Συνεπώς, ορισμένοι που σήμερα «αγάπησαν» τον «τρομονόμο» και τους «κουκουλομάρτυρες» ως δήθεν εργαλεία κατά της διαφθοράς, μάλλον έρχονται σε δύσκολη θέση, αν θυμηθούμε ότι αυτές τις διατάξεις τις θέσπισαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και Σαμαρά - Βενιζέλου.
***
Το ΚΚΕ, τόσο στην προηγούμενη Προανακριτική Επιτροπή για τη Novartis όσο και στη σημερινή «αντίστροφη» εκδοχή της, είχε τονίσει την ανάγκη διερεύνησης όλων των πτυχών της υπόθεσης, με τη φυσική παρουσία κι εξέταση και των «προστατευόμενων» μαρτύρων, κάτι φυσικά που δεν έγινε. Οι ευθύνες για την εξέλιξη αυτή βαραίνουν και την πλειοψηφία της Προανακριτικής Επιτροπής, που αποδέχεται το θεσμό των «προστατευόμενων», «ανώνυμων» μαρτύρων και δεν καταργεί το νόμο, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπερασπίστηκε με πάθος τους κουκουλοφόρους μάρτυρες. Μάλιστα, βλέπουμε και μια εναλλαγή ρόλων. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντιδρούν στις συνέπειες ενός θεσμού που οι ίδιοι θέσπισαν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται έναν θεσμό που καταψήφισε και κατήγγειλε.
Η αντίθεσή μας αυτή δεν αφορά μόνο την υπόθεση που εξετάζεται, αλλά συνολικά την καταδίκη και απόρριψη μιας διάτρητης και επικίνδυνης διαδικασίας. Να θυμίσουμε ότι ακόμη και στη δίκη της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής οι συνήγοροι Πολιτικής Αγωγής για τις επιθέσεις σε βάρος των κομμουνιστών συνδικαλιστών αρνήθηκαν να εξετάσουν τους «ανώνυμους» μάρτυρες κατηγορίας. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε έναν θεσμό που σήμερα δοκιμάζεται σε υποθέσεις διαφθοράς, αλλά αύριο μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια του κράτους ή άλλων μηχανισμών εναντίον όσων δεν τους είναι αρεστοί.
***
Σημαίνει αυτό ότι αδιαφορούμε για την προστασία τέτοιων μαρτύρων; Κάθε άλλο. Θεωρούμε ότι το κράτος και οι αρχές έχουν όλες τις δυνατότητες να προστατεύσουν ένα μάρτυρα και αυτό μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά σε καθεστώς επωνυμίας και δημοσιότητας, αντί της σημερινής κατάστασης, όπου οι διωκτικές αρχές, διάφοροι μηχανισμοί, ΜΜΕ, αλλά και πιθανόν όσοι θέλουν να τους βλάψουν, ξέρουν την ταυτότητα των μαρτύρων, η οποία όμως δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό... Μάλιστα, αν ανατρέξει κάποιος στα Πρακτικά της Βουλής και τις συζητήσεις την περίοδο ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου, θα δει τέτοιους προβληματισμούς.
Ορισμένοι, θέλοντας να διαστρεβλώσουν και να προβοκάρουν αυτήν τη θέση αρχών του ΚΚΕ, κατέφυγαν σε άστοχες - αν όχι αστείες - συγκρίσεις. Συνέκριναν, για παράδειγμα, τους «κουκουλομάρτυρες» με την ανωνυμία που θέλει να κρατήσει ένας εργαζόμενος, π.χ. για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, έναντι της εργοδοσίας. Φυσικά, εδώ δεν βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν το προφανές: Οτι η ανωνυμία του οποιουδήποτε για τις πράξεις ή τις ιδέες του αφορά αποκλειστικά τον ίδιο, ενώ η ανωνυμία του «κουκουλομάρτυρα» αφορά κυρίως άλλους, αυτούς που δείχνει ως ενόχους για κάποια αδικήματα.
Το ΚΚΕ όχι μόνο θα συνεχίσει να τονίζει την ανάγκη οι μαρτυρίες να είναι επώνυμες, αλλά και θα προβάλλει αυτό που αποτελούσε για χρόνια απαίτηση του λαϊκού κινήματος, των αριστερών, προοδευτικών ανθρώπων, δηλαδή την ανάγκη κατάργησης του «τρομονόμου» και όλων των διαδικασιών που αυτός προβλέπει, ανάμεσά τους και αυτής των «προστατευόμενων» μαρτύρων. Σ' αυτόν τον αγώνα κάποιοι άλλαξαν στρατόπεδο και πέρασαν με την πλευρά που υπερασπίζονται τέτοιες επικίνδυνες ή αντιδραστικές πρακτικές. Φυσικά, αυτό δεν είναι ούτε το πρώτο θέμα ούτε η πρώτη φορά που κάποιοι άλλαξαν στρατόπεδο. Κι όπως λέει μία κινεζική παροιμία, «την πρώτη φορά είναι χάρη, τη δεύτερη κανόνας».
