Το 1931 η ΕΣΣΔ με τη ματιά ενός Αμερικανού φωτογράφου:Δείτε- διαδώστε τη φτώχεια τους✌☺

Η νεογέννητη ΕΣΣΔ με τη ματιά ενός αμερικανού φωτογράφου

Ο αμερικανός φωτογράφος Μπράνσον Ντε Κου ταξίδευε σε όλο τον κόσμο επί τριάντα χρόνια. 

Το 1931 επισκέφθηκε τη Ρωσία, απαθανατίζοντας με το φακό του την καθημερινότητα στην νεογέννητη τότε ΕΣΣΔ.

Συντάκτης: Ξένια Ισάγιεβα, RBTH

Ο Ιωσήφ Στάλιν (κέντρο), με τον Κλιμ Βοροσίλοφ, εξέχοντα σοβιετικό αξιωματικό του στρατού και πολιτικό (αριστερά) και τον Μιχαήλ Καλίνιν, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1926, και μέλος του στενού κύκλου του Στάλιν (δεξιά), 1931.

Μόσχα: Σκηνή από το δρόμο. Μεταφορά ντουλάπας με ιππήλατη άμαξα το 1931. BRANSON DECOU

Ο Μπράνσον Ντε Κου γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1892, στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.
 Στη διάρκεια των σπουδών του στο Stevens Institute of Technology γοητεύτηκε από τη φωτογραφία. 

Μετά τον πρώτο χρόνο των σπουδών του, ο Μπράνσον εγκατέλειψε το κολέγιο για να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι του ανά τον κόσμο.  

Μόσχα: Πορτρέτο πλανόδιας πωλήτριας σε περίπτερο εφημερίδων, 1931.BRANSON DECOU

Από το 1921 έως και το 1941 ο Ντε Κου ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, βγάζοντας περίπου 8000 γυάλινες φωτογραφικές διαφάνειες, 
(με τη βοήθεια ενός προβολέα ήταν δυνατόν να προβληθούν σε μεγέθυνση με πολύ ζωηρά χρώματα πάνω σε αδιαφανή ανακλώμενη λευκή επιφάνεια, π.χ. σε έναν τοίχο), 
από ιστορικά μνημεία, αλλά και από την καθημερινή ζωή στους τόπους που επισκέφτηκε. 

Μόσχα: Πορτρέτο δύο παιδιών στα σκαλιά της Βιβλιοθήκης του Λένιν, το 1931. BRANSON DECOU

Επιστρέφοντας από τα ταξίδια του, ο Μπράνσον Ντε Κου έφερνε πάντα χιλιάδες εικόνες. Εφηύρε ένα νέο τρόπο για να τις δημοσιοποιεί, τον οποίο αποκαλούσε «μουσικά οδοιπορικά».

Μόσχα: Σκηνή στο δρόμο, όπου οι άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για να αγοράσουν τρόφιμα, το 1931.BRANSON DECOU

Κάθε οδοιπορικό απεικονίζονταν σε περίπου 150 χειροποίητες έγχρωμες διαφάνειες και εικόνες που συγχρονίζονταν με τη μουσική. Αποκαλούσε τις παραστάσεις του «Ονειρικές Εικόνες» και τις διαφήμιζε ως μια «νέα συναρπαστική μορφή ψυχαγωγίας».

Αγρότες μπροστά από ένα σπίτι κοντά στο Λένινγκραντ, 1931.

Τον Μάρτιο του 1932 ο Ντε Κου έκανε δεύτερο γάμο με την καθηγήτρια Έλσι Βέρα Στάνλεϊ. Τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του ταξίδεψαν πολύ μαζί, συνεχίζοντας να παρουσιάζουν τις ταξιδιωτικές τους περιγραφές. 

 Γυναίκα μεταφέρει κουβάδες με νερό, κοντά στο Λένινγκραντ, 1931.

Στα έργα τους απεικονίζονταν όλα τα μέρη του κόσμου, ακόμη και εικόνες από τα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ρωσίας. 

Πορτρέτο θυρωρού στο ξενοδοχείο National, 1931.

Παιδιά έξω από ένα ξύλινο σπίτι, κοντά στο Λένινγκραντ, 1931.BRANSON DECOU

Ο Μπράνσον Ντε Κου πέθανε σε ηλικία 49 ετών στο σπίτι της μητέρας του στο New Jersey, των ΗΠΑ.

BRANSON DECOU

Λένινγκραντ. Στο νησί Γιελάγκιν: Γυναίκα με το παιδί της στην παραλία, 1931.

BRANSON DECOU

Μόσχα: Πορτρέτο πλανόδιου πωλητή αναψυκτικών (κβας και μορς), 1931.

BRANSON DECOU

Αγία Πετρούπολη. Λεωφόρος Νιέφσκι: Άνδρες πίνουν έξω από ένα κατάστημα, το 1931.

..........................................................
όπως είδαμε απ' τον Αμερικάνο Φωτογράφο και μάλιστα το 1931 !!

"Φτωχοί" - "Ανελεύθεροι" - "Δυστυχισμένοι"

 -φαίνεται στις φωτογραφίες- 

και ότι άλλο θέλετε σκεφτεί ☺ 

Διαδώστε το να μαθευτεί  !!

Όταν οι Αμερικάνοι πάτησαν στο φεγγάρι, οι Σοβιετικές σημαίες υπήρχαν εκεί Πριν χρόνια:

Από

Ελενη Μαρκακη:

31 / 1 / 17· 

31/01/1966 Η ΕΣΣΔ εκτοξεύει τον «Λούνα - 9», το πρώτο σκάφος στην Ιστορία που προσεδαφίστηκε στη Σελήνη και το πρώτο που μετέδωσε φωτογραφικά δεδομένα πίσω στη Γη.

