Ο Μπελογιάννης για τον Στάλιν: "ο πιο φοβερός εφιάλτης"

,,Για κάθε τίμιο άνθρωπο,για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατέλειωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός.

Είναι η καρδιά της καρδιάς μας. 

Είναι ο «μπάρμπας» όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας.

Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους εχθρούς της προόδου, 

ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος,

ο πιο φοβερός εφιάλτης τους

και στον ύπνο και τον ξύπνο τους,,

Η ομιλία του ίδιου του Μπελογιάννη για τα 70χρονα του Στάλιν (1949)

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα σ’ολες τις γωνιές του κόσμου εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, μυριάδες αμέτρητες απλοί ανθρώποι, εύχονται από τα βάθη της καρδιάς τους χρόνια πολλά στο Στάλιν.

Ποτέ κανένας άνθρωπος στον κόσμο υστερ’ από το Λένιν δε συγκέντρωσε τόσα βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος. 

Για κάθε τίμιο άνθρωπο,για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατέλειωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός.

Είναι η καρδιά της καρδιάς μας. 

Είναι ο «μπάρμπας» όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας. 

Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές,για όλους τους εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος, ο πιο φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνο τους.

Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 

Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα,της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού.

Γι’αυτό είναι και μεγάλος.

Στην ιστορία πολλούς είπανε και λένε μεγάλους.

 Όμως πολλοί λίγοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο. 

Μεγάλος δεν μπορούσε να είναι ένας τυχοδιώκτης σαν τον Χίτλερ, που δοκίμασε να γυρίσει την ιστορία προς τα πίσω και ματοκύλισε τον κόσμο. 

Ούτε μπορεί να ναι ποτέ μεγάλος ένας εγκληματίας σαν τον Τσώρτσιλ, τον εχθρό κάθε προοδευτικού κινήματος, τον εμπρηστή ενός νέου πολέμου. 

Ο Στάλιν όμως είναι και παραείναι μεγάλος, όπως είναι κι ο Λένιν και ο Μαρξ. 

Ένας Ρώσος μαρξιστής ,πολύ σωστά είπε ότι μεγάλος άνδρας είναι εκείνος που «βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και θέλει δυνατότερα από τους άλλους». 

Το «να βλέπεις μακρύτερα από τους άλλους» 

σημαίνει να βλέπεις ότι η ιστορία κινιέται προς τα μπρος, προς την πρόοδο και ταυτόχρονα να συλλαμβάνεις κάθε φορά τους νόμους αυτής της κίνησης. 

Και το «να θέλεις δυνατότερα από τους άλλους», σημαίνει να χεις όλη την αλύγιστη θέληση και δύναμη που χρειάζεται, για να μπεις επικεφαλής αυτής της ιστορικής κίνησης,να συντρίψεις κάθε παλιό και σάπιο και να οδηγήσεις την ανθρωπότητα σ’έναν καινούργιο πιο πολιτισμένο., πιο ευτυχισμένο και πιο χαρούμενο δρόμο.

Σήμερα κανένας δε βλέπει μακρύτερα από το Στάλιν και κανένας δεν έχει δυνατότερη θέληση από το Στάλιν.

Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. 

 Γι’αυτό είναι καταπληκτικη η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης.

 Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. 

 Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. 

Ο,τι λέει ο Στάλιν γίνεται. 

Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει πρώτη το δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον άνοιξε.

 Είπε ότι μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Ρωσία και οικοδομήθηκε. 

Είπε από το 1925 ότι θα νικήσει η Κινέζικη Επανάσταση και νίκησε. 

Είπε, όταν ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο χιτλερισμός θα συντριβεί και συντρίφτηκε. 

Είπε ότι θα οικοδομηθεί ο κομμουνισμός στη Ρωσία και οικοδομείται. 

Κι όταν σήμερα ο Μαλενκοφ, ένας από τους πιο καλούς μαθητές του Στάλιν, λέει πως 

«αν οι ιμπεριαλιστές εξαπολύσουν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός θα ναι ο τάφος όχι μονάχα για μερικά καπιταλιστικά κράτη ξεχωριστά, μα για ολάκερο τον καπιταλισμό, ποιος αμφιβάλλει ότι κι αυτό θα γίνει;

Κι έχει την πιο δυνατή θέληση ο Στάλιν, γιατί η πίστη του είναι βουνό και η επιμονή του αμέτρητη. 

Για το Στάλιν, δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αξεπέραστες, δεν υπάρχουν φρούρια απόρθητα. 

Πρωταθλητής στην σκληρή πάλη για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ο Στάλιν διαπαιδαγωγεί όλα τα στελέχη του με το ίδιο του το παράδειγμα στην πάλη με τις δυσκολίες, υπόδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

«Να μην αμφιβάλλετε σύντροφοι, γράφει το 1929 στις οργανώσεις και τα μέλη του κόμματος που του ευχήθηκαν για τα 50χρονα του, να μην αμφιβάλλετε ότι είμαι έτοιμος και τώρα και πάντοτε να δώσω στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του παγκόσμιου κομμουνισμού, όλες μου τις ικανότητες κι αν χρειαστεί ακόμα και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μου».

Ποιος από τους αντιπάλους μας έχει να επιδείξει παραδείγματα αυτοθυσίας στα «ιδανικά» τους; 

Μήπως ο Τρούμαν και ο Άτλυ; Μήπως ο Τσαλδάρης και ο Φράνκο; ή μήπως η Βασίλισσα της Ολλανδίας ή ο Τσαγκ Και Σεκ; 

Τα «ιδανικά»τους, αυτά που λένε ιδανικά, είναι ψεύτικα, κάλπικα. 

Γι αυτό και οι ίδιοι είναι κάλπικοι και η ιστορία θα τους πετάξει στα σκουπίδια της. 

 Τους μεγάλους ήρωες τους γεννούν τα μεγάλα ιδανικά, το ιδανικό του κομμουνισμού. Αυτό ζουν ακόμα κι όταν πεθαίνουν.

«Θα έπαιρνα τον ίδιο δρόμο, αν θα ξανάρχιζα τη ζωή μου, γιατί ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου», γράφει λίγες στιγμές πριν τουφεκιστεί από τους χιτλερικούς ο αλησμόνητος Γάλλος διανοούμενος Γκαμπριέλ Πέρι.

