NTAXAOY: ΠΡΩΤΟΑΝΟΙΞΕ ΜΕ -ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Ανοίγει τις πύλες του το πρώτο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου της Βαυαρίας. Λειτούργησε ως πρότυπο για τη δημιουργία άλλων παρόμοιων τόπων εγκλεισμού. Πρώτοι του «ένοικοι» ήταν Γερμανοί, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, και άλλοι πολιτικοί αντίπαλοι των ναζί.

Με την έναρξη του πολέμου, η χρήση του Νταχάου διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει καταναγκαστική εργασία, εγκλεισμό Εβραίων υπηκόων από τις χώρες που η ναζιστική Γερμανία καταλάμβανε. Ανάμεσα τους ο Νίκος Ζαχαριάδης και άλλοι Έλληνες κομμουνιστές. Το Νταχάου ήταν το πρώτο στρατόπεδο όπου Γερμανοί γιατροί πραγματοποίησαν πειράματα σε κρατουμένους

Το Νταχάου επί της ουσίας ήταν στρατόπεδο εξόντωσης και ενοικίασης εργατών σκλάβων στα εργοστάσια της περιοχής. Σε όλη την περίοδο που λειτούργησε είχε κρατούμενους από 26 χώρες και όσοι βρέθηκαν κρατούμενοι εδώ, με βάση τον πίνακα αφίξεων του στρατοπέδου ήταν 206.206. Από τις εκτελέσεις, τις απίστευτες κακουχίες, τα πειράματα δολοφονήθηκαν, με βάση τα όποια καταγεγραμμένα και σίγουρα παραποιημένα στοιχεία από το 1940 μέχρι το ’45, 27.734. Δεν είναι καταγεγραμμένο και είναι αδιευκρίνιστο πόσοι δολοφονήθηκαν από το 1933 μέχρι το 1940.

***

Η αδιαφορία της κοινής γνώμης στο πρώτο κύμα συλλήψεων (κομμουνιστών) στα 1933 έδωσε την ευκαιρία στους ναζί να συνεχίσουν το έργο τους. («…αλλά εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής»). Παρότι οι ωμότητες των Ες Ες, σε βάρος των κρατουμένων στο Νταχάου, με αιφνιδιαστικούς ξυλοδαρμούς, ευφάνταστα βασανιστήρια και σκληρό ποινολόγιο, διέρρεαν στην κοινή γνώμη, δεν στάθηκαν ικανές να τη συγκινήσουν και να αφυπνίσουν. Ετσι σταδιακά δημιουργήθηκαν και άλλα στρατόπεδα θανάτου, όπως αυτά του Άουσβιτς, του Μαϊντάνεκ, του Σόμπιμπορ ή της Τρεμπλίνκα.

Από Ατέχνως 

Με Τίτλο:

Σαν σήμερα 22 Μαρτίου 1933 ιδρύθηκε το Νταχάου – Πρώτοι του «ένοικοι» οι Γερμανοί κομμουνιστές

Η ΠΡΩΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΗΣ “ΕΘΝΙΚΟΦΡΩΣΥΝΗΣ” -ΤΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Ο Ζέβγος ήταν το πρώτο θύμα. Η δολοφονία του οργανώθηκε “άνωθεν” και εκτελέστηκε “εν ψυχρώ”. Σε πλήρη ανταπόκριση με την απαίτηση και παρότρυνση “έγκυρων κύκλων” και “ΜΜΕ” της εποχής. “Βάλτε χέρι στους αρχηγούς”!.. Και σήμαινε “Ολοταχώς προς Εμφύλιο”!.. 

Σήμερα συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη δολοφονία του στελέχους του ΚΚΕ, Γιάννη Ζέβγου. Τιμώντας τη μνήμη του, αναδημοσιεύουμε από το πλούσιο αρχείο του Ριζοσπάστη ένα κείμενο που έγραψε ο Γιώργης Μωραΐτης, με αφορμή τη συμπλήρωση -τότε- 50 χρόνων από τη δολοφονία του Ζέβγου.

Δεν κίνησα με κλάρες δάφνης να έβγω

για να σε προϋπαντήσω Γιάννη Ζέβγο,

σε δάσκαλο δε πρέπουν ταπεινό.

Στο μέτωπό σου εμπρός ανθρώπου θρέμμα

που η στόχαση τ’ αυλάκωσε και το αίμα

σκύβω με πόνο και το προσκυνώ

Γ. Κοτζιούλας

Ανεξίτηλη στη μνήμη η μορφή του, η εικόνα φρικτή… Αν και πέρασαν από τότε 50 χρόνια. (Και κάνουμε τώρα αφιέρωμα τιμής. Σε κλίμα και γεγονότα, στη γειτονιά μας, ανάλογα με τα τοτινά. Μια που τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχουν τα ξένα αφεντικά).
 Φεύγαμε στις 21 Μάρτη 1947, τρεις νεαροί, Ελασίτες, απ’ την Αθήνα, πρωί με το τρένο για το Δεύτερο Αντάρτικο. Τραβούσαμε για τον Παρνασσό. Κι άξαφνα σφίχτηκε η καρδιά μας, κι η ψυχή μας πλημμύρισε θλίψη. Στα περίπτερα του Σταθμού, που πήραμε ‘φημερίδες, τα πρωτοσέλιδα κρεμασμένα, ανάγγέλναν με χοντρούς τίτλους την τρομερή είδηση μιας στυγερής δολοφονίας. Κι ο “Ριζοσπάστης” είχε και το θύμα σε φωτογραφία, χτυπημένο με μια σφαίρα στον κρόταφο κι απ’ την τρύπα να τρέχει αίμα!…

Ηταν ο Γιάννης Ζέβγος. Ο γνωστός ηγέτης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Επεφτε νεκρός, την προηγούμενη μέρα, στις 20 Μάρτη 1947, καταμεσήμερο, στη Θεσσαλονίκη, κοντά στην Αγιά Σοφιά. Κάτω απ’ τα δολοφονικά βόλια των εγκάθετων του ξενοστήρικτου μεταβαρκιζιανού κράτους. 

Βρέθηκε στη συμπρωτεύουσα ως εκπρόσωπος του συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ, διαπιστευμένος στη Διεθνή Ερευνητική Επιτροπή του ΟΗΕ, που βρισκότανε στην Ελλάδα, εξετάζοντας τις συνθήκες και τις αιτίες του Εμφυλίου που άρχιζε. Δυο ώρες νωρίτερα, είχε πάει στα γραφεία της εφημερίδας “Αγωνιστής” και σύνταξε γράμμα προς την Επιτροπή, καταγγέλλοντας την τρομοκρατία και τους νέους διωγμούς. Πάλευε για την ειρήνευση, πάλευε για την ομαλή πολιτική εξέλιξη, πάλευε για την αποτροπή της γενίκευσης του Εμφυλίου. 

Ενα από τα τελευταία του άρθρα είχε τίτλο “Οχι άλλο αίμα”. Τι ειρωνεία… Τα πλήρωσε με το αίμα του.

