ΠΕΡΙ NOVARTIS: «Η ΨΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΣΤΟ ΓΙΑΚΑ» ?!!

...Πού οφείλεται,αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

NOVARTIS και θεάματα

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέμα Novartis έχει περάσει πλέον σε νέα φάση… κλωτσοπατινάδας με τους πρώην προστατευόμενους μάρτυρες να καθίστανται κατηγορούμενοι και τους ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ σε μια αποθέωση της κατρακύλας του νεοδικομματισμού αφενός να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο διεφθαρμένος και ποιος ο λασπολόγος, αφετέρου για το ποιος σέβεται ή το ποιος παρεμβαίνει στην δικαιοσύνη.

Κατά τα λοιπά η υπόθεση Novartis, σκάνδαλο ήταν, σκάνδαλο είναι και σκάνδαλο παραμένει. Και όπως κάθε τρανταχτό σκάνδαλο, όπως όλα εκείνα που γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων στο σύστημα που υπηρετούν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, το κόστος του το πληρώνει ο λαός.

NOVARTIS και θεάματα (*)

Τα πιάνανε πολιτικοί για να διευκολύνουν τις δουλειές της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. 

Αυτή την… λεπτομέρεια ας την απαντήσει η καθαρτήρια Βουλή και η εξίσου καθαρτήρια Δικαιοσύνη. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Πρώτον: Στην Ελλάδα (και στον καπιταλιστικό κόσμο) το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πουλιέται και αγοράζεται, που σημαίνει ότι θεωρείται νόμιμο και ηθικό κάποιοι να βγάζουν κέρδη από την αρρώστια, από τον πόνο των ανθρώπων.

    Δεύτερον: Στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της κερδοφορίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, οι φαρμακευτικές εταιρείες μόνο την πενταετία 1997-2001 σημείωσαν αύξηση κερδών ύψους 2.842%!!! (ΙΟΒΕ – Ριζοσπάστης 23/7/2004)

    Τρίτον: Την δεκαετία του ’90 η μεσοσταθμική φαρμακευτική δαπάνη αύξανε στην Ελλάδα με ρυθμούς 27%-30% κατ’ έτος ενώ την δεκαετία του 2000 η φαρμακευτική δαπάνη αύξανε με ρυθμούς άνω του 20% κατ’ έτος (ο.π). 

    Τέταρτον: Ενώ το 2000 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 1,278 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 0,90%, το 2009 υπερδιπλασιαστηκε και εκτινάχτηκε στα 5,090 δισ. ευρώ και στο 2,2% του ΑΕΠ παραμένοντας σε υψηλότατα επίπεδα (1,5% – 3,215 δις. ευρώ) ακόμα και το 2012, δηλαδή επί Μνημονίων (Ετήσια Εκθεση αγοράς φαρμάκων ΙΟΒΕ 2012, σελ. 30) – σύμφωνα με τα συνδυαστικά στοιχεία ΙΟΒΕ, ΕΟΠΥΥ, ΕΣΔΥ η δημόσια δαπάνη κυμάνθηκε ως εξής: 2009: 5,108 δις, 2010: 4,522 δις, 2011: 3,750 δις, 2012: 2,845 δις, 2013: 2,371 δις, 2014: 2,019 δις, 2015: 2 δις, 2016-2018: 1,945 δις κατ’ έτος)  

    Πέμπτον:  Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της τρόικας περί μείωσης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ένεκα των Μνημονίων, η αλήθεια είναι πως ό,τι κόπηκε ως δαπάνη από το δημόσιο ταμείο, με τις αποφάσεις των μνημονιακών σωτήρων μεταφέρθηκε απευθείας στις τσέπες του λαού ως ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. 

Ετσι ενώ το 2009 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη ήταν το 19,2% της συνολικής, το 2015 είχε εκτιναχθεί στο 33,7%. Με άλλα λόγια το 2015 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ανήλθαν στα 4,2 δις. ευρώ που σημαίνει ότι τα περίπου 2,5 δις. ευρώ που κόπηκαν από την δημόσια δαπάνη μετακυλήθηκαν στην ιδιωτική δαπάνη (έκθεση ΙΟΒΕ 2016).

    Εκτον: Ένα ακόμα στοιχείο της «θεραπευτικής» ιδιότητας των Μνημονίων είναι ότι το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη ως ποσοστό της δαπάνης υγείας ήταν στην Ελλάδα 28,3% ενώ στον ΟΟΣΑ 16,9%. Το 2013 – μετά από 3 χρόνια Μνημονίων – η δαπάνη στην Ελλάδα είχε αυξηθεί στο 30,5% της δαπάνης υγείας όταν στον ΟΟΣΑ είχε πέσει στο 15,9% (Πηγή: ΟΟΣΑ Health Statistics 2014 – «Φαρμακευτική πολιτική: Η υφιστάμενη κατάσταση και οι προτεραιότητες» Γιάννης Μπασκόζος, ΓΓ. Δημόσιας Υγείας, Υπουργείο Υγείας)         

    Εβδομον: Η κατά κεφαλήν δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα το 2009 ήταν 460 ευρώ όταν στην ΕΕ ήταν 291 ευρώ ενώ ακόμα και το 2012 η σχέση ήταν Ελλάδα: 272 ευρώ – ΕΕ: 260 ευρώ. Το 2014 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν 166 ευρώ  ενώ στην ΕΕ ήταν 131 ευρώ (Εκθεση ΣΦΕΕ 2015-2016).

    Επαναλαμβάνουμε: Τα πιάνανε πολιτικοί για να γίνονται αυτές οι υπέρ φαρμακοβιομηχανιών «δουλίτσες» στην Ελλάδα; Επαναλαμβάνουμε: Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Η NOVARTIS εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Κορέα, Κίνα και Ιταλία. Αλλά είναι μόνο η NOVARTIS;

    Ας δούμε πως δουλεύει το «συστηματάκι»: Οι φαρμακευτικές λαδώνουν, κερδίζουν με αυτό τον τρόπο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, μετά έρχονται οι αρχές, τους επιβάλουν ένα πρόστιμο που κινείται συνήθως στο 10% των όσων κέρδισαν δια του λαδώματος, οι φαρμακευτικές το πληρώνουν και η «δουλίτσα» συνεχίζεται μέχρι το επόμενο λάδωμα που θα φέρει τα επόμενα υπερκέρδη που θα κουκουλωθούν με το επόμενο πρόστιμο κοκ.

    Χαρακτηριστικά στοιχεία ότι αυτή η τακτική ακολουθείται με την μορφή «σκοινί – κορδόνι» και ότι κάθε άλλο παρά «κάθαρση» συνιστούν τα πρόστιμα και οι «καθάρσεις» (αντίθετα λειτουργούν σαν διαδικαστική κολυμπήθρα ώστε να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο) είναι τα στοιχεία που προέρχονται από τις ΗΠΑ.

    Στις ΗΠΑ ο κατάλογος των προστίμων προς φαρμακευτικές είναι μακρύς. Αλλά αυτό ουδέποτε σταμάτησε το λάδωμα και την κομπίνα που αποφέρουν τεράστια κέρδη.

    Ενδεικτικά:

2001 – εταιρεία TAP- 875 εκατ.δολάρια

2002 – εταιρεία Schering- 500 εκατ.δολάρια

2003 – εταιρεία AstraZeneca – 365 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Schering- 345 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Pfizer – 430  εκατ.δολάρια

2005 – εταιρεία Serono – 704 εκατ.δολάρια

2006 – εταιρεία Mylan –  465 εκατ.δολάρια

2006 –  εταιρεία Schering – 435 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Pharma –  601 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Bristol – 515 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Merc – 650 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Cephalon – 425 εκατ.δολάρια

2009 – εταιρεία Pfizer –  2,3 δισ. δολάρια

2009 – εταιρεία Eli Lilly – 1,4 δισ. δολάρια

2010 – εταιρεία GlaxoSmithKline –  750 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία Allergan –  600 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία AstraZeneca –  520 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Amgen –   762 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Abbott – 1,5 δισ. δολάρια

2012 – εταιρεία GlaxoSmithKlin – 3 δισ. δολάρια

2013 – εταιρεία Johnson & Johnson – 2,2 δισ. δολάρια

    Αυτά στην Αμερική. Τα πρόστιμα – πρόστιμα, η «κάθαρση» – «κάθαρση» και η λοβιτούρα – λοβιτούρα!

    Αλλά πως το λέει εκείνη η φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ; Α, ναι: «Οταν παίρνονται παρουσίες στη Βουλή, είναι πολλοί βουλευτές που δεν ξέρουν τι πρέπει να απαντήσουν: “Παρών” ή “αθώος”…» .

    Υπογραμμίζουμε ότι πρόκειται για φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ. Όχι σε Έλληνα αξιωματούχο. Συνεπώς τη δράση της πολιτικής «βιομηχανίας» που λειτουργεί με όρους προσωπικής ιδιοτέλειας ή υπό την κατεύθυνση ισχυρών ταξικών συμφερόντων, που προωθεί διατάξεις εξυπηρέτησης «φίλων» και «ημετέρων», θα πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού. Στην Αμερική ενδεχομένως. Στην Ελλάδα, όχι…
    Στην Ελλάδα,  από την άλλη, δεν χρειάζεται να το έχει πει ο Ρούσβελτ. Το λέει ο θυμόσοφος λαός: «Η  ψείρα έχει βγει στο γιακά». Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω κρύβεται μια προστυχιά, μια λαμογιά. Όσο πιο δυσώδης είναι η εκάστοτε υπόθεση, τόσο πιο βαθιά το πολιτικό κατεστημένο φέρεται βουτηγμένο σ’ αυτήν.

    Ουδείς, πλέον, εκπλήσσεται: Τσοχατζόπουλοι, Μαντέληδες, «κότερα», χρηματιστηριακές φούσκες, δομημένα ομόλογα, Βαβύληδες, Βατοπέδια, υποβρύχια που γέρνουν, γερμανικές εταιρείες που «λαδώνουν» κατά το δοκούν, εξοπλιστικά, «λίστες Λαγκάρντ», λεηλασία του δημόσιου χρήματος.

    Ένα απίστευτο φαγοπότι. Μαζί με εκείνη τη διαρκή αίσθηση ότι «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Που εξελίσσεται πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κι όμως κάθε φορά που η μπόχα ξεχειλίζει δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν το “παρών” κι εκείνοι οι πρόθυμοι κλόουν, οι έτοιμοι να υποδυθούν ότι… «πέφτουν από τα σύννεφα».

    Τι υποκρισία! Αλήθεια, δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ζουν στη χώρα που η κυβέρνηση έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη «Ζήμενς»; Εξωδικαστικό συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η «Ζήμενς έχει αναλάβει να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα υπέρ της… διαφάνειας. Η «Ζήμενς»!  (σσ: αλήθεια με εκείνο το πόρισμα του ΣΔΟΕ από το 2012 για αθέμιτες πρακτικές της Bayer στην Ελλάδα, τι γίνεται;)…   

    Λέξεις καθημερινής χρήσης και έννοιες αειθαλείς: «Λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως εφαλτήριο ατομικού πλουτισμού.

    Αλλά: Όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί τους οι …μετεωρολόγοι. Όλα αυτά είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, μα από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς …ψυχιάτρους.

    Προφανώς η σαπίλα που περιβάλλει το δημόσιο βίο συνιστά ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Που μετά από τόσες απόπειρες… κάθαρσης, η βρωμιά της αποδεικνύεται απείρως ανθεκτικότερη από όλες μαζί τις διακηρύξεις περί «εξυγίανσης».

    Πού οφείλεται, επομένως, αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

    Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς – ό,τι κι αν λένε οι «αντιδογματικοί» και «ανοιχτόμυαλοι» εξορκιστές τέτοιων αναλύσεων – έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς». Εκεί γεννιέται και αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Μιας και, τελικά, η πολιτική διαφθορά, η πολιτική της διαφθοράς, και η διαφθορά της πολιτικής, δεν αποτελούν παρά έκφραση (και αποτέλεσμα) της καταχρηστικής άσκησης εξουσίας εκ μέρους του ισχυρού εις βάρος του αδύναμου.

    Θεμέλιος λίθος αυτού του συστήματος, που οι διαχειριστές του έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», οι «άκρες» στους «υψηλά ιστάμενους». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.

    Στο διεφθαρμένο τους σύστημα δεν έπαψε ποτέ «το ψάρι (να) βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Όσο περισσότερο αφήνεις νηστικούς τους πολλούς, τόσο περισσότερο διατείνεσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

    Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια», η διαφθορά (όταν δεν είναι θεσμοθετημένη με νόμους και χοτζέτια) περιγράφεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το «φακελάκι».

    Ισχύουν αυτά στην υπόθεση της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτό που ξέρουμε.

    Ξέρουμε, δεδομένου ότι η διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο ήταν ανέκαθεν αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο: Δεν φταίει το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίνε οι άλλοι, φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η κομματοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί…

    Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν, δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να καμώνονται ότι μέρος της «δουλειάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η «δουλειά» τους είναι άλλη:

• Να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους κεφαλαιοκράτες.
• Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία.
• Να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια.
• Να «μοιράζουν» έργα.
• Να κατανέμουν την «πίτα».
• Να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».

    Έτσι «δουλεύει» το σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό» σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους:

    Όταν κυβερνούσαν οι Βένετοι και οι Πράσινοι κατηγορούνταν αναμετάξυ τους για τις «ακαθαρσίες» εναλλάσσοντας τους ρόλους «τιμωρών» και «εισαγγελέων». Τώρα, στο ίδιο έργο έχει ενταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

    Το έργο παίζεται συνήθως προεκλογικά και κρατάει από  βδομάδες μέχρι μήνες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παράσταση, διώκτες και διωκόμενοι, κυβερνώντες και πρώην κυβερνώντες, εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

    Βέβαια, το μόνο μαχαίρι που βλέπει ο λαός είναι εκείνο της ρήσης που λέει: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι»! Και τι μένει από όλη αυτή τη λάσπη; Μα ο βούρκος! Διότι ο βούρκος είναι δεδομένος. Αδιαμφισβήτητος. Μιλάμε για τον βούρκο ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που είτε με λαδώματα είτε χωρίς λαδώματα, κουμάντο κάνουν οι «NOVARTIS».

     Και αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο, είτε κάποιοι τα πιάσανε, είτε δεν τα πιάσανε. Γιατί, τελικά, η ηθική στην πολιτική δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μέγεθος ανεξάρτητο από την πολιτική ηθική που το βασικό προσδιοριστικό της στοιχείο είναι τούτο: Το είδος των συμφερόντων που η εκάστοτε πολιτική υπηρετεί.

    Άλλη ηθική παράγεται από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού κι άλλη ηθική από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που κερδοσκοπούν (νομίμως) πάνω στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες για φάρμακο, για στέγη, για παιδεία, για δουλειά.

    Λέτε αυτή η κερδοσκοπία που περιγράφηκε παραπάνω να διευκολύνεται προς όφελος των μονοπωλίων και δια του λαδώματος πολιτικών; Τι να σας πούμε κι εμείς… Δεν ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι αν το φάρμακο δεν ήταν εμπόρευμα, αντικείμενο κέρδους δηλαδή για κάποιους, τότε κανείς δεν θα είχε λόγο να λαδώνει κανέναν για την προώθησή του.  

    Αυτό, φυσικά, ότι δηλαδή το σκάνδαλο είναι τελικά σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν απαλλάσσει τα τρωκτικά και τα λαμόγια όταν είναι τρωκτικά και λαμόγια. Ούτε τους λασπητζήδες των πολιτικών αντιπάλων τους, όταν είναι λασπητζήδες.

    Όμως: Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της αμείλικτης τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα ή της καταισχύνης των αποδεδειγμένα συκοφαντών, δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων ή της σκανδαλολογίας.

    Και η πηγή των σκανδάλων ή της αξιοποίησης «σκανδάλων» σαν πολιτικό αντιπερισπασμό, θα εντοπίζεται και θα διεξάγεται πάντα στο έδαφος του υπαρκτού βούρκου, θα ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

(*): Το άρθρο «NOVARTIS και θεάματα» δημοσιεύτηκε στον «Ημεροδρόμο» στις 21/02/2018

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:

https://www.rizospastis.gr/

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ: Η "ΕΡΓΑΣΙΑ" EKEI ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΟΥΤΕ ΦΥΤΟ ΟΥΤΕ ΕΝΤΟΜΟ !!

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Στο ηφαί­στειο Kawah Ijen στην Ανα­το­λι­κή Ιάβα λει­τουρ­γεί το πιο παλιό ορυ­χείο θεια­φιού και το τε­λευ­ταίο που το θειά­φι συλ­λέ­γε­ται μόνο χει­ρω­να­κτι­κά.

Μια σύγ­χρο­νη κό­λα­ση μέσα στον κρα­τή­ρα του ηφαι­στεί­ου ανα­δύ­ει θειού­χες δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες. Η μικρή μπλέ λίμνη νερού μέσα στον κρα­τή­ρα βρά­ζει από τις χη­μι­κές διερ­γα­σί­ες.



Δεν ζει ούτε φυτό ούτε έντο­μο στην πε­ριο­χή. Ο κα­πνός τσού­ζει τα μάτια, καίει τα πνευ­μό­νια. Οι ερ­γά­τες κα­τε­βαί­νουν ένα χι­λιό­με­τρο μέσα στον κρα­τή­ρα, σε θερ­μο­κρα­σί­ες πάνω από 40 βαθ­μούς, και συλ­λέ­γουν κομ­μά­τια από στε­ρεό θειά­φι σε κα­λά­θια που ζυ­γί­ζουν 40 κιλά.

Θα το κου­βα­λή­σουν στην άκρη έξω από τον κρα­τή­ρα σε ανη­φό­ρα με κλίση 45 μοι­ρών, βή­χο­ντας από τις ανα­θυ­μιά­σεις και μετά με κα­ρο­τσά­κι θα δια­νύ­σουν τα 17 χι­λιό­με­τρα μέχρι τον χώρο του ορυ­χεί­ου. Αυτό γί­νε­ται 3-4 φορές την ημέρα. Φο­ρούν μά­σκες μιας χρή­σης χωρίς φίλ­τρο εδώ και μόλις 5 χρό­νια.



Από τον καιρό που δεν είχαν κα­ρο­τσά­κια φαί­νο­νται οι πλη­γές που δη­μιούρ­γη­σε η επαφή τους με το θειά­φι που κου­βα­λού­σαν στην πλάτη.

Μέσα στην δου­λειά των ερ­γα­τών του ορυ­χεί­ου είναι να ρί­χνουν νερό για να ψύ­χουν τους αγω­γούς που οδη­γούν το διο­ξεί­διο του θείου πάλι κάτω στον κρα­τή­ρα ώστε να στε­ρε­ο­ποιεί­ται μόλις έρθει σε επαφή με τον κρύο αέρα.

Η θερ­μο­κρα­σία των αε­ρί­ων φτά­νει τους εκα­το­ντά­δες βαθ­μούς. Την δε­κα­ε­τία του 80 μια με­γά­λη έκρη­ξη αγω­γού κό­στι­σε την ζωή σε 40 ερ­γά­τες.

«Στοι­βιά­ζα­με τα πτώ­μα­τα όπως τότε με το τσου­νά­μι» λέει ένας ερ­γά­της που την νύχτα απο τις 11 μέχρι τις 7 το πρωί κου­βα­λά­ει θειά­φι και την ημέρα ψύχει τους αγω­γούς και που δεν θέλει να πεί το ονομά του στην Σου­η­δι­κή εφη­με­ρί­δα Arbetet Global. «Κα­λύ­τε­ρα να με φω­νά­ζε­ται κύριο Θειά­φι», λέει. «Πού αλλού να βρώ δου­λεια” προ­σθέ­τει με από­γνω­ση. “Υπάρ­χει με­γά­λη προ­σφο­ρά χε­ριών και φο­βά­μαι μην χάσω την δου­λειά μου και πει­νά­σουν τα παι­διά μου, γιαυ­τό κάνω δύο δου­λειές».



Το θειά­φι χρη­σι­μο­ποιού­νταν πα­λιό­τε­ρα για να κα­τα­σκευα­στεί μπα­ρού­τι και σή­με­ρα για λεύ­καν­ση ζά­χα­ρης, κα­τα­σκευή σπίρ­των και στην κα­τα­σκευή ελα­στι­κών αυ­το­κι­νή­των. Η πα­ρα­γω­γή μπα­ρου­τιού άρ­χι­σε από τον 17ο αιώνα από τους Ολ­λαν­δούς αποι­κιο­κρά­τες που έφυ­γαν το 1949. Το 1968 άρ­χι­σε η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή. Ιδιο­κτή­τες είναι Κι­νέ­ζοι επεν­δυ­τές με ντό­πιους υπερ­γο­λά­βους.

Οι ερ­γά­τες στο ορυ­χείο αμοί­βο­νται με 100.000 ρού­πιες δη­λα­δή πε­ρί­που 6 ευρώ την ημέρα, ποσό που δεν φτά­νει για επι­βί­ω­ση. Ανα­γκά­ζο­νται να κά­νουν και δεύ­τε­ρη δου­λειά όπως δη­λώ­νουν οι συ­νο­λι­κά 30 στα­θε­ροί ερ­γά­τες. Υπάρ­χουν εκα­το­ντά­δες άλλοι που δου­λεύ­ουν με 0,70 σέντς το κιλό. Δεν μπο­ρούν να μα­ζέ­ψουν πάνω από 100 κιλά την ημέρα. Κα­νείς δεν φτά­νει την ηλι­κία των 60 χρο­νών.

Δίπλα τους στρι­μώ­χνο­νται του­ρί­στες από τα­ξι­διω­τι­κά πρα­κτο­ρεία που δια­φη­μί­ζουν την ερ­γα­σία των ερ­γα­τών θεια­φιού και βγά­ζουν σέλφι. Η με­τα­φο­ρά τους κο­στί­ζει 24 ευρώ, ίσα με 4 ερ­γα­τι­κά με­ρο­κά­μα­τα. «Ελάτε να δείτε την πιό επι­κίν­δυ­νη δου­λειά του κό­σμου και την μπλέ λίμνη» δια­φη­μί­ζουν οι αφί­σες.



Μι­κρές εκρή­ξεις γί­νο­νται συχνά και κρύ­βουν τον ου­ρα­νό με επι­κίν­δυ­νο διο­ξεί­διο του θείου και στέλ­νουν δε­κά­δες ερ­γα­ζό­με­νους με ανα­πνευ­στι­κά προ­βλή­μα­τα στο Νο­σο­κο­μείο όπως τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρ­τιο. Κό­στι­σε τον θά­να­το στα πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­τοι­κί­δια ζώα της πε­ριο­χής. Δεν υπάρ­χει καμία προ­στα­σία για τους ερ­γα­ζό­με­νους ούτε γί­νε­ται κά­ποια συ­ζή­τη­ση γιαυ­τό.

Σ’ αυτή την σύγ­χρο­νη κό­λα­ση της Ιν­δο­νη­σί­ας τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης και της ερ­γο­δο­σί­ας προ­στα­τεύ­ο­νται με Νόμο που προ­βλέ­πει ο στρα­τός να πυ­ρο­βο­λεί εν ψυχρώ τους απερ­γούς σε πε­ρί­πτω­ση απερ­γί­ας. Ο Νόμος είναι κα­τά­λοι­πο μετά από την σφαγή 1 έως 3 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κομ­μου­νι­στών και άλλων αγω­νι­στών το 1965-66 όταν ο δι­κτά­το­ρας Σου­χάρ­το κα­τέ­λα­βε την εξου­σία με το πιό αι­μα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μα στην ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στην νη­σιω­τι­κή Ιν­δο­νη­σία με 262 εκα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους, τέ­ταρ­τη στον κόσμο, επι­κρα­τεί η φτώ­χεια και η ανέ­χεια στην συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία. Πα­ράλ­λη­λα έχει και με­ρι­κούς από τους πλου­σιό­τε­ρους αν­θρώ­πους στον κόσμο στον τομέα του πε­τρε­λαί­ου. 