(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)
Νίκος ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ και εκπρόσωπός του στην Προανακριτική Επιτροπή
Σαν σήμερα, 21/2/1945, αρχίζει η δίκη-παρωδία των δοσίλογων, μια απο τις πιο σημαντικές δίκες της Ελληνικής ιστορίας, που αποτύπωσε τον ρόλο ολόκληρης της αστικής τάξης και των μηχανισμών της, που κυβερνούν την χώρα μέχρι σήμερα.
Για αυτό γίνεται προσπάθεια να σβηστεί απο την ιστορική μνήμη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το δικαστήριο απαγόρευσε απο την αρχή την δημοσίευση των επίσημων πρακτικών, με το "επιχείρημα" της προστασίας..κρατικών μυστικών.
Με το ίδιο επιχείρημα διατάχθηκε η καταστροφή των πρακτικών, έξι μήνες μετά την δίκη. Διασωθέντα αντίγραφα δεν υπάρχουν και οι μόνες πηγές είναι οι εφημερίδες της εποχής.
Η δίκη-παρωδία των δοσίλογων έγινε όταν άρχιζε η Λευκή Τρομοκρατία μετά την Βάρκιζα, ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και υπήρχε πολύ έντονο το αίτημα της τιμωρίας των δοσίλογων και η αγανάκτηση για την ατιμωρησία τους.
Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελληνική αστική τάξη και οι μηχανισμοί της έστησαν μια δίκη-παρωδία για να κλείσουν μια για πάντα-και γρήγορα-το ζήτημα των δοσίλογων, των οποίων η ένταξη στον κρατικό μηχανισμό είχε ξεκινήσει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ιδιαίτερα στον Δεκέμβρη του 1944.
Η δίκη ξεκίνησε 21 Φεβρουαρίου 1945 και ολοκληρώθηκε 31 Μαίου 1945.
Στο εδώλιο βρίσκονταν ορισμένοι απο τους υπεύθυνους-είτε άμεσα, είτε έμμεσα -για τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην νεότερη Ελληνική ιστορία που έγιναν, μαζί με τους ναζί, σε όλη την χώρα την περίοδο της κατοχής.
Μαζικές εκτελέσεις, δολοφονίες, ολοκαυτώματα, αρπαγή περιουσιών, ληστεία τροφίμων, οικονομικά σκάνδαλα, βασανισμούς, συνεργασία με την Βέρμαχτ και την Γκεστάπο κ.α.
Απο τους τριάντα τρείς κατηγορούμενους, παρουσιάστηκαν τελικά οι είκοσι πέντε.
Απο τους οκτώ που δεν παρουσιάστηκαν, ο Γ.Μπάκος και ο Γ.Πειρουνάκης είχαν εκτελεστεί απο τον ΕΛΑΣ , ενώ έξι θα δικάζονταν ερήμην (Λογοθετόπουλος, Τσιρονίκος, Ταβουλάρης, Γκοτζαμάνης είχαν διαφύγει στο Τρίτο Ράιχ, ενώ ο Δ.Διαλέτης και ο Ι.Πασσαδάκης, κρατήθηκαν μακριά απο την Αθήνα).
Όλο το διάστημα πριν την δίκη, με την ανοχή των κρατικών μηχανισμών, οι δοσίλογοι προκαλούσαν και απειλούσαν.
Με το ΕΑΜ να διώκεται, η αίθουσα γέμισε απο "εθνικόφρονες" που, με την ανοχή/κάλυψη της αστυνομίας έκαναν παρεμβάσεις και φασαρία, διέκοπταν την έδρα κ.α.
Μαζι με τους δοσίλογους αυτούς υπήρχαν και εκατοντάδες συνεργάτες τους που εμφανίστηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης, ενώ οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν μόνο 25 (δείγμα και της βιασύνης για να κλείσει η δίκη).
Όμως δεν ήταν μόνο θέμα αριθμού. Απο τους μάρτυρες κατηγορίας πολλοί μετατράπηκαν σε υπερασπιστές των δοσίλογων.