Ολοταχώς προς Εμφύλιο

Δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες από τη θορυβώδη – με πρωτοφανείς τυμπανοκρουσίες – εξαγγελία, στις 12 Μάρτη 1947, του διαβόητου – απαίσιας μνήμης – “Δόγματος Τρούμαν”. Η, αλλιώς, του πακτωλού της “Βοήθειας”, που έταζαν “θα τρώμε με χρυσά κουτάλια” και βύθισαν τη χώρα μας στη χειρότερη (κι από την άλλη κατοχή) συμφορά και τον όλεθρο… Ο Ζέβγος ήταν το πρώτο θύμα. Η δολοφονία του οργανώθηκε “άνωθεν” και εκτελέστηκε “εν ψυχρώ”. Σε πλήρη ανταπόκριση με την απαίτηση και παρότρυνση “έγκυρων κύκλων” και “ΜΜΕ” της εποχής. “Βάλτε χέρι στους αρχηγούς”!.. Και σήμαινε “Ολοταχώς προς Εμφύλιο”!.. Ο κόσμος της αντίδρασης και του δοσολογισμού, το επίσημο, ξενόδουλο κράτος και παρακράτος των συμμοριών (που λυμαίνονταν την ύπαιθρο) ούτε ήθελαν ν’ ακούσουν για ομαλότητα και ειρήνευση. Με την υψηλή προστασία των Αγγλων, και τώρα των Αμερικανών, έσπρωχναν με όλα τα μέσα και πυροδοτούσαν τον Εμφύλιο. Δε δίσταζαν ακόμα και να εκτεθούν, με δολοφονίες και ανώτερων στελεχών, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Η εκτέλεση του Ζέβγου καταφανώς ήταν και πρόκληση προς την ίδια την Επιτροπή του ΟΗΕ.

Ταυτόχρονα με το Δόγμα Τρούμαν, άρχιζε κατά των ανταρτών η εφαρμογή του Σχεδίου, που έφερε την κωδική ονομασία “Τέρμινους”. Ο Ν. Ζαχαριάδης, ΓΓ του ΚΚΕ, που είχε καταγγείλει με άρθρο του στο “Ριζοσπάστη” (στις 21.3.47) τη δολοφονία του Ζέβγου, επανέρχεται με άλλο άρθρο (στις 4.4.47), με τίτλο “Αβυσσος άβυσσον επικαλείται” και γράφει:

“Αρχισε η “εαρινή εκστρατεία”. Η δολοφονία του Ζέβγου, οι σφαγές στο Γύθειο, η εκτέλεση του Μπαμπακά και οι ομαδικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη είναι μόνο μερικά δείγματα… Πρόκειται για μια εύκολη αιματοχυσία σε βάρος του ειρηνικού πληθυσμού… Ο Ζέρβας, τόχει πιο εύκολο και βολικό να επιδίδεται σε λεονταρισμούς στη Βέροια και να οργανώνει προσωπικά τη δολοφονία του Ζέβγου στη Θεσσαλονίκη, παρά να βγει και να μετρηθεί με το στρατηγό Μάρκο και το στρατό του… Η ιμπεριαλιστική ανάμειξη του προέδρου Τρούμαν στα εσωτερικά μας, με τις εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που τη συνοδεύουν αποθράσυνε και αποχαλίνωσε το μοναρχοφασισμό και την κυβέρνησή του…”

Τα δολάρια του αίματος

Δύο μέρες πριν τη δολοφονία του Ζέβγου (στις 18.3.47) ο διευθυντής του “Ριζοσπάστη” Κ. Καραγιώργης, σε κύριο άρθρο του, με τον παραπάνω τίτλο έγραφε:

“Ενα τρανό “Αχ” βγήκε με το λόγο του προέδρου Τρούμαν. “Πέστα Χρυσόστομε!”, ουρλιάζει ένα κύριο άρθρο – τό ίδιο άλλωστε που έβρισκε χρυσόστομο τον Αδόλφο Χίτλερ. Σε κάποιο θέατρο παίζεται κιόλας η επιθεώρηση: “Στείλε κι άλλα θείε Τρούμαν”. Αλαλάζουσα η ηχώ και αντήχηση απ’ το πανηγύρι της Δεξιάς. Κι από δίπλα βραχνή η ιησουίτικη έκρηξη “ευγνωμοσύνης” του Κέντρου. Εγινε θαύμα! Πλούσια τα ελέη του δολαρίου!..

Μα τα τωρινά δολάρια του θείου Τρούμαν δε θα μπορέσουν να μπαλώσουν τις τρύπες που είναι ανοιχτές. Και θ’ ανοίξουν κι άλλες τεράστιες τρύπες, για το λόγο ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα δολάρια θα διατεθούν για τον αλληλοσπαραγμό. Θα φουντώσει μ’ αυτά ακόμα αγριότερος εμφύλιος πόλεμος. Οσο για τους γλοιώδεις Γραικύλους, που τρίβουν τη λιπαρή κοιλιά τους, νόμισαν πως θα πουλήσουν την τιμή του ελληνικού λαού, που την κατέκτησε με τις τρομακτικές του θυσίες στο αλβανικό μέτωπο και στη μεγαλειώδη του εθνική Αντίσταση, με τα δολάρια της προδοσίας”.

Αλλά κι ο ίδιος ο Ζέβγος, στο άρθρο που προαναφέραμε (“Οχι άλλο αίμα”), τόνιζε με έμφαση:

“Στις εκκλήσεις, που έκαναν οι Λάκωνες, οι Ρουμελιώτες, οι Ευβοείς, οι Επτανήσιοι, οι γυναίκες, απάντησε η Β. Ελλάδα. “Πάντες πρέπει να αξιώσωσιν από πάντας εν ονόματι της σωτηρίας του έθνους την παύσιν του εμφυλίου πολέμου. Οχι άλλο αίμα. Οχι άλλοι τάφοι! Απευθύνομεν υστάτην και αγωνιώδην έκκλησιν προς όλους οι οποίοι πονούν την Ελλάδα”. Οι κάπηλοι του αίματος των Ελλήνων ξαναβρήκαν την ευκαιρία να βρίσουν τους πατριώτες που υπέγραψαν την έκκληση, όπως έβρισαν “Βουλγάρες” και τις γυναίκες της Αθήνας. Η έξαλλη αντιελληνική “εθνικοφροσύνη” πιστεύει ότι βρήκε καινούριο στήριγμα στην αμερικανική “προστασία” για να παρατείνει το εγκληματικό της έργο. Ομως, το αίμα των Ελλήνων είναι απείρως πολυτιμότερο και από τις λίρες των Αγγλων και από τα αμερικάνικα δολάρια, που αποτελούν το ιδεώδες της “εθνικοφροσύνης””.(Υπογράμμιση δική μας).

