ΑΠ' ΤΟ "ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ" -30ΧΡΟΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ !!

,,Εγώ που τα είχα τα θεωρούσα τότε όλα αυτονόητα. Σήμερα βλέπω ότι δεν ήταν. Θα έπρεπε να τα υπερασπιστούμε και να μην επιτρέψουμε στην Αντεπανάσταση να νικήσει και να ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλες τις κατακτήσεις του Σοσιαλισμού.,,

Όποιος μου ξαναμιλήσει για τις "ελευθερίες" του καπιταλισμού, θα τον βάλω να το διαβάζει κατ' εξακολούθησιν, μέχρι να το μάθει απ' έξω!

Από τη φίλη Mara Gargalakou
"Τριαντάχρονη εμπειρία από τη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία"

Θα αρχίσω από το 9τάξιο σχολείο, που πήγα στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα.

Το μεσημέρι τρώγαμε στο σχολείο πλήρες μεσημεριανό γεύμα, μετά διαβάζαμε τα μαθήματά μας για την επόμενη ημέρα και συμμετείχαμε σε διάφορες δραστηριότητες (τέχνες – αθλητισμός – φυσικό περιβάλλον), ανάλογα με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα, πάντα με την παρουσία και συμβολή εκπαιδευτικού, μέχρι να γυρίσουν οι γονείς μας από τη δουλειά. 

Ολα αυτά σε καθαρό, ζεστό, υγιεινό και ασφαλές περιβάλλον σχολικών κτηρίων και εγκαταστάσεων με τακτική συντήρηση και άμεσες επισκευές, εάν αυτό ήταν αναγκαίο.

Τα φροντιστήρια υπήρχαν στο σχολείο μόνο για τους αδύναμους μαθητές και βεβαίως δωρεάν. Είχαμε εργαστήριο χημείας και φυσικής, εργαστήριο για διάφορες μικρο-κατασκευές, κήπο για μαθήματα κηπουρικής και μαγειρείο για μαθήματα μαγειρικής. Κάθε σχολείο είχε το δικό του γήπεδο και κλειστό γυμναστήριο με όλα τα όργανα γυμναστικής.

Αυτές οι εγκαταστάσεις ανταποκρίνονταν σε πολύ αυστηρές απαιτήσεις και προδιαγραφές για την ασφάλεια της μαθητικής και εκπαιδευτικής κοινότητας και προσέφεραν τις καλύτερες συνθήκες για το εκπαιδευτικό έργο στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.

Δύο φορές το μήνα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε θέατρο, συναυλίες σε κάποιο μέγαρο μουσικής ή σε κινηματογράφο, στα πλαίσια της σχολικής μας εκπαίδευσης. Ολα αυτά ήταν πάντα δωρεάν. Παράλληλα, στις αρχές της σχολικής χρονιάς οι καθηγητές της μουσικής, του αθλητισμού και άλλων ειδικοτήτων έκαναν επιλογή ανάλογα με την ιδιαίτερη κλίση του κάθε παιδιού και επέλεγαν τα παιδιά με ιδιαίτερα ταλέντα και τα προωθούσαν, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών τους, για μετασχολική και δωρεάν εξειδίκευση. 

Στο σχολείο, στα πλαίσια της προληπτικής ιατρικής, δύο φορές το χρόνο μας εξέταζαν οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων και μας έκαναν εκεί και τα απαραίτητα εμβόλια.

Στα βουνά υπήρχαν δημόσια θεραπευτήρια για υπέρβαρα ή αδύνατα παιδιά όπου πήγαιναν το καλοκαίρι και εκεί για δύο μήνες ακολουθούσαν μια ειδική διατροφική θεραπεία και σωματική άσκηση. Χρήση αυτών των θεραπευτηρίων, για διάφορες παθήσεις και για ανάρρωση, κάνανε και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. 

Υπήρχαν και οι λεγόμενες λουτροπόλεις με ιαματικά νερά, με ξενοδοχειακές μονάδες, για τις διάφορες θεραπείες και φυσικοθεραπείες του λαού της Τσεχοσλοβακίας.

Αυτή τη φροντίδα απολάμβαναν τα παιδιά σε όλα τα επίπεδα της εκπαιδευτικής και φοιτητικής διαδικασίας.

Παντρεύτηκα όταν ήμουν 21 χρόνων. Εγώ εργαζόμενη και ο άντρας μου δευτεροετής φοιτητής του πολυτεχνείου. Μετά από ένα χρόνο κάναμε το παιδί μας. Πήρα ένα χρόνο άδεια τοκετού με πλήρεις αποδοχές, αργότερα το έκαναν τρία χρόνια, με τα τελευταία δύο χρόνια με αποδοχές 70% του μισθού. Οταν τελείωσε η άδεια, γύρισα στον ίδιο χώρο και την ίδια θέση της εργασίας.

Ο άνδρας μου, παντρεμένος φοιτητής και με παιδί, έπαιρνε επίδομα αντίστοιχο του βασικού μισθού ενός εργαζομένου. Μόλις γέννησα, δύο φορές την εβδομάδα ερχότανε μια νοσοκόμα στο σπίτι μας, να ζυγίσει το παιδί και να με βοηθήσει στο θηλασμό, στο μπάνιο και στη φροντίδα του. Γάλα, βρεφικές τροφές και πάνες ήταν δωρεάν. Και οι τρεις μας είχαμε δικαίωμα να τρώμε στις φοιτητικές εστίες, δωρεάν, το μεσημέρι και το βράδυ.

Το παιδί μας, μόλις κάναμε την αίτηση, πήγε σε παιδικό σταθμό. Στον παιδικό σταθμό παρείχαν ακόμα και τα ρούχα του παιδιού, τρία γεύματα την ημέρα και φροντίδα από εξειδικευμένο προσωπικό με τακτικές επισκέψεις παιδιάτρου.

Σε περίπτωση ασθένειας του παιδιού, η μητέρα έπαιρνε άδεια από την εργασία της 8 ημέρες με πλήρεις αποδοχές και τις υπόλοιπες ημέρες το 80% των αποδοχών. Η προληπτική ιατρική ήταν πολύ αναπτυγμένη. Για όλες τις ειδικότητες. Με επιστολή στο σπίτι, με προγραμματισμένο ραντεβού και με επίπληξη εάν δεν ανταποκρινόσουν στο κάλεσμα. Ειδικά στην περίπτωση των παιδιών.

Το Κράτος μας έδωσε σπίτι που πληρώναμε με επιταγή 8% του μισθού μας. Αυτή η επιταγή κάλυπτε το νοίκι, το ρεύμα, το νερό και φυσικό αέριο. Όλο το εικοσιτετράωρο είχαμε ζεστό νερό και το χειμώνα θέρμανση.

Οι εταιρείες και τα εργοστάσια είχαν και αυτά μαγειρεία. Μέσα στο οχτάωρο της εργασίας είχες μισή ώρα για κολατσιό και μια ώρα για το μεσημεριανό σου. Όλες οι εταιρείες και τα εργοστάσια είχαν τα δικά τους εξοχικά καταλύματα στα βουνά, σε χιονοδρομικά κέντρα για τις χειμερινές διακοπές και σε μεγάλες λίμνες και στα ποτάμια για τα καλοκαίρια.

Στις άλλες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης που είχαν θάλασσα υπήρχαν ξενοδοχειακές μονάδες όπου κάνανε τις διακοπές τους και εργαζόμενοι της Τσεχοσλοβακίας. Ο εργαζόμενος πλήρωνε μόνο ένα μέρος της διατροφής του και της μεταφοράς του. Τη διαμονή και το υπόλοιπο κόστος κάλυπτε το ασφαλιστικό του ταμείο. Οι γυναίκες δικαιούνταν σύνταξή στα 55 και οι άνδρες στα 60.

Δεν είχαμε όλοι αυτοκίνητα γιατί δεν μας ήταν και τόσο απαραίτητα. Είχαμε πολύ καλές και πυκνές αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, τραμ, μετρό, τρένα, αεροπλάνα κλπ. Την ημέρα κάθε τρία λεπτά και τη νύχτα τουλάχιστον κάθε μια ώρα υπήρχαν δρομολόγια των αστικών μέσων μεταφοράς. Ποτέ δεν χρειάστηκα ταξί, ήταν μόνο για τους τουρίστες.

Δεν είχα νοιώσει ποτέ το άγχος και την ανασφάλεια, διότι δεν ήξερα, μάλλον δεν ξέραμε τι θα πει η ΑΝΕΡΓΙΑ ή απλήρωτη εργασία, τι θα πει εκμετάλλευση, τι θα πει να κρυώνεις, να μην έχεις σωστή ή καθόλου ιατρική περίθαλψη και σωστή Παιδεία.

Εγώ που τα είχα τα θεωρούσα τότε όλα αυτονόητα. Σήμερα βλέπω ότι δεν ήταν. Θα έπρεπε να τα υπερασπιστούμε και να μην επιτρέψουμε στην Αντεπανάσταση να νικήσει και να ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλες τις κατακτήσεις του Σοσιαλισμού.

Ζώντας στην Ελλάδα, τα τελευταία 30 χρόνια, είδα και την καπιταλιστική ανάπτυξη και τώρα την καπιταλιστική κρίση.

Γνώρισα τι θα πει ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια.

Σήμερα ξεθεμελιώνουν και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα, τις άδειες μητρότητας, το επίδομα τοκετού, τη συνταξιοδότηση, για να διαφυλάξουν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Μόνη ελπίδα για το λαό, η δημιουργία Λαϊκής Συμμαχίας για Σοσιαλιστική Λαϊκή Οικονομία και Εξουσία, με αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, για ειρήνη και προκοπή του λαού.

