Και τότε:
" Δείξε μου τα δόντια σου".
Η φωτογραφία πρέπει να έχει χαμόγελο.
Να έχει δόντια.
" Κοιτάξτε!
" θα΄λεγε όταν επέστρεφε στην Αμερική.
" Κοιτάξτε...μας χαμογελούσαν..."
΄Ετσι είναι.
Έτσι γράφεται πια η ιστορία.
Για να σου δείξει κάποιος τα δόντια του, εσύ πρέπει πρώτα να του τρίξεις τα δικά σου.
Η άνοιξη , δεν μυρίζει άνοιξη, χρόνια τώρα..
Μυρίζει αίμα.
Ο κλέφτης των παραμυθιών μας, δεν χωράει στην βαγδάτη.
Η πόλη γέμισε κλέφτες.
Πάνω απ΄τα κεφάλια δεν πετάνε μαγικά χαλιά, παρά μονάχα ο θάνατος.
Βλέπω τα παιδιά.
Κι αναρωτιέμαι:
" Πόσα μπλουτζήν μου έσβησαν τη χαρά των προεφηβικών τους χρόνων;;
Πόσα μπουφάν μου γκρέμισαν το πατρικό τους;
Πόσα καλλυντικά μου- made in usa- έφτιαξαν τις οβίδες που ανάγκασαν τους πατεράδες τους να τα κουβαλήσουν στους ώμους πεζή, μέσα απ΄τα βουνά της Τουρκίας;;
Πόσες οι ευθύνες μου για τα γυμνά κορμάκια που " κατοίκησαν¨στον πάτο του Αιγαίου;
Πόση η ενοχή μου μου για τα λουκέτα των σχολείων;
Αναρωτιέμαι. Και ντρέπομαι. Και φοβάμαι.
Φοβάμαι τόσο να ζω σ έναν κόσμο που το χαμόγελο λέγεται:
" δείξε μου τα δόντια σου"...
Υ.Γ. Μη με ρωτήσετε για ποιούς και για ποιά.
Είτε Παλαιστίνη το λένε, είτε Συρία, είτε Πακιστάν, είτε Αφγανιστάν , είτε Γιουγκοσλαβία είτε Ελλάδα, το ίδιο είναι.
Οι άνθρωποι, είναι παντού άνθρωποι. Και τα παιδιά, είναι παντού, παιδιά.