ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΕΣΤΑ ΤΗΣ ΕΣΘΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΕ
Κείμενο καταδίκης συνυπογράφουν 51 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα
Κείμενο καταδίκης της αντικομμουνιστικής φιέστας, που διοργάνωσε η εσθονική Προεδρία της ΕΕ συνυπογράφουν 51 Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα από όλο τον κόσμο, μετά από πρωτοβουλία του ΚΚΕ.
Το κείμενο έχει ως εξής:
«Τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά κόμματα καταδικάζουμε την αντικομμουνιστική φιέστα που διοργανώνει η εσθονική προεδρία της ΕΕ,
στα πλαίσια της ονομαζόμενης "Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων" - όπως επιχειρεί η ΕΕ να καθιερώσει τα τελευταία χρόνια την 23η Αυγούστου.
Η αντικομμουνιστική σύναξη έχει στόχο την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού και των πρωτόγνωρων κατακτήσεών του για τους εργαζόμενους, την παραχάραξη της Ιστορίας, την απαράδεκτη κι ανιστόρητη εξίσωση του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού και τις θηριωδίες του.
Η προκλητική εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό συνιστά αθώωση του φασισμού και της μήτρας που τον γεννάει και τον θρέφει, του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.
Να γιατί την ώρα που διώκονται και καταδικάζονται οι κομμουνιστές, που απαγορεύονται ΚΚ σε σειρά χωρών της ΕΕ, την ίδια στιγμή αποδίδονται τιμές και δίνονται συντάξεις σε συνεργάτες των ναζί και τους πολιτικούς τους απογόνους.
Οι εργαζόμενοι, οι λαοί μπορούν να βγάλουν πλέον συμπέρασμα ότι η κλιμάκωση του αντικομμουνισμού σηματοδοτεί ενίσχυση των αντιλαϊκών μέτρων, περιστολή των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, εξαπόλυση νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Η αλήθεια θα λάμψει.
Εκατό χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
η υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος δεν μπορεί να αποκρυφτεί, όσους τόνους λάσπης και αν ρίξουν.
Οι λαοί με την πάλη τους θα βρουν το δρόμο για μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας
Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό
Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας
Κόμμα Εργασίας Αυστρίας
Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας
Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία
Επαναστατικό Κόμμα - Κομμουνιστές (Γαλλία)
Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα
Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό)
Κόμμα Τουντέχ (Ιράν)
Κομμουνιστικό Κόμμα Ιρλανδίας
Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ
Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία)
Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας
ΑΚΕΛ, Κύπρος
Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
Λευκορώσικο Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργαζομένων – Τμήμα του ΚΚΣΕ
Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου
Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού
Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μεξικού
Κομμουνιστικό Κόμμα Μπαγκλαντές
Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας
Ούγγρικο Εργατικό Κόμμα
Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας
Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
Παλαιστινιακό Κομμουνιστικό Κόμμα
Παραγουάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
Περουβιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Πουέρτο Ρίκο
Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρουμανίας
Ρουμάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
Ρουμάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα ΧΧΙ αιώνας
Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας
Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Σρι Λάνκα
Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα
Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας-Μοραβίας (Τσεχία)
Κομμουνιστικό Κόμμα Φινλανδίας
Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό (Φινλανδία)
«Οι αυριανές αντικομμουνιστικές ανιστόρητες φιέστες στην Εσθονία αποτελούν πρόκληση για τα εκατομμύρια των θυμάτων του ναζισμού, για όλους τους λαούς της Ευρώπης που έγραψαν με την πάλη τους τις ηρωικές σελίδες της Αντιφασιστικής Νίκης. Αποτελούν πρόκληση για τα εκατομμύρια των κομμουνιστών, των αγωνιστών που συνέβαλαν καθοριστικά στη συντριβή του ναζισμού-φασισμού. Είναι η συνέχεια παρόμοιων εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια υπό την αιγίδα της ΕΕ η οποία έχοντας ως επίσημη πολιτική και ιδεολογία τον αντικομμουνισμό και με πακτωλό κονδυλίων επιχειρεί να καθιερώσει την 23η Αυγούστου ως "Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων".
Κύρια επιδίωξη της το ξαναγράψιμο της ιστορίας των λαών, η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, η απαράδεκτη και ανιστόρητη εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό-ναζισμό.
Βασική επιδίωξη είναι να κρυφτεί ότι η εξουσία των μονοπωλίων, η οποία πήρε τη μορφή του ναζισμού στη Γερμανία, ο ίδιος ο καπιταλισμός ανατράπηκε στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες όπου η εργατική τάξη πήρε την εξουσία, προχώρησε για δεκαετίες τη σοσιαλιστική οικοδόμηση παρά τις αδυναμίες και τα σοβαρά λάθη.
Η αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ, η οποία συμβαδίζει με την αντιλαϊκή, αντεργατική επίθεση βρίσκει στην Εσθονία και στις άλλες χώρες της Βαλτικής τον καλύτερο εκφραστή της.
Οι εσθονικές αστικές κυβερνήσεις με τη στήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ, τα χρόνια που ακολούθησαν των ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες και της διάλυσης της ΕΣΣΔ, οργίασαν διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια.
Η προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό αποδείχτηκε περίτρανα πως στόχο έχει την αθώωση του ναζισμού για τα εγκλήματα του.
Στην Εσθονία οι δολοφόνοι της 20ής εσθονικής μεραρχίας των "Waffen SS", των εσθνονικών SS που πολέμησαν στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας αναγορεύονται σε "ήρωες"’ απολαμβάνοντας συντάξεις και προνόμια, ενώ απαγορεύεται η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, τα κομμουνιστικά σύμβολα και η περίοδος που η Εσθονία βρισκόταν στη σύνθεση της ΕΣΣΔ θεωρείται "κατοχή".
Η μέρα απελευθέρωσης της Εσθονίας από τον Κόκκινο Στρατό και τους Εσθονούς παρτιζάνους έχει καθιερωθεί ως "μέρα πένθους" από τους σημερινούς αντικομμουνιστές και τους απογόνους των ναζί δολοφόνων.
Στην Εσθονία και στις άλλες χώρες καταρρέουν τα όσα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα άλλα κόμματα για τη δήθεν "ΕΕ της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ασφάλειας, της αλληλεγγύης".
Η άρνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να συμμετέχει στις αυριανές εκδηλώσεις στην Εσθονία είναι τουλάχιστον υποκριτική,
όχι μόνο γιατί επίσημα είχε εκπροσωπηθεί στις αντίστοιχες περσινές στην Μπρατισλάβα,
αλλά και γιατί αθωώνει την ΕΕ των μονοπωλίων, η οποία έχει κάνει σημαία της τον αντικομμουνισμό, την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό.
Άλλωστε η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, ολόκληρης της σοσιαλιστικής πορείας της Σοβιετικής Ένωσης, από το ΣΥΡΙΖΑ σιγοντάρει το χυδαίο ακραίο αντικομμουνισμό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών κολαούζων, μαζί φυσικά με τη δολοφονική ναζιστική Χρυσή Αυγή, έτσι όπως αυτόςεκφράστηκε κυρίως τις τελευταίες μέρες.
100 χρόνια μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα.
Η ενίσχυση του αντικομμουνισμού αποδεικνύει ότι η αστική τάξη και τα επιτελεία της τρέμουν το λαό και την προοπτική της πάλης του, χτυπούν τους κομμουνιστές γιατί αυτοί είναι φορείς της διεξόδου από το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και τις κρίσεις του.
Η λαϊκή πείρα αποδεικνύει ότι η κλιμάκωση του αντικομμουνισμού και όλων των παρωχημένων αντιδραστικών ιδεολογημάτων, αποτελεί μόνο προπομπό νέων αντιλαϊκών μέτρων και περιστολής των λαϊκών δικαιωμάτων, εξαπόλυσης νέου γύρου ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων σε βάρος των λαών.
Για αυτό και η πάλη για την κατάργηση των αντικομμουνιστικών διώξεων και απαγορεύσεων, ο αγώνας ενάντια στον αντικομμουνισμό, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων,
συνδέεται με τη συνεχή πάλη για την εργατική εξουσία για να απαλλαγεί η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα από τα δεσμά του καπιταλισμού, της εκμετάλλευσης που γεννά φτώχεια, πολέμους, το ναζισμό-φασισμό και τους υποστηρικτές του».
Φωτογραφία από την Αμερικάνικη Ύφεση - πάμφτωχη οικογένεια στην Οκλαχόμα εν έτει 1935. Το 2009 όμως την εμφάνισαν ως φωτογραφία από την Ουκρανία, σε επίσημη έκθεση στη Σεβαστούπολη, με θέμα τον ουκρανικό λιμό των '32-'33
Στις 28/11/2013 ο κ. Στ. Κασιμάτης της «Καθημερινής» αποφάσισε -για μια ακόμη φορά- να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους», αποκαθιστώντας την «αίσθηση του μέτρου» σχετικά με τα περί «ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα του Μνημονίου» και καταρρίπτοντας το «μύθο» πως ο σοσιαλισμός είχε στο επίκεντρο τον άνθρωπο.
Πώς; Μα, ξεθάβοντας από το βούρκο της Ιστορίας τον περιβόητο «σταλινικό λιμό της Ουκρανίας», στηλιτεύοντας μάλιστα τα άλλα αστικά ΜΜΕ, που, με αφορμή τη συγκεκριμένη «επέτειο», δε δημοσίευσαν ανάλογα «αφιερώματα». Ακολούθως, ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» αναπαράγει όλη την «κλασική» αντικομμουνιστική - φασιστική προπαγάνδα γύρω από το θέμα, για το πώς δήθεν το απάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς της ΕΣΣΔ καταδίκασε σε θάνατο διά της πείνας εκατομμύρια αγρότες της Ουκρανίας: Αποτέλεσμα μιας παράλογης -σχεδόν μεταφυσικής- εμμονής της σοβιετικής κυβέρνησης στην κολεκτιβοποίηση και την εκπλήρωση των στόχων του Πενταετούς Πλάνου, πάση θυσία.
Ολα αυτά, βεβαίως, με μπόλικες δόσεις από την «απόλυτη παράνοια» του ίδιου του Στάλιν (πηγή όλων των κακών), που επήλθε -λέει- «με την αυτοκτονία της πρώτης συζύγου του» (τι μαθαίνει κανείς!). Ετσι, λοιπόν, η Ουκρανία έγινε «μια τεράστια φυλακή και οι αγρότες της στο έλεος του Στάλιν.
Πύργοι παρακολούθησης (όπως αυτοί των στρατοπέδων συγκέντρωσης) διεσπάρησαν στους αγρούς για τον έλεγχο των αγροτών», κ.λπ. κ.λπ. Αποτέλεσμα;
«Το ανθρώπινο κόστος της σταλινικής πολιτικής ήταν ασύλληπτο», υπολογιζόμενο σε εκατομμύρια νεκρούς. Και συμπέρασμα; Ο κομμουνισμός είναι δίδυμος αδερφός του φασισμού (ίσως και χειρότερος), σήμερα δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική στην εγκληματική σαπίλα του καπιταλισμού και επομένως υπομένετε και μη διαμαρτύρεστε!
Εγνοια του κ. Κασιμάτη και της «Καθημερινής» όμως δεν είναι, ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο ανθρωπισμός. Για εκείνους, «απάνθρωπο» είναι οτιδήποτε απειλεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού, που γεννά τη φτώχεια, την πείνα, τους πολέμους, κ.ο.κ. Αυτό προσπαθούν να υπερασπίσουν με κάθε τρόπο, διαστρεβλώνοντας την Ιστορία και δίνοντας μάλιστα στη διαστρέβλωση αυτή διαχρονική «αξία» και «ισχύ».
Η κολεκτιβοποίηση και η αλήθεια
Σοβιετική αφίσα από τη δεκαετία του '30. Η επιγραφή: "Εμπρός σύντροφε! Μαζί στα κολχόζ!"
Καταρχάς, τι ήταν η κολεκτιβοποίηση;
Αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, η σοβιετική εξουσία προχώρησε στην κατάργηση της ιδιοκτησίας γης των τσιφλικάδων, της αυτοκρατορικής οικογένειας και της εκκλησίας, η οποία τέθηκε στη διάθεση των νομαρχιακών Σοβιέτ.
Στη συνέχεια, όμως -και μέσα από τις συνθήκες που δημιούργησε η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ)- οι κουλάκοι (οι καπιταλιστές της υπαίθρου, που διέθεταν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, μύλους, αποθήκες, κ.λπ.) άρχισαν να συγκεντρώνουν και πάλι την αγροτική παραγωγή στα χέρια τους.
Οι φτωχοί αγρότες, μην έχοντας τη δυνατότητα πολλοί εξ αυτών να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους, αναγκάζονταν να νοικιάσουν π.χ. εργαλεία, σπόρους, κ.ά. από τους κουλάκους. Μια κακή σοδειά αρκούσε για βρεθούν χρεωμένοι και να χάσουν τη γη τους.
Η συγκέντρωση αυτή της παραγωγής επέτρεψε στους κουλάκους να ασκούν σοβαρές οικονομικές και πολιτικές πιέσεις στη σοβιετική κοινωνία. Μείωναν την τροφοδότηση των πόλεων, απειλώντας τις με πείνα, ασκούσαν έλεγχο στις τιμές των αγαθών, κρατώντας τις σκόπιμα υψηλές για να πετύχουν περισσότερο κέρδος, στέκονταν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής βιομηχανίας που είχε ανάγκη το αγροτικό προϊόν, κ.λπ.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος λοιπόν ήταν ζωτικής σημασίας για τη Σοβιετική Ενωση και την εξέλιξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ετσι, αποφασίστηκε η σταδιακή συνένωση των μικρών αγροτικών καλλιεργειών σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες.
