Όταν η ΕΡΤ δεν "εξαργυρώνει γραμμάτια" μοιράζοντας εκπομπές,
όταν δεν πληρώνει επι τη εμφανίσει κάποια συριζανελίστικα ζήτω ,
όταν δεν χασκολογεί μέσω " καθηγητάδων" που επιμένουν να αναλύουν το άσπρο ως μαύρο και τούμπαλιν,
όταν δεν δοξολογεί πάνω σε πτώματα που βρωμούσαν περισσότερο εν ζωή,
όταν δεν βρίσκει χρόνο και χώρο να δοξάσει πραγματικούς ήρωες του τόπου,
όταν..όταν...
Ε, τότε, μου επιστρέφει κάτι απ΄τα ξενύχτια μου για το μη κλείσιμό της.
Προβάλλει την Λωξάντρα.
Ενα ασπρόμαυρο αριστούργημα, γράμμα, γράμμα, σελίδα, σελίδα της Μαρίας Ιορδανίδου..
Και η Μπέτυ. Η Μπέτυ Βαλάση..
" Δυό μήνες ξάγρυπνη έμεινα περιμένοντας την απόφαση του γραφείου παραγωγής, αν θα με πάρουν" μου είχε πεί σε κάποια συνέντευξη..
Υποψήφιες ήταν επίσης, η Μάρθα Βούρτση και η Ρένα Βλαχοπούλου.
Λατρεύω και τις δυό, όμως θαρρώ πως η Μπέτυ στάθηκε η πλέον ιδανική.
Ο τσαμπουκάς της Μάρθας και το κλοουνίστικο της Ρένας, δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να ντυθούνε τόσο κι έτσι, μέσα κι έξω, αυτό το πλάσμα που μαγείρευε, γελούσε, αγαπούσε, συγχωρούσε, και ζούσε σε τέτοιο βάθος και την πιο επιφανειακή στιγμή.
... Ένα μπουκέτο συναδέλφων..Μικροί ή μεγάλοι ρόλοι, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως εκείνοι οι ηθοποιοί ήξεραν να κάνουν το μικρό, μεγάλο..
Γιάννης Αργύρης, (πόσο άδικα έφυγε αυτός ο σπουδαίος) ο Μαυρίδης, ο Δουλγεράκης, ο Κυρίτσης, ο Γκότσης, η Γεραλή, η Ανδρεοπούλου..
Και η μουσική.
Αχ! η μουσική της Καραϊνδρου που σε παιρνει μές τη νύχτα και σε πάει πέρα μακριά σε κείνες τις πατρίδες..