Προς την ΚΕ του ΑΚΕΛ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Λάβαμε την επιστολή σας με ημερομηνία 4 Νοέμβρη 2016 και θεωρούμε απαραίτητο
να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα ζητήματα.
Την ώρα που επιχειρείται να κλείσει το Κυπριακό με διχοτομική λύση, όπως δείχνει
η πορεία των συνομιλιών των κ.κ Αναστασιάδη – Ακιντζί,
θα λέγαμε ότι η βαθύτερη μελέτη
και η αξιοποίηση των θέσεων του ΚΚΕ από το ΑΚΕΛ, άλλα κυπριακά και ελληνικά κόμματα
μπορεί να συμβάλλει, έστω αυτή τη στιγμή, στην παρεμπόδιση και αντιμετώπιση
αρνητικών εξελίξεων, ταυτόχρονα με την ισχυροποίηση της πάλης για δίκαιη και βιώσιμη
λύση στο Κυπριακό πρόβλημα.
Οι θέσεις του ΚΚΕ θέτουν βασικά στοιχεία των εξελίξεων στην περιοχή,
ενημερώνοντας τους λαούς της Κύπρου και της Ελλάδας ότι προωθείται ένα νέο σχέδιο
Ανάν το οποίο οδηγεί στη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής –
κατοχής.
Σας υπενθυμίζουμε ότι και το 2004, ήταν η σθεναρή στάση του ΚΚΕ που,
ανέλαβε πρωτοβουλία, συμβάλλοντας στην αποκάλυψη και τελική απόρριψη του
σχεδίου Ανάν από τον ίδιο τον κυπριακό λαό, στο σχετικό δημοψήφισμα.
Ο κίνδυνος της νομιμοποίησης και οριστικοποίησης της διχοτόμησης της Κύπρου
είναι το κρίσιμο ζήτημα.
Αυτό στην ουσία υιοθετείται στην κοινή ανακοίνωση Αναστασιάδη
–Έρογλου της 11ης Φλεβάρη 2014 που είναι η βάση των συνομιλιών.
Αναφέρεται συγκεκριμένα στα δύο Συνιστώντα Κράτη τα οποία θα έχουν τα δικά
τους σύνορα, το δικό τους σύνταγμα, τις δικές τους κυβερνήσεις, κοινοβούλια,
ύμνους, τις δικές τους ξεχωριστές πολιτικές για την Παιδεία, την Υγεία, την πρόνοια
κ.α.,
που είναι παράγοντες διαίρεσης,
διάσπασης του εργαζόμενου κυπριακού λαού,
διατήρησης ή εισαγωγής νέων οικονομικοκοινωνικών διακρίσεων στους όρους ζωής,
παράγοντες ανταγωνισμού και όχι ενότητας τουρκοκυπρίων και ελληνοκυπρίων
εργαζομένων.
Αυτή η προοπτική βάζει τη σφραγίδα της στην προωθούμενη λύση και ακυρώνει
την επανένωση του νησιού.
Στη βάση αυτή θεωρούμε τουλάχιστον άστοχη και εκτός τόπου και χρόνου, την
αναφορά σας στα παραδείγματα των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ελβετίας ως παραδείγματα
ομόσπονδων κρατικών οντοτήτων που μπορούν να αιτιολογήσουν την υποστήριξη ενός
Ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο.
Πολύ περισσότερο που σε καμία από τις πάρα
πάνω περιπτώσεις δεν υπήρχε πρόβλημα εισβολής–κατοχής.
Τα παραδείγματα αυτά δεν
έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις συνθήκες και την πορεία δημιουργίας του κυπριακού
προβλήματος που έχει τη δική του δραματική ιστορία, γεγονός που μπορείτε να δεχτείτε
ξεκάθαρα, αντιμετωπίζοντας με μεγαλύτερη ψυχραιμία την αντικειμενική αυτή
πραγματικότητα.
Στην πράξη, η πολύχρονη ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κύπρο, η δράση
εθνικιστικών δυνάμεων, το χουντικό πραξικόπημα με ευθύνη και της ελληνικής χούντας
των συνταγματαρχών και την καθοδήγηση των ΗΠΑ, όπως και η τουρκική εισβολή –
κατοχή διαμόρφωσαν το έδαφος για τις αρνητικές εξελίξεις.
