,,όλες οι Τέχνες πολιτεύονται, είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι,,

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΚΑΒΑΝΗΣ: Ο Βάρναλης στον Αϊ-Στράτη, θυμήματα εξορίας

19/06/2016

1298

Ο αντικομμουνισμός στην Ευρώπη και ο ρόλος της Τέχνης σήμερα

Συνέντευξη στον Δημήτρη Στρατή

Ο Ηρακλής Κακαβάνης είναι ένας από τους συγγραφείς που εντρύφησαν όσο λίγοι στη ζωή και το έργο του Κώστα Βάρναλη, ενώ μέσα από τα βιβλία του έδωσε στη δημοσιότητα άγνωστες πτυχές του.
Με αφορμή την παρουσία του συγγραφέα στην Κύπρο για το «Α’ Φεστιβάλ Βιβλίου» συζητήσαμε μαζί του για το τελευταίο βιβλίο του, «Κώστας Βάρναλης Αϊ-Στράτης – Θυμήματα εξορίας», στο οποίο πραγματεύεται τη ζωή του ποιητή ως εξόριστου στο μαρτυρικό νησί, μια «αποικία των στρατοπέδων συγκέντρωσης».
Μέσα από τη συζήτηση αντιλαμβανόμαστε το ρόλο που έπαιξαν τα νησιά εξορίας στη διαμόρφωση διανοουμένων, οι οποίοι «αντί να λιγοψυχήσουν βγήκαν πιο δυνατοί και γίναν συνειδητότεροι αγωνιστές της τάξης τους».
Ο Ηρακλής Κακαβάνης μιλά επίσης για το ρόλο της Τέχνης στην υπηρεσία του λαού, καθώς και για τον αντικομμουνισμό ως επίσημη πολιτική της ΕΕ. Η «Χ» δημοσιεύει επίσης για πρώτη φορά μια άγνωστη φωτογραφία από την απεργία πείνας των εξόριστων, μεταξύ των οποίων και ο Βάρναλης.

Ένα ευρύ φάσμα των συγγραμμάτων σας καταπιάνεται με το έργο και τη ζωή του ποιητή της εργατικής τάξης Κώστα Βάρναλη. Τι σας μαγνήτισε;

«Φωνή του λαού και παππού των λαϊκών αγώνων», τον χαρακτήρισε ο Γιάννης Ρίτσος. Και ο λόγος του επίκαιρος και σήμερα αντηχεί βαθιά μέσα μου όπως και σε όλους όσοι μοιραζόμαστε την ίδια ιδεολογία. Είναι ο οδηγητής για εμάς στον αγώνα για κοινωνική αλλαγή.

Ποια είναι τα πιο συνταρακτικά βιώματα, τα οποία περιγράφει ο Βάρναλης από τη ζωή στον Αϊ-Στράτη;

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο, η αφήγηση του Κώστα Βάρναλη και οι επιστολές έχουν κάτι το συναρπαστικό, το συνταρακτικό. 

Όπως και ο ίδιος λέει: «Ομολογώ πως σε αυτή την περίσταση, κανένας μας δεν είχε την ιδέα πως έκανε τίποτα το ηρωικό». Παρότι στα μάτια του λαού φάνταζε ηρωικό και ήταν πολλές οι σχετικές επιστολές που λάμβαναν.

Η εξορία εκείνη την περίοδο δεν συγκρίνεται με ό,τι ακολούθησε. 

Επίσης, στον Αϊ-Στράτη οι εξόριστοι είχαν λύσει πάρα πολλά πρακτικά ζητήματα σχετικά με την επιβίωσή τους, σε αντίθεση με τα άλλα νησιά. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Βάρναλης, ο Γληνός και άλλοι διανοούμενοι αντί να λιγοψυχήσουν, βγήκαν πιο δυνατοί και γίναν συνειδητότεροι αγωνιστές της τάξης τους. Αυτό αναδεικνύεται μέσα από την αφήγηση και το βλέπουμε και στη μετέπειτα δράση τους.

Επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι επιστολές που αντάλλαξε με τη σύζυγό του. 

Αποκτούμε μια εικόνα του Βάρναλη που δεν την είχαμε πριν. 

Για κάτι που ξεχωρίζει επίσης το βιβλίο είναι και για τη φιλοσοφική του σκέψη.
Μέσα από το βιβλίο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ο Βάρναλης, παρά την εξορία, δεν έχασε ούτε το χιούμορ του, αλλά ούτε και την έμπνευσή του, έτσι δεν είναι;

Όχι μόνο δεν έχασε την έμπνευσή του, αλλά εκεί έγραψε και ένα ποίημα («Η ώρα φτάνει») αφιερωμένο στην Οκτωβριανή Επανάσταση και αργότερα έγραψε το γνωστό σε όλους μας ποίημα «Στην εξορία».

Λέει κάπου: «Κατορθώνουμε (χωρίς εννοείται προσπάθεια) κι είμαστε εύθυμοι και αισιόδοξοι. Άλλωστε οι περισσότεροι είναι νέοι, σχεδόν παιδιά. Κοντά τους παίρνουμε κι εμείς κουράγιο. [εκεί ανάμεσα στους εξόριστους] η καθημερινή ψυχολογική και πνευματική επαφή με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης [… είναι] ένα αναστάσιμο λουτρό αισιοδοξίας». 

Και αυτό νομίζω αναδεικνύεται μέσα από όλη την αφήγησή του. 

Και μην ξεχνάμε πως όταν στέλνεται στην εξορία είναι περίπου 50 χρόνων. 

Οπως επίσης μέσα από την αφήγηση αναδεικνύονται η οξύνοια, το χιούμορ, η σάτιρα και η λαγαρή του γλώσσα.

Στο βιβλίο υπάρχουν και μαρτυρίες άλλων πολιτικών κρατουμένων;

Υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες εξόριστων όπως του Γεράσιμου Αντωνάτου που εξορίστηκε το 1931 (μοναδική μαρτυρία) και δίνει την εικόνα της εξορίας στα τέλη της δεκαετίας του 1920.

 Υπάρχουν και μαρτυρίες συνεξόριστων του Βάρναλη που συμπληρώνουν με μικρές ψηφίδες το πορτρέτο του εξόριστου Βάρναλη.

Ξεχωριστή «μαρτυρία» είναι και η εικαστική τεκμηρίωση του βιβλίου με τα 16 έργα του Γιώργου Φαρσακίδη, τα περισσότερα φτιαγμένα στους τόπους εξορίας. Εργα εμπνευσμένα από το μαρτύριο και τη ζωή των εξόριστων.

1 of 3


Η φωτογραφία είναι από την απεργία πείνας των εξόριστων τον Δεκέμβρη του 1935, λίγο πριν απολυθούν. Εικονίζονται ο Βάρναλης, ο Γληνός και ο γραμματέας της κολεχτίβας, Χρ. Κανάκης. Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύεται πρώτη φορά. Πηγή φώτο: ψηφιακό αρχείο ΑΣΚΙ

Μια ιστορική φωτογραφία με φόντο το μισοτελειωμένο «Μαράσλειο σχολείο» και τους εξόριστους του Αϊ-Στράτη σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Με μπλε σκίαση, ο Βάρναλης δεξιά, στη Μέση ο Γληνός και αριστερά ο γραμματέας της ομάδας συμβίωσης Χρ. Κανάκης

25-10-1935. Στο βαπόρι «Μαρία Λ.» που μετέφερε τον Κ. Βάρναλη μαζί με άλλους εξόριστους από τη Μυτιλήνη στον Αϊ-Στράτη




Τα νησιά εξορίας αποτέλεσαν, για μισό αιώνα, μικρά «Νταχάου» για τους πολιτικούς εξόριστους, σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;
Θα απαντήσω με τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη που πέρασε από τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη. 