Και μια κινέζα κομμουνίστρια, που καταδικάστηκε σε θάνατο, φωνάζει στους στρατοδίκες της: «εγώ ξέρω γιατί έζησα και γιατί πεθαίνω. Εσείς μπορείτε να μου πείτε γιατί ζείτε;»

Ο Βούλγαρος Λιουτιμπρότσκι, την ώρα που θα του περνούσαν οι δήμιοι το σκοινί στο λαιμό, λέει στον πατέρα του, που λύγισε και του προτείνει να αποκηρύξει το κόμμα του για να σωθεί:

«Τι μας χρειάζεται, πατέρα η ζωή μας, αν σώζοντας τη μείνουμε μονάχα ζωντανά πτώματα που βρωμούν; 

Θα βαδίσω προς την κρεμάλα ήσυχος και χαρούμενος με καθαρή τη συνείδηση ότι στη σύντομη, μα γεμάτη αγώνες για τη λευτεριά ζωή μου δε ντρόπιασα ούτε το όνομα του Κόμματος, ούτε το δικό σου, πατέρα: Και με το σκοινί στο λαιμό σας φωνάζω: Ψηλά το κεφάλι πατέρα, αγαπημένη μου γυναίκα, μικρο μου παιδί, που δε σε είδα ποτέ…»

Ακόμα ο Χρίστος Φιλίδης γράφει το ’43 στην αδελφή του, όταν πάνε να τον εκτελέσουν:

«Δεν έχει σημασία το πόσο θα ζήσεις και πότε θα πεθάνεις αλλά πώς θα ζήσεις και πώς θα πεθάνεις»

Και ακόμα με το ιδανικό του κομμουνισμού και με το παράδειγμα του Στάλιν διαπαιδαγωγήθηκαν και πρόσφεραν σήμερα, ο,τι πολυτιμότερο είχαν χιλιάδες Έλληνες κομμουνιστές από τον αξέχαστο Αναστασιάδη μέχρι το νεαρό αγρότη της πιο απομακρυσμένης γωνιάς της χώρας μας.

Ο,τι πιο αγνό και μεγάλο, ο,τι πιο αληθινό και ανθρώπινο, ο,τι δυνατό και ηρωικό έχει να δείξει η ιστορία σήμερα, αυτό γεννιέται από τις ιδέες του κομμουνισμού, 

το εμπνέει ο Στάλιν, που ενσαρκώνει την αλύγιστη θέληση και απόφαση εκατομμυρίων μαζών για το γκρέμισμα της σκλαβιάς και το χτίσιμο μιας καινούργιας φωτεινής και χαρούμενης ζωής. 

Ο Στάλιν ανάθρεψε και διαπαιδαγώγησε το μεγάλο επιτελείο του κομμουνισμού, τον Μαο Τσε Τουνγκ, τον Τορέζ, τον Τολιάτι, τον Ράκοσι, τον Πολιτ, τον Γκοτβαλντ, τον Τσερβενκοφ, τον Πικ, την Πασιονάρια, τον Ντεζ, τον Πρεστες, τον Ζαχαριάδη και τόσους άλλους αγαπημένους ηγέτες των λαών της γης.

Γι’αυτό σήμερα από τη μια άκρη της γης ίσαμε την άλλη, ο Γάλλος εργαζόμενος, κι ο Ινδός δουλοπάροικος, ο Ιταλός εργάτης κι ο μαύρος της Αφρικής, ο Έλληνας αγρότης κι ο τσομπάνος της Μογγολίας, καθένας που κερδίζει το ψωμί του με τον ίδρωτα του, εύχεται στο Στάλιν από τα τρίσβαθα της καρδιάς του να ζει πολλά-πάρα πολλά χρόνια.

Αλλά, σύντροφοι, η καλύτερη τιμή,το λαμπρότερο δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον αγαπημένο μας Στάλιν θα είναι να προσπαθούμε όλοι, με μια επίμονη, αδιάκοπη προσπάθεια,να γίνουμε άξια παιδιά του.

Το όνειρο κάθε αγωνιστή, πρέπει να ναι να μοιάσει όσο περισσότερο μπορεί με το Στάλιν.

Να διδαχτούμε από τη σοφία του, που με κρυσταλλένια λαμπρότητα και απλότητα βρίσκεται μέσα στα έργα του.

Να μαθαίνουμε, όπως ο Στάλιν, να διδασκόμαστε από το λαό, από τις μάζες.

Να διδαχτούμε από τις έξοχες οργανωτικές του ικανότητες, από τη δύναμη να διαλέγει τα στελέχη και να οργανώνει τον έλεγχο της δουλιάς.

Να μας γίνει παράδειγμα η ιδιωτική ζωή του, η απλότητα και η σεμνότητα του, η αποστροφή του στους θορυβοποιούς, τους φλύαρους, τους κόλακες, και τους δουλοπρεπείς ανθρώπους.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα όλοι οι ταπεινοί και κατατρεγμένοι της γης ορκίζονται στ όνομα του Στάλιν. 

 Όλοι όσοι ζουν στην καταφρόνια πιστεύουν ότι θα γίνουν το παν, γιατί τον αγώνα τους τον καθοδηγεί ο Στάλιν. 

Κι όλοι εμείς οι Έλληνες αγωνιστές, πιστεύουμε πως έπαθλο του αγώνα μας θαναι σύντομα η λαϊκοδημοκρατική-σοσιαλιστική Ελλάδα, γιατί τον ηρωικό μας αγώνα τον παραστέκει ο Στάλιν και γιατί θα κάνουμε ο,τι μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του μεγάλου μας δασκάλου και αγαπημένου μας συντρόφου και φίλου.

Στ όνομα του Στάλιν, 

για τα μεγάλα μας ιδανικά, ποτίστηκε με το αίμα των ηρώων μας και κάθε γωνιά της πατρίδας μας.

Κι αν αυτή τη στιγμή μπορούσε μαζί μας να φωνάξουν οι πολιτείες και τα βουνά μας, οι κάμποι και τα χωριά μας, θα φώναζαν και θα λεγαν:

«Ζήσε ακόμα πολύ, πάρα πολύ, μεγάλε Στάλιν!»

Παρουσίαση κειμένου-φωτο:
Viva La Revolucion

Για τον Α. Παπανδρέου k τους πολιτικά Απογόνους Του:

Ας το Δουν όλοι εκείνοι, που θεωρούν ότι η νεοφιλελεύθερη διαχείριση είναι θέμα προσώπων και μόνο:

"Ο Α. Παπανδρέου υμνείται ως μεγάλος και χαρισματικός ηγέτης, ως οραματιστής. 

Χωρίς να έχουμε την ελάχιστη πρόθεση να αμφισβητήσουμε προσωπικές ικανότητες, εμείς κρίνουμε μια ιστορική προσωπικότητα με βάση το ερώτημα: Στην υπηρεσία τίνος έθεσε τις ικανότητες και τη διορατικότητά του;Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως είναι γνωστό, έζησε πολλά χρόνια μακριά από την Ελλάδα, σε κρίσιμες περιόδους - στην Κατοχή, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. 

Είχε την ευκαιρία, από την πανεπιστημιακή του ακόμα έδρα, να μελετήσει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και άλλων διεθνών κέντρων που είχαν κεντρικό στόχο την αναχαίτιση της νικηφόρας πορείας των λαών, την ανάκτηση του χαμένου εδάφους, λόγω του σοσιαλιστικού συστήματος, μετά τη λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου.

Είναι πολύ πιθανό να τράβηξε την προσοχή του Ανδρέα Παπανδρέου το αμερικάνικο δικομματικό πολιτικό σύστημα διαχείρισης, αλλά και ο χειρισμός του συνδικαλιστικού κινήματος. 

Πιστεύουμε ότι προβληματίστηκε σοβαρά για τον τρόπο μεταφοράς μιας τέτοιας πείρας στις συνθήκες της Ευρώπης και ειδικά της Ελλάδας, σε μια περίοδο που ο λαός είχε κουραστεί αφάνταστα και δικαιολογημένα από τη μακρόχρονη διακυβέρνηση από τη συντηρητική παράταξη, από τη διαπάλη ανάμεσα στα διάφορα κέντρα εξουσίας.

Η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας τον έβλεπε με καχυποψία για ένα διάστημα, έτρεμε μπροστά στη ριζοσπαστική συνθηματολογία του εναντίον της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ. 

Η πιο σημαντική προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου προς την ελληνική κυρίαρχη τάξη ήταν ότι της απέδειξε πως μπορούσε 

- στη συγκεκριμένη ιστορική φάση - 

να γίνει πιο ευέλικτη απέναντι στο λαϊκό ριζοσπαστισμό, χωρίς να βάλει υποχρεωτικά σε κίνδυνο τα "ιερά και τα όσια" του συστήματος. Οτι ήταν δυνατό η αστική τάξη της χώρας μας να γίνει πιο ανθεκτική η ίδια, άρα και το σύστημα, κάνοντας δύο τύπου παραχωρήσεις: Αυτές που είχαν υπερωριμάσει, άρα είχαν χάσει την αρχική τους δυναμική, και αυτές που μπορούσε να τις ανακαλέσει στην πορεία. Αυτό άλλωστε και έγινε, 

όχι μόνο με την επιστροφή της ΝΔ το 1990, αλλά και πιο πριν, στην 8ετία. 

Ταυτόχρονα, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ πρόσφερε - έστω με αρνητικό τρόπο - μια υπηρεσία σε όσους πιστεύουν στην υπόθεση του σοσιαλισμού: Απέδειξε ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δούλεψε για να εφαρμοστεί μετά το 1981, το προδικτατορικό πρόγραμμα της Ενωσης Κέντρου, με κάποιες βεβαίως προσαρμογές, που κληρονόμησε ο αγώνας κατά της χούντας και το ρωμαλέο κίνημα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.

Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου παραχώρησε το 1981 - 1983 αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα, στις συντάξεις, αύξησε τις κοινωνικές επιχορηγήσεις, μοίρασε επιδόματα, έκανε επιλεκτικές παροχές, χωρίς να πάρει ούτε ένα μέτρο κατά των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. 

Αντίθετα, τους έδωσε νέα προνόμια. 

Βεβαίως, αυτή η πολιτική είχε συνέπειες την απότομη αύξηση των ελλειμμάτων, την αύξηση των έμμεσων φόρων, οδήγησε στη συνέχεια στην υιοθέτηση σταθεροποιητικών προγραμμάτων, που ήταν η σύγχρονη εκδοχή της λιτότητας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αν και πιέστηκε, δεν ενέδωσε στο δογματισμό και στον αναχρονισμό των κλασικών συντηρητικών κομμάτων. 

Αντίθετα, προχώρησε σε ορισμένες θεσμικές μεταρρυθμίσεις που συγκινούσαν το λαό, παράλληλα όμως πήρε σοβαρά μέτρα για τη χειραγώγηση και τον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος, αξιοποιώντας και την αντίστοιχη γαλλο-γερμανική εμπειρία.

Δε δίστασε να πάρει μέτρα που η ΝΔ δεν είχε τολμήσει, όπως: 

Τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,

 την ανοιχτή επέμβαση στη ΓΣΕΕ με τη βοήθεια της Δικαιοσύνης,

 το περίφημο άρθρο 4 στις ΔΕΚΟ.

 Τόλμησε να παραμερίσει την ΑΣΚΕ της ΔΕΗ, όταν ξέφυγε από τον κυβερνητικό έλεγχο και όταν αρνήθηκε να νομιμοποιήσει αυξήσεις στο ρεύμα.

Δε συμφωνούμε με την κριτική ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν προετοίμασε την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. 

Ηξερε ότι η καλύτερη προετοιμασία δεν ήταν η οικονομική, άλλωστε η Ελλάδα και εκτός ΕΟΚ ακολουθούσε πολιτική σύμφωνη με τη γραμμή της Κοινότητας. 

Με διορατικότητα είδε ότι η καλύτερη προετοιμασία ήταν η επεξεργασία της ψυχολογίας και της συνείδησης του λαού να δεχτεί σαν κάτι το αναπόφευκτο και μοιραίο τη συμμόρφωση σε διεθνείς δεσμεύσεις. Ο ίδιος, προσωπικά, άνοιξε το γνωστό θέμα για τα "ρετιρέ" και τα "υπόγεια" για το ότι "ο ελληνικός λαός, δήθεν, καταναλώνει περισσότερα απ' ό,τι παράγει" κλπ. Επιχειρηματολογία, που αποσκοπούσε να προετοιμάσει το λαό μπροστά στις απαιτήσεις της ενιαίας εσωτερικής αγοράς της ΕΟΚ.

Στην κατάλληλη στιγμή, ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωτοστατεί σε αυτό που λίγο πριν φαινόταν απίστευτο: Το 1988 στο "νέο Μανιφέστο του ΠΑΣΟΚ" διακηρύσσει ότι οι άξονες του κόμματος είναι η οικονομία της αγοράς και ο δυτικός προσανατολισμός.

Εμείς θυμόμαστε πολύ καλά αυτό το καίριο σημείο. Καλό είναι να το θυμούνται και εκείνοι που προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου όπως δεν ήταν, ή όπως δεν ήθελε να ήταν. 

Ας το πάρουν υπόψη όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι η νεοφιλελεύθερη διαχείριση είναι θέμα προσώπων και μόνο. 

Το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με βάση αντικειμενικά δεδομένα, σε συνδυασμό βεβαίως με τα κριτήρια που διατηρεί ως σήμερα, προκειμένου να κρίνει το ρόλο μιας κυβέρνησης και ενός ηγέτη απέναντι στο λαϊκό κίνημα.

Βεβαίως γνωρίζουμε ότι οι φίλοι του Ανδρέα Παπανδρέου μας κατηγόρησαν πως είμαστε σκληροί και ισοπεδωτικοί απέναντί του. Αντίπαλοί του - για τους δικούς τους λόγους - ισχυρίστηκαν ότι είμαστε επιεικείς, ότι τάχα κάναμε διάφορα μορατόριουμ μαζί του. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι τον αντιμετωπίσαμε ως πολιτικό ηγέτη, ανοιχτά και στα ίσια".

Αλέκα Παπαρήγα

στο πολιτικό μνημόσυνο που έγινε 23 Ιούνη 1998

 στη Βουλή,

Μας το θύμισε ο φίλος Εδώ 

Γαλλία-Ελλάδα δες Τι σχεδιάζουν για Σένα Εργαζόμενε k Πράξε:

«Επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι» των Γάλλων με το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων τους από τον Μακρόν

Χτύπημα σε εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, παρέα με μείωση φορολογίας στο κεφάλαιο προωθεί η κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία, διά στόματος του πρωθυπουργού Εντουάρντ Φιλίπ.

