Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

24 Φεβρουαρίου, 2020

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΑ ΗΘΗ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Όπως έχει αποδειχθεί από τις σύγχρονες λαογραφικές-εθνογραφικές ανθρωπολογικές έρευνες η παράδοση παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση όχι μόνο της εθνικής αλλά και της ατομικής ταυτότητας των μελών μιας κοινότητας / κοινωνίας, ακόμη και αν αυτό δεν γίνεται άμεσα κατανοητό από την ίδια.
Τι είναι αυτό όμως που καθόρισε την έκφραση, αυτό που λέμε Λαϊκό Πολιτισμό..
Είναι παράγωγο μιάς ενιαίας λαϊκής έκφρασης ή υπάρχουν ποικίλες κατηγοριοποιήσεις σε σχέση με τον τόπο και το χώρο-την γεωγραφική θέση και τις επιρροές που αυτές συνεπάγονται, Ταξικές, έμφυλες (ο ρόλος της γυναίκας και του άντρα στη κάθε κοινωνική δομή), ηλικιακές και μορφωτικές, τόπου, χώρου και επιρροών, οι οποίες χαρακτηρίζουν και το πολιτιστικό του προϊόν.
Και αυτή είναι και η ομορφιά σε όσους μελετούμε την παράδοση. 

Η ετερογένεια, η πολυποικιλότητα και όλο αυτό το ταξίδι που με αφορμή τη μελέτη των παραδοσιακών στολών ας πούμε, μπαίνουμε στο δίκτυο των εσωτερικών δομών κάθε μιας τοπικής κοινωνίας, και μέσα από αυτές ανακαλύπτουμε, την ιεραρχία της, τους συμβολισμούς της πχ στα κεντήματα, το στολισμό, τα ήθη και τα έθιμα. 
Υπάρχει λοιπόν ετερογένεια και είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι διαφορές βρίσκονται ακόμη και σε γειτονικούς οικισμούς. 
Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που ήθη και έθιμα, ενδυμασία κλπ διαφέρει από χωριό σε γειτονικό χωριό. 
Οι διαφορές βέβαια είναι εμφανείς και μέσα στην κάθε κοινότητα. 
Άλλη η κατοικία του γαιοκτήμονα και άλλη του αγρότη,του εμπόρου ή του εργάτη γης, άλλα τα δικαιώματα, άλλος ο τρόπος ζωής, ανέσεων και παροχών, διατροφής κλπ, αλλά και άλλες οι ευκαιρίες πχ στη μόρφωση, άλλη η ενδυμασία, άλλη η ιεραρχία και όλα αυτά με καθορισμένους και απαράβατους κανόνες, οπότε και σαφώς υπήρχε και ο ταξικός χαρακτήρας. 
Επίσης το διάβα της ιστορίας μέσα από την διαδοχή των ιστορικών αλλαγών αλλά και το πέρασμα και την επιρροή και άλλων άλλων πολιτισμών δεν ήταν παρά κάτι που σίγουρα άφησε τα ίχνη του.

Η παράδοση λοιπόν είναι το σύνολο αλλά και το κάθε ένα ξεχωριστά, από τα στοιχεία του παρελθόντος ενός πολιτισμού, είναι οι υλικές και πνευματικές κατακτήσεις, οι οποίες μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. 
Είναι όλα εκείνα τα ήθη και έθιμα, οι ηθικές αντιλήψεις, οι αρχές, η νοοτροπία, η γλώσσα, η θρησκεία, η ιστορική πορεία και η μνήμη, οι θεσμοί και οι αξίες, τα δημιουργήματα, η λαϊκή καλλιτεχνική έκφραση, αλλά και η πολιτική οργάνωση και η κοινωνική δομή.
Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που μελετούν και ερευνούν πολλές επιστήμες (Ανθρωπολογία,Κοινωνιολογία,Λαογραφία κ.α.) και βέβαια ένας χώρος που θέλει μεγάλη σοβαρότητα προσέγγισης.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί σύλλογοι ή μεμονωμένοι πολίτες, προσπαθούν να ασχοληθούν με την παράδοση και τον λαϊκό πολιτισμό πάντα με καλή διάθεση και κίνητρο. 
Όμως παρατηρείται δυστυχώς, η προσέγγιση αυτή πολλές φορές να γίνεται με λανθασμένο τρόπο και να φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα ή μπερδεύει το κοινό.
 Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα να αναπαράγω ένα έθιμο, αν δεν γνωρίζω πρώτα τι ήταν αυτό που το δημιούργησε, που δημιούργησε την ανάγκη του εθίμου, ποια ήταν η κοινωνική δομή της κοινότητας που το παρήγε, ποιος ήταν ο συμβολισμός του κλπ.
Όταν γίνεται απλή αναπαραγωγή, διατρέχει κανείς τον κίνδυνο ή να παρουσιάσει ένα εξιδανικευμένο παρελθόν που καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει και φυσικά να πέφτει στη παγίδα του φολκλόρ και ακόμη χειρότερα να μεταφέρει ξεπερασμένα και λάθος μηνύματα μέσα στο σήμερα,ειδικότερα στη νεολαία.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό ατόπημα που γίνεται είναι η μεταφορά εθίμων από άλλες περιοχές κι αυτό γιατί ότι αφορά τη λαϊκή παράδοση, ήταν γέννημα συγκεκριμένων εκφράσεων του κάθε τόπου.
 Βεβαίως θα μπορούσε να γίνει ως θεατρικό δρώμενο αλλά με προηγούμενη ενημέρωση και ανάλυση, τι βλέπουμε, τι σήμαινε, τι ήταν και γιατί γεννήθηκε στην εκάστοτε τοπική κοινωνία. Διαφορετικά μπαίνουμε στο κανάλι του φολκλορισμού ο οποίος χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού, αλλά έξω από την εποχή του και τις δομές που το δημιούργησαν και αυτό αλλοιώνει φυσικά τα πραγματικά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού ενός τόπου , αλλοιώνει και παραποιεί το αρχικό του νόημα αλλά επίσης δρα και επάνω στα δρώμενα και έθιμα ενός άλλου τόπου, επάνω στη τοπική του μουσική παράδοση, τους χορούς κλπ.
Όμως ας επανέλθω σε ένα θέμα που με έχει απασχολήσει και με απασχολεί ακόμη. Τη γυναικεία εθνογραφία. Ποιά ήταν δηλαδή η έκφραση της γυναίκας μέσα από στο λαϊκό πολιτισμό. Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι το βρήκα μέσα από την ενδυμασία.
Ένας απέραντος κόσμος συμβολισμών και συμβόλων, δοξασιών και προλήψεων. Αλλά επίσης δεσμευτικός και ιεραρχικός, που πρόδιδε την ιεραρχία της στη κοινότητα. 
Ένας χώρος που αποκρυπτογραφεί τον τρόπο ζωής της στη κάθε κοινωνία απ΄άκρη σ΄άκρη στην Ελλάδα, δικαιώματα υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, οι επιρροές που είχαν και από ποιόν προηγούμενο πολιτισμό ή γειτονικό ή συνοδοιπορούντα χρονικά και ιστορικά. Από την μελέτη της στολής βλέπεις ακόμη και το αντιπάλεμα με την φύση, με το κλίμα ή με τους κινδύνους και τις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου. 
Στη Ρόδο για παράδειγμα η παραδοσιακή γυναικεία στολή έχει μπότες.. Πριν χρόνια, όταν είχα ξεκινήσει να μελετώ το συγκεκριμένο αντικείμενο είχα απορήσει. Δεν είναι σύνηθες..ώσπου ένας μεσαιωνικός χάρτης με..φώτισε..Ρόδος η Οφιούσσα..λόγω των πολλών φιδιών στα χωράφια..έτσι ας πούμε βρίσκει κανείς ένα ένα τα κλειδιά για να μπει στις κοινωνίες εκείνες που δυστυχώς πολλά δεν είναι καταγεγραμμένα.
Τέτοια λοιπόν κλειδιά και ακόμη πιο δύσκολα ερμηνεύσιμα, είναι αυτά που θα μας βάλουν στην πραγματική ουσία και το κόσμο της παράδοσης..
Κι εμείς αν θέλουμε να ασχοληθούμε με αυτήν, με τέτοιο τρόπο πρέπει να τη προσεγγίσουμε. Δεν είναι το όμορφο ή το άσχημο, το διασκεδαστικό ή το ρομαντικό, αλλά τι σήμαινε, ποια ήταν η αιτία που το γέννησε.

