Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

21 Δεκεμβρίου, 2016

Του Κανάκη: Για την Φραγκίσκα κ το βιβλίο της: "Στη χώρα των Κιμ"


Μ' ένα βιβλίο ταξιδεύω. Και ενημερώνομαι.
Στην κοινωνία μας, το αυτονόητο είναι ζητούμενο. Αν κάποιος υποστηρίξει πως εκεί, στα πέρατα της Ανατολής ή κάπου αλλού, ζουν άνθρωποι με τρία πόδια ή ουρά και με ένα μάτι… οπίσω από την πλάτη, πολλοί είναι αυτοί που θα το εξετάσουν ως ένα πιθανό ενδεχόμενο και άλλοι τόσοι που θα το χάψουν αμαχητί. 
Χρειαζόταν ένα βιβλίο, λοιπόν, που δεν θα είχε γραφτεί από τις μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» χωρών ή από ΜΚΟ που λυμαίνονται χώρες, ανθρώπινες μοίρες και συνειδήσεις.
Ένα βιβλίο που θα έλεγε, ακριβώς, τα αυτονόητα. 
Πως οι άνθρωποι στη μακρινή χώρα της ανατολής είναι σαν κι εμάς. Μένουν σε σπίτια, περπατούν στα δύο πόδια, μορφώνονται, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, περιθάλπονται όταν χρειαστεί, κάνουν όνειρα. 
Σε πόλεις όπου κυκλοφορούν αυτοκίνητα, λειτουργούν κέντρα ψυχαγωγίας και αθλητισμού, φαγάδικα παντός είδους, θέατρα, κινηματογράφοι, αίθουσες τέχνης.
Παραδόξως, έχουν ξεπεράσει την… ανθρωποφαγία από την εποχή που το καταφέραμε και οι υπόλοιποι πληθυσμοί, γνωρίζουν όλοι γραφή και ανάγνωση – έστω κι αν η γραφή τους είναι αρκετά διαφορετική από την δική μας, σιτίζονται όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι επί της γης – παρά τις κάποιες διατροφικές ιδιαιτερότητες, που όμως αντίστοιχες συναντάμε σε όλους τους λαούς και παραδόξως, διαθέτουν… κινητή τηλεφωνία.
Η χώρα είναι η Λ.Δ. της Κορέας, όπως αυτή ονομάζεται ή Βόρειος Κορέα όπως την αναφέρουν πολλοί, πιθανόν για να την διακρίνουν από την, ευρισκόμενη νοτιότερα, Δημοκρατία της Κορέας ή Νότιο Κορέα.

Οι Κορεάτες, ανεξαρτήτως γεωγραφικού πλάτους, καθώς και άλλοι λαοί της ανατολής όπως οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Ταϊλανδοί, οι Φιλιππινέζοι και άλλοι, έχουν αρκετές πολιτισμικές διαφορές και κάποιες διατροφικές, κατ’ επέκταση, από εμάς τους… Ευρωπαίους, οι οποίες απλώς τους καθιστούν ολίγον διαφορετικούς από εμάς (μπορεί να είμαστε εμείς οι διαφορετικοί – εξαρτάται από την οπτική γωνία). 
Τρώνε καμιά φορά σκύλους, όπως οι Αμερικανοί τρώνε το άλογο, οι Ιταλοί τις γάτες, εμείς τα… βόδια, οι Ιάπωνες τις φάλαινες κι οι κυνηγοί ότι κινείται γενικώς. 
Επίσης, θεοποιούν τους αυτοκράτορες και τους ηγέτες τους εν γένει, πράγμα που αντίστοιχα κάνουμε κι εμείς με νερά, φώτα, ζώνες, εικόνες, σεσηπότα οστά και άλλα… εξαρτήματα.

Με τη σειρά τους, οι κάτοικοι της Βόρειας Κορέας έχουν, επίσης, διαφορές από τους Νότιους αδελφούς τους και την υπόλοιπη ανατολή. 
Κυρίως πέντε:
Έχουν επιλέξει τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και διεκδικούν (όπως και πολλοί άλλοι) το δικαίωμά τους στον πυρηνικό εξοπλισμό.
 Ο γεωγραφικός διαχωρισμός τους είναι προϊόν άγριας ιμπεριαλιστικής (συγχωρείστε μου τον… ξύλινο χαρακτηρισμό) επέμβασης και βρίσκονται σε γενικό εμπάργκο, εδώ και χρόνια. 
Τέλος επέλεξαν να μην αποτελούν την… 51η πολιτεία των ΗΠΑ, συνθήκη που οι νότιοι ομοεθνείς τους ικανοποιούν με επιτυχία.

Ανεξαρτήτως των επιλογών τους, της ηθικής βάσης ορισμένων όπως ο πυρηνικός εξοπλισμός (που όμως ανάλογος προβληματισμός ισχύει και για το Ισραήλ, το Πακιστάν, την Ινδία και τις υπόλοιπες πυρηνικές δυνάμεις) και του βαθμού επιτυχίας τους, παραμένουν λογικοί άνθρωποι και δεν ταΐζουν τα σκυλιά τους με τους θείους των ηγετών τους, ούτε δολοφονούν αυτούς τους θείους με… αντιαρματικά πυροβόλα. Γεγονός που εκτός από ηλίθιο (τόσο όσο και αυτοί που το χάφτουν) θα ήταν και αδικαιολογήτως σπάταλο.

Στην πρωτεύουσα (Πιονγκ Γιανγκ) αυτής της χώρας, βρέθηκε η Φραγκίσκα Μεγαλούδη, όπου έζησε δύο χρόνια. Κι είπε να αποτυπώσει τις εντυπώσεις της. 
Δεν πρόκειται για ένα πολιτικό βιβλίο, με την έννοια της ανάλυσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος της χώρας. 

Η Φραγκίσκα ζει στην Πιονγκ Γιανγκ, κινείται, ψωνίζει, πηγαίνει το παιδί της στο σχολείο, περιδιαβαίνει την πόλη, συναναστρέφεται και συνομιλεί με ντόπιους, αποκτά δίπλωμα οδήγησης, κολακεύεται από το ενδιαφέρον Κορεατών.
Διασχίζει δρόμους και συνοικίες με το ποδήλατο, οδηγεί αυτοκίνητο, μετακινείται με τα λεωφορεία, ταξιδεύει με το μετρό. Με το που πατάει στο αεροδρόμιο της Πιονγκ Γιανγκ δοκιμάζονται ήδη τα στερεότυπα για την Λ.Δ. της Κορέας και οι γνωστές αμερικανιές, γεγονός που θα επαναλαμβάνεται κατά την διετία της εκεί παρουσίας της.