Και γι αυτους που μιλανε για την ...τροχοπεδη του σοσιαλισμου στην αναπτυξη της επιστημης και της τεχνολογιας το παρακατω αρθρο:

Δώδεκα σοβιετικές και ρωσικές πρωτιές στο διάστημα

16 Νοεμβρίου 2012 Βλαντισλάβ Κουζμιτσόφ

Σας παρουσιάζουμε τα βήματα που πραγματοποίησε η Σοβιετική Ρωσία πέρα από την ατμόσφαιρα της γης. Το τελευταίο βήμα αποτελεί ο διαστημικός τουρισμός.
Ο πρώτος βαλλιστικός πύραυλος

Τον Αύγουστο του 1957 εκτοξεύτηκε ο πρώτος βαλλιστικός πύραυλος στον κόσμο, ο R-7, έντεκα χρόνια μετά το Μάιο του 1946, όταν ο Στάλιν υπέγραψε το Διάταγμα για τη δημιουργία της βιομηχανίας πυραύλων. Ο Σεργκέι Κορολιόφ ανέλαβε την διεύθυνση του προγράμματος που είχε ένα ευρύ φάσμα στόχων. Οι γερμανικές μελέτες, ειδικά εκείνες που σχετίζονταν με τον πύραυλο V2, που περιήλθαν στα χέρια της ΕΣΣΔ στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποτέλεσαν ένα μεγάλο βοήθημα. Εγκαινιάστηκε μια εξέδρα εκτόξευσης κοντά στο χωριό Τιουρατάμ, γνωστό αργότερα ως Μπαϊκανούρ (Καζακστάν). Το φθινόπωρο του 1957 ο διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος έβαλε σε τροχιά τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο της γης.
Ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος

Στις 4 Οκτωβρίου 1957, η ΕΣΣΔ έθεσε σε λειτουργία τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο της γης, Σπούτνικ 1, ανοίγοντας μ' αυτόν τον τρόπο το δρόμο για τη διαστημική εποχή. Στη Ρωσία αυτή η ημέρα εορτάζεται ως Ημέρα των Διαστημικών Δυνάμεων. Η είδηση για την εκτόξευση προξένησε δέος σε όλο τον κόσμο. 

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Κένεντι παραδέχτηκε: “Όταν ακούσαμε ότι οι Ρώσοι είχαν θέσει σε λειτουργία τον τεχνητό δορυφόρο, η είδηση αυτή μας καθήλωσε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε αποφάσεις και να τη σχολιάσουμε για μία εβδομάδα”. 

Ο δορυφόρος εξέπεμπε επίσης ραδιοκύματα και το σήμα του θα μπορούσε να ληφθεί απ' όλους τους ραδιοερασιτέχνες. Το περιοδικό “Ράντιο” δημοσίευσε λεπτομερείς οδηγίες σχετικά με το πώς διαβάζονται τα σήματα από το διάστημα.

 Η Μπέλκα και η Στρέλκα

Τα πραγματικά ονόματα των δύο σκυλιών-κοσμοναυτών ήταν Αλμπίνα και Μαρκίζα, αλλά η κρατική ηγεσία δεν τα ενέκρινε επειδή ακούγονταν ξενικά. Έτσι τα δύο ημίαιμα πήραν καινούργια ονόματα και τον Αύγουστο του 1960 έγιναν τα πρώτα ζωντανά πλάσματα που ταξίδεψαν σε τροχιά. Η πτήση τους διήρκεσε περισσότερο από 24 ώρες, κατά τις οποίες το διαστημόπλοιο έκανε 15 περιστροφές γύρω από τη Γη. Τα σκυλιά χρησίμευσαν για τη μελέτη των επιπτώσεων της διαστημικής πτήσης (υπερφόρτιση, έλλειψη βαρύτητας και ακτινοβολίες) πάνω σε ζωντανό οργανισμό. Και τα δύο σκυλιά έζησαν πολλά χρόνια και πέθαναν αργότερα από φυσικό θάνατο. Τα βαλσαμωμένα κορμιά τους εκτίθενται στο Μουσείο Κοσμοναυτικής στη Μόσχα.

Το πρώτο ταξίδι στη Σελήνη

Όταν οι Αμερικάνοι έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στο φεγγάρι, οι σοβιετικές σημαίες υπήρχαν εκεί εδώ και χρόνια. Εγκαταστάθηκαν στην επιφάνεια της Σελήνης στις 14 Σεπτεμβρίου του 1959 από το σοβιετικό διαστημόπλοιο Λουνά-2, που ήταν το πρώτο διαστημόπλοιο που έφθασε στον δορυφόρο της γης. 

Το ίδιο έτος το ερευνητικό σοβιετικό σκάφος Λουνά-3 φωτογράφισε την αθέατη πλευρά της Σελήνης.
Ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα

Στις 12 Απριλίου του 1961 ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά μ' αυτό το αξιοσημείωτο γεγονός κάντε κλικ εδώ (Yuri Gagarin).
Διαστημική στολή

Η πρώτη πραγματική στολή πλήρους πίεσης κατασκευάστηκε στην ΕΣΣΔ στα τέλη του 1959. Η διαστημική στολή έπρεπε να προστατεύσει τους κοσμοναύτες και κατά την προσεδάφιση. Ο διαστημικός αρχιμηχανικός Σεργκέι Κορολιόφ επέμεινε μέχρι τέλους και έτσι δημιουργήθηκε η στολή πλήρους πίεσης SK-1.
Το πρώτο ρομπότ στο φεγγάρι

Το πρώτο ρομπότ που άγγιξε την επιφάνεια της Σελήνης, το Λουνοχόντ-1, κατασκευάστηκε στην ΕΣΣΔ. Ο προορισμός του ήταν να εξερευνήσει την σεληνιακή επιφάνεια, την ακτινοβολία των κοσμικών ακτίνων Χ και άλλες ακτινοβολίες, τη χημική σύνθεση και άλλα δεδομένα του σεληνιακού βράχου. Έφτασε στην επιφάνεια της Σελήνης στις 17 Νοεμβρίου του 1970 και λειτουργούσε για 10 μήνες, ένα χρονικό διάστημα τρεις φορές μεγαλύτερο από το προβλεπόμενο. Το Λουνοχόντ-1 κάλυψε συνολικά απόσταση 10,5 χιλιομέτρων, αναμεταδίδοντας 211 πανοραμικές λήψεις και 25 000 φωτογραφίες της Σελήνης.