Στα 1958 μιλώντας στα εγκαίνια μνημείου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, εκ μέρους των Ελλήνων εξόριστων είχε πει: 

«Η καλύτερη τιμή για την ανθρωπότητα θα ήταν να μην εγκαινιάζει τέτοια μνημεία. Βρισκόμαστε τούτη τη στιγμή μπρος σε μία μητρόπολη των στρατοπέδων. Μα υπάρχουν και οι αποικίες. 

Ερχομαι από μία από αυτές. Βρίσκεται στο Αιγαίο και λέγεται Αϊ-Στράτης».

Και έτσι είναι. Μετά τα χιτλερικά στρατόπεδα, ως «υπόδειγμα» ομαδικών σωματικών και ψυχικών βασανιστηρίων ήταν τα ελληνικά. 

Σε αυτά επιδιώχθηκε η φυσική, ηθική και πνευματική εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών.


Σήμερα που οι διώξεις κατά των κομμουνιστών συνεχίζονται σε μια σειρά από χώρες, ενώ ο αντικομμουνισμός αποτελεί επίσημη πολιτική της ΕΕ, πώς πρέπει οι κομμουνιστές να αντιδράσουν;

Σιγά-σιγά με την ανατροπή στις σοσιαλιστικές χώρες υπήρξε μια έξαρση του αντικομμουνισμού από την Ευρωπαϊκή Ενωση μέχρι που έγινε επίσημη πολιτική της. 

Στηρίζει πλέον τον αντικομμουνισμό, τις διώξεις και την απαγόρευση της δράσης ΚΚ, πρωτοστατεί στη διαστρέβλωση της Ιστορίας και προσπαθεί να σβήσει την ιστορική μνήμη. Από την άλλη τιμά τους συνεργάτες των ναζί.

Μπορεί να φαίνεται λίγο, αλλά το πρώτο που έχουν να κάνουν οι κομμουνιστές είναι να καταγγέλλουν και να αποκαλύπτουν αυτή την προσπάθεια, γιατί πολλές φορές χρησιμοποιούνται έμμεσοι τρόποι, όπως για παράδειγμα μετατρέποντας την 9η Μάη, Ημέρα της Αντιφασιστικής Μνήμης, σε Ημέρα της Ευρώπης ή δράσεις που στοχεύουν διάδοση του αντικομμουνισμού και την πλύση εγκεφάλου με ανιστόρητα κηρύγματα, ιδιαίτερα στη νεολαία. 

Όλα αυτά πρέπει να αποκαλύπτονται.

Επίσης, η με κάθε τρόπο ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας. Αυτό πρέπει να περάσει στο σχολείο, στη γειτονιά, παντού. Με κλασικές ή ευρηματικές δράσεις. 

Τέλος, η υπεράσπιση του σοσιαλισμού όπως τον γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. 

Πέρα από τις όποιες αδυναμίες μπορεί κανείς να επισημάνει, είχε στο κέντρο της προσοχής του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Κληροδότησε στους κομμουνιστές, υπερηφάνεια και υπεροχή έναντι του καπιταλιστικού κόσμου. 

Πρέπει οι νέες γενιές να γνωρίσουν τι πέτυχε και τι γεύτηκε ο άνθρωπος στις σοσιαλιστικές χώρες. 

Μην ξεχνάμε ότι πλέον ακόμη και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού σε κάποιες χώρες είναι έγκλημα.


Ως άνθρωπος που ασχολείστε γενικότερα με την Τέχνη, ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της στις συνθήκες της κρίσης;

Η Τέχνη πρέπει να είναι πάντα παρούσα στα βασικά προβλήματα της εποχής της. Δεν μπορεί να αδιαφορήσει. 

Όπως έλεγε ο Βάρναλης, «όλες οι Τέχνες πολιτεύονται, είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι».

Έτσι και στην εποχή της κρίσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι δημιουργοί επιλέγουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. 

Έτσι κάποιοι επιδίδονται απερίσπαστα στην Τέχνη τους. 

Κάποιοι, μπλαζέδες διανοούμενοι, όπως τους χαρακτηρίζει ο Βάρναλης, σπέρνουν απαισιοδοξία, ηττοπάθεια και καλλιεργούν το συμβιβασμό. Αρκετοί όμως χρησιμοποιούν την Τέχνη τους ως όπλο.

Η Τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει από μόνη της τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει αυτούς που θα αλλάξουν τον κόσμο. 

Η Τέχνη μιλάει στο συναίσθημα, εγείρει, συμβάλλει στην κατανόηση της πραγματικότητας. 

Σκουντάει, υπενθυμίζει όταν άλλοι μηχανισμοί επιδιώκουν την ύπνωση. 

Δίνει κουράγιο όταν η δυσκολία δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για απογοήτευση. 

Βοηθά να ενωθούμε με τους άλλους. Να κατανοήσουμε την κοινή μας μοίρα, την κοινή μας θέση. 

Μπορεί έτσι να συμβάλει τα μάλα στο να στρατευθούν οι εργαζόμενοι και να παλέψουν είτε για να αμυνθούν είτε για να αλλάξουν τον κόσμο.

Μπορεί να μην έχουμε σήμερα δημιουργούς του αναστήματος του Βάρναλη, έχουμε όμως πάρα πολλούς δημιουργούς που θέτουν το ταλέντο τους, το έργο τους στην υπηρεσία του λαού.

πηγή 

Για Σένα που "απέτυχες" στις Εξετάσεις,,,

Manos Doukas

21 Ιουνίου · 

 

Για τα παιδιά που "απέτυχαν" στις πανελλήνιες ή όποιες άλλες εξετάσεις... και όχι μόνο...:

Ονειρευτείτε... 

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κατακτήσει τη μόρφωση και τη γνώση

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που δε δικαιούται να τις έχει

Δεν υπάρχει μαθητής που "δεν τα παίρνει" 

Στις εξετάσεις... απέτυχαν οι ίδιες οι εξετάσεις τους και το σχολείο τους... κι όχι εσείς... 

Εμπρός λοιπόν 

Συνεχίστε 

Στο χαρτί της φωτογραφίας, κάποιος "καθηγηταράς" ενημερώνει τον Αϊνστάιν ότι... απέτυχε στις εξετάσεις και δεν μπορεί να γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. 

Και μάλιστα τον ειρωνεύεται κιόλας για τη θεωρεία του, για τη φύση του φωτός και τη σχέση του χώρου με το χρόνο. 

Τη θεωρία που άλλαξε την επιστήμη του 20ου αιώνα ... 

Κρατήστε το για φυλαχτό.

Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Άρης Βελουχιώτης: “Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι…”

 16/06/2016

«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»  

 (Γιάννης Ρίτσος,  Το υστερόγραφο της δόξας – Άρης Βελουχιώτης)                                                                                             

    16 Ιούνη 1945. Σαν σήμερα, πριν από 71 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, φεύγει από τη ζωή.

   Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.

   Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

   Τι ήταν ο Άρης; 

Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη.

    Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: 

«Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν έναςευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)

  ΟΕυάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας  στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι», αναφέρει:

«… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ' αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣτονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ - και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη - τον περιγράφει ως «ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: "Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα"».

   Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44,  το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο.

    Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ  που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η  προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας).

    Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…

    Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του  Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα: «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Άρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. 

    Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου,  ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας» (Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).

   Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» - RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: 

«Αν ζήσει κανένας σας  – τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». 

    Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: «Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

   Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης .

    Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: 

«Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».

   Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού.

    Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι' αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: 

«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα», γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις  9/9/1931. 

«Έκτοτε - συνεχίζει - δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. 

Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. 

Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. 

Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;». 

Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

   Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού.

    Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά:

    «Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.

    Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

    Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας - και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» - αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.

    Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

   «Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

   Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

   Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

   Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

   Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

   Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.

   Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».

   Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή:

«Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ' όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά 'χε θα τό 'δινε σε μας. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν' αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά 'χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

   Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. 

Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία.

    Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης «προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:

    «Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.

    Ένα "γιατί;" μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.

    Όμως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή...

    "Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο τουήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

  

    Αυτός ήταν ο Άρης. 

Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. 

Παφίλης κ ΚΚΕ Για το Brexit,,,

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Παρασκευή 24/06/2016 - 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ

Η σύγκρουση τμημάτων του κεφαλαίου στη Βρετανία δεν έγινε για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων 

Η ίδια αντιλαϊκή πολιτική είτε εκτός είτε εντός της ΕΕ θα συνεχισθεί στη Βρετανία, δεν πρόκειται να αυξηθούν οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων, σχολίασε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης στο ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά».

Τόνισε πως η διαφωνία τμημάτων του κεφαλαίου που χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα έχει να κάνει με το πώς εξυπηρετούνται καλύτερα και όχι αν θα βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων ενώ πρόσθεσε ότι το ουσιαστικό είναι ανατραπεί το σύστημα της βαρβαρότητας και επανέλαβε τη θέση του ΚΚΕ για έξοδο από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία.

Για τον εκλογικό νόμο σημείωσε ότι το ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της απλής και ανόθευτης αναλογικής. Για τα περί ακυβερνησίας ανέφερε πως πέρυσι όλοι μαζί ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και πως ο καυγάς είναι για το ποιος θα έχει την καρέκλα της διακυβέρνησης.

Τόνισε ότι αυτό που καίει το λαό είναι τα Εργασιακά που έρχονται, αλλά και όσα ψηφίστηκαν και έχει ξεκινήσει η εφαρμογή τους. 

.............................................................................

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Παρασκευή 24/06/2016 - 14:15

ΚΚΕ

Ανακοίνωση για το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

Σε ανακοίνωση για το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος σχετικά με την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αναδεικνύει την αυξημένη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, που όμως πρέπει να απεγκλωβιστεί από τις επιλογές τμημάτων και πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης και να αποκτήσει ριζοσπαστικά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. 

Το αποτέλεσμα καταγράφει τη διάψευση των προσδοκιών, που για χρόνια καλλιεργούσαν όλα τα αστικά κόμματα -και στην Ελλάδα- μαζί με τα ευρωενωσιακά επιτελεία, ότι δήθεν θα μπορούσαν οι λαοί να ευημερήσουν στο πλαίσιο της ΕΕ.

Το γεγονός ότι τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα της αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ -και μάλιστα του μεγέθους της Βρετανίας- 
οφείλεται αφ’ ενός στις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ και την ανισομετρία των οικονομιών της και αφ’ ετέρου στη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης. Αυτοί οι παράγοντες ενισχύουν το λεγόμενο ευρωσκεπτικισμό, αποσχιστικές τάσεις, αλλά και τάσεις που επιδιώκουν αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Φορείς του αντιδραστικού "ευρωσκεπτικισμού" είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φασιστικών αντιλήψεων κόμματα, όπως π.χ. το Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Βρετανίας (UKIP) του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, η Εναλλακτική για τη Γερμανία και παρόμοια σχήματα στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα, π.χ. η φασιστική Χρυσή Αυγή, η Εθνική Ενότητα του Καρατζαφέρη και άλλα. 

Η τάση του "ευρωσκεπτικισμού" εκφράζεται κι από κόμματα που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών.

Αυτές οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί διαπερνούν και την αστική τάξη κάθε χώρας-μέλους της ΕΕ. 

Οι οικονομικές και πολιτικές διεργασίες που δρομολογούνται, τόσο σε επίπεδο της Μ. Βρετανίας, όσο και της ΕΕ, τα παζάρια που θα ακολουθήσουν για τη θέση της βρετανικής αστικής τάξης την επόμενη μέρα, μπορεί να καταλήξουν σε νέες προσωρινές συμφωνίες της ΕΕ με τη Βρετανία. 

Το σίγουρο είναι πως σε κάθε περίπτωση, όσο παραμένει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αστική εξουσία, η όποια εξέλιξη θα συνοδευτεί με νέες βαριές θυσίες για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος εκθέτει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που όλα τα προηγούμενα χρόνια εκθείαζαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, παρουσιάζοντάς την ως μια ανεπίστρεπτη διαδικασία ή έσπερναν αυταπάτες περί ανάγκης για "περισσότερη Ευρώπη της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης". 

Εκθέτει κι εκείνες τις δυνάμεις που θεωρούν το εθνικό νόμισμα ως πανάκεια για τη λαϊκή ευημερία. 

Η Βρετανία της στερλίνας έπαιρνε τα ίδια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. 

Τα ίδια μέτρα θα συνεχίσει να παίρνει κι εκτός ΕΕ, αφού αυτά τα επιβάλλει η ανάγκη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των δικών της μονοπωλίων.

Είναι σίγουρο ότι τις επόμενες ημέρες θα πυκνώσουν οι φωνές και τα "δάκρυα", τόσο από τη μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο κι απ’ τη μεριά των άλλων αστικών κομμάτων, για την "ανάγκη επαναθεμελίωσης της ΕΕ", για την "ΕΕ που έχασε το δρόμο της και πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες της" κλπ. 

Όμως, η ΕΕ, από γεννησιμιού της, ήταν και είναι μια αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης, με στόχο το "ξεζούμισμα" των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Δεν ήταν, ούτε θα είναι αιώνια, όπως δεν ήταν αιώνιες άλλες αντίστοιχες συμμαχίες στο παρελθόν. 

Η καπιταλιστική ανισομετρία και ο ανταγωνισμός, η αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων αργά ή γρήγορα φέρνουν στην επιφάνεια αντιθέσεις, που δεν είναι πλέον εφικτό να γεφυρωθούν με προσωρινούς κι εύθραυστους συμβιβασμούς. 

