30 Δεκεμβρίου, 2019

ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ: ''ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΤΙ ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ" !!

,,Αν δεν ξανάρθουν, αυτό το παιδί θα το μεγαλώσω εγώ , θα το πάρω μαζί μου στη Ζάκυνθο.,, 


-"Μυτιλήνη! 
20.000 πρόσφυγες, μπορεί και παραπάνω. 
Είμαι στο καράβι και έρχομαι Πειραιά. Το καράβι είναι γεμάτο πρόσφυγες. Κατά τις 4,30 το πρωί τα μποφόρ δίνουν και παίρνουν. 
Ανεβαίνω στο κατάστρωμα να κάτσω να με κτυπήσει ο αέρας. 
Μια οικογένεια κούρδων προσφύγων με τέσσερα παιδιά κάθεται στο ίδιο τραπεζάκι με μένα. 
Πολύ δειλά , με νοηματική με ρωτούν εάν μπορούν να κάτσουν. Τους χαμογελώ και τους γνέφω θετικά. 
Το πιο μικρό παιδάκι, το ακουμπά η μαμά στο τραπέζι πάνω. Αρχίζω και του χαμογελώ! Με κοιτά με μάτια τεράστια και με μια θλίψη ενήλικα.
 Κρατώ ένα μισοάδειο μπουκάλι νερό, το κοιτάει και του το δίνω. Το κρατάει σφικτά και μένει να με κοιτά. 
Του κάνω ένα σωρό νούμερα να γελάσει, συνεχίζει να με κοιτά με θλίψη και παγωμένη έκφραση. Η μαμά του που και που του λέει προφανώς ότι είναι καλή η κυρία παίξε. Αυτό μόνο με κοιτά. Δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα τους και αυτοί την δική μου. Δεν ξέρουν Αγγλικά. 
Το μωρό συνεχίζει να με κοιτά και εγώ αρχίζω να διαλύομαι σε κομμάτια. 
Το κοιτώ στα μάτια , του χαϊδεύω το χεράκι που κρατά το μπουκάλι και του ψιθυρίζω: συγνώμη! 
Από μέσα μου κλαίω, από μέσα μου ζητώ συγνώμη που δεν θα ζήσει τη ζωή που έζησε το παιδί μου, συγνώμη που αυτοί οι άνθρωποι είναι αόρατοι για εμάς τους βολεμένους. 
Συγνώμη που επιτρέπουμε τα μωρά να πεθαίνουν πριν ακόμη ζήσουν.
Νιώθω ένοχη, ένοχη που δεν σκαμπιλίζω κάθε ρατσιστή που του φταίει το κάθε ταλαίπωρο παιδί και δεν του φταίνε οι Ευρώπες και οι Αμερικές που δημιουργούν αόρατους ανθρώπους. 
Η ώρα έχει περάσει , τα μωρά πεινάνε , ο μπαμπάς τους βγάζει από τη τσέπη του μπουφάν του κάτι ψιλά και τα μετράει , φεύγει και έρχεται με έναν λουκουμά . τον κόβει στα τέσσερα και τους δίνει από ένα κομμάτι στο κάθε παιδί. 
Μετά η μαμά βγάζει ένα πακέτο ταλαίπωρο με μπισκότα γεμιστά και μοιράζει από ένα και προσφέρει και σε μένα! 
Βήχω για να κρύψω τον λυγμό που ανεβαίνει . 
Αρνούμαι ευγενικά. Κάποια στιγμή τα υπόλοιπα πιτσιρίκια μάλλον θέλουν να κάνουν βόλτα στο κατάστρωμα.
 Η μαμά τους μου κάνει νόημα να προσέχω το μωρό, έχει έρθει και η κόρη μου . φεύγουν. Αργούν. 
Η κόρη μου λέει : Λες να μην ξανάρθουν. 
Την κοιτώ. Αν δεν ξανάρθουν, αυτό το παιδί θα το μεγαλώσω εγώ , θα το πάρω μαζί μου στη Ζάκυνθο. 
Φυσικά ήρθαν! Πλησιάζουμε πια στον Πειραιά, με κοιτούν , μου χαμογελούν. Τους χαμογελώ , τους αγγίζω τρυφερά και τους λέω «καλή τύχη» στη γλώσσα μου. Το κατάλαβαν. 
Οι προθέσεις και τα συναισθήματα έχουν ίδια γλώσσα.
Υ.Γ πήρα την άδεια να φωτογραφίσω το μωρό και δείχνω τη φωτογραφία του όχι για να επιβεβαιώσω το αληθές του λόγου μου, αλλά για να δείτε σε τι κλείνουμε τα μάτια!

Το πρόσωπο της μητέρας το έκρυψα για ευνόητους λόγους."

Ολγα Παρασκευοπουλου Ιωσηφιδη

Αγγελική Σούλη: Και σκέψου ότι αυτό το παιδακι είναι ένα από τα τυχερά...που έχει ακόμα την οικογένειά του..που ζει...που μπορεί να έχει μια ευκαιρία για καλύτερη ζωή στο μέλλον...πόσα παιδάκια απλά χάθηκαν στον βωμό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας...