ΣΥΡΙΖΑίικη αλχημεία:

Της Κάλι Καρά               

Οι νέοι αλχημιστές του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο μετατρέπουν το άσπρο σε μαύρο, αλλά προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία επί της νοημοσύνης του λαού μας, νομίζοντας ότι απευθύνονται σε λωτοφάγους!

Μετά το σκίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, μετά  τα νταούλια και τους ζουρνάδες που θα χόρευαν οι δανειστές, μετά το τέρμα στην τρόικα που έγινε θεσμοί, ήρθε το νέο προϊόν της ΣΥΡΙΖΑίικης  αλχημείας για την εξαπάτηση του ελληνικού λαού.

Στη ναρκοθετημένη επόμενη μέρα μετά τις αποφάσεις του πρόσφατου Γιούρογκρουπ, με μνημόνια διαρκείας, με μέτρα που συνθέτουν σκηνικό έντασης της εργασιακής εκμετάλλευσης  για τα λαϊκά στρώματα, τους φτωχομεσαίους αγρότες, τους μικροεπαγγελματίες, τους νέους και τις νέες της χώρας μας.

Στο φόντο των νέων μέτρων που έχουν να κάνουν με τον «κόφτη» σε αφορολόγητο, στις συντάξεις  και στις νέες ανατροπές στα Εργασιακά, αλλά και στις αναδιαρθρώσεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, να τη πετιέται η νέα  ΣΥΡΙΖΑίικη αλχημεία:

«Κάθε ευρώ που θα χάνουν οι εργαζόμενοι, θα αντικαθίσταται από ένα άλλο».

Τα λένε αυτά στους εργαζόμενους που με τη νέα μείωση του αφορολόγητου, θα δουν ακόμα μεγαλύτερο πετσόκομμα στο εισόδημά τους, στους μισθούς και στις συντάξεις τους. Τα λένε στους συνταξιούχους που με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» θα δουν τις συντάξεις τους πετσοκομμένες ακόμη μία φορά.

Λογαριάζουν , όμως, «χωρίς το ξενοδόχο» όταν πιστεύουν ότι οι αλχημείες «καλά κρατούν» και ο ελληνικός λαός θα μένει αγανακτισμένος, απογοητευμένος αλλά «ήσυχος» χορταίνοντας  με την ελπίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης!

Τα μαζικά συλλαλητήρια που πρόσφατα διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ όχι μόνο τους χαλάνε  τα σχέδια εξαπάτησης του λαού αλλά τους κτυπούν το «καμπανάκι» ότι δε θα μείνει αναπάντητη η μεθόδευση κεφαλαίου - κυβέρνησης - κουαρτέτου να τσακίσουν παραπέρα μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα.

Πηγή

Προς «Ίσκρα»: Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη,,

Είναι τέτοια τα πολιτικά αδιέξοδα της ιστοσελίδας «Ίσκρα» και του χώρου που εκπροσωπεί, που αναζητά, για μια ακόμα φορά, σανίδα σωτηρίας στη διαστρέβλωση των λεγομένων του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο πλαίσιο μιας ζωντανής συνέντευξης που έδωσε στην ΕΡΤ. Φτάσανε στο σημείο να λένε ότι περίπου το ΚΚΕ προτείνει σοσιαλισμό με ευρώ ή διπλό νόμισμα σαν αυτό που πρότεινε ο μέχρι πρότινος δικός τους σύντροφος Γ. Βαρουφάκης.

Είναι προφανές απ' τη συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα, η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη στο πόρταλ «902.gr», ότι όταν μιλάει για ευρώ, δραχμή ή διπλό νόμισμα, ως δυνατότητες, αναφέρεται στους σχεδιασμούς που «σκέφτονται» διάφορα επιτελεία της αστικής τάξης.

Όπως, επίσης, είναι προφανές ότι όποιος προτάσσει την αλλαγή νομίσματος στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας ως λύση-διέξοδο για το λαό στην ουσία -ηθελημένα ή άθελά του- παίζει το παιχνίδι αυτών των επιτελείων (τμημάτων του κεφαλαίου, διεθνών κέντρων, διαφόρων λόμπι) που σ' αυτήν τη φάση θεωρούν ότι η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα και η ενίσχυση μέτρων προστατευτισμού της καπιταλιστικής οικονομίας δίνουν απάντηση στις δυσκολίες της ανάκαμψης. Και φυσικά δεν είναι ο ρόλος του ΚΚΕ να προτείνει με ποιο «νόμισμα» (που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό εργαλείο) θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η κερδοφορία του κεφαλαίου, θα «μετρηθούν» τα αποτελέσματα από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά να προβάλλει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, στον αντίποδα του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου που, με όποιο νόμισμα, οδηγεί τους λαούς στη βαρβαρότητα.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τις κουτοπονηριές τους, αν δεν πρόκειται για νοητικές ανεπάρκειες. Είναι γνωστό και στα μικρά παιδιά ότι η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ είναι ασυμβίβαστη με την Ευρωζώνη, την ΕΕ και κάθε είδους τέτοια διακρατική καπιταλιστική ένωση.

Όμως, είναι εξίσου γνωστή και η ιστορία όλων αυτών που δήθεν «σοκάρονται» απ' αυτά που υποστηρίζει εδώ και χρόνια το ΚΚΕ. Από οπαδοί του Μάαστριχτ, της ΕΕ και της ΟΝΕ παλιότερα, δηλαδή της Ευρωζώνης, σήμερα έγιναν οπαδοί της δραχμής. Από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που ως υπουργοί και βουλευτές πρωτοστάτησαν στην εξαπάτηση του λαού, σήμερα εμφανίζονται ως απατημένες σύζυγοι.

Αλήθεια, τι έκαναν όλοι αυτοί, οι δήθεν αντιμνημονιακοί, όταν το ΚΚΕ, απ' τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κατέθετε πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων και των μνημονιακών νόμων; Ποιούσαν την νήσσαν.

Όσο για το παράπονό τους ότι το ΚΚΕ τούς ταυτίζει με τον Τραμπ κι άλλες παρόμοιες δυνάμεις, εμείς απλά παραθέτουμε τι δημοσιεύτηκε στην «Ίσκρα» για την εκλογή του Τραμπ:

«Σαρώνονται και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν κατεστημένα κέντρα και δημοσκόποι με τις προβλέψεις τους». «Η ανατροπή στις ΗΠΑ για όλο τον κόσμο μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ανάλογη της ανατροπής που έχει προκαλέσει το ΒREXIT στις ευρωπαϊκές εξελίξεις (...) Η κατάρρευση διεθνώς των χρηματιστηρίων, μετά τη νίκη Τραμπ, δείχνει τους φόβους, αν όχι και τον τρόμο, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι σε αβέβαιες εξελίξεις (...) Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν ότι οι παλιές σταθερές της νεοφιλελεύθερης "παγκοσμιοποίησης" κλονίζονται και ότι η παγκόσμια τράπουλα θα ανακατευθεί πολύ δραστικά».

Περαστικά σας...

Χ.

Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της 23ης Φλεβάρη 2017.

AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη.

Όποιο ψήφισμα κι αν ανοίξεις, θα δεις από κάτω τον διεθνή οργανισμό, τύπου ΜΚΟ, με την επωνυμία «AVAAZ». Εκστρατείες συλλογής υπογραφών για το περιβάλλον, τον γορίλα, το κλίμα, τον καρκίνο, αλλά και για το το Νομπέλ στην Ελλάδα, για το “Μένουμε Ευρώπη”, για τους πλειστηριασμούς σπιτιών, για να φύγει ο Λάκης από τον ALPHA, για την κατάργηση των Τμημάτων Ένταξης των ΑΜΕΑ, κι ένα σωρό άλλα «ευαίσθητα» θέματα «κοινωνικής συνείδησης», που στοχεύουν στην συναισθηματική ενεργοποίηση του αποδέκτη και το αίσθημα του δικαίου. 

Το νέο φρούτο του “κλικ-ακτιβισμού” αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας σχετικά με την ενεργοποίηση αποκλειστικά κατευθυνόμενων και με ύποπτους στόχους παγκόσμιων «δικτύων αλληλεγγύης», δικτύων, δηλαδή, που κάτω από ταμπέλες ευαίσθητων κοινωνικών θεμάτων επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη ενώ ταυτόχρονα, με τον έντεχνο τρόπο της συνυπογραφής σε ένα αίτημα, εκτονώνουν την ενεργητική δράση σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία και αποτρέπουν κοινωνικές ομάδες από την ανάληψη πρωτοβουλιών και ενεργών δράσεων απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό θέμα. Ένα από τα πιο δραστήρια και διάσημα τέτοια παγκόσμια δίκτυα της νεο-προπαγάνδας είναι και το AVAAZ. 

Από: ΘΕΩΝΗ ΚΑΠΛΑΝΙΔΟΥ

Μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο για την εν λόγω οργάνωση, μας βγάζει πολλά “λαβράκια”. Κατ’ αρχήν έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε από ποιους έχει ιδρυθεί αυτή η οργάνωση και ασφαλώς από ποιους χρηματοδοτείται. Σύμφωνα με την Wikipedia, “To Avaaz.org συν-ιδρύθηκε από το Res Publica μιας διεθνή ομάδα αστικής πίεσης, και το Moveon.org, μια online κοινότητα που έχει πρωτοπορήσει στη διαδικτυακή πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιδρυτική ομάδα αποτελείται επίσης και από επιχειρηματίες από έξι χώρες που είναι κορυφαίοι παγκοσμίως στην κοινωνική επιχειρηματικότητα και σε αυτούς περιλαμβάνονται ο ιδρυτικός πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής Ricken Patel, και οι Tom Perriello, Tom Pravda, Eli Pariser, Andrea Woodhouse, Jeremy Heimans, και David Madden.” Στην ουσία πρόκειται για την αφρόκρεμμα του αμερικανικού κατεστημένου, ενώ ύποπτο είναι και το παρασκήνιο των χρηματοδοτήσεων στις οποίες εμπλέκεται το ίδρυμα Ροκφέλερ και ο πολύς Τζωρτζ Σώρρος. Περισσότερες και αναλυτικές πληροφορίες για το background των ιδρυτικών στελεχών, τους ιδρυτικούς οργανισμούς και τις χρηματοδοτήσεις στο άρθρο: http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

Η AVAAZ, εκτός των άλλων, έχει στο ενεργητικό της καμπάνιες υπέρ της εισβολής στη Λιβύη «που χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα για τη συγκεκαλυμμένη εισβολή των ΗΠΑ και τη δολοφονία και τη διαπόμπευση του αρχηγού του κράτους[1]» καθώς και για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία: «Στη Συρία, για παράδειγμα, μεταξύ του 2012 και τα τέλη του 2013, ακριβώς τη στιγμή που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπαθούνν να εκβιάσουν την κοινή γνώμη για έναν πόλεμο με τον Ασάντ, καθώς ήρθε σε επίπεδο βάσης, εμφανίστηκαν ξαφνικά στο Avaaz αλλεπάληλα ψηφίσματα ζητώντας από τη Δύση να στείλει “3.000 διεθνείς παρατηρητές” και να επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από ολόκληρη τη χώρα[2]». Έχει συμμετέχει στη ρωσο-φοβική προπαγάνδα με το διάσημο ψήφισμα “Pussy Riot”[3], ενώ αποτελεί και έναν από τους χρηματοδότες με ύποπτα κίνητρα (σύμφωνα με επίσημες καταγγελίες) της ΜΚΟ «MOAS», η οποία δραστηριοποιείται στο Αιγαίο για «έρευνα και διάσωση» προσφύγων, και εμφανίζεται να διαθέτει πανάκριβο και υπερσύγχρονο εξοπλισμό και υπερσύγχρονα «drones»[4]. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που διεξάγει υπέρ της ΝΔ δημοψηφίσματα για να «μείνουμε Ευρώπη» (http://neodimokratis.gr/polites-maz...) διενεργεί και δημοψήφισμα για ανάκληση της απόφασης για τα Τμήματα Ένταξης, βάζοντας ως βιτρίνα τον Σύλλογο Αναπληρωτών Καθηγητών Ειδικής Αγωγής (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgos_Paideias_k_Nikos_Filis_Na_aposyrei_tin_tropologia_katargisis_ton_tmimaton_entaxis_Eidikis_Agogis/?pv=8&fb_action_ids=10208480836077624&fb_action_types=avaaz-org%3Ais_interested). Με άλλα λόγια και στηρίζει την καπιταλιστική πολιτική της Ευρώπης που είναι υπαίτιος για όλες τις... «περικοπές» και τις επιθέσεις στα λαϊκά στρώμματα, και δείχνει ευαισθησία σ’ αυτές ακριβώς τις κοινωνικές περικοπές. Συχνά δε, μέσα από τα ψηφίσματα, τρέπει υποσυνείδητα τον αποδέκτη σε μια κατάσταση συνδιαλλαγής με τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, χαρακτηριστικό το κείμενο συλλογής υπογραφών για τους πλειστηριασμούς σπιτιών (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ohi_stoys_pleistiriasmoys_akiniton_ton_yperhreomenon_Ellinon_3/?snshhgb). 

Το κουβάρι είναι μακρύ και πολύπλοκο. Το βέβαιο πάντως είναι πως τέτοιου είδους οργανισμοί, και ασφαλώς ο συγκεκριμένος, ασφαλώς δεν έχουν δημιουργηθεί ούτε για πλάκα, ούτε για όσα γενικόλογα και θολά περιγράφουν στην αρχική τους σελίδα (η αρχική της AVAAZ εδώ: http://www.avaaz.org/el/about.php). Προβάλλουν έναν τρόπο ανώδυνης διαμαρτυρίας, όπου με μια υπογραφή ο αποδέκτης κάνει το χρέος του ή παίρνει θέση απέναντι σε σοβαρά θέματα, παραιτούμενος από οποιοδήποτε βαθύτερο προβληματισμό και πολύ περισσότερο από τη συλλογική αγωνιστική δράση και ενεργητική στάση απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Παράλληλα, ο οργανισμός αυτός συγκεντρώνει εκατομμύρια χρήστες – μέλη – οπαδούς, συχνά χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα άλλους Οργανισμούς, ΜΚΟ, Συλλόγους κλπ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται όλοι αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου ως εύκολοι αποδέκτες προπαγάνδας ή εξαπάτησης.

Τέτοιου είδους καμπάνιες μέσω διαδικτύου, στην ουσία επιτελούν βασικό πολιτικό ρόλο υπέρ της διατήρησης και υποστήριξης της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, πόρρω μακράν από όσα “ευαίσθητα” και “δίκαια” προβάλλουν στα κείμενα των ψηφισμάτων και των προπαγανδιστικών μηνυμάτων τους. Παίζουν επίσης σημαντικό ιδεολογικό ρόλο, καθώς με το κύρος τους και τις γενικόλογες αρχές και διακυρήξεις - τέτοιες που ο μέσος κοινός νους υιοθετεί αυτόματα ως ορθές και ευκτέες - επιδρούν καταλυτικά σε εκατομμύρια πολιτών, διαπλάθουν την κοινή γνώμη, την κατευθύνουν και κυρίως την εξασκούν σε μια παθητική“διαδικτυακή δημοκρατία” όπου με το πάτημα ενός κουμπιού ο πολίτης “εκφράζει άποψη” ή “παίρνει θέση”. Πολύ βολικά όλα αυτά, σε μια πολιτική παγκοσμιοποίηση που θέλει τους πολίτες παθητικοποιημένους. Αυτή δε η νέα τάση “συμμετοχής στα κοινά” έχει μελετηθεί ως νεο-κοινωνικό φαινόμενο με τον τίτλο «δημοκρατία του κλικαρίσματος» ή “clicktivism” (νεολογισμός από το activism). Κι αυτό καθόλου τυχαίο, εκτιμώ.

Γι αυτό λοιπόν, όταν βλέπουμε στους τοίχους μας καλέσματα για ψηφίσματα, ας είμαστε πολύ – μα πολύ! - υποψιασμένοι. Τόσο για τις προθέσεις της οργάνωσης που διενεργεί την καμπάνια συλλογής υπογραφών, όσο και για την ίδια τη διαδικασία αυτή και τους στόχους της.

Θ.Κ.

Πηγές, Υποσημειώσεις:

[1] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[2] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[3] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[4] http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16%2F1%2F2016&pageNo=17

Τι κρύβουν κ γιατί, οι αστικοφυλλάδες «Ημερησία»-«ΕφΣυν»:

Για μια μελέτη πάνω στη σχέση ευελιξίας στην εργασία και Κοινωνικής Ασφάλισης

Δύο εφημερίδες («Εφημερίδα των Συντακτών» και «Ημερησία») έγραψαν το τελευταίο διάστημα για μια μελέτη των Σ. Ρομπόλη - Β. Μπέτση για την επίδραση της ευέλικτης εργασίας στην Κοινωνική Ασφάλιση, σύμφωνα με την οποία από το 2017 που ξεκίνησε να λειτουργεί ο ΕΦΚΑ μέχρι το 2055 θα χαθούν εισφορές ύψους 65,6 δισ. ευρώ.

Η ίδια μελέτη καταγράφει τη συνεχή επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (ήδη περίπου το 60% των νέων θέσεων απασχόλησης είναι με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και η τάση είναι αυξητική) και αναφέρει ότι «εάν ληφθεί υπόψη η απώλεια εσόδων που προκαλείται από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μερική και εκ περιτροπής), τότε εκτιμάται ότι θα υπάρξει μια επιπλέον μείωση των συντάξεων κατά 33% την περίοδο 2016 - 2055».

Προετοιμασία εδάφους για νέες περικοπές

Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις λοιπόν των δύο καθηγητών (...) προκύπτει ότι για να διατηρηθεί το σημερινό επίπεδο των συντάξεων και να μη γίνουν άλλες μειώσεις στο μέλλον, θα πρέπει λόγω της επίδρασης της γήρανσης του πληθυσμού και των ευέλικτων μορφών απασχόλησης (μερική και εκ περιτροπής) το ΑΕΠ να αυξάνεται ετησίως με ρυθμό μεταβολής που να προσεγγίζει το 5,7% - 6,2% κάθε χρόνο (μόνο λόγω της γήρανσης του πληθυσμού εκτιμάται ότι απαιτείται ετήσιος ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ ίσος με 3,5% - 4%), κάτι που καθίσταται απίθανο για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας».

Τι λένε; Στο «διά ταύτα», η συγκεκριμένη εφημερίδα δε συνδέει το ύψος των συντάξεων με τις ανάγκες των συνταξιούχων, αλλά με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, που πρέπει να αναπτύσσεται, να αναπτύσσονται κέρδη και κεφάλαιο, ώστε να μη μειώνονται οι συντάξεις. Ανεξάρτητα αν η εφημερίδα εκτιμά ότι δεν μπορεί να υπάρξουν τέτοιοι ρυθμοί ανάπτυξης, το κύριο είναι ότι καπιταλιστική ανάπτυξη και αύξηση μισθών και συντάξεων στις τωρινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξουν, γιατί υπονομεύεται η ανταγωνιστικότητα.

Αντίστοιχα, η «Ημερησία», επικαλούμενη την ίδια έρευνα γράφει: «(...) Είτε θα πρέπει κατά το χρονικό διάστημα 2017 - 2050 να επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός κατά 90 δισ. ευρώ (...) είτε θα πρέπει να εξοικονομείται διαμέσου της μείωσης των συντάξεων ποσό ίσο με 1,12% του ΑΕΠ τον χρόνο. Η επιλογή της δεύτερης περίπτωσης σημαίνει ότι το επίπεδο των συντάξεων θα πρέπει να μειωθεί περαιτέρω κατά 30%, αφού η κρατική χρηματοδότηση θα περιορίζεται μόνο στην εθνική σύνταξη (...) Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης αποτελούν, μεταξύ των άλλων, σοβαρή απειλή για το μελλοντικό επίπεδο των συντάξεων και δεν συνιστούν, όπως ισχυρίζονται το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κινητήρια δύναμη ανάκαμψης της οικονομίας (...) "Γι' αυτό τον λόγο επιβάλλεται ο άμεσος σχεδιασμός και η υλοποίηση πολιτικών ρύθμισης και αντιμετώπισης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ"».

Ετσι, προτείνει ρύθμιση των ευέλικτων μορφών, χωρίς να λέει τίποτα συγκεκριμένα, ξέροντας ότι αυτή η πορεία είναι ανεπίστρεπτη, αφού αυτές αυξάνουν την εκμετάλλευση, συγκαλύπτουν την ανεργία, διευκολύνουν τις επιχειρήσεις στη διαχείριση του εργατικού δυναμικού και των μειωμένων εργασιακών δικαιωμάτων σε όφελός τους.

Είναι ένα ερώτημα γιατί ασχολούνται ξανά τώρα με αυτή τη μελέτη, τη στιγμή που στη διαπραγμάτευση έχουν μπει τα Εργασιακά και η παραπέρα μείωση των συντάξεων. Φαίνεται ότι, με βάση και τη μελέτη, η μείωση των συντάξεων είναι αναπόφευκτη. Αλλωστε, όλοι, κυβέρνηση, ΣΕΒ, άλλα αστικά επιτελεία, το θεωρούν ως βασικό μέτρο «σωτηρίας» του συστήματος Ασφάλισης: Η κυβέρνηση στην παρατήρηση ότι μειώθηκαν δραστικά οι συντάξεις, απαντά ότι «σώσαμε την Ασφάλιση»... Και προετοιμάζουν το έδαφος εφαρμογής του μέτρου, με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Λειτουργούν δηλαδή και ως «λαγοί».

Μόνο η ζημιά στις επιχειρήσεις τούς ενδιαφέρει

Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Η μνημονιακή προσπάθεια να εξασφαλιστεί θετικό ισοζύγιο εσόδων και δαπανών στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, πέραν του ότι μειώνει παγιωμένα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και αυξάνει τις υποχρεώσεις των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων για να επιτευχθεί ο στόχος, δημιουργεί συνθήκες πνιγμού στην πραγματική οικονομία καθώς έχει βρεθεί ότι όλος ο συντάξιμος μισθός πηγαίνει στην άμεση κατανάλωση (...) Στη μνημονιακή εποχή, λοιπόν, της τρέχουσας 10ετίας μειώθηκε η συνταξιοδοτική δαπάνη από το 2009 έως το 2015 κατά 2 δισ. ευρώ (από 21,7 δισ. ευρώ το 2009 σε 19,7 δισ. ευρώ το 2015), με αντίστοιχη και την απώλεια στον τζίρο των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας» (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Τι λένε; Προβάλλουν ως αρνητική συνέπεια τη ζημιά των επιχειρήσεων γι' αυτό μιλούν για «πνιγμό» και όχι την αδυναμία κάλυψης ακόμη και στοιχειωδών αναγκών των συνταξιούχων. Επομένως, υποδεικνύουν ως ανάγκη την ανάπτυξη της οικονομίας, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με αλλαγή των μνημονιακών πολιτικών, αλληλοσυνδέοντας τις συντάξεις με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Λένε: Μη μειώνετε τις συντάξεις, αυξήστε τες γιατί πηγαίνουν στην κατανάλωση, άρα ενισχύουν τους επιχειρηματικούς ομίλους. Κρύβοντας ότι η αύξηση του ποσοστού κέρδους απαιτεί μείωση μισθών, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, άρα και συντάξεων, αυτή η αντίφαση δε λύνεται. Δε λένε κουβέντα, όμως, ούτε για τη μείωση που μεγαλώνει - μέχρι να καταργηθεί τελείως - της συμμετοχής του κράτους, ούτε για την απαίτηση των εργοδοτών για μείωση των εισφορών που είναι στα προαπαιτούμενα για την «αξιολόγηση», μέχρι να καταργηθούν.

Στη διαχείριση της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου το πρόβλημα

Συνεχίζει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «(...) Την ίδια περίοδο (2009 - 2015) το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25,9% με αποτέλεσμα να εμφανίσει αυξητική τάση η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ (από 13,7% το 2009 σε 17% το 2015). Ετσι λοιπόν είχαμε το παράδοξο φαινόμενο, ενώ μειώνονταν οι συντάξεις να αυξάνονται τα ελλείμματα (...) Κατακρήμνιση των εσόδων από εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία (συνεπεία των μνημονίων οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατομμύρια άνθρωποι και έβαλαν λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις) (...) Μείωση 21% την περίοδο 2009 - 2015 (...) Η κατακρήμνιση οφείλεται στις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην αγορά εργασίας (μείωση κατώτατου μισθού, ελαστικοποίηση σχέσεων απασχόλησης κ.λπ.) και η οποία συνεχίζεται αμείωτη» (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Κρύβουν τις πραγματικές αιτίες. Μιλούν για παράδοξο φαινόμενο την ώρα που αποδέχονται τη σύνδεση του ύψους των συντάξεων με το ΑΕΠ, σύμφωνα με οδηγίες της ΕΕ, απαλλάσσοντας τον καπιταλισμό ως γενεσιουργό αιτία της μείωσης των εσόδων των Ταμείων, ιδιαίτερα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, επιμένοντας να υπάρχει θετικός ισολογισμός σ' αυτά, δηλαδή περισσότερα έσοδα απ' ό,τι το χρηματικό μέγεθος των συντάξεων και των άλλων παροχών. Κρύβουν έτσι και τη λεηλασία των Ταμείων από το κεφάλαιο (θυμίζουμε το «κούρεμα», αλλά και το «κλέψιμο των αποθεματικών» που δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους για κεφάλαιο, αλλά δε γύρισαν ποτέ στα Ταμεία). Κρύβουν ότι το κράτος μειώνει δραστικά τη συμμετοχή του στη χρηματοδότηση προετοιμάζοντας την απόσυρσή του, ενώ ετοιμάζονται για μειώσεις εργοδοτικών εισφορών. Κρύβουν την αιτία όλων αυτών, που είναι η κρίση και η πολιτική διαχείρισης σε όφελος του κεφαλαίου.

Κυβέρνηση, εργοδότες, ΕΕ, τη χρηματική έκφραση των συντάξεων την ονομάζουν «συνταξιοδοτική δαπάνη», αλλά δεν είναι δαπάνη. Τα λεφτά των Ταμείων αποτελούν μέρος του παραγόμενου πλούτου από την εργατική τάξη που τον κλέβουν νόμιμα οι καπιταλιστές και δίνουν ένα ελάχιστο μέρος για μισθούς και στα ασφαλιστικά ταμεία, για συντάξεις και άλλες παροχές.

Λένε επίσης ότι «συνεπεία των μνημονίων οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατομμύρια άνθρωποι και έβαλαν λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις», ενώ αυτή η πραγματικότητα είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, ανεργία πάντα υπήρχε, αυξήθηκε δε πολλαπλασιαστικά την περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Το σύστημά τους γεννά ανεργία, κρίσεις, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκονται οι ρίζες τους. Και δεν παίρνει φτιασιδώματα, μόνο ανατρέπεται. Κρύβουν ότι τα μνημόνια είναι η πολιτική εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, μοχλοί μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, καταστροφής της, με τις δραστικές μειώσεις μισθών, συντάξεων, την ανεργία, τη φοροληστεία, τις δραστικές περικοπές στα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού που καλύπτουν κάποιες λαϊκές ανάγκες.

Αποδίδοντας την αιτία στις μνημονιακές πολιτικές, αποπροσανατολίζουν από το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με αιτήματα - διεκδικήσεις κάλυψης των απωλειών της περιόδου της κρίσης σε σύνδεση με την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, που σημαίνει πάλη σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ενισχύουν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων.

Δείχνουν να αντιστρατεύονται αυτήν την πολιτική αλλά την υποθάλπουν, βοηθώντας την κυβέρνηση να την περνά, στο όνομα του ότι μπορεί να υπάρξει κάποια βελτίωση για τους εργαζόμενους με άλλο μείγμα διαχείρισης.

Γράφει επίσης η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «(...) Μόνο από τη γήρανση του πληθυσμού για να διατηρηθεί το όριο του 16% (ν. 4387/2016) του ΑΕΠ στις συνταξιοδοτικές δαπάνες για την περίοδο 2016 - 2055 εκτιμάται ότι θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις κατά περίπου 22% σε σχέση με το σημερινό επίπεδο».

Προβάλλοντας την άνοδο του προσδόκιμου ζωής (η οποία είναι κατάκτηση από την ανάπτυξη της επιστήμης) και τη σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων (τα έσοδα των Ταμείων μειώνονται ενώ οι συνταξιούχοι αυξάνονται), δικαιολογούν τη μείωση συντάξεων και την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Επομένως, τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων ως κατάκτηση της επιστήμης, οι καπιταλιστές τη θεωρούν βαρίδι στα κέρδη τους και οι καθηγητές το δικαιολογούν. Είπαμε ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο, οι συντάξεις είναι μέρος αυτού του πλούτου, και πρέπει να είναι τέτοιες που να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους. Επίσης, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, τα περισσότερα χρόνια ζωής, οι συνταξιούχοι έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να τα απολαύσουν, αλλά τους το στερούν οι καπιταλιστές. Εδώ, τα αιτήματα για συντάξεις με συγκεκριμένο όριο εργασίας 30 χρόνια, με μείωση των ηλικιακών ορίων κ.λπ., συνδέονται με την πάλη ενάντια στα εμπόδια που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Ψάχνουν αντιφάσεις στο ΔΝΤ ως άλλοθι

Γράφει η «Ημερησία»: «Οι Σ. Ρομπόλης και Β. Μπέτσης, ξεκινώντας από την πρόβλεψη του ΔΝΤ (Π. Τόμσεν) στο Παγκόσμιο Οικονομικό Forum στο Davos (Ελβετία, Ιανουάριος 2017), σχολιάζουν πως είναι αντίστοιχη με αυτή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, την οποία, ωστόσο, εκείνη την περίοδο η Γενική Συνομοσπονδία προέβαλλε συνδικαλιστικά και κοινωνικά, προκειμένου να αναδείξει, εκ των προτέρων, τις αναμενόμενες μετρήσιμες συνέπειες της εφαρμογής των Μνημονίων στην εξέλιξη του ΑΕΠ, της ανεργίας, της απασχόλησης, της Κοινωνικής Ασφάλισης, κ.λπ. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη εκτιμούσε ότι "η μείωση του διαμορφούμενου (2013) υψηλού επιπέδου (28,5%) της ανεργίας, εξαιτίας των ασκούμενων πολιτικών ύφεσης και λιτότητας των Μνημονίων, στα επίπεδα του 2009 (9,5%, 450.000 άτομα) θα απαιτούσε τουλάχιστον 20 χρόνια."

Και εξηγούν ότι "αντίθετα, η πρόσφατη αναφορά του ΔΝΤ σηματοδοτεί (...) την άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, για τη λήψη πρόσθετων μέτρων (π.χ. σημαντική μείωση του αφορολόγητου ορίου, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων - παλαιών και νέων, γενικευμένη απελευθέρωση και ευελιξία των μορφών απασχόλησης, κ.λπ.), προκειμένου, κατά την άποψη του ΔΝΤ, να μειωθεί το υψηλό επίπεδο ανεργίας (23,4%, 2016) και ιδιαίτερα της ανεργίας των νέων στην χώρα μας"».

Οι Ρομπόλης - Μπέτσης ουσιαστικά λένε ότι ενώ το ΔΝΤ συμφωνεί στις διαπιστώσεις μαζί τους (20 χρόνια για να επιστρέψουμε στις συνθήκες του 2009), κάνουν κριτική στο περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων στα Εργασιακά που προτείνει το ΔΝΤ, ότι η εφαρμογή τους δεν είναι ωφέλιμη για τους εργαζόμενους, δεν ανοίγει το δρόμο για ανάκτηση δικαιωμάτων (σωστά). Θα ήθελαν από το ΔΝΤ αντιμνημονιακή πολιτική! Εδώ ενισχύουν την άποψη ότι για τις συνέπειες των μνημονίων που εφαρμόζονται για την ανάκαμψη των επιχειρήσεων φταίνε «οι έξω», όταν την ίδια ώρα αυτά που βάζει το ΔΝΤ (μείωση μισθών και του κατώτατου, μείωση συντάξεων κ.λπ.), είναι απαιτήσεις του ΣΕΒ, ενώ η κυβέρνηση ψάχνει τρόπο να τα περάσει με τις ελάχιστες αντιδράσεις.

Χρεώνουν στο ΔΝΤ μια αντίφαση, κρύβοντας ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Κρύβουν ότι οι διαπιστώσεις του ΔΝΤ έχουν σχέση με την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας και όχι με τα εργασιακά δικαιώματα, την εξασφάλιση των οποίων εναποθέτουν οι ίδιοι στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά η αντίφαση ανάμεσα στο κέρδος και την τιμή της εργατικής δύναμης είναι αξεπέραστη στον καπιταλισμό. Τους βολεύει να δείχνουν τις αρνητικές συνέπειες καλώντας την εργατική τάξη να τις αντιπαλέψει, παλεύοντας για καπιταλιστική ανάπτυξη, για μια πολιτική που τάχα θα αναπτύσσει και τα κέρδη και θα ικανοποιεί εργασιακά δικαιώματα. Αυταπάτη. Θέλουν την εργατική τάξη να αγωνίζεται για την ενίσχυση των επιχειρηματιών, των αφεντικών.

Γι' αυτό και δικαιολογούν και τη ΓΣΕΕ που, προβάλλοντας τις συνέπειες των μνημονίων, καλώντας σε πάλη για άρση αυτών των συνεπειών, πάλη κατά της λιτότητας και των μνημονίων, υπέτασσε την εργατική τάξη στη διεκδίκηση άλλου μείγματος πολιτικής για καπιταλιστική ανάπτυξη, που προϋποθέτει αύξηση του ποσοστού κέρδους, ανταγωνιστικότητα, επομένως και χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ιδιωτική Ασφάλιση - Επαγγελματικά Ταμεία

Η «Ημερησία», στο ίδιο φύλλο που έγραψε για τη μελέτη των Ρομπόλη - Μπέτση, έγραφε σε άλλο άρθρο: «"Αυξάνεται η ζήτηση προς τις ασφαλιστικές για επιλογές συμπληρωματικής σύνταξης και το ενδιαφέρον κλάδων για Επαγγελματικά Ταμεία" (...) Με βασική εθνική σύνταξη στα 384 ευρώ και με το όριο ηλικίας να αυξάνεται δραματικά, πολίτες άνω των 35 και μέχρι 55 ετών αναζητούν συμπληρωματικές συντάξεις στα ατομικά αποταμιευτικά προγράμματα των ασφαλιστικών εταιρειών που είχαν ατονήσει (...) Οσο νωρίτερα ξεκινήσει κάποιος, τόσο νωρίτερα και όχι λιγότερο από 15 χρόνια μπορεί να βγει με καλές αποδόσεις (...) Συστήνουν και προσπαθούν οι ασφαλιστικές εταιρείες να προωθήσουν τα προϊόντα αποταμίευσης και σύνταξης (...) Εάν επιλέγουν προγράμματα με μεικτές τοποθετήσεις (ομόλογα, μετοχές, διαθέσιμα, υβριδικά προϊόντα) θα καταφέρουν να έχουν καλύτερες αποδόσεις».

Ετσι, μαζί με την παρουσίαση της μελέτης Ρομπόλη - Μπέτση, τις νέες μειώσεις των συντάξεων, προβάλλει και διεξόδους στην ιδιωτική Ασφάλιση. Αυτό απαιτεί χρήμα από τους εργαζόμενους, που γίνεται κεφάλαιο όταν τοποθετείται στις ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες το τζιράρουν για να κερδοσκοπούν. Αλλά ενίοτε έχουν και ζημιές, απαξιώνονται και κλείνουν. Αρα, δεν είναι σίγουρο ότι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές θα δώσουν συντάξεις, ή θα υπάρχουν όταν οι εργαζόμενοι βγουν στη σύνταξη. Πόσες δεν έχουν κλείσει; (π.χ. «Ασπίς», «Κομέρσιαλ Βάλιου», κ.λπ.).

Επίσης, η προτροπή για τοποθετήσεις χρημάτων για συνταξιοδοτικά προγράμματα σε μετοχές, ομόλογα κ.λπ., κάνουν τουλάχιστον επισφαλείς αυτές τις τοποθετήσεις, αφού η τιμή τους έχει σκαμπανεβάσματα και χασούρες, ενίοτε τεράστια απαξίωση, το έπαθαν οι τράπεζες και ανακεφαλαιοποιήθηκαν. Δεν είναι διέξοδος αυτή στην οποία σπρώχνουν κυβέρνηση - επιχειρηματίες, ίσα ίσα το αντίθετο, είναι δρόμος για ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών και χάσιμο των χρημάτων των εργαζομένων.

Οσο για τα Επαγγελματικά Ταμεία, και αυτά επίσης λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο με τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές για να αντλούν περισσότερα κεφάλαια. Εχουν το ρίσκο της χασούρας των χρημάτων των εργαζομένων. Καμιά σιγουριά, καμιά εγγύηση ότι κάποτε θα ανταποδώσουν σύνταξη με βάση τις εργατικές εισφορές. Θυμηθείτε το παράδειγμα του ανάλογου Ταμείου των εργαζομένων στην αμερικανική ENRON όταν φαλίρισε, που έχασαν τα πάντα.

Το πλαίσιο βιωσιμότητας σε μια μελέτη του ΙΝΕ

Στη μελέτη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση» υπάρχει παράρτημα με τίτλο: «Μεταρρύθμιση και βιωσιμότητα του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης», όπου παρουσιάζονται «ένα πλαίσιο βιώσιμης μεταρρύθμισης» και μέτρα για αύξηση των πόρων.

Αναφέρονται πλευρές όπως: «Η κατανομή του κόστους και των παροχών θα πρέπει να υπηρετεί τη διαταξική, ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη».

Αλλά δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει διαταξική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, δηλαδή αλληλεγγύη εργοδοτών - εργαζομένων. Αυτή η σχέση είναι μόνιμα σε βάρος των εργαζομένων. Οπως λέγαμε παραπάνω, ανοίγουν δρόμο υποταγής των εργαζομένων στους εργοδότες.

Επίσης, από τη στιγμή που υπάρχει η παράμετρος κόστος - παροχές, ενυπάρχει και το σπέρμα αρνητικών αλλαγών. Οταν το κόστος ανεβαίνει, π.χ. φάρμακα, υπηρεσίες Υγείας, κ.λπ., η κατανομή μειώνεται, κόβοντας παροχές. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι οι εργοδότες θα αναλάβουν μεγαλύτερο κόστος, αν και, όπως είπαμε, δεν είναι κόστος, είναι μέρος του πλούτου που παράγεται με τη δουλειά των εργαζομένων.

Οσο για την ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αυτό σημαίνει αναδιανομή ανάμεσα σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, που ωθεί σε ισοπέδωση δικαιωμάτων προς τα κάτω. Ο,τι κάνει τώρα η κυβέρνηση με τις περικοπές του ΕΚΑΣ, των συντάξεων, των επιδομάτων για να εξοικονομήσει χρήμα για το «Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης», κ.λπ.

Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Η διαρκής κοστολόγηση των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων του συστήματος, καθώς και των επιπτώσεών του στο δημοσιονομικό και στο μακροοικονομικό σύστημα της οικονομίας είναι αναγκαία, ώστε να σχεδιάζονται εκ των προτέρων μακρόπνοα εναλλακτικά σενάρια».

Ετσι, στο όνομα της «σωτηρίας του συστήματος» μειώνουν δραστικά συντάξεις και άλλες παροχές, αυξάνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης κ.λπ.

Αλλο ζήτημα: «Η χρησιμοποίηση ποιοτικών και ποσοτικών δεικτών είναι απαραίτητη για την ενίσχυση της συνοχής μεταξύ του ασφαλιστικού, του δημοσιονομικού και του μακροοικονομικού συστήματος βάσει της κυκλικής συμπεριφοράς βασικών οικονομικών μεταβλητών και της δυναμικής μεγέθυνσης».

Είναι «κόφτης». Αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις και οι άλλες παροχές έχουν άμεση σχέση με τις δημοσιονομικές ανάγκες και την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Οταν δεν πάνε καλά θα μειώνονται. Οταν πάνε καλά υποτίθεται ότι θα αυξάνονται, αλλά κατακτήσεις που αφαιρούνται δεν επιστρέφουν.

Το επιβεβαιώνει η μελέτη: «Το Ασφαλιστικό πρέπει να αξιολογείται ως αναπόσπαστο τμήμα μιας γενικότερης αναπτυξιακής στρατηγικής που θα αξιολογεί την εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στο ασφαλιστικό σύστημα, στο δημοσιονομικό σύστημα και στη δυναμική της οικονομικής μεγέθυνσης με κριτήριο το βιοτικό επίπεδο της παρούσας και της μελλοντικής γενιάς».

Δηλαδή, από τώρα νομοθετούν για τις επόμενες γενιές με μεγάλα λόγια περί «δυναμικής οικονομικής μεγέθυνσης» αλλά μετά απ' αυτήν, αν έρθει, ακολουθεί η οικονομική κρίση. Και το ξέρουν. Ετσι, η πρόταση του ΙΝΕ που μιλά για «βιώσιμο σύστημα» σε άμεση εξάρτηση με το δημοσιονομικό και τη μεγέθυνση της οικονομίας, ουσιαστικά συμφωνεί με την πολιτική που ζητά ο ΣΕΒ για την Ασφάλιση και νομοθετεί η κυβέρνηση προπαγανδίζοντας ότι «σώσαμε την Ασφάλιση», σφάζοντας συντάξεις και άλλες παροχές.

Σύμφωνα εξάλλου με το ΙΝΕ, «η θετική μεταβολή του ΑΕΠ είναι η κρίσιμη μεταβλητή που επιτρέπει την ενίσχυση της απασχόλησης, την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, την πληρωμή συντάξεων με λιγότερα ή μηδενικά ελλείμματα (...) την αύξηση των πόρων (...) Στην κατεύθυνση αυτή προτείνουμε:

-- Τη θεσμοθέτηση Προγραμμάτων Εγγυημένης Απασχόλησης (ΠΕΑ),

-- Τη θεσμοθέτηση της ελάχιστης σύνθεσης προσωπικού,

-- Την αύξηση του κατώτατου μισθού και την ενίσχυση των ΣΣΕ,

-- Την ενίσχυση των συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης και τον περιορισμό της μερικής και της εκ περιτροπής εργασίας,

-- Τον σημαντικό περιορισμό των απολύσεων και την κατοχύρωση πλήρους αποζημίωσης απόλυσης».

Μα αυτά προπαγανδίζει και η κυβέρνηση ως δικούς της στόχους, ενταγμένους στην οικονομική ανάπτυξη, όταν και αν έρθει, αλλά είναι ανεφάρμοστα, οι εργοδότες τα θεωρούν εμπόδιο για επενδύσεις και ανταγωνιστικότητα.

Συμπερασματικά

Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης βρίσκεται στο επίκεντρο των αντεργατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, συνδέεται με τις αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά έχει και τη σχετική του αυτοτέλεια.

Είναι αντικείμενο διαπάλης ανάμεσα στην εργοδοσία (αστική τάξη) και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η διεκδίκησή του έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κεφάλαιο, τους επιχειρηματίες. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία εμποδίζει την εξασφάλιση μισθών, συντάξεων και παροχών που να ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και συνταξιούχων.

Η διεκδίκηση τέτοιου κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος απαιτεί σήμερα πάλη για κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στο συγκεκριμένο τομέα, πάλη συνολικά ενάντια στην πολιτική των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, που αντικειμενικά σημαίνει αγώνας κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους, για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή και αντίθεση με την εργοδοσία, αλλά και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που καλεί σε πολιτική καπιταλιστικής ανάκαμψης ως μέσο διεκδίκησης ικανοποιητικών συντάξεων, που αφενός είναι απραγματοποίητο, αφετέρου υποτάσσει το εργατικό κίνημα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των εργοδοτών, των ταξικών εχθρών της εργατικής τάξης. Θέλει αποκάλυψη αυτό γιατί δεν είναι απλά συμφιλίωση με την εργοδοσία, αλλά εργαλείο περάσματος της αντεργατικής πολιτικής και βασικό εμπόδιο στην ταξική πάλη και για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Από

 Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829303132/32 

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Του Ριζοσπάστη

Λ

Τα μάγαρα κ ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά:

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Η Βουλή με απόφαση του πρόεδρου της θα τιμήσει, όπως γράφεται, τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη με αφορμή την συμπλήρωση 65 χρόνων από την εκτέλεσή του, στις 30 Μάρτη 1952

Σημείωση: 

τώρα το πώς «κολλάει» να τιμάει τον Μπελογιάννη μια κυβέρνηση που επιδίδεγται σε ταξίδια νομιμοποίησης των ναζί στην Ουκρανία και κάνει στους Αμερικάνους – που εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη – κωλοτούμπες, όπως εκείνες του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, είναι κάτι που έχει πολλές εξηγήσεις. Η πιο αθώα εκ των οποίων είναι πως «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»…

Ας δούμε τη συνέχεια:

Με αφορμή την είδηση, τα χιτλεροειδή της Χρυσής Αυγής αφήνιασαν:

«Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης».

Αυτά γράφουν – με τα μακάβρια «ελληνικά» τους - για τον «σοβιετικό κατάσκοπο» Μπελογιάννη τα ουγκανόφωνα ναζιστόμουτρα (Πέμπτη 9/2/2017, ). Λογικό. Τι ναζιστόμουτρα θα ήταν, άλλωστε.

Και τότε ποιος έρχεται προς συνδρομή των «πατριωτών» (Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Καιάδας, Παναγιώταρος και όλα τα ναζιστάκια που τα είδαμε να διασκεδάζουν στα ναζιστικά πάρτι τους στο βίντεο που δημοσιοποίησε η Εφημερίδα των Συντακτών); Μα το… «συνταγματικό τόξο». Αυτό που έχει εισηγηθεί και τη θεωρία της «σοβαρής Χρυσής Αυγής».

Θαυμάστε, λοιπόν, τι έγραψε στην «Καθημερινή» ο συντάκτης της Στέφανος Κασιμάτης, ακολουθώντας τρεις μέρες αργότερα τους χρυσαυγίτες (Κυριακή 12/2/2017):

«Αξίζει την τιμή;

Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή...), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;» 

Περιττό φυσικά να πούμε ότι μετά από αυτό το κείμενο του Κασιμάτη και της «Καθημερινής» οι Χρυσαυγίτες επανήλθαν επιδαψιλεύοντας δάφνες στον Κασιμάτη, τον οποίο και επαινούν αποδίδοντάς του ναζιστικές τιμές καθώς – όπως γράφουν – λέει τα «αυτονόητα» για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη

Ας πάμε λίγο πιο πίσω τώρα. Έτσι για να δούμε πως στρώθηκε το έδαφος του χρυσαυγιτισμού:

Ήταν η «Καθημερινή» που στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ήδη από τις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Ήταν, επίσης, η «Καθημερινή» που στις 16/09/12 (σσ: τώρα πρόσφατα, δηλαδή...) που φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου ο συντάκτης (ποιος άλλος; Ο Κασιμάτης) τόνιζε με πάθος:«Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (...).

Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν (...). Και αν ως τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών "ιεράς αγανακτήσεως" και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (...).

Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει (...)».«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», λοιπόν, όπως ο Κασιμάτης, μας το είχαν πει εδώ και 5 χρόνια: «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»…

«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», μας τα είχαν πει εδώ και 10 χρόνια. Τι δημοκρατία; Ε, να, σαν εκείνη του «φιλολαϊκού» καθεστώτος Μεταξά…

«Οσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», πως είναι δυνατόν να διαφωνήσουν με τη Χρυσή Αυγή για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη. «Δίκαια» η καταδίκη του, μας λέει ο Κασιμάτης…

Ορισμένες σκέψεις:
Πρώτο: Όταν η αντιδραστική θεωρία περί «άκρων», περί «μαύρης και κόκκινης βίας», η επιστροφή της ασφαλίτικης (ή ασφΑΛΗΤΙΚΗΣ;) αναγόρευσης της κομμουνιστικής δράσης σε «κατασκοπία» αποκτά τόσο αναβαθμισμένη θέση στις σελίδες ενός παραδοσιακού οργάνου του αστικού κόσμου, όπως η «Καθημερινή», σημαίνει ότι η «μαυρίλα» κατέχει κεντρική θέση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυοφορεί - στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους των κεφαλαιοκρατών, της λιτότητας, της καταστολής και των Μνημονίων.

Δεύτερο: Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση. Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του '21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης.

Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας (και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία), να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό (τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας), ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.

Τρίτο: Η «πρόοδος» της «Καθημερινής» και του συντάκτη της είναι εμφανής: Προ 5ετίας ήθελαν να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία»

(σσ: Αυτό δεν είναι καινούριο. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων. Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε - η Αντίσταση - τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση...).

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, δεν έχουν λόγο να κρύβονται πίσω από την Χρυσή Αυγή. Σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς, για να πουν τις βρωμιές της τάξης τους, της αστικής τάξης, παρατάσσονται δίπλα ακριβώς στη Χρυσή Αυγή, και – ειδικά όταν μιλούν για τους κομμουνιστές - λένε ό,τι και η Χρυσή Αυγή. Άλλωστε και οι χρυσαυγίτες των ταγμάτων εφόδου και ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά, την ίδια τάξη υπηρετούν.

***

Τέτοιου είδους κείμενα σαν το τελευταίο της «Καθημερινής» που μέμφεται τη Βουλή «να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του» δεν αποκαλύπτουν την ποιότητα του συντάκτη της.

Βασικά, εκείνο που αναδεικνύουν είναι το είδος της κληρονομιάς που κουβαλάει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, όπως και την κληρονομιά των εντύπων που απηχούν προνομιακά, όπως η «Καθημερινή», τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

Ειδικότερα και σε ό,τι έχει να κάνει με την κληρονομιά της «Καθημερινής»,

της «Καθημερινής που σήμερα ξανακαταδικάζει τον Μπελογιάννη σαν «κατάσκοπο»,
της «Καθημερινής» που πριν 5 χρόνια διαλαλούσε «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»,
της «Καθημερινής» που πριν 10 χρόνια στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος,θα περιοριστούμε να υπενθυμίσουμε τι υποστήριζε η «Καθημερινή» επί εποχής Βλάχου, στις 29 Απρίλη 1941.

Δυο μέρες, λοιπόν, αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής», τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα,
η «Καθημερινή» έγραφε:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Αυτά γράφονταν τότε. 

Από την «Καθημερινή».Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.

Ήταν τότε που οι «κατάσκοποι» σαν τον Μπελογιάννη πολεμούσαν τους ναζί κατακτητές. Αλλά η «Καθημερινή» (δεν έγραφε τότε ο Κασιμάτης) διακήρυτταν ότι οι Γερμανοί ναζί «είναι φίλοι μας»…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Με τίτλο: 

«Καθημερινή» - Χρυσή Αυγή

Ποιοι στην ΟΛΜΕ υπονομεύουν την κοινή δράση με τους μαθητές:

Για τις κινητοποιήσεις των μαθητών

Στη στάση των δυνάμεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ που καταψήφισαν την πρόταση της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» (ΑΣΕ) για στήριξη του αγώνα των μαθητών από την Ομοσπονδία, αναφέρονται οι εκπρόσωποι της παράταξης.

Οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ πρότειναν η Ομοσπονδία να στηρίξει την κινητοποίηση των μαθητών στην Αθήνα στις 13 Φλεβάρη, έτσι ώστε οι εκπαιδευτικοί να δώσουν από κοινού με τους μαθητές τους αγωνιστική απάντηση στην αντιεκπαιδευτική πολιτική. Η πρόταση αυτή καταψηφίστηκε από όλες σχεδόν τις παρατάξεις (ΣΥΝΕΚ - ΔΑΚΕ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ).

Οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ καλούν κάθε εκπαιδευτικό «να βγάλει τα συμπεράσματά του για αυτές τις δυνάμεις! Τι πραγματικά εννοούν, όταν από τη μια κλίνουν σε κάθε πτώση "τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας" και από την άλλη καταψηφίζουν μια πρόταση κοινής δράσης με τους μαθητές μας; Οταν στα χαρτιά εξαγγέλλουν "πολύμορφες κινητοποιήσεις" και από την άλλη όχι μόνο δεν κουνάνε το δαχτυλάκι τους για να πετύχουν, αλλά βάζουν και εμπόδια. (...) Ο μόνος δρόμος για να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, για να υψώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική, είναι να αλλάξουμε τα πράγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα, να απαλλαγούμε από αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, να χαράξουμε αποτελεσματική γραμμή πάλης για την οργάνωση του αγώνα, να συμπορευτούμε με το λαϊκό, εργατικό κίνημα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων», σημειώνουν οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ.

Πηγή

Όσο εμείς αναμένουμε να μας λυπηθούν,, Αυτοί κανονίζουν:

«Στα σκαριά» βρίσκονται τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, καθώς κορυφώνονται οι διεργασίες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο γύρω από τις εκκρεμότητες της «αξιολόγησης».

Οπως προκύπτει από τη χτεσινή συνάντηση, στις Βρυξέλλες, του υπουργού Οικονομικών με εκπροσώπους και παράγοντες του κουαρτέτου, οι αντιλαϊκές συγκλίσεις καταλήγουν στη διαμόρφωση νέου «πακέτου» μέτρων που φτάνει στο 2% του ΑΕΠ και ξεπερνά τα 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, με πλήρη ανάπτυξη μετά το 2018.

Συγκεκριμένα, προβλέπεται να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν άμεσα μέτρα ύψους 1,8 δισ. ευρώ, ενώ άλλα τόσα θα ενταχτούν στον δημοσιονομικό «κόφτη», ο οποίος θα ενεργοποιηθεί «βρέξει - χιονίσει», ανεξάρτητα από την όποια έκβαση των αντιλαϊκών στόχων στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Στα μέτρα άμεσης εφαρμογής εντάσσεται και η συρρίκνωση του αφορολόγητου ορίου σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ενώ για μετά το 2018 μελετάται η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» στις σημερινές συντάξεις.

ο Ριζοσπάστης στα Μπλόκα της Αγροτιάς:

ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ - ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ

Στα μπλόκα του αγώνα, εντείνουν την πάλη για την επιβίωσή τους

Δεκάδες τα μπλόκα που έχουν στηθεί σε όλη τη χώρα - Σε σύγκληση της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων καλεί το μπλόκο της Νίκαιας

Από το μπλόκο στα Μεγάλα Χωράφια στα Χανιά

Κλείνοντας αύριο Δευτέρα δύο βδομάδες στα μπλόκα, οι μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι σε όλη τη χώρα εντείνουν την πάλη τους κατά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΚΑΠ της ΕΕ. Παλεύουν, με νύχια και με δόντια, για την επιβίωσή τους, καθώς με την εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται στα μνημόνια που υπογράφουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα με τους «θεσμούς» για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως και στη νέα ΚΑΠ, επιταχύνεται η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων αγροτοκαπιταλιστών, με συνέπεια το παραπέρα ξεκλήρισμά τους.

Η κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια και ζωτικής σημασίας αιτήματά τους, αλλά συνεχίζει, ακόμα πιο ξεδιάντροπα και προκλητικά, τα ψέματα, ισχυριζόμενη ότι, τάχα, τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει δεν πλήττουν τους αγρότες, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθεί να πιπιλά την γνωστή καραμέλα περί «πολιτικής υποκίνησης» των κινητοποιήσεων. Στόχος της είναι να αποδυναμώσει τη συμμετοχή των αγροτών στη μάχη και να υποκινήσει τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» εναντίον τους.

Σε αυτήν την κυβερνητική προσπάθεια, η οποία σιγοντάρεται από όλα τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία του συστήματος, οι αγρότες απαντούν με συνεχή κλιμάκωση της πάλης. Στις δυο βδομάδες που πέρασαν έστησαν δεκάδες μπλόκα από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, τα ισχυροποίησαν με νέα τρακτέρ και προχώρησαν σε καθημερινούς προγραμματισμένους αποκλεισμούς βασικών οδικών αρτηριών και άλλων επιλεγμένων σημείων. Ταυτόχρονα, οργάνωσαν συγκεντρώσεις στους χώρους των μπλόκων, συλλαλητήρια στις πλατείες των πόλεων, δυναμικές παρεμβάσεις στις εφορίες, στον ΟΓΑ, σε τράπεζες κ.ά.

Στη Βόνιτσα (φωτ.) και το Κεφαλόβρυσο έχουν στηθεί τα μπλόκα στην Αιτωλοακαρνανία

Σε όλες αυτές τις αγωνιστικές δράσεις, σημαντική ήταν η συμμετοχή εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, μετά από καλέσματα ταξικών εργατικών σωματείων και άλλων μαζικών φορέων. Ενα γεγονός που αντανακλά την εργατική - λαϊκή στήριξη στα δίκαια αιτήματα και τον αγώνα επιβίωσης των μικρομεσαίων αγροτών, που δείχνει ταυτόχρονα τα περιθώρια για ακόμα πιο ενεργητική έκφραση της εργατικής - λαϊκής αλληλεγγύης.

Το ισχυρό μπλόκο της Νίκαιας, που αποτελεί το προπύργιο του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, δίνει το σύνθημα για παραπέρα κλιμάκωση της κινητοποίησης, προτείνοντας τη σύγκληση της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων μέσα στη βδομάδα για να συζητήσει και να πάρει αποφάσεις για την παραπέρα πορεία της πάλης.

Αμεσο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η απόφαση του μπλόκου της Νίκαιας, η οποία ανακοινώθηκε στο δυναμικό συλλαλητήριο με τρακτέρ που οργάνωσε την Παρασκευή στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, να προχωρήσει, σήμερα Κυριακή, σε συμβολικό αποκλεισμό της Εθνικής Οδού Αθήνας - Θεσσαλονίκης, στα Τέμπη.

Το μπλόκο καλεί όλους τους αγρότες της Θεσσαλίας, τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να συγκεντρωθούν σήμερα, στη 1 μετά το μεσημέρι, στο χώρο του μπλόκου κι από κει, όλοι μαζί, να ξεκινήσουν για τα Τέμπη.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΘΡΑΚΗ

Ο αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών είναι αγώνας επιβίωσης

Από κινητοποίηση του μπλόκου του Αργους Ορεστικού στην εφορία Καστοριάς

Από άκρη σε άκρη στη Μακεδονία και τη Θράκη, οι μικρομεσαίοι αγρότες που συσπειρώνονται με το πλαίσιο της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, έχουν στήσει αγωνιστικά μπλόκα και πραγματοποιούν μια σειρά άλλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις μέσα στις πόλεις, κόντρα στην πολιτική της κυβέρνησης και των «εταίρων» που τους ξεκληρίζει και τους οδηγεί στην εξαθλίωση, στο πλαίσιο της στρατηγικής του κεφαλαίου για συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων.

«Εδώ δε θα βρεις μεγαλοαγρότες με υψηλές επιδοτήσεις...»

Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη», ο Γιάννης Μαργαριτίδης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Εβρου «η Ενότητα», η οποία πρωτοστατεί στο μπλόκο στον κόμβο του Θουρίου μας υπογραμμίζει:

«Εδώ, το μπλόκο στήθηκε με αποφάσεις που πάρθηκαν συλλογικά, μετά από ανοιχτή και διεξοδική συζήτηση μέσα στο οργανωμένο κίνημα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Στις συνεδριάσεις των Αγροτικών Συλλόγων. Και, φυσικά, αφού πρώτα μιλήσαμε, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον αγροτικό κόσμο σε δεκάδες συσκέψεις και ενημερωτικές συγκεντρώσεις που οργανώσαμε στα χωριά.

Κάθε αγωνιστής αγρότης και κτηνοτρόφος έχει ουσιαστικό λόγο για την οργάνωση, την πορεία και την προοπτική του αγώνα μας, δεν "άγεται και φέρεται" από κανέναν.

Εδώ, δεν θα βρεις μεγαλοαγρότες με υψηλές επιδοτήσεις. Το φορολογικό, το ασφαλιστικό, το κόστος παραγωγής μας ζεματάνε. Είμαστε ακόμη απλήρωτοι από τον ΕΛΓΑ για τις περσινές καταστροφές. Ο αγώνας μας είναι αγώνας επιβίωσης.

Οι αγωνιστές μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι στο μπλόκο του Εβρου, όπως και στα άλλα μπλόκα που συντάσσονται με την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, θα δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη, με στόχο ν' αναγκάσουμε την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά μας. Αυτό κάναμε πάντα, αυτό κάνουμε και τώρα, με δύναμη και αποφασιστικότητα, ξεπερνώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια που προσπαθούν να βάλουν διάφοροι καλοθελητές για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών που θέλουν ν' αρπάξουν τη γη μας».

«Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια...»

Ο Τάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Βέροιας που βρίσκεται μπροστά στο μπλόκο της Κουλούρας στην Ημαθία, μας λέει:

«Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε. Δεν έχουμε πληρωθεί εδώ και δύο χρόνια τις αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ για τις καταστροφές στις δενδροκαλλιέργειες, δεν έχουμε πληρωθεί για τις παραγωγές που έχουμε παραδώσει, οι επιπτώσεις από το εμπάργκο που συνεχίζεται είναι μεγάλες. Περιμέναμε την εκκαθάριση από το πετρέλαιο αλλά φαίνεται πως ούτε από εκεί θα δούμε χρήματα. Την ίδια ώρα το κόστος παραγωγής έχει εκτιναχθεί στα ύψη.

Φορολογικό, ασφαλιστικό, κόστος παραγωγής, τσακίζει όλους τους αγρότες. Είναι κοινά τα προβλήματα των αγροτών στη Βέροια, στην Αλεξανδρούπολη, στη Λάρισα. Βαμβάκια καλλιεργούμε και στην Αλεξάνδρεια και στις Σέρρες και στη Θεσσαλία.

Εμείς δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Αγωνιζόμαστε, μαζί με δεκάδες άλλους αγροτικούς Συλλόγους από όλη την Ελλάδα με το πλαίσιο αιτημάτων της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων. Δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο αυτή η κατάσταση».

Τα προβλήματα των μικρομεσαίων αγροτών είναι κοινά και αφορούν στην επιβίωσή μας

Ο Δημήτρης Μόσχος, πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Καστοριάς, που δραστηριοποιείται στο μπλόκο στο Αργος Ορεστικό, σημειώνει:

«Εμείς δεν παρασυρόμαστε από τις προσπάθειες αποδυνάμωσης του αγώνα των αγροτών και διάσπασης του αγροτικού κινήματος, που εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα με διλήμματα του τύπου "άλλα είναι τα συμφέροντα των Θεσσαλών αγροτών και άλλα των αγροτών της Μακεδονίας". 

Τα προβλήματα είναι κοινά και έχουν να κάνουνε με την επιβίωσή μας στον αγροτικό χώρο.

Ο αγώνας είναι κοινός για όλους μας γιατί το ίδιο Ασφαλιστικό, το ίδιο Φορολογικό, το ίδιο κόστος παραγωγής επιβαρύνει όλους τους μικρομεσαίους αγρότες και τους κτηνοτρόφους σε όλη την Ελλάδα. Η πολιτική αυτή που υλοποιείται και μας έχει βάλει στο στόχαστρο είναι κατεύθυνση της ΕΕ, έχει σκοπό να κατευθύνει την παραγωγή και τη γη σε λίγα χέρια και να οδηγήσει σε ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αλλά και των λίγο μεγαλύτερων αγροτών και κτηνοτρόφων.

Στη Δυτική Μακεδονία 

πήραμε απόφαση και έχουμε συνταχθεί με τα ενιαία αιτήματα τα οποία προβάλλονται από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων στην οποία συμμετέχουμε από πέρσι το Φλεβάρη. Καλούμε όλους τους συναδέλφους να ενισχύσουν τα μπλόκα γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι το μέλλον τους στην παραγωγή».

Συζήτηση με αγωνιζόμενους αγρότες στο μπλόκο της Νίκαιας

Μιλούν στον «Ριζοσπάστη» για το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής, τις τιμές με τις οποίες αναγκάζονται να πουλούν τα προϊόντα τους και για τις συνέπειες στη ζωή στο χωριό

Για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίοι αγρότες, τα οποία τους βγάζουν στους δρόμους του αγώνα, και για τη ζωή στο χωριό μιλούν, σήμερα, στον «Ριζοσπάστη» δυο αγωνιστές του μπλόκου της Νίκαιας, 

ο Ανδρέας Σκολαράκος, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Παλαμά Καρδίτσας, και ο Δημήτρης Κουτσογιάννης, από το χωριό Λογκάκι Τρικάλων.

***

-- Ας αρχίσουμε από το κόστος παραγωγής. Λέτε ότι είναι από τα βασικά προβλήματα. Γιατί;

Α. Σκολαράκος: Η μεγάλη ακρίβεια στα αγροεφόδια μάς λιανίζει. Να πω μερικά παραδείγματα: Πριν από μερικά χρόνια για ένα σακί λίπασμα 50 κιλών πληρώναμε 15 ευρώ. Μετά, με 15 ευρώ παίρναμε ένα σακί των 40 κιλών. Και τώρα με τα ίδια λεφτά αγοράζουμε ένα σακί με 25 κιλά.

Το ίδιο γίνεται με το αγροτικό πετρέλαιο. Το αγοράζαμε 30 λεπτά το λίτρο και τώρα φτάνει μέχρι και 1,30 ευρώ. Ταυτόχρονα, η επιστροφή φόρου κατανάλωσης αγροτικού πετρελαίου που παίρναμε, μειώθηκε στο μισό και από 'δω και πέρα κόβεται εντελώς.

Τα φυτοφάρμακα τα έχουν στα χέρια τους 3 έως 4 πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες μας τραβούν σε όποιο φυτοφάρμακο αυτές θέλουν και μας ζητούν να πληρώσουμε όσα γουστάρουν.

Τα ίδια και χειρότερα προβλήματα έχουν οι κτηνοτρόφοι λόγω της μεγάλης ακρίβειας στις ζωοτροφές, στα φάρμακα για όταν αρρωσταίνουν τα ζώα και σε όλα τα άλλα που χρειάζεται η κτηνοτροφία.

Σε όλα αυτά να προσθέσουμε τον ΦΠΑ για τα αγροτοκτηνοτροφικά εφόδια, που η κυβέρνηση ανέβασε από το 13% στο 24%. Κάποιοι λένε ότι τον παίρνουμε επιστροφή τον ΦΠΑ. Δεν είναι έτσι. Η επιστροφή που θα την πάρουμε μετά από πολύ καιρό είναι πολύ μικρότερη από αυτά που πληρώνουμε, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δεν παίρνουμε τίποτα πίσω.

Ολα αυτά έχουν εκτοξεύσει στα ύψη το κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να καλλιεργήσουμε.

Δ. Κουτσογιάννης: Βρισκόμαστε στο έλεος των εμποροβιομηχάνων και των πολυεθνικών που μας πουλούν πανάκριβα τα εφόδια, αλλά και των κυβερνήσεων που αυξάνουν την τιμή του αγροτικού πετρελαίου, του αγροτικού ρεύματος, του αρδευτικού νερού - τώρα θέλουν να μας βάλουν πρόσθετο, «περιβαλλοντικό» τέλος - κι από πάνω μας φορτώνουν με ΕΝΦΙΑ για σπίτια, μαντριά, αχυρώνες, οικόπεδα, χωράφια κι άλλα χαράτσια όπως για ασφάλιστρα στον ΕΛΓΑ, δηλώσεις ΟΣΔΕ, αδειοδότηση αρδευτικών γεωτρήσεων, πιστοποίηση ψεκαστικών, σταβλικές εγκαταστάσεις, ηλεκτρονική σήμανση των ζώων κ.ά.

Τώρα έρχονται κι άλλα «φασούλια», όπως το νέο χαράτσι για την υποβολή αντίρρησης που θα θελήσουν να κάνουν αγρότες και κτηνοτρόφοι όταν, με βάση τους δασικούς χάρτες που υλοποιεί η κυβέρνηση, εμφανιστούν ως δασικές εκτάσεις χωράφια και βοσκοτόπια τους κ.ά.

Μόνοι κερδισμένοι οι εμποροβιομήχανοι και οι μεγαλοαγρότες

Με καθημερινή παρουσία στο μπλόκο της Νίκαιας, ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τους μικρομεσαίους αγρότες για τις αγωνίες και τους αγώνες τους

-- Να περάσουμε στις τιμές των προϊόντων που παράγετε. Τι συμβαίνει μ' αυτές;

Α. Σκολαράκος: Θα πω πάλι μερικά παραδείγματα: Το στάρι πουλήθηκε το 2016 στην εξευτελιστική τιμή των 15 λεπτών το κιλό, από 23 λεπτά που πουλήσαμε την προηγούμενη χρονιά. Το καλαμπόκι στα 12 έως 15 λεπτά. Η τιμή στο γάλα έπεσε 7 λεπτά κι όσο για το κρέας η τιμή για τον παραγωγό είναι τόσο χαμηλή - μικρότερη απ' όσο πουλούσαμε πριν 30 χρόνια - που πολλοί έμποροι, παίζοντας με τον πόνο των κτηνοτρόφων, τους λένε «μήπως σε συμφέρει να σε πληρώσω για να το πετάξεις;».

Το «κόλπο» που χρησιμοποιούν οι έμποροι είναι να μας πιέζουν να πουλήσουμε σε «ανοιχτή τιμή» και όταν, μετά από καιρό, «μας κάνουν τη χάρη» να μας πληρώσουν, τότε καταλαβαίνουμε ότι εννοούσαν σε «χαμηλότερη τιμή».

Βέβαια, ενώ οι παραγωγοί πουλάμε «στο τζάμπα» τα προϊόντα μας, οι καταναλωτές τα αγοράζουν πανάκριβα. Για παράδειγμα, 15 λεπτά το κιλό το στάρι, πάνω από 2 ευρώ το κιλό το ψωμί, πάνω από 1 ευρώ ένας πάκος μακαρόνια, πανάκριβα όλα τα ζυμαρικά.

Το συμπέρασμα είναι 

ότι χαμένοι είναι οι παραγωγοί και οι καταναλωτές και μόνοι κερδισμένοι οι εμποροβιομήχανοι.

Λένε κάποιοι ότι μπορεί οι εμπορικές τιμές να είναι χαμηλές, αλλά υπάρχουν και οι επιδοτήσεις. Ομως, εκτός από το γεγονός ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των επιδοτήσεων - πάνω από 80% - πάει σε λίγους μεγαλοαγρότες και επιχειρηματίες του αγροτικού χώρου και ψίχουλα στους μικρομεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους, με τη νέα ΚΑΠ της ΕΕ οι επιδοτήσεις - ενισχύσεις κόπηκαν ήδη πάνω από 30% και μέχρι το τέλος του 2019 οι περικοπές θα φτάσουν συνολικά στο 60%.

Δ. Κουτσογιάννης: Στο χωριό μου, επειδή βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη των Τρικάλων, καλλιεργούμε κηπευτικά για να εφοδιάζουμε τις λαϊκές αγορές. Ομως, λόγω του κόστους παραγωγής που έχει ξεφύγει, της συμπίεσης των τιμών στα προϊόντα που παράγουμε εξαιτίας της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και των ζημιών στην παραγωγή από την κακοκαιρία, οι αγρότες φεύγουν από την καλλιέργεια κηπευτικών και έμεινε μόνο ένα 10% από όσους υπήρχαν παλιότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τη μεγάλη ανεργία οι νέοι αρνούνται να ασχοληθούν με την αγροτική δουλειά.

Ο μηχανικός εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε είναι παμπάλαιος και δεν έχουμε τα χρήματα που χρειάζονται για να αποκαταστήσουμε τις συχνές βλάβες, ούτε φυσικά για να τον αντικαταστήσουμε. Οπως δεν έχουμε χρήματα για να ξεκινήσουμε τη νέα καλλιεργητική περίοδο. Οι προμηθευτές μάς έκοψαν μαχαίρι το «βερεσέ», καλλιεργητικά δάνεια οι τράπεζες δεν δίνουν και η περιβόητη «κάρτα του αγρότη» που ωφελεί, κυρίως, τους τραπεζίτες και τους εμποροβιομήχανους, έχει πάνω από 7% επιτόκιο, ενώ ακούσαμε ότι θα μπει σε ισχύ, μετά τις δηλώσεις ΟΣΔΕ - δηλαδή τέλος Απρίλη, αρχές Μάη - όταν εμείς θα πρέπει να έχουμε, ήδη, σπείρει.

Η κυβέρνηση λέει ότι έχουμε λιγότερα προβλήματα γιατί θέλει να σπείρει διχόνοια στο λαό

-- Με δεδομένα όλα αυτά τα προβλήματα, πώς είναι η ζωή στο χωριό; Η κυβέρνηση λέει ότι οι αγρότες δεν έχουν τόσο μεγάλα προβλήματα, όπως οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στα αστικά κέντρα.

Α. Σκολαράκος: Στα χωριά επικρατεί «νέκρα». Αυτό που κατάφερε η πολιτική που εφαρμόζεται είναι να κλείσει τον κόσμο στα σπίτια. Τα καφενεία κλείνουν με το βασίλεμα του ήλιου, αφού δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για ένα καραφάκι τσίπουρο. Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στα μικρά χωριά.

Και δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε για καφέ. Περισσότερο μας πειράζει που δεν έχουμε για να σπουδάσουμε τα παιδιά μας, να πάμε τους γέροντες γονείς μας στο γιατρό. Βλέπεις, για να σπουδάσει το παιδί σήμερα, πρέπει να έχεις λεφτά για τα φροντιστήρια, ενώ τα Κέντρα Υγείας και τα νοσοκομεία έχουν τόσες ελλείψεις που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες. Να φανταστείς ότι πριν λίγες μέρες ένας γνωστός μου έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως, αλλά στο νοσοκομείο της Καρδίτσας δεν υπήρχε ορθοπεδικός γιατρός και τον έστειλαν στο νοσοκομείο των Τρικάλων.

Η κυβέρνηση λέει ότι οι αγρότες έχουν λιγότερα προβλήματα από τους άλλους, γιατί θέλει να σπείρει τη διχόνοια μέσα στο λαό. Θέλει να μας βάλει να τσακωνόμαστε οι φτωχοί αγρότες με τους άνεργους, τους απλήρωτους εργαζόμενους, τους φαλιρισμένους μαγαζάτορες, τους πεινασμένους συνταξιούχους. Να νομίζουμε ότι μας φταίει ο διπλανός με τον οποίο «βράζουμε στο ίδιο ζουμί» και να μην βλέπουμε τους πραγματικούς αντιπάλους μας, που είναι οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας, αυτοί που μας παίρνουν τζάμπα τη σοδειά και μας πουλούν πανάκριβα τα αγροεφόδια, η πολιτική που εφαρμόζεται για να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των δικών μας.

Δ. Κουτσογιάννης: Αυτή την περίοδο τα καμποχώρια όπου παλιότερα υπήρχε ζωή θυμίζουν τα ορεινά χωριά της δεκαετίας του '50. Ερημιά και εγκατάλειψη. Η μετανάστευση στη Γερμανία κι άλλες χώρες ξαναφούντωσε, ενώ όσοι είναι αναγκασμένοι να παραμένουν στο χωριό βλέπουν τη ζωή τους συνεχώς να δυσκολεύει και να υποβαθμίζεται.

Η κυβέρνηση τα ξέρει αυτά, αλλά λέει ψέματα ότι οι αγρότες ζούμε καλύτερα, για να δικαιολογήσει την πολιτική που εφαρμόζει και ευθύνεται για τη φτώχεια και των αγροτών στα χωριά, όπως και των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στις πόλεις. Αν περνούσαμε καλά οι αγρότες, δεν θα βγαίναμε στα μπλόκα να ξεροσταλιάζουμε μέσα στο κρύο και στην υγρασία...

aπ' την 16η σελίδα του

 Ριζοσπάστη