Ένα άλλο θέμα που χρήζει αποκωδικοποίησης, είναι η θέση της γυναίκας στις τοπικές παραδοσιακές κοινωνίες.
Είναι γνωστό ότι από την αρχαιότητα με εξαίρεση τη Σπάρτη, έως και την σχετικά πρόσφατη ιστορία η κοινωνία στην Ελλάδα ήταν κατά κύριο λόγο πατριαρχική. Όταν συζητούσαμε πριν κάποιες δεκαετίες για το γυναικείο ζήτημα είχε τεθεί και το ερώτημα
-Τι είναι αυτό που κάνει τη γυναίκα, γυναίκα;.. το βιολογικό της φύλλο ή οι κανόνες αιώνων;

-Πως κατασκευάστηκε τελικά μέσα από συγκεκριμένες πατριαρχικές δομές το μοντέλο ή τα μοντέλα ; (γιατί βεβαίως δεν ήταν ένα, μιας και η καταγωγή, η θέση στην ιεραρχία που κατείχε η οικογένεια της και γενικά η ταξική της διαβάθμιση στη κοινωνία έπαιζαν και αυτά ρόλο).
Τι ήταν εκείνο που διαμόρφωνε εικόνες, προβολές και συμπεριφορές εν τέλει. Φυσικά υπήρχαν ορατοί κανόνες. Φυσικά δεν είχε καν δικαίωμα ψήφου μέχρι και πρόσφατα και ας μην ξεχνάμε ότι παρά του ότι οι γυναίκες πολέμησαν το 1940 και μπήκαν στην Αντίσταση, μόλις το 1952 απέκτησαν δικαίωμα ψήφου 
-με μοναδικό φωτεινό παράδειγμα τις εκλογές τον Απρίλη του 1944, στην περίοδο της Κατοχής όταν έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη του Εθνικού Συμβουλίου (δηλαδή της Βουλής) στην Ελεύθερη Ελλάδα της Αντίστασης!-
Και κάπου στο 1934, δόθηκε το δικαίωμα να ψηφίζουν και όχι να ψηφίζονται, αλλά μόνο γιά στις Δημοτικές εκλογές και με περιορισμό επίσης, να ψηφίσουν μόνο οι μορφωμένες.
Ψήφισαν λοιπόν γύρω στις 300-400 Ελληνίδες και αυτό μας δείχνει δυστυχώς και το ποσοστό των αναλφάβητων γυναικών.

Να μην ξεχνάμε επίσης πως Το 1844 πραγματοποιείται η Α΄ Εθνοσυνέλευση και ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο ορίζει στο άρθρο 3 ότι « οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου», ξεχνώντας παντελώς να αναφέρει τον υπόλοιπο πληθυσμό, ήτοι τις Ελληνίδες, οι οποίες είχαν μάλιστα προσφέρει ουκ ολίγα στον πόλεμο για την ανεξαρτησία από τον οθωμανικό ζυγό. 
Έτσι, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘20 θεωρούνταν δεδομένο ότι μόνον οι άνδρες είχαν δικαίωμα να μετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες, ενώ η γυναικεία ψήφος θεωρείτο «πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».

Αυτή η προ υπάρχουσα κοινωνία είχε φυσικά ήθη και έθιμα. Αυτές οι κοινωνίες μας μετέδωσαν και οι προηγούμενες από αυτές αυτό που σήμερα λέμε παράδοση, παραδοσιακό πολιτισμό, ήθη και έθιμα.
Άλλα που μας δείχνουν την υπέροχη πλευρά της λαϊκής πολιτιστικής ταυτότητας, άλλα που μας δείχνουν την ταξική διάσταση, άλλα που μας δείχνουν τη δεινή πολλές φορές θέση της γυναίκας ως αποτέλεσμα της πατριαρχικής δομής και εξουσίας, χωρίς δικαίωμα σε περιουσία, με προίκα που κληροδοτείτο στο σύζυγο, και με εξουσία επάνω της πατρική αδερφική συζυγική, χωρίς δικαίωμα στην μόρφωση εκτός από κάποιες εξαιρέσεις συνήθως ταξικές, γυναίκες που αναγνωρίζονταν κοινωνικά μέσα από το γάμο και ακόμη περισσότερο μέσα από τον ρόλο τους ως μητέρες και μάλιστα αυτή η καταξίωση τους η κοινωνική, ερχόταν ειδικότερα όχι απλά με τη γέννηση του παιδιού, αλλά με τη γέννηση του αρσενικού παιδιού!
Το κορίτσι έπαιρνε προίκα άρα αποδυνάμωνε την πατρική οικογένεια, ο γιός θα έφερνε προίκα, χωράφια και βιός, άρα συνέχιζε το όνομα αλλά δυνάμωνε και οικονομικά το σόι.

