Η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα, στα Καλάβρυτα:

Ήταν 13 Δεκέμβρη 1943.Σήμερα συμπληρώνονται 73 χρόνια. Ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα Καλάβρυτα.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Τα ανθρωποειδή του ναζισμού συγκεντρώνουν όλους τους άνδρες άνω των 14 έως και 65 χρονών στην πλατεία. Τους οδηγούν σε ένα μικρό λόγο έξω από την πόλη. Γύρω – γύρω στήνουν πολυβόλα. Ταυτόχρονα δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες μαζί με τμήματα του γερμανικού στρατού λεηλατούν την πόλη.

Στις 2.34, το μεσημέρι, ξεκινά το μακελειό. Τα πυροβόλα θερίζουν τον άμαχο πληθυσμό. Οι νεκροί ξεπερνούν τους 750. Οι δολοφόνοι φεύγοντας ολοκληρώνουν το έργο τους.  Πυρπολούν την ηρωική κωμόπολη. Μαζί και το σχολείο στο οποίο έχουν κλειδώσει τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες.
Το Ολοκαύτωμα ολοκληρώνεται.    

Η «επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκινά στις 4 Δεκέμβρη 1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας. Στο πέρασμά τους σκορπούν το θάνατο.

Στόχος να ανακοπεί η δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ καθώς σύμφωνα με τις γερμανικές εκθέσεις «ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμορίτικη περιοχή (…)».

Τα Καλάβρυτα, ειδικά, πρέπει να αφανιστούν. Αιτία: Οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής έχουν υπολογίσει πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή αντάρτικη δύναμη σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Τα αντίποινα είναι φωτιά. Κτηνωδία. Ερήμωση. Κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων απ' όπου περνούν ζει την θηριωδία. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ανεξακρίβωτος. Σύμφωνα με τις πηγές οι νεκροί ξεπερνούν τους 1.000. Αναφορές, όπως αυτή του Δοξιάδη, μιλούν ακόμα και για 1.436 νεκρούς…

Καλάβρυτα – Η εκτέλεση (έργο του Τάσσου)

Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. 

Η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα είναι καταγεγραμμένη στα Καλάβρυτα.

Στην έκτακτη έκδοσή του για τη σφαγή, στις 24 Δεκέμβρη του 1943, ο «Ριζοσπάστης» στο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Η τραγωδία των Καλαβρύτων - Οι Ούννοι κολυμπάν στο αίμα», γράφει:

«Στα Καλάβρυτα ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη από την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Ορδές των Ούννων έκαναν επιδρομή και μπήκαν στα Καλάβρυτα που ο πληθυσμός είχε αδειάσει και αποσύρθηκε ολόκληρος στα βουνά.

Οι άνανδροι Ούννοι, βαρβαρότεροι και απ' τις άγριες φυλές της ζούγκλας, κάλεσαν τον πληθυσμό να ξαναγυρίσει στα Καλάβρυτα με την υπόσχεση ότι δεν είχε να πειραχτεί κανένας. Ο πληθυσμός ξαναγύρισε και τότε οι Ούννοι, οι προστάτες των Ράλληδων Ντερτιλήδων, ρίχτηκαν στην εξόντωση των αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων.

Έκλεισαν όλα τα γυναικόπαιδα σε ένα σχολείο και έβαλαν φωτιά. Τυλιγμένες απ' τις φλόγες οι γυναίκες πάλεβαν να σπάσουν τις πόρτες, ενώ έριχναν τα παιδιά όξω απ' τα παράθυρα για να σωθούν.

Έσπασαν τις πόρτες και μισοκαμένος και ξετρελαμένος αυτός ο κόσμος ρίχτηκε στους δρόμους οπότε αντιμετώπισε άλλο φρικτό θέαμα.  

Οι Ούννοι είχαν συγκεντρώσει σε μια διπλανή πλαγιά τον άρρενα πληθυσμό από δεκάξι χρονών και πάνου και τον θέριζαν με πολυβόλα. 

Σκότωσαν πάνου από οχτακόσιους ανθρώπους και κάμποσες γυναίκες που με θρήνους και οδυρμούς έτρεξαν να περιμαζέψουν τα πτώματα που είταν βουτηγμένα σε βούρκο αίματος.

Οι Ούννοι απόκλεισαν τα Καλάβρυτα και απαγόρεψαν και στον Ερυθρό Σταυρό να επικοινωνήσει και να στείλει οποιαδήποτε βοήθεια στα τραγικά θύματα.

Οι Ούννοι, αυτές οι ύαινες που γρυλίζουν για πολιτισμό και για θρησκεία, έκαναν επιδρομή και στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Λεηλάτησαν αυτό το εθνικό μνημείο και σκότωσαν όλους τους καλόγερους γκρεμίζοντάς τους στους βράχους».

Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» είχε δοθεί από τον ίδιο τον Χίτλερ από τις 29/10/1943.

Αυτόν, τον Χίτλερ, υπάρχουν κάποιοι σήμερα 

στην Ελλάδα - στην Ελλάδα των Καλαβρύτων, της Κανδάνου, της Βιάννου, του Χορτιάτη - 

που τον αποκαλούν «ισόθεο». «Υπέροχο». «Πρωτοπόρο». Και «ήρωα»...

Ποιοι είναι αυτοί οι «κάποιοι»; Μα κανείς δεν έχει το άλλοθι πια να λέει ότι δεν (τους) γνωρίζει, ότι δεν είναι ναζί, ότι μπορεί να… εκδημοκρατιστούν.

Όχι! Κανένας δεν έχει άλλοθι!

 Ούτε το κράτος της άρχουσας τάξης που  παρέχει την άδεια σε μια ναζιστική συμμορία να κυκλοφορεί με τη μάσκα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».

 Ούτε οι ψηφοφόροι τους. 

Ούτε αυτοί που φωτογραφίζονται μαζί τους στο Καστελόριζο. Ούτε αυτοί που συγκυβερνούσαν έχοντας στις τάξεις τους Μπαλτάκους.

Δεν νομίζετε κ.Παρασκευόπουλε;…   

................................................

Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.

13/12/16

Σήμερα στα Καλάβρυτα στις εκδηλώσεις μνήμης του ολοκαυτώματος απο την θηριωδία των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Δύο φωτογραφίες, δύο κόσμοι.

Στην πρώτη ο στρατός να μεταφέρει κόλυβα και η κυβέρνηση να βγάζει λόγους πύρινους μετά απο τον "έντιμο συμβιβασμό" της με τους χθεσινούς και σημερινούς δολοφόνους του λαού μας.

Και στην άλλη τα νιάτα του τόπου μας να απαιτούν Ειρήνη και Ελευθερία, να διαγράφουν τον φασισμό, το αυγό του φιδιού που έσκασε και απειλεί ξανά την ανθρωπότητα.

1941: η Σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ απ τους Ναζί

Σαν σήμερα 29/9 το 1941, περισσότεροι από τριάντα χιλιάδες Εβραίοι της Σοβιετικής Ένωσης και άλλοι «ανεπιθύμητοι» εκτελούνται στο φαράγγι «Μπάμπι Γιαρ» του Κιέβου, από δυνάμεις των SS με τη βοήθεια των τοπικών συνεργατών τους και της ουκρανικής αστυνομίας, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

από Ρωμύλος Αυδής 

· 

Το Μπάμπι Γιαρ είναι ένα φαράγγι βόρεια του Κιέβου. Το 1941 στις 29 Σεπτέμβρη έγινε ο τόπος εκτέλεσης για χιλιάδες εβραίους, τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

Οι προελαύνουσες στο Ανατολικό Μέτωπο γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν το Κίεβο στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. 

Εννιά μέρες αργότερα τοιχοκόλλησαν μια ανακοίνωση σε κάθε γωνιά της πόλης: 

«Όλοι οι Εβραίοι του Κιέβου και των περιχώρων διατάσσονται να παρουσιαστούν στις 8 το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου στη γωνία των οδών Μελνικόφσκι και Ντοκτούροφ, κοντά στο νεκροταφείο. Θα πρέπει να φέρουν μαζί τους οποιοδήποτε έγγραφο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους, καθώς και τα προσωπικά τους είδη. Όποιος παρακούσει τη διαταγή και βρεθεί σε άλλο μέρος της πόλης θα εκτελείται επιτόπου, όπως και κάθε πολίτης που θα εισέλθει σε κατοικία εβραίου και συλληφθεί να κλέβει».

Οι περισσότεροι από τους 175.000 εβραίους της περιοχής πίστεψαν ότι θα κατέληγαν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. 

Όμως, οι Ναζί είχαν αποφασίσει ήδη από τις 26 Σεπτεμβρίου να τους εκτελέσουν σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση.

Ο εβραϊκός πληθυσμός του Κιέβου (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) συγκεντρώθηκε τελικά στο κοιμητήριο, περιμένοντας τα τρένα που θα τους μετέφεραν στην εξορία, όπως πίστευαν. 

Μόλις άκουσαν το κροτάλισμα των πολυβόλων κατάλαβαν ότι ήταν ήδη πολύ αργά για να ξεφύγουν από την κόλαση που τους περίμενε.

Οι άνδρες των SS και οι ντόπιοι συνεργάτες τους οδηγούσαν τους εβραίους σε μικρές ομάδες των 10 ατόμων στο χείλος του φαραγγιού, όπου τους πολυβολούσαν, αφού πρώτα τους έγδυναν και τους χτυπούσαν ανηλεώς αν προέβαλαν αντίσταση. 

Στις 30 Σεπτεμβρίου η πρώτη πράξη της ανθρωποσφαγής είχε ολοκληρωθεί.

Τη διαταγή είχε δώσει ο ίδιος ο αρχηγός των SS, o διαβόητος Χάινριχ Χίμλερ και την εκτέλεσή της ανέλαβε ο στρατηγός Φρίντριχ Γιέκελν. 

Σύμφωνα με την αναφορά του τοπικού τμήματος των SS προς την κεντρική διοίκηση στο Βερολίνο, 33.771 εβραίοι εκτελέστηκαν. 

Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλους 60.000 ομοεθνείς τους, αλλά και τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, που εκτελέστηκαν λίγες μέρες αργότερα στο ίδιο σημείο.

Ο υπεύθυνος της σφαγής Φρίντριχ Γιέκελν συνελήφθη από τους Σοβιετικούς και αφού προσήχθη σε δίκη εκτελέστηκε στη Ρίγα της Λετονίας στις 3 Φεβρουαρίου 1946.

Η σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ ενέπνευσε τον σπουδαίο ουκρανό ποιητή Γιεβγένι Γεφτουσένκο να γράψει ένα ποίημα με τον τίτλο «Μπάμπι Γιάρ». 

Το μελοποίησε ο μεγάλος ρώσος συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς και το ενέταξε στη Συμφωνία αρ. 13, που φέρει τον υπότιτλο «Μπάμπι Γιάρ».

Πηγή: http://www.sansimera.gr/

Η ‘Συνείδηση’ 

Απόσπασμα από διήγημα του βιβλίου 

του  Ρωμύλος Αυδής : Ο ΛΕΚΕΣ

Ο Δνείπερος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Σοβιετικής Ένωσης. Στις όχθες του είναι χτισμένο το Κίεβο, με θρύλους που το ακολουθούν από τον έβδομο περίπου αιώνα. Πολλοί λένε, ότι το Κίεβο είναι η ‘μητέρα όλων των πόλεων’ της Ρωσίας, τόσο βαθιές είναι οι ρίζες του χωμένες στο έδαφος του χρόνου. Μια ‘μάνα’, η πρωτεύουσα της Ουκρανίας, που στέναξε δυο χρόνια από τη γερμανική κατοχή.

Το Κίεβο, πριν τη γερμανική εισβολή τον Ιούνιο του 1941, ήταν μια από τις ωραιότερες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης. Είχε όμως την ατυχία να γνωρίσει τα αποτελέσματα του γερμανικού ‘πολιτισμού’. 

Μετά την πτώση των υπερασπιστών της πόλης, οι γερμανοί συνέχισαν την πορεία τους ανατολικά. Ήταν ακόμη η εποχή των θριάμβων, της προέλασης, οι πρώτες μέρες των ‘χιλίων ετών’ γερμανικής κυριαρχίας. 

Θρίαμβος από τη μια μεριά, θρήνος και οδύνη από την άλλη. 

Ορισμένοι ‘ονειροκρίτες’ ισχυρίζονται, ότι τα όνειρα διαρκούν λίγα μόνο δευτερόλεπτα, πριν την αφύπνιση. Δεν παίρνω θέση επί του θέματος, μιας και τα ατομικά όνειρα είναι κάτι έξω από το πεδίο των ενδιαφερόντων μου. 

Εμένα μ’ ενδιαφέρουν τα ‘συλλογικά’ όνειρα. Την ίδια μ’ εμένα γνώμη φαίνεται πως είχαν και εκατομμύρια μπολσεβίκων. 

Είναι άλλο πράγμα το ‘συλλογικό’ όνειρο, που αναφέρεται στην επιθυμία ενός λαού, να ζήσει, να εργαστεί, να σπουδάσει, να ερωτευτεί σε συνθήκες ειρηνικές , συλλογικής κοινωνικής ευημερίας και άλλο πράγμα η ‘ατομική ψύχωση’, την οποία ο Χίτλερ κατάφερε να μεταδώσει στους Γερμανούς, πλην των κομμουνιστών, οι οποίοι ‘παραθέριζαν’ σε διάφορα κάτεργα.

*

Η γη ακολουθούσε μέχρι τον Ιούνη του ’41 τους δικούς της ρυθμούς. Κάρπιζε ανέμελα, αυγαταίνοντας το βιος, πρόσφερνε με ευχαρίστηση από τα σπλάχνα της το ατσάλι, για να μη διακόψει τη λειτουργία των υψικάμινων, έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα της πανέμορφα λουλούδια για να χαίρεται το μάτι και η μύτη των ανθρώπων. 

Τα παιδιά πήγαιναν με ευχαρίστηση στο σχολειό, για να μπουν στους δαιδαλώδεις ωκεανούς της γνώσης.

Μια ωραία πρωία σαράντα πέντε παιδιά ο Γκιόργι, ο Φιοντόρ, η Όλγκα, η Λυδία, ο Γκενάντι, ο Τιμοφέεφ, για να αναφέρουμε μερικά μόνο, έκαναν την πρώτη τους γνωριμία με τον πόλεμο. Είδαν την πόλη τους να καταστρέφεται ολοκληρωτικά, και τους δυο γονείς τους να σκοτώνονται. 

Αντί να μάθουν για τον Γκόργκι, για τον Λέοντα Τολστόι, ν’ ακούσουν Τσαϊκόφσκι, έμαθαν τι σημαίνει ξαφνική ‘ορφάνια’. 

Σαράντα πέντε παιδικές ψυχούλες δέχτηκαν ένα φρικτό διπλό σοκ. 

Ένα γιατί έβλεπαν την πόλη τους να καταστρέφεται κι ένα άλλο γιατί έχασαν το στήριγμά τους, τους γονείς τους. Τα σημάδια του θανάτου δύσκολα τα αντικρίζει το ανθρώπινο μάτι, πόσο μάλλον όταν είναι παιδικό. 

Δίπλα στους Δνείπερους και τους Ντον, τους Βόλγες και τους Δνείστερους όλου του κόσμου, μέσα στα Κίεβα, τις Αθήνες, τις Μόσχες και τα Στάλινγκραντ της Ανθρωπότητας, στις πεδιάδες και στα βουνά της Γης ζούνε πολλές άγνωστες ευγενικές και ηρωικές ψυχές. 

Η μπολσεβίκα Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια μάζεψε αυτά τα ορφανά και τα φρόντισε λες και είχαν βγει από τη δικιά της μήτρα. 

Τους απάλυνε τον πόνο της ορφάνιας, την οδύνη της μοναξιάς , τα έντυσε με τα ρούχα της στοργής, τα τάισε με την αγάπη της και γιάτρεψε τις τραυματισμένες ψυχούλες τους με απέραντη δύναμη ψυχής, ν’ αντλούν δύναμη κι υπομονή για να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα. Έγινε μάνα και δασκάλα τους, τα μπόλιασε με πίστη για τη ζωή, που ήταν σίγουρη πως ήταν καθ’ οδόν.

Κάτι περισσότερο από δυο χρόνια ‘έμειναν’ οι Γερμανοί στο Κίεβο. Όταν ένα πρωί ξύπνησαν κι αντιλήφθηκαν, ότι το όνειρο τους δεν θα πραγματοποιούνταν, άρχισαν να υποχωρούν προς την κατεύθυνση, απ’ όπου είχαν έρθει. 

Υποχωρούσαν και γκρέμιζαν, έκαιγαν πόλεις και χωριά, σκότωναν αθώους.

Η καταστροφική μανία των Γερμανών από την παρουσία τους στην Ουκρανία, μεταφράζεται ως εξής: 

Κατέστρεψαν 16.150 εργοστάσια, περίπου 400 ορυχεία, ερημώθηκαν 714 πόλεις και κωμοπόλεις και 28.000 χωριά. Τέσσερα εκατομμύρια είναι συνολικά οι νεκροί της Ουκρανία, ένας στους έξι.

Πεντακόσιες χιλιάδες είναι περίπου οι νεκροί του Κιέβου. Εκατό χιλιάδες απ’ αυτούς είναι θαμμένοι σε ομαδικό τάφο στο Μπάμπι Γιαρ, στα περίχωρα του Κιέβου. Εκατό χιλιάδες νεκροί όλων των εθνικοτήτων, κυρίως Εβραίοι, θάφτηκαν σ’ ένα τάφο. 

Στις έξι Νοεμβρίου του ’43, ο κόκκινος στρατός έβαλε τέλος στην παρουσία των Γερμανών στο Κίεβο. 

Ύστερα από 778 μέρες ο σοβιετικός στρατός απελευθέρωσε την πόλη και η Μόσχα υποδέχτηκε τα νέα με κανονιοβολισμούς. Είχε ελευθερωθεί μια ‘αδελφή’ πόλη. Στις έντεκα Νοεμβρίου ανακαλύφθηκε ο ομαδικός τάφος στο Μπάμπι Γιαρ.

 Οι οιμωγές των θυμάτων ακόμα δονούσαν την ατμόσφαιρα. 

Τα πουλιά μόλις είχαν αρχίσει να συνηθίζουν να ξαναπετάνε χωρίς φόβο, τα σπίτια είχαν αρχίσει να ζωντανεύουν, τα χωράφια να τα σπέρνει πάλι το ανθρώπινο χέρι, στα φουγάρα των εργοστασίων ξεπρόβαλαν πάλι οι καπνοί, η ζωή είχε αρχίσει να ξαναμπαίνει δειλά-δειλά στα καταστρεμμένα σπίτια…..

Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς αφιέρωσε την 13η Συμφωνία του στα θύματα του Μπάμπι Γιαρ, 

ενώ το 1961 ο Γεβγκιένι Γιεφτουσένκο έγραψε για τους Εβραίους νεκρούς:

‘….. Είμαι κάθε γέρος που τον σκότωσαν, 

Είμαι κάθε παιδί που το σκότωσαν,

Τίποτα,

Τίποτα μέσα μου δε θα ξεχάσει, Ποτέ.’

Όταν η Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια πέθανε, μετά από αρκετά χρόνια, τα ‘παιδιά’ της έκαναν ένα μνημείο και πάνω στην πλάκα, εκτός από τα σαράντα πέντε ονόματά τους, έγραψαν:

 ‘Μητέρα, είσαι η Συνείδησή μας. Σ’ ευγνωμονούμε και προσευχόμαστε, για σένα’.

Ίσως τώρα να νομίσετε, ότι η Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια, να ξαναγράψω το όνομά της για να ‘τυπωθεί’ στη μνήμη σας, ήταν μια εκκεντρική κυρία βιομηχάνου ή επιχειρηματία, η οποία ‘συγκινήθηκε’ από το δράμα που προκάλεσε ο πόλεμος στις αθώες παιδικές ζωές και τα μεγάλωσε συλλέγοντας χρήματα σε διάφορα ‘φιλανθρωπικά γκαλά’.

Πάλι με ξένα λεφτά γίνονται κάτι τέτοια στις μέρες μας. Εξαγοράζουν οι ‘κυρίες’ τη ‘συλλογική ευθύνη’ της τάξης τους και διαχέουν ανύπαρκτες τύψεις στους αφελείς. Μετέχοντας στη νέα μόδα ‘κοινωνικής ελεημοσύνης’, αισθάνεσαι, στο ασυνείδητό σου, εκτός από τη λύπη για το κάθε φορά γεγονός, μια συνυπευθυνότητα για τα εγκλήματα της αστικής τάξης .

Δεν ανήκε στην κατηγορία αυτής της κοινωνικής υποκρισίας η Αλεξάντρα Ντιρέλσκαγια. Ότι έκανε, το έκανε αφιλοκερδώς, από ιδεολογική πίστη στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Ήταν μια απλή κομμουνίστρια…….

18 Δεκεμβρίου 1962. Η πρώτη εκτέλεση της 13ης Συμφωνίας "Μπάμπι Γιαρ" του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.

Μπάμπι Γιαρ

Στο Μπάμπι Γιαρ μνημεία δεν υπάρχουν.

Απότομη πλαγιά, σαν μια ταφόπλακα χοντροκομμένη.

Φοβάμαι.

Είμαι τόσων ετών,

όσο και ο εβραϊκός λαός.

Τώρα νομίζω πως–

Ιουδαίος είμαι.

Να, περιφέρομαι στην αρχαία Αίγυπτο.

Να, σταυρωμένος στο σταυρό, αργοπεθαίνω,

και μέχρι σήμερα έχω τα σημάδια των καρφιών.

Τώρα νομίζω πως -

Ο Ντρέιφους είμαι.

Ο μικροαστισμός είναι για ‘με

ο καταδότης και ο δικαστής μου.

Βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελα.

Έπεσα στην παγίδα.

Κυνηγημένος,

χλευασμένος

συκοφαντημένος.

Και κυριούλες με φραμπαλάδες Βρυξελλών,

Τσιρίζοντας, με χτυπούν με τα ομπρελίνα τους στο πρόσωπο. 

Τώρα νομίζω πως -

ένα αγοράκι στο Μπελοστόκ είμαι. 

Το αίμα χύνεται, απλώνεται στο χώμα. 

Φωνάζουν οι ταγοί του πιόματος του καπηλειού

βρωμοκοπούν βότκα και κρεμμύδι κομμένο στα δυο.

Είμαι αδύναμος, μ’ έχουν κλωτσήσει με την μπότα. 

Άδικα τους φονιάδες παρακαλώ.

Λένε γελώντας δυνατά: 

«Βάρα τους οβριούς, σώσε τη Ρωσία!» -

Βιάζει την μάνα μου ο αλευράς. 

Ω, λαέ μου ρωσικέ! – 

Ξέρω 

πως εσύ

είσαι βασικά διεθνιστής. 

Συχνά πυκνά, εκείνοι που ‘χουν τα χέρια λερωμένα,

Το καθαρό σου όνομα βρωμίζουν.

Την καλοσύνη των χωμάτων σου γνωρίζω.

Τι προστυχιά,

δίχως καν μια φλέβα να κουνήσουν,

που οι αντισημίτες βιαστικά σε ανακήρυξαν

«Ένωση του ρωσικού λαού»! 

Τώρα νομίζω πως -

η Άννα Φρανκ είμαι, 

διάφανη, 

σαν του Απρίλη το κλαράκι.

Αγαπώ.

Τις φράσεις δεν χρειάζομαι. 

Εκείνο που θέλω 

είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. 

Πόσα λίγα μπορεί να δεις κανείς,

Μυρίζοντας!

Μας απαγορεύουν τα φύλλα,

μας απαγορεύουν τον ουρανό.

Μπορείς όμως πάρα πολλά να κάνεις – 

είναι τόσο τρυφερό

να αγκαλιάζεις τον άλλον σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Έρχονται ‘δω; 

Μη φοβάσαι – είν’ η βοή

της άνοιξης – 

αυτή μας πλησιάζει. 

Έλα κοντά μου. 

Τα χείλη δωσ’ μου γρήγορα.

Σπάνουν την πόρτα; 

Όχι – είναι το λιώσιμο των πάγων …

το θρόισμα των αγριόχορτων πάνω στο Μπάμπι Γιαρ.

Τα δέντρα κοιτάζουν σκυθρωπά,

σαν δικαστές. 

Όλα σιωπηλά εδώ κραυγάζουν,

και, βγάζοντας το γούνινο καπέλο,

νιώθω

πως αργά γκριζάρουν τα μαλλιά μου.

Και είμαι εγώ,

σαν πνιχτή, δίχως ήχο, κραυγή,

πάνω από τους χιλιάδες θαμμένους. 

Εγώ είμαι –

καθένας από τους εκτελεσμένους γέροντες.

Εγώ είμαι –

καθένα από τα εκτελεσμένα παιδιά. 

Τίποτα μέσα μου

δεν πρόκειται να το ξεχάσει αυτό! 

Και ας ηχεί η «Διεθνής»,

όταν για πάντα θα θαφτεί

Ο τελευταίος πάνω στη γη αντισημίτης.

Στο αίμα μου δεν υπάρχει ούτε μια στάλα αίμα εβραϊκό.

Με μίσος άγριο εμένα με μισούν

οι αντισημίτες όλοι,

αφού εβραίο με θεωρούν, 

γι’ αυτό και είμαι 

Ρώσος αληθινός!

Ρόμπερτ Μπέιρ (πρώην πράκτορας CIA):Πληρώσαμε εκατ. δολλάρια για να διαλύσουμε τη Γιουγκοσλαβία

Αίσθηση προκαλούν οι αποκαλύψεις στις οποίες προέβη ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων που φανερώνουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί όπως αναφέρει στο σάιτ του ο Μιχάλης Ιγνατίου.
Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.

Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύει και το ebritic.com, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.

»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.

»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.

Πηγή

1999: τότε που NATO k ΕΕ μακέλευαν την Γιουγκοσλαβία:

η Monsanto η Bayer και Τι θα τρώτε στο εγγύς Μέλλον 😏

Από:
Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός

Το σημείωμα που έγραψα με αφορμή την εξαγορά της Monsanto από την Bayer το ανέπτυξα και το διαμόρφωσα σε άρθρο. Δημοσιεύθηκε στο Ημεροδρόμος

Δείτε Το: 

Monsanto –Bayer: Τοξική Συνενοχή

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) • 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη. 

Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο». 

Χένρι Κίσινγκερ 1974

Οι γεωργικοί σπόροι είναι η βάση της διατροφής μας, στην ουσία είναι η αφετηρία της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου και ο βασικός κρίκος της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Να όμως που εταιρείας όπως η Monsanto, η Seminis, η Bayer- Aventis, η Dupont, η Syngenta, η Νovartis η Pioneer, η AstroZeneca ιδιωτικοποίησαν και μονοπώλησαν την σποροπαραγωγή, μεθοδευμένα εξαφάνισαν τις τοπικές και φυσικές ποικιλίες, δημιούργησαν και κατοχύρωσαν, με πολιτικές αποφάσεις, εμπορικά κανάλια, και ακόμα χειροτέρα δημιούργησαν την «πνευματική ιδιοκτησία» τους επί των γεωργικών προϊόντων. 

Αυτό σημαίνει ότι ο αγρότης δεν μπορεί να συλλέξει και να φυλάξει τους σπόρους του διότι δεσμεύεται με συμβόλαιο να τους αγοράζει κάθε χρόνο με βάση τους όρους της εμπορίας και του μάρκετινγκ που καθορίζει η πολυεθνική εταιρεία. Έτσι οι εταιρίες αποκτούν το αποκλειστικό «δικαίωμα χρήσης του σπόρου» που τους «ανήκει πνευματικά», καθώς και των πωλήσεων οποιουδήποτε παράγωγου προϊόντος προέρχεται από αυτόν τον σπόρο.

Αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής αποτελεί η προώθηση από την καπιταλιστική πολιτική εξουσία της συμφωνίας TRIP’S (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights) το 2001.

 Άλλωστε οι νόμοι της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας είναι το μέσο ώστε να ικανοποιούνται οι κερδοφόρες ανάγκες των εταιρειών. Μια χειροπιαστή αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας αποτελεί η συμφωνία TRIP’S, η οποία επιβάλλει πλήθος συνθηκών και νομικών δεσμεύσεων με σκοπό τα κράτη να υποχρεωθούν να προσαρμόσουν τη νομοθεσία τους με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτραπεί η χρήση πατενταρισμένων γονιδίων, φυτών, ζώων, βακτηρίων ή ιών καθώς και την προστασία όλων των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των πολυεθνικών. 

Έτσι κι αλλιώς καθώς οι πολυεθνικές κατέληξαν να κυριαρχούν πάνω σε κάθε μορφή κοινωνικής δράσης η ιδανική αντίληψη που έχουν για την φύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την κυριαρχία πάνω σε αυτήν.

Οι πολυεθνικές εταιρείες όρισαν την ατζέντα με τέτοιον τρόπο ώστε από την Τζακάρτα ως το Τόκιο από το Παρίσι ως το Μεδεγίν ο κόσμος να πρέπει να καταναλώνει το ίδιο αγροτοδιατροφικό τυποποιημένο βιομηχανικό προϊόν. 

Ωστόσο ο συγκεκριμένος τρόπος εξαναγκαστικής ιδιωτικοποίησης των σπόρων δημιούργησε τις δικές του ιδεολογικές ανάγκες. 

Για να πειστούν οι λαοί, οι πολυεθνικές προωθούν ασταμάτητα τον μύθο ότι εργάζονται με γνώμονα το συμφέρον της «διεθνούς κοινότητας» και όλες οι προσπάθειες τους στον τομέα της βιοτεχνολογία των τροφίμων γίνονται για να νικηθεί η πείνα στον πλανήτη.

Ήταν το 1960 όταν οι χειροτέχνες βιολόγοι της Monsanto επενέβησαν στο κυτταρικό μηχανοστάσιο των γεωργικών σπόρων, στην αφετηρία δηλαδή της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σπόροι χίμαιρες τους οποίους ποτέ η φύση δεν θα τους δημιουργούσε.

Μην θεωρηθεί όμως ότι η καλή μας εταιρεία έκανε ότι έκανε για το κέρδος της ή για να καταστρέψει τις τοπικές ποικιλίες ώστε να ιδιοποιηθεί παγκόσμια τους σπόρους, να μονοπωλήσει την αγορά και να αποκλείσει τους μικρούς τοπικούς αγρότες από τη γη τους άρα να διευκολύνει την αρπαγή της γης από τις πολυεθνικές.

Όχι, η Monsanto είχε όραμα ανθρωπιστικό, ήθελε να προσφέρει, διότι, όπως τόνισε ο αντιπρόεδρος της Κάρολ Χόχβαλτ το 1962:

«Είναι απολύτως αναμενόμενο το ότι μέσω της τροποποίησης της γενετικής πληροφορίας(…) (σ.σ. αυτή) θα αποτελούσε στην κυριολεξία ένα θαύμα για την αντιμετώπιση της πείνας και του υποσιτισμού».

Εν τούτοις η Monsanto άφησε μία κληρονομιά στην ανθρωπότητα που δεν μπορεί να ξεχαστεί:

 Το Agent Orange! 

Με αυτήν την διοξίνη, ένα απάνθρωπο χημικό και βιολογικό όπλο, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ψέκασαν το Βιετνάμ για να εξαλείψουν το ζιζάνιο του κομμουνισμού. 

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τερατογενέσεις, θάνατοι από καρκίνο, ερήμωση περιοχών ολόκληρων, αποτέλεσμα της μόλυνσης που προκάλεσαν οι ΗΠΑ.

Ωστόσο οι μεταλλαγμένοι σπόροι της εταιρείας Monsanto που καλλιεργούνται παγκόσμια καλύπτουν 100 εκατομμύρια εκτάρια. Ένα εκτάριο ισούται με 10.000 τ.μ. Για να γίνει πιο κατανοητό το μέγεθος, στην Ελλάδα η καλλιεργήσιμη γη ανέρχεται στα 4,4 εκατομμύρια εκτάρια.

Τα μισά σχεδόν των καλλιεργήσιμων εδαφών που χρησιμοποιούν σπόρους της Monsant βρίσκονται στις ΗΠΑ και ακολουθεί η Αργεντινή, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Παραγουάη, η Κίνα, η Νότια Αφρική, και η Ινδία. Με εξαίρεση την Ισπανία και την Ρουμανία η Ευρώπη είχε μείνει στο απυρόβλητο.

Στην Ινδία οι αγρότες μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα όλο και αυξανόμενα έξοδα της αγροτικής παραγωγής τους μιας και είναι υποχρεωμένοι αφενός να αγοράζουν συνεχώς τους σπόρους τους και τα χημικά που απαραίτητα τους συνοδεύουν, αφετέρου να πωλούν το προϊόν τους σύμφωνα με τις τιμές που ορίζει το χρηματιστήριο τροφίμων που βρίσκεται στο Σικάγο, οδηγούνται στην αυτοκτονία. Τα τελευταία 15 χρόνια 200.000 αγρότες έχουν αυτοκτονήσει στην πολύπαθη Ινδία.

Πάνω από πενήντα χρόνια πέρασαν από την δήλωση του Κάρολ Χόχβαλτ, όμως τα εκατοντάδες εκατομμύρια που λιμοκτονούν παγκοσμίως παραμένουν. 

Γιατί , όπως καταγγέλλει η Ινδή αγωνίστρια Βαντάνα Σίβα στον Γιώργο Αυγερόπουλο στο ντοκιμαντέρ «Πεθαίνοντας στην Αφθονία» :

 «Η πείνα, που έχει γίνει μόνιμη και παγκόσμια, είναι ολοκληρωτικά δημιουργία του παγκόσμιου επισιτιστικού συστήματος, το οποίο δεν έχει δημιουργηθεί για να θρέφει τους λαούς του κόσμου, αλλά για να μεγιστοποιεί τα κέρδη της Μονσάντο, για τους σπόρους, της Κάργκιλ, για το εμπόριο, για να πουλάνε παρασιτοκτόνα, φυτοκτόνα, λιπάσματα (…) Την περίοδο 2007-08 ενώ οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν, τα κέρδη αυτών των εταιριών επίσης διπλασιάστηκαν».

Ας αναλογιστούμε: Σήμερα, που ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα και κάθε χρόνο πεθαίνουν από υποσιτισμό έξι εκατομμύρια πριν κλείσουν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους, ανακοινώνεται η συμφωνία μεταξύ Monsanto και Bayer που κατοχύρωσε την εξαγορά της πρώτης από την δεύτερη με τίμημα 66 δισ. δολ, σε μετρητά παρακαλώ !

Η Bayer ήταν θυγατρική από το 1925 της εταιρείας που ξεχώρισε στο φασιστικό καθεστώς της Γερμανίας, IG Farben κατασκευάστρια του χημικού «Zyclon Β» που χρησιμοποίησαν οι φασίστες στους θαλάμους αεριών. 

Η μεγάλη επιτυχία της Bayer ήταν η ανακάλυψη και η παρασκευή της ηρωίνης, που την λάνσαρε ως αντιβηχικό φάρμακο και ως μη εθιστικό υποκατάστατο της μορφίνης. Η ηρωίνη βρισκόταν στα ράφια των φαρμακειών και πωλούνταν ελεύθερα από το 1898 ως το 1910.

Bayer και Monsanto συγχωνεύτηκαν δημιουργώντας τό μεγαλύτερο παγκοσμίως μονοπώλιο στους σπόρους και στην χημική βιομηχανία ανοίγοντας ταυτόχρονα μια πόρτα για να μπουν οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί στην Ευρώπη, με σίγουρο σκοπό να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την πείνα και του υποσιτισμό στο κόσμο. 

Αυτό είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ο Γενικός Γραμματέας της Copa-Cogeca της ΕΕ Pekka Pesonen. Τα λόγια του: «η αύξηση της παραγωγικότητας (με τροποποιημένους σπόρους) της ΕΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στην καταπολέμηση της πείνας και του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο». Δημοσίευμα: 01/08/2016 SKAI.

Εκείνο που πραγματικά προκαλεί ίλιγγο είναι ότι οι πολυεθνικές θέτουν οι ίδιες τους κανονισμούς στους εαυτούς τους και πιστεύουν πως έχουν νόμιμα ρόλο στην διακυβέρνηση της κοινωνίας. 

Μοναδικό σκοπό έχουν να αυξηθούν τα κέρδη και να επιβάλουν τον νόμο τους παντού στο κόσμο ώστε να οικειοποιηθούν την πιο κερδοφόρα από όλες τις αγορές: Την αγορά τροφίμων!

Όμως αναρωτιόμαστε αν αυτό το τεράστιο ποσό της «εξαγοράς» της Monsanto από την Bayer θα μπορούσε να θρέψει όλους τους πεινασμένους του κόσμου από τώρα ως την αιωνιότητα μαζί με το επιδόρπιο…

Ετικέττες: MONSANTO, ΒAYER