Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μακρόνησος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μακρόνησος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

02 Φεβρουαρίου, 2018

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ. «Απόψε χτυπούνε τις Γυναίκες»

«θα κάνεις δήλωση εσύ:» - «όχι!»
*
«Την Παναγία σας Βουλγάρες, έφτασε η ώρα σας! Ξυπνήστε! Σήμερα θα σας πάρουμε το αίμα! Όλες έξω και κατεβείτε γρήγορα στο Θέατρο».
«Εμείς δεν είμαστε ανθρωπιστές, είμαστε κτήνη και θα σας εξοντώσουμε!»

****************************************
Ω, εσύ, γυναίκα, οπτασία λησμονημένη…
Μικρή παιδούλα, μάνα, κόρη αυριανή…
Μέσα στα σπλάχνα σου βογγούνε οι σκοτωμένοι
Και τραγουδούν οι αυριανοί μας ζωντανοί!
Μενέλαος Λουντέμης,
από το ποίημα «Έρχονται οι γυναίκες στη Μακρόνησο»
Στις 3 του Απρίλη του 1947 ανατέθηκε από τον αρχηγό του ΓΕΣ, στρατηγό Βεντήρη, στον συνταγματάρχη του πυροβολικού Γ. Μπαϊρακτάρη, η συγκρότηση της Διεύθυνσης ΒΧΙ/ΓΕΣ. Επρόκειτο για μια Διεύθυνση της οποίας κυρίαρχο έργο ήταν η συγκρότηση και η ανάπτυξη του περιβόητου στρατοπέδου της Μακρονήσου. Τα καθήκοντα της ΒΧΙ/ΓΕΣ:

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ
ΒΕΤΟ: Β΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών (Μάης 1947)
ΓΕΤΟ: Γ΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών (Ιούλης 1947)
ΑΕΤΟ: Α΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών (Ιούλης 1947)
ΣΦΑ: Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (Αύγουστος 1947)
Ανάμεσα στο ΑΕΤΟ και το ΚΕΝΤΡΟ ήταν το ΕΣΑΓ Ειδικό Σχολείο Αναμόρφωσης Γυναικών (Γενάρης 1950), και το ΕΣΑΙ: Ειδικό Σχολείο Αναμόρφωσης Ιδιωτών (Καλοκαίρι 1949)
Το ΓΚΠΑ: Γ΄ Κέντρο Παρουσιάσεως Αξιωματικών (Σεπτέμβρης 1947) βρισκόταν ανάμεσα στο ΑΕΤΟ και το ΓΕΤΟ , αργότερα μεταφέρθηκαν στο Βόρειο μέρος του νησιού στην Πειθαρχημένη Διαβίωση Πολιτικών Εξόριστων και δίπλα του το ΣΠΕ: Στρατόπεδο Πολιτικών Εξόριστων (Νοέμβρης 1948)
«α) Συγκέντρωσις και Οργάνωσις Ταγμάτων Σκαπανέων, διάθεσις των ανδρών αυτών εις διαφόρους επωφελείς απασχολήσεις και προσπάθεια επαναφοράς αυτών είς του κόλπους της φιλτάτης Πατρίδος.
β) Συνεννόησις μετά των αρμοδίων πολιτικών αρχών επί της σκοπιμότητος αποσυμφορήσεως των πολιτικών φυλακών, ιδία των ζωνών επιχειρήσεως».
Αμέσως τα δημιουργημένα από το 1946 Πειθαρχικά Τάγματα – Στρατόπεδα «επικίνδυνων» δημοκρατικών φαντάρων στο Λιόπεσι, Λάρισα, Ντουντουλάρ Θεσσαλονίκης, μεταφέρονται σταδιακά στο Μακρονήσι, προς αναμόρφωσιν.
Στις 26 – 28 Μάη 1947, το Β΄ Τάγμα Σκαπανέων μεταφέρεται στη Μακρόνησο από το Πόρτο – Ράφτη, και δημιουργείται το ΒΕΤΟ (Β΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών), Το θανατονήσι της Μακρονήσου μπαίνει σε λειτουργία. Οι πύλες της κόλασης άνοιξαν 
Ακολούθησε, ο Ιούνης και ο Ιούλης 1947, και η μεταφορά και εγκατάσταση των Α΄  και Γ΄ Ταγμάτων  και η δημιουργία του ΑΕΤΟ και ΓΕΤΟ.
Οι κατηγορίες κρατουμένων που πέρασαν από την Μακρόνησο ήταν: Στρατεύσιμοι που κρίθηκαν ύποπτοι και επικίνδυνοι για το στράτευμα λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων και της συμμετοχής τους στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις οργανώσεις του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, του Αγροτικού Κόμματος, αξιωματικοί και αντάρτες του ΕΛΑΣ, ανήλικοι πολιτικοί κατάδικοι, εξόριστες γυναίκες από το Τρίκερι και, μια ειδική κατηγορία, Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οι γυναίκες στη Μακρόνησο

«Φορτωθήκανε τις αφάνες, μερικές τις στρώνουν καταγής κι από πάνω τα στρωσίδια τους, για ν’ αποφύγουν την υγρασία. Διακρίνονται από αριστερά η Μαρία Καρακάσογλου, η Αναΐς, η Ρίτσα Ραπίδου, η Αλέκα Ζαχαρή κ.ά.» (Από το βιβλίο της Νίτσας Γαβριηλίδου ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες).
Οι εξόριστοι και οι φυλακισμένοι, άνδρες και γυναίκες, πρέπει να εξοντωθούν ψυχολογικά, να υποταχθούν και να υπογράψουν «δηλώσεις μετάνοιας», να χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Ένα από τα μέτρα που παίρνουν είναι η μεταφορά γυναικών, προς αναμόρφωσιν, στη Μακρόνησο.Το μετεμφυλιακό κράτος, τον Νοέμβρη του 1949 επιχειρεί να ξεκαθαρίσει και με τα εσωτερικά μέτωπα: τις φυλακές και τις εξορίες. 
Η Νίτσα Γαβριηλίδου διηγείται στο βιβλίο της «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες»:
«Κατά τα τέλη του Δεκέμβρη μας έρχεται (σ.σ. στο Τρίκερι) και μια αντιπροσωπεία του Ο.Α.Μ. (Οργανισμός Αναμορφώσεως Μακρονήσου) με τον συνταγματάρχη Τ. Αναγνωστόπουλο. Τώρα που πήραν την απόφαση να μεταφέρουν γυναίκες εκεί, ήρθε για να οργανώσει και να συντονίσει τη μεταγωγή του στρατοπέδου, μα κυρίως ν’ αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερες «δηλώσεις» για να μειωθεί έτσι ο αριθμός των γυναικών που θα μεταφέρονταν στη Μακρόνησο»…
«…Μας ανακοινώνουν πως η μεταφορά μας για τη Μακρόνησο γίνεται στις 25 του μηνός (σ.σ. Γενάρης 1950). Ηδη η κουζίνα δεν λειτουργεί και για συσσίτιο μας μοιράζουν ρέγγες και ελιές. Σχεδόν λαχανιασμένες θ’ αποτελειώσουμε και τη μεταφορά των αρρώστων με τα φορεία, τα ράντζα μας που τα είχαν κλεισμένα σ’ ένα κελί του Μοναστηριού, κι έβλεπες ν’ ανεβοκατεβαίνουν την πλαγιά από το Μοναστήρι στο λιμάνι γυναίκες φορτωμένες, άλλες ρολά από συρματοπλέγματα, άλλες αγκαλιές από πασσάλους, τα τσουβάλια με τρόφιμα της αποθήκης, τα καζάνια και λοιπά σύνεργα της κουζίνας, μα κείνο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι γυναίκες θα είναι οι μεγάλες αμερικάνικες σκηνές που τις φορτώθηκαν πολλές γυναίκες μαζί καθώς και η μεταφορά των δύο κλιβάνων»…
«Όταν καμιά φορά τελείωσαν όλα, οι γυναίκες, κοπάδι ολόκληρο, κατηφορίσαμε την πλαγιά, κατάκοπες, παγωμένες για να μπούμε στον «Αχελώο», που έτοιμος στο λιμανάκι με την μπούκα του ανοιχτή μας περιμένει.
ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ
Από τις πέντε χιλιάδες γυναίκες που πέρασαν από το Τρίκερι μπήκαν μέσα στο αρματαγωγό κοντά χίλιες διακόσιες γυναίκες. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι και εκατόν είκοσι ανταρτίνες που υπέγραψαν στη Λάρισα αλλά δεν τις δώσαν το απολυτήριο. Προτίμησαν να τους το δώσουν στη Μακρόνησο, για να φανεί έτσι μεγάλος αριθμός αυτών που θα έφευγαν από κει.
Μέσα σ’ αυτή τη μάζα των γυναικών δοκιμάζονται και αρκετά αθώα παιδάκια, που οι μάνες τους δεν είχαν που να τα’ αφήσουν και τα πήραν μαζί τους στην εξορία. Για τα παιδάκια αυτά το κράτος δεν χορηγεί μερίδα συσσιτίου. Τα φροντίζουν οι μαγείρισσές μας από το υστέρημα των γυναικών. Είναι οι μικροί μα μεγάλοι ήρωες της εξορίας.
Στο κολαστήρι της Μακρονήσου. «Η Φωτούλα Φίλου και σε πρώτο πλάνο η μικρούλα που βρήκε λίγο βροχόνερο και δροσίζεται στη λεκάνη. Μέσα στις πυρακτωμένες σκηνές δεν μπορείς ούτε ν’ αναπνεύσεις.» (Από το βιβλίο της Νίτσας Γαβριηλίδου ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες).
Κάθε φορά που ήταν να μας μεταφέρουν για άλλον τόπο, τα ταξίδια αυτά ήταν από τα πιο απερίγραπτα. Φορτωμένες τόσες γυναίκες μες στη κοιλιά του αρματαγωγού, θεόκλειστες, χωρίς αέρα και στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη με τα χαρτόνια και τα μπογαλάκια μας, με τις φυματικές να αιμοπτύουν, τα παιδιά να κλαίνε και όλες σχεδόν να ξερνάμε χολή και φαρμάκι.