Επίθεση στην Αφροδίτη

Οι σοβιετικοί επιστήμονες ήταν οι πρώτοι που εγκατέστησαν διαστημικά όργανα σ' έναν άλλον πλανήτη (την Αφροδίτη). Το Αφροδίτη-7, ένας αυτοματοποιημένος ερευνητικός σταθμός προσγειώθηκε στην επιφάνεια του πλανήτη στα μέσα Δεκεμβρίου του 1970. Ο σταθμός ήταν φτιαγμένος από τιτάνιο για να αντέξει την πίεση των 100 ατμοσφαιρών και τη θερμοκρασία των 500 βαθμών. Οι πρώιμοι ανιχνευτές ήταν σχεδιασμένοι να αντέχουν αυτές τις παραμέτρους και να καταγράφουν από υψόμετρο περίπου 25 χιλιομέτρων.

Ο πρώτος περίπατος στο διάστημα

Τον Μάρτιο του 1965 ο Ρώσος κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ έγινε ο πρώτος που εκτέθηκε στο ανοιχτό διάστημα. Έμεινε για δέκα λεπτά σε ελεύθερη κίνηση σε απόσταση μεγαλύτερη των πέντε μέτρων από το διαστημικό σκάφος. Κάλυψε μια μεγάλη απόσταση από την τροχιά του διαστημόπλοιου (που κινείτο με ταχύτητα πάνω από 7 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο). Η διαστημική του στολή σχεδιάστηκε έτσι ώστε να αντέξει μισή ώρα στο διάσημα, αλλά ο Λεόνοφ έπρεπε να απελευθερώσει το πλεόνασμα αέρα που περιείχε η στολή του για να μπορέσει να επιστρέψει περνώντας μέσα από την θυρίδα εξόδου.
Ένας “γλάρος” στην τροχιά

Η Βαλεντίνα Τερεσκόβα (με το κωδικό όνομα Τσάικα - “γλάρος”) ήταν η πρώτη γυναίκα κοσμοναύτης. Πέρασε σχεδόν τρεις ημέρες στο διάστημα μέσα στην κάψουλα Βοστόκ-6. Αργότερα παντρεύτηκε τον κοσμοναύτη Αντριάν Νικολάγιεφ. Η κόρη τους Έλενα έγινε το πρώτο παιδί που γεννήθηκε σε μια “διαστημική” οικογένεια”.

Ο πρώτος διαστημικός σταθμός

Ο διαστημικός σταθμός Μιρ ήταν το πρώτο εξελιγμένο και πολυλειτουργικό συγκρότημα στο διάστημα. Το κύριο τμήμα τέθηκε σε τροχιά στις 20 Φεβρουαρίου του 1986. Κατά την διάρκεια των επόμενων δέκα ετών προστέθηκαν έξι ενότητες. Το Μιρ έχει καλύψει μια απόσταση λίγο μεγαλύτερη από εκείνη που χωρίζει τη Γη από τον Ουρανό (2.871x109 χμ). Το 2001 ο σταθμός υπέστη βύθιση στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Διαστημικός τουρισμός

Ο πρώτος κοσμοναύτης επι πληρωμή ήταν ο Ιάπωνας δημοσιογράφος Τογιοχίρο Ακιγιάμα, που ταξίδεψε στο διάστημα με το Σογιούζ TM-11 στις αρχές Δεκεμβρίου του 1990. Εντούτοις η εποχή του διαστημικού τουρισμού θεωρείται ανοιχτή μετά από το ταξίδι του Αμερικανού επιχειρηματία Ντένις Τίτο στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Τα τουριστικά ταξίδια στο διάστημα έχουν λύσει τουλάχιστον δύο προβλήματα: διατήρησαν σ' ένα υψηλό επίπεδο το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης για την αστροναυτική και περιέκοψαν τις κρατικές δαπάνες για διαστημικά προγράμματα με την εισαγωγή ιδιωτικών κεφαλαίων.

Φωτογραφίες: RIA Novosti, ITAR-TASS, NASA, kinopoisk

Τα «νόμιμα» για το σύστημά τους:

από Ελενη Μαρκακη
1/2/17

Κουτσούμπας στη βουλή: ...''Τα επιτελεία του δικού σας συστήματος, λένε, ότι αυτοί που κυρίως δωροδοκούν, είναι οι μεγάλοι όμιλοι, για να αυξήσουν τα κέρδη, τα μερίδιά τους στην αγορά.

Τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι και η Siemens και πρόσφατα η Novartis; 

Όσοι, λοιπόν, προσπαθείτε να κρύψετε τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τα φαινόμενα αυτά με το κυνήγι του κέρδους, παρουσιάζοντάς τα ως ζητήματα κυρίως ηθικής, η καταπολέμηση των οποίων εξαρτάται από τη σχετική πολιτική βούληση, το μόνο που κάνετε, είναι να κοροϊδεύετε στην πραγματικότητα τον κόσμο.

Αν η κυβέρνηση, τα άλλα κόμματα ήθελαν πραγματικά την προώθηση της διαφάνειας, στην αντιμετώπιση της διαπλοκής, των σκανδάλων, θα είχαν υιοθετήσει επανειλημμένες προτάσεις του ΚΚΕ:

Για υποχρεωτική μετατροπή όλων των μετοχών σε ονομαστικές.

Για κατάργηση όλων των απορρήτων, του τραπεζικού, του φορολογικού, του εμπορικού, του επιχειρηματικού.

Την απαγόρευση λειτουργίας των εξωχώριων εταιρειών, τον έλεγχο στην εξαγωγή κεφαλαίων.

Ωστόσο, όλα αυτά τα απορρίπτετε ασυζητητί, επειδή όλα αυτά είναι «νόμιμα» για το σύστημά σας, για την ΕΕ, την τάξη σας. 

Κι ας παριστάνετε τους ανήξερους, δεν είστε αφελείς''...

H ομιλία του ολόκληρη Εδώ:

απ΄το 902.gr

Η δράση των μαθητών του ΕΑΜΝ στη κατακτημένη Ελλάδα:

Ματιές στη δράση των μαθητών μέσα από το ΕΑΜ Νέων...

Η εφημερίδα «Νεολαία» της ΟΚΝΕ, τον Οκτώβρη του 1941, καλεί για το ΕΑΜ Νέων

Την Κυριακή 5 Φλεβάρη συμπληρώνονται 75 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ Νέων το 1942. 

Κύριος κορμός του ήταν η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών (ΟΚΝΕ) και οι οργανώσεις «Φιλική Εταιρία Νέων» και «Λεύτερη Νέα». 

Με αφορμή αυτή την επέτειο, ρίχνουμε σήμερα ματιές σε δράσεις των μαθητών μέσα από το ΕΑΜ Νέων.

Μετά την κήρυξη του πολέμου και ιδιαίτερα από το 1941 που πολλοί κομμουνιστές κατάφεραν να αποδράσουν από τις εξορίες και τις φυλακές και άρχισε η ανασυγκρότηση της ΟΚΝΕ, οι νέοι κομμουνιστές δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην οργάνωση της μαθητικής νεολαίας. 

Τα πρώτα δείγματα του ξεσηκωμού, που θα έπαιρναν γρήγορα το δρόμο της οργανωμένης πάλης, δεν άργησαν να φανούν... 

Αυτό το κατάλαβε πολύ καλά ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός, Γ. Τσολάκογλου, ο οποίος στο πρώτο του διάγγελμα συνιστούσε «πειθαρχίαν και υπακοήν εις τας διαταγάς των αρχών», ενώ παρότρυνε τη νεολαία «να εγκαταλείψη την πολιτικήν και να αφοσιωθή στο ποδόσφαιρόν της» (Εφημ. «Βραδυνή», «Ακρόπολις» της 31.5.1941).

Ηδη, από το φθινόπωρο του 1941 αρχίζει μια πρώτη προσπάθεια να οργανωθεί η μαθητική πάλη και να αναπτυχθούν αγώνες. 

Χαρακτηριστικά είναι όσα αναφέρει ο Δ. Σέρβος στο βιβλίο του «Που λες... στον Πειραιά»: 

«Στις 15 Σεπτέμβρη 1941 πραγματοποιείται ανοιχτή καθολική μαθητική διαμαρτυρία και αποχή απ' τα μαθήματα με πρωτοβουλία της Κεντρικής Μαθητικής Επιτροπής Πειραιά. 

Αιτία της διαμαρτυρίας ήταν η περικοπή της μερίδας του ψωμιού απ' τις Ιταλικές Αρχές κατοχής και η παρασκευή ψωμιού από σκουπόσπορο. 

Να σημειωθεί ότι η Κεντρική Μαθητική Επιτροπή με υπεύθυνη την Αλεξάντρα (Αννα), αδελφή του Μιχάλη Μυριαγκού, ήταν νομιμοφανής οργάνωση, καθοδηγείτο απ' την ΟΚΝΕ και είχε επιτροπές σε όλα τα Γυμνάσια του Πειραιά» (σ.σ. εκείνη την περίοδο το Γυμνάσιο ήταν εξατάξιο και περιλάμβανε και τις σχολικές τάξεις του σημερινού Λυκείου).

Με την ίδρυση του ΕΑΜ Νέων (ΕΑΜΝ), 

μετά από πρωτοβουλία της ΟΚΝΕ, το Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται επιτροπή μαθητών από ΟΚΝίτες και άλλους αγωνιστές μαθητές και αρχίζει η δράση με στόχο να ανοίξουν τα σχολεία που οι κατακτητές τα είχαν μετατρέψει σε αχούρια, στρατώνες και φυλακές και να εξασφαλιστεί συσσίτιο στους μαθητές, για να μην πεθάνουν από την πείνα.

«...Είναι ο πρώτος τραγικός χειμώνας της φασιστικής κατοχής. Τα μαθήματα στο Γυμνάσιο έχουν ατονήσει. Η πείνα θερίζει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά. 

Τον πρώτο χειμώνα της κατοχής 1941-1942, πριν δηλαδή απλωθούν για καλά στις πόλεις οι οργανώσεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ κι αρχίσει η οργανωμένη πάλη για την επιβίωση του λαού μας, πεθαίνουν 300.000 άνθρωποι από την πείνα.

Το σχολείο αρχίζει ν' αδειάζει. Γενικά η εκπαίδευση σμπαραλιάζει κυριολεκτικά. 

Έτσι, αν το σχολικό έτος 1940-41 τέλειωσε μέσα σε τρεις μήνες, η επόμενη σχολική χρονιά 1941-42 κράτησε μόλις είκοσι μέρες. 

Τότε είναι, που βρίσκουμε και το δρόμο μας. Στις 5 Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται το ΕΑΜ Νέων, που αρχίζει να αγκαλιάζει και τους μαθητές.

Συστήθηκε αμέσως η πρώτη επιτροπή για τα μαθητικά συσσίτια και άρχισε η οργανωμένη δουλειά. Στο Γυμνάσιο ρίχτηκαν οι πρώτες προκηρύξεις του ΕΑΜ Νέων, που έκαναν γνωστή την απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του, που ανάμεσα στ' άλλα έδινε κατεύθυνση να παλέψουμε για:

-- 100 δράμια ψωμί τη μέρα,

-- 8 δράμια λάδι,

-- για ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης,

-- για την προστασία των παιδιών,

-- για την οργάνωση της ψυχαγωγίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους νέους» (Δ. Σέρβος, «Που λες... στον Πειραιά»).

Για την υλοποίηση των παραπάνω στόχων, δημιουργούνται μαθητικές επιτροπές σε σχολεία και μια συντονιστική παμμαθητική επιτροπή, 

φτιάχνονται υπομνήματα, μαζεύονται υπογραφές γονέων, γίνονται παραστάσεις στο ψευτοϋπουργείο της κατοχικής κυβέρνησης και τελικά προκύπτει αποτέλεσμα. 

Το Μάρτη του '42 ανακοινώνεται το άνοιγμα των σχολείων και επιτυγχάνεται ένα υποτυπώδες συσσίτιο. Η συνέχεια είναι εντυπωσιακή.

Στις 25 Μάρτη 1942, μέσα στην Κατοχή και διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή τους, 100 μαθητές στην Αθήνα διαδηλώνουν με την ευκαιρία της εθνικής επετείου. Πρόκειται για την πρώτη μαθητική κινητοποίηση. 

Η ανάπτυξη των οργανώσεων του ΕΑΜΝ στους μαθητές γίνεται ραγδαία. 