Αυτά επισπεύτηκαν στη
συνέχεια με την αξιοποίηση των τετελεσμένων που προκάλεσε η δημιουργία του
ψευδοκράτους, της λεγόμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου», το 1983, το
οποίο επιχειρείται να αποτελέσει σήμερα τη βάση του τουρκοκυπριακού «συνιστώντος
κράτους».
Η πείρα της διαιώνισης του κυπριακού προβλήματος 42 χρόνια μετά την εισβολή
είναι στοιχείο που επιβάλλεται να προβληματίσει περισσότερο για τη μη κινητοποίηση του
λαϊκού παράγοντα και την αναμονή λύσης από «τα πάνω», από ισχυρά καπιταλιστικά
κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΝΑΤΟ-Ε.Ε) που έχουν ευθύνη για τη δημιουργία και τη
διαιώνιση του προβλήματος.
Ο συμβιβασμός που είχε γίνει,
ο «επώδυνος συμβιβασμός», για τον οποίο
μίλησαν τόσο το ΑΚΕΛ,
όσο και άλλα κόμματα στην Κύπρο και την Ελλάδα που οδήγησε
στη θέση για τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που ήταν κυρίως θέση της αστικής
τάξης της Τουρκίας και του τουρκοκυπριακού "κράτους" διαχρονικά, έφτασε να
θεωρείται θέσφατο, θέση αρχής.
Και μάλιστα, όχι μόνο αυτό, αλλά να εξελίσσεται,
στην ουσία, σε διχοτομική λύση, σε δύο συνιστώντα κράτη.
Στην πράξη δεν πρόκειται για ομοσπονδία όπως προβάλλεται προς τους κύπριους
εργαζόμενους, αλλά για μία συνομοσπονδία δύο κρατών τα οποία επαναλαμβάνουμε θα
έχουν το δικό τους κρατικό μηχανισμό, τα δικά τους όργανα, τη δική τους δηλαδή
κυριαρχία, εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ακυρώνοντας τις αρχές για μια κυριαρχία,
μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα.
Για τους λόγους αυτούς το ΚΚΕ μελετώντας τις εξελίξεις και ιδιαίτερα τις
οδυνηρές θέσεις του σχεδίου Ανάν,
το περιεχόμενο της κοινής ανακοίνωσης
Αναστασιάδη – Έρογλου του 2014
για τα δύο συνιστώντα κράτη και τα θέματα που
τέθηκαν κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων
αποφάσισε να μιλήσει
ανοιχτά, δημόσια, να σας εξηγήσει τώρα, πριν είναι πολύ αργά, την θέση του για τη
δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία την οποία και το ίδιο είχε υιοθετήσει, ως
συμβιβασμό, εκδηλώνοντας έτσι και τη στήριξη του στο ΑΚΕΛ, και την οποία
προσδιορίζει στις σημερινές συνθήκες μετά από βαθιά και εξονυχιστική μελέτη των
εξελίξεων που συλλογικά συζήτησε η ΚΕ μας.
Συγκεκριμένα, το κόμμα μας, επιμένει ότι:
Το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής του
Βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία
που φέρει τη σφραγίδα της επέμβασης
του ΝΑΤΟ
και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή.
Ότι απαιτείται η αποχώρηση των κατοχικών και των άλλων ξένων στρατιωτικών
δυνάμεων, το κλείσιμο των βρετανικών βάσεων.
Υπερασπίζεται τις αρχές για μια
κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα, τοποθετείται συγκεκριμένα
στο πρόβλημα των προσφύγων και των εποίκων.
Οι αρχές αυτές αποτελούν το περιεχόμενο των θέσεων του ΚΚΕ για Κύπρο Ενιαία
Ανεξάρτητη,
που σημαίνει Ενιαία Κρατική Συγκρότηση, για ένα και όχι δύο κράτη,
χωρίς εγγυητές και προστάτες
που προβλέπει δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση,
εγκατάσταση και διαμονή εργατικών – λαϊκών οικογενειών σε όλες τις περιοχές του
νησιού,
χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για
Τουρκοκύπριους, Ελληνοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους ή Λατίνους.