Η Φραγκίσκα δεν απολογείται για το καθεστώς και τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της χώρας που φιλοξενείται. 
Δραστηριοποιείται στη χώρα, βλέπει, παρατηρεί, μαθαίνει, αξιολογεί και καταγράφει εντυπώσεις. 
Αν μου επιτρέπεται, πρόκειται για ένα βιβλίο καθημερινότητας. 
Οι Κορεάτες πηγαίνουν κι επιστρέφουν απ’ τις εργασίες τους, κινούνται στους δρόμους, περιμένουν στις στάσεις των λεωφορείων, γεμίζουν το χρόνο αναμονής τους με τα κινητά τηλέφωνα, κάνουν πικ νικ, γιορτάζουν τις επετείους τους, πηγαίνουν τα παιδιά τους στις παιδικές χαρές, κάνουν βαρκάδα στον Τεντόνγκ – κάποιοι πλένονται στο ποτάμι, σπουδάζουν, διασκεδάζουν, ψυχαγωγούνται.

Η Φραγκίσκα γράφει για όλα αυτά, αλλά και για τις στερήσεις από τις εγκληματικές κυρώσεις, τις βλακώδεις φήμες, τα τερατώδη ψέματα, την χοντροκομμένη προπαγάνδα. 
Τις επιτυχίες της χώρας, τις αποτυχίες και τα παράδοξα σ’ ένα ιδιαίτερα αρνητικό περιβάλλον.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της Φραγκίσκας, γνωρίζουμε τη μακρινή χώρα και τους ανθρώπους της, τις συνήθειές τους, την προσαρμοστικότητά τους στις ελλείψεις που τους «τιμωρούν», την αγάπη τους για τον τόπο που γεννήθηκαν. 
Καθώς το βιβλίο φτάνει στο τέλος του μέσα από ένα λόγο πλούσιο, ευαίσθητο, μ’ ένα υποδόριο χιούμορ που σε κάνει πολλές φορές να χαμογελάσεις και την ευαισθησία της Φραγκίσκας, νιώθεις ήδη λίγο… Κορεάτης. 
Κι όταν η συγγραφέας δακρύζει αποχαιρετώντας την Πιονγκ Γιανγκ που έζησε δυο χρόνια, πιθανόν να θλίβεται κι ο αναγνώστης για την πόλη που αφήνει πίσω της, το λαό της Κορέας, την γεωπολιτική μοναξιά του, την αντίστασή του, την όρεξη για ζωή και δημιουργία, τις παραδόσεις και τις συνήθειές του, την πολιτισμική του ταυτότητα που, ίσως, να μη φαντάζει πια τόσο ξένη και παράδοξη, όπως στην αρχή του βιβλίου.

Ένα πολύ καλό βιβλίο, τίμιο και ειλικρινές, ενός ευαίσθητου και πολυταξιδεμένου ανθρώπου, η προσωπική μαρτυρία της Φραγκίσκας, που το διαβάζει κανείς ευχάριστα ζώντας στιγμές της όμορφης Πιονγκ Γιανγκ και του λαού της Κορέας, πέραν του 38ου παράλληλου.

20 Δεκεμβρίου, 2016

ο Ζάβαλος θυμάται τον Θ. απ' την θητεία του στο Στρατό:

Aκολουθει βιωματικο στατους:
Το 2009 που υπηρετουσα στα τεθωρακισμενα, μετα απο νυχτερινη βολη που διαπιστωσαμε οτι το G3 μου βαραγε στου γαμου τον καραγκιοζη, ο οπλοτεχνουργος μου πηρε το γκανι για ευθυγραμμιση.
Ο αγαπητος επιλοχιας ομως που δεν μας αφηνε σε χλωρο κλαρι, δεν θελησε να μου χαρισει ενα σκοπετο πριν φυγουμε για τις μοναδες και με εχωσε σε υπηρεσια αοπλη, για να χω να τον θυμαμαι γαμωτονχριστοτου.
Ετσι με εβαλε στην πιο αμπαλη υπηρεσια του ελληνικου στρατου. Στις καμερες.
Για τρια 3ωρα καθοσουν σε ενα γραφειο και χαζευες στις καμερες του στρατοπεδου τα υπολοιπα κωλοφανταρα να φιδιαζουν, πουλακια να τιτιβιζουν και καναδεζες να κοβουν ασκοπα βολτες στο στρατοπεδο.
Και ενω η φαση παει ηδη ασχημα και πως θα περασει η ωρα που ουτε να κοιμηθεις δεν μπορεις γιατι το γραφειο με τις καμερες ηταν μεσοτοιχια με του ΑΥΔΜ, ο αξιολατρευτος επιλοχιας μας πουναμουκοβειοθεοςμερεςκαινατουδινειλεπτα, αποφασισε οτι πρεπει να με αποτελειωσει βαζοντας με υπηρεσια με τον χειροτερο τσογλανο γιωτα του ταγματος.
Τον Θ.
Ο Θ. ηταν ενας αρκετα κοντος και αρκετα ευσωμος παλικαρος ο οποιος ενω θα μπορουσε να ειναι εστω ενοπλος, εβαλε οτι βυσμα ειχε να παρει απαλλαγη λογω και καλα παχους. Αφου δεν τα καταφερε εβαλε βυσμα και εξτρα κλαψα να γινει Ι4 αοπλος.
Ολα καλα μεχρι εδω και μπραβο του.
Ο Θ. ομως ηταν αυτη η απαλευτη σειρουλα που μιλαει πολυ και για ολα, κανει συνεχεια τον νταη για μηχανακια, τσαμπουκαδες, πεσιματικες και μανουρες και κανει το χοντρο του στις ντουζιερες γιατι ετσι.
Ναι ακριβως αυτος που θες στην θητεια σου να κοπανησεις ανελεητα.
Αφου ξεκιναει η υπηρεσια μαθαινω γρηγορα γρηγορα απο τον Θ. ποσο πολυ γαμαει,πως θελει η γκομενα του κολλητου να την γαμησει αλλα ο Θ. δεν θελει γιατι ειναι χαμηλοκωλα, πως οταν βγει στην αδεια θα κανονισει αλλη μια παρτουζα φινα απο αυτες που συνηθιζει και ενω η κουβεντα οπως καταλαβετε τσουλαει ανελπιστα γαμησε τα, μου εξομολογειται ποσο πολυ μισει τους Τουρκους και οταν ερθει εκεινη η ωρα, θα τους γαμησει τα πρεκια.
Οταν δε επισημανα οτι ειναι αοπλος μου ειπε οτι δεν εχει σημασια, οτι απο μικρος εκπαιδευεται στα οπλα, οτι εχει μια κατανα σπιτι που την χειριζεται τελεια και οτι θα παρει ενα Λεοπαρντ (τεθωρακισμενα γαρ) και θα μπουκαρει στην Τουρκια (ο τονος στο α) να ελευθερωσει τα σκλαβωμενα χωματα.
Καποια στιγμη η υπηρεσια-ΜΑΡΤΥΡΙΟ τελειωσε και μετα απο μερες ολοι πηγαμε σε μοναδες.
Ο Θ. μετα απο καιρο εμαθα οτι εβαλε βυσμα να παει στην ΑΣΔΕΝ στο Γουδι (εμενε στο Γουδι οπως καταλαβατε) χωρις να παει παραμεθοριο και οταν εφαγε χωσιμο σε γραφειο και τον πηγαινε 1 μεσα 1 εξω, πηρε αναβολη γιατι στρεσαριστηκε και δεν την παλευε.
Ολα αυτα τα λεω γιατι οποτε διαβαζω κανα δεξιο η φλωροκομμαντο φιλελε που τυλιγεται με τα φυσεκλικια για να γαμησει τουρκικους κωλους, σκεφτομαι τον Θ. με το κωλοχαρτο στο χερι να τρεχει στον θαλαμο για να παει στην τουαλετα στις 4 το πρωι γτ τον πειραξαν τα 6 κρουασαν Στεργιου που καταπιε μεσα στην μερα.☺☺❤☺☺

τα Emoji απ' το blog ☺

Για τον Πόλεμο: μνμ Κ.Ν.Ε.-Κ.Ν.Τουρκίας στη νεολαία:



Η συνάντηση επιβεβαίωσε, για άλλη μία φορά, τις συντροφικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο Κομμουνιστικές Νεολαίες, τη βαθιά φιλία που ενώνει τους δύο λαούς στην Ελλάδα και την Τουρκία. 
Σχέσεις που προκύπτουν από τον ίδιο το σκοπό της κοινής πάλης, απέναντι στο βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, για την ανατροπή του.

Στο πλαίσιο της συντροφικής συνεργασίας και με δεδομένες τις εξελίξεις, οι δύο Κομμουνιστικές Νεολαίες κατέληξαν σε Κοινό Κάλεσμα στους νέους των δύο χωρών, με τίτλο «Οι νέοι στην Ελλάδα και στην Τουρκία έχουν κοινά προβλήματα, κοινούς αγώνες, κοινό μέλλον!». 
Ακριβώς γιατί είναι ανάγκη σήμερα να δυναμώσει η κοινή πάλη των νέων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιείται και στις δύο χώρες, ενάντια στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενάντια στο βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς.
Το Κοινό Κάλεσμα 
των δύο Κομμουνιστικών Νεολαιών:
«Νέοι και νέες στην Ελλάδα και στην Τουρκία, 
είμαστε στο πλευρό σας!

Νέοι εργαζόμενοι, μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές, 
ελάτε μαζί μας στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της νεολαίας. 
Οι δύο λαοί μας, η νεολαία των δύο χωρών, έχουμε κοινά προβλήματα, κοινές παραδόσεις, ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς. 
Ελάτε μαζί μας για να παλέψουμε για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης, της βαρβαρότητας, της ανεργίας, της φτώχειας, των κρίσεων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.

Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας και η Κομμουνιστική Νεολαία, Τουρκία συνδεόμαστε με τη δίκαιη προσπάθεια να οργανώσουμε την κοινή πάλη των δύο λαών και ιδιαίτερα των νέων. 
Έχουμε κοινή ιδεολογία, το Μαρξισμό - Λενινισμό, 
και παλεύουμε στο πλάι των κομμάτων μας, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Οι ΚΝ Ελλάδας και Τουρκίας εκτιμάμε ότι οι εξελίξεις στην περιοχή μας χαρακτηρίζονται από την όξυνση των ανταγωνισμών, ανάμεσα σε ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις. 
Αυτοί οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί 
ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τη Ρωσία και την Κίνα, άλλες δυνάμεις, που αφορούν το ποια δύναμη θα βάλει χέρι στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τους δρόμους μεταφοράς και τις αγορές στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, είναι αντικειμενικά η βάση για έναν πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην περιοχή.

Η νεολαία της Τουρκίας έχει ήδη συρθεί στον πόλεμο στη Συρία.
 Στη συριακή περιπέτεια που άρχισε από την επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, μοναρχιών του Κόλπου 
και από την κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), οι νέοι της Τουρκίας θυσιάζονται στο όνομα επεκτατικών φιλοδοξιών της τάξης των καπιταλιστών της Τουρκίας και των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. 
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που μαίνεται στη Μ. Ανατολή, έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς. 
Πολλοί πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στις χώρες μας, ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση έχει στηρίξει μέχρι σήμερα όλες τις επικίνδυνες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, έχει προσφέρει ελληνικά νησιά για την ίδρυση ΝΑΤΟικών βάσεων, έχει νομιμοποιήσει τη ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο, με πρόσχημα την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών.

Οι δύο Οργανώσεις σημειώνουμε ιδιαίτερα ότι οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας κινούνται σε πορεία οικονομικής συνεργασίας, αλλά και αυξανόμενων ανταγωνισμών. 
Πάντα έχυναν το δηλητήριο του εθνικισμού, του ρατσισμού, του φασισμού για να χωρίσουν τους δύο λαούς, στοχεύοντας ιδιαίτερα στα μυαλά της νεολαίας. 
Και από την άλλη, σε όσους νέους δεν έπιανε το δηλητήριο του εθνικισμού, πάντα προσπαθούν, με την παγίδα του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, να τους αποκοιμίσουν μπροστά σε επικίνδυνες εξελίξεις.

Δηλώνουμε ξεκάθαρα: Οι λαοί και οι νέοι των χωρών μας δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. 
Είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια αλλαγής των συνόρων των χωρών μας.
 Οι νέοι δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών.

Πιστοί στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, θα παλέψουμε από κοινού για να βάλουμε τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, 
στις αιτίες που δημιουργούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, 
για να βάλουμε τέρμα στην αδικία και την αιματοχυσία των λαών που γίνεται για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών».

κάλέ μου άνθρωπε ξέρεις κάτι για τον Στάλιν;;

,,,Φοβούνται την Ιστορία και γι΄αυτό τη διαστρεβλώνουν. 
Μάταια όμως. 
Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπορέσουν να εμποδίσουν την «έφοδο στον ουρανό» τον 21ο αιώνα.,,,


«Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας
Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Στις 18 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 138 χρόνια από τη γέννηση του μεγαλύτερου φόβητρου που γνώρισαν αστοί, ιμπεριαλιστές, φασίστες και οπορτουνιστές τον 20ο αιώνα- του Ιωσήφ Στάλιν
Η περίπτωση του Στάλιν είναι μοναδική στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία. 
Και αυτό διότι δεν έχει υπάρξει στα ιστορικά χρονικά ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τόσο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο από την αστική ιστοριογραφία.
 Ο αντισταλινισμός 
-φορώντας τη μάσκα της ψευδεπίγραφης, επιστημονικοφανούς «σταλινολογίας»– 
αποτέλεσε και αποτελεί την προμετωπίδα του αντικομμουνισμού που συστηματικά, εδώ και δεκαετίες, ποντάρει στην παραχάραξη και διαστρέβλωση της Ιστορίας.
Ο λυσσαλέος αντισταλινισμός δεν έχει αποκλειστικά ως στόχο την συκοφάντηση του Ι.Β.Στάλιν ως ιστορικής φυσιογνωμίας. 
Μέσα από τις τερατολογίες των πάσης φύσης «σταλινολόγων» επιχειρείται να συκοφαντηθεί στις συνειδήσεις των λαών -και ιδιαίτερα της νεολαίας- η ιστορική περίοδος με την οποία ταυτίζεται ο Στάλιν, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το δηλητήριο ενάντια στα «σταλινικά εγκλήματα» έχει ως πραγματικό στόχο την ίδια τη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία, 
την προοπτική μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Για να το πετύχει αυτό, η αστική ιστοριογραφία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη «βιομηχανία» δαιμονοποίησης του Στάλιν: «κατασκευασμένα» γεγονότα, πλαστογραφία και παραχάραξη ντοκουμέντων, χρήση ναζιστικού προπαγανδιστικού υλικού, «μαρτυρίες» και μυθιστορήματα επιφανών αντικομμουνιστών, οπορτουνιστικές ψευδολογίες τροτσκιστών, σενάρια «κόκκινης τρομοκρατίας» κλπ. 

Για να αναλυθεί επαρκώς το σύνολο της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας ενάντια στον Στάλιν χρειάζονται τόμοι εγκυκλοπαίδειας. 

Ωστόσο, με αφορμή την 138η επέτειο από τη γέννηση του αξίζει να κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στα μεγαλύτερα, τα πιό χυδαία και τερατώδη, ψέματα που έχουν κατασκευαστεί από τους «επιστήμονες» του αντισταλινισμού.

Ψέμα 1ο: Ο Στάλιν εξόντωσε 20-60 εκατομμύρια ανθρώπους.

Ο αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε ο «αιμοσταγής» Στάλιν έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στην αστική ιστοριογραφία. 

Διάφοροι σημαιοφόροι του αντικομμουνισμού 
-από τον γνωστό ακροδεξιό ρώσο συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μέχρι τον αμερικανοβρετανό ιστορικό Ρόμπερτ Κόνκουεστ
έχουν δώσει τις δικές τους εκδοχές για τον αριθμό των θυμάτων του Στάλιν. Στο βιβλίο του «The Great Terror» (Ο μεγάλος τρόμος, 1965) ο Κόνκουεστ -πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στα νιάτα του- υπολογίζει τα θύματα του Στάλιν σε 20 εκατομμύρια. 
Ένας άλλος επιφανής εκπρόσωπος της επιστημονικής σταλινολογίας, ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ διπλασιάζει τον αριθμό αυτό (40 εκατομμύρια) προσθέτοντας στα θύματα της περιόδου του Στάλιν και τα 20 εκατομμύρια των σοβιετικών που σκοτώθηκαν… κατά τη διάρκεια του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους Ναζί! 
Η αντικομμουνιστική παράνοια ενάντια στον Στάλιν περνάει σε άλλο επίπεδο με την εκδοχή του Σολζενίτσιν, ο οποίος υπολογίζει τα θύματα της σταλινικής περιόδου σε 60 εκατομμύρια.

Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα; Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κυβέρνηση Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα σοβιετικά κρατικά αρχεία.
 Τα αρχεία αυτά, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1991, διαψεύδουν πλήρως τις τερατολογίες των σταλινολόγων. 
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952 κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. [1] 
Σε αυτούς τους αριθμούς, αν προσθέσουμε 40.000 που ενδεχομένως εκτελέστηκαν ανεπίσημα, φτάνουμε σε έναν συνολικό αριθμό περίπου 820.000 εκτελεσθέντων [2].

Οι Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ, Σολζενίτσιν και άλλοι σταλινολόγοι επιχείρησαν με λαθροχειρίες και αντεπιστημονικές μεθόδους να«κατασκευάσουν» εκατομμύρια υποτιθέμενα θύματα του Στάλιν. 
Έτσι, πρόσθεσαν στους υπολογισμούς τους ότι μπορεί να φανταστεί ο νους: 
εξαφανισμένους, νεκρούς από φυσικά αίτια, θύματα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κλπ.

Προκύπτει ωστόσο ένα ερώτημα που η αντισταλινική προπαγάνδα επιχειρεί να θάψει: Για τι αδικήματα κατηγορήθηκαν οι εκτελεσθέντες και πόσο πραγματικά αθώοι ήταν; 
Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 800 χιλιάδων εκτελεσθέντων συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν τη λεγόμενη περίοδο του Μεγάλου Τρόμου (1936-1938). 
Μιλάμε, επομένως, για μια περίοδο κατά την οποία υπήρχαν- βάσιμοι όπως αποδείχθηκε αργότερα- φόβοι ότι η ναζιστική Γερμανία ετοιμάζονταν να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. 
Η ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα είχε ήδη καταφέρει να παρεισφρήσει σε αντεπαναστατικούς κύκλους στην Σοβιετική Ένωση. 

Οι σταλινολόγοι δεν αρθρώνουν κουβέντα για τις συνθήκες της ιστορικής περιόδου κατά την οποία έλαβαν χώρα οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις. Αποκρύβουν συνειδητά το γεγονός ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των εκτελεσθέντων είχαν συλληφθεί για φιλοναζιστική προπαγάνδα, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Σολζενίτσιν που αργότερα έμελλε να γίνει ο αγαπημένος συγγραφέας της καπιταλιστικής Δύσης.

Σημείωση 1η: Μέσα σε 2 μόλις χρόνια, τη διετία 1965-66, ο ποικιλότροπα υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ δικτάτορας της Ινδονησίας Σουχάρτο μακέλευσε περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους (σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο αριθμός αγγίζει τα 2 εκατομμύρια) κατά τη διάρκεια των περίφημων αντικομμουνιστικών διώξεων. Περισσότερους, δηλαδή, απ’ ότι ο “αιμοσταγής Στάλιν” σε 30 χρόνια.

Σημείωση 2η: Σύμφωνα με την έρευνα ενός αμερικανού, του James Lucas, από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, οι ΗΠΑ ευθύνονται- έμμεσα και άμεσα- για το θάνατο περισσότερων από 20 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 37 χώρες. [3]
 Για τις γενοκτονίες και βαρβαρότητες του ιμπεριαλισμού τι έχουν να πουν άραγε οι θιασώτες του αντικομμουνισμού;

Ψέμα 2ο: Ο Ουκρανικός λιμός του 1932-33 προκλήθηκε σκόπιμα από την ΕΣΣΔ.



Φωτογραφίες προπαγανδιστικού ναζιστικού βιβλίου χρησιμοποιήθηκαν ως…δήθεν αυθεντικά ντοκουμέντα που τράβηκε ο Ουόκερ στην Ουκρανία. Πηγή: Douglas Tottle, 1987

Αγαπημένο θέμα της αστικής-ιμπεριαλιστικής παραφιλολογίας για τον Στάλιν είναι ο λιμός που έπληξε την Ουκρανία την περίοδο 1932-33. Πρόκειται για απάτη κολοσσιαίων διαστάσεων που αποδίδει τον λιμό σε… σχέδιο των μπολσεβίκων για να εξοντώσουν τον ουκρανικό λαό, αναγκάζοντας τους αγροτικούς πληθυσμούς να δεχθούν την κολλεκτιβοποίηση. Στην Ουκρανία, μάλιστα, έχει καθιερωθεί η 25η Νοέμβρη ως μέρα μνήμης για τους νεκρούς της «γενοκτονίας κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ».

Η υποτίθεμενη αυτή γενοκτονία έχει αποδειχθεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ήταν μια καλοστημένη ναζιστική προπαγάνδα. Στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», ο βέλγος ιστορικός Λούντο Μάρτενς, παραθέτει στοιχεία για το πως η ναζιστική προπαγάνδα πέρασε στο δυτικό τύπο, 
μέσω της εφημερίδας Chicago American του φιλοναζί αμερικανού μεγιστάνα Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. 
Η Chicago American δημοσίευσε τον Φλεβάρη του 1935 «ανταποκρίσεις» από την Ουκρανία που έφεραν την υπογραφή του Τόμας Ουόκερ και οι οποίες περιέγραφαν το υποτιθέμενο ζοφερό έγκλημα των μπολσεβίκων. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται από μετέπειτα εμπεριστατωμένες έρευνες- όπως αυτή του καναδού Ντάγκλας Τότλ [4] –το «ρεπορτάζ» της Chicago American όχι μόνο ήταν κάλπικο, με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία αλλά, επιπλέον, ο “δημοσιογράφος” Ουόκερ δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.

Οι ουκρανοί φασίστες - συνεργάτες των Ναζί είχαν σημαντική συνεισφορά στην διάδοση της απάτης σχετικά με το λιμό του 1932-33.
 Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, 
περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα».
 Να τι γράφει για το εν λόγω πόνημα ο Μάρτενς: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! 
Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν».

Το 1932-33, η Ουκρανία πράγματι πέρασε περιόδο μεγάλης και καταστρεπτικής πείνας. Μόνο που, αντίθετα με όσα διαδίδουν οι αντικομμουνιστές πλαστογράφοι, ο λιμός αυτός δεν αποτελούσε σχέδιο εξόντωσης των ουκρανών απ’ τους μπολσεβίκους.
 Στην πραγματικότητα, ο λιμός υπήρξε το αποτέλεσμα μιας σειράς λόγων που σχετίζονται: α) με τα εκτεταμένα σαμποτάζ (καταστροφές παραγωγής, πυρπόληση γεωργικών μηχανών, εμπόδια στην συγκομιδή δημητριακών, άρνηση να σπείρουν κλπ) και την τρομοκρατία των κουλάκων που αντιδρούσαν στην κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, 
β) την εκτεταμένη επιδημία τύφου στην περιοχή και γ) την ξηρασία της περιόδου 1930-32 που έπληξε σημαντικά μεγάλο μέρος της Ουκρανίας.

Ψέμα 3ο: Η σφαγή στο Κατίν ήταν σοβιετικό έγκλημα.

Η υπόθεση της σφαγής του Κατίν έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της αληθοφάνειας που χαρακτηρίζουν μια καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη προπαγάνδα. 
Στις 13 Απρίλη 1943, δύο σχεδόν μήνες μετά την πανωλεθρία των Ναζί στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο ανακοίνωσε πως η Βέρμαχτ «ανακάλυψε» έναν μαζικό τάφο 3.000 πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμολένσκ. 
Αργότερα, σύμφωνα με στοιχεία της «Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού» (ενός χυδαίου λίβελου με ακαδημαϊκό περιτύλιγμα), ο αριθμός των θυμάτων αποδείχθηκε αρκετά μεγαλύτερος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700.
 Ο ένοχος του εγκλήματος; Μα, φυσικά, οι «εβραιομποσελβίκοι», η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν.

Ωστόσο, όσο καλοστημένη κι’ αν ήταν η ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, μια σειρά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αποκαλύπτουν την απάτη.
 Τόσο ιατροδικαστικές μελέτες όσο και η εξέταση του υλικού (σφαίρες, έγγραφα, σχοινί) που βρέθηκε στους ομαδικούς τάφους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σφαγή στο Κατίν ήταν έργο των Ναζί. 
Για παράδειγμα, σύμφωνα με ιατροδικαστικές μελέτες ο χρόνος δολοφονίας των θυμάτων υπολογίζεται πολύ αργότερα από αυτήν που ισχυρίζονταν οι Ναζί, σε μια περίοδο που η περιοχή είχε καταληφθεί απ’ τα χιτλερικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι κάλυκες που βρέθηκαν στους τάφους έδειξαν ότι οι σφαίρες ήταν γερμανικής προέλευσης, κατασκευασμένες σε εργοστάσιο με έδρα της Γερμανία και τις οποίες χρησιμοποιούσε ο ναζιστικός στρατός.

Να τι αποκάλυπτε ο Σόλενμπεργκ, αρχηγός ταξιαρχίας των SS και συνεργάτης του Χάινριχ Χίμλερ, στους New York Times στις 29 Ιούνη 1945: «Η ιστορία των μαζικών τάφων στο Κατίν, που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση δύο χρόνια πριν, 
ήταν κατασκευασμένη προπαγάνδα απ’ τους Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ για να δημιουργήσουν ρίγμα στις σχέσεις Ρωσίας-δυτικών συμμάχων αναφέρει το ρεπορτάζ. 
Ένας κοντινός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός ταξιαρχίας των SS Σέλενμπεργκ, ανακοινώθηκε πως έδωσε αυτήν την πληροφορία κατά τη διάρκεια κατάθεσης στις συμμαχικές δυνάμεις στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη. 
Ο Σέλενμπεργκ φέρεται να είπε πως 12.000 πτώματα συλλέκτηκαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα έντυσαν με παραδοσιακές πολωνικές στρατιωτικές στολές ώστε να φαίνονται ως πολωνοί αξιωματικοί. 
Απόψε μια άλλη πληροφορία εστάλη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιόχανσεν- πρόσφατα επαναπατρισμένος έγκλειστος του γερμανικού στρατοπέδου Sachsenhausen- αναφέρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη γερμανική παραγωγή ψεύτικων εγγράφων που προορίζονταν για τα πτώματα των μαζικών τάφων του Κατίν».

Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, ήταν ένα ναζιστικό έγκλημα που σκόπιμα και μεθοδικά αποδόθηκε στην Σοβιετική Ένωση. «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. 
Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» έγραφε ο αρχιναζί Γκέμπελς στο προσωπικό του ημερολόγιο και προσέθετε: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» («The Goebbels Diaries (1942-1943)», New York: Doubleday & Company 14/4/1943 και 8/5/1943).

Σημείωση: Ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα το διάστημα 1943-1946, Άβερελ Χάριμαν, παραδέχονταν γραπτώς το 1944 πως «σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Την ίδια θέση είχε υποστηρίξει ένα χρόνο πριν, το 1943 ο διευθυντής του Γραφείου Πολεμικών Πληροφοριών της κυβέρνησης των ΗΠΑ Έλμερ Ντέιβις.



Η… τριανδρία της αντισταλινικής προπαγάνδας: Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν, Μεντβέντεφ

Ψέμα 4ο: Αρχιπέλαγος από…γκούλαγκ.

Αγαπημένο θέμα της αστικής, αντικομμουνιστικής-αντισταλινικής, προπαγάνδας είναι η ύπαρξη των λεγόμενων «γκούλαγκ», ή αλλιώς στρατοπέδων εργασίας. 
Μια πρόχειρη έρευνα του όρου “soviet gulag” στη μηχανή αναζήτησης Google βγάζει 497 χιλιάδες αποτελέσματα. 
Σημαντική συνεισφορά στην αστική προπαγανδιστική μυθολογία για τα γκούλαγκ είχε το περίφημο βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» (Archipelago Gulag, 1973) του, καταδικασμένου για φιλοναζιστική δράση και αργότερα υποστηρικτή του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, Αλεξαντρ Σολζενίτσιν. 
Αν όμως ο Σολζενίτσιν έδωσε μια μυθιστορηματική διάσταση στα γκούλαγκ, οι- γνωστοί και μη εξαιρεταίοι- αντικομμουνιστές ιστορικοί όπως οι Κόνκουεστ και Μεντβέντεφ 
επιχείρησαν να δώσουν στην όλη υπόθεση μια επίφαση επιστημονικότητας, μέσω των αναλύσεων τους για τα… εκατομμύρια νεκρούς των «σταλινικών στρατοπέδων».

Η πραγματικότητα είναι πως στρατόπεδα εργασίας στην ΕΣΣΔ υπήρξαν. Ωστόσο, η αντικομμουνιστική-αντισταλινική ιστοριογραφία αποκρύπτει σκόπιμα δύο πράγματα: Πρώτον, τι είδους άτομα εργάζονταν στα γκούλαγκ και δεύτερον, ποιός ήταν ο αληθινός αριθμός των κατάδικων.
 Τα κρατικά σοβιετικά αρχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 διέψευσαν τις τερατολογίες των Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και των λοιπών σταλινολόγων.

Γράφει σχετικά ο Λούντο Μάρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […]
 Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. 
Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. 
Και ο Μεντβέντεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. 
Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».

Οι «επιστήμονες» του αντικομμουνισμού σκόπιμα παραγνώρισαν τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες κύκλων εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα, «μαγειρεύοντας» κατά το δοκούν τους αριθμούς των θυμάτων στα γκούλαγκ. 
Σημειώνει ο Μάρτενς: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επι Χρουστσώφ. 
Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία» (σελ. 286).

Τις ψευδολογίες των Σολζενίτσιν, Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και σια, αποκαλύπτει σε εκτενή του έρευνα και ο Μάριο Σόουζα, μέλος του Μαρξιστικου Επαναστατικου Κομμουνιστικου Κομματος Σουηδιας (KPML-r). Γράφει σχετικά ο Σόουζα, χρησιμοποιώντας στατιστικά στοιχεία από το American Historical Review:
«Στις «αποικίες εργασίας» (gulag), στα στρατόπεδα, στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ….) 
καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων» […] 
Ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι το 1939 υπήρξαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και ότι άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στην περίοδο 1937-1939. 
Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ μιλά εδώ μόνο για πολιτικούς κρατουμένους! 
Εκτός από αυτούς, λέει ο Κόνκουεστ, υπήρξαν επίσης κοινοί εγκληματίες που, ήταν πολύ περισσότεροι σε αριθμό από τους πολιτικούς κρατουμένους! 
Το 1950 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι. Οπλισμένοι με τα αληθινά γεγονότα, μπορούμε εύκολα να δούμε τι απατεώνας ειναι ο Κόνκουεστ. Ούτε ένας από τους αριθμούς του ανταποκρίνεται ακόμα και μακρινά στην πραγματικότητα. 
Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένους. 
Από αυτά τα 454.000 είχαν διαπράξει τα πολιτικά εγκλήματα, όχι 9 εκατομμύρια όπως ο Conquest βεβαιώνει. 
Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια. 
Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια. 
Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, μέχρι και σήμερα, παραμένει μια από τις σημαντικότερες πηγές για τη δεξιά προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό.
 Μεταξύ των δεξιών ψευτο-διανοούμενων, ο Κόνκουεστ είναι σχεδόν «θεός». 
Όσον αφορά στους αριθμούς που αναφέρονται από τον Σολζενίτσιν (ότι 60 εκατομμύρια έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας) δεν υπάρχει καμία ανάγκη για σχόλια. 
Η γελειότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα» [5].

Αντί επιλόγου

Η αντιδραστική-οπορτουνιστική προπαγάνδα του αντισταλινισμού γίνεται πέρα και έξω από τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες έδρασε ο Στάλιν.
Παραγνωρίζοντας και αποσιωπώντας αυτές τις συνθήκες, η αστική ιστοριογραφία διαστρεβλώνει χυδαία τα γεγονότα γύρω από τον Ι.Β.Στάλιν και την περίοδο της παρουσίας του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ, δημιουργώντας αντεπιστημονικές τερατογενέσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική πραγματικότητα.

Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, μέσω της επίθεσης στον Στάλιν επιχειρείται το χτύπημα ενάντια στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενάντια στο εργατικό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Γι΄αυτό διαστρεβλώνουν την Ιστορία και προάγουν την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων και της εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού.

Κάθε επίθεση στον Στάλιν και την Σοβιετική Ένωση κρύβει τον βαθύτερο φόβο της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστικού συστήματος και των πραιτωριανών του, για το νομοτελειακό και αναπόφευκτο χαρακτήρα της ιστορικής αλλαγής. 
Φοβούνται την Ιστορία και γι΄αυτό τη διαστρεβλώνουν. 
Μάταια όμως. Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπορέσουν να εμποδίσουν την «έφοδο στον ουρανό» τον 21ο αιώνα.


