Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φιντέλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φιντέλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

27 Ιανουαρίου, 2019

ΚΟΥΒΑ 22/1/59: Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ


«Είμαι υπό­λο­γος στους αν­θρώ­πους, πρώτα από όλα στον λαό μου» – Φι­ντέλ Κά­στρο.



Όταν ο Φι­ντέλ μαζί με 1.000.000 Κου­βα­νούς δί­κα­σε στην πλα­τεία τους μπρά­βους του Μπα­τί­στα

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Στις 21 Ια­νουα­ρί­ου 1959 1.000.000 άν­θρω­ποι, που όχι μόνο ζή­τη­σαν αλλά απαί­τη­σαν δι­καιο­σύ­νη, συ­γκε­ντρώ­θη­καν μπρο­στά από το Προ­ε­δρι­κό Μέ­γα­ρο.

Δη­μο­σί­ευ­ση της Granma 21 Ια­νουα­ρί­ου 2019
Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση: Πά­ντο­τε από και για τους αν­θρώ­πους
Κατά τη διάρ­κεια του Ια­νουα­ρί­ου του 1959, η εκ­κο­λα­πτό­με­νη επα­να­στα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση της Κού­βας εκ­πλή­ρω­σε τις ηθι­κές της δε­σμεύ­σεις φέρ­νο­ντας ενώ­πιον της δι­καιο­σύ­νης τους δο­λο­φό­νους της δι­κτα­το­ρί­ας του Μπα­τί­στα, μέσα σε συν­θή­κες άγριας εκ­στρα­τεί­ας που είχε σκοπό την κα­τα­στρο­φή της Επα­νά­στα­σης.

Την ση­με­ρι­νή εποχή, το 2019, τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης είναι πιο ισχυ­ρά και οι πόροι που δια­τί­θε­νται για την ορ­γά­νω­ση εκ­στρα­τειών ενά­ντια στην Κούβα ακόμη με­γα­λύ­τε­ροι, αλλά ο σκο­πός των Ηνω­μέ­νων Πο­λι­τειών είναι ο ίδιος: να κα­τα­στρέ­ψει την επα­νά­στα­ση.

Κατά τη διάρ­κεια του φω­τει­νού Ια­νουα­ρί­ου του 1959, μετά το θρί­αμ­βο της επα­νά­στα­σης, η εκ­κο­λα­πτό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση της Κού­βας εκ­πλή­ρω­σε τις ηθι­κές της δε­σμεύ­σεις που ήταν: να πα­ρα­πέμ­ψει στην δι­καιο­σύ­νη τους τρο­μο­κρά­τες, εγκλη­μα­τί­ες, και βα­σα­νι­στές της δι­κτα­το­ρί­ας του Μπα­τί­στα, που είχαν προ­κα­λέ­σει πολύ πόνο και πέν­θος στους αν­θρώ­πους. Αυτό γι­νό­ταν μέσω μιας άγριας εκ­στρα­τεί­ας στα μέσα ενη­μέ­ρω­σης για να δυ­σφη­μί­σουν τις πα­ρα­πο­μπές, ενορ­χη­στρω­μέ­νη από τις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, όπου πολ­λοί από αυ­τούς τους δο­λο­φό­νους είχαν ήδη κα­τα­φύ­γει.

Στον Φι­ντέλ έγινε αμέ­σως αντι­λη­πτός ο αντι­κει­με­νι­κός στό­χος της Ουά­σινγ­κτον, θολά κα­λυμ­μέ­νος πίσω από τα ψέ­μα­τα και τη χει­ρα­γώ­γη­ση της κοι­νής γνώ­μης. Κατά πρώ­τον στις 13, 15 και 16 Ια­νουα­ρί­ου, σε δη­μό­σιες εμ­φα­νί­σεις και συ­γκε­ντρώ­σεις, υπεν­θύ­μι­σε πώς ο τύπος και η κυ­βέρ­νη­ση των ΗΠΑ, που είχε αγνο­ή­σει τα εγκλή­μα­τα της δι­κτα­το­ρί­ας του Μπα­τί­στα, μετά την επα­να­στα­τι­κή νίκη κα­ταγ­γέ­λει τα μέτρα που λαμ­βά­νο­νται κατά των μπρά­βων του Μπα­τί­στα.

Στις 21 Ια­νουα­ρί­ου 1959 1.000.000 άν­θρω­ποι, που όχι μόνο ζή­τη­σαν αλλά απαί­τη­σαν δι­καιο­σύ­νη, συ­γκε­ντρώ­θη­καν μπρο­στά από το Προ­ε­δρι­κό Πα­λά­τι.

Έτσι ξε­κί­νη­σε η «Επι­χεί­ρη­ση της Αλή­θειας», μπρο­στά σε 380 ξέ­νους δη­μο­σιο­γρά­φους αφε­νός, καθώς και πολ­λούς δι­πλω­μά­τες και άλ­λους επι­σκέ­πτες.

Ο Φι­ντέλ απευ­θύν­θη­κε στο πλή­θος, και ρώ­τη­σε, «όσοι συμ­φω­νούν ότι η δι­καιο­σύ­νη πρέ­πει να απο­δο­θεί, εκεί­νοι οι οποί­οι συμ­φω­νούν ότι τα τσι­ρά­κια του Μπα­τί­στα πρέ­πει να τι­μω­ρη­θούν, ση­κώ­στε τα χέρια σας. (Ομό­φω­να, ση­κώ­θη­καν όλα τα χέρια).

«Κύ­ριοι, εκ­πρό­σω­ποι του δι­πλω­μα­τι­κού σώ­μα­τος, δη­μο­σιο­γρά­φοι από όλη την ήπει­ρο, το σώμα των ενόρ­κων απο­τε­λού­με­νο από από ένα εκα­τομ­μύ­ριο Κου­βα­νούς, όλων των πε­ποι­θή­σε­ων και των κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων, ψή­φι­σε, συ­νέ­χι­σε ο Φι­ντέλ,
«Ο Κό­σμος θα ανα­γνω­ρί­σει αυτή την ψη­φο­φο­ρία σαν κρίση του σώ­μα­τος των ενόρ­κων, που είπε ναι στην επα­να­στα­τι­κή δι­καιο­σύ­νη».
Ο Φι­ντέλ πρό­σθε­σε, ανα­φε­ρό­με­νος σε μια ομάδα του Κο­γκρέ­σου των ΗΠΑ που αντι­τά­χθη­καν – με ποιο δι­καί­ω­μα; – στη δίωξη των εγκλη­μα­τιών πο­λέ­μου του Μπα­τί­στα και ζή­τη­σαν από το Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ να πα­ρέμ­βει στο θέμα αυτό, «δεν απα­ντώ σε οποιο­δή­πο­τε μέλος του Κο­γκρέσ­σου στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες ή οποια­δή­πο­τε ξένη κυ­βέρ­νη­ση. «Είμαι υπό­λο­γος στους αν­θρώ­πους, πρώτα από όλα, στον λαό μου».



Αυτό ήταν το πρό­σχη­μα για την δρο­μο­λό­γη­ση οι­κο­νο­μι­κών κυ­ρώ­σε­ων, πρώτα την ανα­στο­λή των πο­σο­στώ­σε­ων ζά­χα­ρης και, στη συ­νέ­χεια, τον εμπο­ρι­κό απο­κλει­σμό, και την δυ­να­τό­τη­τα απο­στο­λή στρα­τευ­μά­των.