Διασχίσαμε το λυσσασμένο πέλαγος με μια θάλασσα που πάντα κατά κακή μας τύχη ήταν πάνω από εννέα μποφόρ, λες και το κάνανε επίτηδες. Τι αξέχαστες και τραγικές οι εικόνες εκείνες. Τότε έβλεπες την ανθρώπινη ύπαρξη γυμνή, απομονωμένη εγκαταλειμμένη, με κυρίαρχο το συναίσθημα μόνο της αυτοσυντήρησης. Ησουν εσύ κι ο εαυτός σου. Το πάλευες μόνη σου. Πνιγόσουν κυριολεκτικά από την πολυκοσμία, σου ήταν αδύνατο ν’ αναπνεύσεις από τις δυσοσμίες, γιατί πάντα βούλωναν οι καμπινέδες, μα δεν μπορούσες να κάνεις τίποτε. Ακουγες το μουγκρητό της θάλασσας που σε τρόμαζε, και το ταρακούνημά της έλεγες πως τώρα δα, θα σ’ αποτελειώσει»…
«…Όταν καμιά φορά ακούσαμε «νάτη η Μακρόνησος, φτάσαμε στη Μακρόνησο», τα άψυχα κορμιά μας στυλώθηκαν, ανοίξαμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα, για να δούμε με μάτια γυμνά το νησί που λεγόταν ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ. Οσο κι αν ήμασταν προετοιμασμένες ψυχολογικά, εκείνο που αντικρύσαμε ήταν κάτι το παγερό, κάτι που σου παρέλυε τις δυνάμεις. 
Η μακρόστενη λουρίδα γης, που απλωνόταν μπροστά μας, έμοιαζε σαν ένα υδρόβιο τέρας μέσα στη θάλασσα έτοιμο να μας κατασπαράξει (κι ας ζήσανε στη Μακρόνησο μια νύχτα τον έρωτά τους ο Πάρις και η Ωραία Ελένη).Οι ασβεστωμένες πέτρες που σχημάτιζαν μια κορώνα στην πλαγιά και τα συνθήματα «Ζήτω ο Βασιλεύς Παύλος», «Θέλουμε όπλα», σου έφερναν αμέσως την πρώτη ανατριχίλα. Τα κεφαλαία γράμματα «ΑΕΤΟ-ΒΕΤΟ-ΓΕΤΟ», που τα χωρίζανε σκοπιές και συρματοπλέγματα, με τις σκηνές στη σειρά, σου πάγωναν την ψυχή. Αναρωτήθηκα πού να βρίσκονται άραγε οι δικοί μου. Εδώ είχα τον πατέρα μου, τον ξάδελφό μου Γιάννη και τον Τάσο, αρραβωνιαστικό της αδελφής μου. Αργότερα θα μεταφερθεί και ο αδελφός μου. Αναρωτήθηκα ακόμη ποια τύχη άραγε να περίμενε κι εμάς τις γυναίκες.
Σε λίγο το μεγάφωνο μεταδίδει πως το αρματαγωγό δεν μπορεί να πλευρίσει στη Μακρόνησο και θα πρέπει ν’ ανεβάσουμε όλα τα πράγματα από την κοιλιά του αρματαγωγού και να τα φορτώσουμε σ’ ένα οπλιταγωγό που θα πηγαινοέρχεται στη Μακρόνησο»…«…Μείναμε 24 ώρες στο Λαύριο πάνω στο αρματαγωγό, ανάμεσα στους εμετούς και τις ακαθαρσίες, που ξεχείλισαν από τους καμπινέδες, παλεύοντας με τη μεταφορά του υλικού, ώσπου τα ξημερώματα μας πλεύρισε ένα καΐκι με φαντάρους που ήρθαν να μας βοηθήσουν»…
ΠΑΤΑΜΕ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ
Ύστερα από τόσες ταλαιπωρίες και την υπερβολική κούραση με το ξεφόρτωμα, το πρωινό εκείνο της 27 Ιανουαρίου (σ.σ. 1950) πατούσαμε τα χώματα της Μακρονήσου. Βρεθήκαμε αμέσως μπροστά σε μια κουστωδία από Αλφαμίτες (Αστυνομία Μονάδος) και αξιωματικούς του Α2. Με τις άσπρες γκέτες στις αρβύλες, τον άσπρο ζωστήρα στη μέση τους, με το πιστόλι να κρέμεται από τη μια μεριά κι από την άλλη το βούρδουλα, μας περιτριγυρίζουν επιθετικά. Οι φυσιογνωμίες όλων άγριες, βλοσυρές. Πιο πέρα ακούγεται ένα τραγούδι:
Από κάθε γωνιά σου Ελλάδαμαζεμένοι σ’ αυτό το νησίστο μεγάλο σχολειό σου πατρίδαπου το λέν ΑΕΤΟ-ΕΣΑΪ 
Σε λίγο σταματά το τραγούδι κι ακούγονται ζητωκραυγές: «Ζήτω ο Βασιλόπουλος!», «Ζήτω ..ω …ω!» Κείνη τη στιγμή πλησίασε ο διοικητής του ΑΕΤΟ με τη σωματοφυλακή του. Ένας στρατιωτικός, μάλλον μετρίου αναστήματος, συνοδεία με το σκύλο του πλησίασε τις γυναίκες. Αφού έφτασε κοντά μας, άρχισε να μας παρατηρεί μ’ ένα εξεταστικό βλέμμα, λες και ήθελε να μας σφυγμομετρήσει.
Όταν ο Αναγνωστόπουλος, που μας συνόδευε, τον ρώτησε: «Λοιπόν, τι λες;», ο Βασιλόπουλος του απάντησε κοφτά: «Υπόθεση το πολύ δέκα ημερών». Τόσο μας είχε εκτιμήσει στα χάλια που μας έβλεπε. Ο Αναγνωστόπουλος όμως συνέχισε: «Α! μην τις βλέπεις έτσι. Είναι σκληρά καρύδια οι γυναίκες»…
Νιάτα αποκλεισμένα από κάθε χαρά της ζωής. Ωστόσο τα κορίτσια βγήκαν βόλτα στα «Ηλύσια Παιδία» της Μακρονήσου. Είναι η παρέα μου. Από αριστερά Σιούρα, Ελένη, Αννούλα, Αλίκη, Νίτσα, Ιρμα, Μαρίνα, Αθηνά» . (Από το βιβλίο της Νίτσας Γαβριηλίδου ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες).
«…Στη Μακρόνησο από την ώρα που πατάς το πόδι σου παύεις να είσαι αυτό που είσαι, γίνεσαι οπλίτης. Ετσι, ας είμαστε γυναίκες, ο καταυλισμός μας έχει την ονομασία ΑΕΤΟ-ΕΣΑΓ (Πρώτο Ειδικό Τάγμα Οπλιτών – Ειδική Σχολή Αναμορφώσεως Γυναικών). Το μάτι μας έχει πήξει κυριολεκτικά από το χακί και τα’ αυτιά μας κοντεύουν να σπάσουν από τα μεγάφωνα, που τοποθετημένα κάθε είκοσι μέτρα μεταδίδουν στη διαπασών συνθήματα, όπως: «Ελληνίδες, δεν ταιριάζουν στα χέρια σας οι αλυσίδες του κομμουνισμού», «Ελληνίδες, γυρίστε πίσω στα σπίτια σας. Ζητήστε τη συγνώμη της πατρίδος σας».
Ώσπου να φτάσουμε στις σκηνές μας, τα συνθήματα αυτά δεν πάψανε να ηχούν και να ερεθίζουν άσχημα τα’ αυτιά μας. Σε λίγο ξανακούγεται το τραγούδι:
Μολυσμένη ως τώρα η ψυχή μαςθέλει βάπτισμα ξανά εθνικό, ναι εθνικόφόβο πια δεν θα έχει η φυλή μαςαπ’ τον άτιμο κομμουνισμό.
Ξαφνικά, εκεί που βαδίζαμε, αντικρύσαμε πίσω από ένα συρματοφραγμένο χώρο ένα θέαμα αξέχαστο: άντρες σαν ράκη, κακοντυμένοι, μισόγυμνοι να τουρτουρίζουν μέσα στο παγωμένο αγιάζι και να ψάχνουν δειλά, ντροπαλά, γαντζωμένοι πάνω στα σύρματα, πρόσωπα αγαπημένα. Ήταν οι «ανανήψαντες». Ετσι λέγαν τα παιδιά που δεν άντεξαν στα βασανιστήρια και υπόγραψαν τη «δήλωση μετανοίας». Ηταν οι χιλιάδες προληπτικά συλληφθέντες από τις επιχειρήσεις του Πετζόπουλου και άλλοι.
Πόσο υπόκωφα φτάναν στ’ αυτιά μας τα διάφορα ονόματα που ξέφευγαν από εκείνα τα πικραμένα χείλη των πατεράδων, των αδελφών, που έβλεπαν να περνούν από δίπλα τους πρόσωπα αγαπημένα:
Μαρία! Μητέρα! Πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος κι η αγωνία τους βλέποντας να περνά από μπροστά τους μια φάλαγγα από γυναίκες. Ξέρανε. Πέρασε από το πετσί τους η «αναμόρφωση», γι’ αυτό αγωνιούν και τρέμουν για τον ερχομό μας.
Πατήσαμε τα χώματα της Μακρονήσου με την ψυχή μας πέτρα. Δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Η διοίκηση όμως είχε καλά μελετημένο και στρωμένο το σχέδιό της».
Προσθήκη λεζάντας
Τις δυο επόμενες μέρες άρχισαν τα καψώνια και οι πιέσεις για να υπογράψουν οι γυναίκες «Δήλωση». Μπήκαν στις σκηνές, 30 γυναίκες στη κάθε μία, τους απαγόρευσαν τα ράντζα και τις ανάγκασαν να ξαπλώνουν καταγής μες στην παγωνιά και την υγρασία. Το πρωί όλες οι γυναίκες του ΕΣΑΓ συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Θεάτρου. Εκεί ο λοχαγός του Α2, ο Παπαγιαννόπουλος τους ξεκαθάρισε «Πάει πια το Τρίκερι. Εδώ είναι Μακρόνησος» και τους καλεί «να ανοίξουν τα μάτια τους, να καταλάβουν τα λάθη και τις πλάνες τους και να ανανήψουν», και τελειώνει: «Πάντως να ξέρετε πως εδώ είναι Μακρόνησος και όποιος δεν υπογράφει πεθαίνει». Την δεύτερη μέρα οργανώθηκε συνάντηση γυναικών με «ανανήψαντες» γνωστούς τους στη πλατεία του θεάτρου με σκοπό να τους διηγηθούν τις ταλαιπωρίες τους και τους βασανισμούς τους, να τις τρομοκρατήσουν και να τις καλέσουν να πάνε να κάνουν «Δήλωση».


