που στη δύση «δεν κουνιέται φύλλο». 
Οι Γερμανοί παραδίνονται στους δυτικούς, συντεταγμένα. Η διάβαση του Ρήνου γίνεται χωρίς πραγματική αντίσταση και χωρίς οι Γερμανοί να ανατινάξουν τις γέφυρες. Την ίδια ώρα, στην Ανατολή οι μάχες ήταν λυσσαλέες μέχρι την τελευταία μέρα και στοίχιζαν στους σοβιετικούς χιλιάδες χιλιάδων νεκρούς. Ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα μετέφεραν στρατεύματα στην Ανατολή. Ο Γερμανός στρατηγός Κ. Τιπερσκίλχ λέει: «Αν γενικά άξιζε να συνεχίσουμε τον πόλεμο, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο για να σταματήσουμε τον κόκκινο χείμαρρο στην Ανατολή και, αν ήταν δυνατόν, να τον ανατρέψουμε. Υπήρχε ελπίδα ότι θα κατορθώναμε ωστόσο να βρούμε κάποια κοινή πολιτική γραμμή με τις δυτικές δυνάμεις, τότε που στην Ανατολή δεν είχαν σπάσει ακόμα τα τελευταία εμπόδια»… «Η άμυνα των εξαντλημένων γερμανικών στρατευμάτων στο Ρήνο, αδύνατη και ρηχή, είχε μόνο συμβολική σημασία». Η φασιστική ηγεσία, ειδικά τότε, βολιδοσκοπούσε πάλι τη δυνατότητα συνεννόησης με τις δυτικές δυνάμεις σε αντισοβιετική βάση.
Ενδεικτικό είναι ότι στις μάχες για την κατάληψη της Γερμανίας, σκοτώθηκαν 8.351 Αμερικάνοι, ενώ οι Σοβιετικοί στη μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόνο, είχαν 300.000 νεκρούς και τραυματίες.
Γενικά, οι Αμερικανοί κι οι Άγγλοι, είχαν από 400.000 νεκρούς στρατιώτες στον πόλεμο, την ώρα που ο κόκκινος στρατός έχασε 10.000.000 στρατιώτες (χώρια οι αντάρτες κι οι άμαχοι που ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό πάνω από τα 20.000.000).

«Ο πόλεμος στη Ρωσία θα είναι τέτοιος που δε θα μπορεί να γίνει κατά ιπποτικό τρόπο. Ο αγώνας είναι ιδεολογικός κι οι ρατσιστικές μας διαφορές πρέπει να λυθούν δίχως προηγούμενο, δίχως οίκτο, με σκληρότητα κι αποφασιστικότητα», είχε πει ο Χίτλερ στους στρατηγούς του. 
Κι η ανώτατη διοίκηση αργότερα διέταζε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εφοδιάζουμε τους σοβιετικούς αιχμαλώτους με τρόφιμα» (παρόμοιες παραπομπές υπάρχουν χιλιάδες). 
Έτσι οι χιτλερικοί λιμοκτονούσαν ή και σκότωναν μαζικά σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού υπάρχει μόνο ένα. Κι είχαν γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους με σοβιετικούς αιχμαλώτους, που φυσικά είχαν τη μοίρα των Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων κλπ. 
Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού δεν αναφέρεται πουθενά. Αντίθετα για τους Αγγλοαμερικάνους ήταν στρατόπεδα αιχμαλώτων σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης, που όμως δεν την εφάρμοζαν πουθενά αλλού.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Βέβαια αυτή η «εχθρότητα» των δυτικών συμμάχων προς τον Χίτλερ, είχε κι ένα χαρακτήρα «μητρικής στοργής» (ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού), όπως φάνηκε μετά τον πόλεμο, όπου οι Αμερικάνοι περιμάζεψαν όλα τα ορφανά του Χιτλερικού καθεστώτος, τους εγκληματίες πολέμου, εμπόδισαν τις δίκες τους, τους έκρυψαν, τους έδωσαν καινούριες καριέρες. 
Επιστήμονες που έψαχναν νέα όπλα (π.χ. ατομική βόμβα), αξιωματικοί των ΕΣ-ΕΣ και της Βέρμαχτ που πήγαν σαν σύμβουλοι σε αυταρχικά και δικτατορικά αμερικανοκίνητα καθεστώτα (10.000 ναζί κρύφτηκαν μόνο στη Λατινική Αμερική), αλλά και ξεπλυμένοι Γερμανοί εγκληματίες που χρησιμοποιήθηκαν στη διακυβέρνηση της Ο.Δ. Γερμανίας (π.χ. η ναζιστική οργάνωση Gelen, που άρχισε να στελεχώνεται με ναζί πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετασχηματίστηκε στην επίσημη “Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών”, την BND, της Δυτικής Γερμανίας). Αλλά και στην ηγεσία της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ (δεκάδες διακεκριμένοι ναζί, εγκληματίες πολέμου, βρίσκονται ανάμεσα στους εμπνευστές τους και στα πρώτα στελέχη των οργανισμών αυτών).
Αλλά και σήμερα που η δυτική προπαγάνδα ξαναγυρνά στα ψέματα αλλά και με τις μεθόδους του Γκαίμπελς. Σήμερα που πάνε να αναστήσουν το φασισμό με στήριξη σε φασιστικές κυβερνήσεις, που δικάζουν αντιφασίστες αντάρτες, που γκρεμίζουν τα αγάλματα της νίκης του κόκκινου στρατού για να αναγείρουν μνημεία στους δωσίλογους και στα Ες Ες.

ΜΙΑ… ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ

Ήταν λοιπόν πράγματι εχθροί του Χίτλερ. Αλλά με ένα πολύ περίεργο … τρυφερό τρόπο. Σαν καβγαδάκι ανάμεσα στον πατέρα ιμπεριαλισμό και το παιδί του το φασισμό. Σαν… «τραβάτε με κι ας κλαίω» που έλεγε κι ο Τσώρτσιλ.
ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;
Πέρα από το μόνιμο και προφανές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων, λέει καθαρά ο Τσώρτσιλ για το Στάλιν, στη Βουλή, μετά τον πόλεμο και μετά το θάνατο του Στάλιν: «Ήταν άνθρωπος που συνέτριβε τον εχθρό του, με τα χέρια των εχθρών του. Μάλιστα, ανάγκασε και εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια των ιμπεριαλιστών». 
Τι εννοούσε, αν όχι το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που χάλασε τα σχέδια των Αγγλογάλλων και τους ανάγκασε να πολεμήσουν κι αυτοί ενάντια στο Χίτλερ (σε αντίθεση με ότι σχεδίαζαν); 
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν τους είχε «αναγκάσει ο Στάλιν», πώς θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος; 
 Είναι φανερό, ότι θα ξεκινούσε ο Χίτλερ την επίθεση στην ΕΣΣΔ, συνεχίζοντας να έχει την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, όπως την είχε και μέχρι τότε, αφού όλοι μαζί αυτό σχεδίαζαν. 
Το πώς θα τέλειωνε αυτός ο υποθετικός πόλεμος, είναι άγνωστο. 
Πάντως δε μπορεί ποτέ ο φονιάς (Χίτλερ) μαζί με τους νταβατζήδες του (Αγγλογάλλους), να κουνάν τα δάχτυλα στα θύματα.