Στις 22 Ια­νουα­ρί­ου, στο Rivera Hotel της Αβά­νας, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε αυτό που απο­κά­λε­σε ο Φι­ντέλ η με­γα­λύ­τε­ρη συ­νέ­ντευ­ξη τύπου στον κόσμο, η «Επι­χεί­ρη­ση της Αλή­θειας», όσον αφορά τις δη­μό­σιες δίκες των μπρά­βων του Μπα­τί­στα. Μια αδυ­σώ­πη­τη εκ­στρα­τεία των μέσων ενη­μέ­ρω­σης ενα­ντί­ον της Κού­βας εξα­πο­λύ­θη­κε από το Associated Press, την Inter-American Press Society και πολλά μέλη του Κο­γκρέ­σου.

Πα­ρό­λα αυτά, όπως ση­μειώ­νε­ται σε ένα άρθρο του γνω­στού δη­μο­σιο­γρά­φου και συγ­γρα­φέα της επο­χής Juan Marrero, σε πολ­λούς από τους δη­μο­σιο­γρά­φους που ήρθαν στην Κούβα για να κα­λύ­ψουν τις δίκες όταν επέ­στρε­ψαν στις χώρες τους, δεν τους επι­τρε­πό­ταν να δη­μο­σιεύ­ουν τις εκ­θέ­σεις τους, και με­ρι­κοί έγι­ναν φίλοι της Κού­βας, πα­ρό­λο που αυτή η στάση τους θα τους κό­στι­ζε κα­τό­πιν τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας τους.

Η Επα­να­στα­τι­κή δι­καιο­σύ­νη στη­ρί­ζε­ται στην θέ­λη­ση και την συμ­με­το­χή του λαού. Η πο­λι­τι­κή της νε­ό­τα­της Επα­να­στα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης και του χα­ρι­σμα­τι­κού της ηγέτη Φι­ντέλ Κά­στρο πα­τού­σε ακρι­βώς σε αυτήν την θέ­λη­ση και συμ­με­το­χή. Οι βά­σεις που μπή­καν σε εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο είναι οι βά­σεις που επέ­τρε­ψαν στην Κούβα μετά από 60 χρό­νια να αντι­στα­θεί στον Ιμπε­ρια­λι­σμό και να έχει τις με­γά­λες επι­τυ­χί­ες στην Παι­δεία και στην Υγεία και να είναι μπρο­στά από τα λε­γό­με­να ανα­πτυγ­μέ­να και πλού­σια κράτη πα­ρό­λο το εμπάρ­γκο και τις συ­κο­φα­ντι­κές κα­μπά­νιες ενα­ντί­ον της ιδιαί­τε­ρα μετά την εκλο­γή Τραμπ.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

18 Μαΐου, 2018

ΑΠ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΦΙΝΤΕΛ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ !!

Το 1963, ταξιδεύοντας γύρω από την ΕΣΣΔ, ο Φιντέλ Κάστρο κατευθύνθηκε προς τον υδροηλεκτρικό σταθμό Bratsk. 
Ξαφνικά το τρένο μπλοκαρίστηκε από πλήθος υλοτόμων που ήθελαν να δουν τον ηγέτη της Κούβας. Ο Φιντέλ βγήκε στον προθάλαμο με τον χιτώνα του και γύρισε στους ανθρώπους. 
Ξαφνικά κάποιος από το πλήθος του παρέδωσε ένα καπιτονέ μπουφάν και φώναξε: 'Εδώ είναι η Σιβηρία, φορέστε το γρήγορα'. 
'Δεν έχω τίποτα σε αντάλλαγμα,' είπε ο Φιντέλ, ψάχνοντας στις τσέπες του. 
Ξαφνικά βρήκε τρία πούρα στην τσέπη του παντελονιού και τα παρέδωσε στο πλήθος. 

Κάθε υλοτόμος έκανε μόνο μια τζούρα δίνοντας το πούρο στον επόμενο. 
Με δάκρυα στα μάτια ο Φιντέλ είπε. 'Κανένας στη Δύση δεν θα συμπεριφερόταν έτσι, όποιος παίρνει τα πούρα, τα κρύβει στην τσέπη του. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο ρωσικός λαός είναι ακατάβλητος ...'
Nikos Kaftos

wanted to see the Cuban leader. Fidel went out into the vestibule in one of his tunic and turned to the people. Suddenly someone from the crowd handed him a quilted jacket and shouted: "Here is Siberia, put on more quickly."
"I have nothing in return," said Fidel, digging in his pockets. Suddenly he found three cigars in his trouser pocket and handed them over to the crowd. Each lumberjack did only one puff and handed the cigar to the next one. Tears shone in Fidel's eyes. "No one in the West would have behaved like that. Everyone, whoever gets the cigars, hid them in his pocket. Now I understand why the Russian people are invincible... "

10 Δεκεμβρίου, 2016

η "Δικτατορία" της Κούβας του Φιντέλ:

 ,,τα όπλα τα έχει o λαός 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων και με αυτά υπερασπίζει την Επανάσταση χωρίς βασανιστήρια, χωρίς εγκλήματα, χωρίς τάγματα θανάτου, χωρίς αγνοούμενους, χωρίς παρανομίες και αυθαιρεσίες,,*** 





Ο θανάτος του Φιντέλ Κάστρο αποτέλεσε την αφορμή για να ξεδιπλωθεί, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, μια ενορχηστρωμένη επίθεση ενάντια στο ιστορικό ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης και την σοσιαλιστική Κούβα. Το συνονθύλευμα του αντικομμουνισμού, από την ακροδεξιά μέχρι την σοσιαλδημοκρατία, δεν έχασε την ευκαιρία να συκοφαντήσει τον κουβανό επαναστάτη, πότε αποδίδοντας του χαρακτηρισμούς (δικτάτορας, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα κλπ) και πότε αναπαράγοντας αποδεδειγμένα ψευδείς πληροφορίες για τη δήθεν αμύθητη περιουσία και την προσωπική του ζωή.
Προκύπτει, λοιπόν, αβίαστα ένα ερώτημα: Σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η επίθεση στον Κάστρο και γιατί χύνουν τόσο μελάνι προκειμένου να συκοφαντήσουν την Κούβα;
 Η απάντηση είναι απλή. Ο βιολογικός θάνατος του Φιντέλ λειτούργησε ως αφορμή για να ξεδιπλωθεί μια ευρύτερη επίθεση λάσπης ενάντια στον Σοσιαλισμό. 
Αυτό που ενοχλεί τους υβριστές του Κάστρο- και γι’ αυτό επιτίθενται έτσι λυσσαλέα- είναι αυτό που συμβολίζει η ίδια η Κουβανική Επανάσταση της οποίας ο Φιντέλ υπήρξε πρωτεργάτης: Τη δυνατότητα των λαών, των εργαζομένων να παλέψουν για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 
Πίσω από κάθε συκοφαντία για τον «δικτάτορα Κάστρο» κρύβεται η αγωνιώδης προσπάθεια της αστικής τάξης και των πραιτωριανών της να μη βγουν συμπεράσματα από τον αγώνα του κουβανικού λαού, να συσκοτιστούν και να διαστρεβλωθούν πλήρως οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού στην Κούβα.
Την απάντηση τους, βέβαια, οι λασπολόγοι του Φιντέλ την έλαβαν από τον ίδιο το λαό της Κούβας, που μαζικά, κατά εκατοντάδες χιλιάδες βγήκε στις πλατείες και τους δρόμους, με δάκρυα στα μάτια, να αποτίσει φόρο τιμής στον επαναστάτη, τον κομμουνιστή ηγέτη.  Ωστόσο, η πρόσφατη φαιά αστική προπαγάνδα ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε ορισμένες πτυχές των αντικομμουνιστών επιχειρήματων που ξεδιπλώθηκαν με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ ώστε να βγούν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1η: Περί «δικτατορίας» στην Κούβα.

