Για τις φιέστες στην Εσθονία k το λιμό της Ουκρανίας που προπαγανδίζουν τα κρυφοΧρυσΑυγουλα:

«Οι αυριανές αντικομμουνιστικές ανιστόρητες φιέστες στην Εσθονία αποτελούν πρόκληση για τα εκατομμύρια των θυμάτων του ναζισμού, για όλους τους λαούς της Ευρώπης που έγραψαν με την πάλη τους τις ηρωικές σελίδες της Αντιφασιστικής Νίκης.
Αποτελούν πρόκληση για τα εκατομμύρια των κομμουνιστών, των αγωνιστών που συνέβαλαν καθοριστικά στη συντριβή του ναζισμού-φασισμού.
Είναι η συνέχεια παρόμοιων εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια υπό την αιγίδα της ΕΕ η οποία έχοντας ως επίσημη πολιτική και ιδεολογία τον αντικομμουνισμό και με πακτωλό κονδυλίων επιχειρεί να καθιερώσει την 23η Αυγούστου ως "Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων".

Κύρια επιδίωξη της το ξαναγράψιμο της ιστορίας των λαών, η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, η απαράδεκτη και ανιστόρητη εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό-ναζισμό.

 Βασική επιδίωξη είναι να κρυφτεί ότι η εξουσία των μονοπωλίων, η οποία πήρε τη μορφή του ναζισμού στη Γερμανία, ο ίδιος ο καπιταλισμός ανατράπηκε στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες όπου η εργατική τάξη πήρε την εξουσία, προχώρησε για δεκαετίες τη σοσιαλιστική οικοδόμηση παρά τις αδυναμίες και τα σοβαρά λάθη.

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ, η οποία συμβαδίζει με την αντιλαϊκή, αντεργατική επίθεση βρίσκει στην Εσθονία και στις άλλες χώρες της Βαλτικής τον καλύτερο εκφραστή της. 

Οι εσθονικές αστικές κυβερνήσεις με τη στήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ, τα χρόνια που ακολούθησαν των ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες και της διάλυσης της ΕΣΣΔ, οργίασαν διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια.

Η προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό αποδείχτηκε περίτρανα πως στόχο έχει την αθώωση του ναζισμού για τα εγκλήματα του. 

Στην Εσθονία οι δολοφόνοι της 20ής εσθονικής μεραρχίας των "Waffen SS", των εσθνονικών SS που πολέμησαν στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας αναγορεύονται σε "ήρωες"’ απολαμβάνοντας συντάξεις και προνόμια, ενώ απαγορεύεται η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, τα κομμουνιστικά σύμβολα και η περίοδος που η Εσθονία βρισκόταν στη σύνθεση της ΕΣΣΔ θεωρείται "κατοχή". 

Η μέρα απελευθέρωσης της Εσθονίας από τον Κόκκινο Στρατό και τους Εσθονούς παρτιζάνους έχει καθιερωθεί ως "μέρα πένθους" από τους σημερινούς αντικομμουνιστές και τους απογόνους των ναζί δολοφόνων.

Στην Εσθονία και στις άλλες χώρες καταρρέουν τα όσα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα άλλα κόμματα για τη δήθεν "ΕΕ της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ασφάλειας, της αλληλεγγύης".

Η άρνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να συμμετέχει στις αυριανές εκδηλώσεις στην Εσθονία είναι τουλάχιστον υποκριτική, 

όχι μόνο γιατί επίσημα είχε εκπροσωπηθεί στις αντίστοιχες περσινές στην Μπρατισλάβα, 

αλλά και γιατί αθωώνει την ΕΕ των μονοπωλίων, η οποία έχει κάνει σημαία της τον αντικομμουνισμό, την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό. 

Άλλωστε η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, ολόκληρης της σοσιαλιστικής πορείας της Σοβιετικής Ένωσης, από το ΣΥΡΙΖΑ σιγοντάρει το χυδαίο ακραίο αντικομμουνισμό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών κολαούζων, μαζί φυσικά με τη δολοφονική ναζιστική Χρυσή Αυγή, έτσι όπως αυτός εκφράστηκε κυρίως τις τελευταίες μέρες.

100 χρόνια μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα. 

Η ενίσχυση του αντικομμουνισμού αποδεικνύει ότι η αστική τάξη και τα επιτελεία της τρέμουν το λαό και την προοπτική της πάλης του, χτυπούν τους κομμουνιστές γιατί αυτοί είναι φορείς της διεξόδου από το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και τις κρίσεις του.

Η λαϊκή πείρα αποδεικνύει ότι η κλιμάκωση του αντικομμουνισμού και όλων των παρωχημένων αντιδραστικών ιδεολογημάτων, αποτελεί μόνο προπομπό νέων αντιλαϊκών μέτρων και περιστολής των λαϊκών δικαιωμάτων, εξαπόλυσης νέου γύρου ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων σε βάρος των λαών.

Για αυτό και η πάλη για την κατάργηση των αντικομμουνιστικών διώξεων και απαγορεύσεων, ο αγώνας ενάντια στον αντικομμουνισμό, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, 

συνδέεται με τη συνεχή πάλη για την εργατική εξουσία για να απαλλαγεί η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα από τα δεσμά του καπιταλισμού, της εκμετάλλευσης που γεννά φτώχεια, πολέμους, το ναζισμό-φασισμό και τους υποστηρικτές του».

Aπ' την ανακοίνωση του

 Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ 

για τις αντικομμουνιστικές φιέστες στην Εσθονία

Δες και για τον λιμό στην Ουκρανία που τις τελευταίες ημέρες τα χρυσαυγουλα προωθούν στις σελίδες τους στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης

(από παλιότερο άρθρο του Αναστάση ΓΚΙΚΑ στο Ριζοσπάστη σε απάντηση του Στ. Κασιμάτης της «Καθημερινής»)

Φωτογραφία από την Αμερικάνικη Ύφεση - πάμφτωχη οικογένεια στην Οκλαχόμα εν έτει 1935. Το 2009 όμως την εμφάνισαν ως φωτογραφία από την Ουκρανία, σε επίσημη έκθεση στη Σεβαστούπολη, με θέμα τον ουκρανικό λιμό των '32-'33

Στις 28/11/2013 ο κ. Στ. Κασιμάτης της «Καθημερινής» αποφάσισε -για μια ακόμη φορά- να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους», αποκαθιστώντας την «αίσθηση του μέτρου» σχετικά με τα περί «ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα του Μνημονίου» και καταρρίπτοντας το «μύθο» πως ο σοσιαλισμός είχε στο επίκεντρο τον άνθρωπο. 

Πώς; Μα, ξεθάβοντας από το βούρκο της Ιστορίας τον περιβόητο «σταλινικό λιμό της Ουκρανίας», στηλιτεύοντας μάλιστα τα άλλα αστικά ΜΜΕ, που, με αφορμή τη συγκεκριμένη «επέτειο», δε δημοσίευσαν ανάλογα «αφιερώματα». Ακολούθως, ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» αναπαράγει όλη την «κλασική» αντικομμουνιστική - φασιστική προπαγάνδα γύρω από το θέμα, για το πώς δήθεν το απάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς της ΕΣΣΔ καταδίκασε σε θάνατο διά της πείνας εκατομμύρια αγρότες της Ουκρανίας: Αποτέλεσμα μιας παράλογης -σχεδόν μεταφυσικής- εμμονής της σοβιετικής κυβέρνησης στην κολεκτιβοποίηση και την εκπλήρωση των στόχων του Πενταετούς Πλάνου, πάση θυσία.


Ολα αυτά, βεβαίως, με μπόλικες δόσεις από την «απόλυτη παράνοια» του ίδιου του Στάλιν (πηγή όλων των κακών), που επήλθε -λέει- «με την αυτοκτονία της πρώτης συζύγου του» (τι μαθαίνει κανείς!). Ετσι, λοιπόν, η Ουκρανία έγινε «μια τεράστια φυλακή και οι αγρότες της στο έλεος του Στάλιν. 

Πύργοι παρακολούθησης (όπως αυτοί των στρατοπέδων συγκέντρωσης) διεσπάρησαν στους αγρούς για τον έλεγχο των αγροτών», κ.λπ. κ.λπ. Αποτέλεσμα; 

«Το ανθρώπινο κόστος της σταλινικής πολιτικής ήταν ασύλληπτο», υπολογιζόμενο σε εκατομμύρια νεκρούς. Και συμπέρασμα; Ο κομμουνισμός είναι δίδυμος αδερφός του φασισμού (ίσως και χειρότερος), σήμερα δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική στην εγκληματική σαπίλα του καπιταλισμού και επομένως υπομένετε και μη διαμαρτύρεστε!

Εγνοια του κ. Κασιμάτη και της «Καθημερινής» όμως δεν είναι, ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο ανθρωπισμός. Για εκείνους, «απάνθρωπο» είναι οτιδήποτε απειλεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού, που γεννά τη φτώχεια, την πείνα, τους πολέμους, κ.ο.κ. Αυτό προσπαθούν να υπερασπίσουν με κάθε τρόπο, διαστρεβλώνοντας την Ιστορία και δίνοντας μάλιστα στη διαστρέβλωση αυτή διαχρονική «αξία» και «ισχύ».

Η κολεκτιβοποίηση και η αλήθεια

Σοβιετική αφίσα από τη δεκαετία του '30. Η επιγραφή: "Εμπρός σύντροφε! Μαζί στα κολχόζ!"

Καταρχάς, τι ήταν η κολεκτιβοποίηση; 

Αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, η σοβιετική εξουσία προχώρησε στην κατάργηση της ιδιοκτησίας γης των τσιφλικάδων, της αυτοκρατορικής οικογένειας και της εκκλησίας, η οποία τέθηκε στη διάθεση των νομαρχιακών Σοβιέτ. 

Στη συνέχεια, όμως -και μέσα από τις συνθήκες που δημιούργησε η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ)- οι κουλάκοι (οι καπιταλιστές της υπαίθρου, που διέθεταν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, μύλους, αποθήκες, κ.λπ.) άρχισαν να συγκεντρώνουν και πάλι την αγροτική παραγωγή στα χέρια τους. 