Τον Απρίλη του 1942, οι μαθήτριες συγκροτούν την κοριτσίστικη οργάνωση «Λεύτερη Νέα» που συμμετέχει στη μαθητική επιτροπή του ΕΑΜΝ. Το καλοκαίρι οι οργανωμένοι μαθητές στο ΕΑΜΝ ανέρχονται στους 500 και τον Οκτώβρη του '42 στους 900. Οι φασιστικές οργανώσεις ξεσκεπάζονται και απομονώνονται.

Τον Ιούλη του '42 οι μαθητές με την καθοδήγηση του ΕΑΜΝ θα προχωρήσουν σε μαζικές κινητοποιήσεις μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών, στα γραφεία του Ερυθρού Σταυρού και της Κεντρικής Επιτροπής Συσσιτίων, για να μην κοπεί το μαθητικό συσσίτιο. «Ποιος μπορεί να ξεχάσει την οργανωμένη από τη μαθητική οργάνωση μεγάλη διαδήλωση των παιδιών της Αθήνας του 1942, που χτυπούσαν με τα παλαμάκια τις άδειες καραβάνες τους (σ.σ. σκεύος που χρησιμοποιούνταν στα συσσίτια) και φώναζαν ρυθμικά: Πει - νά - με, σκορπίζοντας σ' όλους ρίγη συγκίνησης, μα και αγανάκτησης...» (Θ. Λιακόπουλου, «Τα ΕΠΟΝίτικα νιάτα της Εθνικής Αντίστασης», εκδ. «Οδηγητής»). 

Κι όταν τα σχολεία θα ξανανοίξουν, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, ένας νέος κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων θα ξεδιπλωθεί, με κορυφαία την αποχή από τα μαθήματα τη μέρα της επετείου του ΟΧΙ, στις 28 Οκτώβρη 1942. 

Υπολογίζεται ότι πάνω από 6.000 μαθητές και μαθήτριες της Αθήνας και του Πειραιά πήραν μέρος στις μεγαλειώδεις εκδηλώσεις, γιορτάζοντας στις συνθήκες της Κατοχής το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο φασισμό.

Το Νοέμβρη του 1942, με υπόδειξη της ΚΕ του ΕΑΜΝ, το ΕΑΜΝ μαθητών θα πάρει το όνομα «Ενιαία Μαθητική Νεολαία». 

Το Δεκέμβρη θα ξεσπάσουν νέες μαθητικές κινητοποιήσεις και λίγο αργότερα, στις 23 Φλεβάρη του '43, θα ιδρυθεί η ΕΠΟΝ, που θα πάρει αμέσως το βάφτισμα του πυρός πρωτοστατώντας στον αγώνα του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Σε κείνο τον αγώνα οι μαθητές ΕΠΟΝίτες γράψανε μοναδικές σελίδες δόξας.

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από τον 
«Οδηγητή» (τεύχος 1028, Οκτώβρης 2015).

To πιο αποτελεσματικό φάρμακο, για την όποια κατάθλιψη:

Dimitris Tasiopoulos

29/1/17 στις 9:06 π.μ. · 

Ο όρος «εθνική κατάθλιψη», που δυστυχώς προωθήθηκε και από πολλούς ψυχιάτρους, στοχεύει σε μια ψυχιατρικοποίηση των υποκειμενικών βιωμάτων ως ενός ακόμα εργαλείου για τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών.

Η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου, που η προϊούσα επιδείνωσή του δεν φαίνεται να έχει ορατό τέλος, η απογοήτευση και το μούδιασμα μπροστά σ’ αυτό που βιώνεται ως «έλλειψη εναλλακτικής»

(μετά και την οριστική και αμετάκλητη διάψευση των όποιων ελπίδων από την «πρώτη φορά Αριστερά») 

μπορεί, εξωτερικά,

 να εμφανίζονται με μιαν εξατομίκευση, μ’ έναν εγκλωβισμό στις πρακτικές ατομικής επιβίωσης, με μιαν εσωστρέφεια, μιαν απάθεια και μια παθητικότητα, που, όμως, κρύβει, από πίσω, πολύ θυμό. 

Ο οποίος, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία μας, κανείς δεν ξέρει πότε και πώς θα ξεσπάσει. 

Η απάντηση είναι, όπως ήταν πάντα, 

η αντίσταση 

σε όλα αυτά που αρνούνται και ακυρώνουν τη ζωή μας, την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπειά μας. 

Η «ψυχολογία της αντίστασης» 

ήταν πάντα ο κύριος παράγοντας που προστάτευε την προσωπικότητα από τη διάλυση και την εκμηδένιση. 

Με την ψυχολογία του ατόμου να γίνεται ψυχολογία ενός μέλους της ομάδας, 

μέσα από τη συμμετοχή και την ενσωμάτωση σε συλλογικότητες που παλεύουν ενάντια σε όσα και όσους καταστρέφουν τις ζωές μας. 

Είναι μέσα από τη συνειδητή και συλλογική δράση, σε μια χειραφετητική προοπτική, 

που ζωντανεύει η ελπίδα στο μέλλον ως το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Που κάνει δυνατή τη ζωή ως μια προοπτική.

Αυτό ήταν πάντα και είναι, 

πολύ περισσότερο σήμερα, το βασικό και πιο αποτελεσματικό φάρμακο για την όποια «κατάθλιψη». 

Δημήτρης Πλουμπίδης 

(Πρόεδρος Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας)

H πρόσθεση των φωτο και 

η διαμόρφωση του κειμένου,

του: Viva La Revolucion

1 εκατομμύριο Άνθρωποι: ένα απ' τα ολοκαυτώματα του ιμπεριαλισμού.

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

Προχθές, 27 Γενάρη, ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Στις 27 Γενάρη 1945, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε τους εναπομείναντες φυλακισμένους του κολαστηρίου του Άουσβιτς, δίνοντας τέλος στη μεγαλύτερη θηριωδία που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα.

Αναμφίβολα, το εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του περασμένου αιώνα. Πρόκειται για εγκλήματα που δεν πρέπει να σβηστούν ποτέ από την συλλογική μνήμη των λαών, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. 

Υπάρχουν ωστόσο και οι «λησμονημένες» πλευρές της Ιστορίας, τα «ξεχασμένα» ολοκαυτώματα στα οποία ο δυτικός Τύπος και ευρύτερα η αστική ιστοριογραφία έχουν φροντίσει να αποδώσουν ελάχιστη σημασία, είτε προσπερνώντας τα ως ασήμαντες λεπτομέρειες της παγκόσμιας Ιστορίας, είτε διαστρεβλώνοντας τις πραγματικές τους διαστάσεις. 

Ένα κορυφαίο παράδειγμα τέτοιου, «ξεχασμένου» ολοκαυτώματος, είναι η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, την περίοδο 1965-1966.

Σαν χθες λοιπόν, πριν 9 χρόνια, στις 27 Γενάρη 2008, πέθανε ο αλήστου μνήμης ινδονήσιος δικτάτορας Σουχάρτο, που κυβέρνησε την ασιατική χώρα από το 1967 μέχρι το 1998. 

Ο στρατηγός Σουχάρτο υπήρξε ο άνθρωπος που, με την ανοχή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ευθύνεται για ένα από τα χειρότερα λουτρά αίματος του 20ου αιώνα: τη μαζική σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, μέλη και υποστηρικτές του ΚΚ Ινδονησίας (1).

Προκειμένου να έχει κάποιος ολοκληρωμένη εικόνα του πλέγματος των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που οδήγησαν στο μακελειό του 1965-66, θα πρέπει να ανατρέξει στην ιστορική εξέλιξη της Ινδονησίας από το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα. 

Πρόκειται για μια εξέλιξη 

που περιλαμβάνει το ρόλο των Βρετανών και Ολλανδών αποικιοκρατών, τις συνθήκες ανεξαρτητοποίησης της Δημοκρατίας της Ινδονησίας, την διαμόρφωση της ταξικής πάλης στη χώρα και ασφαλώς, τη θέση της Ινδονησίας στους μεταπολεμικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που οδήγησαν στην ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ και των μυστικών τους υπηρεσιών στις πολιτικές εξελίξεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η όξυνση των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων (με την ασίγαστη παρεμβατικότητα αμερικανοβρετανικών δυνάμεων) οδήγησε σε μια σειρά στρατιωτικών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων, που είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Σουκάρνο.

Αντιγράφουμε από το «Ριζοσπάστη»: «Το πρωί της 2 Οκτώβρη 1965 οι δρόμοι της Τζακάρτα, της

πρωτεύουσας της Ινδονησίας, κατακλύζονται από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούν περιπολίες, για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές στασιαστές, ύστερα από την αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος της προηγούμενης νύχτας. 

Η απόπειρα είχε οργανωθεί από το διοικητή της Προεδρικής Φρουράς αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ.

 Σε ένα μήνυμά του, από το ραδιόφωνο των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίζεται ότι το υπό την ηγεσία του κίνημα αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία, γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της CIA και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου Προέδρου Σουκάρνο.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών παίζει ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος προβάλλει πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον Σουκάρνο.

 Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος πέφτουν στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, παίζει σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκεί επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο» (29 Δεκ. 2000).

Η ανάδειξη του στρατηγού Σουχάρτο στην εξουσία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, οδήγησε σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ ενάντια στους κομμουνιστές, με μαζικές δολοφονίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους.

 Ήταν τέτοια η θηριωδία του καθεστώτος Σουχάρτο που ακόμη και μεταγενέστερη έκθεση της CIA αποκαλεί τα γεγονότα του 1965-66 ως «μια απ’ τις μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του 20ου αιώνα» (2). Ασφαλώς, η ίδια η CIA και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ενεργό ρόλο στο έγκλημα.

Πολλά χρόνια αργότερα, άρχισαν να έρχονται στο φως της δημοσιότητας πληροφορίες για την ανάμειξη των ΗΠΑ, της Βρετανίας αλλά και της Αυστραλίας στο αντικομμουνιστικό ολοκαύτωμα της Ινδονησίας.

 Στις 17 Μάη 1990, σχετικό άρθρο του States News Service της Ουάσιγκτον, επικαλούμενο μαρτυρίες αξιωματούχων που στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εργάζονταν στην αμερικανική πρεσβεία της Τζακάρτα, ανέφερε ότι άνθρωποι της πρεσβείας και της CIA παρέδωσαν στις δυνάμεις του Σουχάρτο λίστες με περισσότερα από 5.000 ονόματα κομμουνιστών και οπαδών του ΚΚ Ινδονησίας (3).

Το ρόλο των ιμπεριαλιστών στο μακελειό της Ινδονησίας επιβεβαιώνουν και ερευνητές-ακαδημαϊκοί, όπως ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας και Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Princeton, Μπραντ Σίμπσον, σύμφωνα με τον οποίο οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Βρετανίας «έκαναν ότι περνούσε απ’ το χέρι τους προκειμένου να διασφαλιστεί η επιτυχία των μαζικών εκκαθαρίσεων του ινδονησιακού στρατού» (4).

Φυσικά, της μαζικής φυσικής και πολιτικής εξόντωσης των κομμουνιστών στην Ινδονησία ακολούθησε ένα οργανωμένο σχέδιο εισόδου ξένων μονοπωλιακών κεφαλαίων στη χώρα. 

Αυτό αποτυπώνεται στο ντοκυμαντέρ “The New Rulers of the World” (2001) του αυστραλού δημοσιογράφου και ερευνητή Τζον Πίλτζερ. 

Σύμφωνα με την έρευνα του Πίλτζερ, των σφαγών του 1965-66 ακολούθησαν πλούσιες μπιζνες του καθεστώτος Σουχάρτο με μονοπωλιακούς και τραπεζικούς ομίλους όπως, μεταξύ άλλων, οι General Motors, Daimler-Benz, Chase Manhattan Bank, Standard Oil, Siemens κλπ.

Αντί επιλόγου

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας από το αυταρχικό καθεστώς του Σουχάρτο, με την στήριξη και ανοχή των αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών, αποτελεί μια απ’ τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας του 20ου αιώνα. 

Πρόκειται για ένα σκόπιμα «ξεχασμένο» ολοκαύτωμα που η αστική προπαγάνδα επιχειρεί να υποβιβάσει ως υποσημείωση- ή ακόμη χειρότερα ως «παράπλευρη απώλεια»- του Ψυχρού Πολέμου. 

