Στη θέση του γείτονα,
βάλαμε το πιάτο της δορυφορικής.
Στη θέση του μπακάλικου,
το σούπερ-μάρκετ.
Στη θέση των βιβλίων,
τα άρλεκιν , το Κλίκ και τα Χελλόου!
Στη θέση της επιστολής
το ηλεκτρονικό μήνυμα.
Στη θέση του κεντητού τραπεζομάντιλου,
το πλαστικό και το βινύλιο.
Στη θέση της λογοτεχνίας,
τον κάθε τυχάρπαστο υστερικό που παριστάνει τον συγγραφέα και τον σεναριογράφο.
Στη θέση του Μπιθικώτση,
τον Ρουβά.
Στη θέση του φίλου,
βάλαμε το συμφέρον.
Στη θέση του χαμόγελου,
τον μορφασμό.
Στη θέση της υπόγειας ταβέρνας,
τα must με τ άβραστα ζυμαρικά.
Στη θέση του Χατζιδάκη,
τον Τσαλίκη.
Στη θέση της αλάνας,
την αντιπαροχή.
Στη θέση της αυλής,
το κλιμακοστάσιο.
Στη θέση του δέντρου,
το γκαράζ.
Στη θέση της γλώσσας μας
τα γκρίκλις.
Στη θέση της θάλασσας,
τις πισίνες.
Στη θέση της αμμουδιάς,
τα σκυλάδικα.
Στη θέση της κουλτούρας μας,
τα χάμπουργκερ.
Στη θέση της καρδιάς μας,
αριθμούς.
Στη θέση του Βαμβακάρη,
τον Ρέμο.
Στη θέση του παράθυρου,
τσιμέντο.
Στη θέση της ρυτίδας μας,
το μπότοξ.
Στη θέση της κόκκινης Ρόζας,
την Μενεγάκη.
...κι έτσι, γυμνοί απ΄όποια δύναμή μας,
αθώοι κι ένοχοι μαζί,
σταθήκαμε απορημένοι μπρός στην καταστροφή.
...κι απορημένοι μείναμε να κοιτάμε πότε μπροστά και πότε πίσω..
Και μπήκαν.
Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε.
Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε.
Μόνο μετά.
Μετά μυρίσαμε και κεί γνωρίσαμε τη μυρωδιά απ΄το αίμα.
Το αίμα μας ήταν που έρρεε στα πεζοδρόμια.
Το αίμα μας είναι που ρέει.
κι εμείς,
ακόμη ανήμποροι να διακρίνουμε τα όρια της τέχνης απ΄την τεχνολογία.
Της ζωής απ΄τον θάνατο.
Καλησπέρα μας.
Με αγάπη και θλίψη
Μαρία.