Ταυτόχρονα, στο καπιταλιστικό έδαφος γεννιούνται νέα φαινόμενα, διεργασίες για νέες αντιδραστικές συμμαχίες.

Το συμφέρον του ελληνικού, του βρετανικού λαού, 

όλων των λαών της Ευρώπης δεν πρέπει να μπαίνει "κάτω από ξένη σημαία". Δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης και των διαφόρων τμημάτων της, που καθορίζουν τις επιλογές και τις διεθνείς τους συμμαχίες με κριτήριο τα συμφέροντά τους και τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των εργαζομένων. 

Η αναγκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτή, για να είναι αποτελεσματικές, πρέπει να συνδεθούν με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία. 

Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ανασύνταξη και ισχυροποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι όρος για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος».

Ντοκουμέντα που πρέπει να Γνωρίζουν οι Ναυτεργάτες k όχι μόνο,,

Σε μαζική συγκέντρωση ναυτεργατών στον Πειραιά, που έγινε στο πλαίσιο της πολύμορφης πολιτικής δραστηριότητας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, με σύνθημα: «Καμία ανοχή - Καμία υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχει άλλος δρόμος: Λαϊκή Συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία», μίλησε σήμερα ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. (Εδώ ολόκληρο το πρόγραμμα των συγκεντρώσεων του ΚΚΕ στην Αττική).

Η ομιλία του Γιώργου Μαρίνου

«Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Στις εκλογές του Γενάρη και του Σεπτέμβρη του 2015 πολλοί ναυτεργάτες καμένοι από την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χτυπημένοι από τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης των εφοπλιστών, αναζητούσαν μια (κατά κάποιο τρόπο) φιλολαϊκή αλλά και εύκολη -εδώ και τώρα - λύση.

Στη αναζήτησή τους πιάστηκαν στα δίχτυα του ΣΥΡΙΖΑ, τον εμπιστεύτηκαν ή τον ακολούθησαν ως μικρότερο κακό, παρά το γεγονός ότι διαπίστωναν τα μπρος - πίσω, την ασυνέπεια, η ανησυχούσαν από τις τοποθετήσεις του Τσίπρα και στελεχών του υπέρ της πλουτοκρατίας, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Άλλοι ναυτεργάτες, στήριξαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ η έκαναν δοκιμές με άλλα κόμματα διαχειριστές του συστήματος που προσκυνούν κι αυτά τους εφοπλιστές, όπως το "Ποτάμι" η "Ένωση Κεντρώων". Ορισμένοι πιάστηκαν στο δόκανο της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.

Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και την περίοδο αυτή να συζητήσουμε καλύτερα την πείρα που αποκτήθηκε.

Σε κάθε περίπτωση έχει ξεχωριστή σημασία το γεγονός ότι ένα τμήμα των ναυτεργατών ξεπέρασε πολλές παγίδες, τάχθηκε με το ΚΚΕ και στηρίζει τους αγώνες του. Η περήφανη αυτή στάση δικαιώνεται μέσα από τις εξελίξεις, δικαιώνεται η εμπιστοσύνη που έδειξαν οι εργαζόμενοι στην πολιτική του ΚΚΕ.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Σήμερα, με την πείρα των τριών μνημονίων και των εκατοντάδων πολύ σκληρών αντεργατικών μέτρων έχουμε άλλα δεδομένα.

Η βάση των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ, οι προσδοκίες για τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του συστήματος έχουν δεχθεί πλήγμα και επομένως ο εγκλωβισμός στο φαύλο κύκλο της αναζήτησης διαχειριστή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που εχθρεύεται την εργατική τάξη θα είναι ακόμα πιο οδυνηρός για τους ναυτεργάτες και τις οικογένειες τους.

Τώρα υπάρχει μεγάλη ανάγκη, ο κάθε άνθρωπος του μόχθου να μελετήσει καλύτερα την κατάσταση, να δει κατάματα την αλήθεια, να σηκώσει ψηλά το κεφάλι, να σφίξει τις γροθιές και να μπει στον αγώνα για τα δικαιώματά του, μαζί με το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μεγάλη ζημιά

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μεγάλη ζημιά γιατί καπηλεύτηκε και πρόσβαλε την Ιστορία του εργατικού κινήματος και της αριστεράς, βρώμισε θέσεις και συνθήματα, διέφθειρε λαϊκές συνειδήσεις.

Στην πράξη αποδείχθηκε ότι η νέα σοσιαλδημοκρατία, όπως και η παλιά, αποτελεί μεγάλο στήριγμα του συστήματος και κάνει πολύ επικίνδυνη δουλειά καλώντας τους εργαζόμενους να αναμένουν οφέλη από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να χειροκροτούν τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να προσδοκούν από την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, θύματα του συνθήματος περί "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" της χώρας, που είναι σύνθημα της αστικής τάξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε χυδαία με τις αγωνίες των ναυτεργατών και των οικογενειών τους.

Θυμηθείτε:

• Έταξε την κατάργηση των μνημονίων και των μνημονιακών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
• Την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και τη φορολογική ελάφρυνση των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, την κατάργηση των προκλητικών φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών και γενικότερα των προνομίων που τους έχουν δώσει οι αστικές κυβερνήσεις.
• Την αντιμετώπιση της ανεργίας και την προστασία των ανέργων.
• Τη στήριξη του ΝΑΤ και την καταβολή των εφοπλιστικών οφειλών.
• Την εξασφάλιση της τακτικής συγκοινωνιακής εξυπηρέτησης των νησιών μέχρι και τη δημιουργία δημόσιου - κοινωνικού φορέα ακτοπλοΐας.
• Την ακύρωση της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών, το ζωντάνεμα της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος και γενικότερα των ναυπηγείων.
• Την αναβάθμιση της ναυτικής εκπαίδευσης και την απαλλαγή της από τον εφοπλιστικό - στρατιωτικό εναγκαλισμό.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είπε και συνεχίζει να λέει ψέματα στους ναυτεργάτες. Στην πράξη, όχι μόνο δεν εφάρμοσε κανένα μέτρο για την ανακούφιση των εργατικών λαϊκών οικογενειών, αλλά μεθοδικά εφαρμόζει όλο το αντιλαϊκό οπλοστάσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων και επί πλέον εφαρμόζει το 3ο μνημόνιο και τα δεκάδες σκληρά μέτρα που το συνοδεύουν, τα μέτρα που συμφώνησε με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και συνυπέγραψε μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα.

Με ταξικό μίσος φορτώνει τα βάρη στους εργαζόμενους

Με ταξικό μίσος φορτώνει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, ξηλώνει θεμελιώδη εργατικά δικαιώματα που τους γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω.

• Υπονόμευση, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και μείωση των μισθών.
• Ακύρωση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης και τρομακτικές μειώσεις στις συντάξεις.
• Απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας
• Φοροεπιδρομή.
• Ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά και των άλλων λιμανιών - ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και συγκρότηση ταμείου αποκρατικοποιήσεων που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο.
• Διαμόρφωση αυτόματου "κόφτη" των μισθών, των συντάξεων, κάθε δικαιώματος που έχει απομείνει όταν ζορίζεται το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Την ώρα που η κυβέρνηση φτωχαίνει πάρα πέρα την εργατική τάξη και ληστεύει τις λαϊκές οικογένειες, δίνει δισεκατομμύρια στο μεγάλο κεφάλαιο μέσα από το λεγόμενο Αναπτυξιακό Νόμο.

