70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΣΕ
Τιμάμε στον αγώνα και την ζωή την ηρωική του δράση
Για πολλούς νέους και νέες, ακόμα και τ’ αρχικά ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας) μπορεί να αποτελούν ένα άγνωστο αρκτικόλεξο. Γι’ άλλους μια ιστορία του παππού ή της γιαγιάς. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του ΔΣΕ δεν είναι ευρύτερα γνωστή στη νεολαία ή έχει συκοφαντηθεί.
Οι εκδηλώσεις και οι δραστηριότητες που πραγματοποιούνται φέτος από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ (1946- 49) θα μας δώσουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα την αγωνιστική ιστορία του λαού μας και συγκεκριμένα την εποποιία του ΔΣΕ.
Ένας νέος σήμερα για να μάθει την αλήθεια για το ΔΣΕ χρειάζεται να ξεπεράσει αρκετά εμπόδια. Για παράδειγμα ένας μαθητής στο σχολείο διαβάζοντας για την ιστορία της δεκαετίας του 1940 θα βρει μια αναφορά πως "στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος που κινήθηκε από τις ηγεσίες των ντόπιων κομμάτων σε συνεργασία με τις μεγάλες Δυνάμεις".
Οι φοιτητές στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια θα βρουν ένα μείγμα από διάσπαρτα γεγονότα, συσκότιση της ιστορικής πραγματικότητας, διαστρέβλωση της ιστορίας του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, μέχρι ψέματα και αντικομμουνισμό.
Μέσα από τις σελίδες του ενθέτου του "Οδηγητή" κάνουμε μια προσπάθεια να δώσουμε ορισμένες πλευρές του δίκαιου αγώνα του ΔΣΕ, που βεβαίως ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να τις ψάξουν περισσότερο.
Μέσα από τις σελίδες του ενθέτου του "Οδηγητή" κάνουμε μια προσπάθεια να δώσουμε ορισμένες πλευρές του δίκαιου αγώνα του ΔΣΕ, που βεβαίως ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να τις ψάξουν περισσότερο.
Έχει ιδιαίτερη σημασία για τη σύγχρονη πάλη μας η μελέτη συνολικά της Ιστορίας, πιο ειδικά της ιστορίας του ΔΣΕ χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, με γνώμονα την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων που δυναμώνουν την σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Γιατί παρουσιάζουν την Ιστορία όπως τους βολεύει;
Δεν είναι τυχαίο που οι αστοί έχουν λυσσάξει να ξαναγράψουν την ιστορία της δεκαετίας του ΄40.
Γιατί παρουσιάζουν την Ιστορία όπως τους βολεύει;
Δεν είναι τυχαίο που οι αστοί έχουν λυσσάξει να ξαναγράψουν την ιστορία της δεκαετίας του ΄40.
Δεν είναι τυχαίο ότι οργανώνονται συνέδρια σε πανεπιστήμια, φεστιβάλ θεάτρου και κινηματογράφου, γυρίζονται ντοκιμαντέρ, γράφονται δεκάδες άρθρα στις αστικές και οπορτουνιστικές φυλλάδες για τη δεκαετία του 1940 και ειδικότερα για τον ταξικό εμφύλιο πόλεμο την περίοδο του 1946-1949.
Ξέρουν καλά ότι ο αγώνας του λαού μας μέσα από το ΔΣΕ αντιπροσώπευε μια ανώτερη μορφή πάλης, σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν σκληρή ταξική σύγκρουση για το “ποιος – ποιον”.
Ξέρουν καλά πως ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να “ζει” μέσα από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μέσα από τα πολύτιμα διδάγματά του που παραμένουν επίκαιρα σήμερα στους αγώνες για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και μέχρι το 1974, την περίοδο που το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία, με χιλιάδες κομμουνιστές να οδηγούνται στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δεκάδες χιλιάδες να σαπίζουν στις εξορίες και τις φυλακές, η προπαγάνδα του αστικού κράτους και των κομμάτων του ενάντια στο ΔΣΕ βασιζόταν στα ψέματα και τον αντικομμουνισμό, στις θεωρίες περί ξενοκίνητων “ΕΑΜοβούλγαρων” και “κομμουνιστοσυμμοριτών”.