απ το Ατέχνως

Την ώρα που οι εργοδότες αποτιμούν θετικά τη μεταρρύθμιση του Εργατικού Δικαίου, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αντιδρούν χλιαρά παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία (58%) των Γάλλων τάσσεται κατά της μεταρρύθμισης του εργατικού κώδικα, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.

Μέχρι στιγμής μόνο το CGT ανακοίνωσε κινητοποιήσεις για τις 12 Σεπτεμβρίου. «Επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας», δηλώνει χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του γαλλικού συνδικάτου.

Τα νέα πακέτα μέτρων αφορούν μεταξύ άλλων:

Την περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων, μέσα από μείωση των αποζημιώσεων με καθορισμό πλαφόν, αλλά και νέες διαστάσεις στη συζήτηση και τις διακρίσεις περί «δίκαιων» και «άδικων» απολύσεων.

Το ακόμα πιο αποφασιστικό χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), υπονομεύοντας τις κλαδικές ΣΣΕ μέσα από πριμοδότηση των διαπραγματεύσεων και των συμφωνιών σε επίπεδο επιχείρησης, με στόχο τη δυνατότητα πιο «ευέλικτων» συνομιλιών και την καλύτερη «προσαρμογή» στις «ανάγκες της αγοράς».

Ξεχωρίζει η σημασία που το μεγάλο κεφάλαιο δίνει και στην παραπέρα υπονόμευση της συνδικαλιστικής δράσης και οργάνωσης των εργαζομένων, αφού ανοίγει ο δρόμος για διαπραγματεύσεις της εργοδοσίας όχι με εκλεγμένους εκπροσώπους συνδικάτων, αλλά και «εργαζόμενους που δεν θα ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο». 

Αυτό προβλέπεται να ξεκινήσει σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που βέβαια στη δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης έχουν άλλα μεγέθη), ωστόσο είναι τροχιοδεικτικό για τη συνέχεια δράσεων στην ίδια κατεύθυνση.

Να θυμίσουμε ότι ο Γάλλος πρόεδρος αναμένεται στη χώρα μας στις επόμενες μέρες, γεγονός το οποίο η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζει ως «ψήφο εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και την πολιτική που ακολουθεί. 

Διαβάζοντας κανείς τις μεταρρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου και της ανταγωνιστικότητάς του, που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση

 -και όλες οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ στο πλαίσιο της στρατηγικής υπέρ του κεφαλαίου- αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι πράγματι η γαλλική κυβέρνηση παρέχει «ψήφο εμπιστοσύνης» στην ελληνική 

και τούμπαλιν για την -ενιαία- πολιτική τους που συντρίβει εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις.

περισσότερα για Γαλλία 

δες Εδώ
και Εδώ 

Για τη Χώρα μας: 

Κυβέρνηση - ΣΕΒ – ΕΕ - ΔΝΤ στρώνουν το έδαφος της επόμενης λεηλασίας!

Καμιά συναίνεση στη συνέχιση της σφαγής των δικαιωμάτων μας!

Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια, τη μίζερη ζωή!

Η κυβερνητική προπαγάνδα επιστρατεύει ξανά το κάλπικο αφήγημα της “εξόδου από τα μνημόνια” της  «δίκαιης ανάπτυξης» για «δόλωμα» στη «φάκα» εγκλωβισμού του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.

Επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή συναίνεση προκειμένου να μαζευτεί και να διοχετευθεί χρήμα στο μεγάλο κεφάλαιο για τη συνέχιση και την αύξηση της κερδοφορίας του.

 Υπόσχονται ευέλικτες θέσεις εργασίας - δουλειά λάστιχο,

χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με μισθούς πείνας.

Από την εφαρμογή του νέου «αναπτυξιακού» νόμου, μέχρι το τέλος του 2022 αναμένεται να δοθούν σε πρώτη φάση στους επιχειρηματικούς ομίλους περί τα 3,6 δισ. ευρώ που προέρχονται τόσο από την άμεση διοχέτευση κρατικού χρήματος (κονδύλια ΕΣΠΑ και Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων), όσο και από τις φορολογικές απαλλαγές και ελαφρύνσεις που παρέχονται απλόχερα, με στόχο την προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων.

Τη «δίκαιη ανάπτυξη» τη βιώνουν καθημερινά οι εκατοντάδες εργαζόμενοι στον Καρυπίδη που παραμένουν για 15 μήνες απλήρωτοι, οι εργαζόμενοι στις κλινικές του ομίλου EUROMEDICA που είναι 4 – 10 μήνες απλήρωτοι. 

Την έζησαν - μέχρι τέλους - οι δεκάδες νεκροί και αυτό το καλοκαίρι στα εργοδοτικά κάτεργα και εξακολουθούν να τη ζουν χωρίς επίδομα οι χιλιάδες άνεργοι στην περιοχή μας, οι συνταξιούχοι που κάθε μέρα είναι στον αυτόματο κόφτη, την καταλαβαίνουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι στο εμπόριο που πλέον δεν έχουν δικαίωμα για ξεκούραση ούτε τις Κυριακές, οι εργαζόμενοι στον τουρισμό που δεν τους επιτρέπεται ούτε μια μέρα άδεια.

 «Δίκαιη ανάπτυξη» είναι η ανασφάλεια που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ και τη Βιομηχανία Ζάχαρης ενόψει κλεισίματος ή ιδιωτικοποίησης, οι εργαζόμενοι σε ολόκληρους κλάδους που οι επιχειρήσεις δε θα αντέξουν στον διεθνή ανταγωνισμό. 

Σ’ αυτή τους την ανάπτυξη πανηγυρίζουν για την αύξηση των διανυκτερεύσεων στην Χαλκιδική και Θεσσαλονίκη ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι του κλάδου μετράνε κάθε χρόνο καινούργιες απώλειες, εντατικοποίηση της δουλειάς, χειρότερες συνθήκες, μεγαλύτερους κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία. 

Αντίστοιχα οι εργαζόμενοι στη ΣΙΔΕΝΟΡ που είδαν τους μισθούς να  μειώνονται στο ξεκίνημα της κρίσης,  σήμερα παρά την αυξημένη κερδοφορία, η εργοδοσία αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για ανάκτηση ακόμη και μέρους των απωλειών των εργαζόμενων.

            Και έπεται συνέχεια, αφού οι εργαζόμενοι το αμέσως επόμενο διάστημα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον «πλούτο» των ευέλικτων μορφών εργασίας, της εντατικοποίησης, της απόλυσης σε στρατηγικούς κλάδους και επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται (όπως το λιμάνι - κατά τα πρότυπα του Αερολιμένα).

 «Δίκαιη ανάπτυξη» παρατηρούμε στο Δημόσιο που συρρικνώνεται και λειτουργεί όλο και πιο βαθιά με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, με τους εργαζόμενους εκεί να «απολαμβάνουν» μείωση μισθών, «αξιολόγηση» και κινητικότητα, περιστολή δικαιωμάτων - όπως άλλωστε και το σύνολο του λαού μας με τις αυξήσεις φωτιά σε ΔΕΗ, ΕΥΑΘ, φορολογία. 

Αυτή την «ανάπτυξη» θα προβάλει η κυβέρνηση στη μεγάλη φιέστα της ΔΕΘ, που θα στηθεί στις πλάτες των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ από τους οποίους αφαιρούνται δικαιώματα, στις πλάτες του Θεσσαλονικιώτικου λαού που θα δέχεται υποβαθμισμένες υπηρεσίες παρόλο που θα πληρώνει ακριβότερο εισιτήριο.

Το πραγματικό δίλημμα που έχει μπροστά του ο λαός είναι ένα: Ανάπτυξη για ποιον; 

Για την κερδοφορία των μονοπωλίων, την οικειοποίηση του πλούτου από τους λίγους, 

ή

 για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας, όπως είναι σήμερα εφικτό να συμβεί, παίρνοντας υπόψη τη μεγάλη πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης, την τεράστια άνοδο της παραγωγικότητας;

 Η επίθεση αυτή αφορά κάθε εργαζόμενο, αυτοαπασχολούμενο, φτωχό αγρότη. Πρόκειται για ξετσίπωτο ψέμα πως δεν θα έρθουν νέα αντιλαϊκά μέτρα.

 Το ΠΑΜΕ απευθύνει στους εργαζόμενους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, στους αυτοαπασχολούμενους, στους μικρούς αγρότες, στις γυναίκες και τους νέους κάλεσμα συμπόρευσης και ενίσχυσης των αγώνων, για αγωνιστική απάντηση και αντεπίθεση!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν κατάργησε ούτε ένα αντεργατικό νόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά ψήφισε την κατάργηση της Κυριακής αργίας, επέκτεινε τις ρυθμίσεις της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ για τις ΣΣΕ στηρίζοντας στην πράξη τις επιχειρησιακές συμβάσεις και τις ενώσεις προσώπων με τις οποίες οι εργοδότες όλων των κλάδων γενικεύουν την μείωση των μισθών στα 586 και 511€ αντίστοιχα για τους νέους, μία διάκριση την οποία διατηρεί, αλλά και επεκτείνει μέσα από τα κάθε είδους προγράμματα που διασφαλίζουν φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό στους επιχειρηματικούς ομίλους.

 Διευκόλυνε τις ομαδικέςαπολύσεις με την ψήφιση του 4^ου μνημονίου. 

Αφαίρεσε άλλα 250.000.000€ από τους συνταξιούχους ανεβάζοντας τις Συριζαίϊκες περικοπές πάνω από τα 16 δις €, οι οποίες προστέθηκαν πάνω στις περικοπές των προηγούμενων κυβερνήσεων. 

Διεύρυνε τη φοροληστεία που τσακίζει μισθωτούς συνταξιούχους και ξεκληρίζει αγρότες και αυτοαπασχολούμενους της πόλης και της υπαίθρου. Προώθησε το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών και του δημόσιου πλούτου, την παραπέρα ιδιωτικοποίηση σε παιδεία, υγεία.

Και αφού αξιολόγησε ότι οι πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αντέχουν τα μέτρα ετοιμάζει και νέα μέτρα και νέες αξιολογήσεις.

Επιδιώκει το χτύπημα των συνδικάτων, της συλλογική δράσης με τις ανατροπές που φέρνει στο νόμο που αφορά τα συνδικάτα. Με την απαγόρευση των απεργιών και τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς και μαζί κατακρεούργηση των προνοιακών επιδομάτων σε λαϊκά νοικοκυριά, ανώτατο όριο στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο δημόσιο τομέα, «επανυπολογισμό» δηλαδή νέα μείωση των συντάξεων, πλήρη εφαρμογή του συστήματος των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών για τα «κόκκινα» δάνεια, «απελευθέρωση» επαγγελμάτων, εξίσωση των αντικειμενικών με τις εμπορικές τιμές των ακινήτων, τη μείωση του αφορολόγητου.

 Εφαρμόζει μια μια τις εντολές του μεγάλου εγχώριου και ξένου κεφαλαίου. Όπως αυτές εκφράζονται από τις ενώσεις του την Ε.Ε, το ΔΝΤ, τον ΣΕΒ. Από τον ΣΕΒ μέχρι τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, αποθεώνουν το ΣΥΡΙΖΑ και την προσφορά του. Τον αποθεώνουν γιατί βλέπουν πως είναι αποτελεσματικός στο να τσακίζει το λαό για να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις και οι ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και ταυτόχρονα να κάνει τη βρώμικη δουλειά με τις λιγότερες αντιδράσεις από τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

H E.E, ο ιμπεριαλιστικός σχηματισμός στον οποίο συμμετέχει η χώρα μας για να πατήσει πόδι σε ζώνες που ενδιαφέρουν τα μονοπώλιά της, κατασκευάζει τα επόμενα προσχήματα για «δημοκρατικές» στρατιωτικές επεμβάσεις. Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, για λογαριασμό των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων, συμμετέχει πρόθυμα και ενεργά σε όλους τους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στην περιοχή. Έχει νομιμοποιήσει την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, προχωράει σε επέκταση των ΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, συμμετέχει ενεργά σε στρατιωτικές και ναυτικές ασκήσεις στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, ιδιαίτερα με τη Ρωσία, συμμετέχει σε ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν πραγματικό ολοκαύτωμα στους λαούς της Ευρώπης και γενικότερα.

 Ο λαός ΔΕ δοκίμασε ακόμα τη δύναμη του.

Μεγάλοι και δυνατοί θα μοιάζουν όσο είμαστε γονατισμένοι

Οι αγώνες των εργαζομένων σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς τους προηγούμενους μήνες όπως και οι κινητοποιήσεις των ελευθεροεπαγγελματιών, των αγροτών, των εργαζομένων στον ΚΑΡΥΠΙΔΗ, στους ΟΤΑ, έδειξαν και δείχνουν ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα είναι όρθιο, ζωντανό, υπάρχουν μαχητικές δυνάμεις. Ότι μπορεί να γίνει δύναμη ανατροπής, μπορεί να ανασυνταχθεί, να γίνει πιο μαχητικό και ρωμαλέο,  αμφισβητώντας την κυριαρχία των εκμεταλλευτών, των επιχειρηματικών ομίλων.

Ετοιμαζόμαστε για νέους πιο μαζικούς αγώνες. Δε δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα να λέει ότι ο σφαγιασμός των δικαιωμάτων μας έχει την έγκρισή μας. Δυναμώνουμε τις εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σε κάθε κλάδο και κάθε χώρο δουλειάς.

Απαιτούμε αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των 4ων μνημονίων. Επαναφορά των ΣΣΕ. Συμβάσεις κλαδικές με αυξήσεις που να καλύπτουν τις απώλειες μας να επιτρέπουν να ζούμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας. Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος.

Δε χωρά απογοήτευση. Απαντάμε με οργάνωση και αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, στις γειτονιές. Δυναμώνουμε τα συνδικάτα, τις επιτροπές αγώνα, τις λαϊκές επιτροπές.

Με μαζικά συνδικάτα, με συλλογική λειτουργία και δράση για όλα τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας.

Με γερή οργάνωση στους χώρους δουλειάς – σχέδιο – συντονισμό – αποφασιστικότητα στη πάλη.

Αλλάζουμε την κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Γυρνάμε την πλάτη στις προδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. 

Τραβάμε μπροστά για να δημιουργήσουμε ένα εργατικό -συνδικαλιστικό κίνημα, μαζικό, δημοκρατικό, με τη συμμετοχή των εργαζομένων, τέτοιο που να μπορεί να αντιμετωπίζει αποφασιστικά τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα κόμματά τους, και τις ιμπεριαλιστικές τους συμμαχίες.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

 Η ανοχή και η σιωπή δεν ωφέλησαν.

  Δυναμώνουμε το ΠΑΜΕ.

 Τέρμα στις κάλπικες ελπίδες για ανάπτυξη που έρχεται.

Αυτή, αν κι όταν θα έρθει, θα μας έχει και πάλι στη φτώχεια.

 Η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου ΔΕΝ είναι σύνθημα μας. Την πληρώνουμε με θυσίες δίχως τέλος

 Όσο η οικονομία είναι σχεδιασμένη να υπηρετεί τα κέρδη και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ο λαός δεν πρόκειται να δει χαΐρι και προκοπή, όποια κυβέρνηση και αν είναι στο τιμόνι είτε κεντροδεξιά είτε κεντροαριστερά.

  

Όλοι στο Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Πλατεία Αριστοτέλους, 

Σάββατο 9 Σεπτέμβρη στις 6:30μ.μ.

«Μαφία Ζακύνθου»: o "όμορφος" καπιταλιστικά πλασμένος κόσμος Σας:

Προειδοποίηση για βομβιστικές επιθέσεις στη Ζάκυνθο

Αναφορά της ΕΛ.ΑΣ. για τη «μαφία της Ζακύνθου». Οι οργανωτές ληστειών, τα αιματηρά εγκλήματα και τα κλαμπ των ναρκοεμπόρων

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  03/09/2017 05:45

Η αναφορά που δόθηκε στην ΕΛ.ΑΣ. για τη μαφία της Ζακύνθου και προειδοποιούσε για έκρηξη στο ATM στη Λιθακιά, η οποία τελικώς σημειώθηκε στις 20 Αυγούστου

Πολυσέλιδη-έγγραφη αναφορά που στάλθηκε προ μερικών ημερών στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία αποκαλύπτει τη «μαφία της Ζακύνθου», ενώ προέβλεπε βομβιστικές επιθέσεις στο πολύπαθο νησί, οι οποίες πράγματι σημειώθηκαν!

Στην αναφορά αυτή, που φέρεται να έχουν συντάξει ιδιώτες αλλά πιθανόν και υπηρεσιακοί παράγοντες του νησιού, προσδιορίζεται κύκλωμα διεφθαρμένων αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. αλλά και η σχέση του με ομάδα ελλήνων και αλβανών ποινικών που προχωρούν σε σωρεία ληστειών και βομβιστικών επιθέσεων στο νησί. Ακόμη, παρουσιάζονται συστήματα «ξεπλύματος χρήματος» και τοκογλυφίας αλλά και πρωτοφανείς καταστάσεις στον χώρο του οργανωμένου εγκλήματος. Στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. μιλούν για μια ιδιαίτερα σημαντική και αποκαλυπτική αναφορά που αποτελεί «οδηγό» των ερευνών, ύστερα και από την ανθρωποκτονία προ μερικών ημερών ενός 37χρονου που είχε παλαιότερη εμπλοκή σε ομάδα ενόπλων.

Η αναφορά, που κατέληξε σε υπηρεσίες της Ασφάλειας Αττικής που ασχολούνται με το οργανωμένο έγκλημα, ξεκινά από ληστεία που σημειώθηκε στη Ζάκυνθο στις 19 Απριλίου 2016 με την αρπαγή 580.000 ευρώ από επιχειρηματία του νησιού.

Ως δράστες προσδιορίζονται δύο Αλβανοί, ενώ ως οργανωτές της ληστείας δύο έλληνες ποινικοί. Ωστόσο καταγράφεται ότι στη ληστεία υπήρχε συνδρομή αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. που γνώριζαν τη χρηματαποστολή. Οι συγκεκριμένοι φαίνεται να είχαν κατευθύνει περιπολούντες αστυνομικούς σε άλλο σημείο. Για τον ρόλο των ενστόλων υπάρχει ειδική έρευνα της ΕΛ.ΑΣ. ενώ έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα, χωρίς να έχουν δημοσιοποιηθεί σχετικά στοιχεία.

 

Οπως σημειώνεται στην αναφορά «ο αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. από τη ληστεία έλαβε 250.000 ευρώ, ένας Αλβανός που φυγαδεύτηκε στη Λούσνια της Αλβανίας πήρε 80.000 ευρώ, ενώ ο άλλος παραμένει στη Ζάκυνθο και συμμετέχει σε ληστείες που έχουν σημειωθεί τους τελευταίους μήνες στην περιοχή. Ο αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. "επένδυσε" τα συγκεκριμένα χρήματα σε δύο κέντρα διασκέδασης αλλά και στην ιδιοποίηση 20 ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων. Ο προαναφερθείς Αλβανός που μένει στο νησί μαζί με έναν συνεργό του προχώρησαν σε εμπρησμούς σε κατάστημα εμπορίας φρούτων στον Λαγανά και στον εμπρησμό 16μετρου φουσκωτού σκάφους που σχετίζεται με αλβανούς νονούς της νύχτας με έδρα την Αθήνα. Ακόμη, οργάνωσαν κλοπή σε σπίτι με λεία 180.000 ευρώ, πάλι με τη βοήθεια ενστόλων. Τα χαρτονομίσματα των 500 ευρώ από τη ληστεία του Απριλίου του 2016 αντηλλάγησαν με άλλα μικρότερης αξίας σε δύο εστιατόρια του νησιού, αλλά και από ξενοδόχο της περιοχής που έχει εμπλακεί σε υπόθεση τοκογλυφίας. Χωρίς οι τοπικές αρχές, οι οποίες πληροφορήθηκαν αυτές τις συναλλαγές, να επέμβουν». Και οι αναλυτικές αναφορές για τα τεκταινόμενα στη Ζάκυνθο συνεχίζονται.

 

Οπως σημειώνεται, «άλλοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. είναι προστάτες σε κλαμπ του νησιού όπου γίνεται η μεγαλύτερη διακίνηση ναρκωτικών και λαμβάνουν μερίδιο από τους ναρκοεμπόρους. Τα ναρκωτικά συγκεντρώνονται σε πρώτη φάση σε διαμέρισμα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Στην ίδια παρέα των βασικών μελών του οργανωμένου εγκλήματος στη Ζάκυνθο έχει ενταχθεί και άτομο που έχει κατηγορηθεί για αιματηρή επίθεση κατά δύο βρετανών τουριστών στον Λαγανά».

Ομως, ως ιδιαίτερα σημαντικό κρίνεται το τελευταίο τμήμα του εγγράφου όπου σημειώνεται: «Η συμμορία των Αλβανών με τους έλληνες εντολείς διαθέτει τέσσερα Καλάσνικοφ, τέσσερα οπλοπολυβόλα Scorpion ενώ πριν από περίπου δύο μήνες αγόρασε εκρηκτικά για να ανοίγει τα μηχανήματα ΑΤΜ στη Ζάκυνθο. Τον τελευταίο μήνα έβαλαν εκρηκτικά σε τρία από τα μηχανήματα στην περιοχή Αλυκών και Τσιλιβί, ενώ παρών στις επιθέσεις είναι έλληνας ειδικός στα εκρηκτικά. Σημαντικό είναι ότι το επόμενο ATM που θα προσπαθήσει η συμμορία να ανοίξει είναι αυτό που βρίσκεται στην περιοχή «Κούκλα» της Λιθακιάς Ζακύνθου, με δεύτερο πιθανό αυτό που βρίσκεται απέναντι από την πύλη του Αεροδρομίου στη Ζάκυνθο. Πληροφορίες για την τροφοδοσία ATM έχουν από στέλεχος εταιρείας security».

Αξίζει να αναφερθεί ότι στις 20 Αυγούστου 2017, όπως αναφέρει το προειδοποιητικό έγγραφο, σημειώθηκε πράγματι η ανατίναξη του ATM στη Λιθακιά Ζακύνθου! Παραμένει άγνωστο αν η ΕΛ.ΑΣ. επιτηρούσε το σημείο μετά την «ενημερωτική» αναφορά που είχε παραλάβει λίγες ημέρες νωρίτερα.

πηγή 

το βρήκαμε Εδώ 

Ο Ανδρέας «απαντά» στον Αλέξη (κι ένα υστερόγραφο του Che)

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».

Ποιος το είπε αυτό;

Θα το δούμε στη συνέχεια.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα τρέχοντα:

α) Στο ερώτημα «Ήταν ο Ανδρέας (Παπανδρέου) ψεύτης;», επιχειρεί να απαντήσει με άρθρο του στην εφημερίδα Documento ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Για το ερώτημα «Πασχίζει ο Τσίπρας να παραστήσει τον Ανδρέα;», ακόμα δεν έχει γραφτεί κάποιο σχετικό άρθρο του πρωθυπουργού. Θα αναμένουμε…

Παρατήρηση: Δυστυχώς ο κ.Τσίπρας στο άρθρο για τον Ανδρέα δεν εξηγεί τι εννοεί όταν λέει «ψεύτης». Ούτε πόσο «ψεύτης» μπορεί να είναι κάποιος, σύμφωνα με τα δικά του (του κ.Τσίπρα) τα κριτήρια. 

Για παράδειγμα: Τόσο ώστε να λέει «σκίζω Μνημόνια την ώρα που ψηφίζει Μνημόνια; Ή τόσο ώστε τα «όχι» να τα κάνει «ναι»; Αυτά δεν τα διευκρινίζει ο πρωθυπουργός. Δεν πειράζει, το προσπερνάμε. 

β) Το σίγουρο είναι ότι με αφορμή το άρθρο του κ.Τσίπρα, η κυρία Φώφη Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ «μαλλιοτραβιούνται» με τον ΣΥΡΙΖΑ ανήμερα της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι ο γνήσιος απόγονος του Ανδρέα…

Παρατήρηση: Δεν θα παρέμβουμε στην αντιδικία τους.

γ) Όσο για τον κ.Μητσοτάκη παρενέβη κι αυτός και για να σχολιάσει την περί τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ αρθρογραφία του κ.Τσίπρα επικαλέστηκε την ρήση του Μαρξ ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Παρατήρηση: Πήρε την άδεια του Γεωργιάδη και του Βορίδη ο κ.Μητσοτάκης για να επικαλεστεί τον Μαρξ; Αυτός δεν ήταν «εγκληματίας κομμουνιστής»;     

***

Θα σταθούμε στο τελευταίο σημείο του άρθρου του κ.Τσίπρα όπου «με υπερηφάνεια» – όπως δηλώνει – κάνει δεκτή την κατηγορία ότι ο ίδιος και το κόμμα του «έχει ξαναπιάσει το νήμα» των στόχων της «εθνικής ανεξαρτησίας», της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «δημοκρατίας» που – κατά τον κ.Τσίπρα – εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων κόντρα σε «κατεστημένο», σε «επικυρίαρχους», σε «διαπλοκή» και «επιτροπεία».

Αφού αυτά εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη – κατά τον κ.Τσίπρα – τότε και εμείς (λέει ο κ.Τσίπρας) είμαστε περήφανοι να μας θεωρούν συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα…

Για το τι εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ από τα γεννοφάσκια του και άρα για τους βαθύτερους λόγους της «υπερηφάνειας» του κ.Τσίπρα θα δανειστούμε τα λόγια κάποιου υπεράνω υποψίας ότι μπορεί να διακατέχεται από εμπάθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα δανειστούμε τα λόγια του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου!

Ορίστε:

«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».

Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη περιγραφή για το ρόλο που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ (ή μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ;) στο πολιτικό σύστημα της χώρας, από τη μέρα της ίδρυσής του, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974.

 Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, να το πούμε: Πρόκειται για περιγραφή που κάνει ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Πατερναλιστικός Καπιταλισμός»…

Εν ολίγοις – και χωρίς να θέλουμε να στεναχωρήσουμε τον «υπερήφανο» κ.Τσίπρα για τις καταβολές που διεκδικεί να του αναγνωριστούν:

Είναι προφανές ότι ο χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ είχε προσδιοριστεί πολύ πριν αυτό γεννηθεί. 

Είναι προφανές ότι ο Α. Παπανδρέου, όταν ίδρυε στις 3 Σεπτέμβρη 1974 ένα ακόμα κόμμα του κατεστημένου, τον πολιτικό φορέα που καλύπτοντας το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα αποτέλεσε τον ένα εκ των δυο εταίρων του δικομματισμού και λειτούργησε ως βασικό πολιτικό όχημα για την προώθηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, γνώριζε ότι ταυτόχρονα ξεκινούσε μια παρατεταμένη περίοδος εξαπάτησης του λαού, καπηλείας αριστερών συνθημάτων και ιδανικών, ευνουχισμού του λαϊκού κινήματος.