Βασικός όρος που κυριάρχησε στις συκοφαντίες ενάντια στον Φιντέλ ήταν ο όρος «δικτατορία». Ακούσαμε και διαβάσαμε ότι ο Κάστρο ήταν «δικτάτορας» και το καθεστώς του «καταπιεστικό», «αυταρχικό» κλπ. Το πρώτο σχόλιο που πρέπει να γίνει εδώ είναι ότι η λέξη «δικτατορία», όπως και η λέξη «δημοκρατία» αντίστοιχα, έχουν πρωτίστως ταξικό περιεχόμενο. Αυτό που αποδίδει ο όρος δικτατορία είναι η εξουσία μιας τάξης πάνω στις άλλες- για παράδειγμα, η δικτατορία της αστικής τάξης σε αντιπαράθεση με την δικτατορία του προλεταριάτου.
Τα παπαγαλάκια του αντικομμουνισμού σκόπιμα αποκρύβουν το ταξικό περιεχόμενο της δικτατορίας, βαφτίζοντας «δικτατορία» οποιοδήποτε καθεστώς δεν συνάδει με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όμως, η αστική δημοκρατία, την οποία υπερασπίζονται, είναι κι’ αυτή μια μορφή δικτατορίας- αυτής της αστικής τάξης, του Κεφαλαίου, πάνω στην εργατική τάξη. Η κυριαρχία του Κεφαλαίου συγκαλύπτεται πίσω από την τυπική ισότητα, τα τυπικά ίσα πολιτικά δικαιώματα, τον υποτιθέμενο πολιτικό «πλουραλισμό». Υπάρχει, ωστόσο, ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο και ένας ολόκληρος πολυπλόκαμος μηχανισμός του αστικού κράτους που είναι έτοιμα να καταλύσουν κάθε δικαίωμα όταν κινδυνεύσει η αστική εξουσία.
lenin-1«Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμα του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κυρήσσει στρατιωτικό νόμο κλπ. σε περίπτωση “διατάραξης της τάξης”, στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη “παραβιάζει” το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά»
Β.Ι.ΛΕΝΙΝ, «Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι», Σύγχρονη Εποχή, 2005.
Η Επανάσταση του 1959 στην Κούβα και η διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που ακολούθησε- και συνεχίζεται- απελευθέρωσε την κουβανική εργατική τάξη και αγροτιά από τα δεσμά της καπιταλιστικής κυριαρχίας που είχαν επιβάλλει η (αστική) δικτατορική κυβέρνηση του Φ.Μπατίστα και τα αμερικανικά μονοπώλια. 
Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, η εξουσία στην Κούβα δεν ασκείται από πολιτικούς «τοποτηρητές»-κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου όπως συμβαίνει στις καπιταλιστικές χώρες. Αντιθέτως, η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και ασκείται από τους ίδιους μέσω εκλεγμένων λαϊκών οργάνων, από τη βάση ως στην κορυφή.
Το ίδιο το Σύνταγμα της Κούβας (1976) κατοχυρώνει την κοινωνική και συνεταιριστική ιδιοκτησία, απαγορεύοντας την καπιταλιστική. Εύλογα, αυτό προκαλεί αποστροφή και τρόμο στα αστικά επιτελεία και τα φερέφωνα τους. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι στη βάση αυτού του συντάγματος κατοχυρώνονται τόσο η κοινωνική δικαιοσύνη (άγνωστη λέξη στις καπιταλιστικές κοινωνίες) όσο και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, απαλλαγμένου από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Μιλάμε, επομένως, για ένα σύνταγμα το οποίο, παρ’ ότι έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης στο πλαίσιο της εμβάθυνσης της σοσιαλιστικής διαδικασίας, είναι πολλαπλάσια πιο δημοκρατικό, πολλαπλάσια πιο κοντά στη λαϊκή βούληση, από το πλέον δημοκρατικό αστικό σύνταγμα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2η:  Γίνονται εκλογές στην Κούβα;

ekloges-1Αλληλένδετο με τα παραπάνω είναι το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι στην Κούβα- στη «δικτατορία του Κάστρο»- δεν γίνονται εκλογές. Πρόκειται για ψέμα. Στην Κούβα γίνονται εκλογές, αλλά όχι στα πρότυπα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αντιγράφουμε από σχετικό κατατοπιστικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως: Οι τοπικές εκλογές στην Κούβα είναι μια σοβαρή διαδικασία, καθώς τα τοπικά Λαϊκά Συμβούλια θεωρούνται και είναι, το κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Το Λαϊκό Συμβούλιο (της Λαϊκής Εξουσίας), είναι υποδιαίρεση του Δήμου με βάση τον αριθμό των κατοίκων. Ένας Δήμος έχει πολλά Λαϊκά Συμβούλια, ένα σε κάθε γειτονιά, και το αντίστοιχο Δημοτικό Συμβούλιο της Λαϊκής Εξουσίας, που εκλέγεται με την ίδια διαδικασία.
Για την εκλογική διαδικασία στην Κούβα αξίζει να σημειωθούν επιγραμματικά τα εξής:
  1. Κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει υποψήφιο στη λαϊκή συνέλευση, η οποία αποφασίζει τις υποψηφιότητες που θα συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο. Η ψηφοφορία είναι μυστική, η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων γίνεται δημόσια και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι ισότιμη και δωρεάν.
  1. Σε αντίθεση με τις εκλογικές διαδικασίες στις αστικές δημοκρατίες, ένας υποψήφιος στις κουβανικές τοπικές εκλογές δεν επιτρέπεται- αλλά και δε χρειάζεται- να ξοδέψει χρήματα για να εκλεγεί, μιάς και τον επιλέγουν κατ’ αρχή για υποψήφιο οι συμπολίτες του μέσα από τις λαϊκές συνελεύσεις.
  1. Ο υποψήφιος που εκλέγεται σε δημόσιο αξίωμα διατηρεί το μισθό της δουλειάς που έκανε πριν την εκλογή του (πληρώνεται δηλαδή κάθε μήνα από τη δουλειά του, π.χ. εργοστάσιο). Αν δεν επανεκλεγεί, ή περάσει το θεσμοθετημένο όριο των 2 θητειών, επιτρέφει στη δουλειά του.
  1. Ισχύει η ανακλητότητα των εκλεγμένων σε δημόσια αξιώματα υποψηφίων, ενώ κάθε εκλεγμένος υποχρεούται από το νόμο να οργανώσει κάθε 6 μήνες δημόσιο απολογισμό στο Σώμα που τον εξέλεξε (λαϊκή συνέλευση).
Υποσημείωση 1: Στις κουβανικές εκλογές συμμετέχουν και άτομα που αυτοχαρακτηρίζονται «αντιφρονούντες» (dissidents). Στις τοπικές εκλογές τον Απρίλη του 2015 έλαβαν μέρος ως υποψήφιοι στην Αβάνα οι «αντιφρονούντες» Ιλντεμπράντο Τσαβιάνο και Γούνιο Λόπες. Δεν κατάφεραν ωστόσο να συγκεντρώσουν τον απαραίτητο αριθμό ψήφων και παραδέχθηκαν δημοσίως την εκλογική τους ήττα, χωρίς να εκφράσουν καμία καταγγελία για την εκλογική διαδικασία.
Υποσημείωση 2: Τι έχουν άραγε να πουν οι συκοφάντες της Κούβας για το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ, όπου άλλος κατακτά την πλειοψηφία των ψήφων και… άλλος εκλέγεται πρόεδρος (βλ. Μπους-Γκορ το 2000, πρόσφατα Κλίντον-Τραμπ); 
Τι έχουν άραγε να πουν για την ποιότητα της δημοκρατίας όταν στον προεκλογικό αγώνα συμμετέχουν, ως χρηματοδότες και σπόνσορες κομμάτων και υποφηφίων, επιχειρηματικοί όμιλοι, πολυεθνικές, τραπεζικά funds, μεγαλοεκδότες κλπ, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε χώρες της Ε.Ε;  Τι σόι δημοκρατία είναι άραγε αυτή στην οποία κυβερνάνε κόμματα, ή συμμαχίες κομμάτων, που δεν υπερβαίνουν το 25%-30% της λαϊκής ψήφου;
Δεν περιμένουμε ασφαλώς κάποια απάντηση…
Acto Central por el 1ro de Mayo en la Plaza de la Revolución José Martí. (foto Jorge Luis Gonzàlez) 1-5-16 Acto03N9