Έχουμε πει πολλές φορές ότι το βαρέλι της αντεργατικής πολιτικής δεν έχει πάτο και αυτό επιβάλλεται να συνειδητοποιηθεί βαθιά και να παρθεί υπόψη ότι αυτή η επίθεση που συνδέθηκε με την πρώτη αξιολόγηση του 3ου μνημονίου συνεχίζεται και θα κλιμακώνεται πηγαίνοντας προς το φθινόπωρο που θα επιχειρηθεί να επιβληθούν νέα, σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Ήδη, γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος και απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ετοιμάζει επέκταση των ατομικών συμβάσεων, διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προκάλεσε την αντίδραση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, τα αντιλαϊκά μέτρα αμφισβητήθηκαν πλατιά, πραγματοποιήθηκαν σημαντικοί αγώνες με πρωταγωνιστές τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, με την κοπιαστική δουλειά των ταξικών δυνάμεων, των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Οι απεργιακοί αγώνες του Νοέμβρη και του Γενάρη, η μεγαλειώδης απεργία του Φλεβάρη, δεκάδες πολύμορφες εργατικές κινητοποιήσεις, τα αγωνιστικά μπλόκα της αγροτιάς δυσκόλεψαν την κυβέρνηση, καθυστέρησαν τα μέτρα. Παρά την υποχώρηση που σημειώνεται στη πάλη του εργατικού κινήματος και στα έντονα σημάδια που έχει αφήσει ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και η υπονομευτική δουλειά της νέας σοσιαλδημοκρατίας, οι αγώνες αυτοί εμπλουτίζουν την πείρα και δείχνουν τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η ταξική πάλη όταν αυτή γίνεται πυξίδα των εργατών και των εργατριών, των εκμεταλλευόμενων.

Κάθε αγώνας για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης έχει τη δική του συμβολή, ασκεί πίεση, δυσκολεύει τον αντίπαλο, βάζει το δικό του λιθαράκι στην ταξική αναμέτρηση, στη γενικότερη προσπάθεια συγκέντρωσης και προετοιμασίας εργατικών δυνάμεων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ο μύθος της «δίκαιης» ανάπτυξης 

Το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να ελέγξει τις αντιδράσεις αυξάνει το δόση του ψέματος και του αποπροσανατολισμού και προσπαθεί να χτυπήσει τις λαϊκές συνειδήσεις συγκεντρώνοντας την προσοχή του στο εφεύρημα της "δίκαιης" όπως ισχυρίζεται ανάπτυξης.

Ο μύθος αυτός, ο μύθος που παρουσιάζει την καπιταλιστική ανάπτυξη ως προοπτική για τους εργαζόμενους και προσπαθεί να σύρει τους ανέργους σε μια περιπετειώδη διαλυτική αναμονή επιβάλλεται να καταρριφθεί άμεσα και αποφασιστικά. Κάθε εγκλωβισμός είναι κίνδυνος - θάνατος για την εργατική τάξη .

Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει κριτήριο το κέρδος των λίγων και την εκμετάλλευση των πολλών, πατάει πάνω στα κουφάρια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, οδηγεί στη συσσώρευση κεφαλαίων από τη μια, την ανεργία και τη φτώχεια από την άλλη, διαμορφώνει το έδαφος για την εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης, στη συνέχεια.

Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας εξετάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, στο Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών και στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών που στηρίζουν την κυβέρνηση και προσδοκούν και νέα οφέλη από την πολιτική της.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι ,

Οι ύμνοι του Τσίπρα στο "μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής ναυτιλίας" από το βήμα της διεθνούς ναυτικής έκθεσης "Ποσειδώνια 2016" και τα διαπιστευτήρια που κατέθεσε στους εφοπλιστές δείχνει ακριβώς πόσο επικίνδυνη είναι για τους εργαζόμενους η ανάπτυξη που προβάλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα .

"Το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία" είναι το "θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος" αναφώνησε ο Τσίπρας!

Ποια είναι η ουσία;

Η ουσία είναι ότι το "μοντέλο" αυτό είναι ταυτισμένο με ένα ισχυρότατο καθεστώς προκλητικών προνομίων που περιλαμβάνει δεκάδες φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές. Στηρίζεται στις πιο σκληρές μορφές εκμετάλλευσης των ναυτεργατών, παράγει χρόνια ανεργία και ανασφάλεια, ναυτικά εγκλήματα και καταστολή. Ένας ολόκληρος στόλος χιλιάδων πλοίων με σημαίες ευκαιρίας δουλεύει με ανασφάλιστους ναυτεργάτες χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα.

Το εφοπλιστικό κεφάλαιο αυξάνει τα κέρδη του 

Τα στοιχεία για τη Ναυτιλία είναι συγκλονιστικά.

Μέσα σε μια μεγάλη περίοδο, ακόμα και στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης που οι ναυτεργάτες, η εργατική τάξη, οι άνθρωποι του μόχθου, στενάζουν, το εφοπλιστικό κεφάλαιο αυξάνει τα κέρδη, τα πλοία, τη δύναμη του, χτίζει -κατά κανόνα- στα ναυπηγεία της Κίνας και της Ν.Κορέας και αγοράζει κάθε χρόνο από δεύτερο χέρι μεγάλο αριθμό πλοίων πολλών δισ. δολαρίων.

Η ελληνόκτητη ναυτιλία κατέχει διεθνώς την πρώτη θέση και ακολουθούν οι στόλοι της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Γερμανίας.

Ο στόλος έχει φτάσει τα 4.585 πλοία (πλοία άνω των 1.000 κόρων ολικής χωρητικότητας) με 341,17 εκατ. τόνους νεκρού βάρους (dwt) και αύξηση περίπου 22% σε σχέση με το 2014.

Το τονάζ αυτό αντιπροσωπεύει το 19,63% του παγκόσμιου στόλου και το 49,96% του στόλου της ΕΕ.

Το 2015 η ελληνική σημαία αριθμούσε 770 πλοία (άνω των 1.000 κόρων) και κατέχει την έβδομη θέση διεθνώς και τη δεύτερη στην ΕΕ.

Οι ναύλοι στα δεξαμενόπλοια κινούνται σε υψηλά επίπεδα και σε πολλές περιπτώσεις φτάνουν και ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες δολάρια την ημέρα.

Ενώ , παρά την πτώση των ναύλων στα πλοία ξηρού φορτίου που την περίοδο πριν την κρίση έδιναν 80, 100 η ακόμα και 200.000 δολάρια την ημέρα (και εξασφάλισαν μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου στους εφοπλιστές), οι ναυτιλιακές εταιρείες αξιοποιούν τη μείωση των τιμών των φορτηγών ξηρού φορτίου και κάνουν πολλές αγορές μεταχειρισμένων πλοίων, ορισμένα εκ των οποίων τα μεταπουλούν και καρπώνονται τις διαφορές της αγοραπωλησίας.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που δείχνει ότι το 2015 οι έλληνες πλοιοκτήτες συμμετέχουν στο 50% των αγοραπωλησιών πλοίων και κατέχουν για άλλη μια χρονιά, την πρώτη θέση μεταξύ των αγοραστών. Αγόρασαν 286 πλοία - 6,89 δισ. δολάρια, έναντι 7,31 δισ. δολάρια που διέθεσαν το 2014.