Οι φτωχοί αγρότες, μην έχοντας τη δυνατότητα πολλοί εξ αυτών να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους, αναγκάζονταν να νοικιάσουν π.χ. εργαλεία, σπόρους, κ.ά. από τους κουλάκους. Μια κακή σοδειά αρκούσε για βρεθούν χρεωμένοι και να χάσουν τη γη τους. 

Η συγκέντρωση αυτή της παραγωγής επέτρεψε στους κουλάκους να ασκούν σοβαρές οικονομικές και πολιτικές πιέσεις στη σοβιετική κοινωνία. Μείωναν την τροφοδότηση των πόλεων, απειλώντας τις με πείνα, ασκούσαν έλεγχο στις τιμές των αγαθών, κρατώντας τις σκόπιμα υψηλές για να πετύχουν περισσότερο κέρδος, στέκονταν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής βιομηχανίας που είχε ανάγκη το αγροτικό προϊόν, κ.λπ. 

Η αντιμετώπιση του προβλήματος λοιπόν ήταν ζωτικής σημασίας για τη Σοβιετική Ενωση και την εξέλιξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ετσι, αποφασίστηκε η σταδιακή συνένωση των μικρών αγροτικών καλλιεργειών σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες.

Ακολούθως, η κολεκτιβοποίηση υπήρξε πεδίο έντονης ταξικής πάλης, γεγονός που σκόπιμα υποτιμάται ή αποσιωπάται από την αστική ιστοριογραφία. Η πάλη αυτή, η οποία έλαβε διάφορες μορφές παθητικής (δολιοφθορά, άρνηση συγκομιδής) ή ενεργητικής αντίδρασης (ένοπλες επιθέσεις, δολοφονίες, καταστροφές κολχόζ), εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα σε περιοχές της Ουκρανίας που συνόρευαν με την Πολωνία και που οι δυνάμεις της αντεπανάστασης είχαν ερείσματα από την εποχή του εμφυλίου.1

Επικεφαλής της αντίδρασης, ήταν οι «χαμένοι» της κολεκτιβοποίησης, δηλαδή οι «κουλάκοι», η «τελευταία και πιο πολυάριθμη από τις εκμεταλλεύτριες τάξεις» στην ΕΣΣΔ, για τους οποίους ο Β. Ι. Λένιν είχε γράψει:

 «Οι κουλάκοι είναι οι πιο θηριώδεις, οι πιο ωμοί, οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές...Οι αιματορουφήχτρες αυτές πλούτισαν από τη δυστυχία του λαού στον καιρό του πολέμου, μάζεψαν χρήμα χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες, ανεβάζοντας τις τιμές στα σιτηρά και τα άλλα προϊόντα. Οι αράχνες αυτές πάχυναν σε βάρος των ρημαγμένων από τον πόλεμο αγροτών, σε βάρος των πεινασμένων εργατών... πλουτίζοντας τόσο περισσότερο όσο περισσότερο πεινούσε ο εργάτης στις πόλεις και τα εργοστάσια... υποδουλώνουν και ξαναϋποδουλώνουν τους φτωχούς αγρότες».2

«Είδα την κολεκτιβοποίηση να ξεσπάει σαν καταιγίδα», έγραψε αργότερα η A. L. Strong, μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος που την εποχή εκείνη κυριολεκτικά «όργωσε» τη σοβιετική ύπαιθρο καταγράφοντας από πρώτο χέρι τα γεγονότα. «Ηταν μια επανάσταση που πραγματοποίησε βαθύτερες αλλαγές από ό,τι η επανάσταση του 1917, της οποίας υπήρξε ώριμο φρούτο. Οι εργάτες της και οι φτωχοί αγρότες πήραν την πρωτοβουλία, προσδοκώντας την καλυτέρευση της κατάστασής τους με τη βοήθεια της κυβέρνησης. Οι κουλάκοι», από την άλλη μεριά, «πολέμησαν το κίνημα βίαια και με όλα τα μέσα, ακόμα και με εμπρησμούς και φόνους».3

Επρόκειτο για έναν πραγματικό πόλεμο: Στο αποκορύφωμα της αντίδρασης, το Μάρτη του 1930, σημειώθηκαν στην Ουκρανία 2.945 ένοπλες επιθέσεις (το 45,1% του συνόλου στην ΕΣΣΔ την εν λόγω περίοδο), ενώ το ίδιο έτος δολοφονήθηκαν 1.197 σοβιετικά επαρχιακά στελέχη και πρωτοπόροι κολχόζνικοι αγρότες (δίχως να συμπεριλαμβάνονται τα μέλη και τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος).4

Ας δούμε τι αναφέρει σχετικά ο I. Mazepa, ένας Ουκρανός εμιγκρές αντεπαναστάτης (και πρώην πρωθυπουργός της εθνικιστικής κυβέρνησης Πετλιούρα): «Αρχικά υπήρξαν ταραχές στα κολχόζ και αλλού, όπου οι κομμουνιστές αξιωματούχοι και οι πράκτορές τους δολοφονούνταν, αλλά στη συνέχεια προτιμήθηκε ένα σύστημα παθητικής αντίστασης, το οποίο στόχευε σε μια συστηματική παρακώλυση του προγραμματισμού των Μπολσεβίκων, αναφορικά με το θερισμό και τη συγκέντρωση της συγκομιδής... Ολόκληρα κομμάτια γης έμειναν αθέριστα, ενώ ακόμα και όταν οι καρποί μαζεύονταν, σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στο Νότο, 20, 30 ακόμα και 50% έμεναν στους αγρούς, και είτε δε συλλέγονταν καθόλου είτε καταστρέφονταν...». Η αντίδραση αυτή «επέφερε την αποτυχία της συγκέντρωσης της συγκομιδής το 1931, και ακόμα περισσότερο, εκείνης το 1932...».5

Ο Frederick Wilson, καθηγητής του Williams College, ο οποίος βρισκόταν στην Ουκρανία την επίμαχη περίοδο, έγραψε πως οι κουλάκοι προτίμησαν να σφαγιάσουν τα ζώα τους παρά να τα δώσουν στα συλλογικά αγροκτήματα, με αποτέλεσμα το διάστημα 1928 - 1933 η ΕΣΣΔ να στερηθεί σχεδόν το 50% του συνολικού ζωικού της αποθέματος: «Η σοβιετική αγροτική οικονομία ανέκαμψε από αυτή την τεράστια καταστροφή μόλις το 1941». Σε αυτό συμφωνούν και οι S. & B. Webb (ο S. Webb ήταν, μεταξύ άλλων, ο συνιδρυτής του London School of Economics), που παραθέτουν και τα σχετικά στοιχεία, κάνοντας λόγο για ένα πραγματικό «ολοκαύτωμα»: Το 1929 - 1933 τα άλογα μειώθηκαν από 34 εκατομμύρια σε μόλις 16,6, τα βοοειδή από 68,1 σε 38,6, τα πρόβατα και οι γίδες από 147,2 σε 50,6, τα γουρούνια από 20,9 σε 12,2, κ.ο.κ. Αξίζει να σημειώσουμε, πως οι Webb επισκέφτηκαν δύο φορές την ΕΣΣΔ, το 1932 και το 1934, διαπιστώνοντας πως υπήρχαν όντως ελλείψεις σε τρόφιμα, διαφοροποιούμενες από περιοχή σε περιοχή, οι οποίες όμως οφείλονταν στις «ατελείωτες ραδιουργίες των κουλάκων, των οποίων η [ταξική] θέση απειλούνταν με αφανισμό» και όχι σε κάποια υποχθόνια πολιτική πείνας των μπολσεβίκων.6

Το 1931 - 1932, πολλές επαρχίες της ΕΣΣΔ (και όχι μόνο της Ουκρανίας) υπέφεραν όντως από ελλείψεις σε τρόφιμα και πείνα. Οχι, όμως, για τους λόγους ή στο βαθμό που ισχυρίζεται η αντικομμουνιστική αναθεώρηση της Ιστορίας. Οι κουλάκοι δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να καταδικάσουν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα. Αλλωστε, το όπλο της πείνας, υπήρξε προσφιλές σε αυτούς όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να πιέσουν και να εκβιάσουν τη σοβιετική εξουσία (αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους έγινε η κολεκτιβοποίηση). Η αποτυχία της σοδειάς οφειλόταν στη σκόπιμη παρακώλυση ή καταστροφή της συγκομιδής από τις δυνάμεις της αντεπανάστασης (όπως, άλλωστε, οι ίδιοι υπερηφανεύονται και ομολογούν), στη μαζική σφαγή των ζώων και βεβαίως στην ένοπλη αντίδραση, που δε θα μπορούσε να ηττηθεί δίχως την υποστήριξη και την κινητοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του σοβιετικού λαού. Δεν είναι τυχαίο πως, με το που νικήθηκαν οι δυνάμεις της αντίδρασης, η σοδειά του 1933 υπήρξε μια από τις καλύτερες, ακολουθούμενη από μια επίσης εξαιρετική συγκομιδή το 1934.

Την πιο αποστομωτική, όμως, απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο ουκρανικός λαός λίγα χρόνια μετά την υποτιθέμενη «συστηματική γενοκτονία» του, όταν -παρά τις προσδοκίες των ναζί και των Ουκρανών συνεργατών τους- έσπευσαν να υπερασπίσουν τη σοβιετική τους πατρίδα: 4.500.000 Ουκρανοί πολέμησαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, πάνω από 500.000 εντάχθηκαν σε παρτιζάνικες μονάδες, δρώντας στα μετόπισθεν του εχθρού, ενώ 2.000 εξ αυτών τιμήθηκαν με τον ανώτατο τίτλο του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης». Οπως παρατήρησε και ο Αμερικανός ακαδημαϊκός της Σοβιετικής Ιστορίας W. Mandel, η «πίστη (σ.σ. των Ουκρανών στο σοβιετικό καθεστώς) υπήρξε συντριπτική και ενεργή», γεγονός που δε θα μπορούσε να είχε συμβεί αν υπήρχε «εκτεταμένη δυσαρέσκεια» μεταξύ του πληθυσμού.7
Η προπαγάνδα της «κομμουνιστικής γενοκτονίας διά της πείνας» 8

Η κολεκτιβοποίηση, ως ισχυρό πλήγμα στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία, ήταν επόμενο να συγκεντρώσει τη μήνη της αστικής προπαγάνδας, η οποία, πατώντας στα υπαρκτά προβλήματα που δημιούργησε η αστική αντίδραση στην ίδια τη Σοβιετική Ενωση, έκανε το μαύρο - άσπρο, παρουσιάζοντάς τα ως προβλήματα της πορείας κοινωνικοποίησης της παραγωγής, του σοσιαλισμού, διογκώνοντας ταυτόχρονα τις συνέπειες και παρουσιάζοντάς τις κατά τρόπον, ώστε να προκαλέσουν το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα συκοφάντησης της σοβιετικής εξουσίας και τρομοκράτησης των εργαζομένων.

Τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» στην Ουκρανία «ανέδειξαν» πρώτοι οι ναζί το 1933. «Από τη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία», αναφέρει σχετική σοβιετική έκθεση της εποχής, «η χιτλερική κυβέρνηση μέσω των παγγερμανικών της οργανώσεων εκτόξευσε μέσα από το φασιστικό Τύπο μια εκτεταμένη αντισοβιετική καμπάνια περί λιμού στην Ουκρανία, οργάνωσε εκθέσεις φωτογραφιών λιμοκτονούντων Ουκρανών και δημοσίευσε προβοκατόρικες δηλώσεις του γερμανικού πληθυσμού της Ουκρανίας που ζητούσε βοήθεια». Η καμπάνια, που τιτλοφορούνταν «Αδέρφια σε Ανάγκη», εκτός από τη γενικότερη δαιμονοποίηση του κομμουνισμού, είχε σκοπό τη δημιουργία ανάλογου κλίματος στην κοινή γνώμη (ντόπια και διεθνή) ενόψει της επερχόμενης επίθεσης κατά της χώρας των Σοβιέτ.9

Ωστόσο, η ναζιστική προπαγάνδα δεν έπεισε κανέναν. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν το θέμα του «σταλινικού λιμού» ανέκυψε στη Βουλή των Λόρδων της Μ. Βρετανίας τον Ιούλη του 1934, το ίδιο το Foreign Office ξεκαθάρισε πως «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι η Σοβιετική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική εσκεμμένης εξαθλίωσης των αγροτικών περιοχών της χώρας, ή ότι η πολιτική αυτή είχε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».10

Στις αρχές του 1935 τη «διεθνή» προβολή και νομιμοποίηση της ναζιστικής προπαγάνδας ανέλαβε το δημοσιογραφικό συγκρότημα του Αμερικανού μεγιστάνα του Τύπου W. Hearst. Ο Hearst, που στις ίδιες τις ΗΠΑ θεωρείται ως ο «πατέρας» της κίτρινης δημοσιογραφίας, υπήρξε (όπως και μεγάλη μερίδα του αστικού κόσμου τότε) γνωστός υποστηρικτής των «λύσεων» που προσέφερε ο φασισμός στην οικονομική και πολιτική κρίση του Μεσοπολέμου (μεταξύ άλλων ήταν επί χρόνια χρηματοδότης του Μουσολίνι). Μήνες πριν την καμπάνια περί «σοβιετικού λιμού», ο Hearst είχε επισκεφτεί τη ναζιστική Γερμανία, όπου συναντήθηκε με κορυφαία στελέχη του καθεστώτος, όπως ο E. Hanfstaengel (υπουργός Τύπου του Ράιχ) και βεβαίως με τον ίδιο τον Χίτλερ.11

Ακολούθως, το Φλεβάρη του 1935, οι εφημερίδες του Hearst άρχισαν να δημοσιεύουν σειρά άρθρων καταγγέλλοντας μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ προηγουμένου στη σοβιετική Ουκρανία με τουλάχιστον 6.000.000 θύματα: συνέπεια ενός σκληρού, απάνθρωπου, ανθρωποφάγου κομμουνιστικού καθεστώτος.

Η αρθρογραφία του λιμού, που συνοδευόταν από ανάλογες φωτογραφίες φρίκης (σκελετωμένα παιδιά, πτώματα κ.λπ.), έφερε την υπογραφή ενός Thomas Walker. Ο Walker παρουσιαζόταν στους αναγνώστες ως «διακεκριμένος δημοσιογράφος, μελετητής των ρωσικών ζητημάτων, που ξόδεψε πολλά χρόνια περιοδεύοντας στη Σοβιετική Ενωση». Παράλληλα, τονιζόταν πως ο ίδιος «ρίσκαρε τη ζωή του για να τραβήξει τις φωτογραφίες του λιμού».12

Ωστόσο, το «σενάριο» ήταν τόσο κακότεχνα φτιαγμένο που δεν άργησε να καταρρεύσει: Κατ' αρχάς, αποδείχθηκε πως ο T. Walker δε βρέθηκε ποτέ στις περιοχές που υποτίθεται ότι είδε, κατέγραψε και φωτογράφισε τα «γεγονότα». Κατά δεύτερον, οι φωτογραφίες «που τράβηξε με ρίσκο της ζωής του» ήταν εξόφθαλμα ετεροχρονισμένες, αφού σε άλλες οι στρατιώτες που απεικονίζονταν φορούσαν στολές του τσαρικού ή ακόμα και του αυστροουγγρικού στρατού (είχαν δηλαδή τραβηχτεί από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο), ενώ άλλες ήταν από το λιμό του 1921-1922 στην περιοχή του Βόλγα (αποτέλεσμα του πολέμου, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του εμφυλίου).13

Το «κερασάκι» στην όλη υπόθεση ήρθε τον Ιούλη του 1935, όταν ο Walker βρέθηκε έγκλειστος στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Ο T. Walker δεν ήταν καν T. Walker. Ηταν ο Robert Green, «ένας κατάδικος φυγάς από τις Κρατικές Φυλακές του Κολοράντο, απ' όπου δραπέτευσε...ενώ εξέτιε 8ετή ποινή κάθειρξης για πλαστογραφία»! Ο R. Green παραδέχτηκε ενώπιον του δικαστηρίου ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του και ότι η όλη ιστορία δεν ήταν παρά μια απάτη.14

Βεβαίως, αυτό δεν εμπόδισε τους Ναζί από το να «κεφαλαιοποιήσουν» στο έπακρο τις «αποκαλύψεις» του Hearst, με εκτενείς μάλιστα μνείες στο επίσημο όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος «Voelkischer Beobachter».

Ο ανταποκριτής των «New York Times» στη Γερμανία σχολίασε σχετικά: «Υπήρξε μια νέα έκρηξη της "προπαγάνδας της πείνας" στο γερμανικό και αυστριακό Τύπο, με εκκλήσεις για βοήθεια στα "δυστυχή θύματα του σοβιετικού λιμού". Στο Βερολίνο η καμπάνια συνοδευόταν από φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί νωρίτερα. Κάποιες μάλιστα ήταν από το λιμό του Βόλγα το 1921 - 1922. Αυτό είναι ένα αγαπημένο κόλπο των προπαγανδιστών κατά του μπολσεβικισμού».15 Οι φωτογραφίες αυτές, που εμφανίστηκαν αρχικά σε εκδόσεις των Ναζί το 1933-1934 (των Ditloff και Laubenheimer), ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ταυτόσημες με τα «πειστήρια» του Walker. Παρ' όλα αυτά, οι «αποδείξεις» του Walker (ή τύπου Walker) συνέχισαν να αποτελούν οργανικό τμήμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου έως τις μέρες μας.
Η διαχρονικότητα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας

Τα επόμενα χρόνια, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα γύρω από το λιμό της Ουκρανίας «στοιχειοθετήθηκε» περαιτέρω από τις «μαρτυρίες» των Ουκρανών που κατέφυγαν κυρίως στις ΗΠΑ μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται ως επί το πλείστον για μέλη και υποστηρικτές της OUN (Ουκρανική Εθνικιστική Οργάνωση), που στη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής και κατοχής, έπαιξαν το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας, στελεχώνοντας το δοσιλογικό μηχανισμό στην Ουκρανία και διαπράττοντας ανείπωτα εγκλήματα εναντίον του ουκρανικού πληθυσμού. Στη συνέχεια, οι εν λόγω συνεργάτες των Ναζί, «εξαγνίστηκαν» από τα αστικά ΜΜΕ και τα διάφορα «στρατευμένα» στον «αντικομμουνιστικό αγώνα» ακαδημαϊκά ιδρύματα για να «επαναπροσδιοριστούν» και να παρουσιαστούν ως «μάρτυρες της σοβιετικής καταπίεσης», «θύματα των εγκλημάτων του σταλινισμού - κομμουνισμού» και μαχητές της ελευθερίας!

Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό αποτελεί διαχρονική πρακτική των κρατούντων, ώστε να εξωραΐσουν ή να αποπροσανατολίσουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στον εργαζόμενο λαό. Η «επιχειρηματολογία», που ανέσυρε από το βούρκο της Ιστορίας η «Καθημερινή», προκειμένου να «αποδείξει» πως ο σοσιαλισμός δήθεν άλλα διακήρυττε στα λόγια, ενώ στην πράξη υπήρξε απάνθρωπος, αιμοσταγής και δολοφόνος, αποτελεί μια μάλλον κακότεχνη και απελπισμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός ως μονόδρομος, ως «μικρότερο κακό» (απέναντι σε μια ενδεχόμενη σοσιαλιστική προοπτική). Ο «μπαμπούλας» του κομμουνισμού όμως τρομάζει περισσότερο εκείνους, παρά αυτούς, τους οποίους προσπαθούν να φοβίσουν...