***

Για να θυμούνται, λοιπόν, οι παλιότεροι και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι (όπως ο κ.Τσίπρας):

• Όταν πριν από 43 χρόνια ο Α. Παπανδρέου προχωρούσε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, στην περίφημη «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» έκανε λόγο για «αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου (των ΗΠΑ) στα πλαίσια του ΝΑΤΟ» και για «απαλλαγή» της χώρας από την εξάρτηση, που «διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία»…

Αλλά ήταν αυτό, το «πρώτο» ΠΑΣΟΚ, που με το που ανήλθε στην κυβέρνηση, υπέγραψε με τις «σύμμαχες» ΗΠΑ την παραμονή των βάσεων στην Ελλάδα και ήταν αυτός, ο πρόεδρος του «πρώτου ΠΑΣΟΚ», που αναφώνησε το «πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον».

Από αυτό, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ», και όχι από παρθενογένεση, ξεπήδησε  και ο διάδοχος του Ανδρέα, ο Κ. Σημίτης, που ξεστόμισε εκείνο το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» μετά τα Ίμια.

• Τότε, σε κείνη τη Διακήρυξη, το ΠΑΣΟΚ μιλούσε περί της «διάβρωσης της οικονομίας μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης, με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου».

Αλλά, από το 1981 και εντεύθεν, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» δηλαδή, αυτό ήταν που ανακάλυψε και τα «νέα τζάκια» μαζί και την «διαπλοκή» μαζί τους, και ότι δεν πρέπει να σπάσει ο «διαβρωτικός» ρόλος των πολυεθνικών στην Ελλάδα, και πως δεν πρέπει να βγει η χώρα από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων».

Κάπως έτσι, από εκείνο, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» που έφτιαξε και γαλούχησε ο Ανδρέας, από το ΠΑΣΟΚ που από το παπατζηλίκι «το κόστος της αποχώρησης από την ΕΟΚ είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής» πήγαμε στο Μάαστριχτ κι από εκεί, με το  ΠΑΣΟΚ όπως το έφτιαξε ο Α. Παπανδρέου – φτάσαμε στην «Μεγάλη Ιδέα» της ΟΝΕ και παρέα με το «ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο» στο ΔΝΤ.

• Τότε το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για τους «μη προνομιούχους»…

Όμως, ακριβώς το ίδιο ΠΑΣΟΚ, αυτό το ΠΑΣΟΚ της «πρώτης περιόδου» ήταν που ελεεινολογούσε κατά των λίγο πριν «μη προνομιούχων» βαφτίζοντάς τους  «ρετιρέ», «συντεχνίες» και λίγο αργότερα – παρόντος του Ανδρέα Παπανδρέου – «γαϊδούρια» (!), σύμφωνα με τις… αβρότητες του μακαρίτη Γιαννόπουλου κατά των αγροτών. Από εκείνο, λοιπόν, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» που τόσο λατρεύει ο κ.Τσίπρας, σπάρθηκε και καρποφόρησε το δέντρο του «κοινωνικού αυτοματισμού».  

• Τότε το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για συνδικαλιστικές και κοινωνικές ελευθερίες.

Αλλά ακριβώς αυτό το ΠΑΣΟΚ, το «πρώτο ΠΑΣΟΚ», ήταν ο συντάκτης των «άρθρων 4», ο υποβολέας των πραξικοπημάτων στη ΓΣΕΕ, ο νομοθέτης του παγώματος μισθών και συντάξεων. Να γιατί κάθε συσχετισμός με το σημερινό ΠΑΣΟΚ, με το ΠΑΣΟΚ που μαζί του ο κ.Τσίπρας ψηφίζει Μνημόνια, μόνο αυθαίρετος δεν είναι.

***

Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για την επέτειο του ΠΑΣΟΚ, βγαλμένα μέσα από τη διαδρομή αυτού του κόμματος. 

Το συμπέρασμα θα ήταν το ίδιο: Και ηφετινή επέτειος – στην οποία έσπευσε για τους δικούς του λόγους να τεθεί πρωτοπανηγυριώτης ο κ.Τσίπρας – είναι μια «επέτειος» της πλουτοκρατίας.

Εκείνο που δεν πρέπει να παρακαμφθεί είναι το εξής: Η προσπάθεια του κ.Τσίπρα να στεφθεί σημαιοφόρος της προσέγγισης ότι τότε το ΠΑΣΟΚ «ήταν καλό και αργότερα χάλασε»… τουτέστιν υπάρχει και «καλή», «σταθερή», «συνεπής» σοσιαλδημοκρατία (βλέπε: ΣΥΡΙΖΑ).  

    Αλλά η σοσιαλδημοκρατία τους, που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν για το ποιος ποζάρει σαν γνησιότερος εκπρόσωπός της, ήταν πάντα ίδια: 

Χώρος – υπηρέτης των συμφερόντων της ολιγαρχίας, που προσάρμοζε και προσαρμόζει την τακτική της (σ.σ.: τακτική άλλοτε «φιλολαϊκότερων» διακηρύξεων, άλλοτε στυγνότερων διακηρύξεων 

και πάντα σταθερά προσανατολισμένων πρακτικών στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης) στα πλαίσια της κάθε συγκεκριμένης εποχής, όπως αυτή καθορίζεται από το επίπεδο του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στα πλαίσια της ταξικής πάλης.

     Η σοσιαλδημοκρατία τους, αυτή που αρέσκεται να παριστάνει ότι δονείται από συνθήματα όπως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», είναι εκείνη που ψηφίζει Μνημόνια… μαζί με την «Δεξιά».  

***

Υστερόγραφο: Ο όρος «ψεύτης» ενίοτε είναι ρηχός για να περιγράψει με κοινωνικοοικονομική επάρκεια πολιτικές καταστάσεις ή πρόσωπα. 

Ωστόσο αν ήθελε κανείς να έχει μια άποψη για το πώς οι Αριστεροί (οι κανονικοί, έτσι;…) εννοούν την συγκεκριμένη λέξη, για το πώς χρησιμοποιούν τους όρους «ατιμία» και «απάτη» στην περίπτωση του «ψεύτη» που «απαρνιέται τις προσδοκίες του λαού», υπάρχει μια περιγραφή του Τσε Γκεβάρα που δεν επιδέχεται παρερμηνειών:

«Και εμείς είχαμε πάντα απορρίψει να (…) απαρνιόμαστε τις προσδοκίες του λαού. Γιατί δεν υπάρχει πιο άτιμη απάτη από το να παριστάνεις το δημοκράτη. 

Είναι προτιμότερο να είσαι ακόμη και ένας Σομόσα, που όλος ο κόσμος ξέρει ποιος είναι, παρά να παριστάνεις τον πατριώτη, τον επαναστάτη, τον αριστερό, αλλά «μετριοπαθή» (…) και να προδίδεις τα συμφέροντα του λαού.

 Και εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε να απευθυνόμαστε στο λαό με τη γλώσσα της επανάστασης και από πίσω του να συζητάμε με τα μεγάλα μονοπώλια.

 Επιλέξαμε έναν πολύ δύσκολο, και πιστεύουμε πολύ δίκαιο δρόμο, και όλος ο λαός είναι μαζί μας σε αυτό το δρόμο» (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, «Κείμενα», έκδ. Σύγχρονη Εποχή», σελίδα 56)

παρουσίαση:Viva La Revolucion