Στις αγγαρείες μερικές τα καταφέρνουν καλύτερα από άλλες. Διακρίνονται η δικηγόρος Κική Διονυσοπούλου και μπροστά η καθηγήτρια των Γαλλικών Μαίρη Αλεξιάδου με τη Γεωργία Κτενά. (Από το βιβλίο της Νίτσας Γαβριηλίδου ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες).

ΑΠΟΨΕ ΧΤΥΠΟΥΝΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

«Ωσπου έφτασε η 30 Ιανουαρίου 1950», συνεχίζει η Νίτσα Γαβριηλίδου.
 «Μια ημερομηνία που έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη κάθε γυναίκας που πέρασε από το Μακρονήσι. Μας ξυπνούν μέσα στ’ άγρια χαράματα. Οι σκηνές μας γεμίσαν από ουρλιαχτά και βρισιές. Κλωτσούν τα στρώματά μας. «Την Παναγία σας Βουλγάρες, έφτασε η ώρα σας! Ξυπνήστε! Σήμερα θα σας πάρουμε το αίμα! Όλες έξω και κατεβείτε γρήγορα στο Θέατρο». Και τα μεγάφωνα να φωνάζουν συνέχεια: «Προσοχή! Προσοχή! Όλες οι γυναίκες του ΕΣΑΓ να κατέλθουν στο χώρο του Θεάτρου».

Μισοκοιμισμένες ακόμη ψάχνουμε μες στο σκοτάδι ρούχα χοντρά για να ντυθούμε όχι τόσο για να μην κρυώσουμε, όσο να μην πονέσουμε από το ξύλο. Η επιθυμία για τη σωματική μας ανάγκη είναι έντονη μα και η παρουσία τους μες στη σκηνή μας δυσκολεύει. Η κάθε μια βολεύεται όπως μπορεί, ακόμα και σε κονσερβοκούτια.

Εξω το κρύο πολύ τσουχτερό. Ως και τα στοιχεία της φύσης τα βάλανε μαζί μας»…

«…Στο Θέατρο μας διατάζουν να καθήσουμε κατάχαμα. Κουλουριαζόμαστε η μία δίπλα στην άλλη. Είμαστε καθισμένες πάνω στα πόδια μας. Γύρω από το τοιχάκι που έχει ο περίγυρος του Θεάτρου στέκονται Αλφαμίτες οπλισμένοι. Όλοι είναι σε κίνηση, όλοι φουριόζοι και βλοσυροί. Λες και κάνουν άμιλλα ποιος θα φανεί σκληρότερος από τον άλλο, ενώ οι Αλφαμίτες φωνάζουν συνέχεια: «Όλες κάτω, καθίστε κάτω!», και οι σφυρίχτρες τους μας πήραν το κεφάλι.

Φορτισμένες οι ψυχές μας, το μυαλό μας σταματά στη σκέψη τι θα γίνει τώρα, πώς θ’ αρχίσει το ξύλο με μας. Έχουμε ακούσει τόσα από τους άντρες. Με την αγωνία σε ένταση και με κομμένη την αναπνοή περιμένουμε. Τα όμορφα πρόσωπα των κοριτσιών μας τώρα γίνονται αγνώριστα. Φορέσανε τη μάσκα του τρόμου.

Τα μικρά παιδάκια σφιγμένα γύρω από το λαιμό της μάνας τους παρακολουθούν ανυποψίαστα μα και τρομαγμένα. Όλες οι αισθήσεις μας σε υπερένταση. Ακούμε φωνές, προστάγματα στρατιωτικά, λες και πρόκειται να δοθεί μια στρατιωτική μάχη»…

«…Όλοι οι αξιωματικοί του Α2 με τους Αλφαμίτες οπλισμένους βρίσκονται επί ποδός. Ανάμεσά τους και ο περιβόητος Ιωαννίδης της Χούντας, που φωνάζει: «Εμείς δεν είμαστε ανθρωπιστές, είμαστε κτήνη και θα σας εξοντώσουμε!»

Στην εξέδρα εμφανίζεται ο Παπαγιαννόπουλος. Φοράει πάντα ένα δερμάτινο σακάκι και παίζει το μαστίγιό του επιδεικτικά. Τα μεγάφωνα με τα συνθήματά τους εντείνουν την ψυχολογική πίεση των γυναικών. Άγριος και απειλητικός ο Παπαγιαννόπουλος μας λέει πως είναι η τελευταία ευκαιρία που μας δίνεται να φύγουμε στα σπίτια μας. Τα γραφεία του Α2 είναι ανοιχτά και μας περιμένουν. Μετά κοιτάζει την ώρα του και μας δίνει ακόμη ένα τέταρτο προθεσμία. Κάθε τόσο ξανακοιτάζει την ώρα του και μας λέει πως σε λίγο θα είναι αργά.

Μερικές γυναίκες φεύγουν από το θέατρο, ενώ τα μεγάφωνα δεν παύουν να μας καλούν να περάσουμε από τα γραφεία να τακτοποιηθούμε. Οι Αλφαμίτες περιφέρονται ανάμεσά μας, μας προτρέπουν για τη δήλωση: «Τι καθόσαστε και δεν πάτε στο Α2. Τόσοι και τόσοι να υπέγραψαν. Εσείς θα γίνετε ηρωίδες;» Ολες είμαστε σιωπηλές και μόνο η ανάσα μας ακούγεται βαριά.

Σε λίγο φωνάζει να βγούνε έξω από το θέατρο οι ανταρτίνες, περίπου 120 γυναίκες, που ενώ υπέγραψαν στη Λάρισα, τις φέρανε επίτηδες μαζί μας από το Τρίκερι για να πάρουν το απολυτήριο εδώ στη Μακρόνησο και να φανεί έτσι πως υπογράψανε πολλές γυναίκες.

Στη συνέχεια διατάζει να πάρουν τα μωρά από τις μωρομάνες με τα λόγια: « Δεν είναι άξιες αυτές να μεγαλώνουν Ελληνόπουλα». ..

«…Χθες ακόμα τα παιδάκια αυτά ψάχναν τις μανάδες τους μέσα σ’ εκείνο το αλαλούμ που δημιούργησαν τα καψόνια τους με τις μετακινήσεις μας στις σκηνές. Γι αυτό σήμερα τα έβλεπες να κρέμονται στο λαιμό της μάνας τους τόσο σφιχταγκαλιασμένα. Οι δήμιοι όμως τα’ άρπαξαν με το ζόρι. Και το κλάμα των παιδιών αντήχησε πάνω σ’ όλο το Μακρονήσι. Έσχισε τις καρδιές όλων μας. Κι όλα αυτά για να εκβιάσουν τις μανάδες τους και να πάνε να υπογράψουν ένα χαρτί που θα λέει: «Όλως αβιάστως και αυθορμήτως αποκηρύσσω με όλην την δύναμιν της ψυχής μου τον ξενοκίνητον συμμοριτισμόν, το εθνοκτόνον ΚΚΕ και τας παραφυάδας αυτού…»Αυτή ήταν η «δήλωση μετανοίας».

Μα όσο έβλεπαν πως καμιά δεν κουνιόταν από τη θέση της, τόσο σκύλιαζαν ή άρχισαν τις κλωτσιές και τα μαλλιοτραβήγματα.

Κάποιος Αλφαμίτης τραβάει μέσα από το σωρό μια κοπέλα και την αρχίζει στο ξύλο εκεί μπροστά στα μάτια μας. Είναι η Άννα Δαγκλή. Την χτυπάει στο πρόσωπο, τραβάει τα μαλλιά της και την κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Ένας άλλος ποδοπατά με τις αρβύλες του μια γυναίκα και τη βρίζει συνέχεια. Τα νεύρα μας που έχουν δοκιμαστεί τόσο πολύ από το πρωί κοντεύουν να σπάσουν, τα μάτια μας συνέχεια καρφωμένα στις κινήσεις των Αλφαμιτών, που μπήκαν τώρα ανάμεσά μας και ψάχνανε γνωστές τους. Μας κλωτσούν, μας χλευάζουν.