Όσες γυναίκες έμεναν άτεκνες, μαγκούφα και γρουσούζα και χίλια δυο άλλα προσβλητικά τις περίμεναν και συνήθως ήταν αποκλεισμένη από κοινωνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις (γάμους,βαπτίσεις κλπ),μιας και θεωρούνταν η παρουσία της γρουσούζικη και βλαπτική. Το πρόσφορό της ο παπας -αν το δεχόταν- δεν θα το μοίραζε στο κόσμο.
Ξέρετε, ήθη και έθιμα είναι κι αυτά.. Μονάχα που πολλά από αυτά καλώς ξεχάστηκαν..Σερνικοβότανα, και κάποιες μαγικές συνήθειες.. Σταμάτα, Αγορίτσα και άλλα ..μαγικά ονόματα έδιναν στο κορίτσι προκειμένου να σταματήσει η μάνα να γεννά θηλυκά παιδιά.. Με το συμπάθειο..
-Πόσα παιδιά έχεις;.. -Δύο κορίτσια..(ακόμη δεν είχα αποκτήσει το γιό μου).. Ο γέρος επέμενε.. Πόσα Παιδιά;.. -Γιατί αυτά είναι κουνέλια;..(Πραγματική συζήτηση σε καφενείο του δικού μας χωριού δεν πάνε και.. αιώνες)
Δύσκολη λοιπόν η θέση της γυναίκας. Στη πλειοψηφία τους σκληρή δουλειά στα χωράφια και στο σπίτι. Αντικείμενο μελέτης και προσέγγισης. 
Και τι ρόλο έπαιξαν τα ήθη και τα έθιμα στη διαμόρφωση της υποτιμημένης εικόνας της γυναίκας;..
Καλούμαστε λοιπόν να ανιχνεύσουμε τις αντιθέσεις. Να τις ερμηνεύσουμε και βέβαια να τις δούμε ως αποτέλεσμα μιας κοινωνικής δομής που άλλαξε, αν και φυσικά ακόμη υπάρχει εκμετάλλευση άλλου περιεχομένου αλλά πάντα μειωτικού για τη γυναίκα από τα ΜΜΕ, προβολή λάθος προτύπων κλπ. 
Αλλά αυτό είναι τεράστιο επίσης θέμα από μόνο του.(Σκεφτείτε πάντως και τον μελλοντικό πολίτη αν σταθεί επιφανειακά μονάχα σε αυτά τα αρνητικά του σημερινού πολιτισμού..σκεφτείτε αν ελαφριά τη καρδία θελήσει να τα αναπαράγει δίνοντας τους τη δικαιολογία,που πιθανώς και να πιστεύει..παράδοση.
Φυσικά και δεν θα έχει καμμία σχέση με την εικόνα του σήμερα ούτε θα αντανακλά την πραγματικότητα).

Η γυναίκα έχει κερδίσει τη θέση της με πολλούς αγώνες και βέβαια πολλούς έχει να κάνει ακόμη για να αποτινάξει τα πρότυπα αιώνων αλλά και να αμυνθεί στα νέα στρεβλά πρότυπα.

Κάθε πολιτισμός περιέχει μορφές βίας κατά των γυναικών που είναι σχεδόν αόρατες επειδή θεωρούνται μέρος της κοινωνίας, των ηθών και των εθίμων τους.

Η λαϊκή παράδοση και το αντρικό μόριο.

Φυσικά το πέος λειτούργησε στις πατριαρχικές κοινωνίες ως δείγμα εξουσίας και ανωτερότητας. 
Ο φαλλός εμφανής, η γυναίκα δεν είχε γεννητικά όργανα ή τουλάχιστον δεν υπήρχαν, αφού δεν ήταν ορατά. 
Και φυσικά κρυμμένα ακόμη πιο πολύ πίσω από το αξεσουάρ όλων των τοπικών φορεσιών, την ποδιά, η οποία ήταν γεμάτη σύμβολα κάθαρσης και αποτρεπτικά αλλά και σύμβολα γονιμότητας.
Πολλά περιθωριακά έθιμα, που φυσικά είχαν εκτός από το περιορισμένο γεωγραφικό εύρος και χαρακτήρα, χρησιμοποίησαν τον φαλλό αναπαράγοντας και τονίζοντας αυτή την προσωποποιημένη μορφή εξουσίας, αν και στα χρόνια εκείνα επιτρεπόταν μονάχα μεταξύ αντρικών συναθροίσεων και μεταξύ τους πειραγμάτων πχ κατά την διάρκεια των Αποκριών,όπως το Μπουρανί του Τυρνάβου και που στις μέρες μας μεταλλάχτηκαν σε φολκλορικά δρώμενα και τουριστική ατραξιόν και τείνουν να απλωθούν και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα.
 Φυσικά και στο κέφι μπορεί να κάνει ο καθένας ότι θέλει, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι με τέτοιους τρόπους παράγουμε πολιτισμό, πόσο δε μάλλον όταν αναπαράγουμε σεξιστικά πρότυπα και προφανώς επηρεάζουμε και αναπαράγουμε, σε αγόρια και κορίτσια σήμερα, την εικόνα του κυρίαρχου φαλλού. Που φυσικά είναι ζωογόνος όπως και ζωογόνα είναι και τα γυναικεία γεννητικά όργανα με την ίδια σημαντικότητα και τα δυό.
Φυσικά και αναπαράγουμε σεξισμό και φυσικά γιατί να μην θέλει να κάτσει η γυναίκα απάνω σε ένα ανασηκωμένο πέος, δε πα ναναι και καλόγρια δε πάει ναναι και αποθαμένος..απο ότι λέει το άλλο τραγούδι του Γιάνναρου που απόθανε..από άλλη περιοχή της Ελλάδας αυτό..

Διαθέσιμη και μάλλον λυσσαλέα η εικόνα της γυναίκας εδώ.. Φυσικά θα πρέπει να ανταποκριθεί στην εικόνα ενός πέους κι αν δεν ανταποκριθεί μάλλον δεν ξέρει τι χάνει, οπότε θεμιτό να της το δείξει το πέος, ακόμη και χωρίς την θέληση της.
Στην εποχή μας και ξεπερασμένο και ζημιογόνο.

Και όσον αφορά για το αναμασημένο Διονυσιακά έθιμα, υπάρχει πάντα και ο αντίλογος του Πλάτωνα, του Πλούταρχου και πολλών άλλων.* Αλλά ας σταθεί έστω ευκαιρία να μελετήσουμε κιόλας τι ήταν οι Διονυσιακές γιορτές, οι Μαινάδες κλπ και τι εξέφραζαν για την εποχή τους.
*θέμα για τεράστια κουβέντα ότι ακόμη κι αυτές, οι διονυσιακές γιορτές είναι αποτέλεσμα και κατάλοιπο μιας ακόμη θρησκείας και πολλοί αρχαίοι φιλόσοφοι που επέμεναν (και τις πολέμησαν) στην ανάπτυξη του πνεύματος και την καλλιέργεια της σκέψης, γιατί αυτό ήταν ο δρόμος προς την ελευθερία του ανθρώπου και όχι το στιγμιαίο ξέσπασμα το οποίο μάλιστα είχε και ακρότητες...

Εν κατακλείδι..
Παραδοσιακά Έθιμα είναι το κάψιμο του Ομβριού(Εβραίου) και του Αράπη..
Παραδοσιακό έθιμο και το άπλωμα του σεντονιού της παρθενίας της νύφης..
Έθιμο παραδοσιακό και η προίκα.. και πολλά άλλα ακόμη μακρύς ο κατάλογος..
Σήμερα όμως θα τα λέγαμε ρατσιστικά, σεξιστικά και αναχρονιστικά. 
Και οι σύγχρονες κοινωνίες τα κατήργησαν. Δημιουργώντας τον δικό τους παραδοσιακό σύγχρονο πολιτισμό. 
Και με αγώνες γυναικών σε κάθε επίπεδο. Απο τη δουλειά, το σχολείο την Εθνική Αντίσταση. 
Παίρνοντας υλικό σαν πρώτη ύλη, μελετώντας, ερμηνεύοντας, γεννώντας και απορρίπτοντας.
Φυσικά με λάθη, όπως πάντα υπήρχαν στρεβλά και λάθη . 
Τότε παράγουμε πολιτισμό όπως και έκαναν οι προγονικές μας κοινωνίες και που εξέφραζαν τη δική τους εποχή με όλα τα συν και τα μείον.