Το πα­ρά­δειγ­μά της δεν πα­ρα­τί­θε­ται για να σκε­φτού­με πως «υπάρ­χουν και χει­ρό­τε­ρα» αλλά για να δια­φα­νεί ότι όπου η ερ­γα­τι­κή τάξη, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, δεν αγω­νι­στούν για τα δι­καιώ­μα­τά τους αλλά και για να ξε­μπερ­δέ­ψουν με την εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο μπο­ρεί ο άν­θρω­πος να κα­τα­λή­ξει δού­λος όπως οι ερ­γά­τες στο ηφαί­στειο.

 Στο χέρι μας είναι να το απο­τρέ­ψου­με.
_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Πάνος Αλε­πλιώ­της

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ EINAI & ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ -ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΑΤΕ ΕΔΩ & ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ, ΛΙΓΟ - ΛΙΓΟ:

,,Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του.,,

Στις 31 Οκτωβρίου ένας άνθρωπος στην Θεσσαλονίκη αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι ενός εμπορικού κέντρου. Πέρα από την τραγική είδηση υπάρχει το δράμα μιας οικογένειας. Η Αναστασία Μ. αποφάσισε να σπάσει την σιωπή και να μιλήσει για τον αδερφό της που έφυγε. Με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Ακούστε την. Ο λόγος της θα βοηθήσει σίγουρα να σπάσει η σιωπή και άλλων ανθρώπων.

''Ο αδερφός μου ο Βύρωνας ήταν ένα πανέξυπνο, ταλαντούχο παιδί. Το έλεγαν όλοι. Το έλεγαν οι δάσκαλοί του, οι φίλοι του, και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Το έλεγαν, αργότερα, οι συμφοιτητές του και οι καθηγητές του στη σχολή όπου φοιτούσε. Η οικογένειά του, όλοι εμείς, ξέραμε πως ήταν ένα παιδί με χιούμορ, ευφυής, ευαίσθητος, δημιουργικός. Με έκανε συχνά να γελάω. Μου άρεσε πολύ να περνάω χρόνο μαζί του. Δεν μαλώναμε ούτε τρωγόμασταν όλη την ώρα όπως κάνουν συχνά τα αδέλφια. Ήξερε να αγκαλιάζει, να χαϊδεύει, να δείχνει τρυφερότητα. Με φώναζε “ζουζούνι”. 

Ήταν ένας άνθρωπος με ικανότητες. Του άρεσε η ορειβασία, η αναρρίχηση, έπαιζε βιολί, κιθάρα, και γρατζουνούσε που και που ένα μπαγλαμαδάκι. 

Ήταν καλός στις τέχνες αλλά και στις τεχνικές… Είχε σπουδάσει στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρονικός. Είχε μάθει πολεμικές τέχνες, και κυρίως TAE KWON DO. Στο στρατό, ήταν δόκιμος αξιωματικός. 

Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα μέσα σε μια μέρα. Τον έχασα ξαφνικά, το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2018. 

Όμως ο αδερφός μου πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο. Τον αδερφό μου άρχισα να τον χάνω όταν ο πατέρας του του έλεγε να μην είναι “τόσο ευαίσθητος” γιατί οι άντρες πρέπει να είναι σκληροί. Από τότε προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ήταν “άντρας”. 

Έχασα ακόμη ένα κομμάτι του, όταν γύρισε από το στρατό, τσακισμένος, επειδή κάποια σαδιστικά τσογλάνια που έχουν πρόβλημα με την ευαισθησία ως γνώρισμα του αντρικού φύλου, και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, τον νάρκωσαν ένα βράδυ ρίχνοντας μια ουσία στο ποτό του που τον άφησε αναίσθητο και τον κακοποίησαν σεξουαλικά. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν άρχισε να έχει παραισθήσεις, και να ακούει φωνές, και η και η ψυχιατρική του είπε ότι είναι σχιζοφρενής, και η κοινωνία τον φόρτωσε με τύψεις για μια απλή βιοχημική ανισορροπία στο νευρικό του σύστημα, και το στίγμα του ψυχικά ασθενούς. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν ο πνευματικός στον οποίο πήγε για να τον βοηθήσει του είπε ότι οι φωνές που ακούει είναι ο Σατανάς και πρέπει να κάνει μετάνοιες και να εξομολογείται συνέχεια τις αμαρτίες του, γεμίζοντάς τον ενοχές για πράγματα που δεν ήταν δική του ευθύνη. 

Αλλά ο αδερφός μου δεν ήθελε να είναι θύμα. Πάλεψε με όλα. Στην θέση του, με την ασθένειά του, κανείς δεν δουλεύει. Όμως ο αδερφός μου, εδώ και χρόνια, σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στη δουλειά. 

Έπαιρνε τα φάρμακά του, μάζευε το κουράγιο του, το πείσμα του, την ακλόνητη θέλησή του για ζωή, και προχωρούσε. 

Στο εργασιακό του περιβάλλον, αντιμετώπισε το ίδιο bullying που είχε αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή από τους “άντρες” που ήταν “αδέρφια” του. 

Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η λεκτική (ακόμα και η σωματική βία) ήταν αποδεκτή ως δείγμα ανδρισμού, όπου οι τσακωμοί και οι απειλές ήταν η καθημερινότητα, όπου για κάθε στραβό το οποίο προκάλεσε η οικονομική κρίση και που η συναισθηματική φόρτιση των αφεντικών του έπρεπε να εκτονωθεί πάνω στον ίδιο, κι αυτό ήταν ΟΚ, επειδή αυτό είναι ο ανδρισμός, ο αδερφός μου έχανε τον εαυτό του μέρα με την ημέρα. 

