Εγκώμιο της Σώτης
γράφει ο Ίουλιανός.
«Η Χρ.Αυγή είναι το πιο γνήσιο κίνημα από τη μεταπολίτευση και μετά» Α.Λοβέρδος
Ας ξεκινήσουμε με τις αναθυμιάσεις του βόθρου της πνευματικής αγοράς:
Τίτλος: «Κόκκινος Φασισμός»
Συντάκτης: Σώτη Τριανταφύλλου
Απόσπασμα κειμένου: «Η εκλογική εκτίναξη της δημοτικότητας της αριστεράς από το 1981 δημιούργησε σκληρό Κατεστημένο: η λαϊκιστική μεταρρύθμιση της παιδείας και ο αριστερός ρεβανσισμός κατασκεύασαν τον φασίστα του σήμερα»(…) «Η ηγεμονική ιδεολογία έγινε ένα υβρίδιο: σοσιαλιστικός και αναρχικός λόγος μαζί με βία, ανορθολογισμό, ηθικολογικό κήρυγμα, απόρριψη των κανόνων καλής συμπεριφοράς – στην ουσία, απόρριψη του πολιτισμού, αντιστροφή των αξιών του ωραίου και του αγαθού».
Οι υποτακτικοί στην καπιταλιστική εξουσία θεράποντες του πνεύματος, είναι πάντα πρόθυμοι να προπαγανδίσουν με την πένα τους την χυδαία αστική καπιταλιστική κοινωνία. Δηλαδή να μην συμμετέχεις στα δημόσια πράγματα να μην αλληλεπιδράς με του συνανθρώπους σου, να μην πιστέψεις ποτέ ότι θα υπάρξει κάποια αλλαγή προς όφελος των εργαζομένων, να έχεις έλλειψη πίστης προς το συλλογικό, να πιστεύεις μόνο στο άτομο σου ώστε να βγάλεις κέρδος, αν βέβαια είσαι ικανός, από την εξαθλίωση ενός άλλου μη ανταγωνιστικού ατόμου. Το άτομο πρέπει να είναι φορέας μιας ωφελιμιστικής ηθικής όπως ακριβώς επιβάλουν «οι κανόνες καλής συμπεριφοράς».
Έτσι κι αλλιώς το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και τα φερέφωνα του προσπαθούν να πείσουν πως η δημοκρατία αρχίζει και τελειώνει στην κάλπη. Ένας πολίτης μια ψήφος άρα ισότητα στην λήψη αποφάσεων. Τώρα το ότι το κεφάλαιο παράγει την εκμηδένιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην εργασία, μιας και ορίζει το περιεχόμενο των πολιτικών αποφάσεων με σκοπό να εκμηδενίζει το ρίσκο της επένδυσης του, απαραίτητος όρος για την ύπαρξη της αστικής τάξης, είναι δίκαιο δηλαδή νόμος.
Εάν όμως η πολιτική αγωγή του καθένα από μας του επιβάλει την αχαλίνωτα νοσηρή επιθυμία, να μην περιορίσει τις κοινωνικές του προσδοκίες στην ψήφο και στο να κατορθώσει την ατομική και μόνο επιβίωση του αλλά να μετέχει στις συλλογικές λειτουργίες που αμφισβητούν το κανονιστικό πλαίσιο του πολιτικού και οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος αυτό θα θεωρηθεί «Βία» και παρέκκλιση από τον «πολιτισμό» ο οποίος συσχετίζεται με το «ωραίο και το αγαθό».
Γι αυτό:
«Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τις καθημερινές εκδηλώσεις φασιστικής συμπεριφοράς: με το γεγονός, για παράδειγμα, ότι ένα ανέκδοτο περί μουσουλμανικής παρουσίας στο σχολείο καταλήγει σε υβρεολόγιο εναντίον της δημοσιογράφου Άννας Παναγιωταρέα, με το ότι μια εκδρομή στη Μακρόνησο παίρνει διαστάσεις ιεροσυλίας – καθώς και με το επαναλαμβανόμενο γεγονός ότι πολλοί δήθεν «αντισυστημικοί» (όχι απαραιτήτως «φρικιά») φτύνουν τους αντιπάλους τους όταν τους συναντούν στον δρόμο. Δεν αξίζει να ασχολούμαστε με ανόητους και άρρωστους ανθρώπους που ευημερούν, με τον καταθλιπτικό τρόπο τους, μέσα στο κοινωνικό μίσος».
