ΓΙΟΡΤΑΡΕΣ ΜΕΡΕΣ…

«Γιορτάρες μέρες», έτσι έλεγαν αυτές τις μέρες οι γιαγιάδες μας.
«Γιορτάρες μέρες», έλεγαν και εννοούσαν: να αλλάξεις το βλέμμα σου, τη διάθεσή σου, το ντύσιμό σου, τις σκέψεις σου.
Άλλαζαν τα αρώματα των σπιτιών, τα χρώματα, τα λόγια.
Άλλαζε ο τρόπος που κυλούσε ο χρόνος, από την ανυπομονησία και την προσμονή να έρθει η μέρα η γιορτινή, στο μελαγχολικό: «Πότε πέρασαν οι γιορτές;».
Είχαν τον μαγικό τρόπο να κάνουν τα λίγα πολλά τους ανθρώπους αγκαλιές τις στιγμές μνήμες.
Οι γιορτάρες μέρες ήταν ή είναι (ας διαλέξει ο καθένας ότι νιώθει).
Το πρωινό ξύπνημα τις παραμονές που πεταγόμασταν σαν ελατήρια για τα κάλαντα. Ένα γάλα στα γρηγορά και επεξεργασία του πλάνου. 

Πρώτα οι συγγενείς που είναι οι καλές μπάζες μετά όσοι ανοίγουν την πόρτα, ξέραμε από πέρυσι και μετά στην τύχη.
Οι ώρες που ευλαβικά κοιτούσες το στολισμένο δέντρο και πήγαινες και άλλαζες τη θέση σε μια μπάλα, σε ένα στολίδι και μετά σου φάνταζε τόσο πιο όμορφο.
Τα φωτάκια, που πάντα σου φαίνονταν λίγα.
Η βόλτα με το αμάξι που μέτραγες με τα αδέλφια σου τα σπίτια που έχουν φωτάκια.
Η βόλτα στους μποναμάδες που δεν προλάμβανες να βλέπεις παιχνίδια, δώρα, στολίδια, και η απορία στον γυρισμό, όταν οι μεγάλοι έλεγαν: «Τα ίδια και τα ίδια, τίποτα δεν είχαν και φέτος.»
Ο τσακωμός με τους γονείς για το πόσα από τα χρήματα που έβγαλες στα κάλαντα θα ξοδευτούν για ρούχα και για παιχνίδια.
Τα οικογενειακά τραπέζια και ειδικά εκείνες οι στιγμές που οι άντρες μίλαγαν για πολιτική, οι γυναίκες αντάλλαζαν συνταγές για γλυκά και οι γιαγιάδες, κάπου στην άκρη, «σκέπαζαν» με το βλέμμα τους τον χώρο.
Εκείνα τα λίγα λεπτά πριν κοιμηθείς την πρωτοχρονιά όταν ταλαντεύεσαι αν πρέπει να σκεφτείς αυτό που έφυγε ή να ονειρευτείς αυτό που θες να έρθει.
Τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στη βιτρίνα του συνοικιακού κρεοπωλείου, που εκεί το σούρουπο δημιουργούσαν ένα απόκοσμο θέαμα και σε έκαναν να αλλάζεις δρόμο.
Τα δυο τσιγάρα που έκανες μόνος σου στο στρατόπεδο, στην αλλαγή του χρόνου, παίζοντας μουσική χτυπώντας το κουτάκι της μπύρας
Η «αγία μελαγχολία» των ημερών που τόσο αγάπησες.
Γιορτάρες μέρες είναι και θέλω να σηκωθώ να πω τα κάλαντα, να φάω κρυφά γλυκά, να μετράω και να ξαναμετράω τα χρήματα που μαζέψαμε, 

να σηκωθώ το βραδύ και να παραφυλάξω τον πατερά μου που θα βάλει κρυφά τα δώρα κάτω από το δέντρο, να πάρω αγκαλιά το δώρο γεμάτος χαρά και να το χαλάσω μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία.

Γιορτάρες μέρες είναι και θέλω να ευχηθώ σε όλους: «Χρονιά πολλά, καλές γιορτές σε ένα καλύτερο πιο γιορτινό και ανθρώπινο κόσμο!!!».

Σ.Π.

Με δήμαρχο Πελετιδη με αντιδημάρχους Μελά ,Αθανασόπουλο, Κορδα , και Δημιτσιανο ,Πετροπουλο και εκλεκτη παρεα για τσίπουρα, γιατι οταν δεν αγωνιζόμαστε ,δημιουργούμε ,παράγουμε ξερουμε να διασκεδάζουμε καλές, γιορτές σε όλους

Και για να Μην Ξεχάσουμε Εδώ 

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1968536353440466&id=100008523615445

Κυρά Χαρούλα: -''Κέρασε τονε''

Ξερά κουκιά, μισιριωτάκια καλόψητα, με τοματοπολτό που είχε φτιάξει μοναχή της και κρομύδι λασιθιώτικο που σου 'φερνε δάκρυα στα μάθια, μου 'φερε η κυρά Χαρούλα μεζέ για τη ρακή, στο ντουκιάνι της στον Άη Γιώργη του Οροπεδίου.
Μα την Παναγία, δεν ήθελα να τα καταπιώ, μόνο τα κράτουνα στη μπούκα μου όσο περσσότερο εμπόρουνα, για να μη τελειώσει η μαγεία τούτου του φαγητού που με μεγάλωσε.
Όλοι εμείς καθόμασταν γύρω από την ξυλόσομπα και κάναμε μουχαμπέτι, όταν εμπήκε στον καφενέ ένας νεαρός μετανάστης, μαυριδερός.
Έκατσε πίσω και μακρυά από εμάς, αμοναχός του, με σκυμένη την κεφαλή και τα μάθια του δεν εξεκολούσανε από το τραπέζι ομπρός του.

''Κέρασε τονε'' είπα στην κυρά Χαρούλα.

Σα να μου φάνηκε πως ένας παγωμένος αέρας επέρασε απάνω από τις κεφαλές όσων καθότανε γύρω από τη σόμπα.
Εντάκαρα να μιλώ, προσπαθώντας να διώξω αυτόν τον αέρα όξω από το ντουκιάνι.
Πιάστηκα από τα όσα εκουβεντιάζαμε προτύτερα για τους αθρώπους που ζούνε αμοναχοί και είπα τούτη την κουβέντα:

''Άμα είσαι αμοναχός σου, εσύ κι ο απατός σου, ετούτη η μοναξά παλεύεται. Η μοναξά που δεν παλεύεται και σε σακατεύει, είναι να 'σαι ολομόναχος και να θωρείς δίπλα σου αθρώπους να κάνουνε παρέα και να γελούνε ευτυχισμένοι, δίχως να σου δίνουνε σημασία. Αυτή δεν είναι μοναξά, είναι μαρτύριο''.

Αιστάνθηκα πως εκάηκε ο παγωμένος αέρας, μαζί με τα λιόκλαδα στη σόμπα.
Εφώναξα τον κακομοίρη τον ξένο να κάτσει σιμά μου.

Ίσαμε να 'ρθει, επεράσανε λίγα δευτερόλεπτα, μα ήσανε αρκετά για ν' αντιληφτώ πως με την κουβέντα μου είχα ανάψει φωθιές σε ψυχές, φωθιές που εζεσταίνανε, μα δεν εκαίγανε.
Ίσαμε την ώρα που φύγαμε, ετσούγκριζα το ποτήρι μου με τον Μουσταφά, τον Πακιστανό, τον Ξένο, τον Άνθρωπο.

Τον σαν κι εμένα, τον σαν και όλους μας.

***

Κι όσο οι στίχοι του τραγουδιού εμουλιάζανε τα εντός μου, η μορφή της κυράς Δέσποινας, της καφετζήνας στον Άη Γιώργη, εκυριαρχούσε στο νου και στην ψυχή μου.
Γιατί, για της κυράς Δέσποινας το χατήρι εσκαρφάλωνα στα Λασιθιώτικα Όρη.
Στο τοσοδά καφενεδάκι της, με τα δυό τραπεζάκια, την ξυλόσομπα και το πανάρχαιο τεζιάκι, στον ασκιανό του Δικταίου Άντρου, έβρισκε η ψυχή μου ανάπαψη κι αναγαλιασμό.
Εκειά ρεγόμουνα να κάθομαι με τις ώρες, να ξανοίγω τις φωτογραφίες των κοπελιών και των εγγονιών της κυράς Δέσποινας, κορνιζωμένες ποπάνω από το πετρογκάζ για τους καφέδες, να πίνω ρακές με το βρισκούμενο μεζέ, να 'ρχεται να καθίζει δίπλα μου και να με κερνά κουβέντες, χαμόγελα και αγάπη.
Ποτέ μου δεν εκατάλαβα γιατί η κυρά Δέσποινα είχε τόσονα μεγάλο χατήρι και τοσηνα μεγάλη δύναμη που δεν εμπόρουνα να αντισταθώ.
Σήμερα, εντακάραμε πάλι το σκαρφάλωμα στα Λασηθιώτικα βουνά.
Πάλι εξανατραγουδούσα το ίδιο τραγούδι, ονειρευόμενος το καφενεδάκι της κυράς Δέσποινας.

''Όλοι μου λεν ν' απαρνηθώτου Λασηθιού το δρόμο,μα 'γω θα πηαίνω να 'ρχομαιγια 'να χατήρι μόνο''.

Σαν εσταματήσαμε έξω από το αγαπημένο καφενεδάκι, το 'δα να 'ναι θεόκλειστο και παρατημένο.
Ένα θεόρατο χαράκι επλάκωσε την ψυχή μου, γιατί εψυχανεμίστηκα το κακό.
Η κυρά Δέσποινα δεν ζούσε για να μου ξαναφέρει ρακή με το βρισκούμενο μεζέ και να με κεράσει κουβέντες, χαμόγελα και αγάπη.
Εξάνοιγα τη γυναίκα μου με τον ίδιο τρόπο που με ξάνοιγε κι αυτή κι ήτανε και των δυό μας τα μάθια πολύ πιο υγρά απ' όσο εδικαιολογούσε η καταχνιά του Οροπεδίου.
Εμπήκαμε στο διπλανό ντουκιάνι, της κυράς Χαρούλας.
Εκεί εμάθαμε τα θλιβερά μαντάτα κι εκεί ακούμπησα την ψυχή μου να ξαλαφρώσει από τη στεναχώρια που την πλάκωνε.
Γύρω από την ξυλόσομπα, μια συντροφιά εγενήκαμε με τους χωριανούς και ίσαμε που εβράδυασε επίναμε και εκουβεντιάζαμε σαν να γνωριζόμασταν από γεννησιμιού μας.

Μα εμένα μου 'λειπε η κυρά Δέσποινα.
Φαίνεται πως εντάκαρα να γερνώ.
Μα δεν το βάνω κάτω.
Στο Οροπέδιο θα συνεχίζω να σκαρφαλώνω και κάθε φορά το ίδιο τραγούδι θα τραγουδώ:
''Όλοι μου λεν ν' απαρνηθώ
του Λασιθιού το δρόμο,
μα 'γω θα πηαίνω να 'ρχομαι
για 'να χατήρι μόνο''.
Γιατί της το βαστώ το χατήρι της κυράς Δέσποινας, κι ας είναι αποθαμένη

.

Μιχάλης Στρατάκης

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ: Η "ΕΡΓΑΣΙΑ" EKEI ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΟΥΤΕ ΦΥΤΟ ΟΥΤΕ ΕΝΤΟΜΟ !!

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Στο ηφαί­στειο Kawah Ijen στην Ανα­το­λι­κή Ιάβα λει­τουρ­γεί το πιο παλιό ορυ­χείο θεια­φιού και το τε­λευ­ταίο που το θειά­φι συλ­λέ­γε­ται μόνο χει­ρω­να­κτι­κά.

Μια σύγ­χρο­νη κό­λα­ση μέσα στον κρα­τή­ρα του ηφαι­στεί­ου ανα­δύ­ει θειού­χες δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες. Η μικρή μπλέ λίμνη νερού μέσα στον κρα­τή­ρα βρά­ζει από τις χη­μι­κές διερ­γα­σί­ες.



Δεν ζει ούτε φυτό ούτε έντο­μο στην πε­ριο­χή. Ο κα­πνός τσού­ζει τα μάτια, καίει τα πνευ­μό­νια. Οι ερ­γά­τες κα­τε­βαί­νουν ένα χι­λιό­με­τρο μέσα στον κρα­τή­ρα, σε θερ­μο­κρα­σί­ες πάνω από 40 βαθ­μούς, και συλ­λέ­γουν κομ­μά­τια από στε­ρεό θειά­φι σε κα­λά­θια που ζυ­γί­ζουν 40 κιλά.

Θα το κου­βα­λή­σουν στην άκρη έξω από τον κρα­τή­ρα σε ανη­φό­ρα με κλίση 45 μοι­ρών, βή­χο­ντας από τις ανα­θυ­μιά­σεις και μετά με κα­ρο­τσά­κι θα δια­νύ­σουν τα 17 χι­λιό­με­τρα μέχρι τον χώρο του ορυ­χεί­ου. Αυτό γί­νε­ται 3-4 φορές την ημέρα. Φο­ρούν μά­σκες μιας χρή­σης χωρίς φίλ­τρο εδώ και μόλις 5 χρό­νια.



Από τον καιρό που δεν είχαν κα­ρο­τσά­κια φαί­νο­νται οι πλη­γές που δη­μιούρ­γη­σε η επαφή τους με το θειά­φι που κου­βα­λού­σαν στην πλάτη.

Μέσα στην δου­λειά των ερ­γα­τών του ορυ­χεί­ου είναι να ρί­χνουν νερό για να ψύ­χουν τους αγω­γούς που οδη­γούν το διο­ξεί­διο του θείου πάλι κάτω στον κρα­τή­ρα ώστε να στε­ρε­ο­ποιεί­ται μόλις έρθει σε επαφή με τον κρύο αέρα.

Η θερ­μο­κρα­σία των αε­ρί­ων φτά­νει τους εκα­το­ντά­δες βαθ­μούς. Την δε­κα­ε­τία του 80 μια με­γά­λη έκρη­ξη αγω­γού κό­στι­σε την ζωή σε 40 ερ­γά­τες.

«Στοι­βιά­ζα­με τα πτώ­μα­τα όπως τότε με το τσου­νά­μι» λέει ένας ερ­γά­της που την νύχτα απο τις 11 μέχρι τις 7 το πρωί κου­βα­λά­ει θειά­φι και την ημέρα ψύχει τους αγω­γούς και που δεν θέλει να πεί το ονομά του στην Σου­η­δι­κή εφη­με­ρί­δα Arbetet Global. «Κα­λύ­τε­ρα να με φω­νά­ζε­ται κύριο Θειά­φι», λέει. «Πού αλλού να βρώ δου­λεια” προ­σθέ­τει με από­γνω­ση. “Υπάρ­χει με­γά­λη προ­σφο­ρά χε­ριών και φο­βά­μαι μην χάσω την δου­λειά μου και πει­νά­σουν τα παι­διά μου, γιαυ­τό κάνω δύο δου­λειές».



Το θειά­φι χρη­σι­μο­ποιού­νταν πα­λιό­τε­ρα για να κα­τα­σκευα­στεί μπα­ρού­τι και σή­με­ρα για λεύ­καν­ση ζά­χα­ρης, κα­τα­σκευή σπίρ­των και στην κα­τα­σκευή ελα­στι­κών αυ­το­κι­νή­των. Η πα­ρα­γω­γή μπα­ρου­τιού άρ­χι­σε από τον 17ο αιώνα από τους Ολ­λαν­δούς αποι­κιο­κρά­τες που έφυ­γαν το 1949. Το 1968 άρ­χι­σε η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή. Ιδιο­κτή­τες είναι Κι­νέ­ζοι επεν­δυ­τές με ντό­πιους υπερ­γο­λά­βους.

Οι ερ­γά­τες στο ορυ­χείο αμοί­βο­νται με 100.000 ρού­πιες δη­λα­δή πε­ρί­που 6 ευρώ την ημέρα, ποσό που δεν φτά­νει για επι­βί­ω­ση. Ανα­γκά­ζο­νται να κά­νουν και δεύ­τε­ρη δου­λειά όπως δη­λώ­νουν οι συ­νο­λι­κά 30 στα­θε­ροί ερ­γά­τες. Υπάρ­χουν εκα­το­ντά­δες άλλοι που δου­λεύ­ουν με 0,70 σέντς το κιλό. Δεν μπο­ρούν να μα­ζέ­ψουν πάνω από 100 κιλά την ημέρα. Κα­νείς δεν φτά­νει την ηλι­κία των 60 χρο­νών.

Δίπλα τους στρι­μώ­χνο­νται του­ρί­στες από τα­ξι­διω­τι­κά πρα­κτο­ρεία που δια­φη­μί­ζουν την ερ­γα­σία των ερ­γα­τών θεια­φιού και βγά­ζουν σέλφι. Η με­τα­φο­ρά τους κο­στί­ζει 24 ευρώ, ίσα με 4 ερ­γα­τι­κά με­ρο­κά­μα­τα. «Ελάτε να δείτε την πιό επι­κίν­δυ­νη δου­λειά του κό­σμου και την μπλέ λίμνη» δια­φη­μί­ζουν οι αφί­σες.



Μι­κρές εκρή­ξεις γί­νο­νται συχνά και κρύ­βουν τον ου­ρα­νό με επι­κίν­δυ­νο διο­ξεί­διο του θείου και στέλ­νουν δε­κά­δες ερ­γα­ζό­με­νους με ανα­πνευ­στι­κά προ­βλή­μα­τα στο Νο­σο­κο­μείο όπως τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρ­τιο. Κό­στι­σε τον θά­να­το στα πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­τοι­κί­δια ζώα της πε­ριο­χής. Δεν υπάρ­χει καμία προ­στα­σία για τους ερ­γα­ζό­με­νους ούτε γί­νε­ται κά­ποια συ­ζή­τη­ση γιαυ­τό.

Σ’ αυτή την σύγ­χρο­νη κό­λα­ση της Ιν­δο­νη­σί­ας τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης και της ερ­γο­δο­σί­ας προ­στα­τεύ­ο­νται με Νόμο που προ­βλέ­πει ο στρα­τός να πυ­ρο­βο­λεί εν ψυχρώ τους απερ­γούς σε πε­ρί­πτω­ση απερ­γί­ας. Ο Νόμος είναι κα­τά­λοι­πο μετά από την σφαγή 1 έως 3 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κομ­μου­νι­στών και άλλων αγω­νι­στών το 1965-66 όταν ο δι­κτά­το­ρας Σου­χάρ­το κα­τέ­λα­βε την εξου­σία με το πιό αι­μα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μα στην ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στην νη­σιω­τι­κή Ιν­δο­νη­σία με 262 εκα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους, τέ­ταρ­τη στον κόσμο, επι­κρα­τεί η φτώ­χεια και η ανέ­χεια στην συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία. Πα­ράλ­λη­λα έχει και με­ρι­κούς από τους πλου­σιό­τε­ρους αν­θρώ­πους στον κόσμο στον τομέα του πε­τρε­λαί­ου. 

Το πα­ρά­δειγ­μά της δεν πα­ρα­τί­θε­ται για να σκε­φτού­με πως «υπάρ­χουν και χει­ρό­τε­ρα» αλλά για να δια­φα­νεί ότι όπου η ερ­γα­τι­κή τάξη, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, δεν αγω­νι­στούν για τα δι­καιώ­μα­τά τους αλλά και για να ξε­μπερ­δέ­ψουν με την εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο μπο­ρεί ο άν­θρω­πος να κα­τα­λή­ξει δού­λος όπως οι ερ­γά­τες στο ηφαί­στειο.

 Στο χέρι μας είναι να το απο­τρέ­ψου­με.
_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Πάνος Αλε­πλιώ­της

ΘΥΤΕΣ KAI ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ -MHN ΓΙΝΕΙΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ

Όποιος κάνει προσπάθεια να συζητήσει με ¨μακεδονομάχους¨ (κακώς τους λέμε έτσι και συνδέεται η Μακεδονία με το κάθε κατακάθι που παίρνει τη σημαία), 

θα διαπιστώσει ότι δεν μπορούν να σου απαντήσουν τι σημαίνει η Μακεδονία είναι μία και ελληνική.
Δηλ.και η σερβική και η βουλγαρική και η αλβανική Μακεδονία είναι μία και ελληνικές;

Αν τώρα κάτσεις λίγο παραπάνω στη συζήτηση θα διαπιστώσεις ότι γενικά δεν το χουν. Πετάνε αετό. Το IQ είναι ραδικιού.
Δεν τους λες και τζιμάνια.
Είναι αγράμματοι και απαίδευτοι στο νου και τη σκέψη.
Και με αφορμή το Μακεδονικό απόκτησαν λόγο καφενειακό.

Είναι αγράμματοι κοινωνικά και κυρίως ιστορικά.
Δυσκολέυονται να κατανοήσουν ακόμη και απλές κουβεντούλες.
Πρέπει να επαναλάβεις πολλές φορές κάτι.
Διαπιστώνεις ότι παρασύρονται εύκολα από κάθε fake new.
Έχουν αποψαρα όμως. Άποψη επιφανειακή δίχως να ξέρουν το πώς και το γιατί.

Νομίζουν ότι ενεργούν για το καλό της χώρας τους, αλλά τόσα χρόνια σε ποια τρύπα ήταν χωμένοι και δεν έκαναν τίποτα;
Ίσα ίσα που έχουν τεραστιες ευθύνες για το χάλι της χώρας.

Ονομάζουν τους εαυτούς τους εθνικιστές για να μην πουν ότι είναι ναζιστές-φασίστες.
Φανατιζονται κιόλας. Φαντάζονται τους εαυτούς τους Τουρκοφαγους, Σλαβοφαγους κλπ.
Μόνο μη θίξεις την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτους σου λένε δεν τους τρώμε. Θα μας πεσουν βαρεις στο στομάχι.

Ονομάζουν τους εαυτούς τους χριστιανούς και κάνουν μεγάλους σταυρούς, αλλά αν ζούσε ο Χριστός θα τους έφτυνε στα μούτρα.
Γιατί μισούν. Έχουν μίσος και στο βλέμμα και στην καρδιά. Και κυρίως στο μυαλό.

Νιώθουν απειλή από τους πάντες, ενω οι ίδιοι αποτελουν απειλή για την ανθρωπότητα.
Η μεγαλύτερη απειλή είναι αυτοί.

Είναι αυτό που λέγαμε "λειτουργικά αναλφάβητοι."
Σύμφωνα με έρευνες το 45% των Ελλήνων άνω των 15 ετών είναι λειτουργικά αναλφάβητοι με υποεκπαίδευση και καμία τάση για ανάγνωση βιβλίων.
Δεν τους δελεάζουν τα βιβλία. Μόνο οι ψεύτικες ειδήσεις.
Είναι ικανοί για όλα τα παράλογα.

Μέσα από αυτό το 45% των αγράμματων, γεμάτων προκαταλήψεις ανθρώπων, προσπαθεί να βρει φωνή ο φασισμός με διάφορα τερτίπια και προσωπεία.

Οι φασίστες ήταν, είναι και θα είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος. 

Μη γίνεις σαν αυτούς.

Thesska Katerina

*********************************************************************

Δολοφονία Αλβανού εργάτη: Ο δράστης «δηλώνει χρυσαυγίτης» και «έχει τατουάζ τη σβάστικα» (Real fm) 

Για τη δολοφονία του Αλβανού εργάτη στη Λευκίμμη της Κέρκυρας μίλησε στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm - 3/12/2017) ο Κερκυραίος δημοσιογράφος Σπύρος Ζηνιάτης

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Η δολοφονία του 63χρονου Αλβανού εργάτη στη Λευκίμμη της Κέρκυρας διαπράχτηκε από χρυσαυγίτη,σύμφωνα με τις μαρτυρίες που μετέφερε στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm 3/12/2018) ο Κερκυραίος δημοσιογράφος, Σπύρος Ζηνιάτης. 

Ο Σπύρος Ζηνιάτης ανέφερε πως, σύμφωνα με τα στοιχεία του ρεπορτάζ, επρόκειτο για μια δολοφονία με«πολιτικό περιεχόμενο» που ο δράστης την διέπραξε μετά από διαφωνία του με το θύμα στο καφενείο του χωριού με αφορμή τον θάνατο του Κατσίφα.

Ο 63χρονος Αλβανός εργαζόταν πολλά χρόνια στην Κέρκυρα και δεν είχε προκαλέσει ποτέ με τη συμπεριφορά του, σε αντίθεση με τον 44χρονο Κερκυραίο δράστη, ο οποίος «δήλωνε χρυσαυγίτης» και  σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων φέρει τατουάζ με τη σβάστικα. 

Ο δημοσιογράφος Σπύρος Ζηνιάτης, τόνισε, επίσης, ότι ««μαρτυρίες των κατοίκων της Κέρκυρας τον φέρουν να ήταν εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στις προηγούμενες εθνικές εκλογές». Ωστόσο η ίδια η Χρυσή Αυγή στο νησί δηλώνει πως αγνοεί το συγκεκριμένο άτομο, τακτική, όμως, που όπως σημείωσε ο Κερκυραίος δημοσιογράφος, η Χρυσή Αυγή ακολούθησε και στην περίπτωση Ρουπακιά, δηλαδή του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, όταν αρχικά η ναζιστική συμμορία δήλωνε πως δεν τον γνώριζε… 

Ακούστε το απόσπασμα της συνέντευξης εδώ 

***************

  Κατιούσα

 

Πολλοί μπορεί να θυμούνται το “συνάδελφο” του Ρουπακιά, που έβγαινε με γυρισμένη πλάτη στην τότε εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου στο Σκάι για να μας ενημερώσει ότι ο Ρουπακιάς ανήκε “στον αριστερό χώρο”, ενώ σε διάφορα λαθρόβια σάιτ διακινούνταν θεωρίες ότι είχε υπάρξει κνίτης. Η ιστορία τηρουμένων των αναλογιών φαίνεται να επαναλαμβάνεται στην περίπτωση του φόνου του Αλβανού εργάτη γης στη Λευκίμμη Petrit Zifle, καθώς δημοσιογράφος τοπικού δελτίου στην Κέρκυρα προχώρησε σε σύνδεση του δράστη με το ΚΚΕ. Την ελεεινή αυτή συκοφαντία κατήγγειλε άμεσα η ΤΕ του νησιού, καταδεικνύοντας τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στην καταπολέμηση της Χρυσής Αυγής στην περιοχή, αλλά και τις ευθύνες των αστικών πολιτικών δυνάμεων για την αποθράσυνση των φασιστών:

Η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ καταδικάζει τη δολοφονία του Αλβανού εργάτη γης Petrit Zifle στη Λευκίμμη, από Κερκυραίο που προχώρησε στην πράξη αυτή -σύμφωνα με μαρτυρίες- από ρατσιστικά και ξενοφοβικά κίνητρα. Ο φερόμενος ως δολοφόνος ήταν ενεργός υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας Κέρκυρας. Η φασιστική και ρατσιστική ιδεολογία του μορφώματος της Χρυσής Αυγής επιχειρεί με κάθε τρόπο να δηλητηριάσει τη νεολαία και τους εργαζόμενους και στην περιοχή της Λευκίμμης. Ιδεολογία σύμφυτη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας και που μοναδικούς εχθρούς βλέπει τους μετανάστες, τους αδύναμους και βέβαια τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές γιατί έτσι υπερασπίζονται τα αφεντικά, την εξουσία τους και τα κέρδη τους. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή ανέδειξαν το ρόλο και τη δράση της Χρυσής Αυγής στην περιοχή της Λευκίμμης αλλά και της ανοχής που έδειχναν απέναντί της «κινήματα» και πολιτικές δυνάμεις. Ήμασταν αυτοί που ανοίξαμε την πολιτική αντιπαράθεση με αφορμή την παρουσία του Χρυσαυγίτη Βουλευτή στο Ποτάμι της Λευκίμμης, που τον καταγγείλαμε από το βήμα της συγκέντρωσης και που αρνηθήκαμε να τον νομιμοποιήσουμε με την παρουσία μας όταν οι διοργανωτές είπαν ότι «στον αγώνα τους δεν περισσεύει κανείς».

Είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της ΝΔ που με τις πολιτικές τους ρίχνουν νερό στο μύλο του φασισμού. Με «πυγμή» αντιμετωπίζουν καθαρίστριες που τις καταδικάζουν σε 15 χρόνια αλλά η δίκη της Χρυσής Αυγής κρατάει για χρόνια. Είναι απολύτως απαράδεκτη η τοποθέτηση του δημοσιογράφου κ. Ζηνιάτη σε χθεσινοβαραδυνή εκπομπή (03/12/2018) του τηλεοπτικού σταθμού Start, που επιχείρησε να συνδέσει τον φερόμενο ως δολοφόνο με το ΚΚΕ. Η προσπάθεια αυτή θυμίζει τα προβοκατόρικα δημοσιεύματα για το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα και έχει ως στόχο να εξισώσει τον φασισμό με τον σοσιαλισμό. Βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία όσοι προσπαθούν να σπιλώσουν το κόμμα που έδωσε και δίνει τη μάχη απέναντι στο φασισμό όχι με λόγια αλλά με έργα. Οι εργαζόμενοι του νησιού μας, οι άνεργοι, τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση την απομόνωση των φασιστών-ναζιστών από τους χώρους δουλειάς και κατοικίας, από σχολεία και σχολές, μέσα από το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, τους αγροτικούς και φοιτητικούς συλλόγους, τα μαθητικά συμβούλια, όπως έγινε πριν λίγες μόνο μέρες στα σχολεία της χώρας. Να βρεθούν με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ στη δράση, στον αγώνα για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της κοινωνίας μας κόντρα στη μοιρολατρία και την απογοήτευση, στην παραπέρα μείωση των απαιτήσεων, στα ψίχουλα που ονομάζουνε “δίκαιη κατανομή” του πλούτου που παράγουμε. Καταδικάζουμε κάθε εγκληματική ενέργεια που αποτελεί προϊόν της φασιστικής έκφρασης της αστικής πολιτικής. Κάθε προσπάθεια που στόχο έχει να απενοχοποιήσει το σύστημα που γεννά και θρέφει το φασισμό και τα μορφώματά του. Δυναμώνουμε το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Με το ΚΚΕ για το δίκιο μας!

******************************

Ι. Καμπανέλλης: «Η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται»

Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Κατιούσα

Στις 2 του Δεκέμβρη 1922 γεννήθηκε στη Νάξο ο μεγάλος μας θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης, που αποκαλείται και «πατριάρχης» της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας.

Ο Ι. Καμπανέλλης στην Κατοχή, το 1943, πιάστηκε από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν όπου παρέμεινε έως τις 5 του Μάη 1945. Την καθοριστική αυτή εμπειρία που θα επηρεάσει όλο το έργο του την κατέγραψε στο βιβλίο του «Μαουτχάουζεν», ενώ έχουν χιλιοτραγουδηθεί οι συγκλονιστικοί στίχοι του στο «Άσμα Ασμάτων», στον «Αντώνη», στον «Δραπέτη» στο «Άμα τελειώσει ο πόλεμος» που πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Το παρακάτω ανέκδοτο κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη δημοσιεύτηκε πριν από χρόνια στην Αυγή (εμείς το βρήκαμε εδώ) και γράφτηκε «μάλλον το 1993», σύμφωνα με την κόρη του που το παρέδωσε στην εφημερίδα.

Η φράση «σα να έχει γραφτεί σήμερα» που χρησιμοποιείται συχνά για να αναδείξει την επικαιρότητα κάποιων κειμένων, σε αυτή την περίπτωση βρίσκει την απόλυτη δικαίωση…


Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται.

Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι;

Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες.

Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι.

Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.

Ι.Κ.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ EINAI & ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ -ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΑΤΕ ΕΔΩ & ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ, ΛΙΓΟ - ΛΙΓΟ:

,,Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του.,,

Στις 31 Οκτωβρίου ένας άνθρωπος στην Θεσσαλονίκη αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι ενός εμπορικού κέντρου. Πέρα από την τραγική είδηση υπάρχει το δράμα μιας οικογένειας. Η Αναστασία Μ. αποφάσισε να σπάσει την σιωπή και να μιλήσει για τον αδερφό της που έφυγε. Με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Ακούστε την. Ο λόγος της θα βοηθήσει σίγουρα να σπάσει η σιωπή και άλλων ανθρώπων.

''Ο αδερφός μου ο Βύρωνας ήταν ένα πανέξυπνο, ταλαντούχο παιδί. Το έλεγαν όλοι. Το έλεγαν οι δάσκαλοί του, οι φίλοι του, και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Το έλεγαν, αργότερα, οι συμφοιτητές του και οι καθηγητές του στη σχολή όπου φοιτούσε. Η οικογένειά του, όλοι εμείς, ξέραμε πως ήταν ένα παιδί με χιούμορ, ευφυής, ευαίσθητος, δημιουργικός. Με έκανε συχνά να γελάω. Μου άρεσε πολύ να περνάω χρόνο μαζί του. Δεν μαλώναμε ούτε τρωγόμασταν όλη την ώρα όπως κάνουν συχνά τα αδέλφια. Ήξερε να αγκαλιάζει, να χαϊδεύει, να δείχνει τρυφερότητα. Με φώναζε “ζουζούνι”. 

Ήταν ένας άνθρωπος με ικανότητες. Του άρεσε η ορειβασία, η αναρρίχηση, έπαιζε βιολί, κιθάρα, και γρατζουνούσε που και που ένα μπαγλαμαδάκι. 

Ήταν καλός στις τέχνες αλλά και στις τεχνικές… Είχε σπουδάσει στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρονικός. Είχε μάθει πολεμικές τέχνες, και κυρίως TAE KWON DO. Στο στρατό, ήταν δόκιμος αξιωματικός. 

Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα μέσα σε μια μέρα. Τον έχασα ξαφνικά, το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2018. 

Όμως ο αδερφός μου πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο. Τον αδερφό μου άρχισα να τον χάνω όταν ο πατέρας του του έλεγε να μην είναι “τόσο ευαίσθητος” γιατί οι άντρες πρέπει να είναι σκληροί. Από τότε προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ήταν “άντρας”. 

Έχασα ακόμη ένα κομμάτι του, όταν γύρισε από το στρατό, τσακισμένος, επειδή κάποια σαδιστικά τσογλάνια που έχουν πρόβλημα με την ευαισθησία ως γνώρισμα του αντρικού φύλου, και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, τον νάρκωσαν ένα βράδυ ρίχνοντας μια ουσία στο ποτό του που τον άφησε αναίσθητο και τον κακοποίησαν σεξουαλικά. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν άρχισε να έχει παραισθήσεις, και να ακούει φωνές, και η και η ψυχιατρική του είπε ότι είναι σχιζοφρενής, και η κοινωνία τον φόρτωσε με τύψεις για μια απλή βιοχημική ανισορροπία στο νευρικό του σύστημα, και το στίγμα του ψυχικά ασθενούς. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν ο πνευματικός στον οποίο πήγε για να τον βοηθήσει του είπε ότι οι φωνές που ακούει είναι ο Σατανάς και πρέπει να κάνει μετάνοιες και να εξομολογείται συνέχεια τις αμαρτίες του, γεμίζοντάς τον ενοχές για πράγματα που δεν ήταν δική του ευθύνη. 

Αλλά ο αδερφός μου δεν ήθελε να είναι θύμα. Πάλεψε με όλα. Στην θέση του, με την ασθένειά του, κανείς δεν δουλεύει. Όμως ο αδερφός μου, εδώ και χρόνια, σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στη δουλειά. 

Έπαιρνε τα φάρμακά του, μάζευε το κουράγιο του, το πείσμα του, την ακλόνητη θέλησή του για ζωή, και προχωρούσε. 

Στο εργασιακό του περιβάλλον, αντιμετώπισε το ίδιο bullying που είχε αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή από τους “άντρες” που ήταν “αδέρφια” του. 

Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η λεκτική (ακόμα και η σωματική βία) ήταν αποδεκτή ως δείγμα ανδρισμού, όπου οι τσακωμοί και οι απειλές ήταν η καθημερινότητα, όπου για κάθε στραβό το οποίο προκάλεσε η οικονομική κρίση και που η συναισθηματική φόρτιση των αφεντικών του έπρεπε να εκτονωθεί πάνω στον ίδιο, κι αυτό ήταν ΟΚ, επειδή αυτό είναι ο ανδρισμός, ο αδερφός μου έχανε τον εαυτό του μέρα με την ημέρα. 

Δούλευε ασταμάτητα, χωρίς κανένα ρεπό, εφτά μέρες τη βδομάδα, ακόμη και χωρίς λεφτά. Δούλεψε μέχρι που έλιωσε, και έγινε από 80 σχεδόν 60 κιλά. 

Δούλεψε ασταμάτητα για να αποδείξει ότι δεν είναι ο σχιζοφρενής με το στίγμα του τρελού και του ανίκανου, δούλεψε για να αποδείξει ότι οι άντρες αντέχουν τα πάντα, δούλεψε για να προσφέρει ακόμη κι όταν δεν αμοιβόταν, γιατί θεωρούσε ότι η δουλειά του ήταν κοινωνικό λειτούργημα, δούλεψε κάτω από συνθήκες που οποιονδήποτε θα τον είχανε τσακίσει. 

Τον είχα παρακαλέσει άπειρες φορές να φύγει, να ξεκουραστεί, να φροντίσει τον εαυτό του. Η μητέρα μου του είπε ότι δε χρειάζεται να εργαστεί για ένα διάστημα, ότι είχε αποδείξει με χίλιους τρόπους ότι είναι ικανός, ότι μπορούσε να βρει δουλειά οπουδήποτε αλλού. Αυτός επέλεξε να μείνει σε μια εταιρεία που βούλιαζε από τα χρέη για να βοηθήσει τα αφεντικά του που τους θεωρούσε φίλους του. Και μια μέρα, ο αδερφός μου, χωρίς να πει λέξη, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, ούτε ένα σημείωμα, πήδηξε στο κενό. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα σε μια μέρα. Τον έβλεπα να καταρρέει μια ζωή και να σηκώνεται και να παλεύει ξανά και ξανά, να αρνείται να παραιτηθεί, να παλεύει για το δικαίωμα στη ζωή. 

Ο αδερφός μου αντί να αγκαλιάσει τον εαυτό του και την ευαισθησία του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αρνηθεί, γιατί “έτσι είναι οι άντρες”¨. 

Και μια μερα, δεν άντεξε.

 Δεν γνωρίζω τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του τη μέρα εκείνη που βούτηξε στο κενό. Πονάω στη σκέψη ότι στις τελευταίες του στιγμές μπορεί να πανικοβλήθηκε, να πόνεσε, να υπέφερε. Αλλά αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι τον έβλεπα να χάνεται, κομμάτι – κομμάτι τη φορά, και κανείς, μα κανείς, δεν βρήκε τον τρόπο να τον βοηθήσει.

 Ούτε οι γιατροί, ούτε τα φάρμακα… Ούτε κι εγώ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι νιώθουν ενοχές γιατί δεν κατάφεραν να σταματήσουν αυτό που του συνέβη. Σε κανέναν όμως δεν είχε πει ότι είχε σκοπό να το κάνει. Δεν φταίνε αυτοί. Είναι ανήμποροι μπροστά στη λαίλαπα της πατριαρχίας. Είναι ανήμποροι μέσα σε ένα σύστημα που μαθαίνει τους άντρες ότι όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά είναι αποδεκτό να χρησιμοποιούν βία για να υπάρχουν. Ότι πρέπει να ασκούν βία, για να έχουν την εξουσία. Ότι αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής τους. Η δύναμη. 

Αυτός είναι ο ανδρισμός. 

Δεν επιτρέπεται κανείς να είναι αδύναμος, άρρωστος, ευαίσθητος, δεν επιτρέπεται να μην εργάζεται, γιατί είναι άχρηστος αν δεν το κάνει. 

Στον καπιταλισμό είσαι άχρηστος όταν δεν είσαι παραγωγικός. Αν δεν είχε ασκηθεί τόση βία πάνω στο γλυκό του σώμα, ο αδερφός μου θα ζούσε. 

Θα ζούσε γιατί η οικογένειά του δεν του φέρθηκε σαν “ψυχικά ασθενή”, δεν τον απέρριψε, δεν τον έκλεισε στο τρελοκομείο, δεν τον έδεσε σε ένα κρεβάτι ψυχιατρείου και δεν τον χαπάκωσε μέχρι θανάτου, να τον ξεφορτωθεί και να τον παρατήσει. 

Η οικογένειά μου τον αγάπησε και τον στήριξε ακόμη κι όταν δεν συμφωνούσε με την απόφασή του να εργάζεται μέχρι να διαλυθεί. 

Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του. Δεν είστε άντρες. Είστε κλέφτες, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, σε αυτό τον κόσμο, ελπίζω να πάρετε αυτό που σας αξίζει.''

Αλιεύτηκε από Εδώ: http://parallaximag.gr/…/ton-aderfo-mou-ton-echana-mera-pet…

--ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΩΝ--

1.Μακάριοι όσοι συνεχίζουν την ορθοστασία τους μέσα στην άβυσσο που μας περιβάλλει.
2.Μακάριοι όσοι δέχονται την ποίηση ως τρόπο ζωής.
3.Μακάριοι όσοι δεν καταδέχονται τα εύκολα και παίζουν στα δύσκολα.
4.Μακάριοι όσοι δεν έχουν σχέση με το θέαμα (με κάθε θέαμα).
5.Μακάριοι όσοι μας φωτίζουν χωρίς να απαιτούν τίποτα.

6.Μακάριοι όσοι, ενώ δεν έχουν διαβάσει, φέρνουν μέσα στο κύτταρό τους τον Ιησού, τον Σωκράτη, τον Βούδα, αυτήν την τριάδα που δεν έγραψε, δε διάβαζε τίποτα, αλλά έφερνε μέσα στο κύτταρό της όλο τον κόσμο.

7.Μακάριος όποιος έπεσε και σηκώθηκε μόνος του.

8.Μακάριος όποιος, ενώ έχει περάσει πολλά, δε γίνεται μισάνθρωπος μοιράζοντας την κακία του δεξιά και αριστερά.

9.Μακάριος όποιος, ενώ δοκιμάζεται σκληρά από την περιπέτεια της υγείας του, μπορεί από το παράθυρο του νοσοκομείου να παρακολουθεί τον κηπουρό που φροντίζει τα ακατάδεχτα τριαντάφυλλα.

10.Μακάριος όποιος δε βιώνει την ύπαρξή του σαν ρόλο μέσα στο θέατρο της ζωής.

11.Μακάριοι όσοι ακολουθούν την προφορική παράδοση του λαού μας. Τι να τα κάνεις τα γράμματα όταν δε βγάζουν λόγια;

12.Μακάριος όποιος βλέπει, όχι όποιος νομίζει πως βλέπει.

13.Μακάριοι όσοι ακολουθούν το δρόμο της λογοτεχνίας ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια του Μπαλζάκ: «Ο φόβος είναι κατά το ήμισυ ένα νοσοποιό συναίσθημα το οποίο πιέζει τόσο βίαια την ανθρώπινη μηχανή ώστε οι ικανότητές μας είτε φτάνουν αίφνης στο απόγειο, είτε καταπίπτουν σε πλήρη αποδιοργάνωση. - Σε λίγο καιρό θα μας έχουν μείνει μόνο τα μάτια για να κλαίμε. - Τα γεγονότα δεν έχουν ποτέ απόλυτο μέγεθος, τα αποτελέσματά τους εξαρτώνται πλήρως από τα άτομα: η δυστυχία είναι κίνητρο για την ευφυία, καταφυγή για τον χριστιανό, θησαυρός για τον ικανό άνθρωπο, άβυσσος για τους αδύναμους» (από το βιβλίο Ο Κωστής Παπαγιώργης ανθολογεί Ονορέ ντε Μπαλζάκ, εκδ. Μπάστας - Πλέσσας).

14.Μακάριοι όσοι μελετούν την ιστορία του κινήματος χωρίς να ντρέπονται γιατί δεν ξεπουλήθηκαν.

15.Μακάριοι οι δότες όπου κι αν βρίσκονται.

16.Μακάριοι όσοι σέβονται και προσκυνούν τη μία και μεγάλη σχολή του γένους: το πεζοδρόμιο.

17.Μακάριοι εκείνοι που γνωρίζουν πως μόνο θαυμάζοντας μπορείς να αναχαιτίσεις την κατάρα του φθόνου.

18.Μακάριος ο δημιουργός, ο οποίος, σύμφωνα με την άποψη του Σάμπατο, «είναι βαθυστόχαστος και δεν ασχολείται με την παραγωγή των εποχικών μπεστ-σέλερ (μια ενασχόληση που σήμερα έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό εκείνη την ιερή αποστολή που εντόπιζε τους Ελληνες τραγικούς ποιητές), είναι επαναστάτης και ένας αντιπρόσωπος των Ερινύων, ακόμα κι αν δεν το ξέρει και φυσικά ακόμα κι αν δεν το θέλει. Και αλίμονο στα έθνη που ξεχνούν ή αγνοούν αυτό το ιερό δικαίωμα των μεγάλων δημιουργών τους στην επανάσταση» (Ερνέστο Σάμπατο, Μια πολύπλοκη ύπαρξη, μετ. Κ. Παλαιολόγος, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

19.Μακάριοι οι σύντροφοι που, εκτός από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, μοιράζονται με τους συναγωνιστές τους τις αγωνίες, τις μικρές ή μεγάλες καταστάσεις που κρύβονται στην καθημερινότητα.

''Η επί του δρόμου ομιλία''
Του Γιώργου Κακουλίδη από το Ριζοσπάστη

Τα αλιεύσαμε από Εδώ

Σε δήλωσή του την Ημέρα του Πάσχα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επισήμανε: 

«Η Ανάσταση κι η ελπίδα δε βρίσκεται στα γεωπολιτικά παιχνίδια, στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που βάζουν τους λαούς σε πολεμικούς κινδύνους. 

Η ελπίδα υπάρχει, αν ο λαός αποφασίσει να βαδίσει το δικό του δρόμο, για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.

Χρόνια Πολλά και καλή δύναμη, με υγεία σε όλους και όλες!»

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ?!!

ΚΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Πλούσια πείρα από την παρέμβαση στη ΛΑΡΚΟ

Η ΛΑΡΚΟ είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα βιομηχανικής μονάδας στρατηγικής σημασίας, που εδώ και χρόνια οι εργαζόμενοί της είναι σε διαρκή ανησυχία για το μέλλον τους, ως αποτέλεσμα των επιχειρηματικών παιχνιδιών που παίζονται στις πλάτες τους, με άμεση εμπλοκή του κράτους και με επίδικο τα κέρδη από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου.

Το εργοστάσιο βρίσκεται σήμερα σε οριακή κατάσταση, με εγκαταστάσεις που δεν συντηρούνται, με μισθούς πετσοκομμένους, με ελλιπείς συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, με τους εργαζόμενους να βλέπουν διαρκώς μπροστά τους την απειλή της ανεργίας. 

Ανάμεσά τους και δεκάδες «εργολαβικοί», που βιώνουν ακόμα πιο έντονη την εκμετάλλευση, την απληρωσιά, τις καθυστερήσεις, την ανασφάλιστη δουλειά.

Η πείρα των εργαζομένων είναι πλούσια, τόσο από τους χειρισμούς της (κρατικής) διοίκησης και της κυβερνητικής συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στο επιχειρησιακό σωματείο, όσο και από τους σκληρούς αγώνες που έδωσαν και δίνουν. 

Αλλωστε, είναι «κληρονόμοι» της συγκλονιστικής αγωνιστικής παρακαταθήκης που άφησε η μεγάλη απεργία του 1977, σύμβολο αγώνα για τους σύγχρονους εργάτες της βιομηχανίας.

Οργανωτής και ψυχή της πάλης μέσα στο εργοστάσιο είναι το κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου Φθιώτιδας, στον αντίποδα του επιχειρησιακού σωματείου της ΛΑΡΚΟ, όπου κυριαρχούν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές. 

Για τη σημαντική πείρα από αυτήν την προσπάθεια ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Παναγιώτη Πολίτη, εργάτη στη ΛΑΡΚΟ και πρόεδρο του Κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας.

Το Κλαδικό Συνδικάτο οργανώνει την πάλη

Το Συνδικάτο Μετάλλου, που παίζει καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση της πάλης μέσα στη ΛΑΡΚΟ, είχε φτιαχτεί τη δεκαετία του '90, όμως με ευθύνη των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών παρέμενε για χρόνια μια σφραγίδα που περιφερόταν από συνέδριο σε συνέδριο για τη συντήρηση των κάλπικων συσχετισμών, μέχρι που πέρασε στα χέρια των ταξικών δυνάμεων.

«Στην αρχή συσπείρωνε μερικούς δραστήριους εργαζόμενους του κλάδου, ενώ το 2003 ξεχωρίσαμε ως στόχο να συσπειρωθούν σε αυτό οι εργολαβικοί εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, εκτιμώντας ότι ήταν το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο τμήμα του προσωπικού. Τότε ήταν 300 εργαζόμενοι στις εργολαβίες και υπήρχε τάση αύξησής τους», λέει ο Π. Πολίτης και συνεχίζει:

«Ηταν η περίοδος που η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ έλεγε ότι δεν κάνει προσλήψεις γιατί θα εμπλεκόταν το ΑΣΕΠ και θα έρχονταν εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα, "να πάρουν τη δουλειά των ντόπιων". Ετσι δικαιολογούσε τη διαιώνιση της εργασιακής ομηρίας».

Η προσπάθεια για οργάνωση των εργολαβικών, τους οποίους το επιχειρησιακό αρνούνταν να εγγράψει μέλη του, δεν ήταν εύκολη, αφού ήταν αντιμέτωποι με τις απειλές, τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, αλλά και της πλειοψηφίας του εργοδοτικού επιχειρησιακού σωματείου.

Ωστόσο, το Κλαδικό Συνδικάτο δεν παραιτήθηκε, δεν το έβαλε κάτω. Η δράση, αν και με λίγες δυνάμεις, κυρίως εκτός ΛΑΡΚΟ, είχε αποτελέσματα. Με τις παρεμβάσεις του, πέτυχε βελτιώσεις στο ωράριο, στα μέτρα ασφαλείας, εμπόδισε απολύσεις, απέσπασε αυξήσεις και αυτό «ξεκούμπωσε» αρκετούς εργαζόμενους από εργολαβίες να πλησιάσουν το Κλαδικό Συνδικάτο, βλέποντας στην πράξη ότι αυτό είναι στο πλάι τους, ότι δεν χαρίζεται στους αρνητικούς συσχετισμούς.

«Τότε βάλαμε πιο επιθετικά και το αίτημα όλοι οι εργολαβικοί εργαζόμενοι να ενσωματωθούν στη ΛΑΡΚΟ ως μόνιμο προσωπικό της, ενώ το 2006 κλιμακώσαμε τον αγώνα με συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις», λέει ο συνδικαλιστής και εξηγεί: «Ηταν μια σύγκρουση απέναντι σε όλους: Στην (τότε) κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και στον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ειδικά ο τελευταίος πήρε πάνω του όλη τη δουλειά για λογαριασμό της εργοδοσίας, προσπαθώντας να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό, πηγαίνοντας ακόμα και στα σπίτια των εργαζομένων για να τους πάει στη δουλειά με το ζόρι και "εξηγώντας" τους ότι ...δεν γίνεται η ΛΑΡΚΟ να κάνει προσλήψεις».

Η συμμετοχή τότε ήταν 100% στις εργολαβίες, ενώ συμμετείχαν και μερικοί πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τους μόνιμους. Η μη συμμετοχή ουσιαστικά των μονίμων ήταν μια διαπιστωμένη αδυναμία, που δύσκολα αντιμετωπιζόταν από το Συνδικάτο. Η εργοδοσία όμως θορυβήθηκε και πήρε μέτρα: Με μαζικές απολύσεις, με αντικαταστάσεις εργολάβων για να ξεφορτωθεί και εργαζόμενους, προσπάθησε να στείλει μήνυμα ότι όποιοι αγωνίζονται τελικά μένουν άνεργοι.

Παρ' όλα αυτά ο αγώνας αυτός άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα για τη συνέχεια. Η ΛΑΡΚΟ έκανε το 2007 τις πρώτες προσλήψεις μετά από 15 χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει ως μόνιμο προσωπικό της επιχείρησης 500 πρώην εργολαβικοί.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έλειψαν μεγάλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, για να φτάσουμε στο τρίχρονο 2015 - 2017, που η επιχείρηση ξαναπάγωσε τις προσλήψεις. «Τότε καταφέραμε να συσπειρώσουμε ξανά τους εργολαβικούς εργαζόμενους, διεκδικώντας τη μονιμοποίησή τους. Το ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν παραιτηθήκαμε από την προσπάθεια οργάνωσης αγώνων και η τακτική επαφή με το προσωπικό αποδείχθηκαν αναντικατάστατα στοιχεία για να ξανανάψει η εστία της πάλης. Αν στο όνομα των δυσκολιών παρασυρόμασταν, δεν κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας, δύσκολα θα ξανασηκώνονταν οι εργάτες στην κρίσιμη αυτή περίοδο», λέει ο Π. Πολίτης.

Επεξεργασία πλαισίου που βοηθάει την κοινή πάλη

Ενα από τα επιχειρήματα με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπο το Συνδικάτο, ήταν σχετικά με τη στάση του απέναντι στην κυβερνητική πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου: «Ολο απέναντι τους βάζετε», έλεγαν πολλοί εργαζόμενοι.

Ο πρόεδρος του Κλαδικού μάς λέει: «Εκτιμώντας την απειρία, τις συγχύσεις που προκαλούν οι εργοδοτικές δυνάμεις, καλέσαμε τη διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου στις Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων, οι οποίοι τους έβαλαν μπροστά στις ευθύνες που έχουν για την κατάσταση που επικρατεί στις εργολαβίες, γιατί δεν τους γράφουν στο επιχειρησιακό σωματείο. Ταυτόχρονα, πιέζαμε τη διοίκηση του επιχειρησιακού να πάρει απόφαση για κινητοποιήσεις και να μη βρει καμιά πρόφαση για να τις υπονομεύσει ανοιχτά.

Ακόμα και τις κινητοποιήσεις (π.χ. στάσεις εργασίας) που αποφάσιζε η πλειοψηφία, θέλοντας απλά να εκτονώσει την αντίδραση των εργαζομένων, τις αξιοποιούσαμε για να τους δώσουμε αγωνιστικό - ταξικό περιεχόμενο, οργανώνοντας και συγκέντρωση. Σε μια από αυτές, μαζεύτηκαν όλοι οι εργαζόμενοι από τις εργολαβίες και το αποτέλεσμα ήταν οι ίδιοι να βάλουν θέμα κλιμάκωσης, κάτι που άσκησε πίεση και στην πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου.

Σε αυτήν τη συγκέντρωση έγινε ένα σημαντικό βήμα, αφού συμμετείχαν και οι μόνιμοι εργαζόμενοι, οι οποίοι "καλύπτονταν" από την απόφαση του επιχειρησιακού. Η παρουσία τους βοήθησε να υποχωρήσει το κλίμα καχυποψίας που υπάρχει στο έδαφος του συντεχνιασμού».

Υπόθεση του Συνδικάτου ήταν τώρα να τροφοδοτήσει κι άλλο αυτό το θετικό κλίμα που άρχιζε να δημιουργείται και προφανώς αυτή η προσπάθεια έπρεπε να πατήσει στο περιεχόμενο του αγώνα, σε διεκδικήσεις που θα βοηθούσαν στην παραπέρα ανάπτυξή του. Γι' αυτό επεξεργάστηκε πλαίσιο πάλης τέτοιο, που να πατάει στα προβλήματα και τις ανάγκες όλων των εργαζομένων, να ακυρώνει τις διασπαστικές προσπάθειες.

Το Συνδικάτο πήρε υπόψη την τακτική της εργοδοσίας, το γεγονός ότι το "διαίρει και βασίλευε" πατούσε σε μια υπαρκτή κατάσταση που διαμόρφωνε η πολιτική της εταιρείας: Οσοι μονιμοποιούνταν από εργολαβίες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους παλιούς μόνιμους εργαζόμενους, οι μισθολογικές διαφορές είναι τεράστιες, ενώ άρχισαν να μπαίνουν στο στόχαστρο και οι πιο παλιοί εργαζόμενοι.

Ετσι, ως στόχος πάλης μπήκε η εξίσωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων προς τα πάνω. Το Συνδικάτο προσάρμοσε το πλαίσιο πάλης ώστε να βοηθάει να συνειδητοποιείται ότι η διέξοδος βρίσκεται στην κοινή πάλη. Σε αυτήν την πορεία στήθηκαν Επιτροπές των εργαζομένων, οι οποίες παρόλο που αποτελούνταν από εργολαβικούς, αφού αυτοί ήταν μέλη του Συνδικάτου, διεκδικούσαν από την εργοδοσία αιτήματα για λογαριασμό όλου του προσωπικού, συμβάλλοντας στο σπάσιμο προκαταλήψεων.

Αντιπαράθεση σε όλα τα μέτωπα

Σταθμός μεγαλύτερης συσπείρωσης ήταν οι εκλογές του Συνδικάτου Μετάλλου το Μάη του 2017. Τότε αποφασίστηκε ότι πρέπει να ενισχυθεί η δουλειά με τους μόνιμους εργαζόμενους. «Για να γίνει αυτό, έπρεπε να επιμείνουμε καταρχάς οι εργολαβικοί να βάλουν τα δυνατά τους, να συζητήσουν θαρρετά στο εργοστάσιο με τους μόνιμους συναδέλφους τους», σημειώνει ο Π. Πολίτης και συνεχίζει:

«Αυτή η διαδικασία ήταν και παραμένει μια διαρκής σύγκρουση. Επεξεργαστήκαμε επιχειρήματα και κάναμε αντιπαράθεση, μεταξύ άλλων, στους παρακάτω άξονες: Από τη μία, εμείς που λέμε στους εργαζόμενους ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ότι πρέπει όλοι μαζί να είναι στο ίδιο Συνδικάτο και ότι ο μόνος που έχει συμφέρον από τη διάσπασή τους είναι η εργοδοσία για να τους έχει του χεριού τους. Και από την άλλη, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές, που μας έριχναν λάσπη, έκαναν προσωπικές επιθέσεις για να σπείρουν τη σύγχυση και την αμφιβολία για το ρόλο των μελών της διοίκησης του Συνδικάτου μας.

Από τη μία, εμείς που έχουμε καθαρή θέση για τη ΛΑΡΚΟ, για την προοπτική της που θα διασφαλίζει το μέλλον της, με τους εργαζομένους της, αλλά και όλο το λαό ωφελημένο. Οτι για να γίνει αυτό, απαιτούνται γενικότερες αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας, ώστε να ενταχθούν οι υποδομές της ΛΑΡΚΟ σε έναν Ενιαίο Κρατικό Φορέα Μεταλλευτικής Βιομηχανίας, που θα αξιοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Και από την άλλη, οι δυνάμεις της εργοδοσίας, που δεν αμφισβητούν το στρατηγικό σχεδιασμό για το μοίρασμα του ορυκτού πλούτου στους μονοπωλιακούς ομίλους και προσπαθούν να εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στο χρεοκοπημένο "αίτημα" περί "δημόσιου ελέγχου", λες και δεν είναι το σημερινό κράτος που έφερε σε αυτήν την κατάσταση την επιχείρηση.

Από τη μία, οι ταξικές δυνάμεις που βλέπουν τους ίδιους τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές της πάλης και, από την άλλη, η εργοδοτική πλειοψηφία στο επιχειρησιακό σωματείο, που εξαντλείται σε "διαβουλεύσεις", θέλοντας τους εργάτες θεατές παζαριών των εργατοπατέρων για το πόσα θα χάσουν».

Η μάχη αυτή ήταν κυριολεκτικά άνθρωπο τον άνθρωπο, με πείσμα και αποφασιστικότητα. Το αποτέλεσμα; Τα μέλη του Συνδικάτου από 120 έγιναν 400, για πρώτη φορά γράφτηκαν μόνιμοι εργαζόμενοι, οι οποίοι είναι δραστήριοι, απεργούν, κινητοποιούνται. Αυτή η προσπάθεια είχε θετική επίδραση και στην παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στο επιχειρησιακό σωματείο, σημειώνοντας αύξηση κατά 25% στις αρχαιρεσίες. Οι δύο απεργίες που πραγματοποιήθηκαν χωρίς τη συμμετοχή του επιχειρησιακού σωματείου, είναι πολύ ενθαρρυντικές. Το 2010 οι απεργοί από το μόνιμο προσωπικό της ΛΑΡΚΟ ήταν μόλις 5 άτομα, ενώ στην τελευταία απεργία, στις 12 Γενάρη, είχε 100 - 110 απεργούς!

Τώρα, το Συνδικάτο επικεντρώνεται στην προετοιμασία της Γενικής Συνέλευσης στις 22 Μάρτη, όπου θα συζητηθεί το θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων και της οργάνωσης του αγώνα για επιχειρησιακή Σύμβαση, με αυξήσεις στους μισθούς, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού κ.λπ.

Μ.