Σε λίγο ο Παπαγιαννόπουλος διατάζει: «Να σηκωθούν οι καθοδηγήτριες Σιάντου, Καραγιώργη, Παΐζη». Τις βγάζουν από το Θέατρο και τις οδηγούν για την απομόνωση, ενώ ο Παπαγιαννόπουλος φωνάζει: «Καθ’ οδόν, καθ’ οδόν». Και οι Αλφαμίτες να τις χτυπούν συνέχεια στα πόδια»…

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της έντασης και της ψυχολογικής βίας ζήσαμε αρκετές ώρες στο χώρο του θεάτρου, όταν ακούσαμε τον Παπαγιαννόπουλο να μας κάνει την τελευταία του προειδοποίηση. Για μας τα «γύναια» δεν θα υπάρξει κανένας πλέον οίκτος και μας παραδίδει στα χέρια των Αλφαμιτών.
Οι μάστοροι αυτοί της βίας και του εγκλήματος ξέραν τι είχαν να κάνουν και με μας, το πρόγραμμά τους το εφάρμοσαν τόσες φορές με τους άντρες. Ήταν το ίδιο, το ξέραν απ’ έξω κι ανακατωτά.
Μας διατάζουν να μπούμε σε πεντάδες και στη συνέχεια μας οδηγούν προς τις σκηνές, που είναι στημένες, άδειες και μας περιμένουν. Μας βάζουν από σαράντα γυναίκες στην κάθε μια. Κάθε σκηνή θα ζήσει το δικό της ξεχωριστό δράμα. Η σκηνοθεσία κι εκεί είναι έτοιμη.
 Διακρίνεις μερικά φορεία και τους Αλφαμίτες με το περιβραχιόνιο και τον κόκκινο στευρό στο χέρι. Θα μας χρειαστούν για τις πρώτες βοήθειες.

Όλοι τους οπλισμένοι με πιστόλια στη μέση και στα χέρια ο καθένας κρατεί κι από κάτι ξεχωριστό. Βούρδουλα, συρματόσχοινα, βούνευρα, γκλομπ, όλα ήταν στην ημερήσια διάταξη»…
«…Η παρέα μας στριμώχνεται σε μια γωνιά της σκηνής. Οι αδελφές Ελένη και Αθηνά Βασιλείου, η «Ίρμα Τερζάκη, η Μαρίκα Γαλέου, η Αννούλα Πασάντζη, η Σιούρα και Αλίκη Ιωαννίδου κι εγώ»…
«…Σε λίγο αρχίζουν ν’ αρπάζουν διάφορες κοπέλες και να τις βγάζουν έξω από τη σκηνή. Δεν ξέρουμε πού τις παν, τι τις περιμένει. Κάθε φορά που άνοιγε το πανί της πόρτας, μας έπιανε ταχυπαλμία. Αναρωτιόμασταν ποιανής θα είναι τώρα η σειρά. 
Βγάζουν έξω κυρίως νέες κοπέλες και η αγωνία για την τύχη τους μας αναστατώνει. Καταλαβαίνουμε από τις φωνές τους πως τις οδηγούν προς τα κάτω. Άλλοτε πάλι παίρναν από το σωρό καμιά κοπέλα και την αρχίζανε στο ξύλο εκεί μπροστά στα μάτια όλων μας. Οι σκηνές ανατριχιαστικές.
 Η αγωνία αρχίζει να μας κυριεύει. Όσο βλέπουμε κι ακούμε τον βούρδουλα να πέφτει πάνω στα κορμιά των γυναικών τόσο σφιγγόμαστε η μια δίπλα στην άλλη. Σε κάθε ερώτηση του Αλφαμίτη «θα κάνει δήλωση εσύ:» άκουγες ένα τρανταχτό «όχι!». Λες και πεισμάτωσαν οι γυναίκες και η φωνή τους ακουγόταν τόσο αποφασιστική»…

«…Σε λίγο μέσα σ’ εκείνη την κόλαση ακούμε τις σφυρίχτρες να βαράνε διάλυση. Αλαφιασμένα ουρλιαχτά: «Όλες να βγούνε έξω!» Δεν ξέραμε τι σημαίνει. Τι θα μας κάνουν τώρα; Που θα μας πάνε; Ακούμε πως πρόκειται για συσσίτιο. Πάλι καλά που σκέφτηκαν να μας ταΐσουν. Την πείνα την είχαμε ξεχάσει τελείως»…
«…Αφού πέρασε η προθεσμία που μας έδωσαν για φαγητό ξανάρχισαν οι σφυρίχτρες και τα ουρλιαχτά τους ν’ ανεβούμε για τις σκηνές. Λαχανιασμένες τρέχουμε να προλάβουμε τους καμπινέδες, να πλύνουμε το πιάτο μας στη θάλασσα. Συνωστιζόμαστε πάνω στ’ απόκρημνα βράχια της Μακρονήσου.

Τώρα έχει πια σκοτεινιάσει και το νησί με τις μαύρες σκηνές στη σειρά παίρνει μια πένθιμη όψη. Βαραίνει η ψυχή κι η αντοχή αρχίζει να μας εγκαταλείπει. Ας ήτανε για λίγο να μπορούσαμε να ξαποστάσουμε, να γείρουμε κάπου το κεφάλι μας απαλά, να ξεκουραστούμε. Μα οι Αλφαμίτες άρχισαν πάλι να μπαινοβγαίνουν στις σκηνές μας. Αυτή τη φορά κρατούν φακούς στα χέρια τους, γιατί μόλις που διακρίνεις τις σκιές από τα κορμιά μας.

Οι Μυτιληνιές σταθήκανε μπροστά στην πόρτα για να κρύψουν τα κορίτσια πίσω από τις βράκες τους. Όλες οι ηλικιωμένες προσπαθούν να προστατέψουν τα κορίτσια, που άρχισαν να τα δέρνουν με περισσότερη μανία και να ουρλιάζουν:
«Πάρτε το χαμπάρι. Μόνες μείνατε! Όλες οι άλλες έχουν υπογράψει». Καμιά μας δεν τους πιστεύει»…
«…Όταν κάποτε πήρε τέλος η εφιαλτική αυτή νύχτα, άρχισαν να κυκλοφορούν και τα πρώτα νέα:
«Η Βαγγελιώ Σκευοφύλακα σακατεύτηκε από το ξύλο, έχασε τα λογικά της. Η Σόνια Κώνστα και η Στέλλα Παπαλώκα πάθανε εγκεφαλική διάσειση. Η Ελένη Λαμπάκη χτυπήθηκε άσχημα στο κεφάλι. Την Νίκη Σιαφλέκη την είδε η Αννούλα μέσα στο αίμα».
Από παντού μαθαίνουμε το πιο συνταρακτικό νέο: Κάτι αιματώματα και χτυπήματα από κλωτσιές αυτά δεν θεωρούνται άξια λόγου. Στη δική μας σκηνή βλέπουμε κατάχαμα την Κασιανή Καρζή πρησμένη σαν μπαλόνι να μην μπορεί να σηκωθεί, το ίδιο και η Παρθένα Χαρμανίδου. 
Αρχίζουν να κουβαλούν όλες τις χτυπημένες σε κάτι πρόχειρες σκηνές, τα λεγόμενα αναρρωτήρια, στις οποίες «ανανήψαντες» γιατροί δώσανε τις πρώτες βοήθειες.
Κι έβλεπες κορμιά μελανιασμένα, πόδια με μώλωπες, πρησμένα, εγκεφαλικά κατάγματα, γυναίκες μέσα στα αίματα, άρρωστες σε κακά χάλια, ήταν ένα θέαμα φριχτό.
Εκείνο το βράδυ που αποφάσισαν να χτυπήσουν τις γυναίκες, όλες οι σκηνές των φαντάρων, όλοι οι κλωβοί των ιδιωτών, ακόμα και οι χαράδρες είχαν βουβαθεί όλες.
 Του καθενός η σκέψη κείνο το βράδυ πετούσε στις γυναίκες. 
Ο πατέρας που είχε την κόρη του, ο γιός τη μάνα, την αδελφή του, όλων η σκέψη βρισκόταν στο κλωβό των γυναικών. Το βράδυ εκείνο Της 30ης Ιανουαρίου 1950, μία μόνο σκέψη κυριαρχούσε στη Μακρόνησο: ΑΠΟΨΕ ΧΤΥΠΟΥΝΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!»
Απέναντι βλέπουν το Λαύριο. Λίγο πιο μακριά τα σπίτια τους. Κι όμως αυτές ζουν εγκλωβισμένες στη Μακρόνησο.

Οι γυναίκες έμειναν στο κολαστήρι λίγο περισσότερο από έξι μήνες, μέχρι την κατάργηση του στρατοπέδου των πολιτικών κρατούμενων της Μακρονήσου , στις αρχές Αυγούστου 1950. Οι περισσότερες γυναίκες δεν απολύθηκαν αλλά μεταφέρθηκαν πάλι στο Τρίκερι.


Η Μακρόνησος δεν ήταν ένας απλός τόπος εξορίας. Ηταν ένα οργανωμένο σύστημα εξόντωσης των αντιφρονούντων αριστερών και κυρίως των κομμουνιστών. Ηταν μια μελετημένη καταπιεστική και ψυχολογική μάχη που δινόταν καθημερινά ενάντια στη συνείδηση και αξιοπρέπεια, ενάντια στην αντοχή του ανθρώπου.



Η Μακρόνησος, που λειτούργησε στην αρχή ως στρατόπεδο οπλιτών, οι οποίοι δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη στο αστικό καθεστώς, μετατράπηκε στη συνέχεια σε κολαστήριο για εκατό και πλέον χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους ΕΑΜίτες. 
Αργότερα το έργο αυτού του κολαστηρίου διευρύνθηκε και αφορούσε τώρα και πολίτες – με αποτέλεσμα πάνω από 15 χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες, μαζί τους και γυναίκες, να μεταφερθούν ομαδικά εκεί από τους τόπους εξορίας τους.



ΠΗΓΕΣ:

— ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες – Μαρτυρία, της Νίτσας Κ. Γαβριηλίδου, ιδιωτική Εκδοση, Αθήνα 2004
— «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – ιστορικός τόπος», τόμοι Α΄, Β΄, Γ΄, (Εκδοσεις Σύγχρονης Εποχής)
–- ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 30.1.2004, σελ. 16
-– ΠΕΚΑΜ – επίσημη ιστοσελίδα

06 Σεπτεμβρίου, 2016

ο Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ στη Μακρόνησο:"..ήταν υπηρέτες, απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε εγχώριο και ξένο δυνάστη..."



Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες κράτησαν ψηλά τη σημαία της ιδεολογίας μας, των ιδανικών και αξιών του ΚΚΕ. 
Με τεράστιο προσωπικό, οικογενειακό κόστος, αρνήθηκαν να το αποκηρύξουν. 
Κουβάλησαν το σταυρό του μαρτυρίου μέχρι τέλος, μάτωσαν στο Σύρμα, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν άνανδρα, 
ακριβώς γιατί ήταν υπηρέτες, απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε εγχώριο και ξένο δυνάστη.


«Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Αγαπητοί απόγονοι των Μακρονησιωτών ηρώων του λαού μας,
Με μεγάλο σεβασμό και ιδιαίτερη συγκίνηση πατάμε απόψε εδώ τα χώματα και τις πέτρες που βαφτήκαν με το αίμα των μαρτύρων ηρώων του Κόμματός μας, του λαού μας, της δρακογενιάς της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Αποτίουμε φόρο τιμής και άσβεστης μνήμης σε όλους όσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω σε τούτο το διαβολονήσι. Όλους όσοι βασανίστηκαν σωματικά και ψυχικά, αφήνοντας για δεκαετίες ανεξίτηλα σημάδια πάνω στο κορμί και το μυαλό τους, η κτηνώδης βία της εγχώριας αστικής τάξης και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών συμμάχων της.
Χαιρετίζουμε και τιμούμε ιδιαίτερα όσους επέζησαν και βρίσκονται μαζί μας απόψε, σε αυτή την εκδήλωση συνέχειας της ιστορικής μνήμης, υπόσχεσης νέων αγώνων.
Ταυτόχρονα βρισκόμαστε εδώ, δίνουμε όρκο συνέχισης για εκπλήρωση τελικά του σκοπού που οι ανδρείοι εκείνοι έπεσαν.
Δηλαδή, για να γίνει πράξη ο στόχος της επαναστατικής ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού, που στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, έχει γίνει πλέον εδώ και δεκαετίες επικίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
Και τελικά, την οικοδόμηση μιας πραγματικά νέας κοινωνίας, δίκαιης, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής, βασισμένη στην πολύτιμη πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε πολλές χώρες της υφηλίου, απαλλαγμένη όμως από τις αδυναμίες και τα λάθη εκείνης της πρώτης απόπειρας τον προηγούμενο αιώνα που αγκάλιασε το 1/3 της γης.
Με το όνομα του Μακρονησιού έχει καταγραφεί στην πρόσφατη πολιτική Ιστορία της Ελλάδας το ειδικό καθεστώς απάνθρωπων στερήσεων και φρικιαστικών βασανισμών, στους όποιους υποβλήθηκαν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, πολίτες και στρατιωτικοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, ακόμη γέροι και παιδιά κατά την περίοδο ιδίως 1947 - 1950, με σκοπό την «αποτοξίνωση» και την «εθνική αναμόρφωση» τους, όπως έλεγαν, δηλαδή τη βίαιη αποκήρυξη των πολιτικών ιδεών τους, την απάρνηση της αγωνιστικής ιστορίας τους. Η Μακρόνησος, χαρακτηρίστηκε σωστά ελληνικό Νταχάου, αποτέλεσε μαύρη κηλίδα στον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας.
Το τεράστιο αυτό στρατόπεδο, έφτασε να συγκεντρώσει μέσα και έξω από το σύρμα, στην αποκορύφωση της παντοδυναμίας του, κάπου 30.000 πολιτικούς και στρατιωτικούς κρατούμενους.
Ιδρύθηκε την άνοιξη του 1947. Το καλοκαίρι - φθινόπωρο του 1947 έχουν πια σχηματιστεί τρία τάγματα σκαπανέων, το Α', Β', το Γ', με περισσότερους από 10.000 συνολικά στρατιώτες και υπαξιωματικούς.
Η κακή σίτιση, το μαρτύριο της πείνας και της δίψας, οι αγγαρείες, οι ταπεινώσεις εφαρμόζονταν γενικά στη Μακρόνησο και στα τρία τάγματα, αλλά περισσότερο ανυπόφορη ήταν η ζωή στο Γ' τάγμα, στρατοπεδευμένο στη νοτιοδυτική άκρη του νησιού, δύο ώρες μακριά από το Α' και το Β' τάγμα. Είχαν συγκεντρωθεί σε αυτό «οι πλέον επικίνδυνοι» και ακριβώς γι' αυτό το λόγο εφαρμόζονταν σε πλατιά κλίμακα κάθε λογής βασανισμοί για τον εξανδραποδισμό των περήφανων και ανυπότακτων αυτών ηρώων.
Αιματηρά γεγονότα, ξέσπασαν ωστόσο την 1η Μαρτίου 1948 στο Α' τάγμα, ξεκινώντας από τον εκκλησιασμό στις 29 Φεβρουαρίου, όπως πολύ αναλυτικά μας είπε εδώ πριν από λίγο ο σ. Λάζαρος Κυρίτσης, ένας από τους ελάχιστους επιζώντες σήμερα Μακρονησιώτες. (Δείτε εδώ βίντεο από τη μαρτυρία του Λ. Κυρίτση)
Η Μακρόνησος έγινε έδρα των στρατιωτικών φυλακών Αθηνών και του οργανισμού αναμορφωτηρίων, που είναι το «Ειδικόν σχολείον αναμορφώσεως Ιδιωτών», όπως έγραφαν τότε. Και μεταφέρθηκαν για αναμόρφωση και οι πολιτικοί εξόριστοι και φυλακισμένοι τής Γιούρας και άλλων τόπων και οι γυναίκες εξόριστες από το Τρικέρι και τα παιδιά και οι γέροντες των αντιστασιακών από όλη την Ελλάδα - ακόμη ολόκληρες οικογένειες, σόγια και χωριά.
Εδώ εφαρμόστηκαν απαίσιες μέθοδοι βασανισμού.
Ανάμεσα στους πολλούς ήρωες που τίποτε δεν τους λύγισε, που δεν υποτάχθηκαν στους βασανιστές δήμιους, ξεχωρίζει η μεγάλη μορφή του Δημήτρη Τατάκη, καπετάνιου του ελληνικού εμπορικού ναυτικού, που άντεξε στο μαρτύριο τής ορθοστασίας επί 33 ήμερες, μαζί και στο μαρτύριο της δίψας και της πείνας. Επί 14 μήνες προηγούμενα είχε αντέξει σε όλες τις αφάνταστες στερήσεις, δοκιμασίες και βασανισμούς.
Η ζωή και ο θάνατος του Δ. Τατάκη και των άλλων ανυπότακτων αγωνιστών της Μακρονήσου, που έγινε πηγή έμπνευσης για τους Έλληνες ποιητές, τους λογοτέχνες συντέλεσε στην κινητοποίηση της ελληνικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης για την καταδίκη και οριστική κατάργηση του φασιστικού κάτεργου.
Τελικά, τον Ιούνιο του 1950 καταργήθηκαν τα αναμορφωτήρια, απολύθηκαν 1.000, αλλά κρατούνταν ακόμη 23.000 άτομα. Χρειάστηκαν και άλλοι σκληροί αγώνες του ελληνικού λαού και η πλατύτερη και ενεργότερη συμπαράσταση της διεθνούς κοινής γνώμης για να καταργηθούν προοδευτικά και το στρατόπεδο της Μακρονήσου και τα άλλα στρατόπεδα στα νησιά που το διαδέχθηκαν.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Το ΚΚΕ δεν βρίσκεται σήμερα εδώ σε αυτή την εκδήλωση στη Μακρόνησο, για να εκφράσει το χθες, όπως διάφοροι αστοί καλοθελητές λένε.
Το ΚΚΕ βρίσκεται εδώ, όπως και σε όλους τους άλλους τόπους μαρτυρίου Ελλήνων κομμουνιστών, αγωνιστών, ακριβώς γιατί εκφράζει το σήμερα και το αύριο της σύγχρονης εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων που στενάζουν κάτω από την σκλαβιά των ιδιοκτητών του πλούτου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των αστικών κυβερνήσεων που τους υπηρετούν, εναλλάξ, πότε με νεοφιλελεύθερο κεντροδεξιό - ακροδεξιό μανδύα, πότε με σοσιαλδημοκρατικό αριστερό, κεντροαριστερό μανδύα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το σοσιαλδημοκρατικό αριστερό, κεντροαριστερό μανδύα της συνεχίζει να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα για λογαριασμό του κεφαλαίου, να υλοποιεί όλες τις απαιτήσεις του, να εφαρμόζει κατά γράμμα τις αποφάσεις και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και την ίδια στιγμή και με ευελιξία και ικανότητα εξαπάτησης να προσπαθεί να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την οργή που σιγοβράζει, στα όρια των επιλογών της, ότι δήθεν «τι να κάνουμε, αυτή είναι η κατάσταση, κάνουμε ότι μπορούμε»...
Και η κοροϊδία καλά κρατεί... Και τα βάσανα του λαού μας επίσης κρατούν.
-- Βαφτίζει την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων με ανεργία, μισθούς πείνας και γκρεμισμένα εργατικά δικαιώματα, δήθεν «δίκαιη ανάπτυξη».
-- Την ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση και τη μείωση συντάξεων, ως «προστασία των αδυνάτων».
-- Την εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ως «έλεγχο των προσφυγικών ροών».
-- Το μοίρασμα της πίτας των τηλεοπτικών καναλιών σε παλιά και νέα τζάκια, «διαφάνεια» και δήθεν «πάταξη της διαπλοκής».
-- Φτάνει μέχρι το σημείο να βαφτίζει «δυνάμεις της προόδου» τον Ολάντ, τον Ρέντσι, άλλες δυνάμεις της αμαρτωλής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που έχουν υιοθετήσει τον κ. Τσίπρα και τον έχουν αγκαλιάσει σαν δικό τους παιδί. Δικός τους άλλωστε είναι.
Κι όλα αυτά με μπόλικες δόσεις «δημοκρατίας», «προόδου» και κύρια επιδίωξη την ενσωμάτωση και χειραγώγηση του λαού.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Βρισκόμαστε εδώ γιατί ΔΕΝ θέλουμε να ξεχάσουμε, να πετάξουμε στην λήθη της ιστορίας μια σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της χώρας, που όσο κι αν περιέχει ακραία χαρακτηριστικά, που αρκετοί πλέον στο όνομα καταδικάζουν ή εκφράζουν μάλιστα και τη συμπόνια τους για εκείνα τα θύματα, εντούτοις, η πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι η αστική βία είναι και σήμερα πανταχού παρούσα, προσαρμοσμένη βέβαια σε σημερινές συνθήκες, από χώρα σε χώρα, από φάση σε φάση, διαφοροποιούνται ως προς τη μορφή, παραμένει όμως πάντα ίδια ως προς το ταξικό περιεχόμενο.
Η άρχουσα τάξη της χώρας έδειξε, στο διάβα αυτών των δεκαετιών ύπαρξης του ΚΚΕ, που σε 2 χρόνια κλείνουμε τα 100 μας χρόνια, ότι την παρουσία του ΚΚΕ στην πολιτική ζωή του τόπου την ανέχεται μόνο μέχρι το σημείο που δεν θίγει τη κυριαρχία της, τη διεφθαρμένη εξουσία της. Γι' αυτό και συνεχώς προσαρμόζει και αναπροσαρμόζει την τακτική της και τις μορφές άσκησης της καταπιεστικής - αυταρχικής για το λαό εξουσίας της.
Η άρχουσα τάξη ενοχλείται πολύ περισσότερο που οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες όχι μόνο δεν διδάχτηκαν υποταγή στα διάφορα αναμορφωτήρια που έφτιαξε, όπως το κολαστήριο του Μακρονησιού, αλλά αντίθετα οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες διακηρύσσουν ότι τα διάφορα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε όλη αυτή την σχεδόν 100χρονη πορεία, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο, για τις νέες γενιές της πατρίδας μας.
Γι' αυτό επιμένουμε ότι η ιστορική μελέτη, οι ιστορικές εκδηλώσεις, οι επισκέψεις σε τόπους εξορίας και φυλάκισης εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών, κομμουνιστών και κομμουνιστριών, δεν αποτελούν απλώς μια ακόμα αποτίμηση του μακρινού παρελθόντος, μια απλή καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Επιδιώκουμε να αποτελέσουν και χρήσιμα ιδεολογικά πολιτικά εργαλεία, γνώσης, ανάλυσης για το παρόν και το μέλλον του κινήματός μας.
Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες κράτησαν ψηλά τη σημαία της ιδεολογίας μας, των ιδανικών και αξιών του ΚΚΕ. Με τεράστιο προσωπικό, οικογενειακό κόστος, αρνήθηκαν να το αποκηρύξουν. Κουβάλησαν το σταυρό του μαρτυρίου μέχρι τέλος, μάτωσαν στο Σύρμα, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν άνανδρα, ακριβώς γιατί ήταν υπηρέτες, απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε εγχώριο και ξένο δυνάστη.
Μεταπολεμικά, συνέχισαν το παράδειγμα άλλων συντρόφων τους που προπολεμικά μαρτύρησαν σε φυλακές και εξορίες των διαφόρων επίσης αστικών κυβερνήσεων, κοινοβουλευτικών και δικτατορικών (Βενιζέλου, Πάγκαλου, Μεταξά και άλλων), απλά επειδή έκαναν το καθήκον τους για να υπερασπιστούν το μεροκάματο, για τη βελτίωση των συνθηκών δουλειάς, για ένα καλύτερο αύριο, επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.
Παρ' όλα αυτά η αστική τάξη τολμά να εγκαλεί το ΚΚΕ, αναρωτιέται, εάν ασπάζεται τους κανόνες της δημοκρατίας! Κατά καιρούς το κάνουν αυτό διάφοροι αστοί δημοκράτες υποτίθεται, αλλά και άλλοι προοδευτικοί ή ανανεωτές οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Τελευταία, το έχουν χρεώσει φαίνεται στα ακροδεξιά, φασιστικά, ναζιστικά τσιράκια του συστήματος, μέσα από τα έντυπά τους ή τους πολιτικούς εκπροσώπους τους αυτών των εγκληματιών χρυσαυγιτών.
Φυσικά δεν πρόκειται να απαντήσουμε στους γραφικούς ανεγκέφαλους ναζί ελληνικής κοπής, που καθοδηγούνται από συγκεκριμένη ηγεσία - κέντρο για την εγκληματική δράση τους. Αλλά με αφορμή την αναφορά μας σε αυτούς ρωτάμε την ελληνική κυβέρνηση και τους περιβόητους θεσμούς που αντιπροσωπεύει το αστικό κράτος: Γιατί ακόμα κυκλοφορούν ελεύθεροι και δεν έχουν κλειστεί στα κάτεργα 3 χρόνια μετά την ψυχρή εκτέλεση του Παύλου Φύσσα, τις δολοφονίες μεταναστών, και τις δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου τους ενάντια σε εργάτες συνδικαλιστές, αγωνιστές, κομμουνιστές και άλλες ανάλογες επιθέσεις;
Απαντάμε σε όσους ακόμα καλοπροαίρετα συγχέουν τις έννοιες της δημοκρατίας, ξεχνώντας να βάλουν το ερώτημα «δημοκρατία» για ποιον; Όσοι απαντάνε γενικά «δημοκρατία για όλους», αν δεν είναι αφελείς, είναι απλά υποκριτές και φαρισαίοι.
Δημοκρατία γενικά, χωρίς να βάζει το κύριο ζήτημα για ποια τάξη πρόκειται, δεν υφίσταται.
Γιατί «εξωταξική» δημοκρατία, «υπερταξική» δημοκρατία, δήθεν «παλλαϊκή» δημοκρατία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, παρά μόνο στα μυαλά ορισμένων αφελών, όπως και στα μυαλά των αστών εκπροσώπων της ξεπερασμένης πλέον -για τον προοδευτικό ρόλο που έπαιξε κάποτε την περίοδο των αστικών επαναστάσεων- αστικής ιδεολογίας.
Σε καμιά πολιτισμένη καπιταλιστική χώρα δεν υπάρχει πλέον «δημοκρατία γενικά», αλλά υπάρχει μόνο αστική δημοκρατία ή αλλιώς δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη. Όπως και στην δική μας θεωρία δεν υπάρχει «δικτατορία γενικά», αλλά δικτατορία της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου πάνω στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές της αστικής τάξης, δηλαδή μιλάμε για την πραγματική, την εργατική - λαϊκή δημοκρατία.
Οι νικητές αστοί λοιπόν, με την αμέριστη στρατιωτική οικονομική και πολιτική βοήθεια Βρετανών και Αμερικανών, μετά το 1944, προκειμένου να τσακίσουν τα αγωνιστικό φρόνημα, κάθε πνεύμα αντίστασης, για να τσακίσουν τους κομμουνιστές, έστησαν στρατοδικεία, εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακές και εξορίες.
Κορυφαίο τέτοιο, αποτυχημένο τελικά ως προς τους στόχους του, πείραμά τους ήταν ο λεγόμενος «νέος Παρθενώνας», που έστησε σε αυτόν εδώ τον τόπο, στη Μακρόνησο.
Όπως μάλιστα γράφει η σ. Αλέκα Παπαρήγα στον πρόλογο της έκδοσης «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ», εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ» το 2002, το οποίο πρέπει όλοι και όλες σας να το προμηθευτείτε, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει:
«Ορισμένα από τα βασικά ιστορικά διδάγματα που προκύπτουν από την ιστορία της Μακρονήσου, διδάγματα διαχρονικής αξίας και ιδιαίτερης επικαιρότητας: Τη μεγάλη σημασία που έχει η ολόπλευρη αφοσίωση στους σκοπούς της ταξικής πάλης, του αγώνα για τη λαϊκή ευημερία, για το δικαίωμα του κάθε λαού να διαφεντεύει στον τόπο του, να επιλέγει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης.
Η Μακρόνησος διδάσκει τη σημασία και την αξία του ηρωισμού σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, που απαιτούν την υπέρβαση και την αγνόηση του ίδιου του φόβου του θανάτου. Διδάσκει σε ποιο έδαφος καλλιεργείται η αξία της ατομικής αξιοπρέπειας, της αγωνιστικής αξιοπρέπειας. Ομως, μια τέτοια ανώτερης μορφής συνειδητή στάση καλλιεργείται μαζικά σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές έξαρσης, προετοιμάζεται όμως στον ένα ή τον άλλο βαθμό και μέσα από τον ηρωισμό που απαιτεί η καθημερινότητα του αγώνα, όταν μάλιστα οι εξελίξεις είναι ή φαίνονται ότι είναι αργόσυρτες....
Ισως κάποιοι αναρωτηθούν σήμερα, που οι εξελίξεις τρέχουν ή μοιάζουν να τρέχουν με μεγαλύτερη ακόμα ταχύτητα, αν έχει τόση σημασία να θυμόμαστε το παρελθόν, να αναμοχλεύουμε -όπως λέγεται χαρακτηριστικά- μνήμες, να ξύνουμε πληγές. Ολοι όσοι υποστηρίζουν αυτό, δεν ξεκινάνε, βέβαια, από την ίδια αφετηρία. Αλλοι, ή να πούμε καλύτερα πολιτικοί ηγέτες, παράγοντες, πολιτικές δυνάμεις, οικονομικοί παράγοντες, υποστηρίζουν τη μονόπλευρη λήθη στο παρελθόν, από συμφέρον, καθώς έχουν κάθε λόγο να κρύψουν από τη σύγχρονη γενιά, την αυριανή νέα γενιά, γεγονότα που σημάδευαν και σημαδεύουν ως σήμερα τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Δε θέλουν να αποκαλυφθεί η αλήθεια για την αγγλοαμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα, η αλήθεια για το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ, ποιες είναι οι αιτίες για τον Εμφύλιο, ποια ήταν τα οράματα και οι στόχοι των αγωνιστών. Δεν επιθυμούν να φανεί το ενιαίο συμφέρον που έδεσε την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας με τις επιλογές του ιμπεριαλισμού, με το ξένο κεφάλαιο. Να αποκαλυφθούν οι πηγές των θεωριών του ραγιαδισμού, της υποτέλειας, της μοιρολατρίας.
Προτιμούν την αμνησία ή το συγχωροχάρτι, για να συνεχίσουν απτόητοι και στις νέες συνθήκες την ίδια πολιτική, τις ίδιες γενικές επιλογές. Κι όμως δεν είναι συνεπείς ούτε με τις ίδιες τις διακηρύξεις τους, γιατί όταν το απαιτεί το κομματικό συμφέρον, προσφεύγουν στο παρελθόν, προκειμένου να αντλήσουν επιχειρήματα που δε διαθέτουν για το σήμερα όσο πειστικά θα ήθελαν. Ποντάροντας στην έλλειψη ιστορικής γνώσης, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα του σήμερα».
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στις μέρες μας, αυτή ακριβώς η αγωνιστική στάση ζωής δέχεται ολομέτωπη επίθεση, άλλοτε ρίχνονται τόνοι λάσπης, άλλοτε προσπαθούν να την καλύψουν με στάχτη αποπροσανατολισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η επίθεση εντάθηκε μετά την αντεπανάσταση το 1991 και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και της Σοβιετικής Ενωσης.