Αδύνατο ν’ αποφύγει κανείς τον πειρασμό ν’ αφήσει στη “λησμονιά” τον αξέχαστο Σπήλιο, το χρονογράφο του “Ρ”. Αντιγράφουμε από τις “Σφυριές” (22.3.47) μόνο μια φράση:

“Η σφαίρα που πέρασε και τρύπησε την καρδιά του Ζέβγου ξεκίνησε από πολύ μακριά… Αν έχουν την περιέργεια να σκύψουν απάνω της τα μέλη του ΟΗΕ θα δουν τα “δακτυλικά αποτυπώματα” της “έξωθεν ενίσχυσης”. Της μόνης έξωθεν ενίσχυσης που έρχεται και δρα σ’ αυτό τον βασανισμένο τόπο”.

Πολιτική δολοφονία

Η δολοφονία του Ζέβγου ξεσήκωσε κύμα αγανάκτησης και οργής σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Είχαμε ένα μεγάλο πολιτικό έγκλημα που εξυφάνθηκε και εκτελέστηκε κατά τα χιτλερικά πρότυπα. Οι ένοχοι φοβισμένοι, με αστυνομική διαταγή, απαγόρευσαν ακόμα και την κηδεία. Η κυβέρνηση Μάξιμου τα είχε εντελώς χαμένα. Αντιπροσωπεία του ΕΑΜ από τους Σιάντο, Γαβριηλίδη, Κριτικά κ.ά. επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό και τους δύο αντιπροέδρους Σ. Βενιζέλο και Κ. Τσαλδάρη. Διαμαρτυρήθηκε έντονα. Και έθεσε θέμα απομάκρυνσης από την κυβέρνηση των Γ. Παπανδρέου (υπουργού Εσωτερικών) και Ν. Ζέρβα (υπουργού Δημόσιας Τάξης), “των δύο σημαιοφόρων της υπερδυναμικής πολιτικής κατά των αντιπάλων”, όπως ανέφερε σχετική ανακοίνωση. 
Οσο όμως κι αν εντάθηκε ακόμα περισσότερο το τρομοκρατικό όργιο, το έγκλημα δεν μπόρεσε να συγκαλυφθεί. Το παρασκήνιο της σκηνοθεσίας ξεσκεπάστηκε. (Και θυμίζει. Θα το σημειώσουμε εδώ. Τη δολοφονία – το 1963 – του Γρ. Λαμπράκη. Τηρουμένων, βέβαια, των χρονικών, αλλά και “εκσυγχρονιστικών” αναλογιών. Αλλά και την πρόσφατη απόπειρα κατά Εφραιμίδη και Θεωνά, ευρωβουλευτών του ΚΚΕ). Πιάστηκε ο δολοφόνος Χρ. Βλάχος και προέβη σε ομολογίες. Ορισμένοι άλλοι της ομάδας, που ήρθε από το Μπούλκες, έφεραν στη δημοσιότητα τα συγκλονιστικά στοιχεία. Αποκαλύφθηκαν πλήρως και οι ηθικοί αυτουργοί.

Ο παλαίμαχος κομμουνιστής Γιώργης Δημητράκος, σε βιβλίο του, αναφέρει:

“Στις 3 Απριλίου 1947 – είχε μεσολαβήσει ο ξαφνικός θάνατος του βασιλιά Γεωργίου Β – ξαναήρθε στην επιφάνεια το θέμα. 
Ο “Ριζοσπάστης” δημοσίευσε το γράμμα του Ν. Σιδηρόπουλου, πρωτοσέλιδο οκτάστηλο. Στο ερώτημα “Ποιος σκότωσε το Ζέβγο;”, δινόταν απάντηση. “Ο Ζέρβας, το Γ Σώμα Στρατού, η Ασφάλεια, η ΕΣΑ οργάνωσαν τη δολοφονία”.
Το γράμμα (επίσης) του Χ. Γκιαουρίδη, άλλου μετανοημένου μέλους της ίδιας συμμορίας, έριχνε νέο φως στην υπόθεση. (Να σημειωθεί ότι στην αποκάλυψη του εγκλήματος σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο Σταύρος Δημητράκος, αδελφός του συγγραφέα, που εκτελέστηκε το 1948). Ποικίλες ήταν οι αντιδράσεις από το αντίπαλο στρατόπεδο. Η “Ακρόπολις”, 4.4.47, χαρακτήρισε τα καταγγελλόμενα “μυθιστόρημα νοσηράς φαντασίας”. Το “Εθνος”, 5.6.47, δημοσίευσε ανακοίνωση του Γ Σώματος που προσπαθούσε να δικαιολογήσει το στρατωνισμό της συμμορίας στους θαλάμους του ως μέτρο προστασίας των φυγάδων του Μπούλκες (“Απολογισμός και Απολογία – επί του φοβερού βήματος”” (Σελ. 153 – 154).

Η ζωή και το έργο του

Ο Γιάννης Ζέβγος (πραγματικό όνομα Γιάννης Ταλαγάνης) υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του κομμουνιστικού και λαϊκού μας κινήματος. Από το βιογραφικό του, που δημοσίευσε ο “Ριζοσπάστης” (1.3.47) και η ΚΟΜΕΠ (Ιούνης ’47) αντλούμε μερικά σύντομα στοιχεία.

Γεννήθηκε το 1897 στη Δόριζα της Τρίπολης. Οικογένεια αγροτοκτηνοτροφική, φτωχή, 11μελής. Ο παππούς του, αγωνιστής του ’21. Στο στρατό το 1917. Δάσκαλος στο επάγγελμα. Το 1918, με το πρώτο Συνέδριο του Κόμματος, ένα εκκλησιαστικό περιοδικό παρέθετε κομμάτια από τις συζητήσεις και αποφάσεις και έκανε κριτική. Αυτές οι σοσιαλιστικές απόψεις – γράφει – που για πρώτη φορά διάβασα μού εμφάνισαν θερμή και ιδανική ατμόσφαιρα. Και άρχισα να προμηθεύομαι “Ριζοσπάστη” και “Εργατικό Αγώνα”. Το 1919, δάσκαλος στη Μακεδονία. Επισκέφτηκε το Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη, όπου και το Σοσιαλιστικό Τμήμα. Υστερα από λίγους μήνες, έγινε μέλος του Κόμματος. Δουλεύει στο διδασκαλικό συνδικαλιστικό κίνημα. Μετά την πτώση του Πάγκαλου, Β Γραμματέας στην Οργάνωση Αθήνας. Στο 6ο Συνέδριο εκλέγεται στην ΚΕ. Πιάστηκε, βασανίστηκε, κρατήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας, Ακροναυπλίας. Το 1943 προσλήφθηκε στο ΠΓ και στη Γραμματεία. Στη 10η Ολομέλεια – Γενάρης ’44 – είναι εισηγητής (στη θέση του Δ. Γληνού, που είχε πεθάνει). Υπουργός στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μέχρι τα Δεκεμβριανά. Από το 7ο Συνέδριο – Οκτ. ’45 – αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ. Και μέλος της ηγεσίας του ΕΑΜ.