Παρά το χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, τα προβλήματα της επιβράδυνσης της οικονομίας της Κίνας, τη μείωση των ρυθμών εισαγωγής άνθρακα, σιδηρομεταλλευμάτων κ.ά., την κρίση στη Ρωσία και τη Βραζιλία. Παρά τα προβλήματα της ανισορροπίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, στο βιβλίο των παραγγελιών το Μάη του 2016 καταγράφεται ότι οι έλληνες εφοπλιστές έχουν παραγγείλει 404 πλοία αξίας 21, 4 δισ.  δολάρια.

Πρωτοφανής συσσώρευση και συγκέντρωση κεφαλαίου 

Να κάνουμε ορισμένες χρήσιμες συγκρίσεις :

Η αύξηση του αριθμού των πλοίων και του τονάζ την περίοδο 1990 - 2016 είναι 2.159 πλοία, 256,73 εκατ. τόνους, δηλαδή ένας άλλος μεγάλος στόλος. Ενώ την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης 2008 - 2016 αυξήθηκε κατά 412 πλοία - 80,24 εκατ. τόνους.

Ο ταξικός, αντιλαϊκός χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης αποδεικνύεται και μέσα από τις εξελίξεις στην ακτοπλοΐα.

Τα μονοπώλια, που δημιουργήθηκαν, εκφράζουν μια πρωτοφανή συσσώρευση και συγκέντρωση κεφαλαίου ως αποτέλεσμα του υψηλού βαθμού εκμετάλλευσης των ναυτεργατών και της ειδικής μεταχείρισης του αστικού κράτος, με σειρά φορολογικών και άλλων προκλητικών προνομίων.

Διαχρονικά έχουμε ζήσει ισχυρότατους μονοπωλιακούς ομίλους και σήμερα διακρίνονται όμιλοι ευρωπαϊκής και διεθνούς εμβέλειας, όπως η "ATTICAGROUP", "MINOANLINES", "ANEKLINES", "HELLENICSEAWAYS".

Άθλια κατάσταση στην ακτοπλοΐα

Πολλά χρόνια με εκατομμύρια κέρδη, αλλά αυτό ακριβώς το κριτήριο του κέρδους, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις και η αναρχία, είναι η βασική αιτία που προκαλεί την άθλια κατάσταση που επικρατεί στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, η βάση τη όξυνσης των συγκοινωνιακών προβλημάτων των νησιών.

Οι γραμμές - φιλέτο με το μεγαλύτερο κέρδος τραβάνε τις ναυτιλιακές εταιρείες σαν μαγνήτης.

Πολλά νησιά κατά τη διάρκεια της άνοιξης, του φθινοπώρου και πολύ περισσότερο το χειμώνα παραμένουν χωρίς τακτικά δρομολόγια, ή ακόμα και απομονωμένα για ημέρες.

Τα εισιτήρια αυξάνονται χρόνο με το χρόνο και έχουν γίνει απαγορευτικά για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Οι τιμές των εισιτηρίων την περίοδο 2000 - 2015 στις περισσότερες γραμμές έχουν αυξηθεί από 200% έως 600%.

Από το 2001 που εγκαινιάστηκε το καθεστώς των επιδοτήσεων για τις άγονες γραμμές οι πλοιοκτήτες έχουν εισπράξει από το κράτος περίπου ένα (1) δισ. ευρώ.

Αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη βάζει τη σφραγίδα της στη διατήρηση πολλών ακόμα υπερήλικων και ανασφαλών πλοίων, είναι η αιτία της διαρκούς παραβίασης των κανόνων ασφάλειας και προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.

Πολύ περισσότερο τα προβλήματα αυτά συνδέονται με τις ανεπαρκέστατες οργανικές συνθέσεις και την εντατικοποίηση της δουλειάς των ναυτεργατών που αντιμετωπίζουν διαρκή επίθεση κατά των δικαιωμάτων τους.

Η κλάψα των εφοπλιστών για τη μείωση των κερδών τους κατά τη διάρκεια της κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά και μέσα στα πλαίσια μιας σφαιρικής εξέτασης της κατάστασης .

Η κερδοφορία των προηγούμενων χρόνων δεν μπορεί να παραγραφεί. Μέσα στις συνθήκες ανόδου της οικονομίας έχουμε ζήσει τις σχεδιασμένες επιθέσεις των εφοπλιστών και όλων των κυβερνήσεων για τη μείωση των συνθέσεων, το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, την κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Τόσο στις συνθήκες της ανόδου της οικονομίας, όσο και στις συνθήκες της κρίσης, το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του ήταν και είναι εχθρικοί προς τους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους των νησιών.

Άλλωστε, αυτό αποδεικνύεται και τώρα που οι ναυτιλιακές εταιρείες αξιοποιούν την υψηλή τουριστική κίνηση, τη μαζική μεταφορά προσφύγων και μεταναστών, τις χαμηλές τιμές των καυσίμων, τη ένταση της εκμετάλλευσης των ναυτεργατών.

Η ανεργία τσακίζει τους ναυτεργάτες

Σήμερα, μπορούν καλύτερα να αντιληφθούν οι ναυτεργάτες πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ που αποφασιστικά καταδίκασε την ΕΕ και αντιτάχθηκε στην Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική και την ευρωενωσιακή νομοθεσία για την απελεύθερωση της ακτοπλοΐας που αποτέλεσαν παράγοντα ενίσχυσης της εφοπλιστική επίθεσης κατά των ναυτεργατικών δικαιωμάτων, της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων, της μείωσης του χρόνου κίνησης των πλοίων και ναυτολόγησης των ναυτεργατών κ.α.

Γενικότερα, μπορούμε να σημειώσουμε ότι το πρόβλημα της ΕΕ είναι στην επικαιρότητα και έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις με αφορμή το σημερινό δημοψήφισμα στην Βρετανία. Σε κάθε περίπτωση έχει αποδειχθεί ότι η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου, ιδρύθηκε , αναπτύχθηκε για να προασπίσει και να προωθήσει τα συμφέροντά του, είναι ένωση του πολέμου και της καταστολής κατά των λαών.

Ασφαλώς, παλεύουμε όλα τα χρόνια για να κατανοηθεί πλατιά ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ και διαπιστώνουμε ότι στην πράξη περισσότεροι εργαζόμενοι στέκονται απέναντι σε αυτόν το μηχανισμό του κεφαλαίου κι αυτό είναι θετικό. 

Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε απόσπαση της ΕΕ από το σύστημα που τη γεννάει, από τον καπιταλισμό δε μπορεί να οδηγήσει σε λύση του προβλήματος υπέρ των λαών. 