Εξασφάλιση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων χωρίς
διακρίσεις, σεβασμό στο δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να μορφώνονται τα
παιδιά τους, σεβασμό στις θρησκευτικές επιλογές και πολιτιστικές παραδόσεις.
Αυτή η πρόταση αντιπαλεύει πραγματικά τον Εθνικισμό, σέβεται (στην πράξη) τα
δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, Ελληνοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμένιων και Λατίνων,
στηρίζεται στο ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης της Κύπρου και ενισχύει την κοινή
πάλη του εργαζόμενου λαού, σε αντίθεση με τη «διζωνικότητα» και τη «γκετοποίηση»
που
περιέχεται στη λύση που προωθείται
από την κυπριακή κυβέρνηση, με τη συνευθύνη της
ελληνικής κυβέρνησης, των ΗΠΑ, της Ε.Ε.
Στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια της διαχείρισης της αστικής εξουσίας έχουν γίνει και
γίνονται πολύμορφες συμμαχίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της Κύπρου,
με τη
συμμετοχή και του κόμματος σας και είναι δική σας ευθύνη να κατονομάσετε και να
τεκμηριώσετε ποιες εννοείτε εθνικιστικές δυνάμεις στη χώρα σας.
Αυτό που θέλουμε να σημειώσουμε εμείς, είναι ότι η κατευθυνόμενη παραφιλολογία
που προσπαθεί να συνδέσει τις θέσεις του ΚΚΕ με την τροφοδότηση εθνικιστικών
δυνάμεων είναι τουλάχιστον αστεία και εκ του πονηρού.
Ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί
να κατανοήσει ότι ο εθνικισμός πλήττεται πραγματικά,
μόνο με την πολιτική που
εναντιώνεται στο γκέτο και την περιχαράκωση που διαμορφώνει η πολιτική των δύο
κρατών η οποία αναπαράγει κάθε λογής διακρίσεις και εμπόδια στην κοινή πάλη του
κυπριακού λαού.
Ασφαλώς ο κυπριακός λαός σηκώνει και θα σηκώσει το κύριο βάρος για τη λύση
του κυπριακού προβλήματος και αυτός είναι που θα κληθεί να αποφασίσει.
Επιβάλλεται, όμως, να πάρουμε υπόψη ότι το πρόβλημα είναι διεθνές και οι
προεκτάσεις του αφορούν και τον ελληνικό λαό αλλά και τους άλλους λαούς της
περιοχής.
Πολύ περισσότερο που στο κυπριακό πρόβλημα εμπλέκονται οι ελληνικές
κυβερνήσεις και γενικότερα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και συνεπώς το ΚΚΕ έχει
υποχρέωση, όπως έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια, να τοποθετείται και να θέτει τις
θέσεις του.
Δεν διεκδικούμε τίποτα περισσότερο από το δικαίωμα μας να έχουμε την δική
μας άποψη για ζητήματα που σε τελευταία ανάλυση μας αφορούν όλους για να μην την
πληρώσουν πάλι οι λαοί των χωρών μας και της περιοχής.
Η γνώμη μας είναι ότι η εξέταση ενός τόσο σύνθετου προβλήματος δεν χωράει
αφορισμούς.
Το ποιος κάνει ή όχι λάθος θα το δείξει η ίδια η πορεία των εξελίξεων.
Το ΚΚΕ πάντοτε στην μεγάλη και ηρωική του διαδρομή με υπευθυνότητα
τοποθετείται.
Οι εξελίξεις οι ίδιες και στο κυπριακό και σε άλλα ζητήματα, μέχρι σήμερα
έχουν επιβεβαιώσει τις προβλέψεις και θέσεις του ΚΚΕ.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Διατηρούμε το δικαίωμα πλέον, να δημοσιεύσουμε την επιστολή που σας
αποστείλαμε στις 19/10/16 καθώς και την σημερινή μας επιστολή, αφού και εσείς
προχωρήσατε σε δημοσίευση της απάντησης σας στην επιστολή που σας αποστείλαμε στις
19/10/16.
