Προς Τα ορφανά του Γκέμπελς:

«Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές στον πόλεμο; – του Νίκου Μπογιόπουλου

Τις τελευταίες μέρες ένα τάγμα εφόδου από ναζιστόμουτρα, φασιστόμουτρα και ακροδεξιόμουτρα εμφανίζονται σε ιστοσελίδες, φέισμπουκ, τουίτερ και κουρδισμένα στον τόνο του γκεμπελισμού, με τις ίδιες λέξεις και με το ίδιο τζημερογλοιώδες ύφος, αφού πρώτα παραποιήσουν, πλαστογραφήσουν, αποσιωπήσουν ή διαστρεβλώσουν μια σειρά θέσεις του ΚΚΕ, παπαγαλίζουν με αφορμή τις προκλήσεις της Τουρκίας το εξής… ερώτημα:

«Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές στον πόλεμο;»…

Παρατήρηση: Όλα αυτά τα ναζιστοειδή που ρωτούν «τι θα κάνουν οι κομμουνιστές στον πόλεμο;» λατρεύουν το ΝΑΤΟ. 

Το ΝΑΤΟ είναι αυτό στο οποίο συμμετέχει και η «σύμμαχος» Τουρκία – και εντός ολίγου και η ΠΓΔΜ. 

Μιλάμε για το ΝΑΤΟ που κάνει πλάτες στην Τουρκία, τηρεί «ίσες αποστάσεις» όταν εμβολίζονται ελληνικά πλοία, παρακολουθεί 45 χρόνια την κατοχή της Κύπρου και στο οποίο η άρχουσα τάξη – που εκτρέφει τα ναζιστοειδή – έχει εμπλέξει την Ελλάδα εδώ και 65 χρόνια.

Επεξήγηση: Παρότι συνιστά ιστορική φάρσα τα ορφανά του Γκέμπελς, του Τσολάκογλου, του Τσιρωνίκου, του ταγματαλήτη Παπαδόγγονα και των χουντικών προδοτών της Κύπρου να θέτουν τέτοια ερωτήματα στην Ελλάδα, και μάλιστα προς τους Ελληνες κομμουνιστές, 

είμαστε στην ευχάριστη θέση να τους απαντήσουμε καθότι η απάντηση είναι και διδακτική για τους νεώτερους και διασκεδαστική για τους παλιότερους.

Απάντηση: Τα ναζιστόμουτρα ας φέρουν τα ματάκια τους στις σχισμές από τις κουκούλες των δοσίλογων προγόνων τους που φοράνε και – με όσα γράμματα ξέρουν – ας διαβάσουν. 

Οι κομμουνιστές, αν γίνει πόλεμος και αφού προηγουμένως θα έχουν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τον αποτρέψουν, 

θα «υποδεχτούν» τον εισβολέα όπως ακριβώς περιγράφει ο όρκος αριστερά. 

Ο όρκος του αντάρτη του ΕΛΑΣ. 

Κι όσο βέβαιο είναι αυτό – μάρτυς μας η Ιστορία – άλλο τόσο βέβαιο είναι 

σε τι πιστεύουν, σε τι ορκίζονται (δεξιά κοίτα ούγκανε) και τι θα κάνουν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ορκισμένων ταγματαλητών του Χίτλερ.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

**************************************

 Από:Κατιούσα:

Μια ιστοσελίδα της κακιάς ώρας έγραψε μια σαχλαμάρα, για να περνάει η ώρα, όπως λέει και το ανέκδοτο, και την έντυσε με πομπώδη τίτλο, για να δέσει το γλυκό: “Σε περίπτωση πολέμου με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντολή στα μέλη του να μην πολεμήσουν”. Έβαλε μάλιστα και τη φράση “αν ο Ερντογάν επιτεθεί…” για να ενεργοποιήσει τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του κοινού της και να μαζέψει περισσότερα κλικ.

Όπως κάθε βλακεία σχεδόν, διαδόθηκε αστραπιαία στο διαδίκτυο, όπως η φωτιά στο δάσος. 

Το λιβελογράφημα βασίζεται στις επεξεργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ κι έχει μάλιστα κυκλωμένο με κόκκινο χρώμα το επίμαχο απόσπασμα. 

Ενώ στο τέλος του δημοσιεύματος βλέπει κανείς ως σχετικές αναρτήσεις (με την ετικέτα ΚΚΕ δηλαδή) τρομερές ειδήσεις του στιλ: “ΣΟΚ: Μέλη του ΚΚΕ ξυλοκοπούν ιδιοκτήτη μαγαζιού μπροστά στη κάμερα – Δεν έγιναν προσαγωγές”, 

“το ΒΙΝΤΕΟ της ντροπής: Μέλη του ΚΚΕ ξυλοκοπούν, βρίζουν και τραβολογούν το Θ. Τζήμερο εντός της αίθουσας!”,

”Μέλη του ΚΚΕ εισέβαλαν στο Υπουργείο Εργασίας και τραυμάτισαν αστυνομικό – καμία σύλληψη” και πάει λέγοντας. 