Στην ΚΟΜΕΠ (Ιούνης ’47) υπάρχει μακρύς κατάλογος βιβλιογραφίας του. (Βιβλία, έργα, μελέτες, άρθρα του, κριτικές. Με τους τίτλους και με τις υπογραφές του Ζέβγος, Πολύβιος, Αρκ-ινός ή με αρχικά ή ανυπόγραφα. Δημοσιευμένα στην ΚΟΜΕΠ ή στους “Νέους Πρωτοπόρους”). Συγγραφική παρουσία πλουσιότατη. Κι ανεκτίμητη κληρονομιά.

Στον αγώνα 1/4 του αιώνα

Τέλος, το λόγο τώρα στον Γιώργη Λαμπρινό. (Πάει κι αυτός στον Εμφύλιο, μαχητής στο ΔΣΕ). Από άρθρο του, σαν είδος νεκρολογίας, για τον Ζέβγο, στο “Ρίζο της Δευτέρας” (24.3.47).

“Το χώμα της Μακεδονίας, ποτισμένο με το αίμα του, το σκέπασε για πάντα… Αλλά μένει ανάμεσά μας ο πύρινος Λόγος του. Ενα πελώριο ηθικό ανάστημα κι ένα ακριβό πρότυπο αγωνιστικό. Μια βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο και μια ασάλευτη πίστη στην Ιδέα για τον άνθρωπο… Σαν πνευματική προσωπικότητα, ένας φιλοσοφημένος νους. Μαρξιστής. Η ανάγκη μελέτης των νεοελληνικών προβλημάτων τον οδήγησε στην ιστορική ρίζα τους. Την επανάσταση του 1821. Οι πολύχρονες μελέτες του έδωσαν έναν ώριμο καρπό. Τη “Σύντομη μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας”… Σαν αγωνιστική μορφή, αυτός ο αδύνατος, σχεδόν οστεώδης, με τη σκαμμένη όψη στοχαστικού ανθρώπου, πέρασε απ’ όλες τις σκληρές και πικρές δοκιμασίες του αγώνα του λαού, στη διάρκεια ενός τετάρτου περίπου του αιώνα. Και τις πέρασε παλικαρίσια”!

Το προσυπογράφουμε.

Γιώργης ΜΩΡΑΪΤΗΣ

-s.o.s - ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ (Υποκαθιστώντας Τον Γ.Γ. του ΚΚΕ), ΞΑΝΑΚΤΥΠΟΥΝ

Προσοχή: Ξανακάνουν εμφάνιση τα προβοκατόρικα προφίλ που παριστάνουν τον Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ.

Όπου τα Δείτε όπως εδώ: https://www.facebook.com/profile.php?id=100024944170093 

Κάντε Αναφορά Να υποχρεώσουμε τους διαχειριστές του f/b να τα κλείσουν 

Δείτε παραστατικά τις φωτο πως κάνουμε Αναφορά:

Προσοχή Σας προτρέπει για μπλοκάρισμα...
Μην τσιμπάτε Μόνο Αναφορά 

(με το μπλοκ δεν πέφτει ο ψεύτικος λογαριασμός) 

*** 
Ενημέρωση 21:50
To ψεύτικο προφίλ άλλαξε φωτο κ όνομα 
Τώρα παρουσιάζετε Έτσι:

και μόλις τώρα 22:00 Κατέβηκε !!!

https://www.facebook.com/profile.php?id=100024944170093

Συνεχίζουμε 
και 
Επαγρυπνούμε 

https://www.902.gr/eidisi/politiki/153954/pseytikos-logariasmos-sto-facebook

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9759554

Μπορεί Αργότερα να ξαναφτιάξει...  
***

Μελετάτε - Διαδίδετε 

το πόρταλ του 902.gr τον Ριζοσπάστη 

Και τα Άλλα Αξιόπιστα Έντυπα του ΚΚΕ !!

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ?!!

ΚΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Πλούσια πείρα από την παρέμβαση στη ΛΑΡΚΟ

Η ΛΑΡΚΟ είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα βιομηχανικής μονάδας στρατηγικής σημασίας, που εδώ και χρόνια οι εργαζόμενοί της είναι σε διαρκή ανησυχία για το μέλλον τους, ως αποτέλεσμα των επιχειρηματικών παιχνιδιών που παίζονται στις πλάτες τους, με άμεση εμπλοκή του κράτους και με επίδικο τα κέρδη από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου.

Το εργοστάσιο βρίσκεται σήμερα σε οριακή κατάσταση, με εγκαταστάσεις που δεν συντηρούνται, με μισθούς πετσοκομμένους, με ελλιπείς συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, με τους εργαζόμενους να βλέπουν διαρκώς μπροστά τους την απειλή της ανεργίας. 

Ανάμεσά τους και δεκάδες «εργολαβικοί», που βιώνουν ακόμα πιο έντονη την εκμετάλλευση, την απληρωσιά, τις καθυστερήσεις, την ανασφάλιστη δουλειά.

Η πείρα των εργαζομένων είναι πλούσια, τόσο από τους χειρισμούς της (κρατικής) διοίκησης και της κυβερνητικής συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στο επιχειρησιακό σωματείο, όσο και από τους σκληρούς αγώνες που έδωσαν και δίνουν. 

Αλλωστε, είναι «κληρονόμοι» της συγκλονιστικής αγωνιστικής παρακαταθήκης που άφησε η μεγάλη απεργία του 1977, σύμβολο αγώνα για τους σύγχρονους εργάτες της βιομηχανίας.

Οργανωτής και ψυχή της πάλης μέσα στο εργοστάσιο είναι το κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου Φθιώτιδας, στον αντίποδα του επιχειρησιακού σωματείου της ΛΑΡΚΟ, όπου κυριαρχούν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές. 

Για τη σημαντική πείρα από αυτήν την προσπάθεια ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Παναγιώτη Πολίτη, εργάτη στη ΛΑΡΚΟ και πρόεδρο του Κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας.

Το Κλαδικό Συνδικάτο οργανώνει την πάλη

Το Συνδικάτο Μετάλλου, που παίζει καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση της πάλης μέσα στη ΛΑΡΚΟ, είχε φτιαχτεί τη δεκαετία του '90, όμως με ευθύνη των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών παρέμενε για χρόνια μια σφραγίδα που περιφερόταν από συνέδριο σε συνέδριο για τη συντήρηση των κάλπικων συσχετισμών, μέχρι που πέρασε στα χέρια των ταξικών δυνάμεων.

«Στην αρχή συσπείρωνε μερικούς δραστήριους εργαζόμενους του κλάδου, ενώ το 2003 ξεχωρίσαμε ως στόχο να συσπειρωθούν σε αυτό οι εργολαβικοί εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, εκτιμώντας ότι ήταν το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο τμήμα του προσωπικού. Τότε ήταν 300 εργαζόμενοι στις εργολαβίες και υπήρχε τάση αύξησής τους», λέει ο Π. Πολίτης και συνεχίζει:

«Ηταν η περίοδος που η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ έλεγε ότι δεν κάνει προσλήψεις γιατί θα εμπλεκόταν το ΑΣΕΠ και θα έρχονταν εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα, "να πάρουν τη δουλειά των ντόπιων". Ετσι δικαιολογούσε τη διαιώνιση της εργασιακής ομηρίας».