Τιμώντας τους αγώνες των χιλιάδων μελών του ΑΚΕΛ και της ΕΔΟΝ,
Το Πολιτικό Γραφείο
της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
-
29/10/2016 11:59
- Και
η Συνέντευξη του Θανάση Παφίλη στην ιστοσελίδα του MEGAONE Κύπρου
Συνέντευξη στην ιστοσελίδα του MEGAONE, TVONEnews της Κύπρου, έδωσε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Κόμματος.
Ολόκληρη η συνέντευξη:
Δεν προβληματίζει το ΚΚΕ το γεγονός ότι η απόφαση σας μπορεί να πλήξει το ΑΚΕΛ, με το οποίο σας συνδέουν ιδιαίτερες σχέσεις, και μάλιστα σε μια περίοδο που η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, η οποία στηρίζεται και από το ΑΚΕΛ, τυγχάνει αμφισβήτησης από αρκετές πλευρές;
Η στάση του ΚΚΕ πηγάζει από τη βαθιά διεθνιστική αλληλεγγύη του στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα της Κύπρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες ή Λατίνους, και βρίσκεται σε αντίθεση με τα μονοπωλιακά συμφέροντα που προωθούν ένα νέο διχοτομικό σχέδιο, για να βάλουν απρόσκοπτα στο χέρι το φυσικό πλούτο. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει κάνει τις δικές της επιλογές και η εναρμόνιση της με το κυβερνητικό, προεδρικό πλαίσιο, που έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και ειδικά της Βρετανίας, είναι λαθεμένη, αδιέξοδη και οδηγεί σε μεγάλες περιπέτειες τον κυπριακό λαό.
Το ΑΚΕΛ, παρόλο που δεν παραγνωρίζει τους αγώνες του ΚΚΕ, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του, εντούτοις καθιστά σαφές προς το Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ότι «το μέλλον της Κύπρου είναι θέμα των Κυπρίων και αυτοί είναι τελικά που θα αποφασίσουν».
α) Δεν νομίζετε ότι σε μια τόσο κρίσιμη φάση της διαδικασίας, η πολιτική σας «αναθεώρηση» ενδεχομένως να δυναμιτίζει την κατάσταση;
β) Λαμβάνετε το ξεκάθαρο, αλλά σαφέστατο μήνυμα που σας στέλνει το ΑΚΕΛ;
Τον πρώτο λόγο έχει ο λαός της Κύπρου, που όπως και το 2004 πρέπει να απορρίψει τη νέα διχοτομική λύση, αλλά το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Να υπενθυμίσω πως τότε, το 2004, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο που οργάνωσε κινητοποίηση κατά του «σχεδίου Ανάν» και κάτω από τη δική του πίεση αποτράπηκε κοινό ανακοινωθέν υπέρ του σχεδίου αυτού, στη σύσκεψη υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Ωστόσο, είναι φανερό πως το Κυπριακό ζήτημα, από τη στιγμή που είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, ενδιαφέρει και τους άλλους λαούς. Η όποια εξέλιξη δημιουργεί τετελεσμένα και για άλλους λαούς. Επιπλέον, όπως θα σας είναι γνωστό, διάφορες «λύσεις», όπως π.χ. αυτή που περιγράφονταν στο σχέδιο Ανάν, όχι μόνο δεν ήταν δίκαιη και βιώσιμη, αλλά ενέπλεκε σε μεγάλες περιπέτειες τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Ο βασικός άξονας των θέσεων του ΚΚΕ παραμένει και εμπλουτίζεται, προβάλλοντας αποφασιστικά τη θέση για ένα και όχι δύο κράτη.
Η στάση του ΚΚΕ ενισχύει τον αγώνα του κυπριακού λαού στην πάλη του για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη.
Θεωρείτε ότι η νέα σας πολιτική θέση μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Τ/κ ώστε να προχωρήσει η διαδικασία;
Σαφώς και μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Τουρκοκύπριους εργαζόμενους. Όπως θα γνωρίζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και τοποθετείται μετά από μελέτη και με ευθύνη στο κυπριακό πρόβλημα. Ούτε στιγμή το ΚΚΕ δεν παρέλειψε να σημειώνει πως το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα, εισβολής και κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Έχει τη σφραγίδα της επέμβασης του ΝΑΤΟ και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή. Έχει τη σφραγίδα των αστικών τάξεων των Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου, των εθνικιστών, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που προκαλεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Εμείς ούτε σπιθαμή δεν υποχωρήσαμε από τη θέση για μια Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, με το λαό κυρίαρχο κι αφέντη στον τόπο του. Άλλοι υποχώρησαν και ψάχνουν εδώ και χρόνια τη λύση μέσα στην ΕΕ, σε συνιστώντα κράτη και με τη δήθεν «φιλική συνδρομή» των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Εμείς ως ΚΚΕ έχουμε μια ολοκληρωμένη αντίληψη για το τι είναι προς όφελος του λαού σήμερα. Πιστεύουμε πως η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση του πλούτου τους, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη διαμόρφωση των συνθηκών για διεθνείς σχέσεις, που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος. Αυτά αφορούν κάθε χώρα και την Κύπρο και το λαό της, σαφώς και τους Τουρκοκύπριους. Αφορούν συνολικά την κοινή συντονισμένη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και άλλων λαών της περιοχής.
Τώρα αν χαρακτηρίζετε «νέα πολιτική θέση» την εγκατάλειψη της ΔΔΟ, πρέπει να σημειώσουμε πως εδώ και δύο χρόνια έχουμε πάψει να αναφερόμαστε σ’ αυτήν. Από τότε δηλαδή, που έγινε πασιφανές πως αυτός ο όρος χρησιμοποιείται ως άλλοθι, για ένα νέο διχοτομικό σχέδιο δύο κρατών, για την «γκετοποίηση». Το ΚΚΕ, που σταθερά τάσσονταν και τάσσεται υπέρ μιας Κύπρου Ενιαίας (ένα κράτος και όχι δύο), που με συνέπεια αντιπαλεύει τον εθνικισμό, δεν μπορεί παρά να ταχθεί ενάντια στη «διζωνικότητα» και στα δύο «Συνιστώντα Κράτη», που ανακυκλώνουν την διαίρεση του λαού σε εθνοτική, γλωσσική, θρησκευτική βάση και να εκφράσει την αναγκαιότητα της ενιαίας οργάνωσης και της κοινής πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Αρμενίων, Λατίνων και Μαρωνιτών, ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ.
Θεωρείτε ότι είναι εφικτά τα όσα προτείνετε ως προς την ολοκλήρωση της διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού και την επανένωση της Κύπρου και του λαού της, ειδικότερα εάν ληφθεί υπόψη το γεγονός των αυξανόμενων ροών εποικισμού, της αλλοίωσης του πληθυσμού, της απομόνωσης και συνεχώς αυξανόμενης εξάρτησης των Τουρκοκυπρίων, αλλά και των κατεχομένων, από την Τουρκία και των τετελεσμένων που δημιουργούνται επί κυπριακού εδάφους;
Όσο επικίνδυνη είναι η καλλιέργεια κίβδηλης ευφορίας, πως δήθεν τώρα υπάρχουν οι όροι που θα οδηγήσουν σε δίκαιη λύση το Κυπριακό, άλλο τόσο επικίνδυνη και μίζερη είναι η υποταγή του λαού στους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς. Οι συσχετισμοί, όμως, είναι για να αλλάζουν κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν οι λαοί αγωνιστούν, στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων τους, αν συγκρουστούν με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Υποταγή στους αρνητικούς συσχετισμούς οδηγεί στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».
Διαφωνείτε με την πεποίθηση του ΑΚΕΛ ότι «η εγκατάλειψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δεν οδηγεί σε ενιαίο κράτος, αλλά στη διχοτόμηση που είναι καταστροφική για την Κύπρο»; Αν ναι, τότε ποια η εναλλακτική;
Στην Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ αναδεικνύεται το πως διαχρονικά διαμορφώθηκε η Δικοινοτική - Διζωνική Ομοσπονδία, που σήμερα προβάλλεται ως η «καρδιά» της λύσης του κυπριακού προβλήματος. Υπογραμμίζεται πως από τη δεκαετία του '60, μεθοδικά, σχεδιασμένα, η τουρκική αστική τάξη προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένα για τη δημιουργία δύο κρατών, αξιοποιώντας τα προβλήματα των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, τη θέση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τη δράση εθνικιστικών δυνάμεων, και από τις δύο πλευρές και πολύ περισσότερο το πραξικόπημα που οργανώθηκε στην Κύπρο με ευθύνη της χούντας. Σημειώνεται πως χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της συγκρότησης θυλάκων και μεταφέρθηκαν Τουρκοκύπριοι σε συγκεκριμένες περιοχές, για τη διαμόρφωση εδαφικής τουρκοκυπριακής ζώνης, ενώ οι τουρκικές επιδιώξεις ολοκληρώθηκαν με την εισβολή και κατοχή, με τον «Αττίλα 1» και τον «Αττίλα 2», τον Ιούλη και τον Αύγουστο του 1974, αντίστοιχα. Μετά την εισβολή, το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει η θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας και πέτυχε να περιληφθεί η θέση αυτή - ως συμβιβασμός - στα υλικά των συνομιλιών, ως βάση εκ μέρους του, για διχοτομική, συνομοσπονδιακή λύση, δύο κρατών. Το 1983 ανακηρύχθηκε η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και το ψευδοκράτος αξιοποιήθηκε και πάλι για τη δημιουργία τετελεσμένων. Τι αποδεικνύεται λοιπόν; Πως στην πράξη, μια θέση τακτικής, ένας «έσχατος συμβιβασμός» της ελληνοκυπριακής πλευράς, που οδήγησε στη θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας, μετατράπηκε στη συνέχεια σε θέση αρχής και θεμέλιο της λύσης για το Κυπριακό και σήμερα αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί η εισβολή και κατοχή, με τη δημιουργία δύο συνιστωντών κρατών. Η ζωή είναι αυτή που δείχνει το πόσο επιζήμια είναι αυτή η θέση που οδηγεί στη διαίρεση το λαό της Κύπρου, αλλά και σε επιπλοκές τους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της ευρύτερης περιοχής. Η διχοτομική λύση πρέπει να εγκαταλειφθεί, προς το συμφέρον των λαών και σε βάρος των σχεδίων των ΗΠΑ, της ΕΕ, των αστικών τάξεων και μονοπωλίων.
Δεν σας προβληματίζει το γεγονός ότι η θέση σας μπορεί να τύχει εκμετάλλευσης, αφού σύμφωνα με το ΑΚΕΛ, «ορισμένοι στην Κύπρο που μέχρι πρόσφατα καθημερινά ύβριζαν το ΚΚΕ τώρα όψιμα το έχουν “αγαπήσει” εξαιτίας της αλλαγής της θέσης του στο Κυπριακό»;
Το ΚΚΕ έχει μια Ιστορία 100 χρόνων, δεν είναι χθεσινό στην πολιτική. Έρχεται από μακριά, από τους σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες, που τους συνεχίζει και σήμερα, στις σύγχρονες συνθήκες, με «πυξίδα» του την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, τα λαϊκά συμφέροντα, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Αντιτασσόμαστε στη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις, στη διαχείριση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και παλεύουμε για την ανατροπή του. Τώρα, αν κάποιοι δηλώνουν πως «αγαπούν το ΚΚΕ», αλλά στηρίζουν τον καπιταλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τα οποία αντιπαλεύει το ΚΚΕ, είναι προφανές ότι το κάνουν για τους δικούς τους λόγους. Όπως κι εκείνοι που δηλώνουν πως «έχουν στην καρδιά τους ριζωμένο το ΚΚΕ», αλλά στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, που εφαρμόζει την πιο βάρβαρη κι αντιλαϊκή πολιτική που έχει γνωρίσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Έχουμε εμπιστοσύνη στους λαούς, στο πολιτικό κριτήριό τους, στην εμπειρία τους, που στο τέλος «θα βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του» και θα «ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι».