Ακολούθως, η κολεκτιβοποίηση υπήρξε πεδίο έντονης ταξικής πάλης, γεγονός που σκόπιμα υποτιμάται ή αποσιωπάται από την αστική ιστοριογραφία. Η πάλη αυτή, η οποία έλαβε διάφορες μορφές παθητικής (δολιοφθορά, άρνηση συγκομιδής) ή ενεργητικής αντίδρασης (ένοπλες επιθέσεις, δολοφονίες, καταστροφές κολχόζ), εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα σε περιοχές της Ουκρανίας που συνόρευαν με την Πολωνία και που οι δυνάμεις της αντεπανάστασης είχαν ερείσματα από την εποχή του εμφυλίου.1
Επικεφαλής της αντίδρασης, ήταν οι «χαμένοι» της κολεκτιβοποίησης, δηλαδή οι «κουλάκοι», η «τελευταία και πιο πολυάριθμη από τις εκμεταλλεύτριες τάξεις» στην ΕΣΣΔ, για τους οποίους ο Β. Ι. Λένιν είχε γράψει:
«Οι κουλάκοι είναι οι πιο θηριώδεις, οι πιο ωμοί, οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές...Οι αιματορουφήχτρες αυτές πλούτισαν από τη δυστυχία του λαού στον καιρό του πολέμου, μάζεψαν χρήμα χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες, ανεβάζοντας τις τιμές στα σιτηρά και τα άλλα προϊόντα. Οι αράχνες αυτές πάχυναν σε βάρος των ρημαγμένων από τον πόλεμο αγροτών, σε βάρος των πεινασμένων εργατών... πλουτίζοντας τόσο περισσότερο όσο περισσότερο πεινούσε ο εργάτης στις πόλεις και τα εργοστάσια... υποδουλώνουν και ξαναϋποδουλώνουν τους φτωχούς αγρότες».2
«Είδα την κολεκτιβοποίηση να ξεσπάει σαν καταιγίδα», έγραψε αργότερα η A. L. Strong, μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος που την εποχή εκείνη κυριολεκτικά «όργωσε» τη σοβιετική ύπαιθρο καταγράφοντας από πρώτο χέρι τα γεγονότα. «Ηταν μια επανάσταση που πραγματοποίησε βαθύτερες αλλαγές από ό,τι η επανάσταση του 1917, της οποίας υπήρξε ώριμο φρούτο. Οι εργάτες της και οι φτωχοί αγρότες πήραν την πρωτοβουλία, προσδοκώντας την καλυτέρευση της κατάστασής τους με τη βοήθεια της κυβέρνησης. Οι κουλάκοι», από την άλλη μεριά, «πολέμησαν το κίνημα βίαια και με όλα τα μέσα, ακόμα και με εμπρησμούς και φόνους».3
Επρόκειτο για έναν πραγματικό πόλεμο: Στο αποκορύφωμα της αντίδρασης, το Μάρτη του 1930, σημειώθηκαν στην Ουκρανία 2.945 ένοπλες επιθέσεις (το 45,1% του συνόλου στην ΕΣΣΔ την εν λόγω περίοδο), ενώ το ίδιο έτος δολοφονήθηκαν 1.197 σοβιετικά επαρχιακά στελέχη και πρωτοπόροι κολχόζνικοι αγρότες (δίχως να συμπεριλαμβάνονται τα μέλη και τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος).4
Ας δούμε τι αναφέρει σχετικά ο I. Mazepa, ένας Ουκρανός εμιγκρές αντεπαναστάτης (και πρώην πρωθυπουργός της εθνικιστικής κυβέρνησης Πετλιούρα): «Αρχικά υπήρξαν ταραχές στα κολχόζ και αλλού, όπου οι κομμουνιστές αξιωματούχοι και οι πράκτορές τους δολοφονούνταν, αλλά στη συνέχεια προτιμήθηκε ένα σύστημα παθητικής αντίστασης, το οποίο στόχευε σε μια συστηματική παρακώλυση του προγραμματισμού των Μπολσεβίκων, αναφορικά με το θερισμό και τη συγκέντρωση της συγκομιδής... Ολόκληρα κομμάτια γης έμειναν αθέριστα, ενώ ακόμα και όταν οι καρποί μαζεύονταν, σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στο Νότο, 20, 30 ακόμα και 50% έμεναν στους αγρούς, και είτε δε συλλέγονταν καθόλου είτε καταστρέφονταν...». Η αντίδραση αυτή «επέφερε την αποτυχία της συγκέντρωσης της συγκομιδής το 1931, και ακόμα περισσότερο, εκείνης το 1932...».5
Ο Frederick Wilson, καθηγητής του Williams College, ο οποίος βρισκόταν στην Ουκρανία την επίμαχη περίοδο, έγραψε πως οι κουλάκοι προτίμησαν να σφαγιάσουν τα ζώα τους παρά να τα δώσουν στα συλλογικά αγροκτήματα, με αποτέλεσμα το διάστημα 1928 - 1933 η ΕΣΣΔ να στερηθεί σχεδόν το 50% του συνολικού ζωικού της αποθέματος: «Η σοβιετική αγροτική οικονομία ανέκαμψε από αυτή την τεράστια καταστροφή μόλις το 1941». Σε αυτό συμφωνούν και οι S. & B. Webb (ο S. Webb ήταν, μεταξύ άλλων, ο συνιδρυτής του London School of Economics), που παραθέτουν και τα σχετικά στοιχεία, κάνοντας λόγο για ένα πραγματικό «ολοκαύτωμα»: Το 1929 - 1933 τα άλογα μειώθηκαν από 34 εκατομμύρια σε μόλις 16,6, τα βοοειδή από 68,1 σε 38,6, τα πρόβατα και οι γίδες από 147,2 σε 50,6, τα γουρούνια από 20,9 σε 12,2, κ.ο.κ. Αξίζει να σημειώσουμε, πως οι Webb επισκέφτηκαν δύο φορές την ΕΣΣΔ, το 1932 και το 1934, διαπιστώνοντας πως υπήρχαν όντως ελλείψεις σε τρόφιμα, διαφοροποιούμενες από περιοχή σε περιοχή, οι οποίες όμως οφείλονταν στις «ατελείωτες ραδιουργίες των κουλάκων, των οποίων η [ταξική] θέση απειλούνταν με αφανισμό» και όχι σε κάποια υποχθόνια πολιτική πείνας των μπολσεβίκων.6
Το 1931 - 1932, πολλές επαρχίες της ΕΣΣΔ (και όχι μόνο της Ουκρανίας) υπέφεραν όντως από ελλείψεις σε τρόφιμα και πείνα. Οχι, όμως, για τους λόγους ή στο βαθμό που ισχυρίζεται η αντικομμουνιστική αναθεώρηση της Ιστορίας. Οι κουλάκοι δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να καταδικάσουν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα. Αλλωστε, το όπλο της πείνας, υπήρξε προσφιλές σε αυτούς όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να πιέσουν και να εκβιάσουν τη σοβιετική εξουσία (αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους έγινε η κολεκτιβοποίηση). Η αποτυχία της σοδειάς οφειλόταν στη σκόπιμη παρακώλυση ή καταστροφή της συγκομιδής από τις δυνάμεις της αντεπανάστασης (όπως, άλλωστε, οι ίδιοι υπερηφανεύονται και ομολογούν), στη μαζική σφαγή των ζώων και βεβαίως στην ένοπλη αντίδραση, που δε θα μπορούσε να ηττηθεί δίχως την υποστήριξη και την κινητοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του σοβιετικού λαού. Δεν είναι τυχαίο πως, με το που νικήθηκαν οι δυνάμεις της αντίδρασης, η σοδειά του 1933 υπήρξε μια από τις καλύτερες, ακολουθούμενη από μια επίσης εξαιρετική συγκομιδή το 1934.
Την πιο αποστομωτική, όμως, απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο ουκρανικός λαός λίγα χρόνια μετά την υποτιθέμενη «συστηματική γενοκτονία» του, όταν -παρά τις προσδοκίες των ναζί και των Ουκρανών συνεργατών τους- έσπευσαν να υπερασπίσουν τη σοβιετική τους πατρίδα: 4.500.000 Ουκρανοί πολέμησαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, πάνω από 500.000 εντάχθηκαν σε παρτιζάνικες μονάδες, δρώντας στα μετόπισθεν του εχθρού, ενώ 2.000 εξ αυτών τιμήθηκαν με τον ανώτατο τίτλο του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης». Οπως παρατήρησε και ο Αμερικανός ακαδημαϊκός της Σοβιετικής Ιστορίας W. Mandel, η «πίστη (σ.σ. των Ουκρανών στο σοβιετικό καθεστώς) υπήρξε συντριπτική και ενεργή», γεγονός που δε θα μπορούσε να είχε συμβεί αν υπήρχε «εκτεταμένη δυσαρέσκεια» μεταξύ του πληθυσμού.7 Η προπαγάνδα της «κομμουνιστικής γενοκτονίας διά της πείνας» 8
Η κολεκτιβοποίηση, ως ισχυρό πλήγμα στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία, ήταν επόμενο να συγκεντρώσει τη μήνη της αστικής προπαγάνδας, η οποία, πατώντας στα υπαρκτά προβλήματα που δημιούργησε η αστική αντίδραση στην ίδια τη Σοβιετική Ενωση, έκανε το μαύρο - άσπρο, παρουσιάζοντάς τα ως προβλήματα της πορείας κοινωνικοποίησης της παραγωγής, του σοσιαλισμού, διογκώνοντας ταυτόχρονα τις συνέπειες και παρουσιάζοντάς τις κατά τρόπον, ώστε να προκαλέσουν το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα συκοφάντησης της σοβιετικής εξουσίας και τρομοκράτησης των εργαζομένων.
Τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» στην Ουκρανία «ανέδειξαν» πρώτοι οι ναζί το 1933. «Από τη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία», αναφέρει σχετική σοβιετική έκθεση της εποχής, «η χιτλερική κυβέρνηση μέσω των παγγερμανικών της οργανώσεων εκτόξευσε μέσα από το φασιστικό Τύπο μια εκτεταμένη αντισοβιετική καμπάνια περί λιμού στην Ουκρανία, οργάνωσε εκθέσεις φωτογραφιών λιμοκτονούντων Ουκρανών και δημοσίευσε προβοκατόρικες δηλώσεις του γερμανικού πληθυσμού της Ουκρανίας που ζητούσε βοήθεια». Η καμπάνια, που τιτλοφορούνταν «Αδέρφια σε Ανάγκη», εκτός από τη γενικότερη δαιμονοποίηση του κομμουνισμού, είχε σκοπό τη δημιουργία ανάλογου κλίματος στην κοινή γνώμη (ντόπια και διεθνή) ενόψει της επερχόμενης επίθεσης κατά της χώρας των Σοβιέτ.9
Ωστόσο, η ναζιστική προπαγάνδα δεν έπεισε κανέναν. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν το θέμα του «σταλινικού λιμού» ανέκυψε στη Βουλή των Λόρδων της Μ. Βρετανίας τον Ιούλη του 1934, το ίδιο το Foreign Office ξεκαθάρισε πως «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι η Σοβιετική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική εσκεμμένης εξαθλίωσης των αγροτικών περιοχών της χώρας, ή ότι η πολιτική αυτή είχε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».10
Στις αρχές του 1935 τη «διεθνή» προβολή και νομιμοποίηση της ναζιστικής προπαγάνδας ανέλαβε το δημοσιογραφικό συγκρότημα του Αμερικανού μεγιστάνα του Τύπου W. Hearst. Ο Hearst, που στις ίδιες τις ΗΠΑ θεωρείται ως ο «πατέρας» της κίτρινης δημοσιογραφίας, υπήρξε (όπως και μεγάλη μερίδα του αστικού κόσμου τότε) γνωστός υποστηρικτής των «λύσεων» που προσέφερε ο φασισμός στην οικονομική και πολιτική κρίση του Μεσοπολέμου (μεταξύ άλλων ήταν επί χρόνια χρηματοδότης του Μουσολίνι). Μήνες πριν την καμπάνια περί «σοβιετικού λιμού», ο Hearst είχε επισκεφτεί τη ναζιστική Γερμανία, όπου συναντήθηκε με κορυφαία στελέχη του καθεστώτος, όπως ο E. Hanfstaengel (υπουργός Τύπου του Ράιχ) και βεβαίως με τον ίδιο τον Χίτλερ.11
Ακολούθως, το Φλεβάρη του 1935, οι εφημερίδες του Hearst άρχισαν να δημοσιεύουν σειρά άρθρων καταγγέλλοντας μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ προηγουμένου στη σοβιετική Ουκρανία με τουλάχιστον 6.000.000 θύματα: συνέπεια ενός σκληρού, απάνθρωπου, ανθρωποφάγου κομμουνιστικού καθεστώτος.
Η αρθρογραφία του λιμού, που συνοδευόταν από ανάλογες φωτογραφίες φρίκης (σκελετωμένα παιδιά, πτώματα κ.λπ.), έφερε την υπογραφή ενός Thomas Walker. Ο Walker παρουσιαζόταν στους αναγνώστες ως «διακεκριμένος δημοσιογράφος, μελετητής των ρωσικών ζητημάτων, που ξόδεψε πολλά χρόνια περιοδεύοντας στη Σοβιετική Ενωση». Παράλληλα, τονιζόταν πως ο ίδιος «ρίσκαρε τη ζωή του για να τραβήξει τις φωτογραφίες του λιμού».12
Ωστόσο, το «σενάριο» ήταν τόσο κακότεχνα φτιαγμένο που δεν άργησε να καταρρεύσει: Κατ' αρχάς, αποδείχθηκε πως ο T. Walker δε βρέθηκε ποτέ στις περιοχές που υποτίθεται ότι είδε, κατέγραψε και φωτογράφισε τα «γεγονότα». Κατά δεύτερον, οι φωτογραφίες «που τράβηξε με ρίσκο της ζωής του» ήταν εξόφθαλμα ετεροχρονισμένες, αφού σε άλλες οι στρατιώτες που απεικονίζονταν φορούσαν στολές του τσαρικού ή ακόμα και του αυστροουγγρικού στρατού (είχαν δηλαδή τραβηχτεί από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο), ενώ άλλες ήταν από το λιμό του 1921-1922 στην περιοχή του Βόλγα (αποτέλεσμα του πολέμου, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του εμφυλίου).13
Το «κερασάκι» στην όλη υπόθεση ήρθε τον Ιούλη του 1935, όταν ο Walker βρέθηκε έγκλειστος στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Ο T. Walker δεν ήταν καν T. Walker. Ηταν ο Robert Green, «ένας κατάδικος φυγάς από τις Κρατικές Φυλακές του Κολοράντο, απ' όπου δραπέτευσε...ενώ εξέτιε 8ετή ποινή κάθειρξης για πλαστογραφία»! Ο R. Green παραδέχτηκε ενώπιον του δικαστηρίου ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του και ότι η όλη ιστορία δεν ήταν παρά μια απάτη.14
Βεβαίως, αυτό δεν εμπόδισε τους Ναζί από το να «κεφαλαιοποιήσουν» στο έπακρο τις «αποκαλύψεις» του Hearst, με εκτενείς μάλιστα μνείες στο επίσημο όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος «Voelkischer Beobachter».
Ο ανταποκριτής των «New York Times» στη Γερμανία σχολίασε σχετικά: «Υπήρξε μια νέα έκρηξη της "προπαγάνδας της πείνας" στο γερμανικό και αυστριακό Τύπο, με εκκλήσεις για βοήθεια στα "δυστυχή θύματα του σοβιετικού λιμού". Στο Βερολίνο η καμπάνια συνοδευόταν από φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί νωρίτερα. Κάποιες μάλιστα ήταν από το λιμό του Βόλγα το 1921 - 1922. Αυτό είναι ένα αγαπημένο κόλπο των προπαγανδιστών κατά του μπολσεβικισμού».15 Οι φωτογραφίες αυτές, που εμφανίστηκαν αρχικά σε εκδόσεις των Ναζί το 1933-1934 (των Ditloff και Laubenheimer), ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ταυτόσημες με τα «πειστήρια» του Walker. Παρ' όλα αυτά, οι «αποδείξεις» του Walker (ή τύπου Walker) συνέχισαν να αποτελούν οργανικό τμήμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου έως τις μέρες μας. Η διαχρονικότητα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας
Τα επόμενα χρόνια, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα γύρω από το λιμό της Ουκρανίας «στοιχειοθετήθηκε» περαιτέρω από τις «μαρτυρίες» των Ουκρανών που κατέφυγαν κυρίως στις ΗΠΑ μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται ως επί το πλείστον για μέλη και υποστηρικτές της OUN (Ουκρανική Εθνικιστική Οργάνωση), που στη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής και κατοχής, έπαιξαν το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας, στελεχώνοντας το δοσιλογικό μηχανισμό στην Ουκρανία και διαπράττοντας ανείπωτα εγκλήματα εναντίον του ουκρανικού πληθυσμού. Στη συνέχεια, οι εν λόγω συνεργάτες των Ναζί, «εξαγνίστηκαν» από τα αστικά ΜΜΕ και τα διάφορα «στρατευμένα» στον «αντικομμουνιστικό αγώνα» ακαδημαϊκά ιδρύματα για να «επαναπροσδιοριστούν» και να παρουσιαστούν ως «μάρτυρες της σοβιετικής καταπίεσης», «θύματα των εγκλημάτων του σταλινισμού - κομμουνισμού» και μαχητές της ελευθερίας!
Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό αποτελεί διαχρονική πρακτική των κρατούντων, ώστε να εξωραΐσουν ή να αποπροσανατολίσουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στον εργαζόμενο λαό. Η «επιχειρηματολογία», που ανέσυρε από το βούρκο της Ιστορίας η «Καθημερινή», προκειμένου να «αποδείξει» πως ο σοσιαλισμός δήθεν άλλα διακήρυττε στα λόγια, ενώ στην πράξη υπήρξε απάνθρωπος, αιμοσταγής και δολοφόνος, αποτελεί μια μάλλον κακότεχνη και απελπισμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός ως μονόδρομος, ως «μικρότερο κακό» (απέναντι σε μια ενδεχόμενη σοσιαλιστική προοπτική). Ο «μπαμπούλας» του κομμουνισμού όμως τρομάζει περισσότερο εκείνους, παρά αυτούς, τους οποίους προσπαθούν να φοβίσουν...
Παραπομπές:
1. Κρατικά Αρχεία Ουκρανίας TsDAHOU, αρ. 1/20/3184 και 3185 (1930), 1/20/3195 (1927-1930) και 1/20/2522 (1927-1931), στο Martin, ό.π., 293-294.
2. Λένιν Β. Ι., Σύντροφοι-Εργάτες! Βαδίζουμε προς την τελική, την αποφασιστική μάχη!, στα «Απαντα», τ. 37, σελ. 40-41.
3. Strong A L, The Stalin Era, Mainstream Publishers, New York, 1957, σελ. 36-39.
4. Viola L, Peasant rebels under Stalin, Oxford University Press, Oxford, 1996, σελ. 110, 138-139.
5. Mazepa I, Ukraine under Bolshevik rule, στο «Slavonic Review», τ. Ιανουαρίου 1934, σελ. 342-343.
6. Βλ. Schuman F L, Russia since 1917, New York 1957, σελ. 151-152 και Webb S. & B., Soviet Communism: A New civilization?, τ.1, Longmans, Green & Co., London, 1935, σελ. 246 και 263.
7. Mandel W, Soviet but not Russian, University of Alberta Press, Edmonton, 1985, σελ. 238-239.
8. Αναλυτικά βλ. «Κατασκευή "εγκλημάτων" και φαυλότητα της "σταλινολογίας"», στον «Ριζοσπάστη», 30/11/2008 και 7/12/2008
9. Κρατικά Αρχεία Ουκρανίας TsDAHOU, αρ. 1/20/6426 του 1933, στο Martin, The Affirmative Action Empire, Cornell University Press, London, 2001, σελ. 328-329.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο αντικομμουνισμός οργιάζει στις ΗΠΑ.
Η χώρα μαστίζεται από μια άνευ προηγουμένου υστερία.
Η σκληρή αντισοβιετική γραμμή που ακολουθούσε ο υπουργός των Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες οδηγούσε σε σημείο παροξυσμού και ταυτόχρονα μεγάλης έντασης στις διεθνείς εξελίξεις.
Στα αμερικανικά σχολεία, οι μαθητές διδάσκονταν πώς να προφυλάσσονται, να κρύβονται κάτω από τα θρανία τους, σε περίπτωση ρίψης σοβιετικής ατομικής βόμβας. Ειδικά ξενοδοχεία προσφέρουν στους πελάτες τους, σε υψηλότατες τιμές, διαμερίσματα - καταφύγια για να γλιτώσουν από τη σοβιετική βόμβα.
Χιλιάδες πολίτες βλέπουν, κιόλας, ιπτάμενους δίσκους για τους οποίους διαδίδεται ότι είναι το «μυστικό όπλο» της Σοβιετικής Ενωσης.
Ενα ηλεκτρικό βραχυκύκλωμα στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης προκαλεί πανικό: «Ατομικός πόλεμος!»,
«Ηρθαν οι Ρώσοι!» φωνάζουν αλλόφρονες ορισμένοι στους δρόμους, επηρεασμένοι από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής που προέβλεπαν «τέρατα και σημεία».
Μέσα σ' αυτό το κλίμα διαπράττεται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ζωής, της ειρήνης, του ανθρωπισμού: η σκηνοθεσία της δίκης του ζεύγους Ρόζενμπεργκ και η δολοφονία του.
1951 - 1953 Η «δίκη» και η δολοφονία των Ρόζενμπεργκ
Αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό παραλήρημα στις ΗΠΑ.
Η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει την κατασκευή ατομικής βόμβας και τερματίζει την «ατομική τρομοκρατία» των Αμερικανών.
Πώς «στήθηκε» η δίκη, ενώ οι αποφάσεις είχαν ληφθεί
Η Εθελ και ο Τζούλιους Ρόζενμπεργκ μεταφέρονται στις φυλακές, μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου
Η «υπόθεση Ρόζενμπεργκ» ξεκινάει από τη στιγμή που η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει ότι κατασκεύασε ατομική βόμβα, καταργώντας το μονοπώλιο του ατομικού όπλου των ΗΠΑ.
Επρόκειτο για γεγονός μεγάλης σημασίας, αφού οι ΗΠΑ έχαναν τη δυνατότητα να ασκούν «ατομική τρομοκρατία» στους λαούς όλου του κόσμου για να επιβάλλουν τις θέσεις τους.
Ωστόσο, στην Αμερική ανακαλύπτονται παντού «κομμουνιστές» και «κατάσκοποι».
Ο Μακάρθι, ο πρόεδρος της Επιτροπής της Γερουσίας για την έρευνα και τον εντοπισμό κομμουνιστών στον κρατικό μηχανισμό, «ξεσκονίζει» ολόκληρη τη χώρα.
Πριν από τη δίκη, η απόφαση
Μ' αυτήν την «υπόκρουση», διεξάγεται η δίκη του Τζούλιους Ρόζενμπεργκ, διπλωματούχου μηχανικού και της συζύγου του Εθελ.
Η κοινή γνώμη ερεθίζεται συστηματικά από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, που είχαν βγάλει ήδη τα συμπεράσματα τους, αλλά και την καταδικαστική απόφαση για το ζεύγος Ρόζενμπεργκ.
Είναι ένοχοι, λέγανε, για το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση θα μπορούσε να απειλήσει τις ΗΠΑ με την ατομική βόμβα ότι στο άμεσο μέλλον, σε έναν αναπόφευκτα επικείμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, εκατομμύρια Αμερικανοί θα πέσουν θύματα της σοβιετικής ατομικής βόμβας.
Βεβαίωναν ότι οι Ρόζενμπεργκ είχαν συγκροτήσει, τάχα, ένα δίκτυο κατασκοπίας και πρόδωσαν στη Σοβιετική Ενωση το μυστικό της ατομικής βόμβας του Ναγκασάκι.
Τους κατηγορούσαν ακόμη ότι, μετά την κατασκευή της βόμβας από τους Σοβιετικούς, οι ΗΠΑ ήταν υποχρεωμένες στον πόλεμο της Κορέας να χρησιμοποιούν μόνο συμβατικά όπλα.
Αυτός ο αναγκαστικός περιορισμός, ισχυριζόταν ότι στοίχισε τη ζωή 50.000 Αμερικανών στρατιωτών, γεγονός για το οποίο ευθύνονταν οι Ρόζενμπεργκ!
«Προετοιμασία» μαρτύρων
Στην πραγματικότητα, εξαιτίας της στρατηγικής του ήττας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ξεσπάει οργισμένος σε δύο αθώους ανθρώπους.
Η κατηγορία ενάντια στους Ρόζενμπεργκ στηρίζεται σε ψέματα και σε πλαστογραφίες.
Το δεξί χέρι του Μακάρθι, ο Ρόι Κον (ο οποίος το 1969 καταδικάστηκε για εξαγορά, εκβιασμό και απάτη),
«προετοίμαζε» επί οκτώ μήνες συνέχεια τους κύριους μάρτυρες κατηγορίας, τους Ντέιβιντ και Ρουθ Γκρίνγκλας.
Τους έθεσε προ του διλήμματος: `Η ομολογούν τη δική τους «συμμετοχή στην κατασκοπία» και επιβαρύνουν τους Ρόζενμπεργκ ή εκτελούνται οι ίδιοι στην ηλεκτρική καρέκλα.
