Το μαζικό έγκλημα της Δρέσης ήταν μέρος του εγκληματικού σχεδίου των Αγγλοαμερικανών για ισοπέδωση πόλεων και μαζικές δολοφονίες αμάχων, στο τέλος του πολέμου, όταν η Γερμανία είχε ηττηθεί.
"Χτυπούσαν κατοικημένες περιοχές για να σκοτώνουν ή να τρομοκρατούν αμάχους εργαζόμενους."
Τη νύχτα της 13 προς 14 Φεβρουάριου 1945, 1.400 αμερικανικά και βρετανικά αεροπλάνα σε σχηματισμό V, διασχίζουν χωρίς αντίσταση τον ουρανό πάνω από τη Δρέσδη.
Στην πόλη ο πληθυσμός μαζί με τα εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα και τους γέροντες, τους πρόσφυγες απ’ τα ανατολικά κοιμόνταν αμέριμνος.
Ήταν όλοι σίγουροι ότι η Δρέσδη δεν αποτελούσε στόχο.
Η πόλη δεν είχε στρατηγική/στρατιωτική αξία.
Η αντιαεροπορική άμυνα ήταν ανύπαρκτη και οι ναζιστικές αρχές, υπό το βάρος της κατάρρευσης και των προβλημάτων, την είχαν ήδη εγκαταλείψει.
Έκαναν λάθος.
Από τις 13 ως τις 15 Φεβρουαρίου, έπεσαν στην πόλη περίπου 4.000 τόνοι εκρηκτικών.
Τα βομβαρδιστικά της RAF και των ΗΠΑ, βομβάρδιζαν μια πόλη που δεν μπορούσε να αμυνθεί.
Το μείγμα των βομβών φωσφόρου και εμπρηστικών ήταν προσχεδιασμένο για να προκαλέσει ολοκληρωτική καταστροφή.
Οι βραδυφλεγείς βόμβες φωσφόρου προκαλούσαν τον πληθυσμό να βγει από τα καταφύγια και ύστερα τα πάντα τυλίγονταν μέσα σ’ ένα τσουνάμι φωτιάς που απανθράκωνε, έλιωνε και εξαΰλωνε ό,τι βρισκόταν στο διάβα του.
Τεράστιες θερμοκρασίες αναπτύχθηκαν και όσοι προσπαθούσαν μέσα στον πανικό να διαφύγουν από το τσουνάμι της φωτιάς αποτελειώνονταν από τα αμερικάνικα καταδιωκτικά Mustang.
Περίπου 135.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ήταν άμαχοι.
Το 90% του ιστορικού κέντρου της πόλης παραδόθηκε στις φλόγες και σε ακτίνα 8 τετραγωνικών χλμ. η πόλη ερημώθηκε.
Η Δρέσδη καιγόταν επί επτά ημέρες, αφήνοντας στους δρόμους χιλιάδες απανθρακωμένα πτώματα.
Από την πύρινη λαίλαπα δε γλύτωσαν ούτε τα μπαρόκ και αναγεννησιακά μνημεία, όπως η όπερα "Semperoper", το παλάτι Τσβίνγκερ και το σύμβολο της πόλης, ο καθεδρικός Ναός της Παναγίας, "Frauenkirche".
Η Δρέσδη, η "Φλωρεντία του Έλβα" καταστράφηκε.
Οι ζημιές που σημειώθηκαν στους ελάχιστους στρατιωτικούς στόχους, που βρίσκονταν στο βόρειο τμήμα της πόλης, ήταν μικρότερες από αυτές στην παλαιά πόλη.
Το μαζικό έγκλημα της Δρέσης -το μεγαλύτερο απο παρόμοιους βομβαρδισμούς που έγιναν- ήταν μέρος του εγκληματικού σχεδίου των Αγγλοαμερικανών για ισοπέδωση πόλεων και μαζικές δολοφονίες αμάχων, στο τέλος του πολέμου, όταν η Γερμανία είχε ηττηθεί.