Παραπομπές:

1. Κρατικά Αρχεία Ουκρανίας TsDAHOU, αρ. 1/20/3184 και 3185 (1930), 1/20/3195 (1927-1930) και 1/20/2522 (1927-1931), στο Martin, ό.π., 293-294.

2. Λένιν Β. Ι., Σύντροφοι-Εργάτες! Βαδίζουμε προς την τελική, την αποφασιστική μάχη!, στα «Απαντα», τ. 37, σελ. 40-41.

3. Strong A L, The Stalin Era, Mainstream Publishers, New York, 1957, σελ. 36-39.

4. Viola L, Peasant rebels under Stalin, Oxford University Press, Oxford, 1996, σελ. 110, 138-139.

5. Mazepa I, Ukraine under Bolshevik rule, στο «Slavonic Review», τ. Ιανουαρίου 1934, σελ. 342-343.

6. Βλ. Schuman F L, Russia since 1917, New York 1957, σελ. 151-152 και Webb S. & B., Soviet Communism: A New civilization?, τ.1, Longmans, Green & Co., London, 1935, σελ. 246 και 263.

7. Mandel W, Soviet but not Russian, University of Alberta Press, Edmonton, 1985, σελ. 238-239.

8. Αναλυτικά βλ. «Κατασκευή "εγκλημάτων" και φαυλότητα της "σταλινολογίας"», στον «Ριζοσπάστη», 30/11/2008 και 7/12/2008

9. Κρατικά Αρχεία Ουκρανίας TsDAHOU, αρ. 1/20/6426 του 1933, στο Martin, The Affirmative Action Empire, Cornell University Press, London, 2001, σελ. 328-329.

10. Tottle D, Fraud, Famine and Fascism, Progress Press, Toronto, 1987, σελ. 48.

11. Swanberg W A, Citizen Hearst, Charles Scribner, Ν.Υ., 1961, σελ. 443 και Gunther J, Inside Europe, Harper Bros, Ν.Υ., 1936 σελ. 179.

12. «Chicago American», 25/2/1935.

13. «The Nation», 13/3/1935, «Daily Worker», 21/2/1935, «New York Times», 16/8/1935.

14. «New York Times», 16/8/1935, «Daily Worker», 20/8/1935.

15. «New York Times», 10/2/1935.

Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2013

Mε Τίτλο: Η «Καθημερινή», η καπιταλιστική κρίση και ο αντικομμουνισμός

Παρά τους άγριους διωγμούς,,τους τόνους λάσπης και συκοφαντίας,, οι Mνήμες και οι Δεσμοί, παραμένουν Ζωντανοί:

Ανοιχτό στο κοινό από χτες το Μουσείο - Μνημείο για τον ΔΣΕ στη Θεοτόκο Γράμμου

ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΓΡΑΜΜΟΥ 

Στα εγκαίνια του Μουσείου - Μνημείου του ΔΣΕ στη Θεοτόκο Γράμμου μίλησε ο Δημήτρης Γόντικας μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. 

Αναλυτικά η ομιλία:

«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εκ μέρους της ΚΕ χαιρετίζουμε όλους και όλες που συμμετέχετε στη σημερινή εκδήλωση, σε αυτό το τιμημένο και δοξασμένο χώρο.

Χαιρετίζουμε ιδιαίτερα τους κατοίκους των ηρωικών χωριών του Γράμμου και του Σμόλικα, που παραβρίσκονται σήμερα εδώ.

Με τη σημερινή ξεχωριστή εκδήλωση ολοκληρώνουμε το πρόγραμμα εκδηλώσεων της ΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ.

Τιμάμε τη μεγάλη αυτή εποποιία του λαού μας, γιγαντώνοντας την απόφασή μας να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να φουντώσουν παντού η αντίσταση και οι αγώνες των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά. Να περάσουν στην αντεπίθεση μπροστά στην πρωτοφανή επιδρομή που δέχονται η ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους από μια αδίστακτη οικονομική και πολιτική εξουσία. Αγώνας που πρέπει να φτάσει ως το τέλος. Να απελευθερωθεί οριστικά ο λαός μας από το ζυγό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, την πηγή των σημερινών δεινών του.

Παλεύουμε με δύναμη και αισιοδοξία, με σχέδιο και σταθερότητα, να ενώσουμε τον εργαζόμενο λαό μας, την εργατική τάξη, τους μικρομεσαίους αγρότες και τα λαϊκά στρώματα των πόλεων, τις γυναίκες και τα παιδιά τους ανεξάρτητα από τις χθεσινές πολιτικές τους επιλογές, αλλά με βάση τα ταξικά τους συμφέροντα σε ένα πανίσχυρο μέτωπο και συμμαχία, ικανή να διεκδικήσει την εξουσία και τη ζωή που τους αξίζει.

Και βέβαια, δε βάζουμε τελεία και παύλα στο μεγάλο έπος του ΔΣΕ με το τέλος των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια. Ο αγώνας δεν τελείωσε. Συνεχίζουμε να τιμάμε, να γράφουμε την ιστορία, να αναδεικνύουμε το μεγαλείο του. Συνεχίζουμε να στήνουμε μνημεία και πάνω απ’ όλα συνεχίζουμε να διδασκόμαστε, να αντλούμε δύναμη και πείρα για την ολοκλήρωση αυτού του αγώνα μέχρι τέλους, ως την τελική δικαίωσή του.

Καθώς το 2018 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, θα πολλαπλασιάσουμε τις δυνάμεις μας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε ο νέος αιώνας της δράσης μας να είναι ο αιώνας των μεγάλων επαναστατικών αλλαγών και ανατροπών.

Δε δίνουμε λόγια παρηγοριάς και ανώφελες υποσχέσεις. Οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι εκμεταλλευτές του μόχθου των λαών δε θα είναι σε θέση επ’ αόριστον να λεηλατούν, να χειραγωγούν, να εξαπατούν, να τρομοκρατούν και να καθορίζουν τις τύχες των λαών μαζί και του ελληνικού λαού.

Η εργατική τάξη, οι λαοί, είναι εξίσου βέβαιο ότι δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια, δε θα συμβιβάζονται απεριόριστα με τη βαρβαρότητα.

Η ανάγκη μιας νέας οργάνωσης της κοινωνίας είναι το πιο άμεσο και επίκαιρο ζήτημα. Η κοινωνία για την οποία παλεύουμε, ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός, δεν είναι ουτοπία και ονειροπόλημα. Μπορεί σήμερα οι καπιταλιστές με τα τεράστια μέσα που διαθέτουν να παγιδεύουν τη σκέψη, ότι "τίποτα δεν αλλάζει" ή ότι δεν υπάρχει άλλη, εναλλακτική λύση, δεν μπορούν όμως με τίποτα να ανακόψουν την πορεία προς μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας. Μπορεί να κέρδισαν χρόνο με την ανατροπή του Σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι λαοί όμως δεν είπαν ακόμα την τελευταία λέξη τους. 

Τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, που φέτος τιμάμε τα 100 χρόνια της, παραμένουν πάντα ζωντανά και πάντα επίκαιρα. Την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού πολλοί από σας, τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας τη γνώρισαν, όταν βρέθηκαν σε αυτές τις χώρες κι έζησαν ως πολιτικοί πρόσφυγες για πολλά χρόνια. Τα παιδιά που έφυγαν από αυτά τα χωριά, όχι μόνο γλίτωσαν από τη φτώχεια και το θάνατο, αλλά έζησαν σε μια καινούργια ζωή.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Η σημερινή μας εκδήλωση είναι ξεχωριστή, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Τιμάμε με το Μνημείο και το Μουσείο, που σήμερα εγκαινιάζουμε, τους αγώνες, την προσφορά, τις θυσίες των χωριών του Γράμμου και του Σμόλικα, των κατοίκων αυτών των ηρωικών χωριών.

Τιμάμε, ιδιαίτερα, τους τιμημένους νεκρούς από αυτά τα χωριά, όλων όσων έπεσαν στις μάχες ως μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής συγκεντρώσαμε και γράψαμε τα ονόματά τους, με βάση το χωριό καταγωγής τους, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Είναι μια ακόμα εκπλήρωση της υπόσχεσής μας ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ.

Ο κατάλογος των ονομάτων συγκεντρώθηκε μετά από συστηματική έρευνα στα αρχεία του Κόμματος και με τη συμβολή της Κομματικής Οργάνωσης Ιωαννίνων και πολλών συντρόφων από τα αντίστοιχα χωριά. Τα ονόματα που έχουν συγκεντρωθεί είναι για την ώρα 438. 

Είναι βέβαιο, ότι αυτός ο κατάλογος έχει ελλείψεις και πιθανόν λάθη. Γι’ αυτό παρακαλούμε όλους όσοι μπορούν να συμβάλλουν, να δώσουν ό,τι συμπληρωματικά στοιχεία μπορούν να συγκεντρώσουν, ώστε σε επόμενη φάση, σύντομα να γραφούν σε μαρμάρινες πλάκες και να τοποθετηθούν οριστικά στη θέση τους.

Σε αυτά εδώ τα βουνά είναι ακόμα χιλιάδες οι νεκροί από παλικάρια και λεβέντισσες που έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας. Είναι όλοι σήμερα μαζί μας. Τιμάμε τη μνήμη και τη θυσία τους.

Με τη σημερινή μας εκδήλωση και τα εγκαίνια του Μνημείου και του Μουσείου θέλουμε να αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη συμβολή και προσφορά των κατοίκων όλων αυτών των χωριών στον τιτάνιο αγώνα του ΔΣΕ.

Προσφορά ανεκτίμητη σε έμψυχο υλικό, τροφή και ρουχισμό, στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στις υγειονομικές υπηρεσίες, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της λαϊκής πολιτοφυλακής και στους λαογέννητους θεσμούς της κοινωνικοπολιτικής ζωής.

Η περιφέρεια Κόνιτσας είχε 23 ελεύθερα χωριά, σε όλα υπήρχαν Λαϊκά Συμβούλια. Σε τρεις μόνο μήνες τα Λαϊκά Συμβούλια φρόντισαν για την κατασκευή 28 παλιών δρόμων, άνοιξαν 6 νέους, επισκεύασαν 3 γεφύρια και κατασκευάστηκαν άλλα 40. Άνοιξαν και λειτούργησαν 22 σχολεία με 875 μαθητές και 677 μαθήτριες. Η Λαμπρινή Ρέτσα από την Πυρσόγιαννη, που ήταν μέλος του Επαρχιακού Συμβουλίου, μαζί με την Αμαλία Σακελαρίου και την Αναστασία Νιανή είπε τα εξής σε μια Συνέλευση: "Στο χωριό είμαστε όλο γυναίκες. Όλες οι δουλειές περνούν από τα χέρια μας. Κι αποδείχθηκε πως μπορούμε να διαφεντεύουμε τον τόπο μας καλύτερα από τον καθένα".

Η Βεργινάδα από τη Ζέρμα Κόνιτσας, μητέρα τριών παιδιών, ήταν από τον Οκτώβρη του 1947 μέλος του Λαϊκού Δικαστηρίου του χωριού της. Όταν εκλέχτηκε και μέλος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου είπε: "Τη μέρα εκείνη στενοχωριόμουν πως θα τα κατάφερνα εγώ που δεν ξέρω να βάζω την υπογραφή μου. Και αποφάσισα να μάθω γράμματα. Την άλλη μέρα το αλφαβητάριο και στο δάσκαλο. Τώρα είμαι χαρούμενη. Κατάφερα μέσα σε λίγες μέρες και έστειλα το πρώτο μου σημείωμα στην πρόεδρο του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου".

Είναι μερικές ακόμα ζωντανές αποδείξεις για τα θαύματα που μπορεί να κάνει ο λαός όταν παίρνει τις τύχες στα χέρια του.

Κάθε χωριό σ’ αυτή την περιοχή έχει τη δική του, ξεχωριστή ιστορία σε αυτό τον αγώνα και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια ομιλία. Αξίζει τον κόπο να συγκεντρωθεί και να καταγραφεί. Ελπίζουμε να βρεθούν οι δυνάμεις που θα πραγματοποιήσουν αυτό το έργο.

Ανέδειξαν εκατοντάδες ηρωικές μορφές, άντρες και γυναίκες, καθώς και άξια ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ. Πρέπει να αναδειχθεί η ιστορία και η προσφορά τους. Ξεχωρίζουμε ανάμεσά τους την προσφορά και την ηρωική μορφή του Γιώργη Γιαννούλη που είχε άδικο τέλος. Το Κόμμα μας δικαίωσε και αποκατέστησε την τιμή και υπόληψή του και σε ειδική εκδήλωση πρόσφατα στο χωριό του, στο Επταχώρι, τίμησε τη μνήμη και την προσφορά του.

Το Μνημείο και το Μουσείο που σήμερα εγκαινιάσαμε έχει επίσης ένα ακόμα ιδιαίτερο στοιχείο.

Έγινε δυνατό να κατασκευαστεί χάριν της πολύτιμης προσφοράς που έκανε η οικογένεια Ζούνη, ο Βασίλης, ο Νίκος, ο Αποστόλης, η Βάσω, η Ελένη, η Ζωή. Παραχώρησαν στο ΚΚΕ το σπίτι και το γύρω χώρο στη μνήμη του πατέρα τους, του αξέχαστου συντρόφου Χρήστου Ζούνη, που τίμησε ως το τέλος της ζωής του τον τίτλο του μέλους του Κόμματος. Δε λύγισε μπροστά σε καμιά δυσκολία και δεν ήταν λίγες.

Εκφράζουμε για άλλη μια φορά τις ευχαριστίες μας στην οικογένεια Ζούνη για την πολύτιμη αυτή προσφορά.

Τα έργα που απαιτήθηκαν, καθώς και τα υλικά που χρειάστηκαν για τη διαμόρφωση του χώρου και την κατασκευή του μνημείου και του μουσείου έγιναν με προσφορές υλικών και εθελοντική δουλειά.

Η πρωτοβουλία για την ανέγερση αυτού του Μνημείου ανήκει στην Τομεακή Οργάνωση των Κατασκευών της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής. Εξασφάλισε με προσφορές τα απαραίτητα υλικά και με πολλά κόκκινα μεροκάματα οικοδόμων, μηχανικών και αρχιτεκτόνων μας έδωσαν αυτό το έργο.

Στήριγμα και αποφασιστική συμβολή στην ολοκλήρωση του Μνημείου και τη διαμόρφωση του χώρου για το Μουσείο έχει η οργάνωση της Δυτικής Μακεδονίας, με εξασφάλιση προσφορών και πολλά επίσης κόκκινα μεροκάματα αρκετών συντρόφων.

Ενώ σημαντική ήταν και η συμβολή της Κομματικής Οργάνωση Ιωαννίνων και των συντρόφων από τα χωριά της περιοχής, καθώς και της Κομματικής Οργάνωσης ΕΒΕ της ΚΟΑ, των γεωπόνων και των συντρόφων από το ιστορικό αρχείο της ΚΕ του Κόμματος.

Εκ μέρους της ΚΕ τους ευχαριστούμε και τους σφίγγουμε θερμά το χέρι για όλα όσα έκαναν. Το Μνημείο και το Μουσείο αυτό, όπως έγινε και με το Μνημείο δίπλα στο Κεφαλοχώρι, είμαστε βέβαιοι ότι θα αγκαλιαστεί από τους κατοίκους της περιοχής και θα αποτελούν τόπο προσκυνήματος και επισκεπτών απ’ όλη την Ελλάδα.

Όταν το ΚΚΕ πριν μερικά χρόνια ξεκίνησε να οργανώνει μνημεία και τις πρώτες εκδηλώσεις προς τιμής του ΔΣΕ εδώ στο Γράμμο, στο Βίτσι, αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα συνάντησε ευρύτατη στήριξη και συμπαράσταση από τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Αγκάλιασαν όλες αυτές τις πρωτοβουλίες και συμμετείχαν ενεργητικά.

Έπεφταν στην κυριολεξία όλες οι εκδηλώσεις σαν τη βροχή στο διψασμένο έδαφος. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί οι ρίζες του ΚΚΕ είναι κάτι περισσότερο από βαθιές. Είναι ρίζες ποτισμένες με το αίμα των καλύτερων παιδιών τους. Είναι δεσμοί αίματος με κάθε σχεδόν οικογένεια.

Παρά τους άγριους διωγμούς, τις χιλιάδες εκτελέσεις και τους χιλιάδες φυλακισμένους, τους τόνους λάσπης και συκοφαντίας που εξαπέλυσαν οι νικητές σε βάρος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ μετά την ήττα και την υποχώρηση του ΔΣΕ το 1949, οι μνήμες και οι δεσμοί αυτοί παραμένουν ζωντανοί και δίνουν συνέχεια καρπούς.

Συναντήσαμε, βεβαίως, και ορισμένες επιφυλάξεις, ανησυχίες, κατά βάση καλοπροαίρετες, αλλά και φοβίες και νουθεσίες να μην ανοίγουμε πληγές. Να ξεχάσουμε και να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Αισθήματα ανάμεικτα με πολλά ερωτήματα και συγχύσεις για τον αγώνα του ΔΣΕ.

Για πολλά χρόνια η αστική τάξη και όλα τα Κόμματά της έκαναν μια τεράστια συκοφαντική και τρομοκρατική εκστρατεία, όχι μόνο στα χωριά του Γράμμου, αλλά σε όλη την Ελλάδα για να φοβίσουν, να καθυποτάξουν το λαό, να τον πείσουν ότι όλα τα δεινά του οφείλονται στον "αδελφοκτόνο πόλεμο", στο λεγόμενο "συμμοριτοπόλεμο", και ότι οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη στις ΗΠΑ και στους ευρωπαίους συμμάχους γιατί μας έσωσαν από τα νύχια των Σλάβων.

Σήμερα μόνο η φασιστική "Χρυσή Αυγή" και ορισμένοι ακόμα θύλακες, τα απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και της χουντικής δικτατορίας, συνεχίζουν αυτήν τη χοντροκομμένη προπαγάνδα. 

Η επίσημη, ας πούμε, η κυρίαρχη γραμμή της αστικής τάξης, χωρίς να παραιτείται από τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και τη συκοφάντηση του αγώνα του ΔΣΕ, έχει προσαρμοστεί και εκσυγχρονιστεί από ανάγκη, αλλά συνεχίζει με άλλα, πιο ύπουλα μέσα τον πόλεμο, υπηρετώντας όμως πάντα τους ίδιους σκοπούς, την υποταγή των εργαζομένων στους δικούς της σχεδιασμούς, στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Κηρύσσουν την ανάγκη της "εθνικής ενότητας" και της "εθνικής συμφιλίωσης" μπροστά στο ενιαίο, όπως λένε, "εθνικό συμφέρον". Όλοι μαζί, πότε για να μπούμε στην ΕΕ και στο ευρώ, πότε για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση και το χρέος, πότε για να εκμεταλλευτούμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και μας εμπλέκουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες στο όνομα πάντα του "εθνικού συμφέροντος" και πότε για να αντιμετωπιστούν τα δύο άκρα, όπως ανιστόρητα λένε, ο φασισμός και ο κομμουνισμός.

Κηρύσσουν τη "λήθη του παρελθόντος" και καλούν το λαό σε διαρκείς θυσίες για να βγούμε από την κρίση και τα αδιέξοδα, για το καλό όλων. Ξεπλένουν τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές από τις ευθύνες που έχουν και τους αναγορεύουν και πάλι ως προστάτες.

Όλη αυτή η εκστρατεία που υπηρετείται απ’ όλα τα άλλα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, είναι πέρα για πέρα ψεύτικη, υποκριτική και άθλια. Πότε δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ενιαίο εθνικό συμφέρον. Δεν υπάρχει το ίδιο συμφέρον ανάμεσα στον εργάτη και το βιομήχανο, τον εφοπλιστή, το μεγαλοεπιχειρηματία. Δεν υπάρχει το ίδιο συμφέρον ανάμεσα στους μικρομεσαίους αγρότες, κτηνοτρόφους με τους μεγαλέμπορους και τους τραπεζίτες. Δεν υπάρχει καμία ευθύνη στους εργαζόμενους για την κρίση, το χρέος, τους πολέμους.

Τα συμφέροντά τους είναι ριζικά διαφορετικά. Ασυμβίβαστα. Είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λίγων που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής σε βάρος των πολλών.

Η θεωρία του "εθνικού συμφέροντος" είναι ένα από τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να υποτάσσουν τους εκμεταλλευόμενους στα δικά τους συμφέροντα, στη συνέχιση και διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Να σκεπάσουν τις ευθύνες και τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Να κρύβουν από το λαό τις αιτίες της δυστυχίας του και το χειρότερο, να τον υποτάσσουν μοιρολατρικά να σκύβει το κεφάλι και να αποδέχεται ως μονόδρομο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Κι όταν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτή την πολιτική της εθνικοφροσύνης και με την εναλλαγή κυβερνήσεων και κομμάτων, τότε καταφεύγουν στην ωμή βία, πότε πάλι με το πρόσχημα του εθνικού συμφέροντος ή του κομμουνιστικού κινδύνου, τον αντικομμουνισμό. Το ζήσαμε με τις δικτατορίες, την άγρια τρομοκρατία και την επιβολή μόνιμων αντιλαϊκών πολιτικών, πότε με το μαστίγιο και πότε με το καρότο. Το ζούμε και σήμερα με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων υλοποιεί αδίστακτα όλα τα μνημονιακά μέτρα που ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά παίρνει συνεχώς και νέα, πιο βάρβαρα μέτρα, χωρίς ημερομηνία λήξης, καταργεί ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία.

Το ΚΚΕ παλεύει ακούραστα για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα, να διδαχθεί από την ιστορία, να καθορίσει και να επανακαθορίσει τη θέση του, με βάση τα δικά του, ταξικά συμφέροντα και να μη στρατεύεται κάτω από ξένες σημαίες.

Δεν πρέπει να περιμένει έλεος και να τρέφει ελπίδες ότι μπορεί από τα πάνω να αλλάξει κάτι ή ότι αυτό το απάνθρωπο σύστημα, και η ΕΕ μπορούν να γίνουν πιο ανθρώπινα, όπως μας έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να σηκώσει τη δική του σημαία, να βάλει πλάτη στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση της δικής του συμμαχίας. Να διεκδικήσει μαχητικά την ανάκτηση των απωλειών που είχε και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Το δρόμο το δείχνουν οι αγώνες και οι εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται καθημερινά απ’ όλους τους κλάδους. Να σηκώσουμε παντού μπλόκα αγώνα σε αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της.

Πάνω απ’ όλα, να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ, να στηρίξει την πολιτική του, να διαδίδει παντού τις ιδέες του, να υπερασπίζεται με πάθος και χωρίς φόβο το ΚΚΕ. Να στρατευτεί μαχητικά με το ΚΚΕ.

Αγαπητοί φίλοι, φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν μια τυχαία επιλογή ή πολύ περισσότερο ένα ιστορικό λάθος, ή τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοί μας και οι διάφοροι αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος.

Ήταν ένας οργανωμένος αγώνας, δίκαιος και μεγαλειώδης, που εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή της πλειοψηφίας των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά απέναντι στην τυραννία της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της για μισό και πάνω αιώνα.

Εξέφραζε την οργή και το ταξικό μίσος χιλιάδων εργατών και εργατριών που δούλευαν από ήλιο σε ήλιο, χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα. Την οργή και την αγανάκτηση των φτωχών αγροτών απέναντι στη ληστεία των μεγαλεμπόρων, των τσιφλικάδων και τραπεζιτών και το φοροκυνηγητό του κράτους, πριν ακόμα από τον πόλεμο.

Εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή στο δολοφονικό όργιο, τις διώξεις, τις δολοφονίες, τις φυλακές κι εξορίες και τα βασανιστήρια των Βενιζέλου, Τσαλδάρη, Μεταξά απέναντι στους πρωτοπόρους αγωνιστές που πάλευαν να οργανώσουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και να διεκδικήσουν στοιχειώδη δικαιώματα.

Σε όλα αυτά προστέθηκε ως αποκορύφωμα η οργή από τη στάση της άρχουσας τάξης στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση. Οι κύριοι αυτοί, βιομήχανοι και πλουτοκράτες, μαζί με τις ηγεσίες όλων των αστικών κομμάτων, οι βασιλιάδες, οι δήθεν προστάτες του λαού και του έθνους, όλοι αυτοί οι εθνοκάπηλοι, όταν η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από την Κατοχή του φασιστικού άξονα, την κοπάνησαν στο εξωτερικό, είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, είτε το έριξαν στη μαύρη αγορά, είτε λούφαξαν, παράτησαν το λαό στη μοίρα του.

Κι όταν ο λαός, με το ΚΚΕ μπροστά, απελευθέρωσε την Ελλάδα και προσδοκούσε να χαρεί τη λευτεριά του, ήρθαν προετοιμασμένοι με τη συνοδεία των εγγλέζικων τανκς να διασφαλίσουν την εξουσία τους και να υπερασπιστούν τα πλούτη που συσσώρευσαν και μέσα στην Κατοχή από τη δυστυχία του λαού.

Μάζεψαν όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών και μαζί με εγγλέζικα κανόνια απαίτησαν από το νικητή λαό, στο όνομα της "εθνικής ενότητας" να καταθέσει τα όπλα, να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις του και να υποταχθεί στην εξουσία των αστών.

Εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο δόλιο τρόπο τις αγαθές προθέσεις του ΚΚΕ για "εθνική ενότητα" και "εθνική ανασύνταξη της πατρίδας" μετά τον πόλεμο, πολιτική η οποία αποδείχτηκε πέρα για πέρα λάθος.

Κι έτσι, ο λαός υποχρεώθηκε να καταθέσει τα όπλα, την ίδια ώρα που αυτοί ακόνιζαν τα δικά τους όπλα. Εξαπέλυσαν μια τεραστίων διαστάσεων εκστρατεία για να τσακίσουν το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με τη φωτιά και με το σίδερο.

Το δίλημμα που τέθηκε ήταν αμείλικτο. Ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Έτσι γεννήθηκε ο ΔΣΕ, ο ηρωικός και μεγαλειώδης αγώνας με πρωταγωνιστές τους αλύγιστους της ταξικής πάλης των δεκαετιών 1920-1930 και τους αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ένας αγώνας που δικαιολογημένα τιμάμε με περηφάνια, αλλά και συνεχίζει να προκαλεί την έχθρα και το μίσος των νικητών.

Τρέμουν και φοβούνται τα μηνύματά του.

Μπορεί ο ΔΣΕ να μη νίκησε, αλλά έδειξε ότι ο λαός έχει τη δύναμη και όταν το αποφασίσει μπορεί να επιβάλλει το δίκιο του, να διεκδικήσει την εξουσία.

Δε νίκησε ο ΔΣΕ, όχι γιατί δεν είχε την υποστήριξη του λαού, αλλά γιατί έπεσαν πάνω του σύσσωμος ο καπιταλιστικός κόσμος με επικεφαλής δύο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Το γεγονός ότι ο αγώνας κράτησε 3 χρόνια και έφερε πολλές φορές σε πολύ δύσκολη θέση την εξουσία της αστικής τάξης δείχνει ότι ο ΔΣΕ ήταν ένας πραγματικός λαϊκός στρατός και ο αγώνας του δίκαιος.

Και πάλι θα μπορούσε να είχε νικήσει, αν έγκαιρα και αποφασιστικά είχε ξεκινήσει η ένοπλη πάλη και κυρίως μέσα στις μεγάλες πόλεις.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Οι εκδηλώσεις μας, οι ιστορικές μελέτες του Κόμματος δεν έχουν μόνο ιστορική αξία, δεν περιορίζονται μόνο στην οφειλόμενη απόδοση τιμής, στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την υπεράσπιση μιας από τις πιο λαμπρές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος και του ΚΚΕ.

Έχουν σπουδαία αξία για το σήμερα και για το αύριο, καθώς αναδεικνύουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.

Το δίλημμα που τέθηκε τότε μπροστά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα: "Τις αλυσίδες ή τα όπλα" δεν έχει μόνο ιστορική αξία. Επανέρχεται διαρκώς στις μέρες μας με νέες μορφές και περιεχόμενο.

Με το κεφάλαιο ή με το λαό.

Υποταγή και προσαρμογή στις αξιώσεις του κεφαλαίου ή ρήξη και ανατροπή.

Με την αστική εξουσία ή την εργατική εξουσία.

Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός.

Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο η ασυμβίβαστη και αδιάλλακτη πάλη με την αστική τάξη, το κράτος, τα κόμματά της και την εξουσία της ως την οριστική ανατροπή της, για την εργατική εξουσία, το Σοσιαλισμό. Τα παραπάνω, μαζί με την ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στο μεγάλο αυτό σκοπό του αγώνα και στην τελική νίκη είναι μερικές από τις πιο σημαντικές παρακαταθήκες που μας κληροδότησε η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.

Τιμή και δόξα στους τιμημένος νεκρούς του ΔΣΕ.

Τιμή και δόξα στο ΔΣΕ.

Ο Γράμμος τι κι αν έπεσε, εμείς θα νικήσουμε».

ριζοσπάστης 

Δες Ακόμη:

902.gr

το φακέλωμα είναι παντού:

Σας κοινοποιούμε το mail που λάβαμε: 

Αγαπητέ χρήστη του Yahoo,  Η Yahoo είναι πλέον μέρος της "Oath", μιας εταιρείας ψηφιακών και κινητών μέσων, με περισσότερες από 50 επωνυμίες επωνυμίες παγκοσμίως (συμπεριλαμβανομένων των Yahoo, HuffPost, Engadget, TechCrunch, Moviefone και Makers), και μέλος της οικογένειας εταιρειών της Verizon εργαζόμαστε για να διαμορφώσουμε το μέλλον των μέσων ενημέρωσης. H Oath έχει ως στόχο τη δημιουργία μιας παθιασμένης και αφοσιωμένης κοινότητας χρηστών αναπτύσσοντας περιεχόμενο και προϊόντα που εμπνέουν και διασκεδάζουν τον κόσμο.  Ως μέρος της αποστολής μας, αρχής γενομένης στις 18 Σεπτεμβρίου 2017, είναι να κοινοποιήσουμε κάποιες πληροφορίες του χρήστη στην Oath και την οικογένεια των εταιρειών Verizon. Η κοινοποίηση αυτών των πληροφοριών γίνεται με σκοπό την επιχειρηματική ενοποίηση, έτσι ώστε ο νέος οργανισμός της Oath, που περιλαμβάνει τις εταιρείες αυτές, να τις χρησιμοποιήσει για να σας προσφέρει πιο εξατομικευμένες διαφημίσεις, συναρπαστικό περιεχόμενο, καινοτόμα προϊόντα καθώς και για άλλους αναλυτικούς σκοπούς, σύμφωνα με τις πολιτικές ιδιωτικού απορρήτου που τις διέπουν. Η Yahoo μπορεί επίσης να λάβει παρόμοια δεδομένα σχετικά με εσάς από τους οργανισμούς της Oath και της Verizon.  Ο τύπος των πληροφοριών του χρήστη που είναι πιθανόν να κοινοποιηθούν στην Oath και εντός της οικογένειας των εταιρειών Verizon είναι ο ίδιος τύπος πληροφοριών που χρησιμοποιούσε στο παρελθόν η Yahoo για να προσφέρει κορυφαία για τον κλάδο προϊόντα και υπηρεσίες.   Σε αυτές περιλαμβάνονται πληροφορίες του λογαριασμού σας, όπως οι πληροφορίες της εγγραφή σας (δηλαδή, το όνομά σας, η διεύθυνση του email και η ηλικία σας), τα ενδιαφέροντά σας, ο τύπος των υπηρεσιών που χρησιμοποιείτε, τα ID των cookie και των συσκευών, διευθύνσεις IP, πληροφορίες τοποθεσίας και πληροφορίες των δραστηριοτήτων στους δικούς μας ιστότοπο, το λογισμικό και άλλες υπηρεσίες καθώς και άλλες πληροφορίες που συλλέγουμε σχετικά με εσάς όπως περιγράφονται στην Πολιτική απορρήτου.  Το απόρρητό σας είναι σημαντικό για εμάς. Ο τρόπος με τον οποίον η Yahoo και η Oath προστατεύει τις προσωπικές σας πληροφορίες και ποια δεδομένα κοινοποιούνται τρίτα μέρη έξω από αυτές Oath και την οικογένεια των εταιρειών Verizon δεν έχει αλλάξει. Η Yahoo EMEA Όροι παροχής υπηρεσιών και Πολιτική απορρήτου συνεχίζουν να ισχύουν, όταν βρίσκεστε σε έναν ιστότοπο Yahoo, χρησιμοποιείτε μια εφαρμογή Yahoo ή αλληλεπιδράτε με τα προϊόντα, τις υπηρεσίες ή τις τεχνολογίες μας.  Η ενσωμάτωση της Yahoo στον νέο οργανισμό της Oath είναι μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Διαχειριζόμαστε με προσοχή τα δεδομένα σας κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου και θα σας ενημερώσουμε σύμφωνα με την Yahoo EMEA Πολιτική απορρήτου όταν προκύψουν επιπλέον σημαντικές αλλαγές.  Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με ποιες πληροφορίες είναι πιθανόν να κοινοποιηθούν και τις προτιμήσεις που έχετε στην διάθεσή σας για να διαχειριστείτε τις πληροφορίες σας, παρακαλούμε ελέγξτε τις Συχνές ερωτήσεις. Η υπογράμμιση Δική μας

,,,οι ελευθερίες Σας, στον καπιταλισμό:

Οχτώ νεκρούς μέσα σε 40 μέρες μετράει η εργατική τάξη στη χώρα μας με τελευταία θύματα δύο εργάτες σε Μαγνησία και Κέρκυρα

Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στους χώρους δουλειάς και στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας, μόνο ατυχήματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων. 

Μόνο το 2016 καταγράφηκαν επίσημα 6.515 εργατικά «ατυχήματα», από τα οποία 73 ήταν θανατηφόρα.

Η αιτία βρίσκεται στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, που προωθεί αντιδραστικές εργασιακές αναδιαρθρώσεις και εντατικοποίηση της δουλειάς, με αποτέλεσμα να χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας και να αυξάνεται ο επαγγελματικός κίνδυνος από την έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών μέτρων υγείας και ασφάλειας στην εργασία.

Στη χώρα μας, ήδη από τα προηγούμενα χρόνια, πριν από την κρίση, για να εξασφαλιστεί φτηνότερη εργατική δύναμη στους εργοδότες 

και για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, υπήρξε συρρίκνωση της εφαρμογής ακόμη και στα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, ενώ η κατάσταση επιδεινώθηκε την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης.

για περισσότερα δες εδώ

Ο Che στη Χιροσίμα: "Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις"

από:Velissarios Kossivakis

6/8/2017

Ιούλιος 1959- Στο πλαίσιο του ταξιδιού του στην Ιαπωνία, ο Τσε πραγματοποιεί ανεπίσημη επίσκεψη στη μαρτυρική πόλη της Χιροσίμα. Από 'κει, θα στείλει το ακόλουθο γράμμα στη σύζυγο του, Αλέϊδα:

"Αγαπημένη μου,

Σήμερα σου γράφω απ' τη Χιροσίμα, την πόλη της βόμβας. Στο βάθρο που βλέπεις υπάρχουν τα ονόματα εβδομήντα οκτώ χιλιάδων νεκρών. Το σύνολο υπολογίζεται σε εκατόν ογδόντα χιλιάδες. Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις ακόμη πιο αποφασιστικά για την ειρήνη".

Για την επίσκεψη του Γκεβάρα στη Χιροσίμα: 

Η επίσκεψη του Τσε Γκεβάρα στη μαρτυρική Χιροσίμα

Τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων, Χιροσίμα 1959.

Ήταν Ιούλης 1959, επτά περίπου μήνες μετά το θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, όταν ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα προσγειώνονταν στο αεροδρόμιο του Τόκιο φορώντας την χαρακτηριστική στρατιωτική του στολή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη επιβάλλει στην Κούβα οικονομικό αποκλεισμό στο εμπόριο ζάχαρης και ο Τσε, μαζί με αντιπροσωπεία κουβανών, μετέβησαν στη χώρα της Άπω Ανατολής με στόχο μια εμπορική συμφωνία για αύξηση του αριθμού των εξαγωγών. 

Πέραν των συναντήσεων της με υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ιαπωνικής κυβέρνησης, η κουβανική αποστολή επισκέπτηκε μεγάλους βιομηχανικούς κολοσσούς της χώρας όπως η Τογιότα, η Σόνυ και η Μιτσουμπίσι. Όταν η κυβέρνηση του Τόκιο απέκλεισε την Χιροσίμα από το πρόγραμμα των επισκέψεων, ο Τσε αποφάσισε να επισκεφτεί την πόλη ανεπίσημα και χωρίς την συνοδεία επισήμων.

Εκείνη την περίοδο – ήταν μόλις λίγους μήνες μετά την Επανάσταση στην Κούβα άλλωστε – ο Γκεβάρα δεν ήταν ακόμη γνωστή φυσιογνωμία στην Ιαπωνία. Παρ’ όλα αυτά όμως, η παρουσία του σε όσους είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν και να συνομιλήσουν μαζί του άφησε ισχυρές εντυπώσεις. Το αληθινό, καθαρό και διαπεραστικό του βλέμμα, καθώς και ο ήπιος τρόπος με τον οποίο συνομιλούσε προκάλεσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αξιωματούχου της ιαπωνικής κυβέρνησης που συνόδευε την κουβανική αποστολή.

Ο Τσε, λοιπόν, επισκέπτηκε την πόλη της Χιροσίμα παρά τις αρχικές αντιδράσεις της κυβέρνησης της Ιαπωνίας. Ο ίδιος ήταν από πριν αποφασισμένος να μην αφήσει το τραγικό αυτό μέρος έξω απ’ το πρόγραμμα της περιοδείας του. Αρχικά υπήρξε η ιδέα να επισκεπτεί ένα νεκροταφείο πεσόντων στρατιωτιών της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας – Ο Τσε αρνήθηκε να μεταβεί εκεί με το σκεπτικό ότι δεν υπήρχε λόγος να τιμήσει στρατιώτες που μακέλευσαν αθώους ανθρώπους στο όνομα μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Στο μυαλό του Κομαντάντε ήταν η Χιροσίμα και η ανείπωτη τραγωδία που οι κάτοικοι της (και μαζί τους ο Ιαπωνικός λαός) έζησαν με τη ρήψη της ατομικής βόμβας, τον Αύγουστο του 1945. 

“Επιθυμώ να δω το μέρος όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες σκότωσαν περισσότερους από 100.000 ανθρώπους” έλεγε στα μέλη της αποστολής εκείνες τις μέρες. Αποφάσισε να μεταβεί κρυφά στην Χιροσίμα, γνωρίζοντας ότι κανένας δεν θα αναγνώριζε την ιδιότητα του ως υψηλόβαθμου στελέχους της επαναστατικής Κουβανικής κυβέρνησης. 

Μαζί με δύο μέλη της αποστολής αναχώρησαν με το βραδινό τρένο από το Τόκιο για την πόλη της Χιροσίμα. Στην συνέχεια ο Τσε είχε την ευκαιρία να επισκεπτεί το “Πάρκο της Ειρήνης” (Hiroshima Peace Memorial Park), το μουσείο της πόλης και το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν ασθενείς που υπέφεραν από διάφορες παθήσεις-αποτέλεσμα της ραδιενέργειας που σκόρπισε η δολοφονική ατομική βόμβα των αμερικανών.

Φωτογραφία που τράβηξε ο Τσε στη Χιροσίμα (Δημοσ. σε γιαπωνέζικο περιοδικό).

 Βλέποντας όμως το μέγεθος της τραγωδίας που άφησε πίσω της η πυρηνική καταστροφή, η οργή του επαναστάτη που αποζητά δικαιοσύνη βγήκε στην επιφάνεια: “Πρέπει να δώσουμε την αγάπη μας στη Χιροσίμα και στους ανθρώπους της για πάντα” και ρώτησε: “Γιατί η Ιαπωνία δεν ζητά μια δημόσια συγνώμη από τις ΗΠΑ και γιατί δεν δείχνει τον θυμό της για όσα συνέβησαν, ώστε να σταματήσουν (οι ΗΠΑ) να ελέγχουν τη χώρα αυτή;”. Ένας ρεπόρτερ τοπικής εφημερίδας που αναγνώρισε τη φιγούρα του Τσε ζήτησε μια σύντομη συνέντευξη. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε αργότερα, ο Γκεβάρα ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στα λόγια του, ούτως ώστε να μην πει κάτι που θα έθιγε, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τους λαούς της Ιαπωνίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για έναν άνθρωπο με έκδηλο το πνεύμα του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, όπως ο Ερνέστο Γκεβάρα, ήταν πολύ δύσκολο να μην νιώσει την πρωτοφανή στα ιστορικά δεδομένα αδικία που συντελέστηκε στη Χιροσίμα το 1945. Ήταν αδύνατο να μην εξοργιστεί, ως γνήσιος διεθνιστής επαναστάτης, μπροστά στον πόνο και την τραγωδία των ανθρώπων την γιαπωνέζικης πόλης που ισοπεδώθηκε από την ατομική βόμβα της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Με την επιστροφή του στην Κούβα, μετά το πέρας του ταξιδιού του, ο Τσε προέβη σε μια δημόσια δήλωση αναφορικά με την ανάγκη να τιμάται η μνήμη των θυμάτων της Χιροσίμα. Αυτήν του την εμπειρία την μετέδωσε και στον Φιντέλ Κάστρο, καθιερώνοντας κάθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου, την ημέρα μνήμης των θυμάτων του πυρηνικού ολοκαυτώματος. 

Το έγκλημα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι διδάσκεται στους κουβανούς μαθητές του δημοτικού, ενώ ο Φιντέλ Κάστρο πραγματοποίησε επίσκεψη στη μαρτυρική πόλη το 2003, κάνοντας έτσι πράξη μια υπόσχεση που είχε δώσει στον αλησμόνητο φίλο και σύντροφο του.

Νίκος Μόττας.

Πηγή: Toru Miyoshi. Che Nihon wo Iku (Che goes to Japan). Bungei Shunju. Tokyo: Bungei Shunju Ltd., March 1969.

Για την «Όλη η Ελλάδα τρέχει για ένα πιάτο φαΐ»

ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ

«…αυτοί που πήραν το φαΐ απ’ το τραπέζι κηρύσσουν τη λιτότητα…»

Με αφορμή τη δράση που προγραμματίζει η ΚΕΔΕ με τίτλο «Όλη η Ελλάδα τρέχει για ένα πιάτο φαΐ», ο Δήμος Πατρέων σχολιάζει: 

«Με πρόσφατη επιστολή του ο κ. Πατούλης, Δήμαρχος Αμαρουσίου και Πρόεδρος της Κ.Ε.Δ.Ε., ενημέρωσε το Δήμαρχο Πατρέων Κώστα Πελετίδη για την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Κ.Ε.Δ.Ε., να υλοποιήσει δράση με τίτλο “Όλη η Ελλάδα τρέχει για ένα πιάτο φαΐ”, σε συνεργασία με τον φορέα “Όλοι μαζί μπορούμε” και με την υποστήριξη του "ΣΚΑΪ". Σύμφωνα με όσα σχεδιάζουν θα διοργανωθούν σε 52 Δήμους τοπικοί αγώνες δρόμου, όπου οι συμμετέχοντες δρομείς θα προσφέρουν τρόφιμα στα αντίστοιχα Κοινωνικά Παντοπωλεία.

Με αφορμή αυτή την πρωτοβουλία θα θέλαμε να θίξουμε ορισμένα ζητήματα που αφορούν την αλληλεγγύη των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων προς όλους εκείνους που βιώνουν με το χειρότερο τρόπο τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία.

Είναι γνωστή στον πατραϊκό λαό και δοσμένη η ευαισθησία και η στήριξη του Δήμου μας στις λαϊκές οικογένειες που βιώνουν καθημερινά, τα αποτελέσματα των αντιλαϊκών πολιτικών όλων των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Έχουμε αναπτύξει μια σειρά δραστηριότητες, όπως την απαλλαγή ή τη μείωση στα δημοτικά τέλη και στην ύδρευση, τα Λαϊκά Φροντιστήρια, τις θερινές κατασκηνώσεις κ.ά. Ο Κοινωνικός Οργανισμός λειτουργεί το Κοινωνικό Παντοπωλείο. Σε όλες τις δομές του Δήμου μας, μόνιμο μέλημά μας είναι να μπορούν οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες της πόλης μας να βρίσκουν αποκούμπι χωρίς να χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Γι’ αυτό δεν έχουμε δώσει δημοσιότητα και ούτε σκοπεύουμε να το κάνουμε στο μέλλον, σε πρωτοβουλίες που στόχο έχουν τη συλλογή τροφίμων, ώστε να καλύπτουμε τις αυξημένες ανάγκες που υπάρχουν σε οικογένειες της πόλης μας. Πρωτοβουλίες που στηρίζονται από εκατοντάδες συμπολίτες μας, από επαγγελματίες και βιοτέχνες της πόλης μας, χωρίς να απαιτούν τη διαφήμισή τους ως χορηγοί. Η φτώχεια και η εξαθλίωση για μας δεν είναι ένα κοινωνικό event…

Αυτές οι εκφράσεις της αλληλεγγύης του λαού μας, καμία σχέση δεν έχουν με εκδηλώσεις - πυροτεχνήματα που διοργανώνονται για τις κάμερες των τηλεοπτικών σταθμών που συμμετέχουν. Το ότι οι εκδηλώσεις διοργανώνονται από την ΚΕΔΕ, που δεν έχει ψελλίσει ούτε λέξη τόσο καιρό, για την πολιτική που γεννά τη φτώχεια και την εξαθλίωση, που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων και της ΕΕ, θυμίζουν σε όλους μας πως ''…αυτοί που πήραν το φαΐ απ’ το τραπέζι κηρύσσουν τη λιτότητα…'', όπως γράφει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Με τον προκλητικό τίτλο ''Όλη η Ελλάδα τρέχει για ένα πιάτο φαΐ'', δείχνουν ακριβώς ποια είναι τα όρια τους. Ένα πιάτο φαΐ στους πεινασμένους σήμερα και από αύριο πίσω στην ανεργία και την πείνα.

Ως Δήμος Πατρέων θα συνεχίσουμε στη ρότα που έχουμε χαράξει, στο πλευρό των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια. Θα συνεχίσουμε να δίνουμε τις όποιες ανάσες μπορούμε, μέσα στο σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο και παράλληλα να διεκδικούμε την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του λαού μας. Nα διεκδικούμε Δουλειά για όλους, Δουλειά με δικαιώματα».

http://www.902.gr/…/aytoi-poy-piran-fai-ap-trapezi-kiryssoy…

Konstantinos Mpourxas:

Άρχισε η δράση του Σκαι σε συνεργασία με την ΚΕΔΕ για την καταπολέμηση της φτώχειας με την επωνυμία ''Όλη η Ελλάδα για ένα πιάτο ''  Σε πρώτη φάση αντικαταστάθηκαν χωρίς καμιά επιβάρυνση των δικαιούχων όλα τα πιατάκια επαιτείας από μεγαλύτερα!

Οταν περικόπτονταν οι μισθοί και οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας 

η παρέα του ''όλοι μαζί μπορούμε '' με επικεφαλής το Σκαι συμφωνούσε και επικροτούσε πως ετσι έπρεπε να γίνει και έτσι έγινε !
Οταν λεηλατούσαν τα ασφαλιστικά ταμεία η παρέα του ''όλοι μαζί μπορούμε '' με επικεφαλής το Σκαι οχι μόνο δεν έβγαζε μηλιά αλλά το διαφήμιζε σαν αξιοποίηση των αποθεματικών !
Όταν θέριζαν προνοιακά επιδόματα και πετσόκοβαν το αναπηρικό κοινωνικό κράτος 

η παρέα του ''όλοι μαζί μπορούμε με επικεφαλής το Σκαι επιβράβευε την ολη προσπάθεια βλέποντας σπατάλες πολυτελείας !
Κι αφού εξαθλίωσαν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και έστειλαν κόσμο να ψάχνει στους κάδους για τροφή έρχονται σήμερα 

αυτά τα καθάρματα μαζί με την ΚΕΔΕ να μας πουλήσουν το νέο φρούτο φιλανθρωπίας που το ονόμασαν '' Όλη η Ελλάδα για ένα πιάτο φαΐ !''
Είναι αυτό που λέει ο λαός «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν»
Αυτοί είναι ! Μαφιόζοι που εξαφάνισαν κοινωνικό πλούτο και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών μέσα σε λίγα χρόνια κι από πάνω να το παίζουν και φιλάνθρωποι ! Είναι οτι πιο πρόστυχο , βρώμικο και ξεδιάντροπο κυκλοφορεί γύρω μας !
Ξεσκεπάστε τους !