Ο Ντέιβιντ Γκρίνγκλας, αδελφός της Εθελ Ρόζενμπεργκ, κατέθεσε ότι, σαν τεχνικός συνεργάτης του Κέντρου Ατομικών Ερευνών του Λος Αλαμος, έτυχε να ακούει συζητήσεις επιστημόνων, στις οποίες αναφέρονταν μυστικά της ατομικής βόμβας.
Στη συνέχεια, αυτές τις μυστικές πληροφορίες τις μετέδιδε στον γαμπρό του, Τζούλιους Ρόζενμπεργκ.
Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ο καθηγητής Γιούρεϊ, ατομικός φυσικός, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ, στη διάρκεια της δίκης, σε ένα γράμμα του προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, τόνιζε:
«Ενα πρόσωπο σαν τον Γκρίνγκλας δε θα ήταν, οπωσδήποτε, σε θέση να μεταδίδει φυσικά, μαθηματικά και χημικά μυστικά της ατομικής βόμβας».
Ενα σκίτσο και ένα αλλιώτικο ...τραπέζι
Το «κύριο αποδεικτικό στοιχείο» του κατηγορητηρίου είναι ένα «σκίτσο» της βόμβας του Ναγκασάκι, που το ετοίμασε ο Ντέιβιντ Γκρίνγκλας και το έδωσε, τάχα, στον Τζούλιους Ρόζενμπεργκ για να το διαβιβάσει στη Σοβιετική Ενωση.
Σχετικά με το σκίτσο αυτό, ο Αμερικανός ατομικός φυσικός δρ. Μόρισον, του οποίου η συμμετοχή στην κατασκευή της ατομικής βόμβας ήταν σημαντική, εκφράστηκε με τα παρακάτω λόγια:
«Το σκίτσο είναι μια πρωτόγονη καρικατούρα της ατομικής βόμβας».
Ιρβινγκ Κάουφμαν, πρόεδρος του δικαστηρίου και Ιρβινγκ Σάιπολ, εισαγγελέας στη δίκη των Ρόζενμπεργκ. Και οι δύο είχαν πάρει σαφή εντολή για καταδίκη σε θάνατο των κατηγορουμένων
Ως «αμοιβή» για την προδοσία τους, οι Ρόζενμπεργκ θα έπαιρναν από τους Σοβιετικούς ένα ειδικό τραπέζι, για να φωτογραφίζουν τεχνικά σχέδια.
Η Ρουθ Γκρίνγκλας περιγράφει το τραπέζι αυτό με όλες τις λεπτομέρειές του.
Εχει, λέει, από κάτω ένα βαθούλωμα, για να μπορεί, εκεί, να τοποθετείται η φωτογραφική συσκευή. Δύο χρόνια μετά τη δίκη, το τραπέζι αυτό ανακαλύφτηκε από ένα δημοσιογράφο και αποδείχτηκε ότι είχε αγοραστεί από τον Ρόζενμπεργκ, από ένα εμπορικό κατάστημα.
Το τραπέζι δεν είχε κανένα βαθούλωμα, ήταν ένα κλασικό τραπέζι κουζίνας.
Δικαστής σε διατεταγμένη υπηρεσία
Ο δικαστής Ιρβινγκ Κάουφμαν, όμως, έχει πάρει μια εντολή.
Η εντολή τού δόθηκε στην Ουάσιγκτον στις 8 Φλεβάρη του 1951, ένα μήνα πριν από την έναρξη της δίκης, στη συνεδρίαση της Επιτροπής της Γερουσίας για την ατομική ενέργεια.
Το πρακτικά της συνεδρίασης αναφέρουν ότι παρόντες ήταν ηγετικά στελέχη της Γερουσίας, της αμερικάνικης ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ο εισαγγελέας, ο οποίος στη δίκη θα εκπροσωπούσε την κυβέρνηση.
Οι γερουσιαστές απαιτούν από τον εισαγγελέα Ζάιπελ να καταφέρει, ώστε ο δικαστής να επιβάλει στους Ρόζενμπεργκ την ποινή του θανάτου.
Κατά τη γνώμη των γερουσιαστών, η ποινή αυτή αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα για να «λυγίσουν» οι Ρόζενμπεργκ.
Ετσι, οι Ρόζενμπεργκ καταδικάζονται σε θάνατο.
Δεν υποκύπτουν, όμως, στον εκβιασμό!
Ο δικαστής Κάουφμαν δικαιολογεί την καταδίκη: «Η Σοβιετική Ενωση δε θα ήταν ποτέ σε θέση να κατασκευάσει μόνη της την ατομική βόμβα.
Κάποιος θα πρέπει να έχει προδώσει σ' αυτήν το μυστικό. Και ποιος άλλος, εκτός από τους Ρόζενμπεργκ, μπορούσε να είναι οι προδότης; ». Απίστευτη λογική!
Με αυτό το αιτιολογικό, στις 19 Ιούνη του 1953, ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ δολοφονούνται στην ηλεκτρική καρέκλα.
Ομολογία
Ύστερα από 9 μήνες, στις 17 Μάρτη 1954, οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» δημοσίευσαν περικοπές από μια διάλεξη του δρ. Τζέιμς Μπέκερλι, διευθυντή του Γραφείου Πληροφοριών της «Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας». Μπροστά σε ένα κοινό, που αποτελούνταν από ηγετικούς παράγοντες της αμερικανικής βιομηχανίας, ο δρ. Μπέκερλι είπε:
«Είναι πια καιρός να πάψουμε να μιλάμε για κάποια δήθεν πυρηνικά μυστικά. Η ατομική και η υδρογονική βόμβα δεν έχουν παρθεί από κατασκόπους».
Μια παράξενη κι ανίερη συμμαχία συριζο-πασοκο-απραγοκαναπεδάτο-φιλελέδων ξέσπασε τις τελευταίες μέρες ενάντια στον Κώστα Καζάκο, αλλά στην ουσία ενάντια στο ΚΚΕ.
Μια επίθεση που έχει πολλά κοινά σημεία με τη ‘σύνταξη’ της Αλέκας και της Κανέλλη.
Θυμάστε το σχετικό στόρυ, άνθρακες ο ‘θησαυρός’.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Αναφέρει κάποιος με πρόσβαση στη ‘πόθεν έσχες’ του σ. Καζάκου: 4.300 ευρώ η σύνταξή του. μάλιστα. Βρε άφρονα. Πόσο είναι η σύνταξη του ηθοποιού;
Μήπως προσποιείσαι ότι δεν ξέρεις ότι ο Καζάκος παίρνει και βουλευτική σύνταξη, την οποία καταθέτει στο Κόμμα;
Βρε άφρονα. Ποιος ηθοποιός-επιχειρηματίας έκανε λεφτά από το Θέατρο;
Να μη σου θυμίσω τον Ηλιόπουλο, τον Χατζηχρήστο και τόσους άλλους που πέθαναν στη ψάθα.
Ένας μάλιστα, χωρίς να ξέρει ότι έσκαψε με το σχόλιό του τον τάφο του αναφέρει: έργο 250.000 ευρώ κόστος, έφερε στα Ταμεία του Δήμου μόνο 75.000 ευρά.
Άρα, έγινε μεγιστάνας του πλούτου ο Καζάκος.
Τον κατηγορούν για λεφτά του ΕΣΠΑ.
Δεν σκέφτονται τι έργα ανεβάζει, πόσους ηθοποιούς και με τι κόστος-έχει αλήθεια υπάρξει ηθοποιός να τον καταγγείλει ότι δεν πληρώθηκε;
Πολλά, αμύθητα πλούτη του έφερε η Σχολή Θεάτρου.
Πάμε, παρακάτω.
Οι κομμουνιστές-για να ξέρουμε-πρέπει να δουλεύουν τσάμπα;
Για την ψυχή των γονιών τους;
Ο προηγούμενος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘ Πάτρας, πως πρόσφερε τις υπηρεσίες του;
Ως σύμβαση έργου ή ως ‘μισθωτός’;;
Γιατί είναι ξεκάθαρο, στόχος είναι και η Δημαρχία Πελετίδη.
Ποιοι τον πολεμούν τον κόκκινο δήμαρχο;
Τα ΤΣΟΛΙΑ οι συριζοδεξιοχρυσαυγιτοφιλιλέδες.