Αυτά ως προς το γενικό ποιόν και την αμεροληψία της… πηγής, πριν περάσουμε στην ουσία.

Μια πρώτη γενική παρατήρηση είναι τα αντανακλαστικά Ραν-ταν-πλαν του συντάκτη, που δεν του πήρε ούτε πέντε χρόνια να ανακαλύψει τις θέσεις και το πρόγραμμα του ΚΚΕ, καθώς το 19ο Συνέδριο του ΚΚ έγινε τον Απρίλη του 13′.

Αυτό είναι όμως το λιγότερο. 

Το βασικό είναι ότι ο συντάκτης πιθανότατα δε διάβασε καν (ή ερμήνευσε κατά το δοκούν ή και διαστρέβλωσε συνειδητά) το απόσπασμα που κύκλωσε, που λέει τα εξής (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίς. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό – λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο.

Ας το ξαναγράψουμε: οργάνωση και πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, που θα συνδεθεί έμπρακτα με την κατάκτηση της εξουσίας. 

Θα ολοκληρώσουν δηλαδή αυτό που δεν κατάφερε να κάνει το ΕΑΜ, βγάζοντας διδάγματα από την πολύτιμη πείρα του αλλά και από τα λάθη του.

Εκτός από αυτά, βέβαια, πέρα από τις φυσικές προγραμματικές διακηρύξεις, υπάρχει το αδιάψευστο κριτήριο της πράξης και οι ιστορικές αποδείξεις.

Τη δεκαετία του 40′, οι κομμουνιστές οργάνωσαν την πάλη του λαού και πολέμησαν δίνοντας το αίμα τους και τη ζωή τους ενάντια στους φασίστες κατακτητές. Την ίδια στιγμή, σύσσωμος σχεδόν ο αστικός πολιτικός κόσμος είτε συνεργάστηκε ανοιχτά με τις δυνάμεις κατοχής, είτε επέλεξε τον εύκολο δρόμο της φυγής στο εξωτερικό, κάνοντας “αντίσταση” εκ του ασφαλούς, και περιμένοντας τους… “απελευθερωτές” Άγγλους, για να τους σώσουν από το λαό που πολεμούσε.

Ας θυμηθούμε επίσης το παράδειγμα των ηρωικών Κομμουνάρων του Παρισιού, που ανέλαβαν να υπερασπιστούν την πόλη τους, τη στιγμή που η αστική εξουσία των Βερσαλιών συνθηκολογούσε και συνεργαζόταν απροκάλυπτα με τους Πρώσους εισβολείς, για να λυγίσει την αντίσταση της Κομμούνας. Για το έθνος των καταπιεστών δεν υπάρχει καμιά πατρίδα, παρά μόνο αν εξυπηρετεί την πάρτη τους, τα συμφέροντά τους.

Εν κατακλείδι: το πρόβλημα της συγκεκριμένης κιτρινιάρικης σελίδας και του μαύρου αντιδραστικού μπλοκ που υπηρετεί, δεν είναι αν θα πολεμήσουν οι κομμουνιστές και τι στάση θα κρατήσουν στον πόλεμο. 

Το πρόβλημά τους είναι πως οι κομμουνιστές δε θα σηκώσουν λευκή σημαία στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται και συνεχίζεται, ότι δε θα πολεμήσουν κάτω από ξένες σημαίες, για τα συμφέροντα και τα κέρδη της δικής τους αστικής τάξης.

 Κι αυτό εξηγεί τη φτηνή πολεμική τους και τις ανόητες επικοινωνιακές προβοκάτσιες που προσπαθούν να στήσουν στους κομμουνιστές.

θες να γίνουμε Ανταγωνιστικοί ;; Δες την Ryan Air:

Λατρεμένη μας ανταγωνιστικότητα

Δεν περνάει μέρα να μην ακούμε ότι η Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστική, ότι είμαστε ακριβοί, ότι εν τέλει δεν παράγουμε τίποτα.

 Οι Ευρωπαίοι επιμένουν να μας «διδάξουν» (όπως λέει η Καγκελάριος στο Βερολίνο) με μνημόνια πώς να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Όσο για το χρέος μας, φταίει η φοροδιαφυγή, ο τυροπιτάς της γωνίας και ο υδραυλικός που δεν έδωσε απόδειξη.

