Μικρή ιστορία από τη «διπλή» Λέρο
 |
με αφορμή την Έκθεση φωτογραφίας για το ψυχιατρείο της Λέρου |
Κάπου 1968, μαύρη δικτατορία
Είμαστε πολιτικοί κρατούμενοι στο στρατόπεδο, Λακκί της Λέρου.
Μια ομάδα αρρώστων από εμάς πήραμε το δρόμο από το στρατόπεδο προς τα ψυχιατρείο, το άλλο στρατόπεδο, όπου ήταν τα ιατρεία για να εξετασθούμε…
Πριν από τα ιατρεία περνούσαμε δίπλα από το «σύρμα», μέσα στο οποίο ήταν εγκλωβισμένοι δια βίου οι ασθενείς από ψυχικά νοσήματα.
Ψυχικά ράκη, βρώμικοι, πληγωμένοι, ημίγυμνοι, ξυπόλυτοι, αφημένοι στην τύχη της αντοχής του οργανισμού τους, στον Θεό λένε οι θρησκευόμενοι.
Κρέμονταν από το σύρμα τσούρμο και ζητούσαν «ένα τσιγάρο»!
Ήξεραν οι δικοί μας που κάπνιζαν και τους έδιναν.
Όπως περάσαμε, ξαφνικά ακούμε μια φωνή από μέσα από το σύρμα:
- σύντροφοι, σύντροφοι, που πάτε σύντροφοι!!!
Παγώσαμε.
Σταματάμε. Οι χωροφύλακες που μας συνόδευαν σάστισαν, μας είδαν ότι θέλαμε να γυρίσουμε πίσω, λύγισαν και αυτοί στη στιγμή και έκαναν χώρο προς τα πίσω.
Βλέπουμε ένα ανθρώπινο ράκος από κούραση, βασανιστήρια, κράτηση.
-σύντροφοι, σύντροφοι….
Σύντροφε δεν με θυμάσαι;
Σύντροφε είμαι ο…. μαζί στη Μακρόνησο… στα Βασανιστήρια, στη χαράδρα… θυμάσαι…
Κατάπληκτος ο συγκρατούμενός μας τον αναγνωρίζει δίνουν τα χέρια σφίγγονται μέσα από τις τρύπες του συρματοπλέγματος, κλαίνε, δακρύζουμε όλοι, δίνουμε αυτά που είχαμε, όλοι εκεί γύρω, μια γιορτή ένα κλάμα…
-από τη Μακρόνησο με έφεραν εδώ, τρελάθηκα τότε από τα βασανιστήρια….
Συνήλθα εδώ αλλά δυστυχώς οι δικοί μου με εγκατέλειψαν, με αποκήρυξαν και κανένας δεν δέχτηκε να υπογράψει για να βγω έξω και με έχουν εδώ και σαπίζω… παθαίνω…
σύντροφοι, σύντροφοι κάντε κάτι για να βγω…
δεν είμαι τρελός, κρατούμενος είμαι ακόμη
…ξέρω, κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δικτατορία ε…
Δίνουμε το λόγο μας ότι όπως αγωνιζόμαστε για τη δική μας λευτεριά θα αγωνιστούμε και γι αυτόν.. φεύγουμε σιγά - σιγά.
Πίσω μας ακούμε μια σπαρακτική κραυγή:
- Αχ σύντροφοι, εσείς κάποια μέρα θα βγείτε…. εγώ ποτέ…
Έμεινε βαθιά μέσα μου οι τελευταία σπαρακτική κραυγή του. Ήθελα πολύ να είχαμε τη δύναμη να λευτερωθούμε όλοι…
Λευτερωθήκαμε, από το στρατόπεδο, δύο χρόνια μετά. Δεν μάθαμε τι έγινε ο σύντροφος από τη Μακρόνησο που τον στοίβαξαν στο ψυχιατρείο.
Δεν τον έβλεπαν τελευταία οι ασθενείς κρατούμενοι που περνούσαν.
Είχε πεθάνει επιβεβαιώνοντας την προφητεία του ότι δεν θα βγει ποτέ. Θάφτηκε εκεί.
Ας όψονται οι βασανιστές του λαού και οι βασανιστές των λαών του κόσμου.
Του: Στέργιου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