Ο πραγματικός στόχος δεν ήταν ο στρατός των ναζί. Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα "κενό" που θα δώσει κίνητρα κερδοφορίας στον καπιταλιστικό μηχανισμό της "ανοικοδόμησης". Στην Ανατολή, η ισοπέδωση πόλεων/εγκαταστάσεων άφηνε "καμένη γή" για τον Σοβιετικό στρατό, που προέλαυνε, χωρίς να τον διευκολύνει στρατιωτικά.
To αποτέλεσμα ήταν αμέτρητες δολοφονίες αμάχων, άσκοπες απώλειες στρατιωτών των επιτιθέμενων και ανυπολόγιστες καταστροφές υποδομών.
Το οργανωμένο έγκλημα των Αγγλοαμερικανών κορυφώθηκε στην Δρέσδη.
Μπροστά στην κατακραυγή, ο Τσώρτσιλ -που είχε υποστηρίξει με ενθουσιασμό το σχέδιο των μαζικών καταστροφών και δολοφονιών- άρχισε να παίρνει αποστάσεις. Βέβαια οι Αμερικανοί -με την στήριξη προσωπικά του Τσώρτσιλ- συνέχισαν την ίδια τακτική, αμέσως μετά, σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματα του για την Δρέσδη δεν αναφέρει τίποτα. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον βομβαρδισμό ως κοινή απόφαση με την Σοβιετική Ένωση για να δικαιολογήσουν το έγκλημα. Οι Σοβιετικοί όμως όχι μόνο δεν είχαν καμία συμμετοχή και καταδίκασαν την επίθεση αλλά, μαζί με τον λαό της πόλης, βοήθησαν και στην αποκατάσταση των υποδομών.
Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης ήταν ένα έγκλημα πολέμου, απόδειξη ότι ενώ οι λαοί έδιναν τον αντιφασιστικό αγώνα, οι ηγεσίες των "δημοκρατιών" (που είχαν εκθρέψει τον Χίτλερ) έβαζαν την ιμπεριαλιστική τους σφραγίδα στον κόσμο.
Ντοκουμέντο Ντοκιμαντέρ When Weather Changed History - Galveston Hurricane
***
Το 1900 στο Γκάλβεστον του Τέξας, έγινε η μεγαλύτερη και πιο πολύνεκρη φυσική καταστροφή στις ΗΠΑ. Ενας τυφώνας που ήρθε από τον κόλπο του Μεξικού όπου βρισκόταν η πόλη, την έπνιξε κάτω από 20 πόδια θαλασσινού νερού Σκοτώθηκαν από το νερό και τα συντρίμμια 12.000 άνθρωποι σε 2-3 ώρες Τότε, δεν υπήρχε το Εθνικό Μετεωρολογικό Κέντρο στις ΗΠΑ παρά μόνο ένα απλό μετεωρολογικό γραφείο στην Ουάσινγκτον και ειδοποιούσε με τα μέσα της εποχής Αν και το ντοκιμαντέρ είναι αμερικανικό, λέει το εξής:
" Την πιο προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία στην πρόβλεψη μεγάλων καταιγίδων την είχε η Κούβα. όμως, οι Αμερικανοί, μετά τον αμερικανοϊσπανικό πόλεμο, είχαν διακόψει σχέσεις με την Κούβα και αρνούνταν κάθε συνεργασία" "Στις 7 Σεπτεμβρίου 1900, παρά την απαγόρευση, το μετεωρολογικό γραφείο της Αβάνας έστειλε ειδοποίηση στην Ουάσιγκτον ότι μια πανίσχυρη καταιγίδα πρόκειται να αλλάξει πορεία, και σύμφωνα με τα νέα προγνωστικά μέσα που διέθετε η Κούβα θα χτυπήσει σφοδρά το Γκάλβεστον και πρέπει να λάβουν μέτρα" "Φυσικά την αγνόησαν και επέμεναν ότι η πορεία της καταιγιδας θα είναι δυτικά, στη θάλασσα. Φυσικά έπεσαν έξω οι Αμερικανοί, με αποτέλεσμα το θάνατο 12.000 ανθρώπων". Έκτοτε οι επιστήμονες των ΗΠΑ αγνόησαν το εμπάργκο και συνεργάστηκαν με τους Κουβανούς από τους οποίους πήραν νέα μέσα και γνώσεις στην πρόγνωση καταιγίδων Ευχαριστούμε την συναγωνίστρια Βιβή που μας μετέφερε τις πληροφορίες και την μετάφραση για αυτή τη συνταρακτική ιστορία !! *** κάνε κλικ και ενεργοποίησε τους υπότιτλους
από τη μια μεριά ο θρυλικός στρατηγός Ζούκοφ ανοίγει δρόμο, «Δρόμο Ζωής», πάνω στην παγωμένη λίμνη Λάντογκα σπάζοντας τον αποκλεισμό και από την άλλη ο μεγαλοφυής συνθέτης Σοστακόβιστς γράφει μια Συμφωνία που έχει
"το ανάστημα της μεγάλης, παγκόσμιας τέχνης" (Αλεξέι Τολστόι). Στην αρχή της πολιορκίας, στα 1941, ο συνθέτης έγραφε «Πριν από μια ώρα τελείωσα το δεύτερο μέρος του νέου μου συμφωνικού έργου. Αν όλα πάνε καλά και καταφέρω να γράψω το τρίτο και τέταρτο μέρος, θα έχω κάνει την Εβδόμη Συμφωνία μου. Γιατί σας τα λέω αυτά; Σας τα λέω για να μπορέσουν να μάθουν οι κάτοικοι του Λένινγκραντ που με ακούν τώρα, ότι η ζωή στην πόλη μας εξακολουθεί να συνεχίζεται. Ο καθένας από μας εκτελεί το στρατιωτικό του καθήκον…»
27 Ιανουαρίου 1944, η τελευταία μέρα της πολιορκίας της μοναδικής πόλης στην ιστορία που άντεξε 872 μέρες αποκλεισμού και πολέμου από τα ναζιστικά στρατεύματα.
Το Λένινγκραντ δεν έπεσε ποτέ.
Οι ναζί έριξαν στην πόλη 107.000 βόμβες και 159.000 βαριά βλήματα.
Εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα, κυρίως από την πείνα και την παγωνιά.
Η θερμοκρασία τον χειμώνα έπεφτε ακόμα και στους -30 βαθμούς Κελσίου, χωρίς θέρμανση, χωρίς τροφή,
αλλά με τα πανεπιστήμια να λειτουργούν, με τα θέατρα ανοιχτά, με τον Σοστακόβιτς να ανεβάζει τη μουσική του καλώντας μουσικούς από τα χαρακώματα για να παίξουν.
Η σύνθεσή του ολοκληρώνεται εν τω μέσω της πολιορκίας.
Η παράσταση μεταδίδεται ραδιοφωνικά σε όλη τη χώρα και με μεγάφωνα σε ολόκληρη την πόλη.
Κατά τη διάρκειά της ο ήχος των κανονιοβολισμών των Γερμανών δεν ακούγεται καθόλου, επικρατεί πρωτόγνωρη σιγή…
Αργότερα αποκαλύπτεται, ότι ο Σοβιετικός διοικητής Γκοβορόφ είχε εκτοξεύσει 3.000 οβίδες κατά του γερμανικού στρατού λίγο πριν την έναρξή της παράστασης, για να υποχρεώσει τους ναζί να σιωπήσουν. Αλίευση - Παρουσίαση Viva La Revolucion
Αυτή την Μέρα επέλεξαν να μακελέψουν τις εξόριστες Γυναίκες στο κολασμένο νησί της Μακρονήσου…οι "Χριστιανοί" "πατριώτες" της "Ιεράς" Συμμαχίας των Αμερικάνων
Γεωργία Νανουση: Τον Ιανουάριο του 1950 μεταφέρθηκαν και οι γυναίκες εξόριστες από το Τρίκερι στη Μακρόνησο και εγκαταστάθηκαν στο Ειδικόν Σχολείον Αναμορφώσεως Γυναικών που ανήκε στη δικαιοδοσία του Α’ Ειδικού Τάγματος Οπλιτών. Κάτω από αβάστακτες συνθήκες βίας, οι γυναίκες θα χωριστούν κι αυτές σε «ανανήψασες» και αμετανόητες.
«Η 30 Ιανουαρίου 1950 είναι η μέρα του ξυλοδαρμού των εξορίστων γυναικών στο κολασμένο νησί της Μακρονήσου…» θα πει η Νίτσα Γαβριηλίδου, εξόριστη στο Μακρονήσι.
«Στο ημερολόγιο, η μέρα αυτή είναι των Τριών Ιεραρχών, μα για μας τις εξόριστες, ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μας… Τις γυναίκες… τις μεταχειρίστηκαν με τον ίδιο βάναυσο τρόπο που μεταχειρίστηκαν και τους άντρες.
Το βράδυ εκείνο της 30 Ιανουαρίου του 1950 μία μόνο σκέψη κυριαρχούσε στη Μακρόνησο: «ΑΠΟΨΕ ΧΤΥΠΟΥΝΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ».
Ο
Μενέλαος Λουντέμης θα αφιερώσει ένα
ποίημα σ’ αυτά τα αγέρωχα αγριοπούλια
που φτάνουν σ’ αυτόν τον τόπο του
μαρτυρίου μεσ’ στην καρδιά του
χειμώνα:
Έρχονται
οι γυναίκες στη Μακρόνησο
Απ’
τ’ ακρωτήρι που κυττάει προς τα πελάγη μες’
σ’ ένα σύννεφο απ’ αμμόσκονη και φως, Με
τ’ ανοιξιάτικου πρωινού τις ηλιαχτίνες κινούνε,
κι έρχονται, και φτάνουνε, καθώς -σμήνος
χαρμόσυνο- οι μικρές μας χρυσαϊτίνες. Ξαναγυρνούν
οι ουρανοί οι λησμονημένοι… Μεθυστικός
δονεί στα στέρνα μας σεισμός. Στ’
ακροθαλάσσι μας φτεροκοπούν αλκυόνες
. Περνάει
φλογάτη μια βραγιά από ανεμώνες, που
τις μαστίγωσε ο χιονιάς, κι’ ο φασισμός. Καλωσορίσατε.
Σα φύλλα από βιολέττες, τα
λόγια αυτά από τα τραγούδια μου μαδώ, καθώς
ο μπάτης το μαντήλι μου φουσκώνει Πάω
να σας δείξω ουρανό –και δείχνω σκόνη… Δεν
έχουμε άλλο τίποτα εδώ. Περνάει
η γυναίκα, -η Ανδρομάχη [5], η Ηγερία… Περνάει
μαζί της η φωτιά κα το νερό. Μα
οι ραβδισμοί βαρειά τα γόνατα λυγάνε. Ά!