Όσο ζω δε θα ξεχάσω το Σοσιαλισμό και θα παλεύω γι’ αυτήν την κοινωνία…!!

Χρυσούλα ΣΛΑΒΙΚ
           Κέρκυρα

Stelios Kanakis

Απ' τα σχόλια: 

Irene Platia Είναι υπέροχο και έχω ακούσει την ιστορία απο την ίδια τη Χρυσούλα σε μια εκδήλωση στην Κέρκυρα για τα νέα ζευγαρια!

Foteini Makou Manazi Τα έχω ζήση και εγώ !!!!!!!

Soula Nikos Paraskevopoulos Stelio to idio boro na po ke ego 30/polli omorfa xronia stin Oyggaria sto Hroiko xorio Nikos Beloiannis ta pio aksexasta xronia tis zoismas ..Ke den thelo pote na ta ksexaso ine i proti patrida mou ..Tora me ton diktatora ton Orban alaksane ola ke apo to xirotero sto xirotero pane distixos...AFTA ...

Βαγγέλης Χριστοδούλου Την Χρυσούλα Σλάβικ (και τον σύζυγό της τον Κάρολο) είχα την χαρά και την τύχη να τους γνωρίσω στην Κέρκυρα από την δεκαετία του '90.
Σπάνιοι άνθρωποι και οι δυο τους.
Πορευτήκαμε χρόνια στους αγώνες με το ΚΚΕ. Η γνωριμία μας αποτέλεσε ένα αληθινό σχολείο γνώσης των επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Τσεχοσλοβακία.
Κρίμα που μας έφυγε τόσο νέα....

ΠΡΟΣ -ΕΥΤΡΑΦΟΑ­ΥΤΟϊ­ΚΑ­ΝΟ­ΠΟΙΟΥ­ΜΕ­ΝΟΥΣ

Διά­βα­σα πως πρό­κει­ται να γίνει στη Ρωσία Μου­σείο επι­τευγ­μά­των της ΕΣΣΔ. «Η ΕΣΣΔ ήταν ένα με­γα­λειώ­δες έργο πα­γκό­σμιας κλί­μα­κας», δη­λώ­νουν διά­φο­ροι Ρώσοι ιθύ­νο­ντες.





Η ΕΣΣΔ, το μου­σείο, το τεί­χος, εμείς και το fb – του Στέ­λιου Κα­νά­κη
ΑΠΟ ΣΤΕ­ΛΙΟΣ ΚΑ­ΝΑ­ΚΗΣ

Διά­βα­σα πως πρό­κει­ται να γίνει στη Ρωσία Μου­σείο επι­τευγ­μά­των της ΕΣΣΔ. «Η ΕΣΣΔ ήταν ένα με­γα­λειώ­δες έργο πα­γκό­σμιας κλί­μα­κας», δη­λώ­νουν διά­φο­ροι Ρώσοι ιθύ­νο­ντες.

Ήταν! Πόσα χρό­νια από τότε! Μά­λι­στα κα­θά­ρι­ζε και για τους υπό­λοι­πους βα­σα­νι­σμέ­νους απ’ τον κα­πι­τα­λι­σμό. Αλλά εμείς ενο­χλού­μα­σταν από το… τεί­χος του Βε­ρο­λί­νου. Κι ας μη γνω­ρί­ζου­με – ακόμη και σή­με­ρα πολ­λοί, που βρι­σκό­ταν αυτό το γα­μη­μέ­νο το Βε­ρο­λί­νο σε σχέση με την επι­κρά­τεια της ΛΔΓ. Μας ερ­χό­ταν κάπως και το ότι, αν ήμα­σταν στην ΕΣΣΔ, δεν θα μπο­ρού­σα­με να… τα­ξι­δεύ­ου­με. Όχι δη­λα­δή πως στον κα­πι­τα­λι­σμό ήμα­σταν κο­σμο­γυ­ρι­σμέ­νοι, αλλά εί­χα­με να λέμε. Η πλάκα είναι πως, απ’ όσους τα­ξι­δεύ­ουν στη Γερ­μα­νία σή­με­ρα, ελά­χι­στοι αντι­λαμ­βά­νο­νται το ότι όλα τα προ­γράμ­μα­τα, όλων των τα­ξι­διω­τι­κών γρα­φεί­ων σε πάνε μόνο στην πρώην ΛΔΓ και κα­νείς δεν ανα­ρω­τιέ­ται γιατί συμ­βαί­νει αυτό. Βε­ρο­λί­νο, Πό­τσ­δαμ, Λει­ψία, Δρέσ­δη. Και στο… τεί­χος. Κι εκεί που ‘ναι πε­σμέ­νο να ‘σου και ξε­προ­βά­λει πίσω του το συ­γκρό­τη­μα της Mercedes Benz.

Κι όλο και παίρ­να­με κα­νέ­να τε­τρα­κί­νη­το SUV. Μη και μας πιά­σει χιόνι στις τα­βέρ­νες της Χα­σιάς. Συ­νή­θως κο­ρε­ά­τι­κο. Προ­σέ­φε­ρε κα­λύ­τε­ρη σχέση όγκου-τι­μής. Και τα Σαβ­βα­τό­βρα­δα ανε­βαί­να­με και σε κα­νέ­να τρα­πέ­ζι «εκ­πο­λι­τι­σμέ­νου» σκυ­λά­δι­κου ή χα­ζεύ­α­με τη γκό­με­να που λι­κνι­ζό­ταν πάνω σ’ αυτό. Όχι πως ήμα­σταν του σκυ­λά­δι­κου, αλλά πή­γαι­νε η παρέα κι απ’ την άλλη η κλα­σι­κή μου­σι­κή δεν είναι για όλες τις ώρες. Στο κά­τω-κά­τω δεν ζού­σα­με στην ΕΣΣΔ για να τη βγά­ζου­με με μπα­λέ­το, συ­ναυ­λί­ες και θέ­α­τρο. Όλο… κου­βερ­τού­ρες πια, νι­σά­φι. Καλή η τέχνη αλλά μην πά­θου­με και ζά­χα­ρο! Και περ­νού­σαν τα χρό­νια. Η ΕΣΣΔ υπο­νο­μεύ­τη­κε κι ένα βράδυ – στις 25 Δε­κέμ­βρη, που γεν­νιού­νται οι θεοί, η κόκ­κι­νη ση­μαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το αστέ­ρι υπε­στά­λη. Να λοι­πόν που δεν θα χρεια­ζό­ταν να κου­βα­λά­νε καλ­σόν και οι… γα­μιά­δες στα τα­ξί­δια τους στην ΕΣΣΔ για να ξε­λα­μπι­κά­ρουν. Τώρα έρ­χο­νταν εδώ οι πρώην σο­βιε­τι­κές. Στην πα­ρα­ζά­λη του κό­σμου τους που γκρε­μί­στη­κε σε μια νύχτα, τους έμενε μόνο το κορμί τους να ξε­που­λή­σουν μπας και τη βγά­λουν. Αλλά μήπως κι εδώ γα­μού­σαν;

Με τα χρό­νια οι γε­νιές των αν­θρώ­πων διερ­ρά­γη­σαν σ’ εκεί­νους που δεν μπο­ρού­σαν να φα­ντα­στούν τη ζωή τους χωρίς την ΕΣΣΔ και σ’ αυ­τούς που δεν μπο­ρού­σαν ν’ αντι­λη­φτούν ζωή με ΕΣΣΔ. Κι όλοι μά­θα­με να με­τρά­με «νε­κρούς» του… Στά­λιν. Πολλά εκα­τομ­μύ­ρια! Που αν τα πρό­σθε­τες χρεια­ζό­σουν και Κι­νέ­ζους ή Ιν­δούς για να βγουν τα νού­με­ρα.

Συν τω χρόνω, πάνε τα ωρά­ρια, πάνε τα δώρα, οι μι­σθοί έγι­ναν χαρ­τζι­λί­κι, στο τέλος χά­θη­καν κι οι δου­λειές. Κι όλο, σε πεί­σμα εμείς, να με­τρά­με «νε­κρούς» και να γκρε­μί­ζου­με αντι­φα­σι­στι­κά μνη­μεία. Κι όσο έπε­φταν τα με­ρο­κά­μα­τα τόσο αυ­γά­τι­ζαν οι «νε­κροί» του Στά­λιν. Κι όσο λι­γό­στευαν τα μνη­μεία, τόσο αυ­γά­τι­ζαν οι μαύ­ροι λύκοι. Μυ­στή­ρια πράγ­μα­τα.

Ήταν και με­ρι­κές χι­λιά­δες πνιγ­μέ­νοι στη Με­σό­γειο και κά­ποιες εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κροί του Ιράκ, άλλοι της Λι­βύ­ης, της Συ­ρί­ας, της Υε­μέ­νης. Στην πρώην Γιου­γκο­σλα­βία είχαν τρι­πλα­σια­στεί οι καρ­κί­νοι μετά τους βομ­βαρ­δι­σμούς του ΝΑΤΟ, αλλά πού να βρεις καιρό με τα εκα­τομ­μύ­ρια του… Στά­λιν.

Πάνω εκεί ήρθε και το fb! Επί τέ­λους ζού­σα­με! Δεί­χνα­με το νέο μας φλερτ, το αυ­το­κί­νη­τό μας, το σκυ­λά­κι μας, το γα­τά­κι μας, ό,τι είχε τέλος πά­ντων ο κα­θέ­νας, με­ρι­κές κυ­ρί­ες έδει­χναν και τα πόδια τους, τις δια­κο­πές μας στο χωριό – εν ανά­γκη την κα­φε­τέ­ρια που ήπια­με καφέ, το ταψί με το μπριάμ που μόλις βγά­λα­με απ’ το φούρ­νο. Μάτσο οι selfies, οι παι­δι­κές οι «πως θα ‘μαστε στα 80. Από δε επα­να­στα­τι­κά σύμ­βο­λα, να γί­νε­ται της… που­τά­νας. Στην κούπα του καφέ, σε μπρε­λόκ, πο­τή­ρια, μα­ντή­λια, τρα­πε­ζο­μά­ντι­λα, στα νύχια, σε τατού… Να ξε­χει­λί­ζει το μέσο από κόκ­κι­νες ση­μαί­ες τόσο που να λες έγινε η επα­νά­στα­ση χωρίς εμένα. Κι ο κα­να­πές στο πυρ το εξώ­τε­ρο. Να θέ­λεις ν’ απο­θέ­σεις το κορμί σου να σιά­ξει η μέση σου και να κοκ­κι­νί­ζεις από ντρο­πή.

Ανε­βά­ζα­με κα­νέ­να ποι­η­μα­τά­κι, κα­νέ­να τρα­γου­δά­κι, διά­φο­ρες μα­λα­κί­ες, περ­νού­σε ο και­ρός. Γρά­φα­με όλοι! Ποι­ή­μα­τα, πεζά και πολ­λοί στ’ αρ­χί­δια τους. Άλλος τα παι­διά του, τη ζωή του, το παρόν του, το μέλ­λον του, την αξιο­πρέ­πειά του, όλους τους άλ­λους…

Και… μνη­μό­συ­να σ’ επι­φα­νείς πε­θα­μέ­νους. Φτά­σα­με να δι­στά­ζουν να πε­θά­νουν οι επώ­νυ­μοι, τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι απ’ το τι θα ακο­λου­θού­σε στις επε­τεί­ους του θα­νά­του τους. Άλλοι πάλι από­φευ­γαν να γεν­νη­θούν ή να γί­νουν κάτι τις, γιατί και τότε τους έπια­ναν στο πλη­κτρο­λό­γιο. Μόνο οι πα­ρα­γνω­ρι­σμέ­νοι ήλ­πι­ζαν στον μετά θά­να­το νε­κρο­λο­γι­κό ορυ­μα­γδό τους.

Εν τω με­τα­ξύ, ίσως λόγω υπε­ρε­πάρ­κειας σε καλ­σόν – μέχρι κι ο Γιώρ­γος φο­ρού­σε, δεν γα­μού­σε κα­νείς. Κάτι ελ­πί­δες που εί­χα­με ενα­πο­θέ­σει στα παι­διά μας εξα­νε­μί­ζο­νταν μαζί με τη ζωή τους, που με σβη­σμέ­νο βλέμ­μα την πα­ρα­κο­λου­θού­σαν, στα τρα­πε­ζά­κια έξω, να ξε­θυ­μαί­νει μπρο­στά στα μάτια τους. Στρά­φι και η σε­ξουα­λι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­ση που τα εί­χα­με υπο­βά­λει: Μην το κά­νεις με τον εαυ­τόν σου, πρό­σε­χε μην κολ­λή­σεις τί­πο­τα… μόνο με προ­φυ­λα­κτι­κό… μην έχει καμιά αρ­ρώ­στια… όταν θα’ σαι έτοι­μη… μη μεί­νεις έγκυος… μη σε τυ­λί­ξει…

Κι αν κά­ποιος θαρ­ρα­λέ­ος, απε­ρί­σκε­πτος ή χυ­δαί­ος τολ­μού­σε να φλερ­τά­ρει, αμέ­σως σι­δη­ρο­δέ­σμιος, απ’ την κο­ρε­κτί­λα με πο­λι­τι­κά, κα­τη­γο­ρού­με­νος για σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση. Και που να φλερ­τά­ρεις; Στη δου­λειά που έτρω­γες τη μισή σου ζωή, κιν­δύ­νευ­ες από δη­μό­σια δια­πό­μπευ­ση μέχρι κι ευ­νου­χι­σμό αν σ’ έπια­ναν. Οι πα­ρέ­ες είχαν πε­ριο­ρι­στεί λόγω κρί­σης, η γει­τό­νισ­σα στην απέ­να­ντι πο­λυ­κα­τοι­κία σπά­νια έβγαι­νε η άλλη στον τρίτο με­τα­κό­μι­σε – χώρια που η γριά στον πρώτο, κά­πνι­ζε στο μπαλ­κό­νι χει­μώ­να-κα­λο­καί­ρι κι όσο για καμιά βρα­δι­νή έξοδο, πού λεφτά. Ούτε τη «μου­νά­ρα», «μου­νά­ρα» δεν μπο­ρού­σες να πεις πια. Και γι­νή­κα­με όλοι δι­καιω­μα­τι­κοί. Αγώ­νες για το δι­καί­ω­μα του Γιώρ­γη στη φού­στα – βγήκε και βι­βλίο: «Ωραίο το φου­στά­νι σου Γιώρ­γο μου». Οδύνη, σπα­ραγ­μός κι οργή για τη δη­μο­σιο­γρά­φο που πριν 25 χρό­νια την πα­ρε­νο­χλού­σε ο χο­ντρο­μα­λά­κας (ευ­τρα­φο­αυ­τοϊ­κα­νο­ποιού­με­νος με τα νέα μέτρα) συ­νά­δελ­φός της κι αυτή θυ­μή­θη­κε να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί σή­με­ρα, διότι τότε είχε ανά­γκη την δη­μο­σιο­γρα­φία στον «Ορ­γα­νι­σμό» και φρο­νί­μως έκανε την πάπια. Πάει και η κότα, ως σε­ξι­στι­κό. Και τα… κε­ρά­σια! Πα­ρα­πέ­μπουν στ’ αρ­χί­δια.

Αγώ­νες για τον δη­μό­σιο θη­λα­σμό στην Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Για το δι­καί­ω­μα των οι­κο­νο­μη­μέ­νων ν’ αγο­ρά­ζουν μια φου­κα­ριά­ρα, να την γκα­στρώ­νουν με κά­ποιο τρόπο και να τους βγά­ζει παιδί – πα­ρέν­θε­τη μη­τρό­τη­τα το είπαν κι ακου­γό­ταν όμορ­φο. Οι μισοί φω­νά­ζα­με στην Κλαυθ­μώ­νος για την πα­ρεν­θε­σία κι οι άλλοι μισοί την αρά­ζα­με στο Μου­σείο για το δι­καί­ω­μα στην πα­τρό­τη­τα ή μη­τρό­τη­τα ή και τα δύο – μπερ­δε­μέ­νο το έχω, του Μή­τσου με τον Τάκη που πρό­σφα­τα στε­φα­νώ­θη­καν. Στο Οφθαλ­μια­τρείο έβρι­σκες και κά­ποιους να δια­δη­λώ­νουν πότε ενά­ντια στις πορ­δές των βο­οει­δών, πότε για την απα­γό­ρευ­ση των κρε­ο­πω­λών, για τα δι­καιώ­μα­τα του τρι­φυλ­λιού ένα­ντι της μο­βό­ρι­κης λαί­λα­πας των αι­γο­προ­βά­των, για την αγω­νία του αστα­κού πριν το βρά­σι­μο, το δι­καί­ω­μα της σα­ρα­ντα­πο­δα­ρού­σας στην υπό­δη­ση…

Βρί­σκα­με, κάθε τόσο και τους γρα­φι­κούς κομ­μου­νι­στές ν’ ανη­φο­ρί­ζουν τη Στα­δί­ου που – πα­ρα­δό­ξως, με τον καιρό γί­νο­νταν και πε­ρισ­σό­τε­ροι, αλλά καμία σχέση με τον δι­καιω­μα­τι­σμό αυτοί. Όλο για δου­λειά, δι­καιώ­μα­τα τα­ξι­κά, δο­λο­φό­νοι αμε­ρι­κα­νοί, σο­σια­λι­σμός και τέ­τοια. Σώνει και καλά να χά­σου­με τα τα­ξί­δια.

Άλ­λα­ξε και η γραμ­μα­τι­κή. Αρ­σε­νι­κό, θη­λυ­κό, τρίτο φύλο και ου­δέ­τε­ρο. Το τε­λευ­ταίο πέ­ρα­σε και στους αν­θρώ­πους. Πως λέ­γα­με το τρα­πέ­ζι, το ζώο… τώρα λέμε το Δη­μή­τρη, το Μαρία, το κω­λό­παι­δο, αν και το τε­λευ­ταίο προ­ϋ­πήρ­χε.

Με­ρι­κοί, ως ασύ­στο­λοι βι­βλιο­φά­γοι, φω­το­γρα­φί­ζα­με και τα βι­βλία που παίρ­να­με στις δια­κο­πές. Κάτι «Η 18η Μπρυ­μαίρ του Λου­δο­βί­κου…», κάτι «Οι θέ­σεις του Απρί­λη» – κι αυτοί οι χρι­στια­νοί δεν έγρα­ψαν τί­πο­τα για… Αύ­γου­στο, τον «Οδυσ­σέα» του Τζόυς, το «Ανα­ζη­τώ­ντας το Χα­μέ­νο Χρόνο» του Προυστ, τί­πο­τα το σπου­δαίο – ψι­λο­πρά­μα­τα για την πα­ρα­λία. Το «Ένα βήμα μπρος, δυο βή­μα­τα πίσω» το κρα­τού­σα­με για το γυ­μνα­στή­ριο, το χει­μώ­να.

Κι ο και­ρός κύ­λα­γε. Πα­ράλ­λη­λα, τείχη υψώ­νο­νταν σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νά. Εί­χα­με πήξει στο τεί­χος κι έτσι το πράγ­μα έχασε το εν­δια­φέ­ρον του. Ξε­χά­στη­κε και του Βε­ρο­λί­νου.

Στέ­λιος Κα­νά­κης

Δι­δά­σκει στην επαγ­γελ­μα­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και πα­ράλ­λη­λα δρα­στη­ριο­ποιεί­ται σε διά­φο­ρες επι­χει­ρή­σεις, κυ­ρί­ως στο χώρο του βι­βλί­ου. Έχει γρά­ψει, υπό μορφή ημε­ρο­λο­γί­ων, τα «Με τη μου­σι­κή του κό­σμου», «Οι μου­σι­κοί του κό­σμου» και «Δώ­δε­κα μήνες μου­σι­κή». Επί­σης τα βι­βλία «Ιερές Βλα­κεί­ες», Εμπει­ρία Εκ­δο­τι­κή 1η και 2η έκ­δο­ση – Εκ­δό­σεις Εντύ­ποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκ­δό­σεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κε­φά­λι μας», Εκ­δό­σεις Εντύ­ποις.

ΤΙ ΛΕΤΕ ? ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ -ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ- ΝΑ ΞΑΝΑΜΑΤΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ?

Ο φα­σι­σμός μπαί­νει από πα­ντού στο «σπίτι»

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη //

Όπου σπίτι, εκεί­νη η μικρή – ελά­χι­στη γα­λα­ζο­πρά­σι­νη κου­κί­δα σ’ ένα, μάλ­λον, άπει­ρο σύ­μπαν στο χρόνο και στο χώρο. Σ’ αυτόν τον ελά­χι­στο, όμορ­φο αλλά και άσημο πλα­νή­τη όπου συ­ντε­λεί­ται το θαύμα της έλ­λο­γης ζωής, ο φα­σι­σμός επε­λαύ­νει για δεύ­τε­ρη φορά στην ιστο­ρία του.

Ου­κρα­νία, Πο­λω­νία, χώρες της Βαλ­τι­κής, Ουγ­γα­ρία, Αυ­στρία, Ιτα­λία. Στη Βουλ­γα­ρία (βλέπε φω­το­γρα­φία) ανε­μί­ζουν οι σβά­στι­κες στους δρό­μους. Οι Πο­λω­νοί νε­ο­να­ζοί δια­δη­λώ­νουν μέχρι την πύλη του Άου­σβιτς με αντι­ση­μι­τι­κά συν­θή­μα­τα. Στο Ισ­ρα­ήλ οι δο­λο­φό­νοι σιω­νι­στές κι η κα­ριό­λα υπουρ­γός πο­λι­τι­σμού τους που νιώ­θει υπε­ρή­φα­νη επει­δή είναι φα­σί­στρια. Στην Βρα­ζι­λία ο Μπολ­σο­νά­ρο, στις ΗΠΑ ο φα­σί­στας Τραμπ. Στη χώρα μας οι ακρο­δε­ξιοί νο­μι­μο­ποιού­νται και τα υπάν­θρω­πα φα­σι­στοει­δή ξε­μυ­τί­ζουν.

Χώρες βομ­βαρ­δί­ζο­νται ανη­λε­ώς και δια­λύ­ο­νται, χι­λιά­δες οι νε­κροί, άλλες χι­λιά­δες οι πρό­σφυ­γες και οι πνιγ­μέ­νοι στη Με­σό­γειο.

Μια χού­φτα άν­θρω­ποι στον κόσμο δια­φε­ντεύ­ουν τον πλού­το της αν­θρω­πό­τη­τας, απο­μυ­ζά­νε το αίμα της.

Οι λαοί όταν δεν βομ­βαρ­δί­ζο­νται ακόμη, πει­νά­νε, εξα­θλιώ­νο­νται, εκ­μαυ­λί­ζο­νται. Άνερ­γοι, υπο­σι­τι­ζό­με­νοι, χωρίς δι­καιώ­μα­τα, παρόν και μέλ­λον.

Ένα κο­ρι­τσά­κι δια­βά­ζει κάτω απ’ τη λάμπα του δρό­μου γιατί σπίτι της δεν έχει φως, έγρα­ψε ο τύπος. Ποιος μέ­τρη­σε πόσα άλλα – εκα­τομ­μύ­ρια παι­δά­κια πα­σχί­ζουν να ξε­φύ­γουν απ’ την μοίρα που επι­φυ­λάσ­σουν στην τάξη τους.

Η Γη, αυτή η μικρή γα­λα­ζο­πρά­σι­νη κου­κί­δα, σκο­τει­νιά­ζει. Την πλα­κώ­νει ξανά ο φα­σι­σμός. Οι μέρες προ­μη­νύ­ο­νται πιο μαύ­ρες κι απ’ τις νύ­χτες με τους εφιάλ­τες μας.

«Έτσι κι αλ­λιώς η Γη θα γίνει κόκ­κι­νη». Μπο­ρού­με όμως να δια­λέ­ξου­με: «Ή κόκ­κι­νη από ζωή ή κόκ­κι­νη από θά­να­το».
_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__



Στέ­λιος Κα­νά­κης

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΖΙBΚΟΦ: 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ, ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ:

Μια επιστολή του πρώην ηγέτη της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας Τόντορ Ζίβκοφ κυκλοφορεί ευρέως τις τελευταίες μέρες στη γειτονική χώρα, 20 χρόνια από τη στιγμή στην οποία γράφτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Επιστολή Τόντορ Ζίβκοφ – “Eίναι δικό μου λάθος, που επιτρέψαμε στον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά”

Κατιούσα

Μια επιστολή του πρώην ηγέτη της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας Τόντορ Ζίβκοφ κυκλοφορεί ευρέως τις τελευταίες μέρες στη γειτονική χώρα, 20 χρόνια από τη στιγμή στην οποία γράφτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του. Σε αυτή ο Ζίβκοφ υπενθυμίζει τα επιτεύγματα του σοσιαλιστικού συστήματος, απαντά στις κατηγορίες περί καταστολής και φυλακίσεων, εξηγεί τους λόγους για το προβάδισμα της Δύσης στο βιοτικό επίπεδο, προβλέπει την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή – ορατή και στην εποχή συγγραφής της επιστολής – που θα έφερνε ο καπιταλισμός στη χώρα του τις επόμενες δεκαετίες. Τέλος, κλείνει με έναν αισιόδοξο τόνο, υπογραμμίζοντας πως ο λαός είναι εκείνος που έχει τη δύναμη αν το θέλει να ξαναφέρει το σοσιαλισμό, χωρίς να εμποδιστεί από το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα:

“Αγαπητοί Βούλγαροι, θα ήθελα να σας αποκαλώ σύντροφοι, γιατί αυτοί, ήσασταν για μένα…

Αγαπητοί σύντροφοι,

34 φορές σας απεύθυνα Πρωτοχρονιάτικο χαιρετισμό. Ανασκόπησα, όσα σας είπα κατά τη διάρκεια αυτών των ετών και αποφάσισα να σας μιλήσω για το μέλλον. Όταν λάβετε αυτό το χαιρετισμό, δεν θα είμαι ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά αισθάνομαι υποχρεωμένος να κάνω, κάτι τελευταίο χρήσιμο για τη χώρα μας.

34 φορές, εγώ και το Κόμμα, απολογούμασταν για όλα όσα κάναμε για σάς κατά τη διάρκεια του έτους. Η ανασκόπηση των χαιρετισμών, επισημάνει το μεγάλο άλμα που πετύχαμε ως λαός γι’ αυτά 34 χρόνια.

Ο πληθυσμός της χώρας μας στο πρώτο μου χαιρετισμό, ήταν 7 εκατομμύρια, και στο τελευταίο ήταν 9 εκατομμύρια.

Η οικονομία αναπτύχτηκε 23 φορές. Σκεφτείτε το – όταν διαβάζεται, αυτό το μήνυμα, θα έχουν περάσει, περίπου 30 χρόνια από τότε που η Βουλγαρία εγκατέλειψε το Σοσιαλισμό. Σκεφτείτε αυτά τα 30 χρόνια αν πετύχατε αυτό ,που καταφέραμε τα τελευταία 34 χρόνια; Έχει αναπτυχθεί η οικονομία 23 φορές; Εμείς το κάναμε, ο λαός το πέτυχε, άρα ήταν δυνατόν.

Γιατί δεν συμβαίνει τώρα;

Xτίσαμε χιλιάδες νοσοκομεία και σχολεία. Αυξήσαμε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Γιατί, από το 1989, έχει μειωθεί ξανά; Όταν διαβάζετε, αυτό το μήνυμα μετά από 20 χρόνια, κοιτάξτε πού βρίσκεστε …

Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, που  θα μισούν τον Σοσιαλισμό. Θα πουν – υπήρχαν στρατόπεδα, καταστείλατε τους ανεπιθύμητους.

Η χώρα με τους περισσότερους κρατούμενους στον κόσμο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, το 3% του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Πολύ περισσότερο από ό, τι στη Σοσιαλιστική Βουλγαρία. Αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη καταστολή. Η μεγαλύτερη καταστολή είναι η κυριαρχία των μεγάλων κεφαλαίων και των εταιρειών που καθορίζουν ποιος θα εργαστεί και πόσο θα πάρει. Αυτή η καταστολή είναι, που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις φυλακές μας!

Αλλά και η ΗΠΑ έχουν φυλακές. Κρατούν τους ανθρώπους, που χαρακτηρίζουν ως «τρομοκράτες», χωρίς δίκη και καταδίκη, για απεριόριστο χρόνο. Απαιτούν την έκδοση τους από οποιοδήποτε σημείο του κόσμο και οι περισσότερες χώρες τους υπακούν.

Και για να σας πω, αγαπητοί συμπατριώτες – στο Σοσιαλισμό δε φυλακίσαμε αθώους. Οι συγγενείς τους τώρα περηφανεύονται ,διότι θα ντρεπόταν για το παρελθόν τους. Η αλήθεια είναι, ότι δεν τιμωρήσαμε αθώους. Τιμωρήσαμε εγκληματίες, μεγάλους καπιταλιστές και ολιγαρχίες. Αυτούς, για τους οποίους είμαι πεπεισμένος, πως θα θελήσετε κι` εσείς ένα Λαϊκό Δικαστήριο.

Αγαπητοί φίλοι, πριν φτάσουμε στον Σοσιαλισμό, είχαμε μελετήσει προσεκτικά τον Καπιταλισμό. Είναι πάντα ο ίδιος – ένα σύστημα στο οποίο μικρή ομάδα προνομιούχων, παρασιτεί εις βάρος του λαού, ο οποίος λαός εξαντλείται.

Μετά από 20 χρόνια, που θα διαβάζετε αυτό το μήνυμα, είμαι βέβαιος ότι το κράτος θα κυριέψουν οι εγκληματίες, αυτοί θα γράψουν τους νόμους, θα σας επιβάλλουν φόρους, τέλη, τιμές και όσα άλλα μέσα τους επιτρέπουν. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια μικρή ομάδα από υπερ-πλούσιους ανθρώπους που θα κλέβουν αδιάκριτα και δε θα κρύβονται. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός θα υποφέρει, αλλά θα έχει καθηλωθεί από τη κυριαρχία, το φόβο και την αβεβαιότητα του αύριου.

Ο Καπιταλισμός εξ`αρχης είναι άδικος, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Συγκεντρώνει τον πλούτο και μαζί με αυτόν – τη δύναμη, και τελικά η εξουσία αποδεικνύεται πηγή πλούτου, ενώ ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος. Πάντα έτσι ήταν.

Αγαπητοί Βούλγαροι, θα σας επιδεικνύουν τον Καπιταλισμό ως καλύτερο από τον Σοσιαλισμό μας ξεγελώντας σας.

Πράγματι η Δύση είχε πλεονεκτήματα. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Το τονίζω αυτό – όχι λόγω του καπιταλισμού. Είχε πλεονεκτήματα στην πραγματικότητα εξαιτίας του Σοσιαλισμού. Κάτω από το φόβο του συστήματος μας, οι καπιταλιστές στη Δύση, άρχισαν να κάνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και έτσι βελτίωσαν την κατάστασή τους. Το Σοσιαλιστικό σύστημα βοήθησε τον άνθρωπο στις καπιταλιστικές χώρες, να ζήσει καλύτερα.

Αλλά να ξέρετε- πως μετά τη καταστροφή του Σοσιαλισμού , θα πάρουν όλα όσα είχαν δώσει στους εργάτες τους. Αυτό το καθεστώς ευημερίας, έχει μεγάλο κόστος για τον καπιταλισμό, οπότε θα το αποσυνθέσουν. Χωρίς ανταγωνισμό με τον Σοσιαλισμό, οι εταιρείες και οι τοπικοί ολιγαρχίες θα πάρουν τα πάντα.

Η Δύση ήταν καλύτερη για 2 λόγους – πρώτον είχε μια μεγαλύτερη βιομηχανική ιστορία, είχε αποκτήσει περισσότερη εμπειρία και περισσότερους πόρους. Και δεύτερον, αναγκάστηκε από τον Σοσιαλισμό να εξασφαλίσει καλές συνθήκες για τους λαούς του για να αποφύγει την Επανάσταση.

Εάν συνεχίζαμε με τον Σοσιαλισμό, ίσως μετά από άλλα 20-30 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας, θα είχαμε φτάσει τη Δύση. Παρατηρήστε, ότι είχαμε μόνο 45 χρόνια επιταχυνόμενης ανάπτυξης, κυνηγώντας  κράτη με 400 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας. Αυτή η σύγκριση ήταν άδικη, πράγμα που οδήγησε στο να την αποκαλώ- ηλίθια άρνηση του Σοσιαλισμού.

Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τη Δύση. Είμαι βέβαιος ότι θα δείτε τα συμπτώματα καταστροφής της κοινωνίας τους.. Τα 20 χρόνια είναι αρκετά για να δείτε την πραγματική φύση του Καπιταλισμού.

Μπορείτε, μόνοι σας να το διαπιστώσετε από τις εξελίξεις ,την άνοδο των διεθνών εντάσεων, το ξέσπασμα νέων πολεμικών συγκρούσεων- αυτά είναι τα σημάδια του αυξανόμενου άγριου καπιταλισμού.. Πάντα έτσι ήταν, δεν μπορούν να κρυφτούν.

Αγαπητοί συμπατριώτες, πετύχαμε πολλά όσο ήμασταν μαζί. Και είναι δικό μου λάθος, που επιτρέψαμε στον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά. Ίσως, αν ήμουν πιο σοφός και πιο αποφασιστικός, δεν θα επέτρεπα αυτό που συνέβη το 1989. και να καταστρέψει τις ελπίδες του λαού, αφού συνέβη είμαι υπεύθυνος.Αλλά με το χέρι στη καρδιά, σας λέω ότι υπεύθυνος για την ενδεχόμενη αποκατάσταση του Σοσιαλισμού και τη διόρθωση των λαθών είναι μόνο ο ΛΑΟΣ . Το μέλλον είναι δικό σας. Καταφέραμε μια φορά να νικήσουμε τον Καπιταλισμό, όσο ακατόρθωτο κι` αν φαινόταν. Ανοικοδομήσαμε τον ευτυχισμένο κόσμο του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός είναι ο ΛΑΟΣ, που κατέχει την απόλυτη δύναμη στην κοινωνία. Εάν το θελήσετε ως λαός, μπορείτε να τον αποκτήσετε εκ νέου και κανένα καταπιεστικό καθεστώς δε μπορεί να σας σταματήσει….

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Αυτό, που υπήρχε, εκ νέου θα γίνει…

Πιστεύω σε αυτό …

Todor  Zhivkov, 1998

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΕΜΠΕΔΩΣΕΣ ΤΑ "ΚΑΛΑ" ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ? ΜΙΑ RYANAIR ΣΕ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΕΙ:

Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναδεικνύει το μεγαλείο της για άλλη μια φορά. Και η Ryan-Air, η Fraport και “τα άλλα παιδιά” είναι κι αυτή κομμάτι του σαξές στόρι της…

Κατιούσα

Μερικά συμπεράσματα από τη σημερινή περιπέτεια των επιβατών της Ryanair, που ξεκίνησαν για Θεσσαλονίκη και κατέληξαν Τιμισοάρα.

Η Ryanair τίμησε την κατάταξή της στον πάτο του πηγαδιού με τις χειρότερες αεροπορικές εταιρίες, για έκτη συνεχή χρονιά. 

Είναι γνωστό επίσης πως αποτελεί εργασιακό κάτεργο, οδηγώντας πολλούς πιλότους σε παραίτηση, ενώ απαγόρευε ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα του συνδικαλισμού στους υπαλλήλους της -που σε διάφορες χώρες αντέδρασαν και πέτυχαν κάποιες πρώτες συλλογικές νίκες.

Τι είναι λοιπόν αυτό που οδηγεί τον κόσμο να εμπιστεύεται μια τέτοια εταιρία, χωρίς να γνωρίζουν τι κατάληξη θα έχει η πτήση τους;

 “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε”, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. 

Η λογική “ό,τι πληρώνεις, παίρνεις” κι ότι η πλέμπα που δεν έχει περιθώρια για πολλά έξοδα, είναι καταδικασμένη να υφίσταται τις συνέπειες. 

Και δεν έλειψαν κι οι αφ’ υψηλού φιλελέδες που αναπαρήγαγαν αμάσητη τη λογική αυτή, σχολιάζοντας χαιρέκακα το πάθημα των “φουκαράδων”, που ήθελαν κι αεροπορικά ταξίδια…

(Κάποιοι άλλοι δεξιοί και “αριστεροί” φιλελέδες θυμήθηκαν παρεμπιπτόντως την ιστορία για τους “μαζικούς τάφους” στην Τιμισοάρα και τα… εγκλήματα του Τσαουσέσκου, δείχνοντας τι ιστορικό βάθος έχουν οι ιστορίες με τα fake news στην υπηρεσία της προπαγάνδας τους -χωρίς καμία διάθεση εξιδανίκευσης της κατάστασης που επικρατούσε στη Ρουμανία πριν τις ανατροπές του 89′).

Το εντυπωσιακό είναι πως κάτι αντίστοιχο υπονόησε ουσιαστικά κι ο Σπίρτζης στο τουίτερ, κάνοντας λόγο για εταιρείες χαμηλού κόστους και χαμηλής κοινωνικής ευθύνης. 