Όμως, αλήθεια, πόσες τυρόπιτες πρέπει να πουληθούν χωρίς απόδειξη για να προκληθεί τρύπα δισεκατομμυρίων στα φορολογικά έσοδα; 

Πόσες βρύσες πρέπει να επιδιορθωθούν «στη μαύρη» για να δημιουργηθούν ελλείμματα δισεκατομμυρίων στα ασφαλιστικά ταμεία; 

Και πώς από την άλλη συνδυάζεται η έλλειψη ανταγωνιστικότητας με την επιβολή μνημονιακών όρων;

Ας πάρουμε το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της (σύμφωνα με καπιταλιστικούς όρους) καθόλα επιτυχημένης αεροπορικής εταιρείας Ryan Air με τα «φθηνά» ταξίδια σε όλη την Ευρώπη.

Σύμφωνα με πληθώρα πληροφοριών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον διεθνή τύπο, οι πιλότοι και το λοιπό εναέριο προσωπικό είναι ωρομίσθιοι και μάλιστα ουσιαστικά ανασφάλιστοι.

Παρότι η εταιρεία πλέον αποκρύπτει τα ακριβή νούμερα, εικάζεται ότι πάνω απ’ το ήμισυ του εναέριου προσωπικού της προσλαμβάνεται με μπλοκάκι. 

Από τη στιγμή που κάποιος πιλότος ανταποκρίνεται σε αγγελία εργασίας της Ryan Air και περάσει τα διάφορα τεστ και τους ελέγχους που επιβάλλονται, μαθαίνει (ταυτόχρονα με την ευχάριστη είδηση της πρόσληψής του) ότι μπορεί να αναλάβει εργασία αφού ιδρύσει… στην Ιρλανδία (έδρα της εταιρείας) μία ατομική εταιρεία ενοικίασης προσωπικού, η οποία θα νοικιάσει τον μοναδικό (!?) υπάλληλό της και επίδοξο πιλότο σε μία θυγατρική της Ryan Air. 

Για να γίνει δεκτή η ατομική εταιρεία του πιλότου ως συμβαλλόμενος εταίρος της Ryan Air επιβάλλεται να συνεργαστεί με ένα από τα λογιστικά γραφεία που προτείνει η ίδια.

 Εφόσον γίνουν όλα αυτά η ατομική εταιρεία θα πληρώνεται πλέον για τον καθαρό χρόνο πτήσης του πιλότου συν το πολύ 25 λεπτά της ώρας για τον ανεφοδιασμό του αεροσκάφους.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν γίνεται έλεγχος στο αεροσκάφος από τις αρχές του εκάστοτε αεροδρομίου, ο χρόνος του ελέγχου είναι εις βάρος του πιλότου (δωρεάν εργασία). 

Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, ο πιλότος δεν πληρώνεται σε περίπτωση ασθένειας ούτε καν για εργατικό ατύχημα. Απεναντίας θ’ ανακαλύψει ότι το λογιστικό γραφείο του παρακρατεί ασφάλεια ασθένειας που ισχύει μόνο για κατοίκους… Ιρλανδίας.

Ποιος όμως αναλαμβάνει μέριμνα για την επιβίωση ενός άρρωστου πιλότου ή αεροσυνοδού της Ryan Air; Μα φυσικά η κοινωνική πρόνοια του κράτους κατοικίας τους, δηλαδή όλοι εμείς!

Ακόμη κι αν δεν μας τρομάζει η πιθανότητα να πετάμε με άρρωστο πιλότο, πώς μας θα μας φαινόταν να γνωρίζουμε ότι υπάρχει ενδοεταιρικός διαγωνισμός για το ποιος πιλότος καταναλώνει τα περισσότερα και ποιος τα λιγότερα καύσιμα;

Ο εν λόγω διαγωνισμός οδήγησε στις 26 Ιουλίου του 2012 στο φαινόμενο να πετούν ταυτόχρονα τρία αεροσκάφη της Ryan Air πάνω από τον εναέριο χώρο της Βαλένθια, στην Ισπανία και να εκπέμπουν το διεθνές σήμα κινδύνου «Mayday». 

Τι είχε συμβεί;

Οι πιλότοι της εταιρείας, στην προσπάθειά τους να μειώσουν το βάρος του αεροσκάφους, μείωσαν την ποσότητα καυσίμων ρεζέρβας στο κατώτατο επιτρεπτό όριο κι έτσι όταν έκλεισε εκτάκτως το αεροδρόμιο της Μαδρίτης (ο αρχικός τους προορισμός) λόγω κακοκαιρίας, δεν είχαν αρκετά καύσιμα για να πραγματοποιήσουν κύκλους πάνω από την Βαλένθια (το εναλλακτικό αεροδρόμιο).