Η αναπαραγωγή *αρνητικών*(σεξιστικών,ρατσιστικών κλπ) εθίμων μιας παρελθούσας πατριαρχικής κοινωνίας μπορεί να γίνει μόνο με την ταυτόχρονη ερμηνεία των δομών της συγκεκριμένης κοινωνίας που το παρήγαγε.
Στην ουσία εδώ τίθεται το ερώτημα τι είναι παράδοση; τι εννοούμε στην ουσία όταν λέμε..ήθη κι έθιμα; Δημιουργούμε παράδοση ή απλώς αναπαράγουμε στιγμές από εποχές ξεπερασμένες μέσα από τους αγώνες των τάξεων και των φύλων; Τι τελικά είναι αυτό το προϊόν*του φολκλόρ έτσι όπως το προβάλουμε σήμερα ονοματίζοντας το,*παράδοση;* 
Μήπως τελικά εξακολουθεί να παίρνει σάρκα και οστά εκείνο το παλιό των Ρωμαίων, δώσε στο λαό άρτον οίνον και θεάματα,ντύνοντας το με προβιά *παράδοσης;
Για να είναι φανερός ο δρόμος που διένυσε ο Άνθρωπος, Άντρας και Γυναίκα για να φτάσει εδώ σήμερα. Και φυσικά να κατανοήσει τα εμπόδια που ακόμη έχει να ξεπεράσει.
ή για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ν.Σβορώνου Τα κύρια στοιχεία της ταυτότητας ενός ζωντανού λαού είναι ό,τι καινούριο ο ίδιος ζει και δημιουργεί, η θεμιτή έρευνα δεν μπορεί να στραφεί παρά στις πηγές έμπνευσης, που δημιουργούν τα καινούρια αυτά στοιχεία και στη γενεσιουργική τους αιτία, που βρίσκεται χωρίς αμφιβολία στις ιστορικές εξελίξεις ενός λαού.

Ενδυματολόγος

Αλίευση  Παρουσίαση: Viva La Revolucion

22 Φεβρουαρίου, 2020

ΟΛΟΙ ΟΙ "ΚΑΛΟΙ"* ΣΤΟ "ΣΥΝΕΔΡΙΟ" ΤΩΝ ΝΟΘΩΝ - ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

* Τον Τόνο όπου προαιρείσθε...

Ο μόνος πολιτικός αρχηγός που δε θεωρείται ευπρόσδεκτος είναι ο Κουτσούμπας. Τυχαίο; Ασφαλώς και όχι. Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι ο μόνος που έχει πει τα σύκα-σύκα και τη συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ συνδικαλιστική μαφία. Και αυτό τον κάνει persona non grata. Εκτός κι αν οι εργατοπατέρες φοβούνται τους Κνίτες που θα τον συνοδεύουν…

Κατιούσα

Γενικά το “Συνέδριο” της ΓΣΕΕ θα έχει σχεδόν τα πάντα: ΜΑΤ, εισαγγελέα, τον πρωθυπουργό, ακόμα και τον Βελόπουλο. Τα πάντα εκτός από εργάτες και μια διοίκηση που να παλεύει για τα συμφέροντα της τάξης τους.

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι “είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”. Ή αλλιώς “ένα ωραίο συνταγματικό τόξο”, όπως θα το ονειρευόταν ο Τζήμερος, χωρίς τους οπαδούς της εργατικής εξουσίας που απειλεί τον αστισμό… Ή τέλος πάντων, εναλλακτικά, “δε θέλουμε εργάτες στη γιορτή μας”. Ούτε και κάποιο κόμμα που να τους θυμίζει.

Σύμφωνα λοιπόν με τα ρεπορτάζ, η συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ, εκτός από τους μπράβους, τους νόθους και τους εργοδότες, θεωρεί στο “συνέδριό” της ευπρόσδεκτους:

-Τον Μητσοτάκη, επικεφαλής της κυβέρνησης που βάζει ταφόπλακα στον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης και την μετατρέπει σε τζόγο και προσωπική υπόθεση. Κάπως πρέπει άλλωστε να ανταποδώσει ο πρωθυπουργός στους εργατοπατέρες τη διαρκή στήριξη και την ανοιχτά απεργοσπαστική τους στάση.

-Τον Τσίπρα, επικεφαλής της προηγούμενης κυβέρνησης, που άνοιξε τον δρόμο για το γκρέμισμα, με τον νόμο Κατρούγκαλου. Άλλο τώρα αν ο Τσίπρας σκέφτεται να μην πάει για τους δικούς του λόγους και να μην πατήσει μια επικοινωνιακή μπανανόφλουδα, ως “αντιπολίτευση”.

-Τα πολύχρωμα δεκανίκια τους. Τη Φώφη Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ που είναι η μήτρα όλων των εργατοπατέρων-γραμματέων της ΓΣΕΕ τις τελευταίες δεκαετίες. Τον Βαρουφάκη με τα δικά του επικοινωνιακά πυροτεχνήματα άνευ ουσίας. Ακόμα και τον ακροδεξιό Βελόπουλο, για να δέσει το γλυκό. Κρίμα που έχασαν δηλαδή την ευκαιρία να καλέσουν και τη ΧΑ ως κοινοβουλευτικό κόμμα…

Ο μόνος πολιτικός αρχηγός που δε θεωρείται ευπρόσδεκτος είναι ο Κουτσούμπας. Τυχαίο; 
Ασφαλώς και όχι. 
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι ο μόνος που έχει πει τα σύκα-σύκα και τη συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ συνδικαλιστική μαφία. Και αυτό τον κάνει persona non grata. Εκτός κι αν οι εργατοπατέρες φοβούνται τους Κνίτες που θα τον συνοδεύουν…

Όπως σημειώσαμε και εισαγωγικά, το “συνέδριο”-εξπρές της ΓΣΕΕ μπορεί να μην προβλέπει στο χρονοδιάγραμμα συζήτηση πάνω στα προβλήματα των εργαζόμενων -αυτή λέει θα γίνει σε δεύτερο χρόνο…- έχει όμως αρκετό χρόνο για δημόσιες σχέσεις και χαιρετισμούς πολιτικών αρχηγών. Πλην Λακεδαιμονίων, προφανώς…

Αλίευση από κατιούσα Παρουσίαση: Viva La Revolucion

21 Φεβρουαρίου, 2020

ΝΑ ΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΦΕΥΡΑΝΕ ΤΟΥΣ «ΚΟΥΚΟΥΛΟ'ΜΑΡΤΥΡΕΣ» ? !


Συνεπώς, ορισμένοι που σήμερα «αγάπησαν» τον «τρομονόμο» και τους «κουκουλομάρτυρες» ως δήθεν εργαλεία κατά της διαφθοράς, μάλλον έρχονται σε δύσκολη θέση, αν θυμηθούμε ότι αυτές τις διατάξεις τις θέσπισαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και Σαμαρά - Βενιζέλου.
***
Το ΚΚΕ, τόσο στην προηγούμενη Προανακριτική Επιτροπή για τη Novartis όσο και στη σημερινή «αντίστροφη» εκδοχή της, είχε τονίσει την ανάγκη διερεύνησης όλων των πτυχών της υπόθεσης, με τη φυσική παρουσία κι εξέταση και των «προστατευόμενων» μαρτύρων, κάτι φυσικά που δεν έγινε. Οι ευθύνες για την εξέλιξη αυτή βαραίνουν και την πλειοψηφία της Προανακριτικής Επιτροπής, που αποδέχεται το θεσμό των «προστατευόμενων», «ανώνυμων» μαρτύρων και δεν καταργεί το νόμο, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπερασπίστηκε με πάθος τους κουκουλοφόρους μάρτυρες. Μάλιστα, βλέπουμε και μια εναλλαγή ρόλων. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντιδρούν στις συνέπειες ενός θεσμού που οι ίδιοι θέσπισαν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται έναν θεσμό που καταψήφισε και κατήγγειλε.
Η αντίθεσή μας αυτή δεν αφορά μόνο την υπόθεση που εξετάζεται, αλλά συνολικά την καταδίκη και απόρριψη μιας διάτρητης και επικίνδυνης διαδικασίας. Να θυμίσουμε ότι ακόμη και στη δίκη της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής οι συνήγοροι Πολιτικής Αγωγής για τις επιθέσεις σε βάρος των κομμουνιστών συνδικαλιστών αρνήθηκαν να εξετάσουν τους «ανώνυμους» μάρτυρες κατηγορίας. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε έναν θεσμό που σήμερα δοκιμάζεται σε υποθέσεις διαφθοράς, αλλά αύριο μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια του κράτους ή άλλων μηχανισμών εναντίον όσων δεν τους είναι αρεστοί.
***
Σημαίνει αυτό ότι αδιαφορούμε για την προστασία τέτοιων μαρτύρων; Κάθε άλλο. Θεωρούμε ότι το κράτος και οι αρχές έχουν όλες τις δυνατότητες να προστατεύσουν ένα μάρτυρα και αυτό μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά σε καθεστώς επωνυμίας και δημοσιότητας, αντί της σημερινής κατάστασης, όπου οι διωκτικές αρχές, διάφοροι μηχανισμοί, ΜΜΕ, αλλά και πιθανόν όσοι θέλουν να τους βλάψουν, ξέρουν την ταυτότητα των μαρτύρων, η οποία όμως δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό... Μάλιστα, αν ανατρέξει κάποιος στα Πρακτικά της Βουλής και τις συζητήσεις την περίοδο ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου, θα δει τέτοιους προβληματισμούς.
Ορισμένοι, θέλοντας να διαστρεβλώσουν και να προβοκάρουν αυτήν τη θέση αρχών του ΚΚΕ, κατέφυγαν σε άστοχες - αν όχι αστείες - συγκρίσεις. Συνέκριναν, για παράδειγμα, τους «κουκουλομάρτυρες» με την ανωνυμία που θέλει να κρατήσει ένας εργαζόμενος, π.χ. για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, έναντι της εργοδοσίας. Φυσικά, εδώ δεν βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν το προφανές: Οτι η ανωνυμία του οποιουδήποτε για τις πράξεις ή τις ιδέες του αφορά αποκλειστικά τον ίδιο, ενώ η ανωνυμία του «κουκουλομάρτυρα» αφορά κυρίως άλλους, αυτούς που δείχνει ως ενόχους για κάποια αδικήματα.
Το ΚΚΕ όχι μόνο θα συνεχίσει να τονίζει την ανάγκη οι μαρτυρίες να είναι επώνυμες, αλλά και θα προβάλλει αυτό που αποτελούσε για χρόνια απαίτηση του λαϊκού κινήματος, των αριστερών, προοδευτικών ανθρώπων, δηλαδή την ανάγκη κατάργησης του «τρομονόμου» και όλων των διαδικασιών που αυτός προβλέπει, ανάμεσά τους και αυτής των «προστατευόμενων» μαρτύρων. Σ' αυτόν τον αγώνα κάποιοι άλλαξαν στρατόπεδο και πέρασαν με την πλευρά που υπερασπίζονται τέτοιες επικίνδυνες ή αντιδραστικές πρακτικές. Φυσικά, αυτό δεν είναι ούτε το πρώτο θέμα ούτε η πρώτη φορά που κάποιοι άλλαξαν στρατόπεδο. Κι όπως λέει μία κινεζική παροιμία, «την πρώτη φορά είναι χάρη, τη δεύτερη κανόνας».
(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)

Νίκος ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ και εκπρόσωπός του στην Προανακριτική Επιτροπή



Αλίευση από "Ρ" Παρουσίαση: Viva La Revolucion

Σαν Σήμερα το '45: Ξεκίνησε η Δίκη των Δοσίλογων. Δείτε φωτο:


Σαν σήμερα, 21/2/1945, αρχίζει η δίκη-παρωδία των δοσίλογων, μια απο τις πιο σημαντικές δίκες της Ελληνικής ιστορίας, που αποτύπωσε τον ρόλο ολόκληρης της αστικής τάξης και των μηχανισμών της, που κυβερνούν την χώρα μέχρι σήμερα. 



Για αυτό γίνεται προσπάθεια να σβηστεί απο την ιστορική μνήμη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το δικαστήριο απαγόρευσε απο την αρχή την δημοσίευση των επίσημων πρακτικών, με το "επιχείρημα" της προστασίας..κρατικών μυστικών.

Με το ίδιο επιχείρημα διατάχθηκε η καταστροφή των πρακτικών, έξι μήνες μετά την δίκη. Διασωθέντα αντίγραφα δεν υπάρχουν και οι μόνες πηγές είναι οι εφημερίδες της εποχής.


Η δίκη-παρωδία των δοσίλογων έγινε όταν άρχιζε η Λευκή Τρομοκρατία μετά την Βάρκιζα, ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και υπήρχε πολύ έντονο το αίτημα της τιμωρίας των δοσίλογων και η αγανάκτηση για την ατιμωρησία τους. 

Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελληνική αστική τάξη και οι μηχανισμοί της έστησαν μια δίκη-παρωδία για να κλείσουν μια για πάντα-και γρήγορα-το ζήτημα των δοσίλογων, των οποίων η ένταξη στον κρατικό μηχανισμό είχε ξεκινήσει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ιδιαίτερα στον Δεκέμβρη του 1944.


Η δίκη ξεκίνησε 21 Φεβρουαρίου 1945 και ολοκληρώθηκε 31 Μαίου 1945. 
Στο εδώλιο βρίσκονταν ορισμένοι απο τους υπεύθυνους-είτε άμεσα, είτε έμμεσα -για τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην νεότερη Ελληνική ιστορία που έγιναν, μαζί με τους ναζί, σε όλη την χώρα την περίοδο της κατοχής. 


Μαζικές εκτελέσεις, δολοφονίες, ολοκαυτώματα, αρπαγή περιουσιών, ληστεία τροφίμων, οικονομικά σκάνδαλα, βασανισμούς, συνεργασία με την Βέρμαχτ και την Γκεστάπο κ.α.



Απο τους τριάντα τρείς κατηγορούμενους, παρουσιάστηκαν τελικά οι είκοσι πέντε. 


Απο τους οκτώ που δεν παρουσιάστηκαν, ο Γ.Μπάκος και ο Γ.Πειρουνάκης είχαν εκτελεστεί απο τον ΕΛΑΣ , ενώ έξι θα δικάζονταν ερήμην (Λογοθετόπουλος, Τσιρονίκος, Ταβουλάρης, Γκοτζαμάνης είχαν διαφύγει στο Τρίτο Ράιχ, ενώ ο Δ.Διαλέτης και ο Ι.Πασσαδάκης, κρατήθηκαν μακριά απο την Αθήνα).
Όλο το διάστημα πριν την δίκη, με την ανοχή των κρατικών μηχανισμών, οι δοσίλογοι προκαλούσαν και απειλούσαν. 
Με το ΕΑΜ να διώκεται, η αίθουσα γέμισε απο "εθνικόφρονες" που, με την ανοχή/κάλυψη της αστυνομίας έκαναν παρεμβάσεις και φασαρία, διέκοπταν την έδρα κ.α.