«Το τοπίο μοιάζει μ’ εκείνο που περιγράφει ο Μπρεχτ στο θεατρικό του έργο «Ταμπούρλα στη νύχτα»: τον τελευταίο καιρό το θυμάμαι ξανά και ξανά – συμμορίες λούμπεν προλεταρίων στο ζοφερό Βερολίνο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου· ανομία· τρομοκρατία· μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που τρίζει και μια ακροαριστερή ομάδα, ο Σπάρτακος, που τρέφει όνειρα σοσιαλιστικής επανάστασης χωρίς να έχει εξασφαλίσει την παραμικρή συναίνεση. Στους δρόμους περιφέρονται δολοφόνοι· κατουρούν στις γωνίες· βρίζουν… Όπως στα Εξάρχεια του 2016»
«Όπως δεν πρέπει να αθωώνονται οι ψηφοφόροι της «Χρυσής Αυγής» ως δήθεν ταλαιπωρημένα ανθρωπάκια, δεν πρέπει να αθωώνονται οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων αριστερών και αριστερίστικων οργανώσεων. Οι τυραννικές συνήθειες της αριστεράς έχουν μονιμοποιηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο και διαποτίζουν την πνευματική της ζωή: στήριξη δικτατορικών καθεστώτων μόνο και μόνο επειδή είναι αντιδυτικά, απόρριψη της ελευθερίας της έκφρασης και του συνέρχεσθαι (κάθε αντιαριστερή έκφραση και συνάθροιση απειλείται με διακοπή, επίθεση, βιαιότητες, εκφοβισμό), θεωρίες αμερικανικών και εβραϊκών συνωμοσιών, δικαιολογία και στήριξη της μουσουλμανικής μισαλλοδοξίας. Κι αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις των αριστερών έναντι των φιλελεύθερων ιδεών, δεν είναι λίγοι όσοι, εκτός από τα παραπάνω, ασπάζονται τον σεξισμό και τον μισογυνισμό – αν και όχι εναντίον των «δικών τους» γυναικών εναντίον των «κακών» φιλελευθέρων που είναι είτε πουτάνες, είτε αγάμητες, είτε και τα δύο»
Η αυθεντική ερμηνεία των κοινωνικών διεργασιών παραδίδεται στην πένα εξαρτημάτων που παρακολουθούν και κοσκινίζουν ακόμα και τις ψυχές μας.
Με τα περιττώματα της πένας τους απαιτούν πειθήνια υπακοή, χωρίς κριτική σκέψη και συνείδηση άρα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης διαμαρτυρίας ή εξέγερσης. Που θεωρούν ότι την ανθρώπινη τύχη μπορούν να την δημιουργήσουν και να την κατευθύνουν με την υπογραφή τους.
Τέτοια αρθογραφία με ηγεμονικό ύφος και με την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου αποτελεί, πέρα από εγκεφαλική πρόκληση, απόλυτα αγνή κοινωνιολογική επιστήμη. Μόνο όμως για όσους διαθέτουν ισοπεδωμένη συνείδηση.
Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική μορφή άμεσου κοινωνικού ελέγχου πειθαρχίας και χειραγώγησης, ποινικοποιώντας την σκέψη, τα φρονήματα και την συμμετοχή στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ταυτίζοντας την αριστερή δράση με την ωμή ρατσιστική βία των φασιστικών συμμοριών αποβλέποντας σε μια μορφή κοινωνικής αποξένωσης η οποία οδηγεί στην πλήρης αποπολιτικοποίηση και σε τελική ανάλυση στο τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.
Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου για να αποδείξει την ορθότητα των στοχασμών και μια επίφαση ορθολογικότητας στο άμπρακαντάμπρα των αγάμητων γυναικών των φιλελευθέρων, των εβραϊκών συνωμοσιών του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γενικά της αριστεράς και της ταύτισης της με τον φασισμό, επικαλείται και νηπιακά παραφράζει έναν άνθρωπο που συνδύαζε την ιδιότητα του επαναστάτη και του διανοητή. Έναν κομμουνιστή, στρατευμένου στο πλευρό της εργατικής τάξης και αντιφασίστα: τον Μπέρτολτ Μπρεχτ!!!
Τα δικά του λόγια θα χρησιμοποιήσω ως απάντηση τα οποία και της τα φτύνω στην μούρη της: «Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας».
......................................................................................................................
«Θα πουλήσουμε λοιπόν, θέλουμε – δε θέλουμε, αφού έτσι το προστάζει ο καπιταλισμός και αφού, όπως έχει αποδειχθεί, οι κασσάνδρειοι χρησμοί των φερέφωνων της πλουτοκρατίας έχουν την ισχύ αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Θα πουλήσουμε τα σπίτια μας, την κληρονομιά των πατεράδων και των παππούδων μας, την περιουσία των ταμείων της σύνταξής μας, τα δάση, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμιά μας…
Θα πουλήσουμε σε ποιον;
Ποιος είναι αυτός που μέσα στη γενική και απόλυτη κρίσης ΜΑΣ, βρέθηκε σε θέση διαφορετική από τους πολλούς και εκεί όπου οι τελευταίοι πωλούν, αυτός μπορεί να αγοράζει;»
(Από άρθρο του πανεπιστημιακού δασκάλου Γιώργου Μαργαρίτη γραμμένο το 2012.)
(Από άρθρο του πανεπιστημιακού δασκάλου Γιώργου Μαργαρίτη γραμμένο το 2012.)
Δεν φτάνει πλέον η κραυγή αγανάκτησης.
Πρέπει να απαντήσουμε και εκατό χτυπήματα να ανταποδώσουμε.
Εμείς!
Εμείς που είμαστε το παρόν μα και ότι δεν έχει έρθει ακόμη.
Να σταματήσουμε τις νεκρολογίες στους παλιούς αγωνιστές που δεν μπορούν να μας μάθουν πια τίποτα και να δημιουργήσουμε την δικιά μας ιστορία.
Δεν θα στεριώσουμε σύντροφοι χωρίς σύγκρουση.
Ζούμε μια εποχή που η μιζέρια δεν διαφέρει από τον θάνατο.
Επομένως ή θα αποτινάξουμε από πάνω μας τον καπιταλισμό ή θα αποδεχτούμε την γαμημένη ζωή που μας επιβάλλουν τα σκυλιά της πρώτης φοράς «αριστεράς».
Αυτά τα κούφια αποβράσματα που γέννησε η Αριστερά.
Θα κλείσω μνημονεύοντας τον Μπέρτολτ Μπρεχτ:
Θα κλείσω μνημονεύοντας τον Μπέρτολτ Μπρεχτ:
«Η ιστορία της ανθρώπινης διανόησης παρουσιάζει μεγάλες περιόδους μερικής ή ολικής πνευματικής στειρότητας, παραδείγματα τρομακτικών οπισθοδρομήσεων και μαρασμού.
Με κατάλληλα μέσα μπορεί να οργανωθεί η βραδύνοια σε μεγάλη έκταση.
Κάτω από ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος είναι σε θέση να μάθει το ίδιο καλά ότι δύο επί δύο κάνει πέντε, και όχι τέσσερα.
Ο Αγγλος φιλόσοφος Χομπς είπε ήδη στο 17ο αιώνα:
«Αν το θεώρημα, ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με δύο ορθές,
αντιστρατευόταν τα συμφέροντα των εμπόρων,
οι έμποροι θα έβαζαν αμέσως να καούν όλα τα βιβλία της Γεωμετρίας».