Σήμερα αυτά αναπαράγονται από τους φασίστες της ΧΑ, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι συστατικό τμήμα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Τι άλλο να περιμένει βέβαια κανείς από αυτούς που έχουν ίνδαλμα το Χίτλερ, τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, τους ταγματασφαλίτες;
Στην πορεία όμως πλάι στον ωμό αντικομμουνισμό αναπτύχθηκαν και άλλες, πιο ύπουλες θεωρίες, που αναπαράγονται από τους οπορτουνιστές και κατηγορούν το ΚΚΕ πως με την “τυχοδιωκτική” πολιτική του οδήγησε στον “αλληλοσπαραγμό”, “που δεν προσπάθησε να βοηθήσει στη δημοκρατική μετάβαση τη χώρα” κ.ά.
Ο στόχος της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης του αγώνα του ΔΣΕ αλλά και των συμπερασμάτων που προκύπτουν από την αστική τάξη και τους συνοδοιπόρους της είναι ένας: ξαναγράφουν την Ιστορία κατά το δοκούν, από τη σκοπιά της υπεράσπισης της σημερινής βαρβαρότητας. Γι’ αυτό συκοφαντούν το ΚΚΕ, το ρόλο και την προσφορά του. Επιδιώκουν σήμερα την υποταγή του λαού και της νεολαίας στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Για να μη συνειδητοποιήσει ο λαός και η νεολαία την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του αγώνα για μια νέα κοινωνία.
Πριν την ίδρυση του ΔΣΕ…
Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε, αναπτύχθηκε και έδρασε στην Ελλάδα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου
ιμπεριαλιστικού πόλεμου. Το τέλος του πόλεμου συνοδεύτηκε με την αναδιάταξη των συμμαχιών των καπιταλιστικών κρατών με επίκεντρο τις ΗΠΑ.
Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα.
Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ύπαρξή του.
Ξέρουν καλά ότι ο αγώνας του λαού μας μέσα από το ΔΣΕ αντιπροσώπευε μια ανώτερη μορφή πάλης, σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν σκληρή ταξική σύγκρουση για το “ποιος – ποιον”.
Ξέρουν καλά πως ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να “ζει” μέσα από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μέσα από τα πολύτιμα διδάγματά του που παραμένουν επίκαιρα σήμερα στους αγώνες για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και μέχρι το 1974, την περίοδο που το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία, με χιλιάδες κομμουνιστές να οδηγούνται στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δεκάδες χιλιάδες να σαπίζουν στις εξορίες και τις φυλακές, η προπαγάνδα του αστικού κράτους και των κομμάτων του ενάντια στο ΔΣΕ βασιζόταν στα ψέματα και τον αντικομμουνισμό, στις θεωρίες περί ξενοκίνητων “ΕΑΜοβούλγαρων” και “κομμουνιστοσυμμοριτών”.
Σήμερα αυτά αναπαράγονται από τους φασίστες της ΧΑ, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι συστατικό τμήμα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Τι άλλο να περιμένει βέβαια κανείς από αυτούς που έχουν ίνδαλμα το Χίτλερ, τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, τους ταγματασφαλίτες;
Στην πορεία όμως πλάι στον ωμό αντικομμουνισμό αναπτύχθηκαν και άλλες, πιο ύπουλες θεωρίες, που αναπαράγονται από τους οπορτουνιστές και κατηγορούν το ΚΚΕ πως με την “τυχοδιωκτική” πολιτική του οδήγησε στον “αλληλοσπαραγμό”, “που δεν προσπάθησε να βοηθήσει στη δημοκρατική μετάβαση τη χώρα” κ.ά.
Κάποιοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζουν να καπηλεύονται ακόμα και τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να μιλούν για τη δικαίωση των αγώνων του λαού σήμερα μέσα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ...
Πριν την ίδρυση του ΔΣΕ…
Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε, αναπτύχθηκε και έδρασε στην Ελλάδα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου
ιμπεριαλιστικού πόλεμου. Το τέλος του πόλεμου συνοδεύτηκε με την αναδιάταξη των συμμαχιών των καπιταλιστικών κρατών με επίκεντρο τις ΗΠΑ.