Η κατασυκοφάντηση της αγωνιστικής ιστορίας του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πάει μαζί με την προπαγάνδα της αναποτελεσματικότητας κάθε αγώνα, που πατά φυσικά πάνω στην απογοήτευση, στον υπαρκτό κλονισμό των συνειδήσεων, η οποία τα τελευταία ιδιαίτερα δύο χρόνια δέχεται ακόμα ένα πλήγμα, από την απογοήτευση ριζοσπαστικών δυνάμεων, ανθρώπων αριστερών, προοδευτικών που βλέπουν να καταρρέει η ψεύτικη ελπίδα που είχαν καλλιεργήσει για την πρώτη φορά αριστερά των Τσίπρα - Καμμένου και βλέπουν ότι ακολουθούν κατά βήμα την ίδια πεπατημένη των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των άλλων δυνάμεων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και ο ένας αποδεικνύονταν χειρότερος από τον προηγούμενο.
Όλα αυτά συνηγορούν στην καλλιέργεια μοιρολατρίας, στον συμβιβασμό, την άρνηση της πάλης, τελικά την υποταγή στο σύστημα.
Σημαντική βοήθεια στο σάπιο σύστημα, για την διατήρηση της εξουσίας του, δίνει διαχρονικά και σταθερά τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς ο γνωστός πλέον σε όλους μας οπορτουνισμός. Είτε δρώντας μέσα σε εργατικά κομμουνιστικά κόμματα, είτε δρώντας ως ξεχωριστό τμήμα εξωκοινοβουλευτικά ή κοινοβουλευτικά ως μικρό κόμμα αντιπολίτευσης, είτε από κυβερνητικές καρέκλες σε εναγκαλισμό με την σοσιαλδημοκρατία. Στη χώρα μας τα έχουμε ζήσει όλα και εξακολουθούμε να τα ζούμε, παρά την αλλαγή ονομάτων και προσώπων. Με τον Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ μετά, αλλά και άλλες ομάδες που αποσπάστηκαν από αυτόν πέρσι, αλλά και από το Κόμμα μας παλιότερα και πιο πρόσφατα.
Δεν ξεχνάμε συνεπώς ότι βασικό ζήτημα μέσα στο εργατικό, το επαναστατικό κίνημα, είναι η συνεχής και συνεπής στη βάση αρχών πάλη με τον οπορτουνισμό, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, που δουλεύει ως γάγγραινα, ως πληγή που δεν πρέπει να τον αφήνεις να κακοφορμίζει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα περισσότερο από ποτέ ξέρουμε από την ίδια την αιωνόβια πείρα του ηρωικού Κόμματός μας ότι «απ' όλες τις σπορές που ρίχνονται στη γη, το αίμα των ηρώων δίνει την καλύτερη σοδειά».
Οι ακατάλυτοι δεσμοί που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στο Κόμμα μας, στην εργατική τάξη και το λαό, ήταν αποτέλεσμα σκληρής πάλης, μαζικών θυσιών, για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, για το δίκιο του αδικημένου. Οι Μακρονησιώτες άφησαν το δικό τους στίγμα σε αυτούς τους ακατάλυτους δεσμούς.
Αυτοί οι αγώνες, αυτές οι θυσίες ενέπνευσαν χιλιάδες αγωνιστές, εξακολουθούν να εμπνέουν τους νεότερους.
Οι μεγάλες αξίες και τα μεγάλα ιδανικά μας φωτοβολούν πάνω στα ερείπια που συσσωρεύει η οικονομική καπιταλιστική κρίση, η κρίση και φθορά των αστικών αξιών.
Η ιστορική παράδοση του ΚΚΕ υπήρξε η καλή βάση για την ανασυγκρότησή του όλα τα προηγούμενα χρόνια, ισχυρή ασπίδα στις πολλαπλές επιθέσεις που έχει δεχτεί, δέχεται και θα δεχτεί στο μέλλον.
Η δύναμη όμως των κομμουνιστικών ιδεών, άντεξαν και αντέχουν στο χρόνο, γιατί δίχως αυτές, όπως κι αν είναι οι συνθήκες και οι συσχετισμοί, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά ελπιδοφόρο μέλλον.
Χάρη σε αυτή τη δύναμη χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, ηρωικά παιδιά του λαού μας, κατόρθωσαν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες με το κεφάλι ψηλά, δείχνοντας ακατάβλητο θάρρος, καρτερικότητα, ηρωισμό, προκαλώντας ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.
Του τραγούδησαν μάλιστα, «μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή, μήδ' όσο η κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι, έχουμε τη ζωή πολύ, παρά πολύ αγαπήσει».
Το ΚΚΕ άντεξε και αντέχει γιατί υπάρχει και θα υπάρχει εργατική τάξη, θα υπάρχει και θα δρα το Κόμμα της, ο ρόλος του οποίου είναι απαραίτητος για να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, για την πραγματοποίηση των άμεσων και γενικότερων καθηκόντων της.
Το ΚΚΕ αντέχει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη, γιατί η κοσμοθεωρία του θεμελιώνεται επιστημονικά από τους ίδιους τους νόμους της ιστορικής εξέλιξης.
Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό- κομμουνισμό είναι νομοτελειακό, αναπόφευκτο.
Το ΚΚΕ διατηρεί τον ταξικό χαρακτήρα του, τις αρχές του, τον μαρξισμό - λενινισμό.
Αυτά τα όπλα του δίνουν τη δυνατότητα γνώσης και κατανόησης της ιστορικής εξέλιξης και των νομοτελειών της κοινωνικής ζωής, αλλά και την δυνατότητα επεξεργασίας σωστής στρατηγικής και τακτικής, τη δυνατότητα πρόβλεψης των βασικών εξελίξεων.
Το ΚΚΕ φροντίζει συνειδητά για τη διατήρηση και ενίσχυση των αρχών λειτουργίας του, του χαρακτήρα του, ώστε να ανταποκρίνεται στην αποστολή του.
Έχουμε ισχυρά εργαλεία, το νέο Πρόγραμμα και Καταστατικό του 19ου Συνεδρίου, τις επεξεργασίες μας για την σοσιαλιστική οικοδόμηση, την ιστορία μας, τις αποφάσεις της ΚΕ όλα τα τελευταία χρόνια.
Φίλες και φίλοι,
Εδώ από τη Μακρόνησο διατρανώνουμε ότι η πραγματική ελευθερία του κάθε αγωνιστή, του κομμουνιστή, είναι ότι αγωνίζεται να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Από δω απορρέει και η μεγάλη δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών.
Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή κοινωνική προσφορά μας, με μοναδικό αντάλλαγμα τη δικαίωση για την εκπλήρωση του καθήκοντός μας, για να λυθούν προβλήματα του λαού μας, για να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο.
Σε αντίθεση με την καπιταλιστική αστική αξία που έχει θεό το χρήμα, την ύποπτη συναλλαγή, τον φιλοτομαρισμό και ατομισμό, την στρεβλή αντίληψη και ψυχολογία του καταναλωτισμού, που οδηγεί σε υποταγή της προσωπικότητας και σε δυστυχία, αποξένωση και ανάγκη τελικά για συνεχή ψυχοθεραπεία.
Παλεύουμε για να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια, αφεντικό του εαυτού τους, η εργατική τάξη αφεντικό της δικής της τάξης και όχι υπηρέτης των πλουτοκρατών. Κι αυτό θα γίνει με την συνεχή πάλη για αλλαγή συσχετισμών, για ανασύνταξη του κινήματός της, σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με κοινωνική συμμαχία φυσικά με τους συμμάχους της, την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για την τελική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Αυτό το δρόμο δείχνουν σε εμάς οι μάρτυρες της Μακρονήσου.
Θα τους τιμάμε πάντα.
Θα διεκδικήσουμε να γίνει πραγματικό μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με σύγχρονο λιμάνι, ώστε να μπορούν να επισκέπτονται όλες τις εποχές του χρόνου τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας το νησί αυτό, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα τις προτάσεις της ΠΕΚΑΜ, άλλων εργατικών - λαϊκών φορέων για τη λήψη άμεσων επειγόντων μέτρων:
-- Αμεση απομάκρυνση των καταπατητών, την κατεδάφιση όλων των αυθαιρέτων.
-- Περίφραξη των στρατοπέδων και άλλων χώρων και σηματοδότηση των σημαντικών χώρων λειτουργίας.
-- Τοπική αναστύλωση τμημάτων του στρατοπέδου και άλλων χώρων.
-- Καθαρισμός και βατότητα των δρόμων σύνδεσης των στρατοπέδων και άλλων χώρων.
-- Αναστήλωση των κτιρίων που υπάρχουν.
-- Οργάνωση του κτηρίου των αρτοκλιβάνων που έχει επισκευαστεί σε Ιστορικό Μουσείο μόνιμης έκθεσης φωτογραφιών, αντικειμένων, εντύπων της περιόδου εκείνης κι όχι να μένει εγκαταλειμμένο. 
-- Ένταξη στα εκπαιδευτικά προγράμματα και οργάνωση επισκέψεων σχολείων και τις Σχολές για να γίνει γνωστή η ιστορία στις νεότερες γενιές.
-- Καθαρισμός των στρατοπέδων, των στρατιωτικών στρατοπέδων και λοιπών χώρων.
-- Εγκατάσταση φυλάκων και άλλα τέτοια αιτήματα που τα διεκδικούμε και θα συνεχίσουμε πιο δραστήρια αυτό τον αγώνα.
Σε αυτόν τον αγώνα αυτό θα πρωτοστατήσει το ΚΚΕ και στη Βουλή και με λαϊκές μαζικές κινητοποιήσεις για να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.
Αποτελεί υπόσχεση, καθώς φέτος κλείνουν 70 χρόνια από το άνοιγμα του κολαστηρίου της Μακρονήσου και 70 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού ΔΣΕ.
Αποτελεί υπόσχεση καθώς πλησιάζουμε το 2018 στα εκατοστά γενέθλια του Κόμματος για να ανοίξουμε νέους ορίζοντες για τη νεολαία, την εργατική τάξη της χώρας, μαζί με όλους τους άλλους λαούς του κόσμου.
Ζήτω τα 98 χρόνια του ΚΚΕ. Ζήτω τα 70 χρόνια του ΔΣΕ. Συνεχίζουμε δυναμικά. Καλή δύναμη ευχόμαστε εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ σε όλους και όλες, όσοι σήμερα είστε εδώ και όσους μας παρακολουθούν απ' τα σπίτια τους, τις δουλειές τους. Από αύριο συνεχίζουμε το δύσκολο και όμορφο αγώνα και τελικά θα νικήσουμε, θα τα καταφέρουμε γιατί η εργατική τάξη, οι λαοί θα είναι οι τελικοί νικητές».