Και, βέβαια, έχει κάθε λόγο να το επιχειρεί αυτό, μιάς και η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας αποτελεί άλλο ένα κορυφαίο ιστορικό δείγμα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας.

Ο ιμπεριαλισμός νοιάζεται να σβήσει το αιματοβαμμένο του παρελθόν προκειμένου να προφυλάξει το μέλλον του. 

Γι’ αυτό επιχειρεί να θολώσει τα νερά και να διαστρεβλώσει την Ιστορία. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. 

Γι΄αυτό η εργατική τάξη, οι λαοί, οφείλουν να γνωρίζουν την Ιστορία, να αντιπαλεύουν την διαστρέβλωση και τη λήθη, έτσι ώστε να έχουν ένα ισχυρό όπλο στην πάλη ενάντια στο μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας, το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τη βαρβαρότητα, την εξαθλίωση, τους πολέμους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, πρώτο που ιδρύθηκε στην Ασία (1920), είχε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 πολύ ισχυρή κομματική δύναμη που έφτανε τα 3.000.000 μέλη, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ιάβα.
Ωστόσο, μια σειρά τυχοδιωκτικών πολιτικών επιλογών της ηγεσίας του ΚΚΙ την περιόδο εκείνη (π.χ. συμπόρευση με την πολιτική του ΚΚ της Κίνας) είχε αποδυναμώσει τους δεσμούς του κόμματος με πλατιές λαϊκές μάζες. 

Παρά την οργανωτική του ισχύ και το μεγάλο αριθμό των μελών του, το Ινδονησιακό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν κατάφερε να αποφύγει την παγίδα που του έστησαν τόσο οι εσωτερικοί του εχθροί όσο και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι τους.
Blumenthal, T.L.H. McCormack (Ed.), The Legacy of Nuremberg: Civilising Infuence or Institutionalised Vengeance?. International Humanitarian Law Services, Martinus Nijhoff.
I.A. Tie Asserted in Indonesia Purge, The New York Times, July 12, 1990.
The 1965-1966 Indonesian Killings Revisited, Συνέδριο στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης, 17-19 Ιούνη

Από HERKO στο Ατέχνως 

Του Νίκου Μόττα !!

Τότε "που Άφηναν Γειά" τα «βαριά σίδερα» της ελληνικής αστικής δημοκρατίας:

,,Αχρηστέψανε τα κάγκελα, τις σκοπιές, τα κάστρα, τα μπουντρούμια, και πέταξαν μακριά,,

Ο Χρήστος Ζουλιάτης 

διαβάζει την απόδραση του Μπεζεντάκου: 

ο ΜΠΕΖΕΝΤΑΚΟΣ, που «μας άφησε γεια» κλπ. Σας λέει κάτι αυτό το όνομα? 

Έχει μείνει παροιμιώδης η απόδρασή του από τις φυλακές Συγγρού που έγινε και τραγούδι από τον Ζωρζέτο, έναν Σοβιετικό πολίτη και ηθοποιό από τη Γεωργία, που ήρθε στην Ελλάδα γύρω στο 1924 και έκανε φυλακή, την ίδια περίοδο που έγινε και η απόδραση του Μπεζεντάκου. 

Ο Ζωρζέτος, λοιπόν, προσάρμοσε το τραγούδι στη μελωδία ενός κομματιού του συνθέτη Λέων Ουτάσοφ με τον τίτλο Бублички (Μπουμπλίτσκι) που σημαίνει «μικρά στρογγυλά ψωμάκια» (στα σχόλια θα βρείτε πολλές εκδοχές, πέρα από το Ελληνικό αντάρτικο με τον Πάνο Τζαβέλλα).

ΜΙΧΆΛΗΣ ΜΠΕΖΕΝΤΆΚΟΣ. ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗ.

Συγκέντρωση 1η Αυγούστου 1931 σε ένα καφενείο της Δραπετσώνας.

 Η αστυνομία του Πειραιά εμπόδιζε την προσέγγιση. 

Εκεί συνελήφθη ως ύποπτος για «ταραχές» το μέλος του ΚΚΕ Κώστας Σαρίκας. 

Ο αστυνομικός Γεώργιος Γυφτοδημόπουλος ανέλαβε να τον οδηγήσει στο αστυνομικό τμήμα Ταμπουρίων. Σε ένα σκοτεινό σημείο τρεις σύντροφοί του περίμεναν για να τον απελευθερώσουν. 

Από τη συμπλοκή τραυματίσθηκε θανατηφόρα ο αστυνομικός. 

Η αστυνομία οργανώνει πογκρόμ συλλήψεων σε όλη την περιοχή εναντίον των κομμουνιστών. 

Συλλαμβάνει ανάμεσα σε άλλους και τον Μιχάλη Μπεζεντάκο.

Όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δημοσιεύουν λεπτομέρειες του φόνου και φωτογραφίες του Γυφτοδημόπουλου. 

Στις πλαϊνές στήλες δημοσιεύονται ειδήσεις για τις διαδηλώσεις της 1ης Αυγούστου στην Ευρώπη (είχε οριστεί ως επέτειος της έναρξης του Α' Π. Πολέμου, 1914). 

Σε αυτές περιγράφονται οι διαδηλώσεις και οι βίαιες συγκρούσεις κομμουνιστών με αστυνομικές δυνάμεις ή φασιστικές ομάδες, αναφέρονται φόνοι και τραυματισμοί αστυνομικών και εθνικοσοσιαλιστών.

 επίσης, αναπαράγονται οι δημοσιεύσεις του ευρωπαϊκού τύπου για τον φόνο του Γυφτοδημόπουλου.Η εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» καλεί όλα τα κόμματα να συνασπισθούν «δια ν’ αντιμετωπίσουν αποτελεσματικώς τον πράκτορα των ξένων, τον αιμοδιψή εχθρόν, που δολοφονεί ανάνδρως εις τους σκοτεινούς δρόμους»,

η δε «ΠΑΤΡΙΣ» γράφει ότι «οι κομμουνιστές δεν είναι οι ιδεολόγοι που οι διανοούμενοι παρουσιάζουν, αλλά ιδεολόγοι της βόμβας και του περιστρόφου και καλεί την κυβέρνηση να σταματήσει κάθε ανοχή και να κηρύξει τους κομμουνιστές εκτός νόμου»,

η δε «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» προτείνει λιντσάρισμα και «την άμεση σύσταση εθνικού δικαστηρίου που θα τουφεκίζει επί τόπου τους συλλαμβανόμενους κομμουνιστές».