Παρά τη σημαντική αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη και την Ασία υπέρ των κομμουνιστικών δυνάμεων, αυτός παρέμενε υπέρ του καπιταλισμού.
Μάλιστα, ενίσχυε τις θέσεις του, περνώντας σε φάση ανασυγκρότησης, κήρυξης του “ψυχρού πολέμου” και προσπάθειας διάβρωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας.
Μάλιστα, ενίσχυε τις θέσεις του, περνώντας σε φάση ανασυγκρότησης, κήρυξης του “ψυχρού πολέμου” και προσπάθειας διάβρωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας.
Διαμόρφωσε ενιαίο σχέδιο ενάντια στις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Κομμάτι αυτού του σχεδίου αποτελεί και η ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949.
Αντικειμενικά, στις συνθήκες λήξης του πόλεμου, σε όλες τις χώρες έμπαιναν σοβαρά καθήκοντα στα Κομμουνιστικά Κόμματα, που ήταν και η ψυχή των αντιστασιακών κινημάτων, όπως το ΚΚΕ που στη χώρα μας ήταν εμπνευστής, καθοδηγητής και κύριος αιμοδότης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Στην Ελλάδα, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσαν τη χώρα από τους ναζί κατακτητές.
Την περίοδο της κατοχής και του αγώνα ενάντια στους κατακτητές η πλειοψηφία της αστικής τάξης της Ελλάδας είτε έφυγε από τη χώρα, είτε απείχε από τον απελευθερωτικό αγώνα.
Ανοίγονταν δύο δρόμοι:
ή επιστροφή στην προ πολέμου κατάσταση, με διατήρηση του συστήματος της εκμετάλλευσης
ή αναμέτρηση με την αστική εξουσία με στόχο η έξοδος από τον πόλεμο να γίνει με την εργατική τάξη στην εξουσία.
Στην Ελλάδα, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσαν τη χώρα από τους ναζί κατακτητές.
Την περίοδο της κατοχής και του αγώνα ενάντια στους κατακτητές η πλειοψηφία της αστικής τάξης της Ελλάδας είτε έφυγε από τη χώρα, είτε απείχε από τον απελευθερωτικό αγώνα.
Ένα τμήμα της επίσης συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Ένα άλλο κομμάτι της ανέλαβε να διεξάγει "αντικατοχικό αγώνα", συνεργαζόταν στην πλειοψηφία του με τους ναζί για να χτυπηθούν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.
Συνέπεια αυτών ήταν η αστική τάξη της Ελλάδας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να έχουν χάσει το κύρος τους στο λαό. Παράλληλα το αστικό κράτος, οι θεσμοί του είχαν κλονιστεί σοβαρά, οι εκμεταλλευτές δεν μπορούσαν να χειραγωγήσουν τον ένοπλο λαό.
Τον Οκτώβρη του 1944, την περίοδο της απελευθέρωσης, είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα επαναστατικές συνθήκες. Είχαν συντελεστεί ραγδαίες αλλαγές στον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, υπέρ της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ παρόλη την ηρωική του δράση, τη συσπείρωση γύρω του της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού δεν μπόρεσε να διαμορφώσει την αναγκαία στρατηγική για την επαναστατική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.
Η διαμορφωμένη στρατηγική του ΚΚΕ για την “εθνική ενότητα” οδήγησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να κάνει επιζήμιους συμβιβασμούς.
Μετά την απελευθέρωση αντικειμενικά οξύνθηκε η ταξική πάλη που οδήγησε στη μάχη του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα και στον Πειραιά.
Συνέπεια αυτών ήταν η αστική τάξη της Ελλάδας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να έχουν χάσει το κύρος τους στο λαό. Παράλληλα το αστικό κράτος, οι θεσμοί του είχαν κλονιστεί σοβαρά, οι εκμεταλλευτές δεν μπορούσαν να χειραγωγήσουν τον ένοπλο λαό.
Τον Οκτώβρη του 1944, την περίοδο της απελευθέρωσης, είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα επαναστατικές συνθήκες. Είχαν συντελεστεί ραγδαίες αλλαγές στον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, υπέρ της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ παρόλη την ηρωική του δράση, τη συσπείρωση γύρω του της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού δεν μπόρεσε να διαμορφώσει την αναγκαία στρατηγική για την επαναστατική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.