 Έτσι τα αεροσκάφη των άλλων εταιρειών αναγκάστηκαν να δώσουν προτεραιότητα στην Ryan Air.

Επειδή όμως καμία από τις άνω πρακτικές δεν αντίκειται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο τόσο ποθούν οι λάτρεις της ΕΕ, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές εταιρείες σκέφτηκαν το πιο «λογικό»: ας αντιγράψουμε την Ryan Air.

Λατρεμένη μας ανταγωνιστικότητα, λοιπόν, με πιλότους που σε μερικές εταιρείες αναγκάζονται πλέον να πληρώσουν χρήματα για να συμπληρώσουν τις απαραίτητες (για την διατήρηση της άδειας ικανότητάς τους) ώρες πτήσης.

Ευτυχώς, μένουμε Ευρώπη!

του Βασίλη Ασβεστόπουλου

στο katiousa.gr

Χαιρόσαστε;; η Τάξη που υπηρετούσαν έχει πολλούς Τέτοιους...θα κάνουμε κάτι να Απαλλαγούμε απ' Αυτή;;;

Η αρχή είχε γίνει με το θάνατο της Θάτσερ. 

Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτή ήταν ίσως η πρώτη ή η πιο χαρακτηριστική στην εποχή της άνθησης των social media. 

Η αγγλική εργατική τάξη πανηγύριζε, οι οπαδοί έδειχναν τη χαρά τους στα γήπεδα, και όπως έλεγε σε ένα σκίτσο του ο Πάνος Ζάχαρης, η βρετανική κοινή γνώμη ήταν διχασμένη γύρω από τη ζωή και το θάνατό της.

Στα καθ’ ημάς υπήρξαν αρκετές αντίστοιχες περιπτώσεις, πχ με το θάνατο του 104χρονου Παττακού -τελικά δεν έφτασε το ρεκόρ του ο επίτιμος– ή την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Θάνου Πλεύρη. 

Τα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) τους τρόλαραν ανελέητα με σχόλια που κυμαίνονταν από σατιρικά έως πικρόχολα -εξαρτάται και πώς τα βλέπει κανείς. 

Κάποιοι μίλησαν πάντως για μισανθρωπιά και κακεντρέχεια, που δε σέβεται καν την ανθρώπινη ζωή.

Οι ίδιες περίπου αντιδράσεις ξέσπασαν αλυσιδωτά τις τελευταίες μέρες σχετικά με το Λουκά Παπαδήμο, που κάποια ΜΜΕ θέλησαν να τον παρουσιάσουν ως σύμβολο της δημοκρατίας, η οποία στοχοποιήθηκε μαζί με τον τραπεζίτη, πρώην υπηρεσιακό πρωθυπουργό. 

Κι έχουν αναζωπυρωθεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, με αφορμή το θάνατο του “επίτιμου” και το αναπόφευκτο σοσιαλ-μιντιακό τρολάρισμα.

 Που δεν είναι κάποια “χαιρέκακη εκστρατεία μίσους της Αριστεράς” ή σπίλωση μιας σπουδαίας πολιτικής προσωπικότητας, όπως μας λένε, 

αλλά κάτι σαν μαζικό λαϊκό ξέσπασμα για τα έργα και τις ημέρες του Μητσοτάκη. 

Ενός αστού πολιτικού, φανατικού υπέρμαχου της άρχουσας τάξης και των συμφερόντων της, που παρέμεινε ενεργός και συνεπής ως το τέλος σε αυτήν τη στράτευσή του.

Σύμφωνα με κάποια παπαγαλάκια των ΜΜΕ και τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες έχουν κάθε δικαίωμα και νομιμοποιούνται να μισούν το λαό -το λαουτζίκο όπως τον αναφέρουν- να βαφτίζουν “λαϊκισμό” τις νίκες του και οτιδήποτε τον αφορά, να του αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, τσαλαπατώντας τη ζωή του. 

Να τον θεωρούν αχάριστο και ανώριμο, γιατί δεν εκτίμησε τις υπηρεσίες τους, τεμπέλη, ανεπρόκοπο ή -στην καλύτερη- συνένοχο και να του λένε κατάμουτρα πως “όλοι μαζί τα φάγαμε”. 

Με δυο λόγια έχουνε κάθε δικαίωμα να μισούν και να στοχοποιούν τον “εχθρό λαό“…

Αλλά ο λαός δεν έχει δικαίωμα να τους μισεί και να εκφράζει την αυθόρμητη χαρά του, σε τέτοιες αφορμές, να νιώσει πως παίρνει -έστω και- συμβολική εκδίκηση για τα δεινά του. 

Δεν έχει δικαίωμα να παρεκτρέπεται, βασικά δηλαδή να σκέφτεται και να αντιδρά. Ή μάλλον μπορεί να το κάνει στα social media, αρκεί να εκτονώνεται εκεί.

 Κι αυτό ίσως όχι για πολύ ακόμα, όσο ενισχύονται κι αποθρασύνονται οι καθεστωτικές φωνές, όπως αυτή ενός δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, που θεωρεί ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στον Παπαδήμο, όσα προφίλ εκφράσανε τη χαρά τους για αυτήν. 

Οι οποίες φωνές απέδειξαν τα διαφορετικά (ταξικά) σταθμά και μέτρα τους στην αντιμετώπιση της επικαιρότητας, πριν από λίγους μήνες με το θάνατο του Κάστρο και τις μαζικότατες τιμητικές εκδηλώσεις του κουβανικού λαού για τον ηγέτη του. 

Πώς να συγκριθεί όμως η αγάπη του λαού για ένα “δικτάτορα” με αυτήν που τρέφει για έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό του δυτικού κόσμου…;

Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι η αυθόρμητη χαρά του κόσμου που βγάζει το άχτι του για τους “λαοφιλείς” πολιτικούς που τον βασάνισαν.

 Δεν είναι καν τα καυστικά σχόλια για το “απέθαντο” του Μητσοτάκη, την γκαντεμιά του επίτιμου ή την πατρότητα του Κυριάκου -κι ας είναι κάποια εξ αυτών χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη στιγμή που υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα εναντίον του.

Το ζήτημα είναι να μην ετεροπροσδιορίζει ο λαός τη χαρά του από τέτοιες αφορμές, να οργανώσει θετικά αυτό το μίσος, 

να μην το αφήσει να ξεθυμάνει στα πληκτρολόγια, χωρίς να περάσει και στην πραγματική ζωή, 

για να την αλλάξει. 

Να πάρει έμπρακτα μέτρα ενάντια σε όσα κι όσους του φταίνε και να βρει τις αιτίες της δικής του μακροχρόνιας “γκαντεμιάς”. 

Που δεν είναι “το κακό το ριζικό μας“, ούτε ο “επίτιμος” αυτός καθαυτός, αλλά η τάξη που υπηρέτησε πιστά.

απ' τον Σφυροδρέπανο

στο katiousa.gr

ΛΑΡΚΟ: Εκεί που ''δενότανε το ατσάλι''

Από μέταλλο και τα χέρια. Τα πόδια από μέταλλο κι αυτά. Από μέταλλο ελάσιμο η καρδιά. Το μυαλό γεμάτο πάθος για τη ζωή τους και η συνείδησή τους από ταξικό γρανίτη.

Είναι χαρακτηριστικά, δεν υπάρχει αμφιβολία, του βιομηχανικού προλεταριάτου. Το δόρυ του εργατικού κινήματος.

Τέτοιες μέρες πριν από 40 περίπου χρόνια είχε λήξει νικηφόρα η μεγάλη σε όλη της την έκταση απεργία στη Λάρκο.

Είχε ξεκινήσει μέσα στο καταχείμωνο, στις 27 Γενάρη, και τέλειωσε μέσα στην άνοιξη, στις 10 Μάη του 1977.

110 μέρες ατσάλινης ενότητας, 

110 μέρες αγωνιστικής αποφασιστικότητας. 110 μέρες ταξικής αλληλεγγύης.

Χίλιοι διακόσιοι εργάτες της ΛΑΡΚΟ στο πόδι για τόσες μέρες. Στο πόδι και οι περισσότεροι κάτοικοι της Λάρυμνας. Πολλοί μα πάρα πολλοί που ενίσχυαν των αγώνα των εργατών. Ένας όμορφος αγώνας για τη ζωή.

Κι άλλοι εργάτες στην απεργία στο Νέο Κόκκινο της Θήβας. Του Μποδοσάκη μεταλλείο κι αυτό. Διακόσιοι πενήντα τον αριθμό. Μεταλλωρύχοι.

Κι άλλοι εργάτες από τον Πετζετάκη να δουλεύουν μια μέρα και το μεροκάματό τους να το δίνουν στους απεργούς της ΛΑΡΚΟ. «Σήμερα δουλεύουμε για τους εργάτες στη ΛΑΡΚΟ» έγραφαν σε σύνθημά τους έξω από το εργοστάσιο.

Μεγάλη μορφή στο κίνημα αλληλεγγύης ο δήμαρχος Καισαριανής ο Παναγιώτης Μακρής.