Μαζι με τους δοσίλογους αυτούς υπήρχαν και εκατοντάδες συνεργάτες τους που εμφανίστηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης, ενώ οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν μόνο 25 (δείγμα και της βιασύνης για να κλείσει η δίκη).
Όμως δεν ήταν μόνο θέμα αριθμού. Απο τους μάρτυρες κατηγορίας πολλοί μετατράπηκαν σε υπερασπιστές των δοσίλογων. 


Αυτό δεν ήταν τυχαίο: Μέσα στους μάρτυρες "κατηγορίας" που είχε καλέσει το δικαστήριο ήταν οκτώ υψηλόβαθμοι υπάλληλοι των βασικών υπουργείων, επτά πολιτικοί, υπουργοί και πρωθυπουργοί του μεσοπολέμου, τέσσερις ανώτεροι αξιωματικοί του στρατού,τρείς δημοσιογράφοι αντικομμουνιστικών αντιστασιακών εντύπων,δύο καθήγητες πανεπιστημίου και δύο διευθυντές ελληνικών τραπεζών.



Δηλαδή με εξαίρεση τους αντικομμουνιστές δημοσιογράφους, το δικαστήριο απέκλεισε από την αρχή όλους όσους είχαν αγωνιστεί-στην πράξη-ενάντια στους κατακτητές και τους δοσίλογους συνεργάτες τους και κάλεσε αποκλειστικά μάρτυρες που ανήκαν στις πολιτικές/δημοσιογραφικές ελίτ η ήταν υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί.



Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας που ανήκε στο ΕΑΜ ήταν ο Μιχάλης Κύρκος (είχε κληθεί με την ιδιότητα του διευθυντή της εφημερίδας "Μάχη"), 
ο οποίος συμβόλιζε και την "συνέχεια του κράτους", αφού ήταν βουλευτής, διαδοχικά, και των δύο βασικών αστικών κομμάτων (Φιλελεύθερων/Λαικών) κατά τον μεσοπόλεμο.

Στην δίκη-παρωδία οι αρχιδοσίλογοι είχαν 100(!) δικηγόρους και μεγάλα "ονόματα" (Βαρβιτσιώτης, Μπαμπάκος,Τσουκαλάς κλπ). 
Το Κολωνάκι, φωλιά δοσιλογισμού στην κατοχή, έβλεπε στο πρόσωπο των κατηγορουμένων να δικάζεται η αφρόκρεμα της "καλής κοινωνίας".

Μόλις ξεκίνησε η δίκη και μπήκαν οι αρχιπροδότες και αρχιδολοφόνοι στην αίθουσα, περικυκλώθηκαν απο τους "άριστους" δικηγόρους που άρχισαν τις υποκλίσεις και τα "κύριε πρόεδρε" και "κύριε υπουργέ". 
Και οι αστυνομικοί που υποτίθεται ότι φρουρούσαν τον αρχιδοσίλογο Ράλλη συμπεριφέρονταν σαν επίσημη συνοδεία του και τον αποκαλούσαν τον "κύριο πρόεδρο".

Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει η διαδικασία και οι δικηγόροι των δοσίλογων αρχίζουν μια προκλητική επίθεση με επιχειρήματα πχ ότι οι δοσίλογοι είναι πολιτικοί άνδρες... πρώτου μεγέθους και δεν μπορούν να δικαστούν απο αυτό το δικαστήριο (Κουλουμβάκης) η ότι οι "οι πολιτικοί τιμήσαντες(!)" την Ελλάδα, σύρονται να δικαστούν μπροστά σε δικαστήριο αυθαίρετο (Μειμαράκης). 

Οι υφιστάμενοι του Χίτλερ και οι συνεργάτες της Γκεστάπο έκαναν μαθήματα "νομιμότητας".


Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση, όμως υποσχέθηκε στους δοσίλογους ότι επειδή η Συντακτική Πράξη με την οποία γίνεται η δίκη είναι κάτω απο την αίρεση της Εθνοσυνέλευσης που θα συγκληθεί, δεν θα τους επιβάλλει την ποινή του θανάτου, η αν την επιβάλλει θα τους εξασφαλίσει την μη εκτέλεση της!

Δηλαδή πριν αρχίσει αρχίσει η δίκη οι δικαστές έδωσαν εγγυήσεις στους δοσίλογους. 

Ξεσηκώθηκε σάλος σε όλο τον δημοκρατικό τύπο. Μάταια. Οι εγκληματίες δοσίλογοι πανηγύριζαν. 

Ο Ι.Ράλλης έλεγε "Εξησφαλίσθη ότι θα ζήσω αιωνίως. Έχω κάμει σύμβασιν με τον διάβολον".

Μόλις ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία, φάνηκε ακόμα περισσότερο το σαθρό πλαίσιο της δίκης. 
Οι μάρτυρες κατηγορίας τόνισαν την σημασία των καταστροφών και έκαναν απολογισμούς αλλά, μαζί με την έδρα, αποσύνδεσαν τις μαρτυρίες τους απο κάθε κίνητρο η διαδικασία που οδήγησαν στα εγκλήματα και-κυρίως-έσβησαν κάθε πολιτική η άλλη ταυτότητα των θυμάτων.


Οι 50.000 δολοφονημένοι Έλληνες εβραίοι της Θεσσαλονίκης εξαφανίστηκαν απο την δίκη.

Ο μοναδικός εκπρόσωπος των αναπήρων πολέμου του 40, που είχαν σφαγιαστεί απο τον Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας, με την βοήθεια της Γκεστάπο, επειδή ήταν στο ΕΑΜ και την αντίσταση, ήταν και αυτός επιλογή της "συνέχειας του κράτους". 
Ετσι οι εκτελεσμένοι ανάπηροι παρουσιάστηκαν ως "εθνομάρτυρες",σε μια προσπάθεια του αστικού κράτους -που τώρα ξέπλενε τους δολοφόνους- να οικειοποιηθεί τα μαρτύρια των ανάπηρων ηρώων του 40.

Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί κάθε σύνδεση των εγκλημάτων με το σύστημα εξουσίας και, τελικά, να γίνουν οι καταστροφές ένας κατάλογος με τον οποίο η Ελληνική αστική τάξη θα πήγαινε στα διεθνή φόρα της μεταπολεμικής "δημοκρατίας".
Επιπλέον, πολλοί μάρτυρες κατηγορίας, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, είχαν διατελέσει υφισταμένοι των δοσίλογων (στην ουσία συνεργάτες τους) και έτσι άρχισαν να προβάλλουν..ελαφρυντικά για τους κατηγορούμενους.


Άρχισαν τα θετικά σχόλια για την..ηθική ακεραιότητα των συνεργατών των ναζί, διαβεβαιώσεις ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να βοηθήσουν(!) τον λαό,
  δηλώσεις ότι και οι ίδιοι στην θέση τους θα έκαναν τα ίδια αφού οι Γερμανοί δεν άφηναν άλλα περιθώρια κ.α.