Η διαμορφωμένη στρατηγική του ΚΚΕ για την “εθνική ενότητα” οδήγησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να κάνει επιζήμιους συμβιβασμούς.
Αυτό αποτυπώθηκε στις συμφωνίες του Λιβάνου (Μάης 1944)
και της Καζέρτας (Σεπτέμβρης 1944) που οδήγησαν στη νομιμοποίηση των επιδιώξεων των αστών και των ξένων συμμάχων τους,
μέσα από τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας»
και την υπαγωγή του ΕΛΑΣ κάτω από τη διεύθυνση του Βρετανού Στρατηγού Σκόμπι.
Την ήττα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 ακολούθησε η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φλεβάρη 1945), η παράδοση των όπλων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Παρά τις αλλεπάλληλες αρνητικές εξελίξεις το ΚΚΕ και το ΕΑΜικό κίνημα εξακολουθούσαν να έχουν ισχυρούς δεσμούς και στήριξη στην εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας.
Παρά τις αλλεπάλληλες αρνητικές εξελίξεις το ΚΚΕ και το ΕΑΜικό κίνημα εξακολουθούσαν να έχουν ισχυρούς δεσμούς και στήριξη στην εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας.
Παρά την ορισμένη ανασυγκρότηση του αστικού κράτους μετά το Δεκέμβρη (κυρίως χάρη στη στήριξη της Μ. Βρετανίας), η αστική τάξη δεν κατόρθωσε την επιδιωκόμενη από μεριάς της αλλαγή του συσχετισμού υπέρ της.
Τη συμφωνία της Βάρκιζας ακολούθησε ένα όργιο τρομοκρατίας ενάντια στους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σε όλο τον ελλαδικό χώρο οργίαζαν οι συμμορίες που καταδίωκαν τους αγωνιστές.
Τη συμφωνία της Βάρκιζας ακολούθησε ένα όργιο τρομοκρατίας ενάντια στους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σε όλο τον ελλαδικό χώρο οργίαζαν οι συμμορίες που καταδίωκαν τους αγωνιστές.
Τις στελέχωναν πρώην συνεργάτες των ναζί και πληρωμένοι δολοφόνοι, τους οποίους προστάτευαν τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί με τη συνδρομή του βρετανικού στρατού.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία που δείχνουν πως η κατάσταση είχε διαμορφωθεί σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος:
Υποταγή ή νέος ξεσηκωμός;
Το ΚΚΕ και το εργατικό-λαϊκό κίνημα βρέθηκε μπροστά στο αμείλικτο δίλημμα: υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός. Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις, να βαδίσει το δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης.
Σημαντικό βήμα αποτέλεσε η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στις 12-15 Φλεβάρη του 1946, που άρχισε ακριβώς ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και η οποία -έστω και με αντιφάσεις- πήρε απόφαση για τη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα.
Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών στις 28 Οκτώβρη του 1946 είναι και η ουσιαστική ημερομηνία ίδρυσης του ΔΣΕ.
Ο αγώνας του ΔΣΕ, ανεξάρτητα από τα προβλήματα στην στρατηγική του ΚΚΕ, είχε χαρακτήρα ένοπλης ταξικής σύγκρουσης με την αστική εξουσία. Ήταν αγώνας αναγκαίος και δίκαιος γιατί πήγαζε από τα πιο μεγάλα ιδανικά και αξίες, εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και της νεολαίας ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της.
Με τον αγώνα του ΔΣΕ το ΚΚΕ εκπλήρωσε στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, με τεράστιες θυσίες και με τρόπο μοναδικό στον καπιταλιστικό ευρωπαϊκό χώρο.
Η μεγάλη διεθνιστική προσφορά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι
υποχρέωσαν τις δύο πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Μ. Βρετανία και ΗΠΑ), να έχουν
στραμμένη ενεργά την προσοχή τους στο ένοπλο λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, να χρηματοδοτούν την εγχώρια αστική τάξη, για να σταθεί στα πόδια της και να εμπλέκονται κυρίαρχα στις υποθέσεις της, διοικητικά και πολιτικά, για να θωρακιστεί το κράτος της.
Ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στα κρίσιμα χρόνια 1946-1949.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ / ΜΕΡΟΣ 2ο