Η αποδέσμευση από την ΕΕ θα λειτουργήσει υπέρ των εργαζομένων, υπέρ του Βρετανικού λαού και των άλλων λαών, 

αν αποτελέσει στοιχείο που συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας , της δικτατορίας των μονοπωλίων, με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Σε διαφορετική περίπτωση ο καπιταλισμός διατηρείται, η αστική εξουσία παραμένει, και η εκμετάλλευση συνεχίζεται.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Χιλιάδες πλοία, τεράστια κεφάλαια, δισεκατομμύρια στα χέρια και τα θησαυροφυλάκια των εφοπλιστών.

Αυτή είναι η μία πλευρά της ανάπτυξης που πρόβαλλε ο πρωθυπουργός και θαυμάζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.

Όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά που σημαδεύει την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Το εργατικό δυναμικό συρρικνώνεται μόνιμα, 15.000 ναυτεργάτες καταδικάζονται στην ανεργία χωρίς καν επίδομα, ή ελάχιστοι με επίδομα 200 ευρώ το μήνα.

Δραματική πορεία που δείχνει ότι οι Έλληνες ναυτεργάτες από τις 80.000 της δεκαετίας του ΄80 μειώθηκαν στις 12.000 το 2014.

Ένας τεράστιος στόλος κι αυτό που μένει στο ΝΑΤ είναι το τεράστιο έλλειμμα που ξεπερνά το ένα δισ. ευρώ, την ώρα που το αστικό κράτος και οι αστικές κυβερνήσεις καλύπτουν, στηρίζουν την εισφοροδιαφυγή των εφοπλιστών και είναι σε μόνιμη συνεννόηση μαζί τους για την παραγραφή μεγάλων ποσών, οφειλών εκατομμυρίων ευρώ.

Μετά από πολλά φιλτραρίσματα, η απάντηση του υπουργείου Εργασίας (Μάρτης 2015) σε Ερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ για τις ανεξόφλητες οφειλές των εφοπλιστών στο ΝΑΤ, είναι ότι αυτές ανέρχονται στο ποσόν των 101 εκατ. ευρώ κι αυτό δείχνει μόνο ένα μέρος της ζημιάς που γίνεται.

Άκρως προκλητικό καθεστώς φοροαπαλλαγών στους εφοπλιστές

Την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ληστεύει τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες με τα αβάσταχτα φορολογικά μέτρα, διατηρείται το άκρως προκλητικό καθεστώς των φοροαπαλλαγών των ναυτιλιακών επιχειρήσεων.

Ο λαός μας πρέπει να πληροφορηθεί ότι οι εφοπλιστές για το στόλο τους, τις περιουσίες των δισεκατομμυρίων, τα τεράστια κέρδη τους, δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος για τα κέρδη από την εκμετάλλευση των πλοίων, απαλλάσσονται από φόρο για τα περιουσιακά τους στοιχεία, την πώληση πλοίων, έχουν αφορολόγητα καύσιμα κ.ά.

Αυτά που καταβάλλουν (όταν τα καταβάλλουν) είναι η ελάχιστη φορολογία 10-15 εκατομμύρια ευρώ, το χρόνο.

Οι ναυτεργάτες έχουν δώσει σκληρούς, μαζικούς αγώνες ενάντια στην εφοπλιστική εκμετάλλευση, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αυτόν τον 1,5 χρόνο.

Βασικό στοιχείο αυτού του αγώνα είναι οι συνεχείς, επίμονες καθημερινές παρεμβάσεις των ταξικών σωματείων για όλα τα προβλήματα των ναυτεργατών, προσπαθώντας διαρκώς, με κόπο να συντονίζεται η πάλη και να εξασφαλίζεται κατεύθυνση που είναι σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου και την πολιτική που τα υπηρετεί.

Αναμφισβήτητα η προσφορά της ΠΕΜΕΝ , του "ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ" , της ΕΝΩΣΗΣ ΜΑΓΕΙΡΩΝ , των ΡΥΜΟΥΛΚΩΝ και της ΠΕΣ - ΝΑΤ και η αμέριστη ταξική αλληλεγγύη του ΠΑΜΕ, είναι δύναμη που συμβάλλει στην καλύτερη οργάνωση της πάλης για την κατάργηση των αντεργατικών μέτρων, για το δικαίωμα στη δουλειά, την ισχύ, την εφαρμογή και τη βελτίωση των όρων των Συλλογικών Συμβάσεων, την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, την αντιμετώπιση της εντατικοποίησης της δουλειάς, τις δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, την αναβάθμιση των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού, της εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης των ναυτεργατών.

Στην πάλη αυτή, σε δεκάδες απεργίες και διαδηλώσεις οι ναυτεργάτες συγκρούονται με το μηχανισμό της εφοπλιστικής τρομοκρατίας, τους εκβιασμούς και την κρατική καταστολή, ξεπερνούν πολλά εμπόδια που βάζει ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός που δουλεύει για τη διάσπαση των εργαζομένων για να στρέψει τον έναν κλάδο ενάντια στον άλλο.

Μέσα στη δράση αποκαλύπτεται ο επιζήμιος και επικίνδυνος ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ο οποίος όπως δείχνει και η πορεία της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΠΝΟ έχει συγκεκριμένη ιδεολογική πολιτική αφετηρία, όλα τα χρόνια.

Υπερασπίζεται τον καπιταλισμό, στηρίζει τα εφοπλιστικά συμφέροντα, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των ναυτιλιακών εταιρειών και καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μέσα από αυτό το δρόμο θα λυθούν τα ναυτεργατικά προβλήματα, θα κατακτηθεί ευημερία.

Η υπεράσπιση των εφοπλιστών, του πραγματικού αντιπάλου των ναυτεργατών, κάνει τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό φανατικό υπερασπιστή της διαλυτικής στρατηγικής της κοινωνικής συναίνεσης και ταξικής συνεργασίας. 

Αυτά είναι τα βασικά όπλα με τα οποία πρέπει να πολεμήσουν οι ναυτεργάτες τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, ώστε να μην μπορεί να κρυφτεί πίσω από τους ελιγμούς που κάνει, την παραπλανητική συνθηματολογία. 

Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει στο βαθμό που περισσότεροι ναυτεργάτες συνειδητοποιούν την κοινωνική τους θέση και αξιοποιούν την πείρα τους για να εναντιωθούν στα εφοπλιστικά συμφέροντα, γενικότερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την πολιτική των κομμάτων που τα υπηρετούν.