Σημειώσεις:

[1] Getty, Ritterspom, and Zemskov, “Victims of the Soviet Penal System in the Pre-War Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence”.

[2] Andics Helmut. Rule of Terror: Russia under Lenin and Stalin. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1969.


[4] Douglas Tottle, Fraud, Famine, and Fascism: the Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard , Progress Books, Toronto 1987:http://www.rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf.

[5] Mario Sousa- Lies concerning the history of the Soviet Union. From Hitler to Hearst, from Conquest to Solzhenitsyn:http://www.mariosousa.se/LiesconcerningthehistoryoftheSovietUnion.html.

παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion


το «αμερικάνικο όνειρο» των Ελλήνων Μεταναστών:

Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, χιλιάδες νέοι έχουν φύγει μετανάστες, αναζητώντας δουλειά στο εξωτερικό. 
Γύρω τους στήνεται μια πολυκερδής επιχείρηση προπαγάνδας από το αστικό κράτος, που υπόσχεται τη «Γη της Επαγγελίας», με σταθερή δουλειά και υψηλούς μισθούς, προσφέροντας μια «επιλογή» για μια καλύτερη ζωή.
Όμως ο ξεριζωμός του εργάτη από τη γη που γεννήθηκε δεν είναι επιλογή του. Τον επιβάλλει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που δημιουργεί και συντηρεί την ανεργία και τη φτώχεια, ιδιαίτερα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, και από την άλλη στέλνει τους μετανάστες στις χώρες υποδοχής ως φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, για να αυξάνουν τα μονοπώλια τα κέρδη τους και να ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης για όλη την εργατική τάξη.

Αυτό το σύστημα είναι που στέλνει τους Έλληνες εργαζόμενους, εξαιτίας της κρίσης του, σε μακρινούς προορισμούς, όπως η Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ.

Σε τι συνθήκες όμως ζουν και εργάζονται οι μετανάστες στη λεγόμενη «Γη της Επαγγελίας»;
Στη Νέα Υόρκη, οι μετανάστες μπορούν όντως να βρουν δουλειά, κυρίως στις κατασκευές. 
Εργάζονται στην οικοδομή χωρίς προστατευτικά μέσα, χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, το οποίο παρατείνεται κατά πολλές ώρες λόγω της αυξημένης κίνησης. 
Οι υπερωρίες, ακόμα και η δουλειά σε γιορτές και αργίες, δεν πληρώνονται, ενώ το χειμώνα οι οικοδόμοι μπορεί να κάνουν μέρες να δουν μεροκάματο, λόγω των βαριών καιρικών συνθηκών.
Το μεροκάματο είναι 100-120 δολάρια, χρήματα που ακούγονται αλλά δεν είναι ικανοποιητικά. 
Γιατί το νοίκι για ένα δωμάτιο ή για ένα υπόγειο αρχίζει από τα 1000-1200 δολάρια – τουλάχιστον 10 μέρες δουλειάς – ενώ ένα διαμέρισμα κοστίζει τουλάχιστον 1500-2000 δολάρια το μήνα. 
Το κόστος διαβίωσης αυξάνεται κατά πολύ αν συνυπολογίσουμε λογαριασμούς, τηλέφωνο, ρούχα, εισιτήρια, φαγητό, πολύ περισσότερο μια έξοδο.
 Όσο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ουσιαστικά εύχονται να μην χρειαστούν γιατρό ή φάρμακα, γιατί είναι πανάκριβα παρά τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν και στην Αθήνα πρόσφατα με τον ερχομό του Ομπάμα για το λεγόμενο Obamacare.
Η πάλη για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι καλύτερα ωράρια ή μεροκάματα, γενικότερα καλύτερες συνθήκες ζωής, μέσα από σωματεία ή συνδικαλιστικές οργανώσεις περνά μέσα από μεγάλα εμπόδια μιας άσχημης κατάστασης που έχουν επιβάλει η καπιταλιστική εργοδοσία στις ΗΠΑ με την κυριαρχία του εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Πέρα από την εκμετάλλευση από τους εργοδότες, ιδιαίτερα όσοι είναι χωρίς χαρτιά, ζουν με το φόβο μην τους συλλάβουν για κάποια μικροπαράβαση ή μην τους σταματήσουν στο λεωφορείο ή στο μετρό, γιατί αυτό αυτόματα σημαίνει απέλαση. Άλλωστε επί Ομπάμα, τον οποίο υποδέχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ πρόσφατα μετά βαΐων και κλάδων, έγιναν 2 εκατ. απελάσεις και τώρα επί Τραμπ θα δοθεί ανάλογη συνέχεια...
Για τους μετανάστες στη Νέα Υόρκη και αλλού, μία είναι η προοπτική: Να οργανώσουν την πάλη τους μέσα από τις επιτροπές αγώνα μεταναστών για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής στις χώρες υποδοχής, αλλά και στην Ελλάδα, να παλέψουν στο πλάι της αμερικάνικης εργατικής τάξης απέναντι στον ίδιο αντίπαλο τους εκμεταλλευτές και την τάξη τους.
Η Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ στη Νέα Υόρκη αγωνίζεται σταθερά για πλήρη δικαιώματα στην αμοιβή, την υγεία – πρόνοια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους μετανάστες από την πρώτη μέρα παραμονής τους, για νομιμοποίηση τους με πλήρη δικαιώματα. 
Καλεί τους Έλληνες μετανάστες να οργανωθούν να συμβάλουν ώστε να δυναμώσει αποφασιστικά η ταξική ενότητα Ελλήνων και Αμερικάνων εργαζομένων, να δυναμώσει η πάλη στους χώρους δουλειάς. 
Να παλέψουν για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, τον ξεριζωμό των εργατών.
Του Γιάννη Πάνου

18 Δεκεμβρίου, 2016

20ο Συνέδριο ΚΚΕ: Διάβασε - Μελέτησε τις ΘΕΣΕΙΣ Πες την Γνώμη σου


«Η χρονιά που πραγματοποιείται το 20ό Συνέδριο είναι χρονιά της επετείου των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, με επικεφαλής το Κόμμα του Λένιν, που άνοιξε το δρόμο στην εργατική τάξη, στους λαούς όλου του κόσμου να διεκδικήσουν και να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία. 
Ανεξάρτητα από τα λάθη, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, την αντεπαναστατική κατάληξη και το ιστορικό πισωγύρισμα, ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε.
Επίσης, το 2018 το ΚΚΕ συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης από την ίδρυσή του στον Πειραιά το Νοέμβρη του 1918. 
Πρόκειται για μια πορεία μέσα στην οποία στάθηκε όρθιο, έδωσε το "παρών" σε όλους τους αγώνες του λαού, φώτισε το δρόμο της πάλης για την τελική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό (...)
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να μελετήσουν τις Θέσεις, να συμβάλουν στη βελτίωσή τους με τον προβληματισμό, τις προτάσεις, τις υποδείξεις, ώστε οι τελικές αποφάσεις να αποκρυσταλλώσουν την πλούσια ατομική και συλλογική πείρα που συγκεντρώθηκε αυτά τα χρόνια.
Ο προσυνεδριακός διάλογος οπωσδήποτε περιλαμβάνει και τη συζήτηση των Θέσεων με σκοπό τη συγκέντρωση γνωμών και παρατηρήσεων από φίλους κι οπαδούς, 
από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που
- ανεξάρτητα από επιμέρους απόψεις
κατανοεί την αναγκαιότητα ενός πολύ πιο ισχυρού ΚΚΕ. 
Ενός ΚΚΕ με επιστημονικά επεξεργασμένες θέσεις, ισχυρού στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη φτώχεια, στον αγώνα για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την κοινωνική ανατροπή και την εργατική εξουσία».
Ριζοσπάστης