Μέσα στην αίθουσα,πολλοί μάρτυρες "κατηγορίας" εκτελούσαν τα αμέτρητα θύματα του φασισμού ξανά και ξανά. 
Αυτό έγινε ξεκάθαρο όταν η διαδικασία έφτασε στα Τάγματα Ασφαλείας. 
Εκεί, οι ηγέτες του αστικού "δημοκρατικού κόσμου", δήθεν μάρτυρες "κατηγορίας", αρνήθηκαν να υποστηρίξουν ότι η τελευταία κατοχική κυβέρνηση είχε θέσει τα Τάγματα Ασφαλείας στην υπηρεσία των κατακτητών!



Όταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου είπε στον ιστορικό ηγέτη των Φιλελεύθερων Θεμιστοκλή Σοφούλη ότι "τα τάγματα ετέθησαν όμως υπο την υπηρεσία των Γερμανών" ο Σοφούλης 

απάντησε "δεν το γνωρίζω"(!) και ότι ο Ράλλης "δεν είχε...δόλια πρόθεσιν". 

Τα ίδια είπαν όλοι οι δήθεν "δημοκράτες" ηγέτες.

Την πιο βρωμική δουλειά την έκανε-ξανά-ο "γέρος της τρομοκρατίας" Γ.Παπανδρέου 
ο οποίος κατέθεσε στο δικαστήριο ότι τα Τάγματα Ασφαλείας συγκροτήθηκαν το τρίτο έτος της κατοχής "οπότε ψυχολογικώς κατέστησεν ευχερές η προηγηθείσα τρομοκρατία του κομμουνιστικού κόμματος". 

Ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, υπουργός του Παπανδρέου είπε ότι "δεν φρονώ ότι τα τάγματα ασφαλείας έγιναν δια να ωφελήσουν τους Γερμανούς".
Ένας άλλος μάρτυρας "κατηγορίας", ο αντισυνταγματάρχης Καλφαρέντζος αντί να λέει για τους δοσίλογους έλεγε "δεν πιστεύω ότι το ΕΑΜ είναι οργάνωση εθνική..ανατίναξε ένα γεφύρι και μετά πήγαιναν οι Γερμανοί και σκοτώναν κόσμο". 

Ο Π.Κανελλόπουλος έλεγε ότι ο Ράλλης "δεν είναι κουίσλιγκ" γιατί δεν γνωρίζει να υπήρξε..προσυννενόηση με τους ναζί για να αναλάβει την κυβέρνηση.


Μετά απο την ανοιχτή υπεράσπιση των δοσίλογων απο όλα τα "δημοκρατικά" αστικά κόμματα (δεξιούς, κεντρώους, φιλελεύθερους κ.α) δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι έγινε με τους μάρτυρες υπεράσπισης. 
Βλέποντας πως πήγαινε η δίκη-παρωδία, οι δοσίλογοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν και αυτοί θέση στο..αγωνιζόμενο έθνος. 

Τα μεγαλύτερα χτυπήματα τα δέχτηκαν οι αστικές αντιστασιακές οργανώσεις, που το αστικό κράτος προσπαθούσε να τις αναβαθμίσει απέναντι στο ΕΑΜ.
Οι μάρτυρες υπεράσπισης άρχισαν να καταθέτουν στοιχεία για τον ΕΔΕΣ, την ΠΕΑΝ, την "Χ" και την σχέση και την συνεργσία τους με τις δοσιλογικές κυβερνήσεις. 
Απο αυτό το σκηνικό δεν εξαιρέθηκε ούτε ο δήθεν "εθνικός" στρατός. 

Ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, 
επικεφαλής της "Γ Ορεινής Ταξιαρχίας" που ήταν η ελληνική δύναμη στο πλευρό των συμμάχων, υπερασπίστηκε ανοιχτά τον προδότη δοσίλογο Τσολάκογλου ως..εθνικό ήρωα.

Όταν ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου κατήγγειλε ως δοσίλογους τους μάρτυρες που είχαν καταθέσει για τον ΕΔΕΣ και ζήτησε να καταθέσει στην δίκη, διέρρευσε μια επιστολή του-τότε Πρωθυπουργού-Πλαστήρα, γραμμένη το 1941, με την οποία έλεγε ότι προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους ναζί τις παραμονές της γερμανικής εισβολής μέσω του"προσωπικού του φίλου" Κ.Πυρομάγλου. 


Η κυβέρνηση Πλαστήρα παραιτήθηκε δύο μέρες μετά.

Όταν έφτασε η ώρα των απολογιών, οι εγκληματίες δοσίλογοι άρχισαν να προβάλλουν τον..πατριωτισμό τους, τα τεχνάσματα και τις..αντιστάσεις που οργάνωσαν απέναντι στους κατακτητές. 


Ο Ράλλης, σε μια αίθουσα γεμάτη με ταγματασφαλίτες και υποστηρικτές του, επανέλαβε το "εθνικό" κάλεσμα για τον "αντικομμουνιστικό" αγώνα και είπε στους δικαστές ότι χρωστούσαν την ζωή τους στην κυβέρνηση και τον ίδιο προσωπικά.


Η σκηνοθετημένη κωμωδία έκλεισε με την ανακοίνωση της απόφασης. 
Απο τους παρόντες, σε θάνατο καταδικάστηκε μόνο ο Τσολάκογλου.
 Η ποινή δεν εκτελέστηκε, όπως είχε υποσχεθεί το δικαστήριο πριν αρχίσει η δίκη. 
Οι άλλοι δύο δοσίλογοι Πρωθυπουργοί καταδικάστηκαν σε ισόβια, όμως ούτε και εκεί εκτελέστηκαν οι ποινές.


Ο Ράλλης πέθανε εκτός φυλακής το 1946, ενώ ακόμα και αυτοί που καταδικάστηκαν ερήμην και την ώρα της δίκης είχαν διαφύγει στο Τρίτο Ράιχ καταδικάστηκαν σε ισόβια αλλά αργότερα πήραν χάρη η αμνηστεύτηκαν (ο ναζιστής Λογοθετόπουλος, ο Τσιρονίκος, ο Γκοτζαμάνης). Ο Ταβουλάρης*** πέθανε στην Αυστρία το 1945. 

Σε ισόβια καταδικάστηκαν ο Πασαδάκης και ο Καραμάνος και οι άλλοι σε μικρότερες ποινές.



Ορισμένοι όπως πχ ο Λούβαρης όχι απλά αμνηστεύθηκαν αλλά απέκτησαν ξανά αξιώματα (ο Λούβαρης αμνηστεύθηκε το 1951 και πήρε ακαδημαική έδρα το 1959). 
Η γυναίκα του Ράλλη μετά τον θάνατο του έπαιρνε "σύνταξη Πρωθυπουργού".



Δεξιοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, δικαστές, διαννοούμενοι, κρατικοί λειτουργοί, στρατιωτικοί κ.α οργάνωσαν την δίκη-παρωδία που όχι μόνο ξέπλυνε τα εγκλήματα του παρελθόντος αλλά έδωσε και το σήμα για τα εγκλήματα του μέλλοντος. 


Παρόμοιες αποφάσεις ακολούθησαν και σε επόμενα δικαστήρια για δοσίλογους.

Η απόφαση έσβησε και τις τελευταίες αναστολές για τους ταγματασφαλίτες, τους φασίστες και τους εγκληματίες της κατοχής που όρμηξαν πάνω στον λαό και όσους είχαν αντισταθεί στους ναζί.

Οι δολοφονημένοι απο τους ναζί και τους συνεργάτες τους, τα κατεστραμμένα χωριά,δεν βρήκαν ποτέ δικαιοσύνη.Το Ελληνικό κράτος σταμάτησε και τις διώξεις των ίδιων των ναζί το 1959, με νόμο του Καραμανλή. 


Στην Ελλάδα και αλλού ο δοσιλογισμός και ο ηττημένος φασισμός διασώθηκαν απο το αστικό σύστημα για να χρησιμοποιηθούν ενάντια στους λαούς.


"Γράφουν στὴν πλάκα τῶν τουφεκισμένων ἀπὸ τοὺς Γερμανούς: "Καλὰ σᾶς κάναν!" (Κ.Βάρναλης)
***Στη Ζάκυνθο ακόμη τον τιμούν με το όνομά του να φιγουράρει σε κεντρικό δρόμο της πόλης (!!!)

Πηγές: Λευτέρης Αποστόλου, "Η παρωδία της δίκης των δοσίλογων και η αυτοκαταδίκη της δεξιάς.", εκδ "ο Ρήγας", 1945-Νίκος Καρκάνης, "Οι δοσίλογοι της κατοχής/δίκες παρωδία", εκδ Σύγχρονη Εποχή, 1985-Δημήτρης Κουσουρής, "Οι δίκες των δοσίλογων 1945-1949", εκδ Πόλις, 2014


Αλίευση από "
" Παρουσίαση: Viva La Revolucion

25/2 ΚΑΒΟΥΡΙ: ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΝΟΘΟΥΣ - ΒΑΣΤΑΖΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ


ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Απαντούν στη σήψη και τη νοθεία - Κινητοποίηση στις 25 Φλεβάρη ενάντια στο συνέδριο-παρωδία της ΓΣΕΕ

Το συνέδριο-παρωδία της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που μάλιστα θα εποπτεύει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, με παρουσία πολυπληθούς αστυνομικής δύναμης και άλλων κατασταλτικών δυνάμεων, καταγγέλλουν Εργατικά Συνδικάτα, που ζητούν να γίνει Συνέδριο της ΓΣΕΕ χωρίς νόθους, ΜΑΤ και Αστυνομία. Στο πλαίσιο αυτό προχωρούν σε κινητοποίηση την Τρίτη 25 Φλεβάρη στο χώρο διεξαγωγής του στο ξενοδοχείο «ΑΠΟΛΛΩΝ» στο Καβούρι Αττικής.
Τα Εργατικά Συνδικάτα καταγγέλλουν το κατ’ όνομα μόνο συνέδριο λίγων ωρών που αποφάσισε η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, με συνοπτικές διαδικασίες που δεν προβλέπονται από κανένα καταστατικό σωματείου, στο καλά φυλασσόμενο πολυτελές ξενοδοχείο Αττικής. Δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι δεν μένουν με τα χέρια σταυρωμένα απέναντι στην αθλιότητα και τη νοθεία μιας χούφτας εργατοπατέρων. Δίνουν μια μάχη ελπίδας μέχρι να σπάσει το απόστημα της εργοδοσίας στις γραμμές του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.
Γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, με βάση το καταστατικό της, και όχι συνέδριο-παρωδία με ΜΑΤ, εισαγγελείς και την εποπτεία του πρωθυπουργού ζητά η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Κηρύσσει διευκολυντική στάση εργασίας την Τρίτη 25 Φλεβάρη από τις 12 μ. μέχρι τη λήξη του ωραρίου και καλεί σε συμμετοχή στη συγκέντρωση στο Καβούρι, στο ξενοδοχείο «Απόλλων».
Ήδη, σε συμμετοχή στην κινητοποίηση καλεί ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ Αν. Αττικής «Ο Σωκράτης» ο οποίος κηρύσσει στάση εργασίας για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού και 3 ώρες του απογευματινού (ολοήμερου).
Κάλεσμα «σε όλα τα σωματεία του κλάδου άμεσα να συνεδριάσουν, να καταδικάσουν τις πρακτικές αυτών που οι εργαζόμενοι αποκαλούν συνδικαλιστική μαφία, αλλά και την εμπλοκή της κυβέρνησης και των εισαγγελέων. Να πάρουν αποφάσεις με κάθε τρόπο, με απεργία, με στάση εργασίας, με κάθε μορφή πάλης, για να διαδηλώσουν όλοι οι εργαζόμενοι απέναντι στη σήψη, στην αθλιότητα και τη νοθεία μιας χούφτας εργατοπατέρων» απευθύνει το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής.
Στάση εργασίας κήρυξε το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και καλεί τους εργαζόμενους με την παρουσία τους να επιβάλουν να γίνει πραγματικό Συνέδριο, με πραγματικούς αντιπροσώπους πάνω σε θέσεις για την οργάνωση της πάλης προς όφελος των εργαζομένων.
«Τα συνδικάτα ανήκουν στους εργαζόμενους και όχι στην κυβέρνηση και τους εργοδότες» τονίζει το Συνδικάτο Ηλεκτρολόγων ν. Αττικής το οποίο εξαγγέλλει στάση εργασίας και καλεί στην κινητοποίηση.
Το Σωματείο Οδηγών Μηχανικών και Εργατοτεχνιτών Δήμου Πειραιά συμμετέχει στη στάση εργασίας που έχει εξαγγείλει η ΑΔΕΔΥ και στη συγκέντρωση στο ξενοδοχείο «Απόλλων» απαιτώντας να γίνει γνήσιο συνέδριο στη ΓΣΕΕ και όχι συνέδριο-express με ΜΑΤ, εισαγγελείς και την εποπτεία του πρωθυπουργού.
Τις μεθοδεύσεις της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ και την παρουσία ΜΑΤ, εισαγγελέων και αστυνομίας στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος καταγγέλλουν μεταξύ άλλων οι εξής συνδικαλιστικές οργανώσεις:
Συνδικάτο Τύπου και ΧάρτουΣύλλογος Εργαζομένων στο Δήμο ΗλιούποληςΣύλλογος Εργαζομένων Υπουργείου Γεωργίας Νομού ΑττικήςΣΕΠΕ Λήμνου «Αργύριος Μοσχίδης»Σύλλογος Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής (ΣΥΠΑ)Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ικαρίας - ΦούρνωνΣύλλογος Εργαζομένων Νοσοκομείου ΛευκάδαςΣωματείο Εργαζομένων στις Κτιριακές ΥποδομέςΣυνδικάτο υπαλλήλων οδικών μεταφορών ν. Αιτωλοακαρνανίας, η Αιτωλοακαρνανική Ένωση χειριστών, Σωματείο τεχνιτών ηλεκτρισμού (Σ.ΤΕ.Η.), Σωματείο ιδιωτικών εκπαιδευτικών λειτουργών, Συνδικάτο θερμαστών πρακτικών μηχανικόν και εργαζομένων στο Μέταλλο, Σωματείο σχολικών τροχονόμων Αγρινίου, Σωματείο Ιματισμού ΑγρινίουΣωματείο Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