Δούλευε ασταμάτητα, χωρίς κανένα ρεπό, εφτά μέρες τη βδομάδα, ακόμη και χωρίς λεφτά. Δούλεψε μέχρι που έλιωσε, και έγινε από 80 σχεδόν 60 κιλά. 

Δούλεψε ασταμάτητα για να αποδείξει ότι δεν είναι ο σχιζοφρενής με το στίγμα του τρελού και του ανίκανου, δούλεψε για να αποδείξει ότι οι άντρες αντέχουν τα πάντα, δούλεψε για να προσφέρει ακόμη κι όταν δεν αμοιβόταν, γιατί θεωρούσε ότι η δουλειά του ήταν κοινωνικό λειτούργημα, δούλεψε κάτω από συνθήκες που οποιονδήποτε θα τον είχανε τσακίσει. 

Τον είχα παρακαλέσει άπειρες φορές να φύγει, να ξεκουραστεί, να φροντίσει τον εαυτό του. Η μητέρα μου του είπε ότι δε χρειάζεται να εργαστεί για ένα διάστημα, ότι είχε αποδείξει με χίλιους τρόπους ότι είναι ικανός, ότι μπορούσε να βρει δουλειά οπουδήποτε αλλού. Αυτός επέλεξε να μείνει σε μια εταιρεία που βούλιαζε από τα χρέη για να βοηθήσει τα αφεντικά του που τους θεωρούσε φίλους του. Και μια μέρα, ο αδερφός μου, χωρίς να πει λέξη, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, ούτε ένα σημείωμα, πήδηξε στο κενό. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα σε μια μέρα. Τον έβλεπα να καταρρέει μια ζωή και να σηκώνεται και να παλεύει ξανά και ξανά, να αρνείται να παραιτηθεί, να παλεύει για το δικαίωμα στη ζωή. 

Ο αδερφός μου αντί να αγκαλιάσει τον εαυτό του και την ευαισθησία του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αρνηθεί, γιατί “έτσι είναι οι άντρες”¨. 

Και μια μερα, δεν άντεξε.

 Δεν γνωρίζω τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του τη μέρα εκείνη που βούτηξε στο κενό. Πονάω στη σκέψη ότι στις τελευταίες του στιγμές μπορεί να πανικοβλήθηκε, να πόνεσε, να υπέφερε. Αλλά αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι τον έβλεπα να χάνεται, κομμάτι – κομμάτι τη φορά, και κανείς, μα κανείς, δεν βρήκε τον τρόπο να τον βοηθήσει.

 Ούτε οι γιατροί, ούτε τα φάρμακα… Ούτε κι εγώ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι νιώθουν ενοχές γιατί δεν κατάφεραν να σταματήσουν αυτό που του συνέβη. Σε κανέναν όμως δεν είχε πει ότι είχε σκοπό να το κάνει. Δεν φταίνε αυτοί. Είναι ανήμποροι μπροστά στη λαίλαπα της πατριαρχίας. Είναι ανήμποροι μέσα σε ένα σύστημα που μαθαίνει τους άντρες ότι όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά είναι αποδεκτό να χρησιμοποιούν βία για να υπάρχουν. Ότι πρέπει να ασκούν βία, για να έχουν την εξουσία. Ότι αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής τους. Η δύναμη. 

Αυτός είναι ο ανδρισμός. 

Δεν επιτρέπεται κανείς να είναι αδύναμος, άρρωστος, ευαίσθητος, δεν επιτρέπεται να μην εργάζεται, γιατί είναι άχρηστος αν δεν το κάνει. 

Στον καπιταλισμό είσαι άχρηστος όταν δεν είσαι παραγωγικός. Αν δεν είχε ασκηθεί τόση βία πάνω στο γλυκό του σώμα, ο αδερφός μου θα ζούσε. 

Θα ζούσε γιατί η οικογένειά του δεν του φέρθηκε σαν “ψυχικά ασθενή”, δεν τον απέρριψε, δεν τον έκλεισε στο τρελοκομείο, δεν τον έδεσε σε ένα κρεβάτι ψυχιατρείου και δεν τον χαπάκωσε μέχρι θανάτου, να τον ξεφορτωθεί και να τον παρατήσει. 

Η οικογένειά μου τον αγάπησε και τον στήριξε ακόμη κι όταν δεν συμφωνούσε με την απόφασή του να εργάζεται μέχρι να διαλυθεί. 

Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του. Δεν είστε άντρες. Είστε κλέφτες, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, σε αυτό τον κόσμο, ελπίζω να πάρετε αυτό που σας αξίζει.''

Αλιεύτηκε από Εδώ: http://parallaximag.gr/…/ton-aderfo-mou-ton-echana-mera-pet…

ΓΙΑ ΤΟ ΈΓΚΛΗΜΑ: -ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟ "ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ" ΘΕΑΤΕΣ (!!)

Δήλωση Δημήτρη Κουτσούμπα:

«Είναι σοκαριστικό να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές σε μια περιοχή μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας, όπου πλέον ζουν μόνιμα χιλιάδες οικογένειες, φιλοξενούνται παιδιά σε κατασκηνώσεις, παραθερίζουν συμπολίτες μας.

Στην Ανατολική και Δυτική Αττική, παρά το ότι ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες ζει μία δεύτερη Αθήνα, δεν υπάρχει δυστυχώς καμιά υποδομή, κανένα σχέδιο ουσιαστικής προστασίας της ανθρώπινης ζωής.

Τούτες τις ώρες προέχει να σταματήσει η πύρινη καταστροφή, να υπάρξει άμεση, ολόπλευρη βοήθεια σε όλους όσοι έχουν πληγεί, στους τραυματίες, πάνω απ' όλα σε όσους έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, σε όσους έχουν μείνει άστεγοι με κατεστραμμένες τις περιουσίες τους.

Αυτά επείγουν να γίνουν σήμερα. Αμέσως μετά θα μιλήσουμε και για τις μεγάλες εγκληματικές ευθύνες που θυσιάζουν τον άνθρωπο στο βωμό του κέρδους και της εξαπάτησης». 