Κάνε κλικ στο Σύνδεσμο να μεταφερθείς στις θέσεις:  http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=18/12/2016&id=16498&pageNo=1


 21/12/2016  09:25
20ό ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ

Ανακοίνωση της Επιτροπής Δημόσιου Διαλόγου



Η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ απευθύνεται στους συντρόφους και τις συντρόφισσες, στους φίλους και συμπορευόμενους με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, σε όσους εκτιμούν το ρόλο του ΚΚΕ στο κίνημα και θέλουν να πάρουν μέρος στη δημόσια συζήτηση για τις Θέσεις της ΚΕ με γραπτό κείμενο στον «Ριζοσπάστη» ή στην ΚΟΜΕΠ και τους ενημερώνει για τις εξής προϋποθέσεις συμμετοχής στον δημόσιο διάλογο:
1. Ο διάλογος αφορά στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο, που δημοσιεύτηκαν στις 18/12/2016. Η Επιτροπή Διαλόγου θα παραλαμβάνει κείμενα για δημοσίευση μέχρι τις 5 Φλεβάρη 2017.
2. Καθένας και καθεμιά, που θέλει να συμβάλει στο διάλογο, μπορεί να στείλει ένα σημείωμα για τις Θέσεις με ανώτατο όριο έκτασης του κειμένου τις 1.000 λέξεις. Ο καταμερισμός των κειμένων διαλόγου στον «Ριζοσπάστη» ή στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ) θα γίνεται με ευθύνη της Επιτροπής, συνυπολογίζοντας τη χρονική διάρκεια της προσυνεδριακής περιόδου και τις δυνατότητες των δύο έντυπων οργάνων της ΚΕ του Κόμματος για την κάλυψη του Προσυνεδριακού Διαλόγου.
Σημειώματα που τυχόν έρθουν στην Επιτροπή είτε εκπρόθεσμα είτε ξεπερνούν την έκταση που έχει προσδιοριστεί, δεν θα δημοσιευτούν, θα τεθούν όμως υπόψη των αντιπροσώπων του 20ού Συνεδρίου.
3. Κάθε κείμενο πρέπει να έχει απαραίτητα όλα τα παρακάτω στοιχεία του συγγραφέα: Ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο, Κομματική ή ΚΝίτικη Οργάνωση που ανήκει ή που έχει επαφές, αν πρόκειται για φίλο του ΚΚΕ. Τα στοιχεία αυτά είναι προϋπόθεση για τη δημοσίευση του κειμένου. Αποκλείονται από τη δημοσίευση κείμενα που είναι εκτός των θεμάτων των Θέσεων για το 20ό Συνέδριο. Αποκλείονται κείμενα με αναφορές σε πρόσωπα ή σε ζητήματα που αφορούν συγκεκριμένη Κομματική Οργάνωση, που περιλαμβάνουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς, θέσεις εχθρικές προς την ιδεολογία και το χαρακτήρα του ΚΚΕ.
4. Τα κείμενα μπορούν να στέλνονται:
α) Ηλεκτρονικά στη διεύθυνση: dialogos20@kke.gr, με ένδειξη «Για την Επιτροπή Δημόσιου Διαλόγου».
β) Ταχυδρομικώς στη διεύθυνση: Κεντρική Επιτροπή ΚΚΕ, Λεωφόρος Ηρακλείου 145, Τ.Κ. 14231 με την ένδειξη: «Για την Επιτροπή Δημόσιου Διαλόγου».
γ) Μέσω των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ.
Στις περιπτώσεις αποστολής ταχυδρομικώς ή μέσω Οργανώσεων, παρακαλούμε τους συμμετέχοντες στο διάλογο, όσους έχουν τη δυνατότητα, να διευκολύνουν τη δουλειά της Επιτροπής στέλνοντας το κείμενο και σε ηλεκτρονική μορφή.
Οι συμμετέχοντες στο διάλογο μπορούν να απευθύνονται στην Επιτροπή Δημόσιου Διαλόγου στο τηλέφωνο επικοινωνίας: Ιωάννα Καψάσκη 210.2592.402.
Η Επιτροπή Δημόσιου Διαλόγου της ΚΕ του ΚΚΕ
Αθήνα, 20/12/2016

η Αλεξάνδρα απ' την Αλβανία θυμάται κ Αποκαλύπτει τον Χότζα:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1

Έχω σήμερα την Αλεξάνδρα μου εδώ να με βοηθήσει και κουβεντιάζουμε γενικώς κι αορίστως, κάποια στιγμή γυρνάει η κουβέντα στα πολιτικά,αλίμονο.
- Δεν μου λες Αλεξάνδρα, εσύ μεγάλωσες επί Χότζα, έτσι δεν είναι;
-Ναι, ήμουν είκοσι όταν πέθανε.
- Για λέγε λοιπόν,πότε ζούσατε καλύτερα;
- Άκου αγάπη μου, μην πιστεύεις ότι σου λένε, είχαμε σειρά. Όποιος ήθελε να σπουδάσει, σπούδαζε, όποιος δεν, πήγαινε για δουλειά. Ούτε νηστικά ήμασταν, ούτε δουλεύαμε 20 ώρες την ημέρα καθαρίζοντας σπίτια για να ζήσουμε. Είχαμε τα πάντα δωρεάν,υγεία, σχολεία. Μην ακούς τι σου λένε, ψέματα λένε αγάπη μου.
-Και να σου πω, ελευθερία είχατε;
- Κοίτα,να βγούμε από τη χώρα δεν ήταν εύκολο, ούτε κι ο καθένας έκανε ότι του γούσταρε,σου είπα είχαμε σειρά, αλλά και τις βόλτες μας πηγαίναμε και τις εκδρομές μας, εδώ που είμαι 25 χρόνια κι έχω "ελευθερία" δεν ξέρω τι θα πει βόλτα.
- Έτσι είναι Αλεξάνδρα μου,η δημοκρατία τους είναι πανάκριβο πολίτευμα.