Έτσι, μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα που προλείανε το έδαφος για τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, 

ο Μπεζεντάκος βρέθηκε στη φυλακή «για τυφεκισμόν προς παραδειγματισμόν». Από κει και πέρα, διοργανώνεται η απόδραση του που έγινε με περίτεχνο τρόπο.

«Τον είχανε κλεισμένο, διπλομανταλωμένο να τον δικάσουνε σε θάνατο.Μ’ αυτός τρυπάει τον τοίχο χωρίς κανέναν ήχο και βρίσκουν κούτσουροστο θάλαμο».

Ο Μπεζαντάκος μετά την απόδρασή του έφυγε για τη Μόσχα και εργάστηκε σε εργοστάσιο αυτοκινήτων. Αργότερα κατατάχθηκε στη διεθνή ταξιαρχία που πολεμούσε στην Ισπανία στο πλευρό των Δημοκρατικών δυνάμεων, όπου και έπεσε ηρωικά!

απ' τα σχόλια:

Thanasis Longie: 

Δραπέτευση από τις φυλακές Αίγινας: 

Τον Μάη του 1934, οκτώ κατάδικοι κομμουνιστές δραπετεύουν από τις Φυλακές Αίγινας.

 Κατορθώνουν και ανοίγουν υπόνομο μήκους 25 μέτρων, και από το κελί τους βρίσκονται λεύτεροι στο δρόμο, και μάλιστα μακριά από τη σκοπιά. 

Ειδικοί που εξέτασαν, μετά τη δραπέτευση, τον υπόνομο υπολόγισαν ότι για την κατασκευή της χρειάζονταν τουλάχιστο τρεις μήνες εντατικής εργασίας. 

Να πώς δίνει την είδηση της δραπέτευσης ο "Ρίζος" (σ.σ.: έτσι αποκαλούνταν ο "Ριζοσπάστης") της 10.5.1934: 

"Η είδηση έσκασε σα μπόμπα... Οκτώ σύντροφοί μας αφήσανε "υγεία" στα βαριά σίδερα της ελληνικής αστικής Δημοκρατίας. Αχρηστέψανε τα κάγκελα, τις σκοπιές, τα κάστρα, τα μπουντρούμια, και πέταξαν μακριά... 

...Οι Αρχές της Αθήνας και του Πειραιά τέθηκαν σε κινητοποίηση. Ψάχνουν στην Αίγινα, στον Πειραιά, ψάχνουν στη Σαλαμίνα, στον Πόρο, έφτασαν μέχρι τα Μέθανα. Ο Σαρωνικός γέμισε από ατμάκατες που ερευνούν τα καράβια. Ψάχνουν, ψάχνουν παντού, μα πάει, τα πουλάκια πετάξανε". 

Για να δικαιολογηθούν οι Αρμόδιοι που δεν κατάφεραν να βρούνε τίποτα, φτιάξανε το μυθιστόρημα του Νοβοροσίσκ. Τους πήρε, λένε, το ρούσικο καράβι καταμεσής στο πέλαγο. 

Οι εργάτες ακούνε και γελάνε. Μεγάλο κύμα ενθουσιασμού απλώθηκε στους εργαζόμενους, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα Εργατικά Κέντρα.

 Ρωτάνε και ειρωνεύονται οι εργάτες: που βρήκανε τα σκαπανικά εργαλεία; Τους τα έστειλε η Ρωσία; 

Οι αστυνομικοί, οι χαφιέδες, οι αντιδραστικές εφημερίδες λυσσάνε από το κακό τους: 

"να παρθούν αυστηρά μέτρα απομόνωσης των κρατουμένων -να σταλούν όλοι οι κομμουνιστές στο Στρατόπεδο της Ακροναυπλίας- να τιμωρηθούν οι άλλοι κρατούμενοι που ασφαλώς τους βοήθησαν -υπάρχει συλλογική ευθύνη- να διαλυθούν οι οργανώσεις του ΚΚΕ, αυτό τους βοήθησε, αυτό τους κρύβει..." 

Ποιοι είναι οι δραπέτες:

Οι οκτώ αγωνιστές που έσπασαν τα δεσμά είναι: 

Κλειδωνάρης Απόστολος, πρώην βουλευτής του Ενιαίου Μετώπου,

 Βαβούδης Ν., γραμματέας του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά, 

Σακαρέλος Δημήτρης, συνδικαλιστής, 

Θωμάζος Ε., ναυτεργάτης, 

Φλαράκος Κ., τσαγκάρης,

 Δουλγέρης Μόσχος, καταδικασμένος σε 19 χρόνια φυλακή, 

Δερβίσογλου Αβραάμ, καταδικασμένος σε 14 χρόνια φυλακή , 

Σαρίκας Κώστας, καταδικασμένος σε 12 χρόνια φυλακή. 

Οι τρεις τελευταίοι ήσαν συγκατηγορούμενοι του Μπεζεντάκου που είχε κι αυτός δραπετεύσει από τις Φυλακές Συγγρού πριν από δύο χρόνια. 

Το κτίριο των Φυλακών της Αίγινας χτίστηκε την εποχή του Καποδίστρια. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε ως Στρατιωτική Σχολή, αργότερα ως Ορφανοτροφείο.

http://www.discoveraegina.gr/greek/past-aegina/kapodistriaka-aegina/1164/

 Οι συνθήκες της ζωής των κρατουμένων ήσαν άθλιες. Κρεβάτια δεν τους έδιναν και κοιμόντουσαν στις πλάκες. Νερό δεν υπήρχε. Το λίγο νερό που τους έδιναν ήταν υφάλμυρο, γεμάτο άμμο. 

Το συσσίτιο πείνας υπόσκαπτε την υγεία. 

Οι πιέσεις, οι προκλήσεις ήσαν καθημερινό φαινόμενο. Εφημερίδες, βιβλία δεν επιτρέπονταν. 

Η ψυχαγωγία ανύπαρκτη. 

Αυτά το 1934.