Αυτό δεν ήταν τυχαίο: Μέσα στους μάρτυρες "κατηγορίας" που είχε καλέσει το δικαστήριο ήταν οκτώ υψηλόβαθμοι υπάλληλοι των βασικών υπουργείων, επτά πολιτικοί, υπουργοί και πρωθυπουργοί του μεσοπολέμου, τέσσερις ανώτεροι αξιωματικοί του στρατού,τρείς δημοσιογράφοι αντικομμουνιστικών αντιστασιακών εντύπων,δύο καθήγητες πανεπιστημίου και δύο διευθυντές ελληνικών τραπεζών.
Δηλαδή με εξαίρεση τους αντικομμουνιστές δημοσιογράφους, το δικαστήριο απέκλεισε από την αρχή όλους όσους είχαν αγωνιστεί-στην πράξη-ενάντια στους κατακτητές και τους δοσίλογους συνεργάτες τους και κάλεσε αποκλειστικά μάρτυρες που ανήκαν στις πολιτικές/δημοσιογραφικές ελίτ η ήταν υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας που ανήκε στο ΕΑΜ ήταν ο Μιχάλης Κύρκος (είχε κληθεί με την ιδιότητα του διευθυντή της εφημερίδας "Μάχη"),
ο οποίος συμβόλιζε και την "συνέχεια του κράτους", αφού ήταν βουλευτής, διαδοχικά, και των δύο βασικών αστικών κομμάτων (Φιλελεύθερων/Λαικών) κατά τον μεσοπόλεμο.
Στην δίκη-παρωδία οι αρχιδοσίλογοι είχαν 100(!) δικηγόρους και μεγάλα "ονόματα" (Βαρβιτσιώτης, Μπαμπάκος,Τσουκαλάς κλπ).
Το Κολωνάκι, φωλιά δοσιλογισμού στην κατοχή, έβλεπε στο πρόσωπο των κατηγορουμένων να δικάζεται η αφρόκρεμα της "καλής κοινωνίας".
Μόλις ξεκίνησε η δίκη και μπήκαν οι αρχιπροδότες και αρχιδολοφόνοι στην αίθουσα, περικυκλώθηκαν απο τους "άριστους" δικηγόρους που άρχισαν τις υποκλίσεις και τα "κύριε πρόεδρε" και "κύριε υπουργέ".
Και οι αστυνομικοί που υποτίθεται ότι φρουρούσαν τον αρχιδοσίλογο Ράλλη συμπεριφέρονταν σαν επίσημη συνοδεία του και τον αποκαλούσαν τον "κύριο πρόεδρο".
Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει η διαδικασία και οι δικηγόροι των δοσίλογων αρχίζουν μια προκλητική επίθεση με επιχειρήματα πχ ότι οι δοσίλογοι είναι πολιτικοί άνδρες... πρώτου μεγέθους και δεν μπορούν να δικαστούν απο αυτό το δικαστήριο (Κουλουμβάκης) η ότι οι "οι πολιτικοί τιμήσαντες(!)" την Ελλάδα, σύρονται να δικαστούν μπροστά σε δικαστήριο αυθαίρετο (Μειμαράκης).
Οι υφιστάμενοι του Χίτλερ και οι συνεργάτες της Γκεστάπο έκαναν μαθήματα "νομιμότητας".
Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση, όμως υποσχέθηκε στους δοσίλογους ότι επειδή η Συντακτική Πράξη με την οποία γίνεται η δίκη είναι κάτω απο την αίρεση της Εθνοσυνέλευσης που θα συγκληθεί, δεν θα τους επιβάλλει την ποινή του θανάτου, η αν την επιβάλλει θα τους εξασφαλίσει την μη εκτέλεση της!
Δηλαδή πριν αρχίσει αρχίσει η δίκη οι δικαστές έδωσαν εγγυήσεις στους δοσίλογους.
Ξεσηκώθηκε σάλος σε όλο τον δημοκρατικό τύπο. Μάταια. Οι εγκληματίες δοσίλογοι πανηγύριζαν.
Ο Ι.Ράλλης έλεγε "Εξησφαλίσθη ότι θα ζήσω αιωνίως. Έχω κάμει σύμβασιν με τον διάβολον".
Μόλις ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία, φάνηκε ακόμα περισσότερο το σαθρό πλαίσιο της δίκης.
Οι μάρτυρες κατηγορίας τόνισαν την σημασία των καταστροφών και έκαναν απολογισμούς αλλά, μαζί με την έδρα, αποσύνδεσαν τις μαρτυρίες τους απο κάθε κίνητρο η διαδικασία που οδήγησαν στα εγκλήματα και-κυρίως-έσβησαν κάθε πολιτική η άλλη ταυτότητα των θυμάτων.
Οι 50.000 δολοφονημένοι Έλληνες εβραίοι της Θεσσαλονίκης εξαφανίστηκαν απο την δίκη.
Ο μοναδικός εκπρόσωπος των αναπήρων πολέμου του 40, που είχαν σφαγιαστεί απο τον Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας, με την βοήθεια της Γκεστάπο, επειδή ήταν στο ΕΑΜ και την αντίσταση, ήταν και αυτός επιλογή της "συνέχειας του κράτους".
Ετσι οι εκτελεσμένοι ανάπηροι παρουσιάστηκαν ως "εθνομάρτυρες",σε μια προσπάθεια του αστικού κράτους -που τώρα ξέπλενε τους δολοφόνους- να οικειοποιηθεί τα μαρτύρια των ανάπηρων ηρώων του 40.
Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί κάθε σύνδεση των εγκλημάτων με το σύστημα εξουσίας και, τελικά, να γίνουν οι καταστροφές ένας κατάλογος με τον οποίο η Ελληνική αστική τάξη θα πήγαινε στα διεθνή φόρα της μεταπολεμικής "δημοκρατίας". Επιπλέον, πολλοί μάρτυρες κατηγορίας, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, είχαν διατελέσει υφισταμένοι των δοσίλογων (στην ουσία συνεργάτες τους) και έτσι άρχισαν να προβάλλουν..ελαφρυντικά για τους κατηγορούμενους.
Άρχισαν τα θετικά σχόλια για την..ηθική ακεραιότητα των συνεργατών των ναζί, διαβεβαιώσεις ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να βοηθήσουν(!) τον λαό,
δηλώσεις ότι και οι ίδιοι στην θέση τους θα έκαναν τα ίδια αφού οι Γερμανοί δεν άφηναν άλλα περιθώρια κ.α.
Μέσα στην αίθουσα,πολλοί μάρτυρες "κατηγορίας" εκτελούσαν τα αμέτρητα θύματα του φασισμού ξανά και ξανά.
Αυτό έγινε ξεκάθαρο όταν η διαδικασία έφτασε στα Τάγματα Ασφαλείας.
Εκεί, οι ηγέτες του αστικού "δημοκρατικού κόσμου", δήθεν μάρτυρες "κατηγορίας", αρνήθηκαν να υποστηρίξουν ότι η τελευταία κατοχική κυβέρνηση είχε θέσει τα Τάγματα Ασφαλείας στην υπηρεσία των κατακτητών!
Όταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου είπε στον ιστορικό ηγέτη των Φιλελεύθερων Θεμιστοκλή Σοφούλη ότι "τα τάγματα ετέθησαν όμως υπο την υπηρεσία των Γερμανών" ο Σοφούλης
απάντησε "δεν το γνωρίζω"(!) και ότι ο Ράλλης "δεν είχε...δόλια πρόθεσιν".
Τα ίδια είπαν όλοι οι δήθεν "δημοκράτες" ηγέτες.
Την πιο βρωμική δουλειά την έκανε-ξανά-ο "γέρος της τρομοκρατίας" Γ.Παπανδρέου
ο οποίος κατέθεσε στο δικαστήριο ότι τα Τάγματα Ασφαλείας συγκροτήθηκαν το τρίτο έτος της κατοχής "οπότε ψυχολογικώς κατέστησεν ευχερές η προηγηθείσα τρομοκρατία του κομμουνιστικού κόμματος".
Ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, υπουργός του Παπανδρέου είπε ότι "δεν φρονώ ότι τα τάγματα ασφαλείας έγιναν δια να ωφελήσουν τους Γερμανούς".
Ένας άλλος μάρτυρας "κατηγορίας", ο αντισυνταγματάρχης Καλφαρέντζος αντί να λέει για τους δοσίλογους έλεγε "δεν πιστεύω ότι το ΕΑΜ είναι οργάνωση εθνική..ανατίναξε ένα γεφύρι και μετά πήγαιναν οι Γερμανοί και σκοτώναν κόσμο".
Ο Π.Κανελλόπουλος έλεγε ότι ο Ράλλης "δεν είναι κουίσλιγκ" γιατί δεν γνωρίζει να υπήρξε..προσυννενόηση με τους ναζί για να αναλάβει την κυβέρνηση.
Μετά απο την ανοιχτή υπεράσπιση των δοσίλογων απο όλα τα "δημοκρατικά" αστικά κόμματα (δεξιούς, κεντρώους, φιλελεύθερους κ.α) δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι έγινε με τους μάρτυρες υπεράσπισης.
Βλέποντας πως πήγαινε η δίκη-παρωδία, οι δοσίλογοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν και αυτοί θέση στο..αγωνιζόμενο έθνος.
Τα μεγαλύτερα χτυπήματα τα δέχτηκαν οι αστικές αντιστασιακές οργανώσεις, που το αστικό κράτος προσπαθούσε να τις αναβαθμίσει απέναντι στο ΕΑΜ.
Οι μάρτυρες υπεράσπισης άρχισαν να καταθέτουν στοιχεία για τον ΕΔΕΣ, την ΠΕΑΝ, την "Χ" και την σχέση και την συνεργσία τους με τις δοσιλογικές κυβερνήσεις.
Απο αυτό το σκηνικό δεν εξαιρέθηκε ούτε ο δήθεν "εθνικός" στρατός.
Ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος,
επικεφαλής της "Γ Ορεινής Ταξιαρχίας" που ήταν η ελληνική δύναμη στο πλευρό των συμμάχων, υπερασπίστηκε ανοιχτά τον προδότη δοσίλογο Τσολάκογλου ως..εθνικό ήρωα.
Όταν ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου κατήγγειλε ως δοσίλογους τους μάρτυρες που είχαν καταθέσει για τον ΕΔΕΣ και ζήτησε να καταθέσει στην δίκη, διέρρευσε μια επιστολή του-τότε Πρωθυπουργού-Πλαστήρα, γραμμένη το 1941, με την οποία έλεγε ότι προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους ναζί τις παραμονές της γερμανικής εισβολής μέσω του"προσωπικού του φίλου" Κ.Πυρομάγλου.
Η κυβέρνηση Πλαστήρα παραιτήθηκε δύο μέρες μετά.
Όταν έφτασε η ώρα των απολογιών, οι εγκληματίες δοσίλογοι άρχισαν να προβάλλουν τον..πατριωτισμό τους, τα τεχνάσματα και τις..αντιστάσεις που οργάνωσαν απέναντι στους κατακτητές.
Ο Ράλλης, σε μια αίθουσα γεμάτη με ταγματασφαλίτες και υποστηρικτές του, επανέλαβε το "εθνικό" κάλεσμα για τον "αντικομμουνιστικό" αγώνα και είπε στους δικαστές ότι χρωστούσαν την ζωή τους στην κυβέρνηση και τον ίδιο προσωπικά.
Η σκηνοθετημένη κωμωδία έκλεισε με την ανακοίνωση της απόφασης.
Απο τους παρόντες, σε θάνατο καταδικάστηκε μόνο ο Τσολάκογλου.
Η ποινή δεν εκτελέστηκε, όπως είχε υποσχεθεί το δικαστήριο πριν αρχίσει η δίκη.
Οι άλλοι δύο δοσίλογοι Πρωθυπουργοί καταδικάστηκαν σε ισόβια, όμως ούτε και εκεί εκτελέστηκαν οι ποινές.
Ο Ράλλης πέθανε εκτός φυλακής το 1946, ενώ ακόμα και αυτοί που καταδικάστηκαν ερήμην και την ώρα της δίκης είχαν διαφύγει στο Τρίτο Ράιχ καταδικάστηκαν σε ισόβια αλλά αργότερα πήραν χάρη η αμνηστεύτηκαν (ο ναζιστής Λογοθετόπουλος, ο Τσιρονίκος, ο Γκοτζαμάνης). Ο Ταβουλάρης*** πέθανε στην Αυστρία το 1945.
Σε ισόβια καταδικάστηκαν ο Πασαδάκης και ο Καραμάνος και οι άλλοι σε μικρότερες ποινές.
Ορισμένοι όπως πχ ο Λούβαρης όχι απλά αμνηστεύθηκαν αλλά απέκτησαν ξανά αξιώματα (ο Λούβαρης αμνηστεύθηκε το 1951 και πήρε ακαδημαική έδρα το 1959).
Η γυναίκα του Ράλλη μετά τον θάνατο του έπαιρνε "σύνταξη Πρωθυπουργού".
Δεξιοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, δικαστές, διαννοούμενοι, κρατικοί λειτουργοί, στρατιωτικοί κ.α οργάνωσαν την δίκη-παρωδία που όχι μόνο ξέπλυνε τα εγκλήματα του παρελθόντος αλλά έδωσε και το σήμα για τα εγκλήματα του μέλλοντος.
Παρόμοιες αποφάσεις ακολούθησαν και σε επόμενα δικαστήρια για δοσίλογους.
Η απόφαση έσβησε και τις τελευταίες αναστολές για τους ταγματασφαλίτες, τους φασίστες και τους εγκληματίες της κατοχής που όρμηξαν πάνω στον λαό και όσους είχαν αντισταθεί στους ναζί.
Οι δολοφονημένοι απο τους ναζί και τους συνεργάτες τους, τα κατεστραμμένα χωριά,δεν βρήκαν ποτέ δικαιοσύνη.Το Ελληνικό κράτος σταμάτησε και τις διώξεις των ίδιων των ναζί το 1959, με νόμο του Καραμανλή.
Στην Ελλάδα και αλλού ο δοσιλογισμός και ο ηττημένος φασισμός διασώθηκαν απο το αστικό σύστημα για να χρησιμοποιηθούν ενάντια στους λαούς.
***Στη Ζάκυνθο ακόμη τον τιμούν με το όνομά του να φιγουράρει σε κεντρικό δρόμο της πόλης (!!!)
Πηγές: Λευτέρης Αποστόλου, "Η παρωδία της δίκης των δοσίλογων και η αυτοκαταδίκη της δεξιάς.", εκδ "ο Ρήγας", 1945-Νίκος Καρκάνης, "Οι δοσίλογοι της κατοχής/δίκες παρωδία", εκδ Σύγχρονη Εποχή, 1985-Δημήτρης Κουσουρής, "Οι δίκες των δοσίλογων 1945-1949", εκδ Πόλις, 2014
Απαντούν στη σήψη και τη νοθεία - Κινητοποίηση στις 25 Φλεβάρη ενάντια στο συνέδριο-παρωδία της ΓΣΕΕ
Το συνέδριο-παρωδία της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που μάλιστα θα εποπτεύει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, με παρουσία πολυπληθούς αστυνομικής δύναμης και άλλων κατασταλτικών δυνάμεων, καταγγέλλουν Εργατικά Συνδικάτα, που ζητούν να γίνει Συνέδριο της ΓΣΕΕ χωρίς νόθους, ΜΑΤ και Αστυνομία. Στο πλαίσιο αυτό προχωρούν σε κινητοποίηση την Τρίτη 25 Φλεβάρη στο χώρο διεξαγωγής του στο ξενοδοχείο «ΑΠΟΛΛΩΝ» στο Καβούρι Αττικής.
Τα Εργατικά Συνδικάτα καταγγέλλουν το κατ’ όνομα μόνο συνέδριο λίγων ωρών που αποφάσισε η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, με συνοπτικές διαδικασίες που δεν προβλέπονται από κανένα καταστατικό σωματείου, στο καλά φυλασσόμενο πολυτελές ξενοδοχείο Αττικής. Δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι δεν μένουν με τα χέρια σταυρωμένα απέναντι στην αθλιότητα και τη νοθεία μιας χούφτας εργατοπατέρων. Δίνουν μια μάχη ελπίδας μέχρι να σπάσει το απόστημα της εργοδοσίας στις γραμμές του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.
Γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, με βάση το καταστατικό της, και όχι συνέδριο-παρωδία με ΜΑΤ, εισαγγελείς και την εποπτεία του πρωθυπουργού ζητάη ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Κηρύσσει διευκολυντική στάση εργασίας την Τρίτη 25 Φλεβάρη από τις 12 μ. μέχρι τη λήξη του ωραρίου και καλεί σε συμμετοχή στη συγκέντρωση στο Καβούρι, στο ξενοδοχείο «Απόλλων».
Ήδη, σε συμμετοχή στην κινητοποίηση καλεί ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ Αν. Αττικής «Ο Σωκράτης» ο οποίος κηρύσσει στάση εργασίας για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού και 3 ώρες του απογευματινού (ολοήμερου).
Κάλεσμα «σε όλα τα σωματεία του κλάδου άμεσα να συνεδριάσουν, να καταδικάσουν τις πρακτικές αυτών που οι εργαζόμενοι αποκαλούν συνδικαλιστική μαφία, αλλά και την εμπλοκή της κυβέρνησης και των εισαγγελέων. Να πάρουν αποφάσεις με κάθε τρόπο, με απεργία, με στάση εργασίας, με κάθε μορφή πάλης, για να διαδηλώσουν όλοι οι εργαζόμενοι απέναντι στη σήψη, στην αθλιότητα και τη νοθεία μιας χούφτας εργατοπατέρων» απευθύνει το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής.
Στάση εργασίας κήρυξε το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήναςκαι καλεί τους εργαζόμενους με την παρουσία τους να επιβάλουν να γίνει πραγματικό Συνέδριο, με πραγματικούς αντιπροσώπους πάνω σε θέσεις για την οργάνωση της πάλης προς όφελος των εργαζομένων.
«Τα συνδικάτα ανήκουν στους εργαζόμενους και όχι στην κυβέρνηση και τους εργοδότες» τονίζει το Συνδικάτο Ηλεκτρολόγων ν. Αττικής το οποίο εξαγγέλλει στάση εργασίας και καλεί στην κινητοποίηση.
Το Σωματείο Οδηγών Μηχανικών και Εργατοτεχνιτών Δήμου Πειραιά συμμετέχει στη στάση εργασίας που έχει εξαγγείλει η ΑΔΕΔΥ και στη συγκέντρωση στο ξενοδοχείο «Απόλλων» απαιτώντας να γίνει γνήσιο συνέδριο στη ΓΣΕΕ και όχι συνέδριο-express με ΜΑΤ, εισαγγελείς και την εποπτεία του πρωθυπουργού.
Τις μεθοδεύσεις της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ και την παρουσία ΜΑΤ, εισαγγελέων και αστυνομίας στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος καταγγέλλουν μεταξύ άλλων οι εξής συνδικαλιστικές οργανώσεις:
«... πατέρα μου, μη λυπηθείς το θάνατό μου... Το σακάκι μου το πράσινο να το φοράς ώσπου να κουρελιαστεί για να με θυμάσαι. Και να συνεχίσεις τον αγώνα μας μέχρις ότου ξεριζωθεί από τον τόπο μας κάθε ίχνος φασισμού...»
(Έγραφε στον Ριζοσπάστη ο Νίκος Καραντηνός το 2000)
ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ...
(ΕΠΟΝ 57 χρόνια)
ΣΤΕΡΝΕΣ μέρες του Φλεβάρη του 1943. Κι εμείς ζούμε τη γενέθλια ώρα της θρυλικής Οργάνωσής μας, της ΕΠΟΝ. Πενήντα εφτά χρόνια κιόλας περασμένα από τότε, που εμείς το πρώτο εκείνο ξεκίνημα, καθώς πρωτογράφαμε στους δρόμους της Αθήνας τα πρώτα πράσινα ΕΠΟΝίτικα συνθήματα.
ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ πάντα αυτή τη μέρα, 23 Φλεβάρη του '43, που στο μικρό ταπεινό σπιτάκι της οδού Πλακεντίας, στο σπίτι του κομμουνιστή δασκάλου Παναγή Δημητράτου, στην ιστορική εκείνη σύσκεψη των αντιπροσώπων 10 εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση, η ΕΠΟΝ.
ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να το θυμόμαστε - οι άθλιοι παραχαράκτες δουλεύουν πάντα - πως η πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Ενιαίας Οργάνωσης ανήκε στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και υποστηρίχτηκε από τα κόμματα του ΕΑΜ. Μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ η ελληνική νεολαία έδωσε τη δική της συμβολή στο τσάκισμα του χιτλεροφασισμού, στον αντιφασιστικό αγώνα.
Η ΕΠΟΝ, παλεύοντας μέσα στις συνθήκες της ανελέητης φασιστικής τρομοκρατίας, κατόρθωσε να εξυψώσει την ελληνική νεολαία σε μια μεγάλη καταλυτική και δημιουργική δύναμη στο πλευρό του εργαζόμενου λαού. Και για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας διαπαιδαγώγησε μια ολόκληρη γενιά - τη γενιά της Αντίστασης - με τα ιδανικά της λευτεριάς, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.
ΠΑΝΩ από 600.000 νέοι και νέες, σ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας έγραψαν την ιστορία της ΕΠΟΝ. Κάθε τόπος πολιτεία και χωριό έχει και τους δικούς του ήρωες. Κι αμέτρητα τα νέα παλικάρια που έδωσαν τραγουδώντας τη ζωή τους στον ιερό αγώνα της λευτεριάς.
ΕΙΝΑΙ ντοκουμέντα λεβεντιάς και αρετής τα στερνά εκείνα μηνύματα, που έστειλαν λίγες στιγμές πριν οι ομοβροντίες κόψουν τη ζωή τους στα σπίτια τους. Ολα τους αστραπές πίστης και θυσίας, που θα έπρεπε στο μουσείο της Εθνικής Αντίστασης να διαβάζονται από τα νέα παιδιά... Το μουσείο αυτό που εξήντα κοντά χρόνια δεν έχει γίνει για να περιλάβει όλα αυτά του Αγώνα τα ντοκουμέντα.
ΜΗΠΩΣ δεν είναι δωρική επιγραφή το στερνό μήνυμα του ΕΠΟΝίτη φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας Νίκου Μπαλή, που εκτελέστηκε στις 3 του Μάρτη 1943, όταν γράφει: «... πατέρα μου, μη λυπηθείς το θάνατό μου... Το σακάκι μου το πράσινο να το φοράς ώσπου να κουρελιαστεί για να με θυμάσαι. Και να συνεχίσεις τον αγώνα μας μέχρις ότου ξεριζωθεί από τον τόπο μας κάθε ίχνος φασισμού...».
Η ΕΠΟΝ με το πασίγνωστο και φλογερό σύνθημά της «Πολεμάμε και τραγουδάμε» έδωσε και κέρδισε επίσης μάχες για τη ζωή, τη μόρφωση και τον πολιτισμό. Βρέθηκε παρούσα σ' όλα τα προβλήματα που απασχολούσαν τότε τη νεολαία κι έχει μείνει μοναδικός ο τρόπος που σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο της ξενικής φασιστικής Κατοχής συνδυάστηκε η παράνομη με τη νόμιμη δουλιά.
ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν τόσα χρόνια, αλλά ακόμη και σήμερα το μικρό χωριουδάκι θυμάται το πέρασμα και την πολύπλευρη πολιτιστική προσφορά της ΕΠΟΝ. Κι αυτήν ακριβώς την πολιτιστική παρέμβαση της ΕΠΟΝ την αναγνώρισαν ακόμη και εκείνοι που ιδεολογικά δεν τη συμπαθούσαν.
«ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ και τραγουδώντας», κάτω από τα τιμημένα λάβαρα της ΕΠΟΝ, μια ολόκληρη γενιά της ελληνικής νεολαίας, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, απέκρουσε αποφασιστικά τις τεράστιες και πολύπλευρες προσπάθειες για ηθική εξαθλίωση και υποταγή και διαπαιδαγωγήθηκε στο πνεύμα του αγώνα για μια νέα, ελεύθερη, ανεξάρτητη και λαοκρατούμενη Ελλάδα.
ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ στο πνεύμα της συντροφικής αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας, στο πνεύμα της αγάπης και του σεβασμού, του μόχθου και της αλληλεγγύης μ' όλους τους αγωνιζόμενους λαούς. Μέσα από αυτή τη γενιά ξεπήδησε ο τύπος του νεολαίου που έπλασε η ΕΠΟΝ. Είναι ο νέος αγωνιστής που «φυλάει» σαν το πολυτιμότερο πράγμα την τιμή και τη ζωή του λαού και της νεολαίας.
ΤΗΝ ΩΡΑ αυτή τη μεγάλη, που η ζωή μας και τα όνειρά μας αντάμωσαν με τα ιδανικά και τα μηνύματα της ΕΠΟΝ, θα ξαναζήσουμε σήμερα το απόγευμα στην καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση της ΠΕΑΦΕ που γίνεται στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» (Πανεπιστημίου 52).
Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία... Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Αετόπουλα πάντα της Εθνικής Αντίστασης.
Ο Olivier Mateu, ΓΓ του ΕΚ Μασσαλίας της CGT, στέλνει το δικό του μήνυμα αλληλεγγύης στο ΠΑΜΕ και την εργατική τάξη της Ελλάδας, εν όψει της αυριανής απεργίας:
Αγαπητοί σύντροφοι του ΠΑΜΕ, εργαζόμενοι της Ελλάδας
Σας στέλνουμε τον αδελφικό χαιρετισμό μας από το ΕΚ της CGT στην ευρύτερη περιοχή της Μασσαλίας. Σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στην απεργία σας και τη διαδήλωση στις 18 Φλεβάρη, για να υπερασπιστείτε την Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματά σας. Αυτή η επίθεση είναι παρόμοια με αυτή στη Γαλλία. Είμαστε από τις 5 Δεκέμβρη σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για να υπερασπιστούμε το συνταξιοδοτικό μας σύστημα. Είτε είναι εδώ, είτε είναι στην Ελλάδα, η πολιτική που αντιμετωπίζουμε είναι η ίδια, το αντίπαλο στρατόπεδο έχει τους ίδιους στόχους: να διαλύσει ό,τι σχετίζεται με την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών και μεταξύ των εργαζομένων και να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα. Σας βεβαιώνουμε με αποφασιστικό τρόπο ότι δε θα αφήσουμε να περάσει αυτή η επίθεση. Είμαστε ενάντιοι σε πολιτικές επιλογές δεκαετιών που έχουν στόχο να μας κλέψουν τον πλούτο που παράγουμε, και εδώ και στην Ελλάδα, επιτίθενται στο δικαίωμά μας να έχουμε σύνταξη, να γεράσουμε αξιοπρεπώς. Καμία απαισιοδοξία, καμία μοιρολατρία! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε όλοι και όλες είναι να δεσμευτούμε μαζί στον αγώνα. Μπορούμε όλοι μαζί να κερδίσουμε, γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, γιατί διεκδικούμε κοινωνική δικαιοσύνη.
Κουράγιο σε όλους. Όλοι μαζί θα τους διαλύσουμε. Ζήτω οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται. Ζήτω η CGT. Ζήτω το ΠΑΜΕ. Ζήτω η ΠΣΟ (Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία). Τα λέμε σύντομα.