Τη γυναίκα, που δεν πρέπει να τη χτυπάνε ούτε
και με της μύγας το φτερό. Πρώτη
περνά –παραμερίστε να διαβεί- Περνάει
πικρή, βαλαντωμένη, η νέα μητέρα. Μικρή
τρυγόνα, δίχως ταίρι και φωλιά. Η
αυγουστιάτικη περνάει μοσκοβολιά, της
νέας μας θρησκείας η πλατυτέρα. Περνάει
η Μάνα –γονατίστε- η μαύρη Μάνα- Στήθος
κλειστό σαν ιερό εκκλησιάς βουβής. Μερονυχτίς
ηχολογάνε νοερά της, τα
Σκοπευτήρια που ματώσαν τα όνειρά της, καταμεσίς
στο πανηγύρι της ζωής. Περνούν
οι ωραίες –ωραίες όλες, ως τη μια: Τα
έκθαμβα μάτια, τ’ ανυπόμονα τα χείλη.. Περνάει
η νέα Ελληνίδα η ανθοστήλη. Όλες
ωραίες –ωραίες όλες- ως τη μια. Για
να περάσουνε πετούμε τις πληγές μας- γιασεμιά… Λεύκες
ολόρθες που εθροούσατε μακρυά μας τρεις
αργοκίνητους αιώνες, τρεις χρονιές. Σήμερα
θύελλα, αύριο πείνα –οι παγωνιές. Ζούσατε
κάτω απ’ τη βροχή κι’ απ’ τη στοργή
μας (μια
βαρβαρότητα όλη η μέρα σας ωμή) Με
λίγα ψίχουλα από ελπίδα και ψωμί. Ά,
τα τραγούδια που θα λέαμε στη χαρά μας… Τάπαμε
κλάματα τρεις χρόνους στη σειρά, για
τα χαμένα καλοκαίρια –τα παιδιά μας, που
άφησαν βίαια τη ζωή με μια κραυγή, και
το γαρούφαλο του έρωτα απ’ το στόμα τους
το φορέσανε στο στήθος μια πληγή. Και
τα κορίτσια, τ’ ανθισμένα, ωραία,
κορίτσια. Που
ακινητούν σε κοιμητήρια βραδυνά, λιγνά
φυτά, κεραυνωμένα απ’ το δρολάπι [7], πούφυγαν
άξαφνα απ’ το πλάι σας με ένα «αχ»!... πριν
να προφτάσουν να στενάξουν απ’ αγάπη. Μα
ας τη σκορπίσουμε τη θλίψη αυτή την ώρα. Κι
ας ξεδιπλώσουμε στον ήλιο τη χαρά. Καλωσορίσατε!
Κι’ οι γάζες μας μαντήλια! (Ά,
τι γλυκά η πληγή μας τώρα που πονεί…) Καλωσορίσατε!
Ξεβράχνιασε η φωνή! Ω,
εσύ, γυναίκα, οπτασία λησμονημένη… Μικρή
παιδούλα, μάνα, κόρη αυριανή… Μέσα
στα σπλάχνα σου βογγούνε οι σκοτωμένοι
Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» του Κόκκινου Στρατού. Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.
Η πύλη της κόλασης του Αουσβιτς με την επιγραφή: Η εργασία απελευθερώνει.
Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε στα χέρια των Συμμάχων.
Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκι στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Αουσβιτς.
Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς.
Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθερώνουν τις κρατούμενες στο στρατόπεδο του Αουσβιτς. Οι γυναίκες της φωτογραφίας είναι πολιτικές κρατούμενες, κομμουνίστριες από τη Σοβιετική Ένωση, όπως δείχνουν τα σήματα που φορούν στο πέτο.
Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς του 1ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, όπου βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.
Αουσβιτς. 27 Γενάρη 1945. Οι πρώτοι κρατούμενοι που απελευθερώνονται
Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.
Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.
Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες.
Ένας Σοβιετικός γιατρός εξετάζει έναν επιζώντα του Άουσβιτς
Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς.
900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.
Ένα λόφος από γυαλιά, τα οποία ανήκαν σε ανθρώπους που έκλεισαν στο Άουσβιτς και οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων.
Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.
Νοσοκομείο για τους απελευθερωμένους κρατουμένους, που έστησαν οι Σοβιετικοί.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.
Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.
Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.
Η πτέρυγα των Σοβιετικών κρατουμένων, του Μουσείου του Αουσβιτς.
Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.
Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.
Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.
Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας.
Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η φωτογραφία που συνοδεύει το θέμα είναι Αφίσα της Βερολινέζικης Ενωσης των διωχθέντων από το Ναζιστικό Καθεστώς – «27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1945 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Ημεροδρόμο» στις
"Μπαίνοντας λευτερωτές στο Άουσβιτς οι εντολές του συντρόφου Στάλιν και του Γενικού Επιτελείου Στρατού ήταν ξεκάθαρες:
"Αντιμετωπίστε τους επιζήσαντες αυτού του κολαστηρίου με όλη την ευγένεια , την τρυφερότητα και την αγάπη που έχετε μέσα σας. Κοιτάξτε τους στα μάτια σαν να κοιτούσατε τα παιδιά σας , τους γονείς σας , τους εραστές σας. Αγγίξτε τους απαλά και με κατανόηση και ποτέ μην κάνετε βεβιασμένες κινήσεις για να τους κατευθύνετε προς την οριστική έξοδο των μαρτυρίων τους διότι εάν υπήρχε κόλαση συντρόφοι , αυτοί οι άνθρωποι την ζήσανε σε όλη της την αγριότητα.
Η διαταγή του συντρόφου Στάλιν ήταν τελεσίδικη:
"Όποιος δεν υπακούσει σε αυτές τις υποδείξεις και υποπέσει σε ανάρμοστη συμπεριφορά , θα συλλαμβάνεται επιτόπου για να περάσει στρατοδικείο."
Αντικρίζοντας το θέαμα μόλις περάσαμε τις πύλες του "στρατοπέδου" η μόνη λέξη που μου έρχοταν στο μυαλό ήταν "φρίκη". Τέτοια φρίκη που δεν είχα ξαναδεί σε κανένα πεδίο μάχης κατα την διάρκεια αυτού του παράλογου πολέμου. Και αυτό που το μυαλό μου ήταν ανίκανο να συλλάβει , ήταν το πόσο μίσος μπορεί να νιώσει ένα ανθρώπινο πλάσμα για ένα άλλο για να προβεί σε τέτοιες φρικαλεότητες. Ήταν τέτοιο το σοκ μου , τέτοιο το μούδιασμά μου , που δεν μπορούσα να νιώσω ούτε το απαραίτητο μίσος που έπρεπε να νιώσω για τους Ναζί εγκληματίες."
Βασίλι Νικολάιγιεβιτς.Ταγματάρχης του Κόκκινου Στρατού.Απόσπασμα απο το κείμενο "Αναμνήσεις απο την κόλαση" της εφημερίδας Πράβντα το 1947.
Οι Σοβιετικοί απελευθέρωσαν το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο κέντρο εξόντωσης και στρατόπεδο συγκέντρωσης, σαν σήμερα το 1945.
Οι Ναζί ανάγκασαν την πλειοψηφία των κρατουμένων του Άουσβιτς να περπατήσουν δυτικά (κάτι που έγινε γνωστό ως «πορείες θανάτου»), έτσι ώστε όταν οι Σοβιετικοί στρατιώτες εισήλθαν στο στρατόπεδο, βρήκαν μόνο μερικές χιλιάδες αποστεωμένους ζωντανούς κρατούμενους.
Τα αποδεικτικά στοιχεία των μαζικών δολοφονιών στο Άουσβιτς ήταν άφθονα.
Καθώς υποχωρούσαν, οι Γερμανοί είχαν καταστρέψει τις περισσότερες αποθήκες του στρατοπέδου, στις υπόλοιπες όμως οι Σοβιετικοί βρήκαν προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων.
Για παράδειγμα, ανακάλυψαν εκατοντάδες χιλιάδες αντρικά κοστούμια, 300 χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια , 100 χιλιάδες βαλίτσες , περισσότερα από 800.000 φορέματα και πάνω από 6,5 τόνους ανθρώπινων μαλλιών.
Praxis Review