Η δύναμη της οργάνωσης και της ταξικής πάλης

Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει στο βαθμό που συνειδητοποιείται η δύναμη της οργάνωσης και της ταξικής πάλης και οι ναυτεργάτες μαζικά παλεύουν για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Ποτέ δεν λέμε "ότι έγινε έγινε". Αντίθετα, οι ναυτεργατικοί αγώνες θα γίνονται πιο αποτελεσματικοί, όταν συνδυάζονται με τον υψηλό στόχο να ξηλώσουν τα αντεργατικά μέτρα που εφαρμόστηκαν αυτά τα χρόνια και να διεκδικήσουν την ανάκτηση των απωλειών, προετοιμάζοντας μεθοδικά, με αυτοθυσία μαζικούς αγώνες που θα τροφοδοτούνται από την κατανόηση της αναγκαιότητας της πάλης ενάντια στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Οι ναυτεργάτες δεν είναι μόνοι τους, είναι μέρος της εργατικής τάξης, έμπειρο τμήμα της και το συμφέρον τους επιβάλλει να συνεισφέρουν στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για να γίνει πιο δυνατό και αποφασισμένο να περάσει στην αντεπίθεση κατά των εκμεταλλευτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Κάθε κλάδος δίνει τη μάχη στο χώρο του αλλά ταυτόχρονα πρέπει να προσπαθεί να ξεφύγει από αυτά τα όρια και να συναντιέται, να παλεύει μαζί με τους άλλους κλάδους, με τους άλλους εργαζόμενους, αντιμετωπίζοντας ως αναγκαίο στοιχείο τη συμμαχία της εργατικής τάξης, με τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, με τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης που κι αυτοί στενάζουν από την επίθεση των μεγάλων οικονομικών ομίλων, το καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτή, η κοινωνική συμμαχία, μπορεί να γίνει πανελλαδικά, σημαντικός φορέας συγκέντρωσης και κινητοποίησης εργατικών λαϊκών δυνάμεων που θα βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, θα δημιουργεί ρήγματα στο αντίπαλο στρατόπεδο και θα διεκδικεί τη λύση του κεντρικού προβλήματος, του προβλήματος της εξουσίας, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Αυτός είναι ο φάρος που δείχνει την πορεία για τους ανθρώπους της δουλειάς και αυτό προβάλλει καθαρά από την πείρα δεκαετιών κατά τη διάρκεια των οποίων έχουμε τα πήγαινε - έλα δεκάδων αστικών κυβερνήσεων που έρχονται σαν σωτήρες, προκαλούν τη λαϊκή αγανάκτηση, υπόσχονται, λένε ψέματα, ακολουθώντας πιστά το δρόμο της ενίσχυσης του κεφαλαίου και της διαιώνισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Το τονίζουμε. 

Οι ναυτεργάτες θα έχουν μεγάλο όφελος, αν συγκρουστούν με την ανάπτυξη που έχει κριτήριο το κέρδος των λίγων και ταυτιστούν με τον αγώνα για την ανάπτυξη που έχει κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών, των ναυτεργατικών αναγκών στη δουλειά, στο μισθό και τη σύνταξη, στις κοινωνικές υπηρεσίες , σε όλους τους τομείς της ζωής.

Πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Οι συνάδελφοι μας ρωτάνε: "Πως θα γίνει αυτό; Απαιτεί θυσίες, απαιτεί σύγκρουση με ισχυρές δυνάμεις".

Έχουν δίκιο. Οι δυσκολίες είναι μέσα στη δράση, είναι παράγοντας που επιβάλλεται να υπολογίζουμε καλά στην ταξική πάλη για να τις αντιπαλεύουμε, να τις νικάμε, αλλά προσοχή γιατί αν δεν κινηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση, υπάρχει ο κίνδυνος στο όνομα των δυσκολιών να γίνονται αδικαιολόγητες υποχωρήσεις, οι δυσκολίες να γίνονται άλλοθι για ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς.

Η πάλη για τη ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι πολύ σκληρή αναμέτρηση, αλλά η δύναμη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων είναι πολύ μεγάλη και πιστεύουμε σ αυτήν.

Αυτή θα ανοίξει το δρόμο της εργατικής εξουσίας, ώστε να περάσουν τα μέσα παραγωγής, τα οικονομικά εργαλεία, ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι, στα δικά τους χέρια, να γίνουν τα καράβια, τα λιμάνια, τα ναυπηγεία λαϊκή περιουσία, μέρος ενός μεγάλου συνόλου που θα περιλαμβάνει τον ορυκτό πλούτο, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τη γη, το εμπόριο και άλλα εργαλεία για την ανάπτυξη που θα υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα και όχι το κέρδος, εξαλείφοντας την εκμετάλλευση, την ανεργία, την ανασφάλεια.

Με την πρόταση του ΚΚΕ μπορεί να οργανωθεί, να αναπτυχθεί η ναυτιλία με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, ώστε τα πλοία, τα ποντοπόρα, τα ακτοπλοΐκά, τα τουριστικά, τα πορθμεία, τα ρυμουλκά να αποτελέσουν στα χέρια των ναυτεργατών γερές βάσεις που θα υπηρετήσουν τη λαϊκή οικονομία.

Με αυτά τα εργαλεία μπορεί να επιλυθεί το συγκοινωνιακό πρόβλημα των νησιών, να εξασφαλιστεί η σύνδεσή τους με την ηπειρωτική Ελλάδα και μεταξύ τους, χειμώνα - καλοκαίρι με ασφαλή και σύγχρονα πλοία, με φτηνά εισιτήρια.

Με αυτά τα εργαλεία μπορεί να οργανωθεί η μεταφορά των καυσίμων, των αγαθών για τις ανάγκες της οικονομίας, του λαού μας, συμβάλλοντας επίσης στη σύνδεση της χώρας μας με τις άλλες χώρες στα πλαίσια διεθνών αμοιβαία επωφελών διεθνών σχέσεων.

Μια τέτοια ναυτιλία, μπορεί να συνδεθεί με σύγχρονα λιμάνια, και να δώσει ζωή στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, η οποία θα συμβάλλει με σχέδιο στην κατασκευή, επισκευή και συντήρηση των πλοίων και θα έχει συνεισφορά στην άμυνα της χώρας, στην ανάπτυξη άλλων κλάδων της λαϊκής οικονομίας.

Οι ναυτεργάτες μπορούν να κουμαντάρουν τη ναυτιλία χωρίς τους εφοπλιστές και θα έχουν στο πλευρό τους ένα σημαντικό επιστημονικό δυναμικό προσηλωμένο στα εργατικά συμφέροντα.

Γνωρίζουμε τους προβληματισμούς, τους δισταγμούς που εκφράζουν πολλοί ναυτεργάτες, αλλά τους λέμε πως χρειάζεται να δούνε τις εξελίξεις πιο απαιτητικά, να μην εφησυχάσουν αυτοί που παίρνουν έναν σχετικά υψηλό μισθό σήμερα δουλεύοντας μακριά από το σπίτι τους, από τα παιδιά τους μέσα στο άγχος και στην ανασφάλεια, σε πολύ σκληρές, επικίνδυνες συνθήκες ζωής και δουλειάς.

Να σκεφτούν ότι είναι οι παραγωγοί του πλούτου, να σκεφτούν ότι ο καπιταλισμός δεν παίζει έχει πετάξει, πετάει πολλούς συναδέλφους στο δρόμο σαν στημένες λεμονόκουπες.

Να σκεφτούν ότι ο καπιταλισμός κλέβει το μόχθο τους, τους στερεί το δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια στα γηρατειά τους, οδηγούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους στην ανεργία.

Τους λέμε να εξετάσουν την πρόταση του ΚΚΕ και να πάρουν υπόψη ότι με αυτή την πρόταση είναι δυνατόν να λυθεί το τραγικό πρόβλημα της ανεργίας και να εξασφαλιστεί η πλήρης - σταθερή εργασία. Να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος και να υπάρξουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ενδιαίτησης, διατροφής, να εξασφαλιστούν τα καλύτερα δυνατά μέτρα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα».