οι "νέοι" νεο"αριστεροί" κ οι φρούδες ελπίδες που σπέρνουν με την αλλαγή νομίσματος:

ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ»

Το παραμύθι της «αριστερής κυβέρνησης» σε επανάληψη

Στις 4 και 5 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του «Αριστερού Ρεύματος» (ΑΡ), το οποίο και μετατράπηκε από τάση μέσα στη ΛΑΕ σε διακριτή πολιτική οργάνωση.

Είναι εξέλιξη που ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό και δεν μεταβάλλει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, τη συμμετοχή του ΑΡ (ως βασική συνιστώσα) στη ΛΑΕ. Κατοχυρώνει, όμως, την αυτοτέλειά του μέσα και έξω από τη ΛΑΕ και με αυτή την έννοια διευκολύνει τις ζυμώσεις, τα παζάρια, τις συνεργασίες ανάμεσα στα κόμματα και τις ομάδες του οπορτουνιστικού χώρου, ο οποίος βρίσκεται σε κινητικότητα που δεν έχει ακόμη κατασταλάξει πλήρως μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση. Το ΑΡ, εκδηλώνοντας τον πόθο του να αναδειχθεί σε ΣΥΡΙΖΑ νο2, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το κενό που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στρεφόμενος στα μνημόνια και στο νεοφιλελευθερισμό, θα καλυφθεί με άλλους όρους, με άλλο τρόπο, από άλλες δυνάμεις».1

Κυβερνητισμός και «δεύτερη φορά αριστερά»

Με αφορμή το ιδρυτικό του συνέδριο, το ΑΡ επαναφέρει σε μια επανάληψη που θυμίζει κακοφτιαγμένο ριμέικ το παραμύθι της «αριστερής κυβέρνησης», που τόσο ακριβά έχει πληρώσει ο λαός με τις αυταπάτες που μαζικά έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η πολιτική πρόταση του ΑΡ παρουσιάζεται ως «ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό μεταβατικό πρόγραμμα με σοσιαλιστική κατεύθυνση και προοπτική» και έχει ως πυρήνα την ανοιχτή (και όχι καλυμμένη όπως συμβαίνει σε «μεταβατικά προγράμματα» άλλων οπορτουνιστικών δυνάμεων) διεκδίκηση της αστικής διακυβέρνησης: 

«Προτείνουμε ένα συνολικό πολιτικό πρόγραμμα, για να ανατρέψουμε τους ταξικούς συσχετισμούς, να δημιουργήσουμε τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις, ώστε να τεθεί με άλλους όρους και με πειστικότητα το ζήτημα της αριστερής διακυβέρνησης (...) Από αυτό τον αγώνα θα προκύψει σε νέες βάσεις η αναγκαιότητα ενός δεύτερου και τώρα πραγματικού κύκλου αριστερής κυβερνητικής διεξόδου (...) Η επαναστατική αριστερά έχει στο DNA της την ανατροπή, αλλά πρέπει να γνωρίζει να ασκεί και διακυβέρνηση μαζί με το λαό σε μία πορεία, που φέρνει πιο κοντά την ανατροπή. Η Αριστερά διεκδικεί την εξουσία ακόμη και αν δεν έχει διαμορφωθεί το έδαφος για επαναστατική αλλαγή (...)».

Το ΑΡ αναμασά - ως δήθεν καινοτόμα σκέψη - τις οπορτουνιστικές αυταπάτες περί δυνατότητας αξιοποίησης του αστικού κράτους προς όφελος της λαϊκής ευημερίας και της επιδίωξης του σοσιαλισμού, γι' αυτό και ιεραρχείται η ανάγκη διεκδίκησης ενός «δεύτερου», «πραγματικού» κύκλου «αριστερής διακυβέρνησης».

Υπό το πρίσμα αυτής της αποδοχής ψέγει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν αξιοποίησε προς όφελος του λαού την κατάκτηση της διακυβέρνησης και ερμηνεύει την πορεία του ως προϊόν της «κυβερνητικής - μνημονιακής μετάλλαξής» του για την οποία ευθύνεται η «στενή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα», η οποία, όπως λένε, «αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων».

Οταν τα παραπάνω διατυπώνονται από οπορτουνιστές με πορεία σαν αυτή των κεντρικών στελεχών της ΛΑΕ, τότε δεν πρόκειται απλώς για αδυναμία άντλησης συμπερασμάτων από την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς επαναστατικού κινήματος, αλλά για ανοιχτή κοροϊδία του λαού.

 Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οπουδήποτε το κομμουνιστικό κίνημα υιοθέτησε τέτοιες λογικές και συμμετείχε από κυβερνητικές θέσεις στη διαχείριση του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν χρησίμευσε αυτό στη βελτίωση της θέσης του λαού και της «προοπτικής του σοσιαλισμού», αλλά σταθεροποιούσε ακόμα περισσότερο τον καπιταλισμό μέσω του τραβήγματος στην αστική διαχείριση (και κατ' επέκταση στην άμβλυνση της επαναστατικής αιχμής) των ΚΚ.

Η αντίληψή τους αυτή κρύβει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και των θεσμών του, ο αστικός χαρακτήρας των οποίων εδράζεται πριν απ' όλα στην κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή. Σε αυτή την απατηλή βάση, το ΑΡ διακηρύσσει τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους και του Δημοσίου» και «μεγάλες προοδευτικές τομές στο πολιτικό σύστημα, στη δημόσια διοίκηση, στη διεύρυνση της δημοκρατίας με μορφές άμεσης δημοκρατικής συμμετοχής». Ουσιαστικά, πλασάρει ως βήματα προς το σοσιαλισμό την ενίσχυση των αστικών θεσμών σε μια εκδοχή σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Ο σοσιαλισμός προβάλλεται ως προϊόν και κατάληξη της διεύρυνσης της αστικής δημοκρατίας και όχι ως αποτέλεσμα της επαναστατικής ανατροπής της.

«Παραγωγική ανασυγκρότηση» για «επενδυτική άνοιξη» του κεφαλαίου

Στη βάση αυτής της αστικής διακυβέρνησης, το ΑΡ υπόσχεται «μεγάλους προοδευτικούς μετασχηματισμούς στην παραγωγή και την οικονομία», στο έδαφος πάντα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, με ένα οικονομικό πρόγραμμα που «θα συγκρούεται με όρους δικαιοσύνης, αναδιανομής και αποτελεσματικότητας με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα». 

Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει μια σειρά προτάσεων διαχείρισης που βαρετά διατυπώνουν και αναδιατυπώνουν διάφορες δυνάμεις όλα τα τελευταία χρόνια - και ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια όταν ήταν στην αντιπολίτευση - στα πλαίσια της «αντιμνημονιακής» πάλης: 

«Η διαγραφή του δημόσιου χρέους, μαζί με τη διαγραφή και τη γενναία ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών (...) η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών (...), η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση και ανασυγκρότηση των στρατηγικών δημόσιων επιχειρήσεων και ο τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων (..) νέο απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα (...) 

Ενα νέο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και παραγωγικού μετασχηματισμού, με έμφαση στο διπλασιασμό, τουλάχιστον, των δημόσιων επενδύσεων, στη χορήγηση ισχυρής ρευστότητας με ευνοϊκότατους όρους και σχεδόν μηδενικά επιτόκια στην οικονομία (...)».

Το μαγικό «κλειδί» που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την εφαρμογή των παραπάνω βρίσκεται, κατά το ΑΡ, στην «ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας» με βασικό μέσο την ανάκτηση της «νομισματικής κυριαρχίας», δηλαδή την έξοδο από το ευρώ. Το ΑΡ, εξάλλου, υιοθετεί την αντίληψη ότι η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και έτσι παρουσιάζει τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, και συγκεκριμένα της Ελλάδας, με τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ως προϊόν υποτέλειας, επιτροπείας, ξενοδουλίας. 

Ετσι, η ανισοτιμία στις διεθνείς σχέσεις αποκόβεται τελείως από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Στην ουσία, το ΑΡ δαιμονοποιεί το νόμισμα - βγάζοντας «λάδι» τον καπιταλισμό - για τα δεινά των εργαζομένων και υπόσχεται ένα φιλολαϊκό καπιταλισμό της δραχμής με ενισχυμένη παρουσία της κρατικής υποβοήθησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτό γίνεται φανερό, άλλωστε, από τις ίδιες τις δηλώσεις του επικεφαλής του ΑΡ και της ΛΑΕ, όπου σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Π. Λαφαζάνης δήλωσε: 

«Το εθνικό νόμισμα, με ένα πρόγραμμα αντιλιτότητας, προστασίας της εθνικής παραγωγής και ρευστότητας για μια επενδυτική άνοιξη στον τόπο, μπορεί να συνεισφέρει στη γρήγορη διέξοδο από την κρίση και να θέσει τη χώρα σε μια βιώσιμη αναπτυξιακή και κοινωνική τροχιά, με επίκεντρο τη νεολαία της πατρίδας μας».2

Είναι φανερό ότι η «προστασία της εθνικής παραγωγής και ρευστότητας» και η «επενδυτική άνοιξη» ταυτίζεται με την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, γι' αυτό όλο και περισσότερο τέτοιες προτάσεις συμπίπτουν με αστικούς στόχους. Αυτό, άλλωστε, είναι και το περιεχόμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης στο έδαφος του καπιταλισμού. 

Δεν υπάρχει καμία ταξικά ουδέτερη παραγωγή και οικονομία. Στην παραγωγή και την οικονομία που αναπτύσσονται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι συνώνυμη της «ανασυγκρότησης» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

 Με άλλα λόγια, η καπιταλιστική ανάπτυξη παρουσιάζεται ως κρίκος της αντικαπιταλιστικής συσπείρωσης.

Ουσιαστικά, η «οικονομική πολιτική» του ΑΡ είναι μια εναλλακτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση αστικής διαχείρισης. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πρότασης είναι η ενίσχυση του ρόλου του κράτους στη στήριξη της επιχειρηματικής δράσης μέσω μιας σειράς παραγόντων, όπως ενίσχυση της κρατικής ιδιοκτησίας στις τράπεζες, σε «δημόσιες» επιχειρήσεις, ενίσχυσης των κρατικών δαπανών, υποβοήθηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας (δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου) μέσω υποτιμημένου νομίσματος κ.λπ.

Από τα παραπάνω γίνονται φανερές οι συγκλίσεις που αντικειμενικά εμφανίζονται - παρά τις σημαντικές ιδεολογικές διαφορές - μεταξύ της συγκεκριμένης οπορτουνιστικής γραμμής και του αστικού ευρωσκεπτικισμού, των αυξανόμενων διακηρύξεων υπέρ της υιοθέτησης εθνικών νομισμάτων και μέτρων προστατευτισμού των καπιταλιστικών οικονομιών που εκφράζεται από κόμματα σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος σε χώρες της ΕΕ (με παρόμοιο τρόπο και στις ΗΠΑ). Είναι, βέβαια, ζήτημα που δεν μπορεί να εξαντληθεί στα πλαίσια του παρόντος άρθρου.

Ζυμώσεις με «Πλεύση» και ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η διαφαινόμενη άνοδος του αστικού ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού θα επηρεάσει την κινητικότητα στον ευρύτερο οπορτουνιστικό χώρο, όπου κάθε κόμμα επιδιώκει την εξασφάλιση του «ζωτικού του χώρου» και ει δυνατόν την πρωτοκαθεδρία.

 Η ΛΑΕ βρίσκεται σε συνεχή διάλογο, που περιλαμβάνει και αρκετές διαφωνίες, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ παράλληλα συνεργάζονται στο εργατικό κίνημα, το φοιτητικό και αλλού. Η ΛΑΕ έχει επίσης στενές σχέσεις με την «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζ. Κωνσταντοπούλου (η οποία ούτε καν στα λόγια δεν αναφέρεται στην εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα κ.λπ.), που επιδιώκει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα. Στελέχη του «χώρου» όπως ο Αλ. Αλαβάνος και η Ν. Βαλαβάνη τονίζουν την ανάγκη σύμπηξης μιας εκλογικής συμμαχίας ανάμεσα σε ΛΑΕ και «Πλεύση», με στόχο την εξασφάλιση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης στις επόμενες εκλογές.

Οπως επισημαίνεται στις Θέσεις της ΚΕ: «Αυτά τα κόμματα και οι ομάδες καμουφλάρουν - με διαβάθμιση μεταξύ τους - τον ευρωσκεπτικισμό τους και με κάποια αντικαπιταλιστική συνθηματολογία,

 συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό δυνάμει ριζοσπαστικών στοιχείων σε μία εκδοχή αστικής διαχείρισης. 

Συνολικά, πρόκειται για δυνάμεις που επιδιώκουν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση και συμπόρευση λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ, υιοθετώντας στην ουσία θέσεις και πρακτικές που είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρισκόταν ακόμα στην αντιπολίτευση. 

Αρκετοί από αυτούς βρίσκονταν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, βοηθώντας τον να αναρριχηθεί στους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας, χρημάτισαν υπουργοί του ή θεσμικοί εκλεγμένοι παράγοντες, συνέβαλαν με τον τρόπο τους στο να δίνεται άλλοθι για την επιβολή σκληρών αντεργατικών πολιτικών και να καλλιεργούνται μαζικά αυταπάτες». Με παρόμοιο ρόλο θα αξιοποιηθούν και το επόμενο διάστημα.

Παραπομπές:

1. «Ιδρυτική διακήρυξη» του Συνεδρίου του «Αριστερού Ρεύματος», 4-5/2/2017, www.iskra.gr

2. www.thepressproject.gr

ΤουΚωστή ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
* Ο Κωστής Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Νοικοκύρη μου τα αφεντικά κ το σύστημά τους ετοιμάζουν τον επόμενο Πόλεμο,, τον Γιό Σου τον ετοίμασες ;;

Φωτο απο Συρία  πριν κ σήμερα !!

Δες τι λέει μια φίλη στο f/b:

Καπιταλισμός σε κατάρρευση και το σενάριο του πολέμου:

Ο καπιταλισμός - στην προ κρίσης κατάσταση - είχε ήδη φτάσει στο στάδιο της παγκοσμιοποίησης: κάποιος παράγει σ' ένα μέρος του πλαντήτη, πουλάει σε άλλο, επενδύει σε ένα τρίτο, μετακινούνται και μεταφέρονται παντού και από παντού εμπορεύματα και κεφάλαια. Όταν επήλθε ο κορεσμός, η υπερσυσσώρευση προϊόντων, τα λιμνάζοντα κεφάλαια τα οποία έπαψαν να επενδύονται γιατί δεν θα είχαν τα επιθυμητά ποσοστά κέρδους, το όλο σύστημα άρχισε σιγά σιγά να καταρρέει (παγκόσμια οικονομική κρίση).

Αυτή τη στιγμή παρατηρείται παγκοσμίως μια οικονμική... “αναδίπλωση”, μια στροφή σε πολιτικές προστατευτισμού, η οποία εκδηλώθηκε όχι μόνο με τις οικονομικές πολιτικές στις ευρωπαϊκές χώρες (δασμοί σε εισαγωγές, brexit κλπ), αλλά και στην Αμερική με τις εξαγγελίες Τραμπ ότι από δω και στο εξής θα παράγει εντός των ΗΠΑ. Στροφή η οποία δεν είναι καθόλου τυχαία.

Ασφαλώς τέτοιες στροφές - στην προσπάθεια να εξισορροπήσουν την κατάσταση - εξυπηρετούν και συγκεκριμένες μερίδες κεφαλαίων οι οποίες θα έχουν όφελος συγκριτικά με την προγενέστερη κατάσταση. Ταυτόχρονα όμως - και αναπόφευκτα - θα εντείνουν ακόμη περισσότερο τους διεθνείς ανταγωνισμούς, όχι απλώς μόνο ανάμεσα στα κράτη αλλά και μέσα σε ένα μόνο κράτος.

Ένα μικρό παράδειγμα: στις ΗΠΑ, η πολιτική Τραμπ ενάντια στο Μεξικό (η οποία ουδόλως αφορά τους... μετανάστες!) στοχεύει στο έλλειμμα των 60 δις που έχει η χώρα του από τις εισαγωγές τροφίμων από το Μεξικό. Αφ' ενός με μια πολιτική προστατευτισμού αυτά τα 60 δις θα μένουν εντός ΗΠΑ, αφ' εταίρου θα ωφεληθούν τα αντίστοιχα - εντός αμερικανικού εδάφους - λόμπι τροφίμων. Ταυτόχρονα, η επίσης εναντίωσή του απέναντι στην Κίνα, θα βλάψει τα αμερικανικά κεφάλαια που επενδύουν π.χ. στον τεχνολογικό εξοπλισμό σ' αυτή τη χώρα, οπότε αυτούς δεν τους συμφέρει καθόλου μια πολιτική προστατευτισμού. 

Από την άλλη μια ξένη χώρα - όπως ας πούμε η Γαλλία - για να ανταγωνιστεί και να περισώσει τα κέρδη των δικών της μερίδων κεφαλαίου, θα αναγκαστεί να βάλει δασμούς στις εισαγωγές από τις ΗΠΑ. Αυτό θα φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε άλλα κεφάλαια, σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη αδράνεια κεφαλαίων παγκοσμίως. Και η κρίση θα βαθύνει τόσο πολύ που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στο τέλος θα φαγωθούν όλοι μεταξύ τους για ένα κομμάτι ψωμί.

Η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά ρευστή, πράγμα το οποίο φαίνεται και από το πόσο γρήγορα και εύκολα αλλάζουν οι διεθνείς συμμαχίες.

 Παράδειγμα οι σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας. Πριν ένα χρόνο κόντεψαν να σκοτωθούν για ένα πεσμένο αεροπλάνο και σήμερα συσφίγγουν σχέσεις. Το ίδιο και οι ΗΠΑ που αναζητούν συνεργασία με τη μέχρι πρότινος μισητή Ρωσία, με κοινό αντίπαλο την Κίνα. 

Η Κίνα με τη σειρά της αναπτύσσει το δικό της κύκλο επιρροής και δεν παραλείπει να δείξει και λίγο "τσαμπουκά" εκεί σε κάτι νησάκια που γειτονεύουν με την Ιαπωνία. Φανταστείτε επίσης την Κίνα να περιορίζει τις μηχανές... θα καταρρεύσει αυτόματα η Γερμανική οικονομία, χώρα βασική προμηθεύτρια της Κίνας. Ποιά θα είναι η στάση της Γερμανίας απέναντι στην Κίνα αλλά και την Αμερική ή και αλλού; Να τι θα δείξουν οι επερχόμενες γερμανικές εκλογές και έχουν τεράστιο παγκόσμιο ενδιαφέρον. Όχι ασφαλώς τι θα “αποφασίσει” ο γερμανικός λαός, αλλά το ποια συμμαχία θα καταφέρει να επιβληθεί (ποιο λόμπι θα αποδειχτεί πιο ισχυρό).

Αυτά συμβαίνουν στον πλαντήτη, και... στη μέση ο "Μανώλης", δηλαδή εμείς. Δεν ξέρω πόσο πήραμε χαμπάρι τις δηλώσεις του νέου Αμερικανού Πρέσβη, ο οποίος αφού πρώτα πήγε στην Ουκρανία και "σταθεροποίησε" την κατάσταση με τους φασίσες στην εξουσία, ήρθε να αναλάβει έργο εδώ. Είπε λοιπόν ο Αμερικανός πρέσβης ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις κύκλοι: Βόρεια θάλασσα - Ρωσία - Μέση Ανατολή. Και στο κέντρο αυτών η Ελλάδα. Σα να μας είπε ότι είμαστε στο κέντρο του ενδιαφέροντος των μεγάλων διεθνών δυνάμεων για το μοίρασμα των οικονομικών ζωνών επιρροής. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Όσο η κρίση θα βαθαίνει, οι εξελίξεις θα είναι όλο και πιο ραγδαίες. Ήδη τα πάντα βρίσκονται σε μεγάλη κινητικότητα, ο "κόσμος" που ξέραμε αλλάζει κάθε λεπτό, και εκρηκτικές εξελίξεις μπορεί να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Μια πολεμική σύρραξη με άμεση εμπλοκή της χώρας μας, είτε αυτή γίνει αλλού - όπου θα υποχρεωθούμε να συνεισφέρουμε με στρατό - είτε στα εδάφη μας με εισβολή (η Τουρκία δε χοροπηδά για εσωτερική της κατανάλωση, σοβαρολογεί, όπως ενδεχομένως και η κάθε άλλη γειτόνισσα), είναι όχι μόνο πιθανά, αλλά και πλέον ορατά σενάρια.

Αυτό που λέμε - οι κομμουνιστές - στον κόσμο, ως βασικό καθήκον, είναι ο λαός να βρίσκεται σε επαγρύπνηση. Δεν είναι κούφια λόγια, ούτε κλισσέ. Μη μας κοιμίζουν ούτε με μνημόνια ούτε με γιαλατζί - επιδερμικές και απροσανατολιστικές αναλύσεις για τις διεθνείς εξελίξεις. Επαγρύπνηση και ετοιμότητα. Ας μη ξεχνάμε πως η Ιστορία (και του τόπου μας και η παγκόσμια) έχει αποδείξει πως όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος, δε νικιέται με τίποτα. Ας το έχουμε τουλάχιστον αυτό στο νου μας, τώρα στην ώρα της αναμονής.

Από: ΘΕΩΝΗ ΚΑΠΛΑΝΙΔΟΥ

2/3/2017

Δες τι λέει ο Γραμματέας του ΚΚΕ στις ερωτήσεις δημοσιογράφου:


Ο Πάνος Καμμένος, πάντως ειδοποιεί πως «αν τολμήσει ο Τσαβοφύσογλου να πατήσει σε νησί, να δούμε πώς θα φύγει»…

Οι «λεονταρισμοί», που εκδηλώνονται κι από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, οι εκδρομικές αποστολές του Υπουργείου Άμυνας σε ακριτικά νησιά, όπως π.χ. η πρόσφατη εκδρομική συνύπαρξη στο Καστελόριζο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τη ναζιστική «Χρυσή Αυγή», έχουν στόχο να καλλιεργήσουν μια ψευδεπίγραφη «εθνική ομοψυχία». 

Και από τους εκπροσώπους της εγχώριας αστικής τάξης και από τους απέναντι οπαδούς του αστικού νεοοθωμανισμού, δημιουργείται ένα πολεμικό κλίμα προετοιμασίας.

Ένα κλίμα επικίνδυνο, γιατί επιδιώκει να κρύψει το κύριο, που είναι ότι και οι δύο χώρες παραμένουν εγκλωβισμένες στο ΝΑΤΟ, που είναι πρόθυμο στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, «στρώνει» το δρόμο στα «θερμά» πολεμικά επεισόδια, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στον πόλεμο.

Απ τη συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στη «Real News» Δείτε  την ολόκληρη Εδώ

Πρός Γυναίκες της εκπαίδευσης,,- Λεβέντισσες,,

Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Όλοι και όλες στον αγώνα - Κανένας φόβος - Καμία αναμονή

«8η Μάρτη: Σύμβολο αγώνα. Θα μας οδηγεί και τούτο τον αιώνα, αναφέρει η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, με αφορμή την επέτειο της 8ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στέλνοντας θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό σε όλες τις εκπαιδευτικούς που κάτω από δύσκολες συνθήκες δίνουν τη μάχη της μόρφωσης των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.

Όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της:

«Ιδιαίτερα χαιρετίζουμε τις συναδέλφισσες αναπληρώτριες, που, κάθε χρόνο και για πολλά χρόνια, διασχίζουν τη χώρα και κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες (προσωπικές, οικογενειακές, οικονομικές...) εργάζονται για κάποιους μήνες μέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, χωρίς να έχουν δικαίωμα ούτε να αρρωστήσουν, για να ξαναμπούν στον ίδιο κύκλο την επόμενη χρονιά! Τους λέμε: Μην το βάζετε κάτω!

Σας καλούμε όλες, μόνιμες και αναπληρώτριες, να ενώσετε τις φωνές σας και μαζί με όλους τους εργαζόμενους να διεκδικήσετε την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών σας. Σας καλούμε να διδαχτείτε από την ιστορία του ριζοσπαστικού γυναικείου και του εργατικού κινήματος. Τίποτε δε χαρίστηκε, όλα κατακτήθηκαν με αγώνες και η γυναικεία ισοτιμία βήμα βήμα έτσι κατακτιέται!!

8 Μάρτη 1857, οι ράφτρες κι οι υφάντρες της Ν. Υόρκης βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της. Πάλεψαν για "Ψωμί και Τριαντάφυλλα", όπως έγραψε ο Τζέιμς Οπενχάιμ στο ποίημά του για την απεργία των εργατριών.

8 Μάρτη 2017, εμείς, οι εκπαιδευτικοί, μαζί με όλες τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, χρειάζεται να συνεχίσουμε το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τις σύγχρονες ανάγκες μας. Μην αφήσουμε τον εργασιακό μεσαίωνα να εξαπλωθεί κι άλλο. Ζούμε το ανελέητο χτύπημα των δικαιωμάτων μας στην εργασία και τη μητρότητα, την εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου μας.

Συναδέλφισσες,

Σήμερα η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους μας, με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και λιγότερες ώρες εργασίας.

Αυτή η πρόοδος μπορεί να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες της κάθε γυναίκας με γενικευμένα μέτρα κοινωνικής προστασίας της μητρότητας, αλλά και τις ανάγκες της οικογένειάς της, με τη δημιουργία και λειτουργία δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.

Όμως τι μπαίνει εμπόδιο σε όλα αυτά;

Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, που χτίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων στα ερείπια των δικών μας δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φορτώσει στην πλάτη του λαού και νέα μέτρα, κάνοντας νόμο κάθε απαίτηση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλεμπόρων.

Στην πολιτική αυτή για τα κέρδη των μονοπωλίων, προσαρμόζεται και το σχολείο να βγάλει τους αυριανούς φτηνούς ημιμαθείς εργαζόμενους, μας θέλει διαμεσολαβητές και όχι παιδαγωγούς, θέλει τις παλιότερες να είναι με τη μαγκούρα στην τάξη και τις νεώτερες εκπαιδευτικούς να μην έχουν δικαίωμα να αρρωστήσουν γιατί μπορεί να χάσουν ακόμα και την ελαστική τους απασχόληση, να μη μπορούν να κάνουν οικογένεια, να στεριώσουν σε ένα μέρος και σε ένα σπίτι, τις θέλει περιφερόμενες, σε ομηρία!

Συναδέλφισσες, μόνιμες και αναπληρώτριες, καμία υποταγή στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης!

Το αγωνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη δείχνει σε όλες και όλους το μόνο ελπιδοφόρο δρόμο!

Εξαρτάται από τη δική μας θέληση και δράση, τη συμμετοχή μας στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τη συμμετοχή όλων μας στους Συλλόγους και στις ΕΛΜΕ, να βαδίσουμε αγωνιστικά στις "λεωφόρους του μέλλοντος".Ένα μέλλον που η γυναίκα θα είναι απαλλαγμένη από το άγχος και την ανασφάλεια της ανεργίας, της μετανάστευσης στο εξωτερικό, από μια ζωή-λάστιχο, χωρίς πολέμους, προσφυγιά, στο οποίο και η εκπαιδευτικός θα είναι πραγματικά παιδαγωγός της νέας γενιάς!

Παλεύουμε μαζί για δημιουργική ζωή με δικαιώματα στην εργασία και στη μητρότητα.

Δεν συμβιβαζόμαστε με μια ζωή χωρίς δικαιώματα, με το φόβο και την ανασφάλεια.Δεν θα αποδεχτούμε τα νέα μέτρα που αυτές της ημέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαπραγματεύεται με τους λεγόμενους "θεσμούς", με την ΕΕ, το ΔΝΤ την ΕΚΤ. Δεν θα δεχτούμε να θυσιάσουμε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών και των μαθητών μας στο βωμό των απαιτήσεων του ΣΕΒ. Απορρίπτουμε την κυβερνητική προπαγάνδα περί "δίκαιων αντισταθμιστικών μέτρων". Έχουμε αρκετή εμπειρία, δεν θα πέσουμε στις παγίδες που στήνουν.

Υπάρχει λύση. Υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτή βρίσκεται στο συλλογικό και οργανωμένο αγώνα μέσα από τα σωματεία μας, στη κοινή πάλη όλων των εργαζομένων, στη συμμαχία των λαϊκών στρωμάτων με στόχο: Το μπλοκάρισμα των αντιλαϊκών πολιτικών, την ανάκτηση των απωλειών μας, τη διεκδίκηση των πραγματικά σύγχρονων αναγκών μας που βρίσκονται σε σύγκρουση με την εξουσία και τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Όλες και όλοι στον αγώνα - Κανένας φόβος - Καμία αναμονή !!

Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους με όλα τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας.

Επαναφορά της 5ετούς διαφοράς στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών και ανδρών. Να μην ξεπερνούν τα 55 χρόνια για τις γυναίκες και τα 60 για τους άνδρες.

Άδεια κύησης, τοκετού, λοχείας δύο μήνες πριν και έξι μήνες μετά τον τοκετό, με πλήρεις αποδοχές και ασφαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως εργασιακών σχέσεων. Άδεια μητρότητας για ένα χρόνο, με πλήρη μισθό, ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δυνατότητα να γίνει χρήση της και από τον πατέρα.

Εξίσωση των αδειών των αναπληρωτριών/τών με τις άδειες των μονίμων.

Πλήρη προστασία της μητέρας και του παιδιού και παροχή κάθε διευκόλυνσης για την ανατροφή του.

Εφαρμογή του νόμου για την προστασία της εργαζόμενης μητέρας, την απαγόρευση της απόλυσης.

Επίδομα τοκετού 1.000 ευρώ για κάθε γέννα, ανεξάρτητα από άλλες προϋποθέσεις, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κάλυψη όλων των εξόδων προγεννητικού ελέγχου, ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τοκετού από το κράτος. Ενιαίο, καθολικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, Προληπτικής και Επείγουσας Ιατρικής για όλες και όλους, χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση. Δωρεάν χορήγηση φαρμάκων.

Ελεύθερο χρόνο για μας και τις οικογένειές μας, με δωρεάν και ποιοτικά προγράμματα και υποδομές Αθλητισμού και Πολιτισμού. Επέκταση του προγράμματος κοινωνικού τουρισμού, με κρατικές και δωρεάν κατασκηνώσεις».

Πηγή 

Για τους "Ζορό" - προβοκάτορες κλπ φασιστοειδή:

Άθλια προσπάθεια συκοφάντησης του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη»

Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα που έγινε την Κυριακή στην Εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας

Ενα άθλιο σκηνικό σε βάρος του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» προσπάθησαν να στήσουν στο διαδίκτυο διάφορες επώνυμες και ανώνυμες γραφίδες, με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στην Εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, όπου ανάμεσα στους τέσσερις νεκρούς ήταν και ο γιος του ιδιοκτήτη της εταιρείας Jumbo.

Ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέσυραν ένα κείμενο που είχε γράψει στις 10 Γενάρη 2012 στον «Ριζοσπάστη» ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, με αναφορές στον ιδιοκτήτη της αλυσίδας Jumbo, και χωρίς να κάνουν την παραμικρή αναφορά στην ημερομηνία που δημοσιεύτηκε, το παρουσίαζαν σαν να γράφτηκε τώρα, με αφορμή το θανατηφόρο δυστύχημα.

Ο σχολιασμός του δημοσιεύματος σ' αυτές τις ιστοσελίδες προσπαθούσε να ταυτίσει το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη» με τις απαράδεκτες δηλώσεις που έγιναν τις τελευταίες μέρες από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους, περί «ταξικού δυστυχήματος», με αφορμή το γεγονός ότι το αυτοκίνητο που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν υπερπολυτελές και το οδηγούσε ο γιος του ιδιοκτήτη των Jumbo. Δηλώσεις όπως αυτή αξιοποιήθηκαν για χυδαίο αντικομμουνισμό, μεταξύ άλλων και από στελέχη της ΝΔ, όπως ο Αδ. Γεωργιάδης.

Θυμίζουμε ότι το δημοσίευμα του Νίκου Μπογιόπουλου στον «Ριζοσπάστη» στις 10/1/2012 σχολίαζε τις απόψεις του συγκεκριμένου επιχειρηματία για την εμπορική εκμετάλλευση της Μακρονήσου, της Γυάρου, του Ολύμπου και της Ακρόπολης, αναπαράγοντας σημεία από συνέντευξη που είχε δώσει ο ίδιος στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».

Στο τέλος του δημοσιεύματος σημειωνόταν και ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε το κείμενο, με την υπόμνηση ότι πρόκειται για τον ιδιοκτήτη της αλυσίδας καταστημάτων «που έχει στήσει βιομηχανία διώξεων ανά την επικράτεια κατά του ΠΑΜΕ...», με αφορμή τις κινητοποιήσεις που γίνονταν εκείνη την περίοδο για την ανάκληση της απόλυσης εργαζόμενου στην επιχείρηση.

Στην αναπαραγωγή του κειμένου πέντε χρόνια μετά, κανένα από τα παραπάνω στοιχεία δεν διευκρινίζονται, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν εντυπώσεις σε βάρος του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» για ένα θέμα που κυριαρχεί στην επικαιρότητα από το μεσημέρι της περασμένη Κυριακής.

Απάντηση σ' αυτή την προσπάθεια συκοφαντίας και λάσπης έδωσε και ο Νίκος Μπογιόπουλος με κείμενό του στο διαδίκτυο, στο οποίο αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: «Δεν δόθηκε ποτέ η άδεια σε κανέναν να χρησιμοποιήσει και μάλιστα παραπειστικά το προ 5ετίας κείμενο (που αφορούσε στην Μακρόνησο και στην Ακρόπολη!) στα παιχνίδια εντυπώσεων με αφορμή το δυστύχημα.

Ουδεμία σχέση έχω με ενίους εξ εκείνων που μιλούν για τον "ταξικό χαρακτήρα" του δυστυχήματος, που μέσα στη γενικότερη γελοιότητά τους ανάθεμα κι αν ξέρουν τι εννοούν ή αν μπορούν έστω να παρακολουθήσουν (πολλώ μάλλον να συμμετέχουν) σε μια συζήτηση σε τέτοια βάση (...)

Ούτε ο "Ριζοσπάστης" στη μακρά ιστορία του, ούτε εγώ ως μέλος του ΚΚΕ και δημοσιογράφος, έχουμε καμία σχέση με τη χυδαιότητα και τη συμπεριφορά όρνεων που βαφτίζεται ένθεν κακείθεν σαν δήθεν "αντικαπιταλισμός", αλλά ούτε και με την "αστική ευγένεια" που αναζητά κλέη ευπρέπειας πάνω στη συκοφάντηση των αντιπάλων της.

Ο επιστημονικός σοσιαλισμός και το ήθος που περιέχεται στην έννοια "ταξική πάλη" δεν έχουν καμία σχέση με την προσωποποίηση των πολιτικών διαφορών, αυτή είναι μια τακτική που αρμόζει είτε σε "Ζορό" - προβοκάτορες είτε σε αντιδραστικά φασιστοειδή.

Και σε κάθε περίπτωση η ταξική πάλη, από την πλευρά των κομμουνιστών, δεν διεξάγεται πάνω σε μνήματα παιδιών ή πάνω στον άφατο πόνο γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Αυτή είναι μια "πολυτέλεια" που από την γέννηση του κομμουνιστικού κινήματος την έχουμε παραχωρήσει στην ευχέρεια των διαφόρων τομαριών του απροκάλυπτου ή συγκεκαλυμμένου αντικομμουνισμού».

Απο:Ριζοσπάστη

ΣΥΡΙΖΑίικη αλχημεία:

Της Κάλι Καρά               

Οι νέοι αλχημιστές του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο μετατρέπουν το άσπρο σε μαύρο, αλλά προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία επί της νοημοσύνης του λαού μας, νομίζοντας ότι απευθύνονται σε λωτοφάγους!

Μετά το σκίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, μετά  τα νταούλια και τους ζουρνάδες που θα χόρευαν οι δανειστές, μετά το τέρμα στην τρόικα που έγινε θεσμοί, ήρθε το νέο προϊόν της ΣΥΡΙΖΑίικης  αλχημείας για την εξαπάτηση του ελληνικού λαού.

Στη ναρκοθετημένη επόμενη μέρα μετά τις αποφάσεις του πρόσφατου Γιούρογκρουπ, με μνημόνια διαρκείας, με μέτρα που συνθέτουν σκηνικό έντασης της εργασιακής εκμετάλλευσης  για τα λαϊκά στρώματα, τους φτωχομεσαίους αγρότες, τους μικροεπαγγελματίες, τους νέους και τις νέες της χώρας μας.

Στο φόντο των νέων μέτρων που έχουν να κάνουν με τον «κόφτη» σε αφορολόγητο, στις συντάξεις  και στις νέες ανατροπές στα Εργασιακά, αλλά και στις αναδιαρθρώσεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, να τη πετιέται η νέα  ΣΥΡΙΖΑίικη αλχημεία:

«Κάθε ευρώ που θα χάνουν οι εργαζόμενοι, θα αντικαθίσταται από ένα άλλο».

Τα λένε αυτά στους εργαζόμενους που με τη νέα μείωση του αφορολόγητου, θα δουν ακόμα μεγαλύτερο πετσόκομμα στο εισόδημά τους, στους μισθούς και στις συντάξεις τους. Τα λένε στους συνταξιούχους που με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» θα δουν τις συντάξεις τους πετσοκομμένες ακόμη μία φορά.

Λογαριάζουν , όμως, «χωρίς το ξενοδόχο» όταν πιστεύουν ότι οι αλχημείες «καλά κρατούν» και ο ελληνικός λαός θα μένει αγανακτισμένος, απογοητευμένος αλλά «ήσυχος» χορταίνοντας  με την ελπίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης!

Τα μαζικά συλλαλητήρια που πρόσφατα διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ όχι μόνο τους χαλάνε  τα σχέδια εξαπάτησης του λαού αλλά τους κτυπούν το «καμπανάκι» ότι δε θα μείνει αναπάντητη η μεθόδευση κεφαλαίου - κυβέρνησης - κουαρτέτου να τσακίσουν παραπέρα μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα.

Πηγή

Προς «Ίσκρα»: Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη,,

Είναι τέτοια τα πολιτικά αδιέξοδα της ιστοσελίδας «Ίσκρα» και του χώρου που εκπροσωπεί, που αναζητά, για μια ακόμα φορά, σανίδα σωτηρίας στη διαστρέβλωση των λεγομένων του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο πλαίσιο μιας ζωντανής συνέντευξης που έδωσε στην ΕΡΤ. Φτάσανε στο σημείο να λένε ότι περίπου το ΚΚΕ προτείνει σοσιαλισμό με ευρώ ή διπλό νόμισμα σαν αυτό που πρότεινε ο μέχρι πρότινος δικός τους σύντροφος Γ. Βαρουφάκης.

Είναι προφανές απ' τη συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα, η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη στο πόρταλ «902.gr», ότι όταν μιλάει για ευρώ, δραχμή ή διπλό νόμισμα, ως δυνατότητες, αναφέρεται στους σχεδιασμούς που «σκέφτονται» διάφορα επιτελεία της αστικής τάξης.

Όπως, επίσης, είναι προφανές ότι όποιος προτάσσει την αλλαγή νομίσματος στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας ως λύση-διέξοδο για το λαό στην ουσία -ηθελημένα ή άθελά του- παίζει το παιχνίδι αυτών των επιτελείων (τμημάτων του κεφαλαίου, διεθνών κέντρων, διαφόρων λόμπι) που σ' αυτήν τη φάση θεωρούν ότι η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα και η ενίσχυση μέτρων προστατευτισμού της καπιταλιστικής οικονομίας δίνουν απάντηση στις δυσκολίες της ανάκαμψης. Και φυσικά δεν είναι ο ρόλος του ΚΚΕ να προτείνει με ποιο «νόμισμα» (που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό εργαλείο) θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η κερδοφορία του κεφαλαίου, θα «μετρηθούν» τα αποτελέσματα από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά να προβάλλει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, στον αντίποδα του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου που, με όποιο νόμισμα, οδηγεί τους λαούς στη βαρβαρότητα.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τις κουτοπονηριές τους, αν δεν πρόκειται για νοητικές ανεπάρκειες. Είναι γνωστό και στα μικρά παιδιά ότι η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ είναι ασυμβίβαστη με την Ευρωζώνη, την ΕΕ και κάθε είδους τέτοια διακρατική καπιταλιστική ένωση.

Όμως, είναι εξίσου γνωστή και η ιστορία όλων αυτών που δήθεν «σοκάρονται» απ' αυτά που υποστηρίζει εδώ και χρόνια το ΚΚΕ. Από οπαδοί του Μάαστριχτ, της ΕΕ και της ΟΝΕ παλιότερα, δηλαδή της Ευρωζώνης, σήμερα έγιναν οπαδοί της δραχμής. Από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που ως υπουργοί και βουλευτές πρωτοστάτησαν στην εξαπάτηση του λαού, σήμερα εμφανίζονται ως απατημένες σύζυγοι.

Αλήθεια, τι έκαναν όλοι αυτοί, οι δήθεν αντιμνημονιακοί, όταν το ΚΚΕ, απ' τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κατέθετε πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων και των μνημονιακών νόμων; Ποιούσαν την νήσσαν.

Όσο για το παράπονό τους ότι το ΚΚΕ τούς ταυτίζει με τον Τραμπ κι άλλες παρόμοιες δυνάμεις, εμείς απλά παραθέτουμε τι δημοσιεύτηκε στην «Ίσκρα» για την εκλογή του Τραμπ:

«Σαρώνονται και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν κατεστημένα κέντρα και δημοσκόποι με τις προβλέψεις τους». «Η ανατροπή στις ΗΠΑ για όλο τον κόσμο μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ανάλογη της ανατροπής που έχει προκαλέσει το ΒREXIT στις ευρωπαϊκές εξελίξεις (...) Η κατάρρευση διεθνώς των χρηματιστηρίων, μετά τη νίκη Τραμπ, δείχνει τους φόβους, αν όχι και τον τρόμο, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι σε αβέβαιες εξελίξεις (...) Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν ότι οι παλιές σταθερές της νεοφιλελεύθερης "παγκοσμιοποίησης" κλονίζονται και ότι η παγκόσμια τράπουλα θα ανακατευθεί πολύ δραστικά».

Περαστικά σας...

Χ.

Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της 23ης Φλεβάρη 2017.

AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη.

Όποιο ψήφισμα κι αν ανοίξεις, θα δεις από κάτω τον διεθνή οργανισμό, τύπου ΜΚΟ, με την επωνυμία «AVAAZ». Εκστρατείες συλλογής υπογραφών για το περιβάλλον, τον γορίλα, το κλίμα, τον καρκίνο, αλλά και για το το Νομπέλ στην Ελλάδα, για το “Μένουμε Ευρώπη”, για τους πλειστηριασμούς σπιτιών, για να φύγει ο Λάκης από τον ALPHA, για την κατάργηση των Τμημάτων Ένταξης των ΑΜΕΑ, κι ένα σωρό άλλα «ευαίσθητα» θέματα «κοινωνικής συνείδησης», που στοχεύουν στην συναισθηματική ενεργοποίηση του αποδέκτη και το αίσθημα του δικαίου. 

Το νέο φρούτο του “κλικ-ακτιβισμού” αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας σχετικά με την ενεργοποίηση αποκλειστικά κατευθυνόμενων και με ύποπτους στόχους παγκόσμιων «δικτύων αλληλεγγύης», δικτύων, δηλαδή, που κάτω από ταμπέλες ευαίσθητων κοινωνικών θεμάτων επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη ενώ ταυτόχρονα, με τον έντεχνο τρόπο της συνυπογραφής σε ένα αίτημα, εκτονώνουν την ενεργητική δράση σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία και αποτρέπουν κοινωνικές ομάδες από την ανάληψη πρωτοβουλιών και ενεργών δράσεων απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό θέμα. Ένα από τα πιο δραστήρια και διάσημα τέτοια παγκόσμια δίκτυα της νεο-προπαγάνδας είναι και το AVAAZ. 

Από: ΘΕΩΝΗ ΚΑΠΛΑΝΙΔΟΥ

Μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο για την εν λόγω οργάνωση, μας βγάζει πολλά “λαβράκια”. Κατ’ αρχήν έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε από ποιους έχει ιδρυθεί αυτή η οργάνωση και ασφαλώς από ποιους χρηματοδοτείται. Σύμφωνα με την Wikipedia, “To Avaaz.org συν-ιδρύθηκε από το Res Publica μιας διεθνή ομάδα αστικής πίεσης, και το Moveon.org, μια online κοινότητα που έχει πρωτοπορήσει στη διαδικτυακή πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιδρυτική ομάδα αποτελείται επίσης και από επιχειρηματίες από έξι χώρες που είναι κορυφαίοι παγκοσμίως στην κοινωνική επιχειρηματικότητα και σε αυτούς περιλαμβάνονται ο ιδρυτικός πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής Ricken Patel, και οι Tom Perriello, Tom Pravda, Eli Pariser, Andrea Woodhouse, Jeremy Heimans, και David Madden.” Στην ουσία πρόκειται για την αφρόκρεμμα του αμερικανικού κατεστημένου, ενώ ύποπτο είναι και το παρασκήνιο των χρηματοδοτήσεων στις οποίες εμπλέκεται το ίδρυμα Ροκφέλερ και ο πολύς Τζωρτζ Σώρρος. Περισσότερες και αναλυτικές πληροφορίες για το background των ιδρυτικών στελεχών, τους ιδρυτικούς οργανισμούς και τις χρηματοδοτήσεις στο άρθρο: http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

Η AVAAZ, εκτός των άλλων, έχει στο ενεργητικό της καμπάνιες υπέρ της εισβολής στη Λιβύη «που χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα για τη συγκεκαλυμμένη εισβολή των ΗΠΑ και τη δολοφονία και τη διαπόμπευση του αρχηγού του κράτους[1]» καθώς και για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία: «Στη Συρία, για παράδειγμα, μεταξύ του 2012 και τα τέλη του 2013, ακριβώς τη στιγμή που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπαθούνν να εκβιάσουν την κοινή γνώμη για έναν πόλεμο με τον Ασάντ, καθώς ήρθε σε επίπεδο βάσης, εμφανίστηκαν ξαφνικά στο Avaaz αλλεπάληλα ψηφίσματα ζητώντας από τη Δύση να στείλει “3.000 διεθνείς παρατηρητές” και να επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από ολόκληρη τη χώρα[2]». Έχει συμμετέχει στη ρωσο-φοβική προπαγάνδα με το διάσημο ψήφισμα “Pussy Riot”[3], ενώ αποτελεί και έναν από τους χρηματοδότες με ύποπτα κίνητρα (σύμφωνα με επίσημες καταγγελίες) της ΜΚΟ «MOAS», η οποία δραστηριοποιείται στο Αιγαίο για «έρευνα και διάσωση» προσφύγων, και εμφανίζεται να διαθέτει πανάκριβο και υπερσύγχρονο εξοπλισμό και υπερσύγχρονα «drones»[4]. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που διεξάγει υπέρ της ΝΔ δημοψηφίσματα για να «μείνουμε Ευρώπη» (http://neodimokratis.gr/polites-maz...) διενεργεί και δημοψήφισμα για ανάκληση της απόφασης για τα Τμήματα Ένταξης, βάζοντας ως βιτρίνα τον Σύλλογο Αναπληρωτών Καθηγητών Ειδικής Αγωγής (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgos_Paideias_k_Nikos_Filis_Na_aposyrei_tin_tropologia_katargisis_ton_tmimaton_entaxis_Eidikis_Agogis/?pv=8&fb_action_ids=10208480836077624&fb_action_types=avaaz-org%3Ais_interested). Με άλλα λόγια και στηρίζει την καπιταλιστική πολιτική της Ευρώπης που είναι υπαίτιος για όλες τις... «περικοπές» και τις επιθέσεις στα λαϊκά στρώμματα, και δείχνει ευαισθησία σ’ αυτές ακριβώς τις κοινωνικές περικοπές. Συχνά δε, μέσα από τα ψηφίσματα, τρέπει υποσυνείδητα τον αποδέκτη σε μια κατάσταση συνδιαλλαγής με τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, χαρακτηριστικό το κείμενο συλλογής υπογραφών για τους πλειστηριασμούς σπιτιών (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ohi_stoys_pleistiriasmoys_akiniton_ton_yperhreomenon_Ellinon_3/?snshhgb). 

Το κουβάρι είναι μακρύ και πολύπλοκο. Το βέβαιο πάντως είναι πως τέτοιου είδους οργανισμοί, και ασφαλώς ο συγκεκριμένος, ασφαλώς δεν έχουν δημιουργηθεί ούτε για πλάκα, ούτε για όσα γενικόλογα και θολά περιγράφουν στην αρχική τους σελίδα (η αρχική της AVAAZ εδώ: http://www.avaaz.org/el/about.php). Προβάλλουν έναν τρόπο ανώδυνης διαμαρτυρίας, όπου με μια υπογραφή ο αποδέκτης κάνει το χρέος του ή παίρνει θέση απέναντι σε σοβαρά θέματα, παραιτούμενος από οποιοδήποτε βαθύτερο προβληματισμό και πολύ περισσότερο από τη συλλογική αγωνιστική δράση και ενεργητική στάση απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Παράλληλα, ο οργανισμός αυτός συγκεντρώνει εκατομμύρια χρήστες – μέλη – οπαδούς, συχνά χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα άλλους Οργανισμούς, ΜΚΟ, Συλλόγους κλπ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται όλοι αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου ως εύκολοι αποδέκτες προπαγάνδας ή εξαπάτησης.

Τέτοιου είδους καμπάνιες μέσω διαδικτύου, στην ουσία επιτελούν βασικό πολιτικό ρόλο υπέρ της διατήρησης και υποστήριξης της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, πόρρω μακράν από όσα “ευαίσθητα” και “δίκαια” προβάλλουν στα κείμενα των ψηφισμάτων και των προπαγανδιστικών μηνυμάτων τους. Παίζουν επίσης σημαντικό ιδεολογικό ρόλο, καθώς με το κύρος τους και τις γενικόλογες αρχές και διακυρήξεις - τέτοιες που ο μέσος κοινός νους υιοθετεί αυτόματα ως ορθές και ευκτέες - επιδρούν καταλυτικά σε εκατομμύρια πολιτών, διαπλάθουν την κοινή γνώμη, την κατευθύνουν και κυρίως την εξασκούν σε μια παθητική“διαδικτυακή δημοκρατία” όπου με το πάτημα ενός κουμπιού ο πολίτης “εκφράζει άποψη” ή “παίρνει θέση”. Πολύ βολικά όλα αυτά, σε μια πολιτική παγκοσμιοποίηση που θέλει τους πολίτες παθητικοποιημένους. Αυτή δε η νέα τάση “συμμετοχής στα κοινά” έχει μελετηθεί ως νεο-κοινωνικό φαινόμενο με τον τίτλο «δημοκρατία του κλικαρίσματος» ή “clicktivism” (νεολογισμός από το activism). Κι αυτό καθόλου τυχαίο, εκτιμώ.

Γι αυτό λοιπόν, όταν βλέπουμε στους τοίχους μας καλέσματα για ψηφίσματα, ας είμαστε πολύ – μα πολύ! - υποψιασμένοι. Τόσο για τις προθέσεις της οργάνωσης που διενεργεί την καμπάνια συλλογής υπογραφών, όσο και για την ίδια τη διαδικασία αυτή και τους στόχους της.

Θ.Κ.

Πηγές, Υποσημειώσεις:

[1] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[2] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[3] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[4] http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16%2F1%2F2016&pageNo=17

Τι κρύβουν κ γιατί, οι αστικοφυλλάδες «Ημερησία»-«ΕφΣυν»:

Για μια μελέτη πάνω στη σχέση ευελιξίας στην εργασία και Κοινωνικής Ασφάλισης

Δύο εφημερίδες («Εφημερίδα των Συντακτών» και «Ημερησία») έγραψαν το τελευταίο διάστημα για μια μελέτη των Σ. Ρομπόλη - Β. Μπέτση για την επίδραση της ευέλικτης εργασίας στην Κοινωνική Ασφάλιση, σύμφωνα με την οποία από το 2017 που ξεκίνησε να λειτουργεί ο ΕΦΚΑ μέχρι το 2055 θα χαθούν εισφορές ύψους 65,6 δισ. ευρώ.

Η ίδια μελέτη καταγράφει τη συνεχή επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (ήδη περίπου το 60% των νέων θέσεων απασχόλησης είναι με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και η τάση είναι αυξητική) και αναφέρει ότι «εάν ληφθεί υπόψη η απώλεια εσόδων που προκαλείται από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μερική και εκ περιτροπής), τότε εκτιμάται ότι θα υπάρξει μια επιπλέον μείωση των συντάξεων κατά 33% την περίοδο 2016 - 2055».

Προετοιμασία εδάφους για νέες περικοπές

Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις λοιπόν των δύο καθηγητών (...) προκύπτει ότι για να διατηρηθεί το σημερινό επίπεδο των συντάξεων και να μη γίνουν άλλες μειώσεις στο μέλλον, θα πρέπει λόγω της επίδρασης της γήρανσης του πληθυσμού και των ευέλικτων μορφών απασχόλησης (μερική και εκ περιτροπής) το ΑΕΠ να αυξάνεται ετησίως με ρυθμό μεταβολής που να προσεγγίζει το 5,7% - 6,2% κάθε χρόνο (μόνο λόγω της γήρανσης του πληθυσμού εκτιμάται ότι απαιτείται ετήσιος ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ ίσος με 3,5% - 4%), κάτι που καθίσταται απίθανο για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας».

Τι λένε; Στο «διά ταύτα», η συγκεκριμένη εφημερίδα δε συνδέει το ύψος των συντάξεων με τις ανάγκες των συνταξιούχων, αλλά με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, που πρέπει να αναπτύσσεται, να αναπτύσσονται κέρδη και κεφάλαιο, ώστε να μη μειώνονται οι συντάξεις. Ανεξάρτητα αν η εφημερίδα εκτιμά ότι δεν μπορεί να υπάρξουν τέτοιοι ρυθμοί ανάπτυξης, το κύριο είναι ότι καπιταλιστική ανάπτυξη και αύξηση μισθών και συντάξεων στις τωρινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξουν, γιατί υπονομεύεται η ανταγωνιστικότητα.

Αντίστοιχα, η «Ημερησία», επικαλούμενη την ίδια έρευνα γράφει: «(...) Είτε θα πρέπει κατά το χρονικό διάστημα 2017 - 2050 να επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός κατά 90 δισ. ευρώ (...) είτε θα πρέπει να εξοικονομείται διαμέσου της μείωσης των συντάξεων ποσό ίσο με 1,12% του ΑΕΠ τον χρόνο. Η επιλογή της δεύτερης περίπτωσης σημαίνει ότι το επίπεδο των συντάξεων θα πρέπει να μειωθεί περαιτέρω κατά 30%, αφού η κρατική χρηματοδότηση θα περιορίζεται μόνο στην εθνική σύνταξη (...) Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης αποτελούν, μεταξύ των άλλων, σοβαρή απειλή για το μελλοντικό επίπεδο των συντάξεων και δεν συνιστούν, όπως ισχυρίζονται το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κινητήρια δύναμη ανάκαμψης της οικονομίας (...) "Γι' αυτό τον λόγο επιβάλλεται ο άμεσος σχεδιασμός και η υλοποίηση πολιτικών ρύθμισης και αντιμετώπισης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ"».

Ετσι, προτείνει ρύθμιση των ευέλικτων μορφών, χωρίς να λέει τίποτα συγκεκριμένα, ξέροντας ότι αυτή η πορεία είναι ανεπίστρεπτη, αφού αυτές αυξάνουν την εκμετάλλευση, συγκαλύπτουν την ανεργία, διευκολύνουν τις επιχειρήσεις στη διαχείριση του εργατικού δυναμικού και των μειωμένων εργασιακών δικαιωμάτων σε όφελός τους.

Είναι ένα ερώτημα γιατί ασχολούνται ξανά τώρα με αυτή τη μελέτη, τη στιγμή που στη διαπραγμάτευση έχουν μπει τα Εργασιακά και η παραπέρα μείωση των συντάξεων. Φαίνεται ότι, με βάση και τη μελέτη, η μείωση των συντάξεων είναι αναπόφευκτη. Αλλωστε, όλοι, κυβέρνηση, ΣΕΒ, άλλα αστικά επιτελεία, το θεωρούν ως βασικό μέτρο «σωτηρίας» του συστήματος Ασφάλισης: Η κυβέρνηση στην παρατήρηση ότι μειώθηκαν δραστικά οι συντάξεις, απαντά ότι «σώσαμε την Ασφάλιση»... Και προετοιμάζουν το έδαφος εφαρμογής του μέτρου, με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Λειτουργούν δηλαδή και ως «λαγοί».

Μόνο η ζημιά στις επιχειρήσεις τούς ενδιαφέρει

Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Η μνημονιακή προσπάθεια να εξασφαλιστεί θετικό ισοζύγιο εσόδων και δαπανών στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, πέραν του ότι μειώνει παγιωμένα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και αυξάνει τις υποχρεώσεις των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων για να επιτευχθεί ο στόχος, δημιουργεί συνθήκες πνιγμού στην πραγματική οικονομία καθώς έχει βρεθεί ότι όλος ο συντάξιμος μισθός πηγαίνει στην άμεση κατανάλωση (...) Στη μνημονιακή εποχή, λοιπόν, της τρέχουσας 10ετίας μειώθηκε η συνταξιοδοτική δαπάνη από το 2009 έως το 2015 κατά 2 δισ. ευρώ (από 21,7 δισ. ευρώ το 2009 σε 19,7 δισ. ευρώ το 2015), με αντίστοιχη και την απώλεια στον τζίρο των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας» (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Τι λένε; Προβάλλουν ως αρνητική συνέπεια τη ζημιά των επιχειρήσεων γι' αυτό μιλούν για «πνιγμό» και όχι την αδυναμία κάλυψης ακόμη και στοιχειωδών αναγκών των συνταξιούχων. Επομένως, υποδεικνύουν ως ανάγκη την ανάπτυξη της οικονομίας, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με αλλαγή των μνημονιακών πολιτικών, αλληλοσυνδέοντας τις συντάξεις με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Λένε: Μη μειώνετε τις συντάξεις, αυξήστε τες γιατί πηγαίνουν στην κατανάλωση, άρα ενισχύουν τους επιχειρηματικούς ομίλους. Κρύβοντας ότι η αύξηση του ποσοστού κέρδους απαιτεί μείωση μισθών, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, άρα και συντάξεων, αυτή η αντίφαση δε λύνεται. Δε λένε κουβέντα, όμως, ούτε για τη μείωση που μεγαλώνει - μέχρι να καταργηθεί τελείως - της συμμετοχής του κράτους, ούτε για την απαίτηση των εργοδοτών για μείωση των εισφορών που είναι στα προαπαιτούμενα για την «αξιολόγηση», μέχρι να καταργηθούν.

Στη διαχείριση της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου το πρόβλημα

Συνεχίζει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «(...) Την ίδια περίοδο (2009 - 2015) το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25,9% με αποτέλεσμα να εμφανίσει αυξητική τάση η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ (από 13,7% το 2009 σε 17% το 2015). Ετσι λοιπόν είχαμε το παράδοξο φαινόμενο, ενώ μειώνονταν οι συντάξεις να αυξάνονται τα ελλείμματα (...) Κατακρήμνιση των εσόδων από εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία (συνεπεία των μνημονίων οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατομμύρια άνθρωποι και έβαλαν λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις) (...) Μείωση 21% την περίοδο 2009 - 2015 (...) Η κατακρήμνιση οφείλεται στις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην αγορά εργασίας (μείωση κατώτατου μισθού, ελαστικοποίηση σχέσεων απασχόλησης κ.λπ.) και η οποία συνεχίζεται αμείωτη» (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Κρύβουν τις πραγματικές αιτίες. Μιλούν για παράδοξο φαινόμενο την ώρα που αποδέχονται τη σύνδεση του ύψους των συντάξεων με το ΑΕΠ, σύμφωνα με οδηγίες της ΕΕ, απαλλάσσοντας τον καπιταλισμό ως γενεσιουργό αιτία της μείωσης των εσόδων των Ταμείων, ιδιαίτερα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, επιμένοντας να υπάρχει θετικός ισολογισμός σ' αυτά, δηλαδή περισσότερα έσοδα απ' ό,τι το χρηματικό μέγεθος των συντάξεων και των άλλων παροχών. Κρύβουν έτσι και τη λεηλασία των Ταμείων από το κεφάλαιο (θυμίζουμε το «κούρεμα», αλλά και το «κλέψιμο των αποθεματικών» που δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους για κεφάλαιο, αλλά δε γύρισαν ποτέ στα Ταμεία). Κρύβουν ότι το κράτος μειώνει δραστικά τη συμμετοχή του στη χρηματοδότηση προετοιμάζοντας την απόσυρσή του, ενώ ετοιμάζονται για μειώσεις εργοδοτικών εισφορών. Κρύβουν την αιτία όλων αυτών, που είναι η κρίση και η πολιτική διαχείρισης σε όφελος του κεφαλαίου.

Κυβέρνηση, εργοδότες, ΕΕ, τη χρηματική έκφραση των συντάξεων την ονομάζουν «συνταξιοδοτική δαπάνη», αλλά δεν είναι δαπάνη. Τα λεφτά των Ταμείων αποτελούν μέρος του παραγόμενου πλούτου από την εργατική τάξη που τον κλέβουν νόμιμα οι καπιταλιστές και δίνουν ένα ελάχιστο μέρος για μισθούς και στα ασφαλιστικά ταμεία, για συντάξεις και άλλες παροχές.

Λένε επίσης ότι «συνεπεία των μνημονίων οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατομμύρια άνθρωποι και έβαλαν λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις», ενώ αυτή η πραγματικότητα είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, ανεργία πάντα υπήρχε, αυξήθηκε δε πολλαπλασιαστικά την περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Το σύστημά τους γεννά ανεργία, κρίσεις, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκονται οι ρίζες τους. Και δεν παίρνει φτιασιδώματα, μόνο ανατρέπεται. Κρύβουν ότι τα μνημόνια είναι η πολιτική εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, μοχλοί μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, καταστροφής της, με τις δραστικές μειώσεις μισθών, συντάξεων, την ανεργία, τη φοροληστεία, τις δραστικές περικοπές στα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού που καλύπτουν κάποιες λαϊκές ανάγκες.

Αποδίδοντας την αιτία στις μνημονιακές πολιτικές, αποπροσανατολίζουν από το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με αιτήματα - διεκδικήσεις κάλυψης των απωλειών της περιόδου της κρίσης σε σύνδεση με την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, που σημαίνει πάλη σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ενισχύουν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων.

Δείχνουν να αντιστρατεύονται αυτήν την πολιτική αλλά την υποθάλπουν, βοηθώντας την κυβέρνηση να την περνά, στο όνομα του ότι μπορεί να υπάρξει κάποια βελτίωση για τους εργαζόμενους με άλλο μείγμα διαχείρισης.

Γράφει επίσης η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «(...) Μόνο από τη γήρανση του πληθυσμού για να διατηρηθεί το όριο του 16% (ν. 4387/2016) του ΑΕΠ στις συνταξιοδοτικές δαπάνες για την περίοδο 2016 - 2055 εκτιμάται ότι θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις κατά περίπου 22% σε σχέση με το σημερινό επίπεδο».

Προβάλλοντας την άνοδο του προσδόκιμου ζωής (η οποία είναι κατάκτηση από την ανάπτυξη της επιστήμης) και τη σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων (τα έσοδα των Ταμείων μειώνονται ενώ οι συνταξιούχοι αυξάνονται), δικαιολογούν τη μείωση συντάξεων και την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Επομένως, τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων ως κατάκτηση της επιστήμης, οι καπιταλιστές τη θεωρούν βαρίδι στα κέρδη τους και οι καθηγητές το δικαιολογούν. Είπαμε ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο, οι συντάξεις είναι μέρος αυτού του πλούτου, και πρέπει να είναι τέτοιες που να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους. Επίσης, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, τα περισσότερα χρόνια ζωής, οι συνταξιούχοι έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να τα απολαύσουν, αλλά τους το στερούν οι καπιταλιστές. Εδώ, τα αιτήματα για συντάξεις με συγκεκριμένο όριο εργασίας 30 χρόνια, με μείωση των ηλικιακών ορίων κ.λπ., συνδέονται με την πάλη ενάντια στα εμπόδια που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Ψάχνουν αντιφάσεις στο ΔΝΤ ως άλλοθι

Γράφει η «Ημερησία»: «Οι Σ. Ρομπόλης και Β. Μπέτσης, ξεκινώντας από την πρόβλεψη του ΔΝΤ (Π. Τόμσεν) στο Παγκόσμιο Οικονομικό Forum στο Davos (Ελβετία, Ιανουάριος 2017), σχολιάζουν πως είναι αντίστοιχη με αυτή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, την οποία, ωστόσο, εκείνη την περίοδο η Γενική Συνομοσπονδία προέβαλλε συνδικαλιστικά και κοινωνικά, προκειμένου να αναδείξει, εκ των προτέρων, τις αναμενόμενες μετρήσιμες συνέπειες της εφαρμογής των Μνημονίων στην εξέλιξη του ΑΕΠ, της ανεργίας, της απασχόλησης, της Κοινωνικής Ασφάλισης, κ.λπ. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη εκτιμούσε ότι "η μείωση του διαμορφούμενου (2013) υψηλού επιπέδου (28,5%) της ανεργίας, εξαιτίας των ασκούμενων πολιτικών ύφεσης και λιτότητας των Μνημονίων, στα επίπεδα του 2009 (9,5%, 450.000 άτομα) θα απαιτούσε τουλάχιστον 20 χρόνια."

Και εξηγούν ότι "αντίθετα, η πρόσφατη αναφορά του ΔΝΤ σηματοδοτεί (...) την άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, για τη λήψη πρόσθετων μέτρων (π.χ. σημαντική μείωση του αφορολόγητου ορίου, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων - παλαιών και νέων, γενικευμένη απελευθέρωση και ευελιξία των μορφών απασχόλησης, κ.λπ.), προκειμένου, κατά την άποψη του ΔΝΤ, να μειωθεί το υψηλό επίπεδο ανεργίας (23,4%, 2016) και ιδιαίτερα της ανεργίας των νέων στην χώρα μας"».

Οι Ρομπόλης - Μπέτσης ουσιαστικά λένε ότι ενώ το ΔΝΤ συμφωνεί στις διαπιστώσεις μαζί τους (20 χρόνια για να επιστρέψουμε στις συνθήκες του 2009), κάνουν κριτική στο περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων στα Εργασιακά που προτείνει το ΔΝΤ, ότι η εφαρμογή τους δεν είναι ωφέλιμη για τους εργαζόμενους, δεν ανοίγει το δρόμο για ανάκτηση δικαιωμάτων (σωστά). Θα ήθελαν από το ΔΝΤ αντιμνημονιακή πολιτική! Εδώ ενισχύουν την άποψη ότι για τις συνέπειες των μνημονίων που εφαρμόζονται για την ανάκαμψη των επιχειρήσεων φταίνε «οι έξω», όταν την ίδια ώρα αυτά που βάζει το ΔΝΤ (μείωση μισθών και του κατώτατου, μείωση συντάξεων κ.λπ.), είναι απαιτήσεις του ΣΕΒ, ενώ η κυβέρνηση ψάχνει τρόπο να τα περάσει με τις ελάχιστες αντιδράσεις.

Χρεώνουν στο ΔΝΤ μια αντίφαση, κρύβοντας ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Κρύβουν ότι οι διαπιστώσεις του ΔΝΤ έχουν σχέση με την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας και όχι με τα εργασιακά δικαιώματα, την εξασφάλιση των οποίων εναποθέτουν οι ίδιοι στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά η αντίφαση ανάμεσα στο κέρδος και την τιμή της εργατικής δύναμης είναι αξεπέραστη στον καπιταλισμό. Τους βολεύει να δείχνουν τις αρνητικές συνέπειες καλώντας την εργατική τάξη να τις αντιπαλέψει, παλεύοντας για καπιταλιστική ανάπτυξη, για μια πολιτική που τάχα θα αναπτύσσει και τα κέρδη και θα ικανοποιεί εργασιακά δικαιώματα. Αυταπάτη. Θέλουν την εργατική τάξη να αγωνίζεται για την ενίσχυση των επιχειρηματιών, των αφεντικών.

Γι' αυτό και δικαιολογούν και τη ΓΣΕΕ που, προβάλλοντας τις συνέπειες των μνημονίων, καλώντας σε πάλη για άρση αυτών των συνεπειών, πάλη κατά της λιτότητας και των μνημονίων, υπέτασσε την εργατική τάξη στη διεκδίκηση άλλου μείγματος πολιτικής για καπιταλιστική ανάπτυξη, που προϋποθέτει αύξηση του ποσοστού κέρδους, ανταγωνιστικότητα, επομένως και χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ιδιωτική Ασφάλιση - Επαγγελματικά Ταμεία

Η «Ημερησία», στο ίδιο φύλλο που έγραψε για τη μελέτη των Ρομπόλη - Μπέτση, έγραφε σε άλλο άρθρο: «"Αυξάνεται η ζήτηση προς τις ασφαλιστικές για επιλογές συμπληρωματικής σύνταξης και το ενδιαφέρον κλάδων για Επαγγελματικά Ταμεία" (...) Με βασική εθνική σύνταξη στα 384 ευρώ και με το όριο ηλικίας να αυξάνεται δραματικά, πολίτες άνω των 35 και μέχρι 55 ετών αναζητούν συμπληρωματικές συντάξεις στα ατομικά αποταμιευτικά προγράμματα των ασφαλιστικών εταιρειών που είχαν ατονήσει (...) Οσο νωρίτερα ξεκινήσει κάποιος, τόσο νωρίτερα και όχι λιγότερο από 15 χρόνια μπορεί να βγει με καλές αποδόσεις (...) Συστήνουν και προσπαθούν οι ασφαλιστικές εταιρείες να προωθήσουν τα προϊόντα αποταμίευσης και σύνταξης (...) Εάν επιλέγουν προγράμματα με μεικτές τοποθετήσεις (ομόλογα, μετοχές, διαθέσιμα, υβριδικά προϊόντα) θα καταφέρουν να έχουν καλύτερες αποδόσεις».

Ετσι, μαζί με την παρουσίαση της μελέτης Ρομπόλη - Μπέτση, τις νέες μειώσεις των συντάξεων, προβάλλει και διεξόδους στην ιδιωτική Ασφάλιση. Αυτό απαιτεί χρήμα από τους εργαζόμενους, που γίνεται κεφάλαιο όταν τοποθετείται στις ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες το τζιράρουν για να κερδοσκοπούν. Αλλά ενίοτε έχουν και ζημιές, απαξιώνονται και κλείνουν. Αρα, δεν είναι σίγουρο ότι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές θα δώσουν συντάξεις, ή θα υπάρχουν όταν οι εργαζόμενοι βγουν στη σύνταξη. Πόσες δεν έχουν κλείσει; (π.χ. «Ασπίς», «Κομέρσιαλ Βάλιου», κ.λπ.).

Επίσης, η προτροπή για τοποθετήσεις χρημάτων για συνταξιοδοτικά προγράμματα σε μετοχές, ομόλογα κ.λπ., κάνουν τουλάχιστον επισφαλείς αυτές τις τοποθετήσεις, αφού η τιμή τους έχει σκαμπανεβάσματα και χασούρες, ενίοτε τεράστια απαξίωση, το έπαθαν οι τράπεζες και ανακεφαλαιοποιήθηκαν. Δεν είναι διέξοδος αυτή στην οποία σπρώχνουν κυβέρνηση - επιχειρηματίες, ίσα ίσα το αντίθετο, είναι δρόμος για ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών και χάσιμο των χρημάτων των εργαζομένων.

Οσο για τα Επαγγελματικά Ταμεία, και αυτά επίσης λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο με τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές για να αντλούν περισσότερα κεφάλαια. Εχουν το ρίσκο της χασούρας των χρημάτων των εργαζομένων. Καμιά σιγουριά, καμιά εγγύηση ότι κάποτε θα ανταποδώσουν σύνταξη με βάση τις εργατικές εισφορές. Θυμηθείτε το παράδειγμα του ανάλογου Ταμείου των εργαζομένων στην αμερικανική ENRON όταν φαλίρισε, που έχασαν τα πάντα.

Το πλαίσιο βιωσιμότητας σε μια μελέτη του ΙΝΕ

Στη μελέτη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση» υπάρχει παράρτημα με τίτλο: «Μεταρρύθμιση και βιωσιμότητα του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης», όπου παρουσιάζονται «ένα πλαίσιο βιώσιμης μεταρρύθμισης» και μέτρα για αύξηση των πόρων.

Αναφέρονται πλευρές όπως: «Η κατανομή του κόστους και των παροχών θα πρέπει να υπηρετεί τη διαταξική, ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη».

Αλλά δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει διαταξική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, δηλαδή αλληλεγγύη εργοδοτών - εργαζομένων. Αυτή η σχέση είναι μόνιμα σε βάρος των εργαζομένων. Οπως λέγαμε παραπάνω, ανοίγουν δρόμο υποταγής των εργαζομένων στους εργοδότες.

Επίσης, από τη στιγμή που υπάρχει η παράμετρος κόστος - παροχές, ενυπάρχει και το σπέρμα αρνητικών αλλαγών. Οταν το κόστος ανεβαίνει, π.χ. φάρμακα, υπηρεσίες Υγείας, κ.λπ., η κατανομή μειώνεται, κόβοντας παροχές. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι οι εργοδότες θα αναλάβουν μεγαλύτερο κόστος, αν και, όπως είπαμε, δεν είναι κόστος, είναι μέρος του πλούτου που παράγεται με τη δουλειά των εργαζομένων.

Οσο για την ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αυτό σημαίνει αναδιανομή ανάμεσα σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, που ωθεί σε ισοπέδωση δικαιωμάτων προς τα κάτω. Ο,τι κάνει τώρα η κυβέρνηση με τις περικοπές του ΕΚΑΣ, των συντάξεων, των επιδομάτων για να εξοικονομήσει χρήμα για το «Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης», κ.λπ.

Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Η διαρκής κοστολόγηση των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων του συστήματος, καθώς και των επιπτώσεών του στο δημοσιονομικό και στο μακροοικονομικό σύστημα της οικονομίας είναι αναγκαία, ώστε να σχεδιάζονται εκ των προτέρων μακρόπνοα εναλλακτικά σενάρια».

Ετσι, στο όνομα της «σωτηρίας του συστήματος» μειώνουν δραστικά συντάξεις και άλλες παροχές, αυξάνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης κ.λπ.

Αλλο ζήτημα: «Η χρησιμοποίηση ποιοτικών και ποσοτικών δεικτών είναι απαραίτητη για την ενίσχυση της συνοχής μεταξύ του ασφαλιστικού, του δημοσιονομικού και του μακροοικονομικού συστήματος βάσει της κυκλικής συμπεριφοράς βασικών οικονομικών μεταβλητών και της δυναμικής μεγέθυνσης».

Είναι «κόφτης». Αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις και οι άλλες παροχές έχουν άμεση σχέση με τις δημοσιονομικές ανάγκες και την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Οταν δεν πάνε καλά θα μειώνονται. Οταν πάνε καλά υποτίθεται ότι θα αυξάνονται, αλλά κατακτήσεις που αφαιρούνται δεν επιστρέφουν.

Το επιβεβαιώνει η μελέτη: «Το Ασφαλιστικό πρέπει να αξιολογείται ως αναπόσπαστο τμήμα μιας γενικότερης αναπτυξιακής στρατηγικής που θα αξιολογεί την εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στο ασφαλιστικό σύστημα, στο δημοσιονομικό σύστημα και στη δυναμική της οικονομικής μεγέθυνσης με κριτήριο το βιοτικό επίπεδο της παρούσας και της μελλοντικής γενιάς».

Δηλαδή, από τώρα νομοθετούν για τις επόμενες γενιές με μεγάλα λόγια περί «δυναμικής οικονομικής μεγέθυνσης» αλλά μετά απ' αυτήν, αν έρθει, ακολουθεί η οικονομική κρίση. Και το ξέρουν. Ετσι, η πρόταση του ΙΝΕ που μιλά για «βιώσιμο σύστημα» σε άμεση εξάρτηση με το δημοσιονομικό και τη μεγέθυνση της οικονομίας, ουσιαστικά συμφωνεί με την πολιτική που ζητά ο ΣΕΒ για την Ασφάλιση και νομοθετεί η κυβέρνηση προπαγανδίζοντας ότι «σώσαμε την Ασφάλιση», σφάζοντας συντάξεις και άλλες παροχές.

Σύμφωνα εξάλλου με το ΙΝΕ, «η θετική μεταβολή του ΑΕΠ είναι η κρίσιμη μεταβλητή που επιτρέπει την ενίσχυση της απασχόλησης, την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, την πληρωμή συντάξεων με λιγότερα ή μηδενικά ελλείμματα (...) την αύξηση των πόρων (...) Στην κατεύθυνση αυτή προτείνουμε:

-- Τη θεσμοθέτηση Προγραμμάτων Εγγυημένης Απασχόλησης (ΠΕΑ),

-- Τη θεσμοθέτηση της ελάχιστης σύνθεσης προσωπικού,

-- Την αύξηση του κατώτατου μισθού και την ενίσχυση των ΣΣΕ,

-- Την ενίσχυση των συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης και τον περιορισμό της μερικής και της εκ περιτροπής εργασίας,

-- Τον σημαντικό περιορισμό των απολύσεων και την κατοχύρωση πλήρους αποζημίωσης απόλυσης».

Μα αυτά προπαγανδίζει και η κυβέρνηση ως δικούς της στόχους, ενταγμένους στην οικονομική ανάπτυξη, όταν και αν έρθει, αλλά είναι ανεφάρμοστα, οι εργοδότες τα θεωρούν εμπόδιο για επενδύσεις και ανταγωνιστικότητα.

Συμπερασματικά

Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης βρίσκεται στο επίκεντρο των αντεργατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, συνδέεται με τις αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά έχει και τη σχετική του αυτοτέλεια.

Είναι αντικείμενο διαπάλης ανάμεσα στην εργοδοσία (αστική τάξη) και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η διεκδίκησή του έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κεφάλαιο, τους επιχειρηματίες. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία εμποδίζει την εξασφάλιση μισθών, συντάξεων και παροχών που να ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και συνταξιούχων.

Η διεκδίκηση τέτοιου κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος απαιτεί σήμερα πάλη για κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στο συγκεκριμένο τομέα, πάλη συνολικά ενάντια στην πολιτική των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, που αντικειμενικά σημαίνει αγώνας κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους, για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή και αντίθεση με την εργοδοσία, αλλά και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που καλεί σε πολιτική καπιταλιστικής ανάκαμψης ως μέσο διεκδίκησης ικανοποιητικών συντάξεων, που αφενός είναι απραγματοποίητο, αφετέρου υποτάσσει το εργατικό κίνημα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των εργοδοτών, των ταξικών εχθρών της εργατικής τάξης. Θέλει αποκάλυψη αυτό γιατί δεν είναι απλά συμφιλίωση με την εργοδοσία, αλλά εργαλείο περάσματος της αντεργατικής πολιτικής και βασικό εμπόδιο στην ταξική πάλη και για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Από

 Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829303132/32 

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Του Ριζοσπάστη

Λ