26 Νοεμβρίου, 2022

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΚΙΒΩΤΟ» ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

#είναι πρόκληση η σημερινή κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα να κάνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα, όταν αποσύρουν όλο και περισσότερο την κρατική ευθύνη για την παιδική προστασία, με την πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των αντίστοιχων κρατικών δομών και υπηρεσιών. 
Οταν θεωρούν δεδομένη την εμπλοκή την «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στον ευαίσθητο αυτό τομέα, όπου οι ιδιωτικές δομές παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών και ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων, ακόμα και βραβεία...
«Αποϊδρυματοποίηση»: Αυτός είναι ο στόχος της κυβέρνησης ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ#


Με οργή παρακολουθούμε εδώ και μέρες τις φρικιαστικές αποκαλύψεις για τα περιστατικά κακοποίησης παιδιών που φιλοξενούνταν στη MKO «Κιβωτό του Κόσμου». 
Τα όσα καταγγέλλονται επιβεβαιώνουν τη διαχρονική θέση του ΚΚΕ ότι η προστασία των παιδιών που έχουν στερηθεί τις οικογένειές τους δεν μπορεί να αφήνεται στα χέρια των κάθε είδους ιδιωτών, ΜΚΟ, επιχειρηματιών, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων και διαφόρων «φιλάνθρωπων».

Γι' αυτό, είναι πρόκληση η σημερινή κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα να κάνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα, όταν αποσύρουν όλο και περισσότερο την κρατική ευθύνη για την παιδική προστασία, με την πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των αντίστοιχων κρατικών δομών και υπηρεσιών. 
Οταν θεωρούν δεδομένη την εμπλοκή την «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στον ευαίσθητο αυτό τομέα, όπου οι ιδιωτικές δομές παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών και ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων, ακόμα και βραβεία...
«Αποϊδρυματοποίηση»: Αυτός είναι ο στόχος της κυβέρνησης ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ



Σε συνθήκες ακρίβειας, έντασης της φτώχειας και των λαϊκών προβλημάτων, με νέες εισροές ασυνόδευτων προσφυγόπουλων εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων, σε συνθήκες που αυξάνονται οι κοινωνικές παθογένειες και μέσα στην οικογένεια, όπως η ενδοοικογενειακή βία, αντικειμενικά αυξάνονται οι οικονομικοί - κοινωνικοί παράγοντες που εν δυνάμει μπορεί να οδηγήσουν σε αύξηση των περιπτώσεων παιδιών τα οποία θα χρειαστούν εξειδικευμένη φροντίδα.

Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, τόσο η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι με την πολιτική τους βάζουν τέλος στα «ιδρύματα» και ενισχύουν την οικογενειακού τύπου εναλλακτική φροντίδα.

Ο στόχος της κυβέρνησης, όπως ανέφερε η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνα Μιχαηλίδου, «είναι στο τέλος αυτής της δεκαετίας να εκλείψει εντελώς το μοντέλο ιδρυματικής φροντίδας, στηρίζοντας και ενδυναμώνοντας τον θεσμό της αναδοχής». 
Είναι προκλητικό να βαφτίζουν έτσι τις δημόσιες δομές παιδικής προστασίας, αφήνοντας ερωτηματικά για να συγκαλύψουν τις δικές τους εγκληματικές, άκρως κακοποιητικές ευθύνες για την τραγική κατάσταση και τις δραματικές ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό στις δομές του δημόσιου τομέα, ενώ οι δομές του ιδιωτικού τομέα αφήνονται να ανθίζουν.

Εξίσου αντιδραστική είναι η προσπάθεια να φέρουν σε αντιπαράθεση τις κρατικές δομές οργανωμένης φιλοξενίας με την εναλλακτική οικογενειακού τύπου φροντίδα. 
Η εξωιδρυματική αποκατάσταση των παιδιών που στερούνται τη φυσική τους οικογένεια, σε κατάλληλα περιβάλλοντα, σαφώς και είναι η καλύτερη επιλογή για τα περισσότερα παιδιά.
Ταυτόχρονα, είναι αναγκαία η ύπαρξη σύγχρονων δημόσιων δομών παιδικής προστασίας, μέχρι την ένταξη του παιδιού σε ποιοτικό και ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον με επιστημονικά - κοινωνικά κριτήρια. 
Η διεπιστημονική στήριξη των απροστάτευτων παιδιών είναι προϋπόθεση ώστε να μπορέσουν να επουλώσουν τις τραυματικές τους εμπειρίες. 
Δεν μπορεί να αφήνεται στον αλτρουισμό, στη φροντίδα που θα τους προσφέρουν οι ανάδοχοι ή θετοί γονείς.

Μέσα από τέτοια κάλπικα διλήμματα, που αναπαράγει και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να βγει από το «κάδρο» η συζήτηση και η διεκδίκηση των οικονομικών και κοινωνικών όρων ώστε να μειωθούν τα αιτήματα για την ιδρυματική φροντίδα των παιδιών, να ενισχυθούν ουσιαστικά οι θεσμοί της υιοθεσίας και της αναδοχής.

Οταν η εναλλακτική οικογενειακού τύπου φροντίδα υποτάσσεται στην εμπορευματοποίηση



Προγράμματα εξωιδρυματικής φροντίδας θεωρούνται η αναδοχή και η τεκνοθεσία. Η αναδοχή αφορά την ανάληψη της φροντίδας ενός ανήλικου έως 16 ετών από ανάδοχη οικογένεια ή ανάδοχο άτομο. 
Εφαρμόζεται σε περιπτώσεις όπου ένα παιδί στερείται τη φροντίδα και τη στήριξη της φυσικής οικογένειας λόγω έκτακτων ή χρόνιων προβλημάτων, όπως ασθένεια γονέων, ατύχημα, διαπίστωση ακαταλληλότητάς τους κ.ο.κ.

Η ανάδοχη οικογένεια δεν υποκαθιστά, αλλά αναπληρώνει την «αδύναμη» φυσική οικογένεια. Είναι υποχρέωση των ανάδοχων γονέων να διευκολύνουν την επικοινωνία και τη διατήρηση των προσωπικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκου και φυσικών γονέων, από τη στιγμή που δεν υπάρχει δικαστική απόφαση και δεν βλάπτει τα συμφέροντα του ανηλίκου.

Η τεκνοθεσία είναι η διαδικασία που αποσκοπεί στη μόνιμη οικογενειακή και κοινωνική αποκατάσταση του παιδιού που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να ζήσει με τη φυσική του οικογένεια. Το παιδί τοποθετείται ως ισότιμο μέλος στη θετή οικογένεια και οι θετοί γονείς έχουν όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα της γονικής μέριμνας.

Αλήθεια, πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να ενισχυθεί ο θεσμός της εναλλακτικής οικογενειακού τύπου φροντίδας, ο αναγκαίος επιστημονικός έλεγχος, η καταλληλότητα και η στήριξη των ανάδοχων και θετών γονιών, όταν είναι αποδεκατισμένες από προσωπικό οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και των Περιφερειών, που ανάμεσα στα άλλα έχουν στην ευθύνη τους τον έλεγχο των καταγγελιών για παραμέληση, κακοποίηση και επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης παιδιών;

Πώς στηρίζεται κάθε απροστάτευτο παιδί όταν συνεχίζεται η πολυήμερη ή και πολύμηνη παραμονή του στα δημόσια παιδιατρικά νοσοκομεία ή στα αστυνομικά τμήματα, προσθέτοντας κι άλλες τραυματικές εμπειρίες σε όσα έχει ήδη βιώσει;

Το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο για την αναδοχή



Στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση - που ενισχύει την ιδιωτικοποίηση στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής - είναι και οι αλλαγές που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ στο θεσμικό πλαίσιο της αναδοχής παιδιών. 
Αφορούν:Την απλοποίηση της διαδικασίας και τη μείωση του χρόνου της κοινωνικής έρευνας και της εκπαίδευσης για την αναδοχή (έως 6 μήνες).
Τη διεύρυνση των ηλικιακών ορίων των υποψήφιων αναδόχων. Από 30 έως 60 ετών, που ήταν το όριο μέχρι σήμερα, η αναδοχή είναι πλέον εφικτή για ηλικίες 25 έως 75 ετών.
Τη μέγιστη ηλικιακή διαφορά μεταξύ παιδιού και αναδόχου, που είναι τα 50 έτη.
Μηνιαίο επίδομα αναδοχής για κάθε ανάδοχο (από 325 ευρώ για παιδιά τυπικής ανάπτυξης, φτάνει μέχρι τα 2.000 ευρώ για παιδιά με αναπηρία). 
Αυτές οι αλλαγές δεν είναι καμιά πρωτοτυπία της κυβέρνησης. 
Ερχονται να πατήσουν στον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ «Μέτρα για την προώθηση των θεσμών της αναδοχής και της υιοθεσίας», που ψηφίστηκε το 2018.

Πιο συγκεκριμένα, με άρθρο του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο διατηρείται από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, ορίζονται οι περιπτώσεις των ανηλίκων που μπορούν να τοποθετηθούν σε ανάδοχο γονέα με σύμβαση! Η συμβατική αναδοχή επί της ουσίας είναι ιδιωτική αναδοχή!

Ο δικαστικός έλεγχος είναι μία παραπάνω ασφαλιστική δικλίδα και το παραμέρισμά του αφήνει μεγαλύτερα περιθώρια να τεθεί ένα παιδί σε κίνδυνο. 
Ουσιαστικά το ζήτημα της παιδικής προστασίας αντιμετωπίζεται στη βάση της ατομικής ευθύνης των ανάδοχων γονιών, προκειμένου το κράτος να μην έχει καμία ευθύνη.

Ο απαράδεκτος θεσμός του επαγγελματία ανάδοχου



Στον εν λόγω νόμο, ανάμεσα σε άλλα θεσπίστηκε για πρώτη φορά ο απαράδεκτος εμπορευματικός θεσμός του επαγγελματία ανάδοχου, τον οποίο ενισχύει τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ. 
Ανατίθεται η αναδοχή παιδιών με αναπηρία ή σοβαρές ψυχικές διαταραχές, με δικαστική απόφαση, σε επαγγελματίες που προσφέρουν υπηρεσίες έναντι μηνιαίας αντιμισθίας και ασφάλισης.

Ομως η αναδοχή είναι ύψιστη πράξη αλτρουισμού και βοήθειας προς το απροστάτευτο παιδί, και δεν ταιριάζει να γίνεται επάγγελμα. 
Η εμπειρία από το εξωτερικό έχει δείξει ότι οι επαγγελματίες ανάδοχοι ένιωθαν περισσότερο επαγγελματίες και λιγότερο γονείς, γι' αυτό και υπάρχουν παιδιά που έχουν αλλάξει έως και δέκα διαφορετικούς επαγγελματίες αναδόχους, με σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη.

Βέβαια, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει την κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και την προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών αλλά η προώθηση της βασικής πολιτικής κατεύθυνσης της ΕΕ για κλείσιμο των ιδρυμάτων προστασίας του παιδιού. 
Γι' αυτό και δεν διστάζει να θεσμοθετήσει και την επαγγελματική αναδοχή.

Ταυτόχρονα, τόσο η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνουν ανέγγιχτο το πλαίσιο των ιδιωτικών υιοθεσιών, δηλαδή των υιοθεσιών που διεξάγονται εκτός των δημόσιων ιδρυμάτων, κάτι που δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό.

Οσο διατηρείται με τη βούλα του νόμου αυτή η κατάσταση στην παιδική προστασία, με την εμπλοκή ιδιωτών στην ιδρυματική φροντίδα και στην εναλλακτική οικογενειακού τύπου φροντίδα, τόσο ενισχύεται το έδαφος για να αναπαράγονται αυτά τα αποτρόπαια περιστατικά σε βάρος των απροστάτευτων παιδιών, κάτι που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και στην εμπορία παιδιών.

Τα δικαιώματα του παιδιού μπορούν να «ανθίσουν» στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία



Η αντίληψη του ΚΚΕ για την παιδική προστασία έχει αφετηρία τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες του παιδιού. 
Από αυτήν τη σκοπιά αντιμετωπίζει τις υποχρεώσεις των γονιών - φυσικών, ανάδοχων, θετών - απέναντι στα παιδιά, σε οποιασδήποτε μορφής συμβίωση. 
Ιδιαίτερα η προστασία των παιδιών που έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση, των παιδιών που έχουν στερηθεί τη φυσική τους οικογένεια, πρέπει να αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του κράτους.

Η προστασία τους, η ψυχοκοινωνική αποκατάστασή τους, είναι αναγκαίο να συνδυάζει τη φροντίδα σε σύγχρονες δημόσιες κοινωνικές δομές, που θα βρίσκονται μέσα στη γειτονιά, όχι απομονωμένες, ώστε να πηγαίνουν σχολείο, σε αθλητικές, πολιτιστικές δραστηριότητες μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, και αυτό να συνδυάζεται με τη ζωή στην οικογένεια με αναδοχή.
 Απαιτείται επιστημονική, κοινωνική ευθύνη για την καταλληλότητα της αναδοχής και της τεκνοθεσίας, από διεπιστημονική ομάδα, και όχι αυτό να γίνεται με στενά οικονομικά κριτήρια.

Αυτά προϋποθέτουν μια κοινωνία που στο επίκεντρο έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, τις σύγχρονες ανάγκες του και τις δυνατότητες του 21ου αιώνα, απαλλαγμένη από την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. 
Εκεί μπορούν να «ανθίσουν» τα δικαιώματα και οι ανάγκες όλων των παιδιών, εξασφαλίζοντας όλες τις αναγκαίες οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την ολόπλευρη ανάπτυξή τους.