Κι αναρωτιέμαι τι πόλεμο θα κάνουν ενάντια στη λαϊκή εξουσία οι καναπεδο-πληκτρολογάδες του φβ. Αφού τώρα, με την άλφα ή βήτα ευκαιρία καταπίνουν αμάσητα ότι τους σερβίρουν τα ‘μπλογκσποτς’.
Αλλά, ας έρθουμε στην επίμαχη λέξη: ‘προδοσία’
Μια λέξη δεν την αποκόπτεις από το γενικότερο σκεπτικό του εκστομίσαντος,
όταν μάλιστα στο ένα-πρόσφατο-βίντεο τον βλέπουμε να δυσκολεύεται να εκστομίσει τη λέξη.
Ελλάς, το μεγαλείο των παιδιών σου !!!!
Στην Αμερική, μητρόπολη του καπιταλισμού, εκατομμύρια αμερικανάκια πουλάν εφημερίδες για το χαρτζιλίκι τους. Βλέπουν από κοντά κι από μικρή ηλικία τη σχέση χρήματος-εργασίας. Ο κάθε ένας βγάζει τα συμπεράσματά του.
Το ίδιο δεν έκανε κι ο συγγραφέας της ‘Σιδερένιας Φτέρνας’ Τζακ Λόντον;
Στην Ελλάδα της ΠΑΣΟΚικής λαίλαπας, εμείς-με την ευρύτερη έννοια-δημιουργήσαμε, καλλιεργήσαμε και μεταδώσαμε στα παιδιά μας, το μικροαστισμό.
Ένα κύμα υπερπροστατευτισμού, ‘εξαγοράσιμης’ κοινωνικής ‘αριστείας είδαν τα εκπαιδευτικά μας μάτια.
Στραβά μάτια στα παιδιά των κομματόσκυλων-πολλάκις με το ‘αζημίωτο’ ή ως αντάλλαγμα στη νομιμοποίηση της αυθαίρετης δανειοδοτηθείσας βίλλας ή μεζονέτας μας, μέσα σε απέραντου φυσικού κάλλους δασική έκταση ή πάνω στον ποταμό.
Πολλών επίσημων αγιονικολιωτών τα παιδιά, προκειμένου ν’αποφύγουν την γραπτή δοκιμασία, πέρασαν την πόρτα της παραγωγής ‘δυσλεκτικών με το 500αρικο στον πουστόγιατρο στο Ηράκλειο.
Μέχρις εκεί έφτασαν τα πασοκοειδή.
Κι ενώ δημόσια έκανα την καταγγελία, ο ‘εισαγγελέας’ ακόμα ξύνει τ’ ανύπαρκτα αρχίδια του.
Η Ελλάδα της ξενιτιάς στις αρχές του 20ου αιώνα, της αναζήτησης μια πιο σίγουρης ζωής στη Γερμανία και την Αυστραλία μετά τη λήξη της ταξικής αναμέτρησης στις αρχές της δεκαετίας του ’50, αντιμετωπίζει άλλη μια φορά κύμα ‘μετανάστευσης.
Ξενιτεύτηκε ο πατέρας του πεθερού μου το 1898 για την Αμερική, μαζί με άλλους αγιονικολιώτες, για να μπορέσουν να βοηθήσουν την οικογένεια, γιατί ο τόπος ήταν όλο πεζούλες και δε φύτρωνε τίποτα.
Άλλοι μετανάστες από κείνη τη φουρνιά των ‘αμερικάνων’ επέστρεψαν στην Ελλάδα.
Άλλοι έμεινα εκεί-μερικοί πέθαναν πλένοντας πιάτα, άλλοι μεγαλούργησαν, αλλά δεν ξέχασαν την Ελλάδα. Αψευδής μάρτυρας οι ελληνικές ταινίες στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Για να γλυτώσουν την εκδίκηση της αστικής τάξης, χιλιάδες Έλληνες έφυγαν για τη Γερμανία ή την Αυστραλία.
Θυσιαζόντουσαν ένα-δυο αδέλφια για να συντηρήσουν αυτούς που άφησαν πίσω. Γιατί, όλη η μεταναστευτική οικονομία είχε ένα χαρακτηριστικό κοινό. Να βοηθήσουν την οικογένεια. Από τα βουνά της Αντίστασης και τους κατατρεγμούς, στις φάμπρικες της Γερμανίας.
Ο νεοπλουτισμός της ΠΑΣΟΚοθύελλας, μας φούσκωσε τα μυαλά.
Τα ‘20αρια’ στα σχολεία μας-περισσότεροι ‘αριστούχοι’ στην Ελλάδα, απ’ ότι σ’ ολόκληρο τον κόσμο- αποδείχτηκαν πέτσινα, στις περισσότερες περιπτώσεις.
Όχι, ότι πρωτύτερα δεν πήγαιναν στο εξωτερικό ελληνόπουλα για να σπουδάσουν.
Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία-πολλοί φίλοι μου σπούδασαν εκεί-Αμερική για εξειδικευμένες σπουδές, αλλά και Γιουγκοσλαβία-για γυμναστές, Βουλγαρία και Ρουμανία για Ιατρική, αλλά στις ΠΑΣΟΚικές μέρες δεν άφησαν χώρα στην οποία να μην στείλουν τον κανακάρη ή τη κανακαρά τους για σπουδές. Αυτό, δε συνιστά μετανάστευση;
Ποιοι πάνε στο εξωτερικό, αν όχι τα παιδιά-στην πλειοψηφία τους, όχι όλα-της νεόπλουτης πασοκοσκυλοειδούς μεσοαστικής τάξης, των νέων τζακιών;
Ποιοι γονείς δεν έχουν λεφτά να συνεχίσει το παιδί τους στο σχολείο της ταξικής παιδείας;
Ποιοι γονείς δεν πουλάν σπίτια, χωράφια, οικόπεδα για να βγάλουν ‘επιστήμονα’ γιο ή κόρη;
Οι ίδιοι οι γονείς είναι αυτοί που στρώνουν το χαλί και στέλνουν τα παιδιά τους έξω για να βρούνε μια δουλειά, αντί να κατέβουν στους δρόμους και ν’ αξιώσουν μια άλλη Ελλάδα, με εργασία.
Αλλά, στηρίζοντας τα κόμματα της ευρωλογνείας και της ευρωματζαδούρας κατάντησαν την Ελλάδα χώρα ανέργων και συνταξιούχων.
Ξέρω πολλές περιπτώσεις παιδιών που έφυγαν έξω για μεταπτυχιακά κι έμειναν εκεί. Ξέρω κι άλλα παιδιά, που ενώ είχαν δουλειά εδώ, ερωτεύτηκαν κι ακολούθησαν το άλλο μισό τους στο εξωτερικό.
Ξέρω όμως πόσα παίρνει η κόρη μου, απόφοιτος του Τμήματος Διεθνών κι Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο-πλυντήριο συνειδήσεων, που παίρνει 367 ευρώ κι αν δεν τσοντάρω εγώ δεν θα ζει. Κι η άλλη μου κόρη,
μαθηματικός, αγωνιά μήπως και δεν την πληρώσουν. Μ.Ο-υπολογίζοντας κι αυτούς από τους οποίους δεν παίρνει λεφτά,λόγω ανεργίας γονέων-2,5 ευρώ την ώρα.
Δε λείπουνε όμως από καμιά απεργία και καμιά κινητοποίηση.
Κι εν κατακλείδι,
Εμείς οι ‘κομμουνιστές’, της ‘Κοινωνικής Συμμαχίας’, θα πέσουμε στη λούμπα του κοινωνικού αυτοματισμού; Ή
θα πούμε-συμβουλευτικά-στη νεολαία:
ΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΟΥ ΜΑΧΗ.
ΕΔΩ.
ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.
Πως ζητάμε από τον εργαζόμενο
ή τον άνεργο νέο να
ΨΗΛΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΗΧΥ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ;
Εγκαταλείποντας τη χώρα
ή
παλεύοντας να γκρεμίσεις τη σαπίλα.