Ένας συνταξιούχος αστυνομικός κ ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης γλύτωσαν την τελευταία στιγμή την Αλέκα Παπαρήγα !!

https://www.902.gr/eidisi/politiki/164521/klimakia-toy-kke-stis-pligeises-periohes-tis-anatolikis-attikis-foto

Τα συλλυπητήριά του προς τις οικογένειες ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και τους πυροπαθείς, εκφράζει το ΠΑΜΕ και καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να οργανώσουν άμεσα την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στους κατοίκους και στους πληγέντες των πυρόπληκτων περιοχών, να συνεισφέρουν και να συνδράμουν με κάθε τρόπο πλάι στις δυνάμεις κατάσβεσης των πυρκαγιών.

Αναλυτικά, στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ τονίζει: 

«Το ΠΑΜΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, οι οποίοι λεπτό με το λεπτό αυξάνονται συνεχώς, τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και τους πυροπαθείς.

Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των πυροσβεστών αλλά και εθελοντών που ρίχτηκαν στη μάχη της φωτιάς και των απεγκλωβισμών, έρχεται στην επιφάνεια η ανυπαρξία κεντρικού σχεδιασμού, συντονισμού, η σταθερή έλλειψη μέτρων αντιπυρικής προστασίας και δασοπυρόσβεσης. Είναι παράγοντες που έχουν επισημανθεί από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με ιδιαίτερα έντονο τρόπο και κατ’ επανάληψη το προηγούμενο διάστημα, ως προτεραιότητα για τη ζωή του εργαζόμενου λαού και δυστυχώς σήμερα η απουσία τους συμβάλλει καθοριστικά ώστε να μετράμε ανθρώπινες ζωές, σε μια ασύλληπτη τραγωδία.

Η κυβέρνηση άμεσα να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να ικανοποιηθούν οι πρώτες ανάγκες όσων έχουν πληγεί.

Το ΠΑΜΕ θα τοποθετηθεί άμεσα για την ανάδειξη των αιτιών και των ευθυνών, για την ανακούφιση των πληγέντων.

Αυτή τη στιγμή προέχει η βοήθεια, η οργάνωση της ουσιαστικής και άμεσης αλληλεγγύης. Το ΠΑΜΕ καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να οργανώσουν άμεσα την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στους κατοίκους και στους πληγέντες των πυρόπληκτων περιοχών, να συνεισφέρουν και να συνδράμουν με κάθε τρόπο πλάι στις δυνάμεις κατάσβεσης των πυρκαγιών».

902.gr

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

Οι μεγάλες πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει σε διάφορα σημεία της χώρας ( Κινέτα, Πεντέλη, Κάλαμος Αττικής, Βρύσες Χανίων, Κόρινθο, Λουτράκι, Μάτι, Ραφήνα, Σουφλί και Σκόπελος πριν από λίγες μέρες ) και παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών που επιχειρούν κάτω από αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες, οι καταστροφές τόσο στο δασικό πλούτο αλλά κυρίως στο βιός του λαού, είναι ανυπολόγιστες.

Κάθε χρόνο εμείς οι πυροσβέστες αλλά και όλος ο λαός μας βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.

Οι πυροσβέστες « γυμνοί » από εξοπλισμό και μέσα , αποδεκατισμένοι και διασκορπισμένοι σε ιδιωτικά αεροδρόμια και οδικούς άξονες, χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό και οργάνωση, ρίχνονται στα δεκάδες νέα μέτωπα που διαρκώς εκδηλώνονται με αυταπάρνηση, η οποία όμως δεν αρκεί για να εμποδίσει το καταστροφικό έργο των πυρκαγιών που είναι αποτέλεσμα της αντιδασικών πολιτικών και της συστηματικής αποσάθρωσης της πυροπροστασίας της χώρας.

Η δασική υπηρεσία χωρίς να έχει την δυνατότητα για οποιοδήποτε προληπτική παρέμβαση στα δασικά οικοσυστήματα λόγω υποχρηματοδότησης, αντιμέτωπη με την συνειδητή και σχεδιασμένη από το 1998 απαξίωση της.

Οι κάτοικοι των πληγέντων περιοχών να παρακολουθούν ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι τις φλόγες να καταπίνουν τις περιουσίες τους σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Η κυβέρνηση, που μέχρι πέρυσι επαίρονταν με αξιοποίηση επιλεγμένων στοιχείων για πετυχημένη αντιπυρική περίοδο του 2017 και πόνταρε για ακόμη μία «πετυχημένη» αντιπυρική περίοδο στις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν μέχρι χθες, είναι σίγουρο ότι αντί να αναλάβει τις βαρύτατες ευθύνες της για τις συνέπειες της πολιτικής αποσάθρωσης που εφαρμόζει στην πυροπροστασία της χώρας, θα ψάχνει τις αιτίες στους ανεκπαίδευτους πυροσβέστες που μπήκαν από τα παράθυρα, στις ακραίες καιρικές συνθήκες και πιθανόν και σε ξένες μυστικές υπηρεσίες αν πάρει κάποιες ιδέες και από σχετική βιβλιογραφία για τις πυρκαγιές του 2007.

Οι πραγματικές αιτίες όμως έχουν ταυτοποιηθεί εδώ και μία εικοσαετία μέσα από τις αντιλαϊκές και αντιδασικές πολιτικές που εφαρμόσθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις για χάριν των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων που προσδοκούν σαν ίαινες τα φιλέτα τεράστιων δασικών εκτάσεων για διαχείριση και εκμετάλλευση.

Τα συμφέροντα που ποντάρουν στην ύπαρξη και διατήρηση όλου αυτού του αντιδασικού νομοθετικού πλαισίου. 

Τα συμφέροντα που κερδίζουν από την εμπλοκή τους στην αεροπυρόσβεση, από την εξοικονόμηση κονδυλίων για τα « αναπτυξιακά » τους σχέδια από τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς του Π.Σ. και της δασικής υπηρεσίας. Τα συμφέροντα που κερδίζουν από την συνδιαχείριση μέσω προγραμμάτων ΣΔΙΤ. Τα συμφέροντα που γενικά ποντάρουν στην μεθοδευμένη αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού πυροπροστασίας, για να ανοίξει ο δρόμος για περισσότερη ιδιωτικοποίηση και ανταποδοτικότητα.