Η απεργία ξεκίνησε, όπως όλες οι απεργίες, από φλέγον υλικό που ήταν διάσπαρτο όλα αυτά τα χρόνια στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ και στη μεταχουντική περίοδο.

Συλλογικές διαδικασίες μέσα από το Σωματείο. Γενικές συνελεύσεις. Καθολική συμμετοχή στην απεργία στην οποία «εδώ και ο θεός απεργεί».

Στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ περίσσευαν το σιδηρονικέλιο, το κάρβουνο, η κακιά σκουριά, το κοβάλτιο, το αρσενικό και η άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης από έναν ωμό καπιταλιστή που άκουγε στο προσωνύμιο Μπέης ή Μποδοσάκης.

Δεν περίσσευαν οι ζωές των εργατών. 

Στο εργοστάσιο μέχρι το 1992 υπήρξαν 34 θανατηφόρα δυστυχήματα.

 Κάποιοι απ’ αυτούς εξαϋλώθηκαν στους φούρνους.

Ο φόβος για τη ζωή των εργατών ήταν και παραμένει μια καθημερινότητα. Δεν τελειώνει αυτή η αγωνία ακόμα και σήμερα.

Περίσσευαν η κακοπληρωσιά και οι άθλιες συνθήκες εργασίας που με επιείκεια θα χαρακτηριζόταν κόλαση. Δεν υπήρχε ρεπό. Μόνο σκάντζα.

Μαύρο θάνατο βγάζαν οι καμινάδες. Η σκόνη έμπαινε ακόμη και σε αδιάβροχα ρολόγια. Στα σπίτια οι σκεπές, οι αυλές, οι βεράντες ένα πόντο σκόνη. Μαύρη, κατράμι. 

Ούτε λουλούδια δεν φύτρωναν.

Περίσσευε «στο βασίλειο του Μποδοσάκη» η με κάθε τρόπο επιβολή του «μεγάλου αφεντικού» σε ότι ζωντανό κυκλοφορούσε στην περιοχή ή άψυχο ήταν στην εμβέλειά του. 

Τα μεταλλεία τα στέγνωσε…

Τους κατοίκους τους είχε σε μόνιμη σχέση εξάρτησης…

Η απεργία των μεταλλεργατών της ΛΑΡΚΟ ξεκίνησε τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Χούντας. 

Στο πολιτικό στερέωμα κυριαρχούσε ο Καραμανλής και οι πολιτικές της λιτότητας επιβάλλονταν με κάθε πρόσφορο μέσο. 

Μηδέ εξαιρουμένου του αλήστου μνήμης υπουργού Εργασίας Λάσκαρη ο οποίος είχε καταργήσει δια νόμου την πάλη των τάξεων… Φιλόδοξη άποψη η οποία προσέκρουσε όμως.

Με οικονομικά αιτήματα στην αρχή, καθώς η Σύμβαση Εργασίας είχε λήξη τον Δεκέμβρη του 1976.

 Αυξήσεις στα πενιχρά μεροκάματα (373 δραχμές ήταν τότε) και βεβαίως οι συνθήκες εργασίας.

Με μεθοδικότητα και επιμονή το Σωματείο έθεσε προς τον Μποδοσάκη το αίτημα για αύξηση 20% στο βασικό μεροκάματο.

Ο Μπέης στην αρχή πίστευε ότι με μπαχτσίσι και ολίγη από τρομοκρατία θα ξεμπέρδευε. Κακώς υπολογισμός από την μεριά του όμως.

 Όσο προχωρούσε η απεργία τόσο δυνάμωναν οι εργάτες. Από τους 1.200 μόνο οι 24 ήταν απεργοσπάστες.

Σημαντικά στοιχεία σ’ αυτόν τον ανυποχώρητο αγώνα ήταν η εμπιστοσύνη που έδειξαν οι εργάτες στο ταξικό συλλογικό τους όργανο και η αμέριστη αλληλεγγύη που δέχθηκαν από την Ελλάδα και το εξωτερικό. 

(Να σημειώσουμε ότι πάγια τακτική του μεγαλοκαπιταλιστή Μποδοσάκη όταν ξεσπούσε απεργία στα εργοστάσιά του, ήταν ο χρηματισμός των διοικήσεων. 

Από εδώ προέκυπτε και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Σωματείο). 

Η διάσταση που πήρε σε όλο τον εργατόκοσμο καθώς έδειχνε το δρόμο για τον αγώνα που μπορεί να φέρει αποτελέσματα. 

Πρότυπο αγώνα ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο. Σε ότι αφορά το δεύτερο ο αγώνας ξεκίνησε με οικονομικά αιτήματα στη συνέχειά του όμως πήρε ταξικά χαρακτηριστικά.

Η συσσωρευμένη οργή που υπήρχε στους εργάτες, στους κατοίκους της Λάρυμνας και στα αρβανιτοχώρια (Μαλεσίνα, Μαρτίνο κ.ά.) έβαλε στο στόχαστρο την εργοδοσία. Τον Μποδοσάκη ως συλλογικό καπιταλιστή.

 Η εξέλιξη αυτή δεν θα ερχόταν από μόνη της αν στον προσανατολισμό της απεργίας δεν συνέβαλαν αμετανόητοι οργανωμένοι κομμουνιστές. Αυτή ήταν η επιτυχία του ΚΚΕ. 

Ένωσε με ταξικούς όρους όλους τους εργάτες. Η μαγιά που φθάνει έως σήμερα.

Κάθε μέρα που συνεχιζόταν η απεργία η εταιρεία έχανε τόσα όσα ήταν οι αυξήσεις των εργατών για ένα χρόνο. Ο Αθανασιάδης ήταν αμετακίνητος. 

Τα στύλωσε.

Πέρα από την καθαρή ταξική συνείδηση που έχουν οι καπιταλιστές (πράγμα που δεν έχει το σύνολο της εργατικής τάξης) στόχος τους ήταν να σπάσει την απεργία, να ταπεινώσει τους σκλάβους που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι «στο μεγάλο αφεντικό», 

να εμπεδώσουν την καραμανλική οικονομική πολιτική και το κυριότερο να καθυποτάξει τους εργάτες. 

Αν το έκαναν αυτό στη ΛΑΡΚΟ τότε θα ήταν πιο εύκολο για τους όλους τους άλλους.

Σε βοήθεια του Μποδοσάκη έτρεξε με την αποστολή κατασταλτικών δυνάμεων από την Αθήνα ο γνωστός για τον αυταρχισμό του Καραμανλής. 

Κατάφεραν να κάνουν τη Λάρυμνα και το Μαρτίνο πολιορκημένες πόλεις.

Ατελείωτο κυνηγητό προς τους εργάτες και τους κατοίκους. 

Συλλήψεις εργατών, των γυναικών τους και των παιδιών τους. Με πείσμα αντιμετώπισαν την άγρια καταστολή. 

Σημαντική παρουσία των γυναικών σ’ αυτόν τον αγώνα.

Οργανωμένες προσπάθειες χρηματισμού του προέδρου του Σωματείου από μπιστικούς του Μποδοσάκη.

Απολύσεις εννοείται. 

Έχει αξία να δούμε την επιστολή της εταιρείας προς τους απολυμένους.

 Καθαρευουσιάνικο ύφος και ουσία, έμπλεη απειλών και εκβιασμών.

«Δηλούμεν προς υμάς ότι θεωρούμεν την μεταξύ μας υπηρεσιακήν σχέσιν ως οριστικώς και ανεκκλήτως λυθείσαν αποκλειστική υμίν υπαιτιότητι συνεπεία της συμμετοχής σας εις την από 27.1.1977 αρξαμένην και συνεχιζομένην απεργίας ευθύς εξαρχής παράνομην» και ο εκβιασμός έπεται «προσκαλούμεν υμάς… να μας αποδώσητε την χρήσιν της κατοικίας».

Πρακτικά τι πήραν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ στον ανυποχώρητο αγώνα τους.

Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και θεωρήθηκε ως ουδέποτε απολυθέντες.

Σε όλο γενικά το προσωπικό συμπεριλαμβανομένων και των μαθητευόμενων χορηγήθηκε αύξηση 47 δραχμές στο καταβαλλόμενο μεροκάματο, αύξηση ανθυγιεινού επιδόματος κατά 2 δραχμές τη μέρα, αύξηση 2 δραχμές τη μέρα του επιδόματος συζύγου και χορήγηση τρίτης τριετίας κατά 4%.

Αποζημίωση 15.000 δραχμές σε κάθε απεργό για τις χαμένες ώρες δουλειάς!

Από τότε η απεργία στη ΛΑΡΚΟ ήταν η κορωνίδα ταξικού αγώνα για την εργατική τάξη. Μόνο η απεργία των Χαλυβουργών την ξεπέρασε σε διάρκεια.

Όλα τα ποιοτικά στοιχεία που υπήρχαν στην πρώτη τα βρήκαμε ατόφια σε αυτή των Χαλυβουργών.

Ταξικός αγώνας, αποφασιστικότητα, ενότητα και αλληλεγγύη.

***

Το σιδηρονικέλιο είναι το κύριο προιόν που παράγεται από την εταιρεία.

 Εξάγεται το σύνολο της παραγωγής και αποτιμάται πάντα σε σκληρό συνάλλαγμα.

Η λεπτομερής επεξεργασία του γίνεται στο εξωτερικό καθώς από αυτήν βγαίνει το νικέλιο και το κοβάλτιο. Το πρώτο ανήκει στην κατηγορία των πολύτιμων μετάλλων δεν οξειδώνεται και αποτελεί χρηματιστηριακό προϊόν ενώ το δεύτερο είναι ραδιενεργό υλικό.

Τα προϊόντα αυτά χρησιμοποιούνται στην αμυντική βιομηχανία, ναυπηγική, κατασκευές, οικιακές συσκευές και αλλού.

 Μπορεί να μεταποιηθεί και να παράγει χάλυβα που να τροφοδοτεί τις χαλυβουργίες.

Το σημαντικότερο ίσως είναι η παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα με την προσθήκη χρωμίου.

Οι χώρες που παράγουν σιδηρονικέλιο στον κόσμο είναι λίγες. 

Η χώρα μας είναι η μοναδική στη δυτική Ευρώπη με δικά της κοιτάσματα και δικό της εργοστάσιο παραγωγής νικελίου.

Το νικέλιο της ΛΑΡΚΟ φτιάχνει την καλύτερη ποιότητα αναξείδωτου χάλυβα στον κόσμο.

Το πρόβλημα είναι ότι η παραγωγή υπεραξίας επιτυγχάνεται στο τελικό προϊόν που δεν παράγεται στην Ελλάδα, η οποία, ω του θαύματος, ενθυλακώνεται από τα διεθνή μονοπώλια τύπου Grupp Thyssen κ.ά.

Οι καπιταλιστές στην Ελλάδα μπορούν να κάνουν διευθετήσεις έως εκείνο το σημείο που ορίζουν τα φυσικά σύνορα της χώρας. 

Από κει και μετά αρχίζει ο ανελέητος ανταγωνισμός των μονοπωλίων που επιβάλλουν το τι θα παραχθεί σε ποια ποσότητα και με τι υποπροιόντα, 

με μοναδικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Σε αυτό το φόντο τα γερμανικά και όχι μόνο αυτά, μονοπώλια δεν επιτρέπουν να καθετοποιηθεί η μονάδα της ΛΑΡΚΟ ώστε να παράγει ανοξείδωτο χάλυβα ή το κοβάλτιο ή οτιδήποτε άλλο σε συνεργασία με οποιαδήποτε παραγωγική μονάδα εντός ή εκτός χώρας. 

Εξ αυτού του γεγονότος απορρίφθηκε από την τότε πολιτική ηγεσία η πολύ συμφέρουσα πρόταση της Σοβιετικής Ένωσης για κατασκευή εργοστασίου παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα η οποία στο τέλος θα μας άφηνε και το εργοστάσιο. 

Αλλά η πρόταση ήταν κόκκινη και ως εκ τούτου απορριπτέα!

Φθάσαμε στο επίδικο που δεν είναι άλλο από την παραγωγή προϊόντων με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας μας.

Ένας αμύθητος πλούτος που προκύπτει από όλα τα μεταλλεύματα ή ορυκτά που υπάρχουν στη χώρα μας γίνεται βορά από όλο το γνωστό κηφηναριό των καπιταλιστών.

Το ίδιο συμβαίνει με τον βωξίτη στον Παρνασσό, με τον χρυσό στην Χαλκιδική, με τον λιγνίτη, με τους υδρογονάνθρακες, με με με με…

Στη συλλογική συνείδηση αρκετών εργατών που δουλεύουν στις μεταλλευτικές βιομηχανίες υπάρχει όλο το πλαίσιο που συνιστά την παραγωγική διαδικασία στον συγκεκριμένο τομέα.

Ο μεταλλευτικός και ορυκτός πλούτος της χώρας είναι τόσος και τέτοιος που είναι ικανός να λύσει προβλήματα που σήμερα φαντάζουν άλυτα. 

Ένα από αυτά είναι ο βραχνάς της ανεργίας

 ή η ικανοποίηση βασικών αναγκών της κοινωνίας μας.

Είναι παρήγορο που ο χρόνος και ο αγώνας διαμορφώνει συνειδήσεις ικανές να φέρουν τα πάνω κάτω.

Σημείωση: Στοιχεία, πληροφορίες, το κλίμα που υπήρχε δόθηκαν από τον Χρήστο Οικονόμου πρόεδρο του Σωματείου την εποχή της μεγάλης απεργίας. Ο ίδιος σήμερα είναι επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης στο Δήμο Στυλίδας. Στοιχεία επίσης αντλήθηκαν από το αρχείο του Ριζοσπάστη της εποχής.

του Κώστα Τσάμη

απ' το katiousa.gr