Η προσπάθεια για οργάνωση των εργολαβικών, τους οποίους το επιχειρησιακό αρνούνταν να εγγράψει μέλη του, δεν ήταν εύκολη, αφού ήταν αντιμέτωποι με τις απειλές, τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, αλλά και της πλειοψηφίας του εργοδοτικού επιχειρησιακού σωματείου.

Ωστόσο, το Κλαδικό Συνδικάτο δεν παραιτήθηκε, δεν το έβαλε κάτω. Η δράση, αν και με λίγες δυνάμεις, κυρίως εκτός ΛΑΡΚΟ, είχε αποτελέσματα. Με τις παρεμβάσεις του, πέτυχε βελτιώσεις στο ωράριο, στα μέτρα ασφαλείας, εμπόδισε απολύσεις, απέσπασε αυξήσεις και αυτό «ξεκούμπωσε» αρκετούς εργαζόμενους από εργολαβίες να πλησιάσουν το Κλαδικό Συνδικάτο, βλέποντας στην πράξη ότι αυτό είναι στο πλάι τους, ότι δεν χαρίζεται στους αρνητικούς συσχετισμούς.

«Τότε βάλαμε πιο επιθετικά και το αίτημα όλοι οι εργολαβικοί εργαζόμενοι να ενσωματωθούν στη ΛΑΡΚΟ ως μόνιμο προσωπικό της, ενώ το 2006 κλιμακώσαμε τον αγώνα με συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις», λέει ο συνδικαλιστής και εξηγεί: «Ηταν μια σύγκρουση απέναντι σε όλους: Στην (τότε) κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και στον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ειδικά ο τελευταίος πήρε πάνω του όλη τη δουλειά για λογαριασμό της εργοδοσίας, προσπαθώντας να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό, πηγαίνοντας ακόμα και στα σπίτια των εργαζομένων για να τους πάει στη δουλειά με το ζόρι και "εξηγώντας" τους ότι ...δεν γίνεται η ΛΑΡΚΟ να κάνει προσλήψεις».

Η συμμετοχή τότε ήταν 100% στις εργολαβίες, ενώ συμμετείχαν και μερικοί πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τους μόνιμους. Η μη συμμετοχή ουσιαστικά των μονίμων ήταν μια διαπιστωμένη αδυναμία, που δύσκολα αντιμετωπιζόταν από το Συνδικάτο. Η εργοδοσία όμως θορυβήθηκε και πήρε μέτρα: Με μαζικές απολύσεις, με αντικαταστάσεις εργολάβων για να ξεφορτωθεί και εργαζόμενους, προσπάθησε να στείλει μήνυμα ότι όποιοι αγωνίζονται τελικά μένουν άνεργοι.

Παρ' όλα αυτά ο αγώνας αυτός άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα για τη συνέχεια. Η ΛΑΡΚΟ έκανε το 2007 τις πρώτες προσλήψεις μετά από 15 χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει ως μόνιμο προσωπικό της επιχείρησης 500 πρώην εργολαβικοί.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έλειψαν μεγάλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, για να φτάσουμε στο τρίχρονο 2015 - 2017, που η επιχείρηση ξαναπάγωσε τις προσλήψεις. «Τότε καταφέραμε να συσπειρώσουμε ξανά τους εργολαβικούς εργαζόμενους, διεκδικώντας τη μονιμοποίησή τους. Το ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν παραιτηθήκαμε από την προσπάθεια οργάνωσης αγώνων και η τακτική επαφή με το προσωπικό αποδείχθηκαν αναντικατάστατα στοιχεία για να ξανανάψει η εστία της πάλης. Αν στο όνομα των δυσκολιών παρασυρόμασταν, δεν κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας, δύσκολα θα ξανασηκώνονταν οι εργάτες στην κρίσιμη αυτή περίοδο», λέει ο Π. Πολίτης.

Επεξεργασία πλαισίου που βοηθάει την κοινή πάλη

Ενα από τα επιχειρήματα με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπο το Συνδικάτο, ήταν σχετικά με τη στάση του απέναντι στην κυβερνητική πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου: «Ολο απέναντι τους βάζετε», έλεγαν πολλοί εργαζόμενοι.

Ο πρόεδρος του Κλαδικού μάς λέει: «Εκτιμώντας την απειρία, τις συγχύσεις που προκαλούν οι εργοδοτικές δυνάμεις, καλέσαμε τη διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου στις Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων, οι οποίοι τους έβαλαν μπροστά στις ευθύνες που έχουν για την κατάσταση που επικρατεί στις εργολαβίες, γιατί δεν τους γράφουν στο επιχειρησιακό σωματείο. Ταυτόχρονα, πιέζαμε τη διοίκηση του επιχειρησιακού να πάρει απόφαση για κινητοποιήσεις και να μη βρει καμιά πρόφαση για να τις υπονομεύσει ανοιχτά.

Ακόμα και τις κινητοποιήσεις (π.χ. στάσεις εργασίας) που αποφάσιζε η πλειοψηφία, θέλοντας απλά να εκτονώσει την αντίδραση των εργαζομένων, τις αξιοποιούσαμε για να τους δώσουμε αγωνιστικό - ταξικό περιεχόμενο, οργανώνοντας και συγκέντρωση. Σε μια από αυτές, μαζεύτηκαν όλοι οι εργαζόμενοι από τις εργολαβίες και το αποτέλεσμα ήταν οι ίδιοι να βάλουν θέμα κλιμάκωσης, κάτι που άσκησε πίεση και στην πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου.

Σε αυτήν τη συγκέντρωση έγινε ένα σημαντικό βήμα, αφού συμμετείχαν και οι μόνιμοι εργαζόμενοι, οι οποίοι "καλύπτονταν" από την απόφαση του επιχειρησιακού. Η παρουσία τους βοήθησε να υποχωρήσει το κλίμα καχυποψίας που υπάρχει στο έδαφος του συντεχνιασμού».

Υπόθεση του Συνδικάτου ήταν τώρα να τροφοδοτήσει κι άλλο αυτό το θετικό κλίμα που άρχιζε να δημιουργείται και προφανώς αυτή η προσπάθεια έπρεπε να πατήσει στο περιεχόμενο του αγώνα, σε διεκδικήσεις που θα βοηθούσαν στην παραπέρα ανάπτυξή του. Γι' αυτό επεξεργάστηκε πλαίσιο πάλης τέτοιο, που να πατάει στα προβλήματα και τις ανάγκες όλων των εργαζομένων, να ακυρώνει τις διασπαστικές προσπάθειες.

Το Συνδικάτο πήρε υπόψη την τακτική της εργοδοσίας, το γεγονός ότι το "διαίρει και βασίλευε" πατούσε σε μια υπαρκτή κατάσταση που διαμόρφωνε η πολιτική της εταιρείας: Οσοι μονιμοποιούνταν από εργολαβίες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους παλιούς μόνιμους εργαζόμενους, οι μισθολογικές διαφορές είναι τεράστιες, ενώ άρχισαν να μπαίνουν στο στόχαστρο και οι πιο παλιοί εργαζόμενοι.

Ετσι, ως στόχος πάλης μπήκε η εξίσωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων προς τα πάνω. Το Συνδικάτο προσάρμοσε το πλαίσιο πάλης ώστε να βοηθάει να συνειδητοποιείται ότι η διέξοδος βρίσκεται στην κοινή πάλη. Σε αυτήν την πορεία στήθηκαν Επιτροπές των εργαζομένων, οι οποίες παρόλο που αποτελούνταν από εργολαβικούς, αφού αυτοί ήταν μέλη του Συνδικάτου, διεκδικούσαν από την εργοδοσία αιτήματα για λογαριασμό όλου του προσωπικού, συμβάλλοντας στο σπάσιμο προκαταλήψεων.

Αντιπαράθεση σε όλα τα μέτωπα

Σταθμός μεγαλύτερης συσπείρωσης ήταν οι εκλογές του Συνδικάτου Μετάλλου το Μάη του 2017. Τότε αποφασίστηκε ότι πρέπει να ενισχυθεί η δουλειά με τους μόνιμους εργαζόμενους. «Για να γίνει αυτό, έπρεπε να επιμείνουμε καταρχάς οι εργολαβικοί να βάλουν τα δυνατά τους, να συζητήσουν θαρρετά στο εργοστάσιο με τους μόνιμους συναδέλφους τους», σημειώνει ο Π. Πολίτης και συνεχίζει:

«Αυτή η διαδικασία ήταν και παραμένει μια διαρκής σύγκρουση. Επεξεργαστήκαμε επιχειρήματα και κάναμε αντιπαράθεση, μεταξύ άλλων, στους παρακάτω άξονες: Από τη μία, εμείς που λέμε στους εργαζόμενους ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ότι πρέπει όλοι μαζί να είναι στο ίδιο Συνδικάτο και ότι ο μόνος που έχει συμφέρον από τη διάσπασή τους είναι η εργοδοσία για να τους έχει του χεριού τους. Και από την άλλη, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές, που μας έριχναν λάσπη, έκαναν προσωπικές επιθέσεις για να σπείρουν τη σύγχυση και την αμφιβολία για το ρόλο των μελών της διοίκησης του Συνδικάτου μας.

Από τη μία, εμείς που έχουμε καθαρή θέση για τη ΛΑΡΚΟ, για την προοπτική της που θα διασφαλίζει το μέλλον της, με τους εργαζομένους της, αλλά και όλο το λαό ωφελημένο. Οτι για να γίνει αυτό, απαιτούνται γενικότερες αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας, ώστε να ενταχθούν οι υποδομές της ΛΑΡΚΟ σε έναν Ενιαίο Κρατικό Φορέα Μεταλλευτικής Βιομηχανίας, που θα αξιοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Και από την άλλη, οι δυνάμεις της εργοδοσίας, που δεν αμφισβητούν το στρατηγικό σχεδιασμό για το μοίρασμα του ορυκτού πλούτου στους μονοπωλιακούς ομίλους και προσπαθούν να εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στο χρεοκοπημένο "αίτημα" περί "δημόσιου ελέγχου", λες και δεν είναι το σημερινό κράτος που έφερε σε αυτήν την κατάσταση την επιχείρηση.

Από τη μία, οι ταξικές δυνάμεις που βλέπουν τους ίδιους τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές της πάλης και, από την άλλη, η εργοδοτική πλειοψηφία στο επιχειρησιακό σωματείο, που εξαντλείται σε "διαβουλεύσεις", θέλοντας τους εργάτες θεατές παζαριών των εργατοπατέρων για το πόσα θα χάσουν».

Η μάχη αυτή ήταν κυριολεκτικά άνθρωπο τον άνθρωπο, με πείσμα και αποφασιστικότητα. Το αποτέλεσμα; Τα μέλη του Συνδικάτου από 120 έγιναν 400, για πρώτη φορά γράφτηκαν μόνιμοι εργαζόμενοι, οι οποίοι είναι δραστήριοι, απεργούν, κινητοποιούνται. Αυτή η προσπάθεια είχε θετική επίδραση και στην παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στο επιχειρησιακό σωματείο, σημειώνοντας αύξηση κατά 25% στις αρχαιρεσίες. Οι δύο απεργίες που πραγματοποιήθηκαν χωρίς τη συμμετοχή του επιχειρησιακού σωματείου, είναι πολύ ενθαρρυντικές. Το 2010 οι απεργοί από το μόνιμο προσωπικό της ΛΑΡΚΟ ήταν μόλις 5 άτομα, ενώ στην τελευταία απεργία, στις 12 Γενάρη, είχε 100 - 110 απεργούς!

Τώρα, το Συνδικάτο επικεντρώνεται στην προετοιμασία της Γενικής Συνέλευσης στις 22 Μάρτη, όπου θα συζητηθεί το θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων και της οργάνωσης του αγώνα για επιχειρησιακή Σύμβαση, με αυξήσεις στους μισθούς, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού κ.λπ.

Μ.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΛΑΡΗΔΩΝ ? -ΤΙ ΠΡΟΣΔΟΚΑ ? -ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ?

ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

Ο ενεργειακός ανταγωνισμός βάζει μπουρλότο στην περιοχή

Μιλά από μόνη της η συγκέντρωση μεγάλων ενεργειακών κολοσσών

Ενεργειακοί κολοσσοί που έχουν απλωμένα πλοκάμια σε ολόκληρο τον πλανήτη, πασχίζοντας να βάλουν στο χέρι όλο και μεγαλύτερο μέρος του ορυκτού πλούτου από κάθε ήπειρο, ενισχύουν το ενδιαφέρον και το ρόλο τους στη γειτονιά μας, αναπτύσσοντας μια σειρά από σχέδια για την «αξιοποίηση» των υδρογονανθράκων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. 

Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη ανησυχία για την αναιμική ανάκαμψη ή και στασιμότητα της καπιταλιστικής οικονομίας σε μια σειρά από χώρες, αλλά και τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς που αναζωπυρώθηκαν ακόμα πιο ορμητικά μετά τη βαθιά κρίση του 2008, η περιοχή μας αποκτά όλο και μεγαλύτερο βάρος για την υλοποίηση επενδύσεων, που επιδρούν σημαντικά στον ευρύτερο γεωπολιτικό συσχετισμό δυνάμεων.

Παλιοί και νέοι δρόμοι μεταφοράς φυσικού αερίου και πετρελαίου, παλιές και νέες μέθοδοι εξόρυξης, αποθήκευσης και επεξεργασίας, 

όλα μετατρέπονται σε πεδία νέας, αγριότερης αναμέτρησης μεγάλων μονοπωλιακών συμφερόντων με κοινό ζητούμενο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καταλήστευση των φυσικών πόρων, την όσο το δυνατόν βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που αναπτύσσονται κάθε είδους σχήματα επιχειρηματικών και γεωπολιτικών συνεργασιών (όπως αυτές ανάμεσα σε Κύπρο, Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτο, Λίβανο), 

στις οποίες η ελληνική αστική τάξη, μέσω της κυβέρνησης, δηλώνει από τους πρώτους «παρούσα», λειτουργώντας και ως πρόθυμος σημαιοφόρος λυκοσυμμαχιών που εγκληματούν κατά των λαών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ετσι, οι υδρογονάνθρακες της περιοχής έχουν φέρει στη γειτονιά μας μερικά από τα πιο τρανταχτά ονόματα του κλάδου, όπως:

-- Την αμερικανική εταιρεία «Noble», που «έτριψε τα χέρια» της από τους πρώτους, όταν το 2009 ανακάλυψε το μεγάλο κοίτασμα αερίου «Ταμάρ», στο Ισραήλ, και αργότερα, το ακόμα μεγαλύτερο «Λεβιάθαν», επίσης στο Ισραήλ. Η «Noble» είναι επίσης αυτή που εντόπισε το «Αφροδίτη» στην Κύπρο, ανοίγοντας το χορό των γεωτρήσεων και στη Μεγαλόνησο.

-- Το αμερικανικό ενδιαφέρον όμως καταγράφει και η άφιξη της «ExxonMobil» στην περιοχή, η οποία, σε κοινοπραξία με την αραβικών συμφερόντων «Qatar Petroleum», έχει πάρει άδεια για γεωτρήσεις στο οικόπεδο «10» της κυπριακής ΑΟΖ, που αναμένεται - εκτός απροόπτου - να γίνουν το δεύτερο εξάμηνο του 2018. 

Ακόμα, μην ξεχνάμε ότι η «ExxonMobil» έχει εκφράσει ενδιαφέρον και για ελληνικά «οικόπεδα», σε Ιόνιο και αλλού, ενώ πρόσφατα, διεθνή πρακτορεία, όπως το «Ρόιτερς», μετέδωσαν ότι στελέχη του ομίλου είχαν επαφές στο Κάιρο, διερευνώντας τα περιθώρια δραστηριοποίησης στην έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων και στην Αίγυπτο, εκφράζοντας έντονη επιθυμία να επεκτείνουν την παρουσία στη ΝΑ Μεσόγειο.

-- Η ιταλική «Eni» εξακολουθεί να κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του γιγάντιου κοιτάσματος «Ζορ» στην Αίγυπτο, που εξαιτίας του μεγέθους του άλλαξε όλα τα δεδομένα στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής και όχι μόνο. 

Η «Εni» είναι εκείνη που στις αρχές Φλεβάρη ανακοίνωσε πως (κατά τη διάρκεια γεωτρήσεων που έκανε σε κοινοπραξία με τη γαλλική «Total») εντόπισε στο «6» της κυπριακής ΑΟΖ «μια υποσχόμενη ανακάλυψη (φυσικού) αερίου» που «επιβεβαιώνει την επέκταση κοιτασμάτων "τύπου Ζορ" στην ΑΟΖ της Κύπρου». 

Πάλι η «Eni» είναι εκείνη που είχε σχεδιάσει γεωτρήσεις και στο οικόπεδο «3» της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά το γεωτρύπανό της παρενόχλησαν τουρκικά πολεμικά πλοία «μπλοκάροντας» τις έρευνες. 

Να σημειωθεί ότι, παρά την «παρεμπόδιση» των ερευνών της από την Τουρκία, η «Eni» και η ίδια η ιταλική κυβέρνηση φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν ότι πάνω από όλα ζητούμενο είναι οι μπίζνες και έτσι, σε συναντήσεις, τόσο με εκπροσώπους της τουρκικής κυβέρνησης, όσο και του ψευδοκράτους, διαμήνυσαν ότι πρέπει να διατηρηθεί σχέση εμπιστοσύνης λόγω «της προώθησης πιθανών περαιτέρω προγραμμάτων στον ενεργειακό τομέα, πέραν εκείνων που ήδη υπάρχουν».

-- Η γαλλική «Total» είναι επίσης από τις εταιρείες που ιεραρχούν ψηλά τη Λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου: Εχει ήδη «πάτημα» στο οικόπεδο «6» της κυπριακής ΑΟΖ (σε κοινοπραξία με την «Eni»), όπως και δικαιώματα για έρευνες στο «11», ενώ επανειλημμένα έχει διαμηνύσει το ενδιαφέρον της να ενισχύσει τη δράση της στη Μεσόγειο. 

Επίσης, η «Total» διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στις γεωτρήσεις που προγραμματίζονται στο Ιόνιο (Ελλάδα), ενώ ήδη έχει εξασφαλίσει άδειες για οικόπεδα στην ΑΟΖ του Λιβάνου.

-- Ομως, ισχυρή παρουσία αποκτούν και ρωσικά κεφάλαια. Ξεχωρίζει καταρχάς η συμμετοχή της «Gazprom» στην αξιοποίηση του «Ζορ» (σε συνεργασία με την «Eni»), ενώ χαρακτηριστική είναι και η παρουσία της «Novatek» στον Λίβανο (σε κοινοπραξία με τις «Eni» και «Total»).

Πολλές οι παρουσίες και οι γκρίνιες

Εξίσου σημαντική είναι και η παρουσία της βρετανικής BP, που πέρυσι τέτοια εποχή ανακοίνωνε την ανακάλυψη νέου, παράκτιου κοιτάσματος φυσικού αερίου, βόρεια του αιγυπτιακού λιμανιού Δαμιέτη, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι η περιοχή του Δέλτα Νείλου είναι μία από τις σημαντικότερες λεκάνες αερίου παγκοσμίως. 

Σε αυτό το πλαίσιο, η BP σχεδιάζει να επενδύσει σημαντικά κεφάλαια στην περιοχή, προς το παρόν ξεκινώντας από την Αίγυπτο, ενώ μέσα από κοινοπραξίες έχει ενδιαφερθεί και για ελληνικά «οικόπεδα».

Το δικό τους «παρών» διεκδικούν και ανερχόμενες εταιρείες του κλάδου, όπως η ισραηλινή «Delek» αλλά και η τουρκική ΤΡΑΟ («Turkish Petroleum»). Μάλιστα, τα σχέδια της δεύτερης φαίνεται ότι θα αξιοποιηθούν και στους κλιμακούμενους ανταγωνισμούς, αφού είναι αυτή που Τουρκία και Κατεχόμενα έχουν ορίσει επικεφαλής για γεωτρήσεις που προγραμματίζουν στην Ανατολική Μεσόγειο, με το πλωτό γεωτρύπανο «DeepSea Metro».

Ο κατάλογος λοιπόν των επίδοξων μνηστήρων είναι μακρύς και «βαρύς». Οσο αυτός μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνουν και οι κόντρες, στο έδαφος άλλωστε σοβαρών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εδώ και χρόνια μετατρέπουν την περιοχή μας σε «πυριτιδαποθήκη».

Καθημερινά η ειδησεογραφία επιβεβαιώνει ότι η κατάσταση γίνεται όλο και πιο «εκρηκτική», με επενδυτικά σχέδια και «αντι- σχέδια» να προκαλούν τριβές ακόμα και μεταξύ πλευρών που εμφανίζονται ως συνεργάτες. 

Είναι ενδεικτικά τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών που παρουσιάζουν το Ισραήλ ιδιαίτερα ανήσυχο από τα σχέδια της Κύπρου να επιταχύνει την «αξιοποίηση» του «Αφροδίτη». Συγκεκριμένα, το Τελ Αβίβ εγείρει ενστάσεις υποστηρίζοντας ότι μια άντληση αερίου από το «Αφροδίτη» θα οδηγήσει και σε εξόρυξη αερίου από την ισραηλινή ΑΟΖ (που γειτονεύει με το «Αφροδίτη») και επιμένει ότι πρέπει να προηγηθεί συμφωνία συνεκμετάλλευσης.

Από την άλλη μεριά, στα μέσα Φλεβάρη ισραηλινά και αιγυπτιακά κεφάλαια («Delek» και «Dolphinus Holdings»), με τη συμμετοχή και της αμερικανικής «Noble», υπέγραψαν συμφωνία για την εξαγωγή ισραηλινού φυσικού αερίου από το «Ταμάρ» και το «Λεβιάθαν», με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, Αμπντέλ Φατά αλ Σίσι, να θριαμβολογεί για «πρώτο μεγάλο γκολ» ως προς τη μετατροπή της χώρας του σε περιφερειακό ενεργειακό κόμβο.

Α. Μ.

    

Παρατάσσουν και τις στρατιωτικές τους δυνάμεις

Οι ενεργειακοί ανταγωνισμοί επιτείνουν και τους «αμυντικούς» σχεδιασμούς

Προς υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων που ενδιαφέρονται για την περιοχή, ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα «παρατάσσουν» και στρατιωτικές δυνάμεις, είτε με «όχημα» την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» σε Συρία - Ιράκ είτε στο πλαίσιο «αμυντικών συνεργασιών» που αναπτύσσουν στο όνομα της ασφάλειας και της σταθερότητας, εννοώντας φυσικά την ασφάλεια και τη σταθερότητα που εξυπηρετούν εκείνες τις μερίδες του κεφαλαίου που εκπροσωπούν.

-- Τη στρατιωτική τους παρουσία ενισχύουν διακριτά οι ΗΠΑ. Στις 6 Μάρτη, ο 6ος Στόλος αναβάθμισε την παρουσία του, με το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων που μεταφέρει ελικόπτερα και μικρά αεροσκάφη «USS Iwo Jima» να φτάνει στο Ισραήλ, μεταξύ άλλων στο πλαίσιο προγραμματισμένων ασκήσεων με τον κωδικό «Juniper Cobra 2018». Το «USS Iwo Jima» συνοδεύουν μεταξύ άλλων το μεταγωγικό πλοίο «USS New York» όπως και το «USS Oak Hill». 

Οπως σημείωναν περιφερειακά ΜΜΕ επικαλούμενα επισημάνσεις στελεχών των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, το «USNS Carson City» διακρίνεται για την ικανότητά του «να προωθήσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή». 

Ασφαλώς, τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στα πλούσια σχέδια ενίσχυσης της αμερικανικής παρουσίας καταρχάς στην Ελλάδα, με την απλόχερη συνεργασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Η αναβάθμιση της αμερικανικής βάσης στη Σούδα, η αξιοποίηση Αλεξανδρούπολης, Σύρου, Ανδραβίδας κ.τ.λ. για την ανάπτυξη νέων στρατιωτικών εγκαταστάσεων είναι ενδεικτικές ή η συνδρομή του υποβρυχίου «Παπανικολής» που συνοδεύει ήδη το αμερικανικό «USS Iwo Jima».

-- Για την ενίσχυση της αυτοτελούς της παρουσίας φροντίζει και η Γαλλία. Μεσοβδόμαδα, στην κυπριακή Βουλή κατατέθηκε ως απόρρητο νομοσχέδιο που αναβαθμίζει τη στρατιωτική συνεργασία που έχουν Γαλλία - Κύπρος από το 2007, επεκτείνοντάς την και σε τομείς όπως «η υπεράσπιση της ενεργειακής και της θαλάσσιας ασφάλειας», η «αντιμετώπιση της πειρατείας και της τρομοκρατίας», η έγκαιρη «προειδοποίηση και διαχείριση κρίσεων». 

Θυμίζουμε ότι, τον περασμένο Αύγουστο, η Γαλλίδα υπουργός Αμυνας, Φλοράνς Παρλί, επέλεξε την Κύπρο για να κάνει το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό μετά την ορκωμοσία της. Βρέθηκε στην Κύπρο λίγες ώρες πριν αρχίσουν έρευνες της «Total» στην κυπριακή ΑΟΖ, σημειώνοντας την «καίρια γεωστρατηγική θέση» του νησιού και επιθεωρώντας τη φρεγάτα της χώρας της «Λανγκντόκ», που έπλεε στα ανοιχτά της Κύπρου.

 Μεταξύ άλλων, η Γαλλία έχει εκφράσει ενδιαφέρον για επέκταση της παρουσίας του Πολεμικού Ναυτικού της στο Μαρί (ανατολικά της Λεμεσού), σε τέτοιο βαθμό που πολλοί μιλούν για δημιουργία «γαλλικής βάσης» στην Κύπρο.

-- Ισως πιο «διακριτικά» αλλά σταθερά σχεδιάζουν τη στρατιωτική τους παρουσία οι Ρώσοι.

Πέρυσι, στο πλαίσιο των επιχειρήσεων στη Συρία, η Μόσχα έστειλε το αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνετσόφ» στην Ανατολική Μεσόγειο, ανατροφοδοτώντας τότε σενάρια ακόμα και επέμβασης στη Λιβύη. Το αεροπλανοφόρο είχε προστεθεί τότε στην παρουσία έξι ακόμα πολεμικών πλοίων. Αλλωστε, άφθονα είναι τα συστήματα που η Ρωσία δοκιμάζει ή διαφημίζει με αφορμή τον «πόλεμο κατά των τζιχαντιστών», από πυραύλους τύπου «Κh-38» μέχρι βομβαρδιστικά «Su-33» και ελικόπτερα «Κa-52K Katran».

Στα παραπάνω δεν μπορούμε φυσικά να μην προσθέσουμε: Τη σημασία που δίνει η Βρετανία στη διατήρηση των στρατιωτικών της βάσεων στην Κύπρο. 

Τις απανωτές στρατιωτικές ασκήσεις του Ισραήλ με πολλούς συμμάχους του, στους οποίους ξεχωρίζει και πάλι για την προθυμία της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Τα πολυεθνικά γυμνάσια, όπως «Ηνίοχος 2018», που ξεκίνησαν στις αρχές της βδομάδας, με έδρα την Ανδραβίδα στην Πελοπόννησο και τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού δυνάμεων από ΗΠΑ, Βρετανία, Ιταλία, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Κύπρο.

Δες την Συνέχεια: Εδώ