Εμείς οι πυροσβέστες όμως αλλά και ο λαός μας που βιώνουμε στο πετσί μας τα αποτελέσματα από την εφαρμογή των παραπάνω πολιτικών, έχουμε πλέον αποκτήσει μέσα από τις διαρκής καταστροφές και την επίσημη κοροϊδία που τις συνοδεύει, την απαραίτητη εμπειρία.

Τα πράγματα γίνονται ολοένα και ποιο ξεκάθαρα!!!

Όπως ξεκάθαρος πρέπει να είναι και ο κοινός αγώνας των πυροσβεστών και του μαζικού εργατικού κινήματος για την ανατροπή τους, πριν δούμε να καταστρέφονται και άλλες χιλιάδες στρέμματα δασικού πλούτου, λαϊκές περιουσίες και να χάνονται στις φλόγες συνάδελφοι και συνάνθρωποι μας.

Ως Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών, έχουμε καταθέσει εδώ και χρόνια τις θέσεις και τις προτάσεις μας προς την φυσική και πολιτική ηγεσία αλλά και προς το προεδρείο της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ., για την εδραίωση ενός αποτελεσματικού μηχανισμού πυροπροστασίας μέσα από έναν κεντρικό σχεδιασμό, που θα συμπεριλαμβάνει την πρόληψη και γενικότερα την διαχείριση με ευθύνη του κράτους των δασικών οικοσυστημάτων, την προκαταστολή και την καταστολή των δασικών πυρκαγιών.

Με αφορμή λοιπόν τις καταστροφικές συνέπειες των μεγάλων πυρκαγιών και για όλους τους παραπάνω λόγους με την αφορμή την σύγκλησης του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. την προσεχή Πέμπτη 26/07/2018, ζητάμε από το προεδρείο να συζητηθεί ως θέμα προ ημερησίας διάταξης, η άμεση κινητοποίηση με αίτημα την θωράκιση της πυροπροστασίας της χώρας με οτι συνεπάγεται αυτό, προσλήψεις, υποδομές, μηχανολογικό εξοπλισμό, σχεδιασμό, οργάνωση, προληπτικά μέτρα και να δημιουργηθεί κοινό μέτωπο με το υπόλοιπο εργατικό μαζικό κίνημα.

Για την Ε.Α.Κ.Π.

Η Εκτελεστική Γραμματεία

Η τραγωδία είναι ασύλληπτη και ξυπνάει μνήμες από τις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία. Οι διαστάσεις της γίνονται αντιληπτές σταδιακά, ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται διαρκώς κι είναι άγνωστο πού θα σταματήσει, ενώ οι υλικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες. Το φως της μαύρης ημέρας που ξημερώνει θα δώσει μια πρώτη εικόνα για το μέγεθος της καταστροφής και της απερίγραπτης τραγωδίας.

Σπαραγμός, τραγωδία, δάκρυα χαράς για αυτούς που σώθηκαν, γοερό κλάμα για τους υπόλοιπους που έφυγαν αβοήθητοι, οργή και θυμός. Απανθρακωμένα πτώματα, χαροκαμένοι συγγενείς, η απαίσια μυρωδιά του θανάτου, της καμένης σάρκας, του πανικού. Κατοικημένες και παραθαλάσσιες περιοχές που έγιναν παρανάλωμα, ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά ακόμα και βρέφη που εγκλωβίστηκαν στις φλόγες, άνθρωποι που βρήκαν το θάνατο τρέχοντας προς τη θάλασσα ή επιβαίνοντας σε οχήματα, καθώς έψαχναν δρόμο διαφυγής, άλλοι που βούτηξαν στη θάλασσα όπως-όπως για να γλιτώσουν, δεκάδες εγκαυματίες διασωληνωμένοι σε κρίσιμη κατάσταση.

Μάτι, Νέος Βουτζάς, Κόκκινο Λιμανάκι, Ραφήνα, περιοχές που κάηκαν από άκρη σε άκρη, τοπωνύμια που συνδέθηκαν για πάντα με μια πολύνεκρη καταστροφή.

Ο κόσμος κινητοποιείται αυθόρμητα με κάθε πιθανό μέσο, χωρίς καθοδήγηση, για να καλύψει τις τραγικές ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού. Προσφέρει ό,τι μπορεί, εθελοντική βοήθεια για την πυρόσβεση, ένα κατάλυμα σε όσους είδαν τα σπίτια τους να τυλίγονται στις φλόγες, καΐκια και αυτοκίνητα για επιχειρήσεις διάσωσης, ιατρική βοήθεια.

Στον αντίποδα, οι υπεύθυνες αρχές λένε πως δεν είναι αυτή η ώρα να αναζητήσουμε ευθύνες, προσπαθώντας να συγκαλύψουν τις δικές τους. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για ασύμμετρο φαινόμενο, ενώ η Αθήνα είναι συμμετρικά περικυκλωμένη και πολιορκημένη από πυρκαγιές σε κάθε σημείο του ορίζοντα, δυτικά, ανατολικά και βόρεια, εκτός από τη θάλασσα. Και τα κανάλια ζουμάρουν σε απανθρακωμένα αυτοκίνητα, ακόμα και στα πτώματα, διψώντας για νούμερα τηλεθέασης, όπως οι εταιρίες διοδίων διψάνε για εισπράξεις.

Οι εικόνες ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις. Ακόμα κι αυτές όμως αδυνατούν να χωρέσουν το μέγεθος της ζημιάς και τον ανθρώπινο πόνο. Και βγαίνουν συνεχώς καινούριες και ο θρήνος διαρκώς μεγαλώνει…

Κόκκινο Λιμανάκι

Μάτι

Ραφήνα

Κατιούσα

https://www.facebook.com/eirsir/posts/2147765875479863?notif_id=1532420747547519&notif_t=notify_me

Δες Χτεσινή μας Ανάρτηση