Δεν είναι η πρώτη-και, ευτυχώς, δεν θα είναι η τελευταία που ένα στέλεχος του ΚΚΕ, αλλά και το ΚΚΕ συνολικά βάζει το Λαό μπροστά στις ευθύνες του.
Με ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ κόστος, μέχρι να γίνει αποδεκτή η θέση του.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΖΑΚΟ.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ. ..........................
δες και Αυτή:
Βούιξε ο τόπος, βούιξαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βούιξε το διαδίκτυο, βούιξαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με την δήλωση του Καζάκου περί προδοσίας όσων μεταναστεύουν στο εξωτερικό και δεν κάθονται να δώσουν την μάχη στην Ελλάδα για να ανατρέψουν τον κανιβαλισμό που ζει ο Ελληνικός λαός!
Απαράδεκτος και ελεεινός ο Καζάκος! Κανονικός φασίστας που ξεθάβει εκείνο το «φασιστικό» «ή τάν ή επί τάς» ή το άλλο το «φασιστικό» «σύρε και θέλω νικητής παιδί μου να γυρίσεις για την γλυκιά τη λευτεριά το αίμα σου να χύσεις»!
Οι δηλώσεις του Καζάκου σήκωσαν κατακραυγή! Τον είπαν από παλιόγερο μέχρι ατάλαντο ηθοποιό και είχαν και δίκιο αν και δεν συμφωνώ ότι είναι ατάλαντος ηθοποιός!
Τι ήθελε κι αυτός να κάνει τέτοιες δηλώσεις τον Ιούνιο του 2017;!
Κοιτώ λίγο πιο προσεχτικά και βλέπω ότι η συνέντευξη στην οποία αναφέρονται όσοι βρίζουν τον Καζάκο έχει δοθεί προ τετραετίας!
Έχει δοθεί δηλαδή τότε όταν δινόταν μάχες για να ανατραπούν τα μνημόνια και οι αντιλαϊκοί νόμοι και οι μάχες χρειαζόταν λαό και παλικάρια στους δρόμους! Ακούω την συνέντευξη του Καζάκου!
Σαν χαϊβάνι που είμαι δεν καταλαβαίνω αυτά που καταλαβαίνουν όσοι τον κατηγορούν ότι κατηγόρησε γενικά τους μετανάστες για προδοσία!
Καταλαβαίνω ότι αναφέρεται στην μάχη για να ανατραπεί η σαπίλα που έχει κάτσει πάνω από ολόκληρο τον κόσμο!
Καταλαβαίνω ότι θεωρεί προδοσία το να μην δίνει ο καθένας την μάχη για το σύνολο και να την δίνει για το δικό του τομάρι άντε το πολύ και για το τομάρι της οικογένειάς του!
Με πιάνουν τα γέλια για τις κατηγόριες σε βάρος του Καζάκου. Τον κατηγορούν αυτοί που λένε προδότες τους πρόσφυγες οι οποίοι φεύγουν από τις χώρες τους κυνηγημένοι από τους βομβαρδισμούς, με τον πέλεκυ του θανάτου να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους! Κατηγορούν τον Καζάκο αυτοί που θεωρούν τους πρόσφυγες προδότες γιατί δεν μένουν στις χώρες τους να πολεμήσουν, σε χώρες που δεν υπάρχει ίχνος μαζικού λαϊκού κινήματος, ενώ στην χώρα αυτή στην οποία ο Καζάκος αναφέρεται οι Λακεδαιμόνιοι σε πείσμα των καιρών και των εχθρών με λύσσα βαστούν γερά τις Θερμοπύλες!
Τέσσερα χρόνια μετά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης λασπώνουν τον Καζάκο για κάτι άλλο από αυτό που είπε, χρησιμοποιώντας μία λεκτική υπερβολή η οποία όμως είναι «φως φανάρι» τι θέλει να πει, θέλοντας μέσα από αυτό το λάσπωμα του Καζάκου να σπιλώσουν τους Λακεδαιμονίους!
Έχει γίνει φέιγ βολάν η συνέντευξη του Καζάκου η οποία δόθηκε πριν από τέσσερα χρόνια,
έχοντας κοπεί και ραφεί στα μέτρα του συστήματος της σαπίλας και της εκμετάλλευσης, ενώ η προ τετραημέρου είδηση της αναχαίτισης της Νατοϊκής δολοφονικής φάλαγγας από τους Λακεδαιμονίους στις Θερμοπύλες του Πολυμύλου θάφτηκε με τον πιο προκλητικό και τον πιο χυδαίο τρόπο!
Πολλή αστεία θα ήταν η διαδικασία να θαφτούν οι Θερμοπύλες με μονταρισμένα περσινά ξινά σταφύλια, εάν δεν ήταν προβοκατόρικη και ελεεινή!!
- Και μία τελευταία ερώτηση, κ. Γραμματέα, είδαμε τον κ. Καζάκο που υπήρξε και βουλευτής του ΚΚΕ να κάνει μια δήλωση η οποία πραγματικά προκάλεσε σάλο. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι είναι «προδότες» οι νέοι που φεύγουν στο εξωτερικό. Εσείς πώς ακούσατε αυτή τη δήλωση; Πραγματικά προκάλεσε αίσθηση.
- Δεν νομίζω ότι το εννοούσε. Τα παιδιά μεταναστεύουν από ανάγκη, οι νέοι μας φεύγουν προς αναζήτηση εργασίας, άλλοι για λόγους εκπαίδευσης - μόρφωσης, δηλαδή αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει η χώρα μας πάνε να το βρουν αλλού κι αυτό γίνεται και είναι αντικειμενικό. Φυσικά κι εκεί πολύ χειρότερα, όπως κι εδώ, οι νέοι γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μισό εκατομμύριο Έλληνες μετανάστευσαν στα χρόνια της κρίσης. Αυτό είναι το πρόσωπο του καπιταλισμού, αυτών που έχουν την εξουσία και που φέρνουν φτώχεια, ανεργία και οδηγούν στη μετανάστευση και στην προσφυγιά. Και μάλλον αυτούς θα εννοούσε ο Κώστας ο Καζάκος από όσο τον ξέρω, δεν νομίζω ότι θα εννοούσε τα παιδιά που μεταναστεύουν. Γιατί όλοι μας έχουμε στις οικογένειες μας παιδιά, γνωστών μας, φίλων μας, γειτόνων που μεταναστεύουν από ανάγκη.
- Δηλαδή, υποστηρίζετε ότι ο κ. Καζάκος εννοούσε αυτούς που ωθούν τα παιδιά να φύγουν στο εξωτερικό;
- Ε, ναι αυτό φαντάζομαι από όσο τον ξέρω και ποιες είναι οι απόψεις του.
- Πάντως εγώ τον άκουσα να επανέρχεται στο θέμα και να λέει ότι το φαινόμενο της φυγής των νέων λέγεται «εξανδραποδισμός», ας βάλει ο καθένας όποια λέξη θέλει μπροστά…
- Ε, καλά αυτός ο ορισμός στην ελληνική γλώσσα σημαίνει ότι τον αιχμαλωτίζει κάποιος, τον καταπιέζει, βιαιοπραγεί σε βάρος του κλπ. Ε, αυτό δεν το κάνει ο νέος, κάποιοι άλλοι τα κάνουν στους νέους αυτά, φαντάζομαι. Με αυτή την έννοια. Όσο κι αν δεν είναι δόκιμες αυτές οι εκφράσεις, εγώ δεν συμφωνώ μαζί τους. Όμως η ουσία αυτό πρέπει να είναι, γιατί το ΚΚΕ το ξέρετε πολύ καλά έχει εκφράσει την αμέριστη αλληλεγγύη του σε όλους αυτούς που έχουν μεταναστεύσει και θεωρεί ότι ο αγώνας μας είναι κοινός. Είναι και αγώνας δικός μας, ο αγώνας που κάνουν και στις χώρες που βρίσκονται είτε είναι εδώ οι νέοι είτε βρίσκονται σε άλλες χώρες της Ευρώπης και σε όλο τον κόσμο.