Άραγε αυτό σημαίνει πως αυτές με το υψηλότερο κόστος έχουν κι υψηλότερο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης ή απλώς κάνει λογοπαίγνια για τις εντυπώσεις;

Χρήστος Σπίρτζης@c_spirtzis

Δεν μπορεί να θυσιάζεται η στοιχειώδης ανθρώπινη συμπεριφορά και οι ανάγκες των πολιτών, στον ανταγωνισμό και την κερδοσκοπία των αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστους και χαμηλής κοινωνικής ευθύνης.http://www.spirtzis.gr/epistrofi-ton-89-epivaton-apo-ti-roumania-stin-ellada-me-ektakti-ptisi-pou-navlose-to-ypourgeio-metaforon/ …

135

2:35 μ.μ. - 5 Ιαν 2019

Πληροφορίες και απόρρητο για τις Διαφημίσεις του Twitter

Επιστροφή των 89 επιβατών από τη Ρουμανία στην Ελλάδα, με έκτακτη πτήση, που ναύλωσε το Υπουργείο...

Με πρωτοβουλία του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών κ. Χρήστου Σπίρτζη ναυλώθηκε αεροσκάφος της Αεροπορικής Εταιρείας Aegean για να πραγματοποιήσει σήμερα έκτακτη πτήση με προορισμό το Αεροδρόμιο της...

spirtzis.gr

Πληροφορίες και απόρρητο για τις Διαφημίσεις του Twitter

Αν πάντως θεωρείτε πως η κίνηση του υπουργού να ναυλώσει άλλο αεροπλάνο για να μεταφερθούν κάποιοι από τους επιβάτες της πτήσεις, έγινε ακριβώς για τις εντυπώσεις κι επειδή ουσιαστικά βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, είστε προφανώς κακοπροαίρετοι.

Το ζήτημα είναι πως αν αυτή η κίνηση αφορούσε πχ την παλιά κρατική Ολυμπιακή, οι φιλελέδες θα σκούζανε στο τουίτερ.

 Τώρα όμως που τα λεφτά πήγαν στην ιδιωτική Aegean, όλα είναι μέλι-γάλα. 

Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναδεικνύει το μεγαλείο της για άλλη μια φορά. Και η Ryan-Air είναι κι αυτή κομμάτι του σαξές στόρι της…

Τον ίδιο θρίαμβο πιστοποιούν τόσο οι καταγγελίες των επιβατών που αναγκάστηκαν να γυρίσουν με λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη πως βρίσκονταν σε οχήματα χωρίς θέρμανση με πολικές θερμοκρασίες, όσο και η Fraport, που… “αναβάθμισε” το αεροπόριο “Μακεδονία” με το επιχειρηματικό της πνεύμα, κρατώντας το ουσιαστικά απροσπέλαστο σε περίπτωση ομίχλης, χιονόπτωσης κτλ.

Το ζητούμενο ασφαλώς δεν είναι η επιστροφή στο “παλιό, καλό” παρελθόν -που δεν υπήρξε ποτέ- και τις κρατικοκαπιταλιστικές εταιρίες με τα δικά τους προβλήματα. 

Αλλά να διεκδικήσουμε αερομεταφορές που δε θα έχουν ως κριτήριο το κέρδος των αεροπορικών επιχειρήσεων και των εταιρειών διαχείρισης των αεροδρομίων, καθώς επίσης την ασφάλεια και τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία των επιβατών σε τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις.

----------

Konstantinos Mpourxas:

5 Ιανουαρίου στις 9:29 μ.μ.

Το άδειασμα των επιβατών στην Τιμισοαρα δεν ήρθε από το πουθενά ,,,

«Η ιρλανδική αεροπορική εταιρεία "Ryanair ", ενδέχεται να αρχίσει να χρεώνει τους επιβάτες της για τη χρήση τουαλέτας κατά τη διάρκεια της πτήσης, δήλωσε ο διευθυντής της, Μάικλ Ο' Λίρι» 
Γελάτε ; 
Ναι ..Χρέωση για τη χρήση της τουαλέτας ! 
Αυτή η δήλωση μεταδόθηκε αρχές Μάρτη του 2009 απο πολλά ειδησεογραφικά αλλά μάλλον πέρασε στο ντούκου!
Τον Αύγουστο του 2012 η Γερμανική ένωση χειριστών πολιτικής αεροπορίας Cockpit κατήγγειλε «σκληρές πιέσεις» που ασκεί η εταιρεία «Ryanair » «στο θέμα της οικονομίας καυσίμων, καταρτίζοντας "πίνακες απόδοσης" των κυβερνητών βάσει της κατανάλωσης καυσίμων που επιτυγχάνουν»! 
Αντιγράφουμε το δημοσίευμα : 

«Οπως τονίζει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Γιεργκ Χάντβερκγ, εκπρόσωπος της Cockpit, η ποσότητα καυσίμων με την οποία τροφοδοτείται το κάθε αεροσκάφος ορίζεται εν μέρει από τους κανονισμούς του κατασκευαστή. Ομως, πέραν της νόμιμης ελάχιστης ποσότητας, ο κυβερνήτης είναι εκείνος που αποφασίζει πόσα αποθέματα οφείλει να διαθέτει το αεροσκάφος για "περισσότερη ασφάλεια" - ιδίως όταν εξυπηρετεί πτήσεις προς πολυάσχολα αεροδρόμια, όπου είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να κάνει κύκλους έως ότου του δοθεί άδεια προσγείωσης. Ο Χάντβεργκ τόνισε πως, εκτός της Ryanair , τα καύσιμα αποτελούν έναν "σοβαρό παράγοντα κόστους ιδίως για τις εταιρείες χαμηλού κόστους" και πως σε γενικές γραμμές "πολλές εταιρείες" δίνουν οδηγίες στους κυβερνήτες για τρόπους χαμηλής κατανάλωσης». 

Μάλιστα, «οι ισπανικές αρχές πολιτικής αεροπορίας έχουν δρομολογήσει έρευνες κατά της Ryanair έπειτα από τρία παρόμοια περιστατικά τον περασμένο μήνα, όταν η εταιρεία ζήτησε να προσγειωθούν εκτάκτως τρία αεροσκάφη της λόγω έλλειψης καυσίμων».
Δηλαδή απ οτι καταλαβαινουμε η όλη φιλοσοφία τοποθετείται στο ''σβήστο στην κατηφόρα για οικονομία ''
Τον Οκτωβρη του 2015 η ιδια εταιρία με απύθμενο θράσος και με καμπάνια που την ονόμασε «Διατηρήστε τους Ευρωπαϊκούς Ουρανούς Ανοιχτούς», καλούσε τους πελάτες της να «διεκδικήσουν» το «δικαίωμά τους να μην ακυρώσουν τα ταξιδιωτικά τους σχέδια μικρές ομάδες της Υπηρεσίας Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας που με απεργίες κλείνουν τους ουρανούς της Ευρώπης».
Καταφέρεται ευθέως ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας των εργαζομένων ως μέσου για να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και καλεί τα «θεσμικά όργανα» της ΕΕ να πάρουν μέτρα φιλοδοξώντας όταν μαζέψει 1 εκατομμύριο υπογραφές απο πελάτες , να παρουσιάσει το «αίτημά» στις Βρυξέλλες, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο.


Το χθεσινό λοιπόν περιστατικό της πτήσης που άδειασε 200 επιβάτες στην Τιμισοαρα αντι στην Θεσσαλονίκη δεν ήρθε απο το πουθενά !
Είναι η ίδια η φιλοσοφία των νόμων της αγοράς που επιτρέπει να πάντα !
 Ειναι η ιδια η φιλοσοφία που πάνω απ ολα βάζει το κέρδος και οχι τον άνθρωπο ! Το θράσος αυτών των εταιριών απέναντι σε εργαζόμενους και σε πελάτες δεν ήρθε από τον ουρανό ! 
Είναι η ιδια η πολιτική της ΕΕ και όσων την υπηρετούν και η οποία δεν έχει έγνοια ούτε τους εργαζόμενους ουτε την ασφάλεια και την εξυπηρέτηση της κοινωνίας παρά μόνο την κερδοφορία του Κεφαλαίου ! 

Η ταλαιπωρία των εκατοντάδων επιβατών χθες δεν είναι ανώνυμη !

 Εχει όνομα και ταυτότητα και λέγεται καπιταλισμός ! 

Δεν φτάνει λοιπόν μόνο να διαμαρτυρεσαι για τις κεραμίδες που σου πέφτουν στο κεφάλι ! Πρέπει να βάλεις στο στόχαστρο κι αυτόν που τις ρίχνει !

*************

Ερώτηση για την πτήση της «RYANAIR» για Θεσσαλονίκη που προσγειώθηκε στη Ρουμανία εκανε στο Ευρωκοινοβούλιο η ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ερώτηση στο Ευρωκοινοβούλιο κατάθεσε ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, σχετικά με την πτήση της RYR8582 της «RYANAIR» της 4.1.2018 από Λονδίνο για Θεσσαλονίκη, με 201 επιβάτες, που λόγω έκτακτων καιρικών συνθηκών, προσγειώθηκε στην Τιμισοάρα της Ρουμανίας.

Συγκεκριμένα στην Ερώτηση αναφέρεται:

«Η πτήση της RYR8582 της "RYANAIR" της 4.1.2018 από Λονδίνο για Θεσσαλονίκη, με 201 επιβάτες, λόγω έκτακτων καιρικών συνθηκών, προσγειώθηκε στην Τιμισοάρα της Ρουμανίας, οκτακόσια χιλιόμετρα μακρύτερα, ενώ άλλες εταιρείες προσγείωσαν τις πτήσεις τους στα Σκόπια ή τη Σόφια. 

Μπορούσε όμως να προσγειωθεί η πτήση σε άλλα κοντινά ανοικτά αεροδρόμια (Καβάλας, Αλεξανδρούπολης, Ιωαννίνων). Η επιλογή της εταιρείας ήταν το φθηνότερο αεροδρόμιο.

Όταν οι αερομεταφορές και τα αεροδρόμια είναι στα χέρια επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένου και εταιρειών δήθεν "χαμηλού κόστους", λειτουργώντας με κριτήριο το κέρδος και την αντίληψη "κόστους - οφέλους", που αποτελεί τον διακηρυγμένο πυρήνα της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αστικών κυβερνήσεων, οι συνέπειες για το λαό είναι δραματικές.

Το αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" με συναπόφαση τρόικας και ελληνικών κυβερνήσεων (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) παραδόθηκε στη "FRAPORT", οι επενδύσεις της υποτίθεται θα το εκσυγχρόνιζαν. Δύο χρόνια μετά, τίποτα δεν έγινε για τη βασική αδυναμία του αεροδρομίου, το σύστημα ασφαλούς προσέγγισης σε περίπτωση ομίχλης. 

Πολλές πτήσεις ακυρώνονται, ενώ η "FRAPORT" πανηγυρίζει για τα υπέρογκα κέρδη της σε αυτό και άλλα αεροδρόμια που απέκτησε στην Ελλάδα σε συνεργασία με ελληνικούς ομίλους.

Πώς τοποθετείται η Επιτροπή στο γεγονός ότι η πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεών της, απελευθέρωσης των αερομεταφορών, ιδιωτικοποίησης αερολιμένων, οδηγεί σε τέτοιες τραγικές συνέπειες που εγείρουν θέμα άμεσων αποζημιώσεων και κυρώσεων στις εν λόγω εταιρείες;».

https://www.902.gr/eidisi/eyrovoyli/178219/erotisi-gia-tin-ptisi-tis-ryanair-gia-thessaloniki-poy-prosgeiothike-sti?fbclid=IwAR2Cm3izcLk6wiIUHMtqs06uAeGkzwBaf_wJZ1BwcExdnR4Gv7FXDJaycmo

ΠΕΡΙ NOVARTIS: «Η ΨΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΣΤΟ ΓΙΑΚΑ» ?!!

...Πού οφείλεται,αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

NOVARTIS και θεάματα

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέμα Novartis έχει περάσει πλέον σε νέα φάση… κλωτσοπατινάδας με τους πρώην προστατευόμενους μάρτυρες να καθίστανται κατηγορούμενοι και τους ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ σε μια αποθέωση της κατρακύλας του νεοδικομματισμού αφενός να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο διεφθαρμένος και ποιος ο λασπολόγος, αφετέρου για το ποιος σέβεται ή το ποιος παρεμβαίνει στην δικαιοσύνη.

Κατά τα λοιπά η υπόθεση Novartis, σκάνδαλο ήταν, σκάνδαλο είναι και σκάνδαλο παραμένει. Και όπως κάθε τρανταχτό σκάνδαλο, όπως όλα εκείνα που γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων στο σύστημα που υπηρετούν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, το κόστος του το πληρώνει ο λαός.

NOVARTIS και θεάματα (*)

Τα πιάνανε πολιτικοί για να διευκολύνουν τις δουλειές της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. 

Αυτή την… λεπτομέρεια ας την απαντήσει η καθαρτήρια Βουλή και η εξίσου καθαρτήρια Δικαιοσύνη. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Πρώτον: Στην Ελλάδα (και στον καπιταλιστικό κόσμο) το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πουλιέται και αγοράζεται, που σημαίνει ότι θεωρείται νόμιμο και ηθικό κάποιοι να βγάζουν κέρδη από την αρρώστια, από τον πόνο των ανθρώπων.

    Δεύτερον: Στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της κερδοφορίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, οι φαρμακευτικές εταιρείες μόνο την πενταετία 1997-2001 σημείωσαν αύξηση κερδών ύψους 2.842%!!! (ΙΟΒΕ – Ριζοσπάστης 23/7/2004)

    Τρίτον: Την δεκαετία του ’90 η μεσοσταθμική φαρμακευτική δαπάνη αύξανε στην Ελλάδα με ρυθμούς 27%-30% κατ’ έτος ενώ την δεκαετία του 2000 η φαρμακευτική δαπάνη αύξανε με ρυθμούς άνω του 20% κατ’ έτος (ο.π). 

    Τέταρτον: Ενώ το 2000 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 1,278 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 0,90%, το 2009 υπερδιπλασιαστηκε και εκτινάχτηκε στα 5,090 δισ. ευρώ και στο 2,2% του ΑΕΠ παραμένοντας σε υψηλότατα επίπεδα (1,5% – 3,215 δις. ευρώ) ακόμα και το 2012, δηλαδή επί Μνημονίων (Ετήσια Εκθεση αγοράς φαρμάκων ΙΟΒΕ 2012, σελ. 30) – σύμφωνα με τα συνδυαστικά στοιχεία ΙΟΒΕ, ΕΟΠΥΥ, ΕΣΔΥ η δημόσια δαπάνη κυμάνθηκε ως εξής: 2009: 5,108 δις, 2010: 4,522 δις, 2011: 3,750 δις, 2012: 2,845 δις, 2013: 2,371 δις, 2014: 2,019 δις, 2015: 2 δις, 2016-2018: 1,945 δις κατ’ έτος)  

    Πέμπτον:  Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της τρόικας περί μείωσης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ένεκα των Μνημονίων, η αλήθεια είναι πως ό,τι κόπηκε ως δαπάνη από το δημόσιο ταμείο, με τις αποφάσεις των μνημονιακών σωτήρων μεταφέρθηκε απευθείας στις τσέπες του λαού ως ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. 

Ετσι ενώ το 2009 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη ήταν το 19,2% της συνολικής, το 2015 είχε εκτιναχθεί στο 33,7%. Με άλλα λόγια το 2015 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ανήλθαν στα 4,2 δις. ευρώ που σημαίνει ότι τα περίπου 2,5 δις. ευρώ που κόπηκαν από την δημόσια δαπάνη μετακυλήθηκαν στην ιδιωτική δαπάνη (έκθεση ΙΟΒΕ 2016).

    Εκτον: Ένα ακόμα στοιχείο της «θεραπευτικής» ιδιότητας των Μνημονίων είναι ότι το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη ως ποσοστό της δαπάνης υγείας ήταν στην Ελλάδα 28,3% ενώ στον ΟΟΣΑ 16,9%. Το 2013 – μετά από 3 χρόνια Μνημονίων – η δαπάνη στην Ελλάδα είχε αυξηθεί στο 30,5% της δαπάνης υγείας όταν στον ΟΟΣΑ είχε πέσει στο 15,9% (Πηγή: ΟΟΣΑ Health Statistics 2014 – «Φαρμακευτική πολιτική: Η υφιστάμενη κατάσταση και οι προτεραιότητες» Γιάννης Μπασκόζος, ΓΓ. Δημόσιας Υγείας, Υπουργείο Υγείας)         

    Εβδομον: Η κατά κεφαλήν δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα το 2009 ήταν 460 ευρώ όταν στην ΕΕ ήταν 291 ευρώ ενώ ακόμα και το 2012 η σχέση ήταν Ελλάδα: 272 ευρώ – ΕΕ: 260 ευρώ. Το 2014 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν 166 ευρώ  ενώ στην ΕΕ ήταν 131 ευρώ (Εκθεση ΣΦΕΕ 2015-2016).

    Επαναλαμβάνουμε: Τα πιάνανε πολιτικοί για να γίνονται αυτές οι υπέρ φαρμακοβιομηχανιών «δουλίτσες» στην Ελλάδα; Επαναλαμβάνουμε: Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Η NOVARTIS εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Κορέα, Κίνα και Ιταλία. Αλλά είναι μόνο η NOVARTIS;

    Ας δούμε πως δουλεύει το «συστηματάκι»: Οι φαρμακευτικές λαδώνουν, κερδίζουν με αυτό τον τρόπο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, μετά έρχονται οι αρχές, τους επιβάλουν ένα πρόστιμο που κινείται συνήθως στο 10% των όσων κέρδισαν δια του λαδώματος, οι φαρμακευτικές το πληρώνουν και η «δουλίτσα» συνεχίζεται μέχρι το επόμενο λάδωμα που θα φέρει τα επόμενα υπερκέρδη που θα κουκουλωθούν με το επόμενο πρόστιμο κοκ.

    Χαρακτηριστικά στοιχεία ότι αυτή η τακτική ακολουθείται με την μορφή «σκοινί – κορδόνι» και ότι κάθε άλλο παρά «κάθαρση» συνιστούν τα πρόστιμα και οι «καθάρσεις» (αντίθετα λειτουργούν σαν διαδικαστική κολυμπήθρα ώστε να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο) είναι τα στοιχεία που προέρχονται από τις ΗΠΑ.

    Στις ΗΠΑ ο κατάλογος των προστίμων προς φαρμακευτικές είναι μακρύς. Αλλά αυτό ουδέποτε σταμάτησε το λάδωμα και την κομπίνα που αποφέρουν τεράστια κέρδη.

    Ενδεικτικά:

2001 – εταιρεία TAP- 875 εκατ.δολάρια

2002 – εταιρεία Schering- 500 εκατ.δολάρια

2003 – εταιρεία AstraZeneca – 365 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Schering- 345 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Pfizer – 430  εκατ.δολάρια

2005 – εταιρεία Serono – 704 εκατ.δολάρια

2006 – εταιρεία Mylan –  465 εκατ.δολάρια

2006 –  εταιρεία Schering – 435 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Pharma –  601 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Bristol – 515 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Merc – 650 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Cephalon – 425 εκατ.δολάρια

2009 – εταιρεία Pfizer –  2,3 δισ. δολάρια

2009 – εταιρεία Eli Lilly – 1,4 δισ. δολάρια

2010 – εταιρεία GlaxoSmithKline –  750 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία Allergan –  600 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία AstraZeneca –  520 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Amgen –   762 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Abbott – 1,5 δισ. δολάρια

2012 – εταιρεία GlaxoSmithKlin – 3 δισ. δολάρια

2013 – εταιρεία Johnson & Johnson – 2,2 δισ. δολάρια

    Αυτά στην Αμερική. Τα πρόστιμα – πρόστιμα, η «κάθαρση» – «κάθαρση» και η λοβιτούρα – λοβιτούρα!

    Αλλά πως το λέει εκείνη η φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ; Α, ναι: «Οταν παίρνονται παρουσίες στη Βουλή, είναι πολλοί βουλευτές που δεν ξέρουν τι πρέπει να απαντήσουν: “Παρών” ή “αθώος”…» .

    Υπογραμμίζουμε ότι πρόκειται για φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ. Όχι σε Έλληνα αξιωματούχο. Συνεπώς τη δράση της πολιτικής «βιομηχανίας» που λειτουργεί με όρους προσωπικής ιδιοτέλειας ή υπό την κατεύθυνση ισχυρών ταξικών συμφερόντων, που προωθεί διατάξεις εξυπηρέτησης «φίλων» και «ημετέρων», θα πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού. Στην Αμερική ενδεχομένως. Στην Ελλάδα, όχι…
    Στην Ελλάδα,  από την άλλη, δεν χρειάζεται να το έχει πει ο Ρούσβελτ. Το λέει ο θυμόσοφος λαός: «Η  ψείρα έχει βγει στο γιακά». Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω κρύβεται μια προστυχιά, μια λαμογιά. Όσο πιο δυσώδης είναι η εκάστοτε υπόθεση, τόσο πιο βαθιά το πολιτικό κατεστημένο φέρεται βουτηγμένο σ’ αυτήν.

    Ουδείς, πλέον, εκπλήσσεται: Τσοχατζόπουλοι, Μαντέληδες, «κότερα», χρηματιστηριακές φούσκες, δομημένα ομόλογα, Βαβύληδες, Βατοπέδια, υποβρύχια που γέρνουν, γερμανικές εταιρείες που «λαδώνουν» κατά το δοκούν, εξοπλιστικά, «λίστες Λαγκάρντ», λεηλασία του δημόσιου χρήματος.

    Ένα απίστευτο φαγοπότι. Μαζί με εκείνη τη διαρκή αίσθηση ότι «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Που εξελίσσεται πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κι όμως κάθε φορά που η μπόχα ξεχειλίζει δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν το “παρών” κι εκείνοι οι πρόθυμοι κλόουν, οι έτοιμοι να υποδυθούν ότι… «πέφτουν από τα σύννεφα».

    Τι υποκρισία! Αλήθεια, δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ζουν στη χώρα που η κυβέρνηση έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη «Ζήμενς»; Εξωδικαστικό συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η «Ζήμενς έχει αναλάβει να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα υπέρ της… διαφάνειας. Η «Ζήμενς»!  (σσ: αλήθεια με εκείνο το πόρισμα του ΣΔΟΕ από το 2012 για αθέμιτες πρακτικές της Bayer στην Ελλάδα, τι γίνεται;)…   

    Λέξεις καθημερινής χρήσης και έννοιες αειθαλείς: «Λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως εφαλτήριο ατομικού πλουτισμού.

    Αλλά: Όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί τους οι …μετεωρολόγοι. Όλα αυτά είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, μα από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς …ψυχιάτρους.

    Προφανώς η σαπίλα που περιβάλλει το δημόσιο βίο συνιστά ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Που μετά από τόσες απόπειρες… κάθαρσης, η βρωμιά της αποδεικνύεται απείρως ανθεκτικότερη από όλες μαζί τις διακηρύξεις περί «εξυγίανσης».

    Πού οφείλεται, επομένως, αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

    Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς – ό,τι κι αν λένε οι «αντιδογματικοί» και «ανοιχτόμυαλοι» εξορκιστές τέτοιων αναλύσεων – έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς». Εκεί γεννιέται και αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Μιας και, τελικά, η πολιτική διαφθορά, η πολιτική της διαφθοράς, και η διαφθορά της πολιτικής, δεν αποτελούν παρά έκφραση (και αποτέλεσμα) της καταχρηστικής άσκησης εξουσίας εκ μέρους του ισχυρού εις βάρος του αδύναμου.

    Θεμέλιος λίθος αυτού του συστήματος, που οι διαχειριστές του έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», οι «άκρες» στους «υψηλά ιστάμενους». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.

    Στο διεφθαρμένο τους σύστημα δεν έπαψε ποτέ «το ψάρι (να) βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Όσο περισσότερο αφήνεις νηστικούς τους πολλούς, τόσο περισσότερο διατείνεσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

    Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια», η διαφθορά (όταν δεν είναι θεσμοθετημένη με νόμους και χοτζέτια) περιγράφεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το «φακελάκι».

    Ισχύουν αυτά στην υπόθεση της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτό που ξέρουμε.

    Ξέρουμε, δεδομένου ότι η διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο ήταν ανέκαθεν αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο: Δεν φταίει το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίνε οι άλλοι, φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η κομματοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί…

    Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν, δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να καμώνονται ότι μέρος της «δουλειάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η «δουλειά» τους είναι άλλη:

• Να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους κεφαλαιοκράτες.
• Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία.
• Να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια.
• Να «μοιράζουν» έργα.
• Να κατανέμουν την «πίτα».
• Να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».

    Έτσι «δουλεύει» το σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό» σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους:

    Όταν κυβερνούσαν οι Βένετοι και οι Πράσινοι κατηγορούνταν αναμετάξυ τους για τις «ακαθαρσίες» εναλλάσσοντας τους ρόλους «τιμωρών» και «εισαγγελέων». Τώρα, στο ίδιο έργο έχει ενταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

    Το έργο παίζεται συνήθως προεκλογικά και κρατάει από  βδομάδες μέχρι μήνες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παράσταση, διώκτες και διωκόμενοι, κυβερνώντες και πρώην κυβερνώντες, εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

    Βέβαια, το μόνο μαχαίρι που βλέπει ο λαός είναι εκείνο της ρήσης που λέει: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι»! Και τι μένει από όλη αυτή τη λάσπη; Μα ο βούρκος! Διότι ο βούρκος είναι δεδομένος. Αδιαμφισβήτητος. Μιλάμε για τον βούρκο ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που είτε με λαδώματα είτε χωρίς λαδώματα, κουμάντο κάνουν οι «NOVARTIS».

     Και αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο, είτε κάποιοι τα πιάσανε, είτε δεν τα πιάσανε. Γιατί, τελικά, η ηθική στην πολιτική δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μέγεθος ανεξάρτητο από την πολιτική ηθική που το βασικό προσδιοριστικό της στοιχείο είναι τούτο: Το είδος των συμφερόντων που η εκάστοτε πολιτική υπηρετεί.

    Άλλη ηθική παράγεται από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού κι άλλη ηθική από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που κερδοσκοπούν (νομίμως) πάνω στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες για φάρμακο, για στέγη, για παιδεία, για δουλειά.

    Λέτε αυτή η κερδοσκοπία που περιγράφηκε παραπάνω να διευκολύνεται προς όφελος των μονοπωλίων και δια του λαδώματος πολιτικών; Τι να σας πούμε κι εμείς… Δεν ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι αν το φάρμακο δεν ήταν εμπόρευμα, αντικείμενο κέρδους δηλαδή για κάποιους, τότε κανείς δεν θα είχε λόγο να λαδώνει κανέναν για την προώθησή του.  

    Αυτό, φυσικά, ότι δηλαδή το σκάνδαλο είναι τελικά σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν απαλλάσσει τα τρωκτικά και τα λαμόγια όταν είναι τρωκτικά και λαμόγια. Ούτε τους λασπητζήδες των πολιτικών αντιπάλων τους, όταν είναι λασπητζήδες.

    Όμως: Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της αμείλικτης τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα ή της καταισχύνης των αποδεδειγμένα συκοφαντών, δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων ή της σκανδαλολογίας.

    Και η πηγή των σκανδάλων ή της αξιοποίησης «σκανδάλων» σαν πολιτικό αντιπερισπασμό, θα εντοπίζεται και θα διεξάγεται πάντα στο έδαφος του υπαρκτού βούρκου, θα ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

(*): Το άρθρο «NOVARTIS και θεάματα» δημοσιεύτηκε στον «Ημεροδρόμο» στις 21/02/2018

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:

https://www.rizospastis.gr/