A'μίτης:Βάζουμε στοίχημα, καπετάνιε:πως σήμερα θα σε κάνω να κάνεις δήλωση; TΑΤΑΚΗΣ: Δε βάζω στοίχημα, γιατί θα το χάσεις και σε λυπάμαι, γιατί είσαι πτωχός άνθρωπος !!

από Konstantinos Mpourxas 

«Ο μπαρμπα - Μήτσος έδωσε τα τρία παιδιά του στον αγώνα
Εδωσε το καλύβι και τ' αμπέλι του
Δεν είχε τίποτ' άλλο ο μπαρμπα - Μήτσος. Εδωσε τη ζωή του.
Ο μπαρμα - Μήτσος είχε μια χαρά: τα παιδιά του ήταν μέλη του Κόμματος

Ο μπαρμπα - Μήτσος είχε μια λύπη: δεν ήταν μέλος του Κόμματος

Ο μπαρμπα - Μήτσος δεν υπόγραψε δήλωση. Τον σκότωσαν».

«Μακρονησιώτικα» Γιάννης Ρίτσος

Απόσπασμα από το ποίημα «Ο Μπαρμπα - Μήτσος»

''Πλήθος κόσμου, κάθε ηλικίας, καταφτάνει στη Μακρόνησο για να τιμήσει τους χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές που εξορίστηκαν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν στο «θανατονήσι»,
στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργανώνουν η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και την Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ.''....
Μαρτυρία εκείνης της περιόδου 
''Εζησα, όλα τα δραματικά γεγονότα, στο νησί, το 1948. 
Ο στρατός με είχε επιταγμένο μαζί με το καϊκι μου "ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ", επί μισθό, οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα.
 Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα. 
Στο φοβερό ντουφεκίδι του Μάρτη 1948, ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους φαντάρους, πέρα μακριά στον ΚΑΒΟ ΝΤΟΡΟ, στο ξερόνησο "Σαν Τζιόρτζιο".
 Στο 3ο Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου τη λέξη ΝΕΚΡΟΣ. Ητανε δίπλα στο γιατρό Μαλάμη κι άλλοι ακόμα δύο γιατροί. 
Τους σκοτωμένους φαντάρους, τους ταχτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι, οι Αλφαμίτες Χούμης και Δημητρός Λαγός.
Σ' ένα μόνο δρομολόγιο, φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους. Λέω στο Σκαλούμπακα, το καϊκι δε σηκώνει τόσο πράμα, είναι πολύ το πράμα - θα μπατάρει το καϊκι. Αυτός κουβέντα δεν έπαιρνε, με το πιστόλι με διέταξε. 
Τι να 'κανα; Το πιστόλι σε παγώνει...".
"Ανοιγόμασταν, τη νύχτα, στον ΚΑΒΟ ΝΤΟΡΟ. Εκεί στο "Σαν Τζιόρτζιο" περίμενε καράβι πολεμικό. 
Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. 
Αυτό ξανάγινε. 
Οι νεκροί ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου"... 
Μίμης Βρονταμίτης

 "Τον 36χρονο Ανδριώτη Μήτσο Τατάκη (υποπλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού, γενικό γραμματέα της Ενωσης Ναυτίλων Αξιωματικών και μέλος της γραμματείας της Ομοσπονδίας Ελληνικών, Ναυτεργατικών Οργανώσεων) -τον πήγαν στις ΣΦΑ στις 15.11.48. 
Αμέσως άρχισε ο βασανισμός του. "Ξύλο και στη θάλασσα". Το κορμί του γεμάτο πληγές. Στις 14/5/ 1949 μετάγεται στην Αθήνα, στον εισηγητή του στρατοδικείου. 
Στις 8/6/1949 τον ξαναστέλνουν στις ΣΦΑ. Κι αρχίζει το μαρτύριο της ορθοστασίας. Φορτωμένος τα πράγματά του, χωρίς φαγητό και νερό, υπέστη αυτό το μαρτύριο 33 μέρες. Οι διεστραμμένοι, εγκληματικοί εγκέφαλοι της Μακρονήσου αναρωτήθηκαν: πώς στέκεται στα πόδια του αυτός ο άνθρωπος; 
Σε επίσκεψή τους στον τόπο μαρτυρίου τον ρώτησαν "πώς καταφέρνεις κι είσαι ακόμα ζωντανός ;". Κι ο Μήτσος τους απάντησε: "Είμαι ακόμα ζωντανός , γιατί είμαι κομμουνιστής".
Κάποτε ο βασανιστής του είπε: "Βάζουμε στοίχημα, καπετάνιε" - καπετάνιο το λέγανε όλοι - "πως σήμερα θα σε κάνω να κάνεις δήλωση". 
Κι ο Μήτσος ήρεμος, ευγενικός, ανθρώπινος και γενναίος του απαντάει: "Δε βάζω στοίχημα, γιατί θα το χάσεις και σε λυπάμαι, γιατί είσαι πτωχός άνθρωπος".
Στις 12.12.1949, με άλλους συντρόφους της απομόνωσης, υπέστη λιντσάρισμα. Στις 9 προς 10 Γενάρη δολοφονείται, με βασανισμό,από τους Αλφαμίτες Βραχλιώτη, Λαμπράκο Μιχάλη, Κληρονόμο Σταμάτη κ. ά.".

Πλήθος κόσμου, κάθε ηλικίας, καταφτάνει στη Μακρόνησο για να τιμήσει τους χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές που εξορίστηκαν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν στο «θανατονήσι», στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργανώνουν η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και την Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ.
Τα πούλμαν από όλη την Αττική, καταφτάνουν στο Λαύριο και ήδη έχουν ξεκινήσει τα δρομολόγια του πλοίου απο το λιμάνι ως το Μακρονήσι.
Στο μνημείο του Μακρονησιώτη, κατέθεσαν στεφάνια, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Νίκος Αμπατιέλος, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ και η Λουίζα Ράζου εκ μέρους της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Επίσης εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ο Χρ. Τσιντζιλώνης και της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατούμενων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) Γεωργία Μαχαίρα.
Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 19.00 και περιλαμβάνει ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα και στη συνέχεια συναυλία με το μουσικό έργο του Θ. Μικρούτσικου «Καντάτα για τη Μακρόνησο», πάνω σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου (από τη συλλογή ποιημάτων του Γ. Ρίτσου «Πέτρινος Χρόνος»).

απ την εκδήλωση Τώρα κάνε κλικ εδώ: 
ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 902.GR