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3η: Διώκεται η διαφορετική άποψη στην Κούβα;

Στην Κούβα, μας ενημερώνουν οι απολογητές του ιμπεριαλισμού, διώκονται οι «αντιφρονούντες», φυλακίζονται, βασανίζονται και άλλα τινά. Πρόκειται για ψεύδος και κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Και αυτό, διότι στην Κούβα, δεν διώκονται όσοι εκφράζουν διαφορετική άποψη, αλλά όσοι διαπράττουν αντεπαναστατικές ενέργειες. Το άρθρο 1, παρ.1 του ποινικού κώδικα της Δημοκρατίας της Κούβας ορίζει ως σκοπούς του νόμου «την προστασία της κοινωνίας, των προσώπων, της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης και του κρατικού πολιτεύματος».
Υπάρχει, λοιπόν, η απαραίτητη νομική βάση για την προστασία της σοσιαλιστικής νομιμότητας και τη δίωξη αντεπαναστατικών ενεργειών (τρομοκρατία, σαμποτάζ κλπ.). Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, από την Επανάσταση του 1959 μέχρι και σήμερα, η Κούβα έχει αντιμετωπίσει πληθώρα τέτοιου είδους αντεπαναστατικών ενεργειών, χρηματοδοτούμενων κυρίως από κέντρα των ΗΠΑ, με στόχο την υπονόμευση και αποσταθεροποίηση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.
«Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση… Δεν είναι το ίδιο μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία… Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες» […] η δύναμη δε βρίσκεται στα όπλα, ούτε στους νόμους, ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στο λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση».  ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.
Το επιχείρημα περί «πολιτικών κρατουμένων» στην Κούβα προβάλλεται σκόπιμα διαστρεβλωμένο από την αστική προπαγάνδα. Και αυτό διότι τα αστικά φερέφωνα βαφτίζουν ως «πολιτικούς κρατούμενους» όσους έχουν καταδικαστεί, σύμφωνα με το νόμο και με πλήρη διαφάνεια των νομικών διαδικασιών, για αντεπαναστατική δραστηριότητα, για τρομοκρατικές ενέργειες που στόχευαν στην κατάλυση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Να σημειωθεί ότι μόνο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν στην Κούβα περί τις 300 χρηματοδοτούμενες από την CIA αντεπαναστατικές ομάδες-  αυτές πως έπρεπε άραγε να αντιμετωπιστούν;
Υποσημείωση 1η: Γιατί τα αστικά κράτη έχουν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν και να δικάζουν αυτούς που, σύμφωνα με το αστικό τους δίκαιο, θεωρούνται «τρομοκράτες» και το σοσιαλιστικό κουβανικό κράτος να μην έχει τη δυνατότητα αυτή; Ιδιαίτερα όταν αυτό το σοσιαλιστικό κουβανικό κράτος βρίσκεται για περισσότερες από πέντε δεκαετίες στο στόχαστρο τρομοκρατικών και παραστρατιωτικών ομάδων που εδρεύουν στη Φλόριντα.
Υποσημείωση 2η: Όσοι κάνουν λόγο για βασανιστήρια κρατουμένων στην Κούβα δεν έχουν άδικο. Πράγματι, στο νησί της Κούβας λαμβάνουν χώρα φριχτά βασανιστήρια που έχουν καταδικαστεί ποικιλοτρόπως από τη διεθνή κοινότητα. Αναφερόμαστε ασφαλώς στην περίφημη ναυτική στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, στην επαρχία Γκουαντάναμο στα νότια της Κούβας, όπου υπάρχει το ομώνυμο αμερικανικό κολαστήριο. Τα απάνθρωπα βασανιστήρια που έχουν κατά καιρούς γίνει γνωστά δεν τα διαπράττει η «δικτατορία του Κάστρο», αλλά οι μηχανισμοί της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, πρόεδρος της οποίας ήταν την τελευταία οκταετία το… «περιστέρι της ειρήνης», ο «σύγχρονος Περικλής» Μπαράκ Ομπάμα. Γι’ αυτά θα μας πούν τίποτε οι παπαγάλοι του αντικομμουνισμού;
fidel

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 4η: «Θέλετε να γίνουμε Κούβα;»

Είναι σαφές ότι τα σπουδαία επιτεύγματα της Κουβανικής Επανάστασης σε μια σειρά τομείς της κοινωνικής ζωής ενοχλούν τους απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ενοχλεί, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Κουβανική Επανάσταση παρέλαβε μια χώρα- αποικία των ΗΠΑ- με πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και τη μετέτρεψε σταδιακά, με την  καθοριστική οικονομική συμβολή της ΕΣΣΔ, σε ένα κράτος με υψηλού επιπέδου, προσβάσιμες σε όλο το λαό, δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας. Τους ενοχλεί το γεγονός ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση κατάφερε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να εξαλείψει σχεδόν οριστικά τον αναλφαβητισμό που επικρατούσε στην προ-επαναστατική Κούβα. Τους ενοχλεί, ασφαλώς, ότι η μικρή Κούβα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, πρωταγωνίστησε στη διεθνιστική βοήθεια και αλληλεγγύη σε λαούς που πάλευαν και παλεύουν ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα- από τη νότια Αμερική μέχρι την Ανγκόλα.
Επειδή ακριβώς το παράδειγμα της Κούβας τους ενοχλεί βάλθηκαν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, να σπιλώσουν και να συκοφαντήσουν τον Φιντέλ Κάστρο και την Κουβανική Επανάσταση. Θέτουν, μάλιστα, προβοκατόρικα πολλές φορές το ερώτημα «Τι θέλετε δηλαδή, να γίνουμε Κούβα;». Να και η απάντηση:
  • Στην Κούβα το ποσοστό της ανεργίας είναι 2,4% (2015), με το χαμηλότερο ποσοστό να έχει καταγραφεί το 2008 (1,6%). Τα ποσοστά ανεργίας είναι αντίστοιχα: Στην Ελλάδα 23,4% και στην Ε.Ε. 8,5% (2016). Στον «καπιταλιστικό παράδεισο» των ΗΠΑ, περισσότερα από 16 εκατομμύρια αμερικανοί είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται (Bureau of Labor Statistics, 2016). 
  • Στην Κούβα το ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν στέγη είναι πρακτικά μηδενικό, καθώς δεν υπάρχει κουβανός που να μένει στο δρόμο. Στην Ε.Ε. ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν στο δρόμο υπολογίζεται σε περισσότερα από 5 εκατομμύρια. Στις ΗΠΑ ο αντίστοιχος αριθμός των αστέγων υπολογίζεται μεταξύ 1,6 – 3,5 εκατομμύρια, στη Γερμανία 350.000, στη Βρετανία 112.000 (2013), στη Γαλλία 140.000 (2012). 
  • Το κουβανικό εθνικό σύστημα Υγείας- δωρεάν και προσβάσιμο για το σύνολο του λαού- έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως «παράδειγμα προς μίμηση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Η Κούβα πρωτοπορεί παγκοσμίως στην αντιμετώπιση ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, ενώ έχει εξαιρετικά υψηλούς δείκτες σε μια σειρά τομείς της Ιατρικής, από την καρδιολογία μέχρι τις μεταμοσχεύσεις οργάνων. Σε ότι αφορά δε τις ανάγκες σε φάρμακα και εμβόλια, το 90% αυτών παράγεται στην Κούβα. 
Το 2007, ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ βρέθηκε στο στόχαστρο της κυβέρνησης των ΗΠΑ επειδή σε σχετικό ντοκυμαντέρ του αντιπαρέβαλε το σύστημα Υγείας της Κούβας με το αντίστοιχο των ΗΠΑ, προβάλοντας τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια αμερικανοί πολίτες. 
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ΗΠΑ το 15% του πληθυσμού είναι ανασφάλιστο ενώ ένα 5% προσφεύγει στην ιδιωτική ασφάλιση. Σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό κόσμο, όπου η υγεία έχει καταστεί εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοσκοπίας, στην Κούβα παραμένει δημόσιο αγαθό. 
  • Η Κούβα διατηρεί ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού παγκοσμίως, με το 13% των δαπανών του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού να πηγαίνει στη βελτίωση του δημόσιου και δωρεάν συστήματος Παιδείας. 
Το αντίστοιχο ποσοστό που δαπανούν οι ΗΠΑ- όπου υπάρχουν σχολεία, κολλέγια και πανεπιστήμια πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός- είναι 5,62%, στη Γερμανία 5,08% ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε δεν ξεπερνά το 4,78%.




 Η οργάνωση του κουβανικού συστήματος Παιδείας είναι έτσι δομημένη ώστε, όχι μόνο δεν απαιτεί ούτε μισό σεντ από τους γονείς, αλλά αντιθέτως είναι το κράτος που παρέχει τα απαραίτητα στους μαθητές: Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα εκπαίδευσης είναι ολοήμερη, ενώ προβλέπεται για τα παιδιά να πάρουν το πρωϊνό γάλα, το δεκατιανό και το μεσημεριανό τους. Στο πλαίσιο του ολοήμερου σχολείου οι μαθητές έρχονται σε επαφή με τον αθλητισμό, την εκμάθηση ξένων γλωσσών, τον Πολιτισμό (μουσική, χορός, τραγούδι, θέατρο κλπ). Η δε μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με σχολικά λεωφορεία.
fidel-2
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα για τις σπουδαίες κατακτήσεις της Κουβανικής Επανάστασης. Ωστόσο, από τα παραπάνω γίνεται σαφές το εξής: Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές της αμερικανικής υπερδύναμης, με ένα γενοκτονικό, εγκληματικό οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό που διαρκεί εδώ και 55 χρόνια, η μικρή σοσιαλιστική Κούβα έχει καταφέρει όχι μόνο να σταθεί όρθια αλλά να προοδεύσει και να πετύχει μεγάλες κατακτήσεις για τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες. Κατακτήσεις που στον καπιταλισμό φαντάζουν- και είναι- αδιανόητες. Αυτό είναι που οι απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσουν στον Φιντέλ Κάστρο και την Κούβα- το γεγονός ότι δε λύγισαν, δεν έκαναν πίσω ακόμη και όταν οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης, έφερναν τα πάνω κάτω και άλλαζαν τους συσχετισμούς δύναμης παγκοσμίως.
Αυτή είναι η «δικτατορία» που φοβούνται και προσπαθούν να ξορκίσουν με συκοφαντίες και λάσπη. Μια «δικτατορία» ενάντια στα μονοπώλια και την εκμετάλλευση που υπηρετούν. Μια «δικτατορία» όπου ο λαός, η εργατική τάξη είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, βαδίζοντας τον σοσιαλιστικό δρόμο, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια.
Η ιστορική κληρονομιά του Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, η δυνατότητα των λαών να βγουν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν την απελευθέρωση τους από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τους στοιχειώνει και θα τους στοιχειώνει για πάντα.
από Ατέχνως
του Νίκου Μόττα με τίτλο: Ο Φιντέλ, η Κούβα και η αστική προπαγάνδα
************************************

*** Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας" !!!

Ο Γιώργος μπήκε φουριόζος στο γραφείο μου λίγο μετά τις 8 το πρωί. "Ρε φίλε, εσύ που τα ψάχνεις", μου είπε, "ξέρω ότι στην Κούβα ψηφίζουν για τα πάντα. Μπορείς να μου βρεις με ποιο σύστημα γίνεται αυτό, πώς συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων, να το τρίψω στην μούρη μερικών-μερικών;". Γιώργο μου, τό 'πες κι έγινε! Τέτοια χατήρια δεν τα χαλάω, οπότε... πιάσε καρέκλα!
Κατ' αρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν μιλάμε για την Κούβα, μιλάμε για μια σοσιαλιστική χώρα. Κι όπως έχουμε πει πολλές φορές, η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν έχει καμμιά σχέση με την αστική "δημοκρατία", η οποία αποτελεί βιτρίνα για την εξαπάτηση του λαού και τη διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της ολιγαρχίας του πλούτου.
 Η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι η εξουσία τής εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και βασίζεται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου όλα τα βασικά μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιοκτησία όλου του λαού.
Κούβα: Επιγραφές διαφόρων τμημάτων Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης

Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής εξουσίας στην Κούβα είναι οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης (ΕΥΕ), τις οποίες ίδρυσε ο ίδιος ο Φιντέλ στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αποτελούνται από ενόπλους και σ' αυτές συμμετέχει εθελοντικά η πλειοψηφία των πολιτών (περίπου 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων!). 
Τα όργανα της λαϊκής εξουσίας, από τότε που δημιουργήθηκαν, βρήκαν στις ΕΥΕ τούς πιο δραστήριους συνεργάτες τους. Σαν δημιουργική ιδέα της Κουβανικής Επανάστασης, που ίδρυσε για πρώτη φορά στην ιστορία αυτή τη μαζική οργάνωση, οι ΕΥΕ αποτέλεσαν συμβολή στην πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οι ΕΥΕ ήταν και είναι o φόβος και o τρόμος της αντεπανάστασης κι αποτελούν μια γιγάντια λαϊκή πλημμύρα, που χωρίς αυτήν, χωρίς την αποφασιστική υποστήριξή της στο Κόμμα, θα ήταν αδιανόητο το επαναστατικό κέφι και o ενθουσιασμός, η οργάνωση και η πειθαρχία της πορείας του μαχητή λαού μας (Φιντέλ).
Η λαϊκή εξουσία στην Κούβα εκφράζεται με τις αρχές και τον τρόπο που είχε υποδείξει ο Λένιν. Δηλαδή, οι εκπρόσωποι του λαού σε οποιοδήποτε όργανο διέπονται από αιρετότητα, ανακλητότητα και εναλλαγή ενώ όλοι ανεξαιρέτως υπόκεινται σε έλεγχο.

Κύτταρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας τής Κούβας είναι οι Συνελεύσεις Βάσης Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό, σε κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχούν 500-1000 πολίτες. Ως κοινωνικό κύτταρο, κάθε τέτοια συνέλευση αφ' ενός μεν ασχολείται με όλα τα λαϊκά προβλήματα της γειτονιάς ή του χωριού αφ' ετέρου δε εκλέγει (με μυστική και μη υποχρεωτική ψηφοφορία) έναν αντιπρόσωπο για την υπερκείμενη Δημοτική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας από λίστα υποψηφίων. Φυσικά, μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα όποιοι και όσοι θέλουν ενώ απαγορεύεται να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος.
Δεν υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί σ' αυτή τη συγκέντρωση πρότασης υποψηφίων, αλλά απλώς γείτονες. Κανένας δε σηκώνεται για να αναγγείλει ότι είναι υποψήφιος για κάποιο αξίωμα. Οι ψηφοφόροι προτείνουν εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να τους αντιπροσωπεύσουν με τov καλύτερο τρόπο. Συζητούν ελεύθερα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε υποψήφιου. Κάθε αντιπρόσωπος πρέπει να συναντιέται με τους ανθρώπους που μένουν στη δική του εκλογική περιφέρεια μια φορά κάθε τρεις μήνες και να δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του. Υποχρεώνεται, επίσης, να συγκαλεί μικρότερες συγκεντρώσεις σε πιο συχνά διαστήματα και να διαθέτει χρόνο για να συναντιέται με ψηφοφόρους χωριστά και v' ακούει τα προβλήματά τους, τα παράπονά τους και τις υποδείξεις τους.
Με την ίδια φιλοσοφία, οι Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας υποδεικνύουν τους υποψήφιους για τις Επαρχιακές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες με την σειρά τους υποδεικνύουν τους υποψηφίους για την υπέρτερη όλων Εθνική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας, το ανώτατο όργανο εξουσίας τής χώρας. Στην Εθνική Συνέλευση αντιστοιχεί ένας βουλευτής για κάθε 20.000 κατοίκους. Σήμερα, η Εθνική Συνέλευση αποτελείται από 612 βουλευτές και αξίζει να σημειωθεί ότι οι 120 απ' αυτούς δεν είναι μέλη τού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στην κουβανική "δικτατορία" υπάρχει και κάτι που δεν προβλέπεται στις αστικές "δημοκρατίες": ο μηχανισμός ανάκλησης των αντιπροσώπων. Αυτός ο μηχανισμός ενεργοποιείται στις Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας με την έγγραφη αίτηση του 20% των εκλογέων τής περιοχής της. Ακολουθεί ψηφοφορία, κατά την οποία αρκεί απλή πλειοψηφία για να ανακληθεί ο αντιπρόσωπος και να προκηρυχθεί αναπληρωματική εκλογική διαδικασία για την πλήρωση της κενής θέσης.
Λεπτομέρεια πρώτη: Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλα τα σώματα απονέμεται σε κάθε κουβανό μόλις κλείσει τα 16 χρόνια του. Το μόνο δικαίωμα που απονέμεται στα 18 είναι το εκλέγεσθαι στην Εθνική Συνέλευση.
Πρώτη διακήρυξη της Αβάνας - 2 Σεπτεμβρίου 1960

Επειδή γίνεται πολύς λόγος για πολιτικές διώξεις στην Κούβα και για φυλακίσεις αντιφρονούντων, ας πούμε δυο λόγια και γι' αυτό το θέμα:Ο ποινικός κώδικας της Κούβας, με πλήρη ταξική ειλικρίνεια, ορίζει ευθύς εξ αρχής ως σκοπούς τού νόμου την προστασία της κοινωνίας, των προσώπων, της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης, του κρατικού πολιτεύματος, της ιδιοκτησίας που αναγνωρίζεται από το σύνταγμα και τους νόμους, την τήρηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών και την ενίσχυση της συνείδησης του σεβασμού της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Όμως, επειδή όλα τούτα ακούγονται μάλλον γενικόλογα και ασαφή, οι αντεπαναστατικές πράξεις ορίζονται με απόλυτη σαφήνεια ώστε να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για καταχρηστικές διώξεις. Με απλά λόγια: όποιος τιμωρείται για αντεπαναστατική δράση, έχει προβεί σε πράξη η οποία χαρακτηρίζεται σαφώς ως εχθρική προς την επανάσταση.
Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση. Μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία κλπ. Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες (...) Η δύναμη δεν βρίσκεται στα όπλα ούτε στους νόμους ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στον λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση. Επιπλέον, τα όπλα τα έχει o λαός και με αυτά υπερασπίζει την Επανάσταση χωρίς βασανιστήρια, χωρίς εγκλήματα, χωρίς τάγματα θανάτου, χωρίς αγνοούμενους, χωρίς παρανομίες και αυθαιρεσίες. Ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε ένας στρατιώτης, ένας αστυνομικός ή ένας πυροσβέστης ενάντια στο λαό (...) Δεν πρέπει να παραβιάζεται κανένας νόμος, δεν πρέπει να πέφτουμε σε καμιά παρανομία. Αν οι νόμοι δεν είναι αρκετά ισχυροί, ας τους κάνουμε πιο ισχυρούς. Δεν πρέπει να διαπράττεται καμμιά κατάχρηση εξουσίας. Όχι! Δεν πρέπει να πέφτουμε σε πρακτικές βίας. Όχι! Εμείς δεν μπορούμε να πέφτουμε σε εκείνο που πέφτουν οι καπιταλιστικές κοινωνίες, που οργανώνουν αποσπάσματα θανάτου, διαπράττουν εγκλήματα κλπ. Ο αγώνας ενάντια στις αντικοινωνικές και εγκληματικές δραστηριότητες πρέπει το ίδιο να είναι μια μάχη ολόκληρου του λαού (Φιντέλ).

Λεπτομέρεια δεύτερη: Στην Κούβα, όλοι οι νόμοι ερμηνεύονται και εφαρμόζονται από αιρετούς και ανακλητούς από τον λαό δικαστές, νομικούς και λαϊκούς (ενόρκους). Η εκλογή και η ανάκλησή τους γίνονται με βάση συγκεκριμένη διαδικασία και απολογούνται δημόσια για τις εργασίες τους.

Προφανώς, όλα αυτά δεν ακούγονται πολύ δημοκρατικά  σε κάποιους σαν τον κ. Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος προχτές έγραψε ότι το όραμα του Φιντέλ "ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας τού 20ού αιώνα". Δεν παραξενευόμαστε για την στάση όλων αυτών, οι οποίοι θεωρούν ως δημοκρατία την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην διαχείριση της εξουσίας και δεν ξεγελιόμαστε από τις ανοησίες τους επειδή γνωρίζουμε κάτι απλό:
Η προλεταριακή δημοκρατία είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία (*).
Αβάνα, Πλατεία Επανάστασης, 30/11/2016: Η ύστατη τιμή στον "δικτάτορα" από τους "καταπιεσμένους υπηκόους" του.

------------------------------------------------
(*) Β.Ι.Λένιν, "Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι" (Άπαντα, τόμος 37, σελίδα 103). Το υλικό για τις δομές της Κούβας αντλήθηκε από το βιβλιαράκι "Το σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας της Κούβας" (Σύγχρονη Εποχή, 2004).
από: Cogito ergo sum

07 Δεκεμβρίου, 2016

Διδάγματα απ' την Ιστορία:


....και τώρα που ολοκλήρωσε τη πορεία του, που έφτασε στο τελικό προορισμό του, 
στο Sandiago de Cuba μαζί με το "Καραβάνι της Ελευθερίας"......εμείς, για άλλη μια φορά, δίνουμε όρκο να τον θυμόμαστε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.......κι ας μην είχε εκλεγεί με τη διαδικασία "των αστικών κοινοβουλευτικών εκλογών".......
Εσείς οι άλλοι που τόσο δηλητήριο χύσατε γιατί δεν υιοθέτησε αυτόν το δικό σας τύπο εκλογών να θυμάστε αυτούς που τον υιοθέτησαν.
 Ένας απ' αυτούς που εκλέχθηκε με τέτοιο τρόπο πριν καμιά 80ρια χρόνια ματοκύλησε όλη την Ευρώπη, πριν εξοντωθεί από κάποιον Άλλον 
που κι αυτός είχε εκλεγεί με τον ίδιο τρόπο......όπως ο Fidel....

06 Δεκεμβρίου, 2016

η Ευελιξία - Ελευθερία Τους κ ο Πραγματικός Τους Φόβος: Γι' αυτό βγάζουν αφρούς, γιατί ξέρουν

"Ευτυχώς, λένε: που νίκησε ο καπιταλισμός και έτσι συνεχίζουν οι εργαζόμενοι να μην ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο"

Ο «ελεύθερος κόσμος» τους...

Ακούγοντας τις προηγούμενες μέρες όλες αυτές τις κορόνες για τον «ελεύθερο κόσμο» και την επίθεση στο σοσιαλισμό και την επανάσταση με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κάποιος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή όχι στην Κούβα, αλλά στο δικό τους «ελεύθερο κόσμο».
Να σκεφτεί ότι την περασμένη βδομάδα, τέτοια μέρα, ξεκινούσαμε την ανασκόπηση με την είδηση του θανάτου μιας γυναίκας και των τραυματισμών πολλών ακόμα προσφύγων στον καταυλισμό της Μόριας, από φωτιά που ξέσπασε σε σκηνή, ύστερα από έκρηξη φιάλης υγραερίου. Ηταν βράδυ Πέμπτης 24 Νοέμβρη.
Ακριβώς μια βδομάδα μετά, το πρωί της περασμένης Πέμπτης, μια 38χρονη λογίστρια έχανε τη ζωή της σε επιχείρηση εστίασης στο κέντρο της Αθήνας και πέντε ακόμα άτομα τραυματίζονταν από έκρηξη που έγινε στο υπόγειο του καταστήματος, στη διάρκεια εργασιών με χρήση φλόγας. 
Τραγική ειρωνεία; Οχι βέβαια. 
«Παράπλευρες απώλειες» στον «πόλεμο» για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Της «ελευθερίας» της ξέφρενης κούρσας του κεφαλαίου για το μέγιστο κέρδος.
Αυτήν την ελευθερία υπηρετούν πιστά οι αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης. Πόσοι άραγε υποψιάζονται ότι πίσω από την ψήφιση δυο νόμων τη βδομάδα που μας πέρασε, για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης, κρύβονται νέοι κίνδυνοι για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων και ότι προγράφονται τα επόμενα θύματα στους χώρους δουλειάς;
Κι όμως, αυτό συμβαίνει...
Με τους νόμους αυτούς, αίρονται στοιχειώδεις προϋποθέσεις για τη σύσταση και λειτουργία μιας επιχείρησης, στο όνομα του να απαλειφθεί η γραφειοκρατία που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα. 
Ανάμεσα σε άλλα, καταργείται η πιστοποίηση της πυρασφάλειας, ενώ άλλες αρμοδιότητες περνάνε σε ιδιωτικές εταιρείες.
Οπως πριν από μερικά χρόνια, οι υπηρεσίες γιατρού εργασίας και τεχνικού ασφάλειας πέρασαν στις λεγόμενες ΕΞΥΠΠ (Εξωτερική Υπηρεσία Προστασίας - Πρόληψης), με αποτέλεσμα το κεφάλαιο να είναι ταυτόχρονα ελεγκτής και ελεγχόμενος.
Του ίδιου φυράματος, όμως, είναι και η τροπολογία με την οποία έκανε το ντεμπούτο της στη Βουλή η νέα υπουργός Εργασίας, απελευθερώνοντας πλήρως τη δράση των ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας, δηλαδή των σύγχρονων δουλεμπορικών. Ενα θέμα που μόνο ο «Ριζοσπάστης» ανέδειξε και μάλιστα από την πρώτη σελίδα. Αν μη τι άλλο, η συγκεκριμένη ρύθμιση δίνει ξεκάθαρο στίγμα για το πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να κλείσει τη δεύτερη «αξιολόγηση» και ειδικά τα Εργασιακά.
Ελευθερία στην εξαπάτηση...
Στον «ελεύθερο κόσμο» τους μπορεί να ψηφίζεις όσα διαφορετικά κόμματα θέλεις, όμως είναι σίγουρο ότι όποια κυβέρνηση κι αν βγει, όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία κι αν διαμορφωθεί, αυτή θα υπηρετεί πιστά τη στρατηγική του κεφαλαίου. 
Είσαι ελεύθερος να ψηφίζεις και να αναδεικνύεις κυβερνήσεις, κόμματα που θα σε εξαπατήσουν, θα σε κοροϊδέψουν κατάμουτρα, θα παίξουν με τον πόνο και τις προσδοκίες σου, θα σε εκβιάσουν προκειμένου να αποδεχτείς την αντιλαϊκή πολιτική.
 Ετσι λοιπόν και η βδομάδα που πέρασε ήταν για την κυβέρνηση 
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βδομάδα προετοιμασίας, για να σερβίρει τα μέτρα 
που - όπως όλα δείχνουν - θα συμφωνήσει με το κουαρτέτο.
 Σε προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, ο εκβιασμός για να αποδεχτεί ο λαός τα μέτρα, στηριζόταν στη δόση από τα δάνεια, που αν δεν έρχονταν στην ώρα της, η χώρα κινδύνευε να χρεοκοπήσει, όπως φώναζαν τα επιτελεία.
Τώρα που οι χρηματοδοτικές ανάγκες δεν είναι άμεσες, η κυβέρνηση εξαντλεί την ευρηματικότητά της για να εμπνεύσει στο λαό τον ίδιο ενθουσιασμό που αισθάνεται το κεφάλαιο, για το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση μπορεί και να τελειώσει στην ώρα της. 
Από τη μια χρησιμοποιεί απειλές ότι τυχόν καθυστερήσεις οδηγούν σε περιπέτειες και από την άλλη επιστρατεύει το δέλεαρ της ρύθμισης του χρέους και της «ποσοτικής χαλάρωσης», σαν να πρόκειται ο λαός να κερδίσει κάτι απ' όλα αυτά.
Ελευθερία στην καπιταλιστική εκμετάλλευση...
Μιλώντας για την ουσία, η επομένη της «αξιολόγησης» σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά, περιγράφεται με δυο μόνο λέξεις: Περισσότερη ευελιξία. Και μάλιστα παντού. Περισσότερη ευελιξία για το κεφάλαιο να επιλέξει ποια σύμβαση εργασίας το βολεύει: Κλαδική, επιχειρησιακή, ατομική; 
Αλλά και ποιο ωράριο καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες της κερδοφορίας του. Δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερη ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. 
Την ελευθερία των ιδιοκτητών μέσων παραγωγής, που αποτελούν τη μειοψηφία, να «κλέβουν» νόμιμα τη δουλειά της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, την περιφρουρούν με κάθε μέσο οι αστικοί θεσμοί και ταυτόχρονα παίρνουν όλα τα πολιτικά μέτρα για να την ενισχύουν, για να νιώθει το κεφάλαιο ακόμα πιο ελεύθερο...
Ευελιξία στην εργοδοσία να επιλέξει αν θα κάνει ομαδικές απολύσεις, ή θα επιβάλει γενικευμένο καθεστώς υποαπασχόλησης, με τα έξοδα πληρωμένα από το κράτος, δηλαδή από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Ευελιξία όμως και στις επιλογές που δίνονται στον εργοδότη για να αντιμετωπίσει μια απεργία: 
Θα πάει στα δικαστήρια για να τη βγάλει με συνοπτικές διαδικασίες και για τυπικούς λόγους παράνομη και καταχρηστική;
 Θα απολύσει τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, κάνοντας χρήση της μειωμένης συνδικαλιστικής προστασίας, όπως συζητιέται στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο; 
`Η θα κηρύξει έμμεσα «λοκ άουτ», αρνούμενος να πληρώσει όποιον εργαζόμενο δεν συμμετέχει στην απεργία, με την κάλυψη της (αστικής) Δικαιοσύνης;
Ελευθερία στον ανταγωνισμό μέχρι θανάτου...
Οι εξελίξεις στη γειτονιά μας, που μυρίζει μπαρούτι ιδιαίτερα στο Κυπριακό και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αποδεικνύουν ότι ο μέχρι θανάτου ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων για μοίρασμα αγορών φέρνει κοντά επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις. 
Τα αστικά κράτη οργανώνουν και συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους για να υπερασπίσουν την ελευθερία τους και τα δικαιώματά τους στο ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί το «αδιέξοδο» στις συνομιλίες για το Κυπριακό στην Ελβετία και οι εκβιασμοί χτύπησαν «κόκκινο»:
 Αποδοχή του διχοτομικού σχεδίου ή ντε φάκτο διχοτόμηση.
 Αμεση επανέναρξη των συνομιλιών, αλλιώς θα «εκπυρσοκροτήσει» το Κυπριακό και το ωστικό του κύμα θα διασχίσει το Αιγαίο και θα φτάσει μέχρι τη Θράκη.
 Τουρκικές απειλές και αμερικανικές προειδοποιήσεις για «θερμά επεισόδια».
Και μέσα σε όλα αυτά, η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, που επιδεικνύει τη «σταθερότητα» της χώρας ως το μεγάλο «αβαντάζ» για να διεκδικήσει αναβάθμιση στη γεωπολιτική σκακιέρα. 
Το πόσο εύθραυστη είναι αυτή η «σταθερότητα» και με ποιους όρους επιβάλλεται στο λαό, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. 
Αρκεί να δει το ναρκοπέδιο που ανοίγεται μπροστά του από την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα σχέδια του ευρωατλαντικού άξονα.
Τέτοιο ρόλο έχει αναλάβει η κυβέρνηση και στο Κυπριακό. 
Δεν είναι τυχαία τα «καλά λόγια» που είχε να πει για το έργο της ο Αμερικανός πρέσβης σε συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή, αποκαλύπτοντας ότι στα ζητήματα που ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ, υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων με την κυβέρνηση.
 Οτι η βάση της Σούδας, που έχει μεγάλη σημασία για τη στρατιωτική δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, σε συνδυασμό με το ρόλο που καλείται να παίξει η χώρα ως κόμβος στην «ενεργειακή διαφοροποίηση» της Ευρώπης, είναι τα «εχέγγυα» της σταθερότητας σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη λάβα.
«Ευτυχώς που δεν γίναμε Κούβα!»
Κλείνουμε την ανασκόπηση με το γεγονός που διέτρεξε και σημάδεψε ολόκληρη τη βδομάδα και με το οποίο άλλωστε ξεκινήσαμε. 
Το θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο, τον οποίο αποχαιρετάει σήμερα ο λαός της Κούβας και οι λαοί σε όλον τον κόσμο. 
Ο Φιντέλ Κάστρο άφησε το στίγμα του στην Ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού - επαναστατικού κινήματος όσο ζούσε, γι' αυτό ο θάνατός του απασχόλησε τόσο τους απολογητές του καπιταλισμού.
Οσα γράφτηκαν αυτές τις μέρες, για τον «τύραννο» και «δικτάτορα» Κάστρο, για το «ανελεύθερο» και «καταπιεστικό» καθεστώς της Κούβας, δεν δείχνουν μόνο το μίσος της αστικής τάξης για ένα λαό που χάραξε επαναστατικά το δικό του δρόμο με τη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, 
αλλά κυρίως το φόβο τους ότι το τέλος της Ιστορίας που με σιγουριά διακήρυξαν μετά την αντεπανάσταση το 1990 - '91, μπορεί να μην ήταν τέτοιο.

Ευτυχώς που δεν γίναμε Κούβα! 
Ευτυχώς, λένε, που νίκησε ο καπιταλισμός και έτσι συνεχίζουν οι εργαζόμενοι να μην ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο,
να παίζουν ακόμα και τη ζωή τους κορόνα - γράμματα στα νέα εργασιακά κάτεργα,
 να ζουν με πετσοκομμένες ανάγκες, να στερούνται βασικά δικαιώματα, οι νέοι να μην μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον τους, 
να κινδυνεύουν να δώσουν το αίμα τους για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Φανερώνουν έτσι πιο καθαρά τον ταξικό χαρακτήρα που δίνουν οι ίδιοι στις έννοιες ελευθερία και δημοκρατία. 
Ελευθερία και δημοκρατία είναι γι' αυτούς τους καπιταλιστές ό,τι υπερασπίζεται το δικαίωμά τους στην εκμετάλλευση, ό,τι υπερασπίζεται την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
 Ομως, η απελευθέρωση των εργαζομένων προϋποθέτει το τέλος της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τη στέρηση λοιπόν της ελευθερίας τους. 
Γι' αυτό βγάζουν αφρούς, γιατί ξέρουν 
ότι μπορεί να ζούμε σε περίοδο αντεπανάστασης,
 μπορεί οι παλιές γενιές των επαναστατών να φεύγουν, όμως η ζωή θα φέρει μπροστά νέες εξελίξεις, θα φέρει στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα οι λαοί, οι εργαζόμενοι να παλέψουν για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Την Πέμπτη έχουμε απεργία
Η βδομάδα που έρχεται, είναι βδομάδα πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας. 
Οι μέρες που απομένουν μέχρι την Πέμπτη, είναι κρίσιμες για την επιτυχία της. 
Οι εξελίξεις βοηθούν να ανοίξει πιο θαρρετά η συζήτηση στους χώρους δουλειάς για το ποια διέξοδος και ποια προοπτική χρειάζεται να ανοίγει μέσα από κάθε μικρή και μεγάλη μάχη. 
Στην επόμενη στροφή παραμονεύουν κίνδυνοι που απαιτούν ετοιμότητα, επαγρύπνηση και
 εγρήγορση από το λαό και το κίνημα. 
Οχι μόνο για να δοθεί απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου που μεγαλώνει,
 αλλά και για να μη χύσει ο λαός το αίμα του για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
εδώ οι "πατριώτες" Όλοι